Onmiskenbare connectie
Cannon lijkt misschien de sterke die alles aankan wat het leven hem toewerpt, maar hij verschuilt zich achter zijn muren en is sterk voor Easton. Hij rouwt, maar hij mag niet wankelen, want als hij dat doet, weet hij niet wat er zal gebeuren. Jarenlang heeft hij zijn pijn weggestopt, de gebeurtenissen uit het verleden zijn niet te veranderen, maar als hij na zeven jaar weer thuis wordt gebracht, moet hij nu meer dan ooit de sterke blijven of het risico lopen dat Easton verdrinkt in zijn verdriet.
Easton heeft nooit begrepen wat er al die jaren geleden is gebeurd, maar nu rouwt hij en de enige persoon die hij nooit had verwacht terug te zien, is terug en brengt nog meer emoties naar de oppervlakte. Hij verdrinkt in een zee van ellende en hij weet niet hoe lang hij dit nog kan volhouden voordat hij voorgoed verloren is in zee. Troost vinden in de storm lijkt onmogelijk, maar Cannon wordt zijn anker, en hij weet niet hoe hij al die jaren zonder hem heeft overleefd.
Als je weet dat degene die je ankert je uiteindelijk zal verlaten, is het moeilijk om hoop te hebben, maar dat is precies wat Easton heeft: hoop. Hoop dat zelfs met alles wat er gebeurt, Cannon er uiteindelijk toch nog zal zijn, maar zo eenvoudig is het leven niet. Het was nooit de bedoeling dat Cannon dit leven zou leiden, hij had weg moeten gaan, maar nu al zijn angsten uitkomen moet Easton uitzoeken hoe hij kan overleven als hij hem weer kwijtraakt.