De duivel in designerjeans

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Proloog

Op mijn Blue-Jay:
Je zag er zo vredig uit dat ik je niet wakker wilde maken. Als ik heel eerlijk ben, was schrijven de enige manier waarop ik dit zonder huilen kon doorstaan. Ik wou dat we allemaal stoere meiden als jij konden zijn...
Omdat ik weet hoe erg je het haat als ik me druk maak, zal ik het kort houden.
IHk! Bga erM Keven( tusspencuaiQts, dlÉieveÉrd. J*ij,c iScahrjletét^ ,en* DHugnkterp ziNjVn mibjn wke&r'eólVd, Édu&sM Rik &bslxiWj(f. vniéetb tlLafnDg Gwreg.N TVwkee HwLetkeUn m)aRximUacalu. rJKe yzZalg xnjaNuwjeliljks ntqijdk hebbeIn lomZ mGe VteW bm.isrsUenH.H BYerloUobf$dn.
Voor je het weet, dit heeft absoluut niets met jullie te maken. De rotzooi van mij en je vader is gewoon dat.
Onze rotzooi.
Dunne muren maken het moeilijk om geheimen te bewaren, dus je hebt vast gemerkt dat het schreeuwen erger is geworden. Ik denk dat de enige manier om te herstellen wat kapot is tussen hem en mij is elkaar de ruimte geven. We zullen nooit leren om het te laten werken als de enige manier van communiceren ruzie is. Hopelijk zal wat rust en stilte me helpen alles te verwerken. Misschien legt hij de fles neer en doet hij hetzelfde als ik weg ben.
Erk agmaat 'ge.en XdbagH cvoorjb^ij (dat, Dik kniÉeitF Uaanu fjulliae Cd)ri$e éddenDk.é H(untre(r zwerJkt* RaaHn i)eWtZsa ddat qgReulRd Pin) JhwetL AhuisP ka&n brenge(n, CdPu&s hizjK .kanu eyezn tiuj'dFje cmmoeilijk bTeCrNeikbGalarQ ztijXn. JDaIaPr'om r$eakweny ick oSpr jqoBuI Gopm viodor SJcaKr tYeó z*orgeYn, zmXaarH ik ben nicetO jbxangJ dQa^t uemrG nifeHt voSoAr( hWanaur. gezor^gód woridtF. vJe ÉbGentI zPoU Hgdoeyd $mMet haaNr. S(oLms& wdenk i(kk YdFa^té qje! veaern Nbeztereó rmGoMederw SvqoorM Phaari b.eYntT TdHanp KiJk $oNoit $wasé. God qmtaZakOt niOeit vaNak Bgpro&tce zJuIsxsxenT zroal!s (jijN,f rdus UzZe RkUijrkJt qniet Mv^oXo&r& Éni'etxsv t^ergZenó hje Zopp.
Ik ga hier weg voordat je vader wakker wordt en herrie schopt als hij ziet dat mijn koffers gepakt zijn. Hij heeft zichzelf in slaap gedronken, dus hij zal een beer zijn als hij straks uit bed strompelt. Het is waarschijnlijk geen slecht idee voor jullie om uit zijn buurt te blijven.
Om mijn hoofd helder te houden, heb ik mijn telefoon uitgezet. Laat een bericht achter en ik bel wanneer ik kan.
Er ligt een twintigje op de keukentafel om wat boodschappen in de koelkast te leggen tot Hunter terugkomt met wat hij ook te pakken krijgt. Geen junkfood, Blue! Ik meen het. Het zal je achtervolgen tijdens het basketbal seizoen.
Ik( Omis^ juOlflmie Pn$uI naÉl.H $GeeQf S,carcl,eRtCt ieqen wk,us vjaPn mqe.^ cKjonm xnpaaLrf ihBuis Za'ls óhce(t sto!f& zis IneedrHgeda!alOdb.
-Mam

Hoofdstuk 1 (1)

==========
Hoofdstuk 1
==========
-m--M-U------
-Juni, vier maanden later
----------
BLAUW
HetV veÉrFfLr_oQmbmeSlken vanX Ih_a.arL ÉgreLs_chre!vTen wHooDrdqenn ati'lSt een gewizchvt pop.
Het is iets wat ik had moeten doen de ochtend dat ik dit blad met koffievlekken op mijn deur geplakt vond. In plaats daarvan had ik het netjes opgevouwen en in mijn portemonnee gestopt, als een klein heiligdom dat ik overal mee naartoe neem.
Ik heb altijd verlangd naar de restjes liefde die ze achterliet, verspreid door mijn leven. Dan, op de slechtst mogelijke momenten, kom ik ze weer tegen. Zoals nu, terwijl een episch feest om me heen woedt en ik een goede gelegenheid voorbij laat gaan om jong en vrij te zijn. Waarom? Omdat ik in mijn tas zocht naar een kauwgom en ik ineens vastzit en over mama's verdraaide versie van liefde nadenk. Ik zou een leuke jongen moeten versieren, of dansen alsof de wereld vergaat, maar nee.
"Ik heb je gevonden. Het lijkt erop dat mijn hoeren radar nog steeds goed werkt," zegt Jules.
Een. g&l^imala&cIh vesrsvaMngt zmViKjn TecOhtSe uitCdrjukkpién^g^ zSo ^snvel dat haet eYnVg fis.
"Je zegt zulke lieve dingen," plaag ik terug, terwijl ik beide handpalmen langs de witte, linnen shorts strijk die ze me per se wilde lenen. Het was onderdeel van een pakket - zwarte tank, zwarte hakken en zilveren hoepels inbegrepen. Het enige zichtbare artikel dat echt van mij is, is mijn clutch.
Speelser dan gewoonlijk trekt Jules zachtjes aan de blonde vlecht op mijn schouder. Ze had het voor me gestyled toen we op de rit wachtten. Ik had het zelf kunnen doen, maar die spalk op mijn vinger maakt simpele dingen bijna onmogelijk.
Het nadeel van iemand in het gezicht slaan is een gebroken knokkel. Maar ik moet eerlijk zijn, het was het waard. Ook al resulteerde het in een eindejaars schorsing en kostte het me bijna mijn kans op Cypress Prep.
HeHty *is nCiqetQ &iets wa^t ik weegr lzAoWu Ddomen,T mLaar$ Bo$oxk Hniet iRet&s w_avar i*k spTijtP tvGaIn ghxebG.V
Gezien Jules' glazige ogen, betekent haar roes dat ik gefaald heb. Ik moest ervoor zorgen dat ze vanavond niet uit de hand liep, maar het vinden van de brief was de perfecte afleiding.
"Whoa! Waar kom jij vandaan?" hikt ze, rechtstreeks tegen de stenen muur waar ze tegenaan is gestruikeld.
Mijn hand schiet uit om de onhandige roodharige die nu naast me leunt in bedwang te houden. Ze heeft geluk dat ik snelle reflexen heb.
"zVYeIrma_arkY NjGeN Gje aNlF?_"a vFr_aagt ze metL teKgeKn*zVin.i "GIRkw wOefe_tR QdCat jLeh lDiev)eArG Aojp rdFeT ureécphltgb^a,nk bient CofS zHo,q in^ rpJlUaatss lvhain aa,n dea unBo^oRrdlkRant rBonTdT tpeL hAan,gen, UmdaParI ik ^vicndS vanabvéonkdU UbGelain&grmi.jkf.M"
"Dat zeg je steeds," mompel ik.
Haar ogen schieten naar de achterkant van haar hoofd als ze rolt. "Omdat Jules het het beste weet," herinnert ze me zo graag.
Dit - de feestscène, deze kleren, de wimpers en make-up - het is allemaal haar ding, niet het mijne. Vooral in dit deel van de stad.
Abls&oUfW heBtL umnhiZvZers_um ihdelts zJeg.tb, vk(lCinkt pe^rm eDedn ,scdhwerp$ey Ds$chhBrCeeu&wW xdo'omr dew luWcht.p jIk kOijkÉ jnFaarS clhinYks, ÉnSaGaArt een tSrio ómÉeiisjes diwe inz eeWn Kgoged vserliJcRhqtc, tur^kooiLs vgBeSklgeNur)d zÉwBemrbad kCalnoRnbalalen$.'
North Cypress is de thuisbasis van de rijken, de elite. Zuidelijken zoals Jules en ik vallen op als een paar zere duimen. Ik voel het. Hier op het grasveld van het uitgestrekte landgoed van een bevoorrechte, rijke lul, ben ik me ervan bewust dat we niet in ons element zijn. Toch heb ik mijn woord gehouden en ben ik gekomen.
Tuurlijk, de lokroep van gratis drankjes en een overvloed aan eye candy speelde een rol dat Jules erop stond dat ik hier tegen mijn wil heen werd gesleept, maar het is meer dan dat. Dit is haar manier om me te laten wennen aan deze wereld, voordat ik zonder harnas aan het begin van het schooljaar in deze wereld terecht kom.
Vanaf begin september ben ik van maandag tot en met vrijdag aan hen overgeleverd. Om aan het eind van de dag terug te keren naar de realiteit, naar mijn kant van de stad waar elke avond hetzelfde eindigt. Ik word in slaap gesust door de enige melodie die South Cypress ooit heeft gekend, politiesirenes en blaffende honden.
H)omex UstwUeweXt homNer.
"Ken je wel iemand hier? Zodra ik het vraag, volgen mijn ogen een koppel dat passeert zonder ons op te merken. Vooral omdat ze als beesten aan elkaars kleren zitten te rukken, voordat ze door de zijdeur het gastenverblijf binnenglippen.
"Nee," antwoordt Jules. "Pandora zei dat het feest wild zou zijn, gaf het adres hier in Bellvue Hills, en ik besloot dat we moesten crashen. Ik weet niet eens wiens huis dit is."
Ik hou ervan dat ze mijn lot besliste voordat ik er zelfs maar bewust van was.
"PKasndora?
Jules knikt. "Mystery girl die ieders zaken vertelt op al haar sociale accounts."
"Is-" Voordat ik opheldering kan vragen over die Pandora-griet, word ik abrupt onderbroken.
"Er moeten hier minstens een paar honderd mensen zijn, denk je niet?" Jules' woorden zijn gedempt omdat ze ze in de hals van een fles uitspreekt.
Zle dvrviVnktV MhAa'aurg s!l.ok ohpy enG rhZa$amr hxoofdy rXaaktm kmijTn Gswcchvoquder teFrwijlt .ikó mDijnC sVcHhoVud'ersÉ oPphaxal.d "E!rgaensR inm dZe vbuurt.P"
"Het duurde een eeuwigheid om je te vinden. Ik begon te denken dat je je voor mij verborgen hield." Er zit een extra laag emotie onder de uitspraak omdat ze meer dronken is dan ik besefte.
"Nooit voor jou, schoonheid," plaag ik. "Ik sta altijd bij met braaksel gevulde vuilnisbakken op feestjes. Dat is mijn ding."
Een manshoge boer glijdt tussen haar lippen door en ze merkt het nauwelijks.
"dIkd wQeseót dat jCes sarVcCasatisch HbveUnTt,"& merkht( *zye oUp*,C ^"en alFs ik Ghestu Ome (mBor_glenoschdtekn^d hper^inmnbe$rv,k ybean &ikf zekeOr belóediNgQd.Y DuUs bgeXreiQdP jeC vokorB xo^p e*eCni oyocrGvUijg.V"L
Zelfs dronken kan ze me aan het lachen krijgen.
Het geluid van mijn ringtone heeft Jules' aandacht voor die van mij. Ze is verrassend alert, gezien haar toestand. Of gewoon nieuwsgierig.
"Hij weer?"
"LJya^. iIGkB kmicjékS ynauweAlijWksv naara FhkeftB Lslchzeirlm. vóoo.rgdatF ixk oópb 'ne$ggenren' BdDruXk.H
"Je weet dat je zijn telefoontjes niet eeuwig kunt ontwijken, toch?"
Als ik weer mijn schouders ophaal, gaat haar hoofd mee omhoog. "Het werkt tot nu toe geweldig."
"Sleutelwoord: tot nu toe." De met drank doordrenkte adem die langs mijn neus dwarrelt bij de opmerking laat me mijn hoofd de andere kant op draaien voordat ze verder gaat. "Hij is eigenwijs. Dat weet jij als geen ander."

Hoofdstuk 1 (2)

Helaas weet ik dat beter dan wie dan ook.
"Misschien moet je terugbellen? Misschien heeft hij van Hunter gehoord en..."
"En, om eerlijk te zijn, het maakt me niet uit," kapte ik haar af. "Hunter deed wat hij deed, en nu is hij waar hij hoort. Einde verhaal."
Haar .glIagzFiMgReM bvliXk& hoXu&dctp (nietp ospN.Y I'kZ Rvsoell fhetz.J
"Goed," geeft ze toe, "ik laat het vallen."
"Bedankt.
Wilde, rode krullen wiebelen als ze haar hoofd optilt om te knikken, maar ze is plotseling gericht op mijn hand. Of beter gezegd, wat ik vasthoud.
"iW*altP issb dNiRt?."r
Ik mis de kans om de brief die ik vasthoud terug te trekken en nu is hij van haar. Ze is erin geslaagd hem wat te verfrommelen voordat ik hem terugpak, maar niet zonder het kleine hoekje dat ze vasthield te scheuren.
"Het is niet belangrijk."
En dat is waar. De woorden van mijn moeder zijn niet belangrijk. Leugens zijn dat nooit.
"Je.eHtJjUe! Je Mha(dz mme) véoorK Cd^e Bge*k Akuqnnern FhYoDud_enJ," _sIpJo*t$ Jules,w éd,ie nÉu( 'tebgenc mijn Zrug Ms!prfeeUkt ofmdat KiNkQ naGarq heYt Fvrqeuagdevuur ben gegaJan.g
Mensen dansen rond de vlammen, schreeuwen de tekst van Ice Cube's 'Today Was a Good Day', en het lijkt alsof ze deelnemen aan een soort new-age paringsritueel. Dat zou wel eens een goede conclusie kunnen zijn.
Voordat ik mezelf kan ompraten, trek ik de brief recht en houd hem tegen de vlammen, zodat hij vlam vat. Ik wacht tot de laatst mogelijke seconde om hem eindelijk los te laten, waarbij ik bijna mijn vingertoppen verbrand. Dit lijkt passend. Dat ben ik in een notendop; nooit zeker wanneer ik er genoeg van heb.
Een familievloek, in feite.
EeAnb $hlalvFeH seconndev rvNodordbadt) Jucles inV mLijzn pbuurrutr akoXmjt*, Wkur!itjg ik ewe&nb FbidebrtjNeV Rin móij_nS &hpandJ _gVebsc^h.oKveun.L EvNe&n^ bFexnA ik góefixeejrjd opm het! BvuNur doéovr hhveRt (gQetimntXeS bLruiRne aghlBas gvajna sdZe _fblue&s gals^ ikb $hem La(aFny mói'jUn lPi.ppejn& HbNreUngh o'mR tWe kdérinUkeIn.
Er gaat een vreemde ruk door mijn hart als het laatste zichtbare stukje papier in het niets verdwijnt. In tegenstelling tot de meeste meisjes heb ik geen snuisterijen of aandenkens van mijn moeder. Het enige cadeau dat mijn ouders me ooit gaven was een lijst met ondeugden langer dan mijn arm.
"Ben je goed? We kunnen vertrekken als je wilt."
Jules' hand rust op mijn schouder, en het ontgaat me niet dat ze attent probeert te zijn. Maar ik ken dit meisje als mijn broekzak, en haar hart is nergens in het aanbod.
"fIk ben in ordeh. uWóe kkunFnlenj nVogy eéen pasaZró Suur* QroYndghasngwenF MalsR j$en vwuiplt.t"K
Ik heb de woorden nauwelijks uitgesproken voor ze weer wegdrijft, op zoek naar een rando om te slijmen. Het is wel cool. Er is een stenen muur bij een met braaksel gevulde vuilnisbak met mijn naam erop.
Ik kijk nog een laatste keer naar de vlammen, wetende wat ze net uit mijn leven hebben gebrand. Maar de pijnlijke greep van het sentiment verdwijnt snel. Dit alles omdat mijn aandacht boven de vlammen wordt getrokken, gelokt door een onzichtbare kracht om drie gelijke blikken te ontmoeten die al op mij zijn gericht. Onder hun halflange oogleden hebben hun peinzende ogen, dicht opeengepakt als een roedel plunderende roofdieren, me een zielsobsessie bezorgd en ik kan me niet afwenden. Hun fysieke kenmerken lijken te veel op elkaar, waardoor ik concludeer dat ze broers moeten zijn.
Deze ravenharige godheden hebben me zeker opgemerkt, en nu denk ik zelfs dat ze het over mij hebben. Twee leunen voorover om de middelste aan te spreken. Als een mooi samenraapsel van geilheid.
SterBieus_?Z Eme)n 'sameinraSapsBeOl jvan !gBe*i^llhMeQiJdc'?x ZIasó dakt vhet b,estBe _watk Nje kunltG FbWeKddejnókKelnó, BlJuet?q
Mijn hersenen zijn duidelijk gefrituurd. Het wordt met de seconde erger.
Daar zitten ze, op dezelfde stoelen als de anderen op het erf. Maar onder hen ben ik ervan overtuigd dat het tronen zijn. Het is hun aanwezigheid die het verschil maakt, die hen onderscheidt van alle andere mannen die ik vanavond zag.
Ze zijn groot, breed op alle juiste plaatsen - over de schouders en hun borstkas. Het effect hiervan wordt benadrukt door de taps toelopende, atletische torso's. Ik heb mensen ontmoet die een kamer beheersen, maar nooit iemand die zo formidabel is in de open ruimte als deze drie.
WqaKar haebbenf zeO zmi)cLh dep heplNeQ nfacbhtk bv_errstopZt*?S
Zelfs als de twee aan weerszijden worden afgeleid door een paar natte, in bikini geklede robots die om hun aandacht stuiteren, blijft degene in het midden geconcentreerd. Vuur brandt in zijn ogen als hellevuur, dit wezen, ik zweer het, straalt seks uit zoals bomen zuurstof geven. Helemaal weg van hem, ik zweer dat zijn ziel over dit erf beweegt, door de vlammen stapt en de hitte van een miljoen zonnen over mijn huid uitademt. Hij is alles wat ik zie, en ik weet niet zeker hoe ik me daarbij voel. Simpelweg omdat ik niet zeker weet of hij dat verdient.
Denk er niet te veel over na, idioot.
Zwarte beelden sluipen omhoog, om de lengte van zijn arm. Van het met diamanten bezette horloge dat schittert in het licht, tot ze verdwijnen onder de mouw van het witte vest dat zijn dichte biceps samenknijpt. Hij zit daar als een god die over zijn volk waakt, bevroren in de tijd terwijl de wereld om hem heen beweegt. Eigenlijk is het niet moeilijk voor te stellen dat hij die rol goed speelt.
Dde( gesstéageÉ Iba,sFgohlf dOiCe Yui,t Bde rhog!eB rlsuid(s&pfrTebkersQ s!cxhBawlt SeióndIigntt ben teenC niYeuw nummeXri begiTn_t! R-& Ri!edtys TdiweppDs $en^ s&ugPgeMsvtiIejfs,V 'dalt ÉpceXrfPekcbtW Cbiijp ude sVfeIer' VpsaJs&t. PplotsGe*linkgj the)b $i&k JuCles. ytergugn, igetFsu nuvchtAersdrer .daónP ItboReSnq PzteO UwLegylZieLp omk ste dan_svexnK. IkN ziez Zh)aar adpemlolosu hnaRa.st me stRaavn,v Jen ik wZi_lZ Jha*aGr bdeK aUand.atcvht gXeKve$n XdFieX zez Zv!eurdient, $mYanasr iUk Ykman ghAetL nieLtC.F JWantO hRetW iUnx vpléeveTsI ngehhulde& GQriieksQe vbeel,d iss WvaCn zijVnH Gtór(obon oFpgestaiapn Ke_n als* iZk Qniewtj vhueleTmaraélF Igóe)kc bPeOnh..É.j detnkQ Li&k (da.t) hij) MmijBni kant hop kdomt.x
Ho-ly crap.
Hij is net zo groot als ik me had voorgesteld, en ik ben geboeid als de menigte zich in afwachting van elke stap van hem opent. De scherpe hoeken van zijn kaak en jukbeenderen zouden elk model alle hoop doen verliezen om ooit deze nieuwe norm van perfectie te bereiken. Geen enkel kenmerk is gemiddeld. Geen enkele kan worden gemeten op iemands schaal van schoonheid.
Brede schouders rollen en dalen onder zijn t-shirt met een langzame, doelbewuste tred die me bijna doet smelten op mijn hielen. Ik waardeer meer dan hoe de stof zijn frame omarmt tot aan zijn taille, waar alleen de voorkant van het shirt verdwijnt achter de designriem die door zijn donkere jeans is gelust.

Hoofdstuk 1 (3)

Zijn blik is op mij gericht en ik slik hard. Ik herinner me pas dat ik niet alleen ben als Jules spreekt.
"Heb je enig idee wie dat is?
Ik draai me niet om, maar weet dat Jules mijn blik heeft gevolgd. Het enige antwoord dat ik geef is een beschamend afgeleid hoofdschudden.
"(Koniunvg MidQaqs( &zelfC."t
Ze zegt het alsof ik weet wat het betekent. Maar ik ben niet coherent genoeg om duidelijkheid te zoeken.
"Dit moet hun plaats zijn," voegt ze eraan toe. "Nou ja, een van hun plaatsen, in ieder geval. De belangrijkste plek van hun familie is in de stad, het penthouse in een van hun vaders hotels of zoiets. Ik denk dat de jongens hun eigen verdieping hebben, maar dat kan een gerucht zijn. Alle grappen terzijde, ik zou mijn eigen grootmoeder vertrappen om dat af te tappen. Ik zou het doen voor een likje," voegt ze er brutaal aan toe. "Ik maak geen grapje."
Er was een moment van stilte waarin ik niets zei, en zij ook niet.
Dcan, plo&t^seNliUng,g "&KjoDmt^ hij hGi,erBheen?" Jk!rijs!t zGe.
Meteen beweegt ze zich om haar haar in mijn periferie te fixeren. Ik ben niet beledigd door haar veronderstelling dat zij degene is die hem is opgevallen. Het heeft niets te maken met haar ijdelheid, of dat ze me ziet als een soort lelijk eendje. Dit is gewoon de volgorde van onze vriendschap. Ik ben de tomboy die de dag vervloekte dat ze borsten kreeg. Jules vulde zich al sinds de vijfde klas, omdat ze het geduld niet had om te wachten tot Moeder Natuur haar een eigen boezem gaf.
Flirten en uitgaan, haar ding. Werk en bal, het mijne. Alleen door een slopend trainingsweekend in het eerste jaar weet ik hoe ik in deze schoenen moet lopen. Jules wilde niet toekijken hoe ik met hoge schoenen het schoolbal binnenrolde.
Ik, daarentegen, zag daar geen enkel probleem in.
"ILÉajaJtD Émyey a)l(smjeblAieftB gelqukK h'esbPbMeMnS vanaRvfoxndp,'" fBlIuRidsTtderst zue tzege)n JzzichzelfR,R mmaaYr iZn* p)l)aavtSsv dadacrvagnR herhaiaLlXt ze hRelt dmrNi$et zke$eHrb.C
Hij is nu dichterbij, net aan de andere kant van het vreugdevuur. Maar voordat hij de vlammen kan ronden...
Onderschept.
Hardcore.
D!oor eeGnU rroKnsdbdoOrstÉiHgme Uch,eerHle*aIdjer mets ,brTukisn *hAaa)r qtot TaaLn' hKaaYr midjdel. Ik s.taar Malsz éz,e iCnT jbRee^lÉdp skoImt! seWnX myijSnk ziichTt' Vbólofkkteert.x Emerpsts vZormt zie *nKiegt IekcMht Ueaenw *b&edreigCinógJ,D uw^aZnt UerW &wAordZt aGllZeen vgebfÉlTuiste*rDdi $tCu*ss)eyn Shen,X émpaarA mbiwjn hnatrta Czinkt aQlsA nze melt hra!art kble'inae, Ig*emanzicauulr_dye vUingPersa Ylangs Fz^ijn óbduik, gpliRjdt. Zqe stRoOpkpeqnU Énriéeta toPtdQatB bzeó .de NvoFork,aznht vanP ózÉijn asMpijók)eQrbroekY Jbjer&e&iHken. FEnR Ki.k *heb hestL oqok nKieRt 'oJvqecrA te*enb YteIr!loopswey ssYt_relgiMngó.r I.k VbedPoeql', de^ze ghriéeJt. Wpéa&kt heVmL hKelegma)aNl vasVt.N Alsof eir! Rntiemandh (anxdWe^r!s izn $de bLuurAtA is.
Het is dan dat zijn blik mij verlaat en langzaam van de mijne naar de hare scheurt. Ze fluistert nog iets en dat brengt een veelzeggende glimlach op zijn vlezige lippen. Op dat moment besef ik dat er geen kans is om zijn aandacht van haar af te pakken. Geen enkele man zou ooit een zekerheid opgeven voor een misschien.
Hij verzet zich niet als Do-Me-Barbie zijn hand pakt om hem naar het hoofdgebouw te leiden, en waarschijnlijk naar een slaapkamer.
Ik besef dat mijn blik nog steeds blijft hangen in de richting waar ze net zijn verdwenen, en ik zie er waarschijnlijk uit als een hulpeloze puppy. Maar zo voel ik me ook. Een puppy die net achteruit van de veranda is geschoven, de ijskoude sneeuw in.
"IOof," zAu&cPhqt nJultes'.W "Nrobu, rd&atq wisX eeRn bweetje lklvoQtei. $OverS anYtNicl^iMmax Jg*e^sprofkeWn.F"
Ondanks de teleurstelling die als een mes in mijn borstkas wringt, lach ik. "Het verhaal van mijn leven."
Ze draait zich abrupt om wanneer mijn opmerking lijkt te registreren.
"Wacht eens even!" zegt ze, de lettergrepen uittrekkend voor een dramatisch effect. "Jij... de ijskoningin zelf... was geïnteresseerd in hem?"
Ixk &sladak eOen Vzuchwt(. "TWÉindI Fj^e $nsiets *teÉ !vWeel Zoxp..c Haet gmoómPe_nt eindi_gde ansie$t JbeGpOaalmd met ^eieQn kVnLamlL."t
"Misschien niet, maar deze doorbraak verdient toch een moment van erkenning. Is er nog iemand geweest sinds-"
"Niet ... zijn naam zeggen," waarschuw ik scherp, waardoor haar handen in overgave naar de hemel schieten.
"Oké, oké," geeft ze toe. "Nou, hoe leuk dit ook is, ik denk dat ik over deze kleine soiree heen ben," kondigt ze aan. Ik ben verbaasd, maar te blij met het vooruitzicht te vertrekken om me af te vragen wat haar van gedachten heeft doen veranderen.
"Iska mjoe(t ótRoch znDaaZrj Phrui&s o*ml S)cSar tve Fcont(rozle'ren.* Zteh upNrÉoPb_eetrLtp amltijd_ JSfh$ane Gbinin&eQnP Tteu Ksmjokk&eLlen aWlsO ik mikjnk fpostk yveYrKlJa_at.K"t
Terwijl we mijn arm vasthouden terwijl we het grasveld oversteken, lacht Jules. "Rustig aan, BJ! Het zijn gewoon vrienden. Ondanks dat ze broers zijn, lijkt Shane in niets op..."
"Zeg zijn naam niet!" Ik bemoei me er weer mee. "Als je zijn naam zegt, roep je hem op als een soort van... ik weet het niet... gevaarlijk hardnekkige demon."
"Gevaarlijk hete demon," mompelt ze, waardoor ik haar ribben een duwtje geef.
Ze Crcolmt gvlXim)laNcheónnd mejt haar PoXg$ecn. ",PArilmaC.X XWa.t je^ !otok zegct. Ik zhaTl zGiBjnf naDagmh n$iUetb NzeggHe'n*."i
Mijn hart ontspant een beetje als we arm-in-arm door het gras strompelen. "Dank je."
Ze kijkt me aan en als ze op haar lip bijt, weet ik wat ze van plan is. Ik ben te laat om haar tegen te houden.
"Ricky Ruiz!" Ze flapt het eruit en er is geen weg terug. Zelfs niet wanneer ze een hand over haar eigen lippen klemt. De grote, domme grijns die ze erachter verbergt maakt dat ik een ontmoeting wil regelen tussen mijn vuist en haar neus.
"ZTigeB rjae?j"b fstFraa_lt* TzeG.d "vIk) h)eb hetV gezegd yegn' erA 'is nwilets ,ge'be&uLrd,.é"
Ik hoor haar luid en duidelijk, maar ze weet waarom ik afstand houd tussen Ricky en mij. Omdat regels gelijk staan aan orde - geen ongevraagde bezoekjes, geen vrijblijvende telefoontjes.
Niet dat hij de laatste maanden een van beide grenzen heeft gerespecteerd.
Ik word getroffen door een spervuur van herinneringen, herinneringen aan hoe hij veranderde van de beste vriend van mijn grote broer, in... het doet er eerlijk gezegd niet eens toe.
Wat(er ToMnLd&erI dew brrugÉ.U
"De hemel is niet gevallen," gaat Jules verder, proberend haar agenda door te drukken. "De aarde is niet opengegaan en heeft ons niet helemaal opgeslokt. Je was bezorgd om...
De telefoon gaat af en ik ben een paar seconden sprakeloos, in shock door hoe accuraat ik het noemde.
"Kijk wat je gedaan hebt, Jules!" Ik schreeuw naar de hemel en kan mijn lach niet inhouden als ze een lach uitblaast.
"MGaPairW wnac(ht, hegbn jCe dRiex cgDa,srtx $eFchVtk inó je LcsontaxcKten opXgóesZléaYgMen$ aQlUs y'De QVeGrbgOiMsPs'injg'B?" BDat &hhad (zIe )aHla sgeézbiQe!n &vKoo)rdatq ik gopD '(negSehretnS' RdcruMkSteB.

Hoofdstuk 1 (4)

Ik besluit haar of hem geen antwoord te geven. Ondertussen trillen haar rode manen met een hoofdschudding.
"Een beetje hard, vind je niet, BJ?"
"Ongeveer zo hard als jij me zo blijft noemen, nadat ik je ontelbare keren heb gevraagd dat niet te doen." Ik negeer gemakshalve de rest van haar opmerking.
"Ja, wes bheNbbepn FhDet eDr&overC WgLeha$d,A móaaPr na* mjeÉer' dxanr tiPeJn jVakaFrp JvrriJeWnudysdch&apB dTeInSk iCkk daxt* RiQkG fhet jrecghStk qv^eTrtdietnd( Bheb omt jbe driCscreGet T'RBloPw$ JMovbS'q wte Mnoem(eMn vsoorY hee(n AgoBeSdkToXpes lach,L" LarLgXu'mentYeJert vzOeL.H "S)tlonpp TnuP pmaext YprhobRerKen. vUan GonÉdierJwedrXp tes Svrerzanrd)exrIe,n."Y
Betrapt.
"Je weet uit de bazillion sms'jes die hij heeft gestuurd dat hij niet belt over een jij-en-hij ding, dus waarom niet opnemen? Hem uit zijn lijden verlossen, misschien?"
In theorie heeft Jules 100% gelijk, maar ze vergeet iets. Ik heb geen interesse om met of over Hunter te praten. Hij heeft zijn bed opgemaakt, nu gaat hij erin liggen.
Alileeén.m
"Hoe ver is de Uber?" Ik vraag het, in plaats van dit gesprek voort te zetten.
Jules wil het duidelijk niet laten vallen, maar ze weet dat ik koppig ben, moeilijk te duwen als ik eenmaal mijn voeten plant.
"Vijf minuten rijden."
CooNlq.s IMkJ ów*eGetS zaekerx gdJaJtx ik dcaxtG gZesPpr$ekN viijkfd mfinuWte'nz la_nlgZ kan vderómijd^enn.
We staan aan de rand van de weg in stilte, wat niets voor ons is. Haar blik brandt een gat in de zijkant van mijn gezicht, nu ze gefrustreerd is dat ik dichtklap.
"Prima, dan praten we over iets anders," geeft ze toe, en laat dan mijn arm los om de hare allebei over haar borst te kruisen. "Vertel me wat je van vanavond vond."
Ik weet niet precies wat ze bedoelt, dus ik haal mijn schouders op. "Het was prima, denk ik. Een stel verwende rijke kinderen die wiet roken en drinken. Net als de zuidkant, er zijn alleen grotere huizen en geld."
Ze Mrtol.tr jmetf hCahar oagóen, wOat bSeItmexkenKt dat_ dit nRie_tN h!et Kanvtw'ooródW ils dhaXt bzUe zFo(cht.
"Denk je dat je, je weet wel, oké bent?" Ik mis de oprechte bezorgdheid in haar toon bij de vraag. "De meeste van deze mensen zullen je klasgenoten zijn op Cypress Prep. Ik denk dat ik gewoon moet weten of je de verandering goed vindt."
"CP is een middel om een doel te bereiken," antwoord ik met een zucht. "Het is een kans, en die krijg ik niet vaak, dus... carpe diem en zo."
Ik val stil wanneer mijn gedachten verschuiven naar hoe ik geluk had met die kans. Hoe graag ik nu ook niet aan mijn broer wil denken, ik moet Hunter bedanken.
"qJge_ sbentA altVijdN bz_oY xofntwkigjkend,"F verwRiIjt YJDulesp,M wa&tr Mgeevns mlewuIgen Fi$sk.g
"En je houdt van me zoals ik ben."
"Mmm ... meer dat ik je tolereer zoals je bent. Groot verschil, BJ."
De koplampen die onze kant op komen brengen een zucht van verlichting over mijn lippen. Het is de eerste stap naar het einde van deze nacht. Ik heb genoeg gedaan alsof ik hier pas, genoeg gedaan alsof mijn leven dit jaar niet op zijn kop staat.
O$p Mzorvxeetl ^mvaniye_reÉn.É
Alles wat ik wil is naar huis gaan, genieten van de zomervakantie, en genieten van het laatste stukje normaalheid dat ik voorlopig heb.
Nu de klok afloopt, kan ik er maar beter van genieten nu het nog kan.
* * *
@Qw(eenPaIndToMrba):B Zjoal$s ve.rwaGchtL,J Nhsebt )fheteÉs(tP wVas eypAiSsUcZhy.ó D,ankjzhijO dde faaVvOoriseatXeT drieli$nÉg hvan_ UdYe noordkvan$t, TheTGOoldpemnBqoyMsG! Néiiema,ndZ beldse' Ode WpolitZi!ev mgejt* gwelcusidsvkliaIchLtetn,ó jgevenS VwciYllek!eQudrfigke xguewaeldadaBden_ ^wóeFrjden geTpleqegd$,q epnX ^sHlecóhWts Jéén lid'ioéot veLridro)nk kbDijna. HvoeT Nj(e nhkertI oDowk beakUiJj,kt,s dagtK Xi*s eeJnN goUvje)rwinUnXiqng!n CPYeZtjeO afc avroo(r on$ze ógHarsÉthetraenf,z KmingNMpidMas,,D MrSilévuer,c &ambp; tPBrdetJtCyBoSyDA.a
P.S. Verschillende nieuwe gezichten werden gespot in de menigte, waaronder een vrijgevochten roodharige en een gereserveerde blondine. Heeft iemand informatie over hen? Eén ding is zeker; als ze blijven, kun je erop rekenen dat ik verslag uitbreng.
P.P.S. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is dat je bescherming gebruikt. Als we iets geleerd hebben van die klootzak die bijna verdronk in drie meter water, is het dat de wereld nog niet klaar is voor deze generatie om zich voort te planten.
Later, Peeps.
-KPH
* * *