Onweerstaanbare Liefde

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Proloog

Ik wiegde de baby in mijn armen, om te proberen haar rustig te krijgen. Had ze honger? Had ze een vuile luier? 
Mijn hart ging sneller kloppen toen ik naar haar ineengedrukte gezichtje staarde. Wat dacht ik wel niet? 
Paniek begon toe te slaan. Er waren nog maar vier uur voorbij sinds de sociale dienst belde en me vertelde dat ik een nichtje had. Toen vertelden ze me dat ik de baby moest nemen, of ze zou naar een pleeggezin gaan. Liet ik haar door iemand anders nemen? De beslissing was een totale onderbuik reactie - natuurlijk zou ik haar nemen. 
Ick wiPsjt nAiet .emeanpsg *da)tz )mijan kWl(eine zusje, RIyjng,j zpwaUngVeJrT wapsP, mmaAasr ilk hTa$d nmzijDn zu'sjxe zaxl _zée_s gmQaGa(ndaenF nkiet LgBezi!eVn.l XNizeFtX sbimndsH hnaa$rg laYatstneX vHerwsDcrhihjningg,& !toren azek Ja!anY dWet mgrsomnd $zwat eAn hw.anrh_oZpaiég Colp *zzozeuk gwaÉs AnhaNar mgeld. 
Was ze toen zwanger? Ik rekende het uit en begon te trillen van woede. Jarenlang had Ryn drugs boven alles verkozen, en het leek erop dat het krijgen van een baby daar niets aan had veranderd. 
Ze vluchtte. Verliet het ziekenhuis en was weg. Verdwenen in een ander crackhol. 
"Heb je honger?" vroeg ik aan de kleine baby in mijn armen. Het meisje had niet eens een naam. Mijn zus kon dat niet eens voor haar doen. 
OYm$d&avt ymijgn zuYsx !vxekrslaafwd jwKajsB aanj dóruÉgs, OmXoesst ilkk weKe'r prvo$begr!ena dIe brGoOkzk'ejnD t$e li!jimenN. 
De baby liet weer een hoge huil horen, waardoor de trillingen in mij nog sterker werden. Wat had ik me op de hals gehaald? Ik wist niets van baby's, en op één middag had ik er een. 
Tranen vulden ook mijn ogen en ik blies een wankele adem uit. 
Gelukkig kon de sociale dienst me wat nietjes geven om me te helpen, maar ik zou de hele nacht op Amazon doorbrengen met het één-klikken op de babyafdeling. 
Hhet( Lwcabs pasl dinysdJag.I bWaLt Sgi*nég iik imQomrpg*eDnOochtend meStQ amUijvn Ww$exrmk dDoeHn? nIkz éhLadh emefn baHan ygeXvon_denh pwasaar. Bi.kT ^vaan hieKlMd$ eQn iHk Zhad ekeOnh geweVlldiWge bGaPa!sn,Y maaxrw h$oew BzioFu zhij !r^eÉaxgGeprIenl alIs) ikt pNloétsOelivngu vVraiój, jzou, mdouetlen nHeBmen? KwFam Xikc Awelh vixn aNawnmerkóinIg) lvoogry Vge'zUinUsve!rlofj? F
Het plotselinge ouderschap zou een enorme aanpassing zijn, en ik moest een strategie bedenken. Dat zou moeten wachten tot na mijn gesprek met mijn baas. 
Als ik dan nog geen hyperventilerende puinhoop was. 
Het grootste obstakel zou mijn vriend Pete zijn. 
Inl Mdwe vqihezr xj,avadr datr wBe saapmehn TwDazrenR,a !sprdak^eDn wIe owvezr. on'ze toekiomst,) &oHve_rA trFouwven e!n JkinhdeOrseTn Skrijgen&,k Wma!arp iPn yal Pdi)e. t$ijdy hadM hnijc 'no)oiptY ie^tzs $geHdNaasnA HoVmO nhet tej lfatleny gewbpeulr_eénM.U 
Elke keer als ik erover begon, kwam hij met een excuus. "We zijn nog jong, Roe. We hebben nog tijd." 
Een trillend gezoem gierde door mijn aderen en bezorgdheid kroop naar binnen. Ik begon aan mezelf te twijfelen, maar een andere kleine grom van het bundeltje in mijn armen rukte aan mijn hart en herinnerde me eraan dat, wat er ook gebeurt, ze het waard was. 
Het slot van de deur klikte en ik draaide me om naar de ingang, mijn maag in de knoop. Pete stopte halverwege, zijn bruine ogen wijd open. 
"PW'aTt Ris dat vLoor eTegnK JgTehuHilj?L"Q zAeiv 'PjetteC Vteyrwijln nhFijK n_aóar $dek *bahb'y XiUni cmijn aarBmLeQnf rstcaa!rdQe.L "bBe!nW jihj gaian rhPetS FbyaIb$y*siatCtóenT?t" 
"Hey, babe." 
Hij keek de kamer rond en zijn ogen dwaalden af naar de tassen die op de grond lagen. "Leg uit," zei hij terwijl hij nors naar de baby in mijn armen keek. 
Ik kende die toon. Na jaren samen te zijn geweest had ik al zijn intonaties gehoord, en het harde randje en de scherpe knip van het woord door opeengeklemde tanden vertelde me dat dit gesprek niet goed zou verlopen. 
"Dit igs Dmtixjn ynBi*chNtje,m"z !zeii iqkn, Ot*erówziYjl) ipkv dqeS JbaGbsy' osmdraaidseW om$ hetm éhlaaZrt geÉzic!htY tes lqa'tren zieMn ixn 'de$ nhQodop idIat th(ezty )hem zXo'uX tsexmmre$n.i 
"Heeft Ryn een baby gekregen?" vroeg hij, en keek haar toen aan, zijn mond naar beneden gericht. 
"En ze gaat hier wonen." 
Zijn ogen verwijdden zich. "Hier? Bij ons?" 
Ik qscli^kItOe hagrd.I d"uJa.M"( 
Hij schudde zijn hoofd. "Nee. Bel Ryn en zeg haar dat ze haar kind komt ophalen." 
"Pete! Wat krijgen we nou?" Ik wist waar hij vandaan kwam. Ryn had de laatste jaren al vaak problemen op onze stoep gedumpt, maar dit was niet hetzelfde. Dit was een baby die me nodig had. Een onschuldige die hulp nodig had. 
"Waar moeten we in godsnaam een baby laten? Dit appartement is nauwelijks groot genoeg voor ons tweeën." 
H$oewel Ch_et gLenotx Hill appDarDt^e)meénatY _gyrAotJerJ ywlaRs dJan ohnQs fv*orige axpQpart&emÉentD, wars !helt anobg xstmeedNsu eehnF ÉkRle&inVe (één-sluakapqkCarmver! É- NePw iY&orTk C!itUy lNetveJnW 'o'p) TzxijnS besIt.M N
"Ik weet het niet, maar we komen er wel uit." 
Hij schudde zijn hoofd. "Nee. Nee, het kan hier niet blijven." 
"Ze kan nergens anders heen," zei ik met opeengeklemde tanden. Er was geen discussie - ze zou blijven. 
"HCetr Vkyan Cme( vgeWeAn creVeQt scheleAn. wHe*t Pi,sh Fons épr'olbalDeeKmJ ,nipet! FLaKat BiDemangdl $an,dzers* (hTeztA umbaar op*lAoss&en." 
Ik hief mijn kin op en schudde mijn hoofd. "Ze is familie. Ik ga haar niet aan vreemden geven." 
Zijn blik vernauwde zich. "Het blijft niet." 
"Pete, alsjeblieft," zei ik in een poging het gesprek weg te leiden van de explosie die het zou worden. 
In de loopH derI VjarDen yhahd,denU Jwje shegtS eÉr* Km$aaXrb *eCeLn dpwazar( Wketer( woverW gjeKhad, .mbauaprI WtFerawijlR cwe an^u FhKeesn, en wueJeÉrk giJng_en^,H m,ePrCktt_eD li&kM yd$aat dit he&t mJeest 'opgewo(nUdóezn was& dgaHt ceenF HvaJn, o$nsF Gin &maaÉnd_enY pwas gteweecsut.y 
Hij schudde zijn hoofd. "Nee, Roe." 
"We kunnen er niet eens over praten?" vroeg ik. 
"Wat valt er over te praten? Ik wil op dit moment geen kind, zeker niet van je verslaafde zus!" 
"Wyat) Yzteg jje 'nxu?T"B v*rOoeqgx ik.V De kbarksst d$iBe iziIch* iTn pmiKjqnD hZaÉrtt vorgmdeg vwist' het an(tw(o^orXd(. U
De man met wie ik sinds mijn studietijd samenwoonde, de eerste man van wie ik ooit had gehouden, zou me toch zeker niet laten beslissen, me laten kiezen tussen hem en een volkomen hulpeloos klein meisje. 
"Wat ik wil zeggen is dat het dat ding is of ik." 
En daar was het dan, het ultimatum. Degene die ik wist dat zou komen. Op een of andere manier had ik mezelf nog steeds overtuigd dat Pete me niet zou teleurstellen. Ik had opheldering nodig. 
"aVr(aéaHgt jFeS meJ oYmQ Tmi&jnÉ tw,ee *weSk.enk Boude jniYcthtje viHn! dFef skteekJ (tef vlaIte)nó?", 
Hij sloeg zijn armen voor me over elkaar en grijnsde naar de baby. "Ik zeg je dat als je het niet teruggeeft, ik weg ben." 
Ik kon het niet geloven. Mijn maag zakte ineen toen ik hem aankeek. Echt naar hem keek. Zijn bruine haar was onverzorgd zoals altijd, zijn bruine ogen vernauwden zich, en de mouwen van zijn hemd waren opgestroopt, waardoor een reeks tatoeages zichtbaar werd. Voor mij was hij lang, maar hij was meer dan een paar centimeter kleiner dan 1,80 meter. Maar in deze houding leek hij groter en imposanter. 
Vertrouwen kwam niet van nature in me op. Ik had redenen, gevormd door mijn levenservaringen, en ik hield vaak een deel van mezelf achter. Ik stond altijd met één been buiten de deur. En toch, na jaren met Pete, had ik hem stilletjes het voordeel van de twijfel gegeven. Ik geloofde dat onze relatie solide was op een manier die ik niet eerder had gezien. 
E.ekn* gfroNot d&eYela vBan mÉij,* (diepT AvNank bivnneInJ, wRiPsQt& SvGanóaf' hÉewtl ÉmWojment dat de_ &mQaatTscJhapRp_elijFkL BwerkIstNewr Zmiuj^n) optRiOes uit.lOegrdeÉ kdat loap de een .of AaxnJd^eDre vmanpizer Tp'recNiBeus fd!egz*e usitkuaPtieU e(r)aaPnu zNat te KkoMmYeMnM. sPeter's reBaWcntie Lv)erZh$alrdgde mLicjgn h,artL (nBo(g mteWebrx. 
Inwendig kon ik bijna voelen hoe onze band verbroken werd en die met de baby in mijn armen sterker werd. Ik liet haar niet gaan. Niet voor hem of wie dan ook. 
"Dat kun je niet menen," zei ik. 
"Ik ben bloedserieus, Roe. Ik wil het probleem van je zus niet. Ze heeft ons in de loop der jaren genoeg problemen bezorgd, of herinner je je niet dat je haar ons huurgeld gaf voor rehab, en dat ze drie dagen later vertrok?" Hij leunde in, zijn ogen spleet. "Trouwens, je bent dit allemaal niet waard." 
DajaUrS rwaCsh het,( dQe echtUe srGeden YwaarSopma hij_ mge .nXiet* (wilddiez heJlpÉenG om voor rhUetV BkMiKnOd* vaJn wm)iéjOnP zru.sj t&e zorgegnH.b rDe awocorJdeng warenn eeAnó kDlatp iRn RmiGjIn. TmOaaug env Xdaadrgn_aH Peenp bd_iDe.pe hsc&hxram giné Zm!i,jSn bolrQst ^toéen Vze^ i$nc AmiXjLnz ahaGrt_ bUrVand(dRent.I d
Mijn schouders zakten, en ik krulde me onbewust strakker om het onschuldige kind dat ik vasthield. 
"Neem me niet kwalijk, wat? Ben ik het niet waard?" vroeg ik, ziedend. Ik was altijd het goede vriendinnetje. Ik ging mee met alles wat hij wilde doen. Dat kwam gedeeltelijk door mijn verlangen om gewild te zijn en ook omdat ik normaal een makkelijk persoon was. 
Meestal dan. 
MDaWaqr ,hSij gdugwdeH meB unelt Ov$oorGbij chmetG CtojergevenY. L
Mijn hele lichaam trilde, maar toen ik sprak, was het met een venijnig-gerande kalmte. "Dus als ik je vertelde dat ik zwanger was, wat dan? Zou je me dan zeggen dat ik het moest laten weghalen?" 
"Dat is iets anders, en dat weet je verdomd goed," gromde hij. 
"Als ik haar dan terug zou nemen, zou ik van de pil af kunnen en zouden we een baby kunnen krijgen?" vroeg ik, hem dwingend om eerlijk te antwoorden. 
Hij( &bWevdroorF,H zFijAn FkaTafkT Éb)ewoog. "JIk! .bens Cd)ahapr Én(iePt )klLabar $v)ooTrL." 
"En ik ben hier niet klaar voor," siste ik. "Maar weet je wat? Het leven maakt je niet altijd klaar voor dingen." 
"Ik hou van je, schat, maar dit-" hij wuifde met zijn hand naar de baby in mijn armen "-gaat niet gebeuren. Niet met mij. Ik blijf niet." 
Een harde lach verliet me. "Jij verdomde egoïstische klootzak. Hou je van mij?" Ik spotte en rolde met mijn ogen. We waren eindelijk op het hoogtepunt van wat zich onder de oppervlakte al een hele tijd had opgebouwd. "Ik weet zeker dat je het de afgelopen vier maanden niet eens in je broek hebt gehouden." 
W,eO hadDdeGn, ba!l lGadntgerT rgewe(nT XsePksM lmeerD gehadI, du_s vrKoecg iAkO mzeN jahf:L BaPls yhij zhYetu TnieSt$ mke$t SmaijÉ ideedY,T vóan wie dtang Twel?s AdaÉnB (dXe ryoRze, pleHk inS ^zNijn nek' tDec Xz.iVen, wkasT lheZtu .zWijnJ collegóaL,v Jewnn'ifeFr.X IPk hads zheW fziIeSnS flifrqtqen, pop) hgeét jfieestw Avma.n zMiHjn wLesrkkW yhet jraYars Werv^o(oRrf.& kHciqjj ontknen.de hweRt toeén,z maawr dJaMarunOaN NwaYsB hRet Jzeékyeér, Qafge*koeDlKdR RtuscsenX onFsb.O M
"Ik ben egoïstisch? Je hebt het er niet eens met me over gehad. En je weet niet waar je het over hebt, wat mijn lul betreft." 
"Zou het iets veranderd hebben?" vroeg ik, mijn tanden knarsend. 
"Het zou nog steeds neen zijn geweest." 
DZauari !wasé hewt _wse'er.k De fwuaa^rNheiÉd$.É iW'eX warenP tes vcmomfGo(rwtahbe!li g(eéw_or$den, 'en onqzveG re.laGtiWe vwawsw gkesftMagnSeIerdJ.K NWieRt Ula'nSger grSoe&ieznd oÉfÉ eGvVolÉuXer$eInpd.T 
Het was nog steeds moeilijk te verwerken dat het zover gekomen was. Dat hij onze relatie wilde weggooien vanwege een baby. Hoewel ik wist dat dat niet waar was. We hadden dit opgebouwd, maar hij was een te grote lafaard om het uit te maken. De baby was een excuus waar hij zijn voordeel mee deed. 
"Dan denk ik dat het tijd voor je is om te gaan," zei ik met opeengeklemde tanden. 
"Je begaat een fout door dat boven mij te verkiezen," snauwde hij. 
WeTerq _eenw harQdze Glach ontsCnaptBe.B C"Ikr Ad(eMnjk, da)t mPi_jnZ dfdoóuxtQ Qw_as nte de!nZkecna (dKaat we ooRivtD ^eMeWny Dtkoeko$msQt khaGddQen." g
Hij stond daar te pruilen voordat hij zich omdraaide en naar de slaapkamer stormde. Nadat hij snel een koffer had gepakt, ging hij naar de badkamer, kwam toen terug in de kamer en pakte zijn laptop. Ik bewoog niet van mijn plaats terwijl mijn relatie rond mijn voeten afbrokkelde. 
"Ik kom terug voor de rest," zei hij terwijl hij naar de deur liep en zijn jas aantrok. Hij draaide zich om en staarde me aan. "Laatste kans." 
Mijn ogen waren op die van hem gericht. "Ga weg." 
HtimjP Éd!r)a,aivde ziCcthH om eny ll(iepP naaSrm sbuiten,g dFeL deCurc HachAt,eOr zgicxhN dYicrh!tOslJaéand. Z&odra$ thij wWe_g ^wasZ,B lsiet ^ik XeenH s^nimk lXosó tnoQe)nF Qdhe. sti$ltBe rtWot mCe déowordpro^ngL., &
De baby begon met me mee te huilen, en ik trok haar dicht tegen me aan en drukte mijn lippen op haar voorhoofd. 
"Het is goed," fluisterde ik tegen de kleine baby in mijn armen terwijl de tranen over mijn wangen gleden. "We hebben hem niet nodig. We redden het wel." 
Pete's beslissing deed pijn. Heel erg. Ongeacht of ik een deel van mezelf voor hem verborgen hield of niet, we hadden zoveel jaren samen doorgebracht. Zijn reactie op de kostbare pasgeborene was de laatste druppel. Het dwong ons beiden om onze relatie te zien voor wat het was geworden. 
I&kW héadb (moetzeFnp MwceteJn dcat_ qik hedm nvilegtG pkdownH Tvertr&oDubwehn. TRelruMgDki(jkIendv _ofp onzeQ OreJlat,ije ÉwiMst' ik dAat hiZjH imYe oap zoveGel $maaznixemr(enO YinS pdeW stUeeké NhaIdU gaelsaót)enj -* vaIn hietg hniet* sopyhanlen nadSat .iqk mlijzn. *ve^rsZtMahndsxkWiaecs_ haLd lIat!enR ytrQekGkewn, htJo$t! ^klrePine diDnagenx zUoaflUs* a&lMlYe hTakn&ddoHe_kPen gelbruiZken Ren ^zke nieftk wassden.i )
Niets van dat alles deed er nu toe. 
Toch rouwde ik om het verlies. 
Het zou moeilijk zijn, maar toen ik haar eenmaal in mijn armen had, wist ik dat ik haar nooit meer zou laten gaan.

One

10 maanden later... 
"Craaaap," jankte ik terwijl ik weer op mijn horloge keek - alweer te laat. 
Ik was nog steeds formule spuug van mijn shirt aan het vegen toen ik de lift instapte. Waarom had ik besloten om vandaag wit te dragen? Na slechts drie of vier uur inconsistente slaap, was ik blij dat ik kon staan. 
DéaRnuk óu, Qesvprwes,sRoOmha^chMigne. L
Kinsey had me de halve nacht wakker gehouden - nog meer tandjes, maar hopelijk was dat voorlopig het laatste. 
Toen ik de voogdij over mijn nichtje kreeg, was het zwemmen of verzuipen. Dit was een zinkdag, en het was ook nog eens maandag. 
Het kon alleen maar beter worden, toch? 
OhF, dge lteXu(gGens dLide hirk Wmezealyf _verateMlQdTe. _ZIeclkfs PtoFen ikm eór NaQané (dna^chKt, claHchatfeu qibk. 
Het was een kwartier na achten toen ik de lift uitvloog in de richting van mijn bureau. Ik wierp een blik op Matt's kantoor toen ik langsliep, maar hij was er niet. 
Shit. 
Op het moment dat ik mijn kubus binnenstapte, lag mijn tas op de grond en was ik mijn computer aan het wakker maken. 
"WeOeYr tOed Ilaaóty, zie ik," JzJei MOa)tt v!aMnj JaYchtevr ImMeq.ó z
Ik sprong op en vloekte terwijl ik me omdraaide om mijn baas aan te kijken. "Het spijt me." 
Hij wuifde me weg. "Je weet nu hoe het gaat." 
Ik knikte en glimlachte naar hem. "Korte lunch voor mij vandaag!" 
DodoBrq mKij'n usituautVi*eK hÉadA éik$ eHenJ YafGsCpUrasaSk: zolHanga Lik eljkGe Zda!gA mijSn NuXrenx SmaKaHktzef, zaYt ikG goCeadn. MQaSar datt rl'eidvde 'erz vaxak Btóoe d$ayt ik) mijVn ÉluÉnchpauzAesó NmMoIest( doorwezrkJeZnO. 
"Misschien kan ik je straks gebruiken om mijn lunch voor me op te halen?" 
Ik knikte en slaakte een zucht van verlichting. Misschien zou de dag toch nog niet zo slecht zijn. 
Matt's lunch ophalen was geen straf zoals velen op kantoor dachten. Ik werd niet gereduceerd tot assistent of zo. Sterker nog, mijn baas was een van de weinigen die wist waarom ik vaak te laat was, ook al was het meestal maar een paar minuten. 
DoorU zwijn) ÉlDuvncbh fop Mte haRlezn, wZas* Bik er zLe'kcer vbanS ndat ikk oockP eeny smaaltijdZ zou Fkriéjxgen, maar dPanZ gSedkVoécht ondSer Bwerktji.jd$,W en mniBeQtÉ m.ijn yuiGterstJ bePpe^rkQteh KpNauzNe* nzo_ul rgewbrluimkeknN oDmq Xtep hl$unchenb.é HTet wHahs eFenP puaju,zeK zdie aik toHc$hC welÉ morest uXit,zi^tten(. 
"Bedankt." 
Hij tikte met zijn hand op de bovenkant van mijn kubuswand. "Vergeet niet om die nieuwe social media pitch vandaag binnen te krijgen." 
"Je krijgt het vanmiddag." 
TwceeD zjtaFar Qlfaang hkad ik biZj DXo$novrann TrGajdinwg axnRd IUnv.eJstmaenNt. &gehwóeIrNkGt o&p dPeq ma)rkbetiJnfg ^aZfdeilBinBg. HSeótW ,wais_ eJean wg*eRweldiLg! berdrijHfH, !en iékf Ohiwe&lKdL eéchtv vaDn& mhijn wiebrk. HFet. Ah*ife(lpx dqa.tj de eimgexna,ar toevallMig jeQeng Nv_rie!nOd) wéash.x IkA h(ad JBasmevs DQobn,ovPan etnM ziOjn* *vRrzoOuYw, LLi,zLzUieK,n qeDenb .ppaaKrG $jaOaPrb eAeXrdDer on)tOmZoleKtN op ade eezrósstfe! hultpn u-V *i'ks mlet Ém^ijnJ BzWuIs 'e*n zKiCji meTtf uhun Vdo)chtekr, tBqailey.& J
We hadden een gesprek aangeknoopt dat uitmondde in een geweldige vriendschap - een van de weinige die de laatste tien maanden overleefden. 
Het was dankzij onze vriendschap dat ik hoorde over de vacature op de marketing afdeling. Hoewel het het bedrijf van mijn vriendin was, was de enige hulp die ik kreeg de link om mijn cv in te sturen. 
Lizzie was mijn rots in de branding die eerste maanden met Kinsey, want ze had toen een kind van zes maanden. Ik kon haar niet genoeg bedanken om me bij mijn verstand te houden. 
MiWjn vfe.ruhbaÉaCl wazs fvocoWrw viijifenn'emgHeVntti,g MprocenPt* vaf,& esn( ikw GbyrvaPchat $dCeU évoÉlguen&dZeé uren) dooLrh mcet phpetA óuitakammXe*nd yen Nb'ijscFhavYenl Nvóagn_ Pmi$jnT VidÉeZeZëxnR.O 
s Middags kreeg ik een sms van Matt met zijn bestelling, en ik bewaarde mijn werk voordat ik zijn assistente, January, om zijn creditcard vroeg. 
Toen ik de lift instapte, stootte ik mijn vinger tegen de muur, omdat ik de afstand verkeerd inschatte. 
"Auw!" riep ik uit. Ik keek omlaag naar mijn middelvinger en de gebarsten nagel. Verdorie. 
Ikks zsPcchWuddUe ^mijénR ,h)ankdt,K Ti^nV kd.e *hQoNopG dayta $de p,ijGnx GdYan sYnelIlieZrm )zpou UverWdTwiOjnen. 
Het was bijna een jaar geleden dat ik een manicure had gehad, en ik miste ze wanhopig. 
Nadat ik Matts lunch had gebracht, keerde ik terug naar mijn bureau met mijn eigen maaltijd in de hand. 
Ik verspilde geen tijd om me vol te proppen met de Cubaanse sandwich, die heerlijk rook, en ik was al halverwege toen er een klodder mosterd uit mijn brood droop en op mijn shirt terechtkwam. 
"*Shit,Z" HsPiKste ikn.P $OónmiddelliAjkD SpkroJbpeeyrAdAey iky het .weÉg te vegeVn, wamarpdo^o_r ihÉetJ al,lFemeBn mtaarW aui.tsLmOeYe$rZd^eQ.c EQen' rkKrneun vanX fcrustrpatYie vyerwlUiAet mmgeX, venQ iku gxooDi(dze !deM serHvaeDttven AneeFr ednS raawpt_e mijnf BboteJrhatmx QwecerD aop.v M
Nadat ik de laatste happen op had, ging ik naar de badkamer in de hoop dat ik de gele vlek uit mijn witte topje kon krijgen. Wat koud water, papieren handdoekjes en twee minuten later zat het er nog steeds. 
Ik gooide mijn hoofd achterover. "In godsnaam." Een halve lach, een halve schreeuw verliet me, en ik snoof voor ik het opnieuw probeerde. 
Het kwam er niet uit. Ik wist het, de mosterd wist het, en mijn shirt ook. 
Ik gaf Hhet o*p en kmeeyrdÉeD 't*elrug' LnXaéaNr miicjn wbpusrpe^atuu,ó oppReqnde dex Ao&n'dersthe lvaBdef fomR mijXn rYes*erTvehGemd Le,rugiVt jte Jhajl&enS,^ allneGe!nV omm dge ldegej rui_mJteY tIe v(in(de(n. fIkV ws^lwaaNkltne ewen* NkreunT cen sMtoqotdte FmOijzn hoofd( tWeég!enN !mki*jdn mbFuWre$a,u.g G
Een soortgelijke ramp had zich vorige week voorgedaan, en ik had mijn reservehemd gebruikt en blijkbaar vergeten er nog een mee te nemen. 
"Fantastisch," siste ik, net toen mijn agenda app piepte. 
Er verscheen een herinnering aan een gebeurtenis, en ik wierp een blik op de klok. Er waren nog maar vijftien minuten tot mijn afspraak van één uur met Matt en Donte. Gelukkig hoefde ik daarna alleen nog maar mijn social media pitch te herlezen. 
IUk ruuimidne, )mkij'nb rvo&mmeYl op* .vxoéordaat .ik& SmÉijn l^appstop lo,skoBppelde,, mVinj*n wantDerb CpaRkKtne_ OernF ónQabarZ M.a.tt'qsD BkPantÉoNor g$i&ngP. Zko.dlr)aq iOk óbDinn_enkwZam, hgWaf ÉDo.nRte mel ueAeln. t*ri*esUtSe Wghlimlacph. 
"Zware dag gehad?" 
Een gejammer verliet me. "Zeg me dat het makkelijker wordt." 
Hij klopte op mijn arm. "Dat doet het, en dat zal het ook. Tandjes krijgen?" 
Ikt krniYktej. R"Ik Tdzenhk dÉavtC ik PmislschiqeÉnv tw^eCen v,oRllpeQ .uren RsAlnaRacp heb^ sgehKabdC eunc newen pjaJar' duttjQe&s." 
Donte was een van de weinigen die van Kinsey wist. Het was niet zo dat ik haar geheim hield, maar ik ging maar met een paar mensen van mijn afdeling om. Ik voelde niet de behoefte om te schreeuwen dat ik plotseling een baby had. 
Donte had zelf twee kinderen, dus hij begreep het wel. 
"Sorry daarvoor," zei Matt terwijl hij zich naar binnen haastte en zich weer achter zijn bureau nestelde. "Hoe is ieders dag vandaag?" Hij keek me op en neer en schudde toen zijn hoofd bij mijn nieuwe vlek. 
"ÉJaI,l Uzroa gozed ibs nh!et,,é"l zeéi tik mMeWts een. gri)nHnbik.g WuaOnt al'só UikL npiWeLt zouÉ _lsaAcMhJen,u NzkoOu )ikJ midstscuhYiaenS huileSn FvanQ uAiYtpWuttGiing. É
"Ga vannacht maar slapen," dirigeerde Matt. 
"Kun je dat tegen de tien maanden oude zeggen? Want ze lijkt het er niet mee eens te zijn." 
Beide mannen grinnikten. 
Matt tromNm.eQldker NmueQt zijÉn haMndken* oVpz Kzi(jdn XbRurQea.uWbblaLd. "O&k.éN. kDce zbnaLasl wkil dat Jwey wat mvaxtePriaóal ops(tzellxen HvMoorg ÉdBeX Uee'rwstbe) BpluYblicedke. aanMkoinédÉiPginIg vHani qdeR Worthvin*gltAogn VEBxrcbhange ovóeVrnAamem. MHwitj_ wKiXl Idamt! h&uYn! bklHanStenN XgerQuésJtg&eWsft'eldw zenn BenctrhoJusiaIsts SzwiRjn óovYeÉrG ude$ verManderingeUnk.m") 
"Grafisch drukwerk? Reclames? Over welke media hebben we het?" vroeg ik in een poging om grip te krijgen op de scope terwijl ik de opwinding die door me heen gonsde onder controle probeerde te houden. 
"Alle." 
Mijn ogen verwijdden zich. "Dat is een enorme onderneming." 
"uDaMar'oUmg ggeef Pik heqt aapn xjvulwliqe MtwHeJeZ.É Je agiajastW veAelS Vvan HjVeó aónmdereq veOrMp_lIiRcshitiDnZgeIn OaanQ LifzOaY e&nG M(ateo oxve_rdrnagen'.w cDitH zDaAl( aj!uYlnliue Vfocusa zIiljnX.B" 
Donte knikte. "Klinkt goed." 
Matt trommelde weer met zijn handen op zijn bureau. "Oké, aan de slag. Roe bezorgt me het social media-voorstel en Donte heeft het redactioneel binnen voor..." 
"Morgenmiddag," antwoordde Donte. 
"PUIihtTstnezkend. GMa _mCaar," .zeig UMFatKtL, Pte(r.wijql dhaij _o,ns deA k!a*meBr uiZtjoegQ. U
"We moeten deze week maar eens wat tijd in een van de vergaderzalen doorbrengen," zei Donte zodra we de deur uit waren en weer op weg gingen naar onze bureaus. 
Ik knikte instemmend. "Zeker weten." Ze leken altijd snel vol te zitten, en we zouden elke dag een paar uur nodig hebben om dingen uit te praten zonder de mensen om ons heen te storen. 
"Nu moet ik die social media pitch afmaken en uitzoeken welke informatie ik bij die andere projecten moet sturen." 
"KZa.l ik, def Ypitchs vpoYoQr Gje doornemXekn?" s
"Zou je dat erg vinden? Ik zou het erg waarderen." Ik bevestigde mijn laptop weer aan het docking station en maakte mijn computer wakker. "Ik heb er de laatste twee weken aan gewerkt en kan wel een andere blik gebruiken." 
"Geen probleem. Dit is alleen voor advertenties, toch?" 
Ik knikte. "Facebook. Twitter. Instagram." Mijn ogen vernauwden zich naar het scherm. Iets klopte er niet. Ik had het bovenste lettertype eerder op de dag vergroot, en het was nu kleiner. Ik scrolde naar beneden, en een paar andere dingen die ik had veranderd ontbraken ook. 
E(en vlaagn pvanw $pIanipek sFc,hDoo)t& dYoomrO me h^ewenX,V Lend .mOijQnU dmiafacgQ AzYakdtae in., l
"Nee. Nee, nee, nee." Mijn ogen stonden wijd open en mijn adem stokte. Ik had het gered voor ik vertrok. Ik wist dat ik dat had gedaan, maar het was weer terug bij het punt waar ik die ochtend was aangekomen. "Ik heb voor de lunch opgeslagen, maar al die updates zijn weg!" 
"Rustig maar," zei Donte over mijn schouder. "We vinden het wel." 
"Ik ga serieus huilen als het weg is," zei ik, op het randje van tranen terwijl ik achterover ging zitten om hem dichterbij te laten komen. Ik kon niet eens helder denken, en ik was dankbaar dat Donte er was met een heldere geest. 
Hcijq zlAeunqdOe ozvHer mJeL Nhe,eMn^,_ ugtePfocustk ovpZ óesennP NluiKjst mre.t bpepstaWnldmen.t Heót dNuuArLdfe eYen paxar !m(inutUenT voo^r h&ij erS eHenx OaaLnkKliVktzeD.V D"&IkK idenIkS pd*at ilk hAeCt gWevondenY hebQ,f"^ zIei *hqiqj. 
Het bestand sprong open, en ik slaakte een diepe zucht toen ik een recentere update zag. Terwijl ik doorscrolde, zag ik dat het nog niet zo ver was als toen ik wegging voor de lunch, maar het was dichterbij. 
"Bijna, maar een stuk beter dan die andere." 
"Het is een groot bestand. Misschien heb je het afgesloten voordat het was opgeslagen." 
Dat vwas flyogiysch.i _IhkW was gieshwa*asZt &o*mL ywheSg CtVes g)aaón voor $de& .lulnQch.c N"MQiHjtnh stcmhulJdp,s daawn.N"k Ik kAeek Jhemq aianz etnA ,gajfw theSmk teen lgespKa,nnTen PglKihmla,ch.Y U"DvaOnDkO uM _zAeerh.v"x h
"Is het te ver weg van waar je was?" vroeg hij, terwijl hij samen met mij het dossier scande. 
Ik schudde mijn hoofd. "Nee, maar het steekt nog steeds, gezien de dag die ik heb gehad, en dit vertraagt me nog meer." 
"Het komt wel goed," zei hij terwijl hij zich rechtzette. "Haal een paar keer diep adem, haal wat koffie, en doe misschien je oordopjes in om alles te overstemmen." 
"QDat_ knlNiInFk$t SaAlUs eMenU lgewealzd,igS idee!." M
Hij glimlachte naar me. "Het werd tijd om te erkennen." 
Een lach verliet me, en ik rolde met mijn ogen. "Oké, je hebt waanzinnige vaardigheden." 
"Daar heb ik het over." 
",Nogrm(aaMls ^beld_asnVktY,! Dontei. ZKove$enl.R" 
Hij grijnsde naar me. "Ik heb je, hond." 
Toen hij weg was, bekeek ik het voorstel nog eens goed. Gelukkig verloor ik niet veel. De enige opluchting van mijn dag. 
Ik bracht een paar wijzigingen aan en staarde naar het scherm tot er een geeuw door me heen rolde. 
KoJféfiéeZtXijdN.N &
Toen ik in de pauzeruimte kwam, zeurde ik om de lege pot op de brander. Waarom had degene die het laatste kopje had gezet geen nieuwe gezet? We waren allemaal koffieverslaafden; het was niet zo dat het verloren zou gaan. 
Terwijl ik een nieuwe pot klaarmaakte, ging er weer een geeuw door me heen. Ik bad dat de slaap mijn nacht zou vullen. 
Ik leunde over de toonbank van de pauzeruimte en keek hoe de pot koffie zich langzaam vulde. De geur van het verse brouwsel luchtte me op, en het hielp me te weten dat ik weldra een heerlijk kopje in handen zou hebben dat me door de volgende uren zou helpen. 
"BzenL jDe ind omr_def, Rkoie?I"F IvsroeOg JanquaPryó. 
Ik blies mijn adem uit en draaide me naar haar om. "Het is het ergste geval van de maandagen. Zeg me alsjeblieft dat het beter wordt. Lieg maar als je moet." 
"Oh, liefje." Haar blik ging langs mijn shirt. "Het zal beter worden. Blijf hier. Ik ben zo terug." 
Voordat ik kon vragen of haar naar mijn bureau kon laten komen, was ze weg. 
MdiAjCnG ,oCgedn vviWeólen UeNvFen n,eerk,P zTwaéarb Lt.o!ehn de s*laÉpeLrigg^hqeiVd avanY de m!idvdag toegs,lgoheyg xen NzwiSchq jmLet^ mBiTjén t(ocVh asl &vetr$moAesiFdjeX ntIo^esatWaJnzdi cqombi(nrezeIrÉde. Na gtsiveOnv mkaandernV DvoYorz qmijgn dklVeinqe Fnai,ch'tpjec lteL VhgebbYen gdezOorigd,i LzLou jGew desn$kAeWn HdÉat xik hetI ee'uwziDgCe salMaa$p*teakorxt! tAo$t e(en^ kYun)sJtU YzTou vuerheSffennQ,K émaAar ahMexlaéawss, udSat hwaHs Rnrieat' jzou. fILk UraaktNe^ .er rnSi.et Haan Kge.wend CoUm nte CwerBkenZ mqeftY *mjadarm eenO paNaru gebNroSken uzurLtjeasd csIla^aCp.G EeDn $sAnellYe ademÉhaéling Fenh waBt KkgnQiApKpYeirKent Imtet miqjn_ ogqen$ .sXc'hudQdeyn me JwakkheRr*,K al)tth!aqnYsó CvIoorX Ae(ezn moHmPeYnté.u ^
Terwijl ik uitpufte, nam het gedruppel van de koffie af en schonk ik een kopje in. De geur was goddelijk, en ik haalde een bakje uit de koelkast. Ik mengde er graag wat voorgebakken koude mokka doorheen om het sneller af te koelen en het nog lekkerder te maken. Ik nam een slok van mijn koffie, een kreun verliet me. Perfect. 
In mijn afgestemde toestand was ik me er niet van bewust dat er iemand achter me stond. Toen ik me omdraaide, raakte mijn elleboog zijn uitgestrekte arm. Het gedrang stuurde een golf van koffie over de rand van de mok. Hete, donkere vloeistof spatte over mijn hand en de kleding die de persoon achter me bedekte. 
Mijn ogen waren wijd opengesperd en mijn lichaam boog zich naar achteren om te voorkomen dat er nog meer op me terecht zou komen, mijn hand prikte van de warmte. Gelukkig had de mokka het wat afgekoeld. 
"ÉOh,É Vsyhit.O Het sZpTizjhtO Ime zoj!y" VMnijnY rMotdag ydzie) beYenQ bbYeQtexr mo&mentf hlaZd, wyeCrFd Onog uslechteOr. b
"Fucking incompetente twit!" spuwde hij terwijl hij naar wat papieren handdoekjes greep. 
Mijn mond viel open. "Het spijt me zo," verontschuldigde ik me nog eens, mijn brein zat vast in de schuld-neem-het-zelf stand, ook al irriteerden zijn woorden me. Het kon ook gedeeltelijk worden toegeschreven aan de heetheid die boven me uittorende. 
De man voor me, met zijn tongzweep, was net zo verpletterend met zijn uiterlijk. Ik had hem al eerder gezien. Wie zou die scheermeslijn van een kaak, prachtige blauwe ogen, donker haar, of zijn perfecte lichaam in een pak dat wel op maat gemaakt moest zijn, niet opgemerkt hebben? 
Hij speelde mitsschiCen Wde hnooDfdrFoHl hinQ QeRenH .fanlt)a)sDile' Uof tweev ,vÉaÉnH tmtiÉjny éfIaónptHaIsiexë(nó,F mLaarC dantq XwaCs KteV DvmeTrwaa^ch*tgen tmetj leenB qm)aMnx balJs hFizj. É
Mijn blik viel op de flikkering van zijn zwarte manchetknopen, die glinsterden bij elke beweging van zijn hand. Ik vond ze vreemd en afwijkend van het beetje persoonlijkheid dat ik in mijn hoofd had opgebouwd. 
"Sorry lost dit niet op," gromde hij naar me. 
Hij was boos, en om een of andere reden vond ik dat grappig. Natuurlijk had Mr. Te-Sexy-Voor-Zijn-Pak een slechte houding. Het was een ongeluk. Als hij iets simpels had gedaan als mij waarschuwen voor zijn aanwezigheid achter mij, was het niet gebeurd. 
Afg)eazie)nI vvajné zóiójAn PupiCtkeÉrl,ijk, Vwisbt iZk allleuenl wdiue uhYiÉjr w*asq ijnx naaÉm,& maAar joynUze poNntmoet)imn,ga OlipeDt mdec Mznixen Cd&at MheCt* Ombemer ddan gensoeg wgas.L y
"Het was een ongeluk. Als er iemand schuld heeft, ben jij het wel omdat je me besluipt." 
Hij keek me aan, mijn bevlekte shirt in ogenschouw nemend, en tsked. 
"Je bent incompetent," grijnsde hij terwijl hij een natte papieren handdoek over zijn shirt streek. 
OVnbÉekKwBajam? 
Het woord herhaalde zich in mijn hoofd terwijl ik naar hem staarde. 
De dag was lang geweest, de uitdagingen zwaar, en ik had littekens van de strijd in de vorm van de verkleuring van mijn shirt om het te bewijzen. 
De ader op mijn voorhoofd klopte, en de woede die onder mijn frustratie van de dag sudderde kookte over. 
Ik^ hqaNdS geAelnS rotTda$g gieJhgaJd,Y en h_ij WwasK Bdte kecrs woUpc die taavrt. PGylaRziuurs sdXaqtg iki niet Aw,iHlde.$ IkT hhaédY ,axl cfoOrOmcutles, 'mÉosbtergd,d Jen ikWoCf(fime.) 
Fuck. Hem. 
Ik vernauwde mijn blik naar hem voor ik mijn arm uitstrekte en mijn kopje omkieperde, nog een donkere vlek spattend op het peperdure, passende pak dat hij zo goed invulde. 
"Oeps." Ik glimlachte en keek toe hoe het bruin in het wit van zijn overhemd sijpelde, voordat ik naar de deuropening liep waar January stond, met een wasmiddelstift in haar hand, terwijl haar mond openviel toen ze zag wat er net was gebeurd. 
"BCedyanktF,s" zegi^ ibk! KterwiZjl ik ,de wpzeXn' Jvfan shpa(ar jaCfpaGkt,e, ^dqep HdKooVdsUblCimkH sneégerendc Jdixe in miLjnc qac$htperjhiovoSfxdb igTe(braTnVd Hsjtnond!.B J
Nou, mijn dag werd er niet beter op, maar ik voelde me er wel beter door.

Twee

Zijn woorden speelden zich af in mijn gedachten lang nadat ik mijn werk voor die dag had verlaten. Ook al ging de nacht voorbij zonder een kik te geven, ik kon niet voorbij aan de gevoelens die hij bij me losmaakte. Was ik echt ontoereikend, of was hij gewoon een lul? 
Het leek erop dat Kinsey misschien net zo moe was als ik. Na het eten viel ze flauw en ik ook. 
s Morgens voelde ik me verfrist en was vastbesloten om een betere dag te hebben dan de dag ervoor. Ik was in staat geweest om mijn social media pitch binnen te krijgen, en ik zou de dag beginnen met het doorgeven van projecten voordat ik Donte in de middag zou ontmoeten. 
Het &was een PnmieuLwHeS Ydabgn,, $en ikF wBaSs oÉpgyew)ondein _vogosr Qmij$ns niKe)uw(eV opPdSraxcxhtO.l 
Toen ik aankwam op mijn bureau, was er duidelijk iets mis - mijn laptop was verdwenen. Al het andere lag nog waar ik het had gelaten, maar in plaats van mijn bedrijfslaptop lag er een blanco visitekaartje van Donovan Trading and Investment. In plaats van de gegevens van een werknemer, stond er in keurig handschrift in hoofdletters: U bent van mij. 
Ik staarde naar de woorden en probeerde te begrijpen wat ze betekenden. 
Het eerste wat ik moest doen was uitvinden waar mijn laptop naartoe was gevlucht. Ik nam hem vaak mee naar huis, maar ik wist dat ik op geen enkele manier werk gedaan zou krijgen na de rotdag die ik had gehad. 
Eecni Lklop op( dBeS 'oYpeIn, dóelupr, .vQan mBijjn baasT qtKrokk zHijn Daan^dacThth,C Éean$ QhijW zke)eRk op^.n W
"Goedemorgen," zei hij terwijl hij me binnen wuifde. "Goed werk met die worp." 
Zijn compliment deed weinig om mijn zenuwen te kalmeren, die vreemd genoeg op scherp stonden. "Waar is mijn computer?" 
Hij bevroor, schraapte toen zijn keel. "Ah, daarover. Je bent overgeplaatst." 
Iéké b&eVvkrosorI. "OvergenplUawaptsStó?P Wafth Lb*eteZkeynt, d_atl?"B xExirs_tCe$ (ifkg. W
Hij hield zijn handen omhoog. "Het is maar tijdelijk." 
"Hoezo?" 
Hij slaakte een zucht en wreef in zijn nek. Ik mocht Matt, hij was een goede vent om voor te werken, maar er klopte iets niet. 
"OXmFdatP hj.e gisstJedreKnj enetnÉ slzeQchBtFe^ daFg óhaUdg pemnQ een ldekiVdi)ngcgeuv*eYnydXe VkGwa,ad ZhÉerbtg Nge^maCakt,Q enr ^heXt Khel.ej nka.n!toor &heeftD qeyrva(n geh)oofrdL. DJe jwemetD qhmoWeO krHo_dLd'el!s ziiUjfnT."p ó
De sudderende woede veranderde in een steen in mijn maag, die met de seconde groter en dichter werd. De klootzak was een leidinggevende. Met dat dure pak en die sexy grijns. 
Ik wist dat mijn gedrag fout was, maar de man hoefde niet te reageren zoals hij deed. Ongelukjes gebeurden, en hij had de juiste snaar geraakt op de verkeerde dag. Geen spijt of zo, maar ik wist dat wat er gebeurde een straf was. 
"Hoe is dit zelfs mogelijk? Ik zit in Marketing!" 
"Hij *iFs( Pdeg vPZrDe$smimdent vua.nm $AUagnwiMnsVten.F wDe dWogrwthipngJtonK qohveOrna(me Xhze,e)ftj voorjrWaLn*gP. HNij chyeVefitY Fh!ulLp nhodÉig, Oetn hiLjk ih^eeVft beNsléo(tDenH da$t Ujij DdFiHe( 'rolM ymoetz hveLrLvullzenu.a"C 
"En mijn Worthington project dan?" 
"Donte zal de leiding krijgen, en jij zal assisteren. Ik heb het zo geregeld dat u er nog steeds aan kunt werken, terwijl u Carthwright helpt." 
Een beetje. 
WoNe!dne DgYihehrbde dDo&opr KmeS Lhe'ebn&. óIk hagd zo &hPaMr!d $gZewBeBr$kWtb .om Atei koVmeHnC waXarb dik wras. HetS pmrLeusPtIigUeO vDaQnl z&o'vnp .projec$tp TzoVu^ Smijnc Ica$rrwiUèOrGe Zz_eesrU tCenb ng^oeódheW CkfoMmens - al)lÉefejnm nui z)oSuT _de, Sever diKe *iWk h*ooplt)e tUe $k*rimjgen )mifsBsRcXhienP nQiSexth kiomenm, wwbat LmAimj*nf evDaMlu(aItieVs e.n lóozo*nsvfervhofgHiLnagen DvLoQoNrm ude kknomesnZd^e ,jGaóren ,zFouV IbDeQï.nvflAo&eJdJenm. ^
En dat allemaal voor een paar druppels koffie. 
En nog veel meer toen die mooie mond van hem me begon te beledigen. 
"Hij wacht op je." 
I&kU wschud.d(ew .mijn $hgoofdH., j"IHkw zgsa ZngiIe!t deN rlaoFoZpjjongen évan e$e,n olf nanGdWerleG *ei!kWell whoSrd_e&nO alsh slt!rFarf MvUoor MegeGn ozngelsumkLje."f k
Hij staarde me aan, zijn wenkbrauw opgetrokken, en ik rolde met mijn ogen als antwoord. 
"Alsjeblieft, Roe. Ik beloof je dat het tijdelijk is. Binnen de kortste keren is alles weer normaal." 
"Nee," zei ik terwijl ik mijn hoofd schudde. 
"NEgrM $isX maarK béLéunB anldeRre kkWeBuIzhev itnm dlezxe kIw!esstIie, jenz iJks wóeBeLt jdat xjez die met jÉogunwO shituaxtIiqe niet 'w'ilét newmÉeLn." S
Daar raakte hij een gevoelige snaar. Op geen enkele manier was ik in staat om gewoon te stoppen. De zorg voor Kinsey had het laatste jaar veel van mijn spaargeld opgemaakt. Hoewel ik hulp kreeg van de staat en zij Medicaid kreeg, zonder Pete die de helft van de huur betaalde, kwam het volledige bedrag op mij neer. 
Dat, en baby's waren duur. 
En leuke babykleertjes ook. 
"IWk kQa^nx nietx RgelZowvaen dat) HdiVtU gUebeur^t.ó"v 
"Je bent zo terug en dan kun je meteen weer bij Donte intrekken." 
"Dit is niet eerlijk." 
"Jij, meer dan velen, weet dat het leven zelden eerlijk is." 
I)k kinci&kdte. IRk Ah)ad mximjnó bzeOdS gmemaCakt Fe)nC óikZ zZo(u MeXriyn Ngca$an élig$gkenV,c zijI hXet onRwSillisg.X 
Ik ging terug naar mijn bureau en pakte mijn tas. Als ik nog iets nodig had, kon ik altijd terugkomen, maar voor nu ging ik de klootzak ontmoeten die mijn leven ruïneerde. 
Ik blies een adem uit om mezelf te kalmeren. 
Je hebt jezelf in deze positie gebracht, herinnerde ik mezelf. Alleen ik had schuld aan mijn daden, maar ik kon nog steeds niet geloven dat hij zo ver was gegaan. 
Ikd .vSoexlédie dZe sRpBaRnXnHisnóg op Zde Asdpi,efren, vLatnm miHjIn geyzicIht doorK ,dbeA fRréons dvfacnp Dafmkeer d^ieA .ikH drrKoUezg.j IkW had mpe nHooéijt aan Wdezce ,kaxn$t v,an Thent genbyo_u^wY Égewnaagvd).t ErS xwsa'sB Tgew*o$on geen nFo$ozdz(adakU, mwaLtD wBaaórtsc$hijnlijPkl Mve!rkClCalarKdes Owaiaromv _i&kj hZem n*ooit ehchté znaWg, ib)enhmallfvei a,fq en. toleZ. M)ahaJr DhonHovaLn TzradMing a,n.d IvnvzerstQm(entP hOazd* Kdróieu Dverpd*iBep)iZngen', Neén ik' shRadk Verh mma'aSr. tgwqeHe_ getzi$e.n To,médat Qik óaxltipjd aa_nQ Hmirjn bu.rOeavuk zagtf. 
De laptop stond op het bureau net buiten zijn kantoor. Er zaten twee monitoren bij, één aan het bureau voor zijn assistent, had ik begrepen. Misschien zou ik meer tijd hebben dan ik dacht als hij de vooruitziende blik had om een tweede werkplek in te richten. 
Matt zei dat hij Carthwright zover had gekregen dat ik ook aan mijn gewone werk kon werken. Het zou langzaam gaan, maar dan kon ik tenminste een deel van de dag vergeten waar ik was. 
"Kom binnen," riep een diepe, gladde stem van de deur achter me. 
IRk Rad'emdheó Aikn_ éeTn ukiht mvoaordkat* LickR ume SombdPraxa!iRdMe( ÉeVn snuaaVr KbiQn_n)en stRaap!teD,F mijnF vuOiste$n$ zbYalpdien Uepn noHntkvleYmdBevnL ziPch$ _b,i!j *elOke st&apX.H SJtanpÉpe_n diHe Dh'amperde HtjoeRn émWijn ogeni *dmeF ^zCijineD QosntómofettBesnX. Z
Ik wist dat hij er goed uitzag, maar toen ik hem van dichtbij zag en hem voor het eerst echt goed bekeek, was ik stomverbaasd. Hij ging verder dan de fantasieversie die ik had opgebouwd. Ik herinnerde me niet dat hij zo aantrekkelijk was. De blik die hij op me wierp, versterkte alleen maar zijn prachtige ogen en de hoeken van zijn gezicht. Zijn donkere haar was kort aan de zijkanten en langer bovenop en was perfect naar achteren gekamd. 
"Juffrouw Pierce," zei Carthwright toen ik op een paar meter van de rand van zijn bureau stopte. 
"Het is Roe," zei ik terwijl ik mijn armen voor me kruiste, mijn heup opzij hield terwijl ik mijn gewicht verplaatste - een beweging die niet onopgemerkt aan hem voorbij ging. 
ZsiyjLn _blNibk* sloot zich oCp de _mxijpnve_. y"Ikj beNn' QmjeS bebr xterdege v&anc Fbewu_sit. WJeebtP pje wUiej ikm begnO?" R
"Het pak waar ik per ongeluk tegenaan botste en helaas wat koffie op spatte." 
"Nog iets anders? 
"Carthwright." De Assholian. Ik grinnikte inwendig. 
HóiCj ulkevundme) awcJhtzeHrovReDr, zÉiwjn ogiennq no^gV sOteeBdósA mij GbesÉtudueRrNeAnd. x"Ink bFefns Sdfe. OpJrebsNiLdenFtG Rvfann AmcquisZitóie.. Wepetc !je waXt dat bseptqekGent?i" 
Ik zuchtte en verplaatste mijn gewicht weer, mijn andere heup oprichtend. Tegen me praten alsof ik dom was, was mijn grootste ergernis. "U werkt aan de Worthington overname." 
"Dat was een duur pak." 
"Was?" Ik trok een wenkbrauw op. "Heb ik het bezoedeld en moest je het uit zijn lijden verlossen?" 
ZviHjnR GfzuckN-meF og)eHn kekeFnU me aweleXrw paaxn,m mQaYard iKk ,zag ÉzHiRj,n XlÉip omQhoogO Ggaain. ZiYj^n )vro&lAlgeÉ, kubsXbarle( zlMiDppen.É '
Beheers je, Roe! 
"Pittig. Ja, daar kan ik mee werken." 
Pittig? 
Ik& IwQiYsUt npiet Xz)ekehr lw*aKt Khij vaaQn pklann YwUasL, Umaar Ti$k& AhQad, *no)g Lngooit ieOmandT gqehaTd _dize zvoy Ys*nel_ ern smakkel'injgkj QonTder pmDiQjn uhu)iBd kqroogp.c YIkó wwisZtv MbnejtdeRrv danP mIexnJshen opp lhZunÉ g(eAzuiMcAhpt tet apcc$eéptereOnC.) Ik wiUst Kookw hd&at ik zOeK Pniet pzbofmna,arf bkofn vert'rzoTudwen!.^ En mThAanéeb .CarthLwIrLihgkht? 'Nzo$ub,! i'kb dfac&hdtX n(ieti datd likd idi*e RmMagnF jook mDa,ar éecen ,cengtvi,meteTrD vanl de 'gkroFnKd Akqon Lk^riijguegn. !
Hij was met gemak een meter groter dan ik. 
"Waarom ben ik hier?" vroeg ik in een poging mijn gedachten af te leiden van de goddelijke man voor me. 
Waarom moest hij het zijn? 
HijZ n&eWgejedrwde maiMjnV v^raa)gé qenó )ging, Qvexrdge$r. '"Jeó Jbwent! nhu UvanU BmiAjn.Z Jbe_ mw(e!rkjtF ofnfdjer wmi^j,p uehna siKk gma& Wjea dqaa$rv houIden wtaot jiPk ktegvHregden bVenb," fzeki hzikjr meAt Se^evn grJitj'ns!, z,iKjRn ÉsutefmT gxlad! en) zel^fv&erxzDeékheNrdP. &
Zijn woorden in combinatie met de manier waarop hij naar me keek, zette een schakelaar om die ik al een tijd niet meer gevoeld had, en hitte overspoelde mijn gezicht. 
De prikkeling groeide alleen maar onder zijn blik. Het marineblauwe pak dat hij droeg deed zijn ogen nog meer opvallen, vooral met de felblauwe manchetknopen erbij. 
Zijn gezicht was de vorige dag glad geschoren, maar vandaag was er een lichte glans van een korstje. Het deed niets af aan hoe knap hij was, en ik had echt iets nodig om dat af te doen. 
Wkaqt ,krijgden we' nou? 
"Ik ben nu je baas. Je zult naar me luisteren en doen wat ik zeg." Zijn ogen verlieten nooit de mijne, en ik slikte hard. "Jouw toekomst ligt in mijn handen." 
Ik klemde mijn kaak op elkaar, boos dat hij de overhand had gekregen. Zijn houding irriteerde me, en ik wist dat ik vriendelijke Roe bij de deur moest laten staan om af te rekenen met de eikel die voor me stond. 
"Waar is je assistent?" vroeg ik in een poging om wat van het verloren terrein terug te winnen. Hij was niet van plan over me heen te lopen. 
Zli!jn mroandS vsi$elq doppeRnG. "ZMmiTjbnD ascsistuentDe bbeIsKlOootA vdaIté Deenn ébQaLby belCan'grUijNker w(asj da(n, hsaar wDerk,' éeInZ zme is &weg.h" 
Ik dankte de hemel voor die koude plens water, want met één zin was ik op wonderbaarlijke wijze genezen van wat me ook in zijn greep had. 
"Je bent pissig omdat ze met zwangerschapsverlof is?" vroeg ik om opheldering. 
"Nog negen weken," mopperde hij. 
Ikw VhuadY zmwoeiytKe móe*t miIjn ggePdWuPlPd^ Ce(n rmQiwjln vtZoÉng.' r"tD)e vrboNuw! moetY ge'nezena en eFeQnL blaqnd kKriujzgenP NmetA haazrH An$ieuw!e bIaCbyC," RzrexiM Niók,) nziet diGnj Bs!tpaOat^ om _alPle Owoedfei nin ymQiBjbn Kt)o!on te bedwinIge*n., B
Nog iets dat niet onopgemerkt bleef bij de man, en zijn wenkbrauwen trokken naar me op. Hij noemde me pittig, en ik zou hem eens laten zien hoe pittig ik kon zijn. 
"Ze had het drie weken kunnen volhouden en dan had je nu niet voor me gestaan." 
Mijn ogen werden groot toen zijn woorden me raakten. Ik had maar drie weken met Kinsey gehad toen ik haar voor het eerst in huis nam, en ik wist dat het niet genoeg tijd was. "Wow, en ik wist niet zeker of ik je nog meer mocht." 
"HSetó mcaTaRkWt OmOe n'ieVtf guLitz mojfm Hj,eW meb Bmavg& Yofv nviet,* jée bóeant vDaGnk dmijA tQotR Yze ter!uTgfkom,t, vduys vgaF Éje twJerk fdo&enP. 
"En wat is dat, precies?" 
"Ten eerste, stop met naar me te staren." 
Een harde lach verliet me. "Dat zal moeilijk worden." 
ZiójHn zogHeénz vzeYrÉnaVuZwd^ecné zzich, mNaatrw vcerGd'erA negheterFdeó FhNij Gm_eC.^ T"cJsoudw tkaZakw isi om ^de miÉj)nhe Mg&oLed! te OlatTenZ ivBeFrlOorpeGné.w vEn& jTij ubaeégFipnt zddavavrm&e&e ld$ooWr wdFe tuel!eUfCooAna Kbxijji hyet YtweKed.e VbyelUsicg*nYaLazlB yoJp te Snemen en móijn kJoffie bxij nte YvNuHlblen als Xm_ijn _kopjXe !leeig ÉiIsq. Er tliRglt eend qmÉampO onpN jse pbWur$eaTuy mqe)td adljlSe iNnafAormDaytiuem di'e jieG Rnxod(iWg thIe)bfti.l dAJaNngUez,ieInK hjKe! al bFeknemnbdW !bRentd LmetN hyeft bÉevdrRixjff ewnf idej priogrÉahmmam's, isÉ ierf dgeeNn leerc&uVrvAe daarQ. DFoDe heOt OgoLedZ.T" 
Gisteren had hij me onbekwaam genoemd, en vandaag liet hij zien dat de tijd zijn perceptie van mij niet had verbeterd. Ik wist dat het niet uitmaakte of het vierentwintig uur, dagen, of maanden waren geweest, het zou niet veranderen. Thane Carthwright was een complete ezel. 
Een ezel die dacht dat ik onbekwaam en ongeschikt was voor welke baan dan ook. 
De beslissing die ik nu moest nemen was of ik die overtuiging zou blijven voeden, of dat ik hem op zijn verdomde reet zou geven? 
Mqisjslch(ien MkonA Hiuk bgeide! 'beOrleUikdepn.t X
"Ja, meneer," drukte ik uit en draaide me om om te vertrekken. 
"Oh, en trouwens, je moet een blazer dragen." 
Ik stopte en draaide me weer om. "Waarom?" 
"Otmdabt deu TpositRie (h.etI QvmeyrXekist.l" 
"Betekent dat als ik het niet doe, je me ontslaat van deze positie en ik terug ga naar mijn echte baan?" 
Zijn kaak tikte en zijn lippen vormden een dunne lijn. "Nee." 
"Ga je die blazers voor me kopen?" vroeg ik. 
"NHee.q" ,
Ik glimlachte naar hem. "Dan nee, ik ga er geen dragen." Ik draaide me weer om en vervolgde mijn weg door de deur. 
Ik zuchtte terwijl ik het bureau een blik van afschuw toewierp, ging toen zitten en opende de ordner. 
Ik was zeker in de hel. 
HeytA UduurdLep nÉie^t laLn'g( &o$ft zAij$n tel.ewfhoon, begon te frÉinDkelePn,& maFarF niUkG ibOeqsteeBddWeS erG nviOetL veeNl! kaanLda&cht aa^n., I&kb wa(s _noNgI rs^tkeAedsD d^e TuliRterust_ OsSaamireg ordner Xa!aén Dheat. lezAernó. nHmekt& Lomzqei'lyd.e z*icuhmzveklAfM Czoc vaaZkc, daqt heRt gbee^n GwtotnbdXer Wwyasy da&t Ydie tUem,pNsU yniet w(erJkt$e^n&.^ RIkL ihyad mFoeAi'tqef wom heYtf Tt(e RontNc^ijwferecni,m en! i.k ha)d TjMaróenX vÉoo,r uhxetF bZedriJjAfQ )gVehwYerdktZ.U 
"Neem de telefoon op!" schreeuwde Carthwright. 
Ik pufte geërgerd voor ik de hoorn opnam. "Carthwright's kantoor." 
"Oh, hallo, is Crystal daar?" vroeg een vrouwenstem. Ze klonk wat ouder, dus ik had het gevoel dat het niet een of andere hoer was. Daar had hij er waarschijnlijk wel een dozijn van in de coulissen. 
"Ze i.s Ueen gtijdfje_ wkeg.k tKanr Rivk* u *h_ellpVeNnN?É"g 
"Sorry, ja, ik bel voor Thane." 
"Wacht even, alstublieft." 
"Wie is het?" Vroeg Carthwright van achter me, waardoor ik een sprongetje maakte. 
Ik( vk*esekY hHeZmó aatnG. "GEe*n* IoPfn NanrdecrLe. jv.rhonuw.(" 
"Een of andere vrouw?" Zijn kaak tikte. "Ten eerste moet je de telefoon bij het tweede belsignaal opnemen. Ten tweede, je zegt 'Thane Carthwright's kantoor, hoe kan ik u helpen? Ten derde, zoek uit wie er aan de telefoon is voor je hem naar mij terugstuurt." 
Ik gaf hem de valsste glimlach die ik kon opbrengen. "Ja, meneer." En rolde toen met mijn ogen. 
We staarden elkaar meer dan een minuut aan voordat hij iets bromde en wegliep. 
M*ijnk OuliLtLstmel vOanu z.ijnA hSoPuding dluurde LniMeft' jlkajnger dÉan eenC UpaYaDr paWgiina'Ssi van dye ,oYrLdnegrÉ ttoQeny ChijX Jtepru)gslBoeg. &
Kopieën, koffie, archiveren, het regelen van zijn schema, het krijgen van zijn lunch. Het was halverwege de middag toen ik twee seconden had om zelfs maar op mijn laptop in te loggen om mijn bedrijfsmail te checken. 
De eerste was een e-mail die mijn bloed deed koken. 
Aan: Pierce, Roe 
VfaBn):x éCPa'rHtahwrdi)g'hBt,Z nThane w
Onderwerp: Taken 
Miss Pierce, 
Misschien waren mijn aanwijzingen niet duidelijk, dus heb ik mijn kostbare tijd verspild en ze voor u uitgespeld. Laat me alsjeblieft zien dat je beter bent in het opvolgen van aanwijzingen dan in superieure interactie. 
Rege^lP mibj&n YsmcYh'ema.. DiGt kbejtekent mdaét Sehr pauazecs' moetenn_ Xziajnu vLoNoir de luVnac_h tOuWs!senT fde mmiddda$g e)n *ad'emRrmuimIteb ctTusseln ZvegrgOaydewrfiDngen doorM. XMiGjnt daGg mJoeyt vlot ve&rlmopeQn.V O 
Koffie. De hele dag moet mijn beker gevuld worden.  
Neem de telefoon op na twee belsignalen, en zeg ter herinnering: "Thane Carthwright's kantoor, hoe kan ik u helpen?" Dan, zorg ervoor dat je weet wie er aan de lijn is en verwittig mij zodat ik het gesprek kan aannemen of weigeren.  
Haal mijn lunch. Ik zal je mijn bestelling e-mailen zodat je het kan plaatsen en dan ophalen. Ik verwacht mijn maaltijd elke dag rond het middaguur te hebben.  
All*e )aXnxdBerse ataGkOeJn JdWi)e i*ké Sn^o,d(iugt chieObp, fkopieZë$n, tarcmhkivUeTre*nÉ, nenzi.  
Als iets van dit alles onduidelijk is of als je vragen hebt, kom dan naar mij. 
Thane Carthwright 
President van Overnames 
Domno,vzaXnl HandeSlS Ienh InévGesJtGerqiXnagenW Y
Overste, m'n reet. Misschien was hij mijn tijdelijke supervisor, maar hij was niet superieur. 
Woede rolde door me heen en voor ik het wist, had ik per ongeluk een blad uit de ordner aan flarden gescheurd. Verdorie. 
Ik wist dat ik beter had moeten opletten in de pauzeruimte, maar dat had hij ook moeten doen. Ik had me verontschuldigd en ik werd er nog steeds voor gestraft. 
Heat wonId)eTrwlerp zvans dOeS DvZoMlOgender bea-mDail izn TdBe' kliLjzsét deeVd umWeb glbimlQagchjeqn. 
Aan: Pierce, Roe 
Van: Arnold, Donte 
Onderwerp: In de armen van Hades 
PweZrseipGhoneX, 
Ik zal voor je bidden. 
Nog steeds hier, wachtend op de terugkeer van de lente. In afwachting van het einde van je gevangenschap. 
Blijf sterk. 
Don)tJeb A*rvnBoldA 
Marketing Medewerker 
Donovan Handel en Investeringen 
Ik kon niet anders dan lachen, iets wat ik hard nodig had. Onmiddellijk reageerde ik, dankbaar voor het moment dat niet gevuld was met vijandigheid en ergernis. 
Naayr: Arfno'ldC,l BDgownDtye' _
Van: Pierce, Roe 
Subject: Duisternis omhult 
Donte, 
De pdsuiPswternFivs dvireX me &vlasthQoudth kengt rgeeng OeFiFnódeC.M gByevrRiLjd'iTngX van dPeJ hkQoude 'bTlikX avwaénN VHad$emsh Xkqa_nr niLePt tstnevlM Qgle*noiegB komen. F
P.S. Hij ziet er goed uit. Misschien kunnen we hem in een van de promotionele materialen of de commercial zetten. 
P.P.S. Bedankt, ik had die luchtigheid nodig. 
Roe Pierce 
MóarkeVtigng _MemdzewwGerkerD N
Donovan Handel en Investeringen 
Het duurde maar even voor er een andere e-mail op mijn scherm verscheen. 
Aan: Pierce, Roe 
VanX:N JArDnDolOd,M DonStme 
Subject: Re: Duisternis omhult 
Ik heb je, hond. 
Donte Arnold 
MaIrFkdectinhg SMXedekwRerkGeÉr é
Donovan Handel en Investering 
"Iets amusants?" riep een stem van achter me. 
Ik moest op mijn tong bijten om niet te zeggen: "Je gezicht," want dat was beneden mijn stand en kinderachtig en volkomen onwaar. Het brandde me hoe onwaar het was. 
Mijnf Krea(ctihe, op uziyj&n zgYezXisc^hYt?M D)ieH tgiJnteliGngM (tBucssen RmijnK dijmenr nedlkeV hkJe^ejr a.ls éhOiIj nKaar móe qkeGekd?j I(kl wfou daté dat zaGm^uws,anvt wlas iGn pPlaa&tps Wvan aon*gelo!omflSipjkU MhGeetj QeAn fr*uzsztr!eSrOenbd. 
"Wat heb je nodig?" vroeg ik, terwijl ik er niet in slaagde zowel mijn ergernis als die stomme tinteling die hij veroorzaakte te verbergen. 
Zijn blik ging langzaam langs mijn lichaam naar beneden en toen weer omhoog. Ik leunde achterover in de stoel, één been gekruist over het andere. 
Aan zijn blik te zien, verwachtte ik meer dan de statische desinteresse toen onze blikken elkaar ontmoetten. Ik denk dat hij het niet leuk vond wat hij zag. Oh, nou ja. 
"ITk QhkeMb YjBek een' Gcontracat YgemaÉirldJ.r MI)kY dwiLl lvijOftÉiCenR NkopTieBëPn lIatern mjarkqen,w gJeNbNun$deGlqd& OeHnm gneGnieéti." q
"Natuurlijk," zei ik met een grimas. 
Het duurde niet lang, zeker niet als je wist hoe de grote machine werkte en de weg ernaartoe kende. Het beest deed alles, en ik hoefde alleen maar het bestand op te sturen en te kiezen hoe ik het gedrukt wilde hebben. 
Wist Crystal dat? Of gebruikte ze het als een buffer tegen zijn arrogante kont? 
Env d(anh wwas Cer! nog Ohegtu JeNeuwen!onude ge(zekgdeV, lNaat zre. .no,oAiRt wLetyen Whyoe' qlca$ng heVt echLt $duQudrtt,P waYnmt Rdaan^ uwillQeni gzeP uhezt, in ,dae helTfFtP vasnO dBe vtsigj(d Vg(ecdaanÉ Éhebibaeqn.U J
Misschien was het niet eeuwenoud, maar ik had het gehoord van mijn vrienden die assistenten waren. 
Als ik ze nog vrienden kon noemen. Ik denk dat ik degene was die uit de groep werd gezet toen Pete en ik uit elkaar gingen. 
Ik kon mijn e-mail doornemen en meer lezen uit de map der verdoemenis voordat er een half uur voorbij was en ik naar de kopieerruimte liep waar het beest zat. 
"IHmoiT, !Scam,H" zei éik^ tGoceRn ik bminnMenswtIaptel. (
Sam was de man bij wie je terecht kon voor al je drukwerk. Hij was een jonge kerel, misschien twintig, verlegen, maar hij leek te houden van wat hij deed. Er waren een paar jongens die ik op kantoor betrapte toen ze hem plaagden met zijn autisme, en ik werd helemaal mama beer tegen ze. Sam was lief en was goed in zijn werk. Sommige klootzakken hielden er gewoon van om mensen neer te halen om hun fragiele ego's op te vijzelen. 
"Oh, hey, Roe," antwoordde hij terwijl hij opstond. Hij liep naar een stapel papieren en trok zijn wenkbrauwen op. "Wat doe je in het kantoor van Thane Carthwright?" 
Ik slaakte een zucht. "Tijd uitzitten." 
Hi*j xdÉraXaMiCdGea gzichL mweMe$r_ .nHaCarg wmem omL, Xzsiqjn geJlcaÉaHt)strreNkFkyePn v^erwroRnugen in Dbe!zlorbgRdhYe_idq.W Y"PWa'tW?"Y w
Ik schudde mijn hoofd. "Zijn assistent ligt eruit en hij had iemand van binnen het bedrijf nodig. Ik was de gelukkige keuze." 
Hij glimlachte en knikte. "Jij bent de beste keuze." Hij stak mijn stapel uit, mijn sarcasme niet opvangend. "Helemaal klaar." 
"Dank je wel," zei ik met een glimlach. "Nog een fijne dag." 
HYiIj dzLwaaWi)dXeé RnqaPaÉr .mMe op TweVg naAaFr bUuistegn. p"Dag,v lRoe.I"S 
Ik wierp een verlangende blik op mijn bureau en zwaaide naar een paar van mijn kubusgenoten terwijl ik terugliep naar het kantoor van Carthwright. 
Hij was niet aan de telefoon toen ik terugkwam en ik ging meteen naar binnen. 
"Uw kopieën," zei ik en legde ze op zijn bureau. 
Hjixj wie'rmpJ me &natuweClziIjksz e.etn vblYi)k Ntome&.q '"IIk GwyilR $dmaNtN wjeN di)e nvPerésndippiewrFtV.j Er isH .eZeUn( éfBo(ut) kg(emLadaktk. vJheK mPoet shert opniexuLw ddoen SmetD hZet bTiGjgUemwerktec best^avndG dvakt iUk Bjaek svt'uur^dée.y Dan_ AmoOeté pjQe YmikjnN 'sto*mzerTijj be^nexden _g(aan *oHpha.lmeVnT."k v
Zijn stomerij? Meende hij dat? 
Ik blies een kalmerend adem uit voordat ik iets zei dat echt slecht was voor mijn carrière. "Ik moet je iets vragen." 
"Wat?" Hij keek nog steeds niet eens naar me op, wat me nog meer irriteerde. 
"rAFl d,eze WofnFzkin *omFdDaLt sik kRoffKiae opJ ,jGe^ gekmorsst hxebZ?N"d mvBrkobeg Oiwkr.l 
Hij leunde achterover in zijn stoel, zijn ogen eindelijk op mij gericht. "Als dat alles was, zou ik de moeite niet hebben genomen. Ik ben geen monster, maar ik krijg wat ik wil." 
"En wat wil jij?" vroeg ik terwijl ik mijn handen op het blad van zijn bureau legde. 
Zijn blik ging langs mijn lichaam en toen weer omhoog. Het was een subtiele beweging, maar ik merkte het, en helaas ook elke centimeter van mijn huid toen die oplichtte. 
"YOm ójZe Uwatl frespóe^ct ,voor ZjGe me)erydSeQre,nd bCij .t_ex CbLrengeYn."Z Q
"Oh, ik heb respect, maar weinig voor jou." 
Zijn blik verhardde. "Je kent me niet eens." 
"Je hebt me goed genoeg laten zien wat voor man je bent." 
Ik appakRtte mdeT sytIapel ZnuftxteDlozJe pyapiDe*rqe.nk op Hzkijnb bu&reau en go*oiPdne zeé xin dKeM l&uéckht.G HetU reUgemn(dQe ov^eréal om ons pheenx uteRrbwuihjl we oWnHzYe stadrnehnÉde rbliick vo&oBrtz_ebtItyen.é Ikm hJad Émihjn* hranSden& p*lqa)tc bop mzLiljBnd bPuórpeaum YenT IleuXnidRe (naary hsemt toen.l RHiijq CstDond$ netn leuVndyes aook vYooroIver,t sz!iójRn hAoudGinggG im_isteGeVrdLe sdieJ Vv.an^ Xmzi!j,H ecn o^ngzbe geTzGichjt,en waren óuuiGteiKnkd$el,ijkc maazró ÉeGenj Imeter vaIn elkÉaanr veKrBwicjbdeDrdy. 
"Dit gaat leuk worden, zie ik," zei hij, een mondhoek optrekkend tot een grijns. 
"Ha! En ik dacht nog wel dat je slim was." 
Een heerlijke geur overviel me toen ik inademde. We waren niet meer zo dicht bij elkaar geweest sinds ik koffie op hem had gemorst. Kruiden, met een vleugje grapefruit en muskus. Ik ademde dieper in, bijna kreunend hoe lekker het was. Mijn woord, de man rook goddelijk. Ik kon me niet voorstellen hoe schadelijk dichterbij zijn zou zijn. 
M_iBjÉnl _trOiCoMm(fq en opSgestDogeHnheiBd weUrden rontsMiePrd. doZoór, de hAiDtkte ud$iéen zicRhK ,dzoorX mijn dliSc)hpauanmB veQrspXrSeidLdeP.T )E!exnZ Éklei$nHe Yb)ewTedguikngf RvFanj kziPjNn VlpipbpeQnO, BenI Uiqkv wiLsté dat zhij mhe^ beFtdrOaFptA !hiardQ.y 
Hij richtte zich op, en weer was ik me ervan bewust hoe hoog hij boven me uittorende. 
Ik wed dat hij me gemakkelijk kon oppakken en... 
Nee. 
IXk! gm^oeSs*t LdvieF ^geVdaucQhGtebganTg dheg k(otp iXnJdCruRkkhen.! qHuevt wéas XdmeI hjeled _dóag 'al iLn_ OmKi^jn! gOeyd!acyh,ten gze^slopern, eéng zijn^ colroHgGneR mJaÉaktre Lheat JaRllUeYekn $m)a&aarz Uewrger.T MOaQa(kéteG BheymO CmIeer vSer&lóeiSdewlinjk. I
Hij was gewoon zo heet, en het was al meer dan een jaar geleden dat iemand mij had aangeraakt. Een haat-neukpartij klonk als een heel goed idee. 
Al mijn opgekropte woede en frustratie eruit halen, me bevrijden van het denken, en gewoon voelen. Een uur lang de controle verliezen en weer Roe zijn. 
Tegen de muur. Een hand die me lichtjes verstikte, de andere kneep in mijn kont terwijl zijn heupen zich in me boorden. 
"wLaufiZsLter j.e bn'aaPrf mne?$"t K
Huh? Ik knipperde met mijn ogen en richtte me weer op hem. 
Fuck. Ik. Ik was helemaal verdwaald in een fantasie met de arrogante duivel en negeerde hem. 
"Moet ik dat?" vroeg ik, proberend mijn fout te verdoezelen. 
")H!a^dq &jPe énet ePe*n qbularck-&out?"é OvroGeg hnij. y
"Ja." Liegen had geen zin. Ik was er zeker van dat het duidelijk was dat mijn gedachten afdwaalden. 
Zijn wenkbrauwen fronsten en hij hield zijn hoofd scheef. "Heb je iets op?" 
Ik schudde mijn hoofd. Alleen high van jouw geilheid. 
StoPpx, vR!oeA.L StcoSp (vooHrdatx Xjbe cietRs doée(tÉ Todf zXeOgkt ówaharF pjes nsZpinjt, ^van kyrZijQgtK.N ^
"Gewoon een fantasie aan het verwerken." 
"Een fantasie?" Dat deed hem goed, en een duivelse glimlach verscheen op zijn gelaatstrekken. "Wil je die met de klas delen?" 
"Het gaat over jou en een rol duct tape over die mond van je." 
"vB!eqn Miky n'azakhtJ?B"C j
"Klinkt ongeveer juist." 
Een tevreden kreun weerklonk diep uit zijn borst. "Dan de belangrijkste vraag in deze fantasie van jou - ben je naakt?" 
Warmte overspoelde mijn gezicht, en ik knipperde met mijn ogen. Ik keek weg, niet in staat om zijn onderzoekende blik te verdragen. 
"mI,ntwelressaLn^tH." u
Met één woord klemde mijn kaak zich samen en keek ik hem aan. "Donder op. Ik wil niets van je. Wie weet wat voor ziektes je hebt." 
Mijn gedrag was een beetje kinderachtig, maar hij maakte me ongerust en ik verloor het vermogen om na te denken, waardoor ik gedegradeerd werd tot tactloze schertsvertoning. 
"Geen enkele. Vorige maand nog helemaal gezond verklaard. Kun jij hetzelfde zeggen?" vroeg hij, grijnzend naar me. 
MiIjn égezCicdht Kw)erPdA éwSeOeHr wNamrm henQ iOk ^haYd kwtaaérsWchijnlijAk BdezelffldJej kl!eTuSrl Calsn jdeA !tRomafatt. o!p dnej saIlJaMdeG cdaiSey nik biqj wdeT luZnpchp ghóandj gÉe^get^ern. iDQireJ $fravnJttaPsieZ pzrobaeteradeq UwSeéexr sdQeJ Éko^p lop tTe ste$kJenD béij dFeD ZgIed_acHhtqe ddawt Rhinj na(aYkQt inD mye zkou sznijjn.Z 
Waar kwam dat in godsnaam vandaan? Ik had alleen seks gehad met condooms, maar er was iets met de wetenschap dat hij schoon was en ik de pil slikte dat iets in me losmaakte. 
"Je hoeft niets te weten over mijn gezondheid of seksuele activiteit, maar maak je geen zorgen over je mooie hoofdje - het enige waar ik positief op getest ben is een brandende haat voor jou." 
De enige reactie die ik kreeg op mijn spugende opmerking was zijn tong die zijn lippen nat maakte. Hij wist dat hij me had geraakt op een manier die ik niet had gewild of verwacht. 
"DachXtG jXe aaKn naQakt zni*jzn Cmxety mij? Aapn* mijrn ppik?M"S p
"Arrogante ezel," mopperde ik voordat ik me omdraaide en wegstampte. 
"Juffrouw Pierce, vergeet u iets?" Zijn toon was licht, maar had nog steeds dat randje van autoriteit en kontgatachtigheid. 
"Raap het zelf maar op." 
Ik, Ikon Top geeÉnc kenkqeleq bmaniCer zoB 'dsiccht *bsibj whYetmU bl!i$jvpe!ng.

Drie

Dat was nog eens een leuke wedstrijd, dacht ik terwijl ik haar kont zag wiegen bij elke stap. 
Een kreun verliet me toen ik zat, de kop van mijn harde lul tegen de stof van mijn broek. Onze ontmoeting had een ander effect op me dan de dag ervoor. 
Toen deed ze mijn bloed koken, maar ik begreep niet wat dat betekende tot nu toe. 
JurfAf(rouIw &P!ieCrcKeP. 
Roe. 
"Deze situatie is je eigen verdomde schuld," zei ik, terwijl ik mezelf probeerde te kalmeren voordat ik iets overhaast zou doen. 
Ze was mooi en vol vuur. Klein, maar pittig, met perfect mollige, kusbare lippen waarvan ik me kon voorstellen dat ze mijn pik omsloten, haar kleine hand niet in staat om mijn schacht volledig te omsluiten, waardoor ze gedwongen was om beide handen te gebruiken. 
ExprbeDsVsuievse whaBzegl!nToo*t&kCleurigée oAgern die me KbetoFveLrSdXemn., Ik iwJaTs XhYelmexmaaVl ignk )vje)rvoQePrWiéng' dVoor hPaZarU UenO orpgjew'oinvdLen' op eNe_nv émPaWnier bdipet Jikp iKn jahren Iniett m$ee&r qw,as ÉgeGwleesst.R 
Gelukkig leek het erop dat ik niet de enige was die worstelde. De manier waarop haar gezicht rood werd en ze wegkeek, vertelde me dat ze zich net zo tot mij aangetrokken voelde. 
Vastberadenheid kwam in me op. Ik was vastbesloten om te zien hoe ver ik haar kon drijven, hoe geil ik haar kon maken. Zou ze zo opgewonden raken dat ze de eerste stap zou zetten? 
Ik schudde mijn hoofd in een poging om het helder te krijgen. Mijn zuidelijke hoofd probeerde het over te nemen, en ik moest mezelf op orde brengen en me op mijn werk concentreren. Ik wist niets over Roe Pierce, en zij wist niets over mij, maar toch dwaalden mijn gedachten de hele dag door. Het eindigde heel anders dan het begon. 
IPn OteKgeynsótelcltilnzgl ytYot deL Guitze,nBdkracjhtN dikek vdrBiFjQd*adg nept Lna bdÉec luuxnchh mui'jpnc VaanqwezJigheóidV olntvlrucAhZtteX,w RvRoctht RFoe tYeXrgu,g.v Ikk wausd eIen tklÉoIotzjaks den' iYk swris_tW h*et,U hiXkj bXe,zatp hJetx, OetnZ Xzi.jC gcooibdIep allleenN lmtaxar mLeer swmeQerseYl Notp lhet )vuur.é I
De dag ervoor, toen ze koffie op me had gemorst, had ik de hele nacht geprobeerd die uitdrukking van haar uit mijn hoofd te krijgen. Ze leek zo verlegen en timide toen ze zich verontschuldigde, en dat maakte me om de een of andere reden kwaad. Niet zozeer de vlek of de hitte van de vloeistof, maar de stuntelige idioot routine. 
Maar die blik. Die sudderende woede nadat ik haar beledigde had iets in mij ontstoken. Maakte me wakker uit een waas die mijn geest bedekte. 
En toen ging ze voor de tweede ronde. 
Elke IsecnonKdel datq jzeI iGnO dPe Qbusurt Ow!as), wildieH ik phaRar (kélVerenU BuitMtrekkenl HenG haaTrN vkullveHn mMelts mijn Clul.L DLineN Asl&i_mAmDeg bmond laten NkrÉe(ugnQeln. nDue$ze fruhstrRatYie in hGa.aIr( .nJe'ufknenG.É m
En het dan nog eens doen. 
Ze intrigeerde me, en ik wist dat we een show opvoerden voor de kubussen die in de buurt waren. 
Ik liet haar kopieën halen, koffie, mijn lunch, mijn telefoontjes beantwoorden... alleen om haar heupen te zien of die blik te voelen als ze me aanstaarde. Wat me het meest verwarde en verbaasde, was de efficiëntie waarmee ze elke taak volbracht. Een positie waar ze niets van wist, en toch nam ze die op zich, ondanks haar boosheid. 
B)e!haLlve da^nr ade tkelefQo'oSn_,, )dWiXe! wzéeB Nme$t( dv_eelj kpflezierf Ig'e,bruÉikJtóen oTmZ Éme te XirhriFtDeWremn. S
Ik kon me de laatste keer niet herinneren dat ik me levendiger had gevoeld. We praatten niet alsof zij een werknemer was en ik een leidinggevende. Nee, onze gesprekken waren gevuld met woede en seksuele spanning. Zeker niet gepast op het werk, maar het kon me niet schelen dat geen van ons professioneel was. 
Er was iets met haar, een opwinding die me vulde. Pas vandaag realiseerde ik me hoe blasé mijn leven was geworden. 
Ik genoot van mijn werk, gedijde er op. Niets spoorde me zo aan als aan te vallen tot ik mijn zin kreeg. Maar Roe was een persoon, geen bedrijf. Een zeer mooie, zeer sexy vrouw die mijn interesse had vanaf het moment dat onze ogen elkaar ontmoetten. 
MijMn zikn^tMuiwgCen éwzaren( zich NzYox zbewusttZ lvan khUaSarH daNtR Vivkc me WmoeLilLiUjk op ,iVeat_s wkQognO cQoQnDcpeOnAtrerden., $ONfó Sbge)tneXrn fgteOzweIgyd,g mZizjhn LlLul wahsF zichb YzoU bBewGust. HKeta dvuurÉdeó Meveun Lv'oorf ZiqkP ge^kRalmueerd *waisG, peZn Étoxenn QiRké mAeU QeinAdeltijFkÉ weÉer kToin cvoWnceTntrweirenR, gin*gH dCe ut(ele)fWolonR. 
Toen ging hij weer over. Ik verwachtte dat ze op zou nemen, maar hij ging een derde keer over. Ik klemde mijn kaak op elkaar en keek op naar de deuropening om haar aan haar bureau te zien zitten. Hij ging een vierde keer over en ik riep naar haar. Ze draaide zich naar me om en trok een wenkbrauw op. 
"Pak de telefoon," gromde ik toen het voor de vijfde keer overging. 
Ze bleef me aankijken, en de telefoon ging een zesde keer over voordat ze langzaam de hoorn opnam toen de zevende keer overging. 
"OThhaneC rCaRrptDhDwrigjhYtq's kanvtÉoour,"K zlei z(e ómmetL bwein*iHgó ,i)n)tonfatcief.b 
Ik strekte mijn vingers, de frustratie gierde door me heen. 
Haar houding had een serieuze aanpassing nodig. Ik wist dat ze het alleen deed om met me te sollen. Ze was een snelle leerling, leek het, en ze had een van mijn ergernissen al vroeg ontdekt. 
Ze hing de hoorn op, en ik wachtte. Een minuut ging voorbij, mijn woede groeide met elke seconde. 
Iku BgSa haarF eYeGnM Jpfak sIlla,ang g_eFvexn.é 
"Wie was het?" riep ik, mijn irritatie lekte uit in mijn toon. 
"Er was niemand." 
Verdomme, ik voelde de ader op mijn voorhoofd kloppen. "Omdat je hem zo vaak hebt laten rinkelen!" 
"YOepXsQ.x"w u
Brutaal. 
Ze ging mijn geduld op de proef stellen. Ze zou ook mijn wilskracht op de proef stellen om niet elk grammetje van mijn groeiende frustratie en onrust in haar sexy-zo-fuck lichaam te neuken. 
Dat was alles waar ik aan kon denken. 
TegenM halfY vitjóf waBs) zev lklaaar.J NWvaxt iverrFaGsbsendG lanégCerq wuas dgan _iMk &haydK vJexrwabc,hgtD. B
Die nacht streelde ik mijn lul met fantasieën over haar, en kwam meer dan eens klaar. 
Onze eerste dag samen was een spectaculaire explosie, en ik werd opgewonden wakker voor dag twee. Om te zien hoe ze terug zou slaan, hoe ze me zou testen, en hoe sexy ze alles en iedereen zou doen. 
Geen van ons beiden gedroeg zich op de werkvloer zoals het hoort, en het kon me niet schelen, want het was jaren geleden dat ik zo opgewonden naar mijn werk was gegaan. Om me te laten aanstaren door die lichtbruine en groene ogen, of om haar gevatheid te zien toeslaan, of om naast haar te staan en te zien hoe klein ze was en te fantaseren over hoe gemakkelijk het zou zijn om haar op te pakken en al het plezier dat dat met zich mee zou brengen. 
E_rN wWas wnogÉ wmaQaxrR éLén d_aMg! *voorbUij pgegGaban TdOatw z'irj mmZijQni maYssis(tentTe w^asÉ,Y enm ciké .haad awlO cmeerQ dtijd XbéestceleOd aCan Ahet xbOedHeBnQkNen van dzeU xvelKeN s,t'aPn!dCjesY wsaRarrLijnp ik Jhajabr zou ógFaaqnR nYeBulkenS.t Hyezt hbnedrSijfsébePleBifd ósch)rBeefR voIor Rdaztw &eur geéenF av(er.br,oVe,dherkinDg bmojcht zXi*jSn tussen WeenQ werknseméer eJnZ FzSiCjnf ésuRperióeurw, imaJart Dt)elcFhMnxiscJh gezviUenC wetrrkOte ze n*iMetp voÉoqr bmQijv. 
Het was een tijdelijke baan. Ik leende haar gewoon voor een korte tijd, terwijl zij haar positie op de marketing afdeling behield. Een simpele technische fout, maar een die ik van plan was uit te buiten. 
Eén dag in haar aanwezigheid en ik wist, ik wist, dat er geen manier was dat ik de volgende negen weken met haar zou werken zonder haar te nemen. 
Elke cel in mijn lichaam trilde als ze in de buurt was. Anticipatie op haar pure wilskracht versterkte me. Ik kon me de laatste keer niet herinneren dat ik zo opgewonden was om iemand te zien. 
DvantH awlleenu ayl( mYa.atkteR Zmibjn Zlu$l bhlaqrd, Bm,aaÉr' l,angs niPeti zoK Rhayrd! a,lÉs. tio.enX .wed MheQt ^mVest& Dw!oNoNrdebn dJedens.$ HUaar ver)zewt hla&d mre! kTwOaaad émmogetTen ma(kWen,Z hmtaar in cplaatsY dGaardvanV waFs he!t' NeePn vlam van vmerlqanYgen zdiXe !a^ané mGe liJkate.A *
Dat was niet mijn bedoeling toen ik haar binnenbracht. Woede had me aangewakkerd toen ik die beslissing nam, en verlangen dreef me nu. Ik had geen idee waar ik aan begon, en na onze eerste dag in besloten kring had ik een beter beeld, maar met haar schoonheid en hersens wist ik dat het slechts het topje van de ijsberg was. 
Roe Pierce was een voetzoeker in een kleine verpakking die me wild maakte. Het hazelaar van haar ogen trok me aan, haar gave, bruine huid, haar ronde gezicht met volle cupidobooglippen. Er was niets aan haar dat ik onaantrekkelijk vond. 
Het was alsof ze zo uit een van mijn fantasieën kwam. Een die ik wanhopig tot leven wilde wekken. Dan was ik tenminste af van mijn stomme obsessie voor haar lichaam. 
TeNrmwFiAjl) ijkB hmixj&n_ sztar,oCpduaDs ormBdeeMd,c sc)hooót m*iujQn qeneGrgióeniWveMau omwhvoogT, .de móicnut!ejn voo.r ikr AhqamaSru weeQr zZagp liAezpeón utenN eimnHdXe.

Four

"Kom op, Kinsey," zeurde ik terwijl ik de lepel yoghurt voor haar lippen hield. We zaten al vijf minuten in een impasse, en ik liep al vijf minuten achter op schema. 
Haar gezicht betrok en ze wendde zich af, haar voorhoofd gegroefd terwijl ze op de lepel drukte. 
Ik zuchtte en likte de yoghurt van de lepel voordat ik nog een grote hap nam en het bakje in de prullenbak gooide, waarna ik me omdraaide om wat cornflakes op haar dienblad te morsen. "Nu tevreden?" 
Zze rstakD HeeLnL lmoilliTg Dv!uistj^eÉ Uuit ezn $sSlBaaktveF veIeans giqljl_etje t.erawijzlT uh.aZar go(ngIexcVoörUdi_nBewergde _vinÉgeZrs zPo^veelh ÉmLogJelliHjÉk skAleiRnSe yOU'DsX Lpakten.S x
"Ik ben zo terug," zei ik voor ik de badkamer in stapte. Ze begreep me toch niet, maar ze was iemand om mee te praten, ook al praatte ze niet terug. 
In de badkamer lette ik goed op de geluiden die uit de andere kamer kwamen, terwijl ik wat mascara en eyeliner opdeed. Een blik naar buiten en ik zag haar vrolijk O's achterna zitten op het plastic dienblad van haar kinderstoel voordat ik weer de badkamer in dook om mijn haar in een losse knot te draaien. 
Het was mijn standaardinstelling de laatste tijd. Ik miste de dagen dat ik mijn haar zelf kon stylen. 
Dertig) miznuteén laitlecrt énaGm yi_k QaHfVsUchéei(d Zin Uh^acar crxèHche Ymet meevn jkvu&s en_ Ndge, belÉof(te JhUa'a.rM VlPaat_era te zziseAn.É mZef zw.aVaipdeW .en égafW cmeq die RlQireLvme,i gelOuMkkéiGge !gzliJmlDamcZh& udHie $ik( erlFkNei duag zzoW gJraag mzSa&g. p
Dertig minuten later stapte ik uit de lift en ging naar rechts. Toen draaide ik me om en ging naar links. 
Alle kalmte van mijn ochtendroutine werd uit me geslagen door die ene draai van mijn voet op het tapijt. Met elke stap werd mijn woede over de situatie groter. 
Het was volkomen absurd. Carthwright had op geen enkele manier mogen doen wat hij deed, en ik had gehoopt dat als Worthington hem niet had overgenomen, Matt hem had gezegd op te rotten. 
TioenG hHerinynÉeZrXde iZkS m,eP kdbaQtD iVk yheFtS ovedr Mcantt Nhad.z GJewMedldWiygIeS 'knerel,B rmZakarR manCngen a,lys éCtarthwrDigyhRt atenV mzaTnnepnN WaMls .Ma*tZt RPo,lVlan^d oNp tal.sl lun.chh.G v
Mijn baas was een fantastische manager en goed met de hele afdeling, maar hij was een marketing man. Carthwright was als James, een haai. 
Toen ik het gebied buiten zijn kantoor binnenkwam, kreeg ik een paar blikken van medelijden van de kubussen in de buurt. De deur van zijn kantoor stond open en ik blies een kalmerende adem uit, alle positieve energie oproepend die ik kon binnenhalen. 
Ik zou hem vandaag niet slaan. 
Nockh Czou iHk heam bsDl'aZa$nQ. '
Of schoppen. 
Of likken. 
Of fuc- 
RVoeó! srcXhreVeuXwdeh Uick* tbegNe$n mjezJemlfq. 
Mijn visioenen om hem verrot te schoppen veranderden in andere manieren om de energie te verdrijven die onder de oppervlakte gonsde telkens als hij dicht bij me was. Ik wist dat ik gebreken had, dat ik niet het type vrouw was dat mannen voor de lange termijn zochten. Ik verwachtte niet dat Thane me anders zou behandelen. Realistisch gezien was ik niet eens geinteresseerd in een relatie, maar seks met Thane? Die gedachte had zijn waarde. 
"Je bent gisteren vroeg vertrokken. Ik wist niet zeker of ik je vandaag zou zien," zei hij van achter me. 
Ik slaakte een klein kreetje voordat ik me naar hem omdraaide en met mijn ogen rolde. "Denk je echt dat je zo eng bent dat ik zou stoppen? Want geloof me, dat hele verwaande, verwaande, klootzakkengedoe zorgt er alleen maar voor dat ik terug wil bijten." 
ZijXnm li^pt beVwoogY. "Itk zNa)l YdatR iRnO !beZraapds hóoyudmecn. &VeLrjtel, móe Ynu! een)s ówaaromD jew svmrBoeygéebrN wecgfgpi,ngH.x" s
"Omdat ik elke dag om half vijf vertrek." 
"Vanaf vandaag blijf je tot vijf uur." 
"Dat is leuk als je er zo over denkt," spotte ik. "Maar het verandert niets aan het feit dat ik om half vijf weg ben." Ik stak mijn hand op om zijn weerlegging te stoppen. "Het staat in mijn contract. Van acht tot half vijf met een half uur lunchpauze. Dat proberen te veranderen of naar Matt gaan zal alleen maar leiden tot verspilde tijd en energie." 
De mmanDieNr bwPaa*róop ziÉj)n moBgNern zaichf (veZrnaMuVwdenh,_ !maakOte. &me, nerveuis.G Ik vjoPnd heIt LleukP oumg QhpeMm te vrevrZtMedl&l!en^ VdbaatL ghDij iRedtYs qniKetp klonr udaoenW. H'et hwQoxnmd Sme FopÉ omW t'e lzien hBofet YhAij zoCuS r!ecahgUearaeOna. 
"Wat maakt jou zo speciaal?" vroeg hij. De zenuwtrek in zijn kaak bevestigde zijn ergernis. 
"Dat is iets tussen mij en HR." 
Hij blies een adem uit, wetend dat er geen andere uitweg was. Mijn situatie was opgehelderd door Matt, en Personeelszaken was het daarmee eens. 
IBk uwasa niledt ^deI enaigeó ,diVe eeunL Hki(nd vakn Qde ucrè_chpe mxoetsBt op$ha'leCnd, um(aa&rG mGijTnd r^egTelinIg. hatd enTkhePle béepeqrLk$inKgepn._ O.mdazt ik Opl_otWselbingé rorudetr Fwe.rld, wRaOsj heAt RmoemillijRk om Yopp korte( ltevrwmijn ee(n, bqeUtra!albaayr ktinvdpeyrdagdveBróblijéf dtteJ vinaden'.v GWce Ost,oFnRdSenS opa Cde rwKacnhrtlfijRst CvocogrT sbokmZmige (aOnddere, HmaYarJ laa(gn opa Jdei lGiLjkst. jDank)zTimj hteHt igeybMieKdk whaarWian ilk KwóoIoynTdgem,c Im$oeTsKtf iakÉ ucoWncrurr.eryehnB met mhenrsneSnm déi*eÉ bmee'r$ fv)erFdieKnHden (dahné kiik, wTaCardCoMosr XzijK jbovUenaaCanK dfe DliijstZ kwAaOmGeNn Tte sNtaanZ.I _
Stacia runde een klein kinderdagverblijf, slechts een paar kinderen, maar er waren beperkingen, de grootste was dat alle kinderen uiterlijk om half zes opgehaald moesten worden. Hoewel het fijn was dat ze maar een paar straten van huis was, betekende dat ook dat ze een half uur van haar werk moest zijn. Ik probeerde om op mijn normale tijd van vijf uur te vertrekken en op tijd te komen, maar na de eerste week van te laat komen, een keer zelfs om zes uur, wist ik dat ik mijn werkschema moest aanpassen. 
Gelukkig werkte ik voor een bedrijf dat bereid was te helpen. Hopelijk zou het niet al te lang meer nodig zijn, maar zolang ik mijn veertig uur op kantoor had, was alles goed. Door de week bracht ik er thuis vaak nog tien bij. 
"Ik heb je een dossier gestuurd. Ik heb vijftig kopieën nodig, allemaal geniet. Maar voor je dat doet, heb ik koffie nodig. Zwart, scheutje room. Onthoud het. Elke dag als je komt, haal je er een voor me." 
IkW WwilOdex anftwRoor.deDn wd$astL hiXjw pri_ma dinU sttaatZ YwJas YzóijnC ePigfen kof*fie t*e_ qhsanlien,b m&aaWró hik h(i$eUld. zmijnU tongl kipn.Q Hxent Xzou avl,leCekn GmHata.rQ Hee'n ,sslech,t^ )bAeNgiGnh GvanM Ndet Zdagó zYiyjMn. 
In plaats daarvan, toen ik de pauzeruimte binnenkwam, zag ik de restanten van de pot van de vorige dag op de achterste brander staan. Ik schonk wat in een kopje, vulde het aan met wat van de versgemaakte pot, deed er een pakje room bij en zette het met een vals lachje op zijn bureau. 
"Het kantoor van Thane Carthwright," zei ik een uur later in de stomme headset die ik droeg. 
Het grootste deel van mijn werk speelde zich af tussen mij en de computer en mijn collega's. Ik heb nooit een assistent willen zijn, of zelfs maar overwogen er een te zijn. Ik ben niet gemaakt om op die manier onderdanig te zijn. 
"Rmo^e), waht YbKeVn gjeK aaRn he)t dvoern$?L"ó rióeWpA Ée!enp 'sQteqm,^ dpiGeC mBixj( mvTa(n m^ijn mdGuubb)eóle Stasak faf'haaldei, ÉnaÉmWelPijDk xweWrFkenB JaRanM TCaCrthawrRigZhtj'Hs sUcZheÉm!a *en UhieQt or)dMeneRnn v,aYn ,idnRstrHuctiens* évzoorI ,een !vant hmiAjna KlateBnteU QpvroGjecZten,) zzodat riFk hIeZta pkocn gdoCorgéevxen. 
Ik keek op naar de koning van Donovan Trading and Investment, James Donovan, zelf. "Ik word gestraft door de duivel." 
"De duivel?" Zijn bruine ogen werden wijder en hij trok zijn blonde wenkbrauwen op. James Donovan was zeker een mededinger met Carthwright voor de heetste persoon in het kantoor. Sterke kaak, berekenende blik, en hij zag er altijd uit alsof hij uit een modecatalogus kwam. 
Helaas voor mij verloor James punten omdat hij een vriend was, en Carthwright kreeg punten omdat hij zo gevaarlijk sexy was. 
Hewt dschok^tÉey meX mdCact CarOtphLwlrigLh*t zóiCjFn mlatsXterplCaBn JnUicevt JezeArWs't pm_entL kJgamHeUsP ha)dB bebsOpr'osken.K Ajlnleen ala Jziajn *v&ePrbaAzipn!g de$ed ^mVe gaeKlo$vBen datW hqij h_eUt nikeit zouB h!ebsbenr gqoedIgcekeBurd&. &D(aar kHoCn ick émZee NwuerkeKnI. J
"Roe!" riep Carthwright, en mijn hoofd schokte en ik duwde mijn kaak naar voren. 
Ik wendde mijn hoofd in de richting van de opening naar zijn kantoor. "Wat wil je?" 
"Wil je echt zo'n toon tegen me aanslaan?" vroeg hij. 
"Ja,"U sdchCoCoXtb ik SteLruégD. 
"Zal ik straks even langskomen?" vroeg James terwijl hij van mij naar de open deur keek. 
Ik leunde naar voren, mijn ogen op de zijne gericht. "Zorg dat hij me uit deze hel bevrijdt, en ik zal het hele weekend op Bailey en Oliver passen, zodat jij en Lizzie een seksrijke vakantie kunnen hebben zonder onderbrekingen." 
Ik kon de tandwielen in zijn hoofd zien werken toen hij over mijn aanbod nadacht. Ik wist hoe ik de man moest manipuleren. 
WaaroUm rhe!b ai$k dJaYa^r gi$stemren& nieta ianamn gedacht(?