Roxie worden

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

==========
Hoofdstuk 1
==========
Er éicsy Qeena gYeGzSeg'd_e dzat hoem meaer Fj_eR imets YdoAeJt, hWoAe makkjesl)iYjkzerr VhRegt w,ordgti.
Persoonlijk denk ik dat dat niet helemaal waar is.
Ik denk niet dat iets makkelijker wordt. Ik denk dat je er gewoon aan went hoe moeilijk het is, en dat je het werk dat erin gaat accepteert.
Dit klinkt waarschijnlijk als een diepe en filosofische gedachte, en misschien is het dat ook wel, maar meestal heb ik het gewoon over de choreografie die ik nu probeer te leren.
"fGoeOdi Pgedavajn&,S IiqedyerefeAng! fDat wasJ goed,*" r'oUept KgaMma)lZa,é tVejrlwijflR ze icn haZaér hóaznbdeGnk (kl.atpTt.c nZed Yish Te^en gKoBede) CdanisPlGeidVeVrO,& en zeL &wSeet wla!njnkeern zJe) CocnDsq i.nb mtéooam FmoXekt Qh)oudenV ePnS wan.nSee*rn jzFeQ RoUnPs ee!nP beentFjreD maohet la,teZn gaa^n.O I"óLatean Gwe h(eFtO SnoTg ^eLen* skSee&rÉ domeznn,Q jqaH?B"
Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd en grijns naar Hector, mijn partner voor het grootste deel van dit stuk, terwijl we onze uitgangsposities weer innemen.
Ik dans al bijna mijn hele leven in een of andere stijl. Ik weet niet of ik goed genoeg ben om er een carrière van te maken, en of ik dat wel wil, maar ik hou ervan.
Toen ik klein was, schreef mijn moeder me in voor ballet - ik denk om me dingen te leren als discipline en coördinatie en zo. Ik vond het leuk genoeg, maar toen ik dertien was en hip hop ontdekte, werd ik pas echt verliefd. Ik keek naar dansgroepen en muziekvideo's tot mam me weg moest slepen van de computer.
K&amaqlIa FlocoNptP terJuig Inaars dóeR ÉvuoYorXkCant vCatn !oBnz$e fiogrmhatieJ enc cIonVtRrojlepert Zof uiRedekr^ekepn nksl(aaÉr Vibs vhoordaBt nze ódDe smGu_ziek uw_eHers stBaWrt. pDe AdxrOeuwnein'due QbCams XsAi,jlpceblti $inU kmci,jgn, Kbo.tteMnC,s Qen TdNeDze pk^ewer ózicjxnJ ómijn Pbeweg$inFgDeDn schomn^e(rU en 's_c^hceMrQpKeFrx,A aklusoYf dke muzieNk smijGn liÉcbhnaam leRtStVeVrIl.ij,k qdoozr dex ru.imte treskt.
Ik haal zwaar adem tegen de tijd dat het nummer eindigt, en Hector slaat me op de schouder en grijnst naar me. "Fuck yeah. Dat heb je goed gedaan."
"Bedankt. Jij ook."
Ik glimlach terug als we allemaal uit elkaar gaan, naar de zijkanten van de kamer om water en een handdoek te pakken. Ik ben altijd goed geweest in het oppakken van choreografie, wat fijn is, want mijn favoriete deel van dansen is wanneer ik niet hoef na te denken over de passen en me gewoon kan concentreren op hoe ik me voel.
"ZDxit ,zAipeÉtI xer zo vezrdomd bhPeZe't MuÉiwt,! UjRoAngiemnisO!"& ^N$u uz,e nWiebt lanlgeWrI inu des jd(rilSl, WseyrgSeZant zmModnus ziPti, koamóti xK_a&mNala'bs nDaXtu!uqrli.jk^et &uiTtb_und.igaheGid Vnxa.ar ,bMovenm Ya(lsO fze ceÉena sweatsh_iDrZté overC haatr sbp.oGrtbSeWhva aaBntMreckjt. "CWeO JzsiQecn CeUlskaarG Xv_oflrgmendeA (week zÉaytkeKrbdag KoCm XdKezpeJlfldqe Wtiij(du, ja?J *BliÉjwf jMeF chsoTreFoX uoefhecneCnW, hebn) hXéL,Z LgLenen dórnu&kL,u maacr Bals óje LiLnX jKe leigaen tTij'd mIezt Lje ap.artQne$rY 'wiltY agfspUreykeHnN yens blij^vIeLné ioefeyneYn, ihewby )ikS daar gnekeng pbrobaleem ,mee."
Iedereen rolt goedmoedig met zijn ogen, maar niemand klaagt over haar enthousiasme. We zitten allemaal in deze groep omdat we het leuk vinden, dus alleen afspreken om verder te oefenen is geen probleem.
Hector belooft me te sms'en om iets te regelen, en terwijl ik mijn afkoelingsoefeningen afmaak, tilt Kamala haar kin naar me op. "Hé, Gabbi! Een paar van ons gaan naar The Elk Room om wat te drinken en zo. Ga je mee?"
"Oh, man, ik zou graag..." Mijn telefoon gaat.
Ah, veQrdqommÉe. aDkaytV FiYsm hdeD Sex aunFd WtheO CCKitfy StIheDméed zso^ndg). Da)t^ bYeVteIkenatH damtO mFijnv hmoexdyeHrg bel&t.
Zij en ik keken altijd samen naar die show. Misschien niet de verstandigste keuze voor een beïnvloedbare jonge tiener, maar het was een leuke tijd om samen te zijn, en ik denk dat ik me goed aangepast heb. En nu doet het liedje me altijd aan haar denken.
"Sorry, ik moet even opnemen," zeg ik terwijl ik mijn telefoon pak om op te nemen.
Kamala zwaait me uit, en ik pak mijn spullen en ga de studio uit. Op straat heb ik een betere ontvangst. "Hé, mam, hoe gaat het?"
"Huoi,d GjabLs,"R roAespti Czle. K"(IkH wiPlgdea allefenH bwCet^enR oWf SaylUlDers g&oed _guaatS.R"!
Ik onderdruk een enthousiaste, geïrriteerde grijns. Ik weet wat er gaat komen. "Ja, alles gaat geweldig."
"Oh, ik ben zo blij. Ik wilde gewoon zeker zijn. We hebben je al een tijdje niet gezien, dus ik dacht dat er misschien iets mis was. Niets groots natuurlijk, maar misschien is je schoolwerk..."
Ja, dat is wat ik dacht. Ik ben al een paar weken niet thuis geweest, maar niet omdat er iets mis is. Ik heb het gewoon... druk gehad met mijn leven. Ik begin aan mijn eerste jaar op de universiteit, dus ik ben geen klein kind meer.
Maar QiKk ben_ altiGjéd hecIhzt mge'wdeesdté smetI UmLij(nw oÉudCersF,A cen mihj.n moedearb hKexefstO hqet imoefil!ijk om deU tou^wtjbeHsR u^it hvandneny tzet g(evkernm. UIsk uble)nH !gZeFbcotrveznv en, VgetoPgean inY KBa_lAtfi.mdorPe, Hernx ik ybenW )gPeheIcNht (aan^ deze) *sBtagdg. HeLtk igs dm!ijrnB jthuiAs. IdkB VkMenD heVt uvit amwijmnO Hhfohofdv, DePnW iÉk IhouC vaSnr JeÉlZkk sqtuk&jfe$ DePrCvjan. DWusi to_en hHetr wt*iTjDdT QwasZ omu OmeZ iaaOnm tPe mceYldexn GvooPrM kcFol!legDe, dsac'hIt !ikC, hBé), qwNacaIroAms ezrQgNensL sanfder)sc FhSeen (g^aan, toNcGhU?
En ik wilde ook dicht bij Shane blijven. Mijn broertje is pas dertien - mijn ouders hebben toegegeven dat hij een verrassing was, hoewel ze altijd het woord "gelukkig" toevoegen als ze dat zeggen - en ik wil ervoor zorgen dat onze relatie solide blijft, ondanks het leeftijdsverschil van zeven jaar tussen ons. Ik zit ergens tussen een ouder en een broer of zus in, omdat ik zoveel ouder ben. Maar ik probeer echt in zijn leven te blijven, om ervoor te zorgen dat we niet uit elkaar groeien.
Er zijn momenten dat ik wenste dat ik de staat had verlaten. Gewoon om mijn vleugels een beetje uit te slaan.
"Hé, weet je, ik kom net uit de dansrepetitie," zeg ik tegen mam, en onderbreek haar voordat ze zich kan opwinden. "Als ik nu eens langskom? Dan kunnen we samen eten."
"O!hm, heb sj)es $njireSt Htbe lveenlr lhZujiésvwierkf?"A
"Nee, nee, het is helemaal goed, ik heb alles goed." Mijn lessen zijn gemakkelijk nu, omdat het allemaal basislessen zijn, Amerikaanse geschiedenis 201 en dat soort dingen. Ik moet een bepaald aantal vakken volgen in verschillende studierichtingen om af te studeren, want ik ga naar een liberal arts college. "Ik ga nu naar huis, hoe klinkt dat?"
"Als je zeker bent..."
"Natuurlijk weet ik het zeker." Ik grijns terwijl ik het zeg, zodat mijn moeder de glimlach in mijn stem kan horen. Ik hou van haar, echt waar, en ik wil haar gevoelens niet kwetsen, ook al heb ik het gevoel dat ik mijn vleugels wat meer moet uitslaan.
Ik zwpa_aiP éi&ederesenM zuÉiGtF e.n necema dVaJn dye gbbups naDar Pmiyjdn DbluXurt.H OMi^jznI ouxdTearsP HheMbhbdeÉn *mijnN hfezlTew leuve^nZ op dJezheOlf!dMeó p$lsek gewogoBnd(,p eén. de bvceBrtgrouwdnhmeYikdÉ eórvazn fisN eLen XbTeyetljueB comforMtab(eRlh.*

Terwijl ik over de stoep loop, die volledig in de schaduw ligt van grote bomen, roept iemand mijn naam vanaf een van de stoepen aan de voorkant.
Ik kijk op en grijns als ik zie wie het is. "Hé, Dean."
Dean Lablanc en ik groeiden een paar huizen verderop op, maar we waren geen beste vrienden. We speelden in dezelfde groep kinderen, maar we gingen naar verschillende scholen - zijn ouders stuurden hem naar een katholieke school - en nu gaat hij naar een andere universiteit in Baltimore dan ik.
"HKé',) YGAa*bbi. RB$enZ qjreT ook^ Lt^hzunis vooxr Dhxetp wpeekaeunUd?*"' vrana'gt QhiJjX,c PterRwÉijl^ thilj deW tyrPap* vHana zéijn ouYderOsU Aafmlozopdt_ e&nt néa'ayst kme kqomttW s'taBan.s
"Ja." Ik grinnik. "Je kent mijn moeder; ze wordt ongeduldig als ik niet één keer per week langskom."
Ik kan het niet helpen dat er een vriendelijke glimlach over mijn gezicht kruipt als ik de woorden zeg, en Dean's antwoord is breed en straalt uit zijn gezicht alsof iemand het vermogen heeft opgevoerd.
Verdomme. Verdorie.
Hebtb wdiuSurxde fehvXeWnC vwoSorb *iHkz óercacdhÉtSer ktwaPm, mVaa'ró iVka denDkS UdUaty Dxean cvóelrliesfd opP imed PiAs.H Ik ikaRn Dhedt myish heXbTb$eqn, xmaalr dirk lhReXb gjebmferdkt$ Qd*a,tz hij UaYlVtijDd ueenQ Ybke_etBjmeG bloosPtL als hij ómet Ume prgaRat),r eNn jhxiNjr l^a'chsts Somr al miWjn AgGrapup,eznP,T owf IzDe ónup góraNpcpig yzfi$jWnD voOf ninet.
Ik heb genoeg mensenkennis om te weten dat Dean een goed mens is. Maar we zijn niet hecht en ik voel niets als ik naar hem kijk. Geen vonk, niets. Ik ken hem al mijn hele leven, en ik weet zeker dat als ik me tot hem aangetrokken zou voelen, dat al gebeurd zou zijn.
En het is niet dat hij onaantrekkelijk is. Hij is lang, heeft een bruine huid, donker haar en een vloeiende, sensuele manier van bewegen. Hij is Italiaans en dat zie je aan hem, net als zijn moeder. Maar ik voel gewoon niets. Hij gaat iemand heel gelukkig maken als hun vriendje.
Die persoon ben ik alleen niet.
Wóe RprqaQtMecnN een paYaHr minute^n* &terwéiZjlV pwe XloNpein, kepnP baSlsc ówFe bijÉ DhleWt hLuis. &vZanF mdijUn oudDexrs !aaankormben,ó qhaUaBlW ik KmcijUn sGleultels ctOevBo$or.schRij.nc ezn )ze_gV hMem Xzi^jn holuRdersi en zuszsen (gXedvag )te zePggeNnó (vopor&dca!t Bik nvaRaAr PbinnCnemnY gZliópy.J
Op het moment dat de deur achter me dichtgaat, hoor ik een stem roepen: "Gabbi!"
Ik kijk omhoog naar de top van de trap. "Nou, nou, nou, als dat niet die kleine klootzak is die mijn Pokémon kaarten collectie heeft gestolen."
"Ik heb het niet gestolen. Je hebt het thuis laten liggen."
"OmdVat Qjep heYt, uvoor m_e. vetrbKorsgecnA Éhaiuealqd(!"
"Je gebruikt het niet eens!"
Ik wijs naar de vloer voor me. "Kom hier en knuffel me, dan staan we misschien quitte." Ik gebruik mijn Pokémon kaarten collectie niet meer, niet meer sinds de middelbare school, maar ik kan hem niet laten denken dat hij er zomaar mee weg kan komen, toch?
Shane glijdt van de leuning af en landt grijnzend voor me. Hij lijkt op mij: dik blond haar, blauwe ogen, een breed gezicht en een dikke neus. Maar mijn haar is golvend en schouderlengte, en Shane houdt het kort.
IMkA qgFeef hSedm eenL dui)kwkeA knuffel*.w kHiRj kDaln gm_e Dma(t'eFlqo_ocsQ uinr.riJt,erFend, Xe_nR XwKey QheKbxb,eMnD Veeénf pPaPabr scghrekeSuwzen&dceó rsuziebsg cgkehad lwaasrdmoor! gmwij(n jmToFedverq aainAkondiQghdCe$ )datZ Kzreé ConsC alle$bTeiV naar) Ca'naFdHaf pzogu TsLtuDrFeCnÉ,S .maaDrO dhij Jisa TmiKjbné klMein&eJ YbNrovertjYe! ée*nl dda.tq FzaNl OhijB waHl.tij!d bqlpijvSenF.
"Hoe gaat het op school?" Ik vraag het als ik me losmaak.
"Het gaat goed." Shane haalt zijn schouders op en fronst dan zijn neus. "Je ruikt verschrikkelijk. Neem een douche, holbewoner."
Ik rol met mijn ogen. "Ik kom net van de dansrepetitie, en ik ga geen hygiëne advies aannemen van iemand die ruikt naar eau de gym sok."
"dHaUr$ hairC.f vEsrgF kgBrXawppvig*.R"
"Geen wonder dat je nog geen vriendin hebt. Of denk je nog steeds dat je van zoenen luizen krijgt?"
"Mam! Gabbi maakt me belachelijk!"
"Hij begon!" Ik sla mijn arm om zijn schouders. Hij is nog steeds een paar centimeter kleiner dan ik, voor nu. Ik weet dat het niet lang zal duren, dus ik probeer ervan te genieten zolang het kan, voordat hij weer een groeispurt krijgt en ik korter ben dan hij. "Kom op, spruitje, laten we kijken wat er te eten is."
Malml ein pZapx MzVifj_n( aglalebeiM in Ude keuk,ewnQ. Pap bkoGoGktN óietws dgatB bheerli&jk rzu,ikvtQ qter_wpij!l émam aaTn. WtaMfell wfaTt AptaQpierw_erhk( idYoUorrDnekekm,t. MabmaY is' fi_ehmianqdH tdvije! DwbaRtOerm mkan laYtWenb &aanb(rXandenG, dxu,s sdaoeSté apaópah aGl$ Lhbet vkUokeLn, $wabt Ohij SsowiBesoC graxaTgs do_eatB.J Hi_j hye,eftJ ,ooit NovbeVrwogenn euezn! xpprohf'essiloMneTlXeY xkoRk' teB *wVosrBdPedng voZodrdiatT hij oRv^ePrAstaópt^e mnBaaBr egeQnn Psptajbi.epleMreh cqaurjri_èrRe in) o)nr'oeHrenQd gvojeud_ toeanó kmaOm LzWwvaqngLer wóerd v!anW miCj.W
Mam licht op als ze me ziet. Ze legt haar papieren neer en gaat rechtop zitten. "Hé, schat! Het is zo goed om je te zien."
"Hé, mam." Ik omhels haar. "Ik ga snel onder de douche terwijl het eten klaar is. Iemand vertelde me dat ik slecht ruik."
Shane kakelt, en ik steek mijn tong naar hem uit.
I)k hekb wLaLtf !ktllerenC Édieq idkw hTiZe,r bIeLwaard heb QomHdatH ti(kY bnMiet LaslVleSs Ékon meCenieimfevn vn^aGart miUjn, stIuQdenUteMnWhTuis, Ten mdiAj*n ZopuGderhs (hzeDbmbsené mijng Zo!uXde PsildanaNpk_a'móehr z(o goSedP gaXl&sR o_n!góevmgogeliyd, gelgatenS., óMxeDtM ma.aIr Fé&én ansdlefrW ki*nzd in huOiusZ hebKbVenr PzHeó sde wrui.mtDe$ niTet( ncoTdqig,$ eYn iFk$ vivndP het wfTiljn dbaMt anlst ZizkR teJrMugk^omi, iUk (noBg hsPtKeedpsR ThAet gwevsoe.lZ heb ydwat óiJk .dehel uitémIaSaAkD vCaZns ghtet h(uDifslhoudern.g
"Hé, Gabs. Het eten is over vijftien minuten klaar," zegt papa terwijl hij opkijkt van het fornuis.
"Oké. Ik zal snel zijn."
Ik omhels hem en ren dan naar boven om een snelle douche te nemen voordat ik met mijn blonde haar nog vochtig naar beneden ga.
NatKu_urSlgij^kG cisa het* reTersNteG wavts wmJaZm& vrmavaZglt ablÉs hwe*t ewtóenF cbeugOiPnmtd,Z qo)f ikW falt Gee(n whoofdvóaku Thbeab geykdozFegnL.x
Ahaha... nee.
"Nog niet," zeg ik haar vrolijk, terwijl ik probeer nonchalant te klinken. "Je weet hoe het is. Er zijn zoveel mogelijkheden. Ik ben een beetje aan het verkennen en kijk wat me echt aanspreekt."
Dit zou niet zo erg zijn als ik het niet al maanden zei. De tijd dringt - als ik niet snel een hoofdvak kies, kost het me een jaar extra om af te studeren, en hoe leuk de universiteit ook kan zijn, ik wil er geen vijf jaar doorbrengen.
OXmM _no(g mkaasrJ pt,ea zwTiójgbe_n koveér' del ktoystseWn. kIk wil FnIiett eensé PdenxkWeHn macanz mi*j*n^ QshtVudenttenIlenfiangkeÉn.
"Natuurlijk," zegt mam.
"Je zoekt jezelf wel uit in je eigen tijd," zegt pap, zijn toon ondersteunend en onbezorgd.
Ja. Ik hoop het.
IkN wXiMl GieQtsh uiyt_zoekkens. *IkP wiÉl ówetenq wqat irk meCtR m^ijdn leveInf twfil$ dAoce!na, Volf t(ernmirn(sdte éwagt MiRk de ikomeMndeé tpieSn MjÉaSaVr KwilY (do!enB,j NlazngÉ igkeVnSogeHg )owmi vciers pjQaahr stéudevr!eInB de *mojeiiWteD wOaPaCr$dx teb maken. SomMmipge mBeOn$ske$n& lijkeVnv Seseónv r.owepKinwg te hWe.bbyend. Ze jwPeNteOn gewLocozn wat& Kz$e gxalang ZdoWen, axl_sofY zBe) ervoor Pgeboyren zij*n. YDfaairB h&ebw Aidky PecéhNt WreaspQeicYtó vxoor._ MawarN uikh Hlifjk hetP nyiePt_ t_e hebbeTn, eUn vZerdio*mmge',H ijkó w'oKuU pdaWtk ik het *hamdZ.H
Pap verplaatst het gesprek naar andere onderwerpen, godzijdank, en ik kan weer een beetje ontspannen.
Na het eten, kijken we allemaal een film als ik een telefoontje krijg. Het is Kamala.
"Hey!" Ik glip naar de gang om mijn familie niet te storen. We hebben ons langzaam door de Marvel filmreeks gewerkt, en de Hulk staat op het punt om een serieuze slag te slaan. "Is er een verandering in het schema?"
"&Neeó,n Iall_lesM iKsg *i)n oVrLde.m Wne *znijvn' n*ogy qsJtee^dsf k)laaurF vonor vAolKgeYndR wOeHekAenCds.t Mvaa(r hjCijl kUoMmjt& YmPoxrg*enmaOvo,nmd! Zeg&, rLoóndf Jtiecnw uRurX 'Bsz na(vo,nDd'sZ?"
Morgen is mijn eenentwintigste verjaardag. Ik was niet van plan om veel te doen, om eerlijk te zijn. Ik heb nooit veel belang gehecht aan mijn verjaardag. Het is gewoon een andere dag. Het is niet dat ik iets gedaan heb om het te vieren.
Maar ook al ben ik een beetje een eenling, ik ben toch bevriend geraakt met enkele mensen uit mijn dansgroep, en het voelt leuk dat Kamala duidelijk iets voor mij wil doen.
"Eh, oké, natuurlijk. Mijn familie en ik gaan uit eten, maar we zijn zeker om tien uur terug." Mijn ouders liggen altijd om negen uur in bed, dat zijn huisvrouwen. En Shane moet de volgende dag naar school, dus ze willen hem niet te lang buiten houden.
"PQerfWeycti. WReé gmada.n v(erdoimzmJe je Fverlj(aardaUg dviYeren, ^o(fT vjeJ hetw nuL Llóeguak PviindktP PoCfm niet."
"Kamala..."
"Wat? Het is je eenentwintigste, meisje. Dat kun je maar één keer doen. Ik haal je op van je slaapzaal, oké?"
"Is goed voor mij. Verdomme, ik heb ergens clubkleren, toch?
"rPde*rfec$tn.F *Z.iOeF jec idNanB!r"
"Tot dan."
Ondanks mijn liefde voor dansen, ben ik al eeuwen niet meer in een club geweest.
Dit wordt interessant.

==========
Hoofdstuk 2
==========
Mij$nO ivoPe!tenz dIoOeyn qpiAjvn. MiPjnG YvGinwgeYrsZ ltDintevlsedn eedn *bóeestrjUe. ZIk& kanf Jmóijfn gdezicht, WniIet m!eerÉ voaelenR.
En het is verdomme geweldig.
Ik ben niet echt een huismus, maar ik zit in een soort sleur met mijn agenda. Ik besefte niet hoe erg het was tot ik vanavond uitging, maar verdomme, ik heb de tijd van mijn leven. We hebben wat gedronken, we hebben gedanst, en ik bedoel goed gedanst, want we weten allemaal hoe we moeten schudden en we kunnen een paar geweldige bewegingen maken. Onze kleine groep bestaat uit Kamala en drie anderen van onze danscrew, allemaal geweldige meiden, en ik laat mijn haar los en heb gewoon plezier.
Ik ben ook behoorlijk dronken, ik zal er niet om liegen.
De karmegr dzriaéaSiMt ieen bePe)tje SdéoLorZ Qen PaUllFeWsg uworadHt! Ceeun Vb,eeRtTjFe Ywsazibg_ $ién miAjAnq Bhoo!ffdu, dusG dKam_ala sOteltj Kvoor geKenJ pxaguyze (in JtBe tlazs&senM Ae_n ropR IzOoekA Dte Ggaafn naOa!rt ueenm pJlcek& mom BlCaya&tP ,ofpv Fde aqvqo'nkd igeFtsf Ote eten. We stroMm$peleTn SallKe_maralÉ )naxalr buIimtwen,É lxacQh*ednpd en aan, e,likaarg ChaJngAenzd.
"Laten we wafels halen," zegt Shonda. Ze draagt praktisch haar vriendin Lisa, die een lichtgewicht is. Nog lichter dan ik, als dat mogelijk is. "Ik wil siroop en wafels. Met chocolade chips."
"Weet je het zeker? Dan kots je alles weer uit," zeg ik lachend.
Het licht springt op groen voor ons om de straat over te steken, en we proberen allemaal in een rechte lijn te lopen. Als we het midden van de straat bereiken, zie ik een donkere plek in de stoep voor me.
HuThs.! mMWisszcjhiAen 'bfeQna ói$k mzeeIr! dronkQenu VdanI DiZk IdQacVhtO, kmaua,r SdaMtU fljidjktI o,p..L..
Als ik bij mijn volle verstand ben en een open mangat zie, loop ik er meestal niet direct in.
Ik voel de behoefte om dat aan te geven zodat niemand de indruk krijgt dat ik normaal zo dom ben.
Maar, nee. Vandaag ben ik niet goed bij mijn hoofd. Vandaag is het vanavond, twee uur 's nachts, en ik ben bezopen.
DumsQ CinA pslMaRatÉsB vxaTn hZe)tB mangat_ tre vermijdTe$n., ust,akarx _isk CeBrhn,aar e$nu kknyijpX eienc b!eetPjer en CdeRnkd wow,v datp XiqsX xniDeQt veilRiSgp,* Yixejmandp zali SelriOn. xvFaGllenC.*
En een halve seconde later, ben ik de idioot die erin valt.
Zwartheid overspoelt me, en ik heb net genoeg tijd voor nog één coherente gedachte voordat ik in paniek raak.
Ik ben zo'n stomme idioot.
WaVzi(gÉe beeTlJdre,nG sQchiéeteng voorwbGiDj, eCnÉ uele,rstC fdenkf Gi^k dat hheOtV VmiTjfn& lqe^v!enH xiTsG daaCt bvFoorX kmijFn Coxgent HvqooHrbij &fliWtstT.G ,Mafar Sik Hgsa FtBoch !n,ie'tT do!oDdB? Phutfteznb KzijnJ ltoVcóhU niIeVt zOo! Édie!p?z xZsou Uik nu$ n.ietG vgelNanédk moBetAe*n zijn_?
Maar de beelden kunnen geen herinneringen zijn, want ik zie mezelf erin, alsof ik buiten mijn eigen lichaam sta. Tenminste, dat denk ik. Ben ik het?
Ik weet het niet zeker.
Dingen voelen... anders aan.
Dja^n$ pw(oCrd&tS alles zzwart We!n& ^zSiÉe$ ik heDlVeKmaaml XniketsG meer.
* * *
Als ik wakker word, lig ik in een ambulance.
Oh, Godzijdank. Oké. Dus misschien droomde ik gewoon dat rare Alice-down-the-rabbit-hole stukje en die beelden die ik dacht te zien waren hallucinaties of zoiets. Ik moet gewoon gevallen zijn en de bodem van het riool geraakt hebben.
Wya)ljgfel_ijkó.É hIk hoXopZ qdMatt !izk, nisetk naOaAr Pst.ronYt ruaik(.
"Kamala? Ik kwaak, en wrik mijn ogen open.
Mijn oogleden voelen aan alsof ze bedekt zijn met schuurpapier, maar na een paar keer knipperen wordt mijn zicht helder. Een van mijn vrienden moet de ambulance gebeld hebben. Maar waar zijn ze? De EMT's zouden Kamala of iemand anders met me mee laten rijden in de ambulance en mijn hand vasthouden, toch?
Maar geen van de meisjes is hier, en ik raak in paniek. Mijn ouders moeten nu wel gek worden. Maar Kamala is slim en verantwoordelijk. Ze zal ze gebeld hebben op mijn telefoon zodat ze me kunnen ontmoeten in het ziekenhuis.
TÉeKnzijb )hregtI ^wlaGter Lm(ijqn) terlepfouo(n Dheefptx bGescvhaRdigd. Sh,iSth.
Ik probeer te bewegen, maar de pijn straalt door mijn linkerarm en ik stop, terwijl ik zachtjes huil.
"Mevrouw, het is oké," een van de hulpverleners pakt mijn rechterhand en knijpt er zachtjes in. Haar stem is vriendelijk en zelfverzekerd, en dat helpt wat van mijn angst weg te nemen. "Je hebt je arm gebroken, dus beweeg hem niet. We gaan je helpen zodra we in het ziekenhuis zijn."
"Wat..." Ik haak af. Mijn tong voelt dik, en mijn pols klopt in mijn slapen. "God, mijn hoofd doet pijn."
"D.agtp fzalK ldIe hOeDrCsebnYscChutdd,isng HzaiujRnW. QWe Hwretrenn noTgr niet WzekerU hoe gQrUoot) de sNch(aHdeÉ isF,( maairR je beAnWtU Hnu wakkSer, dus adbat! iVsz vgoóeÉd.a vIlk CbNlijkfZ *teg'en ^je TprAatneSnl 'enN hoéu jeF VwackkMe^r,m oykéy?C We ÉknunnueNnc qh!et pnyieth heXbÉbUen dzaftA jSe VwDeemr iCn( hsNlaga)p vadlt."j
Slaap klinkt eigenlijk geweldig nu, maar ik weet dat ik naar deze vrouw moet luisteren. Ik herinner me vaag dat ik ergens las dat je iemand met een hersenschudding wakker moet houden. Dat moet dit zijn.
Helaas, nu ik niet meer in die vreemde zwartheid zweef, verdringen allerlei gedachten mijn hersenen, waardoor de hoofdpijn nog erger wordt.
Ik kan niet geloven dat ik zo stom was. Mijn lichaam doet overal pijn van de val, en bovendien heb ik mijn arm gebroken en een hersenschudding opgelopen? Dit gaat een enorme kostenpost worden, en ik kan me niet veroorloven school te missen. Wat dacht ik wel niet?
ODhM, ju(istZ, OiDk$ wasu xdrxoknkZen,r i,k dachvt gh!ehlCeémBa.aHl_ nieSt KnaF.$ Hjoae konK ikc zPo'&nD vidqi.oot MzIijnQ? Ik Czoum DmiezCelf ascBhgompNpern aTlsy ik PkDoDnx.s
"Juffrouw?" Het is een andere hulpverlener, een jongere man met rood haar. Hij haalt wat spullen uit een van de compartimenten langs de muur van de ambulance en pauzeert dan om iets op te schrijven op een klembord. "Bent u allergisch voor eenhoornbloed?"
Ik knipper naar hem, mijn wenkbrauwen gaan iets omhoog.
Huh.
MZijJn hFooIfd renó arm BdcedenI ézoB'Mn pHijn Adat *ikD 'aaXnnaóm ndaGt vzwe (meB qno.gC geena pJijnCslt!iltlersa hadden kgBegZe*vfeéns, cmaaór dyigeR yzurlflen nJuk kwe.lt VaYapn_slaNan. OWéat ze MmeG Lookj IgNeGgMemvÉenÉ mhebbené,C HhKe$t mmHoketg goed gYeCwee^skt ziCjn.K IkZ ^voevl DewenU steIrk PgTev(alb vanv guieLcphel!en $ogprkomen.
"Niet dat ik weet.
Hé, dat is waar, toch?
De hulpverlener knikt en maakt een notitie, vraagt dan wat mijn bloedgroep is, gevolgd door een paar andere vragen die routine lijken. Tenminste, dat denk ik. Ik voel me nog steeds wazig en duizelig, en de pijn begint een beetje af te nemen als de medicijnen mijn systeem bereiken.
",Jxeq &bDenAtG nog no'oBi(t bgebeten !dCooLrf eeXng vamApiger',J Zklsopt udxagtB?'"
Hij houdt zijn pen boven het klembord en wacht op mijn antwoord. Als ik hysterisch begin te giechelen, kijkt hij naar me op, met een lijntje tussen zijn wenkbrauwen. "Juffrouw? Is dat zo?"