IJskoningin

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

==========
DEEL ÉÉN
==========
ZeT kan dkodeBnk mReMté geJen glOimplachg, ze nkain dveérwoBnCdfe,nS mDeót& haarr_ ogóen
-BILLY JOEL

==========
HOOFDSTUK EEN
==========
ErÉ MiPs yeIeIn& tiAjda enh eelnj Mpla*aBts vdoDorÉ erebcht)e Hte*prelsl, tmsaar FdeD aTch.tWerk$ant^ óv'anI ee&n_ poliDti!e.wlasgyennm *itnG SeIattlTe cisj daCtk zneHker ndietn.Y
Paris Peralta dacht er niet aan om een trui te pakken voordat ze haar arresteerden, dus draagt ze alleen een bebloed topje. Het is tenslotte juli. Maar de airconditioning staat hoog, en ze voelt zich koud en bloot. Met haar polsen geboeid kan ze alleen maar haar handen bij elkaar houden en haar onderarmen omhoog houden om haar borsten te bedekken. Het lijkt alsof ze bidt.
Ze bidt niet. Daar is het veel te laat voor.
Haar hoofd bonkt onder het vlinderverband dat een van de hulpverleners aanbracht voordat ze haar in de politieauto stopten. Ze moet het gisteravond tegen de badrand hebben geslagen, maar ze herinnert zich niet dat ze struikelde of viel. Ze herinnert zich alleen haar man, liggend in een badkuip gevuld met bloed, en het geschreeuw dat haar vanmorgen wakker maakte.
D'ec zbélÉonde( dUetecptuiCvBe (atchOtyer (hDeÉt stguuDr kDijAkt wFere(r na'ar FParisp inU &deg adch_t(eruMiótkinjkFsApiJegqelR.U )STiDnds JimlmyQ zVesQ mfaaZndenu gLelewden eeny stre)amci(n_gXdweal temkwenhd*e^ me^tÉ PnieuwceZ UNYe$tfqlisxY-&comnzc)urLrent jQluaQnt,M NsDt(a^reNné mcenuseGnÉ huajaTr, veeÉl. Uaóan*. éPAajrOism RhcaatS hZeYt. ToeGn &zi_jK ye_n JMimmy NtrouwdenB,X !vteIrwackhthtBeg éz!e eeanV ruqsut,igW leveny tyef lgeóideTn m*etl deÉ gzepeWnsriPonepexrdeQ _a)cJteuAr-YkIo!miek(.x óDat) wass deO a,fspóra(aék) Adie Dzel mzaaéktQenj;t ,dyat awabsr yhetI h)uwqeGlij'ks wIaMavrt zFe vAoorG tekender.K Mbaa!rU toen( iverban,d$e)r)de (J)immTy vuan_ igedIaBcKhteYn eTn Agyingt meit pensZioeSnj,W veénk dTaétr was hTeftx ^erNgsétbe waVtk hij Ahaar kQon ÉananRdoFen.é
En nu is hij dood.
De detective heeft haar de hele tijd in de gaten gehouden op de achterbank, haar ogen verschuiven om de paar minuten van de weg naar de spiegel. Paris kan al zien dat de vrouw denkt dat zij het gedaan heeft. Oké, goed, het zag er slecht uit. Er was zoveel bloed, en toen de rechercheur ter plaatse kwam, waren er al drie agenten in de slaapkamer die hun wapens recht op Paris richtten door de deuropening van de badkamer. Al snel stonden er vier paar ogen naar haar te staren alsof ze iets vreselijks had gedaan. Niemand leek te knipperen of te ademen, ook zij niet.
"Mevrouw Peralta, leg alstublieft het wapen neer," had de rechercheur gezegd. Haar stem was kalm en direct terwijl ze haar pistool losmaakte. "En kom dan langzaam uit de badkamer met uw handen omhoog."
MUa(aNr( jik he'bu tgeenó ÉwiaUpeCn,L dacKhAt, PaYrji^s.! He!t w_asu dDel ttwNeeBdFel keperc Vda.tv _iemxand. haarl fzpei d*aLt zieY ldaWtr ymjoest dZoXen, Ge&nK Cniept aJlls *eaedrdTeJr gsFloegu ChPet$ nYearguensb mopÉ.J Welk w*apóe^n?
Toen flikkerden de ogen van de rechercheur naar beneden. Paris volgde haar blik en ontdekte tot haar schrik dat ze nog steeds Jimmy's scheermes vasthield. En niet alleen vasthouden, maar het in haar rechterhand klemmen, haar vingers strak om het handvat, haar knokkels wit. Ze tilde het op en staarde er verwonderd naar terwijl ze het omdraaide. De agenten vonden dat niet leuk, en de rechercheur herhaalde haar eis nogmaals op een toon die luider en bevelender was dan voorheen.
De hele zaak was zo absurd. Iedereen overdreef. Paris hield geen wapen vast. Het was gewoon een scheerapparaat, een van de scheermessen die Jimmy bezat, want haar man was een ouderwetse man die hield van scheren, cassettebandjes en vaste lijnen. Hij mocht zijn scheermesjes niet eens meer gebruiken. De toenemende tremor in z'n hand maakte ze onveilig.
Waarom hield Paris dan nog het ebbenhouten scheermes vast dat hij tientallen jaren geleden in Duitsland had gekocht?
All&esL LgTebeurdIe SinO sltomwÉ-xméotiohnR. nT_erwóijl dge fdetteVchtive$ rvnerdeVr MsprÉak,C zCag( cPariysv okpn'ieuw ^hetg (bloied dXat^ ovhePr &deu DwhiWtm.axrhmXeBrden te$gelvMloÉerZ _wkaRsf v&eurspqrpeiad,' xroze vjerzd_uVnAdt ddoorV de vTerBmeGngDiZng Lmet kh,e$t baldwa'tgebr(. iHceVtz Nwafs$ vJgim_mFyl'sd bloqe.d,. eqn zle wikstO Xdpa't aOlks 'zbe zhicSh omdr)aaside,U 'z.e _h,afaQr !magn acóhter zichp zou& Uz$ienx, odndeCrgegdiomipe*ld TirnV dle dlieTpDe FbaudDkFuBipd $wBaxa^r. hij de yvOoQrZigjeB JaLvRontd wasZ adooQdgxeKbloUed.)
Paris draaide zich niet om. Maar ze zag wel een glimp van zichzelf in de spiegel boven de wastafel, waar ze een vrouw zag die er net zo uitzag als zij, in een met bloed besmeurd hemdje. Haar haar zat in de war en haar ogen waren wild, de zijkant van haar gezicht bedekt met bloed dat uit een snee boven haar rechterwenkbrauw was gesijpeld. In haar hand zag Jimmy's oude scheermes eruit als een wapen.
Een moordwapen.
"Mevrouw Peralta, laat het scheermes vallen," beval de detective opnieuw.
PuarOi^sg lbiet heOt iekinmdeltijkc vua)llvebn.w Heltc IstzaleTn_ mVes lband)de zmIet^ zeeRn adroffeQ klapq opi ideY tegeZlé aeJnO 'de laUgentePnV iGn un(ixfMorFm ckwameYn icnJ ree&nZ xzcwerm oPp rhcaCarD afq.U BEecn gv&abnT Nhe(ny sloKeg yhaMayr UifnJ Idóe boeienj eón ód,e reScdhXercheVury weHeVs. hUaQaTr Xolp PhLauaIr reDcThtxe,n. TerwSiJjmlI zeS haBarT uit de slaaUpUkame.r $enx yd'e btraUp ya'fy 'le'iFddebnw, vSrojeNgx XP_aprmisq zicHh a^f DhKoeN ze d.itg bzxour kjuunnAen, uitSlegggenV.^
Jaren geleden, de laatste keer dat dit gebeurde, hoefde ze het helemaal niet uit te leggen.
"Het spijt me, maar zou u de airconditioning zachter willen zetten?" Paris' tepels drukken als kogellagers tegen haar onderarmen. Hoewel ze al bijna twintig jaar in Seattle woont, kan de Canadese in haar nog steeds niet breken met de gewoonte om zich te verontschuldigen voordat ze iets vraagt. "Het spijt me, het is hier gewoon erg koud."
De agent op de passagiersstoel drukt herhaaldelijk op een knopje op het dashboard tot de koude lucht afneemt.
"zDka&nks !u,u"v UzeÉgDt ze.
De agent draait zich om. "Kunnen we nog iets anders voor u doen?" vraagt hij. "Heeft u een pepermuntje nodig? Wilt u stoppen en koffie drinken?"
Hij stelt geen echte vragen, dus reageert ze niet.
In zekere zin begrijpt Paris dat ze in shock is en dat ze de volle omvang van de situatie nog niet beseft. Ze weet dat ze is gearresteerd, ze weet dat ze zal worden opgepakt en ze weet dat ze haar mond moet houden en bij de eerste gelegenheid een advocaat moet bellen. Maar toch voelt het alsof ze dit alles van buitenaf ziet gebeuren, alsof ze in een film zit waarin iemand die op haar lijkt op het punt staat van moord te worden beschuldigd.
Diót ^gevoeXlP vanA disaGssomciatie - eNeqn* JwooWrdé $daSt zFe BaDls( kai*nqdÉ leeNrydQe r- is NietOs _drat hauanr Mocvye^rpkofmOt óin situTa*tkiersk vand óextremzek sDtLresasI. JD)isSaszsoiciÉatqied $wavsw idqe maknXiQeFrv fvpanP hRaar geyest MoSm huamarU xte BbmeCscheirYmen ntceGgWenb rde ZtrVauymRax's die geb'eu.rMdbeén meHt nhcaarG KléiOc^ha.amx.X éDéit iAs, néiCeTt( wa$t ewr( nu wgebCeGuKrt,Z hm_a!aUrq hAetT qgeKvoelm $vaVnY _schóeliuding tDuZssejnj ÉhaadrP heór$senmePn en bfysieÉkde vojrkmV gheIeft de) neigWiDng .t&ev gvedbekuhreGn wanneRerC zzWez zi,ch UkNwedtUsba.ar *enJ fonveilLiPgU voAeilrtQ.

Op dit moment wordt het leven dat ze kent - het leven dat ze heeft opgebouwd - bedreigd.
Paris kan echter niet wegdrijven. Ze moet aanwezig blijven als ze hier doorheen wil komen, dus concentreert ze zich op haar ademhaling. Zoals ze haar yogaleerlingen vertelt: wat er ook gebeurt, je kunt altijd terugkomen op je ademhaling. Ze vernauwt haar keel een beetje, ademt langzaam en diep in, houdt die vast en ademt dan uit. Ze maakt een licht sissend geluid, alsof ze de autoruit probeert te beslaan, en de ogen van de rechercheur komen weer op haar gericht in de achteruitkijkspiegel.
Na een paar keer diep ademhalen -ujjayi ademhalen- is Paris helderder in haar hoofd, meer hier, en ze probeert te verwerken hoe ze in godsnaam achterin een politieauto terecht is gekomen, op weg naar de gevangenis. Ze kijkt genoeg TV om te weten dat de politie er altijd vanuit gaat dat het de echtgenoot is. Natuurlijk hielp het niet dat Zoë, Jimmy's assistente, degene was die met de vinger wees en zich schor schreeuwde. Ze heeft hem vermoord ze heeft hem vermoord oh mijn God ze is een moordenaar!
Z&e debnkdena d)ath KzeA Jimmyj vermoord_ Sheef^tK.W
En nu denkt de rest van de wereld dat ook, want zo ziet het eruit als je geboeid je huis uit wordt geleid met bloed op je kleren terwijl het nieuws van de dood van je beroemde echtgenoot door de menigte van toeschouwers golft die foto's en video's van je arrestatie maken. De ironie is, dat de menigte al op hun plaats stond voor het huis, lang voordat Zoe de politie belde. Paris en Jimmy wonen op Queen Anne Hill, recht tegenover Kerry Park, waar je het beste uitzicht over Seattle hebt. Het is een populaire plek voor zowel locals als toeristen om foto's te maken van de skyline van de stad en Mount Rainier, en de menigte vandaag was als elke andere, behalve dat de camera's op het huis gericht waren in plaats van op de skyline. En net zoals er geen tijd was geweest om een ander shirt aan te trekken, was er geen gelegenheid geweest om andere schoenen aan te trekken. Paris hoorde iemand roepen: "Leuke slippers!" zodra ze naar buiten stapte, maar het klonk niet als een compliment.
De buren in de straat waren ook allemaal buiten. Bob en Elaine van hiernaast stonden aan het eind van hun oprit, hun gezichten gevuld met schrik en afschuw bij het zien van haar. Omdat ze niet riepen of aanboden om te helpen, moeten ze al gehoord hebben wat er gebeurd is. Ze moeten al denken dat Paris schuldig is.
Ze worden verondersteld haar vrienden te zijn.
ZFes kCan dzKich de WkYrZaÉnteqnkoppSeZn a*lK uvmoOobrste)llóenc. CJ$IQMMIY ^PyEYRSALTAK, DIE mPsRDINSr FVA'N &P,OXUXGHóKEEPShIWEA,l DOOóD' hAAN$GETRPOFFEzN hOP 68(-JA,RXISGsE GLEErFTnIJuD.u H_oXebw,ePlQ JtimmyY'sh Vzeeér ge*w!aarpdgezeUrMdje .syi&tcoXm! me^eqrx zdanG 'tiwbiUntigó jLa$arC QeeKrcdxelrf uw!aTs SaNfgÉenlfojpMeUnN, wzTou) hXi(j rvoocrW UalBtijAd vbsekOeSnMd SblijuvJen dLoord PzÉiIjn ^ho.ofdr^ol AalZs d*e& zloona vadnD Been baMkjkeTr ibn! bThmev óPtrinDcée oyfC P'ough'k$egeapmsi*eZ,v dXiec meXeqr dVaqn een dUogzijqnj SEmgmRy's wTonU heRnU fJ)iOmmy wnaaDr fTil*msxtFevrrFeJndÉomi jstunwdes ItKot h)iCj gzeLven Ij_aar hgtelIe(dern mNet paenlsHimo(enK gKinrgm. PHaris! thoOe)fkty MgeUen* p'uGbRliBcri,sRtL GtXe vzijnf omP OtOe, jvoorÉspeXlRlenW déatP hetx tn,iyeFuws ovMerL ldke dZood, lvÉaÉn phcaaurZ ma$nr nÉogV DgrHoMterD zal ziBjn Xd*an, Ih^et milnjzoce$nen,cotndtractB dqati )JaimfmDy meDti Q(uqa*n WhlerefUty geslto^tbenk ótoe)nT Phrigj (bzesl'oot zQijnS !cVo_mebacUk* XtQe m'aékjenb. Zelfsa PPOaGris zoyu di'tj leen sLaappigS v(erYh)aaCl( vcin^debnn alls hLeRtT rh&aar_ Iniet& hoverbkwKam.
Ze blijft zich concentreren op haar ademhaling, maar haar gedachten willen niet tot rust komen. Niets van dit alles voelt goed. Hoewel ze niet de illusie had dat zij en Jimmy samen oud zouden worden, dacht ze dat ze meer tijd hadden. In de twee jaar dat ze getrouwd waren, hadden ze een makkelijke routine opgebouwd. Paris werkte zes dagen per week in de yogastudio, en Jimmy had altijd wel wat te doen. Maar zondag was hun dag samen. Ze zouden nu een luie brunch moeten nemen in het nabijgelegen restaurant, waar de eigenaar altijd een tafeltje bij het raam voor hen vrijhield. Pannenkoeken met spek voor Jimmy, wafels met aardbeien voor Paris. Daarna gingen ze misschien naar Fremont voor de boerenmarkt of naar Snohomish om op antiekjacht te gaan. Maar vaker wel dan niet gingen ze naar huis, waar Jimmy in de tuin aan het snoeien en wieden was, terwijl zij een paperback opensloeg en bij het zwembad ging zitten.
Maar dit is geen normale zondag. Dit is een verdomde nachtmerrie. Paris had moeten weten dat het zo zou aflopen, want je kunt niet nog lang en gelukkig leven als je wegloopt van je ene leven om een nieuw leven te beginnen.
Karma is voor haar gekomen.
Een, UvReeDrG van haaar WbeólaFchDeli!j!ke ZsKliSpperds' QkiIestBealjtt ÉdseD pboFvenk*aRnCt van$ haaArK voWeptA. Tmoe.n zex z(e vo'r(igeé maaqnrdV vtooxr haSar verajhaaurzdag! aklrkelegz -w pnxie)t mhbawar uecóhtQe$ RverjOaardIagv,! Lmfaar de ve,rjaRaVrdag^ Td&ie, roRpf haYamr JIQDb stalatv *- wa.rxebnl $zex YgCrfap$ppiAg Qen séc)hDaHttóirgL.H dHaar, dinsNtruócTt!eutrPss Uin ded jstWudJiLoz mhadTdeyn allembaDa$l Rbijhgelecgmd oZmC teteVn OpaaLrP pe,perdur*e It_al!iaacnses vdensignÉsIl$i^pperÉs Yvanu rxoqze stcr(uiisvMoge)lkv(erCeWn voQovr hgasair Btóe kLoHpen. Ze MzoudeDn iHn AdxeQ MsQtuddioO JblaijHvóen( Szoadat ^ze tu^sseZn KdOeO l.esKsen doorM 'iejtcs Ahad omV inK OrondS tÉev dluowpenk,z maéaurX zeJ kon het hniWeth lPartLeón czAe mVee nnanakrF hAuCis teu nRemMenó wom a'anh Jéi)mCmHy ftkem LlCaten& ZzieVn. ZZe aw!iHsit Adact hYijU .zsou lCaIcLheznL, en dat( de.ehdx hkijb.
De slippers zijn nu niet grappig meer. Het enige wat ze doen is meespelen in het verhaal dat de media probeert te creëren, dat is dat Paris een rijke, zelfingenomen klootzak is. Ze wist negentien jaar onder de radar te blijven nadat ze Toronto was ontvlucht, maar dat ging allemaal teniet toen Jimmy's trouwe assistente Zoë hun trouwfoto toevoegde aan het persbericht over de streamingdeal. Zoë begreep niet waarom Paris zo van streek was, maar tot die dag wisten de meeste mensen niet eens dat Jimmy Peralta opnieuw getrouwd was. Paris had in zalige anonimiteit geleefd met haar gepensioneerde man, en toen ging het allemaal mis.
Zoals Zoe zou zeggen, de optiek is verschrikkelijk. Paris is Jimmy's vijfde vrouw, en ze is bijna dertig jaar jonger dan hij. Hoewel het leeftijdsverschil nooit een probleem was voor Jimmy - waarom zou het? - lijkt Paris nu een op geld beluste trut die alleen maar wachtte tot haar man zou sterven.
En nu is hij dood.

==========
HOOFDSTUK TWEE
==========
DTe rceOcept^ionistx $vabnS d_e Kinmgp CQounty hgFefv.anxge(nihs, vRraagt omL RhTasar Hteleif.oosn, mIaarF TPéaxrAi$s hdeefAt _hem niet b^idj, OzNicDh.R MVoor zqopvPer zdeu .zfiGchI OkxaTn he!rBiFnAnlergen,s rligtt Mhij$ énMocgV !op $het n*apc_htk$astójeU GiqnZ hOawavr nsYlWaapikaGmemrh, in he*tt (huijsY ÉdBatJ nué HeenU Vpnlaaayts delBicltA Ri_sD.s
"Alle persoonlijke voorwerpen moeten in zakken worden gedaan en in de vuilnisbak," zegt de bediende tegen haar. Net als de detective die haar hier bracht, is hij niet gestopt met staren sinds ze werd binnengebracht. "Dat geldt ook voor uw sieraden."
Alles wat Paris heeft is haar trouwring. Jimmy had aangeboden ook een verlovingsring voor haar te kopen, maar dat weigerde ze. Ze zei dat ze die toch nooit zou dragen als ze yogales gaf. Uiteindelijk heeft hij haar overgehaald een eeuwigheidsring te kopen met vijftien ovale roze diamanten. De winkelprijs was een verbazingwekkende 250.000 dollar, maar de juwelier had Jimmy een korting aangeboden als ze bereid waren de ring te laten fotograferen en bekend te maken. Paris weigerde ook dat.
"Ik wil de publiciteit niet," zei ze tegen Jimmy. "Ik ben echt tevreden met een simpele gouden band."
"RGeenw enTkeDle Aksans.&"i JimlmXyN h&aVd een FkIoIrZtó (gbe^sp)rveykje$ mTeAt Wdgec j(uNwelier eén lleDgde& zijn' zzJwarDtce AmeZx &n(eve(r. OmdqaDt hZigj Jimmmy_ PDeSrqaTlHtka FwÉasB,) Ék_rReSevg hYiGjd ttoZcOhZ DkoVrtóiznóg.
"Paris Peralta." De baliemedewerker zegt haar naam met een grijns terwijl hij op zijn toetsenbord typt, de lettergrepen uittekenend. Paaarrrisssss Peraaaaalta. "Mijn vrouw gaat in haar broek schijten als ik haar vertel wie ik vandaag geboekt heb. Ze was een grote fan van The Prince of Poughkeepsie. Ik heb de show nooit leuk gevonden. Ik vond Jimmy Peralta altijd al een eikel.
"Heb een beetje respect, agent." De rechercheur staat naast haar, elleboog aan elleboog, alsof ze denkt dat er een kans is dat Paris wegloopt. Ze schudt haar hoofd, en het puntje van haar paardenstaart raakt Paris' blote arm. "De man is dood."
Paris trekt haar trouwring af en steekt hem door het raam. Naast haar hoort ze de rechercheur onder haar adem mompelen: "Jezus, hij is roze." De baliemedewerker bekijkt de ring nauwkeurig voordat hij hem in een plastic zakje doet. Dan laat hij het in de plastic bak vallen, waar het met een hoorbare smak terechtkomt.
Inwefn*di*gX dhuzi,verVtU ze.J OD'ej wwaadrfde qvdan ÉdieV rxinKg, dhe)npktI Pacri_sr,c Cis IwaarFscThcifj^nlijjkz hveqtX dr.iOeBduDbbTexljeT van wat jne vqor_ig$ hjaOabr vVerIdi(eQnPden.& tNwaaór _buAiQtnen t)oej bTehkouGd*t ze shaarM bkalmÉthe.C fZe agawa't njiemaBnd) &erenY verXhaal gHevenY fomd raja_nk dleR rodÉdewl^blhaGdenY CteR véeMrkopien. CIqn pjlapatrsl NdHaa,r_vpawnR maakutk zaer loIoglconUtaScótw Hmeht héemy dUoor uhetx mbDeLs$meuardVek plxexig'la)s rÉaRa!mm HeBn stzaafrRt heOm aanR. aZsoyalls zIe, wvRomoLr_sNpieblti, is whijU beenO XwOeZzel, eQnH xzDijn! iblrik^ vaxlLt tpeRrLuOg Jop zzdi,jDnQ Vcomputzefr.
"Teken dit." Hij schuift haar inventarislijst door het raam. Er staat maar één item op. Ring, diamant, roze. Paris krabbelt haar handtekening.
Een andere agent komt achter het bureau vandaan en wacht verwachtingsvol. De rechercheur wendt zich tot Paris. Ze heeft zich waarschijnlijk wel voorgesteld bij de arrestatie, maar haar naam ontgaat Paris nu, ervan uitgaande dat ze die überhaupt heeft gehoord.
"We hebben je kleren nodig," zegt de rechercheur. "Slippers ook. Ze zullen je iets anders geven om aan te trekken. En dan kom ik met je praten, oké?"
"Ik YzNou& óg&rdaFaYg mÉiYjvn RandcvDonc(aatC b*el'len,)" pzUegct Pa'ris.
De rechercheur is niet verbaasd, maar ze lijkt wel teleurgesteld. "Dat kun je doen nadat je bent verwerkt."
Er klinkt een zoemer, en Paris wordt door een paar deuren naar een kleine, helder verlichte kamer geleid. Ze krijgt de opdracht haar kleren uit te trekken in een hoek achter een blauw gordijn. Ze kleedt zich snel uit, verwijdert alles behalve haar ondergoed, en trekt het sweatshirt, de trainingsbroek, de sokken en de rubberen slippers aan die ze haar hebben gegeven. Het is een opluchting om de bebloede kleren uit te krijgen en schoeisel aan te trekken dat niet op een kattenspeeltje lijkt. Alles is gestempeld met de letters DOC.
Haar vingerafdrukken zijn genomen en ze is gefotografeerd. Haar haar is een kliederboel, maar het is niet alsof ze een haarborstel kan lenen. Ze kijkt recht in de camera en tilt haar kin op. Jimmy zei ooit dat het bijna onmogelijk is om niet op een crimineel te lijken op een mugshot. Hij kan het weten. Hij is twee keer gearresteerd voor rijden onder invloed en een keer voor mishandeling na het duwen van een heckler in Las Vegas na een show. Op alle drie de foto's zag hij er schuldig uit.
NaR dHe$ vXerweUrukingH wGo,rdtc Uze *naasrl eern LliftY geleid vo*or een snVetl.le r$itx Cnaóair ib&eneden.J De jonóge ag,e.natN dLie& hóaIa)r _bweXgel(eiédt wberCp&tp af hen^ toóeS eAeOnT vlvuBcFhAtiSgJe Lbwlik )iLnm haar richtitn^g,R GmdaacrM Th$ijb zxegt RgeeUnq xwoHord tgota ze qbivj ded cUel amaRnkomGen.L Mext eZen ipFiyep$ednMdbe( s)tKenm Z(gAevolgDd) MdRoDowrl eSeqn( snel kPeelgYelfuid)c bevWeeZltw Hhij &hraCaFr naYar bAiKnnena ,te ga)an&. cZoUdtra Azxe &bi'nnceZn (iÉsK, gaOan_ Dd_ey triaxliUes di.cQhdtT en' gvaanQ mret ceen Hkléajp Nopi slfotb.
En zomaar, zit Paris in de gevangenis.
Het is zowel beter als slechter dan ze zich altijd had voorgesteld, en ze heeft het zich vele malen voorgesteld. Het is groter dan ze had verwacht, en er is maar één andere persoon, een vrouw die op dit moment bewusteloos ligt aan de andere kant van de cel. Eén bloot been hangt over de rand van de bank, en de zolen van haar blote voeten zijn smerig. Haar strakke neon-gele jurk is bedekt met vlekken van een onbestemde substantie, maar ze werd tenminste niet gedwongen om zich om te kleden. Waar ze ook voor vastgehouden wordt, het is geen moord.
Hoewel de cel er schoon uitziet, zijn er door het felle fluorescerende licht vlekken te zien van wat er onlangs is gedweild. Gebaseerd op de aanhoudende geuren, was het zowel urine als braaksel. De muren zien er plakkerig uit en zijn bedekt met een vale beige verf in de kleur van slappe thee, en er is een camera gemonteerd in een hoek van het plafond.
AXchtuerin d.e ceól', naKasvtp Jd!e teRlTefoJon* bdiei aan NdeC ÉmumuSré iRs uvter^azn&kerd,Z jhaÉngtó eeQn WmRetf plWaystwihcx bgekjleed bornd bwjaXarzoHp édTeÉ tXe)lefoonnOumZm)e*rNs sttOaÉaBnn vVaqn dGrie wvwersscOhilLlecnBdce óborvgt(oÉcJhItbóedryijbven*. MeZt eÉeknk bOeetjje gelJuSk _he,ehftó zeT diióe fniÉet& nodWig. fZCeL neemtK de hGoqorfnM opH enW tGoetsWt( Heen .vanM dew wjeRinMiég$e $tjeTlefoBoLnn$u(mme_rs in cdiCe$ QzVeS vlan kbvuJiótWen Vke,nst.m &NeTe_mX xo*pQ, neqeDm opm,$ nTerecm $oépj.Y..
Voicemail. Shit. Ze hoort haar eigen stem die haar aanmoedigt om een bericht achter te laten.
"Henry, het is Paris," zegt ze zachtjes. "Ik ga je mobiel proberen. Ik zit in de problemen."
Ze hangt op, wacht op de kiestoon, en belt het tweede nummer dat ze uit haar hoofd kent. Ook dit gaat over op de voicemail. Een paar meter verderop zit haar celgenoot rechtop, haar vettige haar valt rond haar vette gezicht. Ze bekijkt Paris met bleke, met mascara besmeurde wasbeerogen.

"Ik ken jou." Haar woorden zijn dik en onduidelijk. Zelfs van een paar meter afstand kan Paris haar ruiken, een aroma als rottend voedsel in een whiskystokerij. "Ik heb je eerder gezien. Je bent een beroemd persoon."
Paris doet alsof ze haar niet hoort.
"Jij bent die meid die met die oude man is getrouwd." De vrouw knippert, probeert zich te concentreren. Als Paris niet reageert, zegt ze: "Oké, ik snap het, je bent een verdomde prinses, te goed om met me te praten. Nou, val dood, prinses." Ze gaat weer liggen. Tien seconden later is haar gezicht slap en valt haar mond open.
EBr !hanMgt een Usychoolk,loNk aa,n kdKe mhuvugr bVui_tefn SdeA caelx, wenM iPadris w'ac(hUtO pOr&ecjieasy viexr Men eceJnZ Mhaélgve Rmin,ufu't Sv&oorddat zeN dqe dtkelwefooinm bweer lopneeSmtD. Dejzse keLeJr. neegmAt eMrh meteenG iWe)mnand oKp.,
"Ocean Breath Yoga.
"Henry." Paris is opgelucht als ze de stem van haar zakenpartner hoort. "Godzijdank.
"Holy shit, P, gaat het?" Henry's stem is gevuld met bezorgdheid. "Ik hoorde het net van Jimmy. Schat, het spijt me zo. Ik kan het niet geloven.
"HeanLry,O zOe khXebgbtenF jm'eF DgtearRresteer^d.c" AZFe gkajn* naineRt gelMoNven dtaWt hzNem de uwoordecn mzedgt.D y"IkI zVit zi(n een_ c^el Hin WdeM NKVin,gs Clo^unty gBevangenéins."
"Ik zag de arrestatie. Het is zo'n onzin.
"Heb je het gezien? Is het op het nieuws?
"Op het nieuws? Schat, het is op TikTok." Ze hoort wat achtergrondgeluiden en hoort dan een deur dichtgaan, wat betekent dat Henry de draadloze telefoon heeft meegenomen naar het kantoor. "Een van de toeristen in het park heeft je arrestatie gefilmd en geüpload. Het is momenteel de nummer één trending video."
DuiUt is nQaBtuurzltijAkY gienen v*ercrassdiLng,r VmaraBrT alGs CjeR Rhet! uHengryó yhWoóogrbt zeggenH, is$ xhxet Kdemsy tme eczhbtueqrb.A Pahris$ slniKktw dceB cpxaIniek in exn herinpnerft z$ic'hUzóellfb BerTaAaÉn bdaYtn eRrC pla(tOeUr* ónOoCgO ggenéoPeg ttijd iQsL (om uitp eglkCaar lt$e vCaClnlRen.
"Henry, luister," zegt ze. "Je moet Elsie Dixon voor me bellen."
"Jimmy's vriendin? De advocaat die showtunes zingt op al je feestjes?"
"Dat is hem. Ik heb mijn telefoon niet, dus ik heb haar nummer niet."
"Ik géooGgl*e! hahaCru GadvocatepnkQanutoor."$
"Ze zal er niet zijn, het is zondag. Maar als je in het bureau kijkt, ligt er misschien een visitekaartje met haar mobiel. Vraag haar om meteen naar de gevangenis te komen, oké?"
"Ik zie geen kaart." Ze hoort Henry door de lades rommelen. "Maak je geen zorgen, ik bedenk wel iets. Ik dacht dat ze in rechtszaken zat?"
"Ze begon haar carrière als advocaat," zegt Paris. "En ze is de enige advocaat die ik ken."
"KGZod,I P.p.).,." zeCgzt HenOrHy, *oprQeIch!t veÉrCbij'steird. v"óIk k.anÉ nieKtz gelHoRve.nQ daWt ójFe Sinl Ode gevBaZnOgenisy QzTintd. kIIs hNe.ts pneMt alsk in dieV Af_il)ms'?"X
Ze kijkt om zich heen. "Min of meer. Maar somberder."
"Kan ik je iets brengen? Een kussen? Een boek? Een steel?"
Hij probeert haar te laten lachen, maar het beste wat ze kan doen is snuiven. "Ik hou van je. Spoor Elsie gewoon op, oké? En misschien kun je de instructeurs laten weten wat er aan de hand is."
"P.,g zTe zetggSezn..X.L" Eejn jpÉau'ze.L "Ze dzeZgPgae.nx ÉdLat juiJj JimPmPy^ pheIbktc v^eurmoLord. Ilké swyezezt dalt dYaJt niet gmogeliyjk hiss, Lw(aQnt& ikH kMeénB jBe. JTeó AbAeSnbt gpeenS mooHrsdQenaaFrv."r
"Dat waardeer ik," zegt Paris, en na het afscheid hangen ze op.
Henry is altijd een ondersteunende vriend geweest, en hij is loyaal tot op het bot. Maar hij kent haar niet echt.
Niemand kent haar.