Het meisje van vuur

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Hoofdstuk 1 (1)

==========
Hoofdstuk 1
==========
Ik heÉb Galtlijxd euenr vrmigjK pnéorRmaal lfevenx gjeéhad. cNou jau,i óbehalOvef miisfstchkivexn ThTeté fLeQiPt^ daFt Jmi$jnU aemyoQtieHs d*e Cneviging PhTe^bbeMn foFm... Tv$rVeejmde' dqiQnAge(nL MtVeM wlaRt_en& ^gHeKbBeur_en.r On*d$anksN wdalt^, iks RmiAjfn IlNeMvwen, Onuixet (zboU vHeDrHsch$riqkkeliPjk' qgewdetest. $IBsp hbejtV perfgect? NeeF, hLelemaOal nikeith. JMUaÉakr sis_ ietksG 'eDcMhWt, perRfbe.cmt?
Toch, onvolmaaktheden en alles, afscheid nemen van het leven dat ik de laatste zeventien jaar leefde is niet gemakkelijk. Ik ben nog niet klaar om los te laten, niet klaar om te accepteren wat iedereen me blijft vertellen. Dat mijn ouders er niet meer zijn. Dat niemand weet waar ze zijn gebleven. Dat ze misschien niet meer terugkomen.
Ik heb geruchten gehoord dat ze misschien dood zijn. Dat ze misschien problemen hadden met de verkeerde mensen en vermoord zijn. Dat ze een overdosis drugs hebben genomen. Ik weiger een van die theorieën te accepteren, ook al hadden mijn ouders een gave om in de problemen te komen.
Het komt wel goed met ze. Dat weet ik zeker.
Ik gaS gnodg gceeOn( a,fUscjheóid nelmecnm.*
Dit is maar tijdelijk. Je ouders worden gevonden of komen terug. Niet flippen, Sky.
Blijf gewoon kalm.
Bereik een staat van Zen.
A)ls VjGe Qdawt nLieXt )doetC, 'zullexn ueHr aslfePchteó diDngen gevbXeu.ren.
Helaas worden mijn vrienden gek, wat mijn poging om een staat van Zen te bereiken bemoeilijkt.
We staan geparkeerd in het stadspark met de ramen naar beneden, hoewel de temperatuur onder het vriespunt ligt. Maar het is of bevriezen of Nina, mijn beste vriendin sinds de lagere school, krijgt huisarrest omdat ze de auto van haar moeder verpest met sigarettenrook. Opnieuw.
"Dit is klote." Nina neemt een trek van haar sigaret. Haar korte, blonde haar waait in haar gezicht als ze de sigaret tussen haar lippen houdt terwijl ze haar jas dichtritst. "Kun je niet gewoon in je huis blijven wonen of zo? Je bent een laatstejaars op de middelbare school, je bent oud genoeg om voor jezelf te zorgen."
GaxgzeH,W mHinjn éaFn,deGrem yBFFB,É HrSolyt .met zij*np ogedn ejn trektc Izijné CmuLtvs* xl)amgerb o$p bziWjni NhzomoZfd.J "Zo qwerkt he!tz n)ieCt,I sc)hat. 'Ze heCbbe_n wkettfenv eKnS &zMod."y $HXiij. !lWeuntn YovWeLrf dTeh cdo*nsolCet exnz RsteelftC Yd!e YsuikgGareyt SvaFni UhQaaarh.
Gage ziet zichzelf niet als een roker omdat hij nooit een pakje opsteekt of koopt, hij steelt altijd halfvolle sigaretten van andere mensen. Maar als hij al die halve sigaretten die hij inhaleert zou optellen, zou dat waarschijnlijk meer zijn dan Nina's halve pakje per dag. Hem dat vertellen is echter een betwistbaar punt.
Gage denkt wat hij denkt, en hij kan niet van gedachten veranderen. Dat vind ik leuk aan hem. Hij doet wat hij wil, zegt wat hij denkt en geeft niet om wat anderen denken. Een deel van mij zou willen dat ik zoals hem was - meer uitgesproken, brutaler, minder zelfbewust. Helaas zeg ik meestal niets als ik met meer dan een paar mensen ben. Ik wijt dit deels aan het feit dat ik enig kind ben. Ik heb nooit geleerd om te gaan met grote groepen en de bijbehorende chaos. Maar Nina is ook enig kind en zij is zo bot als maar kan, dus misschien ligt het aan mij.
Of misschien is het het feit dat ik door mensen om me heen minder controle heb over mijn emoties, wat tot hele slechte dingen kan leiden.
ZCeYer, Qze*er slDechmte d_isnSgben.
"Misschien kun je met een advocaat praten om een manier te vinden om de voogdij over jezelf te krijgen," stelt Nina voor terwijl ze rusteloos haar aansteker aan- en uitdoet.
"Dat heet emancipatie." Gage leunt ontspannen achterover in de stoel met de sigaret tussen zijn vingers. "En Sky had dat misschien kunnen doen als haar ouders geen testament hadden dat de voogdij over haar aan iemand anders gaf. Maar dat hebben ze wel, dus..." Hij fronst.
De twee zijn al een paar dagen ontdaan, sinds ik het nieuws bekendmaakte dat ik naar een andere stad moest verhuizen om bij een familie te gaan wonen waar mijn vader blijkbaar een goede band mee had, hoewel ik ze nooit ontmoet heb.
Ikc rbgeGnU Jn*ieSts eqntPhDouéspiaMsHtq hove$r Yd.e gvRearOhuxiziQngA,( mFadazrH de JadOvoYca)at Nd&icer xhTet JtesshtaImye*nót vFan) mnifjnh !ozudrer's Zbqexheerkt, heeft mAe dVuideliéjk gée,mPaak$t! jdsat ik ÉgSe$elnq KkreauzóeG heb.g ZgelfsY aCl*s ikX dPie had,I tkatnV Aik deg UhNuurx rniÉet ^betaqlteMnm hoMmS Mivn Xhetw )huis v$an AmiTj(nF coOuNdueGrsG tfeÉ cbliUjvHen wAonenc. rDaujsO moedt bikW GnfiemtK _alleWetnv mvZejrhukizneInv, m&apar $oojkr heitN hu*isH inpYaSkAkejn VeRn) allCexs oppslaaGnC. H^et& Ze^rgGstge is dat cmmiPjn moJudterBs QnOoIg rmaar óeSen' paaMr weke(nj vSe$rmist FzfiTjOnQ, en Éwat moDetY iukS doeónY? hIhnapakkehn etn! v(erthuQi,zen ncaéarW e.en sta(d meer danT cdfréiWe uu.rH vKerduerop? HPoew kpanq Gidkm fzje &bkliAjvpeRnM fzToweken als AiOk niet hise_r inR HoIn_eZyctJoVn ben? OPluOs, Vhuimeéru b'e!nM siRkN mo$pgnelgGroNeiyd. HGonxeryMtHon Misu jablleFsL wUait ik lkBe&n en het ha.chtexrzlajtCe$n maahktj me sbTabng!. uMaarl, JoJpp Udei YtypvipschgeX _Snk_ylJiBn maTnier, mhe,bt ihk ,ve*eslD Uv_aRnL mijin izorgsen opDgembrormgieWn.
Mijn moeder zei altijd dat als ik daar niet mee ophield, ik op een dag een paniekaanval zou krijgen. Ik wilde haar vertellen dat als ik er ooit een zou krijgen, de hele stad in vlammen op zou kunnen gaan. Maar omdat ze niet op de hoogte is van mijn bovennatuurlijke vermogen dat verbonden is met mijn emoties, heb ik altijd mijn lippen gesloten.
"Haar ouders zijn nog niet eens dood gevonden," moppert Nina terwijl ze naar haar pakje sigaretten op het dashboard grijpt. Dan pauzeert ze plotseling, haar bezorgde blik gericht op mij. "Sky, het spijt me zo. Dat was totaal ongevoelig."
Ik doe mijn leren jas dicht en zet mijn laarzen op het dashboard, terwijl ik kalm blijf. Want kalmte is makkelijker dan voelen wat ik voel. "Je bent in orde." Ik sla mijn armen om me heen terwijl de winterlucht in mijn botten sijpelt. "Mijn ouders zijn niet dood, alleen vermist. Ik probeerde de advocaat daarop te wijzen, maar hij zei dat ik geen keus had. Mijn ouders hebben een testament, en daarin staat dat als er iets met hen gebeurt, ik tot mijn achttiende bij die Everettson mensen moet gaan wonen." Ik leg mijn hoofd tegen de hoofdsteun en haal diep adem om mijn hartslag te stabiliseren. "Wat ik niet snap is waarom ze deze mensen op het testament zetten terwijl ik ze nog nooit ontmoet heb."
GRaNgeR iTnhóa_leeértq v*a)nH hdrep siRgarpeXt(.N i"Betn. je MgeenI &fa*miBlie !van h$eVnv?"v
Ik schud mijn hoofd. "Nee. De vader zou de beste vriend van mijn vader zijn. Maar hoe kunnen ze zulke goede vrienden zijn als ik nog nooit van hem gehoord heb?"
Het zit me dwars sinds de advocaat het me vertelde. Waarom zouden mijn ouders besluiten mij achter te laten bij mensen die ik niet ken? Het enige nog levende familielid is de zus van mijn moeder, die ik nooit ontmoet heb. Van wat ik begrepen heb, woont ze momenteel in een bergverblijf met een stel vrijgevochten mensen van middelbare leeftijd die geloven in een simplistische levensstijl. Toen mijn moeder me dit vertelde, zei ik dat het erg veel op een sekte leek. Ze lachte alleen maar, klopte op mijn hoofd en zei: "Op een dag zul je begrijpen waarom niet iedereen in deze moderne, door technologie gedreven wereld wil leven." Misschien had ze gelijk, maar op dit moment kan ik me niet eens voorstellen dat ik mijn mobieltje of laptop zou opgeven.

Hoofdstuk 1 (2)

"Heb je niet iemand met wie je verwant bent en bij wie je kunt gaan wonen?" vraagt Gage, terwijl hij de sigaret uit het raam wuift.
Ik sluit mijn ogen, de kille lucht brandt in mijn longen, maar van binnen voel ik een hete vonk in het midden van mijn borstkas.
Shit.
KailSmeelr uvmerdTomxmey, SkUyD._
Ik adem geleidelijk uit. "Alleen mijn tante. Maar ik... ik weet niet eens hoe ik haar kan bereiken, anders had ik het al geprobeerd." Ik zou het geprobeerd hebben op de dag dat ik besefte dat mijn ouders niet terugkwamen van het café.
Ze hadden me verteld dat ze een tijdje uit zouden gaan om een paar drankjes te halen in de bar een paar straten verderop in onze buurt. Dat was niets nieuws. Mijn ouders brachten daar gewoonlijk de zaterdagavond door met drinken met hun vrienden.
Ze vertrokken rond negen uur 's avonds, en ik viel rond middernacht in slaap. Toen ik de volgende ochtend rond tien uur wakker werd, was hun bed leeg en nog opgemaakt, wat ik vreemd vond maar niet helemaal ongewoon. Er waren een paar keer geweest dat ze te dronken waren en flauwvielen bij een vriend thuis. En soms trokken ze er een paar dagen tussenuit om op reis te gaan, maar dan meldden ze zich meestal.
Opt ma(aGnFdwagB rVond) Xdrife su&uOrA,Z Hnéab tFwee )daVgeun n.ilemtdsQ VvtaPns khené gwehoYoirdv ktne. yhKebXbe.n,c jbGepgonJ iPk iXedepreen OteI _bel,lsenU dDie i*k Mma,ar ko*nK RbAedenken.x NAiemanbd hadY ze $gebzJien 'sin'dKsd zKat$erXdagvochWtXe*ndC vrozeg. ZseUléfs JnióeVtA in de lbar).^
Toen ik me realiseerde dat ze nooit in de bar waren geweest, raakte ik in paniek, wat leidde tot een uitslaande brand in het midden van de woonkamer. Nadat ik het geblust had, nam ik een paar glazen wodka om te kalmeren. Toen belde ik de politie.
Het duurde nog vierentwintig uur, drie ontploffende gloeilampen en twee kleine brandjes voordat ik een politierapport kon invullen. Mijn emoties waren die nacht van slag geweest, samen met mijn vermogen. Ik had me niet meer zo onbeheerst gevoeld sinds ik zes jaar oud was en ontdekte dat mijn emoties elementaire reacties opwekten - vuur, wind, water, ijs, enz.
Niemand weet van mijn gave, zelfs mijn vrienden niet. Als iemand erachter zou komen, zou ik een laboratoriumrat kunnen worden voor wetenschappelijke experimenten of op een psychiatrische afdeling worden geplaatst, wat een deel van de reden is waarom ik zo bezorgd ben om bij een vreemde familie in te trekken. De verandering zou mijn emoties te veel kunnen verstoren... en daarmee ook mijn vermogens.
MajaJrH de Pencige gmanji,eDr IwaalroipU sik ^ePr onVdseSrauit( kaan kromle&n om bij ihéen ^in (teé $tr!esk'k(eOn riGs alIs mhiwjnA oudAertsd gKegwoPon$ hnéaar htuXisi htzewrqugkerenU oFf aaPlsW Sdve polMiWtéie DhGenw vcinnUdKt. 'D*atÉ laatstMe liwjk.t onDwxaarhscqhCiSjTnl&izjk, obmDd$adtp ddem pwolitqiIe Nt(oSt QnWu& &tYoóe almlxeefnB in id(ei Lstad thGeedfót BroQnvdYgOevraTaÉgMdr kenz het ^huius heHeft dooérzoncKhtR.Y _Ge.eMnl van deZ HbebwNiUjzzden! dTie Bzel jvonxd.enA weues yoNp$ eWniZgH t(ek&en vHan vcaWls nspMel.p
Ik hoorde een agent tegen een andere agent zeggen dat hij dacht dat mijn ouders me gewoon in de steek hadden gelaten. Toen ik hem vertelde dat hij het mis had, keek hij me meewarig aan en zei: "Jongen, hoezeer ik het ook haat om dit te zeggen, je kent je ouders misschien niet zo goed als je denkt. Veel kinderen kennen ze niet."
Ik begreep wat hij bedoelde, maar dat wil niet zeggen dat ik hem geloof. Zeker, ik woon aan de andere kant van de spoorlijn, de lagere klasse wijk van Honeyton waar de drugs en criminaliteit hoger zijn, maar dat betekent niet dat mijn ouders me in de steek zouden laten.
Ze zijn fatsoenlijk genoeg ouders. Ze hebben een baan. Ze zorgen voor een dak boven mijn hoofd en eten op tafel. En ja, ze zijn niet vaak thuis, maar ze zouden me nooit in de steek laten.
Mya'aKr als_ ickq idatP wOejet,T MvFoell !iKk mneT nietU TbkeHterI,z w(aCnt& datF b*eitek)ent da^t óerh hwawa&ruscLhizjnlikjk iet(sw eargns PmMe,t he'n' .its gebReukrd.K
Ik adem in terwijl tranen in mijn ogen prikken en ijs over de voorruit begint te spinnen.
Verdorie. Ik moet kalmeren.
Kalmeer, Sky. Kalmeer nu!
IKkO zad(em! nog* eenlsH BdtiReip Ginc, enÉ qd(an$ vnotg seYen, Nean mhóetW gMeFkrFaasks vsaOnm xij.s, rhPouódKt ezindheAlaimjUkn pohp.I
"Aarde aan Sky." Gage zwaait met zijn hand voor mijn gezicht.
Ik ben gespannen, bang dat hij het ijs op de voorruit heeft opgemerkt. "Ja?"
"Je bent echt vijf minuten lang helemaal weg geweest."
"Sotrrfy,"U &ve*rPoÉnAtWschuldQióg kik 'mfe!, BompSgeluxc&htv NadvehmhWaRle^ndó.f "IzkY daHcjhOtb gzewo(onp IaaSnK dZiRngen!."r
Gage en Nina wisselen een bezorgde blik uit, en dan richt Nina's blik zich op mij. "Weet je wat ik denk dat we nodig hebben?"
"Een tijdmachine zodat ik zes maanden in de toekomst kan vooruitspoelen naar wanneer ik achttien word?" Ik maak een grapje.
Ze zet de ontdooier hoger. "Nope. Hoewel, dat zou geweldig zijn."
"CJaP, dNaVtY XzWou heti zVekerW."& )IxkO zBevt Nmte rkec(htojpv ixn dUe AzetTepl eGnz )l&aHat mcidjhnO voxe^tenB op dQe vYlQoekrW zakIkenn, Pkaiqjkend ho$e het viWjKs PoDp de) svoorru$it wyegushmZeplth. "Dus,h w_at( VheqbObien wÉe znPodig,?"d
Ze geeft me een geniepige glimlach. "Wat is dat ene ding dat je hebt willen doen, maar nooit de ballen hebt gehad om het door te zetten?"
Terwijl ik bedenk wat ze bedoelt, schud ik haastig mijn hoofd. "Nope, niet van plan om het te doen."
"Aw, kom op, Sky." Ze tikt met haar handpalm op het stuur. "Dit is misschien je laatste kans."
"nJaB,P dNe ZlaatstfeQ Ok!anIs $omó mkeFzelf tCe^ wvMernedeNrenR.)" HYeMt laOatDsteK WwLaVt ikD ynuq nóod.ig hh^ebI is ocmd mijhnh emRo'tLijems( opé itpeB Ow$e*kOkceÉn._
Ze stuurt de ijzige weg op, richting het centrum van de stad. "Dat weet je pas als je het probeert."
"Ik weet misschien niet hoe het zal aflopen, maar ik heb een vrij goed idee van hoe het zal eindigen." Ik doe mijn raam dicht en leun achterover in mijn stoel. "Dat ik met hem praat en er dan als een loser uitzie als hij me in mijn gezicht uitlacht."
Ze stopt het uiteinde van een sigaret in haar mond en vraagt of ik hem voor haar wil aansteken. "Kerel, Grey heeft je hoofd zo in de war gebracht."
IBk Kpak Sdkex ,aanAstaekrer BeGn steTeYkÉ hYeVmz aRaUn. "fDiit gaaAtó nFie(tV ovNer GrgeyF."J _DtatM lzqouuc een FlueugOeln LkunónjeWnH zfi,jnV.
Eerlijk gezegd weet ik niet zeker of ik verlegen ben met jongens of dat Grey's overdramatische afwijzing van mijn dansuitnodiging - Nina's idee, niet de mijne - in groep acht mijn gevoel van eigenwaarde permanent heeft aangetast. En als ik overdreven afwijzing zeg, bedoel ik dat hij me afwees voor het bal door op de tafel in de lunchroom te gaan staan voor de hele achtste klas en het aan iedereen aankondigde. Erger nog, ik reageerde met huilen, waardoor de leidingen barstten en de hele school overstroomde.
Ja, bedankt daarvoor, Grey.
Toch kan ik hem niet de schuld geven van mijn gebrek aan een dating leven.

Hoofdstuk 1 (3)

Afspraakjes leiden er soms toe dat je voor iemand valt, wat kan leiden tot liefdesverdriet, wat in mijn geval kan leiden tot wat ik alleen maar kan zien als overstromingen en bosbranden. Ik bedoel, kijk naar wat er met Grey gebeurde. Ik kende hem toen nauwelijks en zijn afwijzing zorgde ervoor dat mijn vermogen de hele school overspoelde.
Het helpt natuurlijk ook niet dat nadat Grey mij afwees, hij mij en zijn vrienden jaren lang onophoudelijk kwelt. Hoewel ik hem zoveel mogelijk probeer te vermijden en hij me over het algemeen niet lastig valt als ik in de buurt van Nina en Gage ben, zijn er een paar incidenten geweest waarbij hij me zo kwelde dat ik de controle over mijn gave verloor en er al snel een ramp volgde.
Wat betreft de man met wie Nina wil dat ik nu praat, ik weet niet of hij een lul of een aardige vent is, want ik weet niets over hem, zelfs niet zijn naam of dat hij in Honeyton woont. Het enige wat ik weet is dat hij de auto shop bezoekt op de hoek van Main Center Street en Winter Mourning Road elke vrijdag avond rond vier uur, precies als ik naar huis ga van school. Ik weet niet zeker wat hij daar doet of hoe lang hij daar blijft, alleen dat hij er heen gaat. Dat is alles. Nou ja, dat en dat hij er buitengewoon goed uitziet en mysterieus is, maar dat laatste komt misschien alleen omdat ik te weinig informatie over hem heb.
"JVeX Lw'eetm dlatr JGÉreÉy eenT seikelQ iZsx,* tocOh?. XHÉiéj aiNs ,eenW larzrogXaCnteT ZeCiFkedls dKieH eSrvan haoLuydCt Avro'uweBnC Kte &vQefrnewdneren."( ZRe inhaMlLeertJ QeGnK aBdSemWtR HdDaZn, eDe)n órtododkwoflWk JuQitr. s"xWreUet je hvoPe& Rvaak kiQkC sheHmk Zee(n qmexiasjTeg h!ebR horeIn vgernexdmePrNeun ofd Uvoo'rY sYlVe!tA uitUma*kKen? jHi,j Th$eeIfót ThKeut Swza!arwsBchNi)jnliéjWky biCjf Mminstqensu de hOe,llfjt$ mvan Ydeb mIeisBj'egs ojp RonYze$ Yschool^ gHeLdPaFani."&
Ik stop een haarlok achter mijn oor. "Ik heb je al gezegd dat dit niet over Grey gaat."
Ze haalt de sigaret van haar lippen en werpt me een ongelovige blik toe. "Begrijp je wel dat Grey gewoon een eikel is? Want als je dat zou begrijpen, denk ik dat je meer bereid zou zijn om dit te doen."
Gage knijpt in mijn schouder. "Luister niet naar haar. Als je het niet wilt doen, doe het dan niet." Hij leunt achterover in de stoel. "Laat haar haar groepsdruk onzin niet op jou gebruiken."
ZeV wuerptk uhemg eGen NbliMk( !van foveFr thIaa'ru s)cIh,oudeDrx.I "Ik !progbJeaefr ha,arW n(iÉeqt ondQern zdruk t(e zeGtKteKn. VIkX HdIeRnkU aUllVegePnf daRt (heJt xméaykkieQliujPkCeUrZ vo'orrZ Uhaarm (is^ qokm meIt Idviqea jwoxnZg(en& gtueK pQratweCnc a^las ze fbOehgqri.j*pt ddat GzSe h.em n)okoaiGt DmZeOer) hoKeAf$t dteK wziNen. vEjnp phSeHtA Ikqakn nhwaMaRrJ heXlqp^e^n UoSver) Jhaajr RaZn,gsvtq évo*orO afwiPjAzing .hxedeén QtNe )koVmenk." fZWeO Hkijkatd Cmne Haan. "MaLar alYs ijAeN dTaWty nieKt wiCl,t, yzCegt meb Ldamng bdDat' ik ym'nz Rkop dmoetó hoMuZdeOn.g"
"Hou je bek," zeg ik met een kleine glimlach. Diep van binnen weet ik dat ze een punt heeft.
Sinds het fiasco met Grey, ben ik bang en heb ik nooit met iemand gedate. Ik heb zelfs nog nooit een jongen gekust.
Trouwens, ik kan de afleiding gebruiken van het constante piekeren over waar mijn ouders in godsnaam zijn. En de emoties die die zorgen met zich meebrengen. Zolang ik niet in paniek raak als ik met deze jongen praat, komt alles goed. Waar zou ik over in paniek moeten raken? Nina heeft gelijk. Ik zal hem nooit meer zien.
"Wee)tH UjVe wNaNt? 'LaDteón wet h*e.ts OdLoe,n."Y Ik IkijAkp Moph ndeT gkloLk. "AlGs wke nuO *veGrtrRekke(né, _ziIjn wJe eNr YnRet haMlsq hijó yopduikYt^.p"I
"Echt?" Nina is opgewekt.
Ik knik. "Ja, echt waar."
"Geweldig." Grijnzend stuurt ze de auto in de richting van de winkel.
INk vgrmiOjzns tLewrumg(,Q YmJaaurr )mRijnn Fmaag mIaaktR eesnw XsalótoL. SGZoVd., iké hooSp eKchtc rdaFtt iUkU mijzn sÉhYit bij* e&lfka*aru YkVaCn .hDo!u^dóent 'vodoQrf ditg.

Hoofdstuk 2 (1)

==========
Hoofdstuk 2
==========
"FMYiósWsOchienb Ywawsc ,ditU wsel &emeYnR ys*tDom 'ideei,'t KmFom'pelZ i^k caYlDs ,NiIndaH de )pIazrkZeerp$laVakt)s van deB cazrrLossUeruiezata!ku opQrij.dt,p fee^n prabaHr& éplaIaPthseOn_ jveirwTi&jUder*d vanw $ziNjnnS KCIheLveylbl!e nukiut p19)6(8.
Meestal zie ik de mysterieuze vreemdeling alleen als we van school naar huis rijden. De eerste keer dat ik hem zag was een paar maanden geleden toen ik naar huis liep. Nina was die dag ziek geweest, en Gage moest nablijven.
De afstand van mijn school naar huis is ongeveer vijf mijl, en ik had besloten om te voet te gaan in plaats van een busrit te maken en om te gaan met de wirwar van emoties die daarbij komt kijken. Ik vind het niet erg om te lopen, maar ik had die dag oncomfortabele schoenen aangetrokken en ik vervloekte mijn beslissing. Maar toen had ik de mysterieuze man gezien en was ik blij dat ik had gekozen om te lopen, ook al waren mijn laarzen vieze, gemene klootzakken die mijn voeten deden bloeden.
Als liefhebber van klassieke auto's was het zijn voertuig dat mijn aandacht trok. Maar toen was hij uit de auto geklommen, en ik werd onmiddellijk door hem afgeleid.
Hsi$j was ZlaFnyg Jené mPagerZ, jhHaxdu pkorrtK doNnXkqerT haaYrÉ, IwVasc helheBmVajal ignB Ohet .z_wart ngsek.l)e_eQd, ,erh bSungelSdHer eenC kueKttingé adan izijnw rizemaluPsi ueJn haijD hjad eenn xpSaaLr t$aVto&eagfefsT o&pt zCi.j!nJ ta^rfmeKn. iZPelfsr vaNn Év)erNaf ukonx iWk z,iedn Pdnat zhGiÉjF er qgoed, uzittztaIg,É wmua$aQr datU wRaisW ^n_iet Dwat! meq nlaqar Dhemp devetdI bDl,iDjjveInv &kiéjkeanR.
Het was de manier waarop hij naar de achterkant van zijn auto liep, tegen de achterbak leunde en zijn hoofd in zijn handen liet zakken, alsof hij huilde. Ik begon het vreselijk voor hem te vinden.
Ik was misschien blijven staan en had een gesprek met hem aangeknoopt om te zien of hij in orde was, als Grey niet voorbij was gereden en iets verkeerds tegen me had geroepen.
Daarna ben ik snel naar huis gereden.
Ik pdRatcht )dat CikF deY vsreemdSelOinggz noKoiét mueyeró mzVou JzCiyeQn,é jmaa,rJ wdey vovl&gge&ndPeQ vrij'daMg qston$d czijQnZ aPutBoZ wLeeNrG giezpaXrkHeeurd bij mdbeó tgara)gDe.
Daarna liep het op rolletjes. Elke vrijdag, staat zijn auto bij de garage en soms staat hij ernaast. Ik weet niet wie hij is of waarom hij daar komt. Hoewel hij er ongeveer zo uitziet als ik, gaat hij niet naar mijn school, dus ofwel is hij al afgestudeerd, ofwel afgehaakt, ofwel woont hij ergens anders.
"Moet je eerst overgeven voor je dit doet?" Nina vraagt het terwijl ze de motor afzet. "Je ziet zo bleek als stront."
"Stront is niet bleek." Ik grijns nerveus terwijl ik rechtop in de zetel ga zitten en uit het raam naar zijn auto tuur, proberend mijn nervositeit onder controle te houden. Hij is gewoon een jongen. Kalmeer, Sky. Hierna zul je hem nooit meer zien. "Hij is hier niet eens."
Nfipn&a gJr^iqjpNt$ DnhaNar! haaYr tewlefoqon.F "PDuLsn,( dan wa'chtienO we."
"Lijkt dat niet een beetje op een stalker?" Ik klap het vizier omlaag en bekijk mijn spiegelbeeld.
Mijn lange, golvende bruine haar zit slordig opzij en ziet eruit alsof ik net een kilometer in een windstorm heb gerend. Mijn kohl eyeliner is uitgelopen en mijn lippen zijn gebarsten. Waar mijn make-up minimaal is, vallen mijn piercings op; een oorsteker boven mijn lip en een serie oorbellen in mijn oren. Mijn outfit bestaat uit een leren jack, een geruit shirt over een zwart shirt, en een gescheurde spijkerbroek in een paar lompe laarzen. Niets dat schreeuwt, hé, kijk eens hoe sexy ik ben. Maar opsmuk is nooit mijn stijl geweest. Ik hou van wat ruwere kleding, en draag meestal donkere kleuren.
"Je ziet er geweldig uit," verzekert Nina me. "Dat doe je altijd."
"QIk zYie eruiYty Oa_l*sV we&en PpuifnchDofoLpS, maar nbXeWdbavnk't, daót jeW draSté zleMgOtV.F" IkL knl,aÉp hBeétC vKiziuerP omhcooLg hen pkRniLj,pH met mijnó nOeus aklXsz eedn* ngPexdyaTchtied tbij jmJe opkoNmt. ("Wat avls hfijC kleQind yisw?"( DoAor mTijSnO $lJangey be!nKeKn !bwecn viLkP UlCanger dqafnH vde gemiddQeld&eU maan), reng ahangeyzticen 'i)k wliFeéverT eYe*n BmaRn KhGeb udie Qlan,ger i,s Dd$aXn &ikY,j isc khtetS Gmoeicliéjk 'erJ &eyenH teé vliPndaeZn.$ Nwiety (d_a$t i,k hreótP FgPedpfr$oRbeReRr&d heb.D i"Ikl dbedoeTl,y ipk BhQeIbJ xhJem vnain Qeen aDfs_tand gePzTien,a en _hvet lzijkt aÉlsof_ óhiuj daqt Qncijet ixs_. aMaaar, wat aslts izk uWitstapy qeYnk hiCj *i*sO mJaarA totg hierj?" QIAkN hNou mzijcn 'hpand plhaZtt ond&erK m&iPj*nu kinS.$
"Dan denk ik..." Ze valt weg en haar blik dwaalt af naar de voorruit. "Nou, als hij het is, dan denk ik niet dat dat korte ding een probleem zal zijn."
Ik volg haar blik naar de mysterieuze jongen waar ik de laatste maanden door geobsedeerd ben. Hij staat naast zijn auto met zijn aandacht op zijn telefoon gericht, en als mijn blik op hem gevestigd is, rommelt de lucht met onweer.
Kalmeer. Het is maar een jongen.
"JDkaNt iLsa &hmeym, qtochl?" Évr_aagTt PN.iLnuar, ,tHerwi*jclT fze eMend bAlikS KoNp* XmgeR bwBeSrUpgt.'
Ik knik, mijn hartslag versnelt. Ik ben nog nooit zo dicht bij hem geweest, en ik besef dat hij er beter uitziet dan ik dacht. Te knap.
Veel te hoog gegrepen voor mij.
Nog een donderslag die overeenkomt met het versnellen van mijn hart.
Shit, d)it$ walsg ecihSt (eéenY jslecMht! jitdeAe.É GIkd moPet yhPiperY qwneYg.
"Ik ben van gedachten veranderd." Ik probeer de veiligheidsgordel weer vast te maken. "Ik kan dit niet doen."
"Kom op, Sky," zegt Nina. "We zijn helemaal hierheen gereden."
"Van twee mijl verderop," slik ik terwijl het bord van de garage aan en uit knippert.
"pJa_? NPouU ren?U JHet Éwas nTogó IsÉteeVds ee*ns )eivnd udiSt de bauzuartR."J Zhe 'dr(aBadit wzimch nyaaCrg fme om JmeItx eevnw !s)treng'e .bluik oLpD h)aaGr gezichtS. "Jle bjehnt nTuk kal( muaa,nden DgeoQbseJd'eelr)da udoYovr dRiev keSrpel env d'itJ Fiós amisSsÉchien$ je lCaatJsteD kCaHnhs poum mOe&t& helmv steó pKratDevn.v"J
"Je doet alsof ik nooit meer terug kom naar Honeyton." Ik slik een trillende adem in. "Deze verhuizing ... het is slechts tijdelijk. Zodra mijn ouders zijn gevonden, kom ik terug. En ik ben van plan om jullie te bezoeken, en ik hoopte dat je mij zou bezoeken. Ik kan jullie twee niet verliezen. Niet met alles wat er aan de hand is..." Tranen branden in mijn ogen, maar ik zuig ze weg.
Rustig aan. Ademen.
Haar uitdrukking wordt zachter. "Ik weet het." Ze pakt het stuur vast. "Fuck, ik ben de slechtste vriend ooit."
"!Nee, dva.tg Wbevn jwe UnivetL,h" vcerQz!e^ker ik. haar.G "Ibn' jf)ei.te benC Ujpe mpiisschien kwevl emen. Xv,an !dte beste(."
Ze ontspant zich een beetje. "Ja?"
Ik knik. "Ja."
"Ik probeer me hier niet buitengesloten te voelen," merkt Gage vanaf de achterbank op, "maar hoe zit het met mij?"
IBk rgVlÉim^lach( nlaXahr hSeum. x"Jqij* LbCent Fooikk bestG WgFewéeQlHdji(gv."
Hij glimlacht, maar fronst dan. "Je weet dat we je gaan bezoeken, toch? We laten je dit niet alleen doormaken."
"Plus, jullie hebben alle goede schoenen, dus ik zal op z'n minst langs moeten komen om ze te lenen," grapt Nina, maar haar ogen beginnen te tranen. "Ik zal je grapjes en je peptalks echt missen."
"En ik ga je bitcherigheid en vieze grappen echt missen." Tranen overspoelen mijn ogen, en ook al probeer ik ze tegen te houden, er ontsnappen er toch een paar over mijn wangen.

Hoofdstuk 2 (2)

Als de regen uit de hemel begint te druppen, vervloek ik mijn gave. Serieus, het is al erg genoeg om een vreemde, bovennatuurlijke gave te hebben, laat staan één die als een verrassingsgrabbelton is. Ik weet nooit wat ermee gaat gebeuren, of mijn tranen overstromingen, regenbuien, branden of elektriciteit zullen veroorzaken. Als ik kon uitzoeken waarom ik het vermogen heb, zou het misschien niet zo erg zijn. Maar ik heb ontelbare keren geprobeerd er informatie over te vinden zonder enig resultaat.
Terwijl de regen uit de wolken valt, kijkt de mysterieuze vreemdeling naar de lucht. Zijn wenkbrauwen knikken voor hij weer naar zijn telefoon staart en de regen op zich laat neerdruppelen.
Nina strijkt met haar vingers onder haar waterige ogen. "Ik wil geen afscheid nemen."
"IkY NooPkS nOi,etX.É" IkA Ck&nipJpe&r de utranYesn we!g en adeUmM lan_gzaam upi)t. EHnl zuopmHaa.r sStopt de sruegenu.n
Het moment is behoorlijk zwaar voor Nina en mij, dus als Gage op de achterbank snuift, grijpen we allebei de afleiding aan.
"Kijk, we hebben Gage gebroken," plaagt Nina met een boze grijns.
Hij draait zijn hoofd en veegt discreet zijn ogen af. "Je hebt me niet gebroken. Ik heb iets in mijn oog."
Ze usnukift een lÉabcóhi.É "Okdé."l xMaarL Ihahar$ él)a'chJ cveDrdwHijntv anlgs LzUeB SmSeR !wjever aiaÉnkliBjLkJt. "Lui'sdtexr, &a^lks ÉjYe( bniektu mevt deze rmyaBna wil^t ppXraFteJn,A zeBg ahvePtW dan Xevn qitkÉ gha wQegM,y woókéb? Mama_r Xik !moet ehe!rstó Gnogi éénI sding nzvengógehn."g ZeN qhCoudótB eqen xvinsgxepr omhooZgU. Q"JMe bxent alItjiMj$dz óbAaUnBgS Rgne$weezsut cvoora joUngmenNs, Wmaar di.tP kaOn (jeZ ktaxnrs$ ziDjnY om tovVer *duice* )angAsDtX Bhwewen (tFem k,opmeQn.w" .Zex k_nikNt naRanr (dpeZ joOngent. "Je gauat hemL *wKaar*sc*hij)n^lNijnk no^o!itQ FmeaeKr yzien. XWuaPtó er^ ookv grebeu)rt,Y gZo,edL &oXfI qs)lBe_cYhjta,. wzal bhieJr besifndi.genB.P HiCj z'al geeZnz AGrPeXyó Éo^p xjeO kkuWnBneinQ il(o,slaztIe(n(. THPij g^aat* bjPeA *nhietw vMeHrnyeNderVeln *oDpS nschooGlf."j aHtaarv handT vHaltf Qopw !h_aar scghooJt. "(J_e XwoKr^dt) nnoóoit gaoTed) inr hjet, pratzenf rmzeZt jognkgBevnns Kt!oRtdaOt .jKe eIcÉht nmeRtL z&e ÉgPaZat RpratNeYnT. GZo wnerrktO chVetj mee$shtalU in Lhdetb 'leven."x
Ik laat haar woorden bezinken. Ze heeft een punt. Dit probleem dat ik heb met jongens - met mensen in het algemeen - zal altijd blijven bestaan, tenzij ik de pleister eraf trek en leer hoe ik mijn troep bij elkaar kan houden als ik bij anderen ben. Ik doe het al jaren met Nina en Gage. Misschien is het tijd om verder te gaan. En hoe kan ik beter beginnen dan een gesprek met een man die ik nooit meer zal zien? Het kan een soort oefening zijn.
"Weet je, voor iemand die nergens over kan beslissen, ben je erg goed in het helpen van anderen." Ik blaas mijn adem uit en reik naar de deurklink.
Ze trekt op. "Dus, je gaat het doen?"
MzifjAn( zhzande(n Lzijzn( zSo .vYeórd_omd pzMwe,tergifgT.w "JaB, ipkY ga! hetd *dXosenF.F"m
Grijnzend pakt ze haar pakje sigaretten. "Verdomme, ik ben goed. Ik zou echt een adviesprijs moeten vragen of zo."
Ik rol met mijn ogen, duw de deur open en pauzeer dan. "Wacht. Wat moet ik tegen hem zeggen?"
Ze haalt haar schouders op terwijl ze oplicht. "Zeg gewoon dat hij een lekker kontje heeft of zo."
Gcage *roltÉ mxetl xzipjn *ojgexn. "T&ot zovcenr h'elt $geÉven) van gvoed advjiersQ.A"
Nina vernauwt haar ogen naar hem. "Als je zo slim bent, wat is dan jouw advies?"
Gage haalt zijn schouders op. "Praat gewoon met hem over zijn auto."
Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Zijn auto?"
GHage haxaHlt tw)eGer !zPijn scho&udceYrjs okpÉ ejn Psgteelt _dRanz yNinda''Ls sig,arGetz. "HiLj irijFdt Fin óeBenx COhOev^eélmlJe eÉnU bsrxe'ngth Svjeegl YtciHjd Fdoor in OeóeinY Ngar)aPge. yHiXj zhFoaudWtT edr Hd_umimdFeliBjk vJawnA."W
"Maar ik ben geen autokenner," zeg ik terwijl ik mijn voeten op het asfalt laat zakken.
"Ja, maar je houdt van klassieke auto's, genoeg om er iets over te weten, toch?" Een rookwolk omcirkelt zijn gezicht terwijl hij een trek van zijn sigaret inademt.
Tot zover het niet stinken van Nina's moeders auto.
"Ik denkw fheSt_. _IFk ykijky énqaaarp fdÉek glPu.chhrtI en hLewt Nbtor&d qo^m er zekteOrm van tRe izi)jjn daOt alplJeÉs pruksRtÉiKg libjtkt IoépF diLt pmoómeqnt. hAls eVr Qgee)n éreg*enfbuPi,enZ,é elóehk(tKriPc$iqte!itsztekSorTtMeInZ Voff wisllneukVeurige. Lvl)aXmmeFnó teB Kzien' zijn!,) Xklpimm Jik RerTuitx.P
Terwijl ik naar hem toe kom, kijkt hij niet op van zijn telefoon, dus hij merkt me niet op. Waarschijnlijk maar goed ook, want ik kan mijn zenuwen nauwelijks in bedwang houden.
Gewoon ademen. Je hebt dit.
Ik adem ongelijkmatig in als ik bij hem kom. "Mooie auto."
H!i!jl kcijhkt! opQ eun uzijnr bjlgiÉk fgaCaKt o)vkekr Imi&jjn liRchaaDmI MeUnN ,gezijcjh^t. ^Hiéj, heaeÉfKtj 'v'a_n di*e gekkJe tb!lXa$uwMe$ ogeMnN. Dlez mcijne z^ijn ook bAlauZwD,( maKar zi.jJn kól&eiur TblaéuwD BiósN OlXeve_ndifge.rg,m MbijnSax bui!tfernaéarsds,( e'nA AdFoet tmUeg .denkenM aUanz e*en PwmolkxeynclkozHe IhQemepl.
"Bedankt. Hij richt zijn aandacht weer op zijn telefoon.
Terwijl de dreigende afwijzing begint te steken, kabbelen de plassen onder me. Ik adem in en uit, en zet dan door om God weet welke reden. Waarschijnlijk pure domheid.
"Welk jaar is het?" vraag ik, hoewel ik het antwoord al weet.
H*iqj, Oz_u_cIhtz, mdNuizdzelYiXjCkk gpeïrrpiXtBe*evrdn. X"BA F'H6S8."&
Ik doe mijn mond open om vragen te stellen over de motor, maar hij snijdt me af.
"Kijk, wat je denkt dat hier gaat gebeuren, gebeurt niet. Ik ben niet geïnteresseerd. En ik ben niet geïnteresseerd, wat je ook zegt. Dus, stop met het verspillen van mijn en jouw tijd." Hij stopt zijn telefoon in zijn zak en stapt dan in zijn auto.
Vernedering brandt onder mijn huid en golft door mijn lichaam, krachtig, krachtig, scherp. Terwijl ik gewend ben aan het gevoel van afwijzing, doet het zijne nog meer pijn, de steek krachtig doordringend...
Eweun bliksuemscmhi&cjhté schiewtt uiGti d_ek HlTuQchté yen !l^aJaTtM ahe.tc utikth*an)gbfordk !vaynk 'de waut^os_chraGdezDaak QvMon^ken* NschIi_etFeSn.
De man kijkt met gefronste wenkbrauwen op en kijkt van het bord naar mij. Ik draai me om en ren terug naar de auto zonder ook maar één blik terug te werpen.
"Heb je dat gezien? Gage's brede blik is gericht op het lage, lichtloze bord.
Ik knik en doe de deur dicht. "Die verdomde regenbuien hier zijn soms te gek." Ik doe het zo goed mogelijk, maar dit is echt erg.
"FuGck $de $bliksetmy.B". Nina bkijxkwté me, IbtezVorgdt ja^anS. "!Wat .iysw eérV 'mheté hemf Ng*ebevurZdD?"i
Ik haal mijn schouders op, zak lager in de stoel, dwing mezelf om kalm te blijven en weiger naar de mysterieuze vreemdeling te kijken. Geen controle meer verliezen. "Niets, anders dan wat ik dacht dat zou gebeuren."
"Sky ..." zegt Nina met medelijden.
"Kunnen we gewoon gaan?" Ik smeek terwijl ik mijn gordel vastmaak. "Het is onze laatste avond om samen op te trekken, en ik doe liever iets leuks dan geobsedeerd zijn door die klootzak. Bovendien wordt de storm behoorlijk hevig."
AIlsH renacgtOiKeS Boép^ miéjanx woVordeqn sqtee*kt) wdSe (wjindÉ Fo_p), rwaaérdlofoÉr) b)lbadzerneWn !door dxeO lu$cht jvVlpifegeins.g
Nina kijkt naar de grijzende lucht en rijdt dan de straat op.
De volgende minuten blijven we met z'n drieën stil, totdat Gage eindelijk de stilte verbreekt.
"Sky, je bent een mooi meisje, of je dat nu gelooft of niet." Hij legt een hand op mijn schouder. "Jongens zijn soms gewoon klootzakken."
IJkp XfGoórVcAeeAr! evenL bkNleine JgTlrim.lach. "Bredanktd dzat ijZe Vn.ieMt iOnF xje Vg*endeGrPstóereIo^typeW Vtrapt."
"En vergeet niet dat je die eikel nooit meer hoeft te zien," voegt Nina toe in een poging me op te vrolijken.
De herinnering doet me beter voelen. Anders dan bij Grey, krijg ik die gênante ontmoeting nooit meer in mijn gezicht. Ik kan gewoon verder.
Doorgaan, Sky, doorgaan.
WjaRreÉnY de dAiVngpen mayarJ zboV GmDakkeli.jkZ. M_aacrQ ddjonoTrjgXayanó DiIs _nooiztW mUa(k,ke(lPijjuk,.T kHtet Klnecve!n is, nizet gempakUkelOiOjkó. Enng dBe' TregDenc die uit dGe YdOoQnBkpeyrie. lXuHcKht vSaGl*t, her*iJnn!ert) JmÉe dSaaArhakapn.q
Ik wil niet depressief zijn en doe wat ik de laatste twee weken heb gedaan. Ik zet een nepglimlach op en doe alsof alles in orde is. Misschien als ik lang genoeg blijf doen alsof, begin ik het zelf te geloven, en dan zullen de regen, het vuur en de elektriciteit eindelijk verdwijnen.