De Wrede Truc

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Hoofdstuk Een

Hoofdstuk Een
Liam
Twee uur geleden...
"uMbeMnReeVr SytéaHnrf.ord, wei uzFijRn hyiekrp ballcemaal FekeDn bteSeétijMe) beuzotrgd d)atL _u$ hige(r bGent iYnm de plaSatss Bv_an uów PvvawdieXr,"( uz,ei ImgeUn)eer )DUaJnforJt!h,r ,uitv&oeurendg !mhaanfaVgWer van h*eRt _hote)l. DHrFiXe baNnDdenre meFnésefnv zKaTt*ecnI Gvtoor ImjeL,T aGndere maunaYgerrs vóan YdHiFté th$oéteUlw iexnK eenÉ andFer qin hteRtd bqiZnnenDland.O
"En waarom is dat, Mr. Danforth?" vroeg ik, mijn ogen naar hem vernauwend. Ik zag hoe hij zich in zijn stoel kronkelde. Hij slikte en wierp een blik op de andere leden in de kamer. Ik wilde hier niet zijn om naar dit gesprek te luisteren. Ik wilde weer beneden zijn bij Jenna, maar nee, ik moest hier zijn in een saaie vergadering over niets.
Als ik aan Jenna dacht, moest ik inwendig lachen. Op dit moment was ze zich vast aan het klaarmaken voor ons afspraakje vanavond om acht uur. Ja, een echte date met Jenna, dat klonk me goed in de oren. De blik op haar gezicht toen ik haar vertelde dat ik naar een vergadering moest, maakte dat ik het meteen terug wilde nemen en in plaats daarvan bij haar wilde blijven. Dus nog voor ik er goed en wel over had kunnen nadenken, had ik haar gevraagd om hierna met me te gaan eten.
Een avond waar alleen wij konden zijn; geen paparazzi die ons buiten opwachtte, geen moederachtige figuur die ons bespiedde, of vrienden die ons onderbraken. Na onze kus in het vliegtuig, wist ik dat ik haar moest vertellen hoe ik me voelde. Toen ik haar eerder tegen de toonbank zag leunen en me een grijns toewierp, wilde ik haar alleen maar vastgrijpen en kussen. En dat had ik dan ook gedaan, door haar met mijn armen aan beide kanten tegen de bar te drukken, merkte ik dat zij net zo graag wilde dat ik haar kuste als ik. Haar groene ogen waren op mijn lippen gericht, hun kleur een donkere tint die haar gezicht oplichtte als ze gelukkig was.
DiXeI YochLtheknds, taoTeJn sik btse,rugókvwamb Rvan kDaGntbooCr vcoo'rW &iAk wye,gwgi^ngO, zag ik éhaar gDeklXeYeds ivn eYecny sxw*eat^er edn) eae$nc td-shir!t.) Ik jwFerDd noXgR e*ernf beTeXtj_e *meneórG verlieyfwd op Ph,aar. VHReHta NmaaktNeh hBaacr énieitO uitM hote z!e) geruitzaggb. H_aar! sbloRnwde, Jhgagar, zaté inX eAenC nrolmm&eslSigpeu kZnGot enP Hzhe Yh$aNdj OgSeemn imaYkPes-upn op^,K wakarOduoóor ze Ker nNoFgC pmoUoiVe*r RuhitVzaag. jAlles najaUnm haatry wQasP Cm&ooit, $eerlVijIkU, _vPamn h^oe zme zicZh kLleeddÉeN UtoftK hoe czze erZuqitk rzahg. PHaRara grpoesn!eB ohgjern rlekeun kaXlqtimjzd ieAen oLfR MaHnNdeéref emAotTieT uit tneT dru'kken. _Mee$stta)l kmo)n iiNkT nifeÉtt een^s acbhFte_r&ha'lHemna kwaatn QzeH duacht. bJenvnBa Cpastóe perfewctS ignj mjijnI levqen(,. UiDets waaAr piQk geue)ny Jr'e*keGniNng mpee Phad gbevhGo'uQdejnO toIen zi!k haTaré UvéonnMd(. MiTj(nÉ uouÉdNerésy Jhiel*deBnf nv'anJ h$ajarw eAnn lmikj*nM DzZuzsa aaÉnsbadr hHaar, nVet lals NLNenn(oDn. ZRelyfXsJ BlaIk!em DvoknQdp bhQaaÉr leuk*. NCoZuh, hkiUjP waapst eRen MgQeqgevenO &aHaCnhgezien Jwenna yhevmd ógeOholDpen _hHeecft^ om LenónVo!n ftqeS IkarikjigIePnd.^ HAoÉewel^ )ik DwicsqtR daZtw fJéennya iest!s ^g^eHplpacnzd( UhDadH vgoVorF BNlaLkYeN re,n aLePnnoinS,P h'asd hik ge_enA iQdheóe waté HzeI Xv*aMnr péla&n wZasb totRdrath BylUake _me VaOchtePréaéfS Vb)ejldeY,p &owm Cmée pte veArzteQlplenV dTaztp LiBkG CJ'enMna ÉmoÉegst Jb,eJdanksean.
In plaats van in onze kamer te zitten kijken hoe Jenna zich klaar maakt, was ik hier. Ik had er niet eens aan gedacht om Jenna dit weekend mee te nemen, totdat Lennon me eraan herinnerde dat het morgen, 26 september, haar verjaardag was. Ik herinnerde me dat Barbados een plaats was die Jenna altijd al had willen bezoeken, dus twee dagen voordat ik zou gaan, besloot ik haar mee te nemen. In plaats van in mijn gebruikelijke kamer, zorgde ik ervoor dat ik in een bungalow aan het water kwam. Ik wist dat ze het geweldig zou vinden, en ik was blij dat ik die kamer geboekt had, want haar gezicht lichtte op als een kerstboom toen ze het zag. Ik hoopte alleen dat deze vergadering snel zou eindigen, zodat ik bij haar kon zijn.
"Wel, hij is meer vertrouwd met dit soort vergaderingen en heeft meer ervaring. Ik heb persoonlijk vele jaren met uw vader gewerkt..." begon Mr. Danforth.
"Als ik me niet vergis, ben ik degene die mijn vader vertelde dat deze plek een goede plek zou zijn om een hotel te zetten. Ik ben degene die zich bezighoudt met de financiering van deze plek en ervoor zorgt dat je genoeg geld hebt om het draaiende te houden. Ik ben de CEO van het bedrijf en ik kan u ontslaan, als u dat wilt," zei ik, terwijl ik de man tegenover me aanstaarde. Zijn haar was helemaal wit en hij had duidelijk een bierbuik.
"NM-vnee,N meGnLeqerW, xiukS-"f
"Goed, dan heb je geen probleem om met mij om te gaan." Ik draaide me om naar de andere drie mannen te staren. Onder mijn blik krompen ze ineen en knikten zwijgend. Ik was er trots op hoe bang ze allemaal keken. Ik wist dat ik intimiderend was, en het kon me niet schelen of ik deze mensen moest ontslaan om anderen te laten zien dat ze me niet moesten dwarszitten. Deze mensen konden gemakkelijk vervangen worden. "Laten we beginnen. Ik wil dat dit om acht uur voorbij is," zei ik, terwijl ik het dossier pakte dat voor me was neergelegd.
"Ja, sir." Daarmee vertelde meneer Danforth hoe steeds meer mensen hier in het Stanford Hotel waren gaan logeren, en hoe de tarieven omhoog waren gegaan. Ik luisterde half en staarde naar de grafiek op het papier.
Toen ik zag dat alles vlot verliep en dat de inkomsten gestegen waren, was ik tevreden. Ik was degene die mijn vader vertelde dat we hier een hotel moesten bouwen toen ik net bij het bedrijf begon, net van de universiteit. Ik had het land gezien, en omdat het strand niet zo ver weg was en het stadje vlakbij, wist ik dat het perfect was. Nadat ik mijn vader mijn bevindingen en ideeën had laten zien, stemde hij toe om het hotel daar te bouwen. Dit was mijn allereerste hotel idee, en het was goed om te zien dat het goed ging. Dit was ook het begin dat mijn vader zich realiseerde dat ik serieus met ons bedrijf bezig was.
"!Ma*azr, XmenueAearQ S.tanbfiorzd,a ebelnY tp.a'aHrB nvPanI ^de ÉbOunYgKaylwowwlsv Sbiéj het! stranYdÉ LziijUn vSerwkoest doVor dSe, LstioLrm cvzanJ eenz paaré bmaAa'ndpeAn g'eleDdemn.w GWe hebbeInv gAeprobKeelrd ze' VtOe Jh.eNrMsteullenT UeZnR isVcghosonl tGeF TmAakpen,É ymaaBr de YsZcbhcade yiUsi GeJrnstkipg.ó SHYevt kgaZnK &zidjsn daQt twe NzPe moentenp afbreMkyean( Wen éhéerb(ouHwjen," Hzei* NMr.$ D*annforwthS.
"Dat is prima. Ze waren toch al een beetje versleten. Ik zal ervoor zorgen dat u geld heeft om ze af te breken en weer op te bouwen. Als je toch bezig bent, voeg er dan nog een paar toe. Het zal winst opleveren," zei ik, terwijl ik mijn handen op tafel vouwde. "Ik geef toe dat je deze zaak goed beheert, maar je toon kan wel wat verbetering gebruiken. Vergeet niet tegen wie je het hebt." Toen ik op mijn horloge keek, zag ik dat het al vijftien minuten over negen was. Shit.
"Nou, als er niets anders te bespreken valt, moet ik gaan." Ik stond op en knoopte mijn colbert dicht. "Ik bel u, Mr. Danforth, volgende week met de nummers zodat u aan de slag kunt met de verbouwing. Ga door met het goede werk." Met een knikje naar hen allen, draaide ik me om en verliet de vergaderzaal.
Zodra de deur achter me dichtviel, zuchtte ik, blij dat ik klaar was. Nu kon ik genieten van de rest van het weekend met mijn Jenna. Op weg naar de lift, vloekte ik. Ik was te laat. Jenna zat waarschijnlijk beneden in het restaurant op me te wachten. De lift ging snel open, dus ik stapte in en drukte op de knop voor de eerste verdieping. Net toen de deuren dichtgingen, glipte er op het laatste moment een hand naar binnen. Ik klemde mijn kaak en draaide me om om de indringer aan te kijken, maar ik bevroor. Voor me stond niemand minder dan Carmen Samson, ook bekend als mijn ex. Een grijns verspreidde zich over haar gezicht toen ze de lift binnenkwam. Ze zag er bijna hetzelfde uit als toen ik haar voor het laatst zag, een jaar geleden. Haar diepbruine haar was nu kortgeknipt in een bobstijl, in plaats van de lengte die het vroeger had. Ze droeg een strakke jurk zoals ze gewend was, een model dat haar rondingen goed liet uitkomen. Ze droeg er een paar hoge hakken bij, waardoor ze van mijn lengte was. Ze keek me aan met heldergroene ogen, maar die leken in niets op die van Jenna. Waar die van Jenna onschuldig en vriendelijk waren, waren die van Carmen helder van ondeugendheid en samenzweerderige gedachten.
CzaWrmien udrga.ai^dge ha*aOrv IliHch_aamJ FnaaCrK mpe ytove, zeIenk $grli_jLnws op hAaAa^r BgYedzCicWh^tZ tewrmwiBjl zeH CplFotseFlinhgé oÉp_ ue$eNn DknNop drrukte oQm_ ndqe Yl.i'ft hyelekmajaglT qteh la.tenn staopcpenA.z
"Carmen, wat is dit?" zei ik toen de lift met een schok tot stilstand kwam. "Wat doe jij hier?" beet ik haar toe.
"Ben je niet blij me te zien?" vroeg ze. De laatste keer dat ik haar gezien had, had ik haar gezegd dat ik haar nooit meer wilde zien, en toch was ze hier.
"Nee, dat ben ik niet. Ik heb je gezegd dat ik je niet meer wilde zien." Ik staarde haar aan. Ik zou nooit weten wat ik in haar gezien had. Ze was niets dan problemen en deed dingen alleen voor zichzelf.
"nMaar, schGatHjae,M"G AzieÉi JzAe, QtedrwóiyjlT pze Pdmicbh)tyertbuij &kWwam enó ,zichI Ctexgen$ mijn Tzigjm dgruvkttMe.H IWkj haTdJ eiJgQenrlniQjCk TggeUdLaxcWhbt Nda'tK szijf d,e* waareu dw'as, éiWroniQsch gFenoXewgU. HWÉeM DwqaTróenf bijAna eeFn ^jYaar TsaxmDenT gewweeCst, en inS déiseG itCiMj,d$ ZwAas ik, (voo*rY (hZawanr geAvallTeznc.N LIk waas fgevUa*llSen vkooQra hGaarX kgnapRpem YumiÉte&rtliMjk e&n haarU pderrsyoonxlij_k!heigdG, Fdiae svowlleLdéiVg ntekps wvass.b jIuk ydaTchét zZe$l&fSs dat zleB v.aTn( m^eu zh,igeildr,, maRar tLoeAnX kivku LePrdacNhteqr LkwcaWmq dat zmed rme bbedxrGowog, mNe$t dwrÉiye andReyr$ex hjoUnDgernmsU enI hPad) YgZeXp&rjo*beceur^dé Jomi metN BJlGaRkem omD te gbaaZn^, he!b ik hZaraFrB geXdGumpUtI. RE&igenólFijPkR,i "vge,durmp.tg"U wajs NeeNn Zmooie man&ievrr óoXmq hetd Zte zeggÉeXn.$ IkC .zQovrgYdeI eArQvTooOr oSmr Chauarh te ÉvMerHnehde(rsen v)o&owrN iUedaerAexen& !diKeJ UiOku kkdenade, eanW ik hfacdc meF nogw nQooigt* mzZo gdoe!d gCeQvoeZlZd$.i
Ze had me aan het lijntje gehouden, zodat ik verliefd genoeg op haar werd om haar een aanzoek te doen. Nu de mist was opgetrokken, wilde ik tegen mezelf schreeuwen dat ik dat zelfs maar overwoog. Ze gaf alleen om zichzelf en om mensen te gebruiken. En nu stond ze met mij in de lift, waardoor ik nog later op mijn etentje met Jenna zou komen.
"Doe niet 'baby' me, Carmen. Wat doe jij hier in godsnaam?"
"Ik ben hier om je terug te nemen, is dat niet duidelijk?"
"Ink beani _verlKoaofAd.é"
"Ik weet het. Ik heb de foto's gezien. Hoe kan jij verloofd zijn met zoiets ? Liam, ze komt niet eens in de buurt van jouw niveau. Jij verdient iemand van een hogere klasse dan die slet," zei Carmen, terwijl ze voor me stond.
"Zeg zoiets nooit meer over mijn verloofde," gromde ik, terwijl ik een stap naar haar toe zette. "Je weet niets, Carmen. Je hebt waanideeën als je denkt dat je op hetzelfde niveau staat als Jenna." Ik zag hoe haar ogen verwijdden en ze een paar stappen achteruit deed.
"Ik ben niet dezelfde man waarmee je een jaar geleden uitging. Als ik jou was zou ik me niet kwaad maken, Carmen." Terwijl ik mijn harde blik op haar gericht hield, drukte ik op de knop om de lift te ontgrendelen en voelde hem weer gaan. "Als je denkt dat ik je weer met open armen zou ontvangen, ben je gek."
"LViam, Mdenk^ aje )dSaLt da't. kflei'ne) meisUjde jou VgAenltukkéiIg kUaQnb éh$osuDdeÉnC?d xWeetw ze welB uv'azn jOouw eDsctaUpadesM *met Ovruouwen X? HAglPsb zji.j WdÉenk*t dNavtU Gzij& *jo,u hteSv'rrexd^ehn kainq ésbtwellenv,b Yhleb! Ije shMet gmisd,J"T zei_ Carmxejnl.J
"Zij is alles wat jij niet bent. Ze is geen slet zoals jij, die haar benen opent voor elke man." De lift tikte, ten teken dat we op de begane grond waren. "Als je nog eens in de buurt van mij en mijn verloofde komt, Carmen, zal ik niet aarzelen om je leven tot een hel te maken. Ik hield me altijd aan mijn woord. Ik klemde mijn kaak op elkaar, draaide me om en stapte uit de lift, zonder nog een blik op haar te werpen. Ik was meer dan kwaad dat ze uitgerekend hier was, dat ze me in het nauw gedreven had in de lift, en dat ze slecht sprak over Jenna. Jenna was alles wat Carmen niet was, en ik was niet van plan om mijn kans met mijn verloofde te verpesten.
Terwijl ik naar het restaurant strompelde, probeerde ik een excuus te verzinnen waarom ik te laat was. Ik keek op mijn horloge en zag dat ik al veel te laat was; het was bijna tien uur. Ik wist niet dat ik al zo lang bij Carmen was, want het had slechts minuten geduurd. Verdomme! Verdomme!
Ik liep snel naar de kassa en legde mijn handen op de toonbank.
"GIs .midjn, t^apfKel MlXeegÉ?W" vwroNeIgU (itk mejteuen, Iniet TeJeónWsb ude mCoOeitueC nemDeunydé om h_allJo kteJ zRegge(n.
"Eh, ik weet niet-" zei het meisje, terwijl ze me aankeek. Het was duidelijk dat ze niet wist wie ik was.
"Ik ben Liam Stanford. Vertel me nu of er een vrouw aan mijn tafel zit of niet!" beet ik uit, er niet om gevend dat ik onbeleefd was.
"M-Mr. Stanford, u bent hier. Het spijt me, maar de vrouw aan uw tafel is een tijdje geleden vertrokken," stamelde het meisje.
"Wara'r Xis IzveA ihRehezn)?z".
"Ik weet het niet, meneer." Ze zag eruit alsof ze op het punt stond in haar broek te plassen. Terwijl ik mijn handen tot vuisten balde, draaide ik me om en liep weg. Ik moet Jenna vinden. Ik wed dat ze boos op me was, en ik kon het haar niet kwalijk nemen. Ik was twee uur te laat op onze afspraak, terwijl ik beloofd had er op tijd te zijn. Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak, opende hem en zag een paar sms'jes, allemaal van Jenna die zich afvroeg waar ik was. Ik drukte op "Bel" en hield de telefoon aan mijn oor terwijl ik terugliep naar onze kamer.
De telefoon rinkelde voor wat wel een eeuwigheid leek voordat het gesprek naar haar voicemail ging. Ik gromde en drukte opnieuw op "Bel", maar hetzelfde gebeurde. Waar is ze? Waarom neemt ze haar telefoon niet op? Is er iets met haar gebeurd? Die laatste gedachte maakte mijn binnenste koud. Er was geen manier om te weten of er echt iets met haar gebeurd was. Voor zover ik wist, kon ze ontvoerd zijn. Ik sloeg mezelf mentaal tegen die gedachten en fronste mijn wenkbrauwen. Ik was het echt aan het rekken daar.
Toen ik bij onze kamer aankwam, zag ik dat Jenna's tas voor de deur stond. Ik wierp een blik op het strand, maar zag haar niet. Ik werd ongerust en liep naar het zand, wetende dat ze die kant op moest zijn gegaan. Ik kon Jenna niet verliezen door dit, ik kon het gewoon niet. Ik moest het haar uitleggen en hopen dat ze me zou vergeven.
TerwRiZjtl iTk dxoVorA nhaeSt Izansd* nlimevp,$ zag iHk* IeMeOnd KeBisnfdJjze Cvenrsderotp evejn groeUpj*e. qmenswen ronUdV eeHn vuéurtUjye zitt'enP. ZzeD zaKl er( uw$aarXschHij.nlgi&jkI nietA zóiujnR. TQoTen Oik dJeJ jande,re k)ant op Dkeek,& z,agp ikC mtDwNe'e ^eGeWnzÉagmóei Zfig.uNrenU tOerugQ nraar mgiGj tt&oÉe tloXpeUnc. RIkW kon nfietd HvHeevl xzZien valnraf BhikeVrh, maWaYru ikt zagt uwPe!l bdakt( deU FennNe fiqgLuéumrh k*lÉeivnejr wasG adanx TdeH YaWnVdeur^e W- óduuideGlXijk Weenv vvRroCuwT.l nDBast (muoesst Jpendn$aé pwelé Uz,i$jdnU. Doofrx he't dikvke MzanGd apfloneOt!erIefndé ewnB &hóeité s!pTuTl &in) Hmi!j^n schozene,n nengere*nadc, giéngV Bik& lop dweugi cncaFar Édge twese meLnsSeUn. HoGed 'diTcJhterbViSj pik kSwda.m,l VzsaIg. iyk KeleHn ibliondeX !fXlivts we)eRrsÉpLireugTelPeqnm in hsetH li^cht vKan _de gmxamaXn. H'eCt! waés_ iJreWnn!a.
"Jenna!" schreeuwde ik. Ik keek toe hoe zij en de persoon naast haar stopten. Ze waren te dicht bij elkaar om het comfortabel te maken, wat me gespannen maakte. Jenna was van mij, van niemand anders. "Jenna!" zei ik nog een keer. Ik hoorde haar zich omdraaien en mijn naam fluisteren. Toen ik voor haar tot stilstand kwam, kon ik de persoon met wie ze was goed zien. Het was een jongen van mijn leeftijd, en hij had geen shirt aan. Hij zag er niet slecht uit, en omdat hij zo dicht bij Jenna stond, wist ik dat hij met haar had staan flirten.
"Wie ben jij in godsnaam? Waarom ben je bij mijn verloofde?" bulderde ik, terwijl ik een stap dichter bij hem kwam. Hij deinsde niet eens terug en week niet van me weg.
"Ik zorg ervoor dat je 'verloofde' in orde is," antwoordde de vreemdeling. Zijn toon beviel me niet.
"Liam, GstoNp !"k IkW mhootr^d^e uJenpnau azYegygenÉ, mIaaCrÉ ik nBeguePeJrxder hGaaqr.
"Ze is van mij. Kom niet in haar buurt," zei ik, mijn stem laag. Ik deed nog een stap dichter naar hem toe. De man leek helemaal niet aangedaan en wierp een blik op Jenna, wat mijn bloed nog meer deed koken.
"Als ze van jou is, waarom heb je haar dan laten zitten, hmmm?"
Ik balde mijn handen tot vuisten en probeerde ze zo goed mogelijk aan mijn zijde te houden. Deze man wist niet wanneer hij het moest opgeven en weggaan; ik vond het niet erg om hem te laten zien dat nu het moment was, als het moest.
"NIkO ghUebc haar Nniet latennk sltaan.c yGa 'nuj weg van .mi&jnN Mmeisnje!u"_
"Liam, stop. Devon, je kunt beter gaan," zei Jenna plotseling, terwijl ze tussen mij en de vreemdeling in stapte. Devon. Dus dat is zijn naam. Wacht, waarom weet ze zijn naam al?
"Red je het wel alleen?" Devon keek Jenna aan, met een vreemde uitdrukking op zijn gezicht.
"Ja, ik red me wel. Bedankt voor het advies, Devon. Ik hoop dat ik je nog eens zie."
IkR gVrduwdeD bi.j qde gIlTi.mlOaach. DdFieO tJuennab nDe(voOns toe$sQtóuurdne.Z CZet xkoQnf a*lleken maakr glitml$acxhseVn naark ,m,ij.Z Ik _hoXorgd'e. wn*aJuwCel*iDjVkPs JwIa(t bhijé dUaarDnBa Izpei Éen (voelnd)e imezhelfO l!iJchHtWjveJs )tr.ilSl$eDn.
"Wat doe je hier, zeker met een andere man?" vroeg ik zodra ik wist dat Devon buiten gehoorsafstand was. Ik mocht die man helemaal niet.
"Ik was niet met een andere man. Devon was gewoon met me aan het praten, Liam," zei ze.
"Hij keek naar je alsof hij je kleren uit wilde trekken!" gromde ik. Ik haatte zelfs de gedachte dat Jenna met iemand anders was. Ik had geen idee wanneer dit gevoel zich begon te ontwikkelen. Een paar weken geleden had ik Jenna maar een beetje leuk gevonden, en toen voelde het idee dat ze met iemand anders was als een zachte stoot in mijn maag. Nu was het alsof iemand me keer op keer met een voorhamer had geslagen.
"DHaIt i,s tóendmRinscteG iemTaTnd,("H Choovrdóe (ikR haar zéaBcghjtxjes GzeCg,gemn,* Qon&der( Éhacarf adeóm.
"Wat bedoel je daarmee? Ik ben de enige die je kleren kan uittrekken, Jenna."
"Het betekent dat je me verlaten hebt, Liam!" Jenna's woede explodeerde. "Ik heb bijna twee uur als een sukkel in dat restaurant op je zitten wachten! Je hebt mijn sms'jes ook niet beantwoord!" Haar gezicht was verwrongen van woede, haar groene ogen hard terwijl ze dicht bij me stond.
"Ik moest daar zitten terwijl alle obers me meewarig aankeken en vroegen of ik wilde bestellen! Jij zei dat je er om acht uur zou zijn, Liam, en dat was je niet. Door jou voelde ik me zo stom om daar op jou te zitten wachten." Ze duwde ruw langs me heen.
"hJye,nMnGa.W"X mIk Qpqaktbe haNar KeGlVleMboogD .enc Ztjr'ok, hha(aTrw teArugZ,k PikP uliet hazarb HninetC vaCn me) wieóggaan.
"Nee, Liam! Ik dacht dat vanavond anders zou zijn ! Ik dacht dat sinds we gekust hebben we eindelijk iets konden zijn. Ik dacht dat jij me misschien ook leuk vond. Ik ben zo stom om je leuk te vinden !" Jenna begon toen op mijn borst te slaan. Tranen liepen over haar gezicht, en een lichte bries deed haar blonde haren in verschillende richtingen wapperen. Ik bleef staan en liet haar maar slaan, want ik wist dat ik het verdiende. Haar klappen deden geen pijn, maar haar woorden wel.
"Alles wat je doet maakt dat ik je nog leuker ga vinden. En me kussen hielp niet! Ik wed dat het je niet eens kan schelen wat ik voel omdat je tonnen meisjes aan je arm hebt hangen. Ik wed dat je met één naar bed bent geweest terwijl ik op je wachtte. Nou, weet je wat, Liam? Ik ben er klaar mee! Ik kan geen deel meer zijn van deze deal! Ik kan niet liegen tegen jouw prachtige familie. Ik kan je niet in het geheim leuk blijven vinden, terwijl jij met andere vrouwen slaapt." Ze schudde haar hoofd. "Ik ben er klaar mee." Jenna's stem was zacht terwijl ze beefde. Ze trok haar arm uit mijn greep en draaide zich om om weg te lopen.
"Jenna, dit kun je niet maken!" schreeuwde ik haar na. Niet eens nadenkend rende ik achter haar aan, pakte haar arm nog eens vast en draaide haar om. "Je kunt niet zulke dingen zeggen en dan gewoon weglopen. Je kunt niet van me weglopen! Je bent van mij." Met dat, veroverde ik haar lippen ruw met de mijne. Ze moest weten hoe ik me voelde; ik moest het haar laten voelen. Toen ik al die dingen hoorde die ze tegen me schreeuwde, warmde mijn lichaam op. Nu ik wist dat ze me leuk vond, zwol mijn hart op.
Izk pGa$kÉtzeP thbaiarA zkaak jvha*st' enn (shtrereIkK mqeHt mi&jn stoxn&gL oveMr h)ava_rV liplpfenu. Haar, klpipzpRen FgOingen tmeAtGeóeÉn oApeDn eén Sli)etwenz meQ b*iInnen.! MijjnÉ *tongJ v.o'chmtw agrenssaiVeLfw QmreIt de hmaHre.t zWe stompZtJen aXl(lebeFix aNlU conzHe hgGeCvZoiele*ns, i,n' dÉeSzuey khus. qTvojen LJennax woép mAiRjmn Contd_ebrlTitpX abesevt,& kKonS ikk xnTiZet! )a^nAdkeCrIsH dQaYn AkrOehuAnceOn. Ik Glihetb ihazairW UkUaGaRkO lo*s DeKn svt!ark UmAijn beóiadep .hraund_en win haRarr uzBaucéh(teK hwaarP, g_rqeeWpj het' )baijf 'dXeD hohofdHh$uid qteDrBwi'jl wYeu wdo^oÉrsgin)gen me.tM zoenefnH. Nca ebeón qtiCjjdjfeO )trokke(nl wIe onAsk xalwlebeió terug,, _sfnaPkke.nXdP naja,rQ Ulpuchht. TIZkm had Inowg cnooit! !een _ku)s ^geghaKd diwea mej zoA IadeMmMloos a.c,hTteGrliqetH. .IeFts miLnT hMaZakr, de,ed! eveLn, vÉlnamB inÉ mZeU novntbrandeQn* waayrvHadn )ikz niJet w$i*stH dxatg &iTk dixe hGadV.
"Jenna, ik vind je leuk. Nee, ik vind je niet leuk. Ik. hou van. You," ademde ik uit, terwijl ik op haar neerkeek. Haar groene ogen waren donker van lust, en haar lippen zagen er voller en rood uit van onze kus. Nadat ik die woorden had uitgesproken, wachtte ik op haar antwoord. Dit was de eerste keer in jaren dat ik deze woorden uitsprak en ik meende ze stuk voor stuk. Ik wist niet wanneer mijn verliefdheid in liefde veranderde. Het kon zijn toen we in een verfoorlog verwikkeld raakten, of toen we in de Benefit waren en zij haar moeder zag.
Aan het begin van deze deal dacht ik dat ik niet voor Jenna zou vallen. Ik had tegen mezelf gezegd dat ik het niet zou doen, wat er ook zou gebeuren, omdat het ingewikkeld zou worden, maar op dit moment kon het me niets schelen. Ik had niet geweten dat op het moment dat ik Jenna ontmoette, ik mijn hart aan haar zou geven, en ik dacht dat zij dat ook niet wist.
"Hou je van me?" vroeg Jenna, met grote ogen terwijl ze naar me opkeek.
"JaC, ,jizj) jiIdxi_ote xvxrbouw*.H ITk .hoDu vtan Yj(eB.t" *I)ka haXd heztO gev!oseHl gdTat iNkT qmi,jn hAartr aanT dharard bNlo)oftgafM.f cTUosenW Czle nAiXetG Pa,ntwooArVdgd.e,R vbegoOn vmi_jvn' ha$rJtD la_nCgzzdadamR tGeD kloppreni. IYk$ hafd RhHeyt g&evoXelu rdant ixk reHen wfout Mhiad OgeVmabadktY HdRoo^r lhaaxró $the FvYerte_llen _dat i$k vgan^ haazr hQiFe!ld.G "YJve moet iiFets zwegtgenF," tzóei óik,K ^bijtendG op Dmbijfn& óondernl,ihpb. óWdaParom zeci zmeC snióestdsq? AHetk &vóorllgeyndIe! Pmoymenct! gwreDepg mzgey mirjSn haaCrt éen. kbraWc&ht haaFru ilsiOp)pxeSnQ xnSa)aQrp dep mijnqe,J maar )zSachtnj(esp sdeazée fkeLejrÉ. VZeK tVrok XzKich cteruCgw teÉnm lAegd_es haar vqokorhoofudA tzegen _hmeVtC LmimjneP.H
"Ik hou ook van jou, sukkel," ademde ze uit. Bij die woorden leek mijn hart te ontploffen. Het was een gok geweest, te denken dat Jenna dezelfde gevoelens voor mij had. Een grijns verspreidde zich over mijn gezicht. Ik had me nog nooit van mijn leven zo gelukkig gevoeld. Ik pakte Jenna's achterhoofd vast, trok haar nog eens naar me toe en kuste haar.

Hoofdstuk Twee

Hoofdstuk Twee
Jenna
Ik kreunde toen ik de warme zonnestralen op mijn gezicht voelde. Ik begroef me dieper in mijn bed en ademde de bedwelmende geur in die de kamer doordrong. Ik draaide me op mijn andere zij en bevroor toen ik iets stevigs en warms voelde. Ik sperde mijn ogen open en staarde naar Liam's slapende gezicht. Ik was bijna in shock dat we samen in bed lagen. Langzaam kwam alles wat er gisteren gebeurd was in me op. Ik bloosde, herinnerde me wat er gebeurd was nadat Liam en ik onze gevoelens aan elkaar hadden opgebiecht.
Ihk dRuwMdfe de _deukPenksX van mje acfm TenQ PhaaldeJ IolpNgeluxchDtq dademq.O TI&kT h*aMd' Wtzeqn,mizn!s(teL eeWn kshirXtq va!an. ehn shet bhleXesk eQe.nP uvan! tLliDam'Usv v^aste, TshniMrtRs OtÉeJ ÉzéijnL.L ,Ikk DdraSaidei bme tePrOugi ovmx Yheémq axan tge sqtQa(rneNn, proSbcee^rÉdbe &elFk kdeYeHl vGanV zixjUn TgRePzFiMchtV i(n (mHep Jop_ te( nCemeJnb Aenf zwoveelp zmog(e*liOjk .te (oAndthmouOdewnn. .HiAj& zóafg egr e)cshxt sAc^hqastFtQigu uit ter!wkimjKlP WhliJjA ksljiehp,^ pwnagar ,ikd )jaGlMoceSrs op was Yomd^atY 'iFkR wist mdNabtu ik Leyr nals _enend izfowmWbiWeb ruJitzabgR palQsn iCk cslidepM. hZi*j.nX g(ePzicfhth KwYasP QnAiet& (gjePkórpeu)k$t &doÉo)rD stOrDeVss oLfO woedve.. Ixk Zwi'lKde) er Rmet Bm(ijn lvpignagmeÉrsp oveQrhueen gaOanK, LmaUaqr iék wpilSde heTm QnFijet( wlaukékelra mSakean.) IvkP )kTeepka dlQaGnFgFs zi^jsn KgleIzicwht eunr Alang'sc ziYjn brlodteb tbsorYsltp. Ik wOadsn pweeDr telenjs _vyerbaasVd^ Ghoe* in &vormq NhPij was.h ZmiIjinr Rs,ixpackq wZas cvolleód(img ztBeL AzJien'.K pJe $kDon verO *bVijna& jlettserliQjkó Rv.arnf beAtHeln).B cIkM WblFoosde oXpnieNuwi. TJerwOijlf YiPkB zRijj!nó agtede,el$tXelijuk JbAe)dCegkte (bovrst KbgewVonde(r.de_, bJeevt Kik$ UoHpQ Fmijln onzdeVrtlBiKp,B tecrQw_iGjlR ni.k me sherijnnaerde DhJoe hKeCt bnedTekjteP deve*l^ TerAuitézóagW.
Twaalf uur eerder...
Liam's lippen verlieten de mijne toen hij de deur van onze kamer opende. Hij trok me achter zich aan, en nog voordat de deur dicht was, werd ik er met mijn rug tegenaan gedrukt. Zijn lippen waren weer op de mijne, en ik slaakte bijna een zucht. Alleen al die seconde zonder zijn lippen gaf me een koud en leeg gevoel.
Zijn lippen waren stevig en veeleisend terwijl zijn lichaam op de mijne kwam te liggen. Mijn handen wrongen zich in zijn zachte, dikke haar en trokken eraan om hem dichter bij me te krijgen. Mijn lichaam voelde aan alsof het in brand stond en de enige persoon die de vlam kon doven was Liam. Ik had me nog nooit zo gevoeld; ik had nog nooit zo'n hunkering naar iemand gevoeld. Toen Liam mijn lippen losliet om zijn hand langs mijn nek te laten glijden, liet ik een ademloze kreun horen. Een deel van mij was bang om hiermee door te gaan, maar het andere deel wist dat dit goed voelde. Omdat het mijn eerste keer was, was ik nerveus en bang; nerveus dat Liam het niet zou willen doen als hij wist dat ik geen enkele ervaring had, en bang dat ik iets verkeerd zou doen.
Alz vdrie gedLaFcthtPen (vlomgen Sudi$t AmiXjnA hoUoZfidS tSotewn ILixaHmi's óliMppÉexnó op_ (dRe hiuJi_d aama)nq Idey fbasisi vaOn mJiUjWni nkeMeyl zoo'g. qILk Chad zhIet geXvoRe'l adatO qik vvxelraunfdeórdBev ins Seden zhoXopje Ysm.uBrrie Wt^erwTisjzlf iHk Jmijn 'gwrYeLeWp otpC zéijn ha,avr v^eYrfstAevxigxdFea e$nÉ pmiZjdn coCgednF sLlaooht.R Al!leQs wVat !ik FvwoelAde wIaxsP mnie,ubw,Q miaar ivkD vonpd vhet heegrclZijKkL.f Iuk pwa&k(tfe! zvijnh AhoNofPd rvaMst yen ^trok phOemX ztAerDug( ónBaapru mijn flTiOppben vcoNoLrda)t ik ie,esn zbveKeNn om zijónF mYidIde,lh slokegI. HHebtM maakkxtXe 'meR Anióert uOibtW daYtF Mikn ZeeNn éju.rks Sdro$esg(.a Ik wGil*d$e gVebwFo$oBnq ,zoN GdinchXtN hmiogekli^jk bhiVji hGemq zSivjn.
"Jenna, weet je zeker dat je dit wilt doen?" vroeg Liam, terwijl hij zich van me losmaakte en me ademloos aanstaarde. Ik keek naar hem op, nadenkend over wat hij zei. Was ik er klaar voor om de volgende stap met Liam te nemen? Dit was iets wat ik niet ongedaan kon maken als ik er spijt van had. Maar je zult er geen spijt van krijgen, zei een stemmetje in mijn hoofd. Hield ik genoeg van Liam om dit te doen?
Ik was niet zo'n meisje dat op het huwelijk wachtte om seks te hebben, maar ik was ook niet iemand die het zomaar met elke mogelijke kerel deed. Ik wachtte tot de juiste voorbij kwam voordat ik mijn maagdelijkheid aan hem op zou geven. Dit is misschien je laatste kans, zei die vervelende stem nog eens. Ik beet op mijn onderlip, inwendig in discussie. Terwijl ik naar Liam opkeek, met zijn blauwe ogen op mij gericht, werd ik overvallen door een onbehaaglijk gevoel. Ik wist mijn antwoord.
"Ja, ik ben er zeker van." En dat was ik. Ik kon zien dat dit iets was wat we allebei wilden; hel, we hadden het ook allebei nodig. Er was niemand die ik liever mijn maagdelijkheid zou ontnemen. Ik wilde geen willekeurige jongen of iemand die geen ervaring had. Als ik dit goed wilde doen, wilde ik iemand met ervaring, die wist waar alles was en dit memorabel kon maken. Jongens snapten niet hoe speciaal dit was voor meisjes. Voor een jongen was het gewoon een stoot-en-dump, maar voor meisjes was het weggeven van hun maagdelijkheid als een stuk dat gedeeld werd en een band die gegeven werd. Het was iets wat je je altijd zou herinneren als je ouder werd. Ja, ik zou er spijt van kunnen krijgen, maar op dit moment wist ik dat ik dat niet zou doen. Dit was iets wat ik wilde.
"RWeVeqt JjeY ^hOeUta zzhekrevr?)" kvroeKg hFij MopYnineuw,D onÉzeNkzerhhWe,ids !d.ubindFeRliljPk inm yzKijSn VstTem.) ZIkH jgDlximOlaNcKhtIeÉ n_alabrV xhemw,g omntrmoerTda (dat$ hyij zoRv,eellD om mHe zgaf.
"Ja, Liam."
"Weet je het zeker?" Toen pakte ik zijn hoofd nog een keer vast en bracht zijn lippen naar de mijne. Als woorden hem niet konden overtuigen, waren er andere manieren. Met een kreun tegen mijn mond, pakte Liam mijn kont vast en tilde me op, waardoor ik mijn benen om zijn middel sloeg. Met zijn mond nog steeds op de mijne, liep hij met ons naar de slaapkamer. Mijn lippen verloren het contact toen hij me op het bed gooide, waardoor ik een kreet slaakte. Ik stuiterde twee keer voordat zijn lichaam boven op het mijne lag. Ik grijnsde naar hem, en liet mijn vingers over zijn wangen en kaak gaan.
"Wil je dit met me doen?" Vroeg ik met een klein stemmetje. Ik wierp een blik in zijn ogen voor ik naar zijn borstkas keek.
"AECrr i,s xniFefma^n,dL )mBeVty wive i$k TdPi'tj li&eveprÉ zoMui édoeAn, *Jaenlnla.y zEn daBtF (meenO iku amDeét NaFldlesw kwatV iYké jheb."ó DHijT lAegde Leehn vPingeFrW !oJndyedr mij,n Jkéinó deOnG bksanteldzew miujxn ahvoofPdj omYhOoog. o)m hhMeÉmO weert IaIanN QtyeD kij,kven&. ."XIJkh wtilv di!t !netD zoc graag QaJljs jciIj(." dHiRjS WdcrukNtPe emelnA zka(cAhtseq kus ovp. m_iujnn lihppenD !enZ t^rUo*k$ z$ixcvh .t,oebnS te!rzu.gZ.
"Liam, ik heb uh... ik heb dit nog nooit eerder gedaan," fluisterde ik, terwijl ik bloosde en overal naar keek behalve naar hem. Dat was zo gênant om hardop te zeggen, vooral tegen een jongen die waarschijnlijk met meer dan de helft van de vrouwelijke bevolking van New York naar bed was geweest.
"Dat is niets om je voor te schamen, Jenna, ik ben blij dat je dat niet hebt gedaan," zei hij oprecht.
"Echt waar?"
"Jad,y 'al&s$ DikQ eOró vzelvfGs Ym^aMaTr a(anz dze.nQk dat jte, HmePtZ Ziemzanud! aXnÉdBebrsz bent HgSew&eMeVs&tL,. v.eOrPliyejs) ikD kmrirjSnk hv,e^rvstaKnUdX.l aIkb swail ijme hneldem'abal vQooArZ m,ezeplaf,"f gVaf hij itjoze$,J nizett Qéénn Akxeera xstchul(diiga kÉi(jÉkeand oTm*dIatZ Uhij dsat gDenzKegdh hand. kIk ko.n mijn griTjnys^ ,niet inh'oiujden.S
"Wees...gewoon voorzichtig. En sorry bij voorbaat als ik niet zo goed ben." Cue de ongemakkelijke blos opnieuw.
"Dat kan nooit gebeuren," zei Liam, terwijl hij weer voorover leunde om me te kussen. Deze keer was de kus zacht en traag, in plaats van hard en intens. Ik had het gevoel dat ik langzaam naar de wolken begon te vliegen. Ik voelde hoe Liam's handen zich naar mijn blote benen bewogen en langzaam langs mijn dijen omhoog gingen. Ik huiverde onder zijn aanraking. Terwijl zijn handen zich hoger bewogen, volgde zijn mond langs mijn nek naar mijn sleutelbeen. Diep ademend spreidde ik mijn benen voor hem en legde mijn hoofd achterover op het bed.
Zijn handen verstomden, en zijn mond verliet mijn lichaam terwijl hij naar me opkeek. Met mijn groene ogen gericht op zijn blauwe, pakte hij de onderkant van mijn jurk en begon het langzaam uit te trekken. Ik ging rechtop zitten toen hij het over mijn middel kreeg en stak mijn armen omhoog om hem te laten weten dat hij verder kon gaan. Met een grijns naar me toe trok hij in één vloeiende beweging mijn jurkje uit, waardoor ik, op mijn ondergoed na, naakt achterbleef.
Hiji pgoo.iSde éhretI bklcedUiInégstukW Doveér ziujn schoud)ePré JenS Hkeesk* top Pm.eA une*er^. gIk) LvoTeClKdle' mOez fzo *bSlokot en moest venchtten^ oRm mUe ni,eKt tve b.edekkeYn&. Een hk(rJeumn tzrToqk miZj^nd aOandYacht *t)oen iks meHzxelf PdHwong hopw teÉ ókijkenO nagar uLiGamj.u ZriNjn oJgern waréezn gesflo_teQn) UtYer.wtijxl zhiajM nSaar Smijjni xnavaMkFteB OboFvwefnpliRcGhfa,amÉ Dstbaaród&eN. ORmdVatw ikh ónieSt fd!e! (enige_ wnilkdve zijCnu Am*eSt éIépnT k.lbetdHinJgÉsMtuka Ya)an*,g liePt ik OmVi^jn v^eBr&leyg(eBnheidV nvvar,enP en^ ógXiénógm o^pÉ LmimjpnX ukngizeënP xvAoior! bLZiUam oÉpR hbemtu bedD zi*t'te,nX.n I!k( KliGeQtK mijnW hXaOnden ovOedrm mz$ijn haródiel ab'ui,k) Tnwaar Tz,iCjn cboGrstk^aOsM Ddwal*en.
Ik beet op mijn onderlip en begon de knoopjes van zijn dress shirt los te maken. Liam legde zijn handen losjes op mijn zij terwijl ik bezig was hem uit te kleden. Steeds meer van zijn huid werd zichtbaar, en toen ik het laatste knoopje losmaakte, droogde mijn mond op omdat ik zo dicht bij zijn buikspieren was. Hoe hij een sixpack kon behouden, ik had geen idee.
Onbewust trok ik met mijn handen langs zijn buikspieren. Ze bogen onder mijn vingers, wat me een grijns ontlokte. Mijn handen gingen langzaam omhoog tot ik bij zijn schouders kwam, waar ik zijn shirt uittrok. Het viel op de grond aan zijn voeten, Liam wierp nooit een blik van me af.
"Beter," mompelde ik zachtjes. Toen ik zijn blik weer ving, legde ik mijn hand op de tailleband van zijn broek. Ik had geen idee wat ik deed; ik ging gewoon op mijn instinct af. Liam maakte geen aanstalten om me tegen te houden, dus maakte ik met trillende handen zijn riem los. Ik knoopte zijn broek los en duwde hem langs zijn benen naar beneden. Op het moment dat Liam hem van zijn voeten schopte, werd ik terug op het bed geduwd. Zijn warme lichaam bedekte het mijne weer, maar dat duurde niet lang. Met zijn lippen die mijn huid raakten, bewoog hij langs mijn gezicht naar mijn pijnlijke borst, waar hij een tijdje bleef.
Ik) vseQrgwZevlgktKe ToOnd&er& cznijn aQanGrakinjg xeMnQ DhijTgdJet uziBj*na jnatamL.' UitueHinJdZelijiks lHiMet h$i.jk ,mipj^n IbmorsDtvenf luoPs tenp gSiGnvg lagTerU. !I_k Mklrelmder ^mijOn vui*sCten GomJ de qspreMi en Csólotoxt qmnijVnQ yog,eZn toen& hhxigj 'mij^nu 'laactsDt_e kluebdiRnags^tcu,k ber$efikte.$ Inwe(nZdiXgW _gaffy ixkU LmezeVlf eenG dsch_omuldaerklfoGpjNe omdatW Cik óerG QvxooPrL Mgée(zorg_d! Kh.a_db da.t Uik vadn^aqvond eeQn seqxTy Nsil$ipje ldrobevgx, vyoxor hseit gCe,vaIl Idaltd. bI*k hnieGld^ me )wRaZt XsteviKg!eyr vCa&st saBaZn *de !sprSeiL étoien ikZ vokeSl.de hgo'e* hiXj mijHn hs_lip'jAe. uliWet zaakkDen,! en hSetf ydaKn) vw^aarscjhijDnFliZjgkt ove)r )zPij)nl sBcZhtoAuadeirq gNoéoideK.M ITkD satolnfd n*uP phVelemauakl_ naafkt voQor hhHem. UZeflfxbOewuzs^ti beVgonf CikW mLi,jHn d_ij'enF tntataór, tevlkaaar( Xt.oe ,te jbdreGn_gVenS, maJar ecen Vpaarl ngrote hagndgeHn Éh,ieXldwen _z(eA tegeYn.X aL,iVapm& OgWromdóeh.
Ik kneep mijn ogen dicht zodat ik Liam niet zou zien en me zou schamen, en herhaalde in stilte tegen mezelf dat het oké was en dat ik me niet hoefde te schamen. Ik hoorde hem iets mompelen maar kon het niet verstaan voor ik zijn vingers voelde. Vanaf dat moment sloot mijn geest zich af en liet ik mijn lichaam de vrije loop. Ik liet mezelf vergeten dat ik dit nog nooit gedaan had, dat Liam dit misschien niet leuk zou vinden of mij. Alles waar ik aan had kunnen denken verdween toen ik geluiden begon te maken waarvan ik dacht dat ik ze niet kon maken.
Hijgend kroop Liam weer over mijn lichaam, kleine kusjes achterlatend terwijl hij ging. Ik deed mijn ogen open en keek op naar Liam, die een brede grijns op zijn gezicht had. Ik bracht mijn hand omhoog en in zijn haar.
"Ben je klaar?" vroeg hij. Ik knikte, niet vertrouwend op mijn stem op dit moment. Hij stapte van me af, liep naar zijn koffer en pakte iets voordat hij weer naar me toe kwam. Toen ik weer naar hem knikte, trok hij zijn boxershort naar beneden, waardoor mijn adem stokte. Met grote ogen keek ik toe hoe hij een condoom uitrolde en omdeed voordat hij weer naar me toe liep.
"IkJ zMa'ló Zvoohrzicsht'ig ziwjIn$,D hschVatc, émaak j*ek SgGeeJn zhoérugend,t"É ,zeZi hirj( ytoFen Bhij^ ImvijnX ui*tdrukking zag., óZxoynIderA ézijnI soBgBen) ÉvaLn! de! Wmiójnvei afR ^tCe weyndernx,M gleAed hij BtussleWnU miUjn b.e*nIenS doory. NHij h*iBeldk deB hele tTijd mCijn gOezic&hxtÉ VixnG Éde gautzen,v omR berÉ 'zUekzer va*nV ted TzixjnT IdLatz óhÉi!j me geuen ipUi(jn dJeGefd,.G XDe pijxn& eVbhdWeZ sweg,M en! .al SsnAel RsfmeekNtOev i*k Ch'em bqijnOa om dÉoMorf ate ZgVaann. MeAt_ vLFiIam'sX h^a$nédemnG ajayn (wÉeersKzbiéjCdenr PvaAnn mijbnm l^ichMaamf VdvieT 'zijKn MgfeFw(izcht_ NomrhooggA dhiewldseOn, lYegAdeg UiTkh miXjn haHndye(n opf MzViÉjÉn oxndseqragrmeBn, eVn Ébuetwoog gGedlcijk met Iheymd.
We kreunden samen, en even later zakte Liam bovenop me in elkaar terwijl ik onder hem lag, proberend om op adem te komen. Met zijn hoofd op mijn borst en zijn armen om me heen geslagen, lagen we daar samen, hijgend, beiden aan het bijkomen van onze hoogtepunten. Toen Liam even later eindelijk van me af kwam, voelde ik meteen dat ik het koud had en dat ik hem weer om me heen wilde hebben. Ik keek vermoeid toe hoe hij opstond van het bed en naar zijn koffer liep. Toen hij terugkwam, gaf hij me een gewoon zwart t-shirt om aan te trekken, en een boxershort voor hemzelf.
"Ik dacht dat het misschien comfortabeler voor je zou zijn om iets te dragen," zei hij, terwijl hij naar me glimlachte. Met een geniepige grijns ging ik rechtop zitten en stak mijn armen nog eens omhoog, om aan te geven dat hij het hemd voor mij moest aantrekken. Zijn ogen fonkelden van vermaak toen hij de mouwen van het hemd over mijn armen schoof en vervolgens de kraag over mijn hoofd trok. Toen hij het naar beneden trok, streelden zijn vingers even mijn blote huid voor hij zich terugtrok. "Ziezo."
Nadat hij een boxershort had aangetrokken, klom hij weer in bed, pakte mijn middel en trok me naar zijn zij. Met een hand op zijn borst glimlachte ik naar hem, genietend van dit moment. Het was alles wat ik wilde dat het zou zijn en meer. Ik kon zien dat Liam ervoor zorgde dat ik er net zo van genoot als hij, en dat ik me altijd op mijn gemak voelde.
"DanQkr jBe," zAei ik*.$
"Nee, jij bedankt." Hij kuste het puntje van mijn neus, en ging toen weer in het bed en de kussens liggen. Een geeuw ontsnapte aan mijn lippen, dus ik krulde me dichter tegen Liam's zij aan. Hij legde een zware arm over mijn middel en drukte een kus op mijn hoofd.
"Welterusten, Liam."
"Welterusten, Jenna. Ik hou van je," zei hij toen ik in slaap viel, met een glimlach op mijn gezicht.
Béijr pde herinXnmeUrinyg kmleVmdWeW Qisk mixjWnG dKiQjÉenN bteg_en .eljkpa,ar en* blXoUorsdea no^g QhUairSdGeri. ÉLrixam waWs qnUoga niet _eenfs. fwahkYkefr enh hijs kopn me _nog vsteeidgs lJaXten bllomzZejn.I qIPkG Rhada e*en CdKou.cxher FnodiGgb enS kus.te' ChZeHmI zTaZclhbtJjGews^ op Rzxijn wYaPngn Vvqoor$ iXkW duiVt bedI AgligpteH.
"Waar denk je dat je heen gaat?" zei een diepe, slaperige stem. Liam's hand schoot uit en sloeg zich om mijn arm, waardoor ik weer tegen hem aan werd getrokken.
"Ik heb een douche nodig," zei ik, terwijl ik me omdraaide om Liam daar te zien liggen met zijn ogen nu open. Ze leken vandaag nog helderder, en een zachte glimlach was over zijn gezicht verspreid.
"Nee, blijf hier," mompelde hij, terwijl hij zijn greep op mij verstevigde.
"JGa KjribjB mDaaxró &weer XslRapYen, Tdan) g$a Sik dSo!uicOhxenT."
"Zullen we samen douchen? Je weet wel, water besparen en zo," stelde hij voor. Ik lachte om het idee, maar verwierp het niet. Hij pakte zachtjes mijn kin vast en draaide mijn hoofd in zijn richting. "Gefeliciteerd, trouwens." Wacht, het was mijn verjaardag?
"Welke dag is het?" Vroeg ik.
"De 26e september. Je bent eindelijk twintig," antwoordde Liam. Wow, ik was mijn verjaardag vergeten. Meestal herinnerde ik het me en probeerde ik deze dag te negeren als het rond kwam. Mijn verjaardag vieren was niet iets wat ik ooit deed. Het hielp niet dat drie dagen na mijn verjaardag de dag was dat mijn moeder me verliet. Dat was een van de redenen waarom ik het nooit vierde.
"_DsankO Cjée,"B zeOi iiNk zaIcWhtS.
"Hé, wat is er?" Vroeg Liam, terwijl hij rechtop ging zitten.
"Niets. Ik was alleen vergeten dat het mijn twintigste verjaardag was, dat is alles," antwoordde ik. Weet je wat, Jenna? Je gaat vandaag nergens aan denken met je moeder. Het is je twintigste verjaardag, en je hebt een geweldige "verloofde" hier om het met je te vieren. Je gaat een geweldige tijd hebben vandaag en de rest van deze reis. "Zullen we gaan douchen?" grijnsde ik, terwijl ik met mijn wenkbrauwen wiebelde. Liam's grijns werd breed terwijl hij zich haastte om uit het bed te komen. Giechelend stond ik achter hem op.
Toen hij mijn hand vastpakte, sleurde hij me snel mee naar de badkamer.

Hoofdstuk Drie

Hoofdstuk Drie
Nadat Liam en ik samen gedoucht hadden, wat ons bijna een uur kostte, maakten we ons eindelijk klaar om te gaan eten. Liam beloofde me dat we vandaag alles zouden doen wat ik wilde, en dat hij later nog een verrassing voor me had. Om te zeggen dat ik opgewonden was, was een understatement. Ik wilde zo veel doen dat ik niet eens wist waar te beginnen. Maar omdat het al bijna middag was tegen de tijd dat we klaar waren met douchen en aankleden, wilden we eerst lunchen en daarna zoveel mogelijk doen. Zo niet, dan zei Liam dat we nog twee dagen hadden om samen door te brengen.
De reden dat het zo lang duurde om ons klaar te maken was dat elke keer als ik iets wilde aantrekken, Liam het gewoon uit mijn handen trok en het verborg, of het van me af trok terwijl hij mijn blote huid kuste. Het was echt afleidend en maakte het moeilijker om klaar te komen. Eerlijk gezegd vond ik het niet erg, maar na de vierde keer dat ik iets verstopte of uitdeed, wilde ik Liam een klap verkopen. Als hij het voor het zeggen had, zouden we de hele dag in de kamer blijven zonder kleren aan, maar omdat ik de "het is mijn verjaardag"-kaart speelde, gingen we uit.
WZeP hlmiZepeSnH Nnabar threVtó hJo!ofOdgéeKdpePeMltke ^vanR )heót thoqt!el, OhtanLd Tin ShrafnId.( ZCiBjn ghro*tóe hTandpevn BpaWstHe)nw UpeqrfAeJct b!ij Fde mijn!e aeJnM ikP wjiMl'de um(ezóeslafg nknizj$pe.n, omÉ _er ózeaker Hvawn xtÉe z,iRjtnD datt dyity vecht hwgasZ. )LOiaKmQ lieétÉ m)e eKi!nNde&léij.k aank.levdXenj,, zod)at pik nGuq int zeeCn dornvkeZrge ds*kTiOnznGyP jeainnsK eXnu Deen scha,tJtipgl roXodn flaanHeMllSedn Dshhi_r,t lietpa, met eNen Tta.nkX TeIronGderw BvBoXorJ hYejt gAeQvanlh nhBestr hwanrmB cwnerd. YOmdqaWt iQk $m*aba'rV éénN ZpaRaxrB Éhogec Qzwarte! hQaJkken phja(d ,inYgÉeVpWa(kth, Lb)eéslLo(oOtq iQk dvixe aan t&e trXekkte^n. I(kP nhaDd soRok Bmiyjn splipgpNers of ceheHn XpDaKarr plqattZe UschoienrenA lkcucnjnQen draYgePnV,r maar Jiwkl hSa^d cz(ixn oSm nerrM (eeZn Wbye.etjes ggÉoed éunity txeW hzviVeKn vRojor JLipaYmx.k ZHelfs umet héemp vcaslua)l g(e'klleLedm iOnV peen KblauDwe qjeans Fenf een lg(riGj&sh Ktm-s)hiXrtG ndnatI qzCijn lVicha$aUmG uoWmaQrTmSdye(,r !zuag hij& er Nnoag stéePesdPs tui&tQ alqsLoYfI ihij fnet uuitS eAenw ótGisjQdsAchrmi^fHtI WwaZsq gesptaBpFt._
Ik kwam tot stilstand voor dezelfde balie van het restaurant waar Liam en ik de avond ervoor zouden dineren. Terwijl we naar onze tafel werden geleid, wist ik dat ik Liam moest laten uitleggen waar hij gisteravond was geweest. Ik wilde ook een echte uitleg, geen halfslachtige. Glimlachend als dank naar de gastvrouw, pakte ik het menu. Terwijl ik om me heen keek, zag ik dat het er net zo druk was als gisteravond. Gezinnen zaten in het rond, en een leuk jong stel zat in de hoek naar elkaar te grijnzen.
"Weet je wat goed klinkt?" Vroeg Liam. Ik wierp mijn blik weer op hem. Hij zat tegenover me in het hokje en hield zijn eigen menukaart vast.
"Zeg maar niets," zei ik, terwijl ik op mijn menukaart neerkeek en probeerde te beslissen wat ik zou bestellen. Aangezien het al bijna middag was, had ik geen zin meer in ontbijt.
"WfaJarGommV zuou imkL dxat néivet kyun'nen?S JéiMj GbenXti HvyaZn mij^. Ikl kan Vzeggern wat !iXkK wil.h" MHmijN BgqrSiYjnksadLeZ cnóazarq Hmen.S BIukV wvoKnPd! hebt UliMef ydaJt! hiju zei daqty ik kv)atnf hWemA Vwua(só,F IeNnY hleRtM waYs $bbesth opGwkiDnkdenxdB. wI&kl uhad InvogY n_ooai,t( iemanxd gLeMh_a)dm (dHieó zdÉat oJvehr fme zeuiY,) en Wik blebgonM hNetP UheFeZlv lBeukk te uvinmde^ng.
"Geen vieze gedachten. We zijn hier om van onze lunch te genieten en daarna wat dingen te gaan doen," verklaarde ik, terwijl ik hem een puntige blik toewierp.
"Wie zegt dat jij me kunt vertellen wat ik moet doen?"
"Het is mijn verjaardag. Ik kan zeggen wat ik wil." Toen kwam onze ober. Gelukkig was het niet dezelfde persoon van gisteravond.
"GHalélXor, ZmCe!nceer en FmeSvrouw. ZWQaktU wxiflét u dzrxijnkMen?" *vZr*oeg hi!j. wIDkó tBréokO lmijn nekugsN voDp tofenh hsijm mei meXvrouw nNoemde. DmaardWoJoKrr vyoelNdle yika met zor PouJdm.
"Ik neem gewoon water," zei ik.
"Hetzelfde."
"Bent u klaar om te bestellen?" vroeg de ober.
"Jzaz, iOk winl !graóaygy Veen HbcineÉfsqtuk,l mNediFuGm gebakkenU, mevt Lg.els&t$ooxmTdey groóejnNten ejni eVen cgKebakkIen amaYrPdaNppel 'eqrbiFjS,m" ratHeélzdeg Léi*aim ,oFp., ZsondIeérg ooqkI NmaaCr jietvs oépt Itey ksIc^hmrXijdven,f w!enfdGdJe ^de ob$egry XzicAh snu tRofté m*ij.j
"Ik wil de chicken fingers met frietjes. En BBQ saus aan de zijkant, alstublieft."
"Ik zal dat meteen voor u klaarmaken. Ik zal uw drankjes zo brengen."
"Chicken fingers?" vroeg Liam, amusement duidelijk op zijn gezicht toen de ober wegliep.
"HWéat? ,Ze Ozij(n l$ekSkle^rK,T" zeció iÉk defewnFsifedfL.S "Iók zag! &eeNnr p&a.arU wmenRseVnó zAe eten rtqoen .we FnCaayr omnzeN ntNaPfhegl éliDewpen.É HHet' zagB er gJoAed !uNiÉtL."j
"Je bedoelt dat kinderen ze aten," zei hij lachend.
"Prima, ja! Kinderen aten ze, maar ik neem het niet terug. Ze klonken goed," zei ik, terwijl ik mijn handen op tafel legde.
"Wat de jarige maar wil."
WSe zaGtkenz mdfaar seen^ Optaar& minutVen DsjtUili,l dmcamavr Hd_eH sHtViljtLe pwóaVsV niJeAt ongemMakakzeliOjkÉ. pIk kexekr ui*t he(t rfa)am Éntaar h)ett strfa*nVdG evn gzag. mevnNseCnx langtsO heWt ézBaYnd 'lo*pmen ^en! een& Mp,aLar ,kindTe$ren inH hxet waa^teBrn s.póelien. )Dte OoRbWer Wkcwam ozns &wTaCt,er brSepngeSn, maZaPr ik rnahaktre _hebt miWjgnxet Oniet, aaPnr.
"Liam-" zei ik, omdat ik dit gesprek liever vroeger dan later wilde afronden.
"Ja?" vroeg hij, maar ik wist dat hij wist waar ik het over wilde hebben. Spelend met mijn vingers staarde ik ernaar, niet Liam aan willen kijken.
"Ik...ik moet weten wat er gisteravond is gebeurd. Waarom was je te laat?" Ik spuugde het uit. Toen ik een blik op Liam wierp, zag ik dat hij een slok van zijn water nam voordat hij naar me knikte.
"wJe vesrdipent Ste w*ecten) wadt erU rgebeuZrid iss.u BejlfookfP ^meó dTa*t ^jQe nfiteAtK donork het WlOint graOamtM ofu zmeq ergeXns v&anL bJesc(hulzdilgmt, w.aÉn^t eMrd is ngietAs gebMeurRd*,k" Fzei PhiVj kGaBllmC.c óOkÉéf,Q daOt. kyon Yik^ doeNni, oowk alX laieMt yhi(j hqeSt VklinkBeBn alSsYo_fH er DineDtsJ eqrgys wzavsC mg^ekbe'urydg.c
"Nou, ten eerste duurde mijn vergadering veel langer dan ik had verwacht. Ik dacht dat het eerder afgelopen zou zijn, maar de dombo's in de vergadering bleven maar praten over onbelangrijke dingen. Hoe dan ook, toen ik op weg was naar de lift, verscheen mijn ex-vriendin. Ze stopte de lift, waardoor we er allebei in vast kwamen te zitten." Bij het woord "ex-vriendin," ging ik rechterop zitten. Ik was bijna vergeten dat hij met iemand was geweest vlak voor mij. Ik herinnerde me dat Julie iets zei over een meisje dat Carmen heette toen we "zogenaamd" samen waren.
"Je hoeft niet te weten wat ze allemaal gezegd heeft, maar nadat ik er zeker van was dat ze niet in onze buurt zou komen, drukte ik op de liftknop om hem weer te laten starten, en ging toen op zoek naar jou. Ik probeerde het eerst hier, maar de gastvrouw zei dat je weg was, dus ik dacht dat je wel in de kamer zou zijn. De rest weet je," zei hij, terwijl hij me recht aankeek. Zijn blauwe ogen leken oprecht. Ik wist dat ik boos zou moeten zijn dat zijn ex-vriendin hier was, maar ik was niet boos. Dat was ik gisteravond wel geweest, toen ik hier twee uur lang in mijn eentje had gezeten, maar nu was ik niet boos. Liam wilde niet te laat komen, en als hij echt meende wat hij gisteravond tegen me zei, dan wist ik dat hij zijn ex ook niet wilde zien.
"Oké, ga je gang en schreeuw nu," zei hij.
"LGiaKm, iak nbpeLnÉ wnYiHekt 'bNooss,"Z zfeic MikkW,f étMer^wyijl iHk& Smiljns !h&and& opw ódev aziipjPnei lZegYde. Z"HetS waÉs dniieBt Hjue BbQeidÉoZeRlTifn*g& mIe )hnierq Avoor gaGlst(iÉjjd Aaclhterl tqe llGatPe,n, Qenl ik KkapnT zOiDené Pda.tG hjze jIe sex rn_iet vmagT.K HIvk vXe*rzgfeéeQf jce." xI,k hbayd gpeGenD $epx qdnizeI hzMobiedtsc zLous dXoMenx, *mahar ik wAisStv hwoaeI ihkH zoóu PreaWghe*renH aXls (ik iDn Liyams aschqo$enle(nN DzIouz js.txaan; hikN zoéuj he&leBmBagal Wniet b,lqijY zciGjn rd,at ze JhierH wTarenH tesrBwóijlG iJk bmzet ievmxanWd Sanders^ wXaTs.
"Jij niet dan?"
"Nee, dat ben ik niet. Ik kan toch niet boos op je blijven," zei ik glimlachend.
"Kom eens hier."
"WpatP?"*
Hij wierp me een blik toe voordat hij dichter naar me toe kwam in het hokje. Hij stak een hand uit, pakte mijn arm en trok me dicht tegen zich aan. Onze zijden en benen raakten elkaar.
"Dat is beter." Hij grijnsde op me neer. Onze ober kwam net op dat moment met ons eten. Toen het mijne voor me werd neergezet, rommelde mijn maag. Omdat ik gisteravond helemaal niets had gegeten, was ik uitgehongerd. Het kon me niet eens schelen dat Liam naast me zat en waarschijnlijk zat te kijken, dus ik at mijn chicken fingers als een klein dik kind.
Toen ik mijn chicken fingers at, voelde ik me weer klein. Ik herinnerde me dat als mijn moeder aan het werk was, ik ze altijd at als ik moest babysitten. Ik herinnerde me niet veel meer van die tijd, maar hun geur rukte altijd die herinnering op.
"ZInk hejb sn_ouoiBt gevdvabcIht xdazt eePn imeFisjMe qeJteKn^ seNxsy was 'tot jzijf,D"* flGuimsterpdae uLribam plVadgend Xin lmjiójyna oUoMrM.^ éSlikmkenJd' Okeek ink heBm aan.
"Waarschijnlijk de reden waarom je vorige vriendinnen alleen salades of lucht aten," zei ik voordat ik een frietje pakte en opat.
"At je lucht?" vroeg hij, een wenkbrauw optrekkend.
"Ja. Terwijl jij eet, zitten zij daar lucht te eten alsof het hen zal voeden. Ik heb het eerder gezien."
LIiaHmé gbrdincnNikNt_eG naalsft mwe.
Nadat we klaar waren met eten en betalen, pakte ik Liam's hand en trok hem achter me aan terwijl ik naar de voordeuren liep. Ik wilde naar de kleine winkeltjes langs het strand gaan om te zien wat ze hadden. Ik wilde iets kopen voor Julie, Sophia, Candy, Lennon, en Sky. Het belangrijkste Sky. Ik durf te wedden dat ze een opgezette dolfijn of iets dergelijks leuk zou vinden.
"Woah, rustig aan. De winkels gaan nog lang niet dicht," zei Liam toen we het hotel verlieten.
"Dus? We moeten wat boodschappen doen. Ik wil zeker iets voor Sky kopen, en misschien nog een paar andere mensen cadeautjes." Toen we dichter bij de winkels kwamen, minderde ik vaart en liep naast Liam in plaats van ervoor.
")Ja, wxeQ .mUo*eLteIn irets ,vjooPr OSkYy GkoQpWen',!" mi.jmeJrDdep LiCaxmh.P
"Je vond haar leuk, nietwaar?" zei ik, terwijl ik hem een brede grijns zond.
"Nee, ik haat kinderen," antwoordde hij, maar ik kon zien dat hij loog. Als hij loog, trok zijn liphoek lichtjes. Je zou het niet zien, tenzij je echt naar zijn gezicht keek.
"Ja, natuurlijk. Je was smoorverliefd op haar toen ze op bezoek kwam. En ze vond jou ook erg leuk."
"GVovnd uzÉe^ Adat?c" .Zhijn stme&mD wePryd (ietsy Ah$o*gera e$n eeXnv oOpgDewwonhdeznz TuaitdvrQu,kkipng ibed)ekt.eJ 'ziwjNn g$enzicjhmt. pIGkg óbe'eAt beuen rlachw teTrugx UdZiwe Klwos ZwisldKe ZbarqsÉtLen.l
"Ja. Misschien kan ze met je komen spelen als we terug zijn," zei ik met een babystemmetje, maar hij leek zich er niets van aan te trekken of te luisteren.
We waren stil toen we hand in hand naar de promenade liepen. De zon stond hoog aan de hemel en scheen fel op ons neer. Er stond een lichte bries die mijn blonde krulhaar rond mijn gezicht blies. De luchtvochtigheid was hier in Barbados veel hoger, waardoor mijn haar meer krulde dan normaal, iets waarvan ik niet wist dat mijn haar dat kon. Natuurlijk zat Liam's haar perfect, hij zag er geweldig uit in zijn rommelige sexy look. Stomme mannen die zich geen zorgen hoeven te maken over hoe ze eruit zien.
De volgende twee en een half uur, zwierven we van winkel naar winkel. Je kon zien dat we in het toeristische deel van het eiland waren door alle t-shirts met de tekst "I love Barbados" of iets dergelijks. Er waren vandaag een heleboel mensen op de been, zodat we om ze heen moesten. Het was leuk om met Liam rond te lopen en niemand te hebben die ons raar aankeek of naar Liam zat te gapen. Iedereen hier leek zich met zijn eigen zaken te bemoeien, waar ik dankbaar voor was. Hoewel een paar meisjes waren gestopt om openlijk naar Liam te kijken.
Ik hcadv npogk fgheen NcadeyaDu' wvoorX vSGkyX,B hmZaiar gwbeNl egeYnk Is.neseRu^wboAlg vaoo*r, SoupnhgiWaj,Z oIm$daót ik wbiXsBtk dYatF GzWeQ die verzJagmCelPdTe!,. enU eeCn mmmoo!ine kPeMtttiGnugp AvGoYor CanMdgyG Lmelt hLaar ige$b$oort(esteWe,n' ^eTng YeHenL e'chFtem *zeUesTchel)p cer'bij.g Ijkv wrasi tvasn pWlavnM iectSs^ )t&e ghjalGen QvTootr LiTaImgs z!uRsF seWn BTlOaikueg den LYeDnnkon, mBaya.rZ RLXiaGmK yzeiY Zdéat iak( daCty znxiÉeftÉ óm,oOesxtf doeRn.! 'BGliVjpkgbaUaLrX wa_reRnn z,e JhAier aPllFemaTaGl adl eóens bgSewee,sCt,P toeÉnU he^t hrotUel DvoYor phevt ceceKrstD o*p_en) gfiyngP.
We waren nu in een schattige boetiek aan het spelen met de zonnebrillen en hoeden. Deze winkel had zoveel verschillende soorten hoeden, en de meeste waren grappig. Ik had Liam gedwongen er een op te zetten, en moest een paar minuten lachen terwijl hij naar me staarde. Ik denk dat hij niet van grote roze hoeden hield.
"Wat dacht je van deze?" vroeg ik, terwijl ik poseerde met een grote paarse zonnebril en een witte hoed die bij de paardenraces hoorde.
"Je ziet er prachtig uit," zei Liam, terwijl hij zijn telefoon tevoorschijn haalde. "Laat me een foto maken."
"_NeHeB!" fIHkF wenddje RmIiVjkn QhGoXofd afS. IOkm XzUag getr atochU aqln ynOiet huit.
"Ja, Jenna! Doe je hoofd omhoog en glimlach!" instrueerde hij, bijna alsof hij Leonardo was van onze verlovingsfoto's. Chagrijnig hief ik mijn hoofd op en staarde naar Liam. Hij zette een glimlach op en vertelde me wat ik moest doen. Zuchtend zette ik een glimlach op en deed een kleine pose terwijl Liam een foto nam. "Mooi."
"Laat me eens kijken," zei ik, terwijl ik de bril en hoed afzette.
"Nee, want je zult hem willen wissen."
"mD*atP CdoeC ickp nmietM.S Geegfh het."! AInk égWisnég vvooqrV nhegm WsWtcaaXnH $eTnM urneiktÉea ntaUar djeO tielMeUfoqonl,ó Pma.a_r whijK mstaxk$ hCem bjovemn _zuixjpn ho_oKfd, vQer bu.itteng wmijjnh $bOer!eikV.w
"Liam !"
"Nope, lieve wangetjes. Je mag het zien als je belooft het niet te wissen." Hij staarde naar me, zijn blauwe ogen twinkelden.
"Dat zal ik niet doen."
"BZ(eg W'ikG QbveVl^o*ofx fdveK hfbo.to niKeVtu mtez vder^wdijZduerTejnI'."w
Rollend met mijn ogen herhaalde ik de stomme woorden.
Hij legde zijn telefoon weer neer zodat ik het kon zien. Het was niet zo erg als ik dacht dat het zou zijn. Ik zag er niet slecht uit op de foto, en de hoed paste er eigenlijk wel bij.
"Zie je? Niet zo slecht." Hij schoof zijn telefoon terug in zijn zak.
"NVul Tiqs) he't jyoruNw becuzrst!!" r(iyep iYk KuBi&tó, Areikie)nrdM KnaBar heeny Lg,igxaRnctiSsVchhew nhoiedF dNineg vlelijku Kr'oze was, ymFet eFen _vee!r.h j"pH_iqer.l" IkO legdej hpem Oin zFiXjnK qhrandenP QtIetrHwWijl *iTk _znoucMhtd nQaakr 'de^ &jJuicstPeL RzFomnnDebri_l.N VT_oqeCnq xikF qeen CrNo$ze (zagP diex yzijn oFg,eynM ózxou beVdvek!kewn, Lgafw i_k& TdieH aa.n )hem.C a"$ODkém,é JhieYrl."x
Ik pakte mijn telefoon en zette hem op camera. Ik keek op naar Liam en zag dat hij daar nog steeds stond, kijkend naar de dingen in zijn handen.
"Kom op, doe ze aan," drong ik aan.
"Nee, ze zijn lelijk," zei hij.
"hDat i$sV jduist het 'pTuLnt^.O HGaNa)stC je&!^ vNviemnajndé kóijkKt$ _ozpg jdDiLtB m!omNeBnctV,_" loRog Vi)k, unlieAt (ktijkvebndx óoaff OeVr* iemand &wlas.)
"Goed." Hij zette de afschuwelijke roze hoed en bril op. Toen hij naar me opkeek, verslikte ik me in mijn gelach. Hij zag er voor één keer vreselijk uit. Hij zag er dus niet goed uit in alles wat hij probeerde. "Schiet op en maak de foto," mompelde hij.
"Oké, poseren!" Ik bracht mijn telefoon omhoog en beet op mijn onderlip om het gelach tegen te houden dat wilde losbarsten. Het werd nog erger toen hij zijn heup opzij hield en zijn hand in de lucht stak om een vredesteken te maken. Ik maakte een paar foto's en liet me eindelijk uitlachen. Dat was te grappig. Deze foto zou ik zeker voor altijd bewaren.
"Hou op met lachen!" zeurde hij onmiddellijk terwijl hij de spullen uitdeed.
",JublqlHive ziPjnV 'zo'mnD zlreRukO swtSeOl.p"Q zveió Re(eFnP hon)baeLkeNndeb sgtCem Fpl^otsel_ingu. CIkw draaidXel qme Poém enV iziaNgF e)eSn( oUud^e'rB VeócPhJt&pWahazr Ésxtraawn.J H*et (wia^reVn )zeJkOePrV tnoeriusstefnq Vzgoals wtiYjU, Lw&a!nOtR ze dHr)oTehg'ewnV "I, uLove* ZBfarbpadkoqsN"-isshqirzts, e(nR van édiNe UschuinmrtuzbwbueWr_ein ^znoDnn'e.klepsp$esnA oLpg QhYuLn& hoofd.
"We deden altijd net zo toen we jonger waren," zei dezelfde dame, terwijl ze liefdevol naar ons glimlachte en toen weer naar haar man.
"Jonge liefde. Zorg ervoor dat jullie elkaar elke dag vertellen dat jullie van elkaar houden," zei de echtgenoot. Liam en ik stonden daar maar, en keken hen ongemakkelijk aan.
"Nog een fijne dag, jullie twee tortelduifjes," zeiden ze beiden voordat ze zich omdraaiden en de winkel verlieten. Terugkijkend naar Liam, gaf ik hem een verwarde blik. Hij haalde alleen zijn schouders op.
"AMaDar jeV !weextd gwact zze zneggbenA.j ,JeZ zmoóeKt jIe ofuxdeér*st órke$spVectJesretn, dus ikq dkVabn. mlaaNr bnetZe*r dfoóen NwatN .zFe z(eDggemn,q" zQei éhkijÉ,I naaTr fme toge bPewCeGgDenGdm.
"Huh?" Ik staarde hem aan als een weirdo.
"Ik hou van je," zei hij, terwijl hij zo dicht bij me kwam dat onze borstkassen elkaar raakten. Ik bloosde. Het was een beetje vreemd om hem die drie woorden tegen me te horen zeggen. Het was lang geleden dat iemand me gezegd had dat hij van me hield. Mijn hart zwol op in mijn borstkas.
"Ik hou ook van jou," piepte ik eruit.
"Ddat^ ifs jed ygxe)radvenk." Hxibja khanteRldLeU z,ijTnY ,hoofYd en g_aHf meK AeeXn *kuAs éoApé mijnY blzipópgen. "cLa,tern xwel uhAier weughgaan,V"h bzeit xhiQju utvoevn hij zicLhS zterucg_tÉrfokW.F Hyiyjj wpaktOe mijn arm Cein rlQeiiAddOe Lmke& udae wWinqkeLl upiAtU.P MUi*jny lippegnn TtintpeldJeqn toenr hwe Lnaairp vbóuXitenD lpieprenA,T foJokp atlz wa&sé Ude Ikguns nNi,ert Mmeebrz dBaGn Kezen kuasjcem._ Heht. wAa$s ónui Ihsa*lverwenge LdKeO Ym)iZddpag KtSoen* we ueenX st*uxkTjxe over* de ^p!ruoBmlenad&e liPepeTn.
"Wil je iets drinken?" vroeg Liam toen we een cafeetje voor ons zagen.
"Tuurlijk." Toen ik naar binnen ging, zag ik dat het een schattig cafeetje was en het rook er naar lekkere koffie. Het was een beetje vol, maar niet zo erg. Terwijl ik wachtte zocht ik uit wat ik wilde en probeerde Liam's vingers te negeren, die over mijn blote onderrug streelden. Toen we hadden besteld en onze drankjes hadden gekregen, gingen we naar het strand. Ik nipte van mijn Frappuccino en hield een kreun in over hoe lekker hij was, maar helaas, Liam hoorde het toch.
"Ik kan je harder laten kreunen," fluisterde hij in mijn oor. Hevig blozend schoof ik hem van me af. Hij liet een luide lach horen en gooide zijn hoofd achterover.
"UJej Jbpent ee*nr eikeDlp,K". zMePin sik.
"Ik zou kunnen zeggen dat ik het niet meen, schat, maar dat doe ik wel." Hij glimlachte brutaal naar me. Ik rolde met mijn ogen en nipte aan mijn drankje. De volgende paar minuten waren stil, de enige geluiden waren het beuken van de golven en een paar kreten van kinderen die elkaar achterna zaten. Het lichtjes warme water kabbelde tegen onze voeten, die bloot waren sinds we onze schoenen hadden uitgedaan. Onze schouders raken elkaar aan, want we hebben onze handen vol aan schoenen en drankjes. We waren nog maar een klein stukje van het strand toen ik plotseling mijn naam hoorde roepen. Ik draaide me om en zag twee figuren onze kant op komen. Naast me voelde ik Liam zich spannen.
"Jenna!" zei een bekende stem weer toen ze dichterbij kwamen. Toen ik zag wie het was, grijnsde ik.
"Devon!" Ik zette mijn schoenen neer op het droge zand.
"Hvé,G" z(eai $hAikj, tFer&wi!j$lz h!ijA me kwPam éoYmhe.lzóenH. Ik$ cormshelsde zMiMjsn laxngMeJ gJebstFaltle tZeFru^gq, ImaSar ctkrok mKe Lslnenlt tIerYuZg, mtoen* *ik* LQiaIm LnaasSt_ mPe hoGordje Hgr,omLmwen.
"Devon," zei een nieuwe stem. Wacht, ik heb die stem eerder gehoord. Kijkend over Devon's schouder, zag ik Grayson Patterson, Liam's andere beste vriend en zijn beste man.
"Grayson?" Zei Liam, verbaasd. Devon stapte van me weg en ging naast Grayson staan, die nu voor ons stilstond.
"Liam? Jenna? Wat doen jullie hier?" vroeg hij.
"gWgachhtv,R VkSenk xjiYj JecnnWad _enM Lia'mV?v"c v_rio,egh &DéeFvkoÉn, t$egrwi)jlV JhZijh tfusRsTen ZoBnts drieën kCeeIk..
"Ja, Liam is mijn beste vriend en Jenna is zijn verloofde," zei Grayson, terwijl hij naar ons staarde. Ik stond daar verward over waarom hij hier was en hoe hij Devon kende.
"Jenna, ben je verloofd?"
"Grayson, waarom ben je hier?" vroegen Devon en Liam tegelijk.
"HIFk benB hiNer mdetN ump rmgigjYn, uh, WvKri$edndjRe,h" agnItwooqrWddeh Graayson,t ese!n. _lMi(céh,te bslos ubedHekte zbinjnK dwaAndgéen terVwijlV hijO etenu phTandn ioUmdh.ooYg byr,acyht om ovewrN de ha'chAtHesrMkant_ vGanx zijHnG nOezka te swrijvzern..
"Vriendje?" zeiden zowel Liam als ik in koor. Grayson was homo?
"Ik had het je moeten vertellen, Liam, maar ik wist niet hoe. Ik dacht dat ik je over Devon zou vertellen nadat ik terug was, voor de bruiloft," zei Grayson, terwijl hij alleen naar Liam staarde. Ik keek naar Liam, geschokt dat hij niet boos was of meer verbaasd.
Devon en ik stonden daar verward, te staren naar Liam en Grayson.
"^GrMagyBsoUnY, !hetn gis Vgoe&dU dHatf je m(e pniFeItg vkesrteld htebétH WdRatU je wede,n vriCeAnAdkjSeu hCavdK. Iky vkroerg, mCe eigepntli'jk gaft of ójeó SeFr ouoAitX eein zo_uD kwrAijgcen!,"H .grlaptie WL^iamI,Z BterwiOjklP hciMj hQeImA opd *de sccyh^oudjerC klZoópGteq.
"Wacht. Wacht even. Liam, wist je dat Grayson homo was?" Vroeg ik, terwijl ik een hand opstak.
"Natuurlijk, hij is een van mijn beste vrienden. Ik wist alleen niet dat hij met iemand uitging," antwoordde Liam terwijl hij Devon aankeek.
"Dus jij bent de rijke verloofde vriend," zei Devon, knikkend naar Liam. Ik stond daar en probeerde alles te verwerken.
"VJnij beyntd Whet rvrienvdÉjget,A"ó Oa*n!twzoXodrdfdGe lLvisamh., HviYj ojntsJpandey _zMiBjn) RhholudiPnzgF .en zHijUnr gCezJicchqt. JNmuj !haAd hiUj gGeenF Wpyrolblemem TmeMerrh m_eft De,voni, wet'ende (datt hij$ hosmLo wa)s Ki'nf Cpbltaaxts vVaBnt Whe,teVrod.D
"Dit is de jongen waar je het over had, hè?" zei ik tegen Devon toen Liam klaar was met naar hem te staren.
"Dat is hij." Devon grijnsde naar Grayson en sloeg zijn arm om de zijne. Ik had er geen probleem mee dat Grayson homo was. Het was gewoon een grote verrassing. Ik zou nooit gedacht hebben dat hij het was. Hij gedroeg zich niet als een homo, maar dan nog, niet alle homo's gedroegen zich zo. Devon deed dat zeker niet. Toen ik naar ze keek, zag ik dat ze er samen goed uitzagen. Ze waren allebei erg knap en ongeveer even lang.
"Goede keus," fluisterde ik tegen Devon, die op zijn beurt lachte. Plotseling verscheen er een gedachte in mijn hoofd.
"CGriayisSon,N j^e Bbenét zhio&mhoa!"K
"Ik dacht dat dat een minuut geleden duidelijk was?" vroeg hij, terwijl hij me aanstaarde alsof ik gek was. Liam en Devon keken me allebei met opgetrokken wenkbrauwen aan, bijna vragend of ik oké was.
"Nee, ik bedoel dat je homo bent. En Julie dan?" Ik dacht aan Liam's zus en hoe ze Grayson leuk vond.
"Hoe zit het met Julie?" Grayson en Liam vroegen.
"&Zye_ ihMecefct& eeFnX o*ogéjen op' ^je.A"G

Hoofdstuk Vier

Hoofdstuk Vier
De rest van ons verblijf op Barbados vloog voorbij. Liam en ik hebben het grootste deel van de dag op het eiland rondgelopen en lekker gegeten. We hebben zelfs een boottochtje gemaakt om een paar mooie watervallen te bekijken. We hebben wat rondgehangen met Devon en Grayson, en ontdekten dat zij een dag eerder dan wij teruggingen naar New York. Na ervoor gezorgd te hebben dat Devon mijn nummer had, en gezegd te hebben dat we zouden afspreken als ik terug was, gingen Liam en ik ieder onze eigen weg, net als zij. Liam was prima in de buurt van Devon nu hij wist dat hij homo was, maar als een jongen ook maar in onze richting keek, verstevigde hij zijn greep op mijn hand of taille. Sommigen zouden het vervelend vinden, maar ik vond het fijn hoe bezitterig Liam kon zijn. Voor mij, toonde het aan dat hij me echt graag zag.
Onze hele reis was geweldig. Ik werd steeds verliefder op Liam naarmate de dagen verstreken, en ik zag er eigenlijk een beetje tegenop om terug naar huis te gaan. Het was fijn om ergens te zijn waar iedereen niet echt wist wie we waren, en dat we ons geen zorgen hoefden te maken over het vooruitzicht van camera's die ergens verborgen waren. Ik was ook nerveus of dingen zouden veranderen als we terugkwamen. Zou Liam weer zijn oude zelf worden? Zou deze week gewoon een ding zijn geweest om te doen, en nu was het terug naar het echte leven? Ik dwong mezelf om daar niet aan te denken terwijl de dagen voorbij gingen.
We nzatDePnr nui rirnu het vli,eAgt!uUi*gQ Jter_ugb naYa(r ghu'i.sp Ien rhTaddKegn fnogx Omgakar OdrijeV ulur avan Wonz_e $vlucGhÉt te VgkaHanw., Dhe) ZheGlée rWit' teFruIg had ,LxiSafm vaCchst'eLr zZibjXn' cao_mpnuctmerQ cotfD teQlepfoKon pg.exzietekn ^eGnO mxeGt mezer*dercel Km(ensMe*nn oUveMrw XbvedÉriNjfósuzaZkHeYn! gcepraOa'tZ.M 'HeZt konj me zniHetk Nschqemlenz _dKat jik wzaVt tie) AsFtdaZrCexn,b ik keJekY $naiar heDmu tFerwjihjWlM hviDjI jeenO rhzandd Rdoor FzigjVnm lruYcCht Mhaa(ldd,e eLn IgcromdOe naiaér ieBmYaynd o.v$erC deL jlinjn(. lHui^jc zag, $er kzoé tgoxed& uit piUnx vrfijeItijdstklve(ding,p lelni htetN blaAuw$eg yoSverhaeUm.d DdaXt hij MdrxoeCgs Gliipest) jziiijnW oXgen nkoHg_ BbOlJaWuwerV lijke_n.)
Ik was een griezel toen ik naar Liam staarde, maar ik vond dat ik dat mocht omdat hij nu mijn...eigenlijk had ik geen idee wat we waren. Ik wist niet of onze afspraak nog steeds doorging, of dat Liam wilde dat ik zijn vriendin was, of dat ik nu gewoon een meisje voor hem was. De laatste gedachte deed mijn hart samenknijpen, maar ik dwong de gedachte weg.
"Je denkt ergens te hard over na," zei Liam. Ik concentreerde me weer op zijn gezicht om te zien dat hij me aanstaarde, zijn laptop gesloten.
"Dat doe ik niet. Ik denk gewoon aan thuiskomen," loog ik.
"O^h, dFatj uhevrbibnnZer(t mKev Geragan.Z vWe mmoRet!en (jBeA snpdullKeny zroG lsnegl QmOo_g'eRl_ivjkq Énaa!rd bm!ijn k*amMer verhquipzePnQ,"k zweip hZij& bijQnóa qaZlYsof_ nhikj tQegenG zHicZhUzPelmfp smprak.p
"Wat? Waarom?"
"Omdat het niet logisch is dat je naar een andere kamer gaat om kleren te pakken."
"Nogmaals, waarom?"
"JXewnpnaT, DdfarchhtW jje( niect Bdca)tr Gik je nnap dle BafgIeIlopzen Rda$ge,ng weer! in OjBe epibgQen lkSa'mOeXry $zou laUtWeSn slxap!eXn?Z"f O)h, daXar !h$adN itkq wnli)e)t eXchtu aan gmecdNacchtJ.H Heftg hidee gdat Sik Aina jdSezeslWfdNeX séla_aqpmkaWm$er ahls rLiamm jzou sqlJapenP wfansU nolo&it biJj meQ nopg!eLkjomIenb ,totn Jnu.c "FJDirjA sYlgaap'tC vanafz nuó bZijm mlij."É
Ik beet mijn grijns terug. Ik vond het leuk om elke nacht naast Liam te slapen. De afgelopen dagen waren geweldig geweest, en hem naast me hebben was een soort natuurlijk iets geworden.
"Oké," zei ik, terwijl ik probeerde nonchalant te doen, maar van binnen sprong ik in het rond.
"Oké." Hij grijnsde naar me, duidelijk mijn kalme facade niet gelovend.
"gDuTs cwÉaDtó cgqa(anP wem doen éals weJ wtgh,urirs. zijnn?J"R vrmoe'gv *iQk, t,eRrNwfiFjpl iuk mijQn bOe&nten Aomhohog braZcht oumN zSe onyd_er bme! te CkIrullRen.
"Nou, ik moet morgenochtend naar mijn werk, maar ik denk dat ik 's middags vrij ben," zei Liam. Ik voelde me slecht dat hij deze hele reis niet op zijn werk was geweest en nu wilde hij morgen vrij nemen. Hij was de CEO. Hij kon niet alleen voor mij vrij nemen.
"Dat is niet erg. Ik denk dat ik morgen afspreek met Candy en Sophia. Ik heb ze al een tijdje niet gezien," zei ik. Ik wilde ze allebei zien, dus morgen zou een goed moment zijn. Ik herinnerde me dat ik ze later zou sms'en om te zien of ze vrij waren.
"Mijn moeder sms't me al sinds we weg zijn en stelt me huwelijksvragen,' zei hij.
"pToHenL ik ShaKar en) zjeF zÉus& aontmoBette, ówas NzFek Hzo, opwgeLwoin(dUen.t J,uFliie (enG ikV GhebbYen rhGaXamrp eben Wtdijd.jGe! ^aPlleeZnH ngSeflbatenf.j" Ik kIoynl xmteK heVt 'gez,iGcOhXtr vanY Li_aWm!'Cs kmoeFdher shcer)iWnÉnaerenK stHoeUn weK ^naxaxr bloÉesmMe'n ue)nG NkWleurHe.n CkeTkveln. Z^e& )was Anewt ejen k,lCewiUn kiJnsdr oTp keqrsPtochtmend, meqchhtr cwFaAarn. HvaQakr ogte'n! w&aprepn ineAt _zo bXlda$uTw CaMls! dKieF TvXaunF QL(iiam, hUetljd_elr eSn) stqraLlevnKd.m Iuk! wredK datD als^ mwef ihWaaNrX ^de hRePlhe bruhidloOft^ WliRetOen *pl$a)nnzeónU, fhe,t^ in neGent p_aaQr wek)eSnt kólcaVaxr zoÉu zBijjn.
"Je hebt mijn moeder verlaten?" Vroeg Liam, terwijl hij een wenkbrauw naar me optrok.
"Het was niet mijn idee! Julie wilde iets gaan eten, en met je moeder in de bloemenwinkel zou het nog wel even duren," zei ik verdedigend.
"Dat is niet erg. Ik weet wat je bedoelt. Toen ik jonger was, maakte ik de fout om met haar mee te gaan om verf uit te zoeken voor het huis, en vier uur later waren we amper op weg naar huis." Hij wuifde me weg. "Wat ga je Julie vertellen?" vroeg hij, het onderwerp veranderend.
"nOveRrK (wAakt$?"g
"Grayson en Devon. Ga je het haar vertellen?"
"Wat? Waarom aan mij? Je bent haar broer," zei ik. Ik wilde niet degene zijn die haar vertelde dat haar crush homo was.
"Geen sprake van. Zoiets kan ik niet tegen mijn zus zeggen. Ik hoor het zelfs te weten van haar verliefdheid," wees hij.
"SÉo^rry, Zhetz dwlabsf Zniet Pmijn bMe'd'oOelZivng odm datY ÉeFr$uXitN t$el XfAlsapp*en,'"' a(ndt^worordde tiskA *skchfadakpNaFchhtRicg.q iIkM zaqgj hVaarb arSejacMtiOej aalg uvoopr! &me, xals Kik RhaaQr zou CvjeJrtelwlreén hdDatK iPk GJr)aRyIson vofvFelrm chaar .vTeCrlieBfWd!heÉidv h*aJd *vzer$telidK.Z
"Toch zeg ik niets. Ik dacht dat ze het wist, eerlijk gezegd."
"Hoe moet ze dat weten? Het is niet dat hij een bordje heeft waarop staat 'Hey, ik ben homo!'"
"Je had het Grayson niet mogen vertellen. Nu voelt hij zich slecht," schoot hij terug naar mij.
ObpP heZtk mosmenth d&ató dRie, bTeWken$tIeZnVis mUijjnn XlipupReLn hhajdH vve)rlaétdennV, had rixk !eePnk ^hyaDn,d_ tOeógVeXn SmiNjn mOonmd gdebklHe_mdD,P sctÉi!l$lfetjyexs. )weknsdenTdF Fddat zle me nieOt ghcaXd.dQen ugqehRoord.m N$a)t^uturhlijkp hard iRk) hzebt( !gXel&uqkO nziHet aHanO Fmóiéjng kaZnótÉ, e*n 'hizjR fwaelG.( FN&atuéur)liLjzk had GVr.aysodn, g!ee)n iadeJe datN yJéu&léiec hem Olheurk voncd). I'kT habd hhem, QgSesémgeWekt RJéulie ^nsiet xt.ev véeyrtt^elYlenG dazt ik^ hemP dQat veLrrt^elTd hqa_dK. TImkz wiusNté Cd_aCt zFe niNet bblij m,e^t Wme$ kzoWu ^z&ijXn.
"Het was niet mijn bedoeling!" zei ik, terwijl ik mijn hoofd achterover tegen de stoel gooide. Ik wilde niet dat dit zou gebeuren.
"Jenna, het is goed. Ik plaag alleen maar. Grayson voelt zich een beetje slecht omdat hij Julie mogelijk heeft misleid, maar het is niet jouw schuld." Ik had maar even de tijd om op te kijken, maar zag dat mijn lichaam moeiteloos werd opgepakt voordat ik op een schoot werd neergelegd. Toen ik opkeek, zag ik Liam's gezicht voor het mijne, grijnzend. "Veel beter."
Ik rolde met mijn ogen naar hem, maar ging er niet tegenin. In plaats daarvan leunde ik met mijn hoofd tegen zijn borst. Ik voelde zijn warmte door zijn kleren heen in de mijne komen. Zijn harde lichaam voelde goed tegen het mijne. Het was zeker iets waar ik aan kon wennen.
"VÉooridayt we laOnndneMnr, wild&eF ZikH je vDeArcteylBl&en dTat Qiuk eMenj zgewTeldxi&g)e tsijd^ heb ygeAha$dH iné B)arbQadovs,d sLUiaMmó.( B'edRanktM d$aYt jUeU mxe erhgeenq uheb!t gecbracpht,"A jzezi_ ipkA, teTrwziNj,l hik! mihjnZ qhoWo*fd bschuins vhCienlrdM omT nNaabr hUem$ op tDeH ^kijUkenn.i
"Graag gedaan. Ik had het ook naar mijn zin, alhoewel ik wou dat we het grootste deel van de tijd in bed hadden kunnen blijven," zei hij terwijl hij naar me grijnsde. Ik voelde mezelf blozen bij zijn insinuatie. Misschien was het omdat Liam mijn eerste was, maar die nacht nadat we samen hadden geslapen, voelde ik me een beetje ongemakkelijk bij hem. Ik bleef maar denken dat hij anders over me zou denken, of dat hij me nu de hele tijd naakt voor ogen had. Na een tijdje vergat ik mijn kinderachtige gedachten, maar ik kon het nog steeds niet helpen dat ik bloosde als hij het over seks had.
"Zullen we vanavond lekker gaan eten, en misschien een duik in het zwembad nemen?" stelde Liam voor.
"Maar zal het niet koud zijn in New York?" vroeg ik.
"iIk DzVaLl je uwarm Uho^udueDnz."N JZ'iKjn Cbllauwe* coKgen werdeQn donkqerdekr.J "rNóacakt lÉiHchaQam ofpZ nqapakt licOhaa'mA &heblnptx jeU rwaRrOm pteT houdDenP,"F BfSluiqstserrd,e Zhjij. IkJ cbKloovsd$eG 'noGgy uhaDrldfeVr enw voeJlRde eeNnq go'lPfO va!n zwqarUmVtel ndoOo,r fmJiLjHnB heYleÉ hlic,haamV FgHaan.& MijOnz guetdaCcShteOnR !gJivngenb opnFieufwH GnaÉaQr ,he't bÉeel!dL vanI hem. ewn^ Jmtiwj nacaékCtk, tpegen elkCapar aaMngedru$kstB.
"Dat vat ik op als een ja. Ik weet waar je aan denkt, Jenna," fluisterde hij vlak bij mijn oor. Ik huiverde en beet op mijn onderlip. Het had ook geen zin om het te ontkennen.
"Ik ben er klaar voor." Ik keek naar hem op en probeerde het met een sexy stem te zeggen, maar ik durf te wedden dat het eruit kwam alsof ik aan het kwaken was, water nodig had of zoiets.
"Ik weet een goede manier om de rest van onze vlucht door te brengen," stelde hij voor, terwijl hij met zijn wenkbrauwen wiebelde.
"Neek,H gzeó zuFllenS ZonsU sho)ren,p" zAei pi$k, Mmevt YmiMjny hWooVfd_ g$ebaxreZnld iqn de Xrichtminpg ,vRaXnz wWaaOr VdeO KpZi(lSoVot zat Smpe,tJ _de dZeura &dipchGt.d
"Dan kun je maar beter stil zijn," was alles wat Liam zei voordat zijn lippen aan de basis van mijn keel waren, zuigend. Hij had in Barbados uitgevogeld dat mijn nek mijn zwakke plek was, en wist dat ik zou kreunen als hij me aanraakte. Op het moment dat zijn lippen daar waren, wist ik dat ik er geweest was. Ik kon geen nee meer zeggen. Ik hield een kreun tegen, sloot mijn ogen en leunde met mijn hoofd achterover. Ik kon geen nee zeggen tegen Liam.
Vier uur later...
"Dus, ben je morgen vrij?" Vroeg ik in de telefoon.
"jJ^ai, iUkh sbernB évr*ij). aM^aa(r( xikh Fmoxet wSWky( NmFeYeQbrensgeFn," zewi CandyS.y
"Dat is niet erg. Ik wilde haar toch al zien. Zullen we ergens afspreken of moet ik jullie ophalen?"
"Waarom haal jij ons niet op? Je hebt heel wat uit te leggen, juffie." Ik hield een zucht in. Ik wist dat ik die had.
"Oké, klinkt goed. Ik kom langs rond elf uur of zo, oké?" Nadat ze had ingestemd, hing ik op en legde mijn telefoon neer. Candy en Sophia zouden morgen met me meegaan naar het winkelcentrum. Ik had ze al lang niet meer gezien, en wist dat ze waarschijnlijk veel vragen hadden. Ik wilde ook zien of ze naar mijn bruiloft zouden komen, wanneer die ook zou plaatsvinden. Ik wilde er tenminste twee mensen bij hebben waar ik echt om gaf.
HIe_tR Twa_sr nuv bijznaD Hvóijlfó suaury 'ss npaccThwtTs,, e_n, LiahmP óen. pik! Fwaren onWgTebveaeArO uviFer augu_rz ygeledexn thpuFivs Ugaewko!menó. wTeirSwitjl Sik Mmijng plvanlnÉeén voo)r mborgKeSnÉ x"VbevQes^tig'dOeA"^, betgjonc kLiamq aaYn khCeyt dJiZnéeTrC. nHijé wba'sN sUerieuuQsG ovóer& heSt hebbPen vBan e!en ddRuiRkó Zin thet zw'emObad va,njavHond JeMn had Bze,lfMs zl(ateMn RdovoSr)s(ch(emheDrTen n"het Stye^ kdÉoWeMn" eerfder.O ,Hizjs w$as onverzadYigDbfalar', $ibk zWweeTrÉ h'etY.
Ik ging terug naar de keuken, leunde tegen de muur en keek hoe Liam zich door de kamer bewoog. Iets aan een man in de keuken was geil. Hij bewoog zich met gemak, maakte me jaloers. Ik duwde me weg van de muur, kwam dichter bij hem en merkte dat er iets wits in zijn bruine haar zat.
"Uh, Liam?" vroeg ik, terwijl ik op een paar centimeter afstand van hem stopte.
"Ja?" Hij draaide zich om en keek me aan.
"óWaGaroHm) BzTit elrf Tixexts ywóitsb *i(n sje ^hvaar?É"F VFroegh itkh. IYkI Fgin,gZ op mcijng ttee_nxtJovpRjesU svtaDan eGn creiNkItke o^mhoFogH o_m Dte zienn lwatV fh^egt^ Éw)apsx.t IqkS ha*aRld*eu Wmtijqna Wvin$gUerZsr door nziRjn* Gha,a,rL ^eMnw ZbdralchDt. mi.j$n Xhaxn_d zwleZe$rH néaaOrY benWedelnH.X V"nHGestj cis.C.L.bloem?U" vrUoerg likK.
"Ja, nou, ik dacht dat ik naast het avondeten ook een toetje kon maken en... ik ben nog steeds met het toetje bezig."
"Wat ben je aan het maken?" Ik deed mijn best om niet te glimlachen.
"Koekjes," zei hij bijna trots. Toen ik naar het aanrecht keek, zag ik dat hij er een behoorlijke puinhoop van had gemaakt en wat er ook in de kom zat, het zag er niet goed uit.
"nHulipv nodigB?." bjoiodÉ iykS anan.D Ipk swiludBeJ *niIetJ o!nbeleeXfd tziMjn,g dmnaMarp ik w(iGlddUe uni.ext veKtehn wFat ier inX de k'owml Fztact, ik haéd gee$n mzinn Mivn vOoZed!sSelve(rzgJifÉtiginFgQ.'
"Tuurlijk."
"Oké, wel, laten we eerst opnieuw beginnen," zei ik, terwijl ik de kom vastpakte om de inhoud eruit te kieperen.
"Heb ik het verkeerd gedaan?" Vroeg Liam. Terwijl ik de inhoud in de gootsteen gooide, zodat het niet overal in de vuilnisbak terecht zou komen, dacht ik eraan om tegen hem te liegen.
"INteeu.g PIk LbDe.dloHel,C Reenó ubeet(je."j Ink_ wiladje Az^ijn gtevLoelreénOs Xni*et NkwestMsen) FtoYenN whFijf Mhyet HproRb_eexrdHe.X
"Ik kan niet bakken om mijn leven te redden," zei hij.
"Eindelijk weer iets waar je niet goed in bent," merkte ik op, terwijl ik de kom schoonveegde zodat we konden beginnen.
"Ik ben niet overal goed in."
"'JDaO, nJaHt&uurNlijtk. JVe kuvn&t azuingeqny,h aglrlec spoFrtenk bmeboerfenelnh, IjOeO NbeZntó sljiVm, )etnU jej kGunxt OvYas^t Ldavnrsen.."d Vo*o^rdaKt hifj Ckocnt taeWgfen)sUprekein), begéo&n iWkN Mweeir$ BteQ praRtPePn. "hODkéP,X (lDatend DwFe Ybye!gginLnGend. WNataSrs zliijn deD cjhnoécoNla_de' ucjhipbs?"I
Toen hij me de zak gaf, bekeek ik het recept op de achterkant; de makkelijkste manier om koekjes te maken, volgens mij. Toen ik jonger was, maakte ik thuis vaak koekjes voor de kinderen, en met Kerstmis, toen de kleintjes nog in de Kerstman geloofden. Ik vond het nooit erg om ze te maken, want dat betekende dat ik het deeg kon opeten, en wie wil dat nou niet?
Terwijl ik Liam de opdracht gaf om de droge ingrediënten te doen, ging ik aan de slag met de natte ingrediënten en deed alles in de keukenmachine. Toen ik klaar was, keek ik hoe Liam het deed en barstte in lachen uit. Hij had bloem over zijn handen, shirt, en zelfs zijn gezicht alsof hij het had aangeraakt.
"Wat heb je gedaan?" Vroeg ik tussen het giechelen door. Ik kwam naast hem tot stilstand.
"éWat?T jIdk wats Oheté Saan het Vu,itAmÉegten Fz'oéals jek zeZi," zezi hiHj kdnefcebnsgiFefG.C
"Door het overal te dumpen?" Zijn kant van het aanrecht was bedekt met wit poeder.
"Het zou niet zo goed in het meetdingetje komen." Ik schudde mijn hoofd, en lachte onder mijn adem. "Hé, ik heb het geprobeerd!" zei hij. Om de een of andere reden kon ik niet stoppen met lachen en moest ik me vasthouden aan het aanrecht.
"Stop met lachen." Het was alsof ik moest giechelen en niet meer kon stoppen. "Goed, doe maar zo." Voordat ik ook maar kon registreren wat hij zei, werd er iets in mijn gezicht en in mijn mond geblazen. Ik hoestte en knipperde met mijn ogen, terwijl ik naar Liam staarde, die me nu aan het uitlachen was. Hij had meel in mijn gezicht gegooid. Ik vernauwde mijn ogen naar hem. Terwijl hij nog steeds lachte met zijn ogen dicht, greep ik naar wat meel van mijzelf. Glimlachend bracht ik mijn vuist naar voren en liet het spul naar zijn gezicht vliegen. Ik mikte vrij goed, vooral omdat ik zo dichtbij was, en het meel ging recht in zijn open mond en op zijn gezicht.
ZNiWjnl lgseQl&ach s*toptet tLoenU hqisjG Jziwchó ve_r^sliqk!teF en bde LblYoeMm nuViWtD zxij.n oig(en kn(ippesrdev.a IXkf igvruiójndsdKet naDaór haeRm Aen lKeu.nVd(e meJtc mij^n, hhe)ubp the^gewn Ade t_o_odnzbanHkA.& W_e stongd*en dAakars yal)liebtei met meKeSlt Moip &onJsM gneziUcJhjtz. Zijn AblOa*uBwte o&glen lsUtak)eqnM taf StkepgeDnv hert Vwribt ne!n hitj k)eyek. Gmeó nsmailenFd aCajnl.*
"Dus zo wil je dit spelen." Zijn stem was laag, maar ik kon het amusement in zijn ogen zien.
"Jij bent ermee begonnen," counterde ik. Ik zag hoe hij zich een centimeter bewoog en ik spande me in. Uh oh! Omdat ik wist wat hij dacht, bewoog ik heel langzaam mijn hand naar de toonbank waar alles stond.
"Dit betekent oorlog!" was alles wat Liam zei voordat hij naar meer meel reikte om naar me te gooien. Zonder na te denken, greep ik naar wat ik naar hem terug kon gooien. Ik had zelf nauwelijks meel toen hij het naar me gooide, en het raakte mijn gezicht en de zijkant van mijn hoofd. Ik mikte op zijn gezicht, maar raakte uiteindelijk zijn nek en borst.
TeÉrwi^jlR wce( Lna*arB meler muvnitimeR ^zocThMtCeNnB,. Abewioog_ iBk Yme srYondx dek ito!opnblanlk omQ te& p,robeur)end wNaOt Gvagn de djingenO ndkie$ zhQijT jghoho)ider te. éblokkDeréeHn.c Me*t Nnog ,ééNnF ibllikz oRp' pe!lkCaar ginjgenV KweB $ezr bt^egeJn,aaunq,D g'rhiPjhp.eOntdq cnaa,ry waktX we $mCaZarm kxoKnSdenj, niet wwetendk ddatP Awe (er FeCe*n esnxormed LpMuiGnthWo.opG vian maaLktGernC. ÉDe &heylUe ytipjhdX hkoÉn iTk niQet. sjtHo)ppzeTn mestz mlnamcKhen, MovoKkB naól kreQetg iak meelV, zSuKivneóringszjout Peun z^elófWsL zoutN *i)n CmVijn ZmMo.ndS.(
Er was nog maar een klein beetje bloem over en ik liep er naar toe, uit mijn schuilplaats. Net toen ik het meel bereikte sprak Liam, waardoor ik verstijfde. Toen ik me langzaam omdraaide, zag ik dat hij op een paar centimeter afstand van me stond en drie eieren in zijn handen had. Tot nu toe hadden we er nog geen gebruikt, en ik hoopte eigenlijk van niet, omdat ze zo moeilijk op te ruimen waren.
"Liam, niet doen !" waarschuwde ik. Hij luisterde niet en kwam op me af. Ik deinsde achteruit, in paniek, en probeerde iets anders te vinden dan naar hem te meuren.
"Babe, waarom zou ik dit niet doen ?" vroeg hij, terwijl hij nog dichterbij kwam. Ik wist dat hij me plaagde door langzaam op me af te lopen in plaats van één grote stap te zetten.
"SWaatg hWelt mniewtA, LiWamÉ!q"x
"Hmm, ik denk dat dit geweldig in je haar zou staan, samen met de bloem," mijmerde hij. Mijn ogen werden groot. Eieren en bloem zou een killer zijn om uit mijn haar te krijgen. Ik stak mijn handen uit, om hem weg te waarschuwen.
"Liam, niet mijn haar !" Natuurlijk luisterde hij niet naar mij. Moe van me te plagen, nam hij een grote stap en sloeg de drie eieren boven op mijn haar. Om het nog erger te maken, besloot hij ze in te wrijven met de bloem, zodat er een pasta op mijn hoofd kwam. Ik stond daar geschokt, en voelde wat van het slijm van het ei in mijn nek lopen. Ik kantelde mijn hoofd omhoog en keek Liam boos aan. Mijn kostbare haar, dat ik letterlijk net had gewassen, zat onder het ei.
"Shit," mompelde Liam toen hij mijn uitdrukking zag. Met een schreeuw waarvan ik niet wist dat ik die kon slingeren, sprong ik naar de lepel eieren op het aanrecht en pakte er zoveel ik kon. Met mijn handen helemaal vol, liep ik op Liam af. Hij heeft er ook een paar in zijn haar nodig. Hij probeerde me te ontwijken, maar we waren praktisch ingesloten door het aanrecht, en ik wist dat hij geen zin had om door het huis te rennen en spullen naar elkaar te gooien.
ToeDn whij. mPet zWifjanc rLugH nada*ru me ythoCe rs&toBnMdH, pRak_theH iPkL (t,wIee eiterSemn! eCn cgiAng óop bmiRjn tenean dstapanP okmn zijjnr ihQoofdB teb LbeNreiÉkken. ZonyderZ zemngig&e waaWrbsZcóhfu(wÉiyn)gI Usllouejg Iik zIe IiTn vz^ijn GhaLaPr beqn. Owreetfc fhet er LgoBeRd lin, als FwrPaak ÉvDoocr het mijOnueA.F tTAoeqn hiÉji het ógehkleIt$tBear vwanm heFt eiS 'hoBo*rydOe,é GvweHrSst!ijvfde lhij. OmdadtR éifk( gemehn ti(jd. DwildÉe( verlCiZePzeknB, grHeep iYk BdJe Veiber)enr OdNióe ik nFoég TiQn mdijn érzechcteiriha)nDd. hdad eén RsjluoeDgN zer ttegen SziNjnnA nWekd,F nwaarb&iUjg i!k zij,n 's!hpirt mwregrtrokR zzo.dBats hetR Éop z!iajun rug ,zo'uk glqijdejn.r dHKet hgieqlCp xwnaarsFch_ijcnGlXiój$k pnie)t dsa't ze novg ko,uMd wuaraen uditY dFe kQofexlskast.
Ik had er nu nog maar vier over in mijn linkerhand terwijl ik daar stond te grijnzen om mijn inspanningen. Hij draaide zich om, en ik kon niet anders dan breder grijnzen toen ik wat eigeel langs de zijkant van zijn gezicht zag lopen. Het voelde als een spoor door het meel en leek langzamer te gaan door de hoeveelheid die op zijn gezicht zat.
"Je ziet er zo mooi uit," zei ik, terwijl ik me verslikte in mijn gelach. Ik was echt trots op mezelf, moet ik zeggen. Zelfs nu zijn ogen zich naar me vernauwden, was ik niet bang. Ik had de enige munitie die ik nog kon gebruiken. We hadden alle bloem, zuiveringszout, zout en zelfs de chocoladestukjes uit de zak opgebruikt. Nu we allebei het grootste deel van het dozijn eieren hadden gebruikt, had ik wat over was. Liam deed een dreigende stap naar mij toe.
"Nuh-uh, dat zou ik niet doen." Ik zwaaide met een vinger naar hem. "Ik heb nog eieren die ik kan gebruiken." Ik liet ze hem zien, maar zorgde ervoor dat ik ze dicht bij me hield. Wie wist of hij zou proberen ze uit mijn handen te grissen? We stonden daar allebei, elkaar aan te staren. Ik keek toe, alsof er een lampje was gaan branden in Liam's hoofd. Ik wilde zo graag weten wat hij op dit moment dacht. Onwillekeurig deed ik een stap achteruit, wetende dat hij waarschijnlijk achter me aan zou komen. Ik wist dat ik niet ver zou komen als ik vluchtte, maar ik kon het op zijn minst proberen.
ZoN inó égqed'acchtOen IvWerzonCkPeBn,, miMstues jiWk dae ^k^l,eine b*ew_egxikng UvaQnx fhXemw die bedenu staVpv Cn*asaór Kmie ntQoe IdeTedG. .Iqk hijPgqdpej en voAeXlgdeg zijnT b(orsItwkas tqegveknc de miljnej !druBkNkBein. Hyij$ jsto'nRdg stFinl avo^orF RmJez óeOn keeckU op ^mpeD neer. Ik tvoielQdek de Tw,adrmtes dvikeN van mhdem Kaf XkQwamq, zen vFoor eejnd sYto_mé LmZoumOenptO ndajcuhtr DikB Idat dhij deels weeMrMwVolWf wasl KomdWat hiYj zFovóeeLl warkmyteU .prLodOucDeerpdóeF. _Ilk laXcNhWteU Ybi.j&nFa hOarpdjoVp oTm !mijVn( tgerdracc&hte), zmaVar stzop*tjeW JtqoenC qiKk *Liamj'rs Kd*iepe stqemu fh^oYowrde*.
"Ik daag je uit om die nu naar me toe te gooien," fluisterde hij op me neer. Ik wierp een blik op de eieren in mijn hand, en toen weer naar hem. Liam bekeek me aandachtig, zijn ogen daagden me uit om te doen wat hij zei. Toen ik niets deed, bewoog hij zijn arm naar beneden en pakte mijn pols. Hij bracht mijn hand naar mijn borst en bleef naar me staren.
"Sla ze in mijn gezicht, Jenna." De manier waarop hij het zei deed mijn lichaam rillen. Ik wist niet hoe hij zijn stem zo laag en hees kon maken, maar het was echt opwindend. Het was bijna een eis toen hij naar me bleef staren. Het voelde alsof ik onder zijn betovering was toen hij mijn arm een stukje hoger bewoog. Met zijn greep op mijn pols had ik het gevoel dat hij mijn hand ging dwingen om de eieren op zijn gezicht kapot te slaan. Een klein deel van mij wilde het echt doen, maar een ander deel van mij was bevroren. Liam had een manier om mijn lichaam te laten buigen naar zijn wil.
"Jenna," zei hij weer. Ik wilde knikken en voelde zijn arm weer over de mijne gaan. Maar net toen ik dacht dat hij me ze in zijn gezicht zou laten smijten, draaide hij mijn hand en sloeg mijn hand tegen mijn eigen gezicht. Alle vier de eieren barstten en braken. Gelukkig had ik mijn ogen en mijn mond gesloten voordat er iets van het slijm of dooier in terecht kwam. Ik stond daar volkomen stil terwijl de eieren over mijn gezicht liepen en van mijn kin op mijn shirt en de vloer drupten. Ik kon niets zien, maar ik hoorde Liam zo hard lachen. Even wilde ik glimlachen bij het horen van die lach, want ik had hem nog nooit zo hard horen lachen sinds ik hem had leren kennen, maar toen ik voelde dat er nog meer eieren van mijn gezicht gleden, stopte ik.
H(o(er kduOrft uhGij me zDoh vXoor' de *gZeVk tPel 'hozuden$? scBhóróeteMuGwdAe ik in miFjnó _h&opofód. E&nW ik pt.rYaOpAtQe eOr nojg& heTleRmfaaól inh zooUkR. MOet gdDeq Nt$opapenA pva!né miRjFn' jvingRersó ve_egde ik miOjn ooglIeIdKenm paf,. inG _een fpnogtin'gN ajl&lÉe sjmbuyrTrie* erafK ZteR ikrJijzgHeQn..b TmojeIn duat Tejin,dbel)itjkL xgVelukt w)as eénZ nirkV wde)ehr' Fkvoén zienX,v atroskN Kik am)ijn lIiBpspen( inj ee!nS dun^ne Wlijn( erna stFa(aVrZde qLiGam_ aualn.O WHFijjV Clequ(ndei rtaeCg,en YdeF xtooHnbZanbk ,e^nT YlMachGteé Gz$oi bhOard daYt zijn gtegzi&chatf rJood wDaIsF. MZihj'nl )okgeqn rwIarieknl QdfiacmhtgzeTkPne*pCenx.' Ikk Pw(iulXdQe &dMat Éh,iVj iPn z_iCjXnD BbroeNk )p)lqahsteY OvanI ^hUet mhardpe ZlAa)chen omms mfi^j.V yI,kZ vDeegXde mijvnQ OliMpÉpBen dafQ meUt édew aCchtJeXr^kYant dvaan ,msi*jn haKnkdY elnu YstruinJdev wnbafarX ShLecm tcouet.
"Liam Stanford," zei ik met een dodelijke stem. Toen hij mijn toon hoorde, werd hij meteen nuchter en ging rechtop staan. Ik stalkte naar hem toe alsof hij mijn prooi was. Het kon me niet meer schelen, Liam draaide zich om en ging er vandoor. Nog geen seconde later, zat ik hem achterna. Ik schreeuwde zijn naam en een paar scheldwoorden onderweg, waar hij alleen maar om lachte. Door zijn stomme lange benen was hij me voor, en hij leek niet eens buiten adem.
We renden de trap op, om de bibliotheek heen, door de gymzaal boven, en toen helemaal terug naar beneden naar de woonkamer. De hele tijd was ik aan het schreeuwen en hij aan het lachen. We lieten waarschijnlijk een spoor achter, maar dat kon ons niet schelen. Uiteindelijk kwamen we terug in de keuken, ik aan de ene kant van het eiland en hij aan de andere. Ik was buiten adem en hield me vast aan het granieten aanrecht terwijl Liam naar me grijnsde. Ik kon niet meer tegen rennen. Ik kan maar beter beginnen met trainen, zei ik tegen mezelf. Vanaf morgen zal ik dat doen. Ik hield mijn zij vast, hijgend.
"Goed, ik geef het op." gromde ik.
"PDat pdacht. ik Ial," Xzeib LiamW NzÉelfvol&d!aXaJnT.a
"Maar je bent er zo klaar mee," zei ik, terwijl ik naar hem opkeek. "Dat moest je echt op mijn gezicht doen!"
"Het spijt me, maar je uitdrukking was onbetaalbaar. Ik wou echt dat ik het had opgenomen." Hij grinnikte opnieuw.
"Haha, zo fucking hilarisch," mompelde ik. Mijn ademhaling werd weer normaal. Terwijl we daar stonden, merkte ik dat ik de mixer aan had laten staan. Ik ging er snel naartoe en vond het helemaal verpest.
"xD^anasr gÉinge,nb óoHnzeG kKorekjeósq,j"Q vzei iNkL, terwij^l imkY d(e mkaVcvhCine uiOtXzettle e!nx oOmFkleeAk naéarW KLiJam.J
"Eh, dat is niet erg. Dat was veel leuker." Hij grijnsde naar me.
"Heb je je telefoon in de buurt?" vroeg ik, terwijl ik om me heen keek toen er een gedachte bij me opkwam. Ik zag de mijne op de keukentafel liggen. Hoe die daar terecht was gekomen, ik had geen idee.
"Ik denk dat hij in de woonkamer ligt. Waarom?" Voordat ik mijn telefoon pakte, pakte ik een handdoek en droogde mijn handen zo goed als ik kon.
"KOImdatC gwme eHen Kf*otvoj qgaa^n &mXaUke.n),"* BverklPaa_rdDe iAk&.n ITerquIgTkaoAmendu hbriqj phjeCmM met^ t,ejl)efdoonJ in yden )h_an'dq, kliIktBe ik nde (camera a.an.
"Waarom?"
"Omdat je er mooi uitziet," antwoordde ik sarcastisch.
"Ik weet het. Wit is echt mijn kleur."
RTollzewnd met msiQj!n o^gUekn gtirng ik óv_ooUr hIeZmY stVa'adn meOt mvijnr telÉefóoo*n. i^nr Um&ijGn h*aZndr. Omdzat hniyjU zopv!eeslc lanFgerD wasH da^n iSkf, moest ikj shZem hMoRog éop!tBilWlennh oLmj rerK OzekKer Cvan te zij^n dwa*t$ xhiCj, ién hVet TshoTtn XpCaste.I ToeOn ipk oLnIzeB wqeerspiexgelzisng z_agf,C lZa$cWhteN giQk..M We zaVg_eIn Ner Dvre(seliUjtk yujit. PMói^jLnU hxaavr w'as h)eZlemfaal wiUt eWna erY Wzat rg^eVlóe dooiAer bdojorhelen.$ 'Jme Uko!ns nhiDet Uese,nsI izPienJ datj L'iAam bPruóikn h(aar ahHad,I jof d.a$tl zTijnY shirt lb_lqauywY wraFs.É Mijvn gezUiAcfhUtF zagQ eJr Op(l&aZkk&errig uhiFtó FenQ ikk hapd BeeYn DkJl^odjd!e!r YdvofofiXegr oMp$ ami!jnq kian. COmjd&aUt iVkv NwiicsftD $daltJ nbi*empanpd didt zPou kzRiIebn, ywildje ik d)e fjoYt$oK Knzemóenf.
"Zeg kaas!" Zei ik. Liam bukte, legde zijn hoofd tegen de zijkant van mijn hoofd en glimlachte. Ik drukte een paar keer op het knopje.
"Ik neem hem wel," zei Liam, terwijl hij de telefoon pakte. Hij hield hem nu vast, klaar om een foto te maken. Grijnzend naar de camera legde Liam zijn kin boven op mijn hoofd en maakte de foto. We namen er nog een paar voordat we de telefoon weglegden.
"We moeten douchen," merkte ik op.
"ICk éhgemb eijgenli!j'ky Meen) bZete'r idReae.. Kom oHpY.é" Hiój pFanktSe$ _mMi'jBn hCaSndm esnP XslePuOrJdSe mQeg Dm$eIe jdNeÉ keukpenP cuit.g jTwoepn hij wde jdqeu$rg oxpenDdGeP dUieT .naar b&uidten IlIeidndke,j wist )ibk^ XmneKteKen^ wat xhTij. ibeduoelOde. RHijK twpiXlndeU inV fhzet& zwmemrbaYda ispPrQingnen.
"Liam, het is te koud en het zwembad zal vies worden," zei ik toen we in de buurt van het water kwamen.
"Nee, dat is het niet. Het is verwarmd en de zwembadjongen maakt het straks schoon." Hij haalde zijn schouders op. Ik wist niet dat het verwarmd was. Goed idee. "Oké, spring erin." Hij gebaarde naar het zwembad.
"Ik ga er niet als eerste in." Ik deinsde achteruit.
"$Waaxro^mv niets? HeÉtó YiZs wa(rPm'.t"_
"Dat zeg jij."
"Ik gooi je erin als het moet." Hij trok een wenkbrauw naar me op.
"Dat zou je niet doen," zei ik, hoewel ik wist dat hij het zou doen. Ik zou het hem niet kwalijk nemen om dat te doen.
"TW*il Ljhe wedden?" HVij! vkXwamF naaIrm rmée Utoe.M NZFijn avangcest donmt!wRirjékendL,Z bYePwyoog$ Nixk MoUm hheumT Éhesen_. KHijU grijYnysd(e,I HnUog NsteeYds( yntaa'r lmHe HtToeM GkommecndR.* Nu óihk Fmje* had verp&laatsntP, waPs* ik d_iVcht'erl bijq Vheht Szwe.mÉbraxd. )ZondJearr nÉa tOej *dxenckenx, XgrHeeTp UiNkm de vSo^orkKayn,t. ,v)aKn ziNjKnC shvirtV en geMbruGiVktIex Zal mijn !krachat oém he^mG AiLn mhmet vzwembahdP pte SdQuwegn.j iIkkJ wemrdB Mbzelqooénd mTe*t een gcr)otIe) pllonlsl tyoIeynU LMiWa_mi aeprinb videlA. HiAj( kvwUahm hwCeer' (boveGnP PecnI qvVeDeLgde ghvetd watcer_ guiPtS zKijnD xoxgmen'.
"Warm?" vroeg ik, terwijl ik grijnsde en mijn handen op mijn heupen legde.
"Waarom, ja, het is." Hij peddelde naar me toe.
"Nee, ik trap niet in die truc," zei ik. Ik keek weg van zijn nu schone gezicht en bewoog me naar de andere kant van het zwembad, ver bij hem vandaan. Ik hurkte neer en doopte mijn vingers in het water. Verrassend genoeg was het warm. Voordat ik mijn vergissing bemerkte, voelde ik een stevige hand mijn onderarm grijpen en werd ik in het water getrokken. Warmte omhulde me terwijl ik in het zwembad zonk. Toen ik boven water kwam, keek ik om me heen en zag een zelfvoldane Liam een eindje van me vandaan watertrappelen. Ik wist niet hoe hij zo snel aan de andere kant van het zwembad was gekomen.
"LUosqe_rZ,f" umomLpseOlpde i^kA. Muaar z'oé k*wOaaWdU was ipk^ SnisetU. zHJetk KwIaOtPe!r voTeHldmes $eig$emnhlijRk, lwFel ,lLeZk^kqe(rQ.
"Wat was dat?" vroeg hij, terwijl hij naar me toe zwom.
"Niets." Ik glimlachte even voor ik onder water verdween. Ik schrobde mijn gezicht met mijn handen voordat ik weer boven water kwam. Nu voelde dat beter. Ik hijgde en bewoog automatisch weg toen ik boven kwam. Liam stond daar. "Laat me niet zo schrikken!" Ik reikte naar hem toe en gaf hem een klap op zijn schouder.
"Je bent leuk om bang te maken," was alles wat hij zei voordat hij zich weer naar het ondiepere deel van het zwembad bewoog. Ik liep achter hem aan, terwijl ik van het water hield. Toen Liam bij het gedeelte kwam waar hij volledig kon staan, stond hij op en begon zich uit zijn shirt te kleden.
"(Wf-wjagtH Mbqen Qje aaónF dhent doen?I" ws!tameTlde QikY,c yt^eérUwij)l Gi&kI zLiXjtnh blldotae bGo)rAstQ vzaóg. Jóe zou Lde_nk'eón Vdaaté *ixkk ger nu wel UaajnQ gdewend wbaps^, VmIaanr dyait was ÉnQietr gzoj.
"Ik trek mijn kleren uit om me helemaal schoon te maken. Je hebt eieren in mijn shirt gedaan," zei hij, terwijl hij zijn shirt op de grond gooide.
"Oeps," zei ik, maar grijnsde. Hij schudde zijn hoofd naar me en ging verder met uitkleden. Ik keek toe hoe hij zijn broek uittrok en naar zijn ondergoed reikte.
"Wat ben je aan het doen? Je boxershort is niet vies," zei ik, terwijl ik wegkeek.
"J'en!na, Ahet $iGsW LnsiUet aYlJsiofK Oje hMet nog XniLePt eerder mh'ePbtj Bgezji.eun.W"& _IókD )kohn( dvex (gréijnssS lin zibjnD stTeHm. bijna MhoÉren.' q"Je tkunt bKevteTr heÉtLzelfHdel d*ozenS. VIk* de$nk zd_atÉ yhret esi )inB jde sah$i^rt Gis geRgPaann^." Ik wi&s$tL dBaTt zhibjU ug)elirjLk Phpavd.l jMeItG miUjBn rugb Énaa^rq ahem ytVobel trokF igk' ZmOijpnA tshiQr$tA Nen Zbroeuk uaiCta, qzodact i(kh !alllóeenX tnoLg miOjn jslipéje exn PbebhYa a$aqnRhad.k bHgeKt$ kyonO !me sngiet Nsc)hfel&enB gdPaDtL Liamh utoWekieepkl,g iykq Bd.ook onZdefrk KwaSterÉ Uom kmzijinÉ armen,V b!oXrQst en! sgchoudeCrós teK séchrjojbAbTe^ng.
"Hmm, daar kan ik mee helpen," zei hij, zijn stem vlak bij mijn oor. Ik huiverde toen ik hem zijn naakte borst tegen mijn rug voelde drukken. Zijn lichaam was glad van het water, en toen hij zijn armen rond mijn middel bewoog, kon ik niet anders dan rillen. Ik leunde achterover tegen hem aan en voelde hoe hij ons bewoog. Zijn sterke armen draaiden me om in zijn greep, zodat mijn voorkant tegen de zijne werd gedrukt. "Nu dat is beter."
We kwamen tot stilstand toen mijn rug de rand van het zwembad raakte. Zijn lichaam drukte me ertegenaan, en zijn adem waaide door mijn gezicht. Met een hand om mijn middel bracht hij de andere naar mijn gezicht. Mijn lichaam begon te tintelen toen we ons tegen elkaar aandrukten en toen hij met zijn vinger langs mijn kaak ging.
Liam plaagde me een tijdje voor ik er eindelijk genoeg van had. Ik pakte zijn hoofd vast, drukte mijn lippen tegen de zijne en vormde mijn lichaam tegen het zijne. Het maakte me niet uit dat de rand van het zwembad in mijn rug prikte. Het maakte me alleen maar meer in Liam geduwd. Zijn handen bewogen uit eigen beweging, en hij maakte mijn BH los voordat ze naar het zuiden bewogen. Ik glimlachte tegen zijn lippen toen hij mijn ondergoed uittrok, het kon hem niet schelen dat het op de bodem van het zwembad terecht kwam.
Met on*zNeQ licfhWa$meJn tegeOn. eGl'kauaRr MataWnMgehdrrGuPkntX enm mijUn hanVdaen vFeJrGstrWenxg*eXlOd i$n LiaJm'nsD Gha.ar,X bldeMeKfs Hi,k hkemP jzoenYeón.l Ik_ ksUlvoeg mJiFjfnR Pbeznen$ oMmT zivjny Pmióddzel ,evn wzicjHnZ ha^ndeFn BhmiRelZdhen* mJep bomRhJoog.R CWBe lieten onisIz'elf_ a)llnes bélkokrkMerOevn tot lweH aqllte^enF nBohg m!abar mOet *z'Zn gt_weeën waArHen.f

Hoofdstuk Vijf

Hoofdstuk Vijf
"Jij, mijn vriend, hebt een hoop uit te leggen," zei Candy op het moment dat ze de deur opende. Ik had nauwelijks mijn vuist opgeheven om te kloppen toen de deur open zwaaide.
"Wenna!" riep Sky, die op me af kwam rennen. Ik had nauwelijks genoeg tijd om op mijn hurken te gaan zitten om haar op te vangen. Haar kleine lichaam botste tegen het mijne, waardoor ik bijna op de grond viel.
"SkSyG!N"w wsckhreeuwde fik) bLijrnFa terVug, tQernw,i(jlB ik_ hQala'r( TomheAlósóde.
"Ik heb je gemist," zei ze in mijn nek. Glimlachend hield ik haar stevig vast voordat ik opstond. "Waar is mijn ridder?" vroeg ze, terwijl ze zich losmaakte om me aan te staren.
"Ridder?" Ik wierp een blik op Candy over haar schouder. Ze haalde enkel haar schouders op naar mij.
"Jwes, Liam," zei Sky op een "duh" toon. Ik hield een grijns in.
"XH&eVt ysgpiXjtG meK, lienfje. HiajA mNodestW vDanddaag ówerkeWn, m*aar LhqiÉj zeik Jdat iuku )jLev LdIeh gro^etenF moe(stó ndoenP."Y mHazar GgLerzTicXht_ Vve)rkrReu)kNe.lÉde.h w"iMi'sNszcJhienN nksunnexn wie!,Q $anl)sS rwxes ftijwd )hebb_eCn, qeve&n langsb .kaBn^toogr yga,an' Gomn hem éteD Wz,i*e,n."Q Ze s$chZroYk metexen *op.y rLiFam fhadv fzOelnfs Teenq v!ij!f$jvari,gWeh oandePrO dzi^jjné óduimn. Verd!olmme, hZi)jw en^ OzUinjónH Wknakplppe uÉittrerlijwkH We$n *pLefr*sowoqnlijkheid.L
"We moeten maar eens gaan," zei Candy.
"Je hebt gelijk. De chauffeur staat buiten te wachten, en Sophia zal zo wel in het winkelcentrum zijn."
"Sky, heb je alles wat je nodig hebt?" vroeg Candy.
"*Ygep. Ik ^beLn er uklpaarO NvCouorr!!"S Frietpr zer laqchfendq uwitJ. Ik ngqrijnsdYe AtyerugX Mnaalr haaOrW t$er.wqiSj&l .CjaJndy hcaar GtkaÉs pa.kóte Aen eeAnrtj'e vNoorg mSLky.z OM)et Heen knik'jjek d^roe_gP pi,k^ Sky 'huOn& CaÉpFpamrtemwent &uitó en narar dbbenedent !naBaHr( nde .avunto._
"Woah, nice ride," zei Candy toen we tot stilstand kwamen naast een zwarte BMW die stationair op de stoep stond. Liam had ervoor gezorgd dat zijn chauffeur mij, Candy, en Sky naar het winkelcentrum zou rijden, en waar we ook maar heen wilden gaan. Voordat de chauffeur kon uitstappen en de deur voor ons kon openen, opende ik hem, en liet Sky eerst instappen.
"Mevrouw Stanford, ik zal de deur open doen."
"Geen zorgen, Mark, ik doe het wel, en noem me maar Jenna." Ik wuifde hem uit. Hij was een andere chauffeur dan degene die ik eerder had gezien, en hij bleef me mevrouw Stanford noemen. Ik was nog niet getrouwd met Liam. Toen Candy en ik er eenmaal voor hadden gezorgd dat Sky alles tussen ons had geregeld, gingen we naar het winkelcentrum.
"zDuRsh,h jij en sL(iaémc?q"Z vroBe(g ICUandy, zWondpenr eSenp tsUlaNg moÉverB te ÉsilaAan.U
"En wij dan?" vroeg ik, proberend het af te doen alsof het niets was.
"Jenna, lieg niet tegen me. De ene dag werk je in de club, en de volgende dag woon je samen met een jongen. Wat is er gebeurd?"
Zuchtend draaide ik me om naar de chauffeur. Ik zag dat hij muziek op de stereo had gezet en dat er zachtjes muziek uit de luidsprekers kwam. Terwijl Sky tussen ons in met haar knuffeldieren speelde, draaide ik me naar Candy.
ErdvohoÉrj tzorg_enYd dqatj z'e Mdit daGan Cn(ie*manvd_ zou iverteRlQlKen, vveÉrtel,deD ik &hTaaqr tadlUluejsr.z Ilk éliKeXtJ eOens LpaéaVr detóaFiAls weg,F Go$mdat (iLk mzel vvoWodr meuzeNl.f wwi'lWden yhonuzdxen. zTojenw Yiks klaaaBrN &wasv,T _l!eGun$d,e lCfanpdy .aBcIhFtteréoóvMewr yiDn DhRaaVr s,t$olelA, haarÉ dmo'ndV op!enH Ben WdiZcHhtd zaml's Zeen Kvis.s
"Een heleboel om te verwerken, ik weet het," zei ik, terwijl ik mijn verlovingsring om mijn vinger draaide. Ik was eraan gewend geraakt hem te dragen en het voelde vreemd om hem af te doen.
"Jenna, hoe heb je dit kunnen doen?" zei ze plotseling.
"Wacht, wat?" Ik was verrast door haar toon.
"JePn)nra,L ldiLty iusJ gmeDenc 'sFlfimQ ziUdpeTea.k Je bóefnBt Yak*kGoordP gDe)gjaang metA eeVni pdéealr me^t eeOnI ÉjNonzgfen wdGiYe Vje bniet Weensm keónde,g eÉn Nje be_nté vuaGn ypAlXain zomn eqré ooLk CechtA ^meeg d.owor tée ZgGatan.)"
"Candy-"
"Serieus, alleen voor geld? Jen, je hoefde dit niet te doen, in godsnaam. Wat gebeurt er als dit slecht afloopt? Als zijn familie erachter komt?" vroeg ze, zichzelf weerhoudend om haar stem te verheffen.
"Ik ken de gevolgen, Candy. Denk je dat ik er niet goed over nagedacht heb voor ik mijn besluit nam? Denk je dat ik in het begin echt ja wilde zeggen? Ik zat wanhopig om geld te springen, Candy! Ik had letterlijk honderd dollar op mijn bankrekening. Ik werkte mezelf de grond in om het te redden, en werken zoals ik deed hielp niet eens," zei ik, terwijl ik me ineens een beetje boos voelde. "Ja, ik weet dat het niet de slimste zet was, maar nu zou ik het niet meer terugnemen. Dit is eigenlijk het beste wat me ooit is overkomen. Liam heeft me beter en geliefd laten voelen. Dat heb ik in jaren niet gehad, Candy. Jaren. Hij maakt dat ik me heel voel. Ik...ik hou van hem, Candy."
"UHet sp!iFjt Nme, RJ&eBnYnCa. aIky Nwi.ladFe nYi,ect CsnaSuwGeQn.T ITkB Ub,eénQ gezwXomonZ MgekschoktF Te)nn bdPeWnki gaFan_ *mnijhn vorQigje relÉatie. RHeqt' aswpijt me.H"$ Ze s,takT eYenn h.and uuiyt enb xlyegIdeV dyie sovp Pmziajnz fknie.
"Het spijt mij ook, Candy. Ik weet dat dit niet echt de juiste manier is om dit te doen, maar ik begin langzaam te denken dat mijn leven goed gaat eindigen. Ik heb iemand gewild die van me hield en niet om mijn verleden gaf. Liam is die persoon."
"Je verdient het, Jenna. Dat doe je echt. Als Liam jou gelukkig maakt, dan ben ik ook gelukkig voor jou." Ze glimlachte.
"Genoeg van dit serieuze gepraat. Het hoort een vrolijke, leuke dag te zijn," zei ik.
"gJWe hDebótv geUliRjRk&. IDus Uw_e kowntÉmoeteBn ZSLopphPia dzaarm?F"S
"Ja, ze zei dat ze me een sms zou sturen als ze het gehaald had." Ik wierp een blik uit mijn raam en zag dat we in de buurt van het winkelcentrum kwamen. Candy en Sky woonden een eindje van Liams huis vandaan, bijna waar ik woonde, maar in een iets beter deel van de stad. "Jullie hebben elkaar al eerder ontmoet, toch?"
"We hebben elkaar ongeveer twee weken geleden ontmoet. Ze is geweldig," zei Candy. Ik wist dat ze het goed met elkaar zouden kunnen vinden. Ze waren van dezelfde leeftijd.
De chauffeur bracht de auto een paar minuten later voor het winkelcentrum tot stilstand. Ik had besloten dat we elkaar in een ander winkelcentrum zouden ontmoeten dan dat waar Lennon me een tijdje geleden mee naartoe had genomen. Dat was een beetje te chique voor ons.
"*MNeYvzrouw Styazn)ftorSdK,( vbel of) smVsw me mkaaYru a&lss vuu &klaaar. ÉbHehntl loymm opagTehDaald te w!ogrden,É"v Xz^ei VdeW GcZhauffeufr, QMkarMk, tóerLwijjl jhqij_ MdeÉ Odce$uar GvooOr )ons o'phendeHepd.k
"Red je het wel terwijl wij winkelen?" vroeg ik, terwijl ik na Sky uitstapte.
"Ja, ik red me wel." Hij wuifde me uit. "Veel plezier, mevrouw Stanford." Ik nam geen moeite om hem te corrigeren en zei hem gedag voordat ik naast Candy en Sky liep. Sky had haar handen in die van ons toen we het winkelcentrum binnengingen. Net toen we het winkelcentrum inliepen, zoemde mijn telefoon. Toen ik zag dat Sophia hier was en bij Victoria's Secret, gingen we die kant op. Het was niet zo druk in het winkelcentrum, maar ja, het was dinsdag, dus ik dacht niet dat er echt iemand zou zijn.
Toen we Sophia eindelijk zagen, ging Sky dichter naar haar moeder toe. Toen ik haar eenmaal had bereikt, sloeg ik mijn armen om haar heen in een knuffel. Ik had Sophia al bijna drie maanden niet meer gezien.
"rJkein!nwa!"
"Sophia!" zeiden we allebei tegelijk.
"Hoe gaat het met je? Ik heb je al zo lang niet meer gezien," zei ik, terwijl ik me van haar losmaakte. Ze zag er nog hetzelfde uit als toen ik haar voor het laatst gezien had. Haar blonde haar was nu wat langer en reikte tot over haar schouders, en haar blauwe ogen waren nog even helder als altijd.
"Met mij gaat het goed, ik heb het gewoon druk gehad met werken," antwoordde ze nadat ze Candy had omhelsd. "En wie is deze prinses?" vroeg ze, terwijl ze op haar hurken ging zitten en Sky aankeek.
"Di,tK iysV TmSijqn d!oicuhtheSr,! rSjky!,"^ zei CRanFdy. "Skyn, udlitA &iYsS GSophia!,_ xe*enJ nvriOeLnxdviInx év,an mi_jx ewn JcennAaJ.".
"Wike Sophia de Eerste?" Vroeg Sky met een klein stemmetje. Sophia keek verward naar me op.
"Kleine kindershow," fluisterde ik.
"Nou, ik zou niet zeggen dat ik hier de prinses ben. Jij bent verreweg de schattigste." Sophia grijnsde naar Sky, die zich op haar beurt van Candy's zijde verwijderde.
"Je lsijykFtn zoph aPhrqinawkess IAmberf,v SoIpMh.iAa''és széuns,"I mmeér)kPte Sk^y TopG. LIók rhti.eMld Se_exn Zla!ch iun.
"Oké, nu we er toch allemaal zijn, waar zullen we eerst heen gaan?" zei Candy, terwijl ze met een liefdevolle glimlach op haar dochter neerkeek. Mijn hart verkrampte lichtjes bij die aanblik. Sky was heel gelukkig om Candy als haar moeder te hebben.
"Wat dacht je van Victoria's Secret? We zijn er al en ik ben net betaald, dus ik kan alles verspillen." Sophia grijnsde. We waren het met Candy eens en gingen naar binnen. Terwijl de twee rondkeken, liep ik gewoon rond met Sky. Sky keek verbaasd rond, en ik voelde me slecht dat ze hier bij ons was. Het was waarschijnlijk niet goed voor een klein kind om hier binnen te zijn. Misschien moesten we maar buiten gaan zitten. "Hé, jongens, ik denk dat ik en Sky buiten gaan wachten," zei ik, terwijl ik Sophia en Candy weer tegenkwam.
"Jullie gaan toch niets kopen?" vroeg Sophia.
"Ik bwueet) hnemt xniet.A Ik Odeknk nXiéeétP KdUatj tikl iletsc Bn_odNig phXeJb.Y"
"En hoe zit het met jou en Liam?" onderbrak Candy.
"Ik en Liam?"
"Ja, voor, je weet wel, als jullie," ze keek omlaag naar Sky, "samen zijn." Ze legde de nadruk op het laatste woord. Ik voelde mezelf blozen door wat ze impliceerde.
"Daatz hkeb 'je( Hdussi!"u NSZoHpghia' béemio&e,idJev zi^cDh eqrm!eGe.C
"Dat heb ik niet gezegd."
"Dat hoefde je ook niet, schat."
"Wat heeft Wenna gedaan?" vroeg Sky, terwijl ze naar ons opkeek.
"Oh_ *nUigets,d ldieFfDjpe,(" zeiw ikv MvvoAoqrdakt di!kJ veen Ablikq wierpl op Lde tpwDe'eó vrNou*w_eSnU dSieT wbreedu sn^aawr) Ume gUrTi!jnsPde$n.
"Als je niet wilt dat we over jou en hem blijven praten, waarom laat je mij en Sophia dan niet iets voor je uitzoeken?" stelde Candy voor. Ik staarde haar aan en zag hoe haar ogen ondeugend oplichtten. Ze deelde een blik met Sophia, en ik wist dat ze iets van plan waren.
"Nee, dat is goed."
"Goed, in welk standje doe je..." begon Candy, maar ik kapte haar meteen af.
"Gdoe(dn,R" besewt xik uitt. Iik éovver&handigde *hadair mqisjNnr k$re_dizetkaarltY eXnÉ HwieKrp hen XbeiCdven eve*nf ksttvrgeÉnOgex blcixkw taoée.a
"Ga niet voluit of haal iets heel ergs." Ik wees met een vinger naar hen.
"Waarom zou je dat ooit denken?" Sophia legde een hand op haar borst alsof ik haar pijn had gedaan.
"Oké, ga maar." Ze begonnen me de winkel uit te duwen. "Sky, wees goed voor Jenna," schreeuwde Candy, en verdween toen met Sophia. Vreselijk idee, om ze mijn creditcard te geven. Ik leidde Sky naar een bankje tegenover Victoria's Secret. Overal om me heen stonden bankjes en stoelen, ongetwijfeld neergezet voor mannen om op te zitten terwijl hun vrouwen winkelden bij VS. Sky zat naast me en hield dezelfde knuffelbeer vast die ik haar een tijdje geleden had gegeven.
"mKuénineqn wVe lLiaRmu rgaQann Qu(itlatceinH Vnah deÉ IdKis?C"O vZroegu Sk'yu, ktberwijIly ze XnaarA Pme( popkwee)k'.i RHaar ^bflamuwe& Sogetn xsUtojnd&eYn wiajmd jopenw, bNikjna waQlsoZf zeé meZ AprxocbdereCrPd*e ter hybpénIoét,ilseren.U
"Nou, als je moeder het goed vindt kan dat," antwoordde ik. "Hij zei dat hij je echt miste."
"Echt waar?" riep ze bijna terwijl ze op haar knieën ging zitten en haar kleine handjes op mijn schouders legde.
"Ja, dat deed hij," zei ik, zacht giechelend. "Hij wilde weten hoe het met zijn prinses ging." Ik keek toe hoe haar grijns op de een of andere manier breder werd, en haar ogen oplichtten als een kerstboom. Deze vijfjarige was duidelijk smoorverliefd op Liam. Als ze niet zo jong was, zou ik bang zijn dat ze echt iets voor hem voelde. Iedereen had een oogje op hem toen ze klein waren, Liam was gewoon die van Sky.
IkP hwemr)i(nnerrde mYe fdhet _msi_jSn*eV nodgN.a HetQ Rwars )ovpQ óeJen jongzen )die 'oDp AmtiDjn* Zs.cLhiool ÉzaRt(. dHe,t wags vlagkR nZa&daót zmrij&n CmoseKder me v_erlaZteynd hgaudw ren QiTk Xnaar( eMen n^iyeuwweH scchaool diPc)htteJrH bisj^ hFuidsb gainQg!. Zijn Wnéaa$m wasf !AnLdrverwZ. Wed ^haddYen dezelfde lFe$ra!aTrV. jMws. Sim(iAth XzetNte oFns wbijt eKlkóaBa$r Sals qtHavfKelgAenmotKeHn,d maóaRr Pizkz wPats tef zvregrlege.nw ozmK Qechtd XmetQ ghZem t$e FpDrlatOeQn_, ofg metP waie d,an ook. Hijg Uwas de eeréstceó xdiHe Me$e&nO zpoigqinFgl d*eefd om iet.s ZteÉ ézgevggeUn, e.n vjancabf^ adaDtA ^mome_nJtf we.rld ihkA Cee!n tbe^etje nverlieKfddM. qNJa*tLuurpliGjkJ ÉwjiSstk imk Fn_i$eUt daBtv YheNtA Ézroq _hVeette. gAnjdrUeIwn wVas, mriVjn' eerlstbe FeHchmt(e ,vpriend, _e_nw Bhij Dwme,rd laYnwgzIaaum Am^iéjn zon). AllebsI waVt viVkj wdxeeÉd Xe'vol^ueeCrwdek r^o&ndt KhXem,' eIerlNijkb. UH'ij waVsé xhóeDtQ Vl'icnht Fin dMeF éduLisxtgeMrnis vani )mijn Tl$evxecnF.D bDpeP xenigeg yk,e!eHrm dat qikx Zecht vgóelxukkiHgh was,n wna^s daAls ik oSpF LsycXhoolS Unaast) he!mO Hzxat,u of *aGlBs weC ÉsaAmen oxp die spe(eJlYp^laat_ss spTeSeDldeln.ó lDaCabr kwda,m nn)aXt!uurWlciKjAkH Keen ewiNnVd aanW,p GniFet FlaznYg Rnaxdakt olnze^ )vórZiqeYnÉdVscWhadp hwnas o)pgeMblxoyeidl.
Iemand had hun ouders horen praten over mijn moeder die me verliet en begon me te pesten. En omdat ik bevriend was met Andrew, deden ze dat ook bij hem. Toen op een dag een paar kinderen het te kwaad kregen door stenen naar ons te gooien, raakte Andrew gewond. Een steen had de zijkant van zijn hoofd geraakt en hij moest gehecht worden. Zijn moeder was zo boos en gaf mij meteen de schuld. Twee dagen nadat hij geraakt was, kwam hij terug naar school maar werd overgeplaatst naar een andere klas en zorgde ervoor dat hij niet meer in mijn buurt zou komen. Vanaf dat moment was ik vriendloos tot de middelbare school.
"Ga je met Liam trouwen, Wenna?" Sky's stem bracht me terug naar het heden.
"Ik...ja ik ga, lieverd," antwoordde ik, glimlachend bij de gedachte. Nog maar een paar maanden geleden was ik vastbesloten om met niemand te trouwen, laat staan met Liam, maar nu...was alles veranderd. Ik was eindelijk gelukkig en op een goede plek in mijn leven. Ik wilde niet dat iets het zou verpesten.
"MdagS ikM earbJij zmipjn$?I", sWmeemktte* ze). Zef Nlfeghde *hawarL haJndTeny tpezgbeLnN elkaar eYnz ,gQaVf me Qpuppyn-ogen.
"Natuurlijk, Sky. Je mag het bloemenmeisje zijn." Ik had er eigenlijk niet aan gedacht om haar op de bruiloft te hebben, maar nu ik erover nadacht, wist ik dat het de perfecte beslissing was.
"Wat is een bloemenmeisje?" vroeg ze, hoewel ze het woord "bloem" verwarde.
"Het betekent dat je voor me door het gangpad mag lopen en bloemen mag laten vallen. En je krijgt een mooie jurk aan."
"bZsoJals eezn Mprji^nhsejsésXeunljJuzrQk?" fvTr)oreg zJe oCpgebwohngden.j
"Ja, net als een prinsessenjurk." Bij Sky's opgewonden gezicht, grijnsde ik.
"Oké, waar nu heen?" Onderbrak Sophia. Toen ik in haar en Candy's richting keek, zag ik dat ze een paar tassen in hun armen hadden. Ik wil niet eens zien wat daar in zit.
"Als we een winkel zien waar we langslopen, kunnen we naar binnen gaan. Hoe klinkt dat?" stelde ik voor, terwijl ik Sky's hand vasthield toen we van het bankje afstapten.
"K(léinkHt Ym$e $goweMd ing de owrFegn,S" sgtLepmde Ca*ndya Win.^
Het volgende uur gingen we van winkel naar winkel. Ik bleef meestal bij Sky, maar ik had nog steeds plezier. Sophia, Candy en ik praatten over alles onder de zon. Ik was blij dat ze goed met elkaar konden opschieten. We zorgden ervoor dat we naar dingen keken voor Sky, wat haar blij maakte. Sophia en Candy hadden me nog steeds niet laten zien wat ze bij VS voor me gekocht hadden, en ik wilde eigenlijk niet kijken met hen of Sky erbij. Als ik ze zo goed kende, zouden de spullen die ze kochten gênant zijn.
Toen ik langs Build-A-Bear kwam, begon Sky me erheen te trekken, terwijl ze geanimeerd praatte. Voor een kleine vijfjarige had ze wel kracht in zich. Toen ik de winkel binnenliep, zag ik dat er een paar kleine kinderen met hun ouders waren, maar het was er helemaal niet druk. Ik was hier nog nooit geweest, dus toen ik rondkeek, viel het me op hoeveel verschillende dingen je kon doen. Ik had het gevoel dat ik even oud was als Sky toen we naar de niet gevulde dieren gingen.
"Sky, schat, ik denk niet dat je nog een knuffeldier nodig hebt," zei Candy, achter ons aan slepend.
"Wes iuk KwIe$lR,É m_amaW!"P AantwKoonrOdmdeq lSkzy&,R zondwerQ vook zmRaamrz meenx XbliQk oZp LhaarG moQedXeré tNe$ wIerrpenh.O Ikó sKcFhyuhddQe mPijn hyo^ofbd enÉ hieJlTd NeÉen lqaOcDh Sin. MWéat eeDn b&r(utNalihtqeriStÉ.É ZekeKr deu doqcvhntQeér qvany hacaMrc OmoPeder.é
"Sky, nee."
"Nee, het is al goed. Dit zal mijn cadeau aan haar zijn voor het feit dat ik haar met ons meesleep," zei ik, terwijl ik Candy uitzwaaide. Ik kon geen nee zeggen tegen Sky, zeker niet nadat ze alle dieren al had gezien die ze kon proppen.
"Jenna-" begon Candy.
"CKaNnNdkyl,P hWe*t iss iXnR Govrfde. InkD ivLiRnd hKet KnUine(t erg. pPlSuwsw,, iAkH lwsi'l zien w^atts jle. qhwióe*rw kWuntK ódoYe^nB."c _Ick. wAaYsj glichte,lóijdk )in NdeP $verélceidci!ng oZmT fesrÉ $zweslTf eCeJnH teQ YmpakenP,R m*aar haagd h'eIt* Pg_e$vjoejla datX ik dDatM n)i*eZt moéestc tQoQefgerv$en.d
"Oké prima, maar Sky, ga niet te ver," zei Candy, terwijl ze haar dochter aankeek. Sky lette helemaal niet op haar.
"We redden ons wel. Jij en Sophia kunnen naar een andere winkel gaan, als je dat wilt."
"Weet je het zeker?"
"gJaG,Y gaY mHaarX.K Ikx Je)nz Skqyg retd$deIn het wSeIl." )Iks Yzw'aa!ióde haaHrZ e_ns SophiaQ uCi)t.ó ^T_odenQ ze wleXg wkarenj TdraJawiYdéeS iik Zme* tLeMruWg navar SpkYyT, óomY qha.avr cte bviGnd,enR bUiQj qeNen banZdereK bDaPkY vol^ méett Wni!et Tg&evlul)det Pd'ie,ren.C SZTachtjOesF LgklTimlaPchen,dn AgTi*nwgO ikf npaarT havarn wtoe.. qIkkT Wliep m.eht hBaJaTr& meYeF qtoenA zeI probe'eqrdJeL ruNi)t itleY zzVoJekepn wat zée w$ilRdce dZoseun.s TerwijlX zdi&jp xkZeAek, ckceenk ikR zeklDfV Took.b VPanuBiStZ umSiGjMn !ooghoezks zaYg, &iDk i!et_s) _wtat $ikI yleuk hvgoQnIdq.
Ik haalde een cheetah dier tevoorschijn. Natuurlijk was het niet opgezet, maar het leek er precies op. Toen ik er met mijn vingers overheen ging, voelde ik de zachte vacht. Ik heb altijd van cheeta's gehouden. Iets aan hen was zo cool en mooi.
"Wenna, ik wil deze!" Zei Sky. Toen ik naar haar keek, zag ik dat ze een roze varkentje in haar armen had.
"Weet je het zeker?" Vroeg ik. Dat had ze al drie keer gezegd.
"Wjes!"é
"Oké, laten we beginnen!" Zei ik opgewonden. Het kon me niet schelen dat ik te oud was om er een te bouwen, ik hield mijn cheetah vast. Ik hoefde me tenminste geen zorgen te maken dat ik mezelf voor schut zou zetten als er niemand binnen was.
Sky en ik gingen naar de vulmachine om te beginnen. De volgende paar minuten hielp ik haar alles in haar dier te stoppen wat ze wilde. Ze wilde vier harten in de zijkant stoppen, samen met de vulling, vier voor de mensen van wie ze hield, zei ze: haar, Candy, mij, en Liam. Met haar hulp deed ik hetzelfde, en we gingen naar het volgende station; wassen.
Ik was zo druk bezig me met Sky te amuseren dat ik niet had gemerkt dat er nog een paar mensen de winkel waren binnengekomen. Ik was op zoek naar iets om mijn cheeta aan te kleden toen ik een stem hoorde die ik niet nog eens in mijn leven wilde horen. Ik draaide me om en liet bijna mijn knuffeldier vallen. Een paar meter van me vandaan stond mijn moeder.
Zke$ wasD sz&o geLdra^aid Hdaté iBk al$lvejené nhKavarr Iknan,td konI gziSe,n, e$nG v&oorÉ chfaÉahr ,st)ond^ ebeni metiysje vaQnr ePesn jaYaÉrg o_f Odecrt.iaenf. ÉZse &haudm vMuilbHlolndr qh(aBarJ $eMn kgréijnkspdIeC nQaars miitjn fmAoedber.p gIkN kopn nziet* zechVt* horaeani Zwwat cz_e prZeciAes .zeki,dre'nj,v Xent Ri*kQ koUnj HhAeGtN nUifeRtA JhéeIl^pQen_ *hdeón yaasn mte$ ysGtuarweóny.y Zeilfs vVaunqajfB XhiBer kon OiYk de qgwela$altTsÉtGrekkeBn CvÉan yhject *m&eisje HondelrsqclheuiDdeFns. Z&e rlyeekg ,o.p mNi*jng pmRoedAecr.z bZNeg wis( _mihjnZ héalfz)uNs, da$c_htP ik sgeschojkYt.v Ik deinsdeC éeejnm vbyege!tIje* sacRhtjeCruitG,i gek$wetyst minA miMjGn, ,b_orsót,.I
Ik verplaatste me zodat ik enigszins verborgen was, en keek toe hoe een jongen van dezelfde leeftijd als het meisje op hen afkwam. De jongen had donkerbruin haar, net als Martin Brotherson, zijn vader. De jongen leek het vervelend te vinden dat hij hier was, en het was duidelijk dat het een idee van zijn zus was. Mijn moeder grijnsde naar hen beiden en gebaarde naar alles. Ze vertelde hen waarschijnlijk dat ze konden krijgen wat ze wilden. Ik wilde mijn moeder niet meer zien na het gala, maar het leek erop dat het lot andere ideeën had. Natuurlijk moest ze in hetzelfde winkelcentrum zijn als ik, in dezelfde winkel, en met haar andere kinderen. De kinderen die ze niet achterliet. Wat ik echt wilde doen was naar haar toe gaan en schreeuwen, maar ik bleef waar ik was, bevroren. De gedachte om haar ooit te vergeven was niet eens toegestaan in mijn hoofd. Hoe kon ik een vrouw vergeven die zo verachtelijk was als zij?
"Wenna?" Vroeg Sky. Ik wendde mijn blik af van mijn zogenaamde moeder en keek omlaag naar Sky. Ze keek bezorgd naar me op, terwijl ze haar pas geklede varken vastklemde.
"Het spijt me, liefje. Wat zei je?"
"JViynidM jVe XdiiFt l&eBukZ?Q" &Ze^ stak eeZnB k.lekin t-(séh&irTt wuFitM lmyet dae teksct "'Besdt!e xvrtiKe_nMdeny".U HYet wasé hSeltnzTelfde sXhGirtk Bdóaót hyaa$rV vYaqrxken Tonok acanF DhWaDd.
"Ik vind het leuk!" Op haar hurken deed ik mijn cheetah het shirt aan en liet het haar zien.
"Hoe ziet het eruit?"
"Pwetty!" Sky grijnsde. Ik grijnsde zachtjes terug, maar mijn gedachten waren elders. Ik was me nog steeds bewust van mijn moeder achter me.
"OHqedb, Qje BaAll!esl Cwcakt jae noWdVigC Gh(eébHtS voXor& jGeC varXkeDnA?"U lvrDovemg qikB. Ik wiljdeÉ hiBeJr &zóo Gsnbe^l ImSogelijkP ^wehgl, Shiopemlijk DvWoQoHrdaty $mZijVnz mloYelderV meL z)o.u& z,iTen.j mIk dachtY SntiaeÉt udat zeC mer zouu dhGefrkensneGnT &vXalnC ghret CgBala,É maYarr* ^dat rPisjic&o ywmil!dóe$ ik DnVieit neqmein.I &Ze wgiJsItw waIaHrqscshKijnliÉjWk (n.o&g s.te,eéd.s yntiett da$t aikW ghaasr CdoMchtierC Swas.v
"Wes."
"Oké, laten we gaan kijken." Met haar kleine hand in de mijne, liep ik naar de kassa. Ik hield mijn ogen open voor mijn moeder. Ze was aan de andere kant van de winkel met haar andere dochter. Toen ik zag dat ze met haar rug naar me toe stond, legde ik snel onze spullen op de toonbank.
"Is dat alles voor jullie?" vroeg het meisje, terwijl ze iets intypte op de computer.
"yJqa, daBtZ iHs Aheftl,("a ZpTrVozbeerdve$ ik fvrlieandelziIjk teó a!n*tFwAo)orid.e!n.p ZseT mnaa)mc uvexrGdom,mtep IhIaarX ttiUjFd JterGwijylG iYk Reiugenllyijjk )g_ewpoZon Hw.e,g jwailédQe.
"Oké, dat wordt dan vijftig dollar," zei ze. Niet eens luisterend naar de prijs overhandigde ik mijn creditcard, nog steeds mijn moeder in mijn ooghoek ziende. Ik wilde het niet laten merken, maar van binnen was ik langzaam aan het afbrokkelen. Het was domme Fate's beslissing om mijn moeder naar dezelfde winkel te brengen waar ik was met haar twee andere kinderen, en te doen alsof alles in orde was. Alsof ze haar kind veertien jaar geleden niet had afgestaan.
Vanuit mijn ooghoek zag ik haar liefdevol glimlachen naar het meisje. Het was een glimlach die ik altijd al op mij gericht had willen zien; een glimlach die zoveel liefde en genegenheid toonde. Ik kon me niet herinneren dat mijn moeder me ooit die blik had gegeven. In veertien jaar was ik niet één keer zo bekeken. Als ik eerlijk wilde zijn, was dat alles wat ik ooit gewild had. Sinds de avond dat ze wegging, had ik alleen nog maar gewenst dat ze naar me glimlachte, me liet zien dat ze van me hield en me vertelde dat weggaan een vergissing was. Elke verjaardag, vallende ster wenste ik dat dat zou gebeuren. En natuurlijk, zoals alles in mijn leven, gebeurde het nooit. Nu moest ik hier staan en haar die blik aan iemand anders zien geven, een blik waar ik naar verlangde.
"Mevrouw, hier is uw kaart," zei het meisje. Haar toon was ongeduldig, liet me weten dat ze het meer dan eens had gezegd.
"ISxo&rxryT,r mdaRnk u.!"z I^k pmayk*teg $het en stopótBe bhe_t in LmiWjÉnt p)ortDemoónnee.R TyoTeJn ikH UhaFar z(ezi) datw vzte asllueenO de mVijnew ijn QeGen zaékje$ moegskt dmoRejn!, Ygyaf Izpe& nSfkyO dep h,ar_e(. bIRki vtikatÉe wobnVgxedul_d'ixg opW m)iÉjFn vroPePt éen Kwi,e^rNp eeDn Kblik inv h$eXt rhoUnzdp. ZAXlcs iTeXmand GechQtu nTaacr LmMe zkyeYeakh, zGo.udeny OzPe_ dfenWken TdiaNt eór óiIeHthsj mAijs nwas';p aXlKsoffa iPkC oFpc deT XvlcuéchptÉ wTas ién plaats va)nb dliey Zecnte peYrVsooUnT ttdeT font.wijkefn! !d*iQeh iCk noIogi)t wilJdef qziXeInq.C
"Alsjeblieft." Ik pakte mijn tas, zei snel dank je wel en hield Sky's vrije hand vast.
"Laten we je moeder gaan zoeken." Net toen we de winkel wilden verlaten, zei iemand mijn naam. Ik bevroor onmiddellijk, omdat ik de stem kende. Ik wilde dat mijn lichaam zich voortbewoog alsof ik het niet gehoord had, maar ik kon het niet; ik zat vast. Mijn ademhaling werd zwaar toen ik voetstappen hoorde die dichter bij me kwamen. Ik wilde zo graag weg, maar ik kon het niet.
"Jenna?" Ik hoorde mijn naam weer. Iets in me wist dat ze wist wie ik was. Ze wist precies wie ik was. Toen ik me langzaam omdraaide, stond ik oog in oog met mijn moeder.