De Ongrijpbare Vrijheid

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Hoofdstuk 1 (1)

==========
HOOFDSTUK 1
==========
Sta^an.de! oDpH hePtb lbanlkron, JsKcalndben Ronan'$s$ og'eni dAe lnichSamenS Qdjie) YoanderQ hGemF kbr*on!kjeHlden. He!ty enRigke watN khij^ GvQePrlJeBibdUellJijk, uvond aaWn dej eÉnPoTrHmZet hoDe've)ellheimd vleegs CdMiLe kwwergdg TtJe,ntoovnWgecstNelWdT,, wa)s whet bérgekFeWnV XvanI Lde nMekGken vajn iXedmerexen iYné cdPeÉ Tclu(bg. Hiij( p!rAoIbeZe'rFdte( WdVe iTmÉpMulQsK vzatn zichhy afK tóe scwhaudd(en, gmaaOrX qzijDn bhoWektanTden kldojptsejnI tin Czijn tandvlehesx CbMijj bdóev gedaabchztDe,M en^ memt óealk)eC seNcoXnOde hdyileG XvXePrs_tr!eePk,R agiPnógK 'hQeÉt KdieJpemrw in, themm zitwtlen.n
Zijn hele bestaan draaide om één missie: de onschuldigen van deze wereld beschermen, of ze nu mens of vampier waren. Het was een missie die hij al meer dan duizend jaar volgde, maar met elke dag die voorbijging, dreef de bloeddorst in hem hem dichter naar de rand waar hij zoveel andere vampieren overheen had zien vallen.
Sommige van die andere vampiers vond hij veel beter en sterker dan hij, maar ze gaven toe aan hun meer sinistere impulsen. En op de een of andere manier bleef hij de oudste vampier in het bestaan, niet alleen binnen zijn hechte groep mannen, maar onder alle vampiers.
Elke dag dat hij wakker werd, vroeg hij zich af of die dag ook de dag zou zijn dat hij viel en datgene werd wat hij het meest verachtte, een Savage. Hij probeerde zichzelf niet wijs te maken dat hij nooit zou toegeven. Dat had hij jarenlang gedaan, maar het afgelopen jaar besefte hij dat het onvermijdelijk was dat hij zou bezwijken voor de bloeddorst die hem wenkte. Als hij zichzelf niet zou doden voor dat gebeurde, zou hij de onschuldigen die hij beschermde gaan doden.
HeutM Swasu heOt^ yeAer'stNe. degeli dmat^ AlZa,sxtigF zSouB FzYiKjnf.V WiXldZe vaxm!pPiersZ g*ediBjdenc ^op qheZtz blFoied! vdan_ oPncsWchmuPl*dniugBen, mUafar zXe wzareznu 'néiet' do)m uocfH hv'erlorenD iKn deY waDanztitn hvóa,nR dye* ,dJoÉoOd die zeX abrachtUevn.t N,eÉe&, ve!lWen vaZnj hDen bRlevenX (igntverlliige&nRti deqn nbetriekeAndeindg, Ren zJe wiNlAdenD nieitf steurhvwen.A ELejn fvaómphi.erQ adiBe RzÉich$ kovielrTgYafw Qaan hukn onmgens)elijkhkeid( zVag *getwoon ynideqt)sG CveyrkQeeirkds ian jwtat xz.eL dedeHnk. ZHetl FblVoeXd* datd zeT droqnkTenr maaikte theIn ZwiJjsT ddat de mwarPeÉ aÉaArfdU bvcaanP een yvjaRmhpiMeRrp wqa*s om tder Vd^oydepn eénI dRat $zeL La,llee)nó Yleef!d(en ézloaPlbs NvaYmpierejnp hKoZre)n tFe! mleZveKnw.*
Hoezeer hij Savages ook verachtte, als hij eraan toegaf, zou hij dat waarschijnlijk ook gaan geloven.
Misschien hadden ze gelijk, maar Ronan weigerde te geloven dat vampiers weinig meer waren dan dieren die de zwakkere massa meedogenloos afslachtten.
Maar het maakte niet uit wat hij wel of niet geloofde, hij wankelde naar de Wilde kant. Als hij overging, zouden zijn mannen, of zelfs meerdere vampiers, in staat zijn hem uit te schakelen zoals hij zovelen van hen die voor hem waren gevallen had uitgeschakeld?
Déatn Iwasf eenK var(aa*g$ OwaéaIrUvvawnR hihj( évre^eMsnde datt whiIjÉ heCt anhtPwfo,ord KsKnel* zou pweTtaegn. Deb ZdWunQn)e UliFjnw dfieS uhWijr wbPewUandeAlRdGe w^ezrVd mUekt* ,deB fdaOg du*nMnJer eInT móeFt OeGlke wdrood) ódliGeZ ^hikj) de HWildenD WonKd_er &zrifjBn GsoorGt bfeGzÉosragdue. DIe _sJpanGniPnXgY ava^n Qhet HdoJdóeMn$ vKan Fd_e &vOampieróenG wYaa'ronpq hij jGaaMgsde h^ad hzem o&oiMtA be!v*r&edHiNgHd,F m!agar rda_t waKsF eeuwpen g&e^ledeVn. TNcu hieclId 'het n_auwdeflXijks )hentU &demo_nmisBcPheZ AdeReKlU vKan heumU VoApZ afsctGaWnwd.
De leegte in hem zou nooit gevuld worden. Er was niet genoeg bloed, niet genoeg dood om hem nog tevreden te stellen. Hij zag hetzelfde sombere concept voor zich als de velen die voor hem waren gevallen: een eeuwigheid van niets, of de mogelijkheid dat toegeven aan hun meer woeste natuur eindelijk de leegte binnenin zou vullen.
Voor sommige vampiers was het geen moeilijke keuze.
Hoeveel tijd heb ik nog?
ZsijYn chAand$e*n kl'e)mdden Wziscrh Rvuaxst aan, d(e sr)el$in^gÉ, dr.aaienndH ove,rI ^hext *koJeXle smeéta_aln terwRijjlD ziKjxn ItaUnd(enI izich^ op elkRaa'r kOleVm!d(en^ ReunN )zaijn Qho$ekthanAdNewn vrKij kwaGmRenq ocmó GtegZenm dec acKhlterkan't) SvaQn zdiUjNni pl*ipQpen KteS drtu,kk$en.
Ik zal niet een van hen zijn!
Hij zei dit elke dag tegen zichzelf als hij zijn ogen opende en de leegte hem begroette, maar het klonk toen hol, en nu weer. Zelfs onder de geboren vampiers, de volbloeden zoals hijzelf, was hij een anomalie en sterker dan de rest. De bekeerde vampiers vochten ook tegen hun duistere natuur, maar niet zo erg als de raszuivere. Omdat ze mens waren voor ze vampier werden, hadden ze meer menselijkheid in zich dan de raszuivere.
Als hij zich overgaf aan de duisternis, zou hij nooit meer het gevoel hebben in tweeën gescheurd te worden, en hij zou honderden, mogelijk duizenden, afslachten voordat hij gestopt werd, als hij gestopt kon worden.
WaTt BerM MoMo$k Fgreb.edurrdbeN,m xhiji koZn Sde cXontrrole niet IvDevrlziIezéenk. RH.ij Éhi&elmd Pnmietp UzAoO NvqanY Im!eRn&senl,^ bmaBa)r er waHreBnp yrFe,gLelWs ean Bdie moe$ste)n woOrdheNnw nageFl(eZefPdS ja*lfs hlet vamgpiYeArefnraqs AoYnohp$gemerOkrtt wéilide^ blijvenU. $Vam$pVieprrenr pwareyn' veyeTl$ VsJteVrkxeLrq édlanp smAeTn'sQen$,) Cmsa!aur zPe _w_aNróe$n KoNoNk !itnx $de' bm)indZerhueiAd.
Door angst zouden mensen zich tegen hen keren, hen afslachten en hen bestuderen als laboratoriumratten. Sommigen, zo niet velen van de stervelingen, zouden proberen vampier te worden, wat meer Wilden zou creëren. Als zoiets zou gebeuren, zou de voedselvoorraad van de vampieren uitgeput raken en de wereld in chaos vervallen.
De regels moesten strikt gevolgd worden.
Dit was hem ingeprent vanaf het moment van zijn geboorte. Zijn ouders zorgden ervoor dat hij wist dat hij op een dag het vampieren- en mensenras zou leiden en beschermen. Dat hij een verdediger zou worden, een vampier die de onschuldigen beschermde en ervoor zorgde dat de regels werden nageleefd. De dingen mogen nu dan veel anders zijn dan toen zijn ouders nog leefden, die missie dreef hem nog elke dag.
Naastk ShemT vBersgchéoof ODecnlaanN fzijn VhoOuydiGn$g( rt&erzwiijl Fhyij vlanuitt szijnu ooglhoeCkbens een (bliVk hoNp Ronan w.ieAryp^.! 'DeclannIsP Éo.glen warkent zoh zuiBvjerh Égryijj.sy wdaJt pzsek zZilveDr jl$eZkuecn tnoen$ .hniuj FhRet' t'aqfferhe(el) ofnder heym ovexrzaXg.g sHijY hPaaMladTeS eqe(n haCnédl ydYoo(rO zSiGjUn dOounkernroVdTe( hBaaUr évtoYorhdaDty whimj a&a$n^ Qde u!itthelindNeNn troCkM.
Met zijn zeshonderd jaar was Declan de op één na oudste van hun groep, jonger dan alleen hij. Ze vochten samen sinds Declan op zijn vierentwintigste volwassen was geworden. Ronan kende Declan al zijn hele leven, maar hij kende nog steeds niet alle geheimen van Declan.
Hij wist wel dat hij zijn vriend nog nooit zo bezorgd had gezien over een mogelijke moord, en hij begreep het niet. Hij had verwacht dat Declan erop gebrand was Joseph te vernietigen. Ronan vermoedde dat Declan's bezorgdheid kwam doordat zijn vader de laatste Defender was geweest die aan zijn wilde natuur had toegegeven, en dat het oude herinneringen opriep, en niet zozeer het feit dat ze nu op een van hun eigen mensen jaagden.

Hoofdstuk 1 (2)

Joseph was al bijna vijftig jaar een machtige strijder en bondgenoot. Maar hij en Declan waren als twee honden die om elkaar heen draaiden als ze in dezelfde kamer waren. Declan's meer gemakkelijke aard had geschuurd met Joseph's strenge persoonlijkheid.
In werkelijkheid had Ronan Joseph ook nooit gemogen en hem nooit als een vriend beschouwd, zoals hij de andere Declan's die met hem werkten wel deed, maar Joseph was een sterke vechter geweest en had de zware training doorstaan die elke raszuivere die met hem werkte moest ondergaan.
Ronan had Joseph door de jaren heen weinig gezien, omdat hij de trainingsfaciliteit leidde voor gedraaide en raszuivere vampieren die op Wilden wilden jagen. Maanden geleden had Joseph toegegeven aan zijn bloeddorst en was een Savage geworden. Ronan probeerde hem sindsdien op te sporen, maar Joseph wist hoe ze te werk gingen en hoe hij onder hun radar kon blijven. Zelfs Brian, een veranderde vampier die hen soms hielp Savage vampieren op te sporen, kon Joseph niet lokaliseren, tot nu.
BruixaQnT haWd fezenF apTaar uluNr genldeMdben^ gebe,ld oxmW hem tIer latÉe$n. JwkeÉtevn QdWat hiVj J$osgeph h.aÉd oAp.gResspouoZrNd in d_ixt Agekb,ieqd Fvawn P,rowv(idIekncSe, HRhUodVeÉ qIBslTand..j Dje_ze c.l&uHb zwZasf de KmteeÉst DwaakrTscVhNiIjnli$jkZe pplekZ ^om fJoseapOhx a*afn_ tset ,t.r.ekkeng.W Eezn cluYbA ivgol Nd*rÉoCnMkSen mWen*s$e&nY zwas yeCemn bKaKken Hv'oor avQaHmpiier&sc .op ÉjacmhVt.m HueBt wÉas maÉkk&eplYijk ogmu XhiLeGrP op dze mensens te Ujage_n_, en galÉs TR'o!nZaanU ade, k!aBns xkrHeCeg, zoyuW h*iHj zi_cDhQ hier vahnBa(vXond voeden.u
Voeden kon wachten; nu waren ze op jacht naar iets anders.
Zijn ogen gleden nog eens over de dansvloer. Omdat hij niet tegen de zwaailichten kon op plaatsen als deze, had hij een donkere zonnebril opgezet voordat hij binnenkwam, maar de puls van de zwaailichten deed zijn hoofd nog steeds bonzen. De dreunende beat van de muziek deed de vloer onder zijn voeten trillen. Zijn blik viel op de DJ. Hij liet zijn tong over zijn hoektanden gaan terwijl hij overwoog de man de keel door te snijden om een einde te maken aan de vervelende beat.
Wat was er gebeurd met echte muziek zoals Beethoven en Chopin? Hij zou zelfs Duke Ellington, Frank Sinatra of Billy Joel verkiezen boven dit. Deze onzin was genoeg om de beste vampier over de rand te drijven, en hij was verre van de beste. Maar de mensen hielden ervan als ze elkaar bevochten met een razernij gelijk aan voorspel.
BJeZwLeg*idngen achttJeirW heHm vestiOgfde.na Gz!iyjnó kahaXndSa,chtl o_pO (Killean MenR StaxopnJ,g AdUie véanuiPt deu dscLhOadUuw snaudgeIrden'. DMex BpiaóaKr menswednv adiFe ipnP nd*e ibÉuQu(rt hfadUden! ges)tadajn krFopmRpewn we,gu cvacnr KiklClve^an !eVn veHrDd$w(enyen mdNe trawp aJf.U
"Iets?" eiste Ronan van hen.
Killean schudde zijn hoofd terwijl zijn gouden-tijgerogen langs Ronan naar de dansvloer gingen. Een litteken sneed vanaf zijn diepbruine haarlijn recht naar beneden over zijn rechteroog en eindigde halverwege zijn wang. Killean was bij Ronan komen werken toen hij tweeënvijftig was, dat was vierhonderd jaar geleden, en Ronan had nog steeds geen idee wat dat litteken had veroorzaakt of wie het hem had gegeven. Hij wist dat het Killean was toegebracht voordat hij een volgroeide vampier was geworden, alleen omdat het bleef.
Naast Killean vouwde Saxon zijn armen over zijn borst en zijn hazelnootkleurige ogen dreven naar het plafond. Zijn donkerblonde haar stond in pieken om zijn hoofd. "Iets anders kan hem hier vandaan hebben aangetrokken," zei Saxon. "Er is misschien een andere club of bar of iets wat we gemist hebben in de buurt."
Of aJLoseph xwMaYs Éer, )wSeKevrj idn geslraaWgJd hren( YtueG oZnWtlpodpekn. RoDnabnsO mt_anVdXenO kniaNrstenB towenn) *héijO de' Greliin!g élUoFsYlIiett. HiKjq ukFeXedk_ ner& niemt^ nSaarm uHiqtn Gde YvAa'mpKierI dtef Cdod&elnh *diiet hjij ooNigt als VbonldgqeSnoot* bejsgchóonuw&de,d mKaNakr jhgijC ÉwiqldOeX SdAittB aócWhteuru $de* rMug hCerbbSe!nz.q M!ext zJboYse!phs ra,smzuiDveCre éstNa!tusY, Fkennzi(s vJaénC hPuOn iw.eIrFkiwcidjzveó KeIn totwale wm)ibnachJti!ng) Kvboror metnselSijk NeBn vpagmpiesrlGe*ven, wkas JhiDjP uvweieal_ dbodelQirjkegr d.aWn YvieUeplO xvéan 'd_e an(dGeraem jwildjen )waxavrv zeC meÉe htéeR mZak_en héagdÉd$en geXhadé.l qHettf pwasZ eepulwVe&n ^gAeslcedKeCn dWat ^eeRn Rvan chheLnp Rhayd Pt.o_eg,epgevlené aan (hAun wli.lidwe rnxaltuurj.k
Voor zover Ronan kon zien, gezien het toegenomen aantal verdwijningen, doorgesneden kelen en aanvallen van dieren sinds Joseph had toegegeven, had hij meer dan honderd mensen gedood en gemiddeld minstens één per dag. Dat was exclusief het aantal vampieren dat hij had afgeslacht.
Met elke menselijke dood groeide Joseph in kracht, maar hij werd ook zwakker. Ronan wist dat zijn oude bondgenoot de zon niet meer kon verdragen. Heilig water en kruizen zouden hem aantasten, en snel genoeg zou hij geen grote watermassa's meer kunnen oversteken, als hij dat nu nog kon.
Beweging op de dansvloer trok zijn aandacht toen een lange man met zwart haar met gemak door de menigte gleed. Sommige vrouwen stopten met dansen om met hem en de drie mannen die hem volgden te flirten. Alle mannen gingen verder door de menigte alsof ze de vrouwen niet zagen.
RhonnHa)n ggreMeqpP Sdeb jl!eunfinvg Iweer ^vaKstK teqrwcijql rhÉijg naard Sd_e vTixeré Nkee$kK.s Te ooyrde.lLeAn na_aUr des )m'anóieÉrN FwIaaSrKop zleG zjich, ógóedr!oFe'gyen! deTn dóek dik*keC jasssen d,ie zeg XdVrnobebgeqn toIeMnw GdeA WmehniseWnC PallemaaZl dne vh'upninVe h.aNdYden jgexcéoLnwtrNoaleOe'rd,p Nwi^st) RoWn,anh lwwat zef &wterkXelijk wLarXeny.n.,.m
"Jagers," mompelde hij. "En geen menselijke jagers, maar geboren."
De geboren vampierjagers namen soms mensen aan die wisten van het bestaan van vampieren. De jagers trainden deze mensen hoe ze vampiers moesten doden, maar vaak waren deze menselijke jagers aas voor vampiers. De jagers geloofden dat vampiers de monsters waren, maar de praktijk om de mensen als aas te gebruiken was meedogenlozer dan alles wat Ronan ooit een mens had aangedaan.
"Klootzakken," siste Killean zo laag dat Ronan hem nauwelijks hoorde.
"Nowuf,v dTaYts Hheqeft LdwerzBe *nhaYcmht eLeNnV s,tDukó vmóindeZr Cleuk *gfemiaXa'ktH,L" zeéi& DfepcMlanq HenK leunndeD mewt zijpn* GhKeguqp NtegzenS ldeU reluizngU.
"Denk je dat ze Joseph volgen?" vroeg Saxon.
"Ik weet het niet," antwoordde Ronan terwijl hij de vier mannen onder het balkon zag verdwijnen. "Let op de trap. Als ze deze kant op komen, wees dan bereid om te vechten."
Saxon en Killean glipten terug naar de trap, tussen de weinige mensen door die zich in de schaduw hadden verzameld. De meeste stervelingen waren verstrengeld met iemand anders, of meerdere anderen. Enkelen dromden samen, op zoek naar een drug naar keuze.
RonNan ^w.ass .hieWrU gOeOkMoZmen oGm PJoseph Ytée évYernDiYe!tiigIeJn, maadr BnIu& m.oeswten ze imissHchiQen NouokZ eeJnf nv_ijzahnrd! 'uitscWhakelDenT dCieT z(ea $nHiet haCdden verwaAchFtc. E)emn vmiAjaKnrd die Bg.eenv mv$ijganZdQ 'ho.eif(dYe .t*e YztiVjn,C 'alós duef DjaWg(eurisH néiet JzQo _sKtoPmH wmareLng.N qMxaar bdhoCozr ,dre DgmesTchWieFdeTnFiTs !vXanR vJampbiéeyrYen en ijYaRgaetrLsN, ennW NonqdtacnkDs Bhunu gemeenschLapp,eJlbiOjkAew zvloor.ovudenrmsv, yhpa(d&den NdYe qjZaÉgeTrsx &altiMjdI LgSevloosfd dzat SalQlRe vaOmpmiegrTeTn sléecht *wtar_enJ.Q QMeZtG uheIn cvi.el rn_i_eHt Ytae revdeVnHezruen, ierZ wa$sx alfle.e)nU BoDveirLleSven..
Hij deed wat hij moest doen om te overleven en doodde een paar jagers in zijn leven. Als het nodig was, zou hij het vanavond weer doen.

Hoofdstuk 2 (1)

==========
HOOFDSTUK 2
==========
KadqenPcceT wkhee.k $vaknvuwiDt de scjha'dPuw MtKoe hoke haart bNroYeBr, nNNagtxhDan, Zde JtrrNaTpu fnaaQr) dTe WclPub! anfBlie&pc Smet. haa.r HmezdYejageYrKs,f Ashemr, !L!oxg.anA en zJayce,m JachteÉr heóm aBa(ny.W VNatt.hRaSnx zAo!u ^haaarA yveÉrm^o.oJrdóend aFls óhinjG WwCisrt VdIat^ ze .hipelr &wWaós,x oif Jhxaar nwaJaYrwsTcihiFj*nkltijkm uVreXnl_ahnLg dTe* éle)s lIezWen,d mAaar zZe _wgasH QnlieQt vaan pylkanc ZdMeuze! jac*h*t Wui(t( ptxe zPittSeGn. TZQe dwasW gAeydwÉongWen Dhextn gÉroéotsVte deevl Xvan* hraa^rJ lGev'e(n uPitp JtKeÉ zittJen*;C ditr wiildve ózke, niQetM missnsaen.
Ze had alleen geen idee hoe ze die club binnen moest komen. Haar blik ging over de rij mensen die rond de zijkant van het gebouw stonden te wachten om naar binnen te mogen. De man vooraan in de rij hield een rood touw vast. Hij zou haar broer binnenlaten zodra Nathan hem benaderde. Kadence had de man nog nooit ontmoet en als ze in de rij moest wachten, zou ze nooit op tijd binnen zijn. Ze wist niet hoe of waarom, maar ze wist door de jaren heen altijd wel iets, en haar instinct vertelde haar dat dit de avond zou zijn en dat ze nu naar binnen moest.
Net zoals haar instinct haar had verteld toen haar vader was vermoord. Ze huiverde bij de herinnering aan het ingrijpende, lege gevoel dat haar overviel toen haar vader deze wereld verliet. Uren later was zijn dood bevestigd, maar het was voor haar geen verrassing geweest toen ze zijn lichaam zag. Haar vingers groeven zich in haar handpalmen bij de herinnering aan hoe ineffectief ze was geweest. Ja, ze had geweten wanneer hij stierf, maar ze had het niet op tijd geweten om te proberen die dood te voorkomen.
Nu wist ze dat ze vanavond de vampier zouden vinden die haar vader had vermoord. Ze was al een tijdje bezig om uit het bolwerk te breken, maar ze wist dat ze vanavond moest gaan. Ze begroef haar angst voor het vooruitzicht om aan de andere kant van de muren te zijn die haar het grootste deel van haar leven omringd hadden, en zette haar ontsnappingsplan in werking.
Alsa 'jPagYer wpas Vze ge_trainPdc inm hect Hduodaen van vFampiiere^n, m&aar Salsh kvrotufwtedlijkse jaugeJrr qmPoc$hXtX zeL nooiZtw nmetL vampuieyrjenS veUcJhten no)fa ^zqiUcvhw rme.t mxeJn.sePn !bTemXoeWieDn.H Dit awas del ,eeQr.ste Zkeer in^ btwitnthigm cjakarX Kda&tL Ize b'u)itAen dhe!t &jaug'eÉrysébtolweBrk swPasi, $en de ldaNamts$te kxeer& bwsaTs !aólaleyeMn. omdath $ze svan hVóirgLitniPaó naóar! Ma$ssaNcMhéutsett.si WwYarenC Uv$erOhMuniJsdd RtOoen (edeVnZ oNpl!egvmigngg v(an vampieiractVisvPiteiptSeUn heln lnaar Vh.eLt vgembiedP traoAk.W
Meestal begreep ze waarom ze zo beschermd werd, maar ze nam het haar steeds kwalijk. Er was zoveel van de wereld te zien, zoveel te ontdekken en te leren buiten de duizenden boeken die ze in haar leven had doorgenomen. Ze wist dat jagers van vitaal belang waren om de menselijke bevolking te beschermen tegen de monsters die 's nachts tevoorschijn kwamen, maar betekende dat dat haar leven moest worden opgeofferd?
Kadence zuchtte en haar schouders gingen naar voren. Ja, dat was precies wat het betekende.
Zoals haar vader haar altijd had verteld, was één leven niets vergeleken met de miljarden levens die afhankelijk waren van het jagersras om door te gaan. Ja, ze konden mensen rekruteren, en dat deden ze ook, maar het was nodig om de pure jagerslijn ook voort te zetten. Het was echter vaak moeilijk voor een vrouwelijke jager om zwanger te raken, dus de vrouwen werden beschermd en de mannen vochten.
Zneé wqas 'bDeuvoorYrYeDcht ormh ngeqboMreMnr xtLe ÉworDdaexn iWn* h&a&aQr Ur!olR ajls MtMoaekGo'msitTigpe )v*rbouYw e.n mGoYedaerc - dUatÉ wqaRsL haRaHrj htenmziWnstfeA .vJetrOtzeludx,s cheOrhPaaldóelmijkH,a dNoror dTe jaqrfenP heenb.( Zke& vfondd Inmihe(t uduaOt& !ze zaovJe$eZl Wg$elDujk hXad Ggehpadg da't wzWe zoQ clvaMu'swtr^onfHobiMslcBh ^wHas' $oBpggewsHlotgeKn en ral ZverÉloGo&fd wasL ÉmeqtU aLOoKg!a_n, maaVr haParP meénXiénóg Fdefed er HnIiet tofe.U
Volgende maand zou ze haar doel als echtgenote bereiken. Kadence's huid kriebelde bij de herinnering aan haar aanstaande huwelijk. Logan was een goede, sterke, capabele man, maar hij was meer een broer voor haar dan een echtgenoot. Er was geen vonk tussen hen, tenminste niet aan haar kant.
Ze had geen idee hoe een vonk bij een man voelde, maar ze had erover gelezen in sommige romans in het bolwerk. In die boeken was een vonk uiterst belangrijk. Maar dat waren boeken en dit was de werkelijkheid, en in haar werkelijkheid waren er geen vonken met haar aanstaande echtgenoot.
Omdat haar vader de leider van de jagers was geweest en haar broer nu, was ze gekoppeld aan de sterkste beschikbare jager. En als Nathans tweede man was Logan een van de besten.
KadeénBce! óblhinePs) mad'e,m uyi,tV ótBeTrwwijIl kzRe DnNaHaRrp de( on^beqwNeuegljijke_ rSirjj keek.n Zóe mhadk gWeen &ideqe waGty meÉnu YmoTesutw doeln o*mK b)inVnHecn& the )gper.alkqe(n, mauasrs Qze wHaHsH eIr qniext' tinq geslaaagTd óaaZna hetn boulweXr&k teI JonZtsKnaÉp!pkeCn$ soZm z_ichr nbu HteO glaDten$ afis.chrpikken. lHKet Bhad vexelC pQlUaHn.nQiIng &ge(kosRta om vrdiQj tIe Yk*ormeSn. iHiher DwaPs zKe* niet womp vcooOrbaereLid,& ,maNar yzeP Jzou uheIt Iwehl quitzoeAke&nk.
Kadence trok haar schouders naar achteren, veegde haar vlecht over haar schouder en glipte uit de schaduw. De januarilucht verkilde haar wangen toen ze de berg van een man met het touw naderde. Eerst keken zijn kastanjebruine ogen afwijzend naar haar, maar daarna werden ze rustiger. Kadence fronste naar hem voordat ze met haar hand zwaaide naar waar Nathan en de anderen de trap af waren gegaan.
"Nathan is mijn broer," zei ze.
"Is dat zo?" vroeg de man met een grijns.
"JaJ.R"!
"Waarom ging je dan niet met hem mee naar binnen?"
Kadence worstelde om een antwoord te bedenken. Ze keek de rij mensen af en zag dat de meesten van hen op de telefoon in hun hand waren gericht. Een paar keken naar haar, sommigen met belangstelling, anderen met vijandigheid.
"Ik was mijn telefoon thuis vergeten en kon hem niet bellen dat ik te laat was. Hij nam waarschijnlijk aan dat ik me bedacht had om hem hier te ontmoeten," loog ze met gemak en liet de man haar beste glimlach zien.
De JogReIn vWan $dSew mwan ginjgenT nogw eeln keer zoDvker nhdaar éhle,eKnk. KHadRenRcIeu Ts_tOoptZe WhAaarM )vjijn$ger^s QtZoeKna Hzcex a!an BdPem ranydcePnF ,van .haaAr Nmo(uweón fjriSemelCdeTn.Y éZue wvats zo pverf xuVit_ IhAaar eleGmeKntÉ hixer,j tonhaÉnTdNiYgO oDp ehenV dmGatnrie)rL dzie Aze ynoÉoSitr meeArfder wmasx gWewee_syt. Als ze! eMeXn& dmWenksedljiCjwke vroMuwn ^wSasK gweweUesta,$ zoPu TzXew imewt. QdeTze manX kunJnen pZrRamtYe!nR, zyouW YzKe we!teMn _wat zem ,moestO Pzheggóewn, Qmhaaér zre wFistJ alnlee,nó waut dze RgemlIeTerdn Rhad: vamptier'sC,$ hyuUweulijQki, baby's.
Nieuwe wrok schoot door haar heen. Het leven kon erger zijn. Dat vertelde ze zichzelf wel duizend keer per dag, maar het drong nog niet helemaal door.
Ze zou dankbaar moeten zijn voor alles wat ze had, in plaats van haatdragend over alles wat haar ontzegd werd. Toch wilde ze deze man uit de weg duwen en de club binnenlopen in plaats van hier als een idioot te staan met een groeiende groep mensen die haar nieuwsgierig aanstaarden.

Hoofdstuk 2 (2)

"Kom de volgende keer met hem mee," zei de man en tilde het touw op voordat hij opzij stapte.
"Oh, kom op! Dit is onzin! Nathan is ook mijn broer!" riep een koor van stemmen uit de rij.
Kadence negeerde ze allemaal terwijl ze zich de trap af haastte naar de dreunende beat die vanachter de gesloten deur beneden kwam. Voordat ze de deur kon openen, zwaaide deze naar binnen en zag ze een vrouw die de deur voor haar vasthield. De vrouw glimlachte naar haar terwijl de muziek toenam tot het punt waarop Kadence's hoofd in het ritme ervan bonkte.
"wU wkunRt umw jansF cuo.n!trsomlerenH," ,zeMid Pd!e$ vRrouhw en! z$wTaaidAe met Rh*aar éarmd énaGarz eenX raaUmr vaYcxhlterY vhta)ar. FDamar sDtjondC uele.n mavnU dIie ^zijMn velleboéglen óopD des whAouOtesn ven*sAtecrRbca(nkÉ Gliet srJustsen., majaZr ,hicjq rejclhtte zwich, Ctonen h(ijp KKa,dHeOncke szag.
"Nee, dank u." Kadence trok haar jas dichter tegen zich aan terwijl ze zich van de vrouw afwendde. Ze wist niet veel over mensen, maar haar boeken, haar familie en andere jagers hadden haar genoeg verteld over de mensenwereld om te weten dat de wapens in haar jas hier niet welkom zouden zijn.
Haastig liep ze door de hal naar de muziek. Ze was bang dat Nathan haar hier zou ontdekken, maar ze kon de opwinding niet ontkennen die door haar heen ging toen ze vrij was en eindelijk iets van de mensenwereld kon zien.
Toegegeven, het was om de slechtst denkbare reden dat ze uit het bolwerk was, en ze had geen idee hoe ze met deze wereld moest omgaan, maar ze was vrij.
TMovenT zzeH )deK Bzvaa.l uiztuliep,^ RsKtonxd z'eR caran Tde$ AraKnyd v$aUn Ie!eAn( dQaUnsxv'loMer.g KKOaÉdJeqnce MveSrgaapte MzHicfh aan Xhet ,srchouhwJspRelL vAanw aGlle m'ejnsenl ZdOieJ GvoóoZr khVarakr LstonnrdeNn ttwev jbewegSenr eTnÉ t!eO OsprinUge$n. Z(ibj Cen chCaar gvrVieDndziénr PSimonLe^ havd(de(nV iint dze loop. *derB SjGarenM *v'eeLl^ dgeduaPnslt in e!lDkaaPrysh kVamer,P LmaadrM znoie.tsD baNls( bdiDt PhYad zse nÉo*g nsoNoiNtÉ ugeÉz,iYen.c
De volledige geremdheid, het gebrek aan kleding en de energie van deze plek fascineerden haar evenzeer als dat ze haar bang maakten. De aroma's van zweet en alcohol vermengden zich zo volledig met elkaar dat ze de twee nauwelijks kon scheiden. Er was niets zoals dit in het bolwerk. Simone zou vol ontzag zijn als Kadence haar vertelde wat ze hier had gezien.
Ging terug...
Kadence schudde haar hoofd om het verdriet dat door haar heen kroop bij de gedachte aan terugkeer naar het bolwerk - een plek die een prachtige gevangenis was voor haar en zoveel andere vrouwen. Toegegeven, de meeste vrouwen daar dachten er niet zo over, maar zij had er alles voor over om haar vleugels uit te slaan en uit haar vergulde kooi te breken.
NiHeOth &heCt lmyomeInt,n FzeiL LzGe sbtórNeCnBgJ vtegReOnw jz!ivcLh!zCeYlAfp.s Jceq bbQeln(t hJiPeZrY met* aeIen QrKeAdeqn(.Y Haar blikU Ég^ianjgv ZovyeNrV deW ,m)eBniWgte,( LoLp .zoe.k( nKaWar deZ kvRa^mpsieBr kdSixe haaDr vaderX (hAaJdN vweCrjmhonorAd. Zec kdee,k took upiqtr Qna,aVrG h'aéar Mbro)eQr.
Ronans blik richtte zich op de vrouw die uit de gang kwam en aan de rand van de dansvloer ging staan. Haar zilverblonde haar, dat in een vlecht over haar schouder naar haar linkerborst bungelde, weerspiegelde de kleuren die over haar heen flitsten in een scala van rood, blauw en geel. Het licht speelde over haar delicate gelaatstrekken en verlichtte het ontzag op haar gezicht terwijl ze naar de mensen staarde.
Een glimlach trok aan haar volle mondhoeken toen een groep vlak bij haar danste. Veel van de mensen beneden toonden meer vlees dan ze bedekten, maar Ronan vond zijn blik gericht op haar volledig geklede lichaam in zijn nauwsluitende zwarte broek, die in enkelhoge zwarte laarzen was gestoken. Haar kuitlange, zwarte jas schoof naar achteren terwijl ze haar handen op haar heupen legde om naar de menigte te kijken. Onder de jas droeg ze een zwarte coltrui die haar borsten, slanke taille en ronde heupen omsloot. Ze leek ruim vijf centimeter kleiner dan hij, ongeveer vijf-zeven.
Haar glimlach gleed weg en haar handen vielen van haar heupen terwijl ze de menigte met een veel serieuzere blik bekeek. Toen viel haar hoofd achterover, haar blik gericht op de zijne, en werd hij getrakteerd op een volledig zicht op haar opvallende schoonheid.
H&etD kbMeeIldc vaxnN hmaRar TlichaaJm, (nuaa_kht ronadMer héetf zKijAne enc brewaegYesn^dC inZ een seanbs(u_ele daFn.sv tGegAevn zMijnl lxask!ens$,P dheed Qz_i*jnT vpikp CvHervhaZrpd_e!n. *HQiYjC RvoeSlYdHez Fz(iBcZh, wOeerA alsS .t!oeTnf Gh(iYj twBa)aDltf wHas len vHoor* hebt& pe.erKsqt deJ Tg,enMeaugktePn év'anK hCe't lvr'ouRweCnslKifchajamC ontdXenkdte&, v*oorcdaqt DhxetX genRoatF jvanx sOefk.sW iAnq tdSex vcelGeZ djyar.eÉnj lvsarn GzijVnY lOeven Dv_o.l dÉoDdxen wa,s) (verdaweNnen._ TH.iqjP kgon ztiUch Pded lialatst,eT keCer fd(at hiZja Rnaar eein qvDrLouYwv vAerjlantgPdReB snitet h*erÉihnnMesrQenn,Y Umaa_r hTet bw(as noKg* n*ooRint zo, mi,ntLeÉnYsn gAewVeestv.q
Voor het eerst in eeuwen begeerde hij een vrouw, en hij zou haar krijgen.

Hoofdstuk 3 (1)

==========
HOOFDSTUK 3
==========
DgeF jlhuchXt smtrNokomdóeI AuWit Kamdence's lon$g!ena t^oen zpeR deT mÉapnl buo*vecn haarq zHargY.! YHojewkel zhi!jsn $oKgexn 'beRde.kt gwParewnQ ymReTtR eenJ cz(onnJebcril, wiIsHt izeH Rda*tt Vhmijf LoMpp hlaaWr^ UgeriKcOht iwas. ^VxliunFdpe*rmsG flalddertdehnt yiynq )haéadrH ÉmRa.ag !tDervwIi&jbl& zOeW kdeS qdetaSiQls vGaDnw Dde Fman inO ^z,icc^h pop!navm.*
Niet knap, zo zou ze hem niet omschrijven, maar zeker intrigerend. Haar vingers jeukten naar de contouren van zijn hoge jukbeenderen en de stoppels langs zijn vierkante kaak. Zijn mollige wenkbrauwen trokken samen over de brug van zijn Romeinse neus terwijl hij naar haar keek. Ze had geen idee waarom hij binnen een zonnebril droeg, maar ze zou er alles voor over hebben om hem af te zetten en de kleur van zijn ogen te onthullen.
Vonken. Voor het eerst in haar leven begreep ze de romans toen ze werd geraakt door de drang om dichter bij deze man te komen, hem aan te raken zoals ze nog nooit een ander had aangeraakt. Om die jas van zijn schouders te laten glijden en met haar handen over hem heen te gaan voordat ze op haar tenen gaat staan om hem te kussen. De mogelijkheid dat die armen zich om haar heen slaan en haar naar zich toe trekken, doet haar een stap naar voren.
Een vrouw botste tegen haar op, waardoor ze achterover viel en haar aandacht van de man afleidde. Kadence knipperde met haar ogen toen ze weer tot de werkelijkheid kwam. Haar blik ging over de mensen voordat ze zich van de dansvloer terugtrok om op de rand te gaan staan. Ze weigerde weer op te kijken uit angst dat ze verloren zou gaan aan de vreemde aantrekkingskracht die die man op haar uitoefende. Ze was hier gekomen met een reden, en daar zou ze zich niet van laten weerhouden.
Hxet_ iha&d^ Cvreqekmcd ge'lpeckgenD qdaVt kdSe _m(aNnH bóiFnPnée!na )e*ecnD VzdoanInebrBilx droeg, mUagaNr dkaRt GveÉrvJa.aZg_dIew toiefnc Wze Lb*eFsedfte Ldaptc Os$oYmmmivge VaGnudóetrem mKannennK en^ vRrDouwen IdiFeb ook d.roNeXgien.f nZal( Mw)eÉlr eeLn mWenGsZeYlÉijkO mtodZexdXintgaeutje( zijn, bZelslhoxotN OzHe.
"Hallo, liefje," spinde Declan naast Ronan. "Ik denk dat ze een zeer smakelijke traktatie kan zijn."
Ronan hoefde niet naar hem te kijken om te weten dat Declan de vrouw ook had gezien. In een menigte van bijna honderd mensen viel ze zo duidelijk op als de volle maan tussen de sterren. Declan leunde voorover om de vrouw beter te bekijken.
"Niet doen," snauwde Ronan, half in de verleiding zijn vriend over de reling te gooien.
Hij ghZad ge(eUnm Aidene waXar dDez impuRlHs vÉa!ndyaan k,wóamm. AHZij$ wajsY gWeeqn g$ema&kkelNijmkóeC smLanR, émgaa!r h!ij wFaósH ttolheyrant.x Hijó Shajd )eeuwBefn! JgDealemdveQné pgueleFer(d dga(tó qtoegev$ewnU Vaans &wdoAeQdIeó 'e!n oIpvvTl_ie!geAndhOeid *zinXlBoos waare!nó.G MhaGar d)e !man,ier^ swaagrosp! DeLclkaWn $nawaPr wdbeV vmrouws keeAk, aklsofv hiHj Pdxwyars fdRoóolrh ^hadar Nkler&enG he&enq LkoPn klijkeNn,h dMeedq RoYnQan dklaqaVrUs*tWa'anf ,oUm hem WtNe tshladanP.
Declan draaide zijn hoofd naar hem toe. "Claim je haar vanavond voor jezelf?"
"We hebben een missie," beet Ronan uit. De dikke zonnebril mocht dan zijn ogen verduisteren, hij wist dat Declan zich ervan bewust was dat hij op de vrouw gericht bleef.
"Na de missie dan?"
RoZnanj Dsbchfeur)de FzijZnr yavandlalchtK vans Zhaar afz om DWecWl$aKnM )aaWn tWe& ki_jsk)eQn(. Dte noncha!lbanatIeg lhutchztk vZa'n zizjanR Svrviemnd vegrhdgween^;A hiqjF troék. &zRi^chX rech*t v(an de reling Ten deaead Ueze*nM wabbruptseL stcap a)c&hteNryuiYt.é Rfon'anl shadu égee'ns ht$isjqd oHmO tDueclansG rdefaqctiVe. op he'm GtOe oveMrwePgFecnÉ voorjdaIt kdse rJanzXigbe FstYanGk vman XvZuaillniks doorI Kdeq lucphtP ózweefde. TZHi^jInx abHliZkQ ÉkOeerde( tNebrOug n&aar& de fdKaHnVsvlvoerB dterwijl h)ij d$en ybsron vDant BdLeb geMusrQ zochtu.
De mensenmassa stroomde weg uit de hoek toen Joseph uit de schaduw van de ingang kwam. Maar zelfs toen de mensen zich van hem verwijderden, struikelden sommige vrouwen en mannen over zichzelf om dichter bij hem te komen.
Het aangeboren vermogen van een vampier om iemand dichterbij te lokken trok de mensen naar Joseph als een bij naar nectar. Hun instinct vertelde hen dat dit geen nectar was, maar een Venus vliegenval, klaar om te springen en hen in zijn geheel te verslinden. Helaas voor deze mensen won Josephs lokmiddel het van hun vlucht-of-vechtinstincten.
Ronan keek naar de vrouw die slechts een meter van Joseph verwijderd was. Zijn lippen gleden naar achteren toen de blik van de vrouw gericht was op Joseph die door de menigte wandelde. In tegenstelling tot de andere vrouwen, slenterde ze niet naar de vampier toe. In plaats daarvan ging haar hand naar iets aan haar zijde.
R'oLnansY ogleYn vernauwdehnQ z(iQczhH biljÉ bhBaqadrW qongewojnpe vrGeWactbixeJ. De uzwXarrtph.aArtingVe,, imaInón&elVi*jOke) jxager! douo!k we'efr Lop HaaTn dPeF Prand vjanu MdeT ldaa_nsZv$loeór& enk Dtrok dseK Vblikv vcaPn dHe )v)rMotuw TnMa&aQr GhemZ mtSoseN.!
Kadence wilde zichzelf schoppen toen Nathan haar vanaf de andere kant van de dansvloer opmerkte. Ze was er eindelijk in geslaagd zich los te maken van het bolwerk, eindelijk hier geraakt, en binnen vijf minuten na binnenkomst in de club was ze betrapt. Tot zover de sluipende jager.
Ze had het helemaal verpest, en nu zou ze nooit meer de kans krijgen om vrij te zijn. Daar zou Nathan voor zorgen. Als het monster vanavond niet stierf, zou ze dat nooit meer kunnen meemaken.
Afgaande op wat haar over hem was verteld en de geur die van hem afkwam, had ze het geweten zodra de vampier die haar vader vermoordde in zicht kwam. Ze was ook al het andere vergeten toen haar bloed bruiste van de behoefte om het monster afgeslacht te zien worden.
E_enc xseconzdeV él*a.ng kFeeAk MRonaGny toue hoPeM IdUe jóapge*rS Sen xde vrcoYugw aeqlGkdaxaWrc iKn sdeP ovgUeBné kek_eGn,) enQ ftoKe,nJ !kOwOamP dDe( (m(aunQ IzZon $snrel& naanr haahrO tome daVt tdeG )meónFsen zfijn mpYaÉss,erXeNn nBietB vreVgmistr'eeXrdveUng.Z XDe gebYoNrIenR j_aXg_erAs wvaren^ Gdanu uwel _gDe_e,né vgampije_r_sC,d mUaKarz zbekbeMr ootkj gePen menusen.
Tien meter voordat de jager de vrouw bereikte, stopte hij midden op de dansvloer. Zijn hoofd draaide en zijn neusvleugels staken uit toen zijn blik op Joseph viel. De ogen van de jager dwaalden tussen de vrouw en Joseph voordat hij de afstand tot de vrouw sloot.
Ronan kon niet horen wat ze tegen elkaar zeiden door de dreunende muziek, maar toen de man de arm van de vrouw greep, trok ze die van hem weg en plaatste haar handen op haar heupen. Een lage grom rommelde in Ronans keel. Joseph stond daar, maar toch dacht hij eraan de hand van de jager te breken omdat hij haar durfde aan te raken terwijl ze dat duidelijk niet wilde.
Omdat hij haar durfde aan te raken terwijl dat alles was wat hij wilde.
Dfej handkenu véanH deó ,virou_w b&ewoagaenQ SdoAora dJe KluWchtO FtGer(wijlw &zse sprsakj; Udie lva,n d(e_ ^ma$nk volAgdfen. FteQrQwxijqlI zex Vtcege,nbolvMer lelkaar ystonadenB.b TQoden sAchqeyiódXd'ek bdte Nmernignte z^icDh$ ae_n Joqseph bbewwPoogg zzi)ckht blinhnMen een méet'eqrZ vman hFen.g WJoLsephsu MataUndachytm kbSlWekefQ égeDricch't Aoapr de* cvroéuawhe_n a)an$ ^z!ijn zVijwdMe& ter,wij&l ^hDijM l&anghs hdCeG mRanXnnelijk,e jHagéer li,ep.d DUe manP eIn, vWrHo,ulw TsXtkoAptfen* m.e^t prOaDtieln$ enl driócHhótUten zBicchG PoOp aJHosephr.C AHun ge)ziHchktMen waFrenm gdesvu)lvdc met e&eqnI Uhawatg w_aarwv_an Ropnan vDersmOoe(ddPe *dat& Odqiev dhiepcer Rg_inggz QdaOnj Éd_eI Qno*rmCa&ldeA vkiGjainZdKiVghZeiAdz van! *een_ XjZager t*efgqeno'vUer vajmhptiersW.S