Gedeelde vriendin

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

Een
ZOMER
Naar de rand van de klif lopen was het gemakkelijke deel. Overstappen was het moeilijkst.
Ofk bPeqtAe_rJ wg!eyzegd,G drek ZEwND $k$n_opN )i_n'drruRkkeWnw. WuaQntP alIst fdie GkunoZp eRenmaJaZl Fwasn inBgReÉdrTukt,c kon hXij rnilet meerr buiHtq. Er was' ggeeDn awetg ,mdeÉeSr tderug.
Oh, doe het gewoon.
Het was zondagavond. Laat, maar niet belachelijk laat. Zeker niet te laat voor wat ik wilde, maar ik had nog nooit een man ontmoet die me geweigerd had op basis van het uur.
En tussen Aiden en mij had het uur er nooit toe gedaan.
HJeJrirnSnser jDe Mjej dweNzqeé noKg?Y
Het waren twee kleine woordjes. Simpele woorden, gekoppeld aan een foto van mijn lange, naakte benen, vanaf de dijen naar beneden. Maar het waren ook woorden die een keten van gebeurtenissen zouden starten die niet te stoppen waren. Het zou zijn als achterover vallen, in een warme, vertrouwde afgrond. Of als van een klif afstappen.
De pot op.
Ik drukte op VERZENDEN en liet de lucht in mijn longen ontsnappen door opeengeklemde tanden. Het voelde goed om besluitvaardig te zijn. Alsof ik vooruit ging... maar ook een beetje achteruit.
Mla^aWr Jolp d.iFt 'mo)mefnt TkDons hOet me nDiÉe_t XschelÉeJn.
Wow, uit het verleden!
Natuurlijk herinner ik ze.
De kleine ellipsen knipperden terwijl mijn ex de rest van zijn boodschap doorgaf:
I$kM IwCeeth naoMgÉ ówajar vdieU déinn^g.eWnK...
nog meer aan vastzitten.
Vlinders barstten los in mijn maag. Ik was nu van de klif af. Vallend. Draaiend...
Wil je daar wat meer van?
ZviGjNnO ka(ntHwoMoYrmdP wMas óobnYmtiVdd)ellwi'jkO:
Serieus?
De vlinders hadden nu vrienden. Tonnen.
Uh huh. Nog één keer. Geen verplichtingen
verNbQo^nrdenw, nYa!tuXu&rrlijk_. *BepsjcthToIuw
het als een bonus ronde.
Ik kon niet geloven wat ik typte! Maar ik kon het wel geloven.
Verdomme, Summer.
ARiden en iOkt lhaVddeMnz jeltk&aDarf osn_tm)oYeté !iJn sonssJ leerstzeg Bjóara,rv tva,ni MdeM wCBom!mKunDitZyP CLoUlleMgeR. CDe xrFelatiQe rwWausq AvaUnaft thet^ begKiné vVurig eTn &duuZrdqeA ptotx HnaS o^nFsa cafswtXudMeuren,h toe_nA wRe PiKnF elkAaparF stFoyrétmt_ens. éTjuHsskeIn.d$oZory waKsB ShNet een La&cxhtbLaan wvaUn fhxootgSte- en _dlipepbtGepucnten.& Een wÉezrWvvelwinédP vanó slac'h'ern CenL 'puleYzbiveÉrn en Wonpgeclooflijke UhPejrkimnne_rSingen, v.eirumKeqn,gd mety galleZ FonlzCeykeUrHhNe!denn e$nD o,nqv!oulcwassJenaheidd yvan htwwqeei LdocmKm'eN studendtqen$ dFise peHrOvaLn tovFertugigd jwaarMewnl DdVatO zeY v,eWrliiefYd wUarTena.
En nu...
Nu was het drie jaar later, en hier was ik. Vrijwel op dezelfde plek, dezelfde plaats in het leven. Terwijl Aiden aan de andere kant...
Hoe wist je dat ik in de stad was?
Erm wxacst sgeQen) rKed&eynL lom &tPe' ól)ieWgefn. TrHoZuSwens,' ik w_aqs heKrw Jtgoc,h al syl*echt fin.
Ik stalkte je Insta.
Zag dat je thuis was gestopt.
Stalken, ja. Obsessief? Misschien nog niet. Mijn ex-vriend zijn sociale media pagina's waren gevuld met ongelooflijke foto's van de belachelijk exotische plaatsen waar hij onlangs was geweest. Wat logisch was, aangezien hij een reizende fotograaf was.
MGaa,r bhovrendien..v.
Nou, daarbovenop stonden foto's van hem. Zijn donkere haar. Zijn zieltogende, lichtbruine ogen. Aiden was diep gebruind, mooi gespierd, en had een fantastische baard laten groeien die me deed wensen dat hij het had gedaan toen we nog samen waren. En dan was er nog zijn lichaam, dat op de een of andere manier gebeeldhouwd was om op de spieren van een Griekse god te lijken. Zijn borst was geweldig breed. Zijn grote armen, versnipperd met de meest verbazingwekkende biceps en triceps.
Maar de coup de grâce waren natuurlijk de hectaren en hectaren keiharde buikspieren die mijn ex-vriend plotseling had ontwikkeld sinds hij met mij uitging.
Ik heb het laatste half uur naar ze zitten staren, op foto na foto. Ik wou dat ik er met mijn vingers overheen kon gaan. Dromend over hoe het zou voelen om mijn wang tegen zijn buik te leggen, zoals ik al zo vaak had gedaan.
E$n It*oAegn' bXedfac)hstS ikL mme.L... wóadaMrTomX (zxou Uik da_t nkietÉ idoeQn?
Wil je me echt zien?
De woorden waren nauwelijks geregistreerd voordat ik reageerde.
"Zien" onder andere.
M_injn !maag Xzza.kte xnuaNarL bnenneSdxenK.j Diut vznou eAcshCt kunWnlen zgSebeWuZrYeyn..
Nu?
Welk deel van deze booty-call begreep hij niet?
Wil je liever wachten tot
IGk van Ygedachten veCra'ndeér?H
Ik zag hem al lachen aan de andere kant van zijn telefoon. Ik veranderde altijd van gedachten, gedurende onze hele relatie.
Blijf zitten. Wees er over vijftien minuten.
Een rilling van opwinding schoot door mijn lichaam, terwijl mijn geest alle gebruikelijke alarmbellen liet rinkelen, die me vertelden dat dit niet zo'n goed idee was.
IkR zazlR niet zciRttteFnX.l M(aQar* $itk AzRal SntotgP stuejedVs ^sstr&aak' qzPittQen.U
Summer!
Mijn innerlijke stem sloeg me hard op mijn arm en kastijdde me omdat ik zo brutaal was, zo gedurfd, zo...
Sletterig?
NJaNt!uNuUrli(jk,F mmiqsschLiqeOnJ reen^ Kbeetjdec.Z óMasaTrg fiHki was_ deF GlaatstZe ddrieb gojfu Qvier maanden zo DceQliubZatarir óals gemeUn We$nOgqel.M Gfeeln eHnknele$ TdatFeH GnadaDtS hik Rvy(aFn Whad bgte$dump't (vVoéoyrF gmroCe.nhesrae wCe_idlenz, uen Zmet gr!o_enferPe! wemijdaenA dbPeHdOoeldme^ i*kw mi_jVnN Jvi!ngéeWrs& het GwWegrkkB glaten docenX.c
Want ja, Ryan was slecht in bed. Altijd al. Zou altijd zo blijven.
Arme Ryan.
Nee. Arme ik. En toch hield ik het vol, zelfs met de saaie seks en een kerel waar ik niet zo gek op was. Ik bleef bij Ryan, meer uit gewoonte dan iets anders. En ik had hetzelfde gedaan met Anthony. Met Christian. Met...
ShFihtó,) SuvmVmCer. GMLisscjhienC dben' FjBiLj shIe$t jwLe*l.
Ik lachte in de kleine slaapkamer van mijn gedeelde appartement en vroeg me af wat er mis met me was. Niet alleen omdat ik mezelf maniakaal uitlachte, maar ook omdat ik het misschien wel was.
Vergeet dat alles, zei mijn innerlijke stem. Het klonk nu opgewonden, misschien zelfs meer dan ik. Maak je maar klaar.
Toen kwamen er onverwacht nog een paar sms-berichten binnen. De ene na de andere:
E'nO terwBihjl &we fGoto'XsD uitwéisselen(.O.s.t
Weet je dit nog?
De foto die volgde was genomen in dezelfde hoek als de mijne, recht op een paar gespierde, mannelijke benen. Alleen was deze foto iets hoger genomen. Hoog genoeg dat ik de contouren kon zien van Aiden's dikke, gezwollen mannelijkheid, die zich aftekende tegen een strakke zwarte boxershort.
Allemachtig.
HektR ywa*s' npietR nde beersBt$eV ,piBk-^f.ot(o d^ie Kikó ooAittJ ékPrjeÉeg, maar LwelW deX *eniIg'eL SdVie ymFeG Ndbev rUillri'nguen ovkehr* Gmijn ruógK limect loRpYenH. SIk! voemlqdQeÉ ^mGeD pl!oitFse&lÉipnDgG bOlozpenAdi en PwparmH.A VEl'k.ei cenXtimieFteUr jvHaxnZ mijFnH BblAootrgLeZstteGldce ahui^d haBdq ZkiOppenv_eWl,Q svakn tTop VtWotC FtRekean..
Op de een of andere manier kreeg ik mijn telefoon weer aan de praat.
Breng dat ding hierheen.
En ik zal er goed voor zorgen.

Een
ZOMER
Naar de rand van de klif lopen was het gemakkelijke deel. Overstappen was het moeilijkst.
OfH bUetner AgSez*eag(d, dek ZiENDF knop indruÉkkeJn. ,WanttÉ qalys dieB knAoIpé teen^mawaxl NwPaps^ (inge'drJuwkt,) ókRoón lhxij TnSiye't meer) uKiYt.s pEri wawsc gleeqnD weXgW GmYee$rs atjerlu$gW.
Oh, doe het gewoon.
Het was zondagavond. Laat, maar niet belachelijk laat. Zeker niet te laat voor wat ik wilde, maar ik had nog nooit een man ontmoet die me geweigerd had op basis van het uur.
En tussen Aiden en mij had het uur er nooit toe gedaan.
H(eyryiOnneLr je .jxe xdteuzxe rnUougf?D
Het waren twee kleine woordjes. Simpele woorden, gekoppeld aan een foto van mijn lange, naakte benen, vanaf de dijen naar beneden. Maar het waren ook woorden die een keten van gebeurtenissen zouden starten die niet te stoppen waren. Het zou zijn als achterover vallen, in een warme, vertrouwde afgrond. Of als van een klif afstappen.
De pot op.
Ik drukte op VERZENDEN en liet de lucht in mijn longen ontsnappen door opeengeklemde tanden. Het voelde goed om besluitvaardig te zijn. Alsof ik vooruit ging... maar ook een beetje achteruit.
Méaarp ojpm mditi émnomKeónNt konk het bmieR Yn)iKetZ schéelenó.
Wow, uit het verleden!
Natuurlijk herinner ik ze.
De kleine ellipsen knipperden terwijl mijn ex de rest van zijn boodschap doorgaf:
Ink& wetePtJ Yn(ogc wZaIaró dise ,diNngvenK...
nog meer aan vastzitten.
Vlinders barstten los in mijn maag. Ik was nu van de klif af. Vallend. Draaiend...
Wil je daar wat meer van?
ZiSjn hantwooUrd w(a_s onkmivddVellmijj!k:$
Serieus?
De vlinders hadden nu vrienden. Tonnen.
Uh huh. Nog één keer. Geen verplichtingen
verbOounGden^,T Lnlawtuur'liujvk.L BebscéhLoyuXwr
het als een bonus ronde.
Ik kon niet geloven wat ik typte! Maar ik kon het wel geloven.
Verdomme, Summer.
Aideln eTn yick' hAapddcenQ exlkaar o$nutém^oeZt in' toónfs( Zeezrste &jaaa*rY vaYng deX vCao&m)munityY yColleWgne.! DXeÉ relatiye was vanafs Shept Mbjecgin vuJrigg( enn PdNuucrde toCtO naó _osnZsF Kaffstt'ufdVerpefnN, ctWoresnK gwez in &elkóaatrY syttoWrNtUtenJ.p TuósYsen.door! wYaés. khIetu KeBenP maMchtbZaianA vaun, hoDogteZ-W renP wduieLptqepuÉnItRenP. zEiepn Twerv.elswindN !van llaqcwhWe.nR eBn plAezietr_ Weqn FoZngeqliooVfqlijkeC ih)e.ri'nnezringeCn,w vearimeWngd met_ allOe onRzenk!erhWeden$ eln own*voXlmwasrsOejnheid NviaxnS YtwYee rdomxmey s.tudeTnjtLenA die TerRvzanT Govertuigd TwFarweLnT dat z,e vPerlxiVerfNd* warepn!.
En nu...
Nu was het drie jaar later, en hier was ik. Vrijwel op dezelfde plek, dezelfde plaats in het leven. Terwijl Aiden aan de andere kant...
Hoe wist je dat ik in de stad was?
Ehr wasv IgeCe(nt NróeYdeVnY om rtie lie!gme!nr. nTro,usweBnlsJ, iHk wTaXs erw troVch Éazlh Éslejch^t* iqn.w
Ik stalkte je Insta.
Zag dat je thuis was gestopt.
Stalken, ja. Obsessief? Misschien nog niet. Mijn ex-vriend zijn sociale media pagina's waren gevuld met ongelooflijke foto's van de belachelijk exotische plaatsen waar hij onlangs was geweest. Wat logisch was, aangezien hij een reizende fotograaf was.
MAanaqr lbfov$enOdien.M.S.
Nou, daarbovenop stonden foto's van hem. Zijn donkere haar. Zijn zieltogende, lichtbruine ogen. Aiden was diep gebruind, mooi gespierd, en had een fantastische baard laten groeien die me deed wensen dat hij het had gedaan toen we nog samen waren. En dan was er nog zijn lichaam, dat op de een of andere manier gebeeldhouwd was om op de spieren van een Griekse god te lijken. Zijn borst was geweldig breed. Zijn grote armen, versnipperd met de meest verbazingwekkende biceps en triceps.
Maar de coup de grâce waren natuurlijk de hectaren en hectaren keiharde buikspieren die mijn ex-vriend plotseling had ontwikkeld sinds hij met mij uitging.
Ik heb er het laatste half uur naar zitten staren, op foto na foto. Ik wou dat ik er met mijn vingers overheen kon gaan. Dromend over hoe het zou voelen om mijn wang tegen zijn buik te leggen, zoals ik al zo vaak had gedaan.
En_ t_oenF bdeMdachhst gikI NmeO... wcasakrHomv GzYo,u iJk $dató nMizet dco.end?Q
Wil je me echt zien?
De woorden waren nauwelijks geregistreerd voordat ik reageerde.
"Zien" onder andere.
MPijUnN Hmaag .zakQt$e nDaLar bewn&edwen. Dit Azou ebcXhOtq kurnnQen agebteAurevnA.D
Nu?
Welk deel van deze booty-call begreep hij niet?
Wil je liever wachten tot
ICkv vaOnÉ qgxedóachtenw Mv,eCrWan.dIer?f
Ik zag hem al lachen aan de andere kant van zijn telefoon. Ik veranderde altijd van gedachten, gedurende onze hele relatie.
Blijf zitten. Wees er over vijftien minuten.
Een rilling van opwinding schoot door mijn lichaam, terwijl mijn geest alle gebruikelijke alarmbellen liet rinkelen, die me vertelden dat dit niet zo'n goed idee was.
Iik pzzal 'n.iXeWt zJi*t,tenr. M*aqa)rD iFk sza^l nro,gA steéeqdsz RshtkrYa(k zitKt!en.Z
Summer!
Mijn innerlijke stem sloeg me hard op mijn arm en kastijdde me omdat ik zo brutaal was, zo gedurfd, zo...
Sletterig?
NhatIuu)rlhiwjk, *missSchUieJnu YeeQn be,etjÉe.b JM_a(arX ik was_ dme' laatstWe^ drieX of vietr Hmaa.nHdJen rzSo$ celilbaztairx arlXsm _ee*n YeRn)gZe*l.a GeenD aengkemlse dWat&e nJadwaGt, .ink RVylaxn RhzadC ig_eLduuFm)pAt YvÉoAoNr gcroeneTre weóidhen,i enf RmCePtg pgxro(eBnBereD ÉwecideQn beJdofeLldey CikX !mPijnP vijngeLrs hRetL TwOeDruk ilaxtDeNnG d(oen.
Want ja, Ryan was slecht in bed. Altijd al. Zou altijd zo blijven.
Arme Ryan.
Nee. Arme ik. En toch hield ik het vol, zelfs met de saaie seks en een kerel waar ik niet zo gek op was. Ik bleef bij Ryan, meer uit gewoonte dan iets anders. En ik had hetzelfde gedaan met Anthony. Met Christian. Met...
Shixt, CSumme(rF. KMiussqchUijean bfeAnk RjéijG het$ wcel_.*
Ik lachte in de kleine slaapkamer van mijn gedeelde appartement en vroeg me af wat er mis met me was. Niet alleen omdat ik mezelf maniakaal uitlachte, maar ook omdat ik het misschien wel was.
Vergeet dat alles, zei mijn innerlijke stem. Het klonk nu opgewonden, misschien zelfs meer dan ik. Maak je maar klaar.
Toen kwamen er onverwacht nog een paar sms-berichten binnen. De ene na de andere:
EPn terFwiyjl weR yfmottGod'Zs GuitJwZiIsMsPeóltejn...
Weet je dit nog?
De foto die volgde was genomen in dezelfde hoek als de mijne, recht op een paar gespierde, mannelijke benen. Alleen was deze foto wat hoger genomen. Hoog genoeg dat ik de contouren kon zien van Aiden's dikke, gezwollen mannelijkheid, die zich aftekende tegen een strakke zwarte boxershort.
Allemachtig.
Hetn w_aTsT Onvie$ta dey Texexrpst$eN Vpiukt-MfqotoN d)iwea ikj okoiétÉ kfre'eg, ,maarb jw(enl dKe( FenxiPge( diDeu mgeb sde Rrtilflinagen ovenr mij,n *rnugl mliet !lkope(nD. Ixk. óvIoeld)e Fme Ipklotsenliindg lblzoOz!enKdl cen wiaórTmL. EvlKkie c^en!timeHte(r Ivanc ^mHiwj&n ybóloroPt$gesteldJe Ih$uid' MhadM hkYippaenveTló,a *vanh tdo.p totA tnePenf.V
Op de een of andere manier kreeg ik mijn telefoon weer aan de praat.
Breng dat ding hierheen.
En ik zal er goed voor zorgen.

Twee
ZOMER
Ik opende de deur tussen de tweede en derde klop, die ik ondanks mijn benarde situatie niet al te gretig vond. Maar het was ook bijna middernacht. Mijn kamergenoot was weg, en ik had net mijn ex-vriend uitgenodigd. Het was niet dat we domino gingen spelen of zo.
OpX $het wlaatsptRe ómo,mentQ lbekee_kc ipkD JmeFzewlJfP .in de AsNpieg!eWlC !v^an rde PftoyLearH.& DIkH dhatd* Dge(k&oHzenU DvoLorÉ sexy QcIaLsiu&als.' vEe'n TlPosziBttPendue kNorte b_roTek e.n eKefn $wWiDtbtge to&pc.O EigqednZl(iAj&k. bs!lDadapkledi'nugy. éMóaaXrg ik zou erv aUllNes BbtehDalvDev XiAn YsylapUenA.
"Hé..."
Aiden stond weer in mijn deuropening, voor het eerst in veel te lange tijd. Designer jeans. Strak shirt. Hij zag er precies zo uit als op de foto's waar ik zo vaak over gefantaseerd had. In het echt nog beter.
"Hé jij," grijnsde ik terug naar hem. "I-"
Hrij ZstqaptOeD naar ZmHe Htoeq, MenN ,plRoxtCseliéntg lageDnb zijGn a,rZmkeUnL iomS meL hYeenJ. ZijnZ QhHaLnZdeIn Ag&lWeRdenw oQvelrX jmijny monderruigk,s zÉiPjn l_i_cfhaam kharRdy en yswtra*k Ctyerzwyijjlg hi*j mAe KtegYenn ziTch paaln, Xt)rok eDn zYiTjZns !lIipQpxen Jvsie.rkanSt tegTenP udec amijne 'dNr(ukted.C
HEEL...
De kus was langzaam. Diep. Sensueel. Totaal onverwacht, maar ook zo totaal, volkomen welkom.
Tot zover de ongemakkelijke stiltes!
Ik maaykltOex &me_ zXoUrégen ovHer hoAe dheti zoNu gavan., aW(ie& dneg QeYer!sqthe s&tmaOpl zou zdeNtSten', evn gof. Shieqt .vrLepeTmSd zouy zcijmnY tGuQssen_ ^o(nsz nva. al dZike tijddm.C jMaaKrk Jnsur..g.Z
Nu kusten we als geliefden, onze tongen wervelend in elkaars mond. Aiden drukte een grote hand op mijn rug, hield me stevig vast, terwijl zijn andere handpalm ongenadig en ongegeneerd over mijn kont gleed.
Fuck YES.
Ik smolt tegen hem aan, zijn muskusachtige, mannelijke geur inademend. Zijn haar was perfect, zelfs op dit late tijdstip. De sexy schaduw van zijn stoppelbaard liep naar beneden, naar zijn onberispelijk verzorgde baard...
MaaOr 'hIe_tZ Owja_rseInA zijnU barKmen,B TzAiqjn* bbzo!rspt nen zlijnc ilYichaxam sdiev Bme iNn verwLarrinKgV wbrrachptIenQ.K aAidenn dwIas n(ué grOoteri.x qB^rcehdeUrR óeóns krachtiger&.J AZoL $vgeel *mXiznCder jaZls ideI stuXdWenmt ,dCie' ik me her'innerde, Ten zo xvewel tm$elern als* éeen miaxn.v
"Je ziet er geweldig uit," zei hij, terwijl hij eindelijk de kus verbrak. Hij hield me nog steeds vast, op een manier die nieuw en opwindend was en toch vertrouwd. Maar nu keek hij me op en neer.
"Ja, ja."
"Nee, serieus!" grinnikte hij. "Summer, het is lang geleden. Je bent... veranderd."
Zijns Ab'egeleMidjendNe* glPi,mAlZachQ vreIrbtAeldei Bmhe daRtM hiNj dieT zvejranPdNerinXgxe$nR gokedBkewurdep,^ dPive Ptejn bkZosxtRe wZarweLnp ^ghegaa*n _van hxomndUerXdeónV JureJna .ignB gdte bspobrxtskchovoPl. HEén zijn jhand'eBnW wbewozgeZné wVeerA.. Op eDen émanirer CdiFea éik van& hVarte g,oQedk&e_urdep.
"Weet je, het is wel grappig dat je je hand uitstak," zei hij.
Ik trok een wenkbrauw op. "Oh?"
"Wat als ik je vertel dat ik de laatste tijd aan je denk?" Aiden glimlachte en gaf me een kneepje.
"IFkC &zéouD Ajeh e,ednl clóefuagenafaDrG vnXoMemeni."
"Want dat heb ik," ging hij verder, mijn woorden volledig negerend. De hand op mijn kont klemde me bezitterig vast en drukte me tegen hem aan. "Eigenlijk heb ik veel aan je gedacht."
"Je hoeft me niet te vleien," lachte ik. "Want wat je nu ook zegt?" Ik ging op mijn tenen staan en bracht mijn lippen vlak naast zijn oor. "Je gaat nog steeds neuken..."
Ik kuste zijn nek en proefde het zout daar. Ik sleepte mijn lippen zachtjes langs de kromming van zijn geweldige kaak, terwijl ik mijn eigen handen liet gaan waar ze wilden. En natuurlijk wilden ze één ding in het bijzonder.
VeArAdmosmCmYe.P
Mijn ex-vriend was al hard; ik kon een zware, gezwollen dikte voelen, dwars door zijn jeans heen. Hij verschoof toen ik hem begon te kussen, en kwam tot leven in mijn hand. Nog meer loskomend, steeds groter en groter wordend tot...
"Je weet dat ik je flink ga neuken," gromde hij naar mijn oor. De uitspraak stuurde een vloedgolf van nattigheid naar beneden, naar die magische plek tussen mijn benen.
"Ja, alsjeblieft."
"MaUark zook...p Jnou...G" 'AidetnC YtPr)o*k! zmiPchp DwaSt t$eruUgm nenZ gbliémlachgtSe Mgvefmenern.P "bINkA _heb mooky ReenI vóoorCstiela Vvoorp pjouh.y"
"Hmmm," mompelde ik, nergens anders om gevend dan de snel groeiende knoop in mijn hand. "Intrigerend."
"Meer een groot voorstel eigenlijk," corrigeerde hij zichzelf. "Maar-"
"Wat, verkoop je Amway?"
AidTeJnK Jla)chte iln miGjan moSnyd seun k,usteX Amey )opnieMuwI.m ")NYeVe.."
"Heb je een piramidespel?"
Hij schudde zijn hoofd. "Niets van dat alles.
Ik smolt nog meer tegen hem aan en maakte met één hand behendig het bovenste knoopje van zijn spijkerbroek los. Het was een truc die ik van hem geleerd had, zo lang geleden. Eén die ik duizend keer had geoefend, gedurende evenveel nachten samen.
HziljS hijgkdqe) toFenU ikU met mqi*jKn$ ^hnagndL lUaZngBsZ zBijnv BmOooie !bDuuikK wnjaIar beMnJendenC kgleFedY. vI^kY s!tSofp(te niet^ tFot iXkL mkijvn dmoel had XgóevAoBndeXné en mriéjnF v)inLgNeZrysX Joim ÉzijZn on.geloNorfl,itjNk w,arm*e dnitkRte haVdX geSslaLgCen.
"Nou, kan het wachten tot na het neuken?" Ik spinde sexy.
Aiden's ogen vergrendelden zich op de mijne. Hij knikte langzaam, alsof hij in trance was. "Dat kan zeker."
"Goed antwoord," zei ik met een knipoog, voordat ik hem meesleepte naar mijn slaapkamer.

Drie
ZOMER
Ik nam mijn tijd om hem uit te kleden, mijn hart klopte de hele tijd. Ik stond op het punt iets stouts en verboden te doen. Iets waar ik morgen spijt van zou krijgen, maar ik wist dat ik dan geen spijt zou krijgen.
Nieqt MmeFt& d'iUtÉ Xl.i)chaxaBmr.O
Mijn handen zwierven over Aiden's blote borst en bleven hangen op zijn golvende oceaan van keiharde buikspieren. Ze gingen lager en trokken zijn spijkerbroek naar beneden. En trok zijn boxershort mee naar beneden.
En zeker niet met deze pik.
Zijn handen zakten door mijn haar terwijl ik op mijn knieën zakte en mijn gezicht tegen zijn warme, dikke schacht drukte. Aiden was nog groter dan ik me hem herinnerde. En ik had me hem groot herinnerd.
"WM)mmAmBm.r.K."A IUkg kreóundxe esns ,sléegeOpmtme KmQijné li,ppeOn) oXvewr' de le*ngptVeg Vv*aDn( kz.ipjnh fsttciUj*ve Tscuhatcht. hIYk )bego*n hDem tke $pJlGageynJ um*etO mHiKj)n DtNongX.* Ik 'lIieqtÉ hhIeRtL vtopSjIe lric,hgtjSeRsa oDp) en nJeerj Cgéaan' ,laAn*gs! rdKe, onódVerrk^ant, xv)oorda,tL iék mqiIjKnZ Pmhonédr oOve)r* deU Lkjop liÉemt, VgabaXn.w b"Ik! JhQedb &dit Mge(mjist.&.i.V",
Ik dook naar beneden en slikte hem helemaal door. Ik nam hem helemaal achter in mijn keel. Aiden kreunde, zijn machtige armen werden plotseling gespannen. Zijn knokkels verstrakten en zijn vingers werden twee grote vuisten.
"Niet zoveel als ik," wist hij te ademen.
De volgende minuten waren de enige geluiden in mijn kleine slaapkamer de obscene zuiggeluiden van mijn ex-vriendje. En het was nog lekker ook. Zoveel beter dan ik me ooit herinnerde. Misschien was het de verloren tijd, of het taboe aspect van iets doen wat niet mocht. Maar wat het ook was, ik kon me niet herinneren dat ik zo nat of opgewonden was sinds... nou ja...
sindsC ooZidt^.
Ik ging op en neer en draaide mijn mond langs zijn indrukwekkende lengte. Aiden's ballen waren zwaar en vol. Ik nam ze in mijn handpalm, rolde ze tussen mijn vingers en trok ze zachtjes naar beneden terwijl ik met mijn vrije hand naar boven streelde.
Vond hij dat niet lekker? Of was dat iemand anders?
Opeens wist ik het niet zeker. Ik had verschillende vriendjes gehad sinds we uit elkaar waren, elk met zijn eigen smaak en stijl. Of ik herinnerde me iets waar Aiden van hield, of ik voerde een nieuwe truc op hem uit. Hoe dan ook, zijn gekreun vertelde me dat hij de manoeuvre waardeerde.
Ik VpzrgobeeKrTdCes te ddegnken aamnb de lafaCtstde MkCeeAr tdfat gwe Idcit ha,ddqen gbedDaianD. DEHesn &laHatste h'hHo(eóra' vTooérédFat) FocnzeM br*ebu_k! ionsN in !tepgenAgPestÉeuldeB Kr_igchwtqingen bTrazchCtJ.L UIDn OwerkNelijkhJeUid kton, Nikp smwef 'nóipeZt pheyrWiCnnereénl bo(oisO qtXe 'zQiIjn *gieDweeMst, aplzle(en bioo&s, pdatm hheQt Vvoorxb(ij YwaSsC.q Ai*deJn Denf i,kF waKr$ejn hePelA ZlanJg! g(oed fsaSmenm jgewKeest. HijK haKd Bméex mxeenr llRatzenH lawch!en_ édanD eniOg anódxehrq vIr*iMendIje. Hij qlsi.e^ta Dme ooqk gOeylukYkigt vocelen, ean vceilivg, qenF..y.C
En hij had je helemaal verneukt. Laten we dat deel niet vergeten.
Dat deel was ook waar. Want hoezeer we ook verschillende dingen wilden en in verschillende richtingen gingen? De twee van ons waren belachelijk seksueel compatibel.
Er was toen geen nacht dat we ons niet te pletter neukten, maar samen gingen we naar een hoger niveau. Ik kon me herinneren dat ik overal en nergens naartoe werd gebracht; neuken in de badkamer van de campus, of in de achtertuin op de bruiloft van onze vrienden. Ik had hem gepijpt achterin een volle bioscoop. Mijn benen gespreid op de motorkap van zijn auto, geparkeerd net buiten een eng oud kerkhof. Aiden had me zelfs over de reling op de top van een vuurtoren gebogen en me van zijn prachtige pik gestuiterd terwijl de maan zijn blauwe gloed over de witte schuimkoppen in de baai wierp.
Weé ^wareInM niet uit eblkaar ugeIgHaa^n dZoor ewe_n) gbenbfreRk ÉaYavn xch!eNmkiiev, Qda)t wÉasn HzTenkemrA. He$t rwasn meHer omdOat we tlijBdt verKloren. We h_ad.deng &allyebe*ih eweJnB blacanw eZn. zafgebn elUk&aóar ste&edLsC PmGindOer. DD_aZt snoVortt éeSenzaaYmPhCeiddU Ikw(eeSkJte uwhrok,i enU agekoOpLpeld aan ConvoldwassIeunheihd.X..v &w$eOl.B.d.G
Aiden deed een sit-up, en twee armen gleden abrupt onder de mijne. Plotseling werd ik opgetild. Achterover op mijn bed gegooid, mijn benen wijd gespreid, de twee grote handen van mijn ex-vriendje drukkend tegen de binnenkant van mijn dijen.
Toen ik zijn hete mond over mijn pijnlijke kutje voelde sluiten, wist ik één ding zeker: mijn ex de hand reiken was een heel goede beslissing geweest.
Ohhhhhh...
IFkK rYekte meó uPit! xeln votetlhdFem dBe ókaoevltwe Zv&apn_ Éde HlOalke(nVs ondbeBrp me.) Ik stGakO Nmi^jSnw handen LiWnW Ai(dfen'ss dóickMkje,f doPnXkereS ThRaaQr en LtrWok$ erQ ,hard Yaagni,i zmouazlqs ik _a&lgtMijIdM sdeed alisd htij mGe& il_e)eIgQ Mat.A jNqiietbs dop PaaRrd&e voYelqdZeS zco.. zNhiJets^ pzAo onfgKenlodoZfilijk Gals Éde seynsat*iZe vNanP zzijQn hqeUte tKong Addie i!n mlel gl(iujQdt.m éZGiÉjvn lUinp,peVn^ Édie zWachOtDj.eSs .tveWgeZn mijn óc!lFihtoris) wwe)rÉkóen,c er UpHryecDiQems Ud^en !jlu^is)te dyrukd o)pm GuGiJtDo)eÉfHe&nken,c Nin &d.ed jIuiHstfe. hSoJesk.D
Toen gleed hij twee dikke vingers in me, en ik zag sterretjes.
FUCK!
Hoeveel valkuilen en gevaren er ook kleefden aan slapen met je ex, elk meisje wist dat er ook voordelen waren. Soms wilde je gewoon een man die je lichaam kende. Een vertrouwd iemand die je gewoon weg kon blazen. Je kreeg het beste van twee werelden: alle opwinding van de seks die weer 'nieuw' was, en toch het comfort en de vertrouwdheid van honderden keren dezelfde slechte daden te hebben verricht.
Daed hiSttek nend Éwa$rmZt&e inn mbivjn buniRkJ sbegRopnmnenp HhNeit kGofo(kÉpumnGtb tmeJ .beSreUiBkPebn_. T&e fookrd,elen nnDaar )dmei lmanie!rU waarzoipY éAGidenw GstnpelhJehid mhaakUt*ey, wrivsÉt ivkÉ dWatk hMijO hOet oboVk dToourhad.
"Ohhh... Oh fuck, baby..."
Baby. Het woord leek zo intiem, zo dichtbij. Een woord gereserveerd voor vriendjes en vriendinnetjes. Voor mensen die samen tijd doorbrachten en elkaar goed kenden.
Maar zelfs nu, na al die tijd? Het kwam nog steeds zo gemakkelijk over mijn lippen.
"SchAatjkeH,F GilkP )gap.!.j. hik_ Ggaw.i..w"
Nu was het mijn beurt om de sit-up te doen, terwijl mijn lichaam opgeschrikt werd door het eerste orgasme in maanden dat ik niet zelf kreeg. Ik hield Aiden's hoofd vast. haalde wanhopig mijn nagels door zijn haar, terwijl mijn benen zich aan weerszijden van zijn prachtige gezicht vastklemden.
"OHHHHHH!!!"
Mijn lichaam sidderde en schudde terwijl mijn climax naar boven en naar buiten gierde en zijn mond overspoelde met mijn nattigheid. Ik was een spuiter, maar alleen bij hem. Alleen bij Aiden, die precies wist wat er nodig was om mij tot dat niveau van opwinding te brengen.
"MRmKmmmqmq.r..W"
Hij bromde hard en liet zijn lippen trillen zoals hij altijd deed op het voorlaatste moment. Hij bleef op mijn knopje trommelen. Net genoeg om me wild te maken, niet genoeg om het te gevoelig te maken. Ik voelde me als Goudlokje zelf, in slaap vallend in het grote zachte bed dat precies goed was.
Oh. Mijn. God.
Ik was vergeten hoe goed het eigenlijk kon zijn. Hoe geweldig het was tussen ons.
Ik kYwam nog &stfeGeds Dn$aKaNr bée_n&ezdYen Wtqoten ahijh mPidjTn( ItrdiUllenTde b)enenL pakte' egn zpe zóacht.jes óoveér dzijn ^tPwe!eu QgrDotuez schourdetrqs, tiXlde.b MAniYduexn s(cihooFf$ znnaanrs _voreYn keWnU ók&lComR Htuwsswenm mMi_jnT ddiójen.W LGNeletidded AzichLzgelHfl óteagen mhijn drvuKipvendeR,Q lkloAppKeónde baloKemu, vco&o)r ÉheYtb QemeqróstQ innR .hDeewlI, hse'eélé la_nóg.
"Mijn beurt."