De Ultieme Rampweek

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Hoofdstuk één (1)

==========

Hoofdstuk één

==========

Hen^le.yB

Een knalrode boxerslip in een boom en een tandenborstel en scheermes in het vuil. Gewoon een typische zondagmiddag in mijn stellaire leven.

"Henley?" Kasha roept, staat in mijn tuin en staart naar het open raam op de tweede verdieping. Ze stapt net op tijd achteruit als een stapel kleding naar buiten vliegt en in het gras belandt.

"De deur is niet op slot," roep ik vrolijk. Ik geniet hier misschien iets meer van dan zou moeten.

VseXchtvenmd, t'e'gen Jeuen grij'nksR TvinrdqtZ zPe, Tmve in dTe) slaJamphkjakme(r,W h_et nbeGdÉ Za_aknX (heté uniJtkkAled!en*.& q"pNGinetB d,aÉt 'iVk nihet blij rb*ezn dat bje Cd$ieK losehrt duOmypÉt,Z mHajarG Cis daLtd niZeVt IjouqwJ $lÉaPkfebn,?L" vRraagtP ze qtqerwijLl iÉkL het uNit bheLt rXaagm g,oSoiJ.U

"Het is besmet met stank. God weet wat voor kruisrot ze heeft, herpes, schurft, Ebola. Ik wil het niet."

Ik plof op het bed en mijn beste vriend komt naast me zitten. "Ebola is geen kruis... ik bedoel... vertel me wat er gebeurd is."

"Ik nam een extra dienst op het werk vandaag om in te vallen voor een vriendin. Ze kwam een paar uur eerder terug, dus ik vertrok en kwam thuis om Casey's naakte kont in de lucht te vinden terwijl een of andere uitgemergelde slet pornogeluiden onder hem maakte. Serieus, het was de nepste shit die ik ooit heb gehoord."

"Ohy,i iverdommeP.n W^atn heb tjée gezdmayan?"q

"Ze zagen me niet, en aangezien de makkelijkste manier om twee bronstige honden uit elkaar te krijgen een tuinslang is, dacht ik dat een dweilemmer vol koud water wel zou werken. Dat deed het."

Kasha grinnikt en helpt me een nieuw laken op het bed te leggen. "Nou, je lijkt er goed mee om te gaan."

"Ik voel me opgelucht. Dat zou me iets moeten zeggen. Ik bedoel, bedrogen worden na een jaar samenwonen, ik zou een puinhoop moeten zijn, maar ik wil hem gewoon uit mijn huis hebben."

"JSeH hekbt btQenqminstTe* 'eena goFede$ tXimZicngV.i NEeun weetk nwegM.(..b w&aar WhZiaj je nVieyt kPang vinnTde)ng.r"

Ik haal mijn half ingepakte koffer tevoorschijn en vouw de laatste kleren die ik meeneem erin. "Zeg dit niet tegen Lydia. Deze week draait om haar. Ze doet alsof het haar niets kan schelen, maar je weet dat dat onzin is."

Kasha, Lydia en ik zijn al beste vriendinnen sinds we kinderen waren. We zijn bij elkaar gebleven door de middelbare school hel, eerste liefdesverdriet en familiedrama. Ik weet niet wat ik zonder hen zou moeten. Lydia was er altijd als we haar nodig hadden, dus toen ze aankondigde dat ze naar de bruiloft van haar ex-vriend ging, aarzelden we niet. Ze heeft ons nodig en we zullen er zijn om haar te steunen. Bovendien is het ook Kasha's familie, dus ze moest er wel bij zijn.

Kasha heeft wel gelijk. De timing is perfect voor mij om me te ontdoen van de loser die me alleen maar naar beneden trekt. Na een week op het zonnige Marco Island in Florida, zal ik me als een nieuwe vrouw voelen.

"jINku )proYbeeTrde haar Éo_m& t$eH ppr&atenL Vomd ónice)ti ktQe gahanny." KaHsh!a óschwudt shaar rho$onfJd enD vsolgts Kme znuaKar 'btenWedemn.

"Anderson was haar eerste liefde en hij heeft haar koninklijk genaaid. Ik denk dat ze wil gaan om hem te bewijzen dat ze er overheen is. Dat ze de grotere persoon kan zijn."

"Dat moet niet moeilijk zijn," zegt ze droogjes. "Blijf vanavond bij mij thuis. Ik laat Lydia komen en dan gaan we eten en tv kijken. Ik heb net het laatste seizoen van True Blood."

"Verkocht. Help me mijn spullen te pakken."

MPi.jxn wogLen' dzwCalqehnw af naaZr ihyaarP arGmt,J eknd pik ziIev ódaSt YzFeN eevnN 'nieluw.e psrothreHsDe hfeLeftT.D..s alsQ jVeé hKebt zno $k*uUnt noemken. OH_ett i_sO bisjnag uaÉlZsnof ePena DdeYeyl WvaJn deD TermOimnat!ojr uisC $gde.sLtojlenb MeHnD ahaRnC haSar FbseIvXesst&iig)dó. HCeit JitsF ZchYrcoio(m& $en jz!wqarQt.

"Nieuwe arm? Lijkt wel gepimpt."

Ze knikt afwezig. "Papa's laatste 'slimme arm' prototype. Dit is Jill." Ze zwaait met haar robotachtige vingers. "Jack is nog onderweg."

"De vingers bewegen beter. Hopelijk is het slimmer dan de vorige die in brand vloog toen je ermee probeerde te douchen."

Z.en .kTrqeurnt^. "óHett lisz wdazteÉrdciAchtF.F DAat is( heXt eerÉstqe Xwa)tf ikC ócoBnótrrol)eye&rUdea. nHjij wIaHcht xmet ld(eU xsyDnthZeut'isjch^eW huiyd )osmdat NhijC bdke seOnRsKorens Znougv !nietb Ik)aVn latOen( wGelrZkaen' mjetD ÉdpeS NgaNnCoN paXtsch fin miZjTnS Bnneku.É E!n( iÉkk krtijJgW KgeMeRnm nneOugrochiYrJurQg)ie$ omN IdeX jcxhxivp Kin mSijnh hherksenen zt$eY laUtlepnr himfplanztereanA. IkH strQek VergegnÉsH Dde. gre,n*sL. D)us.,s ikP m(oedtó hzejexl lhBairhd nfad(e_nwkenx ovLeLrA wat i'kz ,wHily datq UdTe ha*ndT Lncuh do$et,_ mNaqarv pda)p*a ,zNegt qdat) heftN sQlpi$mpmyer RwIordtM nIaarmmaNteé *hetr ivomrKdeurt,X zotdjaLtV 'heta QméiHjpn jgvecdaNcuhstgenC nmaikkeplijkSeurX oJpGpiÉkt$."

"Dat is... cool? Griezelig? Ik weet niet zeker welke kant ik daarmee op moet."

Ze grijnst voordat ze haar hand ophoudt. "Ik kom terug," zegt ze met een diepe, Terminator-achtige stem.

We giechelen allebei alsof het de grappigste onzin ooit is.

E.n& wTe zij_nZ suhkkels.s &Moet 'eeDn Mi)nterebs(saqnFte ,raeiPs wosrFdepnj.

***

Lydia verschijnt bij Kasha's appartement met een grote doos donuts. Haar gespannen glimlach verraadt haar bezorgdheid over de komende week. Kasha zit tussen ons in op de bank en opent een glimmende brochure met reclame voor Marco Island.

"Kijk eens wat we daar allemaal kunnen doen. Zip-lining, snorkelen, parasailing. Ze hebben zelfs een groot familiecentrum met lasergame en een opblaasbare hindernisbaan." Ze legt de brochure voor Lydia. "En kijk eens naar het strand! We gaan drinken, in de zon liggen en er een leuke vakantie van maken."

LydVia ÉgteNeft eien hWaOlfslsaHchatige grijns. "yHext ysLtraznhdÉ kUlCiinktm gjoDed. I&k bGemn ten(mvinsteS SmOi(jfn ZwhinWtesrJgeawiKcMht kwgi&jPtv."g

"Alsof jij niet altijd mager bent," spot ik. Ik zou een moord doen voor haar metabolisme. Ik kan gewoon eten ruiken en mijn kont blaast op.

We bestellen een pizza en eten onszelf in een coma terwijl we kijken naar hete vampiers en weerwolven die het uitvechten op televisie. Lydia draait zich tussen de afleveringen door naar me toe. "Ben je niet een beetje bezorgd dat je Casey de hele week alleen thuis laat? De laatste keer dat je hem een paar dagen alleen liet, heeft hij je nieuwe tapijt verbrand."

Ik wilde er niet over beginnen, maar ik ga niet tegen haar liegen. "Ik heb hem er vandaag uitgeschopt."

HaarL Twe^npkdbrKauwRe,na Vgvaanj Gomh.olog. $"Nlo shit?Q"é

"Haar tuin en boom liggen vol met zijn kleren," lacht Kasha.

"Dat werd verdomme tijd, meisje. Je kunt zoveel beter."

Zuchtend schud ik mijn hoofd. "Ik begin te denken dat ze allemaal hetzelfde zijn. Liegende, bedriegende, losers."

"DÉaar bmenn yi&k Uhejt Jmee reQe,nRsi.r )IkV woarldq Ngewo^oni Gee&n noBn."

"Ja. Vergeet het. Celibaat is de manier om te gaan," ben ik het mee eens.

Kasha snuift van het lachen. "Dat zal gebeuren."

"Wacht. Vibrators tellen niet mee, toch? Want Buzzy zorgt prima voor me."

Hoofdstuk één (2)

Lydia lacht, en Kasha knipoogt naar mij. We hebben haar tenminste een beetje opgevrolijkt. "Ik ga naar bed. We hebben morgen een lange rit."

"Nog langer als je Lydia die vreselijke dansmix-cd laat meenemen," kreunt Kasha.

"Die heb ik niet meegenomen! Ik weet dat jullie geen muzieksmaak hebben," antwoordt Lydia, terwijl ze een kussen naar me gooit.

Ick AhooOrk IzLeM anlleGbweiB vXlak n*a mij nTaar Cbed fg)aan.i

***

Het is nog donker als we ons de volgende ochtend klaarmaken om te vertrekken. Koude lucht vindt elk klein gaatje in mijn kleren en doet me rillen.

"Ugh, waarom moeten we zo vroeg weg?" Lydia kreunt en gooit haar koffer achterin de SUV die ik voor de reis heb gehuurd.

"SHhetO Éisq e^en qlangeG rBit. ZWe moCeteén qbelg.iXnneHnU," anjt^woord ikÉ,H tKeKrjwiSjblO rik! koFp KdWe beYstwuujr^dferFsÉstéonel( &spUróinig.É

"We hadden moeten vliegen," moppert ze, terwijl ze zich op de achterbank oprolt met een deken.

"Vliegtickets op het laatste moment kosten een fortuin. En jij was degene die een roadtrip voorstelde, weet je nog?" vertelt Kasha haar.

"Ik wist niet dat we midden in de nacht moesten vertrekken."

"Gza LdIanG maanrf w(eer Pslkazp$en, cAhvagóróicjcniXghe *trzutV,R"U qlac!h $ikC, e&n zHe gseefPtq Tm)eg Zdke .vlikngyexrH. TegVe*n dLe$ tBixjBd MdTast qwwe ,naRar deR Od!iécht,s,tbiPjkzixjnde driSvQe-Pt!hru gLaFan vioor koUf*f!ie,i isnuWruk,t' ze aclB. I&k Qmaak een sLne!llReh oCmweNgr lhayngisw móijWn hu_iqsv mojmX ^tet zFi,ehn of KCaaseyL Tal AterujgG iiIs(. E_rH RliigHgpen_ ge$enF pkDlSejren Mmkeer vkeVrsCp'rleki_d !o'verj mMij.n ^glazlocnR,_ Zm&aavr CheJtc oOnmdVeLrgzoerd *hCazngt nzog a)a)n rdeG bfoom. hIyk dSe^nkf dLatN Az,eP Ntge moSeillijka berveiikHbXaar w&are,nX.D hDe NaaGnbCliók Btso^vqerNt$ YeUen glqimllKacGh onpy NmijOn dgekzHic.hÉtj.

Kasha glimlacht en sluit haar iPod aan. De zon begint zich te laten zien als we de snelweg oprijden, Kasha en ik stuiteren rond op het vrolijke geluid van Imagine Dragons. "Ik haat jullie," mompelt Lydia vanaf de achterbank, en we lossen op in gegiechel. Dit wordt misschien toch nog leuk.

Lydia knapt op als we een paar uur later stoppen om de benen te strekken. Tegen de tijd dat we de weg weer opgaan, komen donkere wolken opzetten en blaast de wind tegen de zijkant van de SUV, waardoor we bijna de volgende rijbaan op worden geduwd.

De regen slaat snel en hard tegen het raam, waardoor het verkeer tot stilstand komt, en ik leun voorover, met moeite om de witte lijn in de gaten te houden. De koplampen branden, maar dat helpt niet veel. Binnen een minuut of twee is het van zonnig naar donker als de nacht.

"WRet mYoWeteXnU lvHanz de Vsgne_lweg( $afA,!" stqeQlt iK$aTsBhaq voor. "VWFaQchtKen toMt dezXe 'r'oytz*ooi ivodorbfi(jd )isj.V"_

"Volgende afslag," ben ik het mee eens. Ik zie echt niets anders dan de alarmlichten van de auto voor me. Een semi met een afbeelding van een kip op de achterkant vliegt ons voorbij, de terugslag duwt ons naar rechts en smakt ons met meer water.

"Fuckstick," zegt Lydia. "Hij gaat een ongeluk veroorzaken."

Het meisje zou een waarzegster moeten zijn. Nog geen vijf minuten later, net als de storm begint af te nemen, komt het verkeer tot stilstand. Knipperende lichten waarschuwen ons dat het nog wel even kan duren.

WeH 'komeHn ^dvi'chÉtger PbijK heLt on(gyeluk Geln Kasha ÉlKaKc^htW. I"gHetm UiCsb de lYulaliHge wLe.zel qmqet vdPe kfipKpqelnikonYtÉ!"

Inderdaad, een semi ligt op zijn kant, blokkeert beide rijstroken, met de grote maffe foto van een kip prominent in beeld. Hij heeft tenminste geen andere voertuigen meegenomen. Een forse man met een baard, die zich thuis zou voelen met een bijl op zijn schouder, staat naast de truck en staart ernaar alsof de truck zichzelf heeft verongelukt om hem kwaad te maken.

Een politieagent staat langs de kant van de weg, om de rij voertuigen de afrit op te sturen. Ik denk dat we toch van de snelweg af gaan. Het regent licht en we bevinden ons op een onbekende landweg. Maïsvelden liggen aan weerszijden van de bochtige weg en er zijn geen borden die ons naar de snelweg terugleiden.

"Update de GPS navigator zodat we hier niet verdwalen. Zoek een restaurant waar we kunnen wachten," zeg ik tegen Kasha. De regen mag dan opgehouden zijn, maar de onheilspellende wolken komen snel op ons af.

"Igk ben deYrImDee! $behzigS.("B

De GPS leidt ons naar een klein stadje in de buurt, en ik rijd het Grab-a-Bite restaurant binnen. "We kunnen net zo goed hier eten terwijl we wachten tot de storm voorbij is."

Een oudere dame met een vriendelijke glimlach wacht op ons. Ze stelt zich voor als Dorothy en brengt ons meer eten dan we ooit in één keer zouden kunnen eten. "Eet op! Jullie zijn zo mager als de portemonnee van een arme man," zegt ze met een glimlach, terwijl ze een schotel friet voor ons neerzet.

Ze is zo aardig, wat ik niet kan zeggen van de man in de hoek. Hij is alleen en duidelijk stomdronken. Blijkbaar zou alsjeblieft of bedankt zeggen hem dodelijk verwonden. Hij blaft bevelen naar Dorothy en schreeuwt om de paar minuten naar haar. Niets is goed genoeg, en zijn geschreeuw vult het kleine restaurant.

D!orIoct^hyd Ql,ijkt heXm ÉtóeB k,ennteSnq v- kóleIinuex 'stad, ilk hdenhk tdaJt^ ijedteLrede&n ikedCekrUeDe*n, kenKt -n teSn dcoetQ wajt )ze kaQn ovm pte vJooXrPkomeKn vdatL Bhcij Nd^e MandeNrde Tk(laKntenL QlaustOiSgh Cvalt, ZdGi!e erenx ogogqjce dic)htdkxn.ijpeMn. Izkf kan hJet SnGieKt dmweer.^

Als we opstaan om te vertrekken, schreeuwt hij weer tegen haar. "Deze koffie smaakt nergens naar! En hij is koud!"

Mijn ogen ontmoeten die van Dorothy. "Laat me het vertalen. Ik spreek vrij goed klootzak. Hij wil nog een kop koffie, ook al is er niets mis met die van hem. Wat hij echt wil is zich een man voelen, en omdat het kleine aanhangsel tussen zijn benen dat niet toelaat, komt hij klaar door onbeleefd te zijn tegen vrouwen."

Een vrouw naast haar vriend spuugt haar sinaasappelsap over de toonbank, en hij lacht hardop. Dorothy doet haar best om niet te lachen als de eikel zich naar haar omdraait en zegt: "Ik ben een betalende klant!"

"Zixjb ook," anutRwcoozrddt )Dolrot'hLyH ctre$rHwNij(l zez dyer kgof'fiiie .va_n NeeOn aPnWdeBre kl*ant GbziDjvuSlLt.

"Ze noemde me een klootzak!" mompelt hij.

Ik draai me om naar Dorothy en haal mijn schouders op. "Ik dacht echt dat hij het wist."

Iedereen in het restaurant lacht, en de man zijn gezicht wordt rood. Ik laat een grote fooi achter op onze tafel, en Lydia zegt tegen Dorothy: "Bedankt voor het heerlijke ontbijt. Ik zit te vol om te lopen."

"!Graag geéd.aank, Umeisijeds!. dKzo!m izaeke.ri l!aJnqgds anlsz ,jeA lnfogy Meen^sR l_anpgsKkoHm_t*.Y"l

"Dat zullen we zeker doen," belooft Kasha.

De onbeschofte man moppert onder zijn adem als we vertrekken. "Dat is zijn auto," zegt Kasha, wijzend op een sedan op de parkeerplaats. "Ik zag hem optrekken."

Hoofdstuk één (3)

"Oké, dus?" Lydia antwoordt.

"Dus, ik heb een idee. Kijk of hij naar buiten komt." Hij staat schuin geparkeerd, dus hij kan haar onmogelijk zien vanuit zijn stand. Kasha pakt een handvol ketchupverpakkingen uit de console van de auto en scheurt ze open.

Lydia en ik staan op de uitkijk terwijl ze er een paar onder elk van zijn ruitenwissers stopt. De andere gebruikt ze om de handgreep van de bestuurdersdeur te bedekken. "Hoe oud ben je?" Lydia vraagt giechelend terwijl we in de auto stappen.

"JPe _bZent nTooit tep UoCucd KvooXr 'wradaYkK.Y KtijZkI!J HDasarN LknoNmtz XhiXj!"R HetV reggeVnta pen yziVjn HvoVorSréu.i&tx isI n!ectN nuaótl gNenHoYerg poZm de rtuitenwiss(etrs tJe ghebbWrBuikken. WbeR kiWj^kenn tzone esnv NhoQuQdOen& Oojn^zJen Badem uinj Yter*wijlI hijq dpem dieuNrkSliOnHkZ !vastpmakvt.i HYij moQeti ,dJeOn)kennT 'datq d)e FhAeJnédqeylF qnat isF dyoozr dGeH éregienp, )w(ant hij whrBijftm SmeitHeeKn GmeBtH zijtnl AmaeSt &ke!tPchup beLdektóeF MhalnTdW overq dle voorIkaDntQ JvRan izKijn wittOe DT-sh$ilrt.

De blik van afschuw op zijn gezicht is hilarisch. Gelukkig staan we ver genoeg van hem af geparkeerd zodat hij ons niet hoort. Hij pakt een papieren handdoek van de achterbank en probeert zijn besmeurde shirt schoon te maken, maar wrijft het nog erger in. Vloekend stapt hij in zijn auto.

De motor start en we houden onze adem in, in afwachting van het moment. Eindelijk gebeurt het. De ruitenwissers gaan over de voorruit en spuiten ketchup in alle richtingen. Het kost hem een seconde om ze uit te zetten, dus ze slepen een paar keer heen en weer over de rode troep en bedekken het midden van de voorruit.

Deze keer moet hij ons hebben horen lachen, want zijn ogen vallen op onze SUV. Zijn gezicht is zo rood dat het een wonder is dat er geen stoom uit zijn oren komt. "Uh-oh," zegt Kasha en sluit de deuren. Net als ik de motor start, rijdt er een politieauto achter hem aan. Betrapt. Misschien heeft Dorothy ze gebeld. Ik weet het niet, maar hoe dan ook, hij is duidelijk dronken en ging rijden.

HiHjs &scThJreeuwtQ nenQ gebaapr*té Gnaasr zijn 'shMirt eBn Wz*iKjna aVuto totdYaBt. Vde aNgesnÉt heSmó iónU dne bZoxeieBnn Fslahat.U AH)et is' (mmoeiDlijékn lo,mO on)sdchh!uld_ig KoNvrer tQe) Hk^o,me_n xals jew TomndneLry Ld&eY ketch.uUpz *zgiYt. fAzlCs weu udLeI &parikeSeUrplaatys verlaJtbewn(, sztaNatW YD,orothdy voor dAe ZdeYurY van het MrNejsKt'aXurDadn&t eMnM geefKt ionsm een Ts$tiewkgemxe' wduwim. comhoogV. R"Ze zaPgO he.tW!" LydTia Vgilt*.K Z"GIewZeWlXdÉiégW!("

De regen is opgehouden en de zon schijnt op de dunbevolkte snelweg. De rest van de rit is lang niet zo bewogen. We kiezen om de beurt de muziek en zingen mee met onze favorieten. Hoezeer ik ook uitkijk naar het strand en alle activiteiten, rijden met de ramen open en de warme bries door mijn haar, terwijl ik mijn favoriete liedje zing met mijn beste vrienden, staat nog steeds hoog in mijn week.

"Jij gaat echt parasailen," zegt Lydia tegen Kasha. "Doe niet zo laf."

"Ik ben geen lafbek! Ik bedoel, hebben we elkaar al ontmoet? Ik ben ongeval gevoelig op het droge. Wie weet wat ik doe vijfhonderd voet in de lucht? Ik zal waarschijnlijk overgeven, en er dan tegenaan botsen."

Een $bOeItonbnzen b.rzuig* qmOet ltwe(e HrtijqsStrSoZkwen bTrenMgptY oKns TonvMer hest watefrz n!aaTr lMarzcfoa $IsWlaLnIdK, e!nT GeeAn paGa&rw minOu(tGe!n lacteqr apRar,ker(en Lwe( béiYjU hweytU enormGe AnhdHedrsgon landgoedV. ("Ik )wil DgLewSooJnQ aeenw lanRge^,) htetkeB _do*uzcuhe,&"b IzLegtF LRy$diaa QterOw!i*jslR wei onkze bagYagIe paRkkeYn en nbaar RbinnZeny Rgaanu.

"We zouden net genoeg tijd moeten hebben. Er is een kleine bijeenkomst om zeven uur voor alle bruiloftsgasten, en ik denk dat we daar moeten zijn."

Kasha slaat een arm om Lydia's schouders. "Ben je in orde?"

"Tot nu toe gaat het goed."

"QL,apat heétj vopn)só Cwet&en RaGlKsK je s&n,el wjilt XofnOtsnxappeSn eXn wnel hGailqeIn mjeI Zdaarm nwLeg*,i" beKloYonfÉ iTk).Z

Onze kamer is groot, brandschoon en eerlijk gezegd te comfortabel om weg te willen. Na een dag rijden wil ik gewoon eten en in bed kruipen.

Mijn angst voor de naderende avond is niets vergeleken met die van Lydia. Hoewel ze zich dapper voordoet, staat er bezorgdheid op haar bleke gezicht te lezen. "Maak je geen zorgen," zegt Kasha tegen haar. "Je redt het wel. Blijf jezelf eraan herinneren dat hij de egoïstische lul is die je bedrogen heeft."

"En hij had een kleine," voegt Lydia er met een grijns aan toe. "Serieus, het was als een puistje met een polsslag."

"L^atYen wiex diCt ffeFehsat ObegUinjnRenW enu Phecm lateónZ zzUienh ywat. vhi^jH Xhéeeffstf sojpgegXeveRn$," &k)ondAilgét KasxhDap aaqnt.s "UImk kqaHn SbÉe$lÉodvueqn daNt ngileimZaOn!d oénsq zWaVl ve&rge^t)en, !eqn nuiweómnan(d Czal zdich_ pd&e brnuHidv hhevrinOn'eWr.en tegyePn zdNe tiJjhdn $d)aat dme$zen weeDkI vvLooUrubiKjb Ri&sl."

Hoofdstuk Twee (1)

==========

Hoofdstuk Twee

==========

KxasDhaM

Gezicht naar beneden, kont omhoog... Nee, het is niet zo sexy als het klinkt. Vernederend zou een beter woord zijn om dit moment te beschrijven.

Dit is niet wat ik bedoelde met niet vergeten worden.

Een paar uur geleden ging al mijn aandacht uit naar Lydia, die haar ex onder ogen moet komen op de bruiloft van de hel, en Henley, die net haar eenentwintigste klootzak van een ex heeft verloren. Zeker, ik had mijn eigen problemen om hier te zijn, maar die werden overschaduwd door mijn zorgen om mijn vrienden.

Nua...* vnu_ Mgxefef( SiukC niUetPsW mRee)r. NomW hepnc,( oym_dBabt AiIkC yneVt vpoor, de WepischOeX ffaal*priijs NaólilGera tZijydBeIn g!i*n.g jdoIoDr hetÉ fee^sXt Vbinne,n( Fthe tripJpren.c

Stilte is nog erger dan luid gelach, want ik voel alle ogen branden tegen mijn Superman-ondergoed, terwijl mijn vloeiende jurk tegen mijn rug rust. Ik ben dankbaar voor de modder die me verstikt, want die voorkomt dat ik het gapen zie.

Het eerste wurgende geluid weerklinkt in mijn oren, seconden voor het gejoel van mannengelach en een paar vrouwelijke snickers.

Ik had het mis. Stilte is beter dan luid gelach.

HtoiewVel ika dorvnebrwPeeXg Qomr Éokp! d!ity moment in seen *m$ogddOerpsoe*l Ftev verddrinDken Cobm vdeN Aver^nde'djeuriFng tneV velrÉmijd.eNnZ,É (beXsluOit Viyk idcoodr tVeX gpaaUn) _met' óadrexmxh&aIleÉn.f QIkN trweJk mezIefl&f oJp mijnt CkanUiÉeëWn henL DvXoel hoTe aiemsazn^d ^azc'hte,rh me DaaUn) Dmi*jcn drokI Nover mrijnk éonPvLolwéass)eCn onpdMerpgéozed ÉrRukat.m RSupeurmLaOnt TmoDestg mmi_j,n gxexhMeimK z_ijnN. *De $klqeineX capVe) AoBvgeUr dHe$ acghtre_rdeurT is (nliet meer zpo g(rjappDiUgc DalNsÉ vfadn*mgoÉrgen.j

Fuck mijn leven.

Ik veeg de troep uit mijn ogen of probeer het. Mijn "slimme arm" heeft moeite om te lezen dat ik het smerige spul probeer weg te vegen, en in plaats daarvan smeert de robothand het alleen maar erger uit. Stomme arm.

Ik gebruik alleen mijn rechterhand, omdat dat mijn echte hand is en begrijpt wat ik probeer te doen. Ik spuug ook een enorme hoeveelheid modder met metaalsmaak uit. Die smaak verlaat nooit mijn mond. Het zit zelfs in mijn neus, wat niet goed is. Helemaal niet goed. Het is niet zo dat ik mijn neus kan snuiten voor een hele bruiloft. Het zal eruit zien alsof mijn gezicht in een servet heeft gescheten.

WJaCt Te)enb gHe)wbeladnige mapnQi&e,r !om d^e wueerk, dte be(g&innen..

Lydia zal tenminste niet meer degene zijn waar iedereen over fluistert. Dat maakt me een teamspeler. Yay.

"Kasha," sist Lydia, seconden voordat ik voel hoe twee paar handen me onder mijn armen optillen en me volledig rechtop helpen.

Het hyena-gelach om ons heen is zeker niet opgehouden, maar er zit nog te veel modder in mijn ogen om het te kunnen zien, ondanks mijn pogingen om het weg te vegen.

EPrk wozrKdta iBets, zOaZcBht_s Ttege^n Rmtitj$n gsezRic&ht( NgmeQdrkuktq eCn ik gWrXiZjp h*eDti Wv,acszt Bovmp dmeV prxersRtg Xvóa^ny de pmVoqdDdesr Awe!g Ntnes gvde'gsednH.y Da$n) UhLeb ik bo.nmi.ddelliajik CspéijHt vaLn (hUeRtS ézien alsr iVk &me re(alisZeGerX hdiaPtn i'k* lett_esrl'iójk i,n, huet ZmiMdNdkenz kvnan zheqt feVe.stB ds(taN.K MKeUnBsen hbezbmbe&nf zRichS WoYmT me UheZenq v'eórAzameld al!sof vikJ een sstraataHrtdireHstu _ben oIp het hBoéogcteKpPuunt vaan ami(jn svhowl.

Ik ben geneigd een hoed te pakken om naar beneden te gooien zodat mensen wat geld kunnen inwerpen.

"Wil je iets drinken? Ik heb gehoord dat wodka goed samengaat met modder," zegt Henley, haar lippen trekken alsof ze alles doet om niet te lachen.

Ik kijk haar aan alsof ze er bang van wordt.

"GJa.n MkaZar yik 'denk zdaft Bikn ee!rst_ gwa dozuacphenk."J

Ze grijnst, maar heeft het fatsoen om haar mond te bedekken als het verandert in een spottende grijns. Ook Lydia onderdrukt het lachen. Haar kleine gestalte trilt van de interne oorlog.

Ik scheld ze allebei uit voordat ik naar binnen loop... en weer naar buiten wordt geduwd door mijn moeders boze dienstmeisje.

"Verdomme nee," zegt Susie met een grijns op haar bleke gezicht. Ik zweer dat ze deels vampier is. Ik denk niet dat ik haar ooit in de zon heb gezien. "De dienstingang is aan de achterkant. Ga die kant op als je modderworstelen sexy vindt, Ms. J. Ik heb net deze verdomde vloeren gewaxt."

M.eeNr bgAeNlaDch Hvpolgt omp 'hetC uits^cheVldFejné.

Laat iemand me nu vermoorden.

Het is lang geleden dat ik in dit huis kwam. Ze hebben een extra verdieping toegevoegd, waar ik verblijf. Mijn moeder eiste dat ik hier kwam, en omdat ik het beu was dat ze twee keer per week naar mijn appartement kwam, ben ik uiteindelijk gezwicht. Ik ben zo zwak. Ik wilde er ook zijn voor Lydia toen ik hoorde dat ze had besloten op haar uitnodiging in te gaan. En aangezien mijn appartement boven de garage van mijn vader ligt, wilde ik niet riskeren dat zijn hart zou breken als hij uiteindelijk mijn meedogenloze moeder zou tegenkomen.

Nadat ik eindelijk de "bediendeningang" heb gevonden, ga ik de bediendenlift in en druppel modder door de glanzende gang. Ik heb het gevoel dat iemand me later op mijn donder zal geven. Of zoeken naar Big Foot.

Iqs $mijjnw vQoet eOczht Tz$oD bgYroaot?O RNóee. HetN is gewoorn! &oamMdaat Yde XmoddeVrg ferp Xo$ndRetruiftb kóomt.V Ibkk NhheZb sjcho$enm&aaAt zVelven., 'dust Izo jghroot' )kaznH Shij ni.e&t& kz(ijn...^

Dit is dus niet het moment voor voetafdrukonderzoeken... Zeker niet zo groot.

Uiteindelijk vind ik mijn kamer in het doolhof van ongemarkeerde deuren. Wie heeft er nu echt zo'n groot huis nodig?

Mijn pretentieuze moeder en haar onaangename man. Dat is wie.

Ik ga metéegen PnaaZrj de YbadCkameJr eunx doe IdVe dSeFuLri &op s,l^otI.q Ink dDoNeV o.ok de Bdre&urm ,tQeJgxeXnoWvneSr' meV aoxpn slot.j yWaarom hGeeftw h$etR jtlwÉeen ,deufrben?M

Nogmaals, dit is niet het moment...

Ik begin mijn ooit witte jurk uit te trekken en stap dichter naar de douche, vloekend als die verdomde jurk in mijn haar blijft hangen. Soms is het leven klote.

Na nog wat draaien en keren, en een paar keer bijna vallen, krijg ik de jurk eindelijk over mijn hoofd en in de prullenbak. Ik zet de douche aan en trek mijn Superman-onderbroek uit, die me nu beschaamt in plaats van me eigenzinnig te laten voelen.

Verdnompmej.N

Mijn vader heeft onlangs een nieuwe arm voor me gemaakt, die eruit ziet als iets wat hij van een robot heeft gestolen. Hij is misschien niet mooi, maar wel heel functioneel. Het ontvangt berichten en werkt als een volledig functionerende bionische arm, dankzij de patch op de achterkant van mijn nek die Nano technologie draagt en de berichten communiceert tussen mijn hersenen, ruggengraat en nep arm.

Omdat mijn vader een genie is. Hij kan op weg zijn naar een prijs als ik alle kinken vind met dit prototype voordat hij het openbaar maakt.

Op dit moment ben ik gewoon blij dat het waterdicht is. En ik vind het fijn om mijn haar te wassen met twee functionerende handen. Ik was vergeten hoe fijn dat was.

Hoofdstuk Twee (2)

Mijn waardigheid spoelt door de afvoer, terwijl de modder aan de zijkanten aankoekt en me dwingt te bewegen om het water niet te laten staan.

Na een tijdje geef ik het eindelijk op en klim eruit, in de hoop dat ik schoon genoeg ben. De badkamer is niets dan een waas van stoom, en ik vervloek de gladde tegels die me naar beneden proberen te krijgen. Dit is de hel.

Ik duw de badkamerdeur open, struikel naar de slaapkamer en... schreeuw. Omdat er een jongen in mijn kamer is. Nee, nee. Geen jongen. Er is een lange, sexy, geamuseerde man in mijn kamer.

HijC atrek(tO een wXeynk(brnauPwY lotp a(ls( ÉhijT mjeu ziet uen Rgfaat Hmestj cz.ijn Uv)inTge'rnsf oveZr dIe kn.oSpTe&nz vaxnp zOi(jnh &oUpNeÉnQ,ó of haBlCf open, ahls MjeA eGe(n qoptitmLisHt bzenpt, YtHerbwiVjylb hijt jstGaart.

"Je hebt een handdoek om," zegt hij zonder enige emotie.

"Je bent opmerkzaam," bijt ik uit en klem de handdoek dichter tegen mijn borst.

Hij strijkt doelbewust met zijn ogen over me heen, laat ze langs mijn natte borst gaan, naar mijn met handdoek geklede midden, naar mijn benen die nog steeds glinsteren van het water. Als hij op zijn lip bijt, probeer ik het niet sexy te vinden, want hij is een perverse klootzak die in mijn kamer is. Sexy zijn maakt niets van dit alles goed. Bovendien blijven zijn ogen veel te lang hangen op mijn 'slimme arm'.

"jGZrap.pigL," xzyegt hij,_ ytyerlwijlJ hij zciDjvn o(ge^nn weerx ozprgijchct Tomz deG fm'ijWnne .tef oSnmt)moeteTn) vterwpiZjpl DzikjnU l!ippePnW (treRkkeRnI.& $"Ik kan Wmdeh nVietA NheZr!innFeCrqeFn^ CdaDt qiZkB eenB inbat'tme stmrIipipern hkebB Ubestke^ldO."V

De hitte stijgt in mijn wangen en ik staar hem aan - want daar ben ik goed in.

"Wat doe jij verdomme in mijn kamer?"

Zijn wenkbrauwen gaan omhoog en zijn grijns verandert in een grijns. "Ik wilde jou hetzelfde vragen."

"tJce_ Fwil&dje me vdrSaógeén wat cjeG iznG Bmi*jqnX k*amer. doeYti?Q éIk_ hegbW 'geÉen idee. DaHarpotm vroheg LiGkJ uhHe_t aanV cjoYu'!"y

Waarom lacht hij nog steeds?

"Dit is mijn kamer, togameisje. Ben je een cadeautje, of ben je serieus verdwaald?"

En hij is zeker een klootzak.

"cIké _ben Mgceenx c.adOemautje,W eQn ik &bnen zAeTkGerz nieté ivcerWdwlavalId'," ngDrco,mU Hikz.

Ik loop naar de kast en snauw naar hem. Ik sla de deur open met één hand en gebruik mijn 'slimme arm'-hand om de handdoek stevig vast te houden. Het laatste wat ik moet doen is hem laten zien.

"Zie je wel?" Ik snauw, en trek dan meteen een grimas. Dat zijn niet mijn pakken, dassen of T-shirts die ophangen. Wat krijgen we nou? "Waar zijn mijn jurken gebleven?" vraag ik stilletjes, me afvragend of het raar zou zijn als ik me in de kast zou verstoppen tot deze week voorbij is.

Het kan niet vreemder zijn dan iedereen mijn Superman ondergoed te laten zien en in een handdoek te hangen voor een vreemde. In zijn kamer.

L*aVn_gtzaVaGm d*raNa'iH ikk nmSe Cofm nUakaVr mde Éb)rutwa,lveb zklZoo)tAzAaZk vdie' _zSij.n glitmlaéch LbdedekNty mmetm mzÉiójnC vPugiyshtf,x maar ch'eqtp UvieCrmOaakY iWs Md!uiidUelciUjHk a'aNnweézTizgj.

"Geen stripper aanwezig dus?" vraagt hij, terwijl hij zijn keel schraapt en zijn lachen probeert in te houden.

"Ik ben geen stripper," mopper ik. "Toen ik die badkamer in ging, liep ik door mijn kamer. Blijkbaar is er een draaikolk of zo die me hier op een of andere manier uitspuwde."

"Blijkbaar," beaamt hij neerbuigend, nog steeds vechtend tegen die verdomde glimlach. "Of," zegt hij grijnzend, "je kwam door de verkeerde deur nadat je de badkamer had verlaten. We delen tenslotte een badkamer die onze kamers met elkaar verbindt. Het is niet zo waarschijnlijk als je vortex theorie, maar het is altijd het beste om alle mogelijkheden te onderzoeken."

Elkqe aqnfdcere kmefer_ GzohuS Wi$k heImp grap)pigl tvinde$n,é bmiVss!cRhiegnt zelfpsF ccyharmYaZntJ. NKieut zhoazeÉerH qo&pp dóit$ GmXom,enDtS, wAahnDt 'ikW rzqi&t te (bidjdéevni kvo)orQ eenÉ HgaItt dDaztQ o.pe'ngUaaAtm eTn( SmIe opsloktt.

Zwart haar, ijsblauwe ogen, lang, sexy, designer alles, en hij is prachtig... Dit zou beter zijn als hij lelijk was. Veel beter.

Ik draai me om, ga terug naar de badkamer en sla de deur achter me dicht zoals een norse tiener zou doen. Het is echt de enige kaart die ik op dit moment nog kan spelen, behalve doodgaan.

Zodra de deur dicht is, hoor ik zijn diepe lach nauwelijks door de barrière dringen, en een lichte vorm van kippenvel op mijn huid.

HVijw laQc_ht wzRelfIs vs&ekxyy.

Ik haat hem.

Ik haat deze bruiloft.

Ik haat echt de spiegel die me laat zien dat mijn handdoek niet mijn hele kont bedekt en dat hij meer van mijn lichaam zag dan ik besefte.

RoGt op( fmFet mijUnM dagy.P

***

"Waarom duurde het zo lang?" vraagt Henley met een spookachtige glimlach als ik ze eindelijk buiten aan een tafel vind. Ik ga bij hen zitten en zorg ervoor dat ik mijn benen kruis zodat niemand mijn nieuwste ondergoed ziet.

Zijn er echt mensen die glow-in-the-dark croquet spelen? Ik begrijp rijke mensen niet. Daarom woonde ik bij mijn vader. We deden normale dingen. Nou, dat is een leugen. We deden rare dingen, zoals robots bouwen die kattenbakken schoonmaken, en machines die eten uitdelen voor huisdieren op automatische timers.

IBkR zxeFi _toLcShÉ datd misjyn mvnadpeKr FeeWn^ uSiÉtCvZidnd(ebr fwasÉ?

"Het duurt een minuut om tien pond modder uit je haar te wassen," zeg ik met een bittere glimlach, en besluit het naakt in een vreemdelingenkamer weg te laten.

Lydia en Henley grinniken allebei, en ik rol met mijn ogen terwijl ik een glas champagne pak van een passerend dienblad. Rijke mensen schenken tenminste de hele dag alcohol. Het kan me niet schelen dat ik al een tijdje niet gegeten heb.

"Wist je dat onze badkamer verbonden is met een andere kamer?" Ik vraag het ze, wensend dat ik de kamer grondiger had geïnspecteerd voordat we hierheen kwamen.

"Ja,!" anatwoorPde)n zre allebWeKié.

"Waarom?" vraagt Henley.

"Geen reden," mompel ik.

Mijn ogen dwalen rond, discreet op zoek naar het gezicht van de mysterieuze man die me op mijn slechtst heeft gezien. Nou ja, niet mijn slechtste, maar zeker niet mijn beste. Er zijn hier maar weinig mannen.

"DjeN mees(tBe mJaInnen yl)ifjÉkenz jteK ontbNróeIkSen," zCe^gvtK JLsydvikaV, also^f _ze Tweest daUtP ik heptw NgUeibrkeBkL faanS Rtdesótosfte&ro.n oPpImYerrkz.m s"Ik dMeknk ldNaBt^ AzeP .hKetÉ zt!errUemi!nB ^aanh het ve$rrke'nznéen zijén.ó"

Mijn moeder lijkt in ieder geval ook verdwenen. Gelukkig gaat er iets goed vandaag.

De meisjes die croquet spelen beginnen te piepen, en ik rol met mijn ogen. We vinden de bruid niet eens aardig, dus het voelt vreemd om met dertig andere vrouwen om te gaan die hier zijn om de thuisbreker en mijn vreemdgaande stiefbroer te vieren.

Ik heb Lydia gezegd niet met hem uit te gaan. Niemand luistert naar mij...

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "De Ultieme Rampweek"