Niemand kan je temmen

HOOFDSTUK 1 (1)

==========

Blijf uit de problemen, Rosalie. Een roedel leiden is een grote verantwoordelijkheid, Rosalie. Je hoeft niet altijd de Alphas uit te dagen, Rosalie.

Mijn tante Bianca's woorden galmden wel duizend keer door mijn hoofd, spottend, beschimpend, mij kastijdend. Want nu, op dit moment, wenste ik dat ik naar haar had geluisterd.

Maar deze baan was te perfect om af te wijzen. En ze hadden de beste nodig. Waarvan iedereen wist dat ik dat was.

Trouwens, ik wachtte al heel lang op een kans als deze. Er was een schuld die ik moest betalen. Een fout die ik moest rechtzetten. En het was allang tijd dat ik mijn beloftes waarmaakte.

Ik knarste op mijn tanden en bleef kruipen, terwijl ik mijn aardse magie gebruikte om het vuil en puin opzij te duwen en het achter ons te kanaliseren. En ja, dat betekende dat ik de tunnel vulde terwijl ik hem creëerde. En ja, dat betekende dat ik ons effectief levend begroef. En ja, dat was voor ongeveer tachtig procent beangstigend. Maar merda santa, als dit zou lukken zou ik een verdomde legende worden.

Gisteravond rende ik onder het licht van de maan in mijn Weerwolf Orde vorm zo verdomd lang dat ik dacht dat mijn benen eraf zouden vallen. Maar het had gedaan wat ik nodig had. Mijn magische reserves waren er volledig door aangevuld en nu in mijn Fae vorm kon ik al mijn kracht gebruiken om deze klus te klaren.

En wat voor een klus was het. Er werd gezegd dat de kluis van de Solarian Bank meer dan twintig miljoen aura's bevatte. Als ik dit zou kunnen doen, zou mijn naam de geschiedenis ingaan. Mijn hele Clan zou Rosalie Oscura naar de maan schreeuwen en naakt onder de sterren dansen om het te vieren.

Als het me zou lukken.

De bank zelf was goed beschermd tegen ondergrondse aanvallen van de aarde-elementen, maar zo kwamen we er niet in. We moesten alleen door het vuil kruipen om dichtbij te komen. En dat was alleen maar nodig omdat de bank zich diep in het territorium van de Maanbroederschap bevond. En wat er ook gezegd werd over de stand van zaken sinds alles wat er gebeurd was met de leider van de rivaliserende bende, Ryder Draconis, Oscuras waren hier absoluut niet welkom.

Mijn neef Dante vloekte terwijl hij achter me kroop en een grijns trok om mijn lippen. "Kun je de tunnel breder maken, Rosa?" gromde hij. "Ik ben verdomme twee keer zo groot als jij!"

Ik draaide onhandig mijn hoofd, zodat ik hem kon aankijken, zijn donkere gelaatstrekken verlicht door het oranje Faelight dat hij tevoorschijn had getoverd, zodat we niet verdwaalden in het donker. Als lucht-Elementair moest hij ervoor zorgen dat we hier beneden niet stikten, en gelukkig deed hij dat verdomd goed. Maar als Dragon Shifter was hij ook een grote klootzak en hij had een punt over de breedte van de tunnel die op dit moment zijn brede schouders verpletterde.

"Weet je zeker dat je niet bent aangekomen, Cugino?" plaagde ik, terwijl ik meer aarde van hem weghaalde. "Je weet wat ze zeggen over te comfortabel worden als je getrouwd bent. Als je niet uitkijkt, kan de aandacht van je vrouw afdwalen..."

"De aandacht van mijn vrouw dwaalt altijd af," grapte hij terwijl we verder kropen. "Maar ze zal nooit genoeg van me krijgen."

"Misschien toch maar naar de taarten kijken..."

Ik gilde toen hij me in mijn kont schoot met een vonk van zijn Stormdraak elektriciteit en besloot om de enige Alpha die ik kende die sterk genoeg was om met mij te wedijveren niet te beschimpen. Niet dat een van ons elkaar ooit had uitgedaagd. Er waren meer dan genoeg Oscura Clan Weerwolven voor ons om twee roedels binnen de familie te runnen en ik was blij om hem het hoofd van het huishouden te noemen, zolang hij nooit echt probeerde om me te laten buigen. Wat hij niet zou doen. Want ondanks wat iedereen graag dacht over onze roedel met twee Alfa's, lieten we het werken voor het welzijn van onze familie. En liefde kon onze natuur de hele tijd overwinnen we werden nooit geconfronteerd met een situatie waarin we elkaar moesten uitdagen.

Ik klauwde door vuil en modder tot mijn GPS horloge pulseerde om me te laten weten dat we onze bestemming hadden bereikt.

"Daar gaan we," mompelde ik, mijn Wolf roerde zich onder mijn huid, hongerig naar de uitdaging die voor ons lag.

Ik gromde toen ik de aarde boven ons met mijn magie uit elkaar trok, en brak door aarde en steen met een grom van vastberadenheid terwijl ik me een weg naar boven klauwde naar de oppervlakte. Ik ging door, zweet parelde langs mijn voorhoofd tot mijn vuist door het beton boven me brak en ik in staat was om in het steegje achter de bank te klauteren.

Dante vloekte in het Faetaliaans toen hij achter mij aan naar boven drong en ik wierp snel mijn magie uit in een zwijgende bel om er zeker van te zijn dat niemand ons hoorde.

Ik gaf Dante mijn hand toen hij de oppervlakte bereikte en hij greep me stevig vast toen ik hem overeind trok.

Hij was misschien twee keer zo groot als ik, maar ik was verdomd sterk na een leven van training in elke soort vechtkunst en hand tot hand gevecht dat ik kon perfectioneren. Ik verdiende genoeg geld door mee te doen aan ondergrondse kooigevechten in de ruigere delen van Alestria, maar ik hield van de kick van een echte klus als deze. Niet dat ik ooit eerder zoiets krankzinnigs als deze klus had geprobeerd. Maar er was een eerste keer voor alles. En ik stond toch al niet bekend om mijn nuchterheid.

Dante's mamma noemde me een stroomdraad en mijn roedel noemde me een vrije geest. Maar Dante was de enige die het noemde zoals het was. Toen ik dertien jaar oud was, betrapte hij me toen ik van de klif sprong bij de ondergelopen mijn in Jerrytown. Mijn Weerwolforde was toen al opgekomen, dus ik was in staat om te veranderen, maar omdat Fae hun magie pas ontwaakten op hun achttiende, had ik geen echte kans gehad om te overleven als het water ondieper was dan ik had gedacht.

Dus toen Dante me met zijn luchtmagie betrapte terwijl ik nog maar halverwege de klif was, had hij me vervloekt en bedreigd, beloofd me uit de roedel te verbannen en een Omega van me te maken als ik ooit nog zoiets doms alleen zou doen... En toen was hij vlak naast me van de klif gesprongen. Want mijn neef was misschien verantwoordelijk voor de veiligheid en het welzijn van onze hele Clan, maar hij was ook een echte slechterik en de enige Fae die ik kende die me echt begreep.

HOOFDSTUK 1 (2)

Toen hij me die avond in zijn Stormdraak-gedaante naar het huis van zijn moeder in de wijngaarden vloog, zei hij me meteen dat hij wist wat mijn probleem was. Je bent wild, Rosa. En je kunt er maar beter voor zorgen dat niemand je ooit temt.

Ik grijnsde in mezelf bij die herinnering terwijl ik elk stukje vuil van ons twee trok met mijn aardse magie. Ik stuurde het terug in het gat in de grond en dwong het beton weer over de tunnel heen te smelten voor een goede maatregel.

Dante duwde zijn donkere haar naar achteren alsof we op het punt stonden een foto te maken in plaats van een overval te plegen en ik rolde met mijn ogen naar hem.

"Zo ijdel, cugino," plaagde ik. "Je bent erger dan een meisje."

"Als mijn vrouw erachter komt waar ik vanavond ben geweest, zal ik haar vergiffenis moeten zien te winnen," zei hij met een schouderophaal. "Het kan geen kwaad om er op mijn best uit te zien als ik aan haar voeten kruip."

Ik snoof een lach. "Zal de grote leider van de Oscura Clan vanavond dan in het hondenhok zitten?"

"Alleen omdat ik haar niet heb meegevraagd," plaagde hij en wetende wat ik over zijn vrouw wist, moest ik het met die inschatting eens zijn.

"Kom op dan, laten we opschieten voordat ze merkt dat je weg bent."

"Dat zal nog wel even duren. Ik heb mio amico de taak gegeven om haar de hele avond af te leiden."

"Oh hel," kreunde ik, terwijl ik er niet meer van wilde weten.

Dante grinnikte terwijl hij langs me heen bewoog, recht naar de zekeringkast aan de achterwand van de bank. Die was beveiligd tegen elementaire magie om te voorkomen dat iemand de stroom van de bank zou kunnen afsluiten, maar we durfden te wedden dat ze er niet aan gedacht hadden hem te beveiligen tegen de elektriciteit van een Stormdraak.

Ik ging op wacht staan toen Dante de zekeringkast openscheurde. Mijn nekharen rezen overeind, alsof mijn wolvenharen zelfs in mijn Fae-gedaante overeind probeerden te staan.

De wind waaide door het steegje toen Dante een storm opriep en mijn lange, zwarte haar werd om me heen geslingerd in de maalstroom die hij creëerde.

Donder raasde door de lucht en elektriciteit steeg op in de lucht toen zijn immense kracht overal om ons heen knetterde.

Overal in Solaria werd gesproken over de uit wolven geboren draak, maar de kracht van zijn magie voelen was iets wat je nooit zou kunnen bevatten totdat je aan zijn zijde stond in het midden van een van zijn stormen.

Regen stroomde als een stortvloed uit de hemel en Dante lachte terwijl de storm zich in zijn aderen opbouwde. Met een flits zo fel dat ik half verblind was, sloeg een bliksemschicht vanuit de wolken recht in de zekeringkast die Dante openhield.

Zijn bulderende lach weerklonk toen de lichten van de bank allemaal tegelijk doofden. Er kwam nog meer bliksem uit de hemel, die hoogspanningskabels in de omliggende straten trof en het hele blok werd in duisternis gedompeld.

"Dat had de anti-sterrenstof bewakers moeten uitschakelen!" zei ik enthousiast terwijl de regen mijn kleren aan mijn lijf plakte. Ik rukte mijn doorweekte trui uit en liet hem in een plas vallen, zodat ik in een zwarte tank en legging achterbleef.

"Laten we eens kijken," zei Dante, terwijl hij een klein zijden zakje uit zijn zak haalde toen ik voor hem ging staan.

In het zakje ving ik een glimp op van glinsterend zwart sterrenstof toen hij een kneepje tussen zijn vingers haalde. Hij gooide de glinsterende substantie over onze hoofden en de wereld om ons heen smolt weg toen we werden omringd door fonkelend licht en door de sterren werden vervoerd naar de bestemming die Dante hen had gegeven.

Even later raakten mijn voeten vaste grond en een opgewonden lach ontsnapte van mijn lippen toen we precies in de kluis van de bank landden.

Gouden tralies reikten achter ons van vloer tot plafond en de muren voor ons waren bekleed met deurtjes voor de kluisjes die allerlei duistere, gevaarlijke en zeer waardevolle magische schatten bevatten. Deze bank stond bekend om de geheimen van Solaria's meest gemene en meedogenloze Fae, en ik kon alleen maar raden naar de wonderbaarlijke inhoud van die kluisjes.

Elk van hen was magisch vergrendeld met genoeg kracht om het voor ons onmogelijk te maken ze allemaal open te breken. Maar we hoefden ze niet allemaal te openen. We waren hier voor de inhoud van één doos in het bijzonder.

"Drie achttien?" bevestigde Dante terwijl hij naar voren liep, op zoek naar de nummers op de dozen die we nodig hadden. Hij was meer dan sterk genoeg om een van de magische sloten te kraken en er was een mooie grote lading aura-notities achterin de kluis opgestapeld om de rest van de buit te maken.

Ik sluipte naar de tralies aan de voorkant van de kluis, terwijl ik mijn gehoor aanscherpte door mijn innerlijke Wolf aan te roepen en mijn Orde gaven te gebruiken terwijl ik luisterde naar de bewakers.

Magie golfde over me heen toen Dante een schild van geharde luchtmagie opgooide tussen ons en de tralies. Als iemand hier beneden kwam, zouden ze de deur moeten openen om bij ons te komen. De adrenaline door mijn aderen gierde van verlangen naar een gevecht en ik hoopte dat ik er een zou krijgen.

Als een Stier, had ik de kracht van de Aarde Magie gekregen, die ik ook graag zag als de beste Elementaire kracht. Alle Fae konden Kardinaal Magie bevelen om spreuken te gebruiken voor dingen als genezing, het creëren van Faelights of een aantal andere nuttige dingen. Maar Elementaire magie was anders. Het was verbonden met de sterren waaronder we geboren waren. Dit betekende in feite dat je sterrenbeeld bepaalde welk Element je gezegend was met de kracht om te hanteren, hoewel een paar gelukkige bastaards ook nog andere Elementen kregen. Niet dat ik jaloers was. Aardse magie was een beest om te hanteren en ik was meer dan gelukkig met wat ik had gekregen.

"Gevonden!" riep Dante, terwijl hij een lach liet horen.

Ik wierp een blik over mijn schouder en zag hem met zijn hand plat op het kluisje gedrukt waarvoor we hier waren gekomen. Zijn voorhoofd fronste in concentratie terwijl hij het slot kraakte en ik begon te ijsberen om een beetje nerveuze energie uit mijn ledematen te verdrijven.

"Shit," vloekte hij een fractie van een seconde voordat er een alarm afging.

"Heb jij dat laten afgaan?" beschuldigde ik hem met een frons.

"Ik zei toch dat we Leon hadden moeten vragen om te komen," gromde hij.

"Ik heb geen hulp van een Nacht nodig om mijn werk te doen," mompelde ik. Tenminste niet van die specifieke Nacht. Hun familie mocht dan bestaan uit de grootste dieven van heel Solaria, maar ik had deze klus zelf gepland en ik had hun hulp niet nodig. Maar om het volgende deel van dit plan goed te laten verlopen, zou ik zijn broer nodig hebben...

HOOFDSTUK 1 (3)

Voetstappen denderden op ons af en ik spande mijn nek om te proberen verder te kijken in de lege gang achter de tralies.

Mijn spieren spanden zich met het verlangen om te verschuiven, maar ik negeerde de aantrekkingskracht van mijn Wolf. Ik wilde mijn magie laten werken en mijn vuisten gebruiken. Ik hoefde niet in mijn Orde vorm te veranderen om een paar bewakers uit te schakelen.

Dante bleef het slot bewerken en ruis knetterde door het gewelf terwijl zijn opwinding zich opbouwde in de lucht om ons heen.

Ik hield mijn ogen op de tralies gericht en riep zwepen van lange, doornige lianen op om uit mijn handpalmen te groeien, terwijl ik wachtte tot de bewakers ons zouden vinden.

Het geluid van een deur die tegen een muur sloeg, klonk een halve seconde voordat acht bewakers de ruimte achter het gewelf binnenstormden.

Ze verspilden geen moment en gooiden een combinatie van magie naar ons. Scherven van ijs, ballen van vlammen, houten pijlen en luchtstoten sloegen allemaal tegen Dante's schild, terwijl ze probeerden het met pure kracht te doordringen.

Dante's bulderende lach galmde door het gewelf toen elk van hun aanvallen nutteloos botste tegen de kracht van zijn magie en een woeste glimlach trok om mijn lippen. Dante Oscura was de uit wolven geboren draak, de koning van de Oscura Clan en een van de sterkste klootzakken die ik kende. Als ze door zijn magie heen wilden komen, zouden ze veel harder hun best moeten doen dan dat.

Ik bleef volledig stil staan, klaar om toe te slaan vlak voor de poort, terwijl de bewakers bleven beuken op Dante's magie.

"Wat is er aan de hand jongens?" Ik spotte. "Zijn jullie bang om tegen ons te vechten als Fae?

Een paar van hen stribbelden tegen bij mijn beschuldiging. Echte Fae vochten één tegen één. In onze gemeenschap betekende macht alles. Degene met de meeste magie steeg naar de top en als je een hogere positie wilde claimen, moest je een andere Fae uitdagen. We vielen elkaar niet in groepen aan. Het toonde alleen maar zwakte. Maar deze bewakers waren duidelijk in gevecht met de aantrekkingskracht van hun natuur en de regels van hun taakomschrijving. Zonder twijfel waren ze bereid hun Faehood te verkopen voor hun loon.

Een gemeen uitziende rotzak kwam door de tralies op me af met een woedende blik in zijn ogen. "Open de poorten," snauwde hij.

"Maar Lee, protocol..."

"Fuck protocol," siste Lee. "Ik ga dit kreng laten bloeden."

Mijn glimlach werd breder en de lianen in mijn handen kronkelden als slangen toen mijn magie er doorheen ging.

Dante was nog steeds bezig met het kluisje achter me en ik wilde deze klus echt niet laten mislukken. We hadden de inhoud van dat kluisje nodig. Alles hing af van het feit of hij het zou krijgen. Dus het was aan mij om die klootzakken tegen te houden terwijl hij werkte.

De andere bewakers aarzelden en Lee schoot een vuurbal op ze af. Een van hen deed het bijna in zijn broek en mijn glimlach werd breder toen ik zag hoe hij naar het sluitmechanisme van de kluis sprintte.

Mijn hart klopte op een stevig ritme in mijn borst en ik rolde mijn schouders naar achteren toen de spanning van het gevecht me riep. Dit was waar ik voor leefde. Hier ging mijn bloed van stromen en mijn ziel van branden.

Mijn blik volgde de rij wachters die zich voor de poort opstelden. Ik had genoteerd welk magisch element elk van hen bezat toen ze Dante's schild kapot sloegen. Ik was er klaar voor.

Ik haalde diep adem toen de poort openging, genietend van dat ene zuivere moment dat altijd kwam vlak voordat het geweld losbarstte. Dat moment waarop ik mijn vijand inschatte en zij mij, voordat één van ons koos om als eerste toe te slaan.

Deze keer was ik het.

Ik ranselde de lianen in mijn armen zo hard als ik kon en liet mijn greep erop los terwijl ik de volle kracht van mijn magie in hun bewegingen stuurde. Ze schoten in de richting van de bewakers, groeiden, werden langer, spruiten nieuwe scheuten uit met doornen zo scherp als messen voordat ze op hen botsten.

Drie van hen werden neergehaald door de eerste liaan en twee door de tweede. Ze schreeuwden terwijl de lianen bleven groeien, zich vastzetten, snijden, hen verlammen ondanks al hun pogingen om zich met hun eigen magie los te maken. Dante was misschien een van de machtigste Fae die ik kende, maar ik was zijn gelijke daarin. Binnen enkele minuten verstikten de ranken de bewakers en maakten ze bewusteloos, wat mij de moeite bespaarde om ze in bedwang te houden.

Dat was het probleem met laagbetaalde banen als beveiliging; je kon gewoon geen machtige Fae vinden die de posities wilden innemen. Wat betekende dat als er een stoere trut met meer dan haar deel aan magische spierkracht zoals ik langskwam, de arme sukkels geen schijn van kans hadden.

Dante's gelach doorkliefde mijn voetstappen toen ik recht op de drie bewakers afrende die nog steeds op hun voeten stonden. Hij spande zijn luchtschild aan en trok het van me af om ze van hem weg te houden en mij de vrije hand te geven.

Lee gromde terwijl hij naar me uithaalde en een vuist bedekt met vuur naar mijn gezicht gooide.

Ik ontweek die en zwaaide mijn been rond, mikkend op de achterkant van zijn knieën, maar voor ik de klap kon uitdelen, schoot de klootzak sneller van me weg dan op een Faely mogelijk was. Of in ieder geval sneller dan mogelijk was voor welke orde van Fae dan ook, behalve een verdomde Vampier.

Ik vloekte toen mijn gemiste schot me kwetsbaar maakte voor de twee andere bewakers die me van beide kanten aanvielen.

Mijn handpalmen raakten de grond en ik liet een beving door de stenen vloer gaan, waardoor die trilde en versplinterde aan hun voeten.

Een van hen viel, maar de ander gooide een dolk van ijs recht naar mijn hart.

Ik draaide opzij, vloekte toen het verdomde ding in mijn biceps sloeg en de pijn door me heen scheurde.

In de volgende hartslag rukte ik het eruit en gooide het naar Lee toen hij terugschoot om zich in de strijd te mengen. Ik miste dankzij zijn verdomde Vampiersnelheid, maar hij moest opzij springen om het te ontwijken, waardoor ik een halve seconde de tijd had om helende magie in mijn arm te stoppen en de schade te herstellen die het mes had veroorzaakt.

Ik sprong overeind en schudde de aarde om me heen toen de bewakers weer op me af kwamen rennen. Lianen schoten uit de grond op mijn bevel, grijpend, reikend, jagend terwijl de bewakers bukten en opzij sprongen.

Ik ving een van hen en mijn ranken groeiden onmiddellijk en groeiden, sneden in hem en klemden hem samen met de anderen vast in de doornige kooi die ik had gemaakt.

HOOFDSTUK 1 (4)

Hij vocht om zich te bevrijden, maar ik beval de lianen om zijn handen te binden, waardoor zijn magie werd afgesneden en zijn gevecht werd gestopt. De anderen waren al bewusteloos en hij zou zich spoedig bij hen voegen.

Zes neer, nog twee te gaan.

Ik deinsde achteruit toen Lee door de kamer schoot en ik gedwongen werd naar de grond te duiken, rollend over mijn eigen lianen, de doornen sneden net zo genadeloos in mijn huid als in die van mijn vijanden.

Ik siste een vloek en liet de grond weer om me heen trillen, maar de holle ruk in mijn borst waarschuwde me dat mijn magische reserves eindelijk uitgeput begonnen te raken. Het graven van die tunnel had zijn tol geëist en ik moest dit beëindigen voordat mijn mojo op was.

De bewaker met de watermagie gooide een enorme straal naar me, maar in plaats van te proberen het te ontwijken, rende ik naar voren, terwijl ik mijn hoofd boog en mijn vastberadenheid gromde terwijl ik vocht tegen de wil van de stroom die hij aan het creëren was. Zijn magie was zwak en hij had er te veel van in de aanval gegooid.

Op het moment dat die haperde, sprong ik op hem af, mijn schouder raakte zijn borst en ik sloeg hem van zijn voeten, waar hij bovenop zijn vrienden landde die in mijn lianen verstrikt waren geraakt. Mijn magie greep hem onmiddellijk, groeide en groeide, zodat hij geïmmobiliseerd was en ik nog maar met één sterke vampier te maken had.

Ik keerde terug naar de kluis en wierp een blik op Dante, net toen hij het kluisje open wrikte.

Triomf zinderde door mijn aderen en ik grijnsde beschimpend naar de laatste bewaker.

Lee wierp vuur rond zijn voeten, waardoor mijn lianen knapperig verbrandden en hij de kans kreeg opnieuw op me af te schieten.

Deze keer kon ik niet snel genoeg opzij springen en het massieve gewicht van hem botste tegen me op.

Ik slaakte een puf toen mijn rug tegen de tralies klapte en zijn hoektanden tevoorschijn kwamen en hij naar mijn keel hapte.

Mijn hart maakte een sprongetje in paniek toen ik een plaat steen uit mijn handpalm wierp en er nog net in slaagde die tussen ons in te krijgen voordat zijn hoektanden mijn vlees konden vinden. Als hij erin zou slagen me te bijten, was ik er geweest. Vampierengif immobiliseerde de magie van de Fae waar ze zich mee voedden en ontnam tegelijkertijd de kracht uit je ledematen. Op het moment dat die bastaard me kon bijten, was ik verdoemd.

Lee probeerde door het stenen schild te breken dat ik had opgericht en ik gaf hem een stevige stoot recht in zijn buik.

Hij hijgde toen de lucht uit zijn longen verdreven werd en mijn knokkels zongen van vreugde omdat ik eindelijk in het gevecht betrokken werd.

Ik sloeg hem opnieuw en opnieuw, ving hem in de kaak en hij werd gedwongen terug te strompelen. Mijn stenen schild viel op de grond toen ik het achterliet en ik drong aan in mijn voordeel.

Ik sloeg hem recht in zijn neus en hij bulderde van woede terwijl het bloed hem in de ogen vloog.

"Geef het op, stronzo," dreef ik, terwijl ik opnieuw naar hem zwaaide toen hij achteruit wankelde.

Mijn volgende slag raakte hem in het midden van zijn borst en hij viel vloekend op de grond.

"Psycho bitch," hijgde Lee toen mijn lianen hem strikten en ik lachte als een bezetene terwijl de kick van de overwinning over me heen spoelde.

"Je weet er de helft nog niet van," dreef ik.

Ik kantelde mijn hoofd naar het dak en huilde, terwijl ik mijn handen rond mijn mond sloeg en mijn rug boog, zodat mijn haar achter me omlaag zwaaide.

Dante weergalmde me en onze stemmen weerkaatsten tegen de wanden van de afgesloten ruimte, zodat het klonk alsof een hele roedel wolven hier bij ons was.

Ik keerde de bewakers de rug toe en liep met een zwierige tred naar mijn neef.

"Fuck yes! Heb je het?" vroeg ik, mijn bloed zoemend van energie terwijl de spanning van het gevecht uit mijn ledematen verdween.

Dante klopte op zijn zak met een zelfvoldane grijns. "We kunnen nu ook gewoon weggaan, weet je?" stelde hij voor, een zacht pleidooi in zijn ogen. "De rest vergeten?"

Ik barstte in lachen uit, gooide mijn armen om zijn nek en kneep hem zo stevig vast dat het pijn had moeten doen. Hij drukte me op zijn beurt tegen zich aan, wetend dat er geen enkele kans was dat ik van gedachten zou veranderen.

"Je kunt me maar beter komen opzoeken, stronzo," zei ik serieus toen ik hem losliet.

"Als ik tijd heb," plaagde hij, terwijl wij tweeën op weg gingen naar de stapel aura's achter in de kamer.

De Oscuras hadden niet echt meer geld nodig. Onze Clan was zo rijk dat we niet wisten wat we ermee aan moesten, maar het zou zonde zijn om al dat mooie geld te laten liggen.

Sirenes begonnen op straat en ik verstilde bij het definitieve geluid van dat geluid. Het was allemaal goed en wel om dit te plannen, maar het echt doorzetten was iets anders. Ik ben geboren om vrij rond te lopen, om mijn groep te leiden, om slechte keuzes te maken en ze opnieuw te maken. Ik was niet bedoeld om opgesloten te worden. Misschien was dit een vreselijk idee. Maar ik had mijn woord gegeven en ik was niet van plan om daar op terug te komen. Trouwens, ik had een schuld te betalen.

"Zeg tegen tante Bianca dat het me spijt," zei ik, terwijl ik droevig glimlachte terwijl Dante op de grote stapel aura biljetten sprong en erop ging zitten alsof het een verdomde troon was.

"Ze zal je afranselen tot het bloederig is als je daar uitbreekt," waarschuwde hij, terwijl hij het zakje met sterrenstof uit zijn zak haalde en een flinke snuif ervan klaarhield.

"A morte e ritorno," zei ik fel, ons familie motto citerend. Tot de dood en terug.

"A morte e ritorno, Rosa," zei Dante liefdevol, een laatste moment aarzelend voordat hij het glinsterende zwarte sterrenstof over zijn hoofd gooide en mij achterliet.

Hij verdween samen met de hele stapel aura-briefjes en ik kon het niet helpen dan te lachen terwijl ik me omdraaide om mijn lot af te wachten.

In plaats van het te vinden, vond ik een pisnijdige vampier met een vuist vol vlammen die recht op me af stormde.

"Oh fuck!" Ik sprong weg, maar met zijn verdomde Vampier gaven was hij te snel voor me.

Zijn armen sloten zich om mijn borst en zijn gewicht sloeg me van mijn voeten.

Ik vervloekte hem terwijl ik mijn vuisten in zijn zij, zijn rug, zijn hoofd sloeg, zo vaak als ik kon voordat...

De scherpe beet van zijn hoektanden sneed in mijn schouder en ik schreeuwde het uit toen mijn magie diep in mij werd opgesloten en de kracht uit mijn spieren verdween.

HOOFDSTUK 1 (5)

Hij kreunde van genot toen hij me begon te ontdoen van mijn bloed en magie, en de weinige kracht die ik nog over had begon te stelen.

Mijn hielen klauterden nutteloos tegen de vloer toen zijn gewicht me naar beneden drukte en ik onder mijn adem vloeken naar hem siste.

Lee kreunde opnieuw terwijl hij de laatste restjes van mijn magie stal en een vreselijk leeg gevoel galmde door mijn borstkas.

Hij haalde zijn hoektanden niet uit mijn schouder, maar zijn handen gleden tussen ons in en ijs bevroor mijn aderen toen hij zijn riem losmaakte.

"Wat ben je verdomme aan het doen?" gromde ik, terwijl ik hem van me af probeerde te duwen, ondanks het loodzware gevoel in mijn spieren dat al mijn kracht wegnam.

Een donkere lach ontsnapte hem en paniek greep me even aan voordat hij mijn polsen in zijn handen nam en de riem er strak omheen rukte.

Hij greep een handvol van mijn haar in zijn vlezige vuist en trok eindelijk zijn hoektanden uit mijn vlees. Maar voordat ik hem kon aanvallen, schoot hij met zijn Vampiersnelheid door de kamer, sleurde me mee aan mijn haar en gebruikte de riem om me vast te binden aan de tralies van de kluisdeur.

Hij keek met een triomfantelijke grijns op me neer en het geluid van de sirenes kwam steeds dichterbij.

"Ik zal geprezen worden als held omdat ik je gepakt heb," snauwde hij boosaardig.

Een schaterlach verliet mijn lippen terwijl ik naar hem opkeek. "Je maakt een grapje, stronzo," zei ik met een grijns zo breed dat mijn wangen er pijn van deden. "Ik wilde altijd al gepakt worden. Trouwens, wat voor held ben jij als ze beseffen dat mijn medeplichtige er met elke cent vandoor is?"

Ik bleef lachen en Lee gromde toen zijn handpalmen in vuur en vlam stonden. "Het is jammer dat het Fae Onderzoeks Bureau hier te laat is, siste hij, terwijl zijn ogen oplichtten met een sadistische glans.

"Te laat voor wat?" Ik spotte.

"Te laat om je te arresteren voordat je me probeerde te vermoorden en ik gedwongen was mezelf te verdedigen.

Mijn ogen verwijdden zich toen een vuurbal recht op me af schoot. Ik sprong opzij, maar met mijn handen gebonden, kon ik de vlammen niet helemaal ontwijken.

Pijn explodeerde in mijn zij en ik schreeuwde het uit toen het vuur door mijn kleren brandde en mijn vlees verkoolde. Ik had nog nooit zo'n pijn gevoeld en het beest in mij schreeuwde moordlustig naar bloed.

"Lafaard!" schreeuwde ik terwijl hij nog een vuurbal klaarmaakte. "Vecht met me als een Fae als je denkt dat je het kunt.

"Waarom zou ik?" gromde Lee. "Als ik al gewonnen heb? Ik zal geprezen worden voor het neerhalen van een van de dieven die het waagde te stelen van de Solariaanse Bank!"

Vuur vloog weer op me af en ik gilde toen het over mijn huid schoot. De wolf in mij jankte, smeekte om bevrijd te worden en ik deed het enige wat ik kon om toe te geven aan de roep van de maan.

De verandering kwam hard en snel, mijn kleren scheurden van me af toen mijn enorme weerwolf vorm uit mijn vlees barstte en mijn huid werd bedekt met puur zilveren vacht.

Mijn lippen trokken naar achteren en ik gromde mijn woede terwijl ik op het schepsel afsprong dat hunkerde naar mijn dood.

Lee gooide nog meer vlammen naar me en de geur van brandend haar vulde mijn neusgaten toen ik er recht op af stormde. Ik negeerde de pijn terwijl ik voorwaarts raasde, mijn kaken wijd en een grom scheurend uit mijn keel.

Lee gilde van schrik toen mijn poten tegen zijn borstkas botsten, het gewicht van mijn enorme wolfsvorm smeet hem tegen de grond terwijl ik waarschuwend mijn tanden ontblootte.

Hij gooide zijn handen omhoog, vuur laaiend uit zijn handpalmen en pijn schroeide over mijn lichaam in een kwelling zo puur dat ik niet kon denken of voelen of iets anders kon doen dan de aard van mijn Wolf te volgen.

Mijn kaken trokken wijd open, een grom verliet mijn lippen en ik stootte naar voren met een krachtige klap van mijn tanden.

De ijzeren smaak van bloed bedekte mijn tong en de geur van brandend haar overweldigde me toen hij zijn handen op mijn borst drukte in een poging me van zich af te slaan.

Ik schudde hem door elkaar als een lappenpop en gooide hem van me af voordat ik terugstrompelde, jammerend van de pijn terwijl ik over de vloer rolde en probeerde de vlammen te doven.

Iets metaalachtigs kletterde in de kluis en ik draaide me om toen een bus naar me toe rolde, de bovenkant openklapte en paars gas de kamer vulde.

Op het moment dat ik het giftige gas inademde, verdraaiden mijn botten in mij en ik hijgde in paniek toen de kracht van mijn Wolf van mij werd gestolen.

Ik werd zonder ceremonie gedwongen terug te keren in mijn Fae gedaante, een snik gulpte over mijn lippen terwijl de kwelling van mijn brandwonden me overspoelde. Zonder een druppel magie in mijn reserves, kon ik ze niet genezen en het voelde alsof ik levend verbrandde van de pijn.

"Opstaan met je handen op je hoofd!" blafte een krachtige stem en ik knipperde met mijn ogen door de rook om talloze FIB agenten de kluis in te zien stromen, elk met een gasmasker op om hen te beschermen tegen de Orde onderdrukkende dampen.

Ze hielden magische wapens vast en de voorste zwaaide met een paar krachtbeperkende boeien die blauw opgloeiden door de rook in de kamer.

"Opstaan nu of we schieten!" eiste de officier.

Ergens diep in mij vond ik een sprankje kracht en klampte me eraan vast met alles wat ik had, terwijl ik mezelf overeind duwde met mijn handen omhoog.

Ik was poedelnaakt, bebloed, gekneusd, en zag er uit als de hel opgewarmd en vers uit de magie.

Niet de manier waarop ik me had voorgesteld dat dit zou gaan...

"Stap langzaam naar ons toe," zei de agent en ik deed wat me gezegd werd.

Net voordat ik bij haar was, gleed mijn blote voet uit in een plas van iets warms en nats en ik keek automatisch naar beneden om te zien wat het was.

Bloed stroomde over de vloer, doorweekte mijn voeten en deed mijn hart een slag overslaan. Mijn ogen dwaalden langzaam over de grond, de bloedstroom volgend naar de bron en mijn hartslag kreeg een onvast ritme toen mijn blik viel op Lee's levenloze ogen.

Mijn lippen gingen van elkaar en afschuw spoelde door me heen. Ik had hem niet willen doden. Ik probeerde alleen mezelf te beschermen. Ik wilde nooit...

De boeien sloegen met een daverend gekletter om mijn polsen en mijn ogen dwarrelden omhoog om de blik te ontmoeten van de agent die me had vastgeketend. Er was geen genade in de ogen van de vrouw toen ze me duister aanstaarde door het gasmasker dat ze nog steeds droeg.

"Breng haar rechtstreeks naar Darkmore," snauwde ze. "Ze zullen zien dat ze de toorn van de wet onder ogen komt."

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Niemand kan je temmen"

(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).

❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️