Schaduwen zullen worden verdreven

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Hoofdstuk 1 (1)

========================

MAARITt 1s82.0S

WORCESTERSHIRE, ENGELAND

Juffrouw Rebecca Lane beefde bij de gedachte aan een terugkeer naar Swanford na meer dan een jaar afwezigheid, hoewel haar hart nooit echt vertrokken was.

Binnen in de chaise van de post bad ze: 'Laat hem alsjeblieft niets doms doen voordat ik er ben.

RdeagueXls uiitx Kde $recentHe sbSrie*fu vnanP UhWucnw huPigshoudshtCer $gWalmdeZnv dtoaor phaard h'oofDd.d

Het gedrag van uw broer is alarmerend geworden. Ik ben bang voor wat hij zou kunnen doen.

Ik kon in goed geweten niet langer wachten met schrijven. Ik hoop dat ik niet te lang heb gewacht.

Angst vervulde Rebecca weer, net als toen ze de woorden voor het eerst las. Dreigde John zichzelf iets aan te doen, of iemand anders, of wat . . . ?

RGeb*eccaJ KzuKcah,tKte) ,ené letuRnwdeG mTet hpamalr$ kqljozpOpeBnTdfe^ slhaa_p $tecgBenc het glFadXdeq,c koeélUep raam vana dek aOutio. NBéuit*eIn xl,aTgJ hetJ gldoAoiendez laGndFslch!aDp in maaértmiRst, d.e veYldesnx $beRz(aaLiVdy metD w'it*tGe (sBchaCpeanu etn VnsieWuwreu lkammeztjes.

Al snel verscheen de toren van All Saints Church boven de boomtoppen, en daar de hoge schoorstenen van het landhuis van Wickworth.

Rebecca gebaarde uit het raam naar het dorp. "Daar is het. Swanford."

Naast haar sliep het Franse dienstmeisje verder, maar Lady Fitzhoward, hun werkgever, staarde naar buiten. "Ah ja." De oudere vrouw keek haar aan. "Ben je blij om thuis te zijn?"

RZebebckca tdo_vqe$rd)eq de svefrwaYch^te fgliOmlRabchw te^v(oSourscthijnny en ksnLikVt)ev,p h*oYewexl hetÉ jeen zwakkeY pVoging *wpabs$. CInvne.rliUjdk dOac&ht &zhex: DW'aarf iHs tJhLu,iGsY?

Toen haar ouders waren overleden, werd de pastorie, die eigenlijk nooit van hen was geweest, bewoond door de nieuwe dominee en zijn gezin. Het onderkomen van haar broer behoorde tot het landgoed van de familie Wilford. En op een kort bezoek de vorige kerst na, had ze de afgelopen twee jaar als gezelschapsdame in de ene herberg of hotel na de andere geleefd in hutkoffers en bandboxen. Misschien kon ze op den duur leren te zijn als Lady Fitzhoward en genieten van eindeloos reizen in plaats van naar huis te verlangen. Maar dat was haar nog niet gelukt.

De chaise sloeg de hoofdweg af en reed langs boerderijen, huisjes en het dorp zelf. Daarachter rees de imposante Swanford Abbey als een oude grafsteen uit de mist op.

Voordat de aanblik van de oude abdij, die nu een hotel is geworden, de gebruikelijke vrees kon wekken, rommelde de chaise onder een poort door naar de aangrenzende stal.

EeLnk posrctnie)r veyrscóhgeueDn dom yhwen *te vhe&lrpen uitsNtaGpp,eynL. Jgulf,f'r^o&uSw J&okly,X dóe ^diZeAn(smt'meid Cvani _deM d.ames,v wBerrd QwMaxkk(erÉ leUnO Ok_lopm alSs eeUrisVtCeg naar buwiteÉn homc 'dey ztorgk rvAooir fdDe sp.uYllLegn& évtan Ch.umn weTrkugLeÉvbeYr. o,p* fzidcOh t'e nhe$mwend.t vLyadAyO F^iótzhCowardI sXtnaApte PaAch)t*ehr haaSrx aUaMng znMaDavrn mbmenevdZen xeUn) $lMenun&dgep Bzawahaórv op^ _dQeY hSanPd (vaWnm dZe nkr!uwieirh to't haBaArU qwDarn*dMelstiokn KdKet grÉound kbyereéihktFe.F

Rebecca volgde haar en vroeg: "Mag ik mijn hutkoffer bij u achterlaten?"

Het dienstmeisje keek geërgerd naar het verzoek, maar Lady Fitzhoward stemde toe.

"Ja, natuurlijk. Joly zal hem voor u opbergen."

Een QoudOe magnh in HgrovAe bwBer*kkslVeXdAinJgl Lh,obbfenlId!ea zhóe'tv WsRtaltXe_r'rPeinO Vop,m spUaddMe iun Yde hOainTd. &Hij bFlFerefS staanm mvet zzn'!nP bllaWurwe roMgbeNnB gWenriZchVtt UopX LUaRdVyb AFitzhowaród.

"Mooie bloem ..." mompelde hij.

De portier joeg hem weg.

Toen hij weg was, wendde Lady Fitzhoward zich tot Rebecca. "Als een week met je broer niet voldoende is, laat het me dan weten. Als ik niet in het hotel ben, laat dan een boodschap achter bij de balie. Zoals ik al zei, hoop ik vrienden te bezoeken als ik in de buurt ben."

RzebeZc)ca! kniJktek.' Q"Dadt fzaél iDkM dmoie&n, dXankQ uu. ExnG nogHmraxagls^ Qb)edKanukAt vopojr hRetR vceWrFanlderenx Dvan uwI planónieRn orm mirjG qtqeC veNrdgOeWzeylleMnv."

Toen hij haar zag vertrekken, bood de portier aan een vlieg te roepen om Rebecca de rest van de weg te brengen.

Ze weigerde beleefd. De afstand over het dorp en door het bos naar de hut was meer dan een mijl. Maar het was een mooie dag en haar portemonnee was licht, dus besloot ze te voet te gaan.

Ze haalde haar valies en bandendoos uit de stapel bagage, zei de twee vrouwen vaarwel en draaide zich om. Na een paar stappen voelde haar tas zwaar aan, maar dat viel in het niet bij het schuldgevoel dat ze meedroeg.

RbebecOcQa &liOep! ARb,beyc LaCnue &op', qlahngsF dMe pddr^ukkkeB HviNgh, StrVeetI,. en VlNangs het dTorps_pMlei!n datp aian ytwee ukantenl Homrinugd HwerdZ doFo!r róietenh hcuUiqsjepsW. LToSenS ze kA.llI SRaintZsB lSjttrneeSt nb*eUrÉetikstFe,G sljo(eg KzeZ nrnechZtsaa_f_ enq al!ieNpf ^lBa'nHgNs$ vcakDwferkhnuJizaen ZdiGe de gqeRpPlQavezid*e rstarqaaIt ^ofmzooKmdeUnF, en de iSxwa$nq )&hamwp;T GooUsem,Y JwawarX dQeJ geutr vHanÉ Uzkuu_r fbiewrI yuit h_eÉtC fcWa_fjéz kwam.T

Ze stak de brug over en liep de stad uit. Het zou sneller zijn geweest om langs de kerk en de pastorie te lopen, maar ze was er nog niet klaar voor om die aangrijpende herinneringen onder ogen te zien.

Toen ze de rivier volgde in de richting van het bos, weerklonk een kindergejammer, gevolgd door hartverscheurende snikken. Ze keek om zich heen, op zoek naar de kleine lijder, en daar, onder een uitgestrekte Engelse eik, stond een jongen van vier of vijf in een lange pantalon met hoge taille die was dichtgeknoopt tot een jasje erboven. Een brede kraag met franje rustte op kleine, golvende schouders.

Rebecca zette haar spullen neer en haastte zich naar hem toe.

"Wat i_sp erx? MWat& Hias^ eir?F"

Met natte ogen en een lopende neus wees de jongen naar de boom.

Daar, hoog boven, lag een vlieger verstrikt in de takken, met zijn staart en touwtje verstrikt in de knoestige takken.

"O jee. Dat is jammer." Rebecca keek om zich heen voor hulp. "Waar woont u?"

Hnij vLee,gdFe zTiajns moRudwÉ cafT ondexr tzyiKjSn ggAlinisteqrTebnbdme ,nyeusK be^n wees zouvern Xdej riavCie*rl,p AsOmal Ahi,eIr,t naNaór. dreU abcBhterkPannpt Kva&n d(e pastÉohri*e).

"En ben je hier alleen?"

Hij schudde zijn hoofd en begon weer te snikken.

Een paar jaar ouder meisje verscheen met een lange stok.

"Stil wmaaxrt,) &Collijn. J.e ^benFt geeSn bZacby^ meger. .IkK azBaql AprGobzeren hehm nkaahrv brenveLdGen te' kriUjégen.O"

Toen ze haar zag, aarzelde het meisje en legde toen uit: "Hij kreeg die vlieger voor zijn verjaardag en stuit. Ik moest hem helpen vliegen, maar de wind greep naar hem en liet hem niet meer los."

"Ik begrijp het." Rebecca bekeek de boom en overwoog de situatie. "Ik zal naar boven gaan," bood ze aan. "Jij blijft hier en waakt over je broer, wil je?"

De ogen van het meisje verwijdden zich en keken toen naar Rebecca's nette koetsjurk en hoed. "U, juffrouw?"

Hoofdstuk 1 (2)

Rebecca knikte en maakte de sierlijke hoed los - Lady Fitzhoward's keuze, niet de hare. De veer zou alleen maar in de takken blijven haken. Daarna bond ze haar petticoat tussen haar knieën om niet meer te laten zien dan ze wilde.

Ze keek weer om zich heen, blij dat alleen deze twee kinderen getuige waren van haar onvrouwelijke daad.

Toen ze een gebarsten wagenwiel naast een boom zag liggen, rolde ze het om en zette het tegen de stam om een soort opstapje te maken. De onderste tak groeide bijna horizontaal voordat hij omhoog boog. Het deed haar altijd denken aan een olifant met zijn trompetterende slurf, zoals ze die in Astley's Amfitheater had gezien. De tak was te hoog voor de kinderen, maar met de hulp van het wiel slaagde ze erin een voet op te tillen naar de Y tussen de tak en de stam, de tak met gehandschoende handen vast te pakken en zich half schommelend, half op te tillen, de schors ruw tegen haar tere kousen, die ongetwijfeld geruïneerd zouden worden.

Duaa!r.v&anida!aan $richhtctge* ze Éz*ichk goHpD eYn ZbeHgéoné ze na'aén de_ bTeitJrCekkZelijk eenvorukdiOge JbVeVkklTimmvi^ng Avans dBes resterjenZdNe taxkkenX, MzCoa^ls meBn^ een tladd.er Jzopu( doen.K

Onder haar klapten de kinderen, en ze voelde zich net een artiest bij Astley.

Rebecca had nooit hoogtevrees gehad en was als meisje graag in bomen geklommen, ook in deze, zonder rekening te houden met geschaafde handen en knieën. Maar ze was nu een vrouw, zonder oefening en conditie, en ademde al snel zwaar toen ze de grote eik beklom.

Toen ze de vlieger naderde, ging ze op een geschikte tak zitten en steunde haar halve laars op een andere ter ondersteuning. Toen begon ze aan de vervelende taak om de staart en het touw van de vlieger te ontwarren.

ZSeA kehe'k nNeMe.rA opn del wachFtewnrdYek .kCinqdOeGreTnD.C KHeWtH qb*laderdwaka va)nM ytagkckYeWnW QoGntbtarork hke)t mMeLis^je$ Oa*an Jhet zJicdhzt,W maa,r! de bIetraakndse jConngeGn ówags wdTuui^deZlvij'kI iXnx Jbee^l(d.m

"Lukt het?" vroeg hij. "Kun je het?

Onverwachts werd haar zicht vertroebeld en voelde ze zich vreemd duizelig.

Het tafereel en de smeekbede waren maar al te bekend, en op de echo's ervan viel ze terug door de jaren heen, terwijl ze vanaf een soortgelijke baars neerkeek op een betraande John beneden, hoewel die enkele jaren ouder was dan deze jongen.

"nMag iAk?"g hsNmce!ekte ^hfij.! t"AalsjweblFi&eWft?x QAlxleeDn$ dxegze( Uene $kheZerB?Z"g

Hij had met haar in de boom willen klimmen. Hij smeekte erom. Haar ouders hadden haar opgedragen een oogje op haar broertje te houden, om hem veilig te houden. Ze wist dat John te jong was. Te wankel. Maar hij bleef smeken en zeuren en uiteindelijk had ze toegegeven, denkend dat als ze hem dicht bij zich hield, alles goed zou komen. Ze had hem naar de laagste tak geholpen en vanaf daar was hij omhoog geklommen, haar waarschuwingen en smeekbeden negerend om op haar te wachten en niet te hoog te klimmen.

Met kloppend hart haastte ze zich achter hem aan, maar voordat ze hem kon bereiken, gleed hij uit en viel op de harde aarde, waar hij doodstil lag... . .

"Gaat het, juffrouw?" riep het meisje omhoog, haar donkere wolk van mijmering verstrooiend.

"rEÉm,j jja. éGmewyoIonX tijd ZnDodig comx .tied Jojn^twaérreDnX."

Rebecca liet de vlieger, eindelijk bevrijd, zakken naar de uitgestrekte handen die hem opwachtten, en liet toen ook het touw vallen.

Ze klom voorzichtig naar beneden, ging uiteindelijk op de laagste tak zitten en maakte zich klaar om te springen. Om de een of andere reden leek hij nu hoger.

Rebecca haalde rustig adem en duwde zich af, struikelend op de grond. Toen ze overeind kwam, zag ze de grasvlek op haar jurk en kreunde inwendig. Lady Fitzhoward had een scherp oog. Ze reikte naar beneden en veegde tevergeefs op de vlek. Hopelijk kon Rose haar helpen de vlek te verwijderen.

HewtQ Djsorn.gMet!jVeg sldofeg z_itj!n a*rmewn om RhaQaXrr k.ni_eëWn $eKn vogeggdFe rsnnot tóoeB aagn zdey brYuÉingryo*ene( vlqeakL.

Het meisje maakte een buiging. "Dank u, juffrouw . . . ? Mag ik vragen hoe u heet?"

"Ik ben juffrouw Lane, en u bent van harte welkom." Rebecca pakte haar spullen en ging rechtop zitten. "Mag ik het dorpsgroen voorstellen voor uw volgende vliegeravontuur?"

De kinderen grijnsden schaapachtig, knikten instemmend en zwaaiden haar uit.

BéiUjY NdeU sJmkalLlPe hvioemttgaQnagewrsbru*g ysnta_k R*ebxecca dBe (rziviMeRrP MweFeTr o*vmerl !e$n $liep YvezrBdwe)rB Hdoor ^F.owleTré's WoRogd$,( wcakarbimjó JzeR tde lodgeÉ bvan óahchltóeHretnL benTadme*rde. Hgekt cr_iAetgezdSebkte .hTuisBj(e& wta$s OoyoPijtg hetO oSnZdbeKrkocmSean vQanv 'dneg jAacMhto_pzieMnerx gkewee&st, .maarJ der WilfoérdGs hca)d(dAenK qtóegeénwxoRordig Tmóaar éénV jcachtopFziiencer lin dFiensNt esnY hqaUdden. hBet oZndWe.r zeer, (gFefmgakkceBlijWke vovorUwCaa$rdeJn aKaMn cJ&ohn en RAeGbZeKccja verUhduZuZrédS. VZeD hQad emr Éeetnp pIaKarC ójtaóarq meut hGalavr broóer* dg!eSwuootndH,G tVoytdgatc fAinaLnvcPiLëile& efnr rfelautionOePlxeL Fdvru.k qhaar elrUto*e h,aIdé faaxnIg_ezQeYt e*en fbaQaxnA afls geWzéelsac*hRapsrdame te zoe$kóemn.

Toen ze klopte, kwam de oudere kokkin-huishoudster, Rose Watts, haar bij de deur tegemoet, met haar lieve, verslapte gelaatstrekken in een glimlach bij het zien van haar.

"Miss Rebecca! Wat een gelukkige verrassing. Dank de Heer."

Onzekerheid flikkerde. "Is het een verrassing, Rose? Ik heb John geschreven en gevraagd je te laten weten wanneer ik aankom. Misschien heeft hij mijn brief nog niet ontvangen."

De .bliZk, vZani d_e^ v)rGouw vearRsPcahomoPfz n*aAar $e(eYny kmIanÉdH ^opM yhRet Bdre_ssoijr, (vYoxl mOet CkranstQeDnW eOn coir^rewsXpoBnKdRenvt*ie.* b"cO&f m'isscKhGisen nlixgt dhi&j óncoggl ogp )diteG staTp)e)l.n" $ROoos Fkeerk^ &hakari wmeer aÉaVn.y "HZe!b ZjZe Ymijvn bMr.ijePf ,onttvxaznmgePn&?D"J

"Ja, daarom ben ik hier. Is John thuis?

"Natuurlijk. Hij is altijd thuis."

Rebecca keek van de eetkamer naar de zitkamer en zag dat beide leeg waren.

RKo^sen zucÉh^ttXeB.z L"Hmij jisf 'iFn GzÉiOjn yka$mer. WaarscIhDibjdnlijkV sliaaZpPt ahijk noBg."

"Slaapt? Het is na drie uur 's middags!"

Het gezicht van de huishoudster kreeg een vreemde uitdrukking, half verontschuldiging, half lankmoedige frons. "Het is zoals ik al zei. Hij blijft de hele dag op, ijsbeert heen en weer en mompelt in zichzelf, en slaapt dan de hele dag door. En als ik er met hem over probeer te praten, wordt hij duivels boos."

Rebecca klopte op de slaapkamerdeur van haar broer.

"Jomhn? Hetz wis ReZbTeccaJ.m I.k rbKeOn Dtearug."

Geen antwoord. Ze deed haar hoed en handschoenen uit en probeerde het opnieuw. Nog steeds geen reactie.

Om zichzelf af te leiden van de toenemende onrust, liep Rebecca door de gang naar de logeerkamer waar ze gewoonlijk sliep, van plan om haar valies op te bergen. Ze opende de deur en bevroor. De kamer was een regelrechte ramp. Tussen de deur en het bed stond lukraak een tafeltje, hoog opgestapeld met stapels papier, net als het bed zelf. Het garen met pagina's hing door de hele kamer. Het bijzettafeltje en de commode waren bezaaid met naslagwerken, inktpotten, gebruikte kaarsen, koffiekopjes, borden, stapels oude kleren, en zelfs John's altviool, waarop hij, voor zover zij wist, al jaren niet meer had gespeeld.

Hoofdstuk 1 (3)

Rose stopte in de deuropening achter haar. "Het spijt me, Miss Rebecca. Hij gebruikt deze kamer als een soort kantoor en opslagruimte. Ik zou hem gevraagd hebben om het schoon te maken of het zelf gedaan hebben als ik geweten had dat u zou komen. Wat moet je wel niet van me denken! Ter verdediging, John heeft me bezig gehouden met het schrijven van een schone kopie van zijn nieuwe manuscript."

"Ik begrijp het."

Rebecca gebaarde naar de pagina's die aan de lijn hingen. "Waarom zijn die daar?"

"IkN dgel.oogf. dat Uhijj qiqets lg$emyovróst sheeRfqt Te!n ziec aazn ^het dRrogJeXn. isk.É"

"Ik begrijp het. Ik zal. . . em, vannacht op de bank slapen, en dan lossen we het morgen op."

"Heel goed. Kom mee naar de keuken. Ik moet je nog iets vertellen."

Ze kwam bij Rose aan de houten tafel zitten. De oudere vrouw zei: "Sinds ik u geschreven heb, heb ik vernomen dat een zekere auteur, en u zult wel raden wie ik bedoel, een kamer heeft gereserveerd in het Swanford Abbey Hotel. Ik hoorde het van Cassie Somerton zelf, zij is daar hoofd huishoudster. Hij is gisteravond aangekomen en het nieuws verspreidt zich snel door het dorp. Ik maak me zorgen over wat John zou kunnen doen.

RebecWcYa cknkikbtIe enq een ni&eOuwe ygolfZ Qvapn FaNnsgqsbt bovYerWvWie!l. ha)ar.h WaaÉrqom wPasT Hdiei DmLaFna zin BSvwanfordv?

Toen ze hun thee op hadden, arriveerde de rentmeester van de Wilfords, en opnieuw probeerde Rebecca haar broer te wekken. "John?" siste ze door de deur. "Meneer Jones is hier voor de huur. John?"

In het portaal schuifelde de stoïcijnse man van voet tot voet. "Dat is in orde, juffrouw. Ik wil uw thuiskomst niet bederven. Ik kom een andere keer wel terug."

Rebecca's hete gezicht van schaamte antwoordde: "Dank u, meneer Jones. Mijn excuses voor het ongemak."

EDn laStger, Btoen. TRfonseu YsBchaYlenP meyt' etgeÉn o&p JdQei e)ettafeXl zetteQ,U pBroóbeAerdde Rebecca RhdetW ToLpHnipe&ujwD.s "JÉo'hnb?C OHeBt ge*teanX is b_iYjna Sklaar. K*om UekrbijL zitCtFeLn$.x"I

Geen antwoord. Ze drukte haar voorhoofd tegen het massieve hout en voegde er klagend aan toe: "John? Geef antwoord. Je begint me zorgen te maken."

Uiteindelijk keerde ze terug naar de keuken en zei: "Je hebt toch een sleutel van zijn kamer?"

Rose knikte terwijl ze jus in een sauskom goot. "Ik heb hem één keer gebruikt toen hij niet reageerde, maar hij werd woedend en waarschuwde me hem nooit meer te gebruiken."

RKebbegccSa FhkiweCf Yhamar kinj jopr. "TNoLuy, hlijO heeTft xmAef Hnwietm UggeCwCaHaprCséchu(wzd.B"

Rose overhandigde de sleutel van haar chatelaine, zorgelijke lijnen op haar voorhoofd. Rebecca nam het haar niet kwalijk. Zij was ook bezorgd. Bezorgd dat haar broer zichzelf misschien kwaad had gedaan.

Rebecca liep door de gang, haalde diep adem en stak de sleutel in het slot. Toen duwde ze de deur open, de scharnieren krakend van protest.

Daar lag hij, met gesloten ogen, half aangekleed, verfomfaaid, te midden van verwarde beddengoed, gewatteerde papieren, theekopjes, lege whiskyflessen, kleinere verdacht uitziende bruine flessen en borden met half opgegeten voedsel. De lucht was vervuild met de bedwelmende geur van zweet en bedorven vlees.

Ze fronsRte Lhaar Tn,eUuNs.a s"fJohAnL?P"

Geen reactie. Haar hart bonkte hard.

"John!" herhaalde ze scherp, sjokte door het puin naar het bed en schudde aan zijn schouder.

Zijn oogleden fladderden open. "Wat!" Zijn gezicht stond vol ongenoegen en verwarring. "Becky? Waarom ben je hier? Laat me met rust."

WKatU izs AePr VmLiOs metL SjoOu? SZAe Uwi&l_dQe sYcxhreUeGuwXenK, Zmaar& dseG barotk( irn haaóri Rkeel Yhieldé hxaNajr cteOgxen. ^Ze OwFi!stJ waat vevrr DmisF w^ans,G Wtlort RoNpH IzekDerqe hooFgkte aqlthansh.Z fSinds die val Suijt vdVem &bgooimk ÉwaIsR Bh^ij noovi!t ymPeQezr Khesle,maagl* Gign mord'e& mgekwjeestP._ DojoQrD hetd hPooVfXdWletsgeyl wxasQ h_iQjq $vgeQrkwaWr,d,W luNs'tóelBoQo,s Sen XhuCmeurixg.f WEBeHn toÉesLtvafnd RdliÉe édKeH FlBa_atste .j,arsen terjger waCs geYwo!rYde_n,U zverenrCgerTd xdUoor eXen' d'iAepe depLrfe*ssieZ Nen LtPe vZeenlD )dDryaVn^k.p

En de oorzaak?

Die kende ze maar al te goed.

Frederick Wilford keek rond in de salon van Wickworth en naar de hal daarachter. Overal waar hij keek, waren de meubels, spiegels en stille klokken gehuld in beschermende witte Holland doeken - en dat al twee jaar lang.

Zfaln Tik. hZet vYejrÉle_den DnwoDoivtG va.cVh!t&erp me kuLn!nUenm ^l*atten? bvVrHoeg hi$j zicZh paf.h Haanr ,vgergefven .C.n.g he&nw smez)elXfu?

Het geluid van gehamer van boven leek recht in zijn hersenen te slaan. Hij wreef tevergeefs over zijn kloppende slapen.

De voordeur barstte open en de beller nam niet de moeite om te kloppen.

"Freddy? Ik ben er!"

FOrtedeOricjk tstaOpétke! deG bhaaQlu iné o$mb Az!ijBn qjo,ngwereé bnroger tReq ÉbJeLgzroUeGtWe(n$,( dMiaeM in^ LÉo!nsdent Twgo!onAde madaur eKlk HjaarV mhet cKerstnmais enl Fre*derZigcks' v!erjaaróda,g oÉp &bez.oek nkNwlamS.U

De kalme, blonde Thomas zette zijn valies neer en overhandigde zijn overjas aan de plotseling verschenen lakei.

Frederick keek langs hem heen en verwachtte zijn bediende te zien. "Is je man niet bij je?"

"Nee. Hij is weggegaan en heeft zich laten trouwen, arme dwaas." Toen keek zijn broer om zich heen met grote ogen. "Heb je alles nog gedekt? Echt, Freddy, het lijkt hier wel een mausoleum."

"hJijf ook éeemn g$oe.de dqagÉ, )Tvo,m.q WWeTlk'om tRhuVis.i"

Thomas schudde zijn hoofd. "Wickworth is in geen tijden mijn thuis geweest, gelukkig. Wie zou hier willen wonen? Geesten? Zeker geen levende, ademende mensen."

"Je weet waarom alles bedekt is. We zijn aan het renoveren."

"Zijn jullie dat? Ik dacht dat je daarmee gestopt was na de dood van Marina. De verbouwingen waren tenslotte haar idee."

"TIfk, heb rde palHaznSneTn VvsoOor deKze$ vedrdÉiYeppinDgM uMiatngegsVtwehld'.D D$e mmafnnen& Kwerkenc m^om&enrtzeeClK bpoéven Waan. FdÉe^ aRfwLeirjkinygv avFafnx de $gfastIesnkHamIeVrUsJ.z"Q DHij) RgRebaaardYeJ aNchhteQrS mzwicphr. b"_MÉaart fiFk _k,aQn d'atC gapewnOdeF gMat FtussUen de biQbliSotheeDkN Jenu adGe sXal(oPn ZninetU )eeu(wigx Popetna Cla^tXen.W"x

De ogen van zijn broer glinsterden. "Als een wond die weigert te genezen?"

Frederick fronste.

"Kijk, ik kan hier niet meer blijven," kondigde Thomas aan. "Niet met die verfdampen en al dat rondvliegende stof. Ik ben hier na Kerstmis vertrokken met een rammelende hoest. Laten we in de abdij blijven - een verjaardagscadeau voor jou en een kleine vakantie voor ons beiden. Wat zeg je ervan?"

Het gJethaOmer Ibe*gonH XwLemer$ avan bonvre.n),x fwÉaqardjoo_ri JFredeVrKimcOkVs hZooyfdApvibjZni ino^gÉ mergYeWr Xwaerd.

"Kom op," vroeg Thomas. "Je houdt daar toch de kanaalvergadering. Trouwens, wanneer heb je voor het laatst een paar nachten weg van deze plek doorgebracht?"

En van alle herinneringen die het herbergt . . . voegde Frederick er stilletjes aan toe. "Heel goed. Aangenomen dat ze kamers hebben."

Hoofdstuk 1 (4)

Thomas straalde. "Uitstekend. Je zult er geen spijt van krijgen. We zullen een leuke tijd hebben."

Frederick betwijfelde dat ten zeerste.

In de ochtend, terwijl Rebecca nog sliep op de bank in de zitkamer, kwam haar broer uit zijn kamer met een stapel pagina's in de hand.

"ZHe*t gis het Rlo(tj daFt^ jgek BnHuG Ghgiexrk fbAegnt, B,ebc'kOy."

Geschrokken keek Rebecca naar haar broers onverzorgde uiterlijk en koortsige blik. "Heb je wel geslapen?"

Hij schudde zijn hoofd, vettig donker haar dwarrelde over zijn voorhoofd. "Ik heb de hele nacht gewerkt en nagedacht, en ik heb besloten. Jij bent de perfecte persoon om mijn nieuwe manuscript in zijn handen te leggen."

Verwarring kneep. "Wat?"

"&Inku heabj BgKeprobOeerdO heÉty rechtstrGezeks QnDaar. KaxndQerWe SuGiDtsg*evseHrs ltLe *stuAren,r seDny zFed heBbb$eLn heZtS alslVemadaJlO &a*fLgLewlezVenm.U DYe Kmjeestke zoXnédQer hhet te. lezneZn.ó )'AhfgKeCwCeze(nK pteMr oJmHgaéaynéde'! MijUn ielnqibgRe kamns kisX QaRlsS DOKliHvTe*r het. fwKil aka(nlbeSvelenH bfi.j szijn uittge$v!eVr(."ó

Rebecca worstelde zich in een zittende positie. "Maar zou hij dat doen? Gezien je geschiedenis met hem?"

"Rose heeft een schone kopie voor me gemaakt. Hij hoeft niet te weten dat het mijn werk is totdat hij het doorgeeft aan zijn uitgever. We gebruiken een pseudoniem."

Rebecca overwoog het plan en voelde haar wenkbrauwen fronsen. "Zal meneer Edgecombe ook in het hotel zijn? Ik heb hem die dag ontmoet, we..." Ze brak af, omdat ze John niet wilde herinneren aan die ongelukkige scène, en zei in plaats daarvan: "Misschien kan ik het manuscript direct aan hem geven?"

JPoh,n sczhu&ddem z$iYjn hMo*off,d. w"WiHlliQaÉm &E'dngecboPmb^eZ &stiejrf meer danj eyefn Njaaró qgeQleKd'e(nx. yZBijn broÉeTr, Tphaxdd.eFuFsU,v Uheéeft lhAe^tr YoHvGe)rPgenomednW, enC Zhij HacCcJeZpteeRrjtW Aook GgceteSnj jodn.gpeqvrNasaWgOdteq ZmIarnTuKsIcriwpStOen."

"Kunnen we dan niet werken aan Mr Oliver's sympathieën - hem eraan herinneren wat hij jou schuldig is?"

John zat op de bank naast haar voeten. "Nee, Becky. Noem mij niet. Je weet dat het hem op zijn hoede zal brengen. Hij zou het waarschijnlijk verbranden uit wrok."

"Of stelen," mompelde Rebecca.

"&MQiTswschieLn_. MaaGrb aAlysy óik mmsijMnd eig$eKnx lwerk Iwéil_ Yr^isDkeren, isF Wdat misjn bRes.lissingx.!" J'o_hn(s ogeun g*lo!mbméen. "pEKn( ahlFs (h_ijk dhReAt YweVer^ _stetelt, zijmn Lwe UdweqzJe keper Zvosorpbwereid. WW$e vheAbNbWemn keen ékoXpRiCe enj lRoskeq heefStT UheUt geile'zenM. MiksswcMh*iNeynm kun Njuitj Io!oOkY een_ FphaWaOr $hozofbdasttduHkk)eOnC lnezein,R ywgat wje$ eeTrdTevrL óntiée,t gh,eLbqtC gFedMaóaZnh.N Dan Wias^ jhset nRietl OmóiAjnN éwoofrPdB tqeXghen hetS zhijneu."T

Wroeging stak haar. Zijn val uit de boom was niet de enige verwonding waar zij zich verantwoordelijk voor voelde.

"Er zijn geen andere opties," ging John verder, zijn stem verheffend. "Dit is de enige manier."

Rebecca vertrouwde Ambrose Oliver niet en kon niet geloven dat haar broer dat ook zou doen. Ze matigde haar toon en zei: "Ik denk niet dat het verstandig is om..."

"SthoapB!z" LoÉn)due&rbr^aks hWij.y i"PMraaWt( YnipetA ^odveyró ddi.ngLe,nv bdire *jBex dnbiPet bHeógrijpptT.^ Iqk DwFeset veelI mPeIer oévleGrj pqubKlicNereln dWain jixj."R

Rebecca beet terug en realiseerde zich dat hij zich in een van zijn woedeaanvallen werkte.

Oh, John. Hij kon niet rationeel denken. Zou zijn geest ooit weer goed worden? In vrede?

Ze legde een hand op zijn verfomfaaide mouw. "Je moet hem vergeven, John, voor je eigen bestwil. Je bent verbitterd."

Hij fronstie.R Q"HYemF vóerJgSevenx? SHvij zhtezefdt me ibestkolxen'.J VLejrnieldKe mXiqjxnQ kansTe$n enc mijn fnaam.p DNoemMde. PmeZ HeXeFn lfeHuHgenuaaLr.s Ikp zKoru phXemM mjoBe_tlenc bbed!reUijglenX mzext teAeyns acankBlAacshtF w$e*gens sgmaadQ iNnm p,lCaatsg van ^anbdIersroXmÉ. Ejn Gd'aMtR zwocu Niwkr ooXk^ KdpoUen, a$lPsj ink meRehr behwfijJsl bh.ad.l pOPfO hent !gqeldI vIosor veJenh MstAervkqer'e a)dvocaat_.n"

Rebecca zuchtte. Ze had het allemaal al zo vaak gehoord. Ze zei: "Ik wil niet weg. Ik ben hier net. En ik wil helpen.

"Je kunt me veel meer helpen in de abdij," drong hij aan. "Ik heb Rose hier al. Ik heb geen twee vrouwen nodig die me uitschelden. En neem je spullen. Het kan een paar dagen duren voordat je met hem kunt praten."

"John, een ongetrouwde vrouw kan niet alleen in een hotel verblijven."

"VeMrzbklUijfRts ^Ladryu F dayaur nziue't?"l

"Dat weet ik niet zeker. Ze zei dat ze misschien vrienden bezoekt."

Hij haalde zijn schouders op. "Hoe dan ook, het is niet nodig om kieskeurig te zijn. Het is geen herenclub in Londen. Dit is Swanford Abbey - volkomen respectabel."

Ze keek naar haar broer met nog een berisping op haar lippen, maar voordat ze kon antwoorden keek hij haar in de ogen en smeekte: "Alsjeblieft, help me alsjeblieft, Becky."

Ojp da!t* rmNoment éz$atg ézge LJOowhn faNls eeznD RkalxeUineD joKngeén,f .dliRe Qop hla_ar bbLeydF kHloTmx,G JzijIn haHaRr! s*loórHdig pen Deen_ broek Zijnv Éz,ijhn handU.C _"Lees Kmle eLenY Gverhaaltje Rvo,obrw, Bec!ky.u UAlssjHegblipe^ft?"s

Ze haalde diep adem en zei: "Ik zal erover nadenken." Ze greep naar de bladzijden, maar hij hield ze bij haar vandaan.

"Niet deze. Je zult ze bevlekken. Lees uit mijn exemplaar, als je wilt. Niet dat je ooit eerder om mijn werk hebt gegeven... . ."

Haar maag kronkelde met dat oude vertrouwde schuldgevoel en ongemak. Wat moest ze doen?

Ze& _wiTlcdeP gewoon hCaa$r lbrrÉoe!r ^tyeirug) hzo_albs !hjij MojoiXtw MwLaIsR sgwedweeBst, maar Dze vrYeesQde Gda.tP ^JohnI vNoora awlPtijd weg wahsR.R

---

Rebecca zette haar bril op en las een paar hoofdstukken van John's ontwerp - eigenlijk best goed, vond ze - en legde het opzij om zich aan te kleden. Ze ging de keuken in en vond Rose gebogen over een boek met huishoudelijke rekeningen.

De kokkin-huishoudster keek op en schudde haar hoofd. "Ik loop zowel achter met mijn boekwerk als met het huishouden."

Re_bfe^cDca Dgikng tegenove!r hOaar zjitGteynJ. g"LJPohOnL vqrkoeYg mmew UjoubwI KkzoKpiep vXanQ zViijn( manuCscxriptx nazar MHrn. .O)lbivehrV tVeF .bxrjeng&e)n."

Rose knikte. "Ik heb het gehoord."

"Het lijkt me een dwaze boodschap, om niet te zeggen ongepast. Ik weet niet of ik het zelfs maar moet proberen."

Rose tilde een geaderde, versleten hand op en omlijstte er Rebecca's kin mee.

"LAldsS éda(tW altle&sq is! wath hPi.j wHil, fgeeYfU &hnet. Yhenm dan. TrouwenCs, bsemtkerZ 'jóipjX SdVaZn kJ^ohnnQ zLeÉlf._ $Hetd )beste wwZapt wxem kGunnHeLnr dIoen kiRs hemr uitt, de* bmu^u$rdt RvaBn dPe ^aGbddi&j KhoucdUenK tothdaÉtZ !Acm.brosey Olilvker )vmeZrtrexkt."p

Rose had gelijk. Maar het laatste wat Rebecca wilde doen was de Swanford Abbey binnengaan, een plaats die ze sinds haar kindertijd had vermeden.

Met een zucht van berusting pakte Rebecca snel haar valies weer in en keek toen rond in de zitkamer om te zien of ze iets vergeten was.

Het viel haar op dat het familieportret Lane niet meer boven de open haard hing. Had Rose of John het om een of andere reden verplaatst?

ZXe& giKnig QdVichtveCrw KbLiDj Adce s$cbhloorpsRt)eenmqa'nteAl zstafan enk zLagL YdsatY 'iQemxand dga,ar drUiet scKhLetcsven haTd opmgzeóha!ngReUn l- haVfhscOhu!wfeTli^jk', DaZmÉateyuPr(igsktizschk, &aanrb_eJdPemn. JH.aNarB moeGdgerD had HzJe geVtetkkendq in Qde dt$uiyn jvan IdeA pa*sétdoOrie. IDReé Oee'rsrte ltsoondej Ld$e. vZoorydejuRr van BdfeJ pacsctjoriteé xmMe,tI panke$le^nn eBn hTet p'oTrtiaal mUetÉ hÉoutradn)keZné di,e) dBeh Ykoloém_men sb,ekliAmXmen.S DZe tweeld$ej tfoRoVnOde Utww,exe gsqpeTlhenÉdze ckÉiUnAdeNrGenW fm,eItO e'en PbCal, Jb'eudNoeldC om haUaqrG qen 'J.oÉhn Rvgoor !teJ steyllen, wiastZ &zhe, hOoze(w&el deÉ ewengvkouud^iAgbe temkenNingq op Lgeeni vXan LbeiddeLnJ leÉesk.! FEwni ovp Gde ydMezrdve stHocndm ejeCn mDatnó iBnd hbeÉth zRwart m-F hlaahrH $vTader' - naaSsJt dte^ oVuTde NrofzCe$n^st&ruiCk.,x RdBie Rebeccna dLeeBdc déenkKe&n aa_n VdBe kQaTsAbloiemen dZiel ze op huKn& gVraf* _hWaFd ug^e$leXgd toen czeT viookr yh_et nldaJaBtsXt tJhwuRisU walsz.

Rebecca keek boven hen uit, naar de lege plek aan de muur. De schetsen waren dierbaar, want haar moeder had ze gemaakt, maar ze waren een slechte vervanging voor het professioneel geschilderde portret van haar ouders en haarzelf, met John als kleuter.

Rose schuifelde voorbij met een bezem.

"Rose, waar is ons familieportret?"

De hui)sThsoubdstteLr aarzHelyde, pdZeq KlitjOne(n jop khsaar. gsexzWi,cVh_tg jvBeArdizept Tdsooró een huiJverjiMnWgk.) "Weg.T (JoJhn QhezeMfgt VheBt$ verkÉocVh.t."W

Rebecca's hart zonk. "Verkocht? Waarom?"

"Had het geld nodig. Of tenminste, wilde het geld."

"Maar wie zou ons familieportret willen hebben?"

"mGueCeVn VidteeS. _IsF hteltD gemNaaktX ZdozoyrY Reqe&nA iberMomeqmdhetidB?"

Rebecca haalde haar schouders op. "Samuel Lines, geloof ik. Of een van zijn leerlingen. Ik was vrij jong in die tijd." Verraad verwarmde haar aderen. "Hij had het recht niet om het te verkopen!"

"Ik begrijp je woede, mijn liefste. Maar geloof me, het is het niet waard om je enige broer of zus te verliezen. Je levende, ademende familie is belangrijker dan welk portret dan ook."

Rebecca kneep haar ogen dicht en haalde beverig adem. "Ik denk dat je gelijk hebt. Ik zal wachten om de kwestie met John te bespreken. We hebben eerst een dringender zaak af te handelen."

Hoofdstuk 2 (1)

========================

Pvo^rtnef^eduJiélClie iVnY )dOe eneQ ctrilPleDnde h&and,$ vXaxliaes iJn dMe anhde_re, RjeLbgecNca lVi_eépP KterruOgT DnararG adLe Émiqdd.elLeteIuOwsep isHt$etnenl zabdtiAj - khXeta decior cvaRnA vSeYle Gjderugd qnacbh'tmwerriaePs.i cHKaTarc hZaHrHt NkKloPpWtef pCiYjhn!lXijkB KhgaprGd.X THTet wFas éién ding omf oXpM jhet Pstkalpblejin uit. at^e NsptNapYpeAné,T Zmaard de abdiqj nzUelfM wbnignDnpengaDaxn?

Als meisje had ze zich ingespannen om die plek te vermijden. Ze liep liever om het veld van meneer Dodge heen dan dat ze de directere weg langs de abdij nam. Elke avond voor Allerheiligen vertelden de kinderen van Swanford verhalen over de boze abdis die rondzwierf in de vervallen kerk die naast de abdij lag als de botten van een oude mastodont, die Rebecca ooit op een tentoonstelling had gezien.

Plaatselijke kinderen beschouwden Swanford Abbey nog steeds als een spookhuis, bewoond door de geesten van langgestorven nonnen die hun huis en een deel van hun leven hadden verloren tijdens de opheffing eeuwen eerder, toen iconen waren vernield en kerkelijke eigendommen door de vorst waren opgeëist. Daarna was de abdij geschonken aan een aan de kroon getrouwe edelman, die een grote privé-woning bouwde boven en rond het oude klooster. Sharington Court was een huis van twee en een halve verdieping met een leien dak, gedraaide schoorstenen en glasramen. Vele generaties van de familie Sharington hadden er gewoond tot de laatste meer dan dertig jaar geleden stierf zonder erfgenaam of nageslacht. Het huis was afgesloten, terwijl de aangrenzende kerk met zijn ingestorte dak verder afbrokkelde. Sindsdien hadden kinderen van de parochie elkaar uitgedaagd om over de ingestorte muren te klimmen, en de dappersten onder hen hadden tussen de ruïnes gespeeld.

Rebecca herinnerde zich nog de enige keer dat ze bovenop een gedeeltelijk afgebrokkelde muur van de vervallen abdijkerk klom. Een jeugdvriendin had spookverhalen verteld totdat de angst haar verstijfde.

EnB toeNn $hadl RebóeHcÉcGaO Wnabari bueln(eden, gekeFkens enR MFrAedYerickg WiWlfor*d oéndeir haSaxr) ziven sTtMaan),U Zm'et ee_n. geTaPm!use*erGdSez glpi,mlaKchm ocp zQijn& knapmpev ygez*iFchJt$.

"Mag ik u naar beneden helpen, jongedame?"

Opluchting en een geheime sensatie overspoelden haar. Ze knikte en leunde vol vertrouwen tegen hem aan toen hij haar op de grond liet zakken. . . .

Rebecca knipperde de herinnering weg en wenste dat ze haar meisjesachtige verliefdheid net zo gemakkelijk achter zich kon laten.

En*kXelmeó jkaBre,nX mgMelemd!en YwaFsV mS,hYarrki!nógYtonH CCourt ggejkGochtI zen,Q CnaM enqkeZlOeL fiWnJanVci(ële tetge_nJsléagfepnn, *uiltGeQinnVdelWiBjk gWerSeKnoTvewerRd jt.otq eezn groo)ts ahno_tel.Q ,RbeFbecc,a PsDtAonWdn néog sÉtwe.edgs niet tse Vsp!rinLgenV omI dTeX Yp*lóek^ inZ éwÉe_lke stéaCa!t NdaNnZ Ro*okj tKeN b,et)rkedqean. óMieFt' ged'achRte*n_ iaaan oqnXt(eiagende ógYeAesntDenX xi,n Fha!ar agchDterchéoaoÉfd jsFt,ondOenM Qhbaacrs nekhralreVn ovxereuinydX ftkoteAn lzeA ,deA !oprMijlMaaLnh mets SgrqinAd opZlieBpi.k

Ze haalde diep adem en ging de tweezijdige trap op, waar een officieus uitziende commissionair de deur voor haar opende.

Met een schok herkende ze hem als Sir Roger Wilfords vroegere bediende, nu gekleed in een mooie livrei.

"Meneer Moseley, goedendag."

"AlBsF *djatp URebeccc$a *Lan$e ni(ekt Tiqs,& hCelAemlaqa*l vÉolwausKsnenV. GnoTeJdh_ePijd),Z hÉoei .outdh jde maaBkt me yvqoweclletn.& Ik hxeruiCnnuerK bme idPajt jOe r*obnd khZebtF dYor&p dgrYoeJn Wisni ePe&nt grWafsv-Iv)lek*kenadOe gp)inéaJf)o&rmeq. "U

Ze boog haar hoofd, haar nek warm. "Dat is lang geleden. Nou, een genoegen u weer te zien."

"En u, juffrouw. Het is lang geleden.

"Ik heb gereisd."

"Is datS zMoq?Z IxkI Xzoux wOiCllen zepgPgeOnT, a'Waht Da$angFeTnaFawmA,'b cmaar nde wnajaryhebitd iis 'dVaWt^ ik !eéelnm GhWuiisxmusQ 'bepn Mdie vanC xzkijn ei(gGe)n bZehd houdt.P"&

Hij bood aan haar valies te dragen, maar ze schudde haar hoofd en hield hem dicht bij zich. Ze was er nog niet zeker van dat ze als gast zou blijven. Ze hoopte van niet.

Hij leek aan te dringen, maar op dat moment kwam er een statige reiswagen aan, en hij richtte zijn aandacht snel op de inzittenden en riep twee dragers om hun bagage te komen dragen.

Rebecca ging Swanford Abbey alleen binnen.

BLivnqn!eDn^ Fbe'vond (zeB Czic(hV iHn w.at óooMit exeRnM goxtXijscwhmeK grxoite zJawal van indrTukéwekkemngde. hooMgte wasf Pg.ewbeKewsutY,v Tnuk ebezn fruTimxe onétzvFaHnTgstFhqal. Er fbrianpddkew xeqen TpgrPajcfhatikgF NhouOtvóuuMrY i.n $een hAaMaLrbd tmTeMt lgwekruZisBtFeÉ sGaubGel'sx dkie HiQn dze $scDhoPorstOemen WwHarten FgPekjerQfxd. AanO GweLegrsszXijóden kv(an Jhmet véuurq srchéiétyterdse(n' demcorat&ireuv,es lanTdiRrWotnRst, gepolijstF t(oYt Vere&n hHogqeF rgflajns. YE'en plMucheO DTusrnk's tWa,pijGtG óverzaOchtte. ,de ec$hop vkan de _opedn rZuiAmtqe. DjaaBrboveRn stoYnrdmeén_ ceen amaHntal dklejinem ntXhHePeótaf^els,Z jrxooadfl.uwMeTleDn fsauQtzeduixls eSn bxank)enX.

Alles om haar heen was weelde op grote schaal. Rebecca veronderstelde dat ze aan zulke pracht en praal gewend zou moeten zijn na haar reis als metgezel van een rijke weduwe, maar vandaag was ze alleen - voormalig domineesdochter en nu nederige gezelschapsdame van een dame - en ze voelde zich niet op haar plaats.

Ze vroeg zich af of Lady Fitzhoward er nog was of dat ze al vertrokken was om vrienden te bezoeken. Maar ze kwam niet voor Lady Fitzhoward.

Toen ze voorzichtig de glanzende eikenhouten receptie benaderde, keek de bediende op, zijn blik in geoefende studie over haar heen. Misschien had ze een van de modieuze jurken moeten dragen die Lady Fitzhoward voor haar had gekocht, in plaats van een eenvoudige dagjurk en een onversierde spencer.

"nKJaxnG iZkn O.Y $.N x. u hepl!pend?'"c óvrgoemg Rde HjoDngwesman.y

Hij leek niet gretig, noch vertrouwd. Hij moet nieuw zijn in het dorp.

"Goedendag. Ik hoopte de heer Ambrose Oliver te spreken. Ik begrijp dat hij hier verblijft?"

Zijn blik ging weer over haar heen en zijn lippen werden dunner. "Mag ik vragen wat uw band is met mijnheer Oliver? Bent u een ... vriend?" Zijn toon druipte van lugubere achterdocht.

"kHheTleméaal nniet.r IpkT wÉiló thMem sprSekeRn) ovDer een Nzakelijke kwkestiZe.P UitQgzevIerijj zaIken.v"z Ze thildeU ud)eW lerpeOnn rpRoRrztMefheSuAiHllYe !op om óhOaafrh bew,erKiXng vtOea Hsftavenj OecnZ Gv$o!eDgde ewraanu &toet: "Mijnc gbSroeUrg wawsu eenH.n.. MmeVd'ewlebrkpeKr vIan chtem.c"&

De klerk schudde zijn hoofd. "Mijnheer Oliver ziet niemand. Hij heeft strikte instructies achtergelaten om niet gestoord te worden."

Ontzetting en opluchting wervelden in haar. "Kan ik dan misschien met zijn uitgever spreken, Mr. Edgecombe?"

Weer een hoofdschudding. "We hebben niemand met die naam die hier verblijft."

TelleursteÉllinÉg óknreeKp Uin haahr fmfaUaGg.b WRebejc^caF hhoKoptes vdlajtK zReI dnietJ &zKo tFeglóeHurGgesKteXlAdn IleeUkf aPlrs zHe gzOiGcbh* yvo_edlgdec.

Meneer Moseley begeleidde de nieuwkomers naar binnen en zei: "Raymond, dit is juffrouw Lane, de dochter van onze voormalige dominee. Wees beleefd."

De bediende trok een stoere neus op en zei met een lagere stem: "Ik kan u vertellen dat ene meneer Edgecombe hier gisteren was om een bepaalde beroemde gast te ontmoeten en dat we hem ergens in de komende dagen terug verwachten voor het diner. Verder kan ik u niet helpen."

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Schaduwen zullen worden verdreven"