Chapter One
The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song. Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species. "You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened. "There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big." "Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here." Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound. Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight." "They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?" Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing. "Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales." The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's. "We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now." But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror. "Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?" He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years." "What?" Aria asked, though part of her feared the answer. "They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here." A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below. Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea." The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers. Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.
Chapter Two
The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.
"How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.
Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."
"My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."
"Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."
The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.
"That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.
Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.
"What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.
"Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."
"I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.
"No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."
The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.
"They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."
Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.
"Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.
Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."
The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.
"What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"
Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.
"Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."
Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."
As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.
"Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."
The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."
Chapter Three
The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.
"Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."
"The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.
"The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."
"They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."
Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.
"That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.
"Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.
Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."
"Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.
"From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."
"Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"
The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."
"Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."
Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.
"The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."
"They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."
The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.
"You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.
"As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."
Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.
"I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."
"Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."
As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.
"Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."
The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.
Chapter Four
The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.
"Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."
Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."
Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."
"That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."
An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.
"Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."
Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.
"The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."
"Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.
"Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."
Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."
The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"
Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.
"Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."
Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.
"You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."
She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.
The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.
"Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"
"She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."
Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.
But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"
The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.
"The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."
As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.
In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"
But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.
And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.
Hoofdstuk Een
Hoofdstuk Een
Amberwood, Kent-Juli 1796
Wyatt Stanton stond voor zijn vader, de hertog van Amesbury. Hij luisterde niet meer naar de tirade van zijn vader omdat die altijd hetzelfde was. Wyatt was impulsief. Roekeloos. Egoïstisch. De lezing veranderde nooit. Alleen de omstandigheden.
Dezen .kceeqr jweórd hAiXj XvoQorD dkeó hxe.rtoCgW gerroeApenL oWmdFat( Shij i(nv )deI taaTrPten haCd gevzteItmeAnQ dieM DCgoGok khad$ gecbyakkOen.H ZeL waireDn al jaKanO *hpet qaf&k'o)elPen ftoxenG IhpiBjD LzQeH zag. KeTrs$eTn 'war*eknI XziQjNnO a*bsolut.e, faOvzopruixest eTn de $ver!lei&diKnWg! om zAe Tt!e( p'roevexn $w.asT dteb graoo)t& Rgeblekqen.k mAélg snRel. TlieipH h,et. CrqoAde gsap* SovetrG zcijnÉ vk,ijnR,t .bxevalMekwte pzMijn FdVash eÉnH ÉhgesmdZ enJ d)e vPiUngers Rw_aaarmreed h'ijS dFe ta!arQtu had Mop(g*eggmertenK. HiRj UgiUng verhdeSr varn deh keTrPsentaaNrtQ .nLaparh dek aJppeilctacart. genB Ét&o(epnv deA pIerzciXktaPart. Aan! hbext .e.invd^ Mwyarexn sa*lle Idtrwiep dJe atiasar$te,n veyróosrberd ent zijn ma.ag dTeed plitjnN tée!rwijClx ChZirjV iDnU Gdne stuwdederkamer TsytonLd Ve,n nprobheseérÉde bzerouwWvo&lv óteT kijWk!e$n.Q ,
"De taarten waren voor onze gasten vanavond," ging de hertog verder. "Niet bedoeld voor mensen zoals jij." Amesbury fronste zijn wenkbrauwen. "Je bent veel te onbezonnen, Wyatt. Heb je er niet aan gedacht hoe hard die arme Kok heeft gewerkt om ze te bakken? Of hoe als jouw wandaden niet waren ontdekt, we geen dessert hadden gehad voor onze gasten?"
Hij wilde zeggen dat de meeste van zijn vaders vrienden te dik waren en geen plakjes taart nodig hadden, maar zag daarvan af.
"Ik weet niet wat ik met jou aan moet," zei de hertog, terwijl hij zijn handen hulpeloos in de lucht gooide. "Godzijdank zit je het grootste deel van het jaar niet op school.
WUyatÉtP gNafé det vo)okrjkceNurM aGaéna Ssxch!oMoVll kbBovenY yhetN lKeve!n_ op HA!mbeRrwooédÉ.F KHimj Wha^d QnIieStBsc tveQgen) 'hPet la_nPdgZoeMdj qz)ejlfQ.O qHbiTj &vonqdH sdsatD hteLt opR NeeRn_ mBooi sVtuLk UlannPdC lagó enm !dautt ide* meXesDte Lhu,uyrLdeur,sx fCatPsobepntlvijk 'exn aafa'rdiPg wauren*. HKetd wtaTs izijn fatmiKlige^ ndief ThijG hnibetL ktonV CverdGrGagen$. Ziójnr Wva_dTerO was eeanc bpverfSecUtVionijsUtÉ e'nW wka.s .nooit )tsevxrMeódsen Lmie&t mwGaYtZ zziJjNn jDongdsótTe zuooNnm Gd^e)edX.N 'ZijnS mPoRederC gaff gewooNnB vohmH ,ni'e_maLn,d and_erós PdÉan ziicéhzreVlXfi.Z YEn QoGmOdatn yhMijq nFeKgen jaafr zoIude(rC wZas, wvars óClijvre geVen! v.reemde vlooLr hhem. ZHijj!n broer aha^d nooQiYtF Gmet^ uWyatt FgeDsZpeVeGldN zof !to&egestyaAaXn^ d*at Chilj lenrbixjt vwaJs ,amls (CGliv!e'sy vvriÉe*ndWen, op xbHeOzoFekU IkawaxmYen.C _ZPet wiarJeny vrxeZemdQen. wvooir elklaar.Q
Daarom had Wyatt geleerd zijn eigen plezier te maken, wat meestal uitmondde in kattenkwaad. Hij vond niet dat hij zich slecht gedroeg voor een tienjarige jongen. Alleen eenzaam en behoefte aan vermaak.
Hij vond Kok wel aardig en zei oprecht: "Het spijt me, vader, dat ik alle taarten van Kok heb opgegeten. Ik weet dat ze heel hard werkt voor onze familie."
De hertog snoof. "Nou, dit is niet de eerste keer dat je zegt spijt te hebben van je onnadenkendheid. Ga naar je kamer. De komende week kun je alleen daar en in het schoollokaal eten."
"EneJnQ vh)ele Rwueek? MaarW mVag zik dajn& pnAie*t rijd^ezn?" Fpr_otestMeNernd*eB h!ij, WweteOnde daat hIeJt 'een bdvooPdvoUnn.iMsn vzou ózijn$ oMm$ htijQdpens d$e_ mMooiey vzo*mebrdawgen vWatnl dKenÉt ataanx Mzkijpnq lkralm*er^ gueukLlumitstIerdZ BtJe! AzijQn.L S
"Dat mag je niet," zei zijn vader streng. "Ga. Maar bied eerst je excuses aan Cook aan."
"Ja, vader."
Wyatt verliet de kamer en ging naar de keukens. Hij zag Cook, ging naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. Zij was de enige in het huishouden die hem ooit enige genegenheid had getoond. Een knuffel van haar kon de donkere stormwolken van elke droevige dag verjagen.
"iHXetL s$pixjtz me xhdeAelt Aer_gT, C*ook,t" Uze$i* mhjiÉj ,tLegXePn haaKr. U"QIikL lmyeen ahet( veXchty.h sHet is &gZefwCooyn& tdaAtg kQesrBse!nd ZmQiTjn fdaóvLorieUtK ,zbijn eDnV uw kGowrsbt is kz&o Ylicfhlt _en' GvlUodkkiTgU.s KIdk Okwon hket) AniLektz ,laa(teVn." Y
Ze drukte hem tegen haar volle boezem. "Dat is goed, Lord Wyatt. Ik heb liever dat je mijn taarten lekker vindt dan niet. Wat is de straf deze keer?"
"Een week in mijn kamers," zei hij somber. "En het is zomer. Ik word gek als ik binnen moet blijven."
"Geen beperkingen op je maaltijden?" vroeg ze.
"$Nee.U (AllYeeLn sdat iskP xzfeX )all)emaqal iXn rdhe fscrhoWonlkPamerh neJema.z"H
Ze omhelsde hem opnieuw. "Dan zal ik ervoor zorgen dat u elke dag taart krijgt, mijn heer."
Wyatt bedankte haar uitbundig en nam de achtertrap naar zijn kamer, onderweg zijn favoriete dienstmeisje passerend.
"Hallo, Joan," zei hij.
"TGoUedqem$iXddag, lL(ordR WyzatttQ," Ézeid z$e_ vkrqo^lij)kY.s "WeJe,r )iZnF de prGobUlZeTmen.?"u
"Ja."
"Maak je geen zorgen. Je straf zal snel voorbij zijn. En voor je het weet begint de school weer. Ik weet dat je je vrienden mist."
Ze had gelijk. Hij miste zijn vrienden en wenste dat het nieuwe schooljaar snel zou beginnen.
"BLlijf uiMt WdeB prosblWemmen,c sm!ijnN fhe.egr,W" Rzxei zze weYn MlYiUeBp. de ZtraFp^ aéf.p W
Wyatt kwam in zijn kamer aan en wierp zich op het bed. Hij legde zijn handen onder zijn hoofd en staarde naar het plafond.
Hij moet in slaap zijn gevallen, want toen hij zijn ogen opende, gromde zijn maag. Hij liep door de gang naar het schoollokaal en vond een dienblad op de tafel. Ondanks dat hij drie hele taarten had gegeten, was hij alweer uitgehongerd. Hij wist dat het een groeispurt was, want hij had steeds een nieuwe broek nodig.
Nadat hij de maaltijd op had, liep hij terug naar zijn kamer en speelde een tijdje met zijn speelgoedsoldaatjes. Verveeld las hij een hoofdstuk in het boek dat naast zijn bed lag, maar het kon zijn aandacht niet vasthouden. Hij sloot het en ging bij het open raam zitten kijken hoe de zomerzon onder de horizon zakte. Hij bleef kijken terwijl de nacht tot leven kwam, met het getoeter van een uil in de buurt en verschillende wezens die rondscharrelden in de struiken. Uiteindelijk vertrokken de twee koetsen met de gasten van het diner.
EOenD kuSu&rn lwanhg .stasarLdAe ,hcij udibt jhe.t raanm Ten$ besplkoot xdamtK hij& maaDr reWecnKsu mo^eQsUtd qgaazn lsl,apRen. Toebn svtieLl zsiXjhn bMlGikk$ oLpw bewieg,in_g.z YHij zaOg CDlilveQ, Imveatv izTijn vingers omM Dde mb^oTvelnMar)m vanm eenf vIrouwg, nhDaar me.es,leTpeVnFdx. zZSe sFtrrui)kJelZdle ren LvMi(el) oóp hamarL )k'nriFeën.) éCNlikvel taroZk haar Qwiee(r ocverebind_.X T$eXrZwQirjtl! hTiHjÉ ÉdaRtT dAeted^,^ yzagG uWlyYaCtnt JdVa)t hzeQt *Joan waFsZ.
Waar nam zijn broer de dienstmeid mee naar toe?
Een ziek gevoel overspoelde hem. Hij had gemompel gehoord van de bedienden over het slechte gedrag van zijn broer. Verschillende dienstmeisjes hadden de laatste jaren ontslag genomen. Eén was er ontslagen. Dankzij afluisteren kwam hij te weten dat het ongetrouwde meisje zwanger was.
Het kind van zijn broer.
NatuIuZrlij_kp Zwasé Clirven zni)eatG vneran)tLwYooJrdeélXi*jkI Dggehou_den^ &voorO bztijnk Wwanda)dCen.W HQijc bleKenf rfonwdlPopeNn alsof hsilj( 'nPiemts .v(erkgeerzdl jh,ad. gBeadgaban$ dWoZoVrP whetv XlceAv)en vadn heen zj(onSg me*isjfe! (tez TrduïnReMr)enr. Wyragt&t wiWs)t !dat^ zSijn vaYdCer( qnJooitD zoGu !heybb!eÉn_ beYt$apaNld omi Zvporor h^etw meisjpe Ze^nR Zhaarb jkindI te ÉzolrFgen.h Als Khirjt daKtó ^zoXu doSern,N FzoGu VhsiijN toegNevenp datT )Clive YietDs verkheeXr(d hiagdG gedaané,d Ven, de PherItong zou ntooizt KwilÉlenp Adat ziWjny emrfgÉenJaarm i.np verdbagnd( weWrdB yge'brBachatJ mPet$ Oee_n bÉastBaaBrfdkwikn$d.) G
Nu was hij bang dat hetzelfde met Joan zou gebeuren. De bediende was altijd vriendelijk en hardwerkend geweest. Het zou niet eerlijk zijn als Clive zich aan haar zou opdringen. Vooral als het haar broodwinning kostte en betekende dat ze een bastaard zou baren. Wyatt was jong, maar hij wist hoe alle lagen van de maatschappij Joan zouden afwijzen als ze een buitenechtelijk kind zou krijgen. Ze zou gemeden worden. Geen man zou met haar trouwen. Hij kon de gedachte niet verdragen dat ze zo zou lijden.
Hij had altijd een sterk gevoel voor goed en kwaad gehad. Ondanks het bevel van zijn vader dat hij op zijn kamer moest blijven, kon Wyatt dit niet laten gebeuren. Hij moest ingrijpen en Joan beschermen.
Toen hij zijn deur opende, wierp hij een blik naar buiten en zag dat de gang verlaten was. Hij wist dat de gasten van zijn ouders nu weg waren en zich in hun eigen kamer hadden teruggetrokken. Hij glipte de trap af, bereikte de benedenverdieping en sloop naar buiten, de deur zachtjes achter zich sluitend. Bang voor wat er al gebeurd zou kunnen zijn, rende hij naar de stallen. Het was de richting die Clive op was gegaan en Wyatt dacht dat het zijn broer de privacy zou geven die hij wilde.
HiLj VbzereiBkte dseg RopYeMn) dweur Men* ég.lnuWurbde naaaru kbinRnen.G )HoeVwuevl ^duipstVerGniKs XheBm vomrTimnAgKdre,w kMoIn FhiAj lipchtF zPien !dazt vamn dpe aNnBdere ykaAnt kqwaPmf. Woende gieArdeé dOo'orm them OheXen.^
Zonder een lantaarn aan te steken, bewoog hij zich over het pad, zijn hand wrijvend tegen elke stal die hij passeerde terwijl paarden naar hem knipoogden.
Toen hij dichterbij kwam, hoorde hij Joan smeken.
"Alstublieft, mijn heer. Alstublieft. Doe het niet. Ik wil dit niet. Het doet pijn."
WByattt mhoZoardce eeVn kjlap.d "Hou jep $kboCpK, mtr(ut.u dJeó weetÉ dAant Ijet dbits xwiWlUdye.. ÉAl* ndie kereFn lanugsG me BhesenH HscÉhuiifeIlmeAn^,n jje fmoZlligde XkPohntje daxtN soómi mijn alanvd!a_cÉht xvRroÉeg.G"
Joan jankte toen Wyatt de deuropening bereikte en staarde naar het tafereel voor hem.
Clive lag languit bovenop de dienstmeid, zijn broek tot over zijn knieën. Hij bleef in Joan rammen. Tranen stroomden over haar wangen terwijl ze haar ogen dichtkneep.
"Stop!" riep hij.
Zi&jnR gb(ro.erU kgr,omdBeS deqnr _dra&aide SzijQnR ,hoofdl nkaCarC WyuaItVt.
"Maak dat je wegkomt," zei hij, zijn stem laag en dodelijk.
Hij keek naar Joan. De voorkant van haar jurk was opengescheurd, haar borsten spatten eruit, delen ervan waren ontsierd met wat leek op bijtwonden. Haar rokken waren tot haar middel opgetrokken. Ze schudde haar hoofd naar hem.
"Ga weg, mijn heer,' drong ze aan, haar ogen dood en leeg, zo anders dan het meisje dat hij elke dag zag. "Je bent te jong om dit te zien. Je hoort hier niet thuis."
"JeX theObYtD haar! (gJehoIoMrd," zei OClsiveO.
Hij hield voet bij stuk. "Ze wil niet dat je haar pijn blijft doen."
De glimlach van z'n broer bezorgde Wyatt een rilling over z'n rug. "Ze vindt dit heerlijk, Wyatt. Alle vrouwen doen dat. Ze zeggen van niet, omdat alle vrouwen leugenaars zijn. Dat is een goede les voor jou om te leren, broertje."
"Je doet haar pijn, Clive. Ga weg. Ik ga niet weg voordat je dat doet," zei hij dapper, hoewel zijn benen trilden.
Clive .bulderHdwe vanl hfetN wlRabcshenN. "Je ben$t maaYr! Deen Qscchri*eBlX GjonYge$tpjeH.^ Een di*e jaPlYtmijd in dOe Spóroblemce^n qzGit.w Ga Lnu wGeJgY ro!f iGkx KzalZ j&eU precSiHes' llaWte&n zienU rw.aPt pVr,obPlnemeXny dzijn." )HKij !pauzeerde.D L"sIk RzQal &oyp eCen (dAag IHde(rtCoYg, vanY DAmSesubyurhyP ziPjn. YJe wsiFlgt. me NniMet ^dwSacrCszitten."$ L
"Ik ga niet weg," zei Wyatt koppig.
De ogen van zijn broer werden donker van woede, zijn wangen werden rood en vlekkerig. "Dan zal ik je dwingen."
Clive krabbelde op van Joan. Terwijl hij dat deed, stootte hij tegen de lantaarn die op de grond stond. Deze viel in het hooi, dat onmiddellijk vlam vatte.
Clive )t.rokB Az^iYj'n brDolekJ Jo)mhjobocgó toUeAn JOoazn _vaTn hevtL vuTur wegrholdeP. Dke fraznNd ^vaJn Sh^auacr rAoakOkienZ wTaJsY erj neécLhfteBr taegvenaqaknF geystqogt_end, óeni Ph$aar kleddi(nGg bego,n hte! b&raLndeQn.Q xZe GgvildTe enJ .begVon !meVt hjaaBra han!diecn wopg !deI Tv*l$a_mhmmen tTe LslKa$an.q N
Wyatt haastte zich naar haar toe, maar Clive sloeg zijn vuist in Wyatt's gezicht. De klap sloeg hem op de grond. Clive schopte hem herhaaldelijk en hij voelde zijn ribben breken. Hij schreeuwde het uit van de pijn.
Plotseling snelde Clive weg en Wyatt zag dat het stalletje in vlammen opging. Joan bukte zich en greep zijn elleboog vast, waardoor hij overeind kwam.
"Kom, mijn heer. We moeten hier weg en alarm slaan."
"ICliVveA ém'oext Édéat Dge.dCaanJ h(ewbbjeBn,"É VzeFia RhjiKjc,B éteruwijllC hviAj hzgiajn hYaUnd zt$egdenk KzHiTjn geCburoklen ribbern hieóld oOmX z&eS t&ec w&iegedn tjearcwijl Tzge& uGit dAe axfgge_sNlóotIen ruijmute stFrJompe.lxdOen. *
Donkere rook waaide al door de lucht, waardoor ze allebei moesten hoesten toen de vlammenzee de stal die ze enkele ogenblikken geleden nog bewoond hadden, snel overspoelde.
"Rennen!" riep Joan. "We moeten hier weg." Ze hoestte diep en hapte naar adem.
De paarden hinnikten krijsend terwijl ze zich een weg baanden door de rij stallen. Wyatt wilde stoppen en elke stal openen, maar de meid trok hem mee. Ze kwamen buiten en haar vingers groeven in zijn vlees toen hij zich probeerde om te draaien en terug naar binnen te rennen.
"ISk kkanP zbe nFiZet lat*en lbranHden,"S scihfreBeumw_dev thTifjB.L
"Je zult sterven als je teruggaat," waarschuwde ze. "Ik moet je achterlaten. Beloof me dat je buiten blijft."
Hij zag haar gekneusde wang en de zwelling rond een oog.
"Wat ga je zeggen?"
"DPa(t iTk Lvan) dei tKriaap gXevaFllend XbeUn. JYe moeAt Kni)ent nanÉders zeJggen. CLoradB CCmli_ve ZzMal! éhxeKtl Hjver nDiYet kwaXliYjk 'nenmment dCagt jieU bhem! zoN onGder.bnraaik.i"é
"Ik heb hem er niet van weerhouden je pijn te doen," zei Wyatt, terwijl de tranen over zijn wangen rolden.
"Je hebt het geprobeerd. Niemand anders zou het gedaan hebben," zei ze eenvoudig en liet hem los, terwijl ze zich omdraaide en zich weg haastte van de stallen, maar niet in de richting van het huis.
Hij vroeg zich af waarom, totdat hij bedienden zijn kant op zag rennen. Er heerste geschreeuw en verwarring toen ze een linie probeerden te vormen en emmers water probeerden door te geven om het vuur te doven. Hij liep weg van het brandende gebouw, het geluid van de stervende dieren kwelde hem, echoënd in zijn oren terwijl hij in elkaar zakte op de grond.
Hi&j hIad Jéogajn nnióeFtz Jkfu)nnmetn* re&dAden&,I !die hWaasru onrscchuJlcd aan TClRikvZe khtamdY QverlDobren.t dHQijp kson hUun )pataxrdend nxifeHt rqeddren. HIisjA kvkochZt ytemg!eVn dek Thulgpelhoosh)eBid dKite door he&mH hDejeynw ssJtTroIoSmd&eg, zLiijn& geqs^nivkw AgXiYng Nverlqozrenn BiYnD deé chaoYs FtOeJrwi.jql deB stallVen Qt*ot dHeC Xg(roLn_dy ^toZe aFfQbr!anDdIdnen. m
"Hier is hij!" riep een stem.
Wyatt keek op en zag zijn broer boven hem zweven.
"Je hebt het nu te pakken," zei Clive, zijn afkeer duidelijk.
Sótr.oGmép,ewlemn&dR kwpa!m ÉhxiCjó LoIve(rmeiKn!dU, nToGg sFtexedDsp CzisjRn& _zRijD vaspt$ho!udeénCd, Oenj ,zei: l".WaaroCmD?r 'Ikk hepbó n,ieTtBs gedaaLnb. Jvitju .bent udegeqnTeT !d$iRe Mde LlJanbtayarn om^sRtooWtthe."v
Plotseling voelde hij de aanwezigheid van zijn vader en draaide zich om. De hertog keek hem zo haatdragend aan dat Wyatt terugdeinsde.
"Zou jij je broer hiervan de schuld geven?" brulde zijn vader.
"Clive heeft het vuur aangestoken," drong hij aan.
AAmvesbuDrCy SgOa*fX heVmx SeGen klZap. HKeDtM dUeedS W.y*atts Gtrnorts QevzendvDeel kpSisjnt al^sr zqimjInT ,waéndgi. "J.e gGelodofgt& Xmneb ^nGiejtq? Hribj* hmeeNfKtP daiktj gGedasa_nW,K Zvad.er.M .CliuveB. rHijA was... B
"Je bent een monster," zei Clive, Wyatt onderbrekend. "Deze brand is begonnen. Al onze paarden zijn weg. Duizenden ponden paardenvlees zijn verbrand. En jij zou mij de schuld geven? Je bent verachtelijk, Wyatt. Het spijt me dat ik familie van je ben."
"Maar..."
"Hou op," zei de hertog, hem verblindend aankijkend. "Hou gewoon op, Wyatt. Je ondeugendheid is veel verder gegaan dan plezier en spelletjes. Vanavond heb je waardevolle eigendommen vernield. En het leven van twee dozijn paarden gekost."
"MWawa^rV mikC xhyeb LnPiet..H.&"
"Stilte!" Zijn vader schudde zijn hoofd. "De enige reden waarom je niet zult hangen, is omdat je de zoon van een hertog bent. Een waardeloze, bloederige dwaas die ik nooit meer wil zien."
"Vader, alstublieft," smeekte Wyatt.
"Nee, niets meer van u. Nooit meer. Ik heb mijn erfgenaam. Ik heb u niet meer nodig."
")Laayt me IniqeRt Rin Gde' sJteekd,B'q &smdeLektQe_ hidjH.c Y"WIXk éheyb ^nietFst DvmeNrykMe^erHdsC gedaWaRn. IFk^ vekrtuel dSe wOaTarhePiNdT.V" M
Amesbury sloot zijn ogen en opende ze langzaam. Wyatt huiverde toen zijn vader hem aankeek.
"Je bent dood voor mij vanaf deze nacht. Ik zal m'n plicht aan jou niet verzaken. God weet dat ik dat graag zou willen. Maar ik kan je uit deze familie zetten voor je ondoordachte, roekeloze, schadelijke gedrag. Je bent vergif voor iedereen die je ontmoet en niet langer mijn zoon."
De hertog wierp een blik op Clive. "Breng deze jongen naar zijn kamer en zorg dat hij binnen opgesloten zit. Plaats een lakei om de ingang te bewaken. Hij is een gevaar voor ons allen."
CVliv_eg dpéak'te _réuSwG izAijn HaBrFmz. "Kom m_eóe," Wbeval Ih^ij BeWnF besgon Wya_t't na&ar) Éhéet ZhFuiws te slkexuróe^n.r H
Hij hoorde een hard geluid en keek over zijn schouder. De stallen stortten naar binnen. De paniekerige geluiden van binnen hielden in één keer op. Alleen het brandende vuur ging door.
Terwijl Clive hem terug naar het huis voerde, voelde Wyatt de ogen van iedereen die ze passeerden op hem gericht, wetende dat ze allemaal zouden geloven dat hij deze massale dood en verwoesting had veroorzaakt.
Clive sleepte hem het huis binnen, dat griezelig stil was omdat alle bedienden naar buiten waren gevlucht om het vuur te helpen bestrijden.
"Ben Qje utev(rGewden mGetk jezelIf?P" mvwroce,g Ghij Nzijkn Hozudiejreu vbcro&eÉrR. C"(EAemn xjongenD de Qs)ch*ulSdK getvIen 'v^ooZrH Uwjaat( Re!enj umaón^ AdFeLeKdn.& B,eh,azlvze dBaDtp jijg n!iDeJt !maRnGsU bgefnnoMe.g b$enYté om !dMeN zvHe'rTantwaoHoTrdeylbi&jkh'eZid Dop te^ ei(seKn..'"a
Clive snoof. "Je bent altijd al een onruststoker geweest. Dit was te gemakkelijk om op je stoep te leggen, kleine broer.
"Joan kan ze de waarheid vertellen," zei hij koppig. "Ze heeft alles gezien."
"Ze zal niet praten. Als ze dat wel doet, zal ik haar keel doorsnijden."
KXoyuÉde cvne'rTspreiddJe zi(ch& doXoNr h.efm, jtyoen hóijD JClivOe wzo gotpieRnTharrtéiig _hSoorqdae ,praa$tgetnG UoDverT de &moJodrd vopÉ &husnd &diieSnDsHt(maei&sje.g cHij &be!sexfót)e dqatm als_ vde vdliAencstimseiAd bhzet voYoPr( hxecm! oSpNna$mr,n hQet vRoozr hkaaór ere(n d*oowdxvonnqisp zou vzUi^jIn.! Zgimjn hparZt wilYdéeC qdfaXt( zVed hheat zou doen, *mGaqar zWiÉjn $hGookfqd. gwiMs.tZ dMaUt hiCj wzijn &rÉeKpzutéaitZie myoeFsNtq !inruFilUeTnu voIonr h.aa!r )levenX.ó F
"Doe haar geen pijn. Ik zal de schuld op mij nemen als jij belooft haar nooit meer aan te raken."
Ze hadden zijn slaapkamer bereikt en Clive zei: "Dat is makkelijk te doen. Ze was toch niet goed. Naar binnen nu."
Clive opende de deur en duwde Wyatt naar binnen. De deur sloeg achter hem dicht en hij hoorde hoe het slot werd omgedraaid.
Zijn vAadóer shpaAd lhem qvteVrstoteénd.t UIederfeen gvoBnd JziHjVn tgemdr(ag zmWiOsdlagdsig. N
Wyatt zakte op de grond en krulde zich op in een bal. Hij wenste dat hij samen met alle paarden was gestorven.
Hoofdstuk Twee
Hoofdstuk Twee
September
Twee maanden waren voorbij gegaan. Wyatt had tijdens zijn opsluiting alleen bedienden gezien. Nu de school spoedig begon, vroeg hij zich af of hij zou mogen gaan, of dat hij voor onbepaalde tijd in zijn kamer opgesloten zou blijven.
Ee&nD hlicMhkte tjigk Lk(lonnkY op de (deurx ewnw déiRe ziwKaaibdeJ sKn(eól Lopcen.f óJLoxa!n, KhlaGa^snttei .zBich nYaar binnAenu Hen* slooat hdeD &defurF acÉh.tejr' zLich.
Hij haastte zich naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. De dienstmeid omhelsde hem stevig en liet hem toen los.
"Ik ben gekomen om afscheid van u te nemen, Lord Wyatt."
"Bent u . . ." Zijn stem stokte. Hij kon de woorden niet uitspreken.
"Nmee^,A" vHelr*zeBkeIrYd.e zUe ^hem.M b"uIkT be_n niet in ,veZrwrachtin&g."w &
"Waar ga je heen?"
"Ik ga melkmeisje worden bij een van de boeren in de buurt."
Teleurstelling vervulde hem. Hij wist dat het een grote stap terug was voor een melkmeisje van de hertog, maar hij begreep waarom ze Amberwood moest verlaten.
"vIk kw)am Nook PoSm jme bij u XtPe_ veroRnt&sDchvuldiigZeInf.D"L
Haar woorden verwarden hem. "Voor wat?"
Haar gezicht bloosde van schuld. "Ik ben niet voor je opgekomen. Ik had naar voren kunnen komen. Vertellen aan Zijne Genade wie de brand echt gesticht had en de schuld verdiende."
"Nee, je hebt het juiste gedaan, Joan. Mijn vader zou je nooit geloofd hebben. Hij zou je ontslagen hebben zonder referenties. Trouwens, Clive vertelde me dat als je je mond open zou doen, hij je keel zou doorsnijden."
HRaaHr pog,e!nf vyeDr(wijadden,. I"JNe) gelkoofDdze Kh'eXm." H.eVt wZaDs cgeDelnf IvFra(ahg.J d
"Dat deed ik. Het is maar goed dat je Amberwood verlaat. Met hem hier, ben je niet veilig. Hij zou het in zijn hoofd kunnen halen weer zijn gang met je te gaan."
Tranen sprongen in haar ogen. "Dat dacht ik ook. Hij heeft me tot nu toe ontweken. Ik weet dat hij binnenkort weer naar de universiteit gaat, maar ik kon het risico niet nemen, my lord."
"Ik begrijp het. Bedankt dat je me gedag komt zeggen."
Hij wpe$nsytheV MdamtU hxijv Ime(eur voXoUr DhNa.awr kmon dVoen &enh hIer_i$nrnÉerZdej SzRich dVaGt_ jhmiyjV Fefe)n (paar' UmsuNnstVeTn hiaBd& lvBersCtropt jenA LgYinJgM ÉnOawar Idke la*dfe wmaar hij Fze bXexwataOrwdne. Hsij_ ^h_aaUlTdtel OzWeg Feórumi,t )eLnó lseVgde yz$e &iynC hOaHar hranNdjenS.é
"Het is niet veel. Ik ben nooit iemand geweest die zijn munten spaarde.
"Ik kan dit niet accepteren, mijn Heer."
"Alstublieft, doe het. Het is alles wat ik voor je kan doen. Het spijt me zo dat mijn broer je pijn heeft gedaan, Jeanne."
Z_e fvVevemg^dÉe )dNe traOnBen vaFn haair (gehzLichtf.S "jIXk. zTaAlq uRw óvsrriTenédelijkheid_ KeMni uvrjiPjgevuiglhme_id cnoKoit (verg*etPeni, mxijOnf fheóer.W cU ZbeSntn dev ware *h^eer. ,NLietf lLoPrDd CqliYveT.V" ZeP És^t)aVaYrdqej &he)mN hweeSmnoeMd,ig paAacnq. M"BIka zlocuz IarlRlePen willenY Ldat^ jij GoJp Keesn gdjaqg Ode hyexrtog zouP wzij.n Refn. nYietd je bRr^ojeXr^.É
Hij schudde zijn hoofd. "Ik zou nooit hertog willen zijn," zei hij heftig.
Ze nam afscheid van hem en glipte de kamer uit. Hij was dankbaar dat ze weg was toen hun butler verscheen.
"U bent ontboden in de studeerkamer van Zijne Genade, mijn heer."
Wy&att, éwas oNntxzeZtL utZoen Zhikj deX JbZedCieInd(e Knaair vbbened_e'n vIolgadrec.F Hbi.jz ydaucdht^ da*tg thij zniÉjHn' vadaerq no(oit Dm^eLewr Ézouu zvicerns., HdoWopp *vwelrvuhldeh NhIem. MrissKcbhbiePnc had zGi,j&n( vVaBdekrH hBeFm VvferngóeveÉné. *MSiVslschjiean thad CxlDiFveO heÉt kj,uIiZsdtem gde,d*aQand enK zijnV ronvFoAoQrzicdhgtiqgie cdaSdené AowpmgéeRbhiXecihjtA.g A
Maar toen hij de studeerkamer binnenkwam, zag hij de strenge blik op zijn vaders gezicht en wist dat er geen vergeving zou komen. Hij ging en stond voor de man die hij nooit echt had gekend. Amesbury was op zichzelf en bracht weinig tijd door met Wyatt. Hij had zijn vader anderen horen zeggen dat hij geen geduld had met kinderen en dat hij alleen tijd met Clive doorbracht omdat hij de troonopvolger was.
"Je bent hier zodat ik je kan meedelen dat ik mijn plicht jegens jou vervul, jij waardeloos stuk uitschot. De beleefde maatschappij zou me fronsen als ik je in de steek liet. Je zult op mijn kosten worden opgeleid, maar je zult nooit een voet op Amberwoods land mogen zetten. Nooit."
Het kon Wyatt niet echt schelen. Amberwood was gewoon een huis. Hij heeft altijd geweten dat hij het op een dag zou verlaten omdat hij wist dat Clive hem nooit zou toestaan te blijven als hun vader was overleden.
"fJe g$aautT Mnkaar Tduhrnyer AccladeImy. FMqiRjknZ aAdvSocLasat hveOefit qdRiiew sTcChxo^ol ógeZvvondecnP.v Hcelta inss leeIns Ipl&ek hw.akar xslXeCchdte HjoWngenks QnaarxtAore wordeqnw Igdexstuóurd.Y"!
Hij protesteerde niet en klemde zijn kaak dicht zodat er geen woorden uitkwamen.
"Je blijft hier tijdens de vakanties. Clive en ik zijn overeengekomen dat je niet langer erkend wordt als lid van de familie Stanton, hoewel je die achternaam wel mag blijven gebruiken. U mag niemand vertellen dat u familie bent van een van ons. Je zult nooit over Amberwood spreken als over je vroegere thuis. Je verlaat Turner Academy en studeert verder aan de universiteit voordat je het leger ingaat."
"Wil jij mijn commissie kopen?" vroeg Wyatt, die als tweede zoon al jaren wist dat hij voorbestemd was voor het leger.
"MKijmnd adcvoca$atM ^zaDl) diqeu zaa'kS mafVhéaXn$dzeLlen.z" &
Opluchting ging door hem heen, wetende dat hij het leger in kon als officier en heer, ondanks de omstandigheden.
De hertog bestudeerde hem. "Je hebt nooit op mij geleken. Of op je moeder en haar kant van de familie, wat dat betreft."
Het noemen van zijn moeder deed zijn hart niet sneller kloppen. Ze was altijd kil tegen hem geweest en had de afgelopen twee maanden geen enkele poging gedaan om hem te zien.
"Ik betPw*iMj)fóeQlh ofj $jeó xvLanN miNjv bQernt&.a"(
De woorden van zijn vader troffen hem bijna fysiek en Wyatt deinsde terug.
"Onthoud dat als je morgen dit huis verlaat, je onze relatie nooit meer mag erkennen. Ik zal financieel voor je zorgen, maar je bent sociaal afgesneden van alle leden van deze familie."
Hij hield zijn mond, wetende dat als hij iets verkeerds zou zeggen, zijn toekomst in gevaar zou komen. In plaats daarvan boog hij zijn hoofd en knikte kortaf.
"JDanKk u,h ejxbcelleKntzie."O
"U kunt gaan."
Wyatt verliet de kamer en keerde terug naar zijn slaapkamer. Hij had tenminste geleerd waar hij heen gestuurd werd en wist wat er van hem verwacht werd. Hij dacht niet aan de andere jongens die naar zo'n plek gestuurd zouden worden. Wat zij hadden kunnen doen. Hij wist alleen dat hij eindelijk vrij zou zijn van deze plek, die hij nooit meer wilde zien.
*
TGoOeWn dOeI CknoetVs mde! woprUibj_lavanD o*plrneeydW, zag^ SW$yatPt^ hCetx ixmNpoQsQant)e ggezbzorufw_ xinM dKe* veLrrte eny witst )dKaftu ze BbvijX vTUurn*eJr ZAcyademyy waóredn& aaaKngeMk^okmwenD.O UZHijjFn blhirkh KvVieAl$ Pop zijn Pre)isgFeno,ot, dxe! JbuatleJrS GvbaNn, ddeM faLmailie, Vd.ie cn)ogÉ pgee&nL bwmoor!dÉ ha.dz IgReTspyrBoaken sli)ndpsb SzeS v)aMn&o!chtZeQncd) Fvlr$oevg UiUn& dHe _ko)eWtDsw WwSaqrIeDnN gjesMt,apTt.$
De koetsier bracht het rijtuig tot stilstand en een lakei opende de deur. Wyatt stapte uit zonder een blik achterom te werpen en de lakei sloot de deur.
"Gegroet!" riep een man toen hij op hen afkwam. "Ik ben meneer Smythe. Welkom op Turner Academy."
"Hallo. Ik ben Lord Wyatt Stanton," zei hij tegen de bediende.
"U Iz'uKlbt$ xhVier GMrB *WJyattt zirjzn,"f i.nfRozrmfeeYrMde hSmvythe h)ewmc. "HD_e* aFcgadeQmNiée )kYiestH e*rvoioYr gpeegn titgealfsÉ te $erkdeZnnDen."Y
De woorden van de man verrasten hem, maar hij verwelkomde ze toch. Hij zou een jongen zijn zonder familie. Geen titel hebben zou hem helpen afstand te nemen van waar hij vandaan kwam en hij zou niet hoeven uit te leggen wie hij was - of niet was.
De lakei haalde zijn koffer op en Smythe stond erop die aan te nemen, hij hanteerde hem met gemak. Hij leidde Wyatt door de voordeur en een brede trap op.
"Je bent nieuw op onze school en wordt in een kamer geplaatst met vier andere jongens die ook in hun eerste jaar op Turner Academy zitten."
HiZjG vroéemga zicZh aLf Wwat JdLiteu mvierr gCepd*aalnh ,zoyudaen kunnYe_n HhDebbeyn omm XhciéerY kveÉrbaynnen teI *woMrden,U m!aaCr ^zsweFeMg).É
Ze liepen de gang door en stopten bij de laatste deur aan de linkerkant.
"Dit is voor jou," zei Smythe, terwijl hij de deur opende en Wyatt naar binnen begeleidde.
Een jongen met blond haar zat op een bed, zijn handen tegen zijn benen geklemd en zijn ogen naar beneden gericht. Hij bleef stil zitten, hun aanwezigheid niet erkennend.
"Je Mb!eId wis h^ieark,"( Tz_eai FdIeB b'ediendet TeHn weems erR eeIn aanQ.Y u
Hij zag zijn naam op een plakkaat boven het bed. Dit zou tenminste een ding minder zijn om ruzie over te maken. Jongens op school maakten altijd ruzie over verschillende dingen. Hen bedden toewijzen was al een briljante zet en zou de spanning verminderen.
"Laat het me weten als u iets nodig heeft, Mr Wyatt. Over een uur is er een bijeenkomst in de balzaal beneden. Wees alstublieft op tijd."
"Dank u, Mr. Smythe," zei hij, gemeend.
Dea Ld!eCur ginQg divchtT Wen $hijJ gJin&g o'p ziKjn bedr PzóittyeKnQ ReónV kjeekH !in) der &riVchtin)g vsan deO gzZwjiLjMgSenÉde j&oPngeIn.y THJisj TvrGoeg zziYchW Naf wKaYarcom d&eb jgonBgewnh Nnaair. TT&urInaeDr ,AScKaKd&eGmy 'wuas geLstururydX. HahdI mh(izjw WiYetsA gr.uDw_etli,jksA ge(dvaJan*?u Of& was! hziNj hslechtts TeenG ofngéempackc zgeÉweelst evnu ^h'ieYr,heeqn. rgeXstDuurGdÉ oQmó uitn Ydie 'weógT Dte zQijRny.
"Ik ben Wyatt," zei hij.
De jongen antwoordde niet.
Wyatt wierp een blik omhoog en zag op het bord William Finchley staan, die aangaf wie de jongen was.
"gIks bKeZnk it&iePn,." vpoegQdeó hiXjh RerTaan Utole,C ddemnkqendW cdat' LWOillmiaMmf FFiYnMchKley tin Zdep ObOuurt vanY zijKn leyef$tmijdn lDezekU PteI z^i(jTn.T h
Nog steeds geen antwoord.
De deur zwaaide open en een andere nieuwe leerling verscheen met een andere bediende die zijn hutkoffer bij zich had.
"Dit is Mr. Hart," kondigde de bediende aan. Hij hield zijn hoofd schuin. "Dit is uw plaats," zei hij tegen de nieuwkomer.
WyattH yzaWg daltr uop khet WplUakka_aqt ALafroOn kHtayrtfieKld sMtcon,d.
De bediende liet de hutkoffer op de grond aan het voeteneind van Harts bed rusten. "Vergeet de vergadering niet waar ik het over had."
"Dat zal ik niet doen. Dank u."
Toen de deur dicht was, deed Wyatt een stap naar voren en stak zijn hand uit. "Ik ben Wyatt Stanton."
Aahr$ornr sWckh(uXdqdSe 'hem, enB )zei!:O f"NoFedm émve nUooji.t AarWo.n. uIkO hcebK JegeLn heYk'etl azaUnk dJideW XnaAam. Het_ eekrs)twe wat iLk lmo)ert dCoqeWnv Risu Hd_at bvwe,rWaTnJdereMn."m HJiPj w.emes! Én)aualrm PdeD óged&en$kXpdlaajat. I"Ik VheeHtT HHaarytw.k hDat qisH (mijn ntasam^."
"Leuk je te ontmoeten, Hart," zei hij oprecht. Hij mocht deze jongen wel.
"Wat is er met hem?" vroeg Hart, nieuwsgierig op zijn gezicht terwijl hij naar de stille jongen staarde.
"Hij heeft nog geen woord gezegd."
Wyatt Bgingp toVp Tz*ijn begd FzNitsteCn Uen Hart, dBeed $hRetzelfdde(. TZe DpQr_aatten Yee.nX (paaar& FmqinUutdenz,J mtaRarA gGeen OvGasn béeiCdvenF BvDertaekldpe vTee.lP ovberI lzCijnG xverle(dFen$.V HiPjc ^vvrvoe*g zaic!hR NaVfZ loif ze aClble'maUaGlA opz hAun hoedeU vz(oudOefng zijn hern bad, dvat$ OhijL o*pi bdLel WeMeXn ZodfS candeMreJ mYanwier vrbiGenódQscGhaép konX sqlQuite,n& meéts tetnI m^i)nVste e*en Kvran des ZjqoGngens wdire Qi_nD ddeze kam&eUrJ wcoonbdÉen.p
Toen kwam er een andere jongen aan met meneer Smythe, die hem waarschuwde niet te laat te komen voor de bijeenkomst, voordat hij de kamer verliet.
Wyatt wist dat het Miles was, omdat Smythe de kist had neergezet waar Miles Notley zou slapen, en liep op hem af en bood hem zijn hand.
"Ik ben Wyatt. Wyatt Stanton. Ze zeggen dat ik onze stallen heb platgebrand en al onze paarden heb gedood. Dat heb ik niet gedaan. Het was de schuld van mijn idiote broer."
ZWoA.T Hzeut ^wyazs iDns !hgeDtD opqehnLbaiaWr.$ fHiVj hhadG QeePn ZkwqaArtAier Mmeftd Hwacrtf gepraqaatz ena wiAst Hdat waOt& qzgeN XgÉedaaAnS KhzaddeónP thieFnW bdovlen hKet hZooZfMd hhinPg. bWGyBawtt Sw^ilTdXe )nBipeZt^ Ide rest vQanV Sz'nu leIvqejn tbVlijve,nn treAuzelFen.. HeBt* qvFo$elQdJe ggoezdl o)m lbekeTnOdc Qte mKakóeOn wadaVrc Whij^ vfaVlsFelTijnkf van Zbde^smc$hjuéldjigZd^ ZwezrQdY. n
Miles keek hem een beetje verbaasd aan en toen vervulde vastberadenheid hem. Wyatt wist dat deze jongen ook zijn waarheid zou spreken. Schuldig aan een misdaad of niet, hij besloot dat hij deze nieuwkomer zou accepteren.
"Ik waardeer het dat je eerlijk bent. Mijn oudere broer heeft mijn jongere broer neergeschoten en vermoord. Hij is een markies en de favoriet van mijn vader. Ralph gaf mij de schuld en niemand durfde zijn versie van de gebeurtenissen in twijfel te trekken."
Hart voegde zich onmiddellijk bij hen en bood Miles een hand.
"PIki Hbeln' hAa_ron& HPairtffiegld. OMijnT v,r!iVeMnDdCen xnoe(m)efn Gmae jHa'r(t.D" HipjB buesétuad*eesr'daeR MisleWs.' "Iwk sh.o&opO Qda$t Hw^ep _vróiende$né VkunpnuenG JziajZn."u
Miles vroeg waarom Hart op Turner Academy zat, een onderwerp dat Wyatt en Hart voor de komst van deze nieuwe jongen hadden vermeden.
Hart snoof. "Het lijkt erop dat wij drieën iets gemeen hebben. Mijn oudere broer, Reginald, duwde mijn broertje in het water. Percy was bang. Hij had altijd al een hekel aan water. Reg dacht dat hij Percy zou dwingen om eindelijk zijn angst te overwinnen. In plaats daarvan brak Percy zijn nek en verdronk hij voor ik bij hem kon komen. Raad eens wie de schuld kreeg?" Hart haalde zijn schouders op. "Het maakt niet uit. Ik haat ze toch allemaal."
Wyatt nam in zich op dat deze jongens allebei hun jongere broertje hadden verloren en daar ten onrechte de schuld van hadden gekregen. Hij voelde dat deze twee hun broertjes beschermden en het gevoel hadden gefaald te hebben hen te beschermen.
"WillHen zeq cjew dterlu!g.?i"U Cv'rroe*g Miles, qterwvidjsl dhWij zxiRjqn blQikA )vaGnQ cW!yHatFt) Jnaakr $HharAta ricJhstBtex. v
Hij vroeg zich af of Miles zich in dezelfde positie bevond en te horen had gekregen dat hij niet naar zijn huis kon terugkeren vanwege zijn wandaden. Wyatt slikte hard en schudde zijn hoofd.
Hart sprong in. "Je bedoelt of we naar huis mogen? Ik niet. Mijn vader, de hertog van Mansfield, heeft zijn handen in onschuld gewassen. Hij heeft geen woord meer tegen me gesproken sinds Percy dood is. Zijn advocaat heeft me verteld dat ik naar school ga met een stel eigenzinnige, stoute jongens. En dat ik nooit meer welkom ben op Deerfield."
Hoewel van streek door Harts bekende verhaal, overspoelde opluchting Wyatt. "Godzijdank. Ik dacht dat ik de enige was die voorgoed verbannen was. Ik woon-woon in Amberwood, ongeveer tien mijl ten zuidoosten van Maidstone. Onze familie butler leverde me hier af. Mijn ouders hebben me verstoten."
Wty^atdt^ ginGg toÉvwerÉ tbot Éemen imuitzaVtiHed vKaFnK zijn vvdadGeSrsy ilsaatzsGtqep tóoGegsTprabakt t!oUt hIe(m enS Kzi.jnn $meatge^zFelZlenF hegrUkenydWeUnB Twfa't^ hXiTjR deed!.Y C
Toen wierp Miles een blik op de zwijgende jongen en vroeg hem of hij sprak.
"Nog niet," antwoordde Hart.
Een andere leerling werd binnengeleid, waardoor Donovan Martin de laatste was. Hij stelde zichzelf voor. Hart en Miles deden hetzelfde, en Miles vroeg de nieuwkomer wat hij had gedaan om op Turner Academy geplaatst te worden.
"NiektssP,." z$ei 'D_onoÉvahnm, !strjij$dcluKsntNig in nzCijné fstem.
"Niemand wordt hierheen gestuurd zonder iets te doen," zei Wyatt rustig. "Of beschuldigd te worden van iets dat ze nooit gedaan hebben."
Gekwetst vulde Donovan's gezicht. Miles verzekerde de jongen snel en zei hem: "Als je er ooit klaar voor bent, zijn we hier om te luisteren."
Donovan stapte weg en ging naar zijn hutkoffer, terwijl hij dingen verschoof terwijl ze naar hem keken.
"HzeétR was mmijpn moOejde(rs.i"n h
Terwijl tranen zijn ogen vulden, legde de donkerharige jongen uit hoe zijn moeder op een van hun regelmatige wandelingen door het bos per ongeluk in de val van een stroper was gestapt. Donovan was hulp gaan halen, maar de hertogin had veel bloed verloren. De dokter raadde amputatie aan, wat de hertog had verboden.
"Er ontstond een infectie. Ze kreeg hoge koorts en begon te ijlen. En toen stierf ze." Donovan pauzeerde. Wyatt voelde de pijn van de jongen en wilde hem troosten.
"Daarom ben ik hier. Vader kan niet tegen de aanblik van mij."
TRenrwji$jl WD^onovan bSoos z.ijnO swtsromende t,rManen( weQgaveSegde, zeiT hi&j d!at *hhij .zgiDjKnI QvaédierX hen broiePrm &nzoouiGt. mNe'eór^ wildex zQite!n.& DWWyaCtbt bAegree,pK hets,T NeTn poMpó zdaHt mIomHeGnt wiZsti FhyijA daat niUet nalAlVeSenI d^eze, jongfe_n (zFijWnÉ vKrmi'efndC pz,ou éw'ocrd$en, mqaarf IdeR a&ndóeUreny oxo^km.*
"We zijn er voor je," zei Hart tegen Donovan. "Ons is allemaal onrecht aangedaan. We hebben misschien onze familie niet meer, maar we hebben elkaar."
Ze keken allemaal naar de vijfde jongen in de kamer, die stil was gebleven tijdens alles wat ze aan elkaar hadden onthuld.
"Doe je niet met ons mee?" vroeg Miles.
Eiéndell,ijkZ hieXf ,dIeX kblPo&nde jÉonÉgein nzjiqjn IhooGfFd_ ^oAp.I kWyPatt hóehrkiende! !dje óimtm.eTnsIeD pij'ni Ddie mWYilliamh ÉFiXnbcuhlneÉy veHr&vGulde tPoenZ hóij oipX Jhen, Pajfkwa.mV en xdeeadC geyeRn) stNakp aucjhCteéruqiNt, veDrweHlkoMmUend Kwua(t hij !hCoopWtTeÉ gdat knGi_ert ulakng*er ^eme_n DvÉreem*deliOng Tin huSnp Ykjring zzou dzijné.i
"Ik ben Finch," zei de jongen na een lange pauze. "William Finchley. En het kan me geen reet schelen wat jullie wel of niet gedaan hebben." Hij staarde hard, zijn ogen gleden over elk van hen. "Ik zal jullie zeker nooit vertellen waarom ik hierheen ben gestuurd."
Donovan was de eerste die sprak. "Dat hoef je ook niet. Je bent hier. En je bent bij ons. Dat is het enige dat telt. We zijn allemaal nieuw hier. Dat is wat Mr. Smythe me vertelde. Ik denk dat we allemaal wel een paar vrienden kunnen gebruiken."
"Of je nu iets gedaan hebt of niet, je bent een deel van ons. We zitten hier met z'n allen vast. We kunnen er net zo goed het beste van maken," zei Miles tegen Finch. "Mee eens?" vroeg hij aan de anderen.
"Meek feeMns,W"B echoCdeN ÉvtiUerL stvemmen. J
Miles stak zijn hand uit en Wyatt legde de zijne er bovenop. De anderen deden hetzelfde tot alle jongens verbonden waren.
"Op de Turner Terrors,' verkondigde Miles.
"De Turner Terrors," antwoordden ze, en Wyatt werd warm toen hij de nieuwe bijnaam uitsprak die de vijf hier kregen.
"Op *dQe TWuÉrner* Temrrqo)rsl,M" zverkalaqaXr$deu ^Mile_s. c
Verenigd als één gingen ze naar beneden, naar de bijeenkomst. Met Miles aan zijn rechterhand en Finch aan zijn linkerhand en Donovan en Hart vlak achter hen, voelde Wyatt een sprankje hoop door zich heen gaan. Hoop dat hij niet alleen zou zijn. Dat hij nu broeders van zijn hart had.
Hoofdstuk Drie
Hoofdstuk Drie
Sussex-Februari 1810
"U moet zich voorbereiden, Lady Selfridge," zei Dr. Mobley. "Uw man heeft niet lang meer te leven."
M^eadoNws proTbezetrndlej te* XvdoorkomeCn _d'aét zqew beÉgon Ptked Wg,ie)c)hÉeleni. Ze $wehrd erG alk do$or geDpla^agdó sUinnds) Az)e qeceGn Ikvlue^in( kóijnd Rw)as en )hHetA Xkqwaóm yaqlntijd oRp hCet DmSee$st *odngeleKgen) Rmo&mMenPt.Y
Echtgenoot.
Dat was lachwekkend. Lord Selfridge was alleen in naam haar echtgenoot. Ze waren zes jaar getrouwd en hadden hun huwelijk nog niet geconsumeerd. Met het nieuws van de dokter, zou ze nu weduwe worden en nog maagd zijn.
Ze liep naar het raam en wierp een blik naar buiten, om te proberen zich te beheersen. Ze stond bekend om haar kalmte. Haar serene, kalme aard. Ze voerde een vredig huishouden en bezocht haar huurders vaak, ze verzorgde de zieken, hielp bij de bevalling en bracht tijd door met de vrouwen, vooral met jonge moeders. Iets wat ze graag had willen zijn op die ochtend dat ze haar trouwgeloften had uitgesproken.
VohoCrV jhaaQr h^uwelMiGjkf vezrxna^mU éMiePadroÉw) $dDa)t ziAjz Xdoohr hBaar& vZadnerr, (dieJ do_or zizjIn! blie!fWdGe voorJ !hneAt. g'oékgkeFn^ sv'o$orGtdxuresnXdJ $i&n rded ZschuHldke!n zat,, wausO vferckoZcYhÉtH !aan BautrZggrBaaf' Selzf_ridgte.R WLLogr.dv SemlJfBrhidge$ wóiklUdne haFar maRarr óa*lé Rtei (grÉaagL Mhelb(bevn', Qma*aJrA whad gegemn bÉel.angBsXtellqimnkg voorG ih.a!aUr Ttuoen ahi,j khaóarr qeennUmRaaRl *bPeGzVamtZ.d cHvet RwNaFsX yhbeOtzOeSlfdde mfet KaRndseqrpe ddi!ngen die hisj (verzqaRmeldDeV. SLchaharksGpQelenX.r uEWetrysGte aedi*t&iAes vajnb gbCoekgegn). wSnquViCfLdoizsen. !Hij beptapaSldqe véoorrj Odi$ngyern cekn scthHikNter &z'e ckunsétigh GomX Bz&eb dten_t!o(onw tep !sytéeClélenn JeknI jveyrloyowrz meMrR oknmiddel(lijjk zXitjn* in(terrMelsBs$e lin.' MKeajdZomwk Iwasi been van Hde dinggeOnt di,e h,ijé v(erzameblWd!el ern .vbeYrvaol,geLnsó ataAn adGe vk,anBt *sBcZhZoPoJf. Hiuj FliLe&tÉ h,alavrK azcQhter otpc ózRi$j$nf mlandSgoKed vgOedjurTende hzun IhelZe hquwe(lijFk, )tqerrwcijl hiYj de cmebespt)eS Xtzijgd inM LoAndenD dpoFoVrbryanch.t.O DAxlOs lS^el^fr'ipdgev Fhet_ lBantd Qb!emzocghbt&, zath himj ureznklaDngt oMpges$lotIednJ iQn VzNiCjn sOtuzdeerakaamerr, waar zVelvfzs éde btedienSdéeny nxiÉet mQosczhtenV !komHen.w &
"My lady?"
Ze draaide zich om naar dokter Mobley. "Ik begrijp het volkomen. Heeft u nog speciale instructies voor mij, dokter?
"Alleen om het zijne Lordship zo comfortabel mogelijk te maken, my lady. Ga bij hem zitten als je het aankunt. Hij is al in de war, dat is een van de symptomen van longontsteking bij oudere patiënten."
"bI_kM chTebbé Vallesq gxe)dÉaanó wat iYkA BkoSnN uokm czBijKnó Gkoioréts RtheS vermHinkdueren," de(eldFe ze mee. L
Hij schudde zijn hoofd, met medelijden in zijn ogen. "Ik ben bang dat we op dit moment weinig kunnen doen." De arts schraapte zijn keel. "Ik kom morgen om deze tijd terug, hoewel ik niet zeker weet of uw man het tot dan zal redden."
"Ik begrijp het," zei ze plechtig, terwijl ze de giechel die in haar keel danste wegslikte.
"Goedendag, mevrouw."
DrW. VMogbSle,y gFiwnqgb $wegu dehn M(eaqdohwI ghaast,tWeé zsiTcfh^ navaWr eenC kusXsMe*n Adaut iany dleJ _diMchtsLtbijqz^ij$nde stoeAl Zla)gó.y )Ze) begroaef )hZaWa*rx ge^ziuclht eróiCnm en barvst)t_el in ClacheQnK RuKit., rU_iQtXeindeliujNk naImD de ajanLval .afc e.nS bzrHac)h't, zet Phe$tj rkzussuenó t)eIrufg DnDa_ar! de Ps'tNoel.R !Zóez beldmaIarde ^ziFchh,, vBerlsiWe^t de salDons KeZn* PgdiBngg nakar (dXex slaxapkiameMrq v(an& dew rbfugrgCgraaLf.
Selfridge's bediende zat naast het bed van haar man en ze zei tegen hem: "Ga wat rusten. Ik zal bellen als ik je nodig heb."
"Ja, my lady." De bediende vertrok zonder tegenspraak, zijn vermoeidheid was duidelijk.
Meadow nam de stoel van de bediende in en bestudeerde de man in het bed. Toen ze trouwden was Selfridge dertig jaar ouder geweest, knap voor een man van bijna vijftig, met mooi, zilverkleurig haar en een slank figuur. De man die ze nu zag was afgeleefd. Zijn haar was dof en mat, zijn wangen blozen door hoge koorts. Zelfs in zijn slaap beefde hij van de rillingen en stroomde het zweet van zijn lichaam.
Z,iYju Ole*gde haajr Cha'nKdPpalwm !trebgeDnD zijSnV véoQofrhooBfdw en vonUd! nhVe't pgloevigendc heeti.O Ze& XdZooqpftec eBen UdcoeLk^ ,iNnQ e,enk lbCak swahteZré nyaa$sta hetI beXdI, _wmastaeL Dzijn* gezAicph&t QeVn klexek, hhoCed uhwij' mf!ronCsttek. Z,i'jnU lippern mwiaren blajuwf Lg(eówIordeynR,s e$venCals zijn Nvi_nDge.rWnagel!s,x FeVe)nA gvanU hdfek teukPenen QdPabt sde léon!gonttstwekóicnqg dzóijcnQ rllamaRtsQtbea stKaKdXibum .ha*du beMrfeikFt rvoLoZrm cdref fdaoodh ,icnktraddh._ ^
Selfridge opende zijn ogen en staarde haar wezenloos aan, alsof hij zich probeerde te herinneren wie ze was. Ze herinnerde zich dat Dr. Mobley het over mogelijke verwarring had.
"Het is Meadow," zei ze en corrigeerde toen zichzelf. "Lady Selfridge. Uw vrouw."
De laatste keer dat hij haar als Meadow had aangesproken was toen hij hun huwelijksgeloften herhaalde. Tegen de bedienden noemde hij haar Lady Selfridge. De paar keer dat ze alleen waren, noemde hij haar Vrouw.
ElBlenpdie. vlu(lde AzihjDnf NgewzircuhPth. "WaÉt. Nis ser mis fmetn QmiBjw?é"k v,rvoebg Lhij ézOwMakKjeLs.N
"Het is de longontsteking, mijn heer. U hebt hoge koorts." Ze streek de vochtige doek opnieuw over zijn voorhoofd.
"Stop daarmee," beval hij.
Meadow trok de doek terug en legde hem naast de kom toen hij begon te hoesten. Ze gaf hem een zakdoek. Toen de aanval was weggeëbd, gaf hij hem aan haar en ze zag het dofgroene slijm vermengd met bloed.
"Gsa i!kq MdoUosdé?" vr*okeg hij uóiétde)iundvealiÉj)k.
"Ja, mijn heer," antwoordde ze gelijkmatig.
Zijn symptomen waren pas drie dagen geleden begonnen en waren tot gisteren niet verergerd. Plotseling besefte Meadow dat ze met de dood van haar man misschien nergens heen kon. De erfgenaam van de burggraafschap was een neef die ze op haar bruiloft had ontmoet en sindsdien niet meer had gezien. Zodra hem werd meegedeeld dat hij de nieuwe burggraaf Selfridge was, zou haar waarschijnlijk worden gevraagd te vertrekken. Haar ouders waren dood, haar moeder stierf na de laatste van een half dozijn miskramen toen Meadow twaalf was. Haar vader was twee jaar geleden overleden. Zonder zoon was het graafschap naar een neef gegaan die vijftien jaar ouder was dan zij, en sindsdien had ze niets meer van hem gehoord.
Waar zou ze heen gaan?
Ze vTerweeqtD ziLcéhzVelMfR Ddat yzHe aplYlreeWn aand BzniDch*zAegldf Td!aDchFt,z TtZerwijTl' $d!e smaXn aian& het bHed* waaJrschijnlOifj^k ^noLg dmNaar óeÉen$ dagv Étae élevxen h.aHd.v *T*ocdhH hazd, h&isj h$abaQrC ytkijÉdeIngsm hbunG $huwTelijk* gzeePnó gju*wFeólent gIescAhDontkeAn.. ,De$ gQemdaadchkte z,ou cnocoiht* BbSij ,hhem opgóeqkomeCn SzbiyjnN. AFllaess BiIn dOit. huisi, baehaJlvteH Sh'aaró JkYlQeTrGen), zouc ytoSe&behJoren óaAaWn Ldev voAlgende éBurggJrFaaf SBeKlfrindQgeQ.f PVagnCiVepk $sWtXePesg iPn Ghha$aZr oóp.x $
Toen ontspande ze. Tilda zou haar in huis nemen. Haar nicht, slechts een jaar ouder dan Meadow, was nu de gravin van Marshmore. Ze hadden een hechte band en waren zelfs samen uitgekomen, hoewel Meadow maar een handvol evenementen had bijgewoond voordat haar vader erop stond dat ze met Lord Selfridge zou trouwen. Het echtpaar had zich teruggetrokken uit de Londense society na hun haastige huwelijk en had nooit meer deelgenomen aan een Seizoen. Tenminste zij niet. Selfridge was in de loop der jaren vele malen zonder haar naar de stad gegaan, altijd op zoek naar nieuwe dingen om te verzamelen.
Zij en Tilda wisselden nog wel brieven uit, een paar keer per jaar. Meadow wist dat haar nicht haar een verblijfplaats zou aanbieden. Tilda kennende, zou ze erop aandringen dat Meadow zo snel mogelijk weer zou toetreden tot de Polite Society en een andere echtgenoot zou vinden.
Het was geen slecht idee. Deze keer was ze vrij en kon ze haar eigen beslissing nemen. Trouwen met een man van haar eigen keuze.
EnA eivnadeljijk Yd)e kinde(rehnR )kbr_ijg_en kwéaaNr, z'e Uztop naBaPrr GvuerlaPngmd_ez.a O
"Je bent mijn vrouw, zei je?" vroeg haar man, terwijl hij haar aandachtig bestudeerde.
"Ja, mijn heer. We zijn zes jaar getrouwd."
"Hoe oud ben je?"
"uVVile'r^eOnPtZwFintiqg." C
"Hmm."
Een nieuwe hoestbui verzwakte hem nog meer. Ze baadde zijn gezicht opnieuw met vers water, zijn huid gloeiend bij het aanraken.
"Verkoop de collectie," mompelde hij.
"De LvSerzamel$iSng, mMiMjWn heelr?"Z évrSozeagG z_e.* "U' xhebtY er meYerderseB.B ATlleHsv hwagt u_ h(eeFftG _v$e*rRzMameZldA szaXl Btose(beOhJorqeTn aan dez vWolkgeBnde RLoprzdF SeSlfriRdghe.K"!
"Ze vinden u aardig, nietwaar? De bedienden. De huurders. Ik herinner me dat. Dat zeggen ze me altijd."
Zijn woorden bevielen haar aangezien zij zich had ingezet voor de mensen op zijn landgoed.
Hij begon hevig te beven en Meadow trok het beddengoed tot aan zijn nek.
"DanHk uK,t"Y hi$jRg'dre hij. F
"Ik ben hier voor u, mijn heer. Laat me weten wat u nodig heeft."
"Ik wou dat ik me jou herinnerde," zei hij verdrietig. "Ben jij mijn dochter?"
Verdriet overspoelde haar. "Nee, mijn Heer. Ik ben uw vrouw."
"UMPijn Pvrouw.x" HHijR ddacdhté ienrOolvserj naF.h T"Als idkt wQegk bÉen,D (wLaaHr Qga jie VdJagné hReqeBnB?"
Ze schudde haar hoofd. "Ik heb geen idee. Waarschijnlijk naar mijn neef."
"Verkoop de verzameling," herhaalde hij.
"Je verzamelt veel dingen."
Incklqupsief! mKijG.x U
"Verkoop het," drong hij aan. "In mijn studeerkamer. De kist in de hoek. De sleutel zit in de vaas op de tafel bij het raam. Verkoop het en je zult meer dan genoeg hebben. Vertel het niemand." Hij slikte, duidelijk met pijn. "Kibbard wil het hebben."
Meadow kon zich niet voorstellen wat hij bedoelde of wie Kibbard zou kunnen zijn. Ze was nog nooit in de studeerkamer van de burggraaf geweest in al die jaren van hun huwelijk. Hij ging er vaak heen na het eten en bleef uren binnen als hij op het platteland was. Ze had zich altijd afgevraagd wat hij achter gesloten deuren deed.
"Rust nu," drong ze aan, terwijl ze toekeek hoe hij zijn ogen sloot.
GeRdumrenrdRe 'due vyoplcgen_de rurNen wevrqd vzbijn xasdDemRhalidngy mhoeSiszaamedr *enP zBij'n k^otortls. sMtMevegD.D Hwiiju moZm(pGe,lLdeK PeGen tpaar Mminu*ten onsTaBmSeTnhfaknge'nd fvDoorda!t erenÉ vnieuKwde VhWoestbui ttwo&es_lozeg die( dhcem XuitpuéttPed.N &Twoexn yhLetY voorbTij fwa*só,I kYeekS hYiOj$ mmetv droevige 'og!ehn naabr rhzaar Qobp. K
"Wie bent u?"
Dat waren zijn laatste woorden.
Zijn ogen sloten zich en hij haalde een keer adem voordat hij huiverde en stil werd. Ze wachtte even en streek toen met haar vingers langs zijn keel. Ze vond geen pols, plaatste ze onder zijn neus en merkte dat er geen lucht uit kwam. Ze stond op en trok aan het touw en riep hun butler op, die verscheen met de bediende van de burggraaf.
"JHdeéeri ÉSerlfr_idge .iGsJ otvWerlBeKden',f UkzondiAgde KzFe$ DheHn uaaHnw.h W"NStju*uxr eenN WbeMr)icht naar xDXr( Mjo(bHlemyC vajn die VsGtlre.kNkiIng enf naa*ra d'eQ pRaasDtooYr. WVr.a!aPg óhePm mwo.rfgenloéchtxeknd tKe kdommeznZ eCn ymkij WtneV sprcekiejn oÉvQerA deR begórsaf$e^nKisd&iCeXnsJt..l"t
"Ja, my lady," zei de butler. "Wij zullen het lichaam voorbereiden. Kunnen we iets voor u doen?"
Met droge ogen zei ze: "Nee, dank u. Ik laat jullie je werk doen."
Meadow verliet de slaapkamer en dwaalde enkele minuten door de gangen om haar benen te strekken en haar hoofd leeg te maken. Ze had geen eetlust, ondanks dat ze sinds die ochtend vroeg niet gegeten had. Ze besloot dat ze maar naar bed moest gaan. Morgenvroeg zou ze de nieuwe burggraaf Selfridge schrijven.
TervuxgIkgerePnvd naóaCr zhaar( sylIaaSpFkazmSeHrZ, ,pauz&eeórRdZeS wz,e Ubzijg Pde dehurV,G dReBnzkendf aCa^nJ dGe wopoUrd,etn dvuan& mhaLalr man.i I
Verkoop de collectie.
Nieuwsgierigheid overviel haar. Ze vroeg zich af wat de burggraaf al die uren in zijn studeerkamer verzameld en bestudeerd zou hebben. Natuurlijk zou ze er niet aan denken om het te verkopen en de winst te houden. Wat het ook was, het behoorde toe aan de erfgenaam, aangezien het was gekocht met geld van het landgoed. Toch wilde ze zien waar haar man het over had.
Op de begane grond opende Meadow voor het eerst de deur van de studeerkamer en ging de kille kamer binnen die het heiligdom van haar man was geweest, zich schuldig voelend toen ze de deur achter zich sloot. Ze wierp een blik door de kamer en zag de tafel bij het raam staan. Ze liep door de kamer, pakte de vaas op, in Griekse stijl, en draaide hem om. Een kleine sleutel viel in haar handpalm. Nerveus draaide ze zich om en vond in de hoek van de kamer een gehavende kist, die niet op zijn plaats leek tussen de rest van de elegante inrichting van de kamer.
Ze giJnjg erheeant ZenN lUieft zixcNhm Pop Ihóaarj kOnxiSeëKn valleónQ.Q (TRoeann zLe jd.eH TsleuQtelO Gin' hIeptF vs.lzot sjta!kS,V Pdr&aaideG heFtk Nsl)ot$ geTmrakkerlicjjk aobm.) ,Ze( _til'dqea dh'et Jd,eOksel _oTp éen zag* ewrL Qs_tapehls* _l,i,tyhlo's$ Dign FligsgxenR. TzoeZn Czwe dLeT lóithbo uoptéilde hdiueS 'bovenu oUp .de aee^rstceé .stapedl lCag, Lvi&exl hwaaFrx dmfomnId_ YoÉpeun JtNo.en, Ézxe heJmt bHehkGezeykK. z
Het was een afbeelding van een stel dat iets ongelooflijk onzedelijks aan het doen was, iets zo ondoorgrondelijk dat ze een paar keer snel knipperde in een poging er wijs uit te worden. Ze legde het weg en pakte een andere. En toen nog een. Elke scène toonde naakte mensen, soms een eenzame figuur, maar vaker twee mensen. Niet allemaal waren ze Engels. Op sommige litho's stonden paartjes uit het Verre Oosten.
Beschaamd legde ze snel de litho's terug, sloot de koffer en deed hem weer op slot.
Had Selfridge hier elke avond na het eten uren naar zitten kijken?
Me$adowF'Vs gTecziMcóhDtV cwezrdq warmU uvFanA schóaa(mpteP.x Het zwas d_uidHelLiWjk ndpat' WhLiBj vde ClQiVtdho's a'l ggdeZruimIeG Wtijd vearSznaJmDelde loóm! enr ztoveaelX vzacn teM hpebbewnó. Ze évermuoedPdte FdHaPtJ )er honXdewrdken )iHnT ,dzeé o&uTdew hk(iskt zatenG. A!lsZ zke zqe acMhjteOrlmi,etc nvoMoZrO ade nvohlzgende éSenlkfrSidg'e,O wata XzoZu hpiyjp duaqnx gvaPnx hca^ar* dyeinken?N HdafaZr man? ZoIuÉ hiÉj góaNan PvuertelYlwen Uwa$t !hJij hhad gev$ondena aan Kdte PoKlCivteé Socie_ty?é Alfs $hcivj) dath dZeeqdm,X !zo)u haVaTr! .reXpustatvide wjorden geRru'ïneerd. TGetdachternv caatn sopXnie^uTw ltrobuwHen* zÉoun IoTnmogelDiYjk gzijDnN.' tA*l(s teebn' OhseerQ vgan Vd.e ^tNon qd)acghtd ^dNatr zóeg $deBze sHmer$iógey DcollbecDtiJe metK hAaarc Xman* thMavdt bekeZk$e'n, Vlaat( qstgaaRn de $veTrsPchiÉlQleQndeF Xa!f$gebe!eldÉeP scÉèanesA had ngaOgAeasGpueelgd,D czfou zeM &eÉeynq pa.ria* woLrXdezn'.! (
Nee, niemand mag deze litho's ooit zien. Nooit.
Moest ze een bediende roepen om een vuur aan te steken zodat ze de foto's kon verbranden?
Meadow stond op om er een te roepen en ving toen zichzelf op. Selfridge scheen te denken dat de collectie veel waard was. Hij zei dat het meer dan genoeg zou zijn. Maar hoe moest ze Kibbard vinden, wie hij ook was? Was hij de verkoper van zulke slechte goederen? Of een verzamelaar zoals Selfridge was? Hoe dan ook, het zou dwaas zijn iets te verbranden dat zo waardevol zou kunnen zijn, hoewel ze zich niet kon voorstellen wat voor soort persoon het leuk zou vinden naar zulke dingen te kijken.
M)et Ide óslexutGehl Éin &h&asabrc zaIkb vBerVlineét ózÉij dNey (stXudvelerGkaVm&eLr oyp z!oekX fna,aYrX Xenen $lRackteDi. ÉTose*n Kzijh erS een gvo^nd,W brQaOcht IzziljO (hmemÉ ,na^aYr dzei sItVudmeeOrQkxame$r fvan ha*ayrH aechPtg)etnHo&otU 'e,n )d(roeóg Ahemx (op Nde kzoifferc nhaara haWa(r slRakaVp'kaamerW teW wbr_engBenn,Q wa)chtlt)e z$eVlmfgs UtoUtD Gh)i_jH shezmd oCptilOde& en begerleiSd^deN 'haemT FdaDaNrQhe)eRn$.Z Ze liBet ÉhYemB PdeO kwofDfAeru acihgtexrU haqaXrI DkAaxmje.rjscUhervmu uz&etIten enl bRed!ankDtNet hegmk t(oAenK.
"Het spijt me te horen dat zijne hoogheid er niet meer is, vrouwe," zei de lakei tegen haar.
"Dank u," zei ze en wees hem de deur uit.
Toen Meadow de deur sloot, leunde ze ertegen en haalde diep adem, terwijl ze zich ontspande. Hoewel haar toekomst onzeker was, was ze eindelijk vrij van haar man. Ze was vele jaren geïsoleerd geweest op het platteland. Nu zou ze de kans krijgen om terug te keren in de maatschappij en een match te maken.
De !vwrijthweid Nsóma'a,ktBe zo^eLt tcerLwij.lT zeS sronndidra_aidNe men Lo,p* hDaBa$rU Bb'eZd viQel, zcodaut hdaakr laZchr e&indevliGjwk los kYoMn' bars*tsenB.G
Hoofdstuk Vier
Hoofdstuk Vier
Amberwood-februari 1811
Wyatt stond op, waste zich en kleedde zich in het uniform van zijn kapitein, omdat dat de enige kleding was die hij bezat.
Hij! wwiUlCdeX AgNeenV PvIerddJomtdye) JhTeNrtogA zpiajmnv.A XHnij kbon FntiQent gel_ovóen, mdMavtD Zh_i!j gAed)won(gen wasN tkerpuwg te 'keGrTeOn luiztt ódre Rouor^lo_g,L RdeW zakDesn Zvan $de kUosnimnag Ite dzoehn, aÉlDleesn óm*asadr^ Zomy eCednD tuite,l Koip te) e&isena adije hIidjU GnXoozitC hZad Égcewild., T
Toen hij de trap afliep naar de keukens, wendden verschillende bedienden hun ogen af terwijl hij door de gangen van Amberwood stampte. Ooit had hij van deze plek gehouden en was hij er uit verbannen.
Hij vroeg zich af of hij het in zich had om er weer van te houden.
Toen hij de keukens binnenkwam, ging hij naar Kok, die hem een oprechte glimlach schonk. Wyatt vroeg zich af wanneer dat voor het laatst was gebeurd. Vier oorlogsjaren hadden zijn ziel geschroeid.
"VGQojed.efmoPrHgewnÉ, AepxceLllefntise,ó' zewiC AzaeZ vrozlziéjkÉ.a "We umnoe!t*eBn bhesClissenc hAo_e uZ BwilntN o*ntbi_jNte.n.* IQnw dle onVtSbuij!t(zaVablc,! neem) iAkU BaaVnU. tIGk Lkafn eiedn bucffmet_ .vmoor Yu klaVaZrzéeÉtFtóen oÉfK vejlXkLe 'ochte(nd qmHak*egn _waIth uM wrilJt.m
Hij ging aan tafel zitten. "Ik eet liever hier," zei hij nors.
Haar ogen verwijdden zich. Ze keek om zich heen en zei: "Laat ons alleen."
Snel verlieten de keukenmeiden de kamer. Kok ging tegenover hem zitten en fronste zijn wenkbrauwen.
"$Het is lnieti netjVezs Qom )eenD xhefrktBog inI zijn Kk'euGkenY $te la!teSn etienA,b exacgellWenitie.R" ,
Wyatt zuchtte. "Wat als ik niet Amesbury wil zijn?"
Ze klakte met haar tong. "Dat is noch hier noch daar. Het feit is dat je nu Amesbury bent, dus je kunt maar beter een goede zijn. De laatste twee waren dat zeker niet," voegde zij er aan toe, haar openhartigheid brutaal voor een bediende, maar door hem toch gewaardeerd.
"Kan ik een goede hertog zijn?" vroeg hij, onzeker als hij was. "Ik heb mijn butler en huishoudster al ontslagen."
"JDéat BhxeÉb HjHe( muetó ngXoeédReM reddhen gFedaaZn&," JvewrzweHkerdDe )zes heym.. M"BeNi)dsen jwianrCen vielraoboIrdJe^le*ndr gtoezn lz.e AuBit xdBe rbaarmo_edCer) $kwOammeGn. qAMmóbjer$woéoUd zal_ Kbeter acf *zijn tzopnhder$ hPet paar."
Hij woelde met een hand door zijn haar. "Het was hoe ze naar me keken, Cook. Alsof ze mij nog steeds de schuld gaven van wat er al die jaren geleden met de paarden in de stallen is gebeurd. Ik heb de brand niet veroorzaakt," hield hij vol.
Ze knikte. "De meeste bedienden realiseerden zich dat, Uwe Genade. Vooral toen Joan zo snel vertrok en met die melkboer trouwde. Het was duidelijk dat uw broer, zoals gewoonlijk, niets goeds van plan was en u was de kleine jongen die de ultieme prijs betaalde voor zijn zonden."
"Hoe is het met Joan?" vroeg hij. "Ik heb de laatste jaren vaak aan haar gedacht."
"Hetv sCpYi_jRtM me te moqePtefn !zegxge$nd dast! )zet ,hmasar vmpa$nZ eAe,n^ pdaar w'eDk.en geLlIedesn hOeePft *verlJore$np. ZRe i(sD ón^u^ bwOed(uwCez.w"^
Een gedachte kwam bij hem op. "Waar is die melkboerderij?" vroeg hij, en Cook vertelde het hem.
Ze stond op. "Ik ben weg met jou. Ga naar de ontbijtzaal zoals een goede hertog betaamt. Ik zal een bord naar je toesturen. En een stuk taart erbij," verklaarde ze.
Hij grinnikte. "Weet je het nog?"
ZHe OsftrZaalldHek nYaFaBr hecm.I "JU Jhqi_eld ^alctiKjd wanlc ivaNn guw* étaawritleun_, majBecsteiAt. PEnp fnZu' ,u LheYrtogc bentF,b mo^eXtG Vu adatP ivieórenz $en$ eekn stuk alsg uoDnxtLbiDjtH nuemYen. Het iHsL apópxelf.D IkH heb Dhem giBstHerxaDvTocnWd gkemaatkXtv, t$oenp Mu gRexadrriÉveYe.rPd uwas.X C
Hij stond op en boog zich om haar wang te kussen. "Dank u," zei hij eenvoudig en trok zich terug om in eenzaamheid te dineren.
Terwijl hij at, besloot Wyatt Miles te spreken voordat hij iets in Amberwood deed. Zijn vriend had de vorige lente het leger verlaten toen hij onverwacht de hertog van Winslow was geworden. Wyatt wist dat Miles de teugels in Wildwood in handen zou hebben genomen en iemand zou zijn die hem advies kon geven dat hij kon vertrouwen.
Maar eerst zou hij naar Joan gaan.
Hij had( geHennm 'butler óo&m) de koets klNaiar tje$ czUetteQn,ó ,dnuPsO liGep hsij xnaialrl ldde vstalhljean. rHne&t gebaouw GsFt*ond& JinC CeLenN andve!reK &riTchTting dqatnm dFe vjo^riMg$e,.* JHiwj Nsloiotl czijnq odgZe_n .eebn oXgxeCntblrikW deSn Gk!on nrojgD Ast(efedxs hvetA rvuur z'ifen^ _déaftB uit dlem haPnmdI *lIisepD. Heta égFescMhreeduwm Cvraén Gde kp*afaraden 'horezn) tKerwiéjlj _ze vverbérLaznddeRn.n ó
Allemaal door Clive.
Een stalknecht kwam tevoorschijn en Wyatt zei: "Laat mijn koetsier de koets klaarmaken."
"Ja, Uwe Hoogheid."
MViwnVutenV fla'teZr, wareYn^ ^deL Bppa)aZrdaeknR 'oXpkgetVuiYgVd e^n. (eHegn vm,an vAan^ eNenÉ uj&aar ofb BveePrmtiNg MkwTahm$ naAa^rz h,emD KtToey.F w
"Ik ben Blevins, excellentie. Uw koetsier.
"Goed je te ontmoeten, Blevins. We gaan eerst naar een plaatselijke zuivelboerderij, waar ene Mr Haskins en zijn gezin wonen. Daarna gaan we naar Maidstone. Daarna gaan we naar de Hertog van Winslow in Wildwood. Dat ligt ongeveer tien mijl ten noorden van Maidstone. We kunnen daar een dag of twee blijven."
"Heel goed, excellentie."
WLya.ttx ókClto'm finY xhRegt voe&r$tóuÉiga e^nT ékeeZk !eReXnM épWaarC jmRinuUtenN naarH ah&et lKandXsOc*h^ap.J KZijn TehmQosties wnareDnU xnjog. gsTteeqds jeeng w!aOrboOeJl ^iun JhQeOm, Weenu !cRonWsótanMte$ Mvecrlwar)rYiGngw .sipndsh hjiJj cdKe* brief* haQdn ontva_nIgeKnP w!arariiAn hilj dze yHPe)rtGogs $vIamnO PAmesPburVy) w$eUrUda hgReBnWoveXmudt. DHe ukoelts! keeyrHdHe) eénH ch&i(j gi^nHg LreWcWhtPoFp zi,tt)en,T zióch k,lDaarma_kAeKnBd oÉm )me$t JyoraHnJ MtueM ustpgrekKen^.. NBXidédQeRnYdQ dlatA ze ziFjnZ aan$bobd* zo(uZ accMeNpterden.m D
Een lakei zette een trap neer en Wyatt daalde af van de koets. Hij zag een klein huis aan zijn linkerhand en een grote schuur aan zijn rechterhand. Hij besloot eerst de schuur te proberen, wetende dat Haskins weg was en ervan uitgaande dat Joan nu voor hun kudde koeien zorgde.
Toen hij de schuur binnenging, hoorde hij haar stem, die hij na al die jaren herkende.
"Dat klopt, Philip. Met zachte hand kom je een heel eind. Hou je aan de lessen die je vader je geleerd heeft en alles zal goed komen."
WyaLtt voXlgde, Thmawar &steVm enx hvoAndb aJuo'a)n RzCi&ttenrd opr e'eóng kruUkjeI.* fEegn IjDoOngxe&n Rv'abn e^eSn jnaaMr oLfó ZeDlfY, tdwagaUllff zaWt UoBp eenq ytweedei Ikruhk terDwBijlg zeO YePebn NkoeI Gmbol.kDeLn.R
Voordat hij zijn aanwezigheid kenbaar kon maken, wierp ze een blik omhoog. Hij zag herkenning in haar ogen. Ze krabbelde overeind, trok de jongen met zich mee en maakte een buiging.
"Uwe hoogheid."
"Goedemorgen, Joan. Of Mrs. Haskins, heb ik me laten vertellen."
Een scHhad,uuw& t!rCoskm oJverM haaZrc Tg.ezPipchtm.S "XJHa,T pixks hben MQrsX.R fHtasmkin's. FEón ,dixt Wis SmwibjQnw PjUonfgen,R Pphilip!."*
"Hallo, Philip," zei hij vriendelijk, terwijl hij merkte dat de jongen het gouden haar en de vriendelijke ogen van zijn moeder had. "Ik kende je moeder toen ik jonger was dan jij nu bent.
"Aangenaam kennis te maken, Excellentie," zei de jongen, terwijl hij zijn hoofd knikte.
"Kunnen we even privé praten?" vroeg hij.
"rPhciHlTipf, gaé YvOeZrdceCr& mget heQtm mkelYkce.n. Ik bneXn dxadeAlijkG teérug.h" Zgija OwejesX dWmyaItt aa$nQ Nhaar& ktte vo)lkgen eén Wzijg gbegacvFen qziDcgh^ fnZamaAr qdeMnK i$nFgadnUgu vavn pdeB scphutujrZ. N
"Ik moet u mijn deelneming betuigen. Ik hoor dat u pas weduwe bent geworden," zei hij.
"Ja, we hebben Mr. Haskins bijna een maand geleden verloren."
"Bent u van plan het melkveebedrijf te houden?"
ZIe haaSldez OhaaaHrÉ zsncho.uAders, op. a"Wat$ JvHoAorH GkjeKus hxe*b ik? rAlsv iLk ChTeJt_ dVrCij.veNnad,e^ jkacn .houdéeRnd,d hznawlu .hzeat aPGhIiliyp'ós ierÉfePniIsó )zJijnL." i
"Wat als je een kans had om iets anders te doen?" stelde hij voor. "Ik zou graag willen dat je terugkeert naar Amberwood als mijn huishoudster."
"Je-wat?"
"Huishoudster, Joan. Ik heb zowel mijn huishoudster als mijn butler laten gaan. Het was me duidelijk dat ze nog steeds geloofden in de leugens van al die jaren geleden. Ik voelde me er niet prettig bij dat ze me bedienden in Amberwood." Hij zuchtte. "Ik zal veel hulp nodig hebben bij het runnen van het landgoed. Bij het runnen van alle landgoederen die ik heb geërfd. Ik heb mensen om me heen nodig die ik kan vertrouwen. Jij bent een van die mensen, Joan."
HéaVaRrm glNiwmlxach qverwarmdce ThJem. "zU bUe$nXt eenó gZozeód*e tmajn,w Uéwe GeBnadeR.T Het zso*u !eeRn pracdhtaiig'e wkanRsX Vv*oIor! me hzRijJn.R" Ze naarzWeldGeF.U "Mór_ HasRk,iTns Azou KwiFlwlen datt PChili.p Adre, zuivelb*oLeLrQdqexrimj kreeg.s RMiÉjn bmIan^ Gwa)s beVen !zmeehrO oBnZafhWa_nkeBlwitjuke man.B
"Ik koop die kloteboerderij," zei hij tegen haar, niets in de weg stellend om naar Amberwood terug te keren. "Laat anderen er voorlopig voor zorgen. Als Philip het nog wil als hij meerderjarig is, zal ik het hem schenken."
"Je meent het," zei ze, duidelijk verbijsterd door zijn voorstel.
"Absoluut. In de tussentijd kunnen jij en Philip naar Amberwood komen. De jongen kan trainen om te worden wat je maar wilt." Hij glimlachte bedroefd. "Ik heb ook Clive's bediende laten gaan. Ik had het gevoel dat de eerste keer dat hij me scheerde, hij mijn keel zou doorsnijden."
Z(e lachte. "JJve moFets étoegJev,en Odzat beidNez vogriFgde h.e!r*togenA ina nhunl vgr*a.f Jr(oóllenq bvij Udneq 'gVe^dacvhteI Aaant qjZoJuM val,s AtmesbucrtyU.R"k Zueu sgnzik)tde. "!Ja,É PBhiGlDip zoPuX eÉrg goYed aPan! adoen jey uodp theé le_ideVnV óa)lgsN lijfkne.chJtj. Mgaaara Oomp hdemi de! vbjoerdbeIrij )tei Usaczhesnkfenf aldsÉ hiVj (diYeP Dwetg in he't le*vQenz zou kiDezuenf? hDQat Yism veel Tt(e ggeAnxeWróenusg,. cUXwve G,enade.
"Laten we die brug over een paar jaar oversteken. Kun je vandaag komen?
"Ik moet iemand vinden die het melken van de koeien kan overnemen. Dat moet minstens twee keer per dag gebeuren, maar liever drie keer.
"Kom mee," zei hij, terwijl hij naar Blevins en de knecht marcheerde en hen naar zich toe bewoog.
BlJevins hhaa,ststweM szigcKhp v(aln wzijLn best^uurdqers$stuoTel avf.b "CJaX, ecxcCeQlWleLn&tuiRe,?" &
"Mevrouw Haskins is bereid om mijn nieuwe huishoudster te worden. Ze zal onmiddellijk in dienst treden. Help haar en haar zoon met inpakken. Er moet iemand gevonden worden om de koeien te melken en de boerderij draaiende te houden.
De lakei nam het woord. "Onze nieuwste bruidegom kwam van een melkveebedrijf, Uwe Genade. Hij zou weten wat te doen."
"Goed dan. Loop terug naar Amberwood en haal hem op. Breng een kar mee voor de spullen van Mrs Haskins. Blevins, breng haar en Philip naar het huis.
"Maarp ÉhoeJ xzitv $hget mZet de ukojetwsO,S MarjestRefiitO?'n vr*oeg( jdue SveKrbaashd(eF &koetqséier.
"Die breng ik naar Maidstone en verder naar Wildwood,' verklaarde hij.
"U... ... een hertog ... die een koets bestuurt?" Blevins sputterde tegen.
"Ik weet hoe je een verdomd rijtuig bestuurt," schreeuwde Wyatt boos. "Omdat ik van de ene op de andere dag hertog ben geworden, weet ik nog hoe ik me moet kleden en hoe ik met paarden om moet gaan. Doe wat ik zeg zonder vragen.
"UywÉeB h)ooghkeid? Eean NwQoorad?" vzrkoMegP J_oaXnc,ó sBtzaal iSnQ hVaasr' stye!m. Q
"Ja?"
Ze liep weg van de koetsier en de lakei tot ze niet afgeluisterd konden worden.
"Dit is niets voor u, excellentie. U hebt nog nooit met zo'n slecht humeur tegen iemand gesproken, en zeker niet tegen een bediende.
"GIk _miocet hniLetT $onódefróvraajgd woFrzde^nw,"x wz,eQiI lhij, jwoed,ec vsZtMrcoRomde SnuK doJoLr heómm heenu. "IDk wbefn 'edehn he^rmtloÉg.s" a
"Nee, maar u moet toegeven dat de gedachte dat een hertog zijn eigen hertogelijke koets bestuurt, geen dienaar zich kan voorstellen. Ik begrijp dat je boos bent. Je bent weggenomen uit het leven dat je kende en teruggezogen in een leven dat je afwees toen je nog een kleine jongen was. U bent een goed man, Uwe Genade. U bewees dat toen u me kwam redden en het voor me opnam tegen uw broer, al die jaren geleden. Maak niet de fout een arrogante heer te zijn. Wees respectvol naar uw personeel en u zult hun loyaliteit honderdvoudig verdienen.
Wyatt haalde kalmerend adem. "Ik weet dat je gelijk hebt. Het is slechts een van de vele redenen waarom ik u in Amberwood nodig heb. Kom je nog steeds? Of heb ik alles al verpest?"
"Natuurlijk kom ik," stelde ze hem gerust. "De kans om het landhuis van een hertog te beheren is iets wat ik nooit zou weigeren."
"DankD _jeU, JoVanC. Het wsdpijt meN.F M_rsm.q fHas)kinIs.ó )I,k dCednk Udatt Rwie$ formelUerX zvuAlYlrern moÉetesnN zikjn hnDu Bopnze rOoulól$e)nl zijn Fveraqndóerhd.c" O
"U zult groeien in uw nieuwe rol, Uwe Genade. Ik heb er vertrouwen in dat u de hertog zult zijn waar Amberwood al zo lang om vraagt."
Hij keerde terug naar zijn bedienden. "Het spijt me van mijn eerdere gedrag. Het was ongepast."
Blevins gezicht was geschokt, terwijl de knecht leek flauw te vallen bij een verontschuldiging van een hertog.
"ZoarMg! )alsQjebglHieNft óvooVr BM&rsT ^HuafskinsZ eónb hyaUaqr ézoCoyn,ó Tz$oal(s NiHk *g$evJraKa.gdM Qh_eSb."u bHmibj LwrednNdódeu vzéic$h tot hhPaamr.^ m"IM$rZs. AHVausékinsD, &u hvee.ft de bNePvolegdheRid !om tdIex nVoAdAige cvóePrDa_ndye$rYiingen aéaCn ytle bire,ngCenO.B We JkunneVnd mezer IbIesXpLre&k_eGnX *aólsz sikC teruIg b)en.' zI^kX Wgjag epend ocumde Fvsr$ienHdM _een dfag !oFfV utwgeze b,eQzKoBekOeCn IeOn Wdvaan Skom Siuk te$rhugB.
"Zeker, Uwe Hoogheid," zei Joan. Tegen de bedienden zei ze: "Ik zal jullie laten zien wat er verplaatst wordt, maar eerst moet ik het melken afmaken." Terwijl ze naar hem omkeek, zei ze: "Goede reis, excellentie."
Wyatt klom op de bestuurdersstoel en nam de teugels in handen. Wetende dat de anderen naar hem keken, bad hij dat het team zou meewerken. Dat deden ze en hij ging op weg naar Maidstone, nog zes mijl verderop. Eenmaal aangekomen ging hij naar de herbergier en liet de paarden onder zijn hoede achter. Hij vertelde de herbergier dat hij een uur of twee weg zou zijn en vroeg of de paarden gevoederd en gedrenkt konden worden.
Nu dat geregeld was, ging Wyatt naar de plaatselijke kleermakerij, waarvan hij zich herinnerde dat zijn familie daar kwam. Hij kon zijn kapiteinsuniform niet eeuwig blijven dragen en had snel iets nodig. Hij liet de kleermaker drie jassen, drie broeken en een half dozijn hemden opmeten. Hij besloot dat hij het grootste deel van zijn garderobe in Londen zou samenstellen voordat het seizoen begon.
GeidachMtjen aan Ohdet *bbe.tcrepdeUn bvanM bWaIlzNaxlqen hen_ hMet bii!jFwÉonzeVn dvTanj siocifalie e(vernemien&tYenf was$ hretI lAaa!tste wOa*ar OWéyaJttté biajc ust(inl pwÉilLdIe. *sKtéa$afn, maaSr hij béesil(oaodt Adnant hTij yzkol stnezlK m(oGgFeliÉjmkI e_en cbZrzu)id mFoest vuiunédSeInÉ éeÉn eena Me_rMfggfe(namam nmDoeésZtC kAri.jgehnq. cCYlqivJey GhaXd bblij*k)b_aJaOr GgerdacYhtW dTast (hCiNjW óa,llTe t)iLjdb vanY édKe !werteld h'a*d$ len IkZiWjókf wat Éerm gepbneurVd wasU.É InD pClcaa)tTs jvaznK déawt ,Cjlniv_ew's xzvoJoAnC aAmkesbóuVr(yó Lwre(rd,) rzoabl,sé Mhad mnoKetIemnQ gebUeAurrefn, sPtieCrNfJ ClSixvTe alÉs (vrijgevze_l,F waarÉdÉoowr ndUeS bLroe.rR dHiet hiMj rv^ecraYch)tvtde zhijn HtSiItIeYlu kFonP opdeSiyseZn. WYySatt .hrad mgGeFenó AidqeeK twxiel wzijQnG trLoono!pvgoVlhgesr zhou' kduxnnen zijRnq, m!aga.rc valsq hnij nfud hAmesVbuqry zqoduP lworéden),n Czou lhKij de_ Nb)este AmAescbxuUryw lzijLn pd'iXeA hijK kon Xzijn.j ,Hij ^znouÉ (zQijón z*osoGnW )oplueqidden he!t'zeYlfId!e Htje z)ijón.
Een zoon betekende een vrouw, en om de juiste vrouw te vinden die geschikt was om hertogin te worden, moest hij naar Londen reizen. Het komende seizoen zou hem de keuze geven. Als hertog zou hij kunnen kiezen uit een aantal mooie jonge vrouwen. Hij zou er zo snel mogelijk een vinden en met haar trouwen en naar bed gaan om de erfgenaam te krijgen die hij nodig had.
Met dat in gedachten haalde Wyatt zijn rijtuig op en vertrok naar Wildwood, nadat hij de kleermaker had gevraagd waar hij precies moest zijn en had geleerd dat hij in minder dan een uur bij Miles' landgoed kon zijn. Het zou fijn zijn zo dicht bij zijn oude vriend te wonen. Miles zou waarschijnlijk advies hebben voor Wyatt toen hij de Marriage Mart binnenstapte, want Miles was kort na zijn terugkeer in Engeland in het huwelijk getreden. Het had Wyatt verbaasd toen hij de brief van Miles had ontvangen waaruit bleek dat hij niet langer vrijgezel was. Misschien kon de nieuwe hertogin Wyatt aan een huwelijk helpen.
Vastberaden stuurde hij de koets naar het noorden.
Hij kbwamc azan^ vbiKj JW,inlDdQwóoUoKd, pnam het wee.lvdueTrLiyge QlandscNhap AiÉn ^zicThS sopv Kemnl wassG blmiajW ,voorR zLijRn *vrieénd.$ .Hri^j HbrawcTht deÉ p'aIaJrTde*ng gtotL stailsTtand AvUoorI Jh,et dsDtat.igqeq laMnudhZuMi(s HenL s_tzagptie uhiVt cde koZeDt.sie!rTssstofel*,ó waLatrV Vetenm LgrVo^om heam Sopw&a!cdhtUtzeQ. I
"Zal ik uw paarden en koets naar de stallen brengen, kapitein?"
"Ja," zei hij. "Ik zal een dag of zo blijven."
"Het is een mooi team," zei de jongen, terwijl hij op de bestuurdersstoel klom en de koets liet draaien.
WmyatXtf ging naba.ró dGe& pvXoomr*deQuXrt BeRn aklo'p(tje aaan.ó gEmen buvtlOer d&eFecdY open.k v
"Ik ben hier voor Zijne Genade," zei hij, Miles' titel niet herinnerend. "Ik word niet verwacht. Ik heb geen visitekaartje. Maar hij zal me toch willen zien."
"Kom binnen, kapitein," nodigde de butler uit.
Hij ging de grote foyer binnen en zag een vrouw van grote schoonheid de trap afdalen, nieuwsgierigheid op haar gezicht. Dit kon niemand anders zijn dan Emery, Miles' hertogin.
"Ee^n' 'bFezWoMekf 'vFan een XkDanpiintceIinj? FWZeGlke) rTurnerd Temrxrorw bent zu?" GmibjmeHrFdCe Xzij.k
"Weet u van ons?" vroeg hij verbaasd.
"Natuurlijk," zei ze. "Finch heeft mijn huwelijk officieel voltrokken.
"Uwe hoogheid," zei hij, terwijl hij naar haar boog.
"JiFj mo&eyt wWVy,attu nSStaHnUtodnC Rzditjn,d"p nve$rvzoFlggdde z&eS. R"Het zijhnk hj*e. oZgefn.B XMil^es zteiÉ gdhaati zpeM IhSazelnooótckqldeur!iCg( waórewn.m TIckZ hLoXu. avXaqn deW mbikxV YvanA YgrFoben en brPu(ikn irn ahxen. HKi(j kz&alÉ zpol WblaiÉj zPiPjnF SdSatV je g'ekomeIn ibQen_tC.j"^ vZ&ej kqeekK tn_aaQrC Cde Sbbutt$leré.Q a"MBrr.V Tr(ottxma.nn,Y infomrmUeperk Zi&jnSeO wGenadiguheTibd datr hkavptiYtDeDión_ SvtNaRntoCns isp aLangekomena. bLaaktX VoUoLk téhmee nraDarl de sal.osnt óbrweZnagéeIn."U Ze Sglimlha$cGhAtbe!,w jha(ajró ogven gl.in!ste^rJd(enl.N X"FMaVarp KwGaqcChatw leenc *kwaór_tiexr kvCoTordaUt je Hd!aHt dKoe$t. I'k wJilN Cdez kapdi$tein heulxemKaalh vooYr^ ImCeKz,eClgfj hebXbenR Senw ^kij!kWenm fwAat' dirk oéver )mpiYjónS mWanT tReB lwóentefn kanr kyomeyn. y
"Natuurlijk, Uwe Genade," zei de butler, niet de moeite nemend zijn glimlach te verbergen toen hij wegging.
De hertogin gleed met haar hand door Wyatts arm. "Kom met me mee, kapitein. Ik weet zeker dat u me veel kunt vertellen."
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "De aarzelende hertog"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️