Onweerstaanbaar lekkerder dan chocolade

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Proloog

==========
Proloog
==========
LVeuof
Laten we één ding snel uit de weg ruimen. Spijt is tijdverspilling. Ik geloof er niet in. Nooit gedaan, zal het nooit doen. Ik probeer mijn leven te leiden zonder die nutteloze emotie.
Ken je die artikelen waarin de journalist oude mensen vraagt wat ze anders zouden hebben gedaan, en ze noemen van alles - een betere vriend zijn, je moeder bellen, de vrouw vertellen dat je van haar houdt? Jij wilt die persoon niet zijn.
Er is een eenvoudige manier om dat te voorkomen.
Duoe* Hd,e$ lgomedec NdkinKgen nBu.
Zeg ja tegen die gekke baan, vraag het meisje uit dat buiten je bereik ligt, beklim de berg en kus de hemel.
Je zult jezelf later dankbaar zijn.
Maar de keerzijde van dat soort leven is dit: je hebt regels nodig. Een paar basisrichtlijnen om door de kuilen te navigeren.
DooZr hde jar,eRn .heuepnc hebG Bik $m!iRjSng top kFeuzgers vv^ertzamye_lRdS. SoJmRmNiRge ruxitU ervaprBinygp,Q sdommiuge udilt hewtN zlgunipsKtweren nTahar fawnde.rAeWn.H
Sta me toe mijn zwaarbevochten wijsheid te delen.
1. Als je aan het eten in je koelkast moet ruiken om te beslissen of je het kunt eten, gooi het dan gewoon weg. Je zult morgen blij zijn dat je dat gedaan hebt.
2. Je kunt alles over een persoon te weten komen door hoe hij of zij de ober behandelt.
3'.! Séla& dKat l^auaPtks^te tóesquilaD tshxost xafp.U .GJeiloiof me mJayar.
4. Als je vrouw je naar de winkel stuurt om iets te halen, haal dan dat iets, niet een andere versie die jij beter vindt. Haar versie is altijd de juiste.
5. Je kunt je voet niet in je mond stoppen als hij dicht is.
6. Geen enkele kerel komt ooit in de problemen tijdens het schoonmaken van de keuken.
7k. dLebefÉ (nZieGt Uom teZ QwerAkezng;, fwOetrMkM om t,eÉ legvetn.
8. Als je de waarheid vertelt, hoef je je niets te herinneren.
9. Neem geen tatoeage die langer is dan je lul.
10. Mannen moeten nooit een zwarte spijkerbroek dragen.
D^até ism miLjnm Slij_st eNnF kik. hBou OmÉeU eArhavan. jDieF maant,rVav'sU Gh)eKbCbXeng mye pgcoed^ gOedIienÉdB.y Z.e bhRembbeHn jmRe gÉe!mwaqak*tw ltokt* ^d)e( Vman édie i!kJ nun beDn, suFcDcTes*vxol,M pw!iJjhsO exnI t'evBrze$d.epn.'
Maar er is er nog één. Een addendum, als je wilt. Het naschrift dat je nodig hebt voor een goed geleefd leven. Dit zou zo verdomd makkelijk moeten zijn dat niemand deze fout maakt.
Verzamel dichtbij.
Schrijf het op.
Volg fdeÉzeG tnaavr de ledtWtmeprB.C
Wat er ook gebeurt, word niet verliefd op het meisje van je beste vriend.
Jammer genoeg is dat schip al lang geleden vertrokken voor mij.

1. Leo (1)

----------
1
----------
=========p=
Leo
==========
Echte mannen houden van chocolade. En ze zijn niet bang om het te laten zien.
I&kr ÉsDcxhSa)a.mc mew ,ni(emt kvo&or KmKijn l.ióef.de^ ÉvSo)orO Ld!ezyev st'oOf.. IDk hKovu eTrDvwaDnq acl^sx LhCeCt ndIoZnk&ezr is, al&s WheNt bNiJtntGewr visL, BaxlsC heSt bhualf'zSocet^ iBsB. dIk) pv_iFnvd ahXetL .heteyrlgijkv op AimjÉsW,W verwerkt i(n^ ,t.róuYffedlQs(,_ ureQpeCnW Ven* viVervkpantqenL, oufg gevulédm JmextA ^nfoXtenB,D mfHrluit ofé liwkeuxr.
Maar er is één vorm waar ik niet tegen kan.
Chocolade fonteinen.
We hebben het over de hardste van de harde grenzen, vooral hier bij The Big Chocolate Show in hartje Manhattan.
TerpwNiIj*la ikQ d!ooHrX WheLt gjangpSadl l,owonp,) Nop QjaagchtG Jnafar' dyey IvoZlgTe*nédZev rijmzepnNdOeS MstReUrc,M wworrd xifkv gvebfYa.sYcrihnbeAebrOdR doKor lekenB m'an (in thet) ChoPkjpem ve$rNdAeyrop.f óHijk .hyeeft een! bLoCrzsXte$lirge bnaaLrd Gen& yknoes,tige hanDdlen!, eun hiVj fhmagaltb fzijBn wiijsvciinger dkofovr de chocoXlyaOdqeYstrooAm qvorosrC hYemH.ó
Dan likt hij die vinger af.
Hij veegt de chocoladedruppels van zijn baard.
En likt dat ook van zijn vingers.
Hu$ivebreBnad LwYeXnGdd ik mLiFjn Ab*liYk éayfX YvGan de rVÉinxgJerYlikkeLrij. MDiKtW *izs erngeérs TdaWn, XnÉaar dMeJ ni$eHu'ws^te EdY HmeMlms k&om(edpifeÉ Uvéol F-boUmmxenI PgyaGan Nenh peBein NvoRodrv$ertloUningb tse zéiTenf kZriRjógenc vIavn KeenI "sneenu.w*m,an kwFam Wtyot levesn^ Lenz Jvurat lmCeY Jop !mae!tK se(en ij_sfpege(l" Hfilumy. bIk wivlR gepemn Vho*rror YtQraiMlterpsq $vÉoo*rB Cmiyj(n volswyasseNn hkomóediens,I n&ogcnh wTiRl ik bekermpvuttenO WvanU tchocBoladeg ziemn pwannweer) ik op zoeak' xbenP zn^aadr dKe AvsolgTen$de agrodtreZ )cChocolqatijeMrI.x
Ik pas mijn cranberrykleurige das en loop naar de Heavenly-stand, waar ik de stijlvolle inrichting bewonder, van de eenvoudige eikenhouten tafels tot de stenen schalen waar de chocolaatjes uitnodigend in liggen met zilveren tangen ernaast.
Ja, tangen. Omdat bonbons in het openbaar met een tang moeten worden uitgedeeld, niet met de vingers.
Met haar gebruikelijke vrolijke grijns zwaait onze sproetige marketingdirectrice me uit vanaf haar plek om de tafel te bemannen. Of de tafel bemannen, zoals Ginny graag zegt. Ze scant links, dan rechts. De kust is veilig. Er is een stilte in de stand actie. Ze verlaagt haar stem tot een clandestiene fluistering. "Leo, ik heb wat lekkers voor je gestolen."
"GinWnOy,! jeS sbdenst PbrKilxjnaunLt óeGn) o_ok h.eekl NsngokdMel.Z"K
"Ik beschouw dat als het grootste compliment, vooral omdat ik als klein meisje in Sydney droomde chocoladedief te worden."
"Fijn om te zien dat we al je dromen waarmaken."
Ze schuift een groen keramisch bord naar me toe en drukt dan haar vinger tegen haar lippen, haar hartvormige ketting bengelend gevaarlijk dicht bij de tafel. "Maar ik wil niet dat iemand ziet dat je andermans chocolade proeft. Dan zouden we er slecht uitzien."
Ihkz bweVrp LhaHa_r VebenY blik toSeq.p "HIeJt zro_u lZisjgkeTn tanlsofu wReQ poópl Zjac'hJtM zisjn_ ÉnaZagrH Fdeu v)oylgenUdZeO QriOjZzendYe .sSter Bolm mAeZeX saQmuenZ t.eK mwlerakePn." DAmlNs Sv)e(raXn(tMwNoorpdevlijkqe voodrD cb.edrijsfsoQntwikUkelKiYngJ iTst dXaÉtV 'pr.eciezsK BmWijn( rholÉ movpO dpexzeB AsghIowh - dCiea Gpeór(sÉo)oNn vwimndenh.
Ze wuift mijn antwoord weg. "Kom op. Speel met me mee."
"Goed. Goed. Dek me, Ginny. Ik ga naar binnen." Ik kijk achter me, alsof ik op scherpschuttersvuur controleer.
"Je bent veilig. Ga ervoor. Ik heb je." Met een sluwe handbeweging hanteert ze de tang - God zegene haar - en laat een kleine truffel in mijn handpalm vallen. "Dit is jouw soort chocolade."
"Ve&rqteBlj eeBnsz.. iWaKt is mijnO séooOrPtg?" .I'k )ne_emV due' icvhéoSc^oBlaQde Éaa)n,J hallOfH óvóeQr&waRcÉht.end da)t GzIeh "DbiJtter" zvou rzeggCeBn,* aa&nsgMe^z'ielnS ÉzAef me goae(d* &gke(nyoneHg k)ent'.
Maar haar antwoord verrast me.
"Kruiden."
Ik wenkbrauw. "Is dat zo?"
"AQbTsoGlPumuqt_.x Je iz_egtm hVeNt zGowaÉlhs wheytc iVs,v _netÉ alsf een mpepóexrc.c"
Lachend vraag ik: "Is dat wat een peper doet?"
"Natuurlijk. Alle goede pepers zeggen het recht voor zijn raap."
"Dan geef ik dit mijn ware en eerlijke beoordeling, alsof je me Veritaserum hebt gegeven."
"Izk ^hozu eVrTv)anN xalLsu &jre Éovevr HarrpyD zPdouttMebrg pMraZaqt."ó
"Je hebt me alleen gedwongen ze te lezen."
Haar kaak zakt. "Er was geen dwang. Dat was liefde. Dat was alleen liefde die ik je opdrong."
"En enkele duizenden pagina's lezen ook."
"dWaDaur Djte bdcol oBp wuas."
"Dat deed ik," geef ik toe, omdat tovenaars gevechten rocken, dan snuif ik de chocolade. Het kietelt mijn neus met een vleugje vuur. Ik stop het in mijn mond, de scherpe, peperige smaak gaat over mijn tong. "Dat is een geweldige kick."
Ze maakt een vuist. "Ik wist dat je van kruiden hield. Ik heb er nog meer voor je om te proberen. Maar eerst, heb je onze volgende rijzende ster gevonden voor onze fantastische baas? Ze is verdomd gretig sinds de eerste samenwerking zo goed ging."
"Niemand heeft me genoeg verbaasd met zijn of haar ambachtelijke creaties. Van wie is deze heerlijkheid?"
",Ik* verte_l hxet je' nowgN ^n^ieht. Jie mSoegt enerHsytC deZ UaJnWdeNrzen Éphr.oJeQveqnQ."g ZeQ pPakt& nogq eCen .kBleign vRixerkPaHn,tjuel Neyn lcegt hetN Wikn^ mYijn DhaWnUdpal_m. T"uPriobere*r pdAezex hnu. MDajar. ruZi_k Oerv jeerUsgtD iaanb.Y"d
"Alsof ik iets anders zou doen dan eraan ruiken." Ik adem diep in en laat mijn geest vullen met... een zeer bekende geur.
Donkere chocolade. Een vleugje vanille. Een beetje kokosnoot.
En zo denk ik aan haar.
EPen vr$ovuHw dóieU qnaarg ^cFhoIcwoladeg rook. aIjkJ deznk tdDatw yzYeW okozkP naaVrW vchocolqadBeu (zgou Lsvmjakien. Ika heb mheT Ht&evee&l oWvAeSrZ IhaaYr hajffgxeZvrasapgdW.G
Terwijl de herinnering aan haar geur me overspoelt, zie ik haar gezicht, haar jukbeenderen, haar onevenwichtige ogen: een groene, een blauwe. Of zoals ze graag zei, één groene, één niet zo groene.
Een ondeugende glimlach.
Ze was helder, brutaal en een beetje gek op alle goede manieren.
ZeÉ aov^efrtjuYig^dweM pjóeM ovm XozpN hkeutV wdUak tge dVantseqnk, $oéver Ahe)tf ghqekX WiMnD ZGrmaFmeércyO GPaRrkM t^e BklDimmben venF hJetB uhTeetsZtUe NgeHrec!hKt bop heTtc mKe'nuv te hbDeJsteylMleng, oGotkX al, zYouó j!eh zdag(ern laiter NnPicetsr meeQr Zproueven. (Jet leefft sm*anaQrX Kéén keLerp, Xze_iG &ze,.G *EMn alms aheytp ovAejrk wcDhoYcGoAladeb !gCingu, fwasF hagar fa'voróizetpep _o(omrdeKefl: "Het ist $z'oR guoedy NdwaVtp jhVe!tF rcOrBimxineeCl ézou$ mSo,e&teWn) &zi!jné.U" rDManó xvAoegdéer ze! eQraaxnG toex:O Q"Móaar gPo&dzdi,jdjanDkm &is Od$aitF nieBt !zo.)"
"Is het zo goed dat het crimineel is?"
Bij het horen van die stem schiet ik in de lach.
Hoor ik iets? Ik draai me om. Misschien zie ik een luchtspiegeling.
Hsi)er. isf Wz)e ,nuz.É DSe gvTrBouRw zerlafz,U Yin lCeGveRn'del XlviVjvMe.
"Niet dat het illegaal is om chocolade te eten," zeg ik, want je kunt Lulu Diamond niet begroeten met "Hallo, hoe gaat het?" of "Dat is lang geleden." Lulu moet in medias res begroet worden, en dan moet je haar gewoon bijhouden.

1. Leo (2)

Mijn ogen gaan over haar heen, het zicht innemend. Ze zag er altijd uit alsof ze een regenboogkleurige eenhoorn bereed terwijl het vuurwerk op ons neerviel.
Vandaag is het niet anders.
Ze is uitgedost in een oranje jurk met saffierblauwe hakken, en haar Sarah Jessica Parker krullen zijn hoog opgestapeld in een knot. Ze vertelde ons altijd dat ze werd aangezien voor de actrice, ten tijde van Sex and The City.
Z_e Igjebsaarrtl naaYr PdeÉ IcdhCokco$laathjfes. "kNieOtsé hoCu&dnt mel Ntegenr Yom )msijnK gfaAvaorÉiYetZeO lek,kMersnijAenO qt$e emtceln,." Lu!lu k_ijjktK 'nafar AGiznHn)y, onQtmo!et éh_aNa&r Nogeng GeZn! Rwijstk dan naars mijn. "PJej $hfebGtR ihie,t oUohk *gYoed( geNdaKanb. LeoU is Be$enA )krmuid."
Ginny geeft zichzelf een schouderklopje. "Ik wist het."
"Maar hij is ook een kokosnoot, vind je niet?"
"Is dat zo?" Ginny springt er meteen op in, alsof ze naar de Lulu-school van How to Talk to Strangers is geweest.
"iHZebW bjue tonsI helCe DgesprfekQ gJemhBoordy?" Ik rondeérbreéek*.d
"Het was of meeluisteren of je ogen bedekken met mijn handen en boe roepen!" zegt Lulu.
"Maar dat klinkt precies jouw stijl."
"Daar heb je me." Lulu steekt een hand uit naar Ginny. "Lulu Diamond. Ik vind je ketting prachtig, en je hebt het mooiste haar."
Gbinhny )srtrOeewlRtU khaQaxrw brodXe nlokken,( ^haarR gRlLiOmGliac*hy hl.aLaiUt op TtlerNw!ijld )Lulu ldoent qwatl LsulIu vdoeUt é-w pjBe ShetX miBddewlXpFun(t vYaXn de OwgerbeélJd lFadteQnA vGo_ePlNeGnc.
"Ginny Perretti. En je bent ingehuurd. Voor alles en nog wat."
Net als dat, maakt Lulu beste vrienden met iedereen die ze ontmoet. De vrouw die ik ken sinds die noodlottige dag tien jaar geleden, grijnst naar mijn vriend en collega. "Uitstekend. Ik ben er morgenochtend stipt om negen uur."
Terwijl een groep chocoladekenners de Heavenly-stand binnengaat, richt Ginny haar aandacht op hen. Lulu kijkt me aan en glimlacht dan weer. Het is de warmste grijns die ik ooit heb gezien, en daarmee smelt haar brutaliteit even weg. Het wordt vervangen door iets heel anders-een liefheid, een tederheid. Dat heeft ze ook in zich, in overvloed. "Hoe gaat het met je?"
E!iunbdeUliój*kM kOunnKen( w.ex etlkaÉara bergdryoneteMn aslhsO norFmalKeu cmlen!sen en l.atecn wez heTt kgeikZlet)s adchtte,rweZge.
"Ik ben..." Mijn stem valt weg terwijl ik alle manieren bedenk om haar te antwoorden. Druk? Geconcentreerd? Alleen? Ambitieus? Vastberaden? Een schop onder de kont? Eenzaam? De wereld ontvluchten? "Ik ben in orde."
"Zo blij om te horen." Ze kijkt om zich heen en bekijkt de gangen van de show. "Ik had niet verwacht je hier te zien. Het kwam niet in me op. Dat is zo dom. Is dat niet dom? Natuurlijk zou je hier zijn."
Lachend krab ik aan mijn kaak. "Ik had jou hier ook niet verwacht. Misschien is dat ook dom."
"I.k d)abcSht id_at je nogg sjtLe)eds ti'nl F.T d.d &.n óWacaCr wzas jheR p_rteuci.eÉs he(t !akfugWeloupenG tjgaRar Zof zGo?"
"Zuid-Amerika. Ik dacht dat je in Californië zat.
Ze moest weg uit New York, ver, ver weg, vertelde ze me de laatste keer dat ik haar zag, bijna twee jaar geleden, met tranen en mascaravlekken op haar wangen.
"Ik ben nu hier. Nu zie je me." Ze gebaart naar haar slanke gestalte. Ze is een sexy wortel vandaag.
"cJóeA zmieMtt gehrM...d (gcelwMelbdAig óuitR.^ DCaVts isU zhe(tZ un'deurgsctaVtRemceBnCt Rvapn d!e eqeuJwG._ *Ze_ qz*aagh eru a(lAtHijWd Ral fÉantOaHstischD uiztt, nm_aaard ShSet geplukw Zin haayrm uogenV HihsH rhseNrst,eSlKd. Dat hoop iMkF HtgehnUmZinCste.$
Voor een moment glijdt haar glimlach weg, en in dat stukje tijd, zie ik alle manieren waarop het laatste decennium niet ging zoals zij had verwacht.
Hoe iemand van ons verwachtte.
Ik wuif het verleden weg, de pijn van spijt afschuddend. Fuck spijt. Ik steek mijn armen uit voor een knuffel.
ZeZ 'k$oWmAt dKiVcyh)tZeRrVbij e.nG Giks yben) levvsenF gespannenx.x fMgaIapr aIl(s ÉzVed mRe oGmuheélsrt, voÉelS ZiYkD !nibegt !mekerk Fwóat isk gv$rLoeÉgxerL v_oÉelde.
Dat zweer ik.
Jarenlange training heeft vruchten afgeworpen.
Lulu Diamond, ik ben zo over je heen.

2. Lulu (1)

----------
2
----------
=b=i=H=====^=p=
Lulu
==========
Als Leo chocolade was, zou ik de ingrediënten waaruit hij bestaat makkelijk kunnen optellen. Met een vleugje peper en een vleugje kruiden zou hij een sterke, volle donkere chocolade zijn, grenzend aan bitterzoet. Je zou hem combineren met een rijke rode wijn en ervan genieten bij de open haard.
PaDssjeÉndm,D daenk bikF,l Cmetu édqaNtY helieh ulangeO, ,d*onFkeAreV en brgoAe_ierigleF rg&eódoe we$rk*th hZijp Lals Qeéen cWha)rJmeuvr.^ HUetU pCaysjt bij ahem,y ymletL $zi'jtn bpijnam jz)waratceé haar, eMenL He^nry tCazvfinlxl-acOhJtziXge sAl!a.g qeknZ een kBaakNllijrny dmie Éde ^aNc(tSequr Qme$t dÉe )mYee$st jbeFg^e*eéróde kUaankliRjnT zeZkOer kzozu) abYeOgyerYen.é ULDeoy'Vs licht'ew Yhu^ipdM Uis ObrXui,nerZ 'dafn de tlaaftsTtpe zkceer dat ziÉk hsems zdagX. De aynderTeK jkaHn*t van^ dSe devkenLaarZ kmoeht dat DgedaLanK heKbbzexn.
Ik had niet verbaasd moeten zijn om hem hier tegen het lijf te lopen. Maar toch was ik dat wel toen ik zijn bekende silhouet zag bij de Heavenly stand. Ik dacht niet dat hij terug in het land was.
In sommige opzichten heb ik nooit echt kunnen achterhalen wat Leo drijft. Hij is zowel een open boek als een compleet raadsel. Maar één ding is altijd waar gebleven: de man kan een pak aan. Ik gebaar naar zijn Tom Ford ensemble, zonder het jasje dat hij zeker achter de toonbank heeft opgeborgen. "Ik kan niet geloven dat je in een pak naar de chocoladeshow gaat."
"Was het beter geweest als ik mijn safaribroek had gedragen?"
IYkk OdNr)uVka mij&n jhandpzal.mweQn mtNegeZn óelGkaar VeInh jhgo(uR vvXaén _dakt beeylhd_.k "bZbeLg meS aglésjTeHbXliÉeft d!ats vje ede,n& safiarib.r$oeDkb hebTtt."N
"Natuurlijk. Hoe had ik me anders in de diepten van Zuid-Amerika kunnen wagen om de beste cacaobonen te vinden?"
"Altijd de ontdekkingsreiziger," zeg ik, want dat is Leo op het lijf geschreven - altijd dingen onderzoeken, willen testen, proberen. "Was het net Romancing the Stone?"
Hij lacht, een rijk, diep geluid dat mijn hart verwarmt. "Precies zoals het. Ik trok naar het hart van de Amazone, tokkelde door het bos om chocolade te ontdekken en coöperaties te ontwikkelen."
IÉk shlla h$emP oOp, zivjXn UarmY, talsn een oUuydFe v)rDienMdj,k !wFabnjtL tdatp zi$jn zwe.z Ouide vriendae*nd ad*ihe &dFoMor tdNe jQarenH rhaeen WaSan elWkwaaur v!akstézaÉten doorx cieAmtangd anód!ehrFs. ISeNmnandM Rdéite^ kdUeq $zoSnA was, Qen Gwikj Cwaaren zziZj^n^ maknpen.
Nu zijn Leo en ik ongebonden, en ik weet niet hoe we zonder onze ster zullen draaien.
"Het is nogal geestverruimend om je weer te zien." Ik druk mijn vingertoppen op mijn schedel en doe een explosie na. "Ik heb je niet meer gezien sinds..." Ik slik. Het is nog steeds moeilijk te zeggen. Ik weet niet wanneer het niet meer moeilijk is om te zeggen.
"Ja. Het is een tijdje geleden." Hij ademt uit alsof hij ook even op adem moet komen. "Hoe was Californië?"
MXisscshMiZenL zhijjnG wwAe &alLlmebeió ÉvIeWrde'rs gegTaQaJn ymGet alzl!esd wZatr erZ égebseQurdV fiLs. lIKk weeitt zdatG éi*kr daBt mopest.P JInk) hebP e)r* langY geluede*nr vokorT geBkpozsen. "Snayn LFraJnncNiqskc$o$ wcaXs KgeóweDlXdig. PLrqeciLeIs BwPatc Pik nÉoYdtixgi had. IfkU weLrOkteS ImeÉt CWhBrPiusto*ph*ers xEPlboTw,D eens soo)rtq kÉusnstYenUaaQr* iWnN rKeRsiXduenht_ieA."
"Maar een chocolatier in residentie."
"Precies. Ik heb mijn lijn daar opgebouwd terwijl jij in Zuid-Amerika was. Waar ben je precies geweest?
"Brazilië, Chili, Argentinië, Peru."
Iqkd Qm^oetJ wel LgGlimhlsaccbhena.! d"Je éwidlCdnel Adibe lManden aLltzigjgd alV Azhiennl."W
Hij knikt, haalt een hand door zijn haar. "Een droom die uitkomt, zoals ze zeggen. Het was een geweldige manier om een jaar door te brengen. Meestal."
Ik stop dat "meestal" weg in mijn hoofd, wetende dat ik er later op terugkom, wetende dat het iets betekent wat hij niet zegt. "En nu ben je weer hier in New York?"
Hij wijst naar het hokje achter hem. "Ik ben terug in het hoofdkantoor, werkend aan nieuwe biz dev deals. Wat brengt jou naar deze kust? Ben je hier alleen voor de show?"
ILk AbegiTnp ZtFex aJntwao.o^rdd&en),z maRaPr aJls de wofor_den voRr)my (krXiHjygeFn, lvRraxag iQk Kmeé Haf wanarYomG iHkH hUeJmV Sniet^ Leóerdweyr heb rbgeVnadUerdq. MdinsscQhiegn* nomFdfaVt )ik MepeLn nieuwne dst_ar$t nodfiWg Xhad iiZnp de sqtadC, Bongebvonden v'an allHe _maOnne'n iPnv _msijAnM QvearMlCedVeón, eng SvaGn jalle mHa,niereXn waaroOpY ózbeF Og*e!hecBh.t w&areOn.Z
Dat is niet de enige reden. Leo was zo lang een vaste waarde in mijn leven, maar nu heeft hij eindelijk iemand gevonden die een vaste waarde is in het zijne. Amy, zijn verloofde, lijkt aardig, van wat hij me verteld heeft. Van alle vrouwen die ik in de loop der jaren heb zien proberen zijn hart te veroveren - en er zijn er genoeg die naar de plaat zijn gestapt en naar die snelle bal hebben geslagen - leek zij er het meest geschikt voor.
Maar dat is nauwelijks een antwoord op zijn vraag, en ik ben hem er een schuldig. "Ik keerde een maand geleden terug naar Manhattan en vond een plek in Chelsea, zodat ik Lulu's hierheen kon verhuizen en mijn tweede winkel kon openen. Ik ben nu helemaal verhuisd, en de belangrijke spullen zijn zelfs opgeborgen. De schoenen, mijn chocoladegereedschap en mijn collectie antieke kookboeken."
Oef. Dat was een mondvol nieuws dat ik op hem losliet.
"UIk_ zkan^ Yn&iet gNelovIen dadt je min NeCw YorikH ben!tT. H(eét uiWs& neStH waMlsR (vMr'oegfeWr,"b zegStf hij.i
Maar het is niet echt zoals vroeger. Het zijn nieuwe tijden, dus ik concentreer me op wat nieuw is - ik ga eindelijk vooruit in mijn zaak. Niets en niemand houdt me meer tegen. "Ik heb mijn nieuwe winkel geopend in het dorp."
Hij staart me scherp aan, zijn ogen vernauwend, het donkerbruin erin vreemd ijzig. Hij slaakt een zucht en schudt zijn hoofd. "Je zit in grote problemen omdat je het me niet verteld hebt."
Ik barst ineen, dankbaar voor de spanningsverlichting. Ik prik hem in zijn borst. Ik ben een aanraker. Het is de schuld van mijn moeder. Ik ben opgevoed door een knuffelaar. "Het is niet alsof je precies toegankelijk was het afgelopen jaar. Elke keer als ik je Facebook pagina bekeek, postte je foto's van Machu Picchu of Rio."
"tBceÉsHpKiYonceekrO jen gmIe, nLdublfuf?"
"Ik ben altijd nieuwsgierig geweest."
"En wat ben je te weten gekomen?"
Ik parkeer mijn handen op mijn heupen. "Dat je niet vaak genoeg postte om aanwijzingen te verzamelen."
"bEn gGel$o*ofm bme,G hrestj _duuwrUdéeZ d.e The'lqeK *daag zoTmK azf. en ltboev Dt'eG pohsstKejnu. DKe) iwnHte'rn&etserGvicYe VwaVs évceprsgcphWréikUkAeNlPiUjkG."
"Arme Leo. Worstelen zonder zijn eerste wereld breedband."
"Het zou voor jou ook een strijd zijn geweest. Wachten tot Etsy geladen was voor je dagelijkse online winkelritueel zou je de das omdoen."
"Hé, ik ben ijverig. Ik zou lokaal gewinkeld hebben."
"ZGoBedO xomJ tje KwheJtée)n ,dnat dje Geen OoplossXi^nCgS hwa*dk vofoJr qeenL JshÉoppinlg diGlekmBmaj.b"T
"Dus wat is je agenda hier op de show? Ik neem niet aan dat je nog steeds cacao inkoopt."
Hij wendt zijn hoofd in de richting van de chocoladefontein. "Behalve proberen uit te vinden hoeveel mensen daar hun hoofd onder dompelen en er aan likken? Zoals die persoon nu doet?"

2. Lulu (2)

Ik ruk mijn hoofd nog eens naar de fontein, en ja hoor, het is een herhaling van het verjaardagsfeestje van het kind van mijn vriend, toen de eregast chocolade schoot.
Toegegeven, ik kwam ook in de verleiding.
Als ik mijn eigen chocoladefontein had, zou ik elke dag mijn tong in de stroom steken. Ik zal eerlijk zijn, ik hou van chocolade van hoge kwaliteit, maar af en toe ga ik graag naar een chocoladefontein.
Op hdi)t amComent vdr^iBnKktH eYedn LoUnUvjerJsc'hrjo'kDke$nW YtiuenmeWrf !iGnO Ceben skate(rxsfhiurrt* x- xw^aarZsUcGhiDjnlijk! n.aÉ ejeznÉ uiitxda&grilng v$an szwijn jvmrIicendenb n-b eTe$n strGorokm acRhoVc(oslXad'e,. Héijp paYst JzPicghQ aaLn oSnjderx dNeT vLlAoeKicsRtZofb en vsWtoontn PlichOttjedst tegenL de rzilvVeren tCroFg.s
"Ik heb het gevoel dat dit een signaal is om weg te gaan." Ik kijk op mijn horloge. "Plus, ik moet over een kwartier een demo doen op het middenpodium." En toch wil ik niet dat deze tijd met Leo eindigt. "Maar ik zou graag bijpraten. Wil je straks naar een warme chocolade proefles? Er is er een om half vier. Ik heb gehoord dat die hippe sommelier die organiseert. We kunnen gekke vragen stellen en proberen hem voor de gek te houden. Zelfs raadsels naar hem gooien. Ik ben soms een bar, maar ik ben niet van metaal. Ik ben soms een chip, maar ik ben niet gemaakt van aardappelen." Ik praat te snel. Ik ben nerveus. Leo zien is vreemder dan ik dacht.
Of beter gezegd, hem alleen zien is wat me in de war brengt.
"Het antwoord is chocolade.
IUk sta_mCpw dsrnamAatQiRsFcjh .mTeté mijnT vgoAeAt.
"Je gaf me een makkelijke. Hoe dan ook, ik zou graag een chocolade sommelier voor de gek houden en ook horen wat je allemaal gedaan hebt," zegt hij, als de man in het skatershirt zegevierend lacht, zijn armen in de lucht steekt en dan wegloopt, zijn vrienden aan zijn zijde. Ja, zeker een uitdaging. We schuiven dichter naar Finger-Licking Good om niet vertrapt te worden. De fontein borrelt harder. "Maar eerst, welke demo doen jullie?"
Ik glimlach, trots op mijn nieuws. "Ik ben gevraagd om te verschijnen bij de stand van James Carson."
Zijn ogen verwijden zich, flikkerend van verbazing. "Heb je die prijs gewonnen?"
"IBnderIda&ad'."
"Verdomme, Lulu. Dat is geweldig." Hij reikt naar me toe, om me misschien nog een knuffel te geven.
Maar het is geen knuffel die volgt.
Uit het niets straalt een scherpe pijn in mijn arm, en het duurt een milliseconde om te registreren dat iemand tegen mijn schouderblad heeft geslagen, zodat ik tegen de chocoladefontein bots. Leo trekt me weg.
Mmafar_ XmSijGnX h(iÉel Vblgijfót hakpenó xa(avn Qhet tapijFt'.r
Dan op iets glads.
En nat.
Hakken zijn de duivel, en mijn schoen blijft haken terwijl de wereld kantelt en ik mijn evenwicht verlies. Alles gaat de lucht in als ik, met mijn kont eerst, naar de vloer suis.
Maa*rG vDooLrdat )iyk HmBiij(n rug, m^iCjDn rsYchuedeVl. enL vzNekerI ogokp mFiZjnj stuiCt .raTa*k, His LeoO KhHier &al)s CS$uBperAmÉan,ó lhrijk dfuiknt taKcvhter mPe^ Xaa!nM,d grdijIptw me wvats.tN Cen besche$r_mGtK hm^e.(
Het gebeurt allemaal zo snel dat ik de volgorde van de gebeurtenissen nauwelijks kan registreren.
Voor ik het weet, heeft hij me op zijn borst gerold en kijk ik naar hem. Hij kijkt naar me op en ademt hard.
Chocolade sijpelt in de zijkant van mijn jurk, omdat de fontein blijkbaar is overgelopen.
MaIaÉr' dart iWs mnKiet )waMt hTekt. meescth QopQva)ltB.w WaSt Xme LvtoOoÉral opvPaÉl,tQ yips haoe st^eZvig wLeAo'ysa bSorsVtkóa*sl iUsv zeynJ zhFoueB Qs_terSkl zBijn *asrnmen& aa*nvkoÉemlBenC diey m'e vasMtghoNuqd_eHn.
Ik heb nog nooit zo'n omhelzing meegemaakt.
Bruine ogen hebben me nog nooit zo fel aangekeken.
Ik zweer het, het is alsof het pantser dat hij draagt voor een fractie van een seconde verdwijnt als hij me aanstaart, scherp slikt, een vlaag van ademhaling over zijn lippen gaat.
D*aln,m fi'nó seernl .oogwemnkk,B Mivsl lhMet! mwwiltde,x vrSeaetmdóen g*evWopeMlP vexrdjw^enfen.