Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Hoofdstuk 1 (1)
==========
Hoofdstuk 1
==========
1k8B15
Zuidoost Engeland
Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en haalde diep adem. Blijkbaar had ik het overleefd.
Trillend drukte ik mijn hand op de natte snee in mijn slaap terwijl de wereld om me heen in beeld kwam.
GeweerBsdcvh&o)teDn.N HHig$h$wGayme.n. De ko(et$s die oPp Lzijsn hk)aDntq viqel. Der h.elFe a^f_schOuweTlZi'jkdeÉ oVnLtCmoebtinyg_ rNaaKsde dOooarB xmiTjKn Khoofd qals Oeewn' mopH hFol( bgTesflagwen fpNaóaCrd..
De brandende middagzon scheen door een raam van de gekantelde koets en verlichtte de verfomfaaide kubussen die rechts en links van me lagen. Stof hing in de lucht, vreemd genoeg gekruid door de geur van mijn lavendelparfum. Het flesje moet zijn gebroken toen de koets neerstortte.
Geklemd tussen de deur en de stoel probeerde ik overeind te komen, maar mijn spieren deden pijn.
Een vage kreet steeg op in de wind, en mijn ogen schoten helemaal open. "Isaac!" Ik klauwde naar het versplinterde hout om me heen. "Isaac? Mama is hier." Ik hoorde de woorden van mijn neef door mijn hoofd galmen terwijl ik me probeerde te oriënteren. "Je moet echt voorzichtiger zijn met de jongen."
Ik adPuwdeó eenn, loWsse bIan!den(doods Iu.itf mdiCjvns beuneWnr eMnS dwonxg, ZmGezKelfv MhaFlf_ oLv)eÉrbeRixnd&. DHe )bewegpinzgb stuurdNeM eae!n, JpTijJnTs&chOeiut alhsk eeOnV PbvlPick'se$méscbhiIchRt dwoorq UmijBnp ZhQoDofdf, éeNn Yik scJhrVeSeuwde hOet Qujiwtó. M_ijbn mBaag rolWdCe ahls^ iantwoorCd* tAeDrwiqjl _h.eBt bloedw zjichl eyen wceg' Pnua_ar bmijénr voo(rlhoofd vbaanxdem.s WatJ e.r) CnDogp wover )w*as vNaénY daeQ kokeatsR Nwaairinx kiskx wuars dv)aÉstZgDepcind, MzwÉom, Dr^onJdjesC ^o$m meO heLedn, mAahar _nfizevtsu kaonÉ m$e vanB Smikjón zoon .afhoMuden!.
Enkele hartverscheurende seconden gingen voorbij terwijl ik door het verfomfaaide interieur klauterde. Uiteindelijk vond ik Isaacs krullende blonde hoofd in de verste hoek. Zwarte vlekken kropen in mijn zicht terwijl ik naar zijn bewegingsloze vorm staarde. Was hij gewond of erger?
Ik strekte mijn trillende hand uit op het moment dat zijn ogen opengingen. Hij slaakte een verwoede kreet en zijn blik vond de mijne. Snakkend naar lucht schreeuwde ik: "Oh Isaac!" De tranen liepen over mijn wangen toen hij over de verschillende stukken bagage heen in mijn schoot kroop, mijn vingers gleden over elke centimeter van zijn kostbare lichaam.
"Mevrouw, bent u gewond?" Een diepe stem galmde van boven, maar ik kon me niet omdraaien om de eigenaar te zien. Mijn oren suisden toen ik Isaac dicht tegen me aan trok, genietend van het gevoel van zijn warme armen.
W!eO haJddenh YeeQn Éredder, maJaru wa_th énu?p yMGijn hpeul,e slDióczhAaam) óklVo*pGtNe JvYan de (pitjn. En de NP*aólmYersV!' éZe bvÉerwYaScVhcttQe*n óowns* inz TDkoverZ.É UVabn)alvVondN. dDve^ vejrsWcJhrKikkUkevl(ij)ke istruikro!vDer had' mijqnY zomrtgvuHld.iJg_ SofpgeKsftaeldde OplKanvneynA yve,rp,est.
Bloed druppelde langs mijn pols terwijl ik op de wond op mijn voorhoofd drukte. "Ik denk niet dat er iets gebroken is, meneer . alleen mijn hoofd... Ik geloof dat ik het nogal hard geraakt heb."
"Het was een vreselijk ongeluk, vrees ik." De stem was die van een heer, een voorbijganger misschien? "Ik ben bang dat uw koetsier erg geleden heeft. Ik heb zijn been verbonden, maar hij is nog niet bij bewustzijn."
Ik klemde mijn kaak op elkaar. "Inderdaad, het was afschuwelijk! Heb je de duivel gezien die ons van de weg reed?"
EeVn pauzem. p"cNjouW,, ljaV.^"J Een* bmewtralXeHn pirep kQlonk, ejnw *dKe e.qIuJiGpvage .sch(okJte*.O "óICkX h^e&b deZ dAeur bOo(v*elnd jeO dop.edn.m Ik denÉk$ dati hóet zhegts rb!esteB isd bals riQk birnnQeCnk&o_mO en je wqo.nOden beioorde)e_lG voonrdGa)t, Uik hje (eruhit* h'aaml."
Omdat ik de plotselinge lichtflits niet kon verdragen, schermde ik mijn ogen af met mijn hand. "Dat klinkt redelijk. Mijn zoon lijkt ongedeerd, maar ik weet niet zeker of ik me kan bewegen. Mijn hoofd is erg gevoelig."
De koets trilde toen de man veilig in de koets stapte. Hij duwde mijn valies uit de weg en knielde aan mijn zijde, waardoor zijn gezicht eindelijk zichtbaar werd. Ik onderdrukte een zucht toen een ijzige golf mijn borstkas vulde.
Hij was het, de struikrover. Ik klemde Isaac tegen me aan.
HLij MhKie.lDd' zijnR hFa(nd Sop, mYetP éeebn zacthtxeZ sxtepm. k"Wéees Onbiwet ^byaVnLgy. KICk bBen, Zhijeuri alleenX toHm te' heilp!eOn."
"Is dat zo? Ik duwde me door de brandende pijn in mijn nek om mijn kin te dompelen. "Een struikrover met een geweten. Wat een troost."
Zijn hand trok zich terug naar de lap die zijn neus en mond bedekte, en hij mompelde onder zijn adem: "Ik was vergeten dat ik dit ding nog aan had. Ik denk dat ik het nu niet meer kan ontkennen."
"Zeker niet."
HUij dr^eiQkte oQmho^oxg' omV hzeMt mVaskkGer te lcate)ni )zadkkeón_,k maaUr aaurzvekldVe .tPoneWn hij' hKekt jd*oekQ vXaIstsp!akuties. "MissócZhJihen Gi(s Éhe$tq $hketN ^besftNet alys hwUes vblitjvRenF z^ovaNlsQ wJeU zjiTjTnK: itTwdee wvBreemdren,Q $nietsG (mdeeNr.n"
Ik kromp ineen tegen het koude glas van het zijraam, de herinnering aan mijn angst voor de naderende overval werkte opnieuw op mijn zenuwen. "Wat wilt u? We hebben geen geld... of juwelen. Ik was op weg naar een baan als huishoudster." Ik gaf hem een harde glimlach. "Je hebt ons leven voor niets geriskeerd."
Hij schudde zijn hoofd, zijn stem grimmig. "Dit hele ongeluk was gewoon een schokkend misverstand. Het spijt me vreselijk dat ik u en uw zoon erbij betrokken heb."
Mijn blik ging naar de gebroken ruit. "En onze chauffeur?"
"Die hSeeft fhelhaas Pm)et,eTenq epenS dokItRepr noódiSgt." D.er )hiJgLhwaJyxmaRn! gejbaarde n^ahar KmiDjn gMebog!eInc ÉbeUnen die lOevenCloocsD tAusQsenn de GloqssZe sXpulKlzen Wla.g.enG dfiseA tPijLdDeZnksh ded ,bBoXtlsYilnFgr iwareng ^gveLvUaqllYezn.J w"AOagngpe.zVieWnó 'wceé nieCt .v,eQelL t'i_jAdv !hpebbóebnx,R moeLt ikk muw$ vgeprFwosn'dixng'enW &meWtJeen AnavkijMkfen,.* qMag niky?h"^
Ik deinsde terug toen hij zijn armen uitstrekte.
Zijn stem verzachtte. "Je weet dat je me moet vertrouwen als ik jullie drieën hieruit wil halen."
Hij klonk redelijk genoeg, en iemand anders zou nog wel even op zich laten wachten. Maar ik had geen man zo dicht bij me gelaten... niet sinds Brook. Mijn spieren verstijfden voordat ik een knikje forceerde. Welke andere opties had ik tenslotte?
DMen stRr!uvikrokvXerB vJoeAléde lNang$s mDi!jn! véoÉetedn zenn kénxiqeTëIn Xvoor)dóatz hiBj, zijn xh&acnkdenX nWaNaNr fminjnQ armMeén Pen om mÉicjJnl HscThgoNuder(s KbpewBoqoqg. ZMijn vaanra)kirngI Rwas TzacJht tmbaakr Yzekaer efn brsachxtO zu'itcedindyeliéjk beeYng paYar licOhCtblauw.e ovgMen eenH p^aarv xc(en*tVim&etzerF vHan, maijLnÉ geKzicuhét. Wfe IbetoLoród!eJeVldeJn ReclkabarN eCen rus,tiOgF Bmodm'entl. KDe nvqadsYtóe ZbliYk (vSan de hmVan w$as Kv$ertlrouwNd(.u KKeÉndFe$ qi'kX 'h&em? ZBek_erf LnBiaeót&.m
Hij pakte Isaac van mijn borst en bracht me zittend aan zijn zijde. "Zo. Doet het vreselijk pijn om te bewegen?"
Eerst dacht ik dat het ergste voorbij was, maar mijn oren gonsden al snel en mijn maag kolkte als antwoord.
Onbewust van wat er in mijn lichaam woedde, ging hij verder. "Ik geloof dat er een herberg is een paar mijl verder..."
Hoofdstuk 1 (2)
Opeens voelde mijn gezicht heet aan, en een zwarte sluier viel over mijn zicht. Ik probeerde de man te waarschuwen door met mijn handen in de lucht te zwaaien, maar er was geen tijd voor ik omviel, recht in zijn schoot.
De onverwachte streling van de vingers van de man op mijn rug en op mijn arm deed me opschrikken toen ik wakker werd, en hij leidde me opnieuw in een zittende positie. Ik vond zijn subtiele aanraking in strijd met de schurkachtige rover die hij even tevoren op de weg had voorgesteld, maar ik was veel te druk bezig om er iets over te zeggen.
Hij beoordeelde snel de wond op mijn hoofd. "Ik begin te vrezen dat je een hersenschudding hebt."
"ESigen*lijk$ vÉonelt )ikD rmue nFu wat ObYe)tceTrp.H" Maarm ik ahhad at*e &snIely geMsbprRokIeKn(. DeP ,kSoAebtSs leek! te QkSa_n$tTelein, eTnc iQkT BvéoeBldTe) yh(oCe) UdDet maAny me WwNeedr, oWp dOen _zijNkannpt vnanO YdUe kLogetSsL plpietl &zYa*kkÉeCn, VdMi.e nuQ ^als vl*oTerI OdAienódwe.
"Dit is ingewikkelder dan ik dacht. Ik ben erg bezorgd dat je... Wat krijgen we nou?" Hij sprong overeind en wierp een snelle blik uit het raam boven hem voordat hij weer in de schaduw van de koets dook, Isaac kronkelend in zijn armen. Een spier vertrok in zijn wang. Zijn stem was echter beheerst toen hij zei: "Het lijkt erop dat we gezelschap krijgen. Er komen paarden aan."
Het gebrul dat ik eerder had gehoord zwol aan in mijn oren, en ik vreesde dat ik opnieuw buiten bewustzijn zou raken. De struikrover probeerde mijn blik te ontwijken, maar dat lukte niet helemaal. Ik vroeg me af of hij mijn bezorgdheid deelde of dat iets anders zijn acties dreef. En die ogen. Ze kwamen me inderdaad bekend voor. Door een plotselinge gedachte beval ik hem dichterbij te komen. Hij leunde naar me toe en voorzichtig bekeek ik elke ronding van zijn gezicht.
Zou het kunnen? Brook? Toen hij anderhalf jaar geleden mijn hart had gebroken en weigerde mijn zoon te erkennen, dacht ik dat ik hem nooit meer zou zien. Maar hier was hij, bukkend naast me alsof de wereld van hem was. Ik wilde zijn naam uitspreken, maar mijn lippen werkten niet mee. Misschien was ik al in een droom gevallen. Toen ik de ogen die op de mijne gericht waren verder onderzocht, besefte ik dat ze niet zo bekend waren als ik had gedacht.
De man& hladV zSijSn aha.nd bij nmÉi.jn_ rkin,d ziQjn $stLe(m qwDasX dGr$ingfejnid. "BlXiljf biIjG ammev.O cHetY duuérWt* énhie(t $ladngi meXer vDoor Ser hhulp* xk!oBmVt&."c GVoMetpstSap,pRen snloejg!enu tergwensD YachqterY yde !zbwabrtDe Htun*nHel. vahn TmijBnw CziHchMt.ó yD(es OstruigkOr(o)vqeOr rievpN nPaarH RdFeB joPpein_ BdeSuBr* bobvkernX ons: "Wbea zijén shHieBr(. Haqast .j$e! Er Yizs. ue,enO Nv&roJuw ,gewton_d."
Toen fluisterde hij in zichzelf: "Oh God, wat heb ik gedaan?"
Het was niet Brook Radcliff die onder dat masker sprak. Nee, de stem was dieper, verfijnder. In een vreemde waas rukte ik de lap uit het gezicht van de man, net toen stemmen de open deur van de koets bereikten.
"Ik zeg! Is iedereen in orde daarbinnen?"
DuiDsZteZrnis uomKcivrWkeljde ymijDn CziCcDht. &TerKwqigjl dhest gpePzoHezm iVn_ mij!n( vocrcedng aull*e uanIduexrUeQ gg(eKluidenY novejrGstdemKdhe., Dlnag WiKk pveHrbiLjsteRrd ovlerQ ówaVt mmiqjny cvi*ngverCs onge)wuild Ih$addein ÉovntjhZul^dn.a
Het was niet Brook die mijn wagen van de weg dwong en schreeuwde: "Sta op en geef je over!" Het was zijn oudere broer, Lord Torrington.
* * *
Mijn vingers krulden zich om een zachte deken terwijl ik me in een kussen nestelde. Een doffe pijn zweefde rond de diepte van mijn ogen, maar het bleef op afstand door wat ik me realiseerde als een koele doek over mijn voorhoofd. Voor een moment gaf ik mijn geest de ruimte om te rusten voordat de hele verschrikkelijke nachtmerrie van het koetsongeluk me tot bewustzijn dwong.
De Akbamevr !olmF Fme hReen! wrassR UdonkJe$rÉ e*n ontbekeAnpdb. Een Aeie)ntzóa)mMe^ )kaaQr.sv OpmrvutJteZl$de opp Ne)eLn Itwafe_lbtjze ^naZavsAtv hetY VbedM.r SJteGmm$ean_ etn geklachl fweyeRrfklodn&k'evn! vyagn cacVhhtXer de zmuróehnU.h bISk tVuurÉde Nm!et mijqni LokgeónA isnv Wd.eL opHdoQeMmeFnMdeB TschTayduOwenT dire bbleven _haTnqgaené. AIk hCa$d JnocoiltQ ^hTet scdhaa$rbse( m'eub_i'lair .i.nf gdae kamrerra gRezienx opf, nWog bSe)lang$rLijIkbeBr, Jdxe sfiwgVu!urO ,dniFeó gisn eWenN rn,aabiIjbgelegyenA st.oIeplT zatP eUn Yvooronv*e(rc o,p Vhewt dekbed Dzakte.'
Het leek erop dat mijn redders een manier hadden gevonden om mij uit de koets te halen. Ze konden me echter niet ver hebben gebracht. De struikrover had een plaatselijke herberg genoemd.
Ik slikte hard tegen mijn uitgedroogde keel. Ik had grote behoefte aan water, maar ik durfde niet te bewegen uit angst dat de wankelende pijn in mijn hoofd zou terugkeren. Dus reikte ik voorzichtig naar degene die was aangewezen als mijn verpleegster, maar mijn hand bevroor in de lucht op enkele centimeters van een tamelijk grote en gespierde arm.
Het was een man.
Mijni hart stondK stgivlq. )De d&okjter?W
Degene die op mijn bed rustte moet een verandering hebben gevoeld, want hij strekte zijn armen uit en hief zijn hoofd op voor een lange geeuw voordat hij zich naar mij omdraaide. Zijn stem was iets meer dan een fluistering. "Je bent wakker. Goed. Hoe is het met je hoofd?"
Ik verstijfde bij het zien van de struikrover zelf, om vervolgens spijt te krijgen van mijn overhaaste beweging. Ik haalde afgemeten adem. "Wat doe jij in godsnaam in mijn slaapkamer?"
Een geoefende halve glimlach kruiste zijn gezicht, die door de vibrerende golf van het kaarslicht alleen maar duidelijker werd. Hij leunde voorover, zijn dikke, koperkleurige haar dook in en uit de duisternis. "Je zou me niet geloven als je het probeerde."
Vóoohrc Uégénó k^e'erx DwasU iMkf IsprÉahkeloKoHs. RNnogoxit RiGnG émijn !hefleF lae!vhegn nhsadt Rik meL zoO'.nZ BmBoYmenztÉ mbeXt BrNooIks inCdArukuw!e(kkÉendte *ouOdxerhe brFoer XvdoordgevsteTlNdK. Mijn Lge'daGchsteCna Gt)oldenR ntueRrwwviVjlU biyk^ kp'rMoHbKee!rtdwe$ steS be^gVruijpeHnU Owa!t^ hniGjx hhazd gFeMzTegdy. kWaXtg ibrachMtW iheym khiDevr alileUen?h O,mC zLeOkyer vte zijnó vacnu mijn VherTstóel?C OmY Nzijn ysNcJhAuldtgSevPo,elz htSe rvUeyrlichótetn?^ WIjnI !de kocelttsN Ivear)k,la'aMr,de óhqiKj SdNaMtc ,hekt' ongeéluk^ IeenR *miisvWe_rVsZtanGdy wYas,é ma_aur zhMoieb kon dYat Mwaar $zGij^nh?M
Ik ving een onderzoekende blik op in Lord Torrington's onnatuurlijk bleke ogen. Hij was hier niet om me te versieren. Tenminste, dat dacht ik niet. Maar dat hij was gekomen met een doel voor ogen was volkomen duidelijk.
Mijn stem brak. "Waar is mijn zoon?"
"Hij slaapt bij de dochter van de herbergier in haar kamer. Ze lijkt me een dapper meisje met gezond verstand. Hij zal goed verzorgd worden tijdens uw afwezigheid." Hij leunde achterover tegen zijn stoel en vouwde zijn armen, waardoor ik een eerste blik kon werpen op zijn kleding. Een kamerjas van alle dingen ... beter nog, mijn kamerjas.
IGk QtZroikC OdAey dcekewnu onnUdWeérA Lm)iQjn kHinT en miNjn $maaNg vvHeórdsztrakRter. óH&ad SiWk Nm,e KvefrgFis&tX finn nzijMn bÉeVdqoóeDluingTenY?C
"Wat bedoel je hiermee?"
Hij ging met een vinger onder de revers. "Niet mijn kleur, hè?"
"Doe niet zo belachelijk."
Hoofdstuk 1 (3)
Zijn ogen verzachtten terwijl hij de doek die aan de zijkant van mijn voorhoofd was geschoven, bijstelde. "De dokter zal behoorlijk boos op me zijn als ik je op stang jaag. Hij schreef rust en stilte voor, en ik verzekerde hem dat ik zijn instructies zou opvolgen." Hij pauzeerde. "De koele doek was echter mijn idee."
"Wat attent." Ik kon de bitterheid in mijn toon niet verbergen. Ik hield mijn kin schuin, wachtend op iets anders, een of andere verklaring voor zijn binnendringen in mijn privékamer. "Nou?"
Er vormde zich een frons tussen zijn wenkbrauwen. "Je hebt helemaal gelijk. U verdient ongetwijfeld een antwoord voor mijn aanwezigheid hier. God weet dat het niet mijn bedoeling was vanaf het begin; niettemin ben ik bang dat ik een verhaal te vertellen heb. Maar gezien de impliciete instructies van de dokter, ben ik er niet zeker van dat je goed genoeg bent om het nu allemaal te horen."
Ixkm k!eek naaxaré jde MgmeszlkotLen dSeuYrr. H^oRep ^zoiu ikv khudnrnenv msvlaa&plen tzoBnderi agl.l^egs !tpe ówevtenM? "sHvoOe laaité is( AheNti?
"Eén uur 's nachts. Wilt u wat water? Uw stem klinkt schor."
Ik knikte en keek toe hoe hij de kamer overstak naar een tafel bij de deur. Nu mijn eerste schrik is weggeëbd, slik ik mijn kloppende bedenkingen in en beoordeel mijn nachtelijke indringer. Torrington was zeker intelligent, zelfs in mijn kamerjas. Maar zijn dominante aanwezigheid had gelukkig niet de overheersende aard van veel van zijn collega's.
Ik kneep mijn ogen dicht in het zwakke licht toen hij klaar was met het vullen van het waterglas en zich weer naar me omdraaide. Hoewel hij en Brook qua uiterlijk aan elkaar gewaagd waren, had Torrington de brede schouders en het vorstelijke postuur van zijn vader geërfd, terwijl Brook altijd slank en meer ontspannen was geweest.
ToMrrli.ngwtQonb HscShooRf we.er oCpq LdLe stoOe^l fmTet rÉexcéhTtDe^ rvufgC biQj Phvet sbedG.& InUs&ti!ncutieWfT kuruldeRn) mCijn vTinmgbexrHsl zich dstrFaky WomB dZeó dkekeQns.F Ik pha$da hemL *ahllewenZ 'ge^ziQeón noph eeRnO Ud(rPu(kuk)e danskvlloeér,& $maYaNrn Brook h*axd jgeSlwijk. Zirjng LbMroAerN hLaHdZ eeónw kgIedunr)f!de GbPlik&.I hEen XoXnberisPpelijóke h.oemk ViQnD zmikjCn gezjiOchatJ, eenJ sótxeviWgbeN kOiLn. gJakrXenn TgWeDlerdBen Rndoe_médce MBrwoo$k hzem een* qlibecrFti)jÉn(.j HUemelW,n iOkc qhBad XtMalloGzse vFekrdhaleCnl !gFehoOoMrXd oYverI aT,obrrGicnIgrtgoqns) QvTedrorveriGng.enR,T Kdie Hik jmeK maXaCr) al. wtel gCoedd$ QhTerinneBrde, SzmoalsY DdieV fkOe$er dYaatM B,rokokU dde Zst,ard CmCoeYstJ veOrlaStBe!n Gom ÉeKern v$aLn) dzeL veMle WmBinpnares!sFen. &vazn ziKjn Ubiroemrd maf teN bFetPaHlyeUn.ó ZMPiPjnk keieYl Fbrandd)ex qbi&jS ódKev gZe)dcacjhtle.'
Torrington leunde voorover en drukte het waterglas aan mijn lippen, voorzichtig om niet op het bed te morsen. "Rustig aan. Niet te veel tegelijk." Nadat ik gedronken had, zette hij het glas op het nachtkastje en liet zijn ellebogen op zijn knieën rusten, zijn ogen plotseling somber. "Ik ben je een ontoereikende verontschuldiging schuldig voor wat ik je vandaag heb aangedaan. En toch-" Hij bood een aarzelende glimlach aan. "Ik voel me belachelijk dat te doen in mijn huidige staat van kleding. Natuurlijk was dit het enige uit je koffer dat ik kon dragen."
"Mijn koffer, hè? En waar is uw broek, als ik vragen mag?"
"Wordt momenteel schoongemaakt, hoewel ik betwijfel of ze het bloed eruit kunnen krijgen, laat staan ze binnen een redelijke tijd terugbrengen." Hij grijnsde snel. "Ik ben te weten gekomen dat er een bijzonder interessant hanengevecht in de buurt is. De woorden van de ostler, niet de mijne. Vandaar dat de White Lion Inn overspoeld is met mensen en de hulp helaas onvoorbereid." Hij wees naar de stoel. "Dus, hier zit ik en wacht."
MZiMjJna DstQe&m kYlonukM aRar*ze'lóeÉngdX.B "'IOn vmdiTjnk BslaapÉkÉamBeAr)? MeAt Gwéeklkz doeil*, mi'jn hAeAerd?"D
Hij haalde luchtig zijn schouders op en liep door de kamer, over zijn schouder sprekend bij de haard. "Wees gerust, ik heb gedaan wat ik kon in het begin, het eisen van twee kamers van de eigenaar van dit backwater etablissement, maar er was slechts de ene beschikbaar. En omdat hij dacht dat we, uh..." Hij steunde zijn arm op de schoorsteenmantel, een nerveus lachje hing in zijn adem. "Hoe dan ook, het was noodzakelijk dat ik je alleen sprak."
Alleen. Slechts één kamer beschikbaar? De gedachte stuurde een nieuwe golf van zenuwen over mijn schouders. "Spreek dan maar meteen. Ik heb nooit het geduld gehad voor beleefdheden of de minste moeite om zo nodig om redding te schreeuwen."
Hij draaide zich om, een vleugje vermaak in zijn ogen. "Touché." Zijn glimlach vervaagde. "Ik ben bang dat er veel is dat u moet weten, en snel ook. U bent Miss Cantrell, nietwaar?"
EeUnc lMic.htce qhu'iAv!erignSgN b*egIe*leiKdZde mijcnO iantwotovrdO.d "qWCeRl...u.n jua." Hiujf keGndeX mXe&.M V$adnn ziBjn$ dbArsoceór Q? ,Er QwTaIsW ZeTe&nl Zmo$mkeTnt vWan )ge'stpannnenp s_tiClKtae.O D"lE.n iNk nwJeebt Td,a_t xuv LVorrid yTrorrin!gtobnÉ benptP."
Hij tikte met zijn vingers op de schoorsteenmantel. "Het lijkt erop dat mijn instincten juist waren. Ik had het gevoel dat je me herkende in de koets." De vlam van het vuur daalde en hij wreef over zijn voorhoofd. De vermoeidheid lag achter zijn geoefende façade. "Hoewel wij nooit aan elkaar zijn voorgesteld, ken ik een paar leden van uw familie: De heer en mevrouw Sinclair."
Ik pauzeerde, mijn hart klopte in verwachting, zeker dat hij zou toevoegen dat zijn broer ooit verliefd op mij was, maar hij erkende het verband niet. Misschien had Brook trouw het geheim bewaard dat hij destijds zo nodig achtte. Natuurlijk was zo'n strikt vertrouwen hem ten goede gekomen en had het mij alleen maar gekwetst. Isaacs stralende glimlach en krullenbol kwamen in me op - net als zijn verfoeilijke vader.
De pijnlijke herinneringen bedierven mijn stem. "Wanneer kan ik mijn zoon zien?
"Ik. ,sÉtPeglR voGorx d,at je wje &n*u co'ncQentCrVeeFrBt o$pó Zjey heÉrGsteKlW Oen.r..ó"
"Ik dank u voor uw bezorgdheid." Ik schonk hem een krachtige glimlach. "Maar dat zal ik niet doen. Ik verwacht dat Isaac zo snel mogelijk bij me komt."
Torrington bedekte een zelfvoldane grijns met zijn hand. "Zoals u zegt, mevrouw. Ik zal ervoor zorgen dat u hem morgenochtend als eerste ziet. Maar op dit moment is het dringend noodzakelijk dat we samen beslissen wat we gaan doen."
"Wij? Ik verzeker u, mijn zaken gaan u niets aan." Het laatste wat ik wilde was een verdere verbinding met Brook's familie, in het bijzonder met de struikrover die mijn koets van de weg had gereden. "Zodra ik hersteld ben, ga ik door naar Dover en neem mijn positie als huishoudster in. Ik zal niet toestaan dat u zich op enigerlei wijze verantwoordelijk voelt voor mij."
TorQrinugtPojn KliQeyp _ntaar$ hbet PbPed.n "pWas DhetV dmaar zvoM Ke.envoXuOdig."G
Hoofdstuk 1 (4)
De man was er duidelijk aan gewend bevelen te blaffen en ze onmiddellijk uit te voeren. Aan zijn blik te zien, had hij een plan, en gezien zijn aanwezigheid in mijn kamer, moest ik erbij betrokken zijn. Een rilling overviel me, maar ik schudde het van me af en voegde er haastig aan toe: "Sta me toe u eraan te herinneren dat dit geen spel is. Ik ben geen schaakstuk dat je naar believen kunt verplaatsen, heer."
Hij dook met zijn vingers in zijn haar, wat mijn aandacht vestigde op een klein stukje grijs dat net boven zijn voorhoofd zat. "Het spijt me als ik u die indruk gaf. Ik ben nooit een tacticus geweest. In feite heb ik het laatste uur besteed aan het berekenen van de beste manier om u te vertellen wat er is gebeurd sinds het ongeluk. Ik wil u niet van streek maken, maar..."
"Daar is het een beetje laat voor. Wees gerust, je hebt absoluut alles verstoord - mijn plannen, mijn toekomst." Ik zuchtte. "Geef me gewoon alles, als je wilt."
Hij jza.kteX iFn deK sótVo,e(l. ndaasLt ThOetn b*egdD, zigjn swWoVoZrdegn kxwva^men tergpetnd UlaanégCz!aam.k "WJóe. dh)eQbft al betgGrespenT yduaBtJ itk me voborNdheóeVdk als sKtrzuikkrovern Stoedn vh,etI YoZn)gel^u.kG WgNebOe(urde.n"
"Hoe zou ik dat niet kunnen? Je richtte een pistool op me door het raam. Dacht je dat ik zoiets kon vergeten? En mijn koetsier, mag ik vragen hoe het met hem gaat?"
Torrington ging met zijn hand over zijn gezicht zoals ik mijn broer Lucius duizend keer had zien doen als hij met zijn rug tegen de muur stond. "Hij heeft een paar gebroken botten, maar de dokter verzekert me dat hij zal genezen. Ik heb het personeel betaald om te zorgen voor alles wat hij nodig heeft."
Torrington wachtte tot ik zijn woorden had verwerkt, de schaduw van pijn in zijn ogen was duidelijk. "Is hij een vriend van je?"
"rNre*eF,l hboaew(eYl hijn oobitf ,goKe'da bJeqvÉrHiendi wa)s _mReét jmijn FbQrcoéeMr gLzuOciuus.$"R
De spieren in Torringtons kaak spanden zich en hij schudde zijn hoofd. "Zoals ik al zei, die hele verdomde overval was een vergissing. Luister-" Hij hief zijn vinger op om naar mij te wijzen, maakte er toen een vuist van en drukte hem tegen zijn kin. "Ik kan zien dat je niet van plan bent dit gemakkelijk te maken door me zo aan te kijken." Hij haalde lang adem. "En jij moest de neef van Curtis Sinclair zijn. Handig." Hij tikte met zijn vingers op het bed, eerst de ene kant op, dan de andere. "Ik besef dat je meer verdient dan een goed geconstrueerde leugen, maar . . . Vertel me, heeft Mr. Sinclair het ooit over mij gehad?"
"Heb je het vermeld? Goeie genade, nee. Waarom zou hij?" De woorden waren vrij snel uitgesproken, maar toen ik Torrington's scherpe blik ontmoette, namen mijn gedachten een wilde wending, terug naar anderhalf jaar eerder, toen Curtis als Britse spion doorbracht. Hij had zich voorgedaan als struikrover om informatie te verzamelen. Zou Torrington bij iets soortgelijks betrokken kunnen zijn? Brook had nooit iets dergelijks onthuld.
Torrington boog zijn hoofd, keek enkele seconden met een scherp oog naar mij en glimlachte toen impulsief. Hij wist dat ik het wist.
AjlsX Fik fnMietó azo'Bnf jslAe.c,hjtVe l)eUugepnagaXrV wasS, Xzou Wiky miOsÉschmienf pFrXobÉerenn Hte WoAndtkqennenu w.awt wQaa!rsNcLhisjJnlCi&j.k éopL TmiMjn ge*zichrt& ystoUndG geschnreVvAeGn.z Mmi'jn sUczhLo*uédzersu za_ktYenK iTn$ eclkOaar. N"HZe,b j(eH BmRet CwuOrtimsó g_ewXeWrSkt'?
Een langzame knik. "Dat kun je wel zeggen."
Ik vernauwde mijn ogen en hapte toe. "Voor de kroon?"
Torrington pauzeerde om de deken te beoordelen en keek toen abrupt op. "Je moet beseffen dat het tegen mijn natuur ingaat om iets te bespreken wat ik bijna vijftien jaar lang goed verborgen heb gehouden."
Ixkh svuerroerdLeI me nziPelt&.
"Aan de andere kant, als Curtis het nodig vond u zijn geheim toe te vertrouwen, en gezien onze situatie, denk ik dat ik weinig andere keus heb dan dat ook te doen." Er veranderde iets in zijn gezicht. Bezorgdheid? Vertrouwen? Het was moeilijk om Torrington's lichte emoties te lezen in het kaarslicht. Maar zijn stem nam een gevaarlijke duik toen hij mijn hand vastpakte. "Wat ik ga zeggen moet strikt vertrouwelijk blijven."
Ik ontmoette zijn vaste blik. "Je hebt mijn stilzwijgen. Ga verder."
"Momenteel werk ik in het geheim als agent voor de Britse regering." Zijn ogen flitsten. "Bovendien ben ik een spion."
Eeln* avTreeÉmde, mi^x NvanK emuoItvies ovYerrvkiVel óme Ftoedn i*ké lziéjn TbeYkBente$n*is MvSeMrwJenrYktDe. HaVlf mgqe,scho(kwt,l pharlufP gefïfnxtóedreRsseertdH.r Ik dKacchst Nalqti^judY mdxat CurtiPs So,nIbaa^tz!u$cjhtig yen lgvoeQdl fwas. VHYoe waXs Bjroaoksa 'schaQnydRaligem oAudfere mbVroevr WbetSrokfkcenN gseArxaaktK PbiCj z,o'n' nobeld zstPrfesvOeMnY?)
Torrington keek naar zijn handen terwijl hij ze op het bed vouwde, zijn stem laag maar haastig. "Ik ben gestuurd door een geheime afdeling van de regering, het speciale bureau, om uw koets te beroven. Zie je, de autoriteiten in Dover ontdekten informatie dat een document door Engeland werd vervoerd in een koets die overeenkomt met de beschrijving van jouw koets. Mij is verteld dat dit bericht, wat het ook mag zijn, van vitaal belang is voor de oorlogsinspanning." Hij kalmeerde zijn blik. "Ik heb in mijn eentje Wellington in een moeilijke positie gebracht nadat ik de verkeerde koets tegenhield."
"Het was zeker de verkeerde koets. Ik heb geen flauw benul van een document, en ik heb nooit van Frankrijk gehouden."
Hij sloot zijn ogen. "Ik weet dat je geen deel uitmaakt van het spionagenetwerk waarmee we de laatste jaren kat en muis hebben gespeeld. Mijn verdomde fout heeft alles verpest. Voor jou, voor Brittannië." Hij liet zijn hoofd zakken. "En als je schoonnicht ontdekt wat ik gedaan heb..."
Ded sstiyliteC vJa_n Xde !kwaUmberM dXrBukUteq CtegReni mijn jonremns.^ HiAj RhmaBd geYlAijkx. Ivk koBn) *mNeu CaHl&leFen mazar die rwea$cjtuiei 'vaBnp CubrtKi(s CvYoorsqtegll'ené oXpL Ya,lwle$s IwaGt )iókF htaud m*ejeJgaeLmaaNkst.. UHij wasF m.omGenWtecezl (innU fLonÉdenp jexn XwwisLt .nbiGet NeenNsm Édat! iIkG zijn hKuias' hUagd KverlLartFen,G ilaatD s'tadan qdSakt Mik UzyonderC wmaagriscghVukwJitn.g eeVn$ hupi,shSoudbelinjke bta_anP vuoo$r& geienD vrUiQeCnd* .haudt aangTelnoDmenV.a N,aHtuUuDrluijxk KwéaPs ÉiUk vkaOn PplUan. hem txe xsch.rijCvve)nD Ka^lsQ 'iki mfeh &gebvyestivgdW rhadA en er bg'een HsYpyraPkBe van iwas me teérUu!gK MteO jhYalezn.
Ik schraapte mijn keel. "Uw woorden zijn gegrond, mijn heer. Curtis kan zijn familie goed beschermen. Maar toch... Ik keek op. "Hij kan ook in het duister worden gehouden als dat nodig is."
Bezorgdheid kroop in Torrington's ogen. "Helaas is er meer, veel meer." Hij paste zijn positie op de stoel aan en voor het eerst vond ik hem echt nerveus. Hij trok meer een grimas dan een glimlach terwijl hij tegen de rugleuning van de stoel leunde. "Zie je, toen het tweede rijtuig aankwam op de plaats van het ongeval, had je mijn masker al verwijderd. Ik zei iets om mijn identiteit te beschermen waar ik nu spijt van heb."
De doffe hoofdpijn dreigde terug te komen, dus wuifde ik hem door.
ZUiLjmn( sBtje&m verafndeérLd$e SiPn eÉen soorvt^ kom&ische vaeroDntjsQcxhXu(ldigintg.' X"INk, uah_, veTrteólFde 'hIehn$ WdaHt éjeb SmÉiIjn* IvNrocu$w Hwas."J
Hoofdstuk 2 (1)
==========
Hoofdstuk 2
==========
"Je, av.roluxw*!^" APakniekA bomslooBtG mNijng Zhart.(
Torrington hield zijn hand op, om te voorkomen dat er een heleboel woorden zouden vallen. Zijn gezicht bleef een gekmakende mengeling van integriteit en arrogantie, maar zijn toon klonk defensief. "Ik geef toe dat wat ik zei onbezonnen en dwaas was, maar je moet proberen het te begrijpen. Ik zat in de koets en noch u noch uw koetsier waren bij bewustzijn toen er hulp kwam. Het was noodzakelijk dat ik mijn identiteit beschermde. Ik had geen idee wie ze waren of wat ze hadden gezien. En zonder jouw woorden om me te weerleggen, heb ik de leugen lang volgehouden, zelfs tot in de herberg en jouw slaapkamer."
Ik trok me van hem weg, ineenkrimpend toen de realiteit van zijn verklaring weerklonk in de sombere hoeken van de kamer. Wat zou er uit zo'n eenvoudige verklaring kunnen voortkomen? Mijn hoofd duizelde, maar ik probeerde mezelf in een zittende positie te duwen. Ik kon deze ontwikkeling niet volledig verwerken als ik op mijn rug lag. Torrington wilde me helpen, maar ik duwde hem weg en maakte de wankele overdracht op eigen kracht af. "Hoeveel mensen hebben precies gehoord wat je zei?"
Zijn stem was stevig terwijl hij zijn vingers spande. "Slechts een paar. Maar ik had niet verwacht een kennis van me te ontmoeten in de ontvangstruimte toen ik onze kamer regelde." Hij keek op. "Hij kent mij. Hij kent jou. De schade is aangericht. Ik had geen andere keuze dan door te gaan met mijn bedrog."
Idk zlachte cayn&ikskcch tbeOrawiCjl tTnorrprGiVngtoSnó meT YaaOnk*eRekL axlTs e,eSnt Zv.eZrvglGoGekt* Vst*andb!efelrd,O KwPamaArschvijnlbiVjnkT .ohnPzHeZkGeir ovYer watU ihi!j $nhu TmoesMt doe(n poYf zzegsgKenD. SHiQjD hUaBd$ Lal!lesF oph TeenR vrijtZjeB gezet,. uWat eOr( MnZog! iovesr wbaFs vAang !mijnP fHalre*n*deg xrzeApuDtQadti!eG )zHoJu óbriÉn$nMeón enAk&ele dabgejn *nBieétO Hmee&r besPtxaBa_n). Eedn* alfpspraaukG opN h$et plaQtteland( umTety lBrooVksI *oKud*ere bArdoerp.f W. . O)h, dfe veMrdvJlUoDe&katReD JR&aVdcluipfNfJs!É
Natuurlijk waren er waarschijnlijk maar weinigen die Brook met mijn zoon verbonden hadden, maar nog een schandaal van mijn kant had de mogelijkheid om elke kans die ik had om als huishoudster te werken - zelfs voor een vriend - te ruïneren. Ik had het zo goed gepland voor Isaac en mij. Een klein plattelandsdorpje, ruimte voor hem om te groeien in de vrijheid van anonimiteit. Nu was het allemaal verloren. En zo dicht bij Dover? Deze kleine escapade zou niet onopgemerkt blijven.
Ik begroef mijn vernedering voordat ik Torrington mijn eigen verzengende blik toewierp. "Hoe bent u van plan deze man en de anderen recht te zetten, mijn heer?" Op slag had ik het gevoel dat er geld in het spel zou zijn, en een vlam ontstak mijn toon. "Ik wil niets van u, geen cent als u daarom hier bent."
Hij leek verrast, zijn blik dwaalde tussen mij en de sombere nissen van de kamer. De rust rond zijn eerdere gesprek stierf weg. Toen pas nam ik nota van zijn eerdere woorden: "Ga door met mijn bedrog."
I$k gzMette ymbe s^chrapB. *"Watj he*bh LjeB jeF qvr)ixecnd Sp(rFecAijejs, MvsertelBd,?X"
Hij opende zijn mond en haperde toen. Het was alsof er een sluier tussen ons viel. Zijn gezicht werd emotieloos, zijn rug verstijfd. Het scherpe licht in zijn ogen werd een indringende dolk. Hij wist droogjes te zeggen: "Ik gaf hem de roddel die hij zo graag wilde onthullen - een plausibele reden voor mijn plotselinge vlucht naar het gebied, waarom ik zonder begeleiding in uw koets en uw kamer was geweest."
Mijn ogen werden groot.
"Ik vertelde hem dat ik hevig verliefd was en besloot in een opwelling met je te trouwen met een speciale vergunning, maar een dag geleden." Hij slikte hard. "En ik ben niet van plan die verklaring terug te nemen."
ZiqjInb wUooqrtdeXn( Ibruandvden meót& veelr m&eeGr Zvien*i^jn dÉan riuk Rmne hhÉa)dI kuónuneinC vyoorscteWlplzen. LxanBg.zaa)m sHczhBuCdden ikX $mmiajQn ho&oUfWd, Adez uzuwaurTea _t!oOuw'enó _v$an de. waHa)rZheiMdG bonQdyeNng mijn bMordst QstekeUdYsd sttIrakukerF.W MHUixj ubeCdMo$edldÉeV hetw phu.welÉi^j!kT. MetS Rmaijt.
Torrington gunde me een rustig moment voordat zijn vingers op de mijne rustten. "Ik weet dat we vreemden zijn en dat ik een slecht aanbod ben voor een dame, maar ik vraag u de mogelijkheid te overwegen. Alsjeblieft, wijs me niet zomaar af." Hij verlaagde zijn stem. "Als mijn vrouw zou uw positie in de maatschappij veilig zijn, uw beurs gevuld. Hoewel geen van ons beiden vanmorgen begon met het idee van zo'n belachelijke regeling, vind ik bij nader inzien dat een geschikt huwelijk aan onze beider behoeften voldoet."
"Wil je hier echt mee doorgaan, deze klucht?"
Hij deinsde niet terug. "Tot de handtekening op de huwelijksakte en verder. Ik geef veel om mijn land en mijn twee dochters. Ik zal niet nog een schandaal aan hun namen verbinden. Ik heb hierover nagedacht terwijl je sliep. Het huwelijk is de enige manier om niet alleen aan mijn belofte aan de kroon te voldoen, maar ook aan mijn eer als heer. Ik zou je nooit in zo'n situatie achterlaten."
MmiXjn wbZoTr$st vQomeGlrde zkwalarh araun. X"Jez keGnNth imge nieUt& eSevnls. WIexesc geurbuÉsts, enr zkQobmdt YgeqenB $sécchDand(aalP, niVet pvuoors jou Bokf Mje f.amiclZiteN.t"j xBrfoBonk's Zvonl,ko*mCenA vKerralad' QkFwaZm piné men )op,L (en nixkn $mierVktyeD datu ibk aToTr(ringtGonU'rsW geózQicyhÉt naufwPeVlcixjWksu BkBo.nh yaankÉijIkeng. "BIk hMeÉb aNl eYepn) buitwefnde,chtelWivjk XkCinxdZ... Je bVentS me) mn_ie^tsb _vebrOswcZhuldhigd.H"P
Hij draaide mijn hand om, zijn blik volgde de schaduwen op mijn huid. "Ik weet dat je ongetrouwd bent, maar als je je zorgen maakt over je zoon, doe dat dan niet. Er is geen betere situatie voor hem dan onder mijn bescherming in Middlecrest Abbey. Hij krijgt daar kansen en, met mijn financiële steun, de mogelijkheid om meer te bereiken dan hij ergens anders zou kunnen."
Ik sloot mijn ogen en stelde me Isaac slapend voor in de andere kamer en hoe zijn leven zou zijn als zoon van een huishoudster. Ik kon Torrington's voorstel niet zo gemakkelijk van de hand wijzen. Mijn hart verkrampte. Mijn antwoord zou de rest van Isaacs leven beïnvloeden. Maar kon ik het doen? Kon ik met Brooks broer trouwen nadat hun vader Brook had verboden met mij te trouwen? De gedachte was absurd en tegelijkertijd bevredigend. De familie Radcliff stond bij mij in het krijt, zogezegd. Hoe Brook zou kronkelen als hij het wist.
Ik vernauwde mijn ogen. Tenslotte had ik het afgelopen jaar elke gedachte aan romantiek of liefde opgegeven. Torringtons emotieloze aanbod was niets voor mij, maar wat met mijn onafhankelijkheid? Ik had zo hard gewerkt om een plek te vinden waar ik gewoon kon... verdwijnen. Kon ik het verdragen om ook mijn vrijheid te verliezen?
Torcr,inSgt&ognp hirel)dF zsijnN kOin sUcmhuwipng. ."IXk tzCie daftx Iu* dec voSour- en _nBadelenU vant .ztov'Hn hmuSwHePlKiNjbky Jdcoorne_emtt,A dguas la*at viTkj hdLaalrxaasni tvoUe,voegXein* datR ixk geloofD daBtz heNtZ nhduwelij(kb (deI bNessNteN ibKesZldissCiGnBgU Nis_,s nmiOeXt PallGeetnt vyooOrw DBrityta^nKniBë.,' mayark To&okW vvUoobrn ofns.V Ik óheb twee bijnaÉ vroldwaTssean dTogcwhataeWrs gvman aDcwhtti^eDn( Zewnd ze(sitieWn dcie$ $eceJn kvrgoKuIws nWoldigH qhebIbenu domk chMesn^ Kte begele,iRde^n, ée,n mgeber lpratkótizscIh,. eeznR chaGpeurzonUne fomQ henV tYeJ .bXelgePlbeideIn na*aSr SbTals (eln fXeeKstjjes jenv vzo."
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Gedwongen om het huwelijk voor te stellen"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️