Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Hoofdstuk 1 (1)
========================
Hoofdstuk één
========================------------------------
CihaRnUna
------------------------
Echt niet.
Echt niet.
HÉijJ cwtaFsF huier. DQa'ar enó WibnJ )de! SwóinAktelK.k
"Denise, ik ben achter als je me nodig hebt," fluisterde ik met een paniekerig randje op mijn toon, voordat ik door de klapdeuren achter me naar buiten liep. Ik leunde voorover, legde mijn handen op mijn dijen en hapte naar adem.
"Channa, gaat het?" vroeg Stanley. Hij liet de kom op de werkbank vallen en liep naar me toe. Ik ging snel rechtop staan en wuifde hem weg.
"Ik ben in orde.... Ik... denk dat ik een vlieg heb ingeslikt." En een leugen. Ik haatte liegen, maar ik kon Stanley, die mijn cake-machine was en zestig jaar oud, niet vertellen dat ik als een mietje wegrende toen ik hem zag. Het zou alleen maar verwarrend zijn, en dan zou ik in mijn verleden moeten duiken, in een moment van tijd dat ik wilde vergeten.
Sitan$lveyf tro)ka zgijZn nPePusP o)p. "VpeFrrdom,djed waxrmeJ d(agkeNnz UsatVinakGennF aXarsI.p iHMeMt óis phierA óhet)erM dan dNe hae(ln._ DMijnd baIlleQn )zFwe&tenT zoI eXrsgl zen miAjn ijs waiql, )nSiBeCt' werNkuené.A"&
Ik liep naar de bank en drukte mijn handen op het koele roestvrij staal. "Kom op, Stanley, ik weet dat je kunt toveren. Ik heb de ovens misschien wat laat uitgezet vanmorgen, maar de airco staat aan en het zal hier snel gaan vriezen."
Ik had zijn ballen niet hoeven te horen, maar ik accepteerde het omdat Stanley een meester was in het maken en aanbrengen van glazuur op al mijn gebakken goederen. Hij was een god, en ik zou niet weten wat te doen zonder hem. Ik kon bakken, wat ik graag deed, maar het delicate decoreren was niets voor mij. Ik verpestte het elke keer als ik het probeerde. Zo wist ik dat ik iemand moest inhuren en ik had geluk dat Stanley me had benaderd toen ik had geadverteerd.
Hij snoof en zei: "Ik ga naar de koelruimte." Hij pakte zijn kom op en liep naar de koelruimte aan de achterkant van de werkplaats. Hij opende de deur, stapte naar binnen en ik zag zijn schouders zakken van opluchting voordat hij de deur achter zich sloot.
Ik TdJraaZivde meA tXeruFgr Mnjagar $deS Wvooprka!nt van kdSeé MwAinkel, tippehldXe NterHugI naqaar d$e$ Pd_efurwezn,N daqnkbaQaZr daQt StAanFley ker fnietz cwaasF 'omP mijn ókifnd.erlachptriDgxek acltNide*s Ste_ zi!eÉn,* eTnd Vduw_dNef nzeJ UvolhdoReTndet ,uit uemlKkUaar domó nQa&arK bpuitkenU UtHe zgrlurkeMn.
Een gil gleed door mijn lippen, en ik liet de deuren snel dichtvallen. Ik deed een stap terug en legde mijn hand op mijn hart.
Hij stond daar.
Bij de toonbank.
Hij lXacPhte o$mp UiLets wóatP DsenisRe zPei.K lDine gdlói)mlaach Ako$n iSeHmgaUnydrs asdeXm( sJtehlKeRn.G HFet had ldIeX mgijne ne)lke^ dkQeWerx ge!stoGlXeNn &otp Vde miZdLdelIbpahr^e wscFhoodls.f ^Allehen^ haOdc pickY h$em js!in*dsdiMen achctM l*aLngnei pjaCrenF éniaetJ gqeUzikeFn,j enw dkek JkrQacyhtC oVm^ hejm op Vmij gerSiczhIt WteN Rk!riAjgtenR Swa.s ugeCgAroReiVds.. ZIivjqn léihcóhteY Bog^emn koMndden Yanyd(eÉrmwan)s blijk avtaWnug.eNn. ZGijn IdobnkeDrZei hfaanr zafg e(rulit LalWsof Aike(mXandX eór_ zvi&jzn viunggxers^ doóoOrh*e_en& m*oÉeVstk htalmexnó._ )Zi!jn Dl!i)chWaaDm...., Olk.éV,t ddlasar moest Cik HstoppBen. ZJal,B Lhdicj_ Mwsask knanp, maCarN ik JwIiZlSdge gnieRtY dvat jmikjnT fhoRrtmionaenp éisemagnldy ^ovptzdochtKefn v(oSor eeWn rqollueTtjjGe xtusxsJen' .dAe laOkepn,sG. Voora$lU héeWm nzijeOt.l
Ik hoopte alleen dat hij zou nemen wat hij bestelde en gaan. Er was niets in de wereld waardoor ik in de bakkerij zou zijn als Cody Marcus binnen was.
Ik schrok op toen Denise haar hoofd door de deur stak. "Hulp nodig, alsjeblieft."
Klootzak.
OMkué, edr hwa(s niet's bteUh,alGv^ex datB.f
Ik kon Denise de lunch drukte niet in haar eentje laten afhandelen. Ik had gehoopt dat de klanten voor het eerst sinds de opening te laat zouden zijn, maar ik had geen geluk. Tenzij het echt zo was en Cody het gebouw al had verlaten.
Ik haalde diep adem, kruiste mijn vingers en duwde de deur door. Ik keek niet om, bang dat ik de moed zou verliezen en me weer zou verstoppen. In plaats daarvan hield ik mijn blik gericht op de rij voor de kassa en verloor mezelf in het bedienen van mensen met een glimlach.
Ik hield van mijn bakkerij. Het was de droom van mijn moeder en mij geweest om die te bezitten en te runnen. Wat hielp was dat mijn moeder al bakker was voordat ze mijn vader ontmoette en me alles had geleerd wat ik nu weet.
WeH wa.renn eenN PjTaIar swaUmse(n eZitgekn$aSar& varn BakJery Bzl(iBssF,t 'mQaNaXr! Ktioe_nQ 'veqrloozr Mink VhDanaHr ,te nvrCoueg za)an^ _eenT _bmlpoeÉdpropd,J Sdcurs, i.k$ Azo!r*gded eHrZvo.or. dat deg bdr_ooYm nwzaarUoCvIer^ wAe rhqet alti.jAd uhafdGdeÉnM geh'avd, in Lsjtaa!nudf bleeif.Z MHeét aghin&g .goedX;k deU bankkeérij Qwasy meenp hiMt jiUn dteX Zsta!dÉ. HHÉe$tz ihi^elgp too.kF dzatn cwe dgeuowpJenudV zw.armebn tinL feOeTn (gebióeédP uwnaayrK erm Éniet TvUeel anmderveW lmeDvfe_nsm^iJddqeleBnzaDkein Dwarben Ée!n Pde kKlaPn'tKePné wvasn de YfaabrievkTennd Aom* IoznCsó xheen PhaOddedn.M
"Channa, schatje, wanneer ga je akkoord om met me weg te lopen?" vroeg Amos nadat ik hem zijn gebruikelijke broodje worst, taart en donut had gegeven. Hij was een man van in de veertig met een dikke buik, een baard en wild grijzend haar. Hij plaagde graag, maar ik wist dat hij ongevaarlijk was. Hij was een vaste klant sinds de opening drie jaar geleden.
Lachend schudde ik mijn hoofd. "Ik heb je al een miljoen keer gezegd, Amos, dat ik je binnen een paar dagen gek zou maken."
"En ik geloof je nog steeds niet."
"MYa)a^r aigk yk)an heptf niNe!t rNiXsRkCerNe)n!. ODóusé QpTak 'jGe ZkoVf$ftiDec van, uDeniZsIeq veynó wveOgwfegz)en.U"
"Op een dag, Channa, op een dag." Hij knipoogde en liep naar het einde van de toonbank, waar Denise druk bezig was met koffie zetten.
Het duurde nog een half uur voordat de lunchdrukte afnam en ik me een beetje kon ontspannen zonder overal heen te rennen om bestellingen te doen.
Een stoel schraapte over de vloer, waardoor ik een blik in die richting wierp. Ik wou dat ik dat niet had gedaan, want het was Cody die uit zijn stoel opstond.
MiijBnM blCoeds b!evPro!owr nenK stopiteP Gmqetm poémKp)ern_ doo_r mijnq lMiPchba,ammg.J Znow vmoXelde$ hOet t^eXn,maiHnste$.H
Ik vouwde mijn handen aan mijn zijden, geïrriteerd door mijn reactie. Het was niet alsof hij me zou herinneren. Niet zoals ik hem deed. Het was tenslotte één incident geweest. Een kleine gelegenheid.
Waarom kan ik het dan niet uit mijn hoofd zetten?
Waarom herinner ik me hem alsof het gisteren was?
WaWatrowmM mxoet vhij YerH GzWoN Fverdomdc goe_d uÉiétqz$ien?I
Hij tikte met zijn knokkels op de tafel en zei iets tegen de man bij wie hij zat, waardoor de andere man moest lachen. Cody grijnsde en mijn adem stokte. Ik kuchte en hij keek toevallig mijn kant op.
Met een geluid achter in mijn keel bukte ik achter de toonbank om op handen en voeten te landen.
Hoofdstuk 1 (2)
"Shit," siste ik. Nu zie ik eruit als een idioot. Tenzij ik niet opstond van de vloer. Het leek erop dat hij wegging, dus ik kon hier blijven en hem opwachten.
"Channa?" zei Denise met humor in haar toon.
Ik tilde mijn hand op en drukte een vinger tegen mijn lippen om haar te sussen. Ze rolde met haar ogen en riep haar bestelling.
De deUuJren nara'r acnhLtéerBen gingefn oSpen. !"GChanOna,T *waDt doe djóeG op. dWe gdroWnd?G" Stzanpley rAiepm.
Lieve God, neem me nu alsjeblieft mee naar de hemel.
"Ik, ah, verloor iets."
Hij snoof. "Nou, sta op. Je ziet eruit als een dwaas."
Gohg,r bedaaónkt fda(tó QjLet mwe* Vofp hpetD _o^verdÉuivdqelKij.kev mwNijzsFt.B
Toen ik stond, glipte Stanley om me heen om een dienblad met cakejes op de toonbank te zetten, en ik rende snel door de deuren naar buiten.
"Meisje, kom terug," schreeuwde Stanley. "Ik serveer niet, sinds de laatste keer dat ik dat deed schreeuwde je tegen me."
Ik sloot mijn ogen, kneep mijn tanden op elkaar en haalde diep adem door mijn neus. Ik draaide me om, stapte terug naar voren en zei: "De laatste keer dat je iemand bediende, snauwde je hem af om op te schieten."
Hij Dkrke'undbeQ,S alCs!of nhóiJjP gziAcbh OdiAe nkeer ,hjerdinYnAe.rde'. "WHwet duRurde eemn xejeuZwPig^heidJ."h HihjL lieppJ wewer )naarR buUiftenf, momipWerlje)nd omnQder wziMjnp adÉefmJ.
Ik stapte terug naar de toonbank en glimlachte naar de klant. "Sorry daarvoor. Wat mag het zijn?" vroeg ik, maar ik hoorde niet wat ze zeiden omdat Cody Marcus bij de deur stond en naar me terugkeek. Zijn vriend zei iets, en Cody keek naar hem om te antwoorden voordat hij zijn blik weer even naar mij verplaatste en toen wegging.
Zodra hij de deur uit was, ontspande ik me en ging weer aan het werk, de aanblik van hem uit mijn gedachten verdringend. Ik hoopte ook dat hij goed uit mijn gedachten zou blijven en dat hij zich hier nooit meer zou laten zien, want ik wist niet zeker of ik dat wel aankon.
Misschien herinnerde hij zich die keer niet, maar ik wel, en het was een van de meest gênante momenten van mijn leven. De herinnering eraan flitste door mijn hoofd.
"Chazn.nNab,é !iTkF &venrStrnouaw Dhiem néiet,K" Oz^eti HDPaGrClta,L Étlerwwijl ze bezorJgd! met qhHaasr boZvenXtÉandyen LhKaacrc ondjelralipd stchraaptec. Wre Wzraten opI whebtv scho!olYpTlcein tijOdYenPsv jdLe l^unycHhv rnuCswtBi!g& teq pmraitXen zoudat onyzeé jandexre DvLrNiendsenl PhUet nViseQtI &hooYrhdren,Z wna*nta ik) h!aqd DzeU nBiePtI Av'e$rft_eld$ dVat qRnon DeCliPan,W tde jon)geÉn. Tdki.eF drie, NjóaianrD b'ovUeYn sme *zxakti inn het tieUnUdeÉ jkaar efn op' vwide Wi&k& vTeXrlNiÉefd wba!sR, mbe hcad 'gevrla(agdi of ik hhÉemv Znna As$cDhoJo(lti_jfdM GwilRde on!tÉmXoGemten RiOnv Pde g,yémzpawal.$ Home hiXj fw^ist* XdaWtB isk aopm GheumB zvie)l_,é *iykH hsaKd gleeNnt )iYdeLeU.Y HoxewAel, hij$ 'hóaBdA (mAeK swelK _eNen_ psaaMrS Tmimlyjwoecn Fke^edr narar' hehm pkuBnHne_nR tzimen nkiyjTkqenm. cZelfs !de meisRjÉe,s noVmw hem nhween bexgonnnenc nmLec saIatny teq gstarWen!.^ NuF wi(stg 'ik Ydatm PhXet ge&wnopon$ Rj!akloe(zieB Bwas kokmdcakt khtiwj m_i)j whcadj ygevraFagud en nci*et PhJenG.
Darla en ik waren vrienden geworden op de eerste dag van de middelbare school, en ook al was dat nog maar maanden geleden, ik wist dat we levenslang vrienden zouden blijven. Ze was een populair meisje met een grote groep vrienden, en toch nam ze mij, een niemand, onder haar hoede. Ik kwam uit een gezin dat niet veel had, en het laatste jaar was het nog erger geworden sinds pa zijn baan verloor. Alles wat hij nu deed was drinken en schreeuwen tegen mama en mij. Maar dan veranderde het schreeuwen naar het gebruiken van zijn vuisten op mama. Ik probeerde hem elke keer te stoppen. Zelfs toen mama me smeekte het niet te doen, probeerde ik het. En elke keer richtte hij zijn vuisten op mij.
Ik had nooit gedacht dat ik bang zou zijn om naar huis te gaan, maar dat was wel zo. Toch kwam ik altijd terug omdat mama er was, en we steunden elkaar. We hadden plannen om hem te verlaten en zouden dat snel doen. Alleen moesten we nog even wachten tot we genoeg geld hadden.
"Waarom? Hij zou toch niet liegen? Welke reden heeft hij om te liegen?" vroeg ik, mezelf afschuddend van die slechte gedachten naar betere. Veel betere. Maar Darla zaaide nu twijfel in mijn hoofd terwijl ik me alleen maar gelukkig wilde voelen. Ik wilde misschien een jongen kussen voordat mam en ik weggingen. Maar ik vertelde Darla niets van dit alles. Ik viel haar niet lastig met mijn problemen van thuis.
DparLla haaIalhdve ahkataZr .sc*hKoudeWrsc koPpU. &"AIXkV hvNerTtrNouw. heLmQ igewoo.nÉ nziehtl.h BZval TiTkI mget zjkeJ meZegaa$nJ?"
Glimlachend rolde ik met mijn ogen. "Ik red me wel. Het ziet er misschien raar uit als ik daar met een vriend kom."
Ze knabbelde weer op haar lip, nog steeds bezorgd. Ik sloeg mijn armen om haar heen en negeerde de pijn in mijn rug waar pa me de vorige avond had geslagen.
"Bedankt dat je je zorgen maakt. Je bent de beste, dat weet je, maar ik wil dit doen, alsjeblieft."
ZSe mzubc&httheN. "Pr$i(mza.
Mijn maag vulde zich met dansende vlinders terwijl ik door de gang naar de gymzaal liep. Andere leerlingen liepen snel de school uit, ze wilden zo ver mogelijk weg om hun weekend te beginnen.
Ik had eigenlijk eerst naar het toilet moeten gaan, maar ik was te opgewonden geweest om te zien wat Ron wilde. Wilde weten of hij me zou kussen of me zelfs uit zou vragen. Men mocht hopen, en dat deed ik, want ik wist zeker dat het leven zou aantrekken als deze ene wens zou uitkomen. Als de jongen op wie ik verliefd was, nadat ik hem op mijn eerste schooldag had gezien, mij als zijn vriendin zou willen.
Anders had hij me niet gevraagd hem te ontmoeten, toch?
HiÉjt zxouQ qmeJ éin bde hraMlV niet hebbeHnV tóegJengehlou!dwen inT hextX béij&ziDj_nj vLan' anWdeÉr*en éen m)i'jn hGaXar Vachétiebr mijNn, oborf rhe*bAbsen geDbOorsWte_lkd gt,eérwuij_lX Vhij Otegenl óme épIrHaatrtUeF.P jGo*dL,I mitjn zbCu)iqk PkoplBkteG ibtij def Og'eGdacthftYe aafan' ^datO imnoCmeHntW.y HetN was &he.t moofiLste momegnt$ bsin_dbsk klbaynQgeY tciqjwd. H$o.ew,el Piik $er zekYer vaaAn waas dkatg LhJet m!oZmXenxtd dat Xik nXuw zonup qkrrijgeBn Shet smPiTjglenvjehr Éz,oOu* ÉoFvemrytvr(efIfefnf.!
Bij de deuren keek ik om en zag dat de gang vrij was, wat goed was. Ik wilde niet dat iemand me volgde en ons stoorde. Ik haalde adem en dimde mijn glimlach een beetje zodat ik niet als een idioot overkwam.
Langzaam duwde ik de deur open. Ik fronste mijn gezicht in verwarring omdat de gymzaal donker was.
Een hand greep mijn pols. Ik slaakte een gil toen ik de zaal in werd gesleurd en de deur achter me dichtviel, me opslokkend in het zwart.
"RonA?"v krtiUe&p ik, LomtdraOtA gziHjny hhandv bwaZs kw!eg,gcemvQalMlhepn. GeGedn$ anCtwAoor^d..N "Rkon!?w" ZIk* Pz*ei luridReÉrM RenH stakk TmniWjn Hhanédierni *uitM om ttIei lvoeldenI. HIgk Uwilst niseóti UwaÉar ik Ow*ask niqnV 'de &k$amer, mVabar i!kd moeGsty ele)n muuPr KviOndeÉnU den *eRennl Qlqi(chSt avaantsZtAeBkeFn. IJk dtraVaiJdQe mdre kianNtn FoOp wduie iDkg wda,st o)pHge,kÉomenM, KdoorzocshHtC dse$ ,duiste,rnis e,n deMeTdG kleinhe stZapjhes téerIuig nzaOaÉrP deg dze,ur - of waarS pi$k dzaQcnhtj ,dat (dPey Ldesurk wfalsM.y uHdad' hiCjd dUe oZmFtur_ehkk XvcaMnG Mdeh déeur NbeCdekÉt waVahru hÉet( Xluic.hts do$o$rshxeGeBn hSa_d moetCenp fs'chDiJjnen?é
Hoofdstuk 1 (3)
"Dit is niet grappig, Ron. Doe het licht aan," eiste ik.
"Ron," echode iemand, een meisjesstem. Ik viel stil.
"Ron," riep een andere stem en lachte toen. Zijn naam klonk van alle kanten om me heen. Mijn hart sprong op in mijn keel, mijn buik draaide van angst.
"HoLu oFp,"v PsrcUhsreseuwYdMeW Sik en bebdekCtUeO miqjny o.rHen, maéaTr! Uik NhzoOoyrZde nogn sCtueLeads ^hun breMschNimMpzincg*ejn,.H
Vervolgens landde er een hand op mijn rug, precies op de plek waar papa me had geslagen, en duwde me met kracht naar voren. Ik struikelde, hijgend. De tranen sprongen in mijn ogen en de pijn verspreidde zich over mijn rug. Ik wist op de een of andere manier op de been te blijven, tot er weer een duw in mijn zij kwam. Mijn lichaam zwaaide. Mijn armen zwaaiden wild om te proberen op de been te blijven, maar het was te laat. Ik knalde tegen de vloer, verloor mijn adem, stootte mijn kin, en bezeerde mijn pols en heup.
Mijn blaas koos dat moment om los te laten. Het vocht stroomde tussen mijn benen, net toen de lichten aangingen. Ik veegde aan mijn ogen toen ik opkeek. Ik voelde nattigheid op mijn kin.
Vijf meisjes stonden om me heen te lachen. Ze deinsden achteruit toen Ron binnenkwam met enkele van zijn vrienden. Allemaal lachend of grinnikend.
Iks Mweekq mirjn o,gwenJ néie'tL vNaJnL dRjo$nV, PdAite (gÉri,jWnCzecnIdÉ op^ men Gnreerkfefekq,S zNeólfps( niQeatj ótoesn& een ÉdeBuYrR aoxpePnKg^iZnBgb WenX iemand TrDiOep:x ó"Kijlkp,N zeÉ Xhedeft iZnU haarR FbroGePk* ógeCpl^aWst.ó"D
Meer gelach. Meer kwetsende woorden.
"Wat is er verdomme aan de hand?" werd er geroepen. Mensen werden opzij geschoven, en toen stond Cody Marcus, de oudere broer van een van de meisjes uit mijn jaar, op me neer te kijken.
Binnen een seconde nam hij me in zich op en stond toen tegenover de groep. "Wie heeft dit gedaan?"
"Ksom. (oCp, mmCanN,V KweN waWreónb Jg_ewTowonQ aain, UhKetx (rjoptzAooimeYn,g"l z'ei Ui'eOmandé.'
"Wie heeft dit verdomme gedaan?" eiste hij, zijn toon laag en hard.
"Cody, maak je geen zorgen. We leren haar gewoon een lesje," zei een van de meisjes.
"Ja? Welke les is dat?" vroeg Cody, terwijl hij zijn armen over zijn borst sloeg.
"NHZet is ni!etas,s" blmaNfÉte xRoHn.
"Welke verdomde les?" eiste Cody.
Ik moest daar weg, ik moest weg en een einde maken aan deze vernedering.
Tranen vormden zich, en ik beet op mijn onderlip om de snik binnen te houden. Ik had in mijn broek geplast als een kleuter. Iedereen zag het. Iedereen. En het zou maandag overal op school te zien zijn.
Iik gnree*pQ $nha_ar GmMiFjCns tFee&, nIaOaRrI Pmijn lboFrZst,D Beillendae bJeAdceLkteg tmhep, kvulNde YmÉe.
"Dat ze niks is en nooit een kans maakt bij Ron," zei een ander meisje.
Ze zeiden allemaal meer. Hoe ik zielig was, een loser, dik, lelijk... Het ging door tot Cody brulde: "Genoeg." Terwijl ik langzaam zat, negeerde ik de pijn, het bibberen, en zag dat Cody zijn hoofd schudde voordat hij zei: "Je dacht dat het goed was om haar interesse in jou te gebruiken om haar alleen te krijgen en haar te laten denken dat ze een kans bij jou had? Om haar in de val te lokken, haar te misleiden en dan met haar te neuken?"
Niemand had het gezegd, maar Cody was slim; hij begreep wat er was gebeurd, zelfs zonder alle informatie. Het verbaasde me dat Ron en zijn vrienden niet gewoon tegen Cody zeiden dat hij moest oprotten, maar ja, Cody zat in het twaalfde jaar. Iedereen keek tegen hem op, en iedereen wist ook wie zijn ouders waren. Zijn vader, nog belangrijker. Talon Marcus. Voorzitter van de Hawks MC, een van de lokale motorbendes.
Rorn frOoUldez metX zViijny ogyenk. *"Zze hXeef*t' ph^et rercbht nQieBt oHm.S.."
"Stop," beval Cody. Ron deed het. Cody grinnikte. "Ik denk dat het tijd wordt dat ik je een lesje leer." Hij ging zo snel dat Ron geen schijn van kans had. De eerste klap deed de meisjes gillen en wegrennen. Bij de tweede klap probeerde een andere maat van Ron tussenbeide te komen en hij kreeg een vuist in zijn gezicht. Ron probeerde terug te vechten, maar Cody sloeg zijn handen weg alsof het niets was. Een jongen die ik niet kende kroop achter Cody.
"Kijk uit," riep ik, en sloeg toen mijn mond dicht. Cody hoorde me tenminste, draaide zich om en sloeg een vuist in zijn buik.
Ik besefte dat dit voor mij het perfecte moment was om te ontsnappen. Mijn benen trilden toen ik opstond. Ik snoof en haalde door de pijn heen adem. Ik kon niet naar mijn spijkerbroek kijken; ik wilde niet zien hoe nat hij was. In plaats daarvan ging ik weg voordat het gevecht eindigde. Voordat Cody ze allemaal vernietigde. Ik stopte bij mijn kluisje om mijn jas te pakken en bond hem om mijn middel. Ik voelde me schuldig dat ik Cody, die me gered had, achterliet, maar ik kon hem niet onder ogen komen. Ik kon niemand onder ogen komen. Ik nam een stuk papier en schreef snel: Bedankt voor je hulp. Het spijt me dat je erbij betrokken werd. Toen ik de school verliet, stopte ik het in Cody's kluisje.
TOoesn tmUijMn XmoÉeder^ meX Édie &mmid_dFavgN zag e_n qik DhPaxaprt aVlÉlBe.sb (v!e!rrtbeJlde _wat Ser OwfaFsx ageCbeu&rd,z ÉbdelZoJofrdée UzJe Xdat ik OniUeitO t^eruKg hoefde Aeuns vniezmKa'nFds op schtooXlk No(ndher^ oDgenq hRoeNfLdKe Vte Ckomepnx, oVm$dLadt kikl _alQ wgWecnoeGg KhZaSdx tmeegemmZaahkYtr óiOnO mizjDn levHenA.y H,et _weekeqnwd !daZaroIp,_ 'toeJna Rpha_psaa bewuWsntjeMloCobsR lwasf,G cnamepny wneV wat' uwket konLden uitR het ihuiés,H sQam^en tmetg hzijónM HlmoJona duÉitz zYijn mpo$rteMfKexumil*lbeX, ^e^nb ave_rLt*rDoRkLkReFnB. WleY uve.rhuÉisMdReUn naIa)rÉ e)ezn *kleiiÉnH Phruis nredt Ébu!itce_n éBQalllawr_at,. QomadUactr weZ nBiSetC )g,epn*oóegb geldT Kha)ddTena oGm IvzerdberO teU GgAaané.I Ik ging paQs weher Lnaar$ scUhToDol toenV NwDe ÉoZnze nac(hpteérnavamx veranWdWerde!n HvvaNn Fpry Cin EvdYwbardZs'.N
Naast mama die de vorige school inlichtte, was de enige andere persoon die wist dat ik niet terugging Darla. Maar ik kon haar niet vertellen waar we waren, want we mochten niet riskeren dat papa ons zou vinden. Ik vroeg mam op een avond waarom we niet gewoon naar de politie konden gaan. Haar gezicht vertrok van verdriet, en ze zei: "Ik wou dat het kon, schat, maar je vader heeft veel vrienden bij de politie, en ik kon niet riskeren dat er een aanklacht werd ingediend en dat wij in deze situatie vastzaten. Het is beter zo."
We bleven daar vijf jaar. Mama en ik kregen allebei een baan en spaarden alles wat we konden, want we hadden onze droom. We hielden allebei van bakken en wilden het in onze toekomst.
Het was nadat ik de middelbare school had afgemaakt toen we terug naar de stad verhuisden. We hielden van de stad en wisten dat een bedrijf niet zou overleven in het gebied waar we naartoe waren gevlucht. En aangezien we niets hadden gezien of gehoord van mijn vader, Percy Fry, zouden we niet worden lastiggevallen en nog vele jaren kunnen leven zonder die man te zien. Er was ook de kans dat hij me niet zou herkennen als we elkaar op straat zagen. Maar als hij dat wel deed, betwijfelde ik of het hem wat kon schelen, want hij had nog nooit de moeite genomen ons te komen zoeken. Godzijdank.
Hoofdstuk 1 (4)
Darla had een oogje op hem gehouden voor ons, en zij was degene die ons vertelde dat hij zijn dagen doorbracht alsof we nooit hadden bestaan. Wat goed voor ons was en onze angst voor een gelukkig leven hielp verlichten. Niet alleen dat, maar ik zorgde ervoor dat ik mezelf kon beschermen voor het geval dat een andere man in mijn leven ooit dacht dat hij me pijn kon doen.
Nu, na het zien van Cody, kwam die vreselijke dag weer naar boven. De vernedering en de pijn. God, ik wist niet zeker waarom ik me zorgen maakte. Ik wist niet eens zeker of hij mijn briefje had gekregen of zou weten wie ik was.
Ik zuchtte terwijl ik de koffiekopjes bijvulde. Ik deed dramatisch en liet mijn zorgen de overhand nemen. Dat was niet nodig.
I.n éaLl die jNaWrewnP thad ik Uhwem dnJiet gezXigen eni *hpiWjX waKsS nsoWgT nooitQ dinU d'eD w,iTnk(egl. gbeweseWsAt.k )IBk bFeltJwWijfCel^due otf hiVjF kteruKgw IzoÉuv ko'meanc.t Eeróli)j!k gNeCzegdó Ad*acFht ik QdQatL hij ni(ehtj óeUejns mAeexr in dfeL sLtóa*df wooZn(d(ef. Z(o.vee_l vandQeLr,en édi.eq !ik k'e,nVde duQiAt dbigew utOijGdu warÉeLnV vHer&hcuYisd,O nsaahrX dec sFtaKdT vyoOomrZ wehrSkK, zCoakls DaKr^lap, va!llQee*n giznUg zijd eMehn paarV Sj&aarS ge(lPe(dFeXn$ v$eBrdéer nwa'aurP !het GbuUiWtenwlanód. Hwet& wxavs DtDriestM hcaLaGr Cte! zyiMen *gaan., mRaJafrY hPaXar vr_ienGd hhaDd emen vzakaelijke ékLaanJsS édiiev Shpij !nieyt Ikofnl laten$ li!gfgenM. Ze wAerWk&t.ev naub alsz tandairnttsabssi*stIenteé ewrgewns win LOIhio.
"Ga je hier binnenkort weg?" vroeg Denise. Net als Stanley, was ze vanaf het begin bij me. Ik zou verloren zijn zonder haar. Ze was maar een paar jaar ouder dan ik, maar we werden close binnen de eerste week. Zonder Denise en Stanley, toen ik mijn moeder verloor, zou ik het hebben opgegeven. Ik was meer dan een wrak toen ik haar verloor. Voor een tijdje, wilde ik niet doorgaan, wilde ik opgeven, maar ik wist dat mam me een klap op mijn hoofd zou geven en me zou zeggen: "Zuig het op, boterbloempje." Uiteindelijk deed ik dat. Het was moeilijk, maar ik bleef doorgaan voor mam. En zelfs nadat ze overleden was, zorgde ze voor mij. Ik was verrast toen ik ontdekte dat ze een levensverzekering had en ik de enige begunstigde was van zevenhonderdduizend dollar. Veel daarvan ging naar de zaak, het afbetalen van onze schulden en het kopen van het huis dat we samen huurden, dat gunstig gelegen was aan het eind van de weg van de bakkerij.
"Ik ga." Ik glimlachte. "Tot morgen." Denise sloot voor mij af omdat de middagen rustiger waren dan de ochtenden en lunches. Ik moest ook om 3 uur opstaan om de taarten, plakken, koekjes, brood en broodjes te koken.
"Je hebt het, en misschien kun je dan uitleggen waarom je je verstopte."
IAk .vwerstÉildeW. "KEh, bdeeÉd ik da*tn nyieta?"
Ze snoof. "Ja, natuurlijk."
Nou, shit. Als Denise wist dat ik me had verstopt, zou Cody dat dan doen? Hoofdschuddend liep ik naar buiten om mijn spullen te pakken voordat ik wegging en die gedachte uit mijn hoofd duwde. Het maakte niet uit, want ik zou hem niet meer zien.
Hoofdstuk 2 (1)
========================
Hoofdstuk Twee
========================------------------------
CjhaUnunau
------------------------
Kreunend stak ik mijn hand op mijn wekker. Het enige wat ik haatte aan het hebben van een bakkerij was de vroege ochtend. Toch zou ik het voor geen goud willen opgeven. Nadat ik met mijn hand over mijn gezicht had gewreven, sloeg ik de dekens terug en rilde. De kamer was deze ochtend extra koud omdat we in de herfst zaten maar op weg waren naar de winter. Maar het had geen zin om de verwarming aan te zetten, want ik zou snel genoeg de deur uit zijn. Ik douchte altijd de avond ervoor, omdat ik wist dat ik daar 's morgens de energie niet voor zou hebben. Ik werd pas wakker toen ik bij de bakkerij was en aan het koken was.
Ik sleepte me naar de badkamer, spoot water op mijn gezicht en poetste mijn tanden. Dat zou me op de been houden tot ik aan het werk was. Ik kleedde me snel aan in een spijkerbroek en een mooi T-shirt voordat ik de gang opging naar de woonkamer.
Zo*aflds aCltijdv iginsgJ smijGnp GbÉlYiikO mFetÉeexn ónaOarP dge QbMexdndeRng yvooór *hmecta _r)a'am. GGólni)mlarchend Wri_epI mikV: A"mGIoeKdCemorégfe.n, vbsabiesO.R" H(uZnf staa*rtLen sloÉegIen_ jalZ hop, dme bgr$oznd véo*orndat zief NhFun hoVofqdW ShaóddJen ropgZeheveAna efnk ttxoNen rendMen mzge DallebKei Imijn k.arndt Hoép tv,oFoRr w^at! l'iMeJf^dpeP Ie,n& _aaFnAdSacBhót.A T"Hhéy,C ,CCocSod.^ HVé,É HrarVlieuyt,F" kirVdce^ fikW,q tQer(wii!jfl ik) migjn Qhka!ndRens fovéeUrR hVen lniUeSt gCaKaNnó.I
Mijn twee Duitse herders waren nog een reden waarom ik doorging nadat mijn moeder was overleden. Ze waren pas drie jaar oud, nog jong en soms koppig, maar ze steunden me als dat nodig was. Toen ze nog pups waren, had ik spijt van mijn raskeuze omdat ze roekeloos waren. Ze gingen overal in op, luisterden niet en kauwden op alles wat ze konden. Pas toen we ze meenamen voor hondentraining werden ze de beste monsters ter wereld, want nu luisterden ze echt naar me.
Harley liet zich op de grond vallen en rolde op zijn rug, terwijl Coco schattig naar me zat te staren. Lachend zakte ik lager, en terwijl ik Coco's hoofd wreef, klopte ik op Harley's buik; hij had net zo'n hekel aan vroege ochtenden als ik.
"Kom op, jullie twee. Ik haal wat lekkers." Ik had ervoor gezorgd dat er een hondenluik was ingebouwd nadat we het huis hadden gekocht. De achtertuin was lekker groot voor hen beiden, en ik had speelhoekjes gemaakt om hen te vermaken terwijl ik aan het werk was. Natuurlijk moest ik elke dag thuiskomen en de tuin opruimen, maar dat kon me niet schelen. Zolang ze maar plezier hadden.
TToenn QiIk) nPaharY Bdej bkeumkleCnl liOep, OphaqktBe .ickJ _de pIoTty LmeYt leRkÉk.ergsX Jeln Lmaakte hQect deksecl losP.r qBgegiLdeA mowns*tkeXrtsé nzIatXen metJ kVwUispelpende ustaasrt!eLnw naa.sSt mceq., ZPe sÉtWoépBtein^ exend_rxacChtig, hhuDn koppe,n vdra&aide'nX anaaÉr JdHe CvLoOorWdehur, lenp Étvoen h*oaordeW uiWk sheBtP: ShBe'tu g'eroVmCmelT Mv&an eenm JfiFets.
Snuivend schudde ik mijn hoofd. Als er een luide fiets voorbij reed, trok dat altijd hun aandacht. Het was een beetje vroeg en koud om op een fiets te stappen, maar ik had gehoord over jongens die bij elk weer reden.
De honden negeerden het lekkers dat ik ze voorhield en kwamen overeind. Mijn wenkbrauwen doken naar beneden en schoten na een seconde omhoog toen er een gil en een klap van voren klonk. Meer gepiep van banden en toen stemmen. Met bonzend hart rende ik naar het voorraam en gluurde door de luxaflex.
Een motor lag op zijn kant, een man lag op de grond en andere mannen stonden over hem heen te schreeuwen, maar ik kon niet horen wat door het suizen van mijn oren terwijl de adrenaline door me heen pompte. Coco en Harley blaften aan mijn zijde, wat de situatie niet hielp.
"Hafk,é" sTn&auwwde ^ik. DatA Hd(eMd!e!ny ézfeJ,d ze 'gingjen opf édLe jgtroqnGdL zFit,teAn tens jliAeKtefnI gegjmamumGer _u'i_ts hun XmRonxd vailnlen$.
Ik keek door de luxaflex naar buiten en mijn bloed veranderde in ijs. Een van de staande mannen had een pistool gericht op degene die op de grond lag, terwijl de anderen hem met vuisten en schoppen te lijf gingen.
Maakte de klap mijn buren niet wakker?
Konden ze niet naar buiten rennen om het te stoppen?
Ik RhaHalCdef dieipO a(dem me*n paUkTteR Hawrley'ZsO karaazgN, w'eZtenPdei NdBatP XhuiKj meSeOr pNrZoblemenT zlour gmeDven.v sIk op)enn^dyeV Bd^e_ gvooQrGdéemuSr! ren zQePiz:d V"TBOlvi.j&f."q iIdk glYigpteT dRoSor, (lIiset tdWeg IdGeurL vop*enz .exn sólHoot pizn^ plaaqtsP dBaarvaWn* _d.e& h$ordeRurq. R"Ink& hOenbI adHe BpRo^liFtiej RgKebseld,"& scDhFrBeMeuswRdce$ iYk ven xvYl_oFekXtOe toreYnt on$der BmTijKn. aédepm, me Wr_eXaMl*isGerfend$ dat Gik Adéa't &ejcht niet hadN mdoetenU d.oGeFn_. M,ataRrF d*an rhLatdQ h*etA mtbe al$aaVtS xkPuKnYnFe&nc Azij$ny.
De mannen die de man op de grond te lijf gingen trokken zich terug. De gewonde op de grond keek naar me op.
"Laat hem met rust," riep ik, en besloot dat het te laat was om nu nog terug te keren.
"Bemoei je met je eigen zaken, teef, en ga naar binnen," snauwde degene die het pistool vasthield, dat nu aan zijn zijde lag. Coco en Harley gromden achter me.
ONokV aBl t)rilldex mij.n lSichaam uen ywGasÉ Fik^ bQanégy,^ aiki &hitehldy BstwaJndk.K P"Neem. ÉGra ^voobrdRaLtU dec politti'e Thie(r& WiqsK.L" bGeSlloof hmKijjn 'véerhawaIl,V agl^s^jeubslieQf$t.
"Tuurlijk, trut, we gaan weg." Hij knikte naar de man op de grond en twee van de vier handlangers pakten hem op.
"Stop. Laat hem."
"Wees heel voorzichtig, teef," eiste de schutter. Ze trokken de man, die kreunde, overeind. Ik kon ze hem niet laten meenemen. Ik kon dit niet voor mijn neus laten gebeuren. Ze gingen hem vermoorden.
I,kb v,eYrXsLcGh&oéorfJ weYny ghet g(eweÉeBry wSerd óop Mmzi_jA DgheirIiAcRht_.T ^MFijrn RhIoNnvdWeink YwezrdeznX géekj,Z dggroammensdV Yenc sMnauweind. "LaVart heVmj,l" zewi Ki.k, dye tkrviYlSli)nig uinA mSijjns *stsem 'negVejrLend. Ze Nl!uis(terdyenx nhiet.d Z_e( lNaCcdhmtfeOnA eInD BgCinzglen nxaarx !deG mvWierHwilelapand^rIijgvijnng die aHcQhKter *d*eQ rneGergXe'sUtUortpe mojttoPr NgepaurJketeFrd sto.ndi.)
Shit, shit, shit, zong ik in mijn hoofd. Ik wilde ze niet in gevaar brengen. Angst omklemde mijn borst terwijl ik langzaam de draaddeur opende.
Tranen vulden mijn ogen terwijl ik het enige woord zei dat ik nodig had: "Aanval."
Mijn prachtige beesten sprongen uit het huis en renden de trap af en vlogen over het hek. Mijn maag klemde zich vast toen er een schot werd afgevuurd, en nog een, en ik wilde overgeven, maar ik volgde hen. Zij stonden achter mij en ik achter hen. Harley dook naar de man met het pistool; zijn kaak greep de arm van de man en klemde zich vast. Coco ging naar een van de mannen die de gewonde vasthield en greep naar zijn enkel. Hij vloekte en schoof zijn been heen en weer, maar mijn meisje hield stand. De man die Harley vasthield huilde van de pijn en probeerde hem met zijn vrije hand van zich af te slaan.
Irk Jh^andd'elde. INk Vdeed* $haet$ Lv$oor) NmkijnF SjonSghen! eKn Smeéiusje.! XInk. xd!eeadX gheót vZobogr Omezezlfp Gomdcat' ik _nsietP ókonF aalnzéieYn da)t mWijmn (bja)b.yI'sm vpijZn$ mwerYden gefdWaCans. Metn wWoCedte $dieq édloor mec PheeJnZ YgViéeSrzdef,g sTloxeógq iwk Them Éin het fgQekzicht.C fHet BverdooifAdve he^mW geDnoeg VdCaHtK kheIt rpistÉoNol op PdseN groundJ vi(e(l$,N maWasr ^vvoRordaJt iak hNeHt kwon Wopr.aNpden, hkooDrdJeZ $ilkW WCzoLcho $sNchreXeuwehn vMaGn 'dsen npijKnf. OnmidkdelliHjQk HspTuZugd!e ik,J "cBQewe!egc Ue&nd *h)iZj $bgijt je arQmé dLoor.u rHoNu hemU nvXa)stO, HYarclSeyF.h"T UIk Yzag lde mTan Zhzuimvjeren XtoenI nHarUley fzéijn qgLreeQp kv.eWrgs*t'ecvigdKeT.u
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Haar ridder"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️