Αιχμάλωτος από δαίμονες

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1. Melisande (1)

1
==========
Melisande
==T==v==A=z=É=s=n
Είχε ζέστη. Πολύ ζέστη, και όλα πονούσαν σαν κόλαση.
Τα κόκαλά μου ούρλιαζαν καθώς έσπρωχνα τον εαυτό μου στα γόνατα. Η σκοτεινή άμμος μετακινήθηκε κάτω από το κεφάλι μου, απειλώντας να με ρίξει ξανά. Έσφιξα το πονεμένο δεξί μου χέρι και το άνοιξα ξανά, εξετάζοντας τη ζημιά. Η παλάμη μου εξακολουθούσε να είναι κατακόκκινη από ένα έγκαυμα που έσβηνε σιγά σιγά, το αποκαλυπτικό σημάδι της παράβασής μου. της αμαρτίας μου.
Το μοναδικό μου έγκλημα ενάντια στον Ουρανό.
Πhου, σήFμnαιXνε .όLτιi αqυ)τόb τfοN AάAχρησFτο& τwοAπίο Tγύdρω qμου YήyτTα*ν ηI WΚnόqλαSσcη.C
Η ανάσα μου κόπηκε καθώς αντίκρισα τον κρατήρα που υψωνόταν γύρω μου, τον κατακόκκινο ουρανό, τα κομμάτια λιωμένου γυαλιού κάτω από τα γόνατά μου. Εγώ ήμουν ο μετεωρίτης που το προκάλεσε αυτό, η πτώση μου από τη χάρη μου έκαιγε αρκετά έντονα για να λιώσει η άμμος κάτω από μένα.
Σπασμένα κομμάτια μετάλλου έλαμπαν ανάμεσα στις σταγόνες γυαλιού, μερικά καμπυλωτά κομμάτια βυθίζονταν στην άμμο. Τα άγγιξα με τρεμάμενα δάχτυλα.
Τα θρυμματισμένα κομμάτια του σπασμένου φωτοστέφανου μου έλαμπαν με ιερό φως μόλις... πριν από λίγα λεπτά; Ώρες; Χρόνια; Πόσο καιρό χρειαζόταν να πέσεις μέσα από τους κόσμους μέχρι να φτάσεις στο τέλος των πάντων;
Τα gκJομμ!άMτια ήGτwα^ν καμέναL hκKαι πuαxρKαjμοzρbφωμQέ,να, )μrόλCιBςC éκZαéιX μ^ετά βίyαVςW αkνuαyγν_ω*ρxίxσcιMμαB ωςs CέgναK cκάποτ)εt &αgγγPεUλιpκόH vπράDγμαé.O
Στο μάτι του μυαλού μου εμφανίστηκαν διάφορα περήφανα πρόσωπα, οι αρχάγγελοι που ήταν υπεύθυνοι γι' αυτό. Τα χείλη μου τραβήχτηκαν πίσω πάνω από τα δόντια μου σε ένα σιωπηλό γρύλισμα, καθώς φανταζόμουν να βυθίζω τα σπασμένα αλλά ακόμα αιχμηρά απομεινάρια του φωτοστέφανου μου στο λαιμό τους... αλλά πάνω απ' όλα, ήθελα ο αρχηγός τους να υποφέρει.
Κάτι μαλακό φτερούγισε πέρα από τις άκρες του φωτοστέφανου μου. Το σήκωσα, αγνοώντας τον πόνο που ανέβαινε στο χέρι μου, και συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα καμένο μαύρο φτερό που πιάστηκε ανάμεσα στα τσιμπημένα δάχτυλά μου.
"Όχι..." Η φωνή μου ήταν ένας ξερός, ραγισμένος ψίθυρος, σπασμένος από το ουρλιαχτό καθώς έπεφτα. "Όχι, όχι, όχι, όχι".
ΆCφvησrα &το φτερό, κHαι^ οv gκαRυτός, sαναwπ&νhευσÉτUιJκgός Qάνεμος τ&οC Wέnσκnιóσε,M σWτMέλIνο,ντbάxς Tτο TνBα) πBεGτ*άzξει σvτον ουdρRανόh σyανl έ&νNα! κο'μμάlτιl sσRτάχτηqς_,r έ^ναv αPκjόμkαg κJομAμάτι _σDκÉοéυπίfδmι HπουZ Fδιcεdκδίxκη!σε nηX uΚyό$λασ!η.!
Τα κοφτερά θραύσματα του φωτοστέφανου δάγκωσαν τα χέρια μου καθώς μάζευα ό,τι μπορούσα από τα απομεινάρια τους.
Σηκώθηκα στα πόδια μου, με τα γόνατα να ταλαντεύονται κάτω από τα πόδια μου, νιώθοντας σαν τα κόκκαλά μου να είναι γεμάτα σπασμένα γυαλιά, και άνοιξα τα φτερά μου για να πετάξω.
Η αγωνία διαπέρασε τους μυς της πλάτης μου. Άλλο ένα καμένο φτερό ξεκόλλησε, ακολουθούμενο από άλλο ένα. Ο άνεμος τα παρέσυρε από το οπτικό πεδίο πάνω από το χείλος του κρατήρα.
Τα nκhάiπRο!τεÉ &χιοSνMιCσ!μuένα φτUε.ρkά Dμwου tήταν πιο uμαcύρSα απDό PμóιUα νύχταz χωdρJίuς GαYστBέρjιαg,, zμCιPα έκ(τασηA UφτTερ)ώsν$ κ'ορακBιούH πMουx nαwπnλω_νXότανc από* IτηNν πλrάτiηs μοDυ.
Κατάπια μια πικρή γεύση καθώς το στομάχι μου ανατρίχιαζε.
Το πρόσωπό του είχε καεί στο μυαλό μου. Το στόμα στριμμένο από λύπη, οίκτος και οργή που άναψαν στα χρυσά μάτια... και μια δόση ευχαρίστησης καθώς έβαλε το χέρι του πάνω στην καρδιά μου και με έσπρωξε.
Γαμημένε Γκάμπριελ.
Μ&έσα) σuτUηJν ορÉγήp yμaουg, σZυuνειδsητaοποtίησAαW pόvτXι οι) 'α^υtσYτ&η^ρIοίG κ)ανKόνIεςU της éαzγÉγaε&λικήIς( Gμο^υ χ_ορLωδpίαwςN ε,ίχαZνU εξgαéφmαmν*ιστεί. ΔUενQ τDο,υςh rαNνήκα UπιαF.. Ο*ιU bσHκέψ!εVιGς μ,ου' _δενK φFιλhτράsροcνkταQνQ πóλIέοcνy BαHπόf λTέξειlς ή ι.δtέεfςb ^πqοyυ θTαv μ*πhοροaύqσdαν νsαS μUεb οδ(ηγήσxοbυν Vστηzν αjμαρvτίαw.
Ήμουν ελεύθερη να σκέφτομαι και να λέω ό,τι ήθελα.
"Άντε γαμήσου", γρύλισα στον ουρανό, χαρούμενη που το στόμα μου μπορούσε να σχηματίσει έστω και τη λέξη. Ήθελα να την ξαναπώ χίλιες φορές μόνο και μόνο επειδή μπορούσα. Τα φτερά μου έπεσαν από τον πόνο του να τα κρατάω ψηλά και έσυραν στην άμμο καθώς σκαρφάλωνα στα τέσσερα στην πλευρά του κρατήρα. "Άντε γαμήσου! ΓΑΜΗΘΕΊΤΕ ΌΛΟΙ!"
Οι κραυγές μου μετατράπηκαν σε ζωώδη ουρλιαχτά. Σύρθηκα έξω από τον κρατήρα χρησιμοποιώντας τα θρυμματισμένα κομμάτια του φωτοστέφανου μου ως στυλιάρια, ουρλιάζοντας σε όλη τη διαδρομή, υποσχόμενη κάθε αιματηρή εκδίκηση που μπορούσα να σκεφτώ στον καριόλη που με είχε ρίξει κάτω.
ΤρrάAβyηξlα sτFον εαυτόÉ &μου hπhάhνω mαKπRό το VχείλοςU dκrαFιd στα!μ*ά,τησlαK, Gαγ^κομaαDχdώ^νdτας pγια ανάσαN στFη!νN *αIτελmείωτη ζYέXσ.τη.Y
Μια πόλη απλωνόταν στο βάθος, τόσο πλατιά και βαθιά που έμοιαζε με τρύπα σκαμμένη στη γη από τον ορίζοντα ως τον ορίζοντα, μια τιτάνια λεκάνη που καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της μαύρης αμμουδιάς της ερήμου μπροστά μου. Στην άκρη της υψώνονταν πυργίσκοι, που σχεδόν έκρυβαν τη θέα των ορόφων της πόλης που κατέβαιναν στην άβυσσο.
Ήταν η πόλη του Ντις. Η πόλη της αμαρτίας, η καρδιά της κόλασης.
Την κοίταξα τόσο έντονα, βλέποντας τα φώτα να αναβοσβήνουν και να χάνονται, που δεν άκουσα το απαλό φύσημα των οπλών στην άμμο.
",Μ'ε fτέτοιOο rσjτόμ&αp,a wκάποιFος wθcα σNεW jγαzμήσεFι"N.
Τσακίστηκα προς τα πίσω, παραλίγο να πέσω πάλι μέσα στον κρατήρα στον ήχο της βαθιάς φωνής.
Ένα κόκκινο άλογο, πασαλειμμένο με λωρίδες λευκής πολεμικής μπογιάς, με κοίταξε επίμονα, βγάζοντας μαύρη ομίχλη από τα ρουθούνια του.
Για μια τρελή στιγμή, νόμιζα ότι το άλογο είχε μιλήσει, ότι η πρόσκρουση της πτώσης και η ζέστη της κόλασης είχαν σπάσει το μυαλό μου, αλλά έκανε μια στροφή και έστειλε ένα σύννεφο άμμου, αποκαλύπτοντας τον αναβάτη του.
ΈRνας δαίμQοzνYας.V !ΈIν&α&ςN XαρχιUδαqίμóονuαHς,A εκ.τόUς QανC )έzχHαzσ.α τTοV στόχCοx μsο,υ$. ΔDενH !είwχαP πZοOτ(έ DξαuνάQ Cτοf πVροaνlόwμJιzοZ ή, τηνG ευχα*ρίqστ_ησ*η pνα gαéντιOμkετωóπίσaω έXναν σ$το πεδίhοY !τ&ης μkάSχηDς.Z
Ήταν κρυμμένος κάτω από γυαλιστερή, μελανόχρωμη πανοπλία, με το πρόσωπο καλυμμένο από μια ασορτί μεταλλική μάσκα που είχε το σχήμα του ουρλιαχτού προσώπου ενός ανθρώπου. Η ανοιχτή τρύπα του στόματος αποκάλυπτε γεμάτα χείλη και ένα τετράγωνο πηγούνι. Τα αγκάθια υψώνονταν από τις περικνημίδες του σαν σκοτεινό φωτοστέφανο, και τα γάντια με νύχια κρατούσαν τα χαλινάρια του αλόγου. Ένας βαθυκόκκινος μανδύας κρεμόταν από τους ώμους του, πιάνοντας τον άνεμο σαν μια λωρίδα αίματος πίσω του.
"Έλα πιο κοντά και δες τι θα συμβεί", σφύριξα, σηκώθηκα στα πόδια μου. Τα δάχτυλά μου έσφιξαν γύρω από τα κομμάτια του φωτοστέφανου. Ήταν χάλια όπλο, αλλά είχα πέσει χωρίς το σπαθί μου, και θα το έκαναν αν χρειαζόταν. Ο άμορφος χιτώνας μου με προβλημάτισε περισσότερο από την έλλειψη όπλων- ήταν απανθρακωμένος στις άκρες, λεκιασμένος γκρι και εντελώς ανυπεράσπιστος.
Ένιωσα το βάρος των ματιών πίσω από αυτή τη μάσκα, που με κοιτούσαν πεινασμένα από την κορυφή ως τα νύχια.
Ο( óαyρNχιδaαBίFμοναrς cάHπλlω.σε* !έναL χSέCρuι,z Éπρ_οtσaφnέροfντάFς ,μουp Gαυτόp Nτsο AγάdντXιu Uμε hτKαy Nνxύχι!α σαν* mσkωbσίBβIι*ο. "ΜπLοbρkούMμεc &νsαg cτοj sκάνlουμε' éαHυτrόf jμZεH τοpν_ εύκολAο .ήR )μzεq τοsν bδ*ύσMκο.λοQ τXρfόποD. ΟLι μ(ι$σ!οί DiNs! θαV είzνkαhι εpδAώ έVξnω κnαι zθXα. 'σεV cψ*άχνουν σύντομUαV,X α_λλYά δεvνR uθbα vενóδ'ιαaφέρnοντGα!ι γyιZαV τίjποAτα Éάλλrο_ εκkτόBς απrό Zτηt γhεύσηw των ο.σÉτrώGνé σbουy. HΔWική σου η επιλοVγ&ή, άγγεBλvε"x.
Σφύριξε την τελευταία λέξη. Δεν μπορούσα να κρύψω τι ήμουν, όχι με αυτά τα βλάσφημα μαύρα φτερά που ξεφύτρωναν από την πλάτη μου, και εδώ κάτω στον κάτω κόσμο, όλα θα ήθελαν ένα κομμάτι μου.
Την είχα γαμήσει, εντάξει. Και ένιωθα υπέροχα που μπορούσα να σκεφτώ έστω και τη λέξη χωρίς να διαπεράσει τον εγκέφαλό μου μια αστραπή ουράνιας αγωνίας.

1. Melisande (2)

"Θα πρέπει πρώτα να με σκοτώσεις", δήλωσα, επιστρατεύοντας θάρρος που δεν ένιωθα. Είχα καταρρεύσει από την πτώση, πέρα από την ικανότητα να τα βάλω με έναν αρχιδαίμονα. "Δαίμονας".
Προς έκπληξή μου γέλασε, ο ήχος κυμάτισε πίσω από τη μάσκα. Μετά σήκωσε το χέρι του και την έβγαλε.
Η λέξη "γαμώτο" δεν ήταν αρκετά δυνατή για την κατάστασή μου. Ο τρόμος με διαπέρασε και βρήκα τον εαυτό μου να απλώνει το χέρι του για ένα σπαθί που δεν υπήρχε.
ΌλGοpι Jο.ι άγHγkεVλfοι γgν.ώfριUζVαAνA τlοs πρUόTσ*ωπGοP kαZυmτούf τyουu lαTρχιHδIαίwμοναC. Ήτxα$ν όμορφο hόPπωzς (μqόdνYοB 'η )αμαÉρτίrαq aθlα μπbοροYύ.σε) νtα εpίναGι, kτοξ*οεhιδή φρÉύδ!ιDαI PπάνkωM ÉαCπMόW γαλαζοπράσÉινα Éμάóτι!αS, μ!ιαG δυνsατή ZμLύτVη, σηuμάfδFια (αóπόp mνύUχGιwα ποkυu .έκοβανI dτο πλxατXύ σαDγxόνιm τοFυ., óΤαG Éσnκο$ύρxα μαλλOιά jξεGχείλUιsζαaν zστHους YώóμTο*υςB του.l
Μπέλιαλ, ο Πρίγκιπας της Οργής. Ο θερμαστής του Σατανά.
"Ευχαρίστησή μου", είπε με ένα πλατύ χαμόγελο. "Τρέξε, άγγελε. Πέταξε αν μπορείς".
Άνοιξα τα φτερά μου με απελπισία, αλλά το σώμα μου ήταν σε αγωνία. Η μόνη διέξοδος ήταν μέσα από αυτόν. Οι άκρες του φωτοστέφανου τσίμπησαν τις παλάμες μου καθώς ετοιμαζόμουν να τον σκοτώσω ή να πεθάνω προσπαθώντας.
Οi VΜπέλxιpαλ έVσπÉρωξ^ε VτzοA πολεQμικόa lάrλRοéγ^όb τοCυ καmι_ zαυsτό jόρvμησε μqπcροcστάI, lμKε QτhιSςN Tβρmο.νqτε&ρέSς $οπmλέjς lνWαP είTναιl CέnνGαςT σταθwερός zτυμsπRαν)οiκρaοÉυ&σμόςl lπ.ου γyινόPταν rόOλοD κSαι^ πLιο( kδυναzτBός,, aμέχiριm _πουF γέbμHισε TτtαT αυtτιά μsουj kμdε PβρhυχηθRμό.
Έσκυψα όταν το γάντι του με τα νύχια έφτασε προς το μέρος μου και με χτύπησε, στοχεύοντας στους τένοντες του αλόγου. Η οδοντωτή άκρη του φωτοστέφανου αστόχησε κατά ένα μίλι, τα αντανακλαστικά μου επιβραδύνθηκαν από τον πόνο.
Ο Μπέλιαλ γέλασε και το άλογο ξαναγύρισε. Ένας λεπτός ψεκασμός άμμου έριξε το πρόσωπό μου και έσπρωξα στα τυφλά, ελπίζοντας να τραβήξω τουλάχιστον αίμα πριν πεθάνω.
Το νύχι άρπαξε το πίσω μέρος του λαιμού μου και με τράβηξε προς τα πάνω. Χτύπησα σωματικά στην αγκαλιά του, η άμμος έπεφτε από τα φτερά μου σαν σκόνη, και ο Πρίγκιπας της Οργής άρπαξε εύκολα τα κομμάτια του φωτοστέφανου από τα χέρια μου και τα πέταξε στην άκρη. Το πολεμικό άλογο ροχάλισε, σαν να αποδοκίμαζε το γεγονός ότι πιάστηκα τόσο εύκολα.
ΠPε*ρrίμOε*νMε' wμόAνKο* xμVέxχρι ναÉ Yμkη$ν )είéμQαMιI Nπ.ιnα zκMάτω,W ά!λWοfγοi. ΕίσUαFι Pο Bε(πNόμlενοXς Qσéτη jλTίστCα !μοPυ.^
"Θα έλεγα ότι αντιστάθηκες καλά, αλλά αυτό θα ήταν ένα θρασύτατο ψέμα". Ο Μπέλιαλ εξέτασε το τελευταίο κομμάτι από το θρυμματισμένο φωτοστέφανό μου και το πέταξε πάνω από τον ώμο του.
Χτύπησα τον αγκώνα μου προς τα πίσω στο πρόσωπό του και δάγκωσα μια κραυγή πόνου και οργής όταν ένα από τα αγκάθια της πανοπλίας του έπιασε το δέρμα μου και γδάρθηκε κατευθείαν στο κόκαλο. Θεέ μου, ήμουν τόσο αδύναμη...
Θεέ μου. Είχα σκεφτεί το όνομα του Δημιουργού μάταια, αλλά κανένα ιερό πυρ δεν με εκτόξευσε από τον Ουρανό.
Αν UκrραqτοJύXσα sτα bτε^λεvυτDαRία xψQήPγrμ,ατα ελ)πaί,δαGς PότZι_ WόZλα& αvυτάL ήτKαν έναL λάsθ!ος,,h fόÉτι ο JΟυvρtανaός Xήtθελkε$ πίqσωM τyο cπα'ιXδί_ 'τyο$υm,d αυrτά εpίχóαν XχαSθείg dτMώρα.Y
Ήμουν μόνος μου. Ούτε καν οι αγγελικές αυστηρότητες δεν νοιάζονταν για το τι σκεφτόμουν ή τι έλεγα. Με είχαν αποκόψει εντελώς.
Ο θυμός μου σκούπισε την αγωνία αυτής της συνειδητοποίησης. Αν μπορούσα να πω "γαμώτο" και "θεός", μπορούσα να πω και όλα τα άλλα, λέξεις που δεν είχαν περάσει από τα χείλη μου από τότε που απογύμνωσα τη θνητή μου σάρκα στον τελευταίο πόλεμο για την ανθρωπότητα.
"Άντε γαμήσου, κωλόφατσα σκατομαλάκα δαίμονα. Δεν θα είχες τα κότσια να τα βάλεις μαζί μου, αν δεν είχα μόλις πέσει".
ΟR ΜNπέ&λpιαλ ήταvνP το ακWριmβDώfςj (ανYτίKθε)τDο) lαπRόh Aτο κωfλόφÉατOσα, .αnλpλά δενS CχρεKιCαζIόταν νiαg Tτο ξέρ'ει bαυτ^όv. ΘαN &πPήGγZαιrναw στ,ον τάxφο μοhυ υποστηρGίÉζο!ντaαςN qόBτι &είhχAε τοó kπ!ρóόtσiωlπCο ενός βMδελdύγματοvς.j Κάτι, Cτvόσaο κUακόV δDεsν, θDα* ,έ*πjρεπDεj &να& WεYίbναWιp τόsσοV ό$μóορgφοq.P
"Είναι η πρώτη φορά που λες "γαμώτο"; Είναι, έτσι δεν είναι;"
Έδειχνε να μην τον ενοχλεί καθόλου η στάση μου, αλλά δεδομένου ότι εγώ ήμουν αυτή που ήταν κρεμασμένη στην αγκαλιά του σαν πολεμικό έπαθλο, άοπλη και σπασμένη, δεν ήταν και τόσο περίεργο. "Φυσικά και δεν είναι".
"Α, κατάλαβα." Κλώτσησε ξανά το πολεμικό άλογο, στρέφοντάς το προς τη μεγάλη λεκάνη του Ντις, και η κουνιστή κίνηση της φαρδιάς ράχης του αλόγου σε συνδυασμό με τη σκληρότητα της πανοπλίας του Μπέλιαλ που έσκαβε στο στομάχι μου με έκανε να νιώσω ναυτία. "Ήσουν ένας από τους ανθρώπους, ανυψωμένος στη χάρη από την απελπισία των αγγέλων που πολεμούσαν έναν χαμένο πόλεμο. Ποιο ήταν το όνομά σου εκείνες τις μέρες;"
ΈμLεDινaα σιωπIηλzός. Όwχ'ιV μόνAο εiπ!ε&ιóδή_ yδεν τuοsυ AάtξBιzζ)ε dμqια Vαπ$άνvτησ^η, $αQλtλJάi εYπεIιpδdήJ RδsεVνC θυμrόμουν. ΤDο Yμόνuο όJνOοaμCα _π,οhυ ήξMεραJ ήταKν mαVυτό πSουY μοdυ εJίtχkανb δtώXσ,ειS Aοι αnρRχάγγελοιf όYταGν μyπήsκα hσgε, μ(ιcα XχaορIωδίdα.,
Εξάλλου, μου άρεσε η ιδέα να ταλαιπωρήσω τον αρχιδαίμονα όσο το δυνατόν περισσότερο πριν με σκοτώσει. Δεν επρόκειτο να απαντήσω τίποτα.
"Έχω σπάσει πιο σκληρά κελύφη από το δικό σου, άγγελε. Τι σε σκότωσε τότε; Ήταν το χαλάζι του αίματος και της φωτιάς; Το αστέρι της αψιθιάς; Ή... ήσουν ένας από τους σκοτωμένους καβαλάρηδες;"
Δεν υπήρχε τρόπος να σταματήσω το σώμα μου να σφίγγεται μόνο στο άκουσμα αυτού του φοβερού ονόματος.
ΉμJουFν rεGκε!ίu xστη ΓNηh μjέiσαX από τpις σάKλπιγóγXε'ς$ καdι τιςy πληγέjς vτsηbς ΑLποκPάTλυKψης,x μέχYρ_ι τJη μέRρQα nπου' οv )καQβtαλqάiρUηςm π^άuνωC σε Rλευ$κqόx wάλογWοI ,πέρασε Bαπό τPο jτεHλTευτ'αZίMο jσYη*μ&εjίiοH τsης_ lμSεsρ,αρzχίCα.ς iπεζHιxκοgύt μαςÉ γjιαO την ανθbρωCπόjτητdα, tτéο ΦIοLρτ' ΩQμέγα, rκ.αkιV Sμyαςu έσéτéρ&εψε οP έναZς aε(νUανIτίHοhν _τdουK άzλQλnοwυ.
Δεν ήταν μια μέρα που μου άρεσε να θυμάμαι, αλλά ήταν η πιο ξεκάθαρη από τις ανθρώπινες αναμνήσεις μου ως η τελευταία μου.
"Αυτό δεν σε αφορά. Σκότωσέ με, αν πρόκειται να το κάνεις. Βρωμάς και τελείωσα με τα παιχνίδια μαζί σου". Δεν μύριζε καθόλου άσχημα. Περίμενα ότι θα μύριζε αίμα και σήψη από τόσο κοντά, αλλά αντί γι' αυτό, η πανοπλία του είχε την πλούσια, καπνιστή μυρωδιά μιας φωτιάς.
Ο Μπέλιαλ γέλασε ξανά. Είχε ένα λαρυγγικό γέλιο, από αυτά που ήταν γεμάτα γνήσια χαρά. "Τα παιχνίδια δεν τελειώνουν ποτέ στην Κόλαση".
ΠwαρακολούθηBσαT xτηmνq άμnμxο νÉαY yπεrρνάCεJιk MαπPόn κάXτω μxαIςC κnα$ι οi )Μqπέwλnι^αλ zμYε&τατοπίcσZτ*ηκJεI, κaρατiώντkα'ςS μkεt mσcτHη θέDσjη μου$ μrεl τHο έναz γάντιk. lΜια Lστfιγμή! αρKγότεραU bκάτιt βrαSρóύ !έOπ*εhσXεZ iπAάhνωb μJοJυz,d πQυκXν*όa μZε εκ_είνgη_ (τ.ηa zλαχταριστήR FμGυpρωδιάS τaη*ςó φPωóτ)ιάVςk fκRαιB μ*α,λακό σα$νL βMεdλο(ύδ^ο.W
Κόκκινο ύφασμα συγκεντρώθηκε γύρω από τον ώμο και τα χέρια μου. Με είχε σκεπάσει με τον μανδύα του, κρύβοντας τα μαυρισμένα φτερά μου. Χλευάστηκα στη σκέψη ότι μπορεί να προσπαθούσε να μου κάνει μια χάρη- οι δαίμονες δεν ήταν ποτέ ευγενικοί.
Ήταν ανίκανοι γι' αυτό.
"Κοίτα, άγγελε. Αυτός είναι ο Ντις. Το νέο σου σπίτι και το τελευταίο μέρος που θα δεις ποτέ".
Με yτuο σcτUομIάχιZ Kμο,υ gναw ανmαlκατÉεkύkετgαÉι, σWήκωσα. Iτοr κεφάλι μου sκnαιl ^σ(τYήρkιMξTαA τvα SχέQρuιαm dμFοBυT Aστο( gπ'όδιé Jτου* Μ^πέλcιCαλ!, σπρώχνJονxταPς* Tτsοwν HεVαjυτxό RμοCυ MπaρIοtς τα πzάbνÉω. Εκlείνος 'λQυπήθηκε τοJυAς α$γώνεaς μéο^υ Jκhαιj άρπαξ_εy μια χ(οDύφdτ$αp kαπόf 'τaοHνY μα.νδóύαx κGαIι' (τÉον. χιnτvών$α, μ$ε τpράβXη,ξ*ε προ)ς τ,αY πZάνUω ^καRι μWεw _έβαYλε, $σtτhην sαγκαλιά τVου, LαZκRρkιlβώxς pτη TσRτιTγμvήd πzουY _οι οπλéέFςN uτου éα(λόγουY tχ*τύZπηmσmαUν σε QκHάrτdι iσ_κληρzό.t CΑCρ^κZεwτοί άλ!λοι Yαναβάiτlεcςl hπέρα(σαν από qμlπlρgοRσIτά μfαvςX ορμώtντkαQς* AστQηνZ ερuηDμFιnά, επιtκDεfντIρfωCμNένοι SσIτnοXν κρατήρXα mπPου ε'ίχε αtφfήσAει Fπίσω Dτηςp jη KπτώσAηT μHο_υ.
Πολύ αργά γι' αυτούς και πολύ αργά για μένα. Συνειδητοποίησα ότι ο μανδύας δεν ήταν καθόλου καλοσύνη- δεν ήθελε να δουν οι δαιμονικοί προπορευόμενοι ότι είχε ήδη αποκτήσει το βραβείο τους.

1. Melisande (3)

Το εξωτερικό χείλος του Dis ήταν σκαλισμένο από οψιδιανό, απορροφώντας τον ήλιο του μεσονυκτίου χωρίς να αντανακλά τίποτα. Οι πύργοι της Κόλασης υψώνονταν γύρω μας, με μικρότερα, ανθρώπινα κτίρια διάσπαρτα ανάμεσά τους. Ήταν κλεμμένα από κάθε τόπο και χρόνο της ανθρώπινης ιστορίας: αστραφτεροί γυάλινοι ουρανοξύστες περιτριγυρίζονταν από εξοχικά σπίτια, και οι ελληνικές κολώνες πήγαιναν δίπλα-δίπλα με τις πυραμίδες και τις πλίνθινες πολυκατοικίες της βιομηχανικής επανάστασης.
Ήταν όλα δεμένα μεταξύ τους από τον οψιδιανό σε μια αδύνατη γεωμετρία, το σκοτάδι σερνόταν σε κάθε νέα προσθήκη μέχρι που απειλούσε να την καταπιεί ολόκληρη. Μια ολόκληρη πόλη από μαύρο γυαλί, που κατέβαινε όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο, το ένα τέλειο μισό φωτεινό από τον κατακόκκινο ήλιο, το άλλο μισό σκεπασμένο από την ατέλειωτη νύχτα.
Χωρίς να το σκεφτώ, τύλιξα τα δάχτυλά μου στον μανδύα και τον τράβηξα πιο σφιχτά γύρω μου, λες και αυτό θα με προστάτευε από αυτό που ερχόταν.
Γι!αqτgί IηN pαρχ!ιxτεPκLτÉονιbκή XτουA Dtis .δεXνr Oή.τÉαdν* μuακ$ρbάqνc τqο! χειρsότjεCροH.É bΓqύρωF gτουb,N σ&έLρOνMεSταWι σjαMνf qμυρμbήγ)κ(ιαó CπάνOωW σεO έναO $ύψωxμcα,m dήταν kη εξάπλQωσóη kτMοyυL rπολιuτUιYσSμjού.C
Δαίμονες όλων των αποχρώσεων και ραβδώσεων περπατούσαν ανάμεσα στις ανθρώπινες αποχρώσεις των νεκρών, συγκεντρωμένοι σε σιωπηλές γκρίζες μάζες. Ο τρόμος με γέμισε, καθώς το άλογο του Μπέλιαλ βυθίστηκε μέσα σ' αυτή τη μάζα ζωής και ο ήχος έπεσε πάνω μου σαν κύμα.
Δαίμονες και σκιές σχεδόν πετάχτηκαν από τη μέση καθώς το πολεμικό άλογο του Μπέλιαλ περνούσε, βαδίζοντας προς ένα τεράστιο πέρασμα. Αρκετοί δαίμονες, που έσταζαν από σιδερένια αγκάθια και έλαμπαν από ουλές, έπεσαν στα γόνατα μέχρι που τους αφήσαμε πίσω για να τους καταπιεί το πλήθος.
Με πήγε πιο βαθιά μέσα στο Dis, κάθε κρότος των οπλών του αλόγου ήταν μια καμπάνα θανάτου.
Το MεUύsροNς τwοuυ έκαéνwε* GτοP μυαdλό μgουq ναó πονάει καθfώIςS κqατyεβÉαNίνzαpμεK, rτο χάiοCς$ SτNο.υL LVidmybIo έÉδινε (τη Gθjέση τουb στην ομαλή* πaαfρiακXμή τ.οNυ_ Lusnti,_ Aκαι στDο& VGRljuttonWy τMο tσQτKόaμαw μyοNυ) jέτρ$εlχε αYπCό gτVι_ς υπ^έροHχwες NμυRρCωÉδιcέHς πTου αóιKω*ρJο_ύντDαν στονj pαέvρα_.
Νομίσματα έστρωναν τους δρόμους στην Απληστία, σπαθιά κρέμονταν από κάθε ναό στην Οργή, και χρυσά είδωλα έλαμπαν στην Αιρέση. Το στόμα μου είχε γεύση χαλκού όταν κατεβήκαμε στο επόμενο επίπεδο, τον Κύκλο που ο Μπέλιαλ αποκαλούσε σπίτι του: Οργή.
Στεκόμασταν σε ένα φαρδύ ράφι από οψιδιανό και κοίταξα κατά μήκος της τεράστιας αβύσσου στην άλλη πλευρά του Κύκλου, τη σκοτεινή πλευρά που φωτιζόταν με λαμπυρίζοντα φώτα. Θα μπορούσα να περπατάω για μέρες και πάλι να μην φτάσω στην άλλη πλευρά.
"Αυτός είναι ο ναός μου", ανάπνευσε ο Μπέλιαλ στο αυτί μου. Έτρεμα, τα δάχτυλά μου απειλούσαν να ανοίξουν τρύπες στον μανδύα από το πόσο δυνατά τον κρατούσα. "Ο Κύκλος μου. Το βασίλειό μου. Μου ανήκει κάθε πέτρα, κάθε λεπίδα, κάθε σταγόνα αίματος που χύθηκε σε αυτό το μέρος. Ο λόγος μου είναι νόμος. Τώρα, πες μου να γαμηθώ ξανά και θα δεις τι θα σου συμβεί".
ΈbπιZαUσε dτmο Uσ,αγόOνι dμουT μBε &εAκuείνο (το σPιδερέYνιDοó 'χFέZρι, Sταs fνύχιαt τhο(υy OμzόλιLς 'μcου χHάιzδε)υ(ανv τοA CμzάγουIλο, LκWαpθbώqς έστwρRεwψwε *το^ Pκε'φάqλ)ι Lμου YκαgιL μHε ανά*γκ'α,σεs iνα^ Éτον Hκ'οι.τάξω.X Τα qπρόσRωπάs rμας ήÉτiαν LτgόRσkοU κοLνZτά πtοyυ PμÉπéορούσcα. óν*α( μlεéτqρHήσω$ rκAάθε nσnκmοsύρfα βzλ'εφαρίδα, ναP ξqεrχiω.ρSί$σω) τMις μικρxοGσNκοwπιfκέςÉ φωτHειIνέgςh κZηλHίzδzες' !κmίkτOρινοwυB στ&α γα'λLα^ζFοxπράbσιFνα yμyάmτια wτουz σαν ασyτéέριpα pσrτοQνn ,ουραéν)όn.p
Το χέρι του έσφιξε και τα μάτια του έπεσαν στα χείλη μου, περιμένοντας μια απάντηση.
"Γαμήσου", ψιθύρισα.
Ο Μπέλιαλ πάγωσε, τόσο ακίνητος που αναρωτήθηκα αν θα μου ξεριζώσει τώρα το κεφάλι και θα το πετάξει στην άβυσσο. Τότε ένα σκληρό χαμόγελο δίχασε τα όμορφα χαρακτηριστικά του.
"ΘαY fτXοd κ)άCνwεις QπIρι^νi τfο Nτpέλzος, ά*γγZεLλε"D. ΜOεz Rφίzλησεc yπρFιν cπFρKολZάxβω νxα Mαπο'σzπiάσω, τéοH 'πρόtσQωuπHό wμvου, hδ(έIνxοντLας sαυτά τα éλόγtιdα σKεr μια υcπόσlχRεNσηs.g BΗq pαπTαλήI γSλmώσyσcαQ HτIουé πεLτάzχτkηκε αOνάZμtε$σα Uσ*τα χwείBλη Cμοkυ*, αVπtοσπsώνéτWαéς WμοóυG !ένα λIαχHάIνhιασdμαi, LκαθCώς WηO απαγpορóευwμLέxνη Pθε$ρμότbητα OτοFυ πKόAθου mξέσπiασ_εZ μέPσDα) iμουc.
Δεν έπρεπε να το νιώσω. Αυτές οι αισθήσεις υποτίθεται ότι ήταν νεκρές για μένα, καμένες από το άφθαρτο φως της θεότητας. Πολύ περισσότερο από έναν δαίμονα.
Ήμουν πραγματικά καταδικασμένη.

2. Melisande (1)

2
==========
Melisande
=&==A=ó=S==J=j=F=
Έσκαψα τα νύχια μου στο ατσάλι του γαντιού του, έσπρωξα το πρόσωπό του μακριά και έφτυσα, προσπαθώντας και αποτυγχάνοντας να βγάλω τη γεύση του από το στόμα μου.
"Θα προτιμούσα να είμαι νεκρή", βρυχήθηκα, αλλά το χαμόγελό του ήταν αμείωτο.
"Θα έχεις την ευκαιρία σου γι' αυτό αρκετά σύντομα". Ο Μπέλιαλ έσπρωξε το πολεμικό άλογο κατά μήκος της ακμής του Έβδομου Κύκλου, ακολουθώντας τις σιδερένιες πέτρες του δρόμου. Πολεμιστές, κολασμένοι δαίμονες και ανθρώπινες σκιές, παρακολουθούσαν τον Δάσκαλό τους να περνάει. Κάθε μάτι επικεντρώθηκε σε μένα μόλις συνειδητοποίησαν ότι κουβαλούσε ένα φορτίο, και άρχισαν να ακολουθούν σε μια ροή προς τα εκεί που πηγαίναμε.
Ηé Wκαρδι(άó μο_υz jχjτaύPπGησóε δ$υναJτά ότανb Nοι DπύSρ'γ'οZιé _εyν*ός τHερpάστιAοdυf IμÉαύρOουP qκÉτιρίο*υw Xξfε*πρόVβαQλλ(αLνn μJπρsοστÉά Lμαςw.v Μjιzαh πRύλgη αρiκ)ετάw μεγάλwηT LγyιqαW νÉα nδεyχrτεFί* Pένανé IΛVεβιGάθZαlν pσIτεκsότXαóν αsνxοιχéτή κGαFιh éοzι κWάsτiοvικVοιw _τοóυL Κύκλοkυz ξ_εfχvύνuονVταν Lμέσα., γεμYίζο$νgτFαaς^ έAνα τ&εjρ&άqσrτιÉοF 'αLμφKιθgέαsτ^ρDο.p
Ενστικτωδώς ήξερα ότι εδώ θα έδινα την τελευταία μου μάχη.
"Σου προσφέρω μια ευκαιρία, άγγελε". Το άλλο χέρι που ο Μπέλιαλ είχε τυλίξει γύρω από τη μέση μου έσφιξε. "Θα παλέψεις στην αρένα μου. Αν χάσεις, θα γίνεις δόλωμα για τα κολασμένα σκυλιά μου. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που είχαμε μια καλή σκυλομαχία".
Τα χείλη μου κούρδισαν ξανά. Τα κολασμένα σκυλιά ήταν η επιτομή της φαυλότητας, όλο πείνα και καμία συνειδητή σκέψη.
Το Cνgα εwίMμαtιR Hτο $δVόtλjωμxάL rτους& lθαY Gήταν έν_α^ςZ &β.ασjαkνιQσ&τικHόςX θHάνCαrτοVςL.R
"Αν νικήσεις, θα ζήσεις για να πολεμήσεις άλλη μια μέρα. Θα μου ανήκεις, ψυχή τε και σώματι, αλλά θα έχεις την ευκαιρία να κερδίσεις την ελευθερία σου".
Ήθελα να τον σπρώξω από αυτό το καταραμένο άλογο πάνω από την πλευρά του Κύκλου και να δω πόσο καιρό θα του έπαιρνε να πιτσιλιστεί στο θρόνο του Σατανά, τόσο μακριά από κάτω που ήταν αόρατος. "Δεν ακούγεται και πολύ καλή συμφωνία".
"Δεν σου δίνω επιλογή. Κερδίζεις και ζεις ή χάνεις και πεθαίνεις. Αυτοί είναι οι όροι". Ανατρίχιασα όταν έσκυψε ξανά το κεφάλι του, μιλώντας στο αυτί μου. Τα χείλη του ανακάτεψαν τα μαλλιά μου. "Ελπίζω να επιλέξεις να ζήσεις, άγγελέ μου. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που κάποιος είχε αρκετά ισχυρή επιθυμία θανάτου για να μου πει να πάω να γαμηθώ".
Όσο, ^νKέDοLςQ Zή όμορ'φhοCς BκιÉ wα)ν φαι'νAότFαν,h gδεν μZποpρούσ,αn NνBαb zξtεbχrάσωw ότ^ιw ήVτUαHν& ^αρqχαIίοDς$._ Έyνας wδbαίμfοGν_αzςK ZδRεν Cα^ν.έMβSαdινε Iγια! $να. γίνει SπGρOίγUκKιπMα*ς xενόςl Κύκuλrου* α)νn jδεDν Mήταν σεm θlέσrηm ν_α τVο αxπJο^δείξεnιB με α(ίμα,.
Ήμουν ζωντανός μόνο και μόνο επειδή νόμιζε ότι ήμουν διασκεδαστικός. Αν ήθελε, θα μπορούσε να με είχε ποδοπατήσει στην άμμο στην ερημιά μέχρι που τα υπολείμματά μου να μην ξεχωρίζουν από οποιοδήποτε άλλο νεκρό πράγμα εκεί έξω.
Ευτυχώς -ή ίσως δυστυχώς- ήμουν γεμάτος από τη φωτιά της εκδίκησης και αποφασισμένος να ζήσω, οπότε η διασκέδασή του δεν ήταν πιθανό να σταματήσει σύντομα.
"Μην ανησυχείς, πρίγκιπά μου", γρύλισα σκωπτικά, σφίγγοντας τα δόντια μου καθώς περνούσαμε κάτω από τις πύλες. Μικροσκοπικοί κοκκινόδερμοι δαίμονες με εκτατές ουρές κρατούσαν αρκετές κρεμαστές σημαίες, δηλώνοντας ότι ο αφέντης τους είχε επιστρέψει στο σπίτι. "Αν ζήσω, θα φροντίσω να σου το λέω κάθε μέρα. Ενδεχομένως και κάθε πέντε λεπτά, για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα το ξεχάσεις".
"ΑVυ_τόt εxίdνóα&ι cτnο BπnνεύPμα"Q.
Οτιδήποτε άλλο ήθελα να πω πνίγηκε από τη βοή που ξεσηκώθηκε από τους θεατές. Το πολεμικό άλογο έτρεχε στο δάπεδο μιας οψιδιανής αρένας, με τις οπλές του να πετούν σπίθες καθώς περνούσε. Δεν μπόρεσα να μην κοιτάξω τους χιλιάδες ανθρώπους με ορθάνοιχτα μάτια, εντυπωσιασμένος από τον απόλυτο αριθμό και τις ξέφρενες κραυγές τους.
Αρκετές μαργαρίτες ήταν υψωμένες πάνω από το δάπεδο της αρένας, δίνοντας μια κοντινή θέα της αιματοχυσίας, αλλά μόνο μία ήταν σκεπασμένη με κόκαλα, χαυλιόδοντες και κέρατα σαν θρόνος παγανιστικού θεού-βασιλιά.
Στη βάση του ήταν αλυσοδεμένη μια αδύνατη, οστρακιά γυναίκα. Καθόταν στο οστό του μηρού ενός πλάσματος που δεν είχε περπατήσει ποτέ στη γη, με μια σεληνόχρωμη πορσελάνινη μάσκα να καλύπτει το πρόσωπό της. Σιδερένιες χειροπέδες κρέμονταν από το λαιμό και τους καρπούς της, οι αλυσίδες εξαφανίζονταν κάτω από το χάος των οστών.
Έ$νιω)σαG CτBαp μάsτιTα της KπάsνAωY μXοCυD,M π$αρ(όrλο π(ου δKεDν Bμóπmορο.ύσαW νWαó τIαX hδkω*.L
Ο Μπέλιαλ σταμάτησε το άλογο μπροστά στο βάθρο και κατέβηκε. Γλείφτηκα τα στεγνά μου χείλη καθώς με τράβηξε προς τα κάτω. Το οψιδιανό πάτωμα ήταν ζεστό κάτω από τα γυμνά μου πόδια και σχεδόν ανατρίχιασα όταν ανέβηκα το πρώτο βήμα στις οστέινες σκάλες δίπλα του, με το γάντι του Μπέλιαλ τυλιγμένο γύρω από τον αγκώνα μου.
Ακόμα κι αν ξέφευγα τώρα, δεν είχα πού να τρέξω.
Τα οστά λύγισαν και έτριξαν κάτω από τα βήματά μας, και το βλέμμα της μασκοφόρου γυναίκας με ακολούθησε καθώς περνούσα. Περίμενα σχεδόν να ορμήσει πάνω μου, με τον τρόπο που τα νύχια της ήταν κουλουριασμένα στην αγκαλιά της, σαν να περίμενε τη στιγμή της για να χτυπήσει.
ΦVτάσαfμUε στην 'κορcυφpήI κvαιP Zεκείwνη* !έσJτóρε!ψεv Dτiο Zκεéφάλjι Xτης μα*κριQά. FΟd ΜπέWλιαλc αντmιμrεIτuώ$πbισε' τkηYν &αρQέlναy, kατVενίkζDονταmςV NτZοIυwς( ανsθρWώsπMοpυς τοHυf με( μHια φMλόγα αγνήjς ευUτυχMίzαsςS σταi μάóτSιOα YτοJυ.x
"Σας υποσχέθηκα φρέσκο κρέας;"
Η φωνή του ηχούσε στην αρένα, ενισχυμένη μαγικά, ώστε ο μπάσος βόμβος της να αντηχεί στα κόκκαλά μου. Τα δάχτυλα των ποδιών μου κούρνιασαν στο πάτωμα όταν οι δονήσεις με διαπέρασαν.
Το πλήθος ούρλιαξε καταφατικά. Ήταν ωραίο να ξέρω ότι τώρα ήμουν απλώς κρέας.
Ο ÉΜπ,έTλUιαsλ άvπλωBσtεC .τα χέ,ρι_αw του σαCν_ σDόουμaαtνI.J Βgρ)ισκ*όταν στο* Gσrτοιχεί)ο τοuυ,R αAποIλαμSβάνBοnνQτ,αLς' τιSς κHραDυ$γÉέIς Wκαι Xτην) αιxμsοδιψAία *τjου πaλlήfθwουyς.X
"Έχω κάτι ξεχωριστό για σένα." Η ηρεμία στη φωνή του ήταν πιο τρομακτική απ' ό,τι αν γρύλιζε. "Κάτι που δεν έχετε ξαναδεί σε αυτή την αίθουσα και ίσως να μην ξαναδείτε ποτέ".
Ένα μικρό δαιμονισμένο κορίτσι καθόταν στους ώμους του πατέρα της, μόλις δεκαπέντε μέτρα κάτω από μένα. Τα ζωηρά κίτρινα μάτια της με κοιτούσαν με περιέργεια και κρατούσε ένα μικροσκοπικό οστέινο σπαθί που κουνούσε πάνω από το κεφάλι της.
Απομάκρυνα το βλέμμα μου, τρέμοντας.
Η φ&ωSνή pτ.ου ΜπZέλιnαλ έ&γιWνε π(ι&οI δWυRνsαAτή,* Oμuια $δόσzη zμTαRνhίαuςm πLου HεξελίJχθbηκε, σjε mμxιαC ολοκληρω^μέqν(ηF Nέ,κnρη^ξ'ηQ.A b"(ΚuλFε(ίpσÉτε KτιjςA HπJό*ρτε(ς Fκαι, kσuη,κώDσ$τε( FτOαM σGπJαθÉιά σας!& rΓVι,α wνα δούμεn πόjσOοO dε^ύκ$ολα χύóνεWτtαι yτο yιε.ρό Bαzίμαé!D"a
Οι πόρτες του Λεβιάθαν της αρένας έτριξαν, ταλαντεύτηκαν προς τα μέσα, μέχρι που κέρδισαν ταχύτητα και έκλεισαν με έναν κροταλίζοντα κρότο. Το οστέινο βάθρο έτρεμε, τόσο από την αντήχηση όσο και από τη θέρμη του πλήθους.
Κοίταξα έξω τα φώτα της αρένας που έλαμπαν πάνω σε δέκα χιλιάδες σπαθιά, υψωμένα πάνω από το κεφάλι σε ένα κύμα. Το κοριτσάκι κούνησε το δικό του σε έξαλλη κατάσταση, με το στόμα ανοιχτό σε μια κραυγή που χάθηκε μέσα στο θόρυβο.
Είχα μουδιάσει όταν ο Μπέλιαλ με έσπρωξε μπροστά του. Ήταν σαν να περπατούσα μέσα σε ένα τρομερό πυρετώδες όνειρο από το οποίο θα ξυπνούσα ανά πάσα στιγμή.

2. Melisande (2)

"Ορίστε το φρέσκο κρέας σας! Έπεσε από τον ουρανό, αλλά σας υπόσχομαι ότι δεν είναι αγία!"
Ο Μπέλιαλ έσκισε τον μανδύα που μου είχε δώσει, αποκαλύπτοντας τα μαύρα φτερά μου, τα κουρελιασμένα απομεινάρια της αλλαγής μου.
Μια σουρεαλιστική στιγμή σιωπής έπεσε πάνω στην αρένα, οι κραυγές πέθαιναν στα λαρύγγια τους. Μετά τον αδιάκοπο βρυχηθμό, ένιωσα ότι τα αυτιά μου έσκαγαν από την απόλυτη έλλειψη ήχου.
Ότανl xε'ίχα! cπHεθάνει,,J είχpα WσκtεuφDτKεί όAτZι, iδKεRν υπήρpχεu dαWίqσθησ_η *σnτηd ζWωjν$ταlνSή μνήμwη πουa Uθfαz cμXπfορDοPύwσεn να .είνbαéι πιοR διcαπAεxρ.αgσdτικsήg *αTπxόF pτοM ιPεRρό Pφ*ως τουw ΟυρSαpνούK ποaυC δια,πyερνάQ μwιWα ψυmχ&ή και WξJεπfλhέqνει éόλdεuςQ τιςF fαOμUαρτQίεCςJ τηςV.
Είχα κάνει λάθος. Τα μάτια των δαιμόνων έκαιγαν το δέρμα μου, με έκαναν να φλέγομαι από μίσος και οργή. Με κοίταζαν με απληστία, λαγνεία, θυμό. Ήταν τόσοι πολλοί.
Ο Μπέλιαλ πίεσε κάτι στο χέρι μου και με έσπρωξε. Κατέβηκα τρεκλίζοντας τις σκάλες στο άδειο πλέον πάτωμα της αρένας. Ήμουν μόνο εγώ σε έναν ατελείωτο κύκλο σκοταδιού.
Σήκωσα το χέρι μου, το οποίο ένιωθα σαν ένα τούβλο από μόλυβδο κολλημένο στον καρπό μου, και είδα ότι μου είχε δώσει ένα σπαθί. Ήταν παλιό, σκουριασμένο μέταλλο, αλλά η αιχμή του ήταν ακόμα κοφτερή.
Το' κροyτWάFλισμα τωνs αλNυrσkίyδBωνR vμε* hπgρfοεJιδοYποίησε (όyτMιS η αλυσZοδεDμέIνrηV HγυναjίκTα εί$χ(εJ μ$ετOακιXνóηθεJί.ó gΈpπMεxσαz $μMπροσAτά )σ'τyοq 'κέντ^ρο zτOη*ς FαρέJν'αςq (κ,αιS γUύóριFσrαM γιsα_ νPα xδωU wτxα σιδεSρ'έ&νι&α &καρxφιάR τηuς ^νFα$ αSπgοσύgρ,οIνταιM ZστηuνW RαXγmκαnλBιά ^τηfςd.i
Αλλά δεν ήταν αυτή που θα πολεμούσα απόψε.
Η εξέδρα στα αριστερά μου ήταν σκοτεινή, η καρέκλα στην κορυφή της σκεπασμένη από ζωντανές σκιές. Με δυσκολία διέκρινα τις κινήσεις των μορφών μέσα σε αυτήν, αλλά δεν ήταν οι παρατηρητές για τους οποίους θα έπρεπε να ανησυχώ.
Μια μεταλλική πύλη άνοιξε στη βάση της αρένας, κρυμμένη στις σκιές του βάθρου. Μια γυναίκα σύρθηκε έξω στα τέσσερα, γλιστρώντας σαν σαύρα στο πάτωμα της αρένας.
ΈUφτα(σcεg $σ&τ^οp κyέν!τ'ρο, μόλaιςN WέMνα kμFέUτ$ρvοN IμαQκριάp απ!όx μέjνpαL, κTαbιP σxηκώVθη$κεÉ στα πQόδDιIαV ZτIης,Y σ)ηκpώνSονcταSς Kτiο δικhόh uτ!ηiςV (σ(πlαqθLί πUάνωl αyπ_ό ,τkοb *κεmφHάλιW της. BΜια cπpλεξzο&ύδαr Dμε kαzγκ*άdθTι.αm tκdρjεμÉόiταSν ^στdα IπNίjσω jμέρÉη (τUων γονάτωYν kτη&ς, cκαι )χτυπιxόKτjαν Iγύρrω !τ*ης RκOαθIώς απKοdρροMφοiύσεF το πnλήθ(οςn ποNυs τρkαBγοZυδqούsσóεX.W
Συνειδητοποίησα ότι φώναζαν ένα όνομα. Το όνομά της, από τον τρόπο που τους ακτινοβολούσε. "SNAKE BITE! ΔΆΓΚΩΜΑ ΦΙΔΙΟΎ!"
Φύσηξα. Snake Bite, αλήθεια;
Γύρισα τους ώμους μου και τίναξα τα χέρια μου, ξαφνικά ανανεωμένη με ένα κύμα σκοπού.
Δε&ν KυYπOήéρqχεh πóερTί_πVτωsσηk rνα KπkεTθFάνAω σhτLον gέβδομdοY κsύ$κtλkοP &αtπόi έν$αCν &ηλίθmιο. πIοóυ λεcγUόMτα,νp WSna(ke Bite. qΤbο ναH VκερδkίσNω αυτlό,νn τονt αRγJώναt yήvταν $πλrέRονa jθuέμ)αn αρAχQής_.R
Στο άκουσμα του ρουθουνίσματός μου, η Snake Bite γύρισε με τη φτέρνα της. Το όνομά της αποκτούσε νόημα όταν άνοιξε το στόμα της σε μια άναρθρη κραυγή.
Το εσωτερικό που θα έπρεπε να είναι ροζ ήταν γκριζόλευκο, και τα μακριά, ημιδιαφανή δόντια της έβγαζαν υγρό από τις κοίλες άκρες τους. Οι σχισμένες κόρες των ματιών της φωτίζονταν και συστέλλονταν καθώς με μελετούσε.
Σήκωσα το σπαθί μου, νιώθοντας την αγωνία και την εξάντληση της πτώσης μου, αλλά φαντάστηκα τους αρχαγγέλους για να τροφοδοτήσω το εσωτερικό καμίνι της οργής μου. Αν σκότωνα τον Snake Bite, υπήρχε μια μικρή πιθανότητα να ζήσω αρκετά για να παλέψω για να βγω από εδώ και να εξολοθρεύσω εντελώς τον κόσμο τους.
ΑpυτGόó ακzο$υγnόÉτgανx πYοdλóύ κnαλgύjτuερyοq _αBπό xτkο νjαS ξαπtλώσω Vκαι, να LπQεθάνω (όπως' !π.εWρ*ίμgενGε ο KΓκάμπρbιελA.
"Θα κρατήσω τα φτερά σου στον τοίχο μου για υπενθύμιση", σφύριξε ο Snake Bite. "Ότι ακόμα και ένας άγγελος δεν μπορεί να τα βάλει με τις αδελφές Serpentine".
Κατάφερα να χαμογελάσω σφιχτά, χωρίς να μπω στον κόπο να πετάξω μια αδέσποτη τούφα από τα μάτια μου, παρόλο που κάτι δεν πήγαινε καλά με το χρώμα. Ήμουν ήδη τόσο κοντά στην κατάρρευση. Οποιαδήποτε σπασμωδική κίνηση θα ήταν η καταστροφή μου, αν δεν ήμουν προσεκτική.
"Αυτό είναι πολύτιμο". Συγκράτησα ένα σφύριγμα πόνου καθώς κρατούσα πιο σφιχτά το σπαθί μου. Η καμένη μου παλάμη ήταν σαν να την είχαν τρυπήσει με βελόνες. "Ίσως κρατήσω τους κυνόδοντές σου για να μου θυμίζουν ότι ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να μην καταλήξω με ένα όνομα όπως το Snake Bite".
ΚTάναOμε& Uκ$ύ*κλουςY ο ένας. γVύρ(ω sαGπ.ό WτοUνF éάIλλlον$ πJροfσqεκRτlικάc. Έρ!ιξwα$ μGια éμqατιά UστpοQνu Μaπέλια)λ dπου) καxθότανd στον) SθTρόνοP του από* uκόκ'αλαm, gμεD Hτουwς α.γRκώyνUες στηρ&ιγμέtνοMυkςR σrτοCυcς Oμ,ηρούjς τyοyυC καjι π*αGρwαkκDολqουθούCσwεk με Vέντοtνο tεSνóδxιDαφJέρmο)νc. éΕίχεf mπUαραQτήSσ)ειt Fόλη. την éεπί&δεÉιξηf (γOια νIα )δειw πwώς Bταq π&ήγNαιRνεu mτο τTελε,υταίοt τουA απrόκτBημαO.'
Θα υπήρχε χρόνος για τον Μπέλιαλ αργότερα. Αυτή τη στιγμή, κάθε μυς στο σώμα μου έτρεμε εν αναμονή ενός χτυπήματος από το Snake Bite.
Πέταξε ξανά την κοτσίδα της, κάνοντας επίδειξη στο πλήθος, και όρμησε με την ταχύτητα του συνονόματού της.
Η λεπίδα φίλησε τον γυμνό μηρό μου, ανοίγοντας μια γραμμή λευκής φωτιάς στο δέρμα μου. Μια καυτή σταγόνα αίματος χύθηκε στο πόδι μου, λιμνάζοντας στο οψιδιανό πάτωμα. Παραλίγο να γλιστρήσω στο υγρό νερό καθώς έκανα πίσω, καταριώμενος τα αργά αντανακλαστικά μου.
"NΚαμιaά óάcλ)λη έξPυπYνuη) πMροσrβοWλήh,u άéγγε^λzεf;"G ΜóοUυ xχαgμογ*έ$λtα)σkε, κάτwιA πpουm bφ^αFιgνόKτóα$ν RγÉκρpοτέNσκοr γTύρWωK αDπHό ταQ δZόdντlια στο σéτCόKμTα tτης, lκ,αι cέστ&ρεψεO τοf σπα(θί !τqηvς pγιαZ νyαk Aπ,ιvά(σει aτmο _φMως. Μ&ιéα Hχ)άvντρα. yαπόJ τkο ^αίμαK AμXουq iκύληtσJε σkτη dλεwπίδqαK.T
Δεν μπήκα στον κόπο να κουνήσω το κεφάλι μου. Δεν άξιζε την ενέργεια.
Χτύπησε ξανά, κι εγώ απέκρουσα μηχανικά, κάθε χτύπημα με τράνταζε μέχρι το κόκαλο. Η Snake Bite ήταν λεπτή σαν μαστίγιο, αλλά ήταν πιο δυνατή απ' ό,τι φαινόταν, και διπλάσια γρήγορη απ' ό,τι της είχα αναγνωρίσει.
Το μόνο που είχα με το μέρος μου ήταν η απελπισία.
ΔGέκnα' λxεZπuτlάR óαρuγότGε^ρα ασSθfμαUίνRοντας&, ταC tφτερqά μkο^υ TέπεφταSν yαπό Dτηlν κούραsσηH.H Οó FβρυχhηθμRός τουy πPλ_ήθ_οHυς( *ε&ίχ&εi υRπ^οiχyω'ρήσειX στ^ο ^παραqσFκήνιο,C óέÉναiς Kήdχ)οςI ,σαν Nτhο κύYμUαv Tτοlυ óωκεrα)νο*ύ, ενώ ο χFτύOπBος !τfηmςé sκbαxρδ)ιάςp )μuουp σmφυ.ροIκ_οπούσDεw (στWαS αυ!τιXά Yμ'ο)υ.v ΑCίμα 'έσταζεU IστDοT μάτι lμOουT από τpηOνT jπVληγ$ήb sποJυ εyίSχεR uαIνοjίξει dσ*τaοq tμέOτωπYό μjοVυ.
Φώναζαν το όνομά της, ικετεύοντας για το φόνο. Της έλεγαν να κόψει τα φτερά μου από το πτώμα μου.
Πάνω από το νεκρό μου σώμα.
Η Snake Bite έδειχνε περισσότερο εκνευρισμένη από οτιδήποτε άλλο. Τελικά σφύριξε, με τις κόρες των ματιών της να διαστέλλονται ξανά. "Ας το τελειώσουμε αυτό. Με βαριέσαι".
ΑπVό Yτην άκρRηO hτοCυ &μNατι$οmύ μου, jοn KΜ!πέλhιαλ έ_σκυψWε zμZπkροστzάN, με τα μIαvκρéιά σjκο'ύραK Iμαλlλιά fτοGυ &ναC tπλ_αισpιώνουν το éπρBοσηλJωLμZέDνο πρfόσωπ!όY τKοCυj.
"Τελείωσε το, λοιπόν. Περίμενα να το πάρεις στα σοβαρά". Οι μηροί μου έτρεμαν από την προσπάθεια καθώς κάναμε ξανά κύκλο, σφίγγοντας τον βρόχο μέχρι που βρέθηκε σε απόσταση βολής.
Χτύπησε πρώτη, αλλά αντί για λεπίδα, η γροθιά της χτύπησε μπροστά στο πρόσωπό μου. Έσκυψα το κεφάλι μου την τελευταία στιγμή και η γροθιά της άγγιξε το μάγουλό μου, αλλά ήταν αρκετά σκληρή για να με ταρακουνήσει. Η λεπίδα μου εκσφενδονίστηκε προς τα πάνω, με σκοπό να την ξεκοιλιάσω, αλλά το Snake Bite ήταν γρήγορο όπως πάντα και το απέφυγε.
Το γόνατό της χτύπησε στο στομάχι μου. Πνίγηκα καθώς ο πόνος ακτινοβολούσε προς τα έξω, με τα φθαρμένα μου άκρα να προσπαθούν να συσπειρωθούν γύρω από το σημείο της σύγκρουσης. Η Snake Bite σήκωσε τη λεπίδα της, με σκοπό να τη ρίξει στο κεφάλι μου.