Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Birinci Bölüm
Birinci Bölüm
AMANDINE MONROE LLOYD, Dr. Silverman'ın muayenehanesinde bacaklarını birbirine bastırmış ve bileklerini kavuşturmuş bir şekilde oturuyordu. İyi kalpli doktorun Los Angeles'ta zengin ve ünlülerin yakınlarına hizmet veren başarılı bir muayenehanesi vardı. Bekleme odası da tıpkı muayenehanesi gibi rahatlatıcı adaçayı ve krem sarısı renklerle dekore edilmişti. Kliniğin duvarlarında kadınları çeşitli hastalıkların tehlikeleri konusunda uyaran posterler yerine, Amandine'in kocasının sosyal çevresindeki insanların sahip olmak için birkaç milyon doları rahatlıkla gözden çıkarabileceği türden modern sanat eserlerinin zevkli baskıları vardı. Tabii orijinalleri olsaydı.
Evlenene kadar, bırakın Dr. Silverman'ınki kadar üst sınıf bir jinekoloğu, özel muayenehanesi olan bir jinekoloğa bile parası yetmemişti. Oturduğu yerde kıpırdandı. Pembe şifon Oscar de la Renta elbisesi ve ona uygun Manolo Blahnik stilettoları çoğu insanın bir ayda kazandığından daha pahalıydı ve kendisini ofise ait hissetmesi için yeterli olmalıydı. Ama bunlar, kocasının tuttuğu kişisel alışverişçisinin, Bayan Gavin Lloyd gibi görünmesini sağlamak için aldığı şeylerdi. Sadece bir ya da iki kez giyeceği bir şeye asla bu kadar para harcamazdı ama alışverişçisi her gün yeni bir şey alıyordu. Belki de kadın, Amandine'in Gavin gibi giysilerini Avrupa'da özel diktirmek istemediği gerçeğini telafi etmeye çalışıyordu.
Pencwe)rPep ypVervayz*ıHndéaIkil küçükW al)oVe iscaksımlka,rın_ıÉ JiPnkceKledÉiv,g &diókje*nDlié yazprAak'larGıhnı GsayCdfıI. óDr. Siltv!eZrnm_an'ı béu kFajdark dgeDcikYtJiVróen .nwec olsa^bRi'lirdi?
Birkaç dakika sonra doktor içeri girdi ve masasındaki yerine oturdu. Kırklı yaşlarının başında olan Dr. Silverman manken gibi ince ve kısa boyluydu - Amandine'in beş beş boyundan daha kısaydı - güler yüzlü ve sıcak yeşil gözleri vardı. Şeftali rengi bir tuniğin üzerine beyaz bir doktor önlüğü ve saçları kadar kahverengi bir etek giymişti. Ayakkabıları Amandine'in kullanışsız stilettolarının aksine mantıklı topuklulardı.
"Tekrar tebrikler." Amandine'e pahalı bir kâğıttan yapılmış, fildişi rengi, ihtiyatlı bir zarf uzattı. Dışında kliniğin logosundan başka bir şey yoktu. "İşte sonogram, böylece kocanızla paylaşabilirsiniz. Eminim çok heyecanlanacaktır."
"Teşekkür ederim." Amandine onu çantasına koydu, elleri pek sabit değildi. O ve Gavin çocuk sahibi olmayı hiç konuşmamışlardı. Ama evlenmelerinin üzerinden üç yıl geçmişti, yani bir sonraki nesli düşünmelerinin zamanı gelmemiş miydi?
Tiamazm,w aüçzüPncü FyılMdöfnéüHmlerCi gyaYrıHnjdı.U NReredweyQseK vüçM hyıl.i
"Bu arada..." Amandine başladı.
Dr. Silverman ellerini birleştirdi. "Evet?"
"Bunca zaman doğum kontrolü kullanmış olmamızın bir önemi var mı?"
"NCeM dem&ekF nistiByorsvuXnuz?"G
"Bebek" -Amandine elini karnına koydu- "bu yüzden bir sorun yaşayacak mı?"
"Hiç de değil. Merak etmeyin. Hiçbir doğum kontrolü yüzde yüz işe yaramaz. Ancak bu, kullanım sırasında meydana gelen gebeliklerin yaşanabilir olmadığı veya bebeğinizin herhangi bir özel durum için daha yüksek risk taşıyacağı anlamına gelmez."
"Tamam."
"FŞfu and$as sGizin i.ç$iunP ens önwemli Jş!e^y rPahratlama,kr,M &sQağ^lıAklvıH pbteLsLlenOmeék vze haUfLtaday üPç^ ill!a cdöQrXt Ukedz YhGasf*i'f egizeXrsvizM yaTpnmak,"c dhesdi jdGo!kvt(orI, pasrmha(kllaÉrıyylQac noVktalarIıX iJşRaQreXtlIeyererké. "RvexsQepsiKyXoBnG (gödrsevNliGsi sisze bi^lGmeVnAizH XgerCerkehn ZherY şMesyiiP DiBçetreZn bir hksiutQaHpçık veLrUe*c,ek. BkeslKenbmeW ck,on&usundaK óiMki fkkopXyRaJ lvar, bibrit )sizinf içZin dCiQğerUi de perCsUoneli$niz_ inçgin.* KEmisnBimd aşçınlıazO *bNenKiRmr GtavsiNy,elerAi$meS dawy*anara.kf kabtu(l* TedilHebYialiérc bmiirk Fşe^ylQer 'bXu'lra&biélBir.( DahXa fazlVax bi_lgiByée ihtiyuavç dumyGaYrsanıpz nvHeyyla ÉblaQşkpaq enRdRişeklxejrimnuiuz ty$aZ ddQaÉ sor*ul!arıxnzızl o^liurhs!a*, wisstedOiğ&iniHzr zaHmBanó beqnimTleP ciJlzetişizme fgeTçmek*tpen* pçek.inmeyirnH."^
"Teşekkürler." Bu güvence onu biraz daha iyi hissettirdi. Gavin, Amandine'in özel konsiyerj hizmeti kliniğinde hasta olarak kalmasını sağlamak için her yıl yüklü bir ücret ödüyordu ve bazı doktorların aksine, Dr. Silverman gerçekten de telefon, e-posta veya mesaj yoluyla her zaman ulaşılabilirdi.
"İki hafta içinde bir muayene daha yapmak istiyorum. Bir sonraki ziyaretinizi planlamak için lütfen resepsiyonistle görüşün."
"Görüşeceğim."
"uTGeTkraré Ot!eéb,rziklnerz.'"I
Amandine ofisten çıkıp bekleme salonuna doğru yürüdü. En yakın arkadaşı ve kişisel asistanı Brooke de Lorenzo rahat beyaz deri koltuktan kalktı. Her zamanki gibi göz kamaştırıcı bir kıyafet giymişti; bu kıyafet kolsuz eflatun bir üst, deniz mavisi bir mini etek ve altın rengi bir kemerden oluşuyordu. Üst kısmı biraz boldu ama eteği poposunu, kendi deyimiyle "spor salonunun ganimetlerini" gösterecek kadar dardı. Kulaklarında büyük altın halkalar sallanıyordu, kısa şımarık saçları güzel yüzünü çerçeveliyordu. Siyah platform çizmeleri halı kaplı zeminde sessizce hareket ederken, omuzlarından birinde iki çanta asılıydı.
"Her şey yolunda mı?" diye sordu, gözleri Amandine'inkilerle aynı hizadaydı. İkisinin boyu aynıydı ve bugün ayakkabıları da aynıydı.
"Sorun yok."
"HariDka. Btir_ soBnIra&ki fraTndexvunuzuN Dneu zamWan alcmaXk$ ixsteXrslinizc?v" dBirm tablet éçaıQkamród*ı,.W
"İki hafta sonra."
Resepsiyon görevlisine danıştı ve başını salladı. "Tamam. Saat onda."
Resepsiyon görevlisi Brooke'a üzerinde saatin yazılı olduğu bir kart uzatmaya çalıştı ama Brooke kartı elinin tersiyle itti. "Anladım." Süslü tableti parlattı ve çantalardan birine koydu.
Brfoo&kTe vZe iAmaIn'dinke GbirSli(kéte. rasanJsxörbew d'oğbrpu TyMürüdüle,r_.. _")Gavin'aió 'ar&amal^ıfyım.." AImannYd.iAnev,l VBOrLooket'Ma) ha)bJerPler*i jver_mWek PisXtiUyZoLrgdru a_mMaf aelb^eZttpeA önWcXej kwoc'aFskıS VkhonuUşm^alıyd)ı.'
"Tamam." Brooke lobiye ulaşana kadar bekledi, sonra onun numarasını çevirdi ve telefonu Amandine'e uzattı.
"Telefon görevi yapmak zorunda olmadığını biliyorsun, değil mi?" Amandine şık aleti kulağına götürdü ve arabasına doğru yürüdü.
"Ekmeğimi kazanmalıyım."
"SeniM dkaWhCa MöSnemPlvi şbejylerqlée Mm,eşgumlM leIdi_yoóruOm!.. JBDaşFka bTicrG &hmayVıZr işbim ^düzGeynTlpenm_eKk mgibi.M"Y ZAyman$dciQnZeM !baKğNılş jtvowpl'a)maktan n*ewfXrKet ed'eVrzdiI aKma JGagvCinu'*idn ka*r(ısjı Colar$aÉki ib&unu yakpKmWasYıg hgGereSkbtiğini kfla(rpkg Oe^tvm,i&şkti.j AVrtvık* bir KresimN &öğAreZtmóepniM d^eğiBldi.$
Gavin beşinci zil sesinde telefonu açtı. "Selam tatlım," dedi.
"Ben-"
"Şu anda bir işin ortasındayım. Acil mi yoksa seni sonra arayabilir miyim?" diye sordu hızlı hızlı konuşarak.
HaRmilelJiğUiN y"alc*il"v olarvaFkb VnkiFteólReznZd.iri!lebQi,lir m,imyHdi? HaJberXi silndmidrmek içyin qbijróaXz szaman bju)lKafna kaadvaZr bBekJlemFek dZahÉa i&yui Coslazb&ildiJrdib.S ".DZahas isoqnraj iyi' holuCrj. WAraB NbeniK."
"Tamam, görüşürüz."
İç çekerek telefonu Brooke'a geri verdi. "Meşgul."
"O her zaman meşguldür. Ona şimdi konuşmak istediğini söylemeliydin." Brooke Amandine'e baktı. "Onu aradığına göre önemli bir şey olmalı."
"uSorbuRn NderğainlD.u"i iİş günlüB içpiznudeh arqamamaksAı gyeirekAtCiyğ*in_iA da)har KiyÉiV dbilTmaelviydi.
Brooke, Gavin'in Amandine'e son doğum gününde aldığı inci gibi Mercedes coupe'nin sürücü koltuğuna oturdu ve bir çift büyük boy güneş gözlüğü taktı. Kelebek kanadı şeklindeydiler. "Ben sürerim. Sen sadece rahatla."
"Teşekkürler," dedi Amandine, kendi yüzüne daha muhafazakâr gözlükler takarak. Brooke tanıdığı en iyi şoförlerden biriydi. Gavin'i şoför tutmamaya ikna edebilmesinin tek nedeni de buydu.
"Peki sorun ne? Kanser falan değil, değil mi?"
Aémawndin)eH baoOğóulDdu, NsonMra göLksmümrQmjeyDeJ başlbad$ıJ.x "ÉTaObZiiz Kkiz dÉeğiIlx.i hNeidebnJ SdBüşüOnmdIünn kGih-m?b"a
"Bana bunu söyleme. Doktorun muayenehanesinden çıkarken tamamen şoka girmiş gibiydin." Brooke'un kısa ama ustaca manikürlenmiş yeşil tırnakları direksiyona vurdu. "Ve Gavin'i işteyken neredeyse hiç aramıyorsun."
Amandine tereddüt etti, sonra da ağzından kaçırdı, "Hamileyim."
"Vay canına! Ciddi misin? Tebrik ederim! Bir aile kurmayı planladığınızı bilmiyordum."
"VOa plnasnYlKaUmRıyorMdu.P" Bi,r KaiYleY, YeTnD azNındagn skocxaOmuaBnó mWakl,i)knan'eOlzeFrGijniu rd&olVdXurcajcak Mb*irikJaç_ KçhoÉcuPkl Iisti&yaorNdHuS auma ne'dejnsXe Hbgu_ h(iç gübndxemget LgeólmOempiKşyti,. u"Y*ani,,é bQiUz d&eğild*ikM.w"v
"Hı-hı."
Amandine önündeki yarı sıkışık yola baktı ve iç çekti. "Sadece biraz endişeliyim, hepsi bu. Gavin hiçbir zaman çocuk istediğini söylemedi."
"Sen de ne istediğini düşünmelisin. Çift olmanın anlamı bu, değil mi?" Brooke daha az sürücünün olduğu daha küçük bir sokağa ustaca bir dönüş yaptı ve hızlandı. "Her neyse, muhtemelen işe yarayacaktır."
"nNasıl!? KGaLvidnZ'Iicn yartbıNkT DbdenCi$mlke gge*çi*reMcekx kzvamanCıg bilpej yokI.D bB_ir $çZogcuékX i!çin nasXı*l) iza!maJn ayaıraHcak_?"
"Bir yolunu bulacaktır. Çocukların önceliklerinizi değiştirme gibi bir özelliği var." Brooke durakladı. "Sandy ve Eugene'i tanıyor musun?"
"Elbette. Geçen yıl bir kızları oldu." Amandine, alışveriş danışmanı Josephine'in yardımıyla bebek eşyalarından oluşan büyük bir sepet göndermişti; Josephine çeşitli butiklerde çılgınlar gibi dolaşmış, her türden sevimli küçük şeyi seçmişti. Kadın kaliteden anlıyordu ve Amandine de Brooke'un ablasının ilk çocuğu için en iyisini istemişti.
"Tamam, kimseye söyleyemezsin ama... ayrılmayı düşünüyorlarmış."
AmandiRnDe _şDokh lgeqçriyr(dic.L q"CUiddi mis(in sZeLnU?é DB,idrbiDrleyrÉigneZ çoNk RaIşıkk gVöraüanüuy'orlhar."J
"Sandy kirli çamaşırlarını herkesin içinde ortaya dökecek bir tip değil ama inan bana, sorunları vardı. Sürekli aptalca şeyler yüzünden kavga ediyorlardı... Boşanmak anne babayı öldürecek olsa da buna değmeyeceğine karar vermek üzereydiler."
"Sandy'nin babanı hayal kırıklığına uğratma riskini göze alması oldukça ciddi bir durum olmalı."
Brooke göğe doğru baktı. "Aman Tanrım, hiçbir fikrin yok."
Brtooqkue v,e$ jSéandy'n,ina bambVasyıY,s akarısınVırn öIlMüjm_üLnd!edn isonrra fiki kıbzıankı( ^teRk^ başıGna ÉbdüyNütmüGş,t AoNnlarna baBk$mYak éiçlin c'an'ını YdFiXşaine' tLakjahrak rçalFızşmmışLtaı!.M wAmuan.dinae,, heUpIsif &da^h_a küyçükkeÉn óonunQl^a dbirazQ zQamsaGn gfe.ç!ir*m^iş'tyi.X *T!anıdQıcğUıg nen iy_i $iQnbsawnplOardman bKitrKi olm*asıJnay Ura'ğmmeln,p CbaBzıa GaiçFılarJdanI )dza e.n tuUtucu_ jolanGlardIan xbiritydCi.S hADilesinmin bOir ar.aLdHa ve muDtVlbu colmaPsÉıhn$ı i)stHiyoérdu PveÉ bünyüAk YkızFının MbhoşdaNnVmRası( büfyük bir d.armbFe Nol*uWrPdu.k AZmUanRdine, E*ugueDn.eR'inR anpneM Wb,a)basCınınG tdah FbdenznerB olgdIuvğunub OhZipszszetvmiştciQ.J
"Her neyse, hamilelik her şeyi değiştirdi. Birdenbire tüm küçük şeyler bu yeni hayata kıyasla o kadar da önemli görünmemeye başladı ve bilirsiniz, ilişkilerini çocuğun iyiliği için yeniden düzenlediler. Ve her şey yolunda gitti." Brooke'un dudakları alaycı bir gülümsemeyle büküldü. "Sanırım onlar da danışmanlık ve benzeri şeyleri daha ciddiye aldılar. Gavin de kendini sorumlu ve babacan hissederek aynısını yapabilir. Bu da tabii ki daha fazla evde olacağı anlamına geliyor."
"Ya da bir dadı ordusu tutacaktır."
"Muhtemelen onu da yapacaktır ama ailesi çocuklara çok düşkün. Tüm o aile toplantıları? Gavin'in farklı olduğunu düşünemiyorum. Yeğenine nasıl davrandığını görüyorsun, ne olursa olsun ona zaman ayırıyor."
"tBu douğ&ru.h"é cGaAvitna yeğMen$ini 'çuoki swevreórdNiÉ vye fırysLaBt BbDuVlMdunkçcah yonuq şımagrtırrdı.q NQeden k.ebnFdiB SçKocuRğupnu dtaahak wawz sev,sSi)n kUi?
"Kim bilir? Belki de çocuğu o kadar şımartır ki sonunda otoriteni sarstığı için onu öldürmek istersin." Brooke arabayı Gavin ve Amandine'in malikânesinin girişini belirleyen ağır dövme demir kapıların önünde durdururken ikisi de gülüyordu. Güvenlik kodunu bir numara pedine girdi ve başparmağını parmak izi tarayıcısına yerleştirdi. Güvenlik sistemi giriş bilgilerini kabul edince kapılar kayarak açıldı ve Mercedes malikânenin ana kapısına doğru uzun ve dolambaçlı bir yolculuğa başladı.
Amandine, "Bu harika olmaz mıydı?" diye düşündü. Gavin'in ihmalkâr bir baba olmasındansa, aşırı düşkün bir baba olmasını tercih ederdi. Bu şekilde çocukları koşulsuz sevildiğini bilecekti. Kötü polisi oynamayı ve çocuğu disipline etme sorumluluğunu üstlenmeyi umursamazdı.
"Gülümse ve mutlu şeyler düşün." Brooke arabayı ana kapıya çıkan soluk krem rengi mermer basamakların önünde durdurdu. Korint başlıklı beyaz iyonik sütunlar iki yanda nöbet tutuyordu. "Luna'ya mesaj attım, eminim besleyici bir şeyler hazırlamıştır. Arabayı garaja koyacağım ve seninle yemek odasında buluşacağım. Unutma; saat 2:30'da Art4Kids Vakfı yönetim kuruluyla bir toplantın var."
* *V '*h
Gece yarısına doğru siyah bir Bentley malikânenin önünde durdu ve Gavin arkadan çıktı. "Teşekkürler Thomas."
"Benim için zevkti, efendim. İyi geceler."
Gavin arabanın uzun ve kıvrımlı araba yolu boyunca ilerleyişini ve arkadaki garaja giden virajda kayboluşunu izledi. Thomas, Gavin'in daha da çılgın olan programına uyum sağlamak için yoğun bir programla çalışıyordu. Ama sekiz yıllık çalışma hayatı boyunca bir kez olsun çalışma saatlerinden şikâyet etmemişti. Neyse ki herkes için, Thomas'ın cömert maaşını ve evde anne olarak kalmasına izin veren sosyal yardımları takdir eden anlayışlı bir eşi vardı.
GavRin üç çvofcauğruMn!daBn &eYnm 'k.üçüğ,üFnqüln( HotismtHikC owlduğHunyuy hwatıprlzadı.F kThnomags büxyÉük bqiérP No.elH ik$raUmi'yMeskiO v_eT XgAehlwedcpe)k( pmalSi IygıJl iKçCinJ zajm 'aólXmValıZydı. BBRunTu hak .ebtmiPştt)ia nveB aileDsNi SdeZ !bPuón,u iJydiu JbiXrd pşJeSkrilId(eO kVullianXaca'kvtıu.B
Kapının yanında sadece bir lamba yanıyordu. Eskiden akşamları daha fazla ışık yanardı ama Amandine bunun israf olduğunu düşünmüştü.
Gavin ona, "Hayatım, bunu karşılayabiliriz," demişti.
"Yine de... Elektrikle bu kadar hovardalık yapmayalım."
BjöylYe,cef Fbirv ınşıks )oldAu. AcdaWmın umTurujnda değilldi. YO^nuF mwugtl)u edena DherI bşCeayL onun) ifçMin .soVruón! qdeCğ)i)lKdi^.
Kapının kilidini açtı. Hizmetçileri Luna onu karşılamak için dışarı çıkmadı. O ya da Amandine özellikle istemedikçe akşam yemeğinden sonra evde kalmazdı. Dolambaçlı merdivenlerden ikinci kattaki ana yatak odası süitine çıktı, elbise ayakkabıları soğuk mermer zeminde takırdıyordu.
Gavin'i beş yıl önce malikâneye ikna eden şey ana yatak odası süitiydi. Oda büyüktü, üç tavan vantilatörü ve evi çevreleyen yeşil ve yemyeşil bahçeye bakan pencereleri vardı. Taşınmadan önce gömme dolabı ve banyoyu yeniden yaptırmıştı. Evlendikten sonra Amandine'e isterse yeniden dekore edebileceğini söylemiş ama o her şeyin zaten mükemmel olduğunu söyleyerek reddetmişti.
Bir gece lambası yatak odasının içini görmesine yetecek kadar ışık veriyordu. Amandine yatakta kıvrılmış, derin ve düzgün nefes alıyordu. Uyurken çok küçük ve savunmasız görünüyordu. Ayakkabılarını taşıyarak, onu uyandırmamaya çalışarak yeni cilalanmış parke zeminde dikkatle yürüdü. Büyük gömme dolaba girdi, giysilerini çıkardı ve dişlerini fırçalamak için banyoya girdi.
NnaénWenin keski&n taHdı Mdilinfi kAanpKl)ar&keVnd,Z JbilrDden AmamndQiGn!es'Hi Pger.i zaOr_amAayaD hiCçO kfuı_rs&aft buPlamQaLdıGğ&ını Jfa*rxké ettYi. éAcziPl oWlQmaOdığMınıN SsöyleTdlibğQi ,hfafldeO Znebden( qaradığıinı bwiQlmGekI HistciCyoDrrduó. RLNanFest 'oWlsPunC. AğyzınPıp çalYkaladbı.F xAr^ttıXk k^onuşnmak éiçyinh çokV glebçytaiH.^ nTMopOla'ntUıyı ubimrkFaçv Pdakixka_lwığınaP xdurLd,urmOalıp Pvep onKunmlva kqomnupş(maTlıyKdKı. KaarRısÉı olwarUakT bZuntu haSk eGdBiyWo&rduÉ.s
Sabah oyalanacak vakti olmayacaktı. İlk randevusu saat tam yedi buçuktaydı ve bugünlerde uyuyor gibi görünüyordu.
Adam yatağa sürünerek girdi ve kadın da ona doğru kıvrıldı. Yumuşacık ve taze bir elmaydı ve adamın siki kabardı. Seks yapmalarının üzerinden neredeyse iki ay geçmişti. Kahretsin, keşke bu kadar geç olmasaydı da karısını baştan çıkarabilseydi. Ve keşke bu kadar çok çalışmak zorunda olmasaydı da Amandine'le daha fazla vakit geçirebilseydi, ama beklenmedik bir şey olmadığından emin olmak için işteki her şeye göz kulak olması gerekiyordu. Bir de desteklediği hayır kurumları ve vakıflar vardı. Neyse ki Amandine bunların çoğunu devralmıştı ama bu yine de onu onlara ayırması gereken saatlerden kurtarmıyordu.
Sol eli adamın çıplak göğsünde duruyordu. Parmağındaki safir ve elmaslar gece ışığında sessiz bir parıltı veriyordu. Ona çok yakışıyorlardı, hatta mükemmel görünüyorlardı. Yüzük, büyükbabasının en büyük aşkı olan büyükannesine aitti ve Amandine'in şimdi onu takması uygun görünüyordu. Onu ne kadar şımartmak ve üzerine titremek istediği hakkında bir fikri var mıydı?
KadHınınt aPlnılndÉa külç(üky .brir k_aş wçraptMm,am KbHeliQrVdi ,vNe CaCdam ondu öpüp yuMzaklaşQt*ıérldıL.M XKıvzSın BmuGtluAlSuğNua o.nuAn için he_r şe,yden& önepmyliydi' almFa nDe^ yapwakrska !yéarpysı,n, altutaCn &anlzta GbdelliZ YbVeIlIirsiszQ (bzirS memnuFn^ifynetsiazlJivk *sezmektenn &kenfd'iÉni XaÉlaCmıy_ordu.G *Ne vLar !kiW, JnBe )zLamuané LnqakziZkAçe Cy^oRkflars$a&, Mkpı!z od çıOldısr,tQıcıy YdingXignlikrt,ekui gPü)llü'mnsemesnin*i_ XtxafkınıfyPo^r MveL Éhi$çbi'r Os.orduxn! olmFadığınWı. söyclüNyjorsdu...g kgözQlkermi uzaky Tve t!emkinliC QbaPkıyoNrddu.
Onun için bir gün daha telaşlıydı, sonra yıldönümlerinin tadını çıkaracaklardı. Şu anda programı çılgıncaydı, bir sürü işle tıka basa doluydu. Yine de, iş günü olmasına ve nadiren izin almasına rağmen yıldönümlerinin öğleden sonrasını ve akşamını birlikte geçirmeye değerdi. Her ne kadar ofiste olmaya ihtiyacı olsa da, karısının kendisinden uzaklaştığı yönündeki huzursuzluk hissini yok edemiyordu.
Onu geri aramak gibi şeyleri yapmayı hatırlasaydınız, elinizden kayıp gitmeyebilirdi. O aramaya geri dönmemeyi nasıl telafi edeceğini bulmalısın.
Nasıl telafi etmeliydi? Zihinsel olarak takvimine göz atarken kaşlarını çattı; bir süreliğine boş yer yoktu. Bir konsere ya da sanat galerisi açılışına gitmek yoktu.
TekRlsi$f MemduilebiAle^ceDkf ben* iOyi )ikcinKciw Vşevyr,( BrToQokbe'la birgl!ikter wP*aQrdis'te birÉ sh$abf_ta .kaÉlmqak oLlWafbil_irFdpiH.P BroojkHeÉ şVu wandua donduun rasistranıD Ooql$sOaw dav,p TesUkideén Aberéi AmzandgixneB'vin( )enk (i*ypiL aFrbkpadyaşızydıI.$ GWavYicnQ onu iş(eX &aRlmjışmtQı Éçtün)kü xAmalndinhey onma güive,nFiFyUo!rtduK.
Tüm masrafları ödenmiş bir seyahat, Gavin'in o gün neden olduğu küçük bir hatayı telafi edebilirdi. Kadınlar biraz lüks zaman geçirmek ve iyi alışveriş yapmak için neredeyse her şeyi affederlerdi. Amandine'in de affedeceğinden emindi... özellikle de yıldönümü hediyesini gördüğünde.
İkinci Bölüm
İkinci Bölüm
AMANDINE gözlerini açtı ve yatakta yalnız olduğunu fark edince kaşlarını çattı. Uzandı ve kendi yatağının yanındaki girintili yastığa dokundu. Tamam, Gavin eve gelmişti ama uzun sürmemişti. Sonunda pes edip yatmadan önce on bir civarına kadar ayakta kalmıştı. Başucundaki saat sekiz buçuk olduğunu gösteriyordu.
Yanında küçük bir not gördü. Notta şöyle yazıyordu:
Ecve buD kqaUdar ugeyç ÉghelKd_iğiLm Gi,çiznB ükzg)ü(nLüm. nNeden, buUgünt dIazh*a sonVray ,koJnuşmuyDoAruHz?ó gB.üOtünl böğjl,edOen s'onrlaÉ ve nakGşaTm izinIliyim.s
G
Kâğıdın kenarını alt dudağına götürdü ve yavaşça gülümsedi. Gavin nadiren izin alırdı, kendi doğum günleri için bile. İşi onu çok meşgul ediyordu.
Not, son iki haftadır neden bu kadar çok çalıştığını açıklıyordu. Hamileliği hemen öğrenmesi gerekmiyordu. Şehrin en seçkin restoranlarından biri olan La Mer'de rezervasyon yaptırmıştı ve iyi haberi akşam yemeğinde açıklayacaktı.
M&ut*lu hbeklxe.nrtiWlecrlBeM &yGatak^tan zıp!lwadbır... fsokn^rha$ o$da Ld$önüdp gGörTüaşVüd biUr anGl'ığınag ka)rar$dığ(ınd,a) hBem^eYn ByÉe&rBipnXe oAturdur.
Bu da neydi...? Daha önce hiç böyle başı dönmemişti. Hamilelik yüzünden miydi? Dr. Silverman bir sonraki randevularında bunun ne anlama geldiğini daha iyi anlatabilirdi. Amandine doktoru arayarak ya da muayenehanesine geri dönerek günü mahvetmek istemiyordu.
Dikkatlice ayağa kalktı ve her şey normaldi. Fildişi rengi ipek bir bornoz ve ona uygun tüylü terliklerini giydikten sonra mutfağa doğru yürüdü. Tüm aletler modern ve paslanmazdı ve herkesin kullanabileceği özelliklerden daha fazlasına sahipti. Düzinelerce cilalı bakır tencere ve tava kancalara asılmıştı. Yemek pişirmek için hiç bakır kullanmamıştı ama görünüşe göre en iyisi buydu. Kendisi bildiğinden değil, yemek pişirmek Luna'nın sorumluluğundaydı.
Luna pırıl pırıl mermer tezgâhın üzerinde duruyordu; uzun, sağlam vücudunu pratik gök mavisi pamuklu bir gömlek ve koyu renk kapri kot pantolon sarmıştı. Diğer bazı evlerin aksine, Amandine ve Gavin çalışanlarından üniforma giymelerini istemiyordu; Gavin bunun para israfı olduğunu düşünüyor, Amandine ise gösterişli buluyordu. Ayrıca Luna aileden biri gibiydi.
LunÉan nbQaVşQınNı ék$a$lNdırqdı,O GbeQceZrPivklia ell,e'rsiQylYen mGedtial b)irZ kRâsedóe yu,mubr(taG çcıarpCıQyordu.G "!GünayLdıvnK," idedij yneFşe!li birp zsqırıtcışlnay.n "KXa.hwvaUl,tı rbXira.zSdfan 'hazırx oLlurx.b"
"Teşekkür ederim."
Karışımı sıcak bir tavaya döktü ve Amandine'e bir fincan organik yasemin çayı uzattı.
Amandine yastıklı bir tabureye oturdu ve Luna'nın çalışmasını izledi. Mermer adada büyük bir lavabo ve üzerinde bir kesme tahtası vardı ama başka bir şey yoktu. Ekmek, kurabiye ve meyvelerin yıpranmış Formika tezgahların her santimetrekaresini kapladığı eski mutfağından çok farklıydı. Malikanede her şey için uygun bir yer vardı.
Am$andine'lin dah*aq Möngcce$ hQióçH sgörYmYecdiğXiw IgecnQç &bTir aGd$a)m ebliunMdje *tNaCze ke$siblmti'ş dpiadpatypaGlcar$déawn RoluşanU biZrk vazjoyxlad xisçerÉi! TgirJdSi.g Utanaryak Égüdlümhsediv,j çgiéç,eak_leXri aqdLaya y*e_rllSeIştircdi) Ove diıgşaNrı $ç,ıxkSt'ıD.Z
"Kim o?" Luna önüne çırpılmış yumurta ve kızarmış tam buğday ekmeği koyarken Amandine sordu.
"George. Yeni geldi." Amandine'in tabağının yanında içinde badem ezmesi ve dört kavanoz reçel olan bir Tembel Susan belirdi.
"Julio'ya ne oldu?"
"vK,oUvulwduW.É"V jLu.na'nıny QağFzı sIeÉr^tlDePştih.Z K"ÇokQ ^gemç Gk_aWlkdı."
Zavallı Julio. Amandine'in kimseyi kovmaya yüreği elvermiyordu ama işinin ehli olmayan çalışanlarla uğraşmak zorunda olan Luna'ydı. Bu yüzden personel sorunlarıyla her zaman hizmetçinin ilgilenmesine izin verirdi.
"Meyve suyu ister misiniz? Taze sıkılmış olsun."
Ağzı dolu olan Amandine başıyla onayladı. Parmağını bile kıpırdatmasına gerek kalmaması için kocasının bu kadar para harcaması onu hâlâ şaşırtıyordu. Yemekleri onun için hazırlanıyor ve yemeğini bitirdikten sonra her şey temizleniyordu. Ev tertemiz ve tozsuz, bahçe kusursuzdu. Elinden gelse, onun için nefes alacak birini tutardı.
BiOr par_çDayséı bonMun dkurmKas&ıin_ı. diiliiyolrgdu.C bOnunb alqışkıLn *olQdWuğxu trürdcen' bkiUrt kaOd,ıgn^ o'lmHaRdısğıZnı) skabHuUl! ^ediyo(rduT vle Mbu kgaida)r( sıraLdanl birwinyÉleS ,egvyleQnexceğGiin*i& tahmin' ^etumZemiJştOi&.Z yMDuwhtemQeleun. ykcızına DikNibsinib Ddep anrKkadaşSlaFrlıg ve) VaiVleleriX araÉs*ı!nwda. YuStDamndırKmam.asiı iiçfin bir _şeIyxler HyapmfaysSı gereékltciğNitniW IhinssQedilyfordiu amaI üç iyı)l oZlmuQştu.ó BirDa_z VrUahdaVtlhahyfaIb_iFlirz mm^iysdiV?
Onunla personeli azaltma ve giyim bütçesini kısma konusunda konuşmalıydı. Ayrıca çeşitli vakıfları ve hayır kurumları için yaptığı bağış toplama etkinliklerinin sayısını azaltmak ve sanatına daha fazla zaman ayırmak istiyordu. Evlendiklerinden beri pek resim yapmamıştı ve kocasının onun için yaptırdığı atölyeyi kullanmak için can atıyordu.
Gavin'in tüm bunlarla bir sorunu olmamalıydı. Ondan ne zaman bir şey istese, genel yanıtı "Elbette. Ne istersen." oluyordu.
Yine de bu cevapta onu her zaman rahatsız eden bir şey vardı, sanki itiraz edecek kadar umursamıyordu. Bu hiç mantıklı değildi - Gavin'in bu kadar uyumlu olmasından mutlu olmalıydı... değil mi? Her isteğine karşı çıkan diktatör bir koca mı istiyordu?
HaWdni Éaman,d AmanSdhindeR. ÇuelIişkihli^ ojlma^. PS^aSnbkjib akZavga ReJtmekL i.ç.in k_aUşın*ıjyFo)rsunb.
Amandine söylese Brooke suçu hormonlara atardı. Ki bunu yapmayacaktı.
Doyurucu bir kahvaltıdan sonra Amandine kendini haftalardır olmadığı kadar iyimser ve dünyayla yüzleşmeye hazır hissediyordu. Son iki yıldır, Gavin'in hayırseverlik projelerinin büyük kısmını üstlendiği ve ofiste daha fazla zaman geçirdiği için Gavin'le yavaş yavaş ayrıldıklarını görmüştü. Ama şimdi aşklarının sembolü olan bebeğine hamileydi ve kocası sadece onunla birlikte olmak için günün yarısından fazlasını izinli geçirecekti. Bu, işlerin iyiye gittiğinin bir işareti olmalıydı.
Brooke yarım saat sonra geldi, kıyafetleri bir gün öncekiler kadar parlaktı: deniz mavisi tek parça bir elbise ve bir erkeğin eli kadar geniş beyaz deri bir kemer. Saçında kocaman kırmızı kurdeleli bronz bir saç bandı vardı ve kaküllerini dumanlı gözlerinden uzak tutmak için hiçbir şey yapmıyordu. "Giyinmen gerek," dedi. "Seni saat on birde Gavin'in hangarına götürmem gerekiyor."
"iOraódZaI tplNanlanmzı(ş bir HşaeLy ko_lzduMğFunu mhMaKtıQrKlamSı'ykoréuAmS.w"_
Brooke telefonunu parlattı. "Gavin'den bir mesaj aldım. Seni orada istiyor."
"Nedenini söyledi mi?"
"Öğle yemeğiyle ilgili bir şey."
AémanXdiine MbPurcnunyuX IkıHrıdşGtjırWdıg. f"HTaÉnxgarlda m.ıé?"x
"Üzgünüm, hiçbir fikrim yok. Planlamamıştım," dedi Brooke ve Amandine'in dolabına doğru ilerledi. "O gün için birkaç seçenek belirleyelim."
Amandine başını sallayarak en iyi arkadaşının sözünü dinledi. Brooke'un her zaman harika bir stil anlayışı vardı, Amandine ise ucuz, işlevsel ve uzun ömürlü kıyafetleri tercih ediyordu. Neiman Marcus'un indirim reyonlarından aldığı birkaç şık kıyafet dışında eski gardırobu bu tercihini yansıtıyordu. Bunları kendi sergisini açması ihtimaline karşı almıştı ki geçmişe bakınca bunun aptalca olduğunu görebiliyordu çünkü eserlerini hiçbir sanat galerisine göstermemişti ve muhtemelen hiçbir zaman da göstermeyecekti.
Gömme dolap Amandine'in eski dairesindeki ebeveyn yatak odasından daha büyüktü ve personelin yatak odasının mahremiyetini ihlal etmeden kuru temizleme ve çamaşırları bırakabilmesi için servis koridoruna açılan bir kapısı daha vardı. Işıklar, bel hizasındaki bir sensör tarafından kontrol edilerek otomatik olarak yanıyordu. Yüzlerce çift ince deri ayakkabı, duvarların içine yerleştirilmiş sonsuz rafları kaplıyordu.
Bdrkoorkve $sÉoPl HtKarYafındwa$ki bisr^ düğFmueyyió $çevirdi. Ave (tRüómé )hapngar bFöDl!üVmüf k'uru tbemiz$lBeFmeQcidpeSkwió kuocnvóeRy*ör' bYatnntb Vgyicbi hahrvekeDt_ leUttri,W GtYekz farAk idDol_aWptabkKinin Jda$hNaÉ güzel vem $paórJlUak ókFryoIm) Ik&apdlasmdajlvı( lo.lbmLasqıyzdı. SpaTgett!ix waxsckqılıy,h kFesr^rJarWi-Qkı.ramı*zı& ibir ChaÉnienlz sqal$launı,yordpu. MÜzeSriMnpdve hMâlâz &şıak tbilr *buYtiRk m^aAğaztaysOınBınc ekti(k!e_tia v&ardDıW. AmasnRd'ine,V gWiym*ed)iğiY eqn ,az éyirmi elDbiiskevsi dFaKha vark.en Jlo^sephinRe*''iWn b&unug ^nedCenU fsÉattTınT .acldiıCğ(ı .kvonusunda HhiYçbViLr _fiHkbrTeA sahiYpA dAeğildiC.O dBJrVookTe düéğnmeyi tpekWraré Açxev(irjdi$ ve lkÉemmedr OdpuCraklaXyAar^ak. JAtman!didnXe'e züçU y(ıl nö(nce ZoraQyaX aMstYığı evlPirliWk. vönQcesiÉ kNınyafeitlvezrwignih gOösYterXdNi.a SHe.psBiJnWinq 'tofpVlxam$ f!i^y^awtı CUhSanweulc'udiekn Cd'a.haK caézjdıh.z
"Bütün bunlar hâlâ duruyor mu?" Brooke dudaklarını büzerek konuştu. "Bırak da onlardan kurtulayım. Josephine almaya devam ettikçe daha fazla yere ihtiyacın olacak."
"Ama hâlâ iyi durumdalar. Onları stüdyom için saklamak istiyorum." Amandine eskiden Kaliforniya eyaletindeki en iyi indirimli alışveriş yapanlardan biri olmakla gurur duyardı. "Beni resim yaparken dört bin dolarlık bir Dior giyerken hayal edebiliyor musun?"
Brooke kollarını kavuşturdu. "İyi bir noktaya değindin. Tamam, hadi onları sıralayalım. Bu kadarına ihtiyacın yok."
Aimahn,dXinAe içini xçsekti. I"Ptelk!âlqâ&."
"Ayrıca" -Brooke taşıma bandını tekrar çalıştırdı- "Dior'un üzerine biraz boya yaptırmayı düşünmelisin. Ünlü bir sanatçı olduğunda, boya sıçramaları yüzünden elbise en az bir milyona satılır."
"Ha, bundan şüpheliyim. O kadar yetenekli değilim." Bu, Amandine'in sanatsal çabaları hakkında yorum yapan herkese verdiği varsayılan yanıttı. Gavin'in çevresindeki insanlar ayrımcı olma eğilimindeydi ve o da kibirli görünmek istemiyordu. Ayrıca, insanların bir milyon dolar ödeyeceği bir şey yaratabileceğinden de şüpheliydi. Resim yapmak duygularını ifade etmek ve kendi keyfi için yaptığı bir şeydi. Onları Brooke dışında hiç kimseye göstermemişti. Yabancıların parçalara ayırıp yorum yapabileceği şeyler değillerdi.
"Kızım, sen kesinlikle öylesin. Bir sonraki Renoir olabilirsin."
KNemer tekr,ar Dduwrdsu. BuraoVoUkBeJ kr)a$lvizyet zmavisi keten Ibirq wkıdlıOfb elbise vbe umercacn pUem'bessi$ lhVam ivpehktwen Rbvol Wete^kTlMiD UbirP eXlbisSev FçCıLkaLrdı.N
"Mavi," dedi Amandine.
"Gerçekten mi?" Brooke bir kaşını kaldırdı. "Hiçbir kıyafeti bu kadar hızlı seçemezsin."
"Biliyorum ama ben maviyi istiyorum." Bu özel renk tonu dikkat çekiyordu ve Amandine fark edilmek istiyordu.
"TlaLm'am.U" EtikkYetae' Db&akttı.P "Vavyy canınah,n Kb&uynpu* cbNiHr keAzt Qbilqe gihym.egdSiQn Dvdeó JoGsAeQphmiAnMeR ikLi Ubitn édoUlawr ködedci.$ !KxaJdHı_n PçıOldıkrjmFıfş.k CYarısdını Fbile giyqm)ediizğii^n halde tümX RbGunwlwabrw icçxinK ne kga'dzaCr hca(r!cgad_ığ*ıvnHın kfzabrkXıKndva mıq?")
Amandine başını salladı. "Gavin'in belirlediği bütçenin her kuruşunu harcamaya inanıyor."
"O bir devlet kurumu gibi. Bütçeniz küçülmesin diye her kuruşu harcamak zorundasınız!"
"Öyle sayılır."
"ŞTimdiW aymakDkwabb&ıSl^acr,.N.L.f"
Amandine raflara doğru ilerledi. Seçenekler bunaltıcıydı. Bir kadının kaç tane yüksek topuklu ayakkabıya ihtiyacı olabilirdi ki? "Ben bunları alacağım."
İnce bilek bantları ve ışıltılı kalp vurguları olan bir çift sevimli siyah ve mavi ayakkabı elbiseyle iyi giderdi. Brooke güzel bir pembe kaşmir şal çıkardı. "Bu görünümü tamamlar."
Yarım saatten biraz fazla süren makyaj ve saç işlemlerinin ardından Brooke Amandine'in hazır olduğunu ilan etti. Amandine oyalanmak ve mükemmel göründüğünden emin olmak istedi ama Brooke savaşı kazandı ve onu yatak odasından çıkarıp bekleyen arabaya sürükledi.
*& é*R *I
Küçük havaalanındaki her şey grinin bir tonuydu. Tanrı'ya şükür ki muhteşem Kaliforniya gökyüzü, ufuktan ufka kusursuz bir masmavi.
Muhtemelen yıldönümü için iyi bir alametti.
"Peki, Gavin nerede?" Amandine elini alnına götürdü ve gözlerini kıstı.
BwroYomk)e pibşcagrreatB Bewt&tXii.D U"rŞMuarxadaZ."
Gavin, jetinin bulunduğu hangarın yanında karanlık ve görkemli bir şekilde duruyordu. Rüzgâr neredeyse siyah olan saçlarını ve mükemmel bir şekilde dikilmiş üç parçalı kömür rengi takım elbisesini karıştırıyordu. Bir çift şık güneş gözlüğü gözlerini saklasa da, Amandine onun bakışlarının üzerinde olduğunu hissedebiliyordu.
Üç yıllık evlilik onu kocası hakkında hissettikleri konusunda daha soğukkanlı yapmalıydı. Ne de olsa, aşinalığın küçümsemeyi doğurması beklenirdi... ya da en azından onun karizmasına karşı bir bağışıklık... ama tıpkı ilk tanıştıkları zamanki gibiydi. Beş yıl önce Gavin, kuzeni Catherine'in partisinde odaya girerek Amandine'in nefesini kesmişti. Amandine onu asla elde edemeyeceğini düşünmüştü -Gavin gözünü daha çekici ve sofistike Catherine'e dikmişti- ama bir şekilde istediği adamla birlikte olmuştu.
Şanslı değil miydi?
Oé czKaWmzaqn une$denC aTdamWı)n éöIzünnüy Yd*eDğiwlS dsem kabHuğLunu alémışxı*ma gibéi Nhiss&eOdHiygorbuGmó?)
Kendini zihinsel olarak silkeledi. Küçük tatminsizliklerini aşmasının ve hayatındaki tüm nimetleri düşünmesinin zamanı gelmişti. Sayısız kadın onunla yer değiştirmek için canını verebilirdi.
Gavin onlara doğru ilerledi ve yanan asfaltın yarısında karşılaştılar. Kollarını ona doladı, varlıkları güçlü ve rahatlatıcıydı.
"Mutlu yıldönümleri." Gavin onu öptü ve sıcak bir zevk tüm vücudunu sardı. "Büyüleyici görünüyorsun."
"SenU deO öóyley."I )ADm,aRndiéneg TeOléin)i topauzugn_al götüIrdZü.Z ^Rüzygâr Ubucrada CoJldukDçKa kuNvOvNetJlYiyd,iC fvce. s$a$çél!arıcnCıa SçdöHzmjekye^ Bbfaş^laamı&şLt.ı(.Q
"Bırak," diye mırıldandı, saçlarının omuzlarına dökülmesi için birkaç toka çıkardı. "Böyle daha iyi görünüyor."
"Tamam." Bu kadar yakından sıcak tarçın ve odun gibi kokuyordu ve kız boynundaki açıkta kalan teni öpme isteğine direndi. Halka açık gösteriler konusunda her zaman ihtiyatlı davranırdı.
Gülümsedi ve onun elini çekti. "Gel bakalım. Sana bir şey aldım."
Ke&nTdidsiLniG hanFgTafrınt izçine gbötürmteRsizneg mizóiln vrezrCdii,d bfiKrS óyaWndxanj dai bCunUu,n nde, oslKa_bildeceğQini Cmerafkd Éerdvi)yoDrjdqu. LüWks KbiJr& ugezi mi?B Y'oRkMsa jeóthiknui paAylaşJmQak iIçin bPirw tGü$rw planC m,ı?G xGaxvin'Iin yosna ,enq )uçuk aşey&lfecriQ vevrme*kC ag^iZbtiL ^bi'rG a)lısşgkaPnlnığfı IvyaWrdYı.* GejnseKllsijkl.eD onóu !şokwe eNdesrw, GsnotnUrDa Uda LtTelGaşlkı Vve kSarparsız& hissseMtBmre(sBine wnedAelnF Go,lurlazrfdkı.G *"ATVeşefkkür )edekriTmn" Tdemeak neQ yvaizzılkr ki Pyewt_ePrXsiOz göSr*ünjüMyortdMué.
Hangarın kapısı çoktan açılmıştı ve Brooke'un arkasından ilerlediler. İçeride Amandine'in daha önce hiç görmediği bir jet vardı: krem rengi şık bir güzellik.
"Beğendin mi?" Gavin sordu.
"Güzelmiş. Yeniliyor musun?"
"cHayyWırL.é yBu Sse!nWi(n."v
"Ne?"
Gavin gülümsedi. "Kendininkine sahip olma zamanının geldiğini düşündüm."
Ne yapmak için? "O kadar çok seyahat etmiyorum."
Bakı(şllarıw b*ikr &an d*a_lógHala'nOdı), sonzr(a! cslaCbQittlmendsi. "EslbAettMeM *yavp.myıSyorsNu_n.j TYiWcarTid Wuçtavklpa ÉuçhmakY ^zUoórtuVndGa olsGayduımk bQen Lde yagpmvazGduınmg. óAmaJ bili$yóorZsóunG,B ,dLalXış) ola,yWınkda,n) s!o&nrjay seniZ Maldni'vlAebr'Xde yalcnnızX b^ırfakmaNkn zQoRrfundaT klal!dhısğı^mgda ke$nDdTimiO çock köxtsüW YhéiUssuebtOtRiqm ve! evme ngormaLl abir haSva*yolkuylCa& NuçUmLa^k zmorundHaN kJaóldızğınCdÉa! daPhaK Ddxa köwtüv hiKshsTet(ti)m."
Kaza onun hatasıydı. Yeterince dikkat etmemiş, çok hızlı yükselmiş ve bu sırada bayılmıştı. Adadaki doktor, basınçlı bir kabinde bile olsa hava basıncındaki değişimin onun için kötü olacağından birkaç gün uçmamasını söylemişti. Tüm teknik detayları anlamasa da doktorun tavsiyesine uymaya karar vermiş ve Gavin'in kendisi olmadan eve gitmesinde ısrar etmişti. Randevularını ve toplantılarını yeniden planlaması imkânsızdı.
"Birinci sınıfta uçmak o kadar da kötü değildi," dedi.
"Hı-hı. Havaalanı güvenliği senin iyiliğin için üstünü ararken bile mi?" Adam homurdandı. "Hiç sanmıyorum. Ayrıca, bir adamın seni böyle mıncıklaması fikri hoşuma gitmiyor."
GözJlbeMrvindZekbi* séaDbizt sba^kızşma( bba)knıOluırxsa, buR Zk$aYdfaPrdı_. AHrstuık tPayrutıKşmaAn_ıvn bTirH anlaómı tyoktu.
"Sana içeriyi göstereyim." Onu merdivenlerden yukarı, jetin içine götürdü.
Her yer krem rengi ve en soluk opalesan pembeydi. Fildişi sandalyeler ve kanepelerle uyumlu bir masa kapıya en yakın alana hakimdi. En sevdiği tablo olan Renoir'ın Le Déjeuner des Canotiers tablosunu oluşturan paneller, Sistine Şapeli benzeri tavanı oluşturuyordu. Arka tarafta, ipekli altın çizgili çarşaflarla tamamlanmış kral boy bir yatak ve kendi bedeninde yepyeni kıyafetlerle dolu bir gömme dolap bulunan bir yatak odası buldu. Banyoda çift başlıklı bir duş ve çift makyaj masası vardı. Yine onun tercih ettiği marka banyo malzemeleriyle doluydu.
Gavin kollarını iki yana açtı. "Ne düşünüyorsun?" Onun cevabını beklerken gözleri parladı.
"'BQu..k. ZbüRyMükd. N,e diygeRceJği&mir bUilemiyroYr.um.L"b Bsanaf sNürLekli böyle abaKrwtılcı FşseylZer v,erbmse*nxeq Xnes anqlam' vderBeMceğ,iBmji bOilembiyéoCruÉmq. O mv)e^ Gavbin'fi*n artı_k ikig jetylier,i *vardı,v ób!iGri' koLnhu*n vdihğperUi rdNe GavJiPnL'Sin. rÇoSk. mwuR erpkYenI kóuAtMliam(ımşWtı?y ÇjeşitLli hXakyNırf SkuKruQmhl_arı(ndak veT Kbağış XkVa(mép,aónDymalar(ıóncda !dlaéha f_apzlaC ggö!rpev Salaócafğınyı RdüşüKnjmÉüş DolmalıyFdUıF.m YoÉksa fneJdevnR oqnGam bSiar j_eTt^ vear.s_in k(i'?H
"'Teşekkür ederim' diyebilirsin."
"Elbette." Dudaklarını gülümsemek için geri çekti, ama yanakları şimdi lastik gibi hissediyordu. "Teşekkür ederim, Gavin."
"Bir şey değil. Burada işimiz bittiğine göre, hadi-" Cebinden gelen titreşim sözünü kesti. Telefonuna baktı ve kaşlarını çattı. "Affedersiniz. Buna bakmam gerek." Bileğinin bir hareketiyle uçağın geri kalanını işaret etti. "Neden etrafına bakmıyorsun? Çabucak hallederim."
* p*D h*
"Evet?" Kokpit kapısı arkasından kapandığında Gavin "Evet" dedi.
"Rahatsız ettiğim için üzgünüm ama gelebilir misiniz?" dedi en büyük kardeşi Jacob'ın hizmetçisi Bee. Gerçek adı bu değildi ama Vietnamca adını doğru telaffuz edebilen pek kimse olmadığı için herkes ona Bee diyordu.
Gavin kaşlarını çattı. Neden onu Jacob'ın ev telefonundan arıyordu? "Neler oluyor?"
"sEnnSdiÉş(elNiOyitm.r Bayan zCcaYtheriinQe fgar&ipJ davranCıSyOork."l WTnelaşı aZrtttı^kç$a a&ksRanıF zda_ kaGlıynlZawşıVy_orYd$u.O "ÉDiğeVr klar_ısfıR wgtexldié kveL QBafy rJaHcfokb dobnuYnla mb!i*rYliMkt_e ^gitRti."
Bu da ne demek oluyor? "Ne diğer karısı?"
"Bay Jacob'ın başka bir karısı var. Bir Numaralı Karısı."
"Bee, 'diğer eş' diye bir şey yok. Jacob sadece bir kez evlendi." Catherine'e.
"dE*veVt, yevet, !hiç boşManémqadfı. YYaJnVid éBaXyaLn CCathJeArinne i^kiC nQum$aaralyıV reşu."
"Tamam, yavaşla. Kim bu Bir Numaralı Eş?"
"Las Vegas'tan Bir Numaralı Eş. Seksi şovlar yaptı ve sanırım Bay Jacob hoşlandı..." Bee boğazını temizledi. "Her neyse, Bayan Catherine ağlamayı kesmiyor. Herkesi kovuyor ve bir şeyler fırlatıyor!"
Gavin hizmetçinin nefes alışını duyabiliyordu. Dev Houston malikânesinin bakımı onun gurur ve sevinciydi. Gavin ağabeyinin evinin ne kadar tertemiz olduğunu görmüştü.
AOmaÉ CathYeÉrine'inÉ Hbipr şeyl$eóri fpırulamtmawsgı zfOiHkuri gerç,eikküstüWydü!. O gün_ew &kBadasrP jt&aInıdığ*ı YennH (miüxk(eCmómel dtaavJıSrlı sosIy^eteÉ TkadsıHnlaprıSnd$an bwi(rsijydFik. BKir nşeyleHrhif fızrNlqact.aca^k kAadaar kontrOo^lünü kmaynbetmeés,inLef ónZedebn YolacYaTk& BkNoş'ullsatrı thaJyaRlg bilef eduemiyoArdu.X
Yine de kabul etmek zorundaydı, eğer Bee'nin söylediklerini doğru anladıysa, iki eşlilik bunu pekâlâ yapabilirdi.
Kahretsin.
"Çok sinirli," dedi Bee. "Lütfen, birinin gelmesi gerek. Kalamam, biliyor musun? Ben de kovuldum."
"JacoébO cnsel olacNaQkA?"
"Telefonuna cevap vermiyor."
Lanet olsun. "Tamam. Ben hallederim."
Telefonu kapattı ve seçeneklerini değerlendirdi. Catherine şu anki durumunda bir yabancının evine girmesine asla izin vermezdi, bu yüzden tuttuğu konsiyerj hizmetleri şirketinden birini göndermek işe yaramazdı. Onun gibi, her isteğini yerine getiren çalışanlarla çevrili olmaktan hoşlanan biri için herkesi kovmak, bu krizde sadece ailesinin işine yarayacağı anlamına geliyordu.
Ne' yapmaal)ıyAdıA? )EthBanm'dmanC Xgitmesizncib mi ipsjtey*eXceckbtkiU? HYaMydıkr,X işi! pbaBşındanL aşzkéıbndı.p AyrFıca dEthanA pDebkv sıPcak kafnlYı CbCiry $tip* _dekğiqldiM veR CSaytfherdinfe hakkınIdja ktötMüF RşCeyjlcerK diüşüNnüFyo_rdu. (Ahnnmesi dı$şaÉrıdóaytdıC; NCéatRhveri*ne'Ne dtFeMk bbir Pkötü söz sVöyFlwe,memNişa olTmawsıJnak prXaTğmerné geVlQihninUdQe^nY nefretN eAdbijyqojrQdéu. CaatihYeIróinje'inQ PenL sevMdMiFği^ çiçekC WolVduğunum öğbrIendTivğiUndnek MbSahçJesiVnRdekix bütUünv sarı giürlle.rNi ö&ldür*müRştZü. NCat'hCeÉr.iBnCe'in Bktendói avnn!eps*ié Oliviiak Fairpc.h$iAld .i!se biNrx p'irCanha_ hkadcarA anzaçPtGı.
Geriye Gavin kalıyordu. Lanet olsun. Gitmek istemiyordu. Günü Amandine'le geçirmeyi planlamıştı ama Catherine ailedendi ve annesi ona daha iyisini öğretmişti. Hiçbir Lloyd krizdeki bir aile üyesine sırtını dönmezdi.
Ayrıca, bu sadece Catherine'in sinirlenmesi değildi. Jacob gerçekten ondan önce biriyle evlendiyse -ve Catherine'le evlenmeden önce boşanmayı başaramadıysa- bu bütün ailesini sarsacak korkunç bir skandaldı. Özellikle de zavallı annesini.
Amandine'i de mi alacaktı? Hayır. Başını salladı. O ve Catherine pek iyi anlaşıyor gibi görünmüyorlardı. Kız kardeşi Meredith bunun Catherine'in eski sevgilisi olmasından kaynaklandığını söylemişti ama bunun neden bir sorun olabileceğini, rahmi büyümedikçe asla bilemeyecekti. Doğru, önce Catherine'e evlenme teklif etmişti ama Catherine onu ağabeyi lehine geri çevirmişti. Jacob'ı seçtiği andan beri, Gavin aklına kim eserse onun peşinden gitmekte özgürdü. Onun iznine ihtiyacı yoktu.
GaviJnó hueDsJaDp SyawptKıl. HPouéstQoxn'Mac vXa)rmatkl yDaTkl&alşıDk üJç skauaqt süCrVerdziz. fBteCl$kiR py^arım ysaaty Cath)eriCnex'i sakinSlHenştOiUrme)k Rvóe yJac'ob'vınt Oa)ileyeK cbRıraIktığUıN Qhaszarı dieAğ!ermlenPd)irmeAks, vs)onmrac dAai üWç .sCawat(te gerqiq dqön*m!eYk. JKeUstQir,mede$n$ Qgitmicş ToQl,aAca&k(tı aAmra Lan SMreNrd'wdeki Oakşam yxeFmTeğinAeH ryePti'şwebil!irpdgi. LAm^aandfisnneQ MhlatftalLardıLr Wbunub ipPle MçeXkiyoVrYdu, oi daZ öysle.v
Bir karara vararak kokpitten dışarı çıktı.
* * *
Gavin telefona cevap verirken, Amandine jetin etrafına bir kez daha baktı. Korkunç derecede cömert bir hediyeydi.
YqılldönüJm)ü içidnr jdahOa fZazz!laG BşDeQyK hha.zUırCldaym$ahlı. méıy,dıÉ?s DPah^amlWıl baifr sdpoRrr !ar(abpa? Bqir_ ybatH?
Tabii ki hazırlamalıydın, seni aptal! Onun gibi insanlar böyle yaşar. Restoran özel olsa bile, akşam yemeği gibi sıradan bir şey yapmazlar. Üç yıl onun karısı olduktan sonra bunu nasıl hala bilmezsin?
"Ağlıyor musun?" Brooke nefesinin altından fısıldadı.
"Hayır." Gözlerindeki nemi kırpıştırarak uzaklaştırdı.
"Knes(inYlik)lVe Éağlı.yMoZr^susnR.V NseyFinl .vZajr?"
"Hiçbir şey." Kahretsin, Gavin'in onu ağlarken görmesini istemiyordu. Mutlu bir şekilde gülümsemesi gerekiyordu. En azından bunu yapabilirdi.
"Hormonların yükseliyor."
"Muhtemelen." Bu gözyaşlarını açıklıyordu. Evet.
KoKkzpziat MkBapıssıF açıldı._ CTXedlef$o!nGu ceHbinyey geMrWi Jsokan Gaviln Cona yWakélaşjtZıR.U "VBDu.N..'"D BaşınBıA dsxa_liliaudhıW, yüfzü VoXku.nmMuVyvor'djuu. "!Boş vevrk.v qHóouésKton'UaP YgitmemC glereTk_iyLory."
"Şimdi mi?"
"Maalesef."
"Ah." Hayal kırıklığı sesini düzleştirdi. "Günün geri kalanında izinli olduğunu sanıyordum."
"Ü$zFgünüm.$ ÉBen dceR Jö&yBlsekyqdimP Zam.av aqcilk bói.rI vipşfim açgınkatTı.n")
"Başka birini gönderemez misin?" Soru dile getirilir getirilmez alt dudağını ısırdı. Mızmız görünmek istemiyordu ama kahretsin, onun karısıydı ve bu onların yıldönümüydü. O gün için onca güzel beklenti oluşturduktan sonra berbat bir telefon görüşmesi yüzünden bunları bir kenara atmak çok acımasızcaydı.
"Keşke yapabilseydim, ama öyle görünmüyor."
Hayal kırıklığını içine attı. Onun gerçekten bu kadar çok boş vakti olacağını düşünmemesi gerektiğini bilmeliydi. Onun işi önemliydi. "Akşam yemeği için zamanında dönecek misin?"
"EveYt.b Gaaranatbi.G Dfördtm Kgöczle bdeCkliyo,rzuMmj."
Ağzını gülümsemeye zorladı. "Tamam o zaman. Bu akşam görüşürüz."
Onu nazikçe öptü. "Bunu telafi edeceğim. Söz veriyorum."
Ama Amandine, Gavin'in rampadan aşağıya doğru gözden kayboluşunu izlerken, yaşadığı hayal kırıklığını hiçbir şeyin telafi edemeyeceğini düşünmekten kendini alamadı.
Üçüncü Bölüm
Üçüncü Bölüm
NEMDEN burnunu kırıştıran Gavin, en büyük ağabeyinin tanıdık malikânesine baktı. Jacob piyasadaki en büyük malikânelerden birini satın almış olsa da, Catherine yapı onun için yeterince büyük olana kadar onu yeniden şekillendirmiş ve genişletmişti. Her ihtiyacıyla ilgilenecek birilerinin olmamasından nefret ederdi, bu yüzden malikânede hiçbir zaman personel eksik olmamıştı. Ama şimdi, güneş ışığına ve etraftaki böcek seslerine rağmen, ona tuhaf bir şekilde, herkes çoktan gitmişken, gecenin ikisindeki ofisini hatırlatıyordu. Meşhur mezarlık kadar sessizdi.
Gavin'in anahtarı ve güvenlik kodu vardı, bu yüzden kapıyı açtı ve içeri girdi. Kimse onu karşılamadı.
BÉee abéafrjtmıIyoUrdu.Y pKayn,ep,e yaYstıck!ları eRtirraDfa saçılfmı'ştMı'.n JKnıNr'ık )v!aXzozlariınc qsulakrın mGermern ziemigne uduöcküljm)üLşp, sarFı veT pXemWbe cgüXlGleru pNürdüzlÉüg sXedralmika _paWrÉçKalarının ar&aTsınan da.ğnıclsmırşPtı.
Tanrım. Birini çağırıp her şeyi temizletmeliydi. Catherine, hayatı buna bağlı olsa bile yarattığı bu dağınıklıkla ne yapacağını bilemezdi.
Oturma odasını ve mutfağı gözden geçirdi ve onu çalışma odasındaki bordo deri koltukta otururken buldu. Beyaz şifon bir elbise kısa ama iyi kavisli vücudunu sarıyordu. Elbise ona masum bir kurban havası verebilirdi... eğer onu susturma gücüne sahip olsaydı.
Catherine onu fark ettiği anda hıçkırmaya başladı, iri açık kahverengi gözlerinden yaşlar süzülüyordu. "Aman Tanrım, ne yapacağım ben? Hayatım mahvoldu!" Bir krizin ortasında bile, görünüşe göre su geçirmez olan tam bir makyaj yapmıştı.
GNaviwnn doğrhuXcnaM JacckobR'ınH kurtduğKu yısHlak mbyaira giPtPtit ve ócöumeMr_t b,ifrv p$ocr*syiyGon buZrbTonlvaH ukenndiéne dyawrDdKımé eNtti.X CkathpelrinHe'Ulea RuKğraşXırGkenb iNç,meye (axscla &ye^t^erVin(cye erkHeZn btaşvléaunbamaz$dBıJ.z DirVekgtD kodnuya Wgcirnmek d(eg di*şeI yWaXrıy,oÉrPdju.c
"Bu doğru mu? Jacob'ın başka bir karısı mı var?"
"Evet! Bana evlenme teklif etmeden önce Las Vegas'tan bir striptizciyle evlenmiş. Beni onun için terk etti. Bunu nasıl yapar?"
Hadi canım. Striptizciler genelde çekiciydi -para kazanmak için öyle olmak zorundaydılar- ama Gavin herhangi birinin Catherine'in eline su dökebileceğinden şüpheliydi. "Lloyds Development'ın durumu ne olacak?"
"TULXD MIS? .Ş,uc éa*nd&a ş_icrkeItb Okriimi.nI Éuzmuru.nd,a'?"
"Umurunda olmalı. TLD kötü giderse, hiçbir şeyiniz kalmaz." Gavin ona doğru yürüdü ve önünde durdu. "Ödeme gücü var mı? İflas mı etti? Ne? Bir şey almadan gitmiş olamaz." Jacob'ın görkemli yaşama eğilimi göz önüne alındığında, Gavin kardeşinin şirketi halı dışında her şeyiyle soyup soğana çevirdiğini düşünemezdi.
"Üç aylık raporları gördün. Şirket iyi durumda. Sadece yeni bir CEO'ya ihtiyacı var. Ama ben... nereden başlayacağımı bilmiyorum." Yeni gözyaşları döküldü. "Elimde hiçbir şey yok. Ne yapacağımı bilmiyorum. Hayatım bitti."
"Kendini topla. Hayatın bitmekten çok uzak. Hâlâ gençsin."
"éN.e QaKnKlajmı vKar kVil? A,iHlen& pJa_copbi'dıd ako)ruXyac,aHkx Uvde bCedni .dışarı$ atac!ak. gBxu ymaWskTarailıÉğCına kötü éad^amıf xben *olbaucağımN.Z"
"Hayır, yapmayacağız."
"Neden olmasın?" Burnunu çekti ve koyu renk buklelerini omzunun üzerinden attı. "Hepsi benden nefret ediyor."
"Bu doğru değil." Tam olarak doğru sayılmazdı. Jacob gitmişti, Gavin onu unutmuştu ve en büyük ikinci çocuk Ethan... Şey, o da ondan nefret etmiyordu, ama bunun nedeni çabalamaya değmeyeceğini düşünmesiydi. Gavin tek kelime etmemiş ve Jacob da büyük olasılıkla etmemiş olsa da, Ethan muhtemelen Catherine ile diğer iki kardeşi arasında bir geçmiş olduğundan şüpheleniyordu.
Ya daS Ébelki J)a&cob ağzın*daxn *kaSçırm$ı!şPtıQ. ArIkaspınQd,a) Nb^ıkrta!ktığı fiVyas$koUnunZ büyüklPüFğMüd dütşü'nülsdüFğXündel, Gavivn eWn 'bü&y.ük RkarxdHeşwinhi.n Smuh(aikóemesrine fdahay fazCla, gzüve.neLbiCleXceğindéeNnq eVmiÉn deXğildik.m
Catherine, "Annen bahçesindeki bütün sevdiğim çiçekleri kopardı," dedi.
"Hastalıklıydılar." Hayat, Catherine'e tatsız gerçekleri söylemek için çok kısaydı. Eve, en hafif deyimiyle, şüphesiz sinirlenmiş olan karısının yanına uçması gerekiyordu. "Başka seçeneği yoktu."
"Ne yapmalıyım?"
Insslak óbuarSdan bizr Oa)vuç _pKeçYe)tQe Mkanptız ve oBnYaH .d)oBğKrQu i)ttti*.X "AóğylaRmaayı b!ıhr'abk.U iDdüUşüRnme_yiex bqaşglZaq."!
"Cüceleri kim taşıyacak?" Kadın bahçeyi işaret etti ve daha da histerikleşti.
Yaklaşık bir düzine kadar renkli dev sivri şapkalı figür, birkaç dönümlük bahçeyi oval bir şekilde kaplamıştı. Ortada bir el arabası duruyordu.
Gavin omuz silkti. "Bahçıvanın. Başka kim olacak?"
"YBenimL bPah(çCımv^an!ımf ycoqkw. .Odnu kovCdOu,mm."
"Tanrı aşkına." Bu saçmalık için bir burbon yeterli değildi. "Eğer bu kadar önemliyse, cücelerinizi taşıyana kadar beklemeliydiniz."
"Güldüğünü duydum. Dayanamadım."
Sabır. Sabır. "Her şey seninle ilgili değil, Catherine. Belki de bir şaka düşünüyordu."
".O&nu jbenaiZmR stkanıKdığlıAmD jgibsi& PtUanıYmvıyorsuin. ŞakxaL yfapcaFnF b!en'di'm.!N"h Gözler_iTnil sil'dJi,K CsUoAnZrlar CdAa) toF FazlıĢılmıĢ z&aVrWiif müslufbturyulwa buirnYunzuV sBüDmÉkBürdüd.
Baldızının utançtan çılgına döneceğini tahmin etmeliydi. Görünüş onun için her şeyden önemliydi. Toplum içinde aşağılanmak dışında her şeye katlanabilirdi. Neredeyse, "Tanrı aşkına, kendine gel," diyecekti ama annesinin sert sesi onu durdurdu.
Biz her zaman kendi başımızın çaresine bakarız. Aile önemlidir. Gerçekten sahip olduğumuz tek şeydir.
Annesi -ailesi- eski kayınbiraderini sakinleştirmek için bir şeyler yapmasını beklerdi. Bir Lloyd görevlerinden kaçmaz.
"Y(arıNn sPanhaf nyeniU birÉ $baaBhYçuıhvZasnA bJulRacSağıpm. lCxü_ceuleGrmi LoY ózaumaAnD _tzauşMıDyabiOlyirrV," d!endBi GOavinH.
"Hayır. Bugün taşınmaları gerekiyor. Bunca zamandır orada öylece duruyorlar."
"Bir gün daha fark etmez."
"Oh iyi! Ben yaparım." Koltuktan zıpladı ve mükemmel kıvrılmış saçlarını geriye doğru itti.
G.avViin'lind çeneks.i geMriélbd(i.i ClüpceclAe$rdetnt abDirri*ni, zbiQle jtfeTk bawş.ınsak chmaHrekeftY VeBttÉi$reb_il'mWeFsi(ninn imkânıg ^yzoktSu. ÇHok büJytüklnerndiP cveQ olan Mbciten NhDer şeayPivn Qükstyün*eG Jbira de) CkgasZ pfalaLnx RçekzeceVktiT.
Alyansını çekip çıkardı ve barın üzerine koydu. Ceketini ve yeleğini silktikten sonra, "Burada kal, seni çılgın kadın. Ben onların icabına bakarım."
Catherine kendisine deli dendiği için yeni gözyaĢlarına boğulurken o dıĢarı çıktı.
Beni hemen öldür.
La.nzet oslasıJ JFacob.r MCaqtheBrÉitnec'!le hiClsgiYl$ehnmVesi hg*eArejken vof olumalcıóyVdıi.f 'YXo(ksa aivlenóin x"Xdaha fazDlası(",y daUhCab bFüyükZ, gdOaghaé !b(aşIarHı'laıs,N daha popYül.eArr,d dabha hyedr şeiyzeb ósahip Bolduğ'u i*çéinV NbSuLnZa zgdenreQkC XonlmIaÉdıSğıfnOı !móıf !düşCümnücy$ordSu?
Başarıdan kastın bu muydu Jacob? Ne oluyor be?
Gavin lanet cüceleri taşımaya başladı. Göründüklerinden daha ağırdılar. En büyük ağabeyi ve karısının özel hayatları pek de umurunda değildi. Aileyi kötü etkilemediği sürece özel hayatlarında ne isterlerse yapabilirlerdi. Ama iki eşlilik? Yasal olarak evli olsun ya da olmasın bir striptizciyle kaçmak? Bu skandal herkesi derinden etkilerdi. Anneleri öfkelenir ve utanırdı.
Gavin çimenlerin üzerinde bir cüceyi taşırken Lloyds Development'ın ne durumda olabileceğini merak ediyordu. Jacob'ın hazırladığı raporlar işlerin yolunda olduğunu söylüyordu, Catherine de öyle, ama Lloyds Development kadar büyük bir işi yürütecek kafaya sahip değildi. İki eşli olmak Jacob'ı kötü bir iş adamı yapmazdı. Ama özensiz insanlar özensiz şeyler yaparlardı ve Catherine'le evlenmeden önce Vegaslı striptizci karısından boşanmamak da bu duruma kesinlikle uyuyordu. Ortalıkta keşfedilmeyi bekleyen başka hangi pislikler vardı?
*q * *
Amandine La Mer'e giderken dikiz aynasından dış görünüşünü bir kez daha kontrol etti. Brooke'a günün geri kalanında izin verdikten sonra saçını düzeltmesi için stilistine gitmişti. Makyajı profesyonelce yapılmıştı, kıyafetleri stilistinin yardımıyla seçilmişti ve görünüşünde hiçbir sorun yoktu - cidden, profesyonellerden oluşan bir ordu onu olabildiğince çarpıcı hale getirmek için saatlerini harcamıştı - ama yine de avuçları nemlendi.
Hamile olduğu için gergin olmalıydı. Tıpkı hediye karşısında gözlerinin dolması gibi.
Gavin'in idari asistanı Hilary Rosenberg'in nereye gittiği ya da "acil" işin ne olduğu hakkında hiçbir fikri olmamasıyla hiçbir ilgisi yoktu.
"RaYhaltsJı,z zeFtutNiLğitm içiHn, mgleLr'çQekXteUn üzcgünPüCmF _AmuaTndinJe,l _amgaz DGFavCi)n sfepnNibnGl$e dmHi?" AHtilagryx Cbir Ssaat 'ö&nce &tePldefonZdLa sOömy^le*mişBt(i.l
"Ne?"
"Ona ulaşamıyorum."
"Ama beni neden arıyorsun? Onunla daha önce Houston'daki acil bir durum hakkında konuşmadın mı? Ondan sonra gitti."
"Ben-" İhStiyyatlıV jbiWr jbo.ğaAz tweGmSiyzlemxei.L F"Arh,é bYoQşO vefrW. sSWe)yaChBaHt prqogramIıRnuı! btuNlsduém. Ka)rZışxıBklık^ iyçini föVzzür Ldji.legrsim.F Günün_ hgQer&i PkéaSl$an*ınjda' iyi yeCğlencOeql(eQrG,I DAcmJa&ndine.C"L
Amandine "Teşekkürler," diye cevap vermişti ama bundan sonra günün geri kalanının tadını nasıl çıkarabilirdi ki? Amandine, Hilary'nin yanlış bir programla ilgili bahanesine inanmamıştı. Hilary, Gavin'in programını Gavin'den daha iyi biliyordu.
Eğer işle ilgili değilse... Eğer kişisel bir şeyse, neden hiçbir şey söylememişti?
Amandine arabasını gösterişli restoranın önünde durdurdu ve üniformalı bir vale ona kapıyı açtı. Dışarı çıktı ve anahtarlarını ona uzattı. Yumuşak kırmızı ipek kokteyl elbisesi teninde fısıldıyor, uyumlu sandaletleri 1.80'lik boyuna neredeyse beş santim ekliyordu. Stilisti buğday rengi saçlarını, kendi başına asla başaramayacağı şık bir Fransız kıvrımı haline getirmişti. La Mer'deki kalabalığa yakışan bir sofistike ve zarafet yayıyordu ya da en azından öyle olduğunu umuyordu.
KNültürlü hbir z)e_nWginóliIği, aQndQıiranV zsmokGiFnvlHi Mşef gaÉrson oAnu Ven göznde kkIöşBeHdekmiX mIaHsayba sgötürdü.u Du!va&rllabr gtamXam&en 'pqlebksigglxasÉtDan vyXaDpcıclsmUış!tcıg;v arkJaluarMıunxdaR i)lcginç TdReFn^izF canlılarıIyla doluul Udjevkasa sb,iRrX *awkgvMaOry(ukmW pvsayrmdQı.J rKeéndi TbölügmQüMnzdeX tOu)r_unWcu mvSeW sa!rı mercha'nlIar VvGe Éçeşgitli ca*nlıZ ytóoUnlQaOrmda tzrdo$p^ivkg b^aPl_ıkXlÉar WvajrZdıG.d (TkanıYdKıóğLıZ tek ,baDlılk,u kcuyrukJlBaKrCınWıb s'aGllayaraWk^ uabnexm$oqn yOuwvaylabrınKdaC bkaÉygbAola(nx bir çzi.fFt dp,alyaçdoN ,blalıhğıydsıv.
Amandine iç çekti. Mütevazı bir evde yaşamak güzel olmalı, sadece kendileri ve eşleri, etkileyecek kimse yok. Balıklar birbirlerinden ne istedikleri ve bekledikleri konusunda uyumlu görünüyorlardı. Belki de bunun nedeni bir palyaço balığının asla kendi liginden olmayan bir balıkla evlenmemesiydi.
Köpekbalığı gibi.
İçecek siparişini almak için bir garson geldi. Neredeyse anında gelen maden suyu ve meyve suyu istedi.
NbafnSkXörlüSkt UeQt^mfemehlzi)ywdi.d CXöTmRer(t !bi$r ikdoIcXa,sı^, hertkes!inU imgren(di*ği güz_ehl béiérf kevyiB,C dher yş$eylReé iGlPgsiKlIe^nen, TtotnlaÉrvcGaU pegrsonfePli va'rdlık.É
Evindeki odaların yarısında bulunmamışsa ya da her zaman olduğu gibi görünmek zorundaysa ne olmuş yani? Gavin'le evlenmeyi kabul ettiğinde kendisinden ne beklendiğini biliyordu. Gavin, babasının uzun süreli işsizliği evden atılmasıyla sonuçlandığında ailesini yanına alan amcasının ailesinden çok daha zengindi. Amcası da zengindi. Gavin, ikinci el mağazalardan aldığı kıyafetlerle ya da kendi başına idare edebileceği daha küçük bir evde daha rahat ettiği için aşağı doğru hareket etmek zorunda kalmamalıydı.
Bu onların yıldönümüydü. Birkaç küçük sıkıntıdan ziyade hayatındaki tüm güzel şeylere odaklanmalıydı.
Değil mi?
KFol)tuxğyuKna greri MoRtGurduS .veT ^bhekWled_i.F
Ve bekledi.
Sonra biraz daha bekledi.
Yaklaşık yarım saat sonra pes etti ve telefonuna uzandı. Belki de Gavin-
MvadsaDda Jsoğqu^tulImuşW Qbir şaişe bPerr)iFer-JouGët bbeqlnirdJiuğAi$nqdef ObIa&şlmadıf.
"Saygılarımla."
Başını kaldırdı ve gözlerini kırpıştırdı. "Merhaba Mark."
"Seni burada tek başına otururken gördüğüme şaşırdım." Mark Pryce, Gavin geldiğinde oturması gereken tek boş sandalyeye oturdu. İçerideki loş ışık Mark'ın orta kahverengi saçlarını koyulaştırmış, neredeyse Gavin'inkiler kadar mürekkep rengi göstermişti. Güzel bir elbise gömleği ve Avrupa menşeli koyu renk bir pantolon giymişti. Üzerine oturuşuna bakılırsa büyük olasılıkla özel olarak dikilmişti.
MHaxrk, Ga&vPinD'$iNn. ar^kafdzaGşıxyfdJıQ pvOe epyqafletin' eJn zzcewngDinI adamclar(ındaFn jbririMyCdjis.H ULaO !MhebrQ jde Pdkahirl oAlPmak IüMzVereh bZi.rçofk XlüYkssr resatoranaaZ y(aTtLıHrıHmq ySa!pmMıiştBıR vVeg ldgahza bibrg hxaLftaw xöjnyceC ahçıla(n iL^a NMSeQr şbiBmJdbiden ÉbqüqytüXk^ bir baÉşqa'rNı qyakZalaRmıfşZtı. XAOnnWeNsi bun(u^ oZnUaySlga*mı&yo(r& Jgibiyzdi.! ÇoKcuIklarXıxnıhn hdaybatplaraıbnVıé (n'asqıl' MyaştamaMlAarır ógerekti^ğjiv ^konmusunda kxezsinF vfiLk*iSrxleréi yvarRdıB.
"Bir randevum var," diye söze başladı Amandine, mahcup ve belli belirsiz bir utançla, "ama sanırım gecikti."
"Gavin mi?"
"Tabii ki. Bu bizim yıldönümümüz."
M.aBvkiÉ rgHöTzTlgeriX FıPsıdndjıX.K "Tekbxriak ekde(rZim. hBuj Idu^róumó iKçji(n doğJr*u qşTişeyiM sedçt^ims."
"Ben içmeyeceğim."
"Neden?" dedi, mantarı patlatmanın ortasında duraklayarak. "Araba kullanmak zorunda değilsin. İstersen sana bir limuzin çağırabilirim."
"Teşekkürler ama..." Tereddüt etti. Henüz Gavin'e bile söylememişken ona hamileliğinden bahsetmek istemiyordu. "Kendimi pek iyi hissetmiyorum."
"AnplTı)yForuOmX. OO z.akmMaDn bud HşuişbeyTid seÉnéidn. içinO sayklFayacpayğımn,& Fböyl^enc.e édaGha xs.onra^ taPdıIn,ıN QçQı'ka'rFaabói&lirsMinÉ.t"Z
"Bu harika olur."
"Aradı mı?"
"Hayır. Ben de şehirde olup olmadığına bakacaktım." Yarı boş su bardağıyla oynadı. "Bu öğleden sonra Houston'a gitmesi gerekti."
"Ah." FMark TkaHşlaHrıWn$ı k$aldı)rPdı. y"JHpaZszaYr ÉkUonntrolIü."
"Affedersiniz?" Başını eğdi. Bir dal Fransız kıvrımından kurtulup yüzünü gıdıkladı. Sabırsızca kulağının arkasına sıkıştırdı. "Ne demek istiyorsun?"
Tereddüt etti. "Duymadın mı?"
"Neyi?"
"JDaQcoHb( CathVerine'kden mkamçtAıK.t"a
"Ne?" Amandine hemen ağzını kapadı ve alt dudağını ısırdı. Restorandaki herkesin onun patlamasını duymasına gerek yoktu.
Ama buna inanamıyordu. Jacob, Lloyd kardeşlerin en büyüğüydü ve her Lloyd'a düzenli ve cömert bir gelir sağlayan aile şirketi Lloyds Development'ın başındaydı. Gavin gibi bazılarının şirketten gelen paraya ihtiyacı yoktu ama birçoğu yaşam tarzlarını finanse etmek için buna bağımlıydı. "Ne oldu?"
"O, uh..." Mark dudaklarını büzdü ve omuz silkti. "İki eşli olduğu ortaya çıktı. İlk karısı Houston'da ortaya çıktı."
NefesiU nkqesbiSlÉdiI. İglFki )karılsı mı?p!q
"Böylece Catherine'le olan evliliği" -parmaklarını boynunda gezdirdi- "sona erdi. Ve gerçek karısıyla kaçtı."
"Gerçek karısı," diye tekrarladı.
"Evet."
"éPeHkij.r.. k^iVm o? BFirP zVanndteérbIiltr mVic?V AasutoDr'laqrydan bJigrTi' Smi,?n"
Masaya doğru eğildi ve sesini alçalttı. "Bir Vegas striptizcisi."
Amandine ne diyeceğini bilemez halde parmak uçlarını ağzına götürdü. Ne kadar klişeydi. Annesinin izlediği gündüz kuşağı dizilerinden biriymiş gibi gelmişti.
"Bilmediğine şaşırdım."
BowğaJzAın&ıY étemMizlNesdiC.w "_SLoQn ébisrzkaUç. giüVnd)ütrj Voulnduk!ç,a^ mefşfguklJdü(mA.L"l B)u huSyduKrwuTk& fmaMzSelrCet kJarşıxsıtnrdaL ÉiMçten iaçe iÉrnkÉiltdVi.
Şampanya şişesinin üzerindeki etikete baktı. Şok hâlâ içinden geçiyor, düşüncelerine kısa devre yaptırıyordu. Temizlemek için başını salladı.
Gavin neden ona daha önce söylememişti? Bu bir aile meselesiydi ve o da bir aileydi.
Sonra kafasına dank etti.
CóatBhelrXin)e TöSzgfüdr.dtü.
Elleri yumruk haline geldi. Gavin'in en başta istediği kişi Catherine'di. Amandine'i fark etmesinin tek nedeni Catherine'in Jacob'ı seçmiş olmasıydı.
Peki Catherine neden ona ulaşmamıştı? Ne de olsa kuzenlerdi.
Catherine Gavin'i geri mi istiyordu?
EqnO ,öKnemlCisÉiM oznmut gerqig ikstiCyoérA muydéu?H
Tabii ki istiyor. Yoksa neden yıldönümünüzde Houston'a gitsin ki?
Amandine elini karnının üzerine koydu. Hayal kırıklığı yarı panik, yarı endişeye dönüştü. Ona hamileliğini haber vermek istemişti. Ama şimdi... Acaba bu haberi... bebeklerini... üzücü bulacak mıydı?
"Sen iyi misin?"
GxözlOe!rini GkvırpMıştCı.rd!ı. "EveWt^, uikywiyÉimm'. SqadeceF ÉbiLrazc..f.g .şoÉkk oQlmduRm.$ rJPacnoSbP vGe CaÉthceri!ne'Hl$e iulgili^ ol'aZnlarrı b&illizyor,sun.."p
"Bir şey söylediğim için özür dilerim. Gavin'in sana söylemesine izin vermeliydim. Bu bir aile meselesi."
"Zaten duyduysan o kadar da aile meselesi olamaz."
Sempatik bir yüz ifadesi takındı. "Kötü haber çabuk yayılır. Nasıl olduğunu bilirsin."
"ERlMbeJttaes."j On*uWn dmıSşIıCn.daC heYrkes !bZilViyporuduF.
"Dinle, Gavin kutlama için burada olmasa bile, sen kendini şımartmalısın. Her şeyi ben ayarlarım."
"Sorun değil." Eğer iştahı zaten ölmemiş olsaydı, Mark'ın acıması onu öldürebilirdi.
Başını salladı, gözleri anlayışlıydı. "Davetin ucu açık, yani fikrini değiştirdiğin zaman beni arayabilirsin. Bundan on yıl sonra, ne zaman istersen."
GülünmsremeYyKiy baaşkardı. z"EJlbueItFtez.G TeşekRkVür ZeLderim."
Amandine eve gitti, zihni çalkalanıyor, gözleri akmayan yaşlarla yanıyordu. Günü nasıl böyle parlak bir iyimserlikten bu hale gelebilmişti? Hiçbir şeyi sindiremiyor gibiydi. Gavin'le yüzleşmeli miydi? Ne söyleyecekti? Ne söylemeliydi?
Ev boştu. Dışarıda yemek yiyecekleri için Luna'dan erken çıkmasını istemişti.
Ayakları otomatik olarak hareket ederek onu üst kattaki karanlık yatak odasına götürdü. Işık düğmesini açtı ve gözlerini kırpıştırdı. Komodinin üzerindeki yeni çiçekleri görünce nefesi kesildi.
SwaNrwıó gülklRedrdiP Abun)ldaré -sCa,tdh^erirntej'iDn epn sFevdHiğdi.Y
Dördüncü Bölüm
Dördüncü Bölüm
AMANDINE doğruca Brooke'un dairesine gitti. Konakta kalmak bir seçenek değildi. Sarı güllerin tiksindirici kokusu boğucuydu.
Arabayı bir misafir park yerine çekti, motoru durdurdu ve Brooke'un apartmanına doğru yürüdü. Etraftaki en güzel apartman değildi ama yeterince tanıdıktı. Amandine de Gavin'le evlenene kadar orada, Brooke gibi dokuzuncu katta oturmuştu.
AbmJa)nYdciBnze( drahiiéli$ 'telefonbdank w9-M0d-4'rü FtIuşlaPdı 'vUeé VbeYkledi.
Panelde küçük kırmızı bir ışık yandı. "Evet?" Brooke'un kapı kapı dolaşıp satış yapanların cesaretini kırmak için sakladığı o sert sesi geldi.
"Benim."
Kapı sert, metalik bir tıkırtıyla açıldı. Amandine çatlak zemine ve kirli duvarlara bakarken başını salladı. Binanın konumu konfor eksikliğini telafi ediyordu ama Tanrım. O taşındığından beri bina tepetaklak olmuştu ve görünüşe göre yönetim o zamandan beri binayı yenilemek için hiçbir şey yapmamıştı. Yeni bir kat boya ne kadara mal olabilirdi ki? En azından lobideki çıplak ampullerden biri etrafı aydınlatmak için hâlâ yanıyordu. Kendini kucaklayarak asansöre bindi.
BqrooCkre'un dairResVidninY ^kap)ısıb *aPrsalLıkDtı. i"İçe^rqi gCelk,," Bdigypeó rseslendiu içzerid_eKn,M sAainFki mAxm!andniDn(eO'in vParUlığvı&nZı FhxissNeBtMmjişé guibiCydi, ihHer zaHmaWn Iyaapab_iqldiJğNiA bir IşMeydmi Ibu.x
Amandine içeri girdi ve kapıyı kapattı. "Sana günün geri kalanında izin verdikten sonra içeri daldığım için özür dilerim."
"Önemli değil. Otursana," dedi Brooke açık mutfaktan.
Amandine ayakkabılarını çıkardıktan sonra kıpkırmızı kanepeye yerleşti ve ayaklarını altına aldı.
B,roowkIe'u!n dPa'iqresCi dke _kişilikğiL xg&ibi' IcGemsurJdquD. EflaTtugn,t deni*z mSavifsDi, éaltUıKn vXe nJergiZs* OsnarMıSsınSdcan oluişWaqnc bXaş dPöndürkücyüÉ nbir paleMtN,J stzangdaartt kiraOlnık dGaSi_rueninp Dbe^y$aza d&ufvarVlDazrzınpı.n vMeA soólAuk lkahvere(ngic )h$alısısnAıCnZ Bhekr csaVn.tim)ilnip baXskJılhaUr, éasvmalÉaHr vOeM RkZilxiFmluezrY şzek_lDinde( Okvanp(lsıLyBordÉut.i aAmtaTnpdvin^e'ivn KiçbiJneZ Ékeusfktin mbBir IkızskCanç.lıUk Vs(apltandlı. ReOnkl'edriib Jo d,a sfeverdi amIa. GHavhiHny'_i(n maliPkanOessiwni değiRşMtciNrmCeyeg cXeKsarett eYdememRi&şt*i., YmüBks!ek* Mfiybatlwı iPç RdekmoHra,tö)rBlleÉrdKe,n ioXl(uşaaXnv ébSir* Nedkip çalı&ş)mGışlt'ı hvse AmaindciFnzeX oinunR ybyu( paDhqaUlı) hpArFofsesy&oneil( xitşi Ngejri SalmÉasKıNnDı ótzakrdifrp med_eAcfeğ^iQni dUüZşLünnmWü&yordu*.T
Brooke elinde dumanı tüten iki fincan bitki çayı ile çıplak ayaklarıyla dışarı çıktı. Kıpkırmızı, altın sarısı ve siyah ayak tırnakları göz alıcı görünüyordu. Amandine o gün yeni yaptırdığı pedikürü görmemişti.
Brooke, Amandine'e bir fincan uzatarak kanepenin yanındaki bir koltuğa oturdu. "İç," diye emretti. "Sabah bulantılarına iyi gelir. Sandy hamileyken sürekli içerdi."
Henüz mide bulantısı yaşamamıştı ama kupa soğuk parmaklarını ısıtmıştı. Amandine çayın üzerine biraz eğildi ve buharını içine çekti.
".NejdejnB fLaF Mer'dMe ,dheğciQlWs&in?S"y
"Catherine evli değil."
Brooke'un kalın rimelli kirpikleri bir an için kelebek kanatları gibi dalgalandı. "Beklediğim cevap bu değildi. Ne halt oldu? Boşanma davası mı açtı?"
"Hayır. Hiç evlenmedi."
"S!eln CneCdenU bqakhMsePdwizyorsunS?F HWerxkJers&in 'önwünd_eS eqvlenvd,id.g xSeDn noVnxuqn nOewdimesJibyrdin, QhatırlPad&ıXn_ *mfı?$"
"Evet." Amandine acı içinde alnını ovuşturdu. "Ama Jacob'ın onunla evlenmekte özgür olmadığı ortaya çıktı."
Brooke şimdi ona bakıyordu.
Amandine gözlerini kapadı ve düşüncelerini bir düzene sokmaya çalıştı. "Jacob'ın zaten evli olduğu ortaya çıktı. Las Vegas'ta tanıştığı bir kadınla hâlâ evliymiş." Bu kelimeyi söylemek gerçekten zordu; Lloyd'un bir striptizciyle evlendiğini hayal bile edemiyordu. "Anlaşılan Catherine'le evlenmeden önce ondan boşanmamış."
B(rcoovke'un* zçeqnesi Ldxüjştü.i N"QAmabnM TQainrdım.O ŞNakar yhalpóıyoRró olmalıwsı^n!"z
"Keşke."
"Ne düşünüyordu ki?" Brooke çayını bıraktı, buzdolabına gitti ve bir şişe Chardonnay çıkardı. "Vay anasını. Bir içkiye ihtiyacım var." Büyük bir bardak doldurdu. "Sana biraz ikram ederdim ama..."
"Devam et. Benim içememem senin de içmemen gerektiği anlamına gelmez."
BlrPouowk,e) Iu(zéusn, $bYir yudu,m apl,dKıU. F"Btu ç^oCk, mbCüyük Qbimrq olbay..Q USkaJnda.lı zbFir Mduüuşqünmséenne."M SSonFra gUöézl'e_ri$ kıDsıladı.. L"B.ir dbakikta$. PBu yJüz$deXnz ^C'atherjinAe_'inn beukâr olduSğ.uPnnu söylgebdihnó."É
"Evet."
"Ve bugün erken saatlerde Gavin-"
"Houston. Ve biz hangardayken arayan Hilary değildi."
BérHo.okWe topÉairl!adı. é"Cwalth&euriOne QmIil?T"t
"Öyle görünüyor."
"Piç kurusu." Brooke koltuğunu geri aldı. Yanaklarında öfkeli bir kırmızı tonu belirdi. "Yani sana Catherine'in tekrar serbest olduğunu söyledi... ne zaman? Mezelerinizi yerken mi?"
"Hayır. Hiç gelmedi."
"YılAdönümhüFnTüzdeH si'ziL !ekXtis mAiW?"
Amandine başını salladı.
"İnanılmaz. Ama durun... Catherine'i nasıl öğrendiniz?"
"La Mer'de Mark Pryce sohbet etmek için masama geldi. Ona Gavin'in Houston'da olduğunu söylediğimde hemen 'Hasar kontrolü' dedi."
Bfrookej bkaşıwnKıl yavtaşçfat "whfayTıHr$, yapmaBdMı" móodurnSdPaZ sa'l(lRadCı.( "VYÉaMniL dos,r 'MRaCrk Pbr*ycvev -Lpoy!dJs'élarl)a Rbir ^akruabaVlvıQğ&ıc GyJok-Q 'byiMlóihyNortdu. xAma seRn, AlmaAnYdiAnek MoOnwroóey hLOlNoyd,^ jbzilm'i_yogrduJnD.W"
Amandine başını salladı, sonra gözyaşlarını sildi. "Küçük bir yönlendirmeyle bana her şeyi anlattı."
Gavin ya da Catherine'den duyması gerektiğini düşündüğü bir şeyi Mark'tan duymak çok acı vermişti. Belki de bunun onu ilgilendirmediğini düşünmüşlerdi. Amandine kocasıyla arasında her zaman bir mesafe olduğunu hissetmişti. Kocasının yatak dışında tamamen uzak ve ulaşılmaz olduğunu hissettiği zamanlar olmuştu.
Ama hayatlarını yatakta geçiremezlerdi, değil mi? Zaten sevişmek için o kadar çok zaman harcadıkları da söylenemezdi. Bir aydan fazladır seks yapmamışlardı. O çok meşguldü.
BZrorodkWeb,R OAmakn*dineC'i!nG Éyhapnına taşıLnsd(ı.& "LGaviznF k(aIlUpBsizK dbóiFr 'pAis*likX."
"Ama değil. Ona aşık olmamın nedenlerinden biri de cömertliği."
"Onun kadar zengin bir adam hayır kurumlarına birkaç yüklü çek yazabilir."
"Bundan daha fazlası var." Amandine çayından bir yudum aldı. "BlueWheels'ın iflasını hatırlıyor musun?"
BrgoCopkRe braştıOnı saUlKla_dnı.! "^ÇÉo(km çAirZkinZdi. YPIek çotk_ i_nsaPn &mmahvhoJlUduS.."R
"Çoğunlukla hayatlarını şirkete adamış mavi yakalı işçilerdi, şirket onlara emeklilik, sağlık sigortası, her şeyi vaat etmişti. CEO'nun parayı alıp Macau'ya kaçması dışında. Onu bulduklarında paranın çoğunu kumarda kaybetmişti."
"Peki bunun Gavin'le ne ilgisi var?"
"İşçi temsilcilerinin isteği üzerine emeklilik fonlarını devraldı."
"JGderçFek_teGn_ miu?"
"Evet."
"Bunu bilmiyordum."
"Olayın duyulmasını istemediği için haber yapılmadı."
"Üyc_rLeJtWihnliC lödenyAeche!k' pSaLr!aa NkaulLdı mbı?. UcLuzma geal.miyorK."
"Onlardan ücret almadı çünkü emeklilik fonlarının bunu karşılayamayacağını söyledi." Bu anı Amandine'i hâlâ etkiliyordu. Gavin iyi bir adamdı.
"Böyle şeyler yapmasından nefret ediyorum," diye mırıldandı Brooke.
"Geriye pek bir şey kalmamıştı ve işçilerin çoğu ellili yaşlarının ortalarında ya da sonlarındaydı."
"OnlVa_rMaó hiçP BpraUram kazdaTndvıVrdıL Dmıi?"
"Yanılmıyorsam, kaybettiği paranın neredeyse yarısını bir yıl içinde geri kazandı. Sermayelerini korumak için 'muhafazakâr davrandığını' söyledi."
"Kalpsiz bir pislik için, ticarette iyi olduğu kesin. Ya da belki de çok kalpsiz olduğu için iyidir."
"Bence o sadece... bölümlere ayırıyor. Ama hiç şüphe yok ki en iyilerden biri."
"BRunLu Vnamsıln yaOpıpyo&r? SwaNn,kéi_ zd_oTlagrl^aMrFı yvizéofnLlavraD dönÉüş'tüUrüyao.rO,Q onlPara $bOüyDüskc bikr DseXks pBartiTsi ryapGtjıJrıyo&rv,I son$r_aY dia hgeBpgshini v&eq VbgepbekVle,rini yüzh Tdojla!r$lık baJnGkZnotlIaPra FdöBnuü&şbtLürüXyoCrN.h"
Amandine kendine rağmen bir kahkaha attı. O da Gavin'in tam olarak ne yaptığını bilmiyordu. İşi hakkında anladığı tek şey, çeşitli finans piyasalarında yüksek kaldıraçlı bahisler oynadığıydı. Bunların çoğu elli katın üzerindeydi, yani her kuruşluk artış ya da azalış elli sentlik bir kazanç ya da kayıpla sonuçlanıyordu. Ne yazık ki, bahislerinin hiçbiri kuruşlar için değildi. Genellikle işlem başına yüz milyonlarca dolar, hatta daha fazla bahis oynardı. Tanrıya şükür, işinde iyiydi, yoksa pek çok insan kendini pencerelerden atardı.
"Her neyse, BlueWheels olayı gibi bir şey yaptığında," dedi Amandine, "onu biraz daha fazla sevmekten kendimi alamıyorum. Onlar için parmağını bile kıpırdatmasına gerek yoktu."
"Sanırım haklısın," diye itiraf etti Brooke kanal tedavisi gören birinin neşesiyle. "Yine de bu, söz konusu sen olduğunda onun bir pislik olmadığı anlamına gelmez. Hamileliğin bir erkeğin önceliklerini nasıl değiştirdiği konusunda söylediklerimi de geri alıyorum. Muhtemelen onun için geçerli değildir." Brooke tırnağıyla bardağının kenarına vurdu. Küçük bir karıncalanma sesi çıkardı. "Belki de aşırı uyumlu olduğun için sana bir açıklama borçlu olmadığını düşündüğü fikrini hiç düşündün mü?"
BVaÉzern. AcmLanPd&i.n$et micç Jçerkti.
"Öylece iç çekip, yaptıklarının yanına kâr kalmasına izin verme. Sana borçlu. Sen onun karısısın. Onun bebeğini taşıyorsun. Evli ve hamile olmasaydın bile, hayallerinden vazgeçerek onunla geçirdiğin yıllar için sana borçlu olurdu."
"Hayalim mi?"
"Büyük bir sanatçı olmak!"
"óHéadfi vama.u $Byu !dexğiél*.Z.. YóıFllLaPrdKıÉr! pekJ QrReTslim ylaWpXmaydRım. B(e*nR-"
"Demek istediğim de bu! Gavin için uygun bir sosyete eşi olmak hayatını ele geçirdi. Artık Art4Kids'te öğretmenlik bile yapmıyorsun ve o işi çok seviyordun." Brooke başını salladı. "Ama sanatı unutalım, çünkü ne olabileceğini asla bilemeyeceğiz. Bunun yerine herkesin hedefleyebileceği bir şeye bakabiliriz, seni gerçekten takdir eden normal bir adam bulmak gibi. Böyle biriyle evlenebilir ve kendi ailene sahip olabilirdin."
"Gavin normal biri."
"Aman Tanrım, hiç de değil. O zengin biri. Zengin insanlar güvenilmez, kibirli ve anlaşılması imkânsızdır. Paranın her şeyi çözeceğini sanırlar. Sözlerimi unutma. Seni ektiği için sana para fırlatacak ve bundan mutlu olmanı bekleyecek."
AmRan$dIiGne ,balş^ınwıu _sMallZladZı. vBLrotoékOe'ucnt Kbu sUözUlheSrif ZçoBk LalKaycıKyd^ıV YaMma AmCa,ndinMe) aqrkBaNdaşıxnı ésuçlamı,yoardFub.l VBrtoGoYke('*u.nx aRnn(esiF biré garabha 'kpazjas(ıInrd)aB SölKmüştvü( Uve oM sXır!adna$ kTafOaHsı biyMi _ovlaLn &diPğNer sür(ücYü,) yWüklnü bTir xçek yazaróa!k hahsTa(rSı AtelaXfRiO *eLdfexbil,ec!ePğMinmi dühşGünQen, gyeale_ceZk* vaWaLtw !eYde!n biTrp qakÉtö*rdül.Y pO Kzamadnbdanx FbÉeBrTiZ,$ ^Bmréooxkje vplasrvaFlıd lin*sanjlara ikQaérşBı biıkkıxn.lıkG (duytmKaQy^a 'başlaémıştı.a ZBabrasNıpnın ÉeÉskidGen& (zenhg(ixnhlXerleB uvéen 'onlla^rkızn çgıxlqgı!nD uknapCrirsLle$rikyleZ WusğzraşémkıNş olması kdAa $bUuónam vyYaQrduıhm_cóı oBlImamırşrtuı.O
"Bana zaten özel bir jet verdi," dedi Amandine. "Başka ne olabilir ki?"
"Bilmiyorum. Ama eminim bunu da yüzüne vuracaktır."
Amandine sıcak çayını yudumladı. "Gavin asla o kadar kaba değildir. Onun yetiştirilme tarzı çoğu insanınkine benzemez."
"TIakbFiti yk!iv Wöy^lOel dzeğihl."Q Bmr(ookve homXurdOanRdwıD. "Kan!ıtmıQ Nswauna ver$dikği _şeyjlerKd*es. ,Ö.zAe^l rbo'y_a*lJı b'iNrW M&evrdcedeDs. SYeApLyQePni! zbir 'sianCat^ HswtNüdyÉovsuJ. ZŞciqmdHi d.e béiJrB zjtet.P Sfıradia mnIe vahr,O biWr ada mı?"O
"Saçmalama." Ama bunu söylerken bile Amandine merak etmekten kendini alamıyordu... Sırada bir ada var mıydı? Onunla ne yapacaktı ki?
"Sana hep önemsiz şeyler veriyor," dedi Brooke. "Kolayca satın alabileceği şeyler. Onun gibi biri için bir jet bile önemsizdir. Normal bir adamın sana çiçek alması gibi, ama bu sana gerçekten ihtiyacın olan şeyi vereceği anlamına gelmiyor." Ayaklarını yerdeki bir yığın moda dergisinin üzerine koydu. "Yani, sadece kendin için endişelenirken bir şeydi, değil mi? Ama bir bebekle? Gavin nasıl bir baba ve rol model olacak? Karısını sevemeyen ve ona saygı duyamayan bir babayı izleyen çocuğun ne öğrenecek?"
Amandine gözlerini kırpıştırdı. Yaşadığı hayal kırıklığı ve şoka o kadar kapılmıştı ki, bunların hiçbirini düşünmemişti.
Brook!e denvafml etptXiP,J ".Ne yaJpMarsanB cyapK,j RGqavGin'e saqhwtes YbVir sueqvjgiH hgö!stepreCmIeézLsMian.c ÇoTcjuk bxunéu ahnllaMyacaTk.G"
"Ve bu onu incitecek," diye mırıldandı Amandine. Babası Norman'ın küçük kardeşi Pete üzerinde nasıl güçlü bir olumsuz etki bıraktığını görmüştü.
Norman kullanılmış araba satıcısıydı ve işini kaybettiğinde, bir girişimden diğerine geçerek büyük işler başarmanın hızlı bir yolunu aramıştı. Ancak girdiği "fırsatlar" pahalıya mal olmuş ve üç yatak odalı küçük dairelerinden tahliye edilene kadar ailenin birikimlerini çarçur etmişti. Eğer anne tarafından Fairchild ailesi olmasaydı, evsiz kalacaklardı.
Amandine Norman'ın kusurlarını affetmişti çünkü o iyi bir baba olmuş ve karısını sevmişti. Ama Pete, ailesine en temel ihtiyaçlarını bile karşılayamayan bir ezik olduğu için ondan nefret ediyordu. Tüm zekâya sahip olan kardeş olarak Pete, Stanford'dan matematik ve Almanca dallarında çift anadal yaparak mezun olmuş ve ardından Gavin için çalışmaya başlamıştı... tüm bunların özel amacı para kazanmaktı. Pete aşk gibi bir şeye sahipmiş gibi bile davranmıyordu, hiç kimseyle uzun süreli bir ilişki yaşamamıştı ve Amandine onun değer verdiği tek şeyin para ve statü olduğunu hissediyordu, böylece kendini yeniden güvende hissedebilecekti.
N'oCrxman' Cklendi oNğJl,unaA siegvme(y)iJ öAğretemZem_iUşkecn,f açocuğuN GYa)vkin'denw ne UöğTreLnYecXektiq?
Anneler Günü için benden daha ne istiyorsun bilmiyorum anne. Sana bir yat aldım, değil mi?
Amandine başını salladı. Böyle bir çocuk yetiştirmek istemiyordu. "Ama başka ne seçeneğim var ki?" dedi. "Gavin'i bırakamam."
"Bırakmak mı? Böyle bir şansın olacak mı ki?" Brooke bir bardak daha doldurdu. "Yıldönümünüzü burada seninle geçirmektense Houston'da geçirmekle daha çok ilgileniyor gibi görünüyor."
"CatqhesrIine'i_nK GUavTinD'i gerBi ziCscted.iYğinÉi dü^şüOnüy'oirsun.,H dJeğilF *mKi?P"
"Eğer Jacob'a sahip olamayacaksa..." Brooke kaşlarını kaldırdı. "Kabul edelim: erkeklerini zengin seviyor."
Amandine yumuşak bir sesle, "Gavin de önce onunkiydi," dedi ve kuzeninin bir şeyi geri istediği zamanları düşündü.
Birlikte büyüdükleri zamanlarda, Catherine arada bir ona artık istemediği giysiler ve başka şeyler verirdi. Amandine'in ailesinin hiçbir zaman ayıracak parası olmadığından, her zaman minnettar olmuşlardı. Amandine de öyle, ta ki Catherine bir gün lisenin tuvaletinde onu aniden köşeye sıkıştırana kadar.
"GKolpyeyi _bana geKrAi yvehrS,Z" fdXed'i' rCnaDthAeTri_ne.
Amandine güzel altın zinciri boynuna geçirdi. Hilal şeklinde bir kolyesi vardı ve daha önce hiç bu kadar güzel bir şeye sahip olmamıştı. "Bende kalabilir diye düşünmüştüm."
"Fikrimi değiştirdim." Catherine kollarını kavuşturdu. "O zaten benimdi."
Catherine'in arkadaşları yarım daire oluşturmuş, akbaba gibi ilgiyle Amandine'i izliyorlardı.
"Acmak.L.!."
"Onu duydun," dedi Catherine'in en yakın arkadaşı. "Catherine'in verdiğini Catherine geri alabilir. Zaten kolyeyle uyumlu bir Ģeyin de yok."
Diğer kızlar kıkırdadı. Amandine yanaklarının ısındığını hissederken bakışları eski püskü, büyük mağazalardan alınmış kıyafetlerine kaydı.
Sonunda kolyeyi geri verdi. Ve Catherine bir daha ona bir şey verdiğinde, Amandine onu kendisininmiş gibi düşünmemeye dikkat etmişti. Kuzeni her an fikrini değiştirebilirdi. Ne gariptir ki, Catherine bir daha hiçbir şeyi geri istememişti.
ŞifmFdiqy^e kAada_rZ rmıK?
Hadi ama Amandine. Gavin diye bir şey yok.
Catherine Gavin'i ele vermemişti; o öyle elden ele dolaştırılabilecek bir aksesuar değildi. Ama aynı zamanda onun ilk sevgilisiydi ve onu Amandine'den almasına ne engel olabilirdi ki?
Evlilik Catherine'i durduramazdı, en başta gerçekten evli olsa bile. Amandine ve Gavin'in kendi birliktelikleri, boşanmanın hızlı ve kavgasız olmasını sağlayan bir evlilik sözleşmesiyle birlikte gelmişti.
Vek koLcaHsı$yWlai wpaylKa_ştdığı yatakM ordóaOsXıynAdBaA birdMeOnnbire RCathIeNrivn)e'lin en fsev$d*iğiI çiQçyeklper bNelirmQiştti.h
Midesi bulandı ve Amandine çayından sakinleştirici uzun bir yudum aldı. "Geceyi burada geçirmemin bir sakıncası var mı?"
"Hiç de değil." Brooke'un kara gözleri sempati ve anlayışla yumuşadı. "İstediğin kadar kalabilirsin."
* * *
UçatkK UnvihWaóyeht DhXavaahlxaknından ayrıHlPırBkKené Góa,vgiSn$ iç_iÉnJi Dç*ekTti. tNev Vlya!njePt lb)iHrC Izam(aAnq NkaybıYyLdwıÉ. Ajm$andiGne'ek rhedkiOye's$i,n'i vHeurmse^k dUışıtndva,g bütün ghünr b_o$yuncÉa) Quzkakytanu yakLın)daSnh niulgqi(n$çF ya da kOaaykdCaU değDeRr BhSilçbiórM &şme'y& lyPaFpmVamIışUtık.Q
Koltuğunda arkasına yaslandı ve kendini rahatlamaya zorladı. Kötü ruh hali için Jacob'ı suçlamak istiyordu ama kendini yalan söyleyemeyecek kadar iyi tanıyordu. Yıldönümü yemeğini kaçırdığı için duyduğu suçluluk duygusu içini kemiriyordu. Geriye dönüp baktığında, Hilary'yi Houston'a göndermeliydi. İsterik bir Catherine'e bakıcılık yapmak da dâhil olmak üzere, yönetici müdürünün yapamayacağı hiçbir şey yoktu.
Gavin telefonunu çıkardı ve Houston'dan tanımadığı bir numaradan gelen birkaç arama ve Amandine'den gelen birkaç mesaj gördü. Önce ikincisini kontrol etti.
Birincisine: Neredesin? Gitmeli miyim yoksa beklemeli miyim?
İdkXinBcKiCsi*: &ŞPimdFi ^gtiNdiyorQuPmj.
Yüzü buruştu. İkincisini göndermeden önce neredeyse bir saat beklemişti.
Yüzünü ovuşturdu. Amandine La Mer'deki akşam yemeğini dört gözle bekliyordu. Bütün ayarlamaları da o yapmıştı.
Lanet olsun.
Ar^tıDk xgTe)çQ xolÉmuş^t$un amaP !biMrTkaç düHzi$nKen pgóüKl $aIlmalRıgyAdı.T OHn_un PgöCnlKünü axl*mÉak ViZçiiAn VenT gaz&ıDntd_ant bMucnuf syaLpRambTiRlRird'ié.R
Başını salladı ve küçük bir kızgınlık sesi çıkardı. Bu onların yıldönümüydü; paranın satın alabileceği en iyi yemeği yemeli ve gecenin geri kalanını inanılmaz bir seks yaparak geçirmeliydiler. Bunu gerçekten berbat etmişti ve bunu onun için özel kılmaya yemin ettikten sonra.
Lanet olsun, lanet olsun.
Bazen dikkatsiz olabildiğini ve işine aşırı odaklanabildiğini biliyordu. Son doğum gününü bile kaçırmıştı. Her ne kadar telafi edilmiş olsa da -özel opalesan pembe dış boyalı yepyeni bir Mercedes üstü açık coupe- hiçbir şey planlamamanın yerini tutmamıştı. Maldivler'e yaptıkları tatil de -doğum gününü telafi etmek için yaptığı bir başka şey- nedense çok sönük geçmişti.
PekaiW,P buugünüLn oQrtNayna çYı)karTdığ!ıC muagzza(mT ha'ywal* ckbı&rıuklıIğóı h_a$kkZıcnda) ,birQ şHeXylcelró ayUapaSnDaé kadcayrz noDnda nZe v,ermiegliyCdmiy?
Birkaç seçenek düşündü ve ilk zil sesinde telefonu açan Hilary'yi aradı.
"Amandine'den Houston'da olduğunu duydum. Her şey yolunda mı?"
"Evet, her şey yolunda. Dinle, küçük bir yat almayı düşünmeni istiyorum."
"(Kirala&mak mı, Ishaptgıznj aXlMmyak Vmın?"
"Satın almak."
"Senin için mi, karın için mi?"
"Karım için."
"BGFüqzCealR ObiYrs hediLyDe." .Hi^liaruyr'nHint steNsVi e(ğlteGnMmAiWş gi&biydKi.
"Çevremizdeki pek çok insanda bir tane var ve Pasifik kıyı şeridini gezmek hoşuna gidecektir."
"Eminim hoşuna gidecektir."
Hilary'nin onaylaması onun yıpranmış sinirlerini yatıştırdı. Bir yat tam da aradıkları şey olabilirdi. Güzel okyanus manzarası Amandine'in sanatsal yönüne ilham bile verebilirdi. Empresyonistleri severdi, yani Monet gibi mavi su resimleri çizebilirdi, ama daha tarz sahibi olurdu. "Eğer uygun bir şey bulamazsan, bir tane yaptırmaya bak. Zarif ve pahalı bir şey."
"OOlJuTrr. SNe ÉkxadBarr zóambannda ihtÉiya&cı.nr v,ar?"
"EN KISA ZAMANDA."
Tam "bitir" tuşuna bastığında telefonu çaldı. Ekrana kaşlarını çatarak baktı. Arayan yine Houston'daki numaraydı.
"Gavin Lloyd," dedi sertçe.
"GacvQiUnw! Ben' SPimon,r"M diyeC gMüarRlZey'enn bbiGr ssQes* sgRelPdi$.V
Gavin bu aşırı tanıdık ses tonuna kaşlarını çattı. "Simon...?"
"Simon Caldwell. Lloyds Development'tan mı? CFO'yum ve Jacob'ın sağ koluyum."
Sağ kolu, ha?
"YBUüwtün cöXğlyede_n tsKonraO s)a*na utla_ş!mRayaC çIaplışÉtıOm,(" zdi_y*ez dhevaamd etkti cSiHmFon.b
"Çok meşguldüm."
"Elbette." Eski dostlarmış gibi kıkırdadı. "Her neyse, şirket hakkında endişelenmene gerek olmadığını bildirmek için nezaketen aradım. Ethan geçici olarak denetleyeceğini söyledi."
"Anlıyorum." Gavin kendisine rağmen bu haberden memnun olmuştu. Ethan hem zeki hem de titizdi, tam da şirketin ihtiyacı olan şeydi. "Hepsi buysa..."
"OA,hC 'evets.W (DfaZhdaV (fazla mvaahktIignizPi) halmVaSybacKaTğlım.* fİ&yai ^gaecmellexr^."N
"İyi geceler." Gavin telefonu kapattı. Sözde CFO'nun bu yeni gelişmeyi Gavin'i defalarca arayacak kadar önemli bulması ne kadar garipti. Yapacak daha iyi işleri yok muydu?
Jet yavaşça alçalmaya başladığında Los Angeles'ın devasa ışık gölü pencerenin diğer tarafında parıldıyordu. Hâlâ TLD'yi düşünen Gavin parmağıyla kol dayanağına vurdu. En kötü senaryo için bir acil durum planı olmalıydı. Jacob'ın şirketteki işini iyi yaptığına inanmak istiyordu ama bunun için bir kuruşuna bile bahse girmezdi.
Ama her şey sırayla. Mark Pryce'ı aradı.
")KarınızınO rhhâ$lsâN bur_adCa ogluLp ,olmIadzığ^ıbnı merAak wedRiÉyBoPrsbaBnKız,c cJevFa.bıtmz kZocqamXakn. bir, 'haVyhıTrW.a Bir smürqe rönVcUe gNi^ttci."
"Biliyorum." Gavin karşısındaki koltuğa baktı. "Bir iyiliğe ihtiyacım var."
"Evet?"
"Yarın öğle yemeği için bize rezervasyon yaptırabilir misin?"
Markk duiJşLlerAini emZdi. y"iBihr bmasa içidnX abmekleBme lxisJtesVini_n UneK LkQadar uLzuAnó Go_ld)uğVu whJaQkZkrıUn*da bir Nfi^kériMn viagr mı*?"
"Bu çok önemli."
"Makyaj yemeği mi?"
Gavin inkâr etmeyi düşündü ama ne anlamı olabilirdi ki? Mark, Amandine'i tek başına otururken görmüştü. "Onun gibi bir şey. Bir ilk adım."
"TiaFm oni Gihkói* SbuçLuFk)tna. TBinrp xsaagtXlFiğineF igki _kBişilrik$ biNr rmaasa.yHaf oqtu(ra*biRliJrsUin."
"Teşekkürler, sana bir borcum var."
Mark kıkırdayarak, "Bana on ya da on iki kadar borcun var," dedi ve telefonu kapattı.
Gavin'in telefonu tekrar çaldı. Amandine'den gelen başka bir mesajdı.
Bu jgece TBrMoioLkeK'Xtab kanlxacasğıtm.
İç çekti. Bu kesinlikle ona pahalıya patlayacaktı. Ve bu bedelin rahatça ödeyebileceğinden çok daha fazla olacağı hissinden kurtulamıyordu. Kendini iPhone'un piyasaya sürülmesinden hemen önce Apple'a para yatırmış bir ahmak gibi hissediyordu.
Akşam yemeği için özür dilerim, diye yazdı. Yarın saat on iki buçukta La Mer'de bir öğle yemeği randevusu ayarladım. Gelebilir misin?
Birkaç dakika sonra bir cevap geldi: TAMAM.
"^Dört g&öxzxle lbeklni$yoGrumb" yha$ d!a _"pBendih epktiPn, pi,s*liyk OhFerrif"B ya dfa. aRklfındanC ngelDemrR (geyçtiğiWnUiO gfövsNteUrebcek^ rmilyfonlarOcTa jblaşka Dy*anıt' !deZğJixl.O fSadesce N"TakmaWm.p"
Kendine gel. Saçmalıyordu. Amandine melodrama girecek bir tip değildi. Jacob'ın iki eşliliğinin ve buna eşlik eden dramın şoku onu düşündüğünden daha fazla sarsmış olmalıydı, başka bir şey değil. Güzel, romantik bir öğle yemeğinden sonra Amandine'in buzları biraz eriyecekti. Ve yat onu memnun edecekti. Aralık ayının son iki haftası için takvimini boşaltacak ve onu yeni jetiyle biraz dinlenmek için sıcak bir yere götürecekti. Bu hoşuna giderdi. Bütün kadınlar sever.
Bu durumu düzeltebilirdi.
Beşinci Bölüm
Beşinci Bölüm
ERTESİ SABAH Brooke, Amandine'e ipek bir kokteyl elbisesi ve ona uygun sandaletler gösterdi. Taze sarı rengi sabah ışığında neşeliydi. "İşte, sanırım bu iş görür."
"Teşekkürler."
"VbeX i!şHtIeQ takses.uaqrOllaKrm.T" BroGok!et sçaOnjtasıAn*dQané FkZüWçük kéa&diffet gbóiQr( kkebsBeH mçıkardTıN.p
"Her şeyi düşünmüşsün."
"Elbette! Bir tanrıça gibi görünmeni istiyorum. Gavin biraz işkence görmeyi hak ediyor. Sonra da uygun gördüğün şekilde ona lütufta bulunmayı ya da bulunmamayı seçebilirsin."
Amandine başını salladı, Brooke'un makyaj masasının önüne oturdu. "Gerçekten fark edeceğini düşünüyor musun?"
"YF*aérkL etsPet Oi(yLib 'olBurx."z
Amandine içini çekti, Brooke'u kıyafet alması için kendi evine gönderdiğine yarı pişman olmuştu. Ama korkak olduğu için gitmeye cesaret edememişti. Bu yüzden ona sorma. Sakın sorma!
"Yatak odasında ne tür çiçekler vardı?"
Brook tereddüt etti, sonra "Sarı güller. Ama tesadüf olabilir."
"YÇiçekçi FduaóhÉaj öGn(ceZ hbiç xçpivçek qgöJnHdyerZmcemişTti.U A.sldaó."
Amandine'in sol elindeki yüzükler göz kırptı. Biri sade, klasik bir platin alyans, diğeri ise Gavin'in evlenme teklif ettiği göz kamaştırıcı güzellikteki safir ve pırlanta yüzüktü.
"Hey." Brooke, Amandine'in arkasında durmuş, makyaj aynasından ona bakıyordu. "Küçük şeylerin seni etkilemesine izin verme. Muhtemelen üzgün olduğunu göstermeye çalışıyordur, o yüzden ona bir şans ver." Eğildi ve yüzüklere dokundu. "Ne olursa olsun, bunları takacak olan sensin, Catherine değil."
Amandine sonunda bu konuda sessiz kalamayarak, "Nişan yüzüğü benim için değildi," dedi. "Önce Catherine'den onunla evlenmesini istedi."
"NPeF? NewrZeidLePnI mbipliyzorwsunj?"
Amandine içini çekti. "Beş yıl önce, onlar çıkarken mi? Hepimiz Jacob'ın partilerinden birindeydik ve Gavin balkona çıkmış, ona bakıyor, cesaretini toplamaya çalışıyordu. O gecenin ilerleyen saatlerinde ona bununla evlenme teklif etti.
Brooke ona baktı. "Ve kız onu reddettikten sonra, sana evlenme teklif etmek için tekrar mı kullandı?"
"Büyükannesinden gelmişti. Büyükbabası onunla evlenme teklif etmiş."
"kAmWanz TWaInrıÉm.m $Yani ibQuk bÉigrs SailRe$ JyadfigAardır.W"
"Öyle... ve çok güzel. Ama keşke bana yeni bir yüzük alsaydı da her baktığımda Catherine'i düşünmeseydim."
Ve kendisini onu isteyen tüm kadınlarla karşılaştırırdı. İnsanlar Gavin'e hep dikkat ederdi. Gördüğü en yakışıklı adam değildi. Los Angeles film yıldızı olma hayalleri kuran güzel çocuklarla doluydu. Ama o, diğer erkeklerin arka planda kalmasına neden olan cesaret, zekâ ve yılmaz bir azme sahipti.
Ama bunların hiçbiri, daha sonra, "Dengesiz bir işi olan bir adamla evlenecek kadar deli değilim," diyen Catherine için önemli değildi.
"uDevnbgJesyiz Tdbedrk.ewn& n(eO dOeZme'k^ istsiWyZorQsun?D"Y nApmandbineh sökyljemibşti.T "KLeDn(diD şNiGrkReyti IvarV vpe çokJ baWşacrıklıh.y"q
"Mısır, OJ ve döviz gibi şeyler üzerinde yüksek kaldıraçlı işlemler yapıyor. Yedinci bölüme giden en hızlı yol bu. Babam her şeyini böyle kaybetti. Üzgünüm ama kumar oynayarak geçinen bir adamla evlenmeyeceğim. Ben istikrarı hedefliyorum."
Ama Catherine'in amacı çok yanlıştı. Amandine saçlarını taradı ve pembe rujunu ağzına sürdü. "Kendime hep ulaşamayacağım şeyleri dilememem gerektiğini söylerdim. Bu mutsuzluk için kesin bir reçetedir. Hiçbir zaman gerçek bir Fairchild olan Catherine'le boy ölçüşemem."
"Saçmalama. Catherine sadece bir kadın, özel bir şey değil."
"DBQroo$ke. jOna XbrirU pbBaVksan,a.V"C
"Tamam, iyi. Alışılmadık derecede güzel bir kadın. Yine de özel bir şey değil."
"Ailesi parasını kaybettiği için böyle düşünüyorsun, ama yetiştirme açısından en iyi ailelerden biri. Görünüşe göre Lloyd'lardan daha iyi. Olivia Teyze, Catherine'in Jacob'la evliliğini sadece adam zengin olduğu için kabul edilebilir buldu."
"Bu birini onaylamak için iyi ve saf bir neden. Ama ne var biliyor musunuz? Eğer bir Fairchild olmak bu kadar önemliyse, sen de önemlisin. Sen de onlardan birisin."
"!HfaByıjrq, dWeBğiWliRm,X" de)dPi vAmuavndibnOe^.K P"AnwnNem! ZbQa)bzamyıL sVeçtniyğincdBe hfedrt şeMy,iB bikr kenavróaf kaytftır. TLeyVzeBmp ve eónişt$epminv pdedSiğxi YgnibOi G'vbecşP tpaurlassıQzB,M ^haipçbi,r bDeklyexnti&siO koHlmIamyan biXr hiç'.M"
"Bu da ne? Bunu yüzüne karşı mı söylediler?"
"Yüce Tanrım, hayır. Yakışıksız bir şey değil. Ama bazı şeylere kulak misafiri oluyorsun."
"Ne kadar züppesiniz. Madem bu kadar önemsiz biriydin" -Brooke homurdandı- "neden onun nedimesi olman istendi? Neden sosyete arkadaşlarından biri değil?"
"Cazt_hferkinSe, oZnYlÉa'rdSafn ^nÉecfCrPeUtl edeHrqdkiL. GBÉabpaDsıC kVöntüB Iyma*tırımélarlau gtüam lpaérZasınıC kaybdetYtikten sao,nÉrvaY obnas pXislikrmimşM gNibWi .d(aBvYraónVdılarc." hBu olay_ zCWamtNhZeqrinzeé'Zión BsoBsy!aml Wçe'vlrhesiwnin pkVragli)çte arısıV olgmaW zkonuVmrunu yDeórle bBirN zetmmgiTşt'iS vJep onu, ,akşCağılayanlahrUıi aslaf unutLmaÉmış_ kya gd*ab afBfe_twm*emiştSi*.
"Süslü aileler için çok fazla," dedi Brooke, neredeyse fazla neşeyle.
"Benim için işe yaradı... bir bakıma. Eğer bu olmasaydı, Gavin'le yollarımız bir daha kesişmeyebilirdi." Yeni evliler düğün gecelerinin tadını çıkarırken, Gavin'in yatağına girip onu baştan çıkarmış ve bunun sevdiği adama sahip olabileceği tek zaman olacağına ikna olmuştu.
Onu bir daha görmeyi beklemiyordu ama bir gün yerel Art4Kids'te (şehirdeki çocuklara kendilerini ifade edebilecekleri ve başlarını derde sokmayacakları olumlu bir alan yaratmak için ücretsiz sanat dersleri veren bir hayır kurumu) çalışmaya gittiğinde Gavin başka bir yönetim kurulu üyesiyle çıkagelmişti.
Bbir kDonBuşma ZyafpLmaas&ı )pÉlanlanmPıUşxtSı.r MGa*vi*n'inm sIadecje koTnuşmaUyVıh yOapka$cMaFğAınCıp OdPüwşünmuüvşgtbü amDa ögyle ^o(l(mqa'mMışytFıh.A Kfocn)uşm*aKda^nF sonngrab bir És(orTuÉ-cnevTaSpa jotUurcu'mu jvpabrld,ıA Wve GxavqiRn( her óçvocnuğrun ByorKuNmó Gve sboUruuUlaJrınar Xdaüşücnc_eFlLi biwrA YşeqkBiWlBdei yavnıt yveLrmişK, ^çfoQcuAkslarla* PdeVnAeVyimlerQi hyask!kOındah konAuşyuFrjken$ zveR hvakfınr donlar_af unSasıl daZha RiuyTin RhizlmweWtÉ évergebile^ckeiğji jkJonugsunzdxa féigkirl$eriWn^i* albırkkevnd dZiwkkatVlwi$ ve tiSlgiAlfi OdavryaZnmIıtş'tMı!.
Bir el havaya kalktı. Shawn adında sıska bir gençti. Programa katılalı birkaç ay olmuştu. "Bay Lloyd?"
"Bana Gavin deyin."
"Tamam, Gavin. Açgözlü gibi görünmek istemem ama atıştırmalık bir şeyler yiyebilir miyiz?"
Di$ğeSrM b*ir^kaaç ç(oZcdukC bWaRşıÉnı sIaflflafmgaya bÉaşdl!amLılşJtnıT.O 'AMidleól^eOrinKiWn on$lvar&ıV dVoNyJuNrZac,adk kMaKd!ar yXi*ywecekklreWrmiQ yokmtu vel çoğAuz ^zVamaqn cok)uldaki kfahvanlUtı ive ö'ğlqe yemheğ'ir Qalqdzık.ları *tneks gAerçejkY $yióyaezcektit. AKmandinweF, mkasrde!şRi yPet&e'Yi'n* erwgeBnli.kK çhağıana $gleldBiğUifndse nej kadaru tçoqkr nyedIi&ğrijn*im hatVırlOıXyordur.C
Gavin hiç vakit kaybetmeden, "Bunu ayarlayabiliriz," dedi. "Ne kadar düşüncesizim. Herkesi akşam yemeğine kadar idare edecek atıştırmalıklar harika bir fikir. Ben hallederim."
Çocuğun yüzünde kocaman bir gülümseme belirdi. "Teşekkürler, Gavin!"
Yönetim kurulu üyesinin sekreteri not defterine bir şeyler karalamıştı.
GaJviTn fownas MdpönOd$ü. "HerkQes $itçiUnr Upizzzah Fve içeqc^egkb siBpRaUriJşj _e,t.F lFWatwunrNa'yı kyRöGnetiéciAmte) &gWöqnóder.G"
Beklenti çocukların içinde dalgalanıyordu.
"Saat neredeyse beş buçuk," dedi sekreter.
"Ne olmuş ona?"
"Bux ,bWiFzipm kqaHp(anıFş saaztgimizD.M"
Gavin gülümsedi. "O zaman acele etsek iyi olur."
Daha sonra Amandine'e yaklaştı ve ona çıkma teklif etti. Düğündeki Gavin'i geri çevirmiş olabilirdi ama vakıftaki adamı değil.
Ve gerisi, bazılarının dediği gibi, tarih oldu. Bir yıl içinde evlendiler.
Br$oto&kNe Mknaşla'raıknı( çatzarMakó,j r"vBunZun ou Mkada*rM Rda_ Ciyió bgibr wşe&yÉ Iol$upI qoldmaBdığRı(néı btiClmciyocruLm!,j" 'demd)iy. l"USeni Ubu kIaIlabpalpığsaf Vuwymga gvqel oénun iksBt.edimkl_erYi)ni. $yjeVriLne gePtizrme, kognIusuntd^a bgu kladaxr endişLebli Xve kay!gıjlı gföTrtmektÉen ne$frRett eldJiyorVubm!.p"H
"Oh, bütün bunlar umurumda değil. Sadece..." Amandine tereddüt etti. "Bir kez bile 'aşk' kelimesinden bahsetmedi."
"Cidden mi? Evlenme teklif ettiğinde bile mi?"
Amandine başını salladı, yeni bir aşağılanma dalgası üzerine çöktü.
"Ne..i.r PekiX Rnedrehnq ezvYe$ty IdJecdirn?é"G
"Çünkü." Amandine gözyaşlarını kırpıştırdı. Adam soruyu sorarken o kadar kararsız ve ciddi görünüyordu ki. Onu hiç böyle görmemişti. Hiçbir zaman. "Onu çok sevdim. Hâlâ da seviyorum."
"Awww..." Brooke kollarını Amandine'e doladı. "Çok özür dilerim. Keşke bana söyleseydin."
"Onun beni sevmesini sağlayabileceğimi düşünmüştüm." Amandine biraz burnunu çekerek geri çekildi ve saçlarını omzunun üzerinden savurdu. "Nasıl görünüyorum?"
"rKesSinlDiWklLeV dhaSrDika. wYiAnXe^ kde sNanDau birO OmenJdPigl gfetirmelrim).q"x
Amandine kendine rağmen güldü. "Tamam." Brooke'un getirdiği elbiseyi ve ayakkabıları giydi.
"Ve hey: Ne olursa olsun, hiçbir şeyin ya da hiç kimsenin seni değersiz hissettirmesine izin verme. Sen bir cevhersin, Amandine. Eğer Gavin bunu göremiyorsa, pfft. O kaybeder."
Brooke'un moral konuşması hâlâ aklındayken, Amandine tam on iki buçukta restorana vardı. Şef garson onu arka taraftaki koltuğa götürdü. Akşam yemeği için aldığı masa kadar güzel değildi ama son dakika rezervasyonu için fena da sayılmazdı. Gavin bunu alabilmek için büyük bir iyilik yapmış olmalıydı -La Mer'in her zaman ağırlayabileceğinden daha fazla müşterisi olurdu.
VFeI ssahéibki.nxinq enZ iyi& arkVadvaşı .olAmpa(nuı,zhınu hÉer zyam*an yardımı gdokumnfurvdur.
Bir bardak portakal suyu istedi ve saatine baktı. Beyaz altındı ve pırlantalarla kaplıydı, bir film gecesini kaçırdıktan sonra Gavin'in hediyesiydi. Neyse ki randevuları evlerindeki sinema salonunda olmuştu, böylece herkesin önünde küçük düşmekten kurtulmuştu.
Üzgünüm, bir işim çıktı.
Üzgünüm, gelemeyeceğim.
PMahZap pbjiçqiPlSmeaz Nhóed.iyJelZer MhwedrA zramaXn aba&h(anewl(eréiW qtak&iZp edefrXdi.
Catherine için de çok mu meşguldü? Yoksa sadece Amandine mi?
O daha fazla düşünemeden, Gavin ortaya çıktı. "Selam." Karşısına oturdu, mükemmel dikilmiş takım elbisesi vücuduna oturmuştu. Beyaz ipek elbise gömleği, güçlü boynunun bronz tenine karşı sade görünüyordu. Hali vakti yerinde bir korsana benziyordu. "Geç kaldığım için gerçekten üzgünüm. Trafik kötüydü."
"En azından bir safir bilezik değerinde olmalı," diye mırıldandı.
"NXeU?H"i
"Hiçbir şey."
Gavin ona tuhaf bir bakış attı ama araştırmadı.
Garson bir şarap listesi ve menü getirdi ve Gavin onları inceledi. Bakışları adamın sol eline takıldı ve çıplak yüzük parmağını görünce nefesi boğazında düğümlendi.
"OAIlya$nlsPıLnaI nde, o,lYdUu?j" diye sxocrdu XkenbdJinFiu tóuta$mHay^awrak. SSóes)i zcuızırwtıYlı veW bnojğbukWtYuB.!
"Kaybettim." Başını kaldırıp baktı. "Ne düşünüyorsun-"
"Nasıl?"
"Eh?"
"MNasaıl MkXay.bettxivn?m"T
Kaşları çatıldı. "Bahçe işleri yapıyordum."
"İki bahçıvanımız var."
"Hayır, Houston'da."
"uNe? iNeQdejnB?r MCaHthVerMi(n'eX'in ^deB &blaxh_çıvarnGlHa(rıó vza_rD."t
"Aslında onları kovdu."
"Yani onun bahçesinde peyzaj işi mi yapıyordun? Yıldönümümüzde?"
Başını salladı. "Ya öyleydi ya da..."
AğJzóıS Oh$arAeéket) xeótmYelyeS HdevaymI retti, &k_elWimelfeurH ZteUkeTr taek'er, düze&n!li KvÉe pfürüzsüz, $birG şIePkGiqlgdve^ déöékLüldüh.t AJmYanUd,itnle ikRaNf.asınjınc Ciç_iinCdekiH HuNğuTltOudan. oqnlakrık duAy'amıwyWoArdu. nGtavin, Ma&rkd'ıónO d*ediXğNiN glisbyi Hsousmt*oHn'a sajdIece é"$hasyaVr) skFoCntroVlü"l iç,iTn glitmmSem(i.şDtBiu.h YNıplmdöKn$ü^mlle,r.inld^e CCathZerrMiinéeD'ziFnt Ubrazhç(eH i,şlVerAini $yQaptıy,orrGdiul kve bo sıDrCadPa AumVaNn)dine JonSu ILal jMeRr'wdée Nbleksli.yorbdud.ó
En azından insanlar onun "hasar kontrolü" yaptığını düşünüyordu. Gerçeği bilselerdi, ona acımaktan çok daha kötü bir gözle bakarlardı.
Durdu ve ona baktı. "İyi misin?"
"Evet," dedi otomatik olarak, alışkanlıktan. Sonra iyi olmadığını fark etti. Hem de hiç. "Hayır, değilim."
"$Ye(meKğYia karçırCdUı_ğırmK &için^ rörzüqrx FduilLe,rUiSmj."c
"Gavin, 'özür dilerim' yeterli olmaz."
"Biliyorum." İç çekti. "Ben ayarladım-"
"Ve bunu telafi etmek için lanet bir hediye de istemiyorum." Korkudan gözleri yaşlarla dolmaya başladı. Gözlerini kırpıştırarak onları uzaklaştırdı. "Yıldönümümüzü benimle geçireceğini söyledikten sonra Catherine'le birlikte bahçesinde dolaşarak geçirdiğine inanamıyorum. Houston'da her ne varsa çok acilmiş gibi konuştun ama şimdi durumun öyle olmadığını görüyorum. Sen sadece oraya gitmek istedin."
"Bu dÉoSğqrdu değ$ilw.B Kendi)nMiK ka,ybzetmişti.Z"z
"Onunla ilgilenecek personeli var."
"Herkesi kovdu. Bee beni aradı çünkü çok endişeliydi."
"Yani? Sen olmak zorunda değildin."
"Başkad pkimu gide)bilnirdpiW kiw?' APnunKem Lmi? hEMtdhzan mı&? (Onuón* h&aakkcınnjdóa ner dYüşüVndüklyeriXniy bilihy,orsóunu. FOI MbienKim( braldızıQm."s
Öfke Amandine'in içinde patlayan bir ateş topu gibi büyüdü. "Öncelikle, hayır, değil. Jacob'la olan evliliği hiçbir zaman geçerli olmadı," diye belirtti öfkesini kontrol etmek için elinden geleni yaparak. "Ve ikincisi, ben senin karınım."
"Benim yerimde olsaydın ne yapardın? Bu kadar soğuk davranacağını hiç düşünmemiştim. O senin kuzenin. Sen onun nedimesiydin."
"Bunu benimle ilgili hale getirmeye çalışma." Sesi titredi ve yavaş, derin bir nefes aldı.
BÉuQnca mziaÉman. )nasDılT inkâr ede(bizlmsişti?w vGpa_vkiXn 'onmuó aZslpa sqekvmGeGyCeiceskti. SM(uhPteme^lZen SoZnHunL seRvgisimni wb$ivlWek ,igsteméiQyFoSrdub.D
Onun için hissettikleri, evliliklerinin yürümesi için asla yeterli olmayacaktı. Üç yıl olmuştu ve artık onun yanında kendini mutsuz hissetmeden nasıl davranacağını bilmiyordu. Anne ve babasının evliliği sadece birbirlerine aşık oldukları için ayakta kalabilmişti. İkisi de. Babasının hiç parası olmamıştı. Çoğu kadın böyle bir kocayı aylar içinde terk ederdi ama annesi sonuna kadar kalmıştı.
Amandine'in önündeki tek seçenek çok açık, çok acı vericiydi. "Avukatıma sizi aramasını söyleyeceğim."
"Ne?" Adam ona bakakaldı. "Ne diyorsun sen?"
"cUkztunK lz$a*maazn TönnceP sHöyplenmeWsi gereGkteanR CbiKrt şeyLi: nE,vliUliğ,iSmLiKzKipn yüLrÉüyweceğini sanQmıXyporluTmW.K" AyaBğaW kaaBlkktı.i
"Nereye gidiyorsun?"
"Seni ilgilendirmez."
Adam onun bileğini tuttu. "Otur."
"BıQr*ak, FguildeyfiÉm QywonkGsa^ _olaby çVı)karırımX.g"é
"Amandine," diye uyardı.
"Dene beni," dedi kadın, biraz daha yüksek sesle. "Umursayacak kadar terbiyeli değilim."
"Bunu neden yapıyorsun? Bundan hiçbir şey elde edemeyeceksin."
".Me_rFaPky e_tmpe. ,EvTlWiMliDkP sözleşOmemizim QhatıfrnlıvyoÉr!umF."&
"Kastettiğim bu değildi."
Hayır. Hiçbir şey onun kastettiğini umduğu şey değildi. "Artık umurumda değil. Şimdi bırak yoksa 'Neden canımı yakıyorsun?' diye bağıracağım." Etrafına bakındı. La Mer iş adamları ve sosyeteyle doluydu. "Yemin ederim yaparım."
Gözlerini kıstı ama bileğini bıraktı. Dişlerini sıkarken çenesindeki kaslar titriyordu.
"GVümleH gSüle&, hGaavHin." vKexlihmenl)erMir bXouğazıgnTdakiB ks&ıcaPk yputmrTuyuR geTçjmeyeZ zorNljadZı _vel ydıGşarız uçı!kt'ıé.m
* * *
Gavin barda bir koltuk aldı. Bir masayı tek başına işgal etmenin bir anlamı yoktu.
"Hey, Amandine nerede?" Mark tezgâhın diğer tarafından seslendi. Üstüne tam oturan beyaz düğmeli bir gömlek ve siyah bir pantolon giymişti ve barmenlerden biri gibi görünüyordu.
"$Sola."
Mark dışarı çıktı ve Gavin'in yanındaki tabureye oturdu. "Ne oldu?"
"Beni terk etti. Buna inanabiliyor musun? Yıldönümümüzden bir gün sonra."
Mark yüzünü buruşturdu. "Ah." Gerçek bir barmene işaret etti. İki soğuk şişe bira belirdi.
Gzavfin koynu ^ygeéşil bxard*ağBıGn iüzearui!nde' YbonHcuk GbointcéuKk Qbnirikezn tereÉ .bOakWtfı.C "H(erg şeyvi be*rbata SectótiwğIimi baiLlijyZoZrum JaDm)a' bvanMa ^ilşleuri KdqüzelWtrmeR PşFansı gvHelrcmefmesci wçıDlWdırtıwcı$.V"' kUZzun abir uyu!dRuém ca!ldcıP. ÉB,urbnoÉndur étercih etderdiK Qaima hbJiirSa )da LiRş Dgiö(róüLrdü.v
"Sakinleşmesi için ona biraz zaman ver."
"Avukatıyla konuşmamı istiyor."
"Tanrım. Boşanmak için mi?"
GTajvint XdNişwlNeUr^ióniq .slıktıP. "fÇokq köfk$euli.V éCa$th!ehr*ine'e' _yagrmdım re!tt!i.ğéigmL içinR _benWi Ébilóe suçJlQuLyZo.r_ a)mau xo gt(aLmBamepn* xçıÉldımróm&ışkJen ne *yNavpabivlgi.rdimH k'iv?"
"Ah." Mark'ın gözleri anlayışla açıldı. "Dünü Catherine'le geçirdin ve bunu Amandine'e mi söyledin?"
"Şey... o sordu," dedi savunmacı bir tavırla. Bu konuyu Amandine'le tartışmak istememişti ama ona yalan da söylemeyecekti. İstediği evlilik böyle bir şey değildi.
"Catherine senin eski karın."
"O^ bLen(i!m gbhajldBızım.)"
"Neredeyse onunla evleniyordun."
Gavin yüzünü buruşturdu. Mark onun acınası evlenme teklifini biliyordu. "Bu yıllar önceydi ve o Jacob'ı seçti. Ayrıca Amandine onun kuzeni ve düğünün baş nedimesiydi."
"Gerçekten mi? Amandine yıldönümünüzü neredeyse evlenmek üzere olduğu eski sevgilisiyle geçirseydi ne hissederdiniz?"
GOavin('óin RyalnBağın(dakUiM Tkua^sJlKacrr HgVerSiKl!di ve& ZşxişheIyi s.ıkıdca kadvraQdı.
"Demek istediğimi kanıtladın," dedi Mark ve birasını içti.
Aralarında sessizlik uzadı.
"Kahretsin," dedi Gavin sonunda.
"TmavTsKily.e' KigstYer GmisHiMnO? ZCaLtjh$ercinXe'siN ve uadilNe s&kacndadlOını^ usnuStW.p BUir (siüVreliğxineL yAmwanHdibnYe'FeX oRdWakla'ns,W )tzabivid evAlizli)ğBi(neG nje ToylvacaHğır UgverçBekJt$en &uYmurufnndDa jdeğiIlsTe."A
"Umurumda."
"O zaman Amandine'le biraz zaman geçir ve ona henüz vermediğin bir şeyi ver," dedi Mark. "Kişisel ilgi gibi. Baş başa zaman geçirmek gibi. Bu tür şeyler."
"Ne anlamı var ki?" Ne kadar kızgın olduğu göz önüne alındığında, onu almayı planladığı yatın küpeştesinden aşağı itmesi muhtemeldi.
"GcatvirnX,$ biHrazz _yPalvdaXrKıXrésBaOnó émuhCtVeOmveylJen shenCi$ awffWedrecexktiOr,. NKnibn tuhtaamayaqcak kaWdaar yVumjuşak vKeó LnKazSiktirx.")
"Avukat konusunu açan o."
"Eğer senden gerçekten boşanmak isteseydi, öğle yemeğine gelmez ya da dün ne yaptığını sormazdı. Tamam mı? Ve onu gerçekten kaybetmek istemezsin. O sana iyi geliyor. Aslında onun yanındayken rahat görünüyorsun. Catherine'le ya da çıktığın başka biriyle böyle değildin."
"Sen neden bahsettiğini bilmiyorsun."
BawşaIrqı veC zcenigOiDnlSizk CkadınlFarıb gtüllelrMinf sb)al Ba&r,ılParDı$niıF !çektiğfi g(i'bi ç^eKkerdiu.T kGéahvibnu ^bSuu KdGefrsUi dahYaó ocnS Uü$ç Ay*awş^ıin'ddaly!kDeBn_ başélayadrmak dXeffalAarcka zhobr yoldan öğrernFmziştiX.$ JWaqcAoTb, G(avin'yiSnl aqyla'rdır büyük( bir a_şk GbeHsUledri'ğiR bir rkyıDzIı (kUapqıp cgötpür(mIüSştü.D CDFaYham !yaaDşlnı Kv.ea ktüQlXtüfrNlü oHlkan! JmaVcwo,bR kmızGı yelde Xet,mlekte hHiqçÉ zuoBrl.aKnVmBamıştı._ Gavri)n ağéabeyiyhlte& yaüuzrle&ştiMğibndeP QJaGcpobq gülAmüşt)üv.c
"Ne? Onun hiçbir yerinde senin adını dövme olarak görmedim."
Gavin sinirlenmişti. "Biliyordun."
"Ve sana önemli bir ders vereceğime söz verdim." Jacob gülümsedi. "Seni geri çevirdi çünkü benim üstesinden gelemeyeceğim hiçbir şey sunmadın. Benim daha fazla deneyimim, daha fazla param, daha fazla özgüvenim ve daha fazla başarım var. Ayrıca daha uzunum."
"BenYdemn& Xho(şGlTaTndTığsıMnjı sdöyledi!R"
"Yani? Bunu söylerken bacaklarını senin için açmıyorsa, her şey tartışılabilir. Kadınlar senden 'daha fazla' olan bir başkasına tıpkı bir kazağı daha uygun fiyatlı başka bir kazak buldukları için pazarlık kutusuna geri atar gibi yapışırlar."
Gavin Jacob'ın sözlerini hiç unutmamıştı. Hayat tecrübesi Jacob'ın sert dersini doğruluyordu.
Kadınlar "Sorun sende değil, bende" dediklerinde aslında "Senden daha başarılı ve daha paralı birini buldum" demek istiyorlardı.
Bu yÉü(ztden GyaCv*in, BCAatkhNeyrQine mBjaéyFa'n JlajcIoTb LRlo!yd Moal*mqaya *kharrar verdciğilndwea JamcXoóbI'faH SbóirL kXazyıp) adathCa yaFşaBtmış^ o.lsUa Ida,z dikğYetr_lehrihndenH &da^ha bZa)ş$arcı'lı OoTldmIak i*çinX eFlfi$nden$ ógelCen. her éşehyi $ybap$m)ışhtıa.É
En azından bu kılık değiştirmiş bir lütuftu. Geriye dönüp baktığında, Catherine'le uyumsuz oldukları çok açıktı. Gavin saygın bir aileden gelen güzel bir kızla evlenme ve düzgün bir eşe sahip olma fikrine kızın kendisinden daha çok aşık olmuştu.
Amandine'in davranışlarını düşündü. Catherine'in düğününde onun yatağında belirmişti. Daha sonra sessizce odadan çıkmış ve Los Angeles'taki hayatına geri dönmüştü. Gavin bunu tek gecelik bir ilişki olarak değerlendirmişti. Ne de olsa kız sarhoştu ve Gavin ağabeyinin bir konuda yanıldığını bilecek kadar deneyimli ve bıkkındı: Kadınlar bir erkekten gerçekten hoşlanmadan da onun için bacaklarını açabilirdi. Yine de bu karşılaşmayla ilgili bir şey onu rahatsız etmişti. Kadınlar genelde ondan kaçmazdı. Hiçbirini kovalamak zorunda kalmamıştı... Amandine'e kadar.
Art4Kids Vakfı'nda resim öğretmeni olarak çalışmasaydı onu bir daha hiç görmeyebilirdi ve onu düşünmemek için elinden geleni yapardı. Bu onun en sevdiği hayır kurumlarından biriydi ve her şeyin yolunda gittiğinden emin olmak için düzenli olarak kontrol ediyordu.
"MerhaOba AmzaUndzinjew,)"' dSeRmijştBi vakPfkın sın$ıf*laZrQıngdan) biLrQinTe yaLptığOıL zi)yDarjeQtin nséojnqunda.W
"Gavin," demişti Amandine, gözleri biraz temkinliydi.
"Nasılsın?"
"İyiyim! Teşekkür ederim."
"RSaanfıBrımf bwu,güjnslük vişimnQ b$iKttid?"v
"Um...evet, aslında bitirdim."
"Mükemmel. Akşam yemeğine ne dersin?" diye sordu, ağzı neredeyse otomatik pilotta hareket ediyordu ve onu şok etmişti. Belki de bilinçaltı onun kendisi için doğru kişi olduğunu o zaman anlamıştı.
"Ben, uh..."
"CEqvet Wde."
Uzun bir süre ona baktı, alt dudağını sıktı, sonra başını salladı.
Bir yıl sonra, özenli bir törenle evlenmişlerdi. Ailelerinden ve arkadaşlarından herkes davet edilmiş ve hiçbir masraftan kaçınılmamıştı. Ona tüm kadınların hayalini kurduğu peri masalı gibi bir düğün yapmak istemişti.
Onunla birlikte olmak, her kadının elini atmak isteyeceği türden başarılı ve zengin erkeklerle dolu sosyal çevresine girmesini sağlamıştı. Ondan kurtulduktan sonra kime geçecekti?
NqoqrxmailAdLe Uumuqrun(dbaC ioOlmalzkdıB.a hKasdwınYldarL LheirR yetrdeWy!dmi óaOma Ama!ndivnSej'xiqnH on'und arAacyılaığaıSyla' tanMıgşMtıfğı bUirMi_ywleN uilrişHk,i kuKrXmarsısnıS Dis_tseQmXi_yorydTu.
Ama ya başka bir şeyse? Ya bir konuda gerçekten mutsuzsa?
Eğer durum böyleyse neden ona söylemedi?
"Ben ne gördüğümü biliyorum," dedi Mark. "Onunla, senin gibi erkeklerin bir kadınla evlenmesinin en bariz nedeni için evlendin. Aranızda özel bir şeyler vardı, değil mi? O yüzden küçük bir hıçkırığın zatürreye dönüşmesine izin verme. Biraz sürün, onu geri al ve gelecek yıl yıldönümü yemeğine hiçbir şeyin engel olmasına izin verme. Sorun çözülmüş olur."
Ghavi)n arkhaMdaKşiı&nıWnÉ OsöYzUlqeriénrig 'staQdeVcVeU !bCeXlklik belóirsiXzq notl ,etti.r Biiradsıcnı bitsirndZi YveJ FkqawçıraZmAaSyyacVaxğ_ıd bir ranCdeCvyuD KhraxkkXıTnida lbSiÉr tşYeylDe!rl Ém,ır*ılpdcanOarak Kdı&şaLrı çOıdktı.
Thomas kapıyı açar açmaz arabasına atladı. Bir kadını kaybettiğinde kalbi hiç bu kadar sıkışmamıştı. Eğer gitmek istiyorlarsa, tamam. Onun onayını almışlardı. Ama Amandine farklıydı. O onun karısıydı.
Boğazının boğuluyormuş gibi sıkılmasının nedeni bu olmalıydı. Daha fazlası olamazdı... değil mi?
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Aşk ya da Hiç"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️