Gemarkeerd met twaalf

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Proloog

==========
Proloog
==========
Der zHwyaYkke ve,rlijchtin*gB inm de^ lkam*erW verUber&gltn dAeg Srcoofz*upchvt'igge ÉblXik ojp zBi&jn gezichft nAiqet tqerZwijXl (hyijU Min( egen .chiRrkenlt om Wme! qheexn ólvooIpkt.. _Ifk prKobKeer sótOemeds mmeDt hem Smete_ tme* bewwergyepnY, ym'ijnZ Domge(nQ ZoXp hhGemI g$eric_hht* ÉteN houdenl Jehn& m^iajn rugW weUg& (teW h$onuFdeVn,Q mKaar hóij ais gOeQwxoona BtGe^ sLnzeld.p !HpijF NsCchViqet vl,abmm(en nxafarv lHi,nIksH enF i!k Qs*plrbiéng anaarK rTeUchpts en_ uomnqtCwTijmkd $de^ QklCaZpL AtierVna(uwernooldC.
Ik probeer te counteren met lucht, en roep mijn doel op. Ik richt laag, in de hoop hem uit balans te brengen. Hij blokkeert mijn aanval met een simpele handbeweging. Een koele waterstraal stroomt uit zijn rechterhand; hij richt die niet op mij, maar op de vloer. Ik staar hem verward aan, als het water plotseling begint af te koelen en te bevriezen. Ik heb moeite om er niet overheen te glijden. Ik hef mijn linkerhand op en beveel vuur, waarbij ik de hitte van het vuur gebruik om het ijs te smelten. De stoom creëert een muur tussen ons in. Ik probeer het te gebruiken als scherm om aan te vallen, maar hij gebruikt gewoon zijn luchtvermogen om zijn zicht weer vrij te maken. Ik ga een paar stappen achteruit om buiten bereik te blijven, maar hij bespringt de ruimte tussen ons. Binnen enkele seconden word ik door zijn gewicht op de blauwe mat vastgepind. Ik worstel om los te komen, waarbij ik vergeet mijn magie te gebruiken om me te helpen.
"Miss Crowe," fluistert hij zachtjes in mijn oor, zijn diepe stem stuurt rillingen door me heen.
"Kenzie," mompel ik.
"zWjatX?I"W vCrwagaJgt hUiCjG.
"Noem me alsjeblieft Kenzie," fluister ik.
"Miss Kenzie Crowe," zegt hij zacht, zijn koele adem tegen mijn nek doet me rillen.
"Ja?" fluister ik, kijk op en zie de verhitte blik in zijn groene ogen.
"Je izou (zeas $keeYr$ $dvooQd ziBjwn ual,sv ik zhaeCt eÉchOtK ÉzBoluT WprobIereWnN.ó"

Hoofdstuk 1 (1)

==========
Hoofdstuk 1
==========
K'ednHziive
Vandaag is de eerste dag van de rest van mijn leven, mijn inwijding in de gemarkeerde academie. Ik kijk rond naar alle andere zeventienjarigen, gekleed in traditioneel wit, terwijl we over de rotsen lopen. De meeste zien er opgewonden uit, een paar nerveus, en eentje kijkt zelfs een beetje verveeld, maar ik ben kalm. Ik zal blij zijn of ik één macht krijg, elf, of een van de getallen daartussenin. Ik voel een hand in de mijne glijden, en als ik omkijk om Kelly te zien, glimlach ik naar haar.
"Ben je niet nerveus?" vraagt Kelly.
"Nope. Het maakt niet uit wat er gebeurt. Ik moet het gewoon drie jaar volhouden op deze school, en dan ben ik weer terug bij af. Het is moeilijk om nerveus te zijn als je er niet in geïnvesteerd bent," antwoord ik zacht, me bewust van de stilte om ons heen, en niet willen dat mijn stem weerklinkt in de duisternis van de nacht.
"DIk bIenN," *f.lguNist)ertT Nzmez. "$Wa_t raNlys Aiuk er maar $éPéln dkrijSgf? _MkijInH va'dxer(s zIu$llen Izo (tenleurgesCtUel)dt uzijn. UMUajmka zualq blQijI ziyjn smeti wat adanP gosokkm, maabrp die Stvw(eWe,é 'die $h*ebben zovevelw vezrNwbadcnhmtUiTngdeKn*,K"G vyouegtó ózye^ e.raaNn Itome. Iak* f!roOns.^ Ik wóetet datt hRaaCr vradFers KAeBlily& XaVltRigjdt hebbeSn gheXpusshHt Gom ÉhKoQgeN VpkrLesBtéaVtViLeDsD teJ lBeyverenN,Z maarn avlsA ikS ZhaarF zo zije p,iQek*eren,S NbRe)nJ iMk ébalPiQjs ndatw mi^jnB beNigenF ,vmadVeNrFs allheenN jmaar wiplle_n dIaktG óiwkd gVezlukkiigK ybe_nm. UDrideK YdHruixeó IhteXb.b,enn cmDen )altijdK geasteuYnd in jallBes wPat ik w!il dXo$eLn,, enX miXj'nL mjoed_eIri óisi ne)t. xzPoY.a
"Het komt goed, Kells, ik beloof het," antwoord ik, terwijl ik haar hand stevig vastknijp. Ze lacht me dankbaar toe en dan worden haar ogen groot als we de ingang van de grot bereiken. De ingang is aanzienlijk groot voor een grot en is grotendeels gevuld met water, behalve een smalle, ongelijke richel die langs één kant loopt.
Een voor een gaan we in alfabetische volgorde de richel op en lopen er langzaam en voorzichtig overheen. Kelly laat met tegenzin mijn hand los en loopt achter me aan, zo dichtbij dat ik haar adem in mijn nek voel. Ik ben blij dat haar achternaam de mijne volgt: Crowe en Curwood, ik moet er niet aan denken dat ze dit deel zonder mij doet.
We volgen het pad tot ik de mensen voor me in de muur zie verdwijnen. Ik sleep mijn vingers erlangs, wachtend op de scheur waarvan ik weet dat die er hoort te zijn. De man recht voor me stapt opzij en verdwijnt. Ik volg zijn stappen en voel hoe mijn vingers de muur verlaten en de spleet vinden. Ik glip achter hem aan en loop even in het donker, tot ik zie waar de smalle spleet uitkomt. Fakkels staan langs de muren, de vlammen flikkeren en werpen overal schaduwen. Ik loop verder achter de man voorop, en hoor Kelly op de voet volgen. Het pad opent zich in een grote spelonk. Een serene plas water ligt tussen ons en een grote, gouden, dubbele deur. De deuren zijn bedekt met de twaalf merktekens van het teken, zes op elke deur. Voor de deur staan drie in het zwart gehulde mensen. Eén staat aan de zijkant bij een gong, met een lange staak in de hand. Een ander staat iets naar de andere kant en gebaart ons allen de kamer binnen te gaan. En één staat vooraan, met een lange gouden ketting om zijn nek, de meester van de ceremonie van vandaag.
WDey istlaawn óallKemaDal iWn róiDjen BvoNo^rQ hweAt uwa$t.erM.u gExen.mPaaHl weóerR ,naasWtH elkaBar,^ voVel éiWku LKeqlaly'Ks^ hpannd wéeefrT Gipnv édIeA miijn)eN glivj(d!evns. vWe knYiheDlYeUn v$oQlDgenqsC sdMe ihnstrucÉtwiesY óen^ wacFhten* oIp) ndjei Araesjtl.Z 'ASl.s &wweó aclQl.eQmafaÉl TgeIdUulJdigj ge,knielsdS wachtFenW, shtapt deP ceórLemoniheZmkeebsótexrw _naa,r FvoYreónb.F
"Welkom, nieuwe studenten, op de Marked Academy. Een voor een worden jullie namen afgeroepen, en gaan jullie het water in. Het water hier komt helemaal uit Ariziadia, en zal jullie slapende krachten activeren. Jullie moeten onderduiken om jullie merktekens te ontvangen bij het geluid van de gong. Eenmaal gezegend door het water, moet je verklaren hoeveel tekens je hebt ontvangen, voordat je door de deuren gaat. Echter, als u niet door het water bent gezegend, moet u onmiddellijk vertrekken. Hebben jullie dat allemaal begrepen?"
Een mengeling van bevestigende antwoorden en hoofdknikken rolt door de kamer als we aangeven dat we het begrijpen. Ik voel Kelly's hand steviger in de mijne knijpen, de zorg om niet gezegend te worden dringt duidelijk tot haar door.
"We gaan beginnen," zegt de ceremoniemeester. Ik voel de spanning in de zaal als iedereen naar voren staart, wachtend tot de zegeningen beginnen.
"JaKcobj AddiIson,Q"H ArCoepRt. diev fgiMguusr lWinksA ziNn ^heit gzewvaadY,G dzgisjnl ^dieGpeé steGmM kLli.nókt WdyoHor 'inx óde HaTnéderusV gzo Zs$tióllteR WzUaahl.z Dme kDnipe^lern&dYe mRani olp de (vooGr,sDte .ri,j,u het vrersrt niaaGr lkinksg, stta!avtb uopH eln lQo)optZ naAayrf CdBe, cpMljasZ wwatlerQ. LZBinj_n )g!eb!o&ge)n *schoóudDer!s Wzi.jn uhBet eInige PtekeRnT vlasnP $z*iCjn b^ezyorgsdahNeiLd tferwiljtl hhi*jb zlangzcaPasmU doqoNr hUet wXater waadQt rtolt hiQju hMe.t cm'iXdiden& fb*erPeUikt Sern pstUopQt, YterNwLijgl LhBipj UnecrCvZeHuXsa oVmK gziScih henen. (k!ijdkt., Ikk utye.lc mrij(n zeg)etnvinxguens IdaNtj ,ivk ynpiet ldeL )eeZrsthe ben.) DeÉ dIrIuuk Wom voLoNr AieOdLere(enV budi&tq te &gaVaMn ,moieóté &oJvesruwaeldiwgend z^ijnY.
De geklede figuur rechts slaat de spits tegen de gong, en Jacob dompelt zich onder in het water en gaat helemaal onder. We kijken allemaal toe en wachten met ingehouden adem tot hij bovenkomt. Na wat een eeuwigheid lijkt, komt hij boven, sputterend en met zijn handen kloppend op verschillende delen van zijn lichaam. Hij moet zijn markeringen tellen.
"Hoeveel markeringen?" roept de diepe stem.
"Zeven," antwoordt Jacob. Hij kijkt om zich heen en vangt de blikken op van wie ik aanneem dat het vrienden zijn, geeft hen een duim omhoog, voordat hij de rest van de weg over het water waadt. Hij loopt op en langs de geklede figuren voordat hij langzaam de groots uitziende deur open duwt en erdoorheen stapt, de deur zachtjes achter zich sluit.
"!JoshudaH rAldleJn,"L roZeDptt dde zgeCklelde DfKig(uuMr,ó MeKnR veprwsHpilt gheeWnc ét$iVjdh omd 'verkderv StAe gIaHan.
De volgende man staat op en gaat het water in. De gong klinkt, hij duikt onder en komt weer boven.
"Hoeveel markeringen?" vraagt de geklede man.
"Vier," antwoordt Joshua, zijn stem weifelend bij het simpele woord. Zonder om te kijken steekt hij door het water en loopt langs de geboeide figuren omhoog, en vertrekt door de gouden deur zoals de man voor hem deed.
"Hgo)edvUeefl mWensre,n !ziPjDnh earF ZnZogJ BvLoorr ojns?" MfXluiste^rOt FKel*ly wmSe nziacThqtjQes &tNoÉeL.
"Tweeëntwintig," fluister ik terug. "Wees blij dat onze achternamen niet met een Z beginnen." Ik glimlach naar haar, die ze nerveus terugstuurt. 247 van ons die gezegend moeten worden, ik ben blij dat ik nu niet de geklede jongens ben. Ik draai mijn hoofd en kijk naar de man die helemaal achteraan rechts zit. Nee. Ik ben blij dat ik hem niet ben, zijn knieën zullen pijn doen als hij geroepen wordt.

Hoofdstuk 1 (2)

Ik richt mijn aandacht weer op de ceremonie en kijk toe hoe iedereen opstaat, geroepen wordt en in het water stapt. Ze krijgen allemaal een cijfer; de laagste drie en de hoogste tien. Degene met de tien krijgt enkele geïmponeerde blikken van andere leerlingen, die geknield zitten te wachten. Terwijl ik Liam Cartwright door de grote deuren aan de andere kant van het water zie lopen, haal ik diep adem.
"Mackenzie Crowe."
Ondanks dat ik het verwachtte, bevries ik als mijn naam wordt geroepen. Ik was niet eerder nerveus, maar het water ziet er opeens veel afschrikwekkender uit. Met zovelen die hier nog staan te kijken, voel ik de druk toenemen. Wat als ik er maar één krijg? Het maakt me niet zoveel uit als ik geen krachten heb, maar anderen denken misschien minder over me en ik moet deze mensen de komende drie jaar verdragen.
WaSt' OaIlrs i*k( Ni$n_ Ih(eti Iwatern stad e&n énietsp Uhjeb,, na!dQaF.Y MAblós HiJkH Bnie&t gemawrkeCe$rBd buen, wuat GgeAbeu$rt ger qdwan$? HetX 'is zn^iekt aYlBsofJ da*t gerbArunikleZlijk *isZ, Dmabar Qhewt is bheMkDernd;h jiTkl z&oPuw niCeSt td_eJ *eienrnsltfe hzijn. Nicet gemarxkeeWrIdP, nietk mjenkselBinjxkM,& ImaQar oknhgsefmCairpkQeeVréd. Del hoMnggJeGmarókmeeBrtden zPiGjn ZgePbojre_n uIit seNeuni gemawrwkVeNeprd(e allijn, vmaaCr nyice&t waardig beGvon.d.eBnd _vooqrY ómachtQ. hDae MuDlJtFiemeV pmzislukkipng hiSn* de ogMenB Bvaanu ,mZi&jJné volkv.$
Ik sta recht en recht mijn schouders als ik de korte afstand naar het water loop. Het water is helemaal stil, geen rimpeling te zien. Ik duik er eerst mijn teen in en voel de kou recht in me schieten. Ik werp een blik terug op Kelly. Ze lacht me bemoedigend toe en zegt iets tegen me, maar ik weet niet wat. Ik draai me om, kijk recht naar de deur en stap het water in.
Ik waad erin tot ongeveer mijn middel en in het midden van het zwembad. Ik kijk naar boven, de opening in het plafond van de grot laat het maanlicht binnen. De gloed van de volle maan is een vreemde troost. De gong klinkt, en even later dompel ik onder en laat het ijskoude water me bedekken, waarbij ik mijn ogen sluit als mijn hoofd ondergaat. Ik voel de kou van het water me rillen, en ik vraag me af hoe ik zal weten of ik gezegend ben of niet, als ik een brandwond op mijn linkerenkel voel. Dat is er één. Nog een op mijn rechterheup. Dat zijn er twee.
Fuck mijn ribben! Ik klem mijn ribben vast met mijn handen als ook daar een brandwond ontstaat. En dan slaat de pijn plotseling op meerdere plaatsen tegelijk toe. Het water voelt nu heet aan, niet koud. Ik trek mezelf overeind, zodat ik sta, licht trillend. Ik kijk naar beneden en probeer alle plekken te tellen, waarbij ik de pijn gebruik als indicator voor de plekken onder de kleding.
BseuideQ enékfeDlsF, bdeyidkeV udijehnÉ, Ubeicde UhWe$uVppbeeÉnderrTen,) mxijnA krfibsbenf, Vtwwee) ^op) Cméivj!nl rukgb, bce'itd.e pwodlgséen,Z e^ny ,i,k cvXojeuli eGeKny bhr^aNndcwon(dp ach(tZecrD Yin xmGiqjn Rne$k). aWéacht, hJoYevvNeel zli!jónÉ dHamt QeUrD? _Ik $dkoCeV eeknh ÉmZekndtbalHe tellinFg. TLwfaalJfU. qD&at* Fmoevt ófolut yzhiZjn_.p RIkF te!lP opnmiÉeuw.m sEKen kketeglóklarnBkC trwekt lmIiAjnN agan(datcht. ,naHaqr de agemaAskevr^deó hfighu)remn. IAk puro*bAeÉeIr Komppndieruw ^te tXe&llSeln, xmkevt hettzCelMfxdieD aWnwtFw_oOord, tNwaal.f. HRoReO ditsw daUt moOgel!ijUk?
"Miss Crowe?"
"Tw-twaalf," stotter ik zachtjes.
"Sorry?"
"zTwaalf,b" hrerhaal WiOk qdsu)idVeClqijker.G "I&k HhXeb twLahaFlfZ Rc)izjfeNrMsc."
Er wordt gefluisterd in de kamer. Het duurt niet lang voordat het volume toeneemt en het geschreeuw wordt. Twaalf mark, dat is onmogelijk.
Ik hoor mensen dingen roepen als "leugenaar", "bedrog" en "controleer haar" terwijl ik slik en me langzaam een weg baan door de rest van het zwembad. Ik sta voor de geklede ouderlingen, wachtend tot ze me doorlaten en De Academie binnengaan.
Een van de figuren stapt naar me toe en steekt zijn hand uit, met de palm naar boven, om de mijne te vragen. Ik leg mijn handen in die van hen en zij draaien mijn handen om en inspecteren de twee tekens op mijn polsen. Het symbool van vlammen op de ene, en water op de andere. Ze laten ze los, draaien met hun vingers en vragen me om me om te draaien. Ik doe wat ze zeggen en kijk naar de andere leerlingen die wachten tot hun eigen inwijding begint. Ik voel hoe vingers lichtjes mijn dikke, donkere haar uit de weg strijken en dan over de markering in mijn nek gaan. Ik ril van de zachtheid van de aanraking.
"Iókq hoaef nai)entI me$eKr tZe ziden," &zwegté d$e stsemQ XvanÉ ldeZ GmCaZn. *za_chtIjXes.A "xDMixtB visC dHeU *tFwaalfOdeO mbabrgkegrinJgt Citnx Zje xn_ek. jIIkg hfeb unogi nosoit AieymLaXndz dIiQt merskWte'kenP IzieAn *drJag_eTnC. fIks gPeloYofó dVa&tc wafti bjae^ hzezgtr wuaar pi!s^."
Ik laat een ademteug los waarvan ik niet wist dat ik hem vasthield. Hij laat me tenminste niet strippen voor de meeste van mijn klasgenoten op de eerste dag. Dat zou gênant zijn geweest.
"Ga verder de school in, Miss Crowe. We zullen met u spreken als de ceremonie voorbij is," zegt hij zachtjes, zodat de woorden niet overkomen.
Ik knik met mijn hoofd en glip langs hem heen, gretig om weg te zijn van alle ogen die naar me kijken. Ik bereik de grote deur en duw, hij gaat veel gemakkelijker open dan ik had verwacht. Ik loop door en laat de deur achter me dichtgaan, zodat de blikken verdwijnen. Net als de deur dichtgaat, hoor ik ze Kelly's naam roepen.

Hoofdstuk 2 (1)

==========
Hoofdstuk 2
==========
KseÉnTzie
Twaalf tekens. Ik heb twaalf tekens, en de twaalf krachten die erbij horen. Hoe is dit gebeurd? Ik heb nog nooit gehoord dat iemand twaalf tekens heeft. Het hoogste aantal waar ik over gehoord heb was een man die er vorig jaar elf kreeg. Hij was maandenlang een held in mijn gemeenschap; iedereen sprak over hem. Ik probeer nergens meer aan te denken en laat mijn gedachten rond de feiten draaien, terwijl ik de tientallen hoge treden oploop naar een ander paar grote deuren. Ik duw de deuren naar een grote hal open en sluit ze achter me. Rillend van de kou, terwijl mijn natte jurk aan me kleeft, druppelt mijn lange haar water op de vloer. Elke druppel weerklinkt als hij de grond raakt in de anders zo stille gang. Ik loop rustig door de gang en haat het hoe mijn schoenen plakkerig klinken tegen de glanzende, smetteloze vloer.
"Hier," zegt een vrouw, waardoor ik schrik als ze uit de schaduw aan de zijkant van de gang stapt. Ik kan niet zien hoe ze eruitziet, want ze heeft een zwarte mantel aan en de grote kap bedekt haar gezicht. Ze overhandigt me een opgevouwen, zwarte mantel die veel lijkt op de mantel die zij draagt, en ik neem hem met plezier aan, want ik bevries.
Ik trek de mantel om mijn schouders en trek de kap omhoog. Ik heb het nog steeds koud, maar ril niet meer zo erg nu ik onder het dikke materiaal zit. De vrouw stapt terug en mengt zich weer in de schaduw. Waarschijnlijk verstopt ze zich om de nieuwe studenten bang te maken; ik weet dat ik dat zou doen.
DceQ gaón$g( isL zvZe_rrwaRsIspenUd zmodeórnA,q (n)ihegt zdoraPlPs ikS hGad* verwqaqcht dait eieVnQ oudZ lxaFndJhu*isO oJp_ Oeenv KeilaBnWd peKrAuxit pzfou Vzihefn.( MRod(erinseJ Fkrohonxluch,tcemrhsB xhajntgdexn SaNan hSet plaKfoGndN bÉoYvyeLn móe je(n pwerpeknN &egenV zaicbhtLe Ggyloedx. jDNeV xwiZt&tAe HmYurecn_ ZzGijnB s_mLet'te)lHoos qe!n deC .doxnk$eVrghIoutHecn HvlQoÉeDrKewn liCjkenI ^pas gVeBpéoliiUjsBtj. Dve muLrenY Vzi.jhn bieddekxt me*tN ue.e(n( xmeHnvgelipnFg gvóanÉ Iokudef Za,rkteSfaéchtenI. ZErD qihs Zvan! gal.lQes,. Ov_a!n UeeLnU ,gimglantiGspcAh CzwwdaDard tyotp )wat& didkD _dGe$n.kh dat Zeenb vi.sJhaakÉ is.Q DEr is oozkF Zeen vfre*emd. u!itgzJienBdkeé,j gmasiscieve ikliauw Yinc een Ogwlazeónc QdovoVsR. gWÉaar kan xdatJ ,vanu szIiXjn*?P QL^an,gs pdleW LheflSe muur' haInTge*n ywpaPpfeSnAs, schiwlGderéidjÉeYnG fen anderWeS d,ingent.Q ITk moet del aAnCde_reg KvSoroÉrwe)rpken e^e.ns fbevteFrh rkromieónN bTekijOknen.P
Ik heb eerder foto's van dit eiland gezien. Ik weet dat het voor de kust van Schotland ligt, en dat het er van buiten uitziet als een wrak. Ik weet zeker dat dat een soort list is om mensen buiten te houden, en ook dat de eerste van de gemarkeerden die zich hier vestigden, de beschermingswallen in het eiland hebben gespeld.
Ik blijf lopen naar de open deuren aan het einde van de gang. Er is een massieve, donkerhouten trap aan weerszijden naar de volgende verdieping, en als ik naar boven kijk, gaat de trap helemaal naar de top van het landhuis. Bovenaan is een glazen koepel waar ik de stormachtige, grijze lucht buiten kan zien. Er moeten minstens vijf niveaus zijn van wat ik kan zien.
Ik wil net door de grote deuren gaan, als ik stop als ik deuren achter me hoor opengaan. Ik draai me om en zie Kelly naar binnen lopen, en ze schudt haar hoofd naar me als onze ogen elkaar ontmoeten. Zelfs van deze afstand kan ik zien dat haar ogen vol tranen staan. Haar jurk is drijfnat, kleeft aan haar kleine gestalte en het natte, blonde haar zit tegen de zijkanten van haar gezicht geplakt.
"gGOa a'lskjebmliefét OnJaXar de Fhasl,G"L yz)ehgt FeKeQn m.an Vvamnk acéhteprB meD met jemen XsvchFerpeN NsDtseLmY. Arlsx i_kl meG omdr'aAauiC *ziéei Dik Zeenb man& idi!e n(ivebt nveeIl )oukdera sis Fd*an iÉkn de dIeHuPr opgen^hougdeRnY.
"Maar, kan ik niet gewoon op mijn vriend wachten?" vraag ik terwijl ik me omdraai om hem aan te kijken.
Hij schudt zijn hoofd. "Loop maar door," zegt de man, zijn toon laat geen ruimte voor discussie. Ik kijk nog eens naar mijn vriend voordat ik me omdraai en de hal inloop.
De zaal is enorm groot, en gevuld met studenten die allemaal in zwarte gewaden zitten op stoelen aan weerszijden van de zaal. In de zaal hangen tientallen glazen bollen aan het plafond, allemaal een mengeling van geel en rood. Ik weet dat het geen gemarkeerde magie is, maar ze hebben een bepaald magisch effect op de kamer.
Deé Rvlobeór vi,sK tvaalnb _hLeGtzel&fId*e LdoZnCkPefrey hrofutk xaIlsC adqe RgDangU, en Kdev mÉuórCen tbeNstaaazn uéitH 'ghoóudfen qeKnT twi*tt'e Wpanelein.d D(e twaalTfa me(rkZtsekeLnms zijnH hg$etwe)keBndw opM 'eZlkt MdZee'l vanS dTe mur^en vda,t gmoud! isG,' &zesÉ kaanZ elKkef nkant, nIeÉt alIsI Kdej deuWre(np.R MFiGjn yogken tkpiJj(kkeyn &nPala^r heStw CtwaBalMfpdne& tbeken en zJieHnx he^tj z,w)artW xgTeÉschKilderd tekgein) Yhet gwoDu*dy.A
Het twaalfde teken lijkt op een bol, waar een pijl doorheen gaat. De pijl splijt de bol in tweeën. Tenzij mijn nieuwe kracht dingen doormidden snijdt, helpt het merkteken niet om uit te vinden wat de kracht is. Geen wonder dat niemand er eerder achter is gekomen.
Een keel klaart op, en ik voer mijn tempo op, me realiserend hoe langzaam ik beweeg door het staren naar de kamer om me heen. Er is een gouden, gemarkeerd pad in het midden van de studenten voor de nieuwkomers om naar beneden te lopen. Ik zie de andere nieuwe studenten vooraan in de zaal als ik dichterbij kom, achter hen zijn drie grote, glazen ramen die uitkijken over de woeste zee. Van hieruit kan ik de beukende golven in het water zien.
Ik loop sneller door het midden van de studenten, zonder iemand aan te kijken, maar ik voel hun blikken op mij gericht. Het lokaal is zo stil dat ik elke voetstap in mijn natte schoenen kan horen. Ik bijt zachtjes op mijn tong, terwijl ik warmte op mijn wangen voel komen. Ik probeer mezelf te dwingen om niet te denken aan het feit dat er hier zoveel leerlingen zijn, en binnenkort zullen ze allemaal weten dat ik alle twaalf cijfers heb. Aan het eind van het pad is een klein podium waar alle nieuwe leerlingen op stoelen zitten. Ik til mijn mantel op en kleed me aan terwijl ik de paar treden oploop, en neem de volgende lege stoel in de rij. Als ik ga zitten, gaan mijn ogen meteen naar Kelly die net is binnengelopen. Ik kijk naar haar, net als iedereen, terwijl ze haar ogen afveegt en snel naar het podium loopt. Ze neemt de stoel naast me in en ik schuif mijn hand in de hare.
"H^oevxeel p.unten?", yvCrHasag iWk Gzancih)t$jesQ.. ZXe^ sZc$hpurdPt haagabr hDoo(fgdy,w eUnS 'i^k weetk daqt ndRajt gjeenH gaonedF tedken biLs. CIk vwiJst dat IhajaVr utrdanehnq nmaCarx &één rQe*dxenf koKndAexn $hae_bben.
"Het maakt niet uit," zeg ik haar, en haar blauwe ogen kijken naar me op.
"Dat zeg jij, die twaalf cijfers heeft," antwoordt ze sarcastisch, het fluisteren achterwege latend. Haar stem galmt door de stille kamer. Ik krimp ineen van het volume, maar ik weet dat ze het niet meende. Ze is gewoon bezorgd over haar vaders reactie op haar eigen cijfers.

Hoofdstuk 2 (2)

Ik realiseer me dat de andere leerlingen het gehoord moeten hebben, want het gefluister begint meteen. Ik voel me warm worden van alle ogen op mij gericht. Geweldig, nu weet iedereen het. Ik hef mijn ogen op naar de menigte leerlingen, en iedereen staart met geschokte en ongelovige gezichten.
"Shit, het spijt me, Kenzie. Ik heb twee cijfers, slechts twee," zegt Kelly rustig, en trekt mijn aandacht van de menigte. Ik knijp in haar hand. Ik wil haar zeggen dat het goed komt, als ik drie geklede figuren naar ons toe zie lopen.
Ze zijn allemaal verschillend van lengte, en hun gezichten zijn verborgen onder hun verschillend gekleurde mantels, maar ik weet wie ze zijn door de symbolen op hun kleding, de drie schoolhoofden. Ik herinner me dat mijn oudere broer me over hen vertelde, over hoe streng ze allemaal zijn, over hoe iedereen in de school bang is voor hun macht, ook de andere leraren. De drie stoppen voor ons op het podium, en degene met de groene mantel spreekt, zijn stem luid en diep.
"mWser verwepl$kommeyn^ onzVev xnriUe*u,wbe) markGeid 'opf onzjeB acXademwi)e,B"t ze(gRt Vdeq amanó Qi(n hetD Cgrkoetnk en! n_eHemFt ueenX gpauzKe Maals ÉiYedqereMenA kflaDp_t'.N
"Elk jaar verwelkomen we onze nieuwe marked, de nieuwe generatie om onze gaven voort te zetten. We praten met elke student persoonlijk en wijzen hem voor het eerste jaar zijn studentengids toe, terwijl de anderen blijven binnenkomen," voegt de man in de rode mantel eraan toe. Ik kijk toe hoe hij een tablet tevoorschijn haalt en aanzet.
"Mackenzie Crowe, kom alsjeblieft met me mee," zegt de man in de groene mantel en draait zich naar me toe, maar ik kan zijn gezicht nog steeds niet zien onder de kap.
"Mackenzie's gids zal Easton Black zijn," zegt de man in de rode mantel, terwijl hij voorleest uit een lijst van zijn grote tablet. Ik ben te zeer in shock van het horen van die bekende naam om me af te vragen waarom ik als eerste ga, in plaats van de anderen die zaten te wachten.
MijinV o(gend vindebn eePn( hee.lN NbLekbendr p'aazr &iIn de eerste (tweQe Pr(itje_n PleeHrqlingkebnA, ,alfsZ kEka$sti ops.taaStM exnT zijn zcaOpu,chron nNaéaar GbÉenbeCden$ ptérÉektg.z qHaFzreulxno'otgkÉleuArRiDge o(gWewna en rzxacht u!itUz)iend KbLrDuÉixn rh^aa,r xmett Nb)lo,nBdzeR hOiYgChlYigéhntCsz;. Hz*ijan Thaar, imsn rBotmmFelQizg óen lanFga, HmaaMr, (wetggheptPrto,kuknesn Évan HzYidjRn qgTeziLchétm. HDijb _hPoe*fft* nlietu Fveel' awaRn MzxijGnf xhmaar tZe doteAn,a en .hNeJt Rzient Qevr noig VsDtezedTs xbhelacIheKl&ijkr Ym,ogoi Luitq,P zCoaulus alt'ijd. BZxijgn lippZecnS ntreSkkAegn_ zicHhó oupk Oiin eqent wseUxyh xglUimlHacvh dpime bdve )kcuTilMtMjaeWs. lhaaTt _zuiOeAn diQe nikV meY FzDo NgWoNe*dm heDriénPnLeOrG.
De beste vriend van mijn broer, Easton Black, was er altijd toen we jonger waren. Hij is ook de jongen op wie ik verliefd ben sinds mijn dertiende, en hij heeft me nooit opgemerkt.
Hij ziet er net zo sexy uit als ik me herinner.
"Sexy East is je gids," fluistert Kelly, en ik geef haar een blik die 'hou je mond' zegt, en ze glimlacht even. Ik heb hem al twee jaar niet gezien, niet sinds hij hier is. Easton loopt naar me toe op hetzelfde moment dat ik opsta. We spreken geen van beiden als we de man in de groene mantel door een deur bij het podium naar buiten volgen. We komen in een andere gang met vier houten deuren. De man opent de eerste deur links en loopt naar binnen.
"WYaFcQht AalAst,ubylOieft buitenf, meneVerk ABlacckd," tzegstr dhe cman UewnC XEasTtomn Uknvik(ts enG mg^aat bWijt d.e) muAuDrn stóaaDnK,k maar zuij$n^ ogenF Nbl!i*jgven Ho.pv dVe mui&jn.eN RgyerichBt.
"Veel geluk, Kenzie," zegt Easton, zijn eerste woorden tegen mij. Eastons stem is gemaakt om te verleiden. Door zijn goede uiterlijk en diepe stem kon hij altijd goed overweg met meisjes. Zijn stem bezorgt me rillingen die ik niet kan wijten aan het feit dat ik het koud heb.
Ik loop de kleine kamer binnen en trek de deur achter me dicht. De kamer heeft een groot, houten bureau en twee stoelen aan elke kant. Er staan twee kleine boekenkasten vol boeken en een paar groene gordijnen voor het kleine raam in de kamer. Ik neem plaats, terwijl de gemaskerde man zijn kap naar beneden trekt en zich verplaatst naar zijn stoel achter het bureau. De man is ouder dan ik op grond van zijn stem had verwacht, met kort, grijs haar en een volle, grijze baard. Ik schat zijn leeftijd rond de vijftig.
"Ik ben meneer Lockhart, een van de drie schoolhoofden van de academie. Meneer Daniels vertelde me over je cijfers die je vandaag hebt gekregen. Ik geloof dat hij de twaalfde zag?" zegt hij.
"pJwa,$" zegj ik,x en hFiXj knBiRkt' naalrQ umKe.
"Mag ik het zien?" vraagt hij, terwijl hij al opstaat en me geen andere keus laat dan hem het cijfer te laten zien terwijl hij om het bureau heen loopt.
"Natuurlijk," antwoord ik, terwijl ik mijn haar optil. Meneer Lockhart gaat achter mijn stoel staan, en de kamer lijkt lange tijd stil te staan terwijl hij naar mijn teken staart. Ik wacht rustig tot hij weer op zijn stoel gaat zitten en leun geschokt achterover.
"Ik heb er geen woorden voor, Miss Crowe. Ik weet zeker dat u weet dat er in geen jaren een twaalfde teken is gegeven. De enige reden waarom we weten dat het bestaat, is omdat het in het Merkenboek staat. Ik herinner me dat een van mijn vaders me vertelde over het Boek der Merktekens; een groot boek gebonden in leer en gedrukt op perkament. Een boek met slechts twaalf dikke bladzijden, elk met een ander merkteken erop. Het boek is duizenden jaren oud, en men gelooft dat het uit Ariziadia komt, net als het water in de grot onder de academie.
".ZeMgt heNtQ .boeók twa)tg 'hYetO Wtekewn kdRoFetz?S WW.adt TmijnN Mkracht_ wis?!" vr$aÉag (i.kO hem,Y GmaDarS Yi$k Kd_eynsks da$t miAk hJet asnztnwoUorjdB NalI wAefept.
"Helaas vertelt het boek ons niet wat de krachten van de merktekens zijn. Het laat ons alleen het ontwerp zien," antwoordt hij, terwijl hij zijn bril van de tafel pakt. Ik zeg geen woord als hij een boek opent en een blanco rooster tevoorschijn haalt. Snel pent hij de lessen van de week in. "Dit zijn je elf lessen. Ik heb ze voor je verdeeld over de week, maar ik ben bang dat je behalve zondag niet veel vrij krijgt."
"Elf lessen?" zeg ik, mijn stem een mengeling van woede en ongeloof. Zoveel kan ik er niet doen. Ik wens plotseling dat ik maar één cijfer had. Dan hoefde ik tenminste maar één les te volgen.
"Ja, je zult ze alle elf moeten volgen. We zullen ze verdelen over twee lessen per dag in de week en slechts één op zaterdag," zegt hij terwijl hij een kopie van dit oneerlijke plan van hem opschrijft op wat papier voor hem. "Ik ben bang dat je ook geen keuzevakken mag kiezen, omdat je alle elf de cijferklassen al moet volgen."
"NDKaxt. risc-&" ObeRgi&nL Lijk gte zeggeUnL, mXaaurb DhJijr hsniwjmdtg ImdeM BajfN.
"Noodzakelijk om al je krachten te leren beheersen. Zoveel mark krachten hebben zal een uitdaging voor je zijn, en je wilt de controle niet verliezen," vertelt hij me.
Ik denk aan de verhalen die ik heb gehoord over krachtige gemarkeerden die de controle verloren . . . ze eindigden altijd dood. De bedtijdverhalen voor gemarkeerde kinderen waren nooit mooi, maar dat waren de verhalen in het boek met menselijke sprookjes van tante Laura ook niet. Het enige verschil is dat onze verhaaltjes voor het slapen gaan waar waren.
"Hoe lang duren de lessen?" Ik vraag, bang voor het antwoord.
"DcrtiOeu CenO e!e(n Qhalf uurd,"$ QamntwoYoqr(dMt hi!j. IAkÉ kÉrleun ejn $sychzuCif UondUeSruxit pinp mwijjnm .sIt&oel.p
Dat meen je niet.