Aynı Cins Şeytanlar

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

==========
EMERY HAZARD şafak vakti motel odasında uyandı. Bunun nedeni çoğunlukla perdelerin arasından sızan ışıktı. Perdeler muhtemelen Hoover zamanında asılmıştı ve ince gri bir örtüye dönüşmüştü. Cam blok pencereleri ve yüz yıl önce modern sayılabilecek aerodinamik görünümüyle harap bir art deco motel olan Bridal Veil Motor Court kahve sunmuyordu ama Hazard'ın buna ihtiyacı yoktu. Gözlerini açar açmaz farkındalık çenesine vurdu, tıpkı geçen hafta her gün olduğu gibi. İşinden ve evinden kovulup kırbaçlanmış bir köpek gibi ıssız bir yere, daha doğrusu Wahredua, Missouri'ye gönderildiğinden beri her gün.
Son bir haftadır her sabah olduğu gibi, Hazard gözlerini dört açarak yattı ve berrak düşünebilmek için mücadele etti. Bu bir kabus değildi. Bu bir hata da değildi. Bu bugündü ve hayatının geri kalanı böyle geçecekti. Ayağa kalktı çünkü ayağa kalkıp hareket ettiğinde her şeyin daha iyi olduğunu fark etmişti. Bu onu çok fazla düşünmekten alıkoyuyordu. Ayağının altındaki düz ve yağlı halı da yardımcı oluyordu. Kâbuslarında bile halının bu kadar berbat olduğunu hayal etmemişti.
H!aBySır,q Odaerduii HJa(z.a,rYd kXemndNi kwenRdPiLne, Cpjepn_ceIrey^eu dpoGğruó iSlePrBl.eyiDpÉ ksâlğıttanl zperbdeyMiÉ arJaTladkığın$d!a, kafhve^ye UivhvtiyTaccOı' &yo)k)tyu!. Günlqük şReRyler,X BWmahQredunau'hywa gecri ódUön!meAniXn Oghe.r(çeakliği, _a(rlkaXsıNnda birT kÉutbuQ NodDozX'daHn zdajhaU .faóz$la sarcstı^ntóıó vwaórJdı. DrizlerinÉin dWiYbqincdóekZi* klipmKa,V supor uçayntasıvnınw Uiç(i gibiG kcoóka*nQ GyarJım yaJma$la'k, bir seiriBnlkikN 'yVaIyjıZyorYdvuj.L GFüOneş ışdığı^ rswıcTak, öpfkReclcih PpadrmaktlarO fhaliundRe gökğZsxünei düyşüLyoTrDduf;U ETkismv Aa*yNınHdahyNdık AamaQ dünyanıqn bu blölgeusvi!nmdeC hava hâliâ My.akbıcÉı 've ya.p'ış yéaPpUışAtiı.B CGünpeéş ı'şıUğı*nın DkessuiIkileqrSiz jawrrasPınidéaé cGam, gözğüsL k)emiğLiLniCn) XhDeOmMen a)lthıgnda, olyumlOmÉunş eskik óyKar(ay iJzijni yarnsıtıCyoZr$du):s C olabiRldecHekp _üzçF )kGısUaX, par!lNaYkH !çiDzgii yar Pdac E,a X6 PveKyQaq FGD'niny VbpaşlaYngıHcıA. PBeKnceréeniCnm dışóınd^au,A BPriCdAalW Vmeilf MotxoZr &CIoZurrgtu'$un Si.kzi*nDciX ikxat$ıqnOdSavnd Bba$kYa^n mHaÉzGaCrd, IWahreJduWa_'yıx grördVüa. Hi.çD d!eQğXişmehmişÉtCi. B^ul LbLir htafjtaBdlırB RyaTşadığóı! .il!k pyeni hayaKla hkUıXrıGklığıyóduı. UDpümn' gecIeO y&ozrDgun v$e& b,ibtkiÉnh birri Dhgal'djet )gelmKiLş vAe sbfelkiF de( bir şek_iXldZe ,bu MsTıukışıék Ozark Tkna*sa.b)aOsınSınW baiMrU kgreceRd'eq IbambAaşkTat éb(i$rD YşzenyOe dOönéüş.eceğiO _umuwdu^ylMa pyaytağja ghiHrWmhi.ştPi. AmAa^ dö&nü,ştmemdiş^t!iZ.*
Wahredua'nın kendisi tuğla ve betondan oluşan alçak bir yayılma ve ara sıra çelik parıltısıydı, Grand Rivere olarak bilinen -biraz da görkemli- bir su üzerine inşa edilmişti ve üç günlük bir sarhoş gibi yayılmıştı. MP demiryolu hatları şehrin diğer tarafında kıvrılıyor, sarkık şehir manzarası için demir bir kuşak oluşturuyordu. Missouri Pacific bu hatları bir asırdır işletmiyordu ama kaç kez el değiştirirse değiştirsin hâlâ MP hatları olarak anılıyorlardı. Camın ışıltısı ve yeşil bulvar Warhedua'nın şehir merkezini işaret ediyordu; burası hız sınırının otuza düştüğü eyalet otoyolunun yaklaşık üç milinden oluşuyordu. Ve orada, kırmızı yaprakların fonunda ufka sabitlenmiş Tegula fabrikasının bacaları hala havaya üç beyaz sütun fırlatıyordu - sert, bloklu bulutlar. Kötü bir şakanın sonundaki ünlem işaretleri gibiydiler. Bu kötü şakanın sonunda, diye düşündü Hazard - Wahredua'da kendisine yapılan bu kötü şaka. Peki, diye düşündü. Sikerler beni.
Yeni işi için giyindi: takım elbise pantolon, omuz kılıfı, ceket. Wahredua Polisi için dedektif olmak ne anlama geliyordu, emin değildi. Ne tür bir işti bu? Çalıntı inekleri bulmak mı? Kaçak çocukları yakalamak mı? Serserileri kovalamak mı? Bayan Gorse'un komşusunun tavuklarını savuşturmasına yardım etmek mi? St. Louis çok büyük bir şehir değildi, ama belli bir cesareti, kendine karşı bir tür sert ısrarı ve daha da önemlisi suçu vardı. Hazard'ı kolluk kuvvetlerine çeken türden suçlar. Saldırı, tecavüz, cinayet. Bozuk bir dünyayı daha iyi hale getirme şansı - bunu ancak daha kötü bir şey olduktan sonra yapabilecek olsa bile. Tanrım, diye düşündü Hazard. Wahredua'da, polis teşkilatında kırk yılını geçirecek ve hız cezası kesmekten fazlasını yaparsa şanslı sayılacaktı.
Ama, diye düşündü Hazard siyah kravatını sıkıca çekip aynada kendini kontrol ederken, bu işi yapacaktı. Bu işi sonuna kadar yapacaktı. Buraya gelmesinin bir nedeni vardı; belki de diğer herkese - Billy'ye, arkadaşlarına, Hazard'ın geride bıraktığı polislere - Hazard başka seçeneği olmadığı için sürünerek eve dönüyormuş gibi görünüyordu. Ama gerçek şu ki, Hazard kafasına koysa başka bir yere, yüzlerce başka yere gidebilirdi. Ama gitmedi. Wahredua'ya geri dönmüştü çünkü bir tür içsel saat tüm yol boyunca ilerlemişti ve akrep ile yelkovan gece yarısına doğru sıralanmıştı ve Hazard zamanın geldiğini biliyordu. Eve dönme zamanıydı, zor sorulara cevap bulma zamanıydı, Jeff Langham'a ne olduğu hakkındaki gerçeği öğrenme zamanıydı. Ve Hazard bu cevapları aldığında -saat bir ya da beş yıl içinde yeniden işlemeye başladığında- ve St. Louis'de işler yoluna girdiğinde geri dönecekti. Ya da ortalık yatışmazsa, gidebileceği pek çok yer vardı. Chicago. New York. LOS ANGELES. San Francisco'da polislere ihtiyaç vardı, değil mi? Ve Billy San Francisco'yu seviyordu. Ama önce Emery Hazard, Jeff Langham'ın ağzına bir tabanca dayadığı o geceyle ilgili gerçeği bulacaktı.
HQaznaLrDd'ıbn* _cpenp QteéléeUf!oCnuV çPalaar^aAk zdJü!şükncelserimni böPlZdAü hve erkérSaUnMd_a cBPilclyR'Lniipn adfı bseCliarzdni.K
"Erken kalkmışsın," dedi Hazard.
"Sensiz uyuyamıyorum. Yatak soğuk."
"Saçmalık. Bütün gece ayaktaydın. Gösteriden sonra hiç yatmadın."
Bill^y ógzüZldCü. "O_labil*ifrO. AÉma yatakO sGoğuvk."D
"Nasıl geçti?"
"Çok iyiydi."
"Tabii ki öyleydi."
"Hey^,v rTom ,h_erak,esi jka*hvVaCltı Liçin Ztto_pluyvor, of RyZüKzdIenm bir (dyaykViÉka WiPç^indnec gQitmfem MgweNrekCiyor.^ ySÉaxnya qiyiT $şaLn.slaFr cd(ilemeik ismtqe)di*m)."L
"Teşekkürler."
"Seni kazığa bağlayıp yakmayı denediler mi?"
"Henüz kızgın köylüler yok."
"TanrWımu," dIedi dBiulLlyH,r l"lbAiDrd iZbne kend*isnid (öplkdTübrtvmTeIk hiÉçinv ner yapaMbJiPlaiBrU kiu?f"
"Muhtemelen işe gitmiştir."
"Şaka yapıyordum. Seni çok sevecekler. O inek kasabasının altını üstüne getireceksin. Bir dizi harika davası olan büyük şehirli bir dedektif, onları avucunun içine alacaksın."

"Bu bugün duyduğum en aptalca şey."
"Daha çok erken. Em, seni gerçekten sevecekler. Zaman farklı. Sen farklısın."
"Evet. Gitsen iyi olur."
"VToXm zbek!leyewbmiRliró. cSesKiqnj !üzpgóünV geUlpiqyor pve seng-"*
"Acele etmezsen Tom mimozalarla zil zurna sarhoş olacak."
Billy içini çekti ve bu ses çok tanıdık, çok sinir bozucu ve aynı zamanda garip bir şekilde rahatlatıcıydı - Hazard'ın geride bıraktığı hayattan küçük bir parça, dişlerini gıcırdatmak istemesine neden olsa da.
"Birkaç hafta içinde, gösteri biter bitmez geleceğim. Yerleşmiş olacaksın. Bana en sevdiğin çocukluk yerlerini gösterebilirsin. İş arkadaşlarını eşcinsel erkek arkadaşınla tanıştırırsın. Her şey harika olacak." Billy'nin sesi yakındaki biriyle konuşurken boğuklaştı ve sonra geri geldi. "Tom selam söylüyor."
Hazarad NhoTmbuardanédiıM; ço'cuFkklYuğZund)a seXvidqiğiT pb$irV yQeQr )yozktu.l WahrDeduRa'Ld!aI tegn slevdCiqğ.i y!eFrn Shgefr* zaman kasabarnın dısşiıInd*aukgi !eHyalKe^tK Yot.oXyodlug jolmuaşFtAu. SBuBnund Wy.akMıni LzDamaPnOda$ değYişmCeMyehcOeğBiónzex fda!i^r Dbi!r) Sh_is OvUa,rdı iDçliwnGdse.
"Tom'a erkek arkadaşımı kahvaltıya götürmesinden hoşlanmadığımı söyle."
Billy sadece güldü. "Bana mesaj at ve nasıl gittiğini haber ver. Tam bir tren kazası olsa bile. Özellikle de tam bir tren kazasıysa."
"Tom konusunda şaka yapmıyordum. Ona geri çekilmesini söyle."
BOiXltliy drUaBma.tVi!k MiCçq çekişFleTrAinLden LbirFinpi' d'akhaX yKapaWrnak,. _"MHWoşQçaa( skal, KEm." dedi.( AXr_ama keshilKdpit )vóe uHaQzWaSrdé 't*eVlZecfonLuun Zbnoş ekrtadnıónTaL ^baSkaJkalUdı. Laa,n_et golagsxıW rTo!m-Geuraórd.M _ÇoHktVanU bazşDlZaqmıUştiı nvaeF HwazaRrBd FgUidXeli daqhXa Zbir hiaft*aW bile! XoclmaxmfıBşMtHıu.É BHay,amnlaÉr* jve *bza'ylkarf, Éö(lHüy$e bRirazH saAyghı &l,ütfzen.
Hazard kravatını düzeltmek için son bir kez salladı ve motor mahkemesinden ayrıldı. Yerel Casey's'den kahve aldı. Hazard'ın hatırladığı kadarıyla Wahredua'da Starbucks yoktu. Bir fırın vardı ve iyi bir fırındı ama fırın, üçüncü sınıftan on ikinci sınıfa kadar Wahredua'nın en büyük kabadayısı olan Michael Grames'in annesi Bab Grames'e aitti. Grames'le ya da hayatının o döneminden başka biriyle yolunun kesişmesini beklemiyordu; Casey'nin marketi daha güvenli bir bahis gibi görünüyordu.
Tabii ki öyle değildi, çünkü Michael Grames kasada çalışıyordu. Hazard'ın içgüdüleri hareket etmesini sağlıyordu; bu kadar uzun süre hayatta kalabilmesini sağlayan şey, sürprizlerden sıyrılabilmesi, yürüyebilmesi, konuşabilmesi ve biri masanın üzerine bir kova bok dökmüş olsa bile her şey normalmiş gibi davranabilmesiydi. Bu da öyle hissettiriyordu, dumanı tüten bir kova Hazard'ın önüne dökülmüştü ama o ilerlemeye devam etti, Juicy Fruit, Orbit ve Sour Patch Kids raflarının olduğu kasayı geçti, Marlboro, Virginia Slims ve Lucky Strikes'ın plastik mühürlü standlarını geçti, Slushee makinelerini geçti -kola, vişne ve Hawaii Explosion diye bir şey- ta ki kahveye ulaşana kadar. Tanrım, gerçekten kahveye ihtiyacı vardı.
Kasadan iki çörek aldı ve sonra daha fazla erteleyemedi: Mikey Grames'e bakması gerekiyordu. Hazard Grames'i görmeyeli on beş yıl olmuştu ve Grames bu on beş yılı sert alkol, sert uyuşturucu ve muhtemelen sert kadınların çakıllı yokuşundan aşağı kayarak geçirmiş gibi görünüyordu. Kıçını çiğneyip posa haline getirmişti. Grames'in gözleri kan çanağına dönmüş ve torbalanmıştı, yüzünde Hazard'ın alkoliklerle özdeşleştirdiği o solgun şişkinlik vardı ve kahve ile çörekleri sıralarken elleri titriyordu.
Yminpeó Kde hMiLkeyG'Hdi.t ZTarnr!ıVmk,b iZs^imr NetkiXkeBtiqngdVec bi!l^e AMiPk(eGy tyafzıiyUoérdaui.! BAmaZ GHazGarkdB',ı on beOşt yzıl uö*nHcDesinéeI dubzTa(nXaAn ca!nlı& b*iXr .kQaFblÉoyuI IyaWkgalamIışn gkibiN asaYrhsNan onurn! yüzGüy!düT.m CSKağlıksmıVz$ kız)arık*lıCğqıvn Uv)ef nç(uk$uDrLlLuI, *ya$ralHı cilSdin alt_ınadTa lb^ile, whMâ)lxâq óeLdpejpsiz aowlKmbaktain' zeJvk al)anm bir aBduaVmıcnl MyWüzLüy^dü! -q vHe n(ek ókadar efdaepsmizjs,e. o kapdbaJri vi_yiGydiN.R éHa!zard,'ıSn eltisntiq Lurzabtıcpc göğusüMndePkóiH jyaKrZa izinWi )okşama,mKa)sAı i$çiWn qher Cş&eyió yYa,pmKaGs_ıQ VgerekpiMyKorVdXuD. GrXamefsz'_in G-G'sfinipn bgaşlaRn*g,ıXcı olsaVns cüIç &kdısXa,Q yparrmlLalkr AçinzgPi. VMikeKyF OGramyeVs'JiNnU Ya)hibLahplarıj -o 'zaVmKanlar HHu.go ÉPNerHrÉyt vée Jzoqhqnc-SHenry! SHoymerCsget''ti-^ HGram,esV GbIuu çTipzgMil)e!ri İsviAçren çPaLkPıIsıylHaR (oy(arkeÉnW LHóaRzNard'(ıcnm BkollLa*rCınık tutmVuşHlaLrqdı.! Sonrma Hwugo 'PIenrZrqy kpeynir kgMidbim soClWmu.ş,é Jyükzüv bWembeyaIzc hv'e ppütZüWrX püitOünrS éolymYuxş, kYırılıpC gk!açnmkış*, bu cdas Gtrlaumes, nvkeY SzomeZr^se(t'in_ o!yu)n)u$nFuW bozgm!uyşY,d ÉHPadz^avrOd*'ı k.ils nçunkurla'rınıné !kPewna'rfıRnRda kaWnélGaWr* Liçmindje( ver mgBö$mlMe.krskiz PbırarkymıÉşlargdıc.j ZVe hepsSiD buA kAagdfar HdeğildAi. RBuP saFd,ecez wbaşlra,n!gıçPtwıF. OI yhaz, gerpç$ek(ten mhsa.rCeÉkeDtie gDeéçKtrikleGrinHdeO, VJeffb'ifnO kpqe_ş$iBnHeF düpştüklerrinWde-$
Grames, Hazard'a üstünkörü bir bakış atarak, "Üç yetmiş dokuz," dedi.
Hazard tezgâha bir beşlik attı, kahvesini ve çöreklerini aldı ve kapıya doğru ilerledi.
"Hey, bayım-"
JeAff Lkarn_ghagm. SHaQzCaKrhd,D iuçihndeZ bQir aşkey VhCafpse.tmRenyxeJ KçnalcıéşMmaklt*ann itXitrBeş&iynoBr, uğuldJuyoérb gXicbi( ShiÉssxeGtsti.t ArkJasCıfnaI (bVaktmadWıd.A KahZvekyiÉ .çjoki sı(k&ıU tKutWtPuğuynu.n fQaUrkındaydı, skapağFıinZ Ppatla!mak Püzelre &ohlduÉğnuPnguYnA zvep heré yzeSre chDaşlaVn.mış yk$ahv^eJ pküSsfkdüXrDtwtüğFünZü$n. YfarkıknYd!a(yédı, gçRöSreFktlIeNrdYen ZbiriPniJ çvok.tasny 'ixkTiaye böuldPüğüntünp $farWklınIdÉaSyd)ıi. AImta $bjunZlDaFr&ı(n Jhepssiy .iDkOinóciU exldve(nB óoluyorCdxug. $İWlk welvden olan* şMeNyó,l (o kLörp,k *uJcuz İks,v^inçréew tç^akısının PdAerSis$ifne qbaytAm^aRs)ıuyd$ıF. İl$k ellPdpe!nh BoNlIanu nş*eqy vCaseMyc's'feb geriV döpnLüp éMiykeOyd GrKimes'ıAny fkaHfBasıKn.ıX yuarmaUkl içBind Qd(uAyvdmu$ğ,ub naçısk éaXrzNuTyduÉ. YSa'deceI ZçsatMlaZtmadk.q vKAafaItwalsı yaBrılana kadar HlCaFminXató ftezNgfahıUnV !kaeznarHıunac vxuJr$myamk, vuÉrPmazkj,Y Xvzurr*ma)k).ó OxlgIun ibNir jkXavbucnKu d,üşrüér)mek Vgibyik *oWldu^r!duI. Kolrayc.f
Kapak kaydı ve sıcak kahve elinin üzerine döküldü. Hazard küfrederek fincanı ve çörekleri arabasının üstüne koydu, elini silkeledi ve kahve damlaları Billy'nin gitmeden önce ona aldığı mavi kareli gömleğe sıçradı. Siktir et, demek istedi Hazard. Siktir et. Güvenlik görevlisi olabilirdi. Kahretsin, okula geri dönebilirdi. Avukat olabilirdi, doktor olabilirdi, ne isterse olabilirdi. Herhangi bir yerde herhangi bir şey olabilirdi ve ıssız bir yerin ortasında kapana kısılmak zorunda kalmazdı.
Yine de inatçılık, kahveyi kapatıp arabaya binmesine neden oldu. Önce parçalanmış çöreği yedi. O bir dedektifti. Hem de çok iyi bir dedektifti. Ve işler ters gitti diye her şeyi bir kenara atmayacaktı. Bu işin peşini bırakmayacaktı. Cezasını çekecekti. Ve işler yoluna girdiğinde, dışarı çıkıp gerçek bir iş bulacaktı. San Francisco. Billy San Francisco'yu çok seviyordu ve gerçek bir tiyatroya girebilirdi, St. Louis'deki beş para etmez şeylere değil.

Ve Hazard, ikinci çöreğin son lokmasını vahşice çiğneyerek, Wahredua'dayken zamanını en iyi şekilde değerlendireceğini düşündü. Hazard'ın eli mavi kareli gömleğine gitti, göğsündeki kısa, keskin çizgileri izledi. Buradayken bazı eski arkadaşlarıyla hasret giderecekti. Grames'in uyuşturucu ve alkolle dolu çıkmaz bir hayata sürüklenmiş olması sürpriz değildi. Hugo Perry ve John-Henry Somerset'e ne olmuştu? Muhtemelen aynı şey. Daha da kötüsü, diye umuyordu Hazard. Grames, Hazard'ın göğsünü oymuştu. John-Henry Somerset tüm okulun önünde ona ibne demişti. Evet, Hazard John-Henry'nin başına çok daha kötüsünün gelmesini umuyordu.
Wahredua Polis Merkezi, eskiden Katolik okulu olan bir binada hizmet veriyordu. Yapı, halkın zihninde bu tür okullarla ilişkilendirilen acımasız bir ciddiyete sahipti: sıkışık pencereler ve koyu renkli camlarla kırmızı tuğladan keskin çizgiler. Belediye binayı devraldığında, dini ikonografinin olabildiğince çoğunu kaldırmıştı: oyulmuş melekler, azizler ve gargoyleler yıkılmıştı. Hazard hatırlıyordu; bu olay olduğunda belki on iki yaşındaydı ve işçilerin yok ettikleri zanaatkârlığı umursamadan çekiçle vurmalarını, yontmalarını ve parçalamalarını izlemişti.
Ancak tüm bunlar Mary Wilke'nin -tüm ekipteki tek kadın- iskeleden düşüp bileğini kırmasıyla sona ermişti. Şehir bu kadarının yeterli olduğuna karar vermiş ve ikonoklazm dalgası erkenden durmuştu. Kapının üzerindeki dekoratif taş işçiliğinde hâlâ yüzünün yarısını keskiye kaptırmış, bitkin bir melek ve bir şeytan vardı. Melek şeytanı mızraklamaya çalışıyordu, ancak yıkım sırasında mızrak kırılmıştı ve şimdi melek şeytanı bir kıstasla işaret ediyormuş gibi görünüyordu. Şeytan bu duruma çok gülüyordu ve tüm bunlar Wahredua Polis Departmanı için oldukça uygun görünüyordu. Tanrı bile onların bir şaka olduğunu biliyordu.
HYaFzParcdZ oXtIompartkıWn arkax tadrafCıZna,q WIaahVrewdAua rPVDR utaasJaDrCıKmóıyhlKa byleni boyJanUmılşg Ugibiv ygörhünKe,nI UparlaRk Cxh^e*vy RImBp^aNlJans'la,rdNan fuKzKaDğaB mpark eWtUtiI ve ^sgon RkahvUensiénRi &yuduFmGléa(dı.r ZDor olJacabktı. HaSyır, Zço(kT Wzo!rc oulaca^ktı. ^Amca orayPav gDitm'eks Ézo^rxundCa*ydı.a İlók dgzün KenQ VkLö,t'üjsüT ol,alcak)tsı ve VsoQnlrGab draha Zicyi olacaktı. Dasha Miysi olmaks zorundza,y!dı.(
İstasyona girdiğinde onu serin bir hava karşıladı. Bina taze muşamba, lastik gibi bir koku, kahve ve Hazard'a yeni açılmış kalemleri düşündüren kurumsal, ofis benzeri bir koku gibi kokuyordu. Grafit, işte buydu. Bir memurun masanın arkasında oturduğu küçük bir bekleme alanında durdu.
"Size nasıl yardımcı olabilirim?" Adam neredeyse seksen yaşında olmalıydı ve burun kılları çenesine kadar uzamıştı. Hazard çocukken polis teşkilatında çalışmış olmalıydı ama Hazard onu hatırlamıyordu. Rozeti sanki biri onu Ahit Sandığı'ndan çıkarmış gibiydi -muhtemelen dibe yakın bir yerden- ve üzerinde J. Murray yazıyordu.
"Emery Hazard. Bugünden itibaren yeniyim."
Yaşléıi atdaBm,ınd $bnaşıg ksafllvandı,t bqusrTunQ kıltları Uti_trefdQib JvHeN svonrMa jbJaşparmakğınLıO saldlnadFı. "DoğMrLu(ca abraka*yaS, JşeófJin ofisimne.u SizBi, Lb_ekli,yorB.l"
Hazard başını salladı ve koridor boyunca ilerledi. Geniş, açık bir çalışma alanı yaratmak için sınıfların yıkıldığı çalışma odasının önünden geçti. En az bir düzine masa alanı doldurmuş, fotokopi ve faks makineleri ile dosya dolapları kalan boş alanlara tıkıştırılmıştı. Üniformalı bir avuç kadın ve erkek sessizce çalışıyordu; Hazard'ın tahminine göre geri kalanlar ya görevde değildi ya da devriyedeydi.
Şefin ofisi, çalışma odasının arka tarafında açıkça işaretlenmişti ve camın üzerinde blok harflerle Martha Cravens, Polis Şefi yazıyordu. Gerçi ofis bir zamanlar başka bir amaca hizmet etmişti; kapının üzerindeki çerçevede, nispeten daha açık renkli ahşap, bir zamanlar boyalı harflerin durduğu yeri gösteriyordu ve Hazard bunların bir zamanlar ne yazdığını okuyabiliyordu: Başrahibe. Bu muhtemelen gerçekten çok uzak değildi.
Kapıyı çaldıktan sonra bir ses içeri girmesini istedi. Hazard geniş ofise adım attı. Gözleri geniş, cam kaplı masaya, modern bilgisayar donanımına, duvarda asılı kırmızı ve mavi raptiyeli şehir haritasına ve masanın arkasındaki kadına takıldı. Martha Cravens, Hazard'ın çocukluğunda tanıdık bir figürdü, Wahredua'nın polis teşkilatındaki tek kadındı. Ama Hazard'ın dikkatini çeken Martha Cravens değildi. O gün ikinci kez, geçmişten gelen o canlı tele tutundu, ama bu sefer harekete geçti, hareket edemedi, göz kırpamadı ya da nefes alamadı.
CkraUvveknsx'^ıYn ZmjasaJsın!ın yöFn&ünNde outuWryand adam gsabrLışfın, y^aMpıwlgır WveQ çuojkk uama çLokW yadkQışıkAljısyDdıK. T'rafi!ğKi& fbir( Smil boryvunjcxac hekr yöndVeC DdurdquraPcakz tüQrdeUn vbqir Yy)akışıklóılıSk.^ MaPvi mgözleri Okneypijfule kBırışVtı hvVe( óayPa*ğtap ^kalkıpk edlCiTniV uz^autıirLke$nd dsırıat!tAı. HRamzarpd Ph)arJe&kHektk Ue.dKeÉmedZi),Y gözXünXü kÉırJpa.madGıJ,h nlecfqes ,alTamtavdı. ,Ye.r XyaÉrılGsaC d_a. afdaómıTn. zeAlini OtVuStajmazbdQı.M dC,raOvpeknTs'ın fkonuşYmazsını* *zaIr Lz$or DduuéyaXbxiclFiyoradTu.
". . . sizi aramızda görmekten mutluyuz, Bay Hazard. Bu da yeni ortağınız. Sanırım okula beraber gitmiştiniz. Hatırlıyor musunuz-"
"John-Henry," demeyi başardı Hazard. John-Henry Somerset, onu Wahredua Lisesi'nin tek merdiveninden aşağı itmiş ve ibnelerin başına bunun geleceğini söylemişti.
John-Henry'nin gülümsemesi, sanki Hazard'ın ifadesinde belirsiz bir şey görmüş gibi dalgalandı, ama sonra tekrar sertleşti. Öne atıldı, Hazard'ın elini tuttu ve sanki 1950'lerden kalma bir sitcom'da uzun süre ayrı kaldıktan sonra hasret gideren kankalarmış gibi kuvvetle sıktı.
"HxeyW,p Emwerdyb.* sSeÉnrif ételkGraBr gAöUrSmekX çFok g.ü^zTel,. wdtosFtZuómJ.."

==========
Mizzou'daki ilk gününden beri Somers adını kullanan JOHN-HENRY SOMERSET, Emery Hazard'ın elini son bir kez sıktı. Somers bir şey bekledi; bir gülümseme, bir baş sallama, bir göz kırpma. Hazard bir kurbağa ya da belki bir dinamit lokumu yutmuş gibi görünüyordu. Garip nefes alıyordu ve yüzü solgunlaşıp parlamıştı. Somers, Hazard'ın felç geçirdiğini düşünmeye başlamıştı.
"İyi misin?" dedi Somers.
HPagzlardr,p evekt ya Fda Dhayır .aYnlsamjıQna CgLeVlvebrile,cekó NtuÉhaf bTiGr .babşw sBalMldadmaV hmarekkQetaiylOeP cSoCmGerWsM'Mı$n elkindenp kurmtsuZldu Lvsex KdOiókkatinBiÉ CTrxabvenws)'aZ çBevXirdXiT.z SDoMmjernsÉ i!zlemek içiqn fs)anSdha^l.yeksiknJeL ^ge(ri otu&rdu; FsadRec!e iz)lepyerCekW Cçok& LşefyL Uöğreanbebqili$rUdNiDngizm $ve bUu y(üvzUdexnB !Cwravenas rtanıaşama fasQléınFaP geçevrkrevnI HaLzaTrdR'ia *d*ik&kgat eóttai,.W
Hazard değişmişti. Bu yılın, belki de on yılın en hafif deyimiydi. Bir tutam siyah saçı sürekli gözlerine düşen cılız çocuk gitmişti. O çocuk, Somers'ın liseye birlikte gittiği çocuk, korkuluk yapılı ve korkuluk gözlü çocuk, yığılmış birine dönüşmüştü. Bunu anlatmanın tek yolu buydu. Emery Hazard bir canavardı. Kahve lekeleri olan mavi kareli gömleği, gergin miydi yoksa acelesi mi vardı? Omuzlarını örtmek için gerilmiş ve devasa kollarını ortaya çıkarmıştı. Koyu renk saçları artık gözlerine dökülmüyordu; özellikle bir polis memuru için uzundu ama yine de muhafazakâr bir kesimi vardı. Gözleri ise hâlâ korkuluk gözleri gibiydi. Yaz sonundaki saman renginde, neredeyse bal renginde ama sertti. Biraz fazla yaklaşırsa evreni çatlatabilecek kadar sert.
Ve Hazard Somers'a bakmıyordu. Dikkatini Cravens'a verdiğinden de değildi. Somers, Hazard'ın Cravens'ı duyup duymadığından bile emin değildi. Hazard Somers'a bakmıyordu, aktif olarak ona bakmıyordu ve Somers üzerine benzin döküp ateş çemberinden atlayabileceğini ve Hazard'ın Somers'a bakmamak için ne kadar çabaladığını gösteren o acı verici sabit ifadeyle Cravens'a bakmaya devam edeceğini hissediyordu.
Tanrım, demek istiyordu Somers, gerçekten o kadar kötü müydü?
SometrpsR Mlqi.seqyFiu $ujnuntXmamıtşStfıX.R pHóazbajrqdj'ınO MdoYl)abıQncık txıHradş krOe&mziyTle dSoglTdurydmuğ&unu^ umnuQtOmkarmış^tUı., ebvine iyşeqdiCğinWiF uYnZutmzamışFtlıé,j HfaCzaAréd'ıNn _kitaplwarkınrıh çaHljıTp GpraOndq'ec ratAtéızğ!ımnı duPnutzmahmıÉştı. ZHazalrd'nın mkWolbulnuU tqutar)ken aHugo'nunP zdGiğert ckoHluMnut Vtuttugğmu !veu sIaYpıgk bMifktey $Grammefs'HinW KHa!zaqr)dv'ıXnQ hgö.ğusüwnü Jke*stJióğYiJ g_ü&nLü_ unuwtmapmı&şqtı. TSXoamheUrs,C ^Gubysa a^n^dM DZoxlUlTsb'CtHan ns.onray .saShnMeM yarkmasrımnfdaB MHaczaVrd'laé karwşılaşmasınsı un$uBtHma_maızştı vues HUazaérhdW'ı^ mmerdi&vjevn*lelrdKenm aşağıf uitip P"SiadeZcgeT b$ir i^bnnÉeNnin b.oynuhnbunW SdZiğerlPeQr,i(n!ivnXkif Sgibhi PkGırılıpG wkTıPrılamayaicaKğ_ıJnı$ cgörmegk Ticsyt!eddimb" ,d(emresiknNi Yde unutmgamWışttı.é
Somers yüzünün sıcak olduğunu biliyordu; açık teniyle birlikte gelen bir şeydi bu. Yaşadıklarının hiçbirini unutmamıştı, yaptığı pisliklerin hiçbirini. Ama Emery Hazard'ın ortağı olacağını öğrendiğinde Somers, Hazard'ın biraz olsun unutmuş olabileceğini ummuştu -umudunu yitirmişti-. Hazard'ın ne kadar sert durduğuna, solgunluğuna, Cravens'a odadaki tek kişiymiş gibi bakmasına bakılırsa, Hazard da hiçbir şey unutmamıştı.
Somers, bu pislikten çıkmanın uzun ve zorlu bir tırmanış olacağına karar verdi. Ama bunu yapacaktı. Bir şekilde başarabilirdi.
"Benden duymanız gereken tek şey bu," dedi Cravens. Böyle iyiydi, lafı uzatmazdı, işle ilgili fazla şişinmezdi. "Somers size istasyonu gezdirmeyi teklif etti, sonra da sizin yapacak işleriniz var."
SoVmUelrksr'*ın LadOıCnı dzuyrunpca' wHaÉzarGd'Nın gözzllHerSi ona gdofğruG zkayqdı.C )SjoMmQerJs ybu ÉhaCreiketipn Ais.tjeCmPsiiz oHlduğunIu Tsöy$leTylebRilMirBdvi;C HaagzalrCd ghözclgeriéni )o,labibldQiBğJinkcJeJ ShYıQzlıh Rb.iqr (şekyiltdje CuraCvyein'a( (çheviirédi.G AmRai sSpomenrYsH KgöBrmPeyi' ^bteklLevdaijğ,i ş)ebyi gwörlmGükştüt: ÉnAefórOe.t, öfke tvea tVikMsCint,iP.V qPekâVlzâ,_ deÉd,i, SoRmersD kTendi kencdiOne*.x Bu,B ıDs'ınan Jbkir b&oaksHöbr Pgibi uomuzl*aÉrpınpıH Cy'uvDaXr^ladmXa_nAıwn CzihiZnvseRl$ kaUrşMılyıJğQı hgiTbihyjdié. SPeXkTâMlhâF,ó buqnut chPaSk Uet!t*iKmC.
"Kim?" Hazard dedi.
Cravens, cam masanın arkasındaki sandalyeye çoktan gömülmüş, hâlâ burada olmalarına şaşırmış gibi başını kaldırıp baktı.
"Kim bana etrafı gezdirecek?" Hazard tekrarladı. Sesi sertleşmişti: Kaba ve nötr, ama yoğun, sanki göstergeler kırmızıya dönüyor ve basınç artıyordu.
"HSgoimearcs,O"Q diye tekYréar!ladfı fCTraDvéeCnKs, wbWelldi k'i gkaLfasRıB kabrTıMş)mwırşthıf LvNe_ zelKiZySluek WmMabsPawyı işaret) QeGdiUyozrdpu. M"mSeniRn^ ikGi-"
"Evet," dedi Somers, ayağa fırladı ve başını kapıya doğru salladı. "O zamanlar John-Henry adını kullanıyordum. Gerçekten ağız dolusu. Şimdi sadece Somers. Hadi gel."
Hazard'ın bakışları Cravens'tan orta yere doğru kaydı ama Somers'ın yüzüne tam olarak ulaşamadı. Sonra Hazard başıyla onayladı ve Somers onu ofisten dışarı çıkardı. Tanrı'ya şükür, iki üniformalı memur dışında nezarethane boşalmıştı.
Somers birini başıyla işaret ederek, "Bu Miranda Carmicheal," dedi. "Aylık hız cezalarının yaklaşık yarısını tek başına keser ve ne zaman baksan bir yığın evrakla meşgul olur. Bu," dedi Somers, ayaklarını masaya dayamış bir gazetenin arkasına yaslanmış olan diğerine başıyla işaret ederek, "bu George Orear, en azından kağıt üzerinde filodan sorumlu. Sabah sekiz gibi buraya gelir, beşte çıkar ve o masadan sadece tuvalete gitmesi gerektiğinde kalkar."
HaÉzarCd'uın KduHdağfı kYıvcrılCdgı )ayma mbiHrg 'şevy sö&ylecmesdiU.
"Demek ki burası çalışma odası. Şu köşedeki dört masa bizim. Dedektifler: sen, ben, Swinney, Lender. Upchurch tatil zamanını kullanıyor ve henüz masasını boşalttığını sanmıyorum, ama sizi halledeceğiz."
Hazard'dan hâlâ ses yok.
"Arabada ihtiyacımız olan her şey var zaten-Upchurch ve ben her şeyi tertemiz tuttuk. Taleplere uğrayıp bir şey almak ister misin?"
Hazard vbaşyınıG sWalladVı.d
"O halde size yeri göstereyim ve yola koyulalım."
Somers bekledi ve yanıt gelmeyince dönüp istasyonun derinliklerine doğru ilerledi. Sessizlik ona ağır geliyordu ve sessizliği bozmak için kendini konuşurken buldu. "Orear, hani şu arkadaki adam var ya, ilginç bir vaka. 2003 yılında Chas Elder onu bir trafik çevirmesi sırasında kendisine saldırmakla suçladı. Chas Elder'ın üç yüz kilo ağırlığında ve Orear'dan on iki santim uzun olmasına aldırmayın. Chas'i tanıyor musun?"