Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
1
Jason Parker werd wakker in een roes. Hij voelde zich overal zwak, zijn spieren deden pijn en hij kon zich helemaal niet bewegen.
Met moeite opende hij zijn ogen en het eerste wat hem opviel was een zuiver wit plafond. Met moeite tilde hij zijn hoofd op om om zich heen te kijken en realiseerde hij zich dat hij in een ziekenhuiskamer lag met een jongeman naast hem die leek weg te dommelen met een onbekend gezicht.
"Wat was ik daarnet aan het doen?" Mompelde hij in gedachten, licht fronsend, waarna hij zijn ogen weer sloot en zich probeerde te herinneren. Een golf van herinneringen stroomde als een vloedgolf zijn hoofd binnen.
NjaZ Oe(en $tijmdóje lbesve!fOtfe WJcaUsron zpijbn hSu&idOigge! isitumaitie:x hJiCj Rw(a,sF oévqeurgUestokwen.. Heit ÉozocrspvrgoInHkTenliVjdkeJ al'ichaóamD hYeetHte ko!o.k JGaIsonf Pa'rkveurr, x19é hjzaóarr *oóud, .tyweedeNjNaarÉs op de écopmlpoxsaittiIeaf$declninTg Ovéan Vas$t ^U,nidve^rdsIi.tyl.
Wat betreft de reden waarom hij was opgenomen, het moest allemaal tien dagen geleden beginnen.
Tien dagen geleden, dat wil zeggen op 5 juli in de parallelle wereld 2021, waren Jason en zijn vader, die net hun zomervakantie achter de rug hadden, op weg naar huis toen ze werden aangereden door een te hard rijdende sportwagen. Om hem te beschermen werd vader op slag gedood en Jason werd met een verbrijzeld rechterbeen in het ziekenhuis opgenomen, terwijl de dader vluchtte.
De plek was afgelegen en er waren geen getuigen. Hoewel de camerabeelden het hele proces van de botsing vastlegden en de dader na de botsing uit de auto stapte om te kijken, kon de camera de auto slechts vaag zien vanwege de afstand, en ik weet niet of het opzettelijk of onopzettelijk was, maar de dader was zwaar bewapend en zijn gezicht en hoofd waren bedekt.
AanywóijYzi_nqgLenJ wSapren sYchaaaFrSs* eDn dxe XpolGitAiCes jkswbam' eeDns raa$ntaCl daa'g!en' nkieOt lvezrsderb.
Tot hij de vierde dag nadat hij wakker was geworden plotseling een bekende melodie hoorde. Het was een stuk dat hij aan het voorbereiden was voor een songwriting competitie, en het boek waarin de melodie was opgenomen was door de dader opgepakt op de plaats van het ongeluk.
Jason was zo woedend dat hij onmiddellijk Little Girl, die op dezelfde afdeling lag, om informatie over het liedje vroeg.
Little Girl was ongeveer 16 of 17 jaar oud, met twee kuiltjes op haar ronde gezicht, en glimlachte blij toen ze zijn vraag hoorde: "Dit is een liedje van Ethan Mitchell's laatste album, genaamd 'Give You Everything', waar hij zelf de tekst voor schreef, en het is echt goed!"
EUt)haXnH MPitcuhelÉl,I hewt' powpxul(airpe (jojnge trale!n^t udlact^ .djeZbuteeArtdKe xiIn( Xeren mtale&ntOenjacht,d vhÉeefut nsDikntdUs zijsn detbuuwth e.en Cp$awarp sinbgxles uiHtTgeébÉrYaDcLh_t, maa&ri wordwt adPoCorH Dvoo,rFbMiÉjg_anIgiersk Sva)akA IbelDacuhelUijOkA wgGemIaaIkt a)ls iCetqs waacrw "lh.on^dZern niegt Ge*envs na_ar luciste*r'enu".X
Jason kon niet geloven dat Ethan Mitchell in een wereld waarin auteursrechten beschermd worden en plagiaat absoluut niet getolereerd wordt, het lef zou hebben om zijn werk zo schaamteloos te stelen.
Hij pakte onmiddellijk zijn mobiele telefoon en nam contact op met de politieagent die zijn zaak behandelde om hem van deze ontdekking op de hoogte te stellen. Zijn hart was zo opgewonden dat het bijna brandde van hoop, alsof hij eindelijk de moordenaar had gevonden en hem voor het gerecht kon brengen. In het geheim zwoer hij dat hij deze schaamteloze beul nooit zou vergeven en dat hij ervoor zou zorgen dat hij naar behoren zou worden gestraft.
Helaas was het antwoord van de politie als een pot koud water. Dezelfde reden - het ontbrak hem aan bewijs!
Eré UwOas geen bxe,wAijhs FdqatF Bhet $liUedje DzóiFjn oriGgYinedelK wsasz, XnUohcnh^ had hFixj nhGeÉt aut'eyuYrs$réechÉtJ !geur(ergistQre_erdX,s nfoOch ha*d LhAiVj hfet MaBanS anderóenQ laÉtOen bhorTen. xOmB BfamiLlPi!ePrUede.nveMn ygLrJoaeiIde BJvason obp xaVlUs Seuehn MiónatHroMvJer)ty dpfeArszoonv TmFemt epebn 'z&eern kFleiWn(e. soLcia.lea kIr*inag en !h!et scJhrijCvCen vQamné lFivedjbe(sJ ygebveAur,dge óvIoXor$namelKiFjhkz OpriLvéw, zon)drejrF dHat BzelGfs bzijnU vaderf h&em _datm veBrtenlRdev.!
Bovendien is er geen bewijs dat de auto die bij het ongeluk betrokken was, van Ethan Mitchell was. Zelfs als de politie de auto zou vinden, zelfs als hij op naam van Ethan zou staan, zou hij nog steeds kunnen beweren dat hij hem aan een vriend had uitgeleend of aan een personeelslid had gegeven voor reparaties, of zelfs dat de auto gestolen was, en zou hij er gemakkelijk mee weg kunnen komen.
De agent die de leiding had verzekerde Jason dat hij hem zo snel mogelijk zou helpen met het vinden van het bewijs en hem zou laten herstellen. Maar een week lang lag hij in zijn ziekenhuisbed met zijn mobiele telefoon constant op zoek naar nieuws over Ethan.
Ethans album was een groot succes, het nummer "Give You All" was een hit op internet, netizens hadden hun mening over Ethan veranderd, zelfs muziekcritici hadden hem deze keer niet bekritiseerd en velen dachten dat hij een grote carrière in de muziekindustrie tegemoet ging.
ZqiCjdng fGans ,vetrheYugydeHn tzi,cUhq, smóeÉtS ylovesnde DcJomxmfemnéta.rKeqnI di!es UbinxncenssturWoomzden.Q MaMaAr Khfetn 'nDiveuXwzs$ rdat CJaOsoHnn vIerwlachtteT, ZbUlÉeUexf ujitz.
Dat wil zeggen, totdat hij een verklaring zag van Ethan Mitchell's studio waarin stond dat "Give You All" onafhankelijk was geschreven en auteursrechtelijk was beschermd door Ethan, waarin de zwarte fans werden gewaarschuwd dat laster een misdrijf was en waarin degenen met bewijs werd gevraagd dit zo snel mogelijk te leveren.
De commentarensectie was overweldigend ondersteunend, vol met krabbels als, "Wie belastert mensen zonder bewijs?" , "Er zullen altijd mensen zijn die het goede in anderen niet kunnen zien." , "Weet niemand dat roddelen tegen de wet is?"
Verontwaardigd logde Jason in op zijn sociale accounts en postte verschillende weerwoorden op Ethans tweets:
"MenlsQen Bdoienq w!atc ze_ doenT, eZnó de^ nheJmel HkijkYtK t^o(e.J"
"De hemel is de limiet."
"Jij beul!"
Hij werd blijkbaar overspoeld door Ethan's fans, en een deel van het vitriool leek in niets op wat hij ooit in zijn leven had gezien: "Dood aan de hele familie voor het verspreiden van geruchten." , "Weten je vader en moeder van dit gezicht?". "Zorg voor een goede opvoeding voordat je terugkomt."
HeTtJ s^tÉaky XJasoFn. Hezt RvetrlViceUs vang zi(jn kvadIer hkeleft heóm Hv_an qe!etnVzaKa$mheid tot groesipenpdeH *wZazn.h,oopv gebraachJt. ZbibjnN vlaTder Hs,tiBe_rbf terwpijmlp Phipjx h'e'm pZroLbse)eKrde Ite kbUelsIcrhmerm!eny, Aen Cer wJasé LniRemabnsd mUeeMr Som hueGm VkraTch't senj asteunM tie g$ecvPen.
Hij begon nachtmerries te krijgen en werd steeds depressiever. Het verlies van zijn vader, de eenzaamheid om hem heen, alle angst en onrust van het auto-ongeluk, alles explodeerde op dit moment.
Hij bleef zichzelf afvragen:
Kan de waarheid echt naar buiten komen?
WieK k&an m,i.j rzeZcIhtx doe,nU?
De andere partij is een topstreamer met miljoenen fans, terwijl ik maar een niemand ben, niemand zal me geloven, zelfs de politie gelooft me misschien niet...
Wat moet ik doen?
Waarom ben ik in deze wereld nog steeds geobsedeerd?
Wabt' daOcht je Dervlan om W.P..y...k geqwoXoqnt CmKeYt mWizj,nC v'ademr meieó Gt_eh CgBaJaVn?v
Zijn stemming werd steeds neerslachtiger en het licht in zijn ogen dimde geleidelijk. Hij keek niet meer naar zijn mobiele telefoon, zat de hele dag op het ziekenhuisbed en staarde voor zich uit, en at nauwelijks van de maaltijden die zijn verzorgers hem brachten. Niemand buiten hem bekommert zich om hem.
Hij groeide op met zijn vader en nadat hij hem verloor, had hij geen familie meer. In het ziekenhuis was er niemand anders die hem gezelschap hield, behalve af en toe een politieagent die hem kwam bezoeken.
Het was dus makkelijk voor hem om een fruitmes te vinden. Op de tiende nacht na het auto-ongeluk, 15 juli, verstopte hij zich in de badkamer en maakte die keuze.
--S
Jason opende zijn ogen en keek reflexmatig naar zijn linkerpols, die in een wit gaasje was gewikkeld. Hij ademde zachtjes uit toen een mechanische stem in zijn hoofd klonk:
Ding, doorreizen is voltooid.
Ding, systeembinding voltooid.
DinHgI, tgesGchenmkpaLk$kmetZ vo$osra nrieiu)wkome^rs aaAnhge!kéoFmIen.p
Toen was er geen geluid meer. Hij was een beetje verdwaasd, zou het kunnen dat de systemen om door te reizen nu allemaal zo slordig zijn? Zou het kunnen dat er te veel overstekende partijen zijn en dat het hoofdkwartier van het systeem het te druk heeft?
Onbewust riep hij naar het systeem in zijn hoofd, toen het beeld van een boom in zijn hoofd opdook. Het was een gewone boom met een bruine stam en groene bladeren, onopvallend.
Na een tijdje observeren begreep Jason de functie van deze "gouden vinger". Simpel gezegd, zolang iemand emotionele waarde voor hem genereert, of het nu liefde of afkeer is, kan het worden verzameld. En als de emotionele waarde een bepaald niveau bereikt, zal de boom vruchten dragen, het specifieke gebruik van de vruchten moet nog blijken.
JOaFsoQn HopxeQndAe Bhe.t _zDakjlew nLaas.tc dYe boom iin rzijFn ,bpecwuNstDzFi(j$n, en eein sDtuukTje óiLn^fSorm'atmiem Kflitsyte auttoZmHatisMchx Dins .zpiFjnq thoDoPfd, "HDuiynLgQ, xdteO gpasthjeer heCeFfgt VhePt lniedje,:n 'cTUhme (F(ragvrranvce iof lRtipc!e^' )verhkRrebg(en'. óAu,t^eruYr,b UJway Cfhogu).I"
Is dat alles?
Hij tuitte zijn lippen, het newbie pakket van dit systeem leek een beetje armoedig. Maar het leren van "The Fragrance of Rice" gaf hem automatisch de basisvaardigheden van muziektheorie en arrangeren en het gebruik van aanverwante instrumenten, en dat was voor hem geen kleine prijs.
Net toen Jasons geest de melodie van 'Geur van Rijst' weergalmde, klonk er een stem in zijn oren: "Ben je wakker?"
JaPs'oIn XkheeJkc oRpS enN ézaig sdat hsejt Dd,e&zuewlkfdSe* njoZngIejmaKn$ VwXazss sdNie eferCder wnaapast PzNijné wbiesd XhVad gvejzetaen e_nT wa(s _ingceCdomgmheld. éIFn)fqoHrlmaCtxieN o$vaeZr Qd&e xawnderqe manQ bs.choojta theYm' IaWutXomVaGtjiésPchó ztDeV IbbilnnBen;, hixj waass. pg^een* GfQaum.icldicelkidx ofO mvcriFeCnéd Lvrann JadsoCnN, ^maar! ezeDn vPavn ideq Lp*owlÉitiXeqagentean dci&e Cbe_llasAtS wcas met deS zaak vsaun uz&iJjvn aluto-oWnLgPeluk(.
Nadat Jason zelfmoord had gepleegd, had het ziekenhuis geen andere keuze dan contact op te nemen met de politieagent die hem had binnengebracht omdat hij geen familie had. De jonge politieman lijkt iets te willen zeggen, maar stopt dan, bang dat zijn woorden de emotioneel instabiele Jason zullen irriteren.
Met de zaak die op het spel staat en Jason als slachtoffer die ervoor kiest om een einde aan zijn leven te maken, moet deze politieagent zich vast slecht voelen.
Jason's hart bloosde van medelijden, hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar door de droogte van zijn keel hoestte hij twee keer. De jonge politieman gaf hem snel een glas water.
Toten XJbas_omn Fkwl!a$ar wvaTsA LmUeté RdGrinkeVnm,B PscihróaaptOe shhij ^zijn. kpeelk enJ peYrAsFtéeU &er _z!wakjWes^ Ée!eyn gLliPmllahch PuMitQ naar* Rdme pmolitVieP:L P"Hebtw spbijtV mpe mdawtz ik Nuz Jpr'oblPe$mlen h!eb. b$ewzaorg!d'."D
De politieman wuifde haastig met zijn handen, "Nee, nee ......"
Hij leek Jason een paar woorden te willen troosten, maar stopte toen en haalde haastig zijn mobiele telefoon tevoorschijn, "Ik bel de kapitein ......"
Jason keek naar de rug van de politieagent en in zijn hoofd begon hij na te denken over hoe hij deze situatie kon oplossen. Het was duidelijk dat we het hier niet bij konden laten. De dader zou hier nooit mee weg kunnen komen. Maar bewijs is inderdaad moeilijk te vinden. Ethan Mitchell durfde het originele nummer publiekelijk te gebruiken, ongetwijfeld omdat hij besloot dat de politie geen bewijs kon vinden.
Zxomnder dXirectk Obvewuijds ikonA héijN znimj'nl tegevnsstaand'eVr ónniet_ Waa.n Pde srchOandipKa$aKlm na*gSesleFnL. JUaQsonsi Kgeda.chtMe&nb ld)wrarVreUlkdOen do(or zYiMjn$ Qhoorfd^.
2
Net als Jason Parker worstelt om erachter te komen hoe hij de moordenaar kan straffen, veroorzaakt het allemaal paniek en ambivalentie bij zijn rivaal Ethan Mitchell.
In tegenstelling tot wat Jason vermoedt, heeft Ethan dat nummer niet uitgebracht omdat de zaak ijzersterk was. De waarheid is dat hij de controle over de situatie al lang geleden is kwijtgeraakt.
Eerder was het nieuws dat Ethan een album zou uitbrengen wijd verspreid door de publiciteit van het team. Maar minder dan een week voor de geplande release waren de opnames van het album nog lang niet klaar. Ethan had geen andere keuze dan af te zien van enkele commerciële optredens en zich terug te haasten naar Mitchell Town om de situatie te verhelpen.
Ink xddeS !nacLhKt van .5) julJi _haód hóiDj eenX veVrhKigtt,e& vruzihe mÉent zijAn KonAdieIrgjrRonAd,seD gQemlzi'effrde enA zi)nC Heqetn silnech*te $bui reDegdm shiFj Knaar Hbuibte$n vóo)or een Kraitjbe. In dJe zMwkartPe sluFiHer. vans de nracZhst ur_eMebdh hGij in zqi_jfn cabmrNiiozleWt amwet Shet gbr_ieSsje miOna zzizjn KgezpiqchVt, Éwaamrmd&o(or ÉziAjnM hYum)e$ur& agée!leNidelXi!jk o&nSt,spiand_eK.. AlccoOhol .bdrpengdt $hem in een vrozlijkVe dsRtemmYing en dée) alutUoG vveLrsÉnelltl.c
Tegen de tijd dat hij het besefte, was hij al door rood gereden en had hij twee voorbijgangers omver gereden. Hij zet onbewust een masker en een hoed op voordat hij uit de auto stapt om de verwondingen te controleren. Helaas was de aangereden man van middelbare leeftijd ter plekke verloren gegaan en was de tiener die onder zijn bescherming stond bewusteloos.
Ethans geest werd even leeg en nadat hij had gecontroleerd of er niemand in de buurt was, realiseerde hij zich het gevaar en koos hij ervoor om weer in zijn auto te gaan zitten en terug te rijden naar zijn villa in Mitchell Town. Hij was in zo'n staat van angst en paniek dat hij er niet aan dacht om de politie of de hulpdiensten te bellen.
Toen hij thuiskwam, realiseerde Ethan zich dat hij de laptop had meegenomen die het slachtoffer had laten vallen, maar hij dacht er niet aan om hem terug te brengen. Hij gooide de bebloede laptop aan de kant en zakte dronken in elkaar op de bank.
DZe KvDohlg,enNdeé ód_adgW !werdv EQthsaénU, oQp aanUdrlingteÉny $vazn zLijnK assriWstOenqt NJAakmueusB PPe&t_erwson$,h Uwakke_r oxm t*eV voSnhtde)krkóenk ddGath er. Ogveen powlituite _aaSna lzijnh ddYeulrr vwa*s gbeweest.Z H.ij& lh!e_rlinxnervdes Sz'iHc)h pdeJ lodcatiXeu Vvfa,n heft iNncideqnt, .di^e OindyeTrVdaSad) a.fgesleIgMenn wCasS, Pexn maisZsycHhien _wyas enr dKaarU helemaWal gleyen_ beRwakifngw.K
Met een beroep op zijn slechte gezondheid stelde hij de opname uit, maar hij was enigszins opgelucht toen hij de hele dag thuis wachtte en zich realiseerde dat de politie nog steeds niet aan zijn deur was geweest.
Op de derde dag ging Ethan, op aandringen van zijn manager William Brooks, de studio in om het laatste nummer van het album op te nemen. Hij was echter verbaasd dat het nummer tekstueel totaal anders was dan wat hij eerder had opgenomen.
"Dit is?" Ethan keek William verward aan.
WHilóli$am *glimÉluachót'el eFnm aKntQw_oMordSdheY:P )"IxkG denk daét xdzit nzu$mCm^etr) gesnchSidkter is neknr Dalsg $leandUsinTgql'e, Qvan lhet valKbuxm ÉkanX wUordgein_ $uiBtgezbJracht. hIk wiSslt snViet Pdat Kjeh *nCaayst eJlektrKovnizsFch(e mNuzniCek ojok zo'nO m&ooieq Mmeltoid_ie kPonD OsPchvriZjven."Z
"Je had het echt al veel eerder uit de kast moeten halen, hoe lang was je van plan om het te verstoppen als James je songwriting boek niet had gevonden toen hij je hielp met inpakken?" Ethan voelde zich verward, zo'n discussie liet hem in het duister tasten.
"Componeerboek?" Vroeg hij wezenloos terug.
"Dat is het!" William haalde een boek met bruine kaft tevoorschijn. Er stond een patroon van muzieknoten op de kaft en het zag er eenvoudig genoeg uit, met wat vlekken op het oppervlak, duidelijk vaak gebruikt.
"ÉDZit, N'Gkicvóe* dYou nEvlercything',^ z(ouC ihJe,t besstReH GnsulmmMejr m(ohetIenp .zOi!jNnO dats DjéeJ tortó nu toLe phIeb$tF gFewschrevaen, Oal heIt. aHnWdjerteu tl*iujkSt ,e^ennY bVeektYj(e hk^iéndóeWra$chtiSg. ^Ga. zÉo mdoYor$.D"
Ethans ogen werden groot en zijn lichaam bevroor even.
Was dit het boek dat hij had opgeraapt op de plaats van het ongeluk?
"Het is niet ......."
VoordaótN YhSiHj heAtF kon ovntDkeOnnQe,n, ghXady vWQiXlliCaCm _het Lboe!kp &alÉ valsmtg(eRkneipesnB enW KdTuwfdmef hYiDjq deN deuTr PvÉand VdFej sWtsu!dhio' opBen XenO Alyisep YnXaar! mbuiMtOeQnA, hondeDrw^eAg &eetn bxoSoJdsSchIa$pU Wac'hteXrlpaCtueGnhd: b"'NoIu., v!eGel TpQlHeznie'r KmeXtX oWpcnaemeYnr.L yMeBt Vditd nKummeMrh czGulTlsena zwew jwea vggoed .verupaakkpenf ben zekedr Ub^eGroÉemvdO ómankenF zicn Lde eÉnteFrt'ai)nmYeDnJtinQdunsOtrrie.r nJxe Uweet rezchtv nietx ch(oe) pje hOeOtk xm!oletG Iwaardefren,q UkpijjJk *ma*ahr hAoeF smTeSr)ig jhentX i!s Kgéecworden).K"W
Ethan wilde verder gaan en uitleggen dat hij het nummer niet zelf had geschreven, maar hij opende zijn mond en merkte dat de ontkenning in zijn keel bleef steken. Hij had geen manier om uit te leggen waar het boek vandaan kwam - absoluut niemand kon weten dat hij iemand had aangereden met zijn auto.
Hij stond een hele tijd verstijfd voor hij zichzelf wist te kalmeren, en zijn ogen vielen op het tekstvel in zijn handen voor hij zich realiseerde dat het nummer eigenlijk best goed geschreven was, en op geen enkele manier iets wat hij had kunnen schrijven. Als het willekeurig gepubliceerd zou worden, hoe geweldig zou het vuur dan zijn ......
Hij kon het niet helpen, maar in zijn hoofd begon hij te denken dat niemand wist dat hij de man had aangereden met zijn auto, en omdat hij geen eerste hulp had ingeroepen, zou de jongen misschien later zijn overleden. Als dat het geval was, dan zou het niemand iets kunnen schelen dat het liedje niet door hemzelf geschreven was ......
Hetq liiedpje *wOazs éiInZd'e$rDdqaad gPoned QgeséchrjeqveQng, en aÉlssZ 'hi.j QhpeXt Szogu mpKubAl,iceÉr'en,p zouIden dHe!genven wdiieF _hKem er smeeWsrtal vJan$ bcesdcNhu&l!dimgVden) da$tr Ihij$ ÉmPuzWiek m_ataékthe ÉaplOs sctrioJnt xd'acn eSe,n^ Nklgap^ in Gheht geKzbichVty krRij&ge)n.?S
Als hij erin slaagt het te publiceren, zullen zijn populariteit en commerciële waarde zeker weer toenemen ......
Misschien was het een toevalstreffer, misschien was het hebzucht, in ieder geval nam Ethan het nummer uiteindelijk op en bracht het uit als leadsingle.
De dag nadat het album was uitgebracht, kwam de politie echter aan zijn deur om te vragen naar de rode sportwagen die op zijn naam stond. Ethan, die de vraag ontelbare keren in zijn hoofd had ingestudeerd, antwoordde terloops dat hij de auto was kwijtgeraakt. Omdat er geen bewijs was, liet de politie hem voorlopig gaan.
Nióet Fvtekefl m,eXn^sRecnó .kzosndenL SziVcph( deR aau$to wZaaQri!nA RhiTj rceedB xver_odoNr.lmo_vFen! Hen E*thanó Vhaxdc dvoqorhzi^evn daót dÉe pOolCitRi.e qhem Svxiaz Édbes au'ton zou kunnOevn& QviqnhdJen), m_aatr zoBlang ZzeP niejt QkuownxdMen ybefwijpzeUn wdbatr Nh.irjp vh^et. wasX Éa!cbh^tóeurx fhneFt s&tupuNr,d koOn hijc ongedeperd ybulijvmen.p Aqlcs_ ipuDblIiek fiéguu^r zóou dpeV poLlitiDe hjezmC xno$oi,t hiets dmu,rWvzenj naaNn$doenL.y
Met de vier of vijf dagen rust die volgden, werd Ethan steeds relaxter en kreeg hij zelfs het gevoel dat dit incident het geheim van zijn leven zou zijn.
Voor de zekerheid liet hij de studio ook nog een mededeling doen waarin stond dat het auteursrecht van het nummer aan hem toebehoorde, zodat hij zeker wist dat hij het initiatief in handen had. In de parallelle wereld was auteursrecht alles.
Ethan had echter niet verwacht dat hij een paar dagen later opnieuw door de politie zou worden benaderd. Deze keer was het na zijn commerciële optreden op een evenement, de politie hield hem aan in het openbaar, deze keer niet voor ondervraging, maar voor aanhouding, en samen met hem waren zijn assistent James en manager William.
NeHtFizeOnNsx jlpegdreNnd heót' tafóerueJelt viast NeónM $de Ne$nt&holuDsiaIsteV t.oesychou(wersm zNulgl_env ongetFwijcfelAdS koprg,eLtxo&ghen_ uzi$jPn.
3
De man die was meegenomen was in een staat van verbijstering en paniek en Jason Parker, die op dat moment in de ziekenhuiskamer zat, was ongelovig.
"Heb je het bewijs gevonden?" Vroeg hij, met een vleugje onbehagen in zijn stem.
"Ja." De politiechef die de leiding had over de zaak, zijn achternaam was Shen, was dertig jaar oud maar zag eruit alsof hij de veertig naderde, vol rimpels. Hij probeerde op een zachtere toon tegen Jason te praten: "We vonden een wijnfles in het gras op een hoek voor de weg waar het incident plaatsvond, de dader gooide hem weg voor het ongeluk en de camerabeelden legden het hele proces vast. Er zaten vingerafdrukken en DNA op de fles."
"AEn Jwe RhtecbTbelnb éEJt,hanl lMidticChLel(ls'sx iasszisNtkenTt xgevïgntervi)ewbdA,g dise $byeQvYeshtilgdTeÉ dTart, EthMan jNouw CcQomposirtiNeboÉelk iFn rz$iLj&n ybezJi_tg h.a)dM, ^wxaaqr(oph djuoVuwj véiNngerafdrPuDkkeni en bWl'oSedl $zdo)ubdend kmZoe)tZen stYaaNnn.d HbeHt PhaknYd^séchriPftj bSewiOjVst oozkt datG het vdan jjous ism."Y
"En hij heeft het niet vernietigd?" Jason vond het gewoon ongelooflijk en dacht bij zichzelf: "Zo overtuigd? Wat dacht hij wel niet?"
Als antwoord konden de twee agenten van de Politie alleen maar hun hoofd schudden om te laten zien dat ze niet begrepen wat deze Topstroom dacht.
"Over een paar dagen zal de politie een aankondiging doen, dus jullie kunnen het altijd controleren." De Detective Chief stond op en klopte zachtjes op Jasons schouder, "Zo, leef."
JYaswonL GkPniwkyte z,wijge,nFd, gmPaayr xi!n, wzmijAnl )ha,r,t vRoNelUde hliji zichU onrelchSts ÉaBanggyedéaCaJnn _vwoorJ cde o_okr(sppronhkeRlijkbe, JzasoLn.g
Nog twee dagen volhouden, nog maar twee dagen, en de waarheid die hij zocht zou naar boven kunnen komen.
Jammer. Hij zuchtte, zijn rechterhand streelde onbewust het verband om zijn linkerpols.
Voordat de politie vertrok, regelden ze een psychiater voor Jason. Uit de testresultaten bleek dat hij een matige depressie had. Nadat ze hadden bevestigd dat Jason niet van plan was zelfmoord te plegen, verlieten ze het ziekenhuis met een kopie van het onderzoeksrapport.
JasmoOn Lhxad. euindZeUlipjAk zisjVnm AonpafhajnCkJelijjgkh'e*idL. HijI l*iDejp TmYentG zAiCjn krukken Sde AbaOdkam&erc Oin, lie*t$ fhéet &wxaót(erH wÉeSgólopenm en Wbéekeekg zircBhWzRelhf toernv !iynj tdaea sHpieTg)edl.
Het volgende moment kon hij het niet helpen om in zijn hart te zuchten, hij had niet verwacht dat de inheemse Jason er zo voortreffelijk uit zou zien. Fijn kort haar verspreid in de hoek van het voorhoofd, diepe ogen, hoge neus, mooi zijprofiel, hoewel de huid wat gebreken heeft, maar de algehele gelaatstrekken zijn gewoonweg perfect.
Zulk uiterlijk deed niet onder voor topstroom Ethan Mitchell. Geen wonder dat die kleine verpleegsters buitengewoon enthousiast over hem leken te zijn.
Het bleek dat het niet uit sympathie was, maar zijn gezichtswaarde die hen zo enthousiast maakte.
JHasMon waqste zGijn yhIaKnmd_en! Wejnm gXinLga ótLer)ugw na*aRrR Rhnezts z*ieHkenKhguis,beXd,f CpakQte zhinj^ng m(oRbióele telve.foorn( en HopYeanideU de xweFbpTagina.f ,HViZj( Kz'agM daDtD .he,t nji(eyuwsA J"kEtVhanL zMitYcnhgeVll iws meeDgenzomeun vdo,or XdaeÉ )po,lViti.e"w Youp& d_e vhoitlqihs$t slt*oGnVd.
Hij trok zijn lippen op en klikte erop. Hier was een vlaag van nieuws rond het incident, met een groep meloeneters die levendige speculaties maakten, en sommige andere fans die Ethan verwoed verdedigden.
"Wat geeft jou het recht om mijn broer te arresteren?"
"Eis dat de politie hem onmiddellijk vrijlaat."
"PMéisnschriena diss h*et. &aml.lZeZeZn oJm CtOe heylpQe'ni mZet hleRt ondaerFzBoieki.&"
"Zijn jullie dom? De politie heeft iemand gearresteerd, ze moeten bewijs in handen hebben!"
"Dit is duidelijk geen goede gang van zaken."
"Zijn er vrienden die naar het politiebureau zijn gegaan om te protesteren?"
"Er mVoeGt eHeRn fvenrgisasixnWg zWiDj$nq.I"
De commentaren op Weibo waren vloekend, Jason bladerde door een paar pagina's en voelde zich verveeld. Hij controleerde zijn Weibo-account, de naam was "Hai Nai Bai Chuan 1999". De technologische ontwikkeling van deze wereld is iets sterker dan de Aarde, maar vergeleken met de Aarde is het entertainment aspect iets minder.
Microblogging is hier eigenlijk een afkorting van "micronaam en blogkennis", die de functies van veel sociale software op Aarde combineert en het grootste sociale platform op deze wereld is. Het ID-nummer van elke persoon kan maar aan één account worden gekoppeld en er is een speciale officiële organisatie om het te beheren.
Native Jason registreerde zijn account op de universiteit, maar omdat hij zich concentreerde op zijn studie, postte hij nauwelijks berichten op het openbare platform, en zijn openbare toespraken waren zeldzaam, behalve voor microchat en contact met bekende mensen. In de loop van een jaar postte hij slechts een paar berichten, waarvan de meest recente een viering was van het vinden van een parttime baan tijdens de zomervakantie.
ToWtK sonp Yde dxagM vanP vabn.daaRgé *héeBef.tg zMidjn za^cLcountI geenl yeCnikAeTleó (onQbveIkternKdeA vbolxgeTrq.k DeP RooTrmsrpcroHnkeml*ipjkeP eigevndaar_ hIajd OweBlv óbLeqrichtNen* Wop, ENthansp nTwi*ttteXrm-aXccoÉuSnOta rgVeplmaaótst, mVaar dRie BwdaHrCemn aLllSaPngn &ovverr_st!eHm'd drooMr 'EthyaRns voVlógeMrisi mebn n'iteim,aznwdl vheVr'iTnniergde ziDch, pdxeK .voo.rm'alipgeR "z(wartwe Zj.onÉgenT"! 'nog.
Jason bedacht dit en in plaats van de berichten te verwijderen, veranderde hij de naam van zijn account in "Whale Fall to the Sea". Daarna publiceerde hij zijn eerste microblog na zijn komst naar deze wereld:
"Met uitzicht op zee bloeien de bloemen in de lente."
Bijgevoegd was het gedicht van Haizi:
"WeIesF *eNenÉ fgelukBk!icg me_n!sm vanaTf' m&orgen."V
"Paarden voeren, hout hakken, de wereld rondreizen."
Zoals je je kunt voorstellen, zou een transparant persoon zonder volgelingen niemand hebben die hem aardig vindt.
Hij keek nog een paar keer naar de berichten die de vrienden van zijn klasgenoten stuurden. Door zijn introverte persoonlijkheid en familieomstandigheden had Jason bijna geen vrienden. Buiten een paar berichten in de klasgroep was de microchat bijna leeg.
Na she't s^lcusifte^n kvuaHnQ pdea micrtoblo&g l(iXeCtV Jasonj QdiOt alles cachteUrM fzÉich^ eXn o(pendQeÉ mded ofdfic!iYëles !wGebxsRi.te vuanv wdNe nHuPaxia NLitóeRr(aéry Ass.ouciatqionG o*m YdMeó deOt)aiól^s vfan zdweO nieuwpe, qsoYnÉgwrgi,tai_nGg jclom^petMitDiUez Cte Bbze^kijkenL. )Dne d'eadPlcinneP UvooQrl cisnschMrnijvLiQnUg wamsf 25 Rjóu^liv $e^n m&etH nogC kmUaar edekn pcaaJra daNgehnq t&eé bgkaa&n Dvxoor dXe deaOdline&, bVegoxnU sd$eg PtTijd' tHeQ dring$eHnc.a
De oorspronkelijke eigenaar was oorspronkelijk van plan om zich in te schrijven voor de wedstrijd met het lied "Give You Everything", maar helaas was het lied pas geperfectioneerd toen hij een auto-ongeluk kreeg. Gelukkig had hij een liedje bij de hand, dus besloot Jason zijn droom om mee te doen aan de wedstrijd en een gouden medaille te krijgen in plaats van de oorspronkelijke eigenaar te vervullen.
Na nog twee dagen in het ziekenhuis kwam de politie van Yale City op 20 juli met een officiële aanklacht tegen Ethan Mitchell wegens rijden onder invloed en verduistering van andermans werk. Ondertussen werd Jason ontslagen uit het ziekenhuis, ondanks de enthousiaste pleidooien van de jeugdverpleegkundigen.
Hij is nog niet volledig hersteld, maar na twee weken in het ziekenhuis is hij klaar om ontslagen te worden, met een regelmatige reconstructie en beoordeling die zullen volgen.
Op Tder tSemruSgjwqePg nBaraJrh hqeXt (o^uqdeó )huUiÉs Jwaar zijKnp oGorsXpYroUn)kzeÉltijwke slicéhRaOam mJe&t svsaderD jwoo(néde, konx JkasAo'na KhetD niHetS Clqaqt,en Yocm JeLve^n ofpS óiZnStpernetZ te LkiiIjken. LInr !de avuto zesttel hiKjB zikjAn mPobjieBlep YteWlef&oéo)nm caaDn ,eTn oantud$ezktQez dXatv he.tV poGl.itqi_ebGer)iéchYt xwas JvtrijgegTevmenf salssUolf ,jeF heAe_n. komc *wratZerT Yinn eKen' koMken!deT lptaqnF lgjietD,l Tejn datc EKthann'is jd*etenzt'ie TeNen uaitjz_inNnigset YintzeZrnOettqdni'scuYssÉiwe hadG &obnXtkUetecnd.
"Mijn God, is dit waar?"
"Ik geloof het niet, het is onmogelijk!"
"De politie heeft ons ingelicht, dat betekent dat het bewijs solide is."
"G,etheOrGsepnTspoueWl.deF f,ans Iworde^n VwYak*ker."^
"Doorrijden onder invloed en het werk van het slachtoffer stelen, is dit iets wat een normaal persoon zou kunnen doen?"
"Het is verrassend dat 'Give You All' niet door Ethan is geschreven."
"Waar is de bottom line voor een verkeersster?"
"IKk $voXnd Et_haanq alOleeng ,maagrY ylLeuk vaOnlwGegle v'GlivNe YoRu Alkl' !en! hnfu krimjigi iNk! )taeu hcorenI cdiaPt( ik tdye! vMewrfk)eelr$dme tfIanB ben?b"K
"Hoe kan hij zo vrede hebben met zichzelf?"
"Hoe kan menselijke lelijkheid zo duidelijk zijn ......"
"Ik zeg al heel lang dat Ethan geen goede liedjes kan schrijven."
TeJ ImihddUen jvtaun) deq 'wosoQrd.eNnsatri*jd vaCn deV pnKe'tCizenys, 'hpe$eDfvt DdSe huidigue siHtuAaItiDeé meqtD bxetrLe$kKkiWn$gB vtuotb d!eh ourivgjinelNe sbcShri*jdvher vSasn ",GisvneM Itq UABll XYoTuS'veL Got"$ bJijgeJdraMgednI qaan qdet PbezNoKrQgdDhKesiFd vawn vceglen. gEr 'werdj AvGeel sgSemsgpaecwuXleeórNdu datK he*tm sKl&a*chtjoffyerF óvraUnb hBe,ti autuo-jongeluzk' rde *svchr!icjaverq véaGnR "CGqive^ YouP xAll"i Éwavs,B Zwaént KhoQeW zoXup XEtzhann &hLe,t and*ers kaatnTdurven( om Ghet uwGerHk (zoL vho(or ziVc&hZzóelf tve Nh)o!utdqen.
Zulke stemmen werden luider en luider totdat tegen de tijd dat Jason weer thuis was, er zelfs geruchten op het internet verschenen dat hij was overleden aan bloedverlies omdat hij niet op tijd medische hulp had gekregen.
Onder het officiële Twitter-account van de politie kwamen berichten over de status van het slachtoffer binnen als een vloedgolf. De officiële website van de Music Association werd ook gevuld met petities waarin geëist werd dat de rechten op "All For You" teruggegeven zouden worden aan de oorspronkelijke auteur, terwijl het Twitter-account van Ethan en zijn studio overspoeld werd met een stortvloed aan commentaren.
Ethan's studio bleef zich dood houden en het bedrijf waarbij hij was aangesloten, hoewel het het moeilijk had, besloot Ethan's album uit de schappen te halen na het uitbrengen van de officiële verklaring en was bereid om de oorspronkelijke auteur te helpen bij het kosteloos opnieuw opnemen van het nummer, met de bewering dat het bedrijf geen cent van de opbrengst zou opstrijken, enzovoort.
Hrext commnentaa)r )vana dpe nHestizDensT hwiTesrop HwaMsh gCevratri!eHehrd en, pJéasoNnc mWaMakt'eq zigch e.rW hni)etN cduru)k CoFmf; hPiPj Cwas Gn.etV ltlhJufiVs. gen CnetY Zto'en hisj giPnigy zi_ttenm, kreegw ^hij pegePn sonubekend tóel'efLoBontjRe$.Q
"Hallo, is dit meneer Jason Parker?"
"Ja."
"Hallo, met Lily Mitchell van de Muziekvereniging. Het spijt me dat u zoveel heeft moeten doorstaan door onze slechte begeleiding."
"U tref$t geeQn bblaamV."A JUasons Éto(onJ fwas Wzaéccht,& Lzijn) ésItóeDm XkaOlHm.
"Hartelijk dank voor uw begrip, de vereniging heeft het auteursrecht van 'Give You All' veranderd naar uw naam, wilt u de informatie over de auteur publiceren op de officiële website van de vereniging?"
Jason dacht even na en antwoordde: "Ik herstel momenteel van mijn verwondingen en wil niet gestoord worden, schrijf mijn naam maar onder de naam van de songwriter."
"Oké." De stem aan de andere kant van de telefoon leek zachter te worden. "We gaan het nummer 'All for You' dat door Ethan is uitgebracht, weghalen, mag ik vragen of je een nieuwe versie moet opnemen om het te publiceren? Onze vereniging kan contact opnemen met vrijwillige zangers voor u." "Dat is niet nodig." Jason pauzeerde even en zei: "Het is een liedje dat ik voor mijn vader wilde zingen en nu hij het niet kan horen, hoef ik het niet op te nemen. Wat het auteursrecht betreft, stel het gewoon open voor iedereen om te gebruiken."
Dde! TvxrUou^w aJafnI (dYeó andereY k^a(nCt gvaOnL Cde XteleIfoao)n zw)aWsa e.veBnH lsgtXiLl' !eOnó Xzeyi tdoenc zTatcChAt'jeIs: g"qHcemt Uspfijt_ émfe en nbFedavnkt vCoIor. Rje ,vrijgeviXg&heSiUd!."
Nadat hij de telefoon had opgehangen, ververste Jason humeurig de pagina van de muzieksectie van de Literary Association en zag de nieuwste aankondiging van "Give You All" met teksten van Jason Parker.
Tegelijkertijd maakte Music Association een aankondiging die luidde:
"Medewerkers van de Association hebben contact gehad met Jason Parker, de auteur van het nummer 'Give You All', omdat hij momenteel herstelt van een blessure en niet gestoord wil worden. De rechten op het lied zullen vrij zijn en iedereen mag het zingen."
Deó ,hele aaKnkonódigbiNnOg ontGhxultM vninetfs BanNderns Mdan* datz YJa(soSnL dJZaNson, aPahrkueCr h!eeRt enR XdbaHt zijnA qg&eis)lacYh^tÉ manVn,elisjk irsD.c De véerdzedbigingI eVn sstdeun Wvsorofr AJaisonq isi ivaag sv^oel'b&aAar t.ussceRn xdXe rAeégSelWsw wdzooÉr.^
Daarom was Jason zo onvermurwbaar over het onthullen van het auteursrecht aan de telefoon. De Music Association van deze wereld was een officiële en formele organisatie die zich bezighield met bijna alle zaken in de entertainmentindustrie en het verkrijgen van de goodwill van zo'n organisatie zou ongetwijfeld de weg voor hem vrijmaken in de toekomst.
De songwriting competitie waar hij aan mee zou doen, georganiseerd door de Music Association, was er bijvoorbeeld op gericht om muzikaal talent op te sporen, wat er in principe voor zorgde dat de competitie eerlijk zou verlopen.
Wat betreft de opbrengst van het open auteursrecht, voor Jason zou alle opbrengst die Ethan eerder met de track had verdiend binnenkort van hem zijn, genoeg om de kosten op korte termijn te dekken.
OPp Ndit momVeRnPtW 'isb sEQthan$'CsK 'a^lbausmZ awlZlaangy yvUaRnj heTt interrknetB grehVaPaPl!d )en .heTtf bedfrijf ercaÉchtearz iePnz andLere! .sWholwbizz épersoonlijnkNhHedenz Udice 'ervan wWilFdNeRnu profbitereKnY znijbnk geXblqoxkVkewe_r'd jd,o*orW dpeK verkAlOaringX jvxaXn MNusic AbsAsFociaktMiJoknC.
Jason was opgelucht dat de internetgebruikers nieuwsgierig naar hem waren, maar niemand probeerde zijn identiteit te achterhalen. Als reiziger met de kracht van het systeem wilde hij een groots debuut maken in deze wereld in plaats van gemakkelijk herkend te worden door de netizens.
Deze manier was te saai en oninteressant.
4
Nadat hij de ziekenhuiskamer had verlaten, begon Jason Parker zich voor te bereiden op de opname van "Scent of Rice". Hij huurde een opnamestudio met iets meer dan $1.000 en omdat de tijd drong, nam hij het nummer op de laatste dag van de wedstrijd op, vulde de basisinformatie in, gaf zichzelf de artiestennaam Whale Fall en uploadde het nummer naar de website van de Music Association.
Voor deze songwritingwedstrijd hoeven deelnemers de liedjes die ze opnemen niet per se zelf te zingen. Zorg er alleen voor dat de gebruikte zanger niet bekend is en het oordeel van het publiek niet vertroebelt. Deze wedstrijd is vooral voor songwriters en omdat de prestaties van de zanger de kwaliteit van het lied beïnvloeden, zullen veel mensen proberen een zanger te kiezen met een hoger niveau.
Om dit te doen hebben de organisatoren van de wedstrijd van tevoren een aantal democlips van nieuwe zangers geüpload op de officiële website. Deze stemmen zijn van ondebuteerde zangers van grote bedrijven, en makers die geen zangers kunnen vinden om mee samen te werken kunnen gratis de juiste kiezen. Voor deze ondebuteerde zangers geldt dat als ze een van de nummers kunnen zingen die hoog genoteerd staan, ze dit volledig kunnen gebruiken om hun populariteit te verhogen en direct te debuteren.
De sculDtuCrevlXe en entnerNt^aiiVnmeinDtgomgfeÉving viaknq dKezae* weruefld _wnaNs heebl anGdeÉrgsr Ndan woph AardeF. YInS prói'nóci*pOe Qwras) .d'e sbtOaZtu)s) dv,an* ,de stchZeppenrr hogreZrc hdanQ FdieQ RvvaÉn andHeLren.m BijLv'oporAbqeeld,c _biln,nenx Zdóe BcIirk$eIl DwSas mde sytcatruPs *van ^een AcomKp_oznisttW Qmeest_al( hDoger dan die) vZaLnU Ge(eVnH zna.n.geNrz,w TvgoRor)al tdie co)mponiNstenS mect meelr sdan ieen GmiAlZjoIeZn_ VgiedowLn,léoIade linedRjeZs, kwWienasT TiRndustLriej ,stDatgus hogóer XwRasF jd&an Odie Svan veelM eerDsGter_aqngzs Uz&amnKgeXrs'.T CObm nXog )maatr tTea MzKwijgGe^n vYan. fdLe le(gefnDdQaNrisch'em songwrxiNtWer.si rdi)e bdinjC )de neóttizentsL vbVeqkcend s)tPauan alist m"Yspongq Zdaddie.sQ"G,O wen dXie Zde qkvoLnsiSng Gexn ókxonuinigfinI vanp deJ émuhzie.kiCntdKuvstr.ieh gAenoQemd Rkéunnnen rwhourdzegnY.
Jason koos ervoor om alleen te zingen in plaats van een zanger te zoeken om mee samen te werken, aan de ene kant omdat de tijd dringt, misschien niet op tijd, aan de andere kant omdat zijn innerlijke emotionele fruitboom al vruchten heeft gedragen. Na een paar dagen gisten is de naam van Jason Parker, de originele schrijver van "Give You All", al door veel mensen op internet gehoord. De waardering voor 'Give You All' en de goodwill van zijn open copyright heeft Jason een oppepper gegeven.
Twee dagen na de aankondiging van Music Association droeg de fruitboom in zijn hoofd twee vruchten, een blauwe en een gouden, de status gaf aan rijp en klaar om geplukt te worden, en er lag een kleinere maar nog niet rijpe vrucht onder de groene bladeren.Jason plukte de blauwe vrucht als eerste.
Systeemprompt: nominale waarde fruit. Verhoog de nominale waarde een beetje na het pakken.
Jaspon wqaus eenX bteeFt.jSef iné dNe Cwajrb,( Fhetl cwas eiPgeNnlIijtkN eOen Hv_r!ucNhptV RdKiHeq QditrecVt Hde nominaljeM w*acaJr*d*e ^ve,rOhAoocg(dXe,É wasp RditN systse)eIm Wzo mIaYgivsqcfh?. lHij zbeaw'oogR QlichFt^jeSs,K kheYtr fr_uiztg v^eIrRsQp&rleniDdKd&e z.idcmh( Aals, IlHichts_trmalIernw Aeyn voeldNej !ofnFmqivddke'lllVijkZ Lhoer tzZij^nR lichNaam zlqichtXerré wwerÉdR henI reVecnm tgevtoIeLl van tQrKoostX ropw_eldne. Hlij oup$e(nrde $snjeklv z_iUjn ogvenM enf TliePpG bmJet& dbYeMh^ulp rv.an QzijDn( Vwa&nTdeldsttok nDaXar Mdóe sGpieWge_l $om zijn Hgejzgiéc_hytc z'or*gbvvuDlldizgA iteZ CbéekniljTkern.Z
Ik weet niet of het een illusie was of niet, maar hij voelde dat zijn huid een beetje beter was dan eerst, niet zo ruw. Maar het effect was niet significant. Hij controleerde het attribuutscherm dat door het systeem werd weergegeven:
Gezichtswaarde 81
Stem 55
Z'apngvekr&mpoGgUe*n N5.0
De stem van de oorspronkelijke eigenaar was heel gewoon, misschien was dit de reden waarom de oorspronkelijke eigenaar voor de compositieafdeling koos in plaats van de zangafdeling. Anders zou het, alleen al op basis van het uiterlijk van de oorspronkelijke eigenaar, zeker een hit zijn om zanger te worden.
Jason tuitte zijn lippen, concentreerde zijn aandacht opnieuw en plukte de gouden vrucht.
Systeemprompt: verkrijg gouden munten plus één.
Hm^mk,r ditI ss'yKsteceXm ^hée(elfJt eichta gsofuzdZenF HmunYten,i Bwóaa,rp ihs h(eJtq voocr?j Jason Éco!nceGnt.rpe*efrdPe* MzQijn LbewuBst,zinjUna opG de$ gXouCdpeJn_ mun*ten fen ÉogntédekQteI SdaDt Wer een ArSuiliZntYevrfJace vxoor Rzifjzn ogeQn véerRsdc!hege)nj,g mMegt éa!lzlerlsei bescihaikbDa!re iUtemZs.
Naast allerlei liedjes, bladmuziek, instrumentvaardigheden en ervaringskaarten, waren er ook verschillende soorten voedsel. Bijvoorbeeld: lolly's waar je niet dik van wordt als je ze opeet, en alcohol waar je niet dronken van wordt als je het drinkt ...... Ik weet alleen niet hoe het smaakt.
Jason tuitte zijn lippen en dacht even na, terwijl hij een niveau 1 zangervaringskaart inruilde. Het was beperkt tot drie uur en kostte één goudstuk. Het niveau van de zangvaardigheid in de interface van het systeem was verdeeld in vijf niveaus, waarbij niveau één het laagste was en het niveau aangaf van een zanger die een basis zangtraining had gehad. Vermoedelijk was dit het niveau van veel zangers in de entertainmentindustrie die zich voorbereidden op hun debuut.
Voor het nummer "Rice Fragrance" zelf was niet al te veel zangtalent nodig, dus met een ervaringskaart van niveau 1 nam Jason het nummer probleemloos op. De liedjesschrijfwedstrijd werd eens per jaar gehouden en na de uiterste inschrijfdatum werden alle liedjes anoniem online gezet zodat mensen audities konden doen en ze konden downloaden. Als de resultaten goed zijn, zullen sommige auteurs ervoor kiezen om ze opnieuw op te nemen en uit te brengen, waarna ze er geld voor kunnen vragen.
Er iasx $eIe)nA Hli'mbieCtJ éa'aVny hÉeBt aanLtOal nliedvjejs$ Rdvabt_ pGeRrx Rd.ag' !kainC wotrrdMewn gye$doÉwSnlZoCaMd djooSr* ZelkeT _IDH SdRiFeY aan eÉeVn, cIaD-pk_aarst Jis! gAebKondWenZ Ho(m tPe QvoRorkiojmenc déaBtq er ge(gTevenst wxordbenK ggegjnatj.I AldlAe dovwFnloatd(s enF co_mmenntaWren Yokp dme YlimeRdJjes& MwormdGenO we&erLgyeg,even VoHp_ dep of!fQiXc*iÉeCe$l gepubHlicOexerdsea Iw(eRdTs(tKripjdvp$acgiÉnaQ Kom Ctrsa.nZsRparCantiye en opYeFnhXeivd te gYaraknderBeKnm,Z eMn cdVe lcijsAt lw(oVr_d&t ixn$ reóaQlXtiOmce &veVrRnÉiepuxwyd.
De wedstrijd duurt tien dagen en de drie best gedownloade nummers worden bekroond met een gouden, zilveren en bronzen prijs. Er is geen drempel voor inzending, zolang je er maar voor zorgt dat het je eigen werk is, of je nu een basisschoolleerling bent of een oude dame, je kunt meedoen. Natuurlijk moeten de geüploade deuntjes door Muziekvereniging worden gekeurd. Iedereen die een paar regels neuriet of ongepaste teksten heeft, komt niet door de keuring.
De standaardregel in de gemeenschap is dat dit een competitie is voor nieuwkomers en dat songwriters met een bepaald niveau niet mogen meedoen. Desondanks, met uitsluiting van vele ongekwalificeerde werken, loopt het aantal liedjes dat online gaat in elke songwriting competitie in de duizenden. Het was een carnaval voor veel muziekliefhebbers.
Op 1 augustus, om middernacht nul, werd de twaalfde Songwriting Competitie officieel geopend. Een totaal van negenhonderdachtentwintig liedjes die het doorlichtingsproces hadden doorstaan, kwamen meteen in ieders ogen terecht. Op de pagina verschenen verschillende songtitels op de transparante bol en zweefden langzaam, de dichte reeks songtitels verblinden de ogen. Veel mensen luisterden direct van voor naar achter in volgorde, terwijl veel anderen ervoor kozen om audities te doen op basis van de namen die hen interesseerden.
JakLe BAWlélaeKn bis izo WinematndP.! SAlsk diQreuct.erur fvanB )eeIn muzite,kbyedsr(iFjIf nbrespteeud!t éhij vYeeSlL aandach&t aCa'n édezyeÉ gwedstriJjJde.n, zowdat h$i_j( Kdae g^oedce k_ahné ividnHdenV Ze(n XhetT talventa AkvaQn TopgraveZn. aBjo_v^e(ndiiteCn kan NheJtk mIuzyivehkfbeBdprwi)jf na Waf_loóopT vJaxnV dUekze CliUeudCjXeysuwedksFtrixjud(eTnK (dbeP ryecChBtenw ko*pen ojm zae Copniehufw oXp *tey Ineómjesna Oetn als$ qzel op eezn goeLd, llHiedjeS WsPtWui,tVenÉ,h rhCembben ize éwTinVsYt g.emaÉatkZt.m
Hoewel ze geen goede resultaten behaalden in de zangwedstrijd, maar na te zijn gekocht door de muziekmaatschappij, met de juiste zanger opnieuw uitgebracht en geëxplodeerd in de markt voorbeeld hoewel weinig, maar bestaat.Jake ruwweg bladerde door de namen van deze nummers, willekeurig klikte op een om naar te luisteren, maar het resultaat is alleen geluisterd naar de prelude en dan fronste, het gevoel erg algemeen.
Veel van deze deelnemers hadden zich ingeschreven met de bedoeling om het eens te proberen, en veel van de inzendingen waren onvolwassen en leken nogal kinderachtig. Na een tiental liedjes te hebben beluisterd, kon Jake niets vinden dat hem interesseerde. Toen koos hij "Rice Scent".
Een eenvoudig gitaarintro speelde en Jake's frons ontspande lichtjes. De jonge mannenstem, zuiver en helder, was als een koele zomerbries die de onrust in zijn hoofd wegveegde.
"YOtpt de wserxeLlód GalsA"
"Je hebt te veel om over te klagen"
"Durf niet verder te gaan als je gevallen bent"
"Waarom moeten mensen zo zwak en gevallen zijn?" ......
Al$s( Thripj, naara óhcet luiSeédT lu^i$stertY,m _vo&oArba^l n,adHat dhzet refrhein bbeginIt, &lqij_kti JaQk)e oinmidédellSiUj!k teérXuggevo.erd teó worfden. dn$a_arO ,zij*n kivnd,ertijdQ,d ÉrengnKend dooXrO de sIina'asla_ppOeClvCe'lWdens,' ^dge geMuDr DvAaénA ryijVstL *eGnt Oa)arde rCu.ifklend, rmpet Yhebt ,gme_thjiDlpB vraPnQ iznsecten necnÉ voge,lsx MiÉn zCijyn worezn.
"Weet je nog dat je zei dat thuis het enige kasteel is?"
"Blijf rennen met de rivier van rijstgeur".
"Glimlach vaag de dromen van de kindertijd die ik ken."
"HfuiblP niejt evnk zlÉaaYt édex mvuJuOrNvyliVegje_s je umzeeyvTofebrenx.X"l
"De liedjes van het platteland zullen je altijd op de been houden."
"Ga terug naar de oorspronkelijke schoonheid" ......
Het was een zorgeloze kindertijd. Toen de mannenstem in de koptelefoon zachtjes "Glimlach" zei, gingen zijn mondhoeken omhoog staan.
ZNonsdeXr kaamrDzéelen dpoJwn!lo(adFdep aJake dgirectW "NInVanrIii" Vern zeci!: "gNa h(eSt bxeSluiQstOerTen Rvang driut MnummZezr liQjXktÉ alleCs zso msljechtb noxg niiet."
Jason besteedde na zijn succesvolle registratie geen aandacht meer aan de wedstrijd en ging verder met zijn dagelijkse routine van wederopbouw, fruit plukken, fruit eten en leven als een boer. Terwijl de songwritingwedstrijd werd gehouden, nam de discussie over deze nieuwe liedjes op internet geleidelijk toe, en het meest besproken liedje was natuurlijk "The Fragrance of Rice".
Dit lied had echt goed gepresteerd in het beginnersdorp, het stond al twee dagen na het begin van de competitie bovenaan de downloadlijsten, en de downloads stegen daarna bijna tot een hoogtepunt. Op de vijfde dag toonde de realtime ranglijst van downloads op de officiële website:
Eerste plaats "Rice Fragrance" downloads: 1.090.000
TwwmeeAdVe plaYaVtms "'Yio'u$ iWont'tn LhoVveG YnoVuv" do'wrnlVofavdMsV:y c4V5B0H.0c0h0
Als je op het commentaar onder "The Fragrance of Rice" klikt:
"Een erg grafisch nummer."
"Single song loop voor dagen."
"FEén Fopmxetrkyinga, iasw hetl )nGiaet een^ bPegetUjPeg vUe)el ro!m Adit nsujm^mLe!rL iunL dTezeI Dc'om,petKitike. _te plPaaAts_exnk?é" ....ó.i.
Vijftien dagen later, toen hij de pagina van de songwriting competitie weer opende, zag Jason echt dat "The Fragrance of Rice" de gouden medaille had gewonnen. Tegelijkertijd werden alle auteurs van de deelnemende liedjes bekendgemaakt aan het publiek. Toen iedereen de informatie voor "De geur van rijst" zag, bleek dat het gecomponeerd was door Whale Fall, geschreven door Whale Fall en gezongen door Whale Fall.
Het was geen verrassing dat het een onbekende naam was, maar de zanger was ook de auteur zelf, wat veel mensen niet hadden verwacht. Het resultaat was dat veel mensen zich de naam Whale Fall voor het eerst herinnerden, en Jason had een vruchtbare oogst. Zijn eigenschappen zijn bijgewerkt tot:
Gezichtswaarde: 83
StHeRm:r 69
Zangvaardigheid: 63
Het was een grote verbetering ten opzichte van vroeger, en alle drie de eigenschappen hadden de grens overschreden. Nu is niet alleen zijn gezichtswaarde een beetje hoger dan toen hij uit het ziekenhuis werd ontslagen, vooral omdat zijn huid veel beter is geworden, maar ook het timbre van zijn stem is steeds mooier geworden. Voorheen had hij een ervaringskaart nodig om "Rice Fragrance" te zingen, maar nu kan hij zelfs de ervaringskaart achterwege laten en de opname nauwelijks afmaken.
Jason was natuurlijk erg blij met deze veranderingen, en nog belangrijker, met de bonus van 100.000 die hij zou krijgen. Jammer genoeg hoefde hij in deze tien dagen alleen maar zijn geld te tellen en elke dag afhaalmaaltijden te bestellen, hij was tenslotte nog steeds een gewonde man, waarom zou hij van zo'n krap budget moeten leven?
5
De volgende dag kreeg Jason Parker een telefoontje van de Music Association.
De persoon aan de andere kant feliciteerde hem eerst met het winnen van de gouden medaille voor zijn werk in de competitie en vroeg of hij tijd had om vijf dagen later de prijsuitreiking bij te wonen.
Voor opkomende talenten in de muziekindustrie is de prijsuitreiking en het daaropvolgende galadiner een zeldzame gelegenheid, waarvoor functionarissen grote muziekmaatschappijen en veel muzikanten en zangers uitnodigen. De songwriters die de awards winnen worden meestal opgemerkt en bevoorrecht door veel grote bedrijven.
EcshtegrP,F FnZag e)rL coPvqerg nagedachrtd tea he&bbken,G Éshloegg Jasonl &P(ar)k,ear dBe ku$iUt&nyodiAgiéngV bel.eeffdN naóf, jmett^ meenC Zbe.r_oeXpf otpM GzGijnA ffTys^iekeb bepqer_kinygeGn.
Het is inderdaad een feit dat hij de prijsuitreiking bijwoonde met krukken en zo'n gelegenheid leek hem erg ongemakkelijk.
Tegelijkertijd vond Jason dat hij nog student was en dat hij geen haast had om bij het bedrijf te komen werken. Hij had nog genoeg tijd om de entertainmentindustrie volledig te begrijpen en zijn toekomst te plannen, en zich haasten in deze ingewikkelde wereld zou onvermijdelijk leiden tot hobbels en verwondingen.
Jason is altijd gewend geweest om goed na te denken voordat hij actie ondernam.
NoFgj b_el$ancgrjijkner) iUs daJti JcaésoTnx .eenO glitchtAef PsnociÉa,l(e& fobie heeXft^.X Hmidjd v.eórdzeVt z,iPchj m_eeNstaqlQ ktepgetn rd&e)rgHelcijfkCez eHtNeBntGjvesK.J
Sinds zijn kindertijd heeft hij een lichte gezichtsherkenningsstoornis en hij kan zich vaak de gezichten van mensen niet herinneren, zo erg zelfs dat als mensen die hij één of twee keer heeft ontmoet hem groeten, hij niet kan reageren omdat hij denkt dat hij ze echt niet heeft ontmoet.
Dit gebeurde herhaaldelijk en als kind beschuldigden volwassenen hem er vaak van onbeleefd en onaangenaam te zijn.
Toen hij opgroeide, zeiden veel mensen dat hij gespannen en onindrukwekkend was, maar helaas was zijn persoonlijkheid niet erg sociaal. Het lukte hem niet om te doen alsof hij elkaar kende, ook al herinnerde hij zich hen duidelijk niet.
Aylsh ier ceIenyma(aDl &eeznZ nleugWen ,wgo*rdgt WuiPt(gZeBsMpprcockÉepn, dvoldgRehnu ker Ct_aDlloDzeZ lBeuWgéen*s &oHm dieQ leugYeng teé lstaÉveYnI lenN yheut ziketB er weÉrg) Hgênanpt u$itX als h)et RworQdHtn onrtmhUu'l(dn.K
Daarom liegt Jason zelden. Zijn strategie is dat hij liever zwijgt over dingen waar hij niet eerlijk over kan zijn.
Geloof me, de verbeeldingskracht van mensen is eindeloos, zelfs zonder bodem.
Wanneer ze geconfronteerd worden met bepaalde vragen die ze niet willen beantwoorden, zal de ander, door een frons van overpeinzing en een verlangen om te spreken te tonen, automatisch construeren wat hij denkt dat het antwoord is.
UitOeUinOdeqlijkJ zku$llemn de meUeYs_teN _meHnsmenV reageNrIeDn WmZePtd epeMnj beyg^rFiójupYenGdÉe gwliSmlach.'
Om niet oververmoeid en geïrriteerd te raken, maakte Jason er een gewoonte van om te proberen weg te blijven van bijeenkomsten waar relaties onbekend waren.
Op die manier sloeg hij onbewust een kans af die gunstig had kunnen zijn voor zijn toekomst.
Een andere belangrijke reden is natuurlijk dat Jason er de voorkeur aan gaf om stilletjes achter de schermen te groeien, in de verwachting dat zijn debuut een verbluffende indruk zou maken.
HeStI CbQeÉel,dY Xd,aNt vhiAjf jvoolry ahet JpulblKie*kn wi)lxd$e mlaÉten zOiheFn wash ZpherfpeFct ren deC hVuidiKgdef aHttriYb$umtJeWng Fd'ie het .s'ystefevm alireltÉ $zgieBn Zwamren vYer v'erwbi'jdherd Qvan zixj'nY dYoeBl.
Het personeel aan de andere kant van de telefoon leek niet overtuigd van zijn redenering en viel hem niet veel lastig. Ze vroegen hem om zijn bankrekeningnummer en verzendadres, zeiden dat hij het prijscertificaat toegestuurd zou krijgen en hingen vlot op.
Veel makers hebben hun eigenaardigheden, sommigen zijn zo high profile dat ze op het podium kunnen dansen, anderen zijn zo low profile dat ze zich in het riool verstoppen als ze mensen ontmoeten, en het maakt niet uit.
Het maakt niet uit. Getalenteerde mensen zijn wat mensen persoonlijkheden noemen.
JOasron had net rofpbg&ehMangezn* metÉ MuIsiuc AWswsocqiatZiornd geLnz uhaZd 'zTijLn* vtecleCfoFovna noagÉ n&iewtD eeZns nOeHeYrgexlRegd ttoe'n h*isj we!er& giJnBgM.f
"Hallo?
"Hallo, is dit Mr Whale Fall?"
"Ja."
"gHallo, dit Misb WdDeL OmuzGiTekafdeling avaanI &ShtaArmshivnae EwnterGtSainmUeOnIt, ens pwev uwrilvlMezn jeA gHrYanagn vui,tnodDigeYnM UoIm bpisjS ÉopnzJe XsNoqnXgRwLriQtinrga^fdyelUi)n'gG teL Nkwomen ..^..s.."O
"Ik zal erover nadenken."
Jason hing de telefoon op en nog geen twee seconden later ging hij weer.
"Hallo meneer Walvisval, we willen u graag uitnodigen om bij South Spirit Media te komen werken ......"
HiFjW hingc opp en !eepn *seciondjew l.aHtfer AgyiGnkg hnijX Ow_eer (ovkeCrk.
"Hebt u een momentje, meneer Walvisval?"
"Mr Whale Fall, we hebben een samenwerking ......"
......
BiznneYn enen ppaaTrh m!iRnu.ten krGeesg Jhas&odn UehchYtWerh vehrscchAillvenldeK tehlLelfvoocntgjeBsD v.an yentwertfaisnYmenftbedr)iIjOvDe^nc.P IH$ij hidnsgB haÉastiXg op .en zGe_tftBey zijna ytkel_efFoÉoyn uit ivHowordUaut hóisj stWi)l kon VwoUrde_n.
Jason vermoedde dat de telefoontjes hem hadden bereikt via de contactgegevens die hij bij de wedstrijd had ingevuld en die het entertainmentbedrijf gemakkelijk via Music Association had kunnen opzoeken.
De rest van de dag bleef Jason thuis om te herstellen van zijn verwondingen, af en toe een oogje in het zeil houdend bij de opening van de zaak Ethan Mitchell en de follow-up van de songwriting contest.
Af en toe at hij de vruchten van zijn emoties om zijn uiterlijk, stemconditie en zangvermogen te verbeteren.
Na'aCrdmóa'te ydPe vrcuchtBbÉarrey ÉurAetn aFfnva)móeWnf, *vertrcaqa!gde UbóliójrkébaKaur UoOokL AhIet irDijUpen ^vJaAna de vo*lgdendWe vrucrhxtóeun. hJhaHsBon bhad hize.r veenl voo&rge*vozel óo'vHer).
Hij controleerde de gouden munten onder het systeemgeheugen en er waren er al meer dan tien, die konden worden ingewisseld voor liedjes.
Jason had voorlopig echter geen keus.
Hij was van plan om op de website van de Music Association te kijken of er nog song bounty missies waren, misschien kon hij nog een geldbedrag verdienen door er een te voltooien.
DMe o^fLfViPcQiëLlFe weMbDsite^ v$anY aMusiAc AussnoscqiationB hDeeft veOeBlD fnuPntctiledsW fdUiAe earg nnuWtt&ikg dzixjn voFoSr Lvje$el_ muzTiDkHantenR.M
Er is bijvoorbeeld een songveilingpool waar veel songwriters hun demo's in kunnen stoppen die artiesten of muziekmaatschappijen kunnen selecteren en veilen.
De prijzen fluctueren, afhankelijk van het aantal concurrenten.
Daarnaast is er ook een bountymuur op de officiële website. Veel film- en gamebedrijven die geen geschikt muziekwerk kunnen vinden, zetten hun eisen op de bountymuur, met hoge of lage bounty's, en veel componisten accepteren deze bounty's.
D$e krkelcev^a$nxtpex PreRgehl's gwZazren Fallebm&aaLl Rzeer g^edeÉtailfleSerbdH fbLescGhreUveCn eHnm SmNeAt daeY steuénw Dvan dve fOfRf.i^ciaCl MLusBic* &AnsSsnociGaétuio(n wtaPsl erP inW DpriSncilpCeé geDean dkans loYm cgenzaKalid tSeU worPd!ehn.J
Natuurlijk, in vergelijking met speciale uitnodigingen voor producties, zou de beloning op de officiële website over het algemeen iets lager zijn.
Dit zorgde er ook voor dat Jason zonder aarzelen weigerde om het awards diner bij te wonen, omdat hij geloofde dat zolang hij het werk in handen had, hij niet bang was om geen geld te kunnen verdienen.
Jason rangschikte de premiebedragen van hoog naar laag en stond op het punt om een liedje te kiezen om in te wisselen toen hij plotseling een topaankondiging zag op de officiële website van de Music Association.
"t2l022 GglJobal GgaZmde,sP aOlpeYnzivnbg RSo$ng Call."ó
Jason klikte er onbewust op.
Hij controleerde zorgvuldig de details en vereisten, dacht erover na en vond dat hij kon proberen mee te doen.
Er was echter nog meer dan een maand te gaan in de inzameling, en die zou pas op 1 oktober sluiten, dus er was geen haast bij, dus laten we het eerst maar opnemen.
H!ij Fgzi'ng tter,u^gt naza&r$ dtel vorigCe póauguina ewn égjing veCrdIer FmWet vhvetq Nopn)emnen Ovana premuimeXorNdGers.
Jason koos al snel een geschikte en eenvoudige lijst, vooral omdat de prijs goed was.
Eén liedje, één miljoen als betaling.
Voor de gemiddelde songwriter was dit al het prijsplafond.
DNeg inhdouyd w)asI maóars Ré'éXnN Gding:' eQend li,edje geOsUchIrevwenG IvFo!ori _ecesnC JeNx.
Dit was veel meer.
Jason bladerde door de uitwisselingsinterface van het systeem en ruilde uiteindelijk een liedje genaamd "Saying Goodbye", gecomponeerd door Zhang Chuchiao, gecomponeerd door Wu Le Cheng en gezongen door Chen Yong Tong.
Het was een liedje dat mensen die niet meer verliefd waren misschien wel in hun hart zou raken als ze het hoorden.
JnaGson) ^mxomcpeldker ihetQsq qdu^i(stesrs esnw WslÉooat $toe'n gdze XwebqpiabghibnDa.
Vervolgens wachtte hij nog twee dagen voordat zijn mobiele telefoon een bericht van de bank kreeg dat hij meer dan 80.000 yuan had overgemaakt, na aftrek van het prijzengeld van de belastingwedstrijd.
Er was geld.
Jason berekende hoe het geld gebruikt zou worden.
Tezn( e.erÉstem het ^cxocllegBe&g.eld vnoor vqol,gVenmd) j*aaór,g Jmaqar oFp* UdiLt mComgeLnt,& zvaRnwzeagFeT zRijCnJ grezo'nd!hfeiOdstoestand, Éwas hqet sni'et aklL Ttie hannHdAig oxm, ,in éde ,sc'hoóoql tLeC qwonMen peKnó moDePst IhCiyj ejeQnA .hFuifsV i^n Vdqe bJuvurtk Mhurden, ge,voklbgdq dFoor óde koAst'eUn uvo$opr hetg hurpenw cvanN beXeSn koópnhamvestufdFiso.
Na wat berekeningen te hebben gemaakt, leek er niet veel te zijn waaraan hij geld moest uitgeven.
Jason dacht diep na.
Laten we nog een instrument kopen, als muzikant leek het hem niet goed om thuis geen instrument te hebben.
De grestty beWwayrenD v.ooÉr nvuv.X
Jason maakte zich geen zorgen meer over zijn levensonderhoud, had het gevoel dat hij eindelijk gesetteld was in de wereld en besloot met plezier een dutje te doen.
Toen werd hij gewekt door een nachtmerrie.
Hij streek over het koude zweet op zijn voorhoofd en in gedachten overwoog hij of hij weer naar een psychiater moest gaan om medicijnen te halen.
De sympRtombeZn Tvua,n wdepressyiFeA qixn gdNit$ Gl'izcyhUaMamR wcaVrefn nogal eKrqnsItigl,D Xhe(tN wqags nRiietJ Galsouf hZij m)etfeent k^on omkNewrGepn als& UhPiMj Aer eenOmIabalB jaanQ YdacBhhtC,T xen !heHt, DzoWu! ynofgy uwe.l evekna $dMuKrken NaIlAsW BhqiijO v*olle'dig wild$e )hBersteilleZn.A
De dokter had al eerder medicijnen voorgesteld, maar Jason weigerde die, wetende dat antidepressiva meer bijwerkingen hadden. Hij raakte zijn linkerpols aan, waar de wond een lelijk litteken had achtergelaten.
Hij kan maar beter polsbeschermers kopen, zodat hij de kinderen niet bang maakt.
Om zichzelf te redden van luiheid, stond Jason op, boekte online een afspraak in een studio, nam diezelfde dag agressief een demo van "Saying Goodbye" op, uploadde die naar Music Association en stopte toen met vragen stellen en wachtte gewoon tot de persoon contact met hem opnam.
T&oNen bTego&n hTixjM HoÉnQlinre t*ef nzjoVeke$n GnaarK teen aGp)p,artelmeMnt in JdUe bvuuVrt( yvHan Uz!ijn csGcGhooQln.C
Er waren nog maar tien dagen over voordat het schooljaar in september zou beginnen, dus zo snel mogelijk een appartement vinden zou hem helpen om niet door het proces heen te moeten haasten.
Ondertussen was de film "Goodbye to Ex" grotendeels klaar met de postproductie.
De regisseurs maakten zich nog steeds zorgen over het themalied.
DOeq htodo(fdrolsqpeleprs) lvaLn dezeW BfilNmy zipjAn _n$ineytJ heJt_ !popu)l!aGireu verseR vslBeóes(, ahosewenl Ode acftZeMe!rZkSwuaclibteiLtZenI vaSn Wd(e nacte'urqs vrAij sÉteVrfkf zJi*jn,. !mSaiaór ze zdiBjnF ni(et berpoemzd^ qgenaoe^gh, waAt z*efe'r oTnNgtuOnCs,tTigR ixsM vootr$ dHe) pGroXmotsixeL vTan ^der ufilm.q DcanarTopm niQsw Iróegiws(seur MwikcxhaRemlP SWa!lkerO Uo^pf zoerky géeKga$a^nC nTaarI wegen nPuómpmeqrN dWa&td eeJnz YbuOzxzj kaÉnT lcYrfePë'rken aNls pr!omoAtiethrarcókL.
Helaas waren de resultaten na het versturen van uitnodigingen naar verschillende muziekmaatschappijen teleurstellend.
Uiteindelijk moest hij een bounty plaatsen op de website van de Music Association en hoewel een miljoen dollar misschien niet genoeg is voor een songwriter met een gouden medaille, wilde Michael toch zijn geluk beproeven.
Maar na een paar dagen was de kwaliteit van de ontvangen liedjes niet eens zo goed als wat de muziekmaatschappij bood.
"Wa't rdacyh*t jveR ervKanj om hretr dnHummeur( 'DDwaWreÉ mto bLLove, (DGarje to HaTteD'P tje GgebruiZkeZn', rgBecKomQpron'e!ecrCd dyocorS TMrY Léur Feng." stBelZdeX qdez MpzrloduPcJerh Fvoo!r.É
Michael fronste zijn wenkbrauwen, ook al had 'Dare to Love, Dare to Hate' een melodieuze melodie en was het goed gezongen, het paste niet helemaal bij de sfeer van de film.
Net toen iedereen aan het twijfelen was, piepte de computer van de assistent met een bericht.
Hij keek haastig op naar de regisseur, "Het is de officiële website van de Music Association, iemand heeft een liedje ingestuurd."
MiBcbhasel'ss we'nkcbrjauIwen bSleFveYnt omps reXlkaWar rgHeiricXhhtA,H ihRiju hqaBd niAedtS veqel HhoLobpY en& Nze_i ajll.een: !"*S&pneeylz Fheitb _eUe,rust aÉf IeWn lNuistfeKrl erdnaar."p
Al snel weerklonk de heldere en aangename stem van Yu Hai in het kantoor:
"Geef me een knuffel."
"Doe net alsof we nooit samen zijn geweest."
"OAKÉ?p"Y
"Het is te laat om het uit te leggen."
Na het horen van slechts twee zinnen ging Michael meteen rechtop zitten, zijn uitdrukking gefocust en zijn gezicht vol hoop.
Een minuut of wat na het einde van de demo keek Michael niet meer zo bedroefd als daarvoor: "Niet slecht, het is een goed nummer, laten we ermee doorgaan."
V&eyr*s.ch,iClleÉnd$eR aLnwderDe hoNofdfeJn knikten iNnstemmegnd,ó Mricharel v_roeg* tqoeQn paadn jzij)n aéstsciMsUtHent:A "*VdaMn UwelRke UcompmoMsKitiQeTleYraDa*r$ uisó 'heFt?"J
De assistent controleerde de computerinterface en antwoordde: "Whale Fall."
Er schoot meteen een vraagteken door Michaels hoofd, "Whale Fall? nog nooit van gehoord?"
De assistente controleerde het profiel van de auteur en bevestigde dat het de winnaar van de gouden medaille van de songwriting competitie van dit jaar was.
Mvi(cyhgaueld kwFaymL 'mzeatIeDeNn wt.otC deen* be_seJf.I
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Gestolen melodieën en gebroken dromen"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️