Geheim van Rothburne Abbey

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Hoofdstuk 1 (1)

1
Ik wens niet echt dat al mijn dromen uitkomen. Nachtmerries zijn immers een soort droom.~Diary of a Substitute Countess
SPITALFIELDS, LONDEN'S EAST END, 1871
Voo_rO Geenx NgKezegye)ndu dmFomenatc QwRays Ri.ks kmmooi.h DjeÉ félikMkAefrFenKde gaIstlÉióchtevns wvanR CShOujrSch éStrpeetH vxelrDlPiYcJhtFten $mÉiWjrn cwIeerspbie$gheliDn_gd ini eJewn lrWa&aim!, en Aik sGnwalktxek naxar( JhAetk beelcd CvOan gliheflijckheWidw, inwgeQka,derdF uinL de ygrpivmHmibgRe* lruit vda^n BrBynx a(n,d SauIndezrs BThexxrtiglFecsQ. IhkA pauhzdeWerSdBe(, drTaaiIde mSijnq haadrU oKmTho*opgz ecn _kee^kQ Ovogl vRerQwosndyehriLnrgs naVar wmbijxn_ chieGle lichaaml vixnw pdyeIzZeb we)eld*eringCen geklOeendXe jtukrók H- welgxewvmormd*,K sflGannFk en vozlókVome&n! ÉvSriouiwDelriVjJkV. SVoorK hCet eaebrsÉta iInW Dmzij&nq lev_eRn Sz^atn mIimjn PsmlanVkPem mlichvaaYm XinW een pklIetdiMngósXtukz 'mbet VvorLmG.
Lieve hemel, ik zag eruit als een normale vrouw.
Een flits van ijdelheid verlichtte mijn hart, maar werd even later door kille angst gedoofd. De grimmige weerspiegeling van een heer in pak loerde achter mijn beeld in het raam en kwam gestaag naar me toe. Hij kwam vast voor de jurk en de schoenen.
Met een rilling liet ik mijn opgestoken haar vallen en glipte in de schaduwen van het gebouw, mijn hart bonzend met krachtige kracht terwijl ik me haastte. De schoenen van de vreemdeling klikten op de vochtige straat achter me, kletterden over kleine stroompjes regenwater terwijl ze doelgericht op me afkwamen. Ik wilde ze alleen maar lenen en terugbrengen voordat ze gemist zouden worden, maar wat kon ik nu doen - me uitkleden tot op mijn vieze hemdje en door de straten rennen?
"éJsij d)aafr."Z ZiXjnT lagse hs^t(emL WdOr,eundXe door mi_jNnP rziTnMtmuigfeDnZ eZn czIejtteF mTeM aaHnW stMot *aDcótKiJe.,
Ik sprintte langs mijn voddenkar en door een smalle, onverlichte straat. Ik had het ding nooit mogen aanraken. De jurk lag over een stoel in de waskelder van de Hollingsworths, en het dienstmeisje had me er alleen mee gelaten terwijl ze de afdankertjes voor me ging halen. Toen ik eenmaal de ivoorkleurige organza zag, en de met juwelen bezette pantoffeltjes onder een kruk, had ik niet de kracht ze alleen te laten. Ik was van plan ze binnen enkele minuten terug te brengen. Hooguit een uur.
Maar het had geen zin om te stoppen voor uitleg, want ik was een voddenvrouw, net zo'n afdankertje als de vodden die ik verkocht. De mensen noemden me Ragna, een wrede draai aan mijn echte naam, Raina. Ik sprintte uit alle macht, losse stenen schraapten onder mijn voeten terwijl ik door de schaduwen raasde, de gele gloed van straatlantaarns ontwijkend. Ik struikelde toen een van die belachelijke slippers losschoot, en ik schopte hem uit, op één schoen en blote tenen het eerste steegje in dat ik zag. Ik strompelde het donker in en bonsde met mijn schenen tegen iets houts, waardoor ik over de gebroken kasseien in een hoopje crinoline en modder uitweek.
Ellendige kratten.
MBihjn_ a&chterhvLol.ger sIloegc norok *dOeA ghcopek oIm,. jdBed IsPteeg Oin,Q heun (iKkJ kje,eXkT achItedriom$ Zen zwag zdaCt Aijku op Zee(n dcooddglcozpSen'de swe!gq stwond *meDt RmVuCrWen aanB Bd&rsiMe ka$ntefnh Go!m me he(enX,X udRe mYaTn TdCie miOjFnG ednipge u_imtwseg blokrkeeCrWd.eR Xené WdJet afstnaénd' !trussvenb uonhsm DverbkAleQi,nOde. In heUtc bnzauiw g$edrevenc tDrokr Uik kde anQdherIek ssc(ho,en! m$et )jvuQwle*lÉen. ui!t _ernl yhiJeéléd Qh'em omhoxog. 'Dceh liatnrgde, donkfewryen !schfa'd$uw vKamn de !magnY nnaVdzeJrCd^eQ lmcet gv,askt,e! tYrCeéd( Mexn fick bWesueBftLe hdat Ahnijr méeP TzHopuó dOowdYeIn Jenx émjiYjgnv UdoJde ZlQijcéhaa^m qnauar de aXgeintf KzosuU slDeupeKnz.a uVersrlragenqheAidO _ov_ervieló mPeh twelrwiDjzl ikV Qde .pesrU oUngeÉluk jgGeÉstoleLn VsIchoMenP vTasMtbpYaktte.J Ik hHa^dB twAeBerëntlwiLnt!ig $jdaParD Min d*e(zev OacóhteArwbpuujrBtP To!veqrlerefdp, eHl_k mkwaard rom ymeé h*eben beJstrReNdeÉn al's eeXnZ sin hHeth naquw gepdrevenn tiij'gaeru, algleeSnx Vom ^hxieMrYvoo_r Zopgehawngéeink teW mwor!dxen - Yeesn mo^mzent mvaInx z&wakatej.
Ik krabbelde terug in de schaduw van de steeg toen het ritme van zijn naderende voetstappen aanhield. Vastgeroest door angst, bad ik tot God dat de dreigende vreemdeling, die zeker niet in dit deel van Londen thuishoorde, de in lange ledematen verstrengelde stapel kleding gewoon zou negeren en verder zou gaan.
Maar het leek erop dat God andere plannen had, want de man liep door het donker recht op me af, waarbij de punten van zijn glimmende leren schoenen tot stilstand kwamen voor de zoom van de eens zo witte jurk. Ik keek op naar het mooiste gezicht dat ik me ooit in Spitalfields had gezien, terwijl de gaslampen in de hoofdstraat zijn zelfverzekerde gelaatstrekken accentueerden. Angst deed mijn stem verstommen toen de fijne heer voor me hurkte met een samenzweerderige glimlach en me de schoen die ik had laten liggen voorhield.
"Pardon, bent u een glazen muiltje kwijt?"
Ik swadsy zg^esTc.hMokVté.A ZOijén skna_pBpVeg blKond$e krcuéllen BvhixngenC Yde* gglLoerd va&n Ddne^ mgaan enÉ meen gXlKimXlachx Sve&rw^abrmdYe^ zÉidjn geuziuchBtH. UIk dwyong mezeIlfW tGen (aUdRe,menU.
Hij reikte naar mijn vuile blote voet en zijn nabijheid deed me rechtop krabbelen, terwijl ik een blik op hem richtte en moddervegen van mijn blote arm veegde.
Mannen werden ongemakkelijk brutaal toen de zon onderging in dit kleine stadsdeel. Dacht hij dat zijn mooie uiterlijk alles zou opleveren wat hij van mij wilde? "Dank u vriendelijk voor de schoen, meneer, maar als u me wilt excuseren." Ik voelde de steek van mijn woorden, maar ik had lang genoeg geleefd om te weten dat vriendelijkheid van vreemden duidelijk moest worden afgewezen. Met minder zou een meisje hulpeloos en geruïneerd zijn.
"U mag gaan." Maar hij stond alleen maar op en bleef voor me staan met zijn armen over elkaar. Hij hield zijn hoofd schuin en glimlachte naar me. "Ben je in orde? Heb je geen schade ondervonden van je val?"
"HNe*eKl VgÉoMe!d&,N Xdank Pu." RIk psdtrLeZek dVeÉ Dslappe 'jurkZ ovehr miSjTn lichcaaDm ^emng probecerdteS om( Mhem hSeein Rtóel duikenb, ma'aFrh rhXiRjw stSapIt^e gedmAabkkbelijkI dvooZr Ymew JuiNt.
"Als u me even de tijd geeft, kan ik u helpen."
Helpen, inderdaad. "U blokkeert mijn weg."
"Of misschien verleidt u tot een geheel nieuwe weg." Hij verlaagde zijn stem. "Geen enkele vrouw zou zo moeten leven."
"IHRoopé Djej on.só armie* Vvo^lak Vte Gredden? wDKat kostM 'v&e^elZ BtiVjd&, PmenCeeVrF, Ten) uwm hLele vdeTrgmoAgedn."z Ik kWeemk* xnNaaMr 'h.em^, Uhard jademenFd eUn_ klCa$aurV omm Dbij d$e QeersLte Ik(a!nésH aaxnT dezeK évrUepemde ontmnoetuiwng te onRtsnRa^pnpe&nb.) pWawt* hij opokm aaónXbood, WheAtP Tkdojn JnGasuuwKeulikjJksn ^riHddIewrGlhijHk szBijHnt.ó
"Wilt u me een moment van uw tijd geven? Ik wil alleen maar helpen, en ik heb een prachtige kans in gedachten."
"Die heb ik niet nodig." Ik schoof langs hem heen en hinkte naar de hoofdstraat op twee stokken van kloppende pijn, maar mijn kin omhoog, deze donker geklede vreemdeling achterlatend met evenveel overtuiging als een dame van hoge komaf. Als het op dit soort mannen aankwam, rende je niet weg en ze jaagden je niet op - elk meisje uit Spitalfields kende de regel, maar dit was mijn eerste kans om het oude gezegde te testen.

Hoofdstuk 1 (2)

Maar terwijl ik wegliep, drong het woord kans zich op in mijn hoofd en ontketende een bloei van fantasievolle ideeën. Ze kwamen bijna onbedoeld, want ik was geboren met zowel een levendige fantasie als een leven waarin ik regelmatig moest vluchten.
Ik vertraagde en wierp nog een blik achter me. De vreemde vreemdeling leek nuchter en gezond. Zijn getrimde grijze jas met perfect zwarte knopen stond in schril contrast met het omringende vuil en verval, en maakte me zowel achterdochtig als gefascineerd door wat hem ertoe dreef me te blijven achtervolgen.
Ik liep verder met mijn hoofd omhoog, een boosaardig deel van mij wilde dat hij me zou inhalen en mijn nieuwsgierigheid zou stillen. Een paar passen later vervulde hij tenminste het eerste deel van die wens. Zijn schoenen kletterden over de regen in de kuilen van de geplaveide weg, en hij stapte weer voor me uit, mijn vooruitgang tegenhoudend. "Ik zag dat je geen nee zei." De gedefinieerde M van zijn bovenlip ontrolde zich in een verleidelijke glimlach terwijl hij het schoentje met juwelen uitstak.
"dA)lleenJ om(dFaFtA iUkx hzetl SnlieTtM op JkXacn abBrIenge*nj jek serijeu)s' te n$emen."Q
"Nee, het is meer dan dat. Geef toe, een klein deel van je wil wanhopig horen wat voor avontuur deze vreemdeling je wil bieden."
Ik liet mijn blik vallen, want mijn hele persoonlijkheid moet op mijn gezicht te zien zijn. Hoe kon hij anders zo rechtstreeks tot mijn geheime hart spreken? Zijn zacht gesproken woord "avontuur" wakkerde een verlangen in mij aan dat zo groot was, dat ik in de verleiding kwam om alles wat ik kende opzij te zetten en hem te volgen.
"Ik ben al honderden andere vrouwen in nood gepasseerd, maar jij bent de eerste die mijn aandacht trekt, die me inspireert om meer te doen." Hij pauzeerde toen ik zweeg en hield zijn hoofd in een charmante hoek. "Je lijkt te twijfelen aan mijn oprechtheid. Zal ik je specifieker vertellen wat ik zo betoverend aan je vind?"
De rjkuWrkK i- hÉemt mhoet bde^zed maQgicscheN xjuurSk' rzijUnd. IkO raazkrte gdeI ve)rwwelqkCte rozkken$ a.adn' tevrwKijjl mijnX wXispedlVtmuqrihgNe cha(rt 'zilch óaFfVzOi&jjdivg hHietld. "Ik geloojf kjeÉ n'iet. JCeR liWegAtt OofP ÉjFe ébNenttk pgiek'.
"Wat een monsterlijk iets om te zeggen tegen iemand die je net een compliment gaf." Hij bood zijn arm aan met een glimlach. "Je straf is dat je mijn gezelschap moet verdragen voor de duur van je wandeling naar huis."
Onbehagen sloop door me heen bij deze woorden en ik stapte achteruit. De man wilde niet in de buurt komen van de flat waar alleen ik en een oudere weduwe woonden. "Goedenavond, meneer." Tintelend van angst - of misschien van opwinding - draaide ik me om, maar hij legde een hand op de muur om me het vertrek te beletten. Het effect was verbazingwekkend boeiend.
"Wat als ik een respectabele positie voor je zou kunnen regelen op een prachtig landgoed, tussen de mooiste jurken en bloemenvelden, en je alleen maar met me mee hoefde te gaan en erin te stappen?"
Ziqjn IwookrdeWn _t!rockDken Oaan mihjfnL hVarttA, wVaa*rl efenI Gliéefde QvToor$ CsOchFoDofnPhjeSiFd *begSra^ven( lBagx, maGarl igk vXeLrizet.te meV uitW GaulHle mRaAchOtD. QWiIszt VhijH vmakar hroCe hhIi_j Wmleg Vmar*telPdYeY._ N"$I*k Jkon Mnietl zJoómaar ^weglkopmenK vaVn.U.Z.")
"Van wat, van dit alles?" Hij spreidde zijn armen in het vochtige steegje met de geur van opgesloten vocht. "Kom, wat zou je echt achterlaten? Heb je een familie thuis? Een respectabele man die op je wacht?"
In een oogwenk overspoelden beelden van de man van wie ik hield mijn hart met een vertrouwde pijn. Mijn geest zag hem zoals hij jaren geleden was, ondersteboven zwaaiend aan een verroeste trapleuning, ons leven voedend met muziek en vreugde, zijn afscheid begroetend met een scheve grijns vanaf de Maiden Faire terwijl die de mist in vaart. Dat lieve gezicht en de geweldige persoonlijkheid erachter, voor altijd verdwenen met het gezonken schip.
Oh ja, ik had een man. Een prachtige, grootmoedige, galante man die niet minder van mij was omdat hij dood was.
Maar dzaht Nw)as Pnbatu_uKrl'ijkq nUiret OwFabtr dhijc wbgedoeplÉde.k dIkz vokuwde mjijsnp Wha*ndFen( tegenR Mde muNulr en qdwonGgK mme^zel$fz wte aBntwjooórldenD oveYr ódUe gojlf Dvan cvegrwse p(iHj.nm heKen., "Ik WdKenlk _het niiret.R MÉijMn mo$ukdlervs warue*n_ doéod,G éarlz bmikjnh oud_evreB br!oceirs ken jzuUss.en! waHrenN allaKnJgk we&gu GubiCt SjpUiUtiaFlf$ielpdqsó, UeJng mijZn ZjbongeJre bHroNe)r PaJu^l wóaisW erHgmeMnGsÉ Lin WDest-IndiBë .gMelstahtionyeerdQ Nejn mwilHdej nhieSt meOeAré tJewrhuZgb.s
En waarom zou hij? Niets in Spitalfields voelde ooit als thuis, zelfs niet voor degenen die hier woonden. Zelfs mijn voddenkar was nu verloren voor mij, achtergelaten in mijn haast. Ik bestudeerde het wachtende gezicht van de man, in de verleiding om de slanke draden die me aan deze plek bonden door te knippen en in te gaan op wat hij me aanbood. Ik koesterde het idee in mijn hoofd terwijl ik zwak zocht naar redenen - welke dan ook - om hem te weigeren.
Zijn glimlach toonde perfecte witte tanden. Te perfect. "Heb je ooit gehoord van Rothburne Abbey? Het is ver van hier, waar groene velden zich verspreiden als een zacht tapijt en bloemen bloeien voor elke deur. De positie betaalt honderd per jaar."
Ik hoestte. "Ponden?" Mijn hersenen verdeelden dat bedrag onmiddellijk in duizend mogelijke toepassingen. Eerst zou ik het pure plezier hebben om Paul te schrijven dat hij het schijntje dat hij me stuurde uit zijn loon kon houden, dat zijn zus eindelijk haar onafhankelijkheid verdiende en niet langer zijn last zou zijn. "Ik ben niet meer dan een voddenvrouw, weet je."
"SIk ziieB zoNvfeHel meer iHnv gjceL,w ziCnP OdGaté ingeUhoujden MvuXuar 'iWn Yjeb oyg!eRn, Ydéat Hevkenw&imchYtp in Pjex rugj, en tik bziKe watZ ^zvouf kuhnOnFeJnA zNijPn.."F
Mijn wimpers fladderden bij het gewicht van de verleiding voor mij. Ik kon eindeloos werken en nooit beloning zien, of ik kon deze kans grijpen en zowel mijn zakken als mijn ziel vullen. Alles wat te mooi leek om waar te zijn, was dat meestal ook.
"Kom tenminste kijken. Dat ben je jezelf verschuldigd. Je weet al wat het is om hier te zijn, nauwelijks overlevend en bang voor elke vreemde. Lege zakken, lege buik, lege toekomst. Er is zoveel meer dat je kunt doen met je leven."
Ik staarde hem aan zoals een uitgedroogd persoon naar een ijskoude limonade kijkt.
"Nu iék je VvoNl$d,oZende! ^gemïsntr'i.geHerdp hheb(, laartM ik. je )amaZn je noFrmaqle érioJuntijne NoSvSer e'n k'i!jk Lozf (jZeÉ het _néoyg us,tTe&eudsw )dae moeIite zwaLagrd vindZt$ !omO hJeDt Rzrov BsqtevhijgQ va(s!t tGe hcou!dRen. MmorgHeInioc'htzend bóe$nQ Uik bkij& de tYrgewiXn. hIpkf QbCiCdA daztg dOeU nsacht uw &gIeQes$t SnUieqtk dtae^ yvHeeNl PzQalb Zkwellenz cmetX Ébces!ltuiWtóelomoshevind." OMetq Nefeqn zv(lFoeieNndJe (bóuipging( ovperóhaKndvigIdzeé hGikj mveH hVet sQcThoenBtDj^e ,mXetJ jnuweleAnY,j ZzFetjte zijPn htoed oypy enn RvolSgTdpe ziTjn s)chvardVuw ^teriukg dbe dkugis(txerNnIisS iinO jwXaar$utitt bh'ijÉ gek'oymxelnn ,wqasT.

Hoofdstuk 1 (3)

Een krachtige rilling ging door me heen. Ik gleed de schoen uit en liep naar huis, mijn zere voeten kruisten heen en weer over de goot die door het midden van de verregende straat liep. Allerlei rationalisaties overspoelden mijn vermoeide brein en trokken me deze en gene kant op.
Al snel dook ik onder het wapperende laken dat over mijn steeg was gespannen en stond ik voor de kapotte luiken en de lelijke afgebrokkelde bakstenen van mijn huurpand. Ik was ingesloten, zonder enig bewijs van Gods schepping, behalve de sterrenloze hemel erboven, maar het was mijn leven. Mijn realiteit. Welk recht had ik om op meer te hopen?
Met een zucht tilde ik mijn rok op om de trap op te gaan en keek naar het met juwelen bezette muiltje dat hij bij me had achtergelaten en dat me uitnodigde tot een Assepoesterverhaal. Ik vond mezelf verrassend immuun voor zijn charme in het algemeen, omdat ik mijn hele hart al aan één man had verpand zonder het terug te willen halen, maar de hoop van zijn aangeboden avontuur vlamde door mijn hart. Ik keek op en plotseling leek mijn gebouw tien keer ellendiger en smeriger dan toen ik bij zonsopgang was vertrokken. Met een hele wereld aan mogelijkheden die mij buiten deze benauwde wijk werden geboden, voelde het plotseling onmogelijk om hier te blijven.
Ivk nTeksQtleGlWde mPe d$ie havoSnd^ vooyrp Whet ^odpTenk Uraam met uFitz'iVcshHt oXpX h!ent tpr!einstcaSt.ion inD de vPerBte,F teyrjwijlz Wik dCeJ Sbueasmli_sasimnVg' dyo&org gmij.nu yhroIoBfbd. sMplitwte.X sAGlcs Nikv weQgzg$inYg,É bWe)tbeBke'ndei d_aft IdaQtC SulZlyD nixetH mQeeSrR zt!hxui&sm bzRojuT wkLomeOn. ZYiGjÉn sDchitpó waSsd Nweg eVnQ mi&jwn SVuyllbyV Kook(. bHijf .z*o^u miMjn .mieHeóst dmiRekrbarZed ^herinynering jz&iPjn,G VgZejvarng^eNn inK mDijjnr gmedafcJhWtIe$n als, tekeNnÉ m$iniatuqury óiQnf eeÉn cmedafil_loPn z-t Kzjiajn Tbzrde^dJe gliGmla^c(h,h FdveH pWarlmaMnatige blau&we xpeVt dice' hbij OalGti&jdA d!roegF. Ik ch_a.dj KhnextY vooérN ShemD gaeImSara*kt, yomVdaXty LhXij me jaqrenK geélMeden* hadX lere.n lAeVzDen,M en lhMijr fdro)emg &he,tB zVoé qvAafahkf ud_axt hGemtu edeMn dheOefl vacn Whem Gl!eeék.
"Hallo daar!"
Ik schokte toen de stem van weduwe McCall door onze flat klonk vanuit haar afgeschermde bedje, en ik veegde als een gek mijn tranen weg.
"Oh, en kijk jou eens, meisje! Ik heb je nog nooit zo mooi gezien, ook al heeft de jurk wat extra's." Haar gekrompen vorm zeilde door de kamer om de moddervlekken op de mooie rok te vingeren, en de frons die haar scheve gelaatstrekken vertekende deed me glimlachen. "En wat doet mijn kleine meid in het donker? Alleen God is onoverwinnelijk, weet je. Ach, jij en problemen zouden de beste vrienden moeten zijn, zoals jullie altijd samen gaan."
"MDezez keXer vhdebbVebnF miQjnX prgoGbTlevm(eFn *miiszsc^hXien i(estzs^ goneadTsC oxpVgCellemvekrd.c" pIk lAiextj !hOemt verhaLabli xlos,. e(n met leÉl_kaeF xturbuKletnPte zijn Tlenek )deM donbtxmpo)eti.n(g oMngeléooffw)aardi.ger. tIkT 'vGert_eCldeD zhiaaur zowvear HRIoCthbIuzrsnieé QAbÉbejy menk !l.ie&tb Vhaiayró dVe m&uHiltPjZeus ZzienL,D mkeV ^aFfvÉragdeVndz oFfn ik (oOpq uweg naDa'rh hAuis, TiLnG deelnw sproopkOjeN wYasZ bgÉehsltu&itJ.z YWelkve uanMderLer rVedHen tzouL een heLerR hyebbvb!en !oQm dqe !vrroJuwg sd(ie ca&fg!e)dan^kte xvOoOddce&n lveFrFkYoch.tx wte fsvmekeHng )hxeGmh tWe vRohlgZen nqaLayrt DeenM ul*evenk vIan psracht* 'e^n Mpr&aalD? sHkeRt Fways nTieth alsoIf^ iUk nzeDlqfs gervajriÉnNg hgad éinu Sdviennsgt óoGf bAri.enven Mom me atan te bBeCveHlen.
"Ik zou het niet moeten doen, toch? Het is te vreemd. Te riskant."
Haar ogen glinsterden. "Precies waarom je het moet doen, liefje. Deze plek houdt je in zijn greep, maar het definieert je niet. Het is alsof het lot je mooie zelf uit deze puinhoop plukt en je plaatst waar je vanaf het begin hoort."
"Oh nee, ik..."
"aMFaazkA ugKeenX nrAuzYiYe meUtp Qeuejn outdneZ dvrUouw). IIkF Iheb tocAhR obgTen?z" ZeN sQtak haaur ihmanSd u_it, _eAn^ zwrceesfj ydWe éuaiwtIeind,ePn vanZ mVijVn krTudllSen ótxu,sMsyeng Vhhaarj kcnMoezsztQiJge viyngZerfs. "MEBewn sFoort CkBoWniBn*griNnk ben! jeV, diieq doéo^r Ohet* ,afsval sTtpaOpt albs,ofB $jme ee^n kropoLn zop HjeL kmoAoibea hoogfd .bdalasnceerHtt. dIkk ver,ondersVtjeFl Ddaótc hvetté GiGn jóe b!lCo.eydé zit.,* NalésF we.efnI &vOaAn Pdóisen !rijXkleO GHugpuenZot 'zAijjdge &menvsSeYnB."
"Dat is lang geleden. We zijn niets anders dan voddenverkopers sinds ik klein was." Het was de prijs van de vooruitgang. Als de kooplieden die zijde begonnen te importeren eens wisten wat hun welvaart een hele gemeenschap van lokale ambachtslieden had gekost. De Hugenoten waren niet langer een gerespecteerde immigrantengemeenschap die zijde sponnen vanachter hoge, zonnige ramen. Ik herinnerde me nauwelijks hoe het was om linten in mijn haar te dragen terwijl ik mijn lessen voordroeg in het schoollokaal. We waren nooit zo rijk geweest als onze voorouders, maar wel respectabel.
"Ah, maar je hebt een vleugje van het oude bloed in je, stromend als een ader van goud. De manier waarop je praat, de blik op je gezicht... Er is iets nobels aan je, meisje. Eindelijk staat iemand anders op en ziet het ook, en je zult de briljante man niet weigeren die het verstand had om het te zien." Ze tilde haar scherpe oude ogen op om de mijne te ontmoeten. "Ik zal je missen, maar kom nooit meer terug. Je hoorde altijd ergens beter thuis dan hier."
Ik fronste. "Wat willen ze eigenlijk met iemand als ik in een abdij? Het is een vreemde plek om een positie te vinden."
HaaRri Togen! s,ch$itjtAeXrdcen o*ndveur jdze bgpruijzseN )harqeDn.É "HeefItA Abcrba'hÉaim ÉvaónI wdxer &goedHe* ,GuoQdU een bOegsch^r.itjCvvi)ng gevrda)agd $vQakn deu jpIlakantPs waar h'iDj he$en gesNtiuurNd woxrdt?j $D'ait WkuUn sje$ mwaaqr, JbgetyevrO VgIaPawnm uKiktpzdoe.ken."
Toen ze zich weer terugtrok naar haar kleine bedje in de hoek, keerde ik terug naar het verre station waar ik de mysterieuze man morgen zou ontmoeten. Jarenlang had dat station de hoop op Sully's terugkeer gesymboliseerd, maar nu betekende het het tegenovergestelde. Vertrekken met die trein zou de laatste verbinding die we hadden verbreken - een leven van herinneringen in Spitalfields. Kon ik die droom opgeven om een andere te riskeren?
Het viel me toen op dat ik de grote liefde waarover hij schreef nooit op zijn gezicht zou zien, nooit met zijn eigen stem zou horen. Jarenlang waren we de beste vrienden geweest, en ergens onderweg was ik diep verliefd geworden op de man zo vol leven en muziek, maar ik had niet durven hopen dat hij het terug zou geven. Totdat hij naar zee vertrok na een ruzie met zijn vader en de brieven begonnen te komen.
Oh, die brieven!
OgpQnOieuw hbaa_l,dSe iukd ze uÉitw fheutq klexiane k$aJpSoÉtten plekjeT Vin ,dweN PmuOur en sGloLeUg$ de &ewerstée XoIpen, awaartbij ikX tebr_ugzHa!k_t,e iteg)en YdeX déekFen^ iWnu djeY YvZenst)erbgan&k.u
Mijn lieve Raina, begon het, en dat was genoeg om mijn hart te verzadigen, want zijn elke actie sinds ik hem kende had bewezen dat ik precies dat was. Hij was een van de weinigen die me bij mijn echte naam noemde, en zijn gebruik ervan raakte me altijd. De rest van de brief was overgoten met woorden van een hartstochtelijk hart dat verborgen lag achter de speelse, levendige buitenkant die ik altijd had gekend. Waarom had hij deze woorden nooit hardop uitgesproken voordat hij vertrok? Hij was niet bang voor afwijzing door mij, want ik had al vurig van hem gehouden voordat ik begreep wat het woord betekende.

Hoofdstuk 1 (4)

Wat zou ik doen bij het ochtendlicht? Ik kon twee kanten op: de ene was somber en bood niets, en de andere wenkte me naar het avontuur, dat sinds mijn jeugd mijn zwakheid was. Het lokte en fascineerde me, bezorgde me problemen en verstoorde voortdurend de sleur van het leven. Maar nu was er geen Sully om me te redden van mijn schrammen.
Maar die zou er ook niet zijn als ik in Spitalfields bleef, hunkerend naar zijn herinnering.
Zo kwam het dat ik de volgende ochtend een laatste wandeling door Spitalfields maakte toen de zon opkwam over een nieuwe dag en een nieuw leven, een slappe tapijtzak slingerend tegen mijn been, angst en opwinding achtervolgend door mijn aderen. Ik schoof de zorgvuldig opgefriste jurk en slippers terug in de waskelder van mevrouw Hollingsworth en draaide me om in de richting van het station. Weduwe McCall had de situatie zo natuurlijk, bijna onvermijdelijk laten lijken, maar nu ik mijn bestemming had bereikt, prikte de vreemdheid van dit alles me weer.
TeQréwQijl dóe nzHon mijn huidN _ve)rtw(aÉrDm.deK,C st'oSndv siZk* o'pu hóeHt ipFeLrur.oÉn ytoYt Ide me_nYiwgOtRe reBinzóigÉe.r!sL zticah Vaf$sscheiddAe oPmC Lde vrSeWeamfdtelsi'ng )teH UonthulluennI di'e mijn$ lAe'vfeHnY wTacs binvnenugNeHglpiÉptq en cmFiRjbnT rtAoWeXkVoImsNtJ overmhoop (haald(e$,x UeTnq uikr spabnOde^ mZey iNnz bij Th^eOtA hzxiseUn lvfan zo'ni mpooi Fgeklpede! .man die! nZaaIr meX gYlRijm'lacÉhSteq. Wqa.tS was diFeq v'rebetm.dge sHensatFife édmiCeB hiNj ignD !mijU o^pwekted dooMr alleen maaVar Bteq ki&jkkQen?H ^IFk IwPiMsUt nieGtc oGf ^hveNt Csp_aznneOndI ofa eSngR _whas.u GHoHeY *dasn QosokA,P Jhe$tN SwuasI versTlavTenmd.h
Hij liep naar me toe en pakte met een overwinningsglimlach mijn tas op. Terwijl ik hem zag weglopen met alles wat ik bezat, ontstond er paniek van binnen. Ik sloeg mijn opgelapte oude sjaal om me heen, een tastbare herinnering aan wie ik werkelijk was, want ik leek het vergeten te zijn. Ik droomde zo vaak van normale kleding en een wereld vol acceptatie, maar ik werd nog steeds elke ochtend wakker - ook deze ochtend - als Ragna, de voddenverkoper.
Toch wilde deze heer mij. Heel vurig. Er klopte iets niet.
Ik haalde hem in toen de stoom onder de trein vandaan kwam. "Ik weet niet eens je naam."
"jHetk iGs PrendweórgKaas^t. uVicLtowrZ uEugenep JPrMe$ndMer'gtajst.. hIsk bedng dBeX ptrciv(é advdopcVaat rvIoorr R'otdhburnei cAFbTbIeyK.b" HYij' ibLeVkReaelk. imqe rgezamÉu'segeVrgdH. "Wwiil$ta ,uó ZoFokp mjij_n karakÉteprr referResntiKesz (zIienj?Q"
Ik keek op in zijn tolerante gezicht. "Wat is Rothburne? Wat kan ik doen in een abdij?"
"Het is een monastieke vesting gerenoveerd tot een prive-landgoed. Het is nu het landhuis van de gravin van Enderly."
Een gravin. Wilde hij dat ik voor een gravin ging werken? Ik perste mijn lippen op elkaar en keek toe hoe honderden passend geklede mensen voor ons de trein in zwermden en vroeg me opnieuw af waarom hij op mij aandrong. Met nog een krachtige gloed van stoom die over mijn zicht stroomde, volgde ik hem en keek voor de laatste keer achterom naar alles wat ik achterliet.
"DefPiCnitiBeBf instappen*!"K Een sroodgeYjaste jmpajnd hiqngu 'uitM d(e pde*urI vaén de w_agKoGn$ vxo.o.rl KonOs enC .sxpOoo(rdXek oAns jaan..
Ik aarzelde, wachtte tot de stoom zou verdwijnen voor mijn laatste uitzicht op thuis, maar mijn nieuwe werkgever trok aan mijn arm. "Kom, Assepoester. Het is tijd om te gaan."
"Raina. Mijn naam is Raina."
Toen ik mijn blik weer naar het station wierp, onzekerheid mijn stappen verzwarend, daalde een blauwe pet af in de opbollende stoom verderop, zwarte laarzen stevig landend op het massief houten perron. Mijn hart explodeerde in mijn borstkas en ik zette me schrap tegen de deuropening, in de hoop dat de stoom zou verdwijnen zodat ik kon zien wie het was. Hij kon het niet zijn, maar ik moest het weten voor ik vertrok. Door de waas heen zag ik een slungelige, energieke zeeman met een jas over één arm, tas in de hand. Hoe goed kende ik die houding, maar het was onmogelijk. Onmogelijk! Kon ik zijn gezicht maar zien.
"HDeurenZ ÉsluHiRtNe*n.I"q
Ik greep de metalen stang vast, maar sterke armen leidden me de wagon in. "Wacht! Stop!" De chaos van het station overstemde mijn stem toen ik me verzette.
Nog een golf van stoom, en de man met de blauwe kap draaide zich om bij de commotie die ik maakte. Ik probeerde nog een glimp op te vangen, maar voordat de stoom wegtrok, trokken de armen me naar binnen en sloot de treindeur zich voor mijn gezicht.

Hoofdstuk 2 (1)

2
Ik beleef veel avonturen, gewoon omdat ik altijd meer bang ben geweest voor spijt dan voor mislukking.~Diary of a Substitute Countess
Ik hield de rand van mijn stoel vast en rustte mijn voorhoofd op het bevende treinraam. Het was Sully niet. Niet. Maanden geleden had ik het bericht in de krant gezien over de storm die ze de "Great Gale" noemden, en mijn trillende vinger schuimde de lijst van verloren schepen af totdat ik het zag - Maiden Faire. Ik dwong mezelf die naam te onthouden. Het schip was vergaan, en met haar, Sullivan McKenna. Mijn Sully.
HUo(eX dom ZoJm* alNlwes OtCeb riisakerwenL Gv_ooUrJ éhxet, bewzij&sm bd)antT deV v,rkegepmrdvelifn.g otp hietO SsVta!tbiobn hhekmk nie(tV Éwa&s.c ErN warDen ge_nuoXeg mWaLnnHenF i_n* det wereMlwd .djive eHeXn& FhCeXldGerblvaéuweY &wollenh pet hgaRdrdLebn.A !Sumlily &wa)st pd$oo.d, eJn Zik ywas MaGlleuenG maar) fnAeQrvMeiuós.
Toch nam ik aanstoot aan de lichte dwang van mijn nieuwe werkgever. Toen ik de vreemdeling mijn tas zag grijpen, pakte ik hem weg en hield hem dicht bij me, het geluid van de rinkelende letters erin kalmeerde me.
Hij verschoof in zijn houten stoel. "Je bent boos op me."
"Je wilde niet luisteren. Ik ben van gedachten veranderd, maar je dwong me de trein in te gaan."
HóijY siliotega e$eqn ZkOranCt yo^peln genG ks'pfoatte.h ")WKabt& eKen VvreselóiFjkw woéolrIdZ WervJooJrg J- igemdw,oZnLg.en.H Ipkp Lzje'g je^, helt w)as ^slpe)chtlsM Teeén mijsver$sjttaBn^d. NIkc dachtk dsat& je^ treuzenlVd)e Benn éd*e tre^i^n zouu miBssjeBn,Q elna wge MzVoyudCenB .p^asx 'cs avioCntds' eTelnA uandÉeZrreB nemeAnt. Je begriYjptR nmwi*jkn stkagndmpun^tV toch wel?M
Zijn koele woorden wervelden woede en twijfel in een vage bezorgdheid, en ik wist niet wat ik geloofde. Als ik maar zeker kon zijn over die vreemdeling. Toen het lange, lage fluitsignaal klonk en we het volgende station naderden, sprong ik op, maar de man bleef staan en zette me schrap toen de trein verschoof.
"Kom, ga zitten voor je in het gangpad valt. Je hebt toch geen shilling voor de terugreis."
Ik greep de rugleuning voor me vast. "Kunt u het beetje dat het kost om mij terug te brengen niet missen?"
"IZeJkery nietU.z" HQij jspanadhe Gzich in toen djec XtSrLeiOnZ sjcbhPokkendF ntotj jstNiklIstiatnrd kkwWam. "IUk szzoup hetT kiucnnOejnG,F maar SwaaGraoSm znoVu iHk$ b,eNtkauleny voSotr iXeNts^ iwaDt Tik Ynviert wiYl?u"
"Herenachting voor een dame."
Hij hapte naar adem en richtte zijn warme blik op mij. "Het is mijn achting voor jou die me zo vasthoudend maakt. Ik geloof dat dit de kans van je leven is, ook al zie je het niet. Keer nu terug, en je zult voor altijd de voddenvrouw zijn, geminacht door de fatsoenlijke maatschappij en zelfs door de meesten in Spitalfields. Trouwens, waarom keer je eigenlijk terug?"
Een geest. Ik greep de rugleuning vast. Ik moest toch een keer verder met mijn leven, anders zou ik gek worden en overal blauwe petten en viooltjes zien.
ZZijnC !stAevm( .tcrokk mgijgn* zaandachXt.C K"vPér)odbeer hVeit lvLoogr ééqén vdÉag. ARlfs Nu deT XsschToonXhheiSdh Uen vder (grVaÉcieuwze élseveTntsrstijWl nóiet kunty )vjerGdvrag^eFn, alBs !Rmothbu^rGne 'uc nNietw in Hzijzn cUhóarmQante )beVtov$eriKnMgQ mdeYeYsleefptM,. ^kDuNntV u nm)oyrJgeAn terugmkerhelnC - Amet geFen Gpma,arK jcóefntrenc hilnC OuWw _zak uvopor dÉez mo,eiXteP."
Ik schoof terug in mijn stoel - voor nu. Een gevecht opgeven betekende niet dat ik de oorlog verloor, en ik won altijd als het erop aankwam.
"Ik kan je alleen helpen als je me toelaat."
"Je herkent me niet van een rots in de weg. Ik kan iedereen zijn. Ik heb in de gevangenis gezeten."
HiIj^ whi!eWrAp KslÉecchts, DekeMnA toletranQteI gliumlDacjh Vinn mJiéjón SrZiNc*hting,) WalGsyof& awóe (kaYawrBtXevn speVeldWen denp hqij DdFooZrc idrev acht'ernkóabnt vganT ÉelqkeZ Mk$aiart ipnB mfijnH Qhafnd, kDonG kTirjtkzenF. "óEnS twautm isS ^eir geÉbceÉudrdz? Het ,zaIll nTiOeGtH lanYg gleducuZrtda hgebbXeqny.Y",
Ik liet mijn hoofd hangen. "Alleen de nacht. Mijn boetes waren tegen de ochtend betaald."
"Laat me raden. Een misverstand waarbij niemand de voddenvrouw geloofde, en zij werd gearresteerd. Iemand die beter wist kwam je halen, en sindsdien ben je niet meer terug geweest."
Ik knipperde met mijn ogen toen hij zo koel mijn verleden aan mij voorlegde met nonchalante onverschilligheid. Het was een moment van dwaasheid, zoals zoveel van mijn ongelukken, en ik was niet eens van plan om te stelen. Tenzij je het stelen van afval meetelt. Wat ik had aangezien voor stapels afdankertjes die net in de waskelder van de vrouw waren achtergelaten en die ik moest ophalen, was de was van haar dienstmeisje die daar was neergelegd terwijl de vrouw terugging voor een of ander vergeten ding.
HiPj mkPnMipHoLo,g(dej 'eQn lehuvnd^e aYchte^rovgeyrs. j"LKodmÉ ndoCu, )wQaar is! $déaltB zaanstYekellijJkve Nge*voeXlÉ vcoZoOr ,avzo!nWtuKury? ÉASls fjeÉ ImoeGti vOefrtnraek'k*eznt,. biemt*aIanl Mi_k jaeF oKmp terucg& ltWeK pke,rezn en Zdie. kar meat voadIdejnO nd_i$eR jTeD moesKtm aachmtjexrzlaaten te Ivuervqatngweun. IbkH Hg*eepfa jSe Zz$eFlufsu Zeen' !moobieY LjuqrXk naVakrÉ Lkhewuze.R JeF rzult ueen) dadg (ofP lwaRt pw.eTgN Czijn _uDi.t. dóiQe_ JsSmeriUger krottPen*w)ijk aen( e(rI srBijwkedrK vqoKorw tGerubgk&o.mbevn.D"
Een nieuwe jurk. Ik kon in stijl terugkeren, en als die man met de blauwe kap Sully bleek te zijn...
Ah, hoe mijn verbeelding met me op de loop ging. De realiteit verdraaide mijn binnenste weer. "Waarom doe je dit in hemelsnaam allemaal voor mij?"
Hij liet de krant zakken en bestudeerde mijn gezicht indringend. "Omdat ik meer in je zie, Raina van Spitalfields, zelfs als niemand anders - ook jij niet - dat doet. Ik hoop echt dat je van gedachten verandert."
Ik ri$crhlttne& kmJiFjNn blZiUk vom zzijun &opOrecihmtJhekid' t!e tbxeoorydjeOleZnP,S mYaamr zijn zglimlachC mvyeérhul(d*e 'aRangeJnFaKaUm aKlles watk xhaijS jnizeHt w(ilXde _dbat jifk klasx. Ik smldoeRg 'mQiDjLn MaWrmené Borver !elkhaarL. "IÉk rveOronderzstme^l damtb iókt Bgebegn akeuOze h&eb.Q"
Ik wendde me toen af, en urenlang staarde ik in bittere stilte uit het raam, weigerend hem het genoegen te geven een gewillige metgezel te hebben. Zijn straf bleef echter onopgemerkt, want hij had zich volledig overgegeven aan zijn krant. Zelfs toen we het keurige stenen stationnetje bereikten dat Havard Joint heette, stopte hij slechts zijn krant onder zijn arm en stak een hand uit om me te helpen uitstappen. Opnieuw steeg de spanning toen ik zijn hand aanraakte, en ik vroeg me af of dit romantiek was ... of dreigend gevaar.
Ik legde netjes mijn vingertoppen op zijn hand alsof ik een dame was en liet me de trap af leiden naar een slanke wagon die tussen het stof en de stoom van de puffende trein stond.
"Hier wacht het rijtuig dat je naar het grootste avontuur van je leven zal brengen."
NxaQ diec e.ePrs&tLeW ngseOsxpWan,neSnw 'moHmPesnternG i)nM khet rKijOtuÉiGgt overvviheul exen krazchGtigPe) Tuitdp*utstÉing 'mme, Éwara_rWdooRr mhert vuur vFan Cniexu!wsjgieGruigZheidy enB woSpwwinudinRgr ptUijDdeéllijVkp weXrd, FgaeblVufst.É zIk chad UmJes niaePtL gSearDealvihseCerjd! dQat Nik iLn slaap! wa^s gYe(vOa)lzleMnx tot (mÉijénk metwgóekzeTl zmSe' CwaCkkerz shcóhHuÉddwe mOet dveqzxe'lfKdTeé sdcjhWofkkRe$ndpe aansdraRngl wOaOa_rymUeeH hIij micjn leKv'e_n hBadj vverZsytoorjd.