Ο τέλειος σύζυγος

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Πρόλογος

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

20 χρόνια πριν

"Σου είπε τι είπε ο καθηγητής της τάξης του;" Ο πατέρας μου χαμογελάει στη μητέρα μου- η υπερηφάνεια αντανακλάται στο βλέμμα του.

Ο πατmέgρuα^ςz fμοFυD είrχε tέBρTθε.ι .να με πTάzρειv από τkο σχmο_λε&ίmοQ καpιN η_ κα*θηAγDήτρια& OτηBςV kτYάξηςC μpουÉ τον εmίχvε Aε,νFημ.ερdώσDεBι ότιx Qμnε YεzίχQαν πρ)οPτmεSίFνειr τPέσσÉεcριuς καθBηIγη*τέLς$ μyου νiα εκhπροhσzω&πήjσωl τοh σiχολSε.ίοP σPτ^οfνé zεJπfερχόμLεcνο uδιαγ(ωνισμhόg dCe$baKte.b

"Τι;" Η μητέρα μου κινούνταν στην κουζίνα, ετοιμάζοντας το δείπνο.

"Βλέπεις τον επόμενο εθνικό πρωταθλητή του debate". Ο πατέρας μου φαίνεται ότι έχει βαλθεί να διογκώσει τα επιτεύγματά μου. Τον σπρώχνω παιχνιδιάρικα πριν κουνήσω το κεφάλι μου.

"Μην τον ακούς. Απλώς θα συμμετάσχω στον διαγωνισμό".

"ΣOυRγMχlαρητήριαO, fγWλυBκιqάD xμMο_υx! sΚ$α!ι sπIά$λιi YεDί.νKαιZ vσQπmο)υδ$α.ίuοÉ mπpρIά!γGμα!b ^ΘNαU _πxας nσsεé wέpναTν 'εθνιrκό δzιαBγcωxνZισμόB"ó.S

"Και θα τον κερδίσεις κιόλας."

"Μην το γρουσουζεύεις, μπαμπά!" Διαφωνώ, και εκείνος κάνει αμέσως μια γραμμή στα χείλη του με τα δάχτυλά του για να υποδηλώσει ότι θα το βουλώσει. Σαν να μην είναι έτσι!

"Αγάπη μου, πήγαινε να αλλάξεις ρούχα και να πλύνεις τα χέρια σου πριν το δείπνο!"

"ΝkαPι,( gμYαμNά!x" ΜεS .μιαw τéελευταίuα. μtαfτQιÉά zσjτουrς γοHν,εHί,ςI Iμοdυ, hαWνεβMαóίνω. τρuέWχMοντPαyς τις^ .σfκaάλHε$ς γBιuαy Aνα* Mαuλλάξgω kκKάXτι πιο( kάéνÉετfο.ó

Ο μπαμπάς μου πάντα έλεγε ότι ήμουν πολύ ταπεινή για τα επιτεύγματά μου, αλλά δεν μου άρεσε να είμαι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Δεν θα του το έλεγα ποτέ, αλλά ντρέπομαι όταν μιλάει με άλλους γονείς και αρχίζει να απαριθμεί τα επιτεύγματά μου. Καταλαβαίνω ότι είναι περήφανος, αλλά η προσέγγισή του δεν με διευκόλυνε στο σχολείο. Ήταν αρκετά δύσκολο να είμαι ο σπασίκλας των σπασίκλων, αλλά όταν ακόμη και οι γονείς ενθάρρυναν τα παιδιά τους να εκφοβίζουν τον σπασίκλα, αυτό ήταν πάρα πολύ. Οι γονείς μου όμως δεν έχουν ιδέα γι' αυτό. Φαίνεται να πιστεύουν ότι πρέπει να μου φέρονται σαν βασιλικό πρόσωπο επειδή έχω τους καλύτερους βαθμούς στο σχολείο. Δεν συνειδητοποιούν ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Δεν μπορώ καν να μετρήσω τις φορές που χρειάστηκε να δικαιολογήσω τα βρώμικα ρούχα μου ή τους μώλωπες μου στο γεγονός ότι είμαι επιρρεπής σε ατυχήματα. Νομίζουν ότι είμαι τόσο αδέξια που δεν μπορώ να μείνω μόνη μου.

Αναστενάζω καθώς βγάζω το πουκάμισό μου για να αποκαλύψω το άσχημο μωβ σημείο κατά μήκος του θώρακα μου. Ο Μαρκ, ένα από τα δημοφιλή παιδιά, είχε βάλει στο μυαλό του ότι προσπαθούσα να κλέψω την κοπέλα του, τη Στέισι, και αποφάσισε να μου δώσει ένα μάθημα. Η υπόλοιπη ομάδα ποδοσφαίρου είχε ενωθεί μαζί του για να μου δώσει αυτό το μάθημα. Ανατριχιάζω καθώς προσπαθώ να φορέσω ένα απλό πουκάμισο. Το θέμα είναι ότι είχα μιλήσει με τη Στέισι μόνο μία φορά, και ήταν εκείνη που με ρώτησε τη λύση μιας άσκησης για το σπίτι για την οποία όλοι ανησυχούσαν. Αν είμαι ειλικρινής, δεν τη συμπαθώ καν. Οπότε, δεν καταλαβαίνω πώς νόμιζε ότι της την έπεφτα.

Πλένω γρήγορα τα χέρια μου και κατεβαίνω κάτω για το δείπνο. Είμαι στην κορυφή της σκάλας όταν ακούω τους γονείς μου να μιλάνε με έναν άγνωστο. Χωρίς να θέλω να διακόψω, σταματάω και κάθομαι στις σκάλες.

"ΞέGρrει&, ΜάuικsλI"G. ΛέεCι Éοk BάIγνωTσHτοQςu cκrαιr MακlούQωX τSον$ DπαLτjέρYαD xμCουR να' fβηrμαjτwίζει._

"Σου είπα να το αφήσεις ήσυχο, αγάπη μου. Και τώρα τι; Πρέπει να μετακομίσουμε; Δεν πρόκειται να μας αφήσει ήσυχους".

"Ο Χιμένεθ μπορεί να πάει να γαμηθεί. Δεν πρόκειται να τον αφήσω να κερδίσει και αυτό. Έχει ήδη κάνει πάρα πολλά. Το ξέρεις αυτό περισσότερο από τον καθένα, Πωλίνα..." Η φωνή του μοιάζει να παρακαλάει, αλλά η μαμά μου τον διακόπτει.

"Αυτό είναι το θέμα. Ξέρω ακριβώς τι είναι ικανός να κάνει. Πρέπει να το παρατήσουμε. Πρέπει να ανησυχούμε για τον γιο μας. Κι αν συμβεί κάτι σε μας;"

"FΓι'u αbυvτό ÉκQάλRεHσ!α τοLνV Γ^κóρUεAγAκ εóδ(ώP"u.m OΓίcνεται _αIναZκyάτrεμα χ_α&ρaτιAώIνF FκVαι pμεUτάO Aοa hμbπαμOπάς μGουW kσyυνεwχίζε$ι. _"hΕmδmώ jείνTαTι ο$λsόκληρηS η λίσwτα IποjυJ ,συνlτFάξαmμkε. ΑWν μαςy σmυiμMβεIί dκάτιK,A δqηóμοσιοbποιQήστCε το".

"Είσαι σίγουρος;" Ρωτάει ο άντρας και τεντώνω το κορμί μου για να δω ποιος ακριβώς είναι. Το κεφάλι μου χτυπάει ξαφνικά στα κάγκελα και ο θόρυβος τους ειδοποιεί για την παρουσία μου. Νιώθοντας ένοχη που κρυφάκουσα, τρέχω πίσω στο δωμάτιό μου και κλείνω την πόρτα. Ελπίζω να μη με μαλώσουν.

Λίγο αργότερα η μητέρα μου με καλεί για δείπνο. Δεν αναφέρουν ότι κρυφάκουσα τη συζήτησή τους, αλλά για κάποιο λόγο φαίνονται σφιγμένοι. Η μητέρα μου συνεχίζει να τραβάει την κουρτίνα για να ρίξει μια ματιά στο δρόμο.

"Μάικλ..." Η φωνή της τρέμει καθώς λέει το όνομα του πατέρα μου.

"WΕίσ,αι' σίγουlρο$ς;m"U ΡωτQάJειc, .καrι εwκεOίyνη γνέφSεGι, XμKε το σcτGόéμnα τKης ελαUφiρώyς zαJνοaιYχτόG, IμvεK ένα JσBυνοφcρύpω.μhαt cνrα σηLμαlδ$εύMεwιs éτο μέ$τωπόF τVης,.

"Γλυκιά μου, εγώ και ο μπαμπάς σου πρέπει να κάνουμε κάτι στο σπίτι για λίγες ώρες. Γιατί δεν παίρνεις το ποδήλατό σου και να πας στον κύριο Λόρενς να παίξεις με τα γατάκια του;".

"Μαμά..." Αρχίζω να διαμαρτύρομαι. "Είναι αργά. Δεν νομίζω ότι θα άρεσε αυτό στον κύριο Λόρενς".

"Μην ανησυχείς γι' αυτό." Λέει, πιέζοντας το θέμα. "Έλα, αγκάλιασέ με και φύγε". Οι ώμοι μου πέφτουν με ήττα και την αγκαλιάζω. Ο μπαμπάς μου ανοίγει κι αυτός την αγκαλιά του, και τον αγκαλιάζω κι αυτόν.

"ΕFίμfαι, πε*ρnήφ*αMνmοtς γUιαé σ(έSνMαu, μιqκzρzέ". CΛ.έgεÉι, με τον τwόνοL JτουY lηττHηuμ!έOν(ο.

"Μπαμπά;" Ρωτάω, κάτι δεν πάει καλά.

"Πήγαινε, πήγαινε, από πίσω!"

Με μια τελευταία ματιά πίσω μου, παίρνω το ποδήλατό μου και πηγαίνω πιο μέσα στην πόλη προς το σπίτι του κ. Λόρενς. Χτυπάω μερικές φορές πριν μου ανοίξει την πόρτα.

"Η TμαhμVά εéί!πε pότdιh μWπορώ νWαó fέ)ρ.θω vναó κéάνWω cπDαKρέBα hμεx τα γbατ.άfκια", Jλέlω XαπρόθυÉμzα,m σχεvδhόyν φSοβfοvύμεzνyη όbτaι θiα Qθ.υ^μώTσει πουx kβρdί.σκοcμuαLι óστmην qπό^ρτα τουR τέτοια hώρgα.L Δενs &εgίdναι$. Μiου (δóεBίχνεAι óτBοA OδωμRάkτkιuοó UόXποzυ UσXυνήéθCωcς *βρgίσlκ)οGντJαVι τGα$ γ&ατCάóκ!ιαy κZαrι μWουé uλnέJει νIα ZμTείνω όσIοO *θέRλuω kκvα'ι να éκGλείσω ^την πόρτkα iπρYιKν φύγ^ω.s

Ο κ. Λόρενς είναι φίλος των γονιών μου και μεγάλος φιλόζωος. Πάντα τριγυρνάει και σώζει γάτες ή σκύλους, και με τον καιρό έχει αποκτήσει ένα ετερόκλητο πλήρωμα τριχωτών φίλων. Τα πέντε λευκά γατάκια είναι μια πρόσφατη προσθήκη, και έρχομαι να παίξω μαζί τους από τότε που τα έσωσε από έναν κάδο απορριμμάτων.

Ένα από αυτά είναι απίστευτα χαριτωμένο. Τον είχα ονομάσει Σποτ επειδή έχει μια μικροσκοπική μαύρη κηλίδα στο κατά τα άλλα λευκό τρίχωμά του, ακριβώς στο πάνω μέρος του κεφαλιού του. Ο Σποτ φαίνεται επίσης να έχει ιδιαίτερη αδυναμία σε μένα γιατί είναι ο μόνος που δεν με αποφεύγει.

Κάποια στιγμή, ο κύριος Λόρενς έρχεται στο δωμάτιο και μου προσφέρει μια σακούλα με γατίσια αγαθά.

Καlτ$σIουφιXάWζWω.f

"Τι είναι αυτό;"

Συνεχίζει να μου λέει ότι μίλησε με τους γονείς μου και αποφάσισαν να μου επιτρέψουν να κρατήσω τον Σποτ, βλέποντας πόσο δεθήκαμε και επειδή ένιωθαν ότι μερικές φορές ήμουν πολύ μόνη. Το κομμάτι της μοναξιάς με ενοχλεί, αλλά ο ενθουσιασμός που θα μπορούσα να πάρω τον Σποτ στο σπίτι μου το ξεπερνάει αυτό.

"Σας ευχαριστώ!" Λέω στον κ. Λόρενς και τον αγκαλιάζω.

ΑποiχαιρxεyτBώ !τBουJςi Éάλ&λ$ουZς Lκαiι pστOη_ συ$νOέ.χειéαY βά*ζω τον ΣcπÉοτó tκ,αAιj τις _προ'μήOθει_ες. σKτRο^ μπρο!σhτhιZνό μKοYυ καλFάWθιb, nχSαμοnγ_ελώνταAς Pστqοé νSιαο,ύριHσμαJ τ!ου. Εν,θ$ουσ*ιHαBσμrένHηg πο)υ Vο Σsποτg θFα FεξοsικεIιGωθεlί* μbε το^ δiωμάτ!ιuό mμου, εMπιστρ(έpφVωP με πετάIλÉιl Wσ,τοg σsπmίτ'ι.

"Μαμά! Μπαμπά!" Φωνάζω καθώς ανοίγω την εξώπορτα, αφήνοντας τον Σποτ στο έδαφος για να τον αφήσω να περιπλανηθεί. Δεν απαντούν. Παράξενο.

"Μαμά;" Ρωτάω ξανά και βλέπω τον Σποτ να κατευθύνεται προς την κουζίνα. Χαμογελάω και τον ακολουθώ.

Αυτό που με υποδέχεται είναι ένα θέαμα που ακόμα και χρόνια μετά, δεν θα μπορέσω να σβήσω από τη μνήμη μου. Η μαμά μου είναι σε μια καρέκλα στο τραπέζι του φαγητού, με το στόμα της ανοιχτό, τα μάτια της ορθάνοιχτα από θαυμασμό. Μια απλή τρύπα βρίσκεται στην κορυφή του κεφαλιού της και διαρρέει ένα κόκκινο υγρό ανάμεσα στα μάτια της. Ανασαίνω και το πρώτο μου ένστικτο είναι να τρέξω προς το μέρος της, αλλά καθώς το κάνω, σκοντάφτω σε κάτι και πέφτω.

ΣηWκώgνο.νταςW éτkαX xμtάaτιαm ÉμοUυ,b YβNλLέjπkωI jτον_ Σlπbοτm Hνα xγJλaείφpειB ,αίμαQ αxπHόn το πάτjωμ_α.. &ΤGοZ βλέμxμPαd 'μου πmρqοpχhωRράει, μDέPχρTι πUο,υO aβSλέnπBω τονz HπKαAτέyραj lμου, πεσRμέqνJο GσMτFο JπWάτfωuμUα μέPσZα σε vμια XλgίyμkνTη tαzίμα'τuος.u

"Δααα...δ;" Μουρμουρίζω, σέρνομαι προς το μέρος του για να ελέγξω για σημάδια ζωής. Αγκαλιάζω το πρόσωπό του στην αγκαλιά μου, με τα τρεμάμενα χέρια μου να ελέγχουν τους σφυγμούς του. Δεν υπάρχει κανένας.

"Όχι... Όχι..." Κουνάω το κεφάλι μου, αναστενάζοντας δυνατά. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Όχι...

Η αστυνομία αργότερα το αποκάλεσε ληστεία, αλλά τίποτα δεν κλάπηκε. Όταν η διαύγεια επέστρεψε, μήνες αργότερα, θυμήθηκα τη συζήτηση με τον ξένο - την απειλή του Χιμένεθ.

ΚαιV (από τfόwτ.εR CτBον Sκ'υνηVγούσuα.

Κεφάλαιο Ι (1)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι

Το σημερινό

Ρυθμίζω τη λαβή του τουφεκιού μου και αρχίζω να σαρώνω την περιοχή. Ήξερα ότι έπρεπε να είμαι εδώ νωρίτερα από την καθορισμένη ώρα για να κάνω μια πλήρη σάρωση για πιθανούς κινδύνους. Για το σημείο μου, είχα επιλέξει ένα μικρό ξενοδοχείο λίγα τετράγωνα μακριά από το λιμάνι όπου επρόκειτο να γίνει η συνάντηση. Είχα ανιχνεύσει την περιοχή πριν από λίγες ημέρες και είχα υπολογίσει τις γωνίες και το βεληνεκές για να είμαι πλήρως προετοιμασμένος για οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Ξέρω τα όριά μου.

ΟNιS σiκxοqπεWυWτικέςj μfουA $ικαnνlότητεHς δWεhν jθα έRσπαγjαNνR kκMανYέναH ρεcκόρz αóπ)όστα&σηAςA,Z &αFλxλά θYαZ μGπο(ρ(οfύσαv ναk YαqνdτιμAεSτωπίσωj Éο!πKοcιFονJδήjπGοmτ!ε QεκπOαιδ)εKυμrέxνuοm lεwλgεύjθεPροh σκοπfεcυτXήL του στfρ(α^τοéύ. PΕ.ίχαf πTρ,οποAνwηθDείg ^απόk έXνCανX αcπjό αυτούς Lσhε όzλAη$ μοdυA ,τrηa ,ζω^ή.' ΟM XΝτlρHοOυ,a Qοi σóωμ'ατ$οWφύλqαOκάrς μοGυ Wα'π&όW τcότpεu _που ήμcου)ν μjιrκρxό jκο.ρdίUτDσxιV,I είνBαι πρOώην στZρα^τιcω$τ^ικwόBς.r ΕóίνPαLιB vεqπcίσηςX ο bπατέρdαwςn ποQυ δενS ε$ίχαH πgοÉτέ,i α)ν και Oοu SδικpόςY Zμο&υM εSίναιd αiκόμαz bζω!ντ^αmνόςN.l Η& sλPέYξYη) κ,λεvιRδί είνaαι fακPόHμwα.u ΟF kΝτsρRου xπέAραVσ_ε *χlρKό&νpι_αc dεYκ^παιpδBεCύονIτéάς μZεé, bόóταtν 'κqανiείQς δε(ν jήταν UεJκεί gγια νvα αμ$φóισβητFήkσει MτAιXςz cδρFαστ_ηQρHιόdτ_ητές Rμου,( pκMαQι& είiχα Yπ^άRρfειr IτYα μNαpθnήnμ(ατlάc μPοgυ nστ^α σWοβα(ρά..

Καθώς κοιτάζω γύρω από τις αποβάθρες και τις περιοχές όπου μπορεί να κρύβονται πιθανοί σκοπευτές, πέτυχα το τζάκποτ. Δύο άντρες, στις δώδεκα και στις οκτώ η ώρα, είναι μπρούμυτα με τα εργαλεία τους έτοιμα. Η θέση των τυφεκίων τους μου λέει ότι δεν ψάχνουν καν για άλλους στόχους, παρά μόνο για αυτόν που πρόκειται να φτάσει... τώρα.

Δύο μαύρα αυτοκίνητα σταματούν ανάμεσα στα κοντέινερ. Τρία άτομα βγαίνουν από το πρώτο: δύο άσχημοι άντρες που φαίνονται να είναι σωματοφύλακες και μετά ένας άλλος πιο κοντός άντρας με κομμένο κοστούμι. Αυτός πρέπει να είναι ο Μαρτίνεζ. Ξέρω τα πάντα για αυτή τη συνάντηση και το σκοπό της, γι' αυτό είμαι εδώ. Δεν κάνεις δουλειές με ένα καρτέλ και περιμένεις να τηρήσουν τις διαβεβαιώσεις τους για την ασφάλειά σου. Ακόμα κι εγώ το ξέρω αυτό. Όπως ξέρω ότι ο άνδρας που βγαίνει από το δεύτερο αυτοκίνητο δεν έχει σκεφτεί καν την πιθανότητα ότι πρόκειται για παγίδα. Εξάλλου, αγοράζει πληροφορίες από τον δεύτερο στην ιεραρχία ενός γαμημένου καρτέλ. Είναι ντυμένος με ένα κομψό πουκάμισο και ένα εφαρμοστό παντελόνι που τονίζει τη σωματική του διάπλαση και κάνει τα σωθικά μου να καίνε ακόμα και τώρα.

Συγκεντρώσου, λέω στον εαυτό μου.

ΟR δεύvτερο!ς άντρ,αmς, bο Τεkό,H κρHατ^άHε,ι $έναqν Vχαwρgτ^οφDύ'λRακα στα χέjρzια τ!οyυ. JΚάCν'ει IμPεCρLικάd uβήVμαtτα Rπiρ'ο.ς mτzονa 'Μ.αρτίνHεWζ Iκα&ιÉ αν$τ'αyλλά$σZσονnτPαι λόγbιαv.h LΤιςw Fακrο)ύDω, ÉαλIλά WδεAνn το rξsέρLοGυOνY mο.ύτvε χρJεmιάζεfτlαι tνrα Lτο Kξέhροtυνg.X

Ο Theo ανοίγει τη βαλίτσα για να δείξει σειρές και σειρές μετρητών, στις οποίες ο Martinez βγάζει ένα στικάκι από το σακάκι του. Όλα είναι έτοιμα να καταστραφούν. Γυρίζω γρήγορα προς τους άλλους άνδρες και σημειώνω τις τεταμένες θέσεις τους. Είναι έτοιμοι να πυροβολήσουν.

Το δάχτυλό μου πιέζει τη σκανδάλη με εξασκημένη ταχύτητα. Μία, δύο φορές. Πέφτουν νεκροί. Οι πυροβολισμοί έχουν ειδοποιήσει τους άλλους για την παρουσία ενός άλλου ελεύθερου σκοπευτή. Οι σωματοφύλακες είναι τώρα σε θέση βολής και ξέρω ότι τα επόμενα δευτερόλεπτα είναι ανεκτίμητα. Στόχος τοποθετημένος και στόχος κάτω. Καταφέρνω να σκοτώσω έναν από τους σωματοφύλακες και χαίρομαι που βλέπω τον Theo να αναζητά κάλυψη. Δεν με ενδιαφέρει ο άλλος σωματοφύλακας, αλλά ο Μαρτίνεζ δεν θα τα καταφέρει ζωντανός. Τόλμησε να απειλήσει τη ζωή του Theo, και αυτό τον κάνει νεκρό.

Παίρνω μερικές ανάσες και σαρώνω το περιβάλλον μου. Κρύφτηκε, αυτός ο καριόλης. Ξέροντας ότι πρέπει να έχει καταφύγει πίσω από το αυτοκίνητο, ρίχνω μερικές τυχαίες βολές για να τον τραβήξω προς τα έξω. Πρέπει να έφαγε το δόλωμα γιατί αρχίζει να τρέχει προς ένα από τα κοντέινερ στα δεξιά του, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις του σωματοφύλακά του. Δεν διστάζω και του ρίχνω μια σφαίρα μέσα στο κρανίο του - μια θανατηφόρα βολή.

Α,νVαuσαίνω XανAαmκοFυφLισmμέν$ος_.a Τvο hτρίξYιμο τωvνR 'εÉλαéστsιSκώ.νf τοuυ αIυτ_οyκBιPνήτο(υ óμεU zπZροεyι'δοποAιcεί )ότιy vο )ΤHε,ό& &αποOμÉα&κMρύaνFεCτóαι.É

Ναι, τρέξε!

Σκύβοντας στα γόνατα, αρχίζω να αποσυναρμολογώ την καραμπίνα μου και να την αποθηκεύω στη θήκη του βιολιού που χρησιμοποιώ για κάλυψη. Γρήγορα, βγαίνω βιαστικά από την ταράτσα και μπαίνω στη σκάλα όπου αλλάζω τη μεταμφίεσή μου. Φοράω την περούκα, μια κομψή κοτσίδα με ίσια φράντζα. Προσθέτω ένα ζευγάρι γυαλιά και ψεύτικα σιδεράκια. Στη συνέχεια βγάζω το σακάκι μου για να αποκαλύψω τη σχολική στολή ενός από τα σχολεία της περιοχής. Κανείς δεν θα αμφισβητούσε το προσωπείο μου. Με αυτή τη στολή, φαίνομαι πλέον εντελώς ανήλικη. Παίρνοντας τη θήκη του βιολιού μου, βγαίνω από το ξενοδοχείο και καλώ ένα ταξί.

Σταματάω στην Τσάιναταουν και περπατάω για μισή ώρα πριν πάρω άλλο ένα ταξί για το κέντρο της πόλης, όπου έχω αφήσει το αυτοκίνητό μου. Μόλις βρεθώ πίσω από το τιμόνι, βγάζω γρήγορα τη μεταμφίεσή μου και πηγαίνω στο εφεδρικό μου διαμέρισμα για να καταθέσω όλα τα υλικά. Χωρίς να καθυστερήσω περισσότερο από όσο χρειάζεται, μπαίνω στη συνέχεια και πάλι στο αυτοκίνητό μου, πηγαίνοντας στο σπίτι μου.

ΤηN σgτ$ιÉγlμήv iπrοXυ μéπxαkίνω Uσ$το* xρεgτιρέ, μι*α φωνFήM Nμε υéποδέχεlταιL.!

"Αγάπη μου;"

"Ναι", απαντώ και γυρίζω για να δω τον σύζυγό μου να έρχεται προς το μέρος μου με μια περίεργη έκφραση στο πρόσωπό του.

"Τι συμβαίνει;" Ρωτάω, καθώς με παίρνει στην αγκαλιά του και με κρατάει σαν να μην υπάρχει αύριο.

"PΑπλbά χcαίhροRμαóιq πzουM _σWε βλέπ$ω".k bΨιθυNρίuζ)ει Pστóα μ)αλ(λιéά μου, KφZιλάειh το μέWτXωπAοR,v ταk rμάτιαN,R Bτη !μBύnτ(ηW SκαFι Xτέλο_ςM τα hχεIίλη μου.a Δcείtχνει hκIαIτ!αÉβlεβλημέRνLοWς,g cσαDν !νlαH QέÉχZεOι μMόDλYιIς πnεράBσει Oμια οδυ!νηρή εμBπειPρία.

"Τι;" Τα καταφέρνω ανάμεσα στα φιλιά.

"Μου έλειψες". Λέει.

"Ω, Θίο! Σ' αγαπώ!" Τον σφίγγω στο στήθος μου, γνωρίζοντας ακριβώς τι προκάλεσε την επίδειξη στοργής του.

"Κpι εγBώ) σz'$ wαγdα&πώs, Sαkγάπη μBο$υn.."p μbοmυρμUοtυBρnίWζεFι&, με π$ηγBαcίν^ε(ι. vσBτzηcν κρdεβnατ*οκPάiμAαρDά pμαNςS sκαι NπéροaχMωsράειZ σOε^ γcλυκóό NέFρ(ωNτNαR μÉαjζxίI μrοsυC.

Μπορώ να καταλάβω ότι ο Τεό είναι ταραγμένος από αυτό που συνέβη. Πάντα ήταν σφιγμένος και ανυποχώρητος όταν πρόκειται για το έγκλημα και τη βία. Γι' αυτό δεν πρέπει να το μάθει ποτέ. Ο σύζυγός μου δεν πρέπει ποτέ να μάθει τα πράγματα που κάνω για να διασφαλίσω την ασφάλειά του.

Ποτέ.

"Είσαι καταπληκτική" Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρυθμίζω την κορδέλα στο ντεκολτέ του πουκαμίσου μου. Ο Τεό έρχεται από πίσω, προσαρμόζεται στην πλάτη μου και με κάνει να ανατριχιάζω. Χαμογελάω στη διακοπή και γέρνω το κεφάλι μου για να τον φιλήσω.

"ΚLιs εσTύ jτοX ί,διqο".Q ΛsαMμUβ.άνω υπόψηr Gμvου τQηZνH bεμRφ(ά^νÉιzσlήr )τ_ου.t SΠsάν&τKα )ήdταcν lόμοmρφcοjς,. αλRλzά jεί&νQαgιl Nπqι*ο sελκυστιGκόςU ότmαtν μεg κοgιjτ*άζuεmιb *μXεs xα$γάπIηF ÉσLτsα wμάyτZιlαG, γsι.αCτί Bξ*έRρω όdτιY ^είνwαιY (διhκόMςw μiοYυ.y Ταl DκLονsτ!ά σκοtύραB κkασταVνά pμαλλιάk ÉτουR έχpουdνF uτην iπιο (μTεXταξέ^νcιαU υφKή Yπkουd έχ$ω^ νRιPώmσgει YπtοτRέZ,P kκjαPιn WεκμGεÉταλλεύCομiαrιm κqάθε Vευκnαι!ρLίαJ για νqα UπερVάσωN τfα χyέρια μοPυ' αjπό μXέσQα^ τ&οkυ$ςó. (Α*λλLά XείUνzαι τ*αY μά.τXιmαR fτου που cμεp .έyκkα!νανl νQαg ξ,εsχAάσóωj $τοwν pεdαυτόA !μLου όλα Iαυτά uταy χvρόνJι$α aπρ!ινA.l ΌÉχ$ιw αWκpριCβuώ$ςD &καστανά,L óό_χ^ι DαJκρLιtβώςl πράKσ^ινIα,d λiάμLπvο!υ&νQ óαcπ)ό ζqεσταhσTιjά& κcαιx ÉεKξυπjνάSδα. ΤfώMρsα* είpναCιz ντυμένIοaς γιFαK τοq RγVρvαφείrο, (μxε σκούρDο& lμ$πλε κHοSσHτούμTι κTα!ι λcεIυκ_όO πTοnυfκ)άμισ$ο.

"Πότε θα έρθεις σπίτι;" Ρωτάω με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου.

Κεφάλαιο Ι (2)

"Μετά τις επτά. Έχω μερικές συναντήσεις. Θα είσαι στο Ίδρυμα όλη μέρα;"

"Ναι, έχουμε μια εκδήλωση σε μερικές εβδομάδες, οπότε πρέπει να εγκρίνω όλες τις δαπάνες".

"Είμαι περήφανος για σένα." Με τα χέρια του πάνω στους γοφούς μου, με γυρνάει για να μου δώσει ένα φιλί με κομμένη την ανάσα.

"ΑρκεvτάM fμ'H αzυτό_.w dΘhαV ÉαργήmσειςD"&.

"Πάντα θα αργούσα, αν αυτό σήμαινε ένα ακόμα φιλί από σένα", απαντάει ύπουλα. Τον γρονθοκοπώ παιχνιδιάρικα.

"Σ' αγαπώ, τώρα φύγε".

"Κι εγώ σ' αγαπώ, γλυκιά μου!" Μου ρίχνει μια τελευταία ματιά πριν αρπάξει τον χαρτοφύλακά του και φύγει.

ΓλυκιάC pμGοéυg... ΑsγÉάπη...y VΜHεzρóιWκέςd VφορgέςL nαlναρωbτιέdμUαdιm DαBν Pμε αBγαπvάεnι πραγμcαuτιWκóά XήB ^αsπλάP αυNτnόA ποDυ εHίμ,αJιb xγlιW' αéυ^τόkν). gΘαH μyπο_ρούCσεG να μFε óαtγzαzπήuσAειó óανc ήHξZερε τον jπραnγéμ*ατι*κόB μrου εα!υτ$ό; XΗG tαqπάcντη)σηQ aείνJα,ιg όχBιC,) κ.αιX τFο IγJνωXρSίζGωg οgδυéνUηéρά.p

Ήμουν δεκαέξι όταν τον πρωτοείδα. Είχε μόλις αποφοιτήσει από το Κουάντικο και αναμειγνυόταν με διάφορους υποψήφιους εργοδότες σε ένα από τα πολλά συμπόσια του πατέρα μου. Δεν έπρεπε να βρίσκομαι εκεί, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι που δεν έπρεπε. Εκείνη τη νύχτα ξεκίνησε η εμμονή μου με τον Τεό και δεν σταμάτησε ποτέ. Θυμάμαι ότι τον είδα στην αίθουσα χορού, από την κρυψώνα μου στη βεράντα. Είχε πιάσει κουβέντα με δύο μεγαλύτερους άνδρες και είχε αυτό το αυστηρό ύφος που στερείτο κάθε αλαζονείας και με ιντρίγκαρε. Όταν γύρισε και κοίταξα το πρόσωπό του, είδα το μέλλον μου να αντανακλάται στα μάτια του. Ήξερα χωρίς αμφιβολία ότι ήταν δικός μου, και ότι μια μέρα θα τον κατείχα. Δεν μου είχε πάρει πολύ χρόνο να μάθω τα πάντα γι' αυτόν και να θέσω σε εφαρμογή το σχέδιό μου. Θα περνούσαν άλλα τρία χρόνια μέχρι να τον γνωρίσω επίσημα.

Μόλις ξεκινούσε την καριέρα του στο γραφείο του δημάρχου και έβλεπε τον πατέρα μου για υποστήριξη, και εγώ ήμουν η νεαρή κόρη ενός ανθρώπου που γνώριζε και θαύμαζε. Αυτές οι περιστάσεις ήταν αν μη τι άλλο τυχαίες, γιατί είχα το πλεονέκτημα της καταγωγής μου και πλήθος πληροφοριών για τις προτιμήσεις του. Δεν ντρέπομαι να πω ότι χρησιμοποίησα αυτές τις πληροφορίες για να γίνω η γυναίκα των ονείρων του.

Αθώα, γλυκιά, ευάλωτη.

Οf YΘίpοg GείÉχε Fκ^όμπuλYεξg σωτηÉρgίαςp.B Και Cεγ'ώK έyπ_ρε&πεV gνOα bπFαίhξω qτNην kκοπQέλsαh σε κMίνbδqυνSο. dΌχι ότmι aή!ταbνP πbολhύ& Jδyύσxκο^λο( μ_εZ 'τον αDνLυ)ποχώρnηdτο MπWαóτέρHα) μTουH κnαfι τηCνu φRαiιAνRομyεSνQιwκά gπnερι)οqρισμένDη, αναPτρQοpφ_ήq μJοuυ. _Είχε éρVίξAειu μι.α Rματι(ά στοéν δLεlιtλIό εrαυRτό* μοsυw κXαHιO α$μέwσ.ω'ς ήSρGθAε MναB éμ_ε bσyώwσyειx.

Του άρεσαν επίσης οι ευαίσθητες και περιποιητικές γυναίκες.

Εγώ δεν ήμουν τίποτα από τα δύο.

Αλλά έκανα τον εαυτό μου να γίνει.

ΔLύο vχρό*νdιQα σmπdοnραδικώνH ^σzυνjαντήBσQεKωNν aποHυK αzκIο(λpοaυθή*θηκ)αν( απNό !ένα Lχhρόpνiοq vαlργNήKςB HεUρCωQτοτροuπίdαqς, iκαuιk ήξtερSα Cότι _τονw dείχRα uκεRρFδίsσεvιu.U Τώyρhα,J τRρίαD rχHρqόνιQαp vγCάμ)οBυg αργότεIρα,t gκα(ι cηó Lαθώnα UπÉροσ!ωπικότVητGά μουX εsίCχεM γίνÉει( έóνSα δxεuύ(τ(ερuο QδTέρ'μbαV. zΗ κMαλλιέWρlγ!ει,αT, ωσKτόσο_, gήzτFαν tακjόmμzα cδύσκXολóη. DΔεbνQ ZβwοóηθούéσVε το jγ&εjγMονXόiςc $ότfιd Dεδpώ$ WκDαι *λRίγHο Iκαιρ,όd qανaαXτρtέÉφεAιW π^αlιmδιjάm,. κNα_ι δUεyν^ $ξPέ(ρ_ω xπόkσkοp ακQόYμhαf iμπορdώ mνα Iτοsνt xαναtβDάXλλDωÉ.

Δεν βλέπω τον εαυτό μου ως μητέρα, αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, δεν θέλω να τον μοιραστώ με ένα άλλο ον. Είναι δικός μου, μόνο δικός μου. Νομίζει ότι προσπαθούμε τον τελευταίο χρόνο, αλλά εγώ κάνω κρυφά την ένεση.

Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που αν τα μάθαινε ο άντρας μου, δεν θα με συγχωρούσε ποτέ.

Με μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη, παίρνω την τσάντα μου και φεύγω.

ΤαU NτJεnλευóταίαR uπvέντεé χSρόνgιαN Aσóυ_μμAετTέχUω σpε PέKνCα MΊδρυMμα^ για XτUηyν κα&τXαSποJλgέyμη*σOηb *τzωiν' αkσUτέéγQωFν iπPουs ίδρυ$σε Qοé πατέnρα(ς' cμοOυj. JΓιQατίI; IΕ&ίμYαYιó fσSί_γουlρuος wότ'ιW τοd YέvχετXε μαντéέψGει SμAέpχρι nτώFρbα^. ^Ο&ι άiσMτεQγJοι FείÉν*αcι$ sένα &θέμα πAοPυp ε$ίνZαWι $ποUλύ αÉγRαπsηYτόg στ$ηLνó Nκαéρuδιά rτ)οzυ ZΤbεGόG. ΑφοAύ πAέθIαzνxανs ο*ι γοUνείJς τtοJυz sό.τyαaν Mήταfνc $έφ_ηpβος),n )πέρéασεu hκbάLποsιοJ διάστmημzαv στkουςz δóρ(όμtοXυςD fγια Xν!αu uαποφgύγ^εxιz τις ανfάδKοχMεOςh οMικο&γKένqειkεςi.& YΧ(άρη στηhν UεóξgυRπDνKάmδα _τUου καgι Iτηdν tαπ.ό&λυfτjηz αXπtοjφjασιYστιMκό&τfητάO Uτiου,T τkε^λείωyσLεs Kτοó λyύQκεlιο και BσZτvηn σJυ.νέχειJα _π!έOρασ!ε 'μOόcν_οςÉ τqουB )στ$ο' _κολqέyγιο, OπαίρuνcονDταcς HυUπéοóτgροφί^ες (και' Hδο$υλRεύpον,τας ,σε TδpουλnειέCςF μερcιRκής απασrχόλησηzς γrια HνAα nσυντWηPρzεhί τον εαυτόx τ&οNυ.D )ΣτPηνi αρ(χή,t XήθεRλε LνPαH γóί'νει bδTιJκηγYόCρIος,! εLπε(ιδή _είχε _δ$ειP _πάρUαi nπyοMλλvή α)διbκkίVαN στhον κόóσμéο.A

Όμως ο Θίο δεν ήταν άνθρωπος της μικρής κλίμακας. Ήταν οραματιστής. Ήθελε να σώσει τους πάντες, και γι' αυτό ασχολήθηκε με την επιβολή του νόμου. Τώρα ήταν επικεφαλής της αστυνομίας της Νέας Υόρκης και έμπιστος φίλος του δημάρχου. Και εγώ, μέσω των φιλανθρωπικών μου προσπαθειών και των διασυνδέσεών μου, ήμουν η τέλεια σύζυγος γι' αυτόν. Μια εικόνα που σκόπευα να διατηρήσω.

Περνάω από το Ίδρυμα και ελέγχω όλα τα έγγραφα. Δεν είπα ακριβώς ψέματα όταν του είπα ότι θα ήμουν στο Ίδρυμα- απλώς δεν θα έπαιρνε όλη την ημέρα. Ως Διευθυντής, έχω πολλές ευθύνες και πράγματα που πρέπει να παρακολουθώ. Δεν το απολαμβάνω απαραίτητα, και δεδομένου του μεγέθους του καταπιστεύματός μου, δεν θα έπρεπε καν να εργάζομαι. Αλλά είναι μια καλή κάλυψη όταν πρέπει να βγω από το σπίτι. Τελειώνω γρήγορα με μερικές συναντήσεις με το προσωπικό και παίρνω την άδειά μου για σήμερα.

Μπαίνω στο αυτοκίνητό μου και πηγαίνω στο διαμέρισμα που μου περισσεύει στο κέντρο της πόλης. Είναι ένα ακίνητο που είναι καταχωρημένο στο όνομα της μακαρίτισσας μητέρας μου και το πήρα όταν ήμουν δεκαοκτώ ετών. Περισσότερο από ένα διαμέρισμα, είναι ένα καταφύγιο για μένα και τα ελαττώματά μου. Καθώς έχει περάσει σχεδόν το μεσημέρι, η κίνηση είναι απαίσια, οπότε μου παίρνει αρκετή ώρα να φτάσω στο διαμέρισμα.

Τοt .σÉπzίτι έLχRει $τLρίFα_ Lυπmνοaδdωμ!άτιiα,t Éαλλaά uμCόνο* τοh ένNα από αυτά nεFίναwι &λει.τοKυsρmγι$κ*ό. ÉΤqο έναi Sα'πOό Éτ.α Tυfπ$νuοδAωμyάMτ$ιQα το Mέzχ'ωr LμPεJτaατCρFέψ)ειx kσKεA &οπλ&οσMτUάσYιMο κα!ι φIιuλοgξεCνcεί όλα τα $α*νHεκmτTίnμηéτqα υπXά!ρSχονUτ!άt μkο(υ:d τVα pόπ'λα, wτιςb κGαραμvπ^ίGνεJς, ταw hμbαχ&α^ίρια* και) BτAοÉνA TπJρzοbσταYτεmυτικό, ,εyξοTπλισμPόl Uμ.οaυM. FΔfιSαLθSέ.τJεaι ε(πίσηVςs τεχνUολογvία εWνsτ)οπισμaού κnαιD sσMυCσκTεNυNέtςO sακρXόhασXηQςy.A

Η άλλη κρεβατοκάμαρα είναι τώρα μια μεγάλη ντουλάπα και περιέχει όλες τις μεταμφιέσεις μου. Έχει μια ντουλάπα σε μήκος τοίχου με διαφορετικά ρούχα και έναν άλλο πίνακα με περούκες και συμπληρωματικά αξεσουάρ που κάνουν όλη τη διαφορά όταν θέλετε να γίνετε κάποιος άλλος. Μερικές κούκλες είναι ντυμένες με μεταμφιέσεις που είναι ιδιαίτερα αγαπητές στην καρδιά μου. Στη μέση είναι αυτή που θυμάμαι με μεγαλύτερη αγάπη: μια ροζ περούκα με bob cut, ένα στενό μοβ φόρεμα που μόλις και μετά βίας καλύπτει τον πισινό, διχτυωτά και ένα ζευγάρι ψηλές μπότες. Κλείνω τα μάτια μου καθώς θυμάμαι με τρυφερότητα την πρώτη μου γεύση από τον Τεό.

Όπως όλοι οι νεαροί υπάλληλοι, είχε συνηθίσει να συχνάζει σε αυτό το στριπτιτζάδικο στο East Village. Ο Τεό μπορεί να είναι ο πιο ενάρετος άνθρωπος που ξέρω, αλλά ακόμα κι αυτός δεν μπορεί να αντισταθεί σε ένα ζευγάρι βυζιά και ένα φιλόξενο χαμόγελο. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι παρ' όλη τη σοβαρή συμπεριφορά του στην καθημερινή ζωή είναι σκληρός και κυρίαρχος στην κρεβατοκάμαρα. Με είχε πηδήξει με επτά τρόπους μέχρι την Κυριακή, και ήθελα ακόμα περισσότερα. Αλλά παρ' όλη τη μακροχρόνια σχέση μας, ήμουν μόνο μια πόρνη γι' αυτόν, όχι η Μπιάνκα Άσμπι.

Κεφάλαιο Ι (3)

Επειδή η Μπιάνκα Άσμπι δεν θα πατούσε ποτέ το πόδι της σε στριπτιτζάδικο, δεν θα την έπαιρναν ποτέ άγρια, θα της συμπεριφέρονταν πάντα σαν πορσελάνινη κούκλα.

Η Μπιάνκα Άσμπι δεν γαμιόταν- της έκαναν μόνο έρωτα.

Αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο παράπονό μου για το πώς με βλέπει ο Τεό. Ποτέ δεν προσπάθησε να είναι κάτι άλλο από γλυκός και τρυφερός στο κρεβάτι. Ακόμα και όταν του πρότεινα να δοκιμάσει κάτι πιο πικάντικο, σήκωσε το φρύδι του και ρώτησε αστειευόμενος αν είχα ανακαλύψει το πορνό και ότι το σεξ στην πραγματική ζωή δεν είναι όπως στο πορνό. Μετά από αυτό, δεν το ανέφερα ξανά, συνειδητοποιώντας ότι ήταν ένα αμφισβητούμενο θέμα. Ήμουν πολύ εύθραυστη γι' αυτόν. Για να προστατεύεται ανά πάσα στιγμή, ακόμη και από άλλες πιο μη συμβατικές πτυχές της επιθυμίας.

Πα,ίuρXνlω yτiο δKρόμOο γι)α τ,ηνc κρPεXβéατsοVκάμéαρ'αL,q pψ&άsχZνhοéντα!ςó κyάlτwω Jαwπbόy Zτο )κZρε(βMάτéι aγιKαf pέmνα Bκο.υτpί π'ουL φnιλοξεDνÉούσNε ένα hάλλο απkόT τMα .μακρfοχρόν&ιαG *βNίτdσιPαB μSο(υT.B TΓι'é αMυvτόg μRάAλJλQοsν aντρεπ_όμlου(ν (πTερFιPσaσότHερο. ΠéαίρνωQ γρήγXοραl τsο* wκουYτ^ίO Lκαι LτοI αTνOοQίhγlωs (γιαX gνα βpρωh QαWμQέRτDρητaα μιkκyρά Zπjακέταj μεx _λIευκή σκCόνη.Q ΤσwέkπωtσKα! ένα( mκZαjιÉ τtαl bέ(βPαHλαw ό(λkαx στη θέσηy τ^οaυyςg.K _Με ,τ$ρRε^μdάμ'εναu MδlάBχlτυλαJ, παjρατlάwσσω λίγFη σAκPόνGη στsο* ,γρLαaφWεWίο^ !δnίπλnαU WσAτο, κρεβÉάSτgι qκWαóι χρηDσNιμοYπIοRιQώjνDτKας έbνtαh μικρό ,καwλbαμάIκOιU,X εGι!σXπνXέωw yδύéοA γPραRμaμwέςT. Καθαρίiζ(ονKταUς τη μyύOτ(ηH μοGυ éαπόm ταM tυπ,ολείWμματαZ sτdηbςs σhκyόνηlς,W yκάθKομα*ι wκαιX ανοtίγgω mτmον) υMπολuοCγ(ιστήR nμqοdυ.

Πριν από μερικά χρόνια, θα αρνιόμουν ότι έχω εθισμό μέχρι την τελευταία μου ανάσα. Τώρα, αφού υπέμεινα αρκετές φορές συμπτώματα στέρησης, το έχω τελικά αποδεχτεί. Είμαι εθισμένος.

Είναι αστείο πώς ξεκίνησαν όλα. Δυστυχώς, δεν συνειδητοποίησα πόσο εξαρτημένη ήμουν από την κόκα μέχρι που πέρασα τα χειρότερα συμπτώματα στέρησης. Μέχρι τότε, έλεγα στον εαυτό μου ότι την έπαιρνα επειδή μπορούσα και επειδή μου έδινε μονοσήμαντη εστίαση όταν επρόκειτο για τις επιδιώξεις μου. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που την δοκίμασα.

Ήμουν δεκαεννιά χρονών και μόλις είχα μάθει για το στριπτιτζάδικο που επισκεπτόταν ο Theo. Όταν πήγαινα στο κολέγιο με πλήρη απασχόληση, πήγαινα συχνά στο κλαμπ, ελπίζοντας να τον πετύχω. Είχα καταφέρει να πείσω τη διεύθυνση να μου δώσει μια θέση σερβιτόρας. Ήταν περίοδος τελικών εξετάσεων και περνούσα όλη μέρα διαβάζοντας και όλη νύχτα σε αυτό το καταραμένο κλαμπ. Στο τέλος της πρώτης ολόκληρης εβδομάδας, μετά βίας μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου, και ο Theo δεν είχε εμφανιστεί ακόμα. Σε ένα από τα διαλείμματά μου, είχα βγει έξω από το κλαμπ ελπίζοντας ότι ο κρύος αέρας της νύχτας θα με ξυπνούσε. Είχα πάρει τσιγάρο από έναν τύπο και αυτός σχολίασε το ακατάπαυστο χασμουρητό μου.

"IΈχkω ακριβ^ώςó wτο καjτZάdλλXηλοP _πqρLάpγμuαé.^"c BΕQίπεB καιt _έδJεXιξεO Cμια (υπόWνBοlιtαj λLευlκού σRτ^ηνp τσέQπJη' τ,ου.G zΕίχTα σyη!κDώlσεZι τ,ο φρύYδOι dμkοIυ UερωlτWημLατιAκά,x zκαι εXκWεQίν$ο&ς GέδKε'ιgξsεi τKο δuροcμTάκSι iδsί_πλiαJ Fστxο κλAαhμSπ.y ΤbώPρcα,F ξέFρ)ω όCτLιm RδOεν! εDίAνα(ι αPσφbαλ^έPςz ναi ^παLς lμBε vέuνqανl !ά!γgνbωéσZτο τύπ_οN σε& ένα σκοTτUεινό σοlκάκ,ιN.M Θóέ)λω νSαq xπ'ω, εjίKναιé hένα& cσzενJάρgιοD για SεπUίθBεσfη&. KΑλλά εκ^είνη τ.η OσDτCιγμήI,, aήHμAουν MκουmραLσBμqέTνLη καsι ίHσuως !λuίγSοÉ RπεPρίερUγQηM.&ZnbIsBpk;Πή$γαW HμUαXζuίc VτMου Vκ)αKιh είRδ)αW πώςt cέCβOαζε τaη σκόνlη σ.τοL πίσω μέYρος wτDοUυv χεfριούT του κFαZι, hμύριζ^ε. .ΑντέγρVαBψα τPις κινNήσε*ιéς( KτοMυ rκαι δεNν PάργqηCσε wνUα έ*ρθgε.ι ηw iδrύνcαμhη.O Επ&ίσηwςP,N δyεOνw mάργvησεZ (να ÉβάλειC MτJαv rχέMριαg τGου !πhάνω μlοcυ $ο μjαNλmάκας. ÉΕjννCοώ*, αKλLήfθεpιLα';ó ΤOι πFεdρóίDμεcνα;f

"Τι στο διάολο;" Φτύστηκα όταν το χέρι του είχε πάει στη μέση μου και μετά προς τα πάνω.

"Ω, έλα τώρα, δεν πίστευες ότι αυτό ήταν ελεύθερο;" Χαμογέλασε.

"Πόσο; Θα σε πληρώσω". Έσπρωξα το χέρι του μακριά και ήμουν έτοιμη να του δώσω τα μετρητά, αλλά μετά μου απάντησε.

"PΔεν FθέλGω YχρmήμtαταL. ΘέλfωP.*..N" Ε!ίlπε,é _κBοιτάζοéντάnςx μBε μéεp pκαμάóριx.R RΤο (χέWρTιM PτZοSυ πήaγtεQ aκvατεrυOθεKία(ν lσyτοv AστQήθοςU μgο'υ αυUτήz Aτη φορKά, Rαλλ(άc τKο( pεrίχαv gπzροSβλέψει.É ΤοP hεgκNπyαιzδευμέqνwοV έóνσ(τOικ)τό μcοZυT, Oσnεc tσsυνδυvασμzό mμfεh Cτη kμiαLγgιkκiήY Pσκόqνlη, λεRιdτοdύρxγηXσzε κgαfιk του έKσBτρ(ιfψα το( χ)έmριP πίσωC από τηνT DπλóάWτηR. bΧ!ρηjσιWμyοπtο.ιQώtνtταdςA aτοM !πmόδιL IμuοHυ,, Dκnλώ,τGση'σÉα το πLίóσω μέIροςó των γον)άτSωRνB qτNοgυi WκCαιT WτοBν Uέσπρ&ωξ,αN στYοÉ Dέfδαφmος.u Τiο uάλλ$ο μουM χLέρι Oπήhγ)ε κSατεuυ(θείαOν )σUτηMν μπότα μwο!υ,É .απm' wόπpου& έdβLγDαλXαr έTνqαf NμdικρόI μjαχαίρGιk.X &ΚkραqτXώνUτgας' το éστlοh λhαιμό' τουQ,t VχαPσTκyογέλDαMσOα.

"Σου είπα ότι θα σου έδινα μετρητά".

Αλλά όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο θυμωμένος γινόμουν. Σπρώχνω πιο δυνατά τους τένοντες του με την μπότα μου. "Τολμάς να με αγγίζεις; Κανείς δεν με αγγίζει, κατάλαβες;" Κανείς άλλος εκτός από τον Θίο μου, τα λόγια έμειναν ανείπωτα.

Κρατούσα ακόμα το μαχαίρι στο λαιμό του, και δεν πρόσεξα καν όταν άρχισε να σκάβει στη σάρκα του και το αίμα έσταζε προς τα κάτω.

"Σεn Hπuαρ'ακαλώ.*.é.u" DΟF XάUνHτραaς, σχεDδόÉνq άUρχGισWε rνIα kκbλαkίUειP, και ο ήTχ*ος( τουg στο lέwλεός μBοYυ Jμ.ου, έLδ$ωσiε AμLια lορμCή.L kΉN *μήxπωςO PέWφτfαιXγε. το éν!α)ρ_κDωτικmόk;

"Τι ήταν αυτό που μου έδωσες;"

"C -C - Κοκαΐνη. " τραύλισε και του έδωσα μια τελευταία ώθηση. Προχωρώντας μπροστά του, σκούπισα αργά το μαχαίρι στο πουκάμισό του και του είπα.

"Την επόμενη φορά, όταν μια γυναίκα λέει όχι, είναι όχι". Κούνησε το κεφάλι του με θέρμη.

"óΤ$ρέéξWε^ π*ρOιvν αλpλάξ(ωK !γνώXμη"p.A Έzφpυ$γε* σαGν φοtβFισCμένAο cκyοóυνUέλι.

Βάζοντας το μαχαίρι μου στη θήκη, επέστρεψα στο πόστο μου στο κλαμπ, και ιδού, η νύχτα μου πήρε την καλύτερη τροπή. Ο Theo ήταν εκεί.

Ίσως η αγάπη μου για τη μαγική σκόνη αναπτύχθηκε επειδή τη συνέδεσα με την πρώτη μου σεξουαλική επαφή με τον Theo. Ίσως αυτό να έλεγα στον εαυτό μου κάθε φορά που πήγαινα σε εκείνο το κλαμπ. Τελικά, αν περνούσα πολλές μέρες χωρίς αυτήν, τα χέρια μου άρχιζαν να τρέμουν. Για έναν εκπαιδευμένο δολοφόνο, το τρέμουλο είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί. Μετά από αυτό, έγινε ανάγκη και ο εθισμός μου εδραιώθηκε.

Μπορούσα να το σταματήσω; Ναι, μπορούσα. Αλλά αυτό θα σήμαινε πιθανότατα αποτοξίνωση, η οποία με τη σειρά της θα σήμαινε απουσία από το σπίτι και το ενδεχόμενο να μάθει ο Τεό τι ακριβώς έκανα τα τελευταία χρόνια.

Α.φήνiω έPνIα)νQ gδrυν_α&τbόé αναOσAτενYαDγqμwό κ)αιQ τIινάóζω τ!ονg iεαυRτ*όu Fμjου αYπÉόW Wτιrς GπεMρyιπ_λKανώμóεν)εPς σ'κέ)ψIειQς $μου.s ΚοBιτFάζω Lτ(ηLνG οθόnνηS DτMου υvπολnογóισaτήI μοaυi,p Lπuε'ρBιóμUέ(νqονταςK μια^ 'αéπwάνóτηéσjη zα'πKό (ένανV προVμηθLεpυ'τή QόcπλKωlν xμsε sτJοVν LοποVίIοz εOίχαg AέHρθεOιb Vσεh εsπαφ!ήi *σKτο σfκοkτεLι$ν)ό éδXι_αδlίVκvτjυοJ.z ΕxίzχεG WέbναY νέmοp πειJραIμLατJι&κCό τουφέCκAιt FπMου GήθεbλYαP qπολyύF να VπάkρBω Lσxτα lχgέρ$ια μοRυD.O $Τkοó vπHρόβgληcμhα uήταKνG; vΔεzνt xήKτXαaνd tα.υAσMτUηjράó !νjόaμιμοV, éκuαι οι λίγε_ς α'πzο'στολxές wποQυK 'έ(φaτAασYαXν στwις cΗSΠfΑ έIπ)ρε_πaε! xνCα Tπαρ.αhδnοθGοzύν iπWρrοIσωbπικjά) αKπόj κάποHιSο'ν μεσά'ζοYντQαX λόHγVω& τmηOς _σaπOαuνιότwηOτα.ς .τω_νP yκοQμμαWτιών ,κα'ιg τtου MεóύροOυkςq τgηlςp $τJι.μής τlους. ΑDυτwόV QτGο óπαéιiχνίδwι !σQίγουTρα θVαD μgοXυ κpό&στ*ιζfε wαρκεLτά^.s

Έχω άνδρες στη Νέα Υόρκη την επόμενη εβδομάδα, αν ενδιαφέρεστε.

Διαβάζω το κείμενο και σκέφτομαι για ένα λεπτό μια πιθανή τοποθεσία συνάντησης. Συνήθως δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ το ίδιο μέρος δύο φορές για συναντήσεις, αλλά αυτή είναι πολύ σύντομη η προθεσμία για να ανιχνεύσω μια περιοχή και να διασφαλίσω τα πρωτόκολλα ασφαλείας. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσω ένα από τα ξενοδοχεία που έχω χρησιμοποιήσει στο παρελθόν. Αποφασίζω αμέσως για το Hotel Empire, καθώς γνωρίζω αρκετά καλά τη διαρρύθμισή του και έχω μερικές οδούς εξόδου σε περίπτωση που χρειαστεί. Κάνω ένα τηλεφώνημα και κλείνω το δωμάτιο 204 για την επόμενη εβδομάδα με μία από τις ψεύτικες ταυτότητές μου.

Ξενοδοχείο Empire Δωμάτιο 204 14 Μαΐου 2:00 μ.μ.

ΕνaτάξiεRιt

Αφού βλέπω την απάντησή του, κλείνω τη σύνδεση και αφήνω το laptop μου στην άκρη, με τον ενθουσιασμό να ξεχειλίζει μέσα μου. Σε λιγότερο από μια εβδομάδα, θα είχα ένα νέο παιχνίδι για να παίξω. Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία μου αγορά, την οποία είχα χρησιμοποιήσει λίγες μέρες πριν σε εκείνους τους εγκληματίες. Ήταν μια εξαιρετική καραμπίνα, αλλά χρειαζόμουν κάτι ελαφρώς πιο γρήγορο για να ξαναγεμίζω, καθώς υπήρξαν μερικές παραλίγο αναμετρήσεις σε εκείνη τη συνάντηση. Ελπίζω πραγματικά ότι αυτό το καινούργιο θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα.

Βγαίνοντας από το δωμάτιο, ελέγχω γρήγορα την ώρα και συνειδητοποιώ ότι πρέπει να την έχω χάσει, αφού είναι λίγο πάνω από τις τρεις. Πηγαίνω στο οπλοστάσιό μου και παίρνω τη νέα συσκευή εντοπισμού που πήρα πρόσφατα μαζί με κάποια νέα πράγματα παρακολούθησης. Πάντα έχω κάτι για τον Theo, αλλά το τελευταίο πρέπει να χάθηκε κάποια στιγμή, αφού δεν έχω καταφέρει να παρακολουθήσω τις κινήσεις του ή να ακούσω το τηλέφωνό του εδώ και καιρό. Για την ακρίβεια, όχι από πριν από τη συνάντηση με τον Μαρτίνεζ. Κουνάω το κεφάλι μου, χωρίς να θέλω ούτε καν να διασκεδάσω τη σκέψη ότι θα μπορούσε να έχει βρει τις συσκευές. Πρέπει να έχουν χαλάσει ή ίσως να τις έχασε; Απλά έπρεπε να εγκαταστήσω τις καινούργιες.

Ίσως σε κάποιους ανθρώπους να φαίνεται λάθος που παρακολουθώ συνεχώς τον Theo. Παρόλα αυτά, γνωρίζοντας την εμμονή του να πιάσει έναν από τους μεγαλύτερους βαρόνους ναρκωτικών στην Αμερική, αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσω την ασφάλειά του.

Κεφάλαιο Ii (1)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ II

"Κοίτα εδώ."

Βρίσκομαι στο γραφείο μου με τον έμπιστο φίλο μου Μαρσέλ. Κοιτάμε έναν χάρτη των αποβάθρων και της γύρω περιοχής. Ο Μαρσέλ είναι ο μόνος που ξέρει τι συνέβη πριν από δύο μέρες και γιατί ακριβώς είχα πάει να συναντήσω τον Μαρτίνεζ.

Ωwσmτόσο,C αυτVόX πwοdυ πρhοκάλOεlσdε τÉη μεγαtλPύτε.ρηC έKκπ,λnη*ξ(η σε .εκείνηa Wτdη συνάνZτaησ^η! &ήτα&ν Fόtτ,ι, ο'ιU άGνδρεςw τουS ΜαMρτQίDνsεNζÉ είχRαν &πyυρxοUβο_ληθ'εί απόx vκάpποι$ονb.b Ο ΜyαρσRέZλ εOίIχε sπIεράσ,ει ώFρεςS ZκατKη.γKοhρώxνταdς BμεB éόKτι δεMν ήτα$ν αAσvφαλέXς ,νsαN AπZάω μnόνaοZς μNοiυm και όJτι éμmεI εOίIχwεW πwροWει^δ_οποóιήσpειv.X Είχdε δίAκιpο.R ΕίqχαY υtπwάlρξ_ειY πjοOλ*ύ αφtεrλής σ(χετιXκά. μDε )τóη^ν όλxηó καuτBάÉστóαzσFηL.c ΑφGού kσταμQάτηzσxανé dοιU πυAρ,οβολ^ιfσ(μóοί,ó είMχ$α πLάhρεvιP nέν.α επιπ.λέ$οZν_ ρ$ίhσκrο παcίCρjνlοIν^ταςL LτÉο Zφλdαjσάκι απ.ό τ(ο^ πrτώμsα zτο$υ ΜbαρBτLί&νεxζQ.( Δ!εjν εJίgμα.ι πfεmρήCφDανο*ςv γwιC' Hα&υ$τ$όC fποOυ JέGκrανcα', αλOλάf είWχα πάει Bε$κBεί *μRε (κάsθε jπρgόθεση, Dγι^α 'μUιαF jδ.ίκKαιXη α*ν&τsαGλλJαrγήS.R ÉΑυτsόςu iήgτvαpν$ jπKοMυq pέqφεiρÉε ενOισχOύfσOειIςM.q

Αλλά το μεγαλύτερο ερώτημα παρέμενε ποιος πυροβόλησε τους άντρες του. Είχε γίνει από απόσταση, καθώς δεν είχα μπορέσει να δω κανέναν. Το πιο σημαντικό, είχε στοχεύσει αποκλειστικά τους ανθρώπους του Μαρτίνεζ. Με θλίψη, πρέπει να παραδεχτώ ότι όποιος κι αν ήταν, μάλλον μου έσωσε τη ζωή.

Αλλά γιατί;

Ο Μαρσέλ δείχνει πιθανές τοποθεσίες για τον δράστη, δεδομένης της γωνίας, και μία από αυτές τυχαίνει να είναι ένα ξενοδοχείο λίγα τετράγωνα μακριά από τις αποβάθρες.

"aΠDραγμKαMτUικCά óπOιHσAτεDύRεUιTς ότι HμéπZορfεkί )ναé KείνVαιP αfυPτό;"

"Ναι, είναι είτε αυτό είτε το ουκρανικό εστιατόριο δίπλα του. Δεν είναι πολύ μακριά, αλλά ούτε και πολύ κοντά. Από αυτά που περιέγραψες, όμως, όποιος κι αν ήταν ήξερε τι έκανε και ήταν γρήγορος σε αυτό".

"Ναι, ήταν όλα σουρεαλιστικά. Δεν έχω ξαναφοβηθεί τόσο πολύ στη ζωή μου. Για μια στιγμή, πραγματικά πίστεψα ότι δεν θα τα κατάφερνα".

"Σου είπα ότι δεν ήταν ασφαλές να πας μόνος σου".

"sΤLοc ξέρω, αλ.λ,άC χρε^ιQαζόYμcουν πραγμ$αOτιMκdά την) MοδήMγRησηu"..A

"Και τώρα ξέρεις ότι ήθελαν να σε ξεγελάσουν". Επιπλήττει, αναφερόμενος στο γεγονός ότι το αυτοκίνητο ήταν άδειο.

"Δεν καταλαβαίνω γιατί προσπάθησαν να με σκοτώσουν. Το μόνο που ζητούσα ήταν πληροφορίες, και αυτό δεν αφορούσε καν το καρτέλ τους".

"Ίσως αυτό είναι μεγαλύτερο απ' ό,τι υποψιαζόμασταν προηγουμένως", λέει αφού σκεφτεί για λίγο

"SΔεν mξqέUρÉωp.P dΔεν HξέρCω κQα!ν XπhοSύ να éπlάω απDό εmδώ κCαTι Rπέρα,' εBκτóόMς Nα_πόG wτÉο Wό_τXι θέλSω πρpαCγAματιRκ)άK ναq βρWωq τον, gδ)ρfάσ,τη".Q

"Θα πάρω τις κασέτες ασφαλείας από το ξενοδοχείο και το εστιατόριο. Θα χρειαστεί όμως να κάνουμε κάποιες χάρες. Ξέρεις ότι πρόκειται για ρωσικό έδαφος".

"Και θα το χρησιμοποιήσουμε αυτό προς όφελός μας. Πιθανόν να γνωρίζουν ήδη για τους πυροβολισμούς. Είναι προς το συμφέρον τους να βρουν έναν αποστάτη ελεύθερο σκοπευτή, έτσι δεν είναι; Στα δικά τους χωράφια, ούτε λίγο ούτε πολύ".

"Θα τηλεφωνήσω στον Βλαντ. Θα πρέπει να είναι σε θέση να μας δώσει πρόσβαση στις κασέτες".

".ΩRρSαί_α, iε_νMημέρωσ^έ Wμε."

Λίγες ώρες αργότερα, ο Μαρσέλ επιστρέφει με τα εξαιρετικά νέα ότι ο Βλαντ του εξασφάλισε πρόσβαση στις τροφοδοσίες και των δύο τοποθεσιών. Παίρνουμε ένα αυτοκίνητο και πηγαίνουμε στο Brighton Beach για να επιθεωρήσουμε το υλικό.

Μόλις φτάνουμε, μας συναντούν δύο άνδρες. Ο πρώτος είναι ογκώδης, με το φαλακρό του κεφάλι γεμάτο τατουάζ. Δεν έχει ακριβώς φιλική εμφάνιση. Ο άλλος άντρας είναι εξίσου ψηλός αλλά πιο αδύνατος. Είναι ντυμένος με ένα κομψό, μαύρο κοστούμι και φοράει ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου. Μόλις μας βλέπει, ακτινοβολεί.

"Α, Χέιστινγκς. Χαίρομαι που σε ξανασυναντάω και μάλιστα στην περιοχή μας". Ο Βλαντ μου δείχνει ένα χαμόγελο και κλείνει το μάτι στον Μαρσέλ.

"jΣMαhς εfυXχα*ρBισwτóώ( WγιTαc τ*ο .υAλrιAκόv", YαXπzα*ντiώ, wγνsωρOίJζο'ντQα$ςV pότuι θNαB SεRίνα_ι *χάwρη για χάρéη^.I

"Μην ανησυχείς, ξέρεις πώς λειτουργεί αυτό. Τώρα ας μπούμε μέσα. Θέλουμε να πιάσουμε και αυτόν τον σκοπευτή σας. Δεν είναι καλό για την επιχείρηση, ξέρεις".

Κουνάω το κεφάλι και προχωράω μέσα με τον Μαρσέλ και τον ογκώδη φίλο του Βλαντ, ο οποίος φαίνεται να στέκεται πάντα πίσω από τον Βλαντ σε προστατευτική στάση. Πηγαίνουμε πρώτα στο εστιατόριο και κοσκινίζουμε γρήγορα το περιορισμένο υλικό τους, αλλά χωρίς τύχη. Το ξενοδοχείο είναι λίγο πιο δύσκολο, αφού έχουν περισσότερες κάμερες, και ως εκ τούτου, πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί. Παίρνουμε το υλικό από εκείνη την ημέρα.

"Δεν υπάρχει κανείς ύποπτος που να μπαίνει μέσα. Εφόσον πρόκειται για ελεύθερο σκοπευτή, πρέπει να έχουν κάτι για να μεταφέρουν τον εξοπλισμό". Ο Marcel σχολιάζει.

"Δενó μlπnαίνειé nκnα!νBείnςl yμóέσ*α$, αλλάD xκοιτάξnτεc εδώ."M ΔεOίKχCνωT ÉπTρyος tτοTνR hμαUθητéή éτοZυ_ dγυμGνgασίου ^πqο^υ qκ(ουβαλάειy μtιLα θsήκη γRια βιολί.t C"Θα* ήταν Oαvρκε)τWά$ μqεγά!ληV ,γYιcαb ένmα τFουφέAκιI ελhεXύOθwεροcυ dσkκbοπεSυτ*ήC;"

Ο Βλαντ αρχίζει να γελάει.

"Αλήθεια, Χέιστινγκς; Ο σκοπευτής σου είναι μια μαθήτρια;"

"Δεν βλέπω κανέναν άλλον ως ύποπτο". Συνεχίζω. "Θα μπορούσε να είναι μια μεταμφίεση".

"DΜKιαw γGυνdαί'κα, óαλήθει&α;f DΟ σκwοπ_εbυτήéς^ σrουN sείνBαιP γυνSαίxκAαÉ;u" Οp dΒλJαντ( κουmνάει! σGυMνiεχtώς Hτο .κqεφάZλiι τουR Qμqε Sδυbσ'πZι&στYίGα.

"Περίμενε." Παρεμβαίνει ξαφνικά ο Μαρσέλ. "Αυτός ο ελεύθερος σκοπευτής, όποιος κι αν ήταν, πρέπει να γνώριζε εκ των προτέρων για τη συνάντηση και πρέπει να είχε ανιχνεύσει το μέρος για να παρακολουθήσει τη συνάντηση".

"Έχεις δίκιο." Συμφώνησα. "Ας ελέγξουμε μερικές μέρες πίσω- ίσως μπορέσουμε να βρούμε κάτι. Μήπως η μαθήτρια εμφανίζεται δύο φορές;" Προσθέτω, ελπίζοντας κατά κάποιον τρόπο να αποδείξω ότι ο Βλαντ έκανε λάθος.

Γυρνάμε πίσω πέντε ημέρες υλικού. Μας παίρνει πολλή ώρα και ο Βλαντ γίνεται ανυπόμονος. Μόνο όταν βλέπω ένα οικείο φόρεμα λέω ξαφνικά

"ΣτJαμdατήστ)εQ!H"

"Τι;"

"Αυτό... παίξε ξανά". Παίζουμε ξανά την κασέτα για τη συγκεκριμένη στιγμή τρεις μέρες πριν από την εκδήλωση στις δώδεκα το βράδυ.

"Είναι αυτό...;" Ο Μαρσέλ με κοιτάζει με τρόμο στα μάτια και νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται.

"ΈkτσYι νQομ^ί*ζyω." gΚkο&υνάgω τ!ο κfεφCάdλιH, HγLυ(ρNνώUνταCς τcο éκRεhφ!άPλιJ KμουP BγιOα νgαy FμGελετgήσω γ_ιTαG άHλληC μ)ιxα φ$οAράQ jτRη Oφmιγ'ού^ρBαó πbοxυ μóπαίνειm σMτο, ξενοDδοIχεBίοl.K GΦCοpράειd RέναS ^τMοóυzίZνyτz φZόAρfεIμα τWηςh zChzanueHlS JσnεN μrπλ_εK χ(ρώμ.α σMυmνmδqυαHσ,μέ'νFο με$ xψ*ηLλοτάκοjυνlα $πDαaπjούτσια.K ΑZκYόμαL δFεaνl !έχω$ πiεjιhσRτtεί.b DΔεν( μsπο)ρεóίQ νFα εJίνmαXιF.D

"Θέλω το ίδιο πρόσωπο αλλά να φεύγει", λέω, κολλημένη στην οθόνη.

Προχωράμε γρήγορα μπροστά μέχρι που βγαίνει από το ξενοδοχείο, με τα μαλλιά της βρεγμένα και το πρόσωπό της ακάλυπτο.

"Αυτό είναι..." ψιθυρίζει ο Μαρσέλ.

"fΗ γυναίκα& μου", πρSοσkθcέMτω εOγXώ(, GεéμHβρό)νÉτ!ηFτcος. επéί τtόπου.

Ο Βλαντ γελάει και με χτυπάει στην πλάτη.

"Ήρθες να βρεις έναν σκοπευτή και βρήκες τη γυναίκα σου να σε απατάει. Αυτή πρέπει να είναι η καλύτερη τροπή των γεγονότων της χρονιάς".

"Όχι, δεν μπορεί να είναι... Μπορώ να έχω ένα αντίγραφο από αυτό;" Ο υπεύθυνος για το υλικό κοιτάζει τον Βλαντ, ο οποίος γνέφει επιδοκιμαστικά.

Δεν Qξέ!ρωw αaκyριOβώς éπώOςg θα &βγyοRύμLε 'αzπόA ε$κhεvίc με$τxά,a αλdλάT KκαθÉώNςU εTπισUτ$ρέφMοtυJμ,εR στοm γnρdαmφε.ί(οk,G PδSεν tμÉποPρTώ να ,δ(ιώRξωT Dτwο NαίσZθgηwμkαt τρόμοIυZ sσ!τZο .στdομmάqχιx μοbυH. wΓιατPί αυrτό δενé αυξfάνειs UαnπRλώς τQιUς υποψίες aμxουG.G zΕpπιβε.βÉαι^ώνε*ιM τοKυς Wχειyρvότ*ερóους wφPόβOο,υς FμWοwυK.É YΗ( rγυgναRίéκXα 'μου έχPεDι' σFχέση.

Υπάρχουν περιορισμένα κεφάλαια για να τοποθετηθούν εδώ, κάντε κλικ στο κουμπί παρακάτω για να συνεχίσετε την ανάγνωση "Ο τέλειος σύζυγος"

(Θα μεταβεί αυτόματα στο βιβλίο όταν ανοίξετε την εφαρμογή).

❤️Κάντε κλικ για να διαβάσετε περισσότερο συναρπαστικό περιεχόμενο❤️