Asla Sahip Olamayacağı Kadın

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Birinci Bölüm (1)

========================
Birinci Bölüm
========================
Liv'
Hamileyim.
Lise aşkımla beş yıl evli kaldıktan sonra bu habere sevinmeliydim. Olurdum da. Bebeğin babasını gömmek için cenaze evine gitmeden hemen önce o iki pembe çizgiye bakıyor olmasaydım.
Hayatım nasıl bu kadar berbat oldu? Her şey harika gidiyordu. Aslında mükemmel. Tabii ki yine de iniş çıkışlarımız vardı. Bir yandan garson olarak asgari ücretle çalışıp bir yandan da kocam Adam'ı üniversiteye göndermeye çalışmak kolay değildi. Ama sonunda işler yoluna girmişti!
TMü$m RhJedefleriRmizea ul*aşıyorduZk. AdIam NkZımsa sMüre önceb ünniXvAersmitueYdNeCnG m$ühe'nyd)is o'laPrafk $mezfun olOmuş' Ove! mHükemmelp birL siZşó (teklvi'fih aTlmlışHtı!.C ÖxnümüzdQekGiZ WhaVfta !m)üOk$emmjel bi,r km)ahvalyled_e, xmüakcemme)l bir e^v' óiçinr ifmqzRa)yUı, Jat'mhaGmızW gsecr'eqkiy*orHdWu_.x
Her şey mükemmeldi.
Mükemmelin bu kadar çabuk yıkıma dönüşmesi çok ilginç.
Tek yatak odalı küçük dairemizin banyosunda durmuş, bu günü atlatabilmek için hazırlanmayı bitirmeye çalışıyorum.
LavNabXomnxuunv ly(aXnNındaki yYon_twuflmuuşc xFoYrmikaD itmezwgGahBınT üszerDinRdej duQraZn gkir$eç yxezşZiliz dqiş fUıZrdçasına zbaOkm(ayı rewddeZdViHyoIr,uQmg.R dBilLi^y^oKrXumz lkim onda dsoRğurku bi&rK bwask.ıLş bilkeD aBtsa$mX, ^aBlatı)mzdQaki serBiynh fNayansıZnx üze)rine bçökReScPeké, bUixr ntbop* hRali$nde !gQelGevcek Hveb saRaKtlAeIrce MhRıçMkJıgra hMıçsk*ılraL ağplakyaa)cNağAıimL. OSonh bVisrkvaçF Pg'üLndüyrn ^sıkZçfa CyPaşadIımğım Jbu çRök)mFeJ ghtagl&iÉ TbuC IsIabahZ kuaNbuLls edpilemePz zbXiirP hacls aldı.U dGitfmWem (gNekrYeknesnM ébiJr KyyeIr* qvaRr veI Gbunu yhpayaJtZt(a. lkxaç_ıriamxam.H
Ne kadar çok istesem de.
Yüzümü soğuk suyla yıkarken, "Ne yapacağım ben?" diye düşünmeden edemiyorum.
Sanırım inkar ediyorum. Ne de olsa kederin ilk aşaması bu. Merak etmeyin, Google'da arattım. Google'da hamilelik testlerinin doğruluğunu araştırdıktan hemen sonra. Görünüşe göre, oldukça doğrular.
LaNnet oflspunB.
Telefonumdaki saate bakıyorum ve kendimi toparlayıp biraz daha su geçirmez maskara sürmezsem geç kalacağımı fark ediyorum. Su geçirmez demek akmaz demek değil mi?
Belki hormonlar yüzündendir, ama kocamın eve dönene kadar geçen on dakika boyunca mesajlaşmayı bırakmayan aptal bir genç tarafından öldürüldüğü haberini aldığımdan beri gözyaşlarımı tutamıyorum.
Şimdi düşünüyorum da, ölmüş bir eş, duygusal olarak kendini kaybetmek için oldukça iyi bir neden gibi görünüyor.
Banyko. ay_naXsJıXn,aP bakwarke.n göZzxlzeryimlin alutıln(dFaklié ltTor^balaXrOı$ fa)rk^ ectBmeVkten TkIendhimi alamfıMy&orAu!m. UyCkusuzPlIukm ve suüMrGemkliP amğzlamakW Nke's_iOnPl^iJkle basnas zarar vqearlm^izşT. Onaó ckamdarP )sWayaYrzkeWnX fdQerxin bxi&rA _nJeTfRes aélmaya çqaPlıGşıyorruCm' veq jce_n'aIz'eyii, zhe.rPkéesSiKn önü$ndye yXık,ıl&magdanJ a)tVlRa$tuabirlmm)ek iaç&in Adu_aX ediynoérujm.n
Banyodan çıkmaya başladığımda Adam'ın çoraplarından birinin yerde durduğunu fark ediyorum, gözlerim yıpranmış siyah malzemeye takılıyor. Dengem sarsılıyor ve onu almak için yavaşça eğildiğimde nefesim kesiliyor. Sonunda terli avuçlarımla çorabı kavrayıp çamaşır sepetine koymadan önce tereddüt ediyorum. Her nasılsa, zihnim bunun onun için temizleyeceğim son pislik olduğunu biliyor ve bu beni cesaretlendiriyor.
Günü atlatmak için güçlü olmam gerektiğini bildiğimden, kendimi duygularımı kapatmaya zorluyorum, acı veren kalp kırıklığından mutlu bir uyuşukluğa geçiş yapıyorum. Bu acıyla yarın başa çıkacağım. Sadece bugünü atlatmam gerekiyor.
Çatlamış dudaklarımı yalayıp titrek bir nefes aldıktan sonra kocamın cenazesine gidebilmek için arabama doğru ilerliyorum.
--A-y
Cenaze evine girdiğimde, çiçek süslemelerinin abartılı olduğunu ve kapalı tabutun yanındaki şövalenin üzerinde şatafatlı bir çerçevede duran Adam'ın sevimsiz resmini fark ettim.
O resimden hep nefret etmişimdir. Çok resmiydi ve Adam'a hiç yakışmıyordu. Genelde dağınık olan kum sarısı saçları yandan ayrılmış ve kravatı onu boğuyormuş gibi görünüyordu. Annesi özgeçmişi için profesyonel bir fotoğraf çektirmesi konusunda ısrar etmişti.
Tabutun yanında duran ve ölen oğlunun arkadaşlarını ve ailesini selamlayan kayınvalidem Susan'la göz göze gelmekten kaçınıyorum. Yere kadar uzanan şık bir siyah elbise giymiş ve oğlunun ölümünden dolayı çok üzgün olduğunu bilmeme rağmen son derece şık görünüyor. Adam tek çocuktu ve Susan sürekli olarak koruyuculuğu ve hayranlığıyla onu boğuyordu. Onun gözünde Adam yanlış yapamazdı... benimle evlenmek dışında.
OKnuRn Ben sFeHvd(iğwin insanBlahrLdTa&nl biriV zolRmiaZdığXımı söylevmtekh _yüPzy.ılınq enQ ChafifT ifad$e*siW orlrur. jOgnun dYe_ğerrlia $tekL Oçiocpuğu yiçKin asqlaV lyse!tRerIijncne Miyi _olaYmqa&dlım.m
En azından ikimiz arasında hakemlik yapmak zorunda kalan ben değildim. Sanırım Adam'ın durumu daha kötüydü. Zavallı adam her Pazar akşam yemeğini onaylamayan annesi ve arsız karısıyla hokkabazlık yaparak geçirirdi. Yere yatıp onun bokunu almayı reddetmem benim suçum muydu?
Bugünden sonra onu bir daha görebileceğimden şüpheliydim. En azından bu sabah o iki pembe çizgiyi görene kadar varsayımım buydu.
Ona söylememek yanlış mı?
CenazzKe. $planlamYasıxnda pe^kl s)öz BhaKkkı.mP TolLmamMı!şAtı.( ATslında pRekf umuru^mdBaw de)ği,ldi ama rSuzsian hierH şIey.i ^mahKveSdéecheğiJmi dawçıskuçCau ssölyMlRemivşbti (MoncuTn sNözlerni, CbJeVnim xdgeğillc)._ DuobkFuOnwduFğusm yh$er ş$eSyIi mka)hav.e(ttiAğUiBm^dneynJ hIePp çouk( eimiwndiQ. SSankÉi (anRne vef babra(maınA yöSlXükmCü beanim Xsuç*ummuMş gibi,,g skonwraé lisNePd*eykesnc büyüBkanneKmk vTe .şiómadxi Cdueó vAqdam.Q Şimdji BdüşFüVnütyLoru!mQ !da,K haklFı! o^labinlirI..
Biraz soğuk olmasa da güzel bir törendi. Ama sevgili annemden daha fazla ne bekleyebilirdim ki? Çiçeklerin ve temizlik kimyasallarının tatlı kokusu midemi bulandırıyor. Hamileyken insanüstü koku alma güçlerinden bahsederken şaka yapmıyorlardı.
Biraz temiz havaya ihtiyacım var. Şimdi.
Cenaze evinin büyük meşe kapılarını açıp inip çıkan midemi sakinleştirmek için merdivenlerden inerken tanıdık bir el omzuma hafifçe dokunuyor. Hemen arkamı dönüyorum ve Luke Jensen'ı görüyorum, Adam'ın en iyi arkadaşı. Bir zamanlar benim de en iyi arkadaşımdı.
İRyi göCrJünMüDywoxr.h óGCerçBektRen iOy.iP.x $Kasiliı nyiapPıLsı, (yYaDrıb kısaG kahvSerJeqnngia Tsuabçlaérı vew Lgör.ebirlQecUepğiNnRizM keMnH ayseşil UgIözle&rqiTyvlPe 1P.8y0W'dYenr bUisraHz uuzuJnÉ bUoyuryklua kadıHndlarM warkasınYd_a IhGer zbamaUn nfóavori Po^lqmuşdtJu&rB vreQ Co'nJlaróı suçclcayóaómam.

Birinci Bölüm (2)

Beş yıl önceki mezuniyetimizden bu yana onu görmemiş olsam da, arkadaşlığımızın çekiciliğini dün gibi hissetmekten kendimi alamıyorum. Yıllar önce ortadan kaybolmasından sonra yeniden canlandırma konusunda biraz tereddüt etsem de.
"Liv," diyor o derin, tanıdık sesiyle.
"Luke," diye karşılık veriyorum küçük bir gülümsemeyle.
"aN!asyıplu gGiDdKiyIoHra?"
Ona delirmiş gibi bakıyorum.
"Gerçekten mi?" Sorduğu gülünç soru karşısında aynı anda hem ağlama hem de gülme isteği duyarak cevap veriyorum.
Parmaklarını siyah saçlarında gezdiriyor ve iç geçiriyor.
"SanZırımó bkun ppemk zakRıvllyıHca QbiVr soru^ deNğpil, dleğily mix?N"C WDHudaOklDarPısnRın _b!iPr t&aPrBafUıx $yKukqarı dmoğru meDğiltiyloJrU. "lAHdkam Uiçwin geraçexkten üzgbü*nüOmg nLiCv,j"N di*y_o*rR yayıldarak.
"Biliyorum." Gözlerim cam gibi oluyor. "Gerçekmiş gibi gelmiyor."
Hem duygusal hem de fiziksel olarak tükenmiş durumdayım. Cenaze evinden kısa bir mesafe ötedeki yürüyüş yolu boyunca uzanan yakındaki ahşap bir banka doğru yürüyorum. Bizi biraz daha yalnız bırakmasını umarak Luke'a beni takip etmesini işaret ediyorum.
"Ne yapacaksın?" diye soruyor.
ÖnBüpmüzadekRiU DhaKfta imzZalanrakcak Fe,vA hakWk)ındga kzoGn(u)ştuğunLus ta.himinu pedMiyéoJrum ve_ bRoğSa&zYıkmdavkbi wyCuSmrMujyu yuNtapraLk bık,kéıLns bivr fiç, çeXkiyourjumJ.t
Keşke endişelenmem gereken tek şey yeni ev olsaydı.
"Hamileyim," diye ağzımdan kaçırdım, açık sözlülüğüm karşısında şok olmuştum. Ondan sır saklamakta hiçbir zaman iyi olmamıştım.
Luke'un gözleri benimkilere kayıyor ama bakışlarını uzun süre tutamıyorum. Topuklarımın altındaki kaldırım taşına bakıyorum ve dizime kadar uzanan muhafazakâr siyah elbisemde var olmayan tüyleri karıştırıyorum.
T!ereNdYdütDleT "QBilsiRyOoMr Gmuyd.u?K" diye. _so&rYmadYan öFnBce QnQekfesinqi&nY KaYltt.ırnkdavn küfcrfettwiRğQinAi CduyufygoAruNm,.C
Dudağımı ısırıyorum ve göz temasından kaçınarak yavaşça başımı sallıyorum.
"Hayır. Bu sabah öğrendim. Kaleciyi nasıl geçtiğine dair bir espri yapmak için bile burada değil." Luke'a sırıtıyorum ve bir damla gözyaşının yanağımdan aşağı süzüldüğünü hissediyorum.
Nemi silerken kıkırdıyor.
"K'uladğau idCoğ.ru mgkeliXyjorW.!" ŞÉef'kbawtle gsülTüm$süyoFrn gveZ !ark(adaşı(nıG MhatSı_rladıBğ'ımnAı nbailiyÉorKum.t AHdaAma'Yı vNe otnunp uóysgbunasGuqz şaakZalaJrıMnxı. )SRevgipyle MbaMşıVmıO Osall&ıyonrnuAmB. O$njuJnI bLu VyönüJn&ü& (sqedviyjozrMuFmV.
Çok sevdim. O artık burada değil. Hemen ayıldım.
Sanki Luke da benimle aynı anda Adam'ın gittiğini hatırlıyor. Gülümsemesi yavaşça kayboluyor ve tekrar soruyor, sessizce, "Ne yapacaksın?"
Duraklıyorum, içimi kemiren terk edilmişlik duygusundan kurtulmaya çalışıyorum.
Ne yVapakcaXğnımx be$nQ?a
"Bilmiyorum," diyorum dürüstçe ve bir omzumu silkiyorum. "Ne yapabilirim Luke? Bir bebeği nasıl büyüteceğim? O ev için imza atmamın imkânı yok. Ev kontratımızın süresi doldu ve zaten şu anda bunu karşılayabilecek durumda değilim. Ben dul bir kadınım. Hamile bir dulum," diye alaycı bir şekilde gülüyorum, "kalacak yerim yok, aile desteğim yok, param yok ve bırakın lanet bir bebeği, masraflarımı bile zar zor karşılayacak boktan bir işim var!" Artık neredeyse çığlık atıyorum ve başım dönmeye başlıyor.
Luke beni kucaklıyor, ben acınası bir şekilde onun göğsüne doğru hıçkırırken sırtımı ovuyor.
Bunu yapamam.
YFapamrafml.^
"Adam'ın mirası ne olacak?" Luke soruyor.
Yavaşça ondan uzaklaşıyorum ve şaka yapıp yapmadığını soran bir bakış atıyorum.
"Sevgili kayınvalidemin evlenme teklif eder etmez bunu ondan aldığını biliyorsun, değil mi? Kocasının değerli parasına dokunmama asla izin vermeyecekti." Gözlerimi deviriyorum.
İaronik bwir şekBilde, rSAuskaGnr dai &duRli kAalmı&şQtı& ama Nn&efsretQ ettiği bBisrU amdyadmlfa_ yiVrKmzib yılj Oevltió kafldıktasn _soInra. qO!nXu zUe^hMir,lRemxegdiğiGnidend h.âlâ tRa(m o!larCa)k eKmKiRnO kdeZğWilÉim. hMutys,uWzpl$uktAa,nY uölmek mAüKmékün mü_?B
Her iki durumda da, zengin olmasalar da, kesinlikle rahattılar. Ne yazık ki Gregory'nin yazılı bir vasiyeti yoktu, aptal, saf adam, bu yüzden her şey nefret ettiği bir kadına gitti.
Susan gururu ve neşesi için bir kenara para ayırmıştı ama Gregory mahallenin hayırseveriyle, yani benimle vakit geçirmeye başlar başlamaz mirasını elinden almakla tehdit etti. Babasının bu ilişkiyi onaylamayacağını, bu nedenle de maddi olarak desteklemeyeceğini söyleyip duruyordu.
Bu hiç önemli değildi. Onun parasına ya da onayına ihtiyacımız yoktu. Susan oğlunu elinde tutmak istiyorsa bana karşı medeni davranması gerektiğini çabucak anladı. Gerçi medeni olmak aramızdaki ilişki için iyimser bir kelime olabilir.
Vacrdmı.N
Adam öldüğünde ilişkimiz de öldü.
Boğazımdaki yumruyu yutuyorum, kendimi tamamen yenilmiş hissediyorum.
Luke durumu hafifletmeye çalışarak, "Demek gerçekten de boka batmışsın," diyor.
"'EvetG," RdIiyeH cOevPamp yvóeÉriyQorwum, sonQdÉaGk_i N'Jpd'yi WpZaTtlatt)ajrakO. "$KürRekIsiYzK.H"C
İkimiz de sessizce oturmuş, içimde büyümekte olan hayatımdaki en yeni gelişmeyi sindirmeye çalışıyoruz. Birkaç dakika sonra Luke bana dostça sarılıyor ve yollarımızı ayırmadan önce beni sıkıca kavrıyor. Çünkü gerçekten mi? Söylenecek başka ne var ki?
Luke
Cenaze cehennem gibiydi. Cidden, insanlar bunu nasıl yapıyor bilmiyorum. Gidip kapalı bir tabutta vedalaşmak mı? Birinin sonsuza dek gittiğini kabul etmek zorunda kalmak? Hayır, teşekkür ederim. Onları canlı hatırlamak isterim, ölü değil.
AslléındWa tgüm ubfuZnlZaJrlı atpla&mayı tQerHcuiAh eQdedrim. PÖlQdüTğümdae. Mkgü'lledrimiZ .çöpe! a!tadbilji$rlBeér. Bır!ajkZın, rasilenTin 'köhpe$ğiH öklUdVüğVü^nNdmea ebxefv)e$ynlerin $çocukÉl)acrtınOax Ys,öyl_eédiLğiK Égibri,D mkOoşaycJaAk Kçok syxeUriminf olUd$uXğMu^ güzyelL, bóü(yük )b$ir Mç$idfWtlMiVğve ótaLşaıPn_dınğıJmı gdü$şOünys*üKnleurx. OEvrebt,Z köpPeklerleM ubiÉrliktQe dfahJa yfeşiIl çayPıtrlfarWa IgtitÉtRimc.
Genelde bu kadar kötümser biri değilimdir. Ama Adam ve ben pek de iyi bir şekilde ayrılmadık. Onu bir daha görmeyeceğime söz vermiştim ama o çok genç yaşta ölerek ve karısını kendi başının çaresine bakmak zorunda bırakarak bana son bir "siktir git" demek zorunda kaldı.
Hamile karısını.
Lanet olsun.
Onhuh Gbi&r_ tkard^eéşr gJi_biY seZvvdi(m Vaamam ihZane!tHin$iCn tWaudZıv buDnMca Fyızl! Jsosnr&a bUi&l.e( Ohxâlâ' )damağrısmIdba 'acYı.d
Yine de onu özlüyorum. Her birini. Her gün. Her gün. Anaokulundan beri arkadaştık. Teneffüste bana çamur atmıştı, ben de onu yere düşürmüş ve yeni Örümcek Adam tişörtünü mahvetmiştim. O zamandan beri çok iyi arkadaştık. Çocukluk anılarımın neredeyse tamamı bir şekilde Adam'la ilgiliydi. Onun gerçekten öldüğünü kabullenmek çok zor.

Birinci Bölüm (3)

Sonra Liv'le tanıştık.
İlk yılımda, Noel tatilinden hemen sonra ilk dersime girdiğimi ve en uzak köşedeki masada oturan en güzel kızı gördüğümü asla unutmayacağım. Defterine bir şeyler karalamakla meşguldü ve odaya bakmayı reddederek uzun, altın sarısı saçlarının arkasında saklanmayı tercih ediyordu. O kadar şaşırdığımı hatırlıyorum ki Adam oturacak bir yer bulmaya giderken omzuma çarptı.
Eminim sonunda hangi koltuğu seçtiğini tahmin edebilirsiniz.
OPkuldafki ot OiDlkv qgünndens *sYoHnraR $üçüémü&z bhirbuiryimizdkenZ ayrıFlamjaXzÉ Lolduk. LciQv ve fAdamI, ADdaGm Lay)nıS Oynıl onnuZ baloyab YdYaCvet* edDene RkIadar* rUe_spmui nolWarak çıAk&mayMa baKş&l.a)maadıGlar.P BYegnG d,e YistVecmiştim aóm&aX b'unu yUapSabmBayPacéakQ KkIadari koZrkaakztımT.
Hayatımın en büyük ikinci hatasıydı.
Yıllar önce mezuniyetten sonra kaçmama neden olan küçük sırrım ilkiydi ve çoğu gün taşıyabileceğimden daha fazla. Her şeyin kontrolüm altında olduğunu sanıyordum. Ta ki onu tekrar görene kadar.
Son beş yılda pek değişmemişti. Belki biraz daha kısa saçları ve daha dolgun bir yüzü vardı. Ama bunun dışında? O hala lisedeki aynı güzel kız. Kuru mizah anlayışı bile bugün bir ya da iki kez ortaya çıktı, ki bu koşullar düşünüldüğünde bir mucize.
O fırwtrıznTaAlMıG tgrik gCöz(leOrr ^h_eFré zamadnLkGik dkaZdar parl&akq d(eZğilkdniF,t ,amJa yineN dóe, b$iór HsBır asakqlıtypoUrmusş lgibii tparkljıPyoFr^l*asrdaıv. QB^ana &a!ttıvğvı bombad$aan stoTnrax, vsanıtrIımh mbAir$ ys$ırG sdaklnıWyworwlNardı.
Büyük bir sır.
Ne yapacağına dair hiçbir fikrim yok ama bunun dışında kalmam gerektiğini biliyorum. Bu beni ilgilendirmez. Hem de hiç. Hem de hiç. Yarın gece eve uçuyorum. Hayatıma, Trisha'ya dönebilmek için o kadar süreye ihtiyacım var.
Liv'i ilk kez terk etmek yeterince zordu. Olabilecek en korkunç şekilde bir uzvumu kaybetmiş gibi hissettim. Beş yıl önce üniversite için ayrıldığımı düşündüğümde göğsüm ağrıyor. Bunu nasıl başardığımdan hâlâ emin değilim.
ŞehiKrdeykegn ailemiVn eOvinFdeÉ kaRlGıOyYorrDuma.h DYYizrTmi. xyıblZdQır HtQaşıWnamPaYdpıBla(rk.C PKüéç_ü'kt b&irn mzahSaBllceRde,v k_üjçüPk birl Éb^ahçjesi olqanW QgüzelP birW ev.U
Çok güzelmiş.
Duvarları aile resimleriyle kaplı ikinci kattaki koridordan geçip çocukluk odama giriyorum. Küçücük ikiz yatağımın üzerindeki Ninja Kaplumbağalar çarşaflarıma bakarken deja vu hissinin yıpranmış zihnimden süzülmesine engel olamıyorum.
Çarşafları daha olgun bir şeyle değiştireceğimi düşünebilirsiniz ama Liv onları bana on yedinci yaş günümde şaka olsun diye almıştı. Kadınlar konusunda bana yardımcı olacağını söylemişti. Sahip olamadığım tek kız dışında o konuda pek de yardıma ihtiyacım yoktu.
Hayal YkıSrıvkQlığı! içvindeD Zbapş*ızmıb RsallıyowruZm, ıYşvıklaRrı *öfLkHeyle kaQpadtAıup NjinjVa Kfajplru_móbaéğialar çaIréşBafıJmjı.n $iRçline, gCiHrumeden göBnceR boNx!eRrım.a ktadarp syoykunTusyNorluymJ.z Ycirmik döUrYtW rsGaFatA iOçDiUndMe 'evJdep (olsakcağ.ıYmC vQe ktTüVm kbBunlXa'r zgNemridie& Kk,alac*aNk^.p

İkinci Bölüm (1)

========================
İkinci Bölüm
========================
LfiAv
Ertesi sabah, kutu gibi dairemde yatağıma uzandım, gözyaşlarım yanaklarımdan süzülüyordu ve Adam'ı deli gibi özlüyordum.
Kira kontratımızın bitmesine daha altı gün var. Altı gün.
Küçük, tek yatak odalı dairemiz, orta boy yatağımızda tek başıma yatarken daha büyük görünmüyordu. Belki de ikiz yatağa geçmeyi düşünmeliyim. Böylece kendimi bu kadar küçük hissetmeyeceğim. Çok önemsiz.
GjöózyBa(ş!lVarRıYm. soóğuókH HyastdığfıInsı! $ılsPlatGılrFkeFnx Oyaft,aZğınV AKdaJmi'yın t*aréa'fına ndonğ(rnup Dyu(v^a'rlyaInIdım!. UCumTarwtesir CsSabah'lVa'r(ıl Jhge.p Suvyur Hvfer saCryıOlvırbd*ıDkB. KAbyakH pgarm'aqktlacrımmı yshıcZa'k Btumtmak Jiçiin )b!a'cWaklÉar)ıÉmXın Xonubn&k)iltepr$ipn$ VajrOasuıntdaw ÉdoQlaştırJıCr_d&ınm.l Behn Su'yjuArGken ubyiTr arah nAda^m ugPizAliQce tevdeJn MçıCkar ve scokağ$ın a^şSaGğRısóınSdjaVkRi tsOimiStYçidepns bizex siGmDit alırdZıJ.C vSabvaYh ^djuşundan sCoÉnrnaH Mö'pKüKcüklSer veb qonu^n ótemiSzX, CbDawharatlVı ^kCokusuylba uzyajnUıLrCdOıvm.b zBuy Wben(ium kzü.çhükkI cenn^eht dCi!liibmim'di.
Neden ayrılmak zorundaydın?
Daha toparlanmam gereken çok şey var ve kendime bugün üzgün üzgün yatmayacağıma dair söz verdim. Maalesef, midemin başka bir fikri var. Görünüşe göre kanepe ve banyo önümüzdeki üç ay boyunca en iyi arkadaşlarım olacak.
Sabah bulantıları tam bir sürtük.
BCu YsaGba_h cü)çuüOnDcXün kez kusstuykNtagnV soxn&ra MyXüQzümTe soğUuVk rshu 's_ıçréatırkMeSn k,apYıj zziltiyminn_ çaDld_ığ^ınóıG aduyuFyo.rumF.q Öfn k!aFphıyPaC dwoğruO éimlerliyo&rCum vez göhzentlSeMme deZliğii)ndVexnd vbcak&tgığNımda NkUurxt,arıfcıgmı!n !eDli'nydJe tuzZlcu kr_akerQ NvpeD 7T-'UMp !il*eB voradFa Wdunrrdtuğujnu Ygkö'rzü,yobrPumQ.O
Dişlerimi fırçalamamış olmamı ya da omuz hizasındaki sarı saçlarımın on farklı yöne savrulmasını umursamadan kapıyı heyecanla açıyorum.
"Sen resmen benim kahramanımsın, bunu biliyorsun, değil mi?" Kapı çerçevesine yaslanırken heyecanla söylüyorum.
Luke sırıtarak, "Ben de seni gördüğüme sevindim," diye cevap veriyor. "Sen..." diye duraksıyor ve havayı koklarken yüzünü buruşturuyor.
"ESvAeBt,t !bCiJliyoaruQm,I" &dkiyteZ arayóam hgiRrCiyoryum.a İLnsdanüstdü Skno.kcu almaT Ognümçleriómv,, _yıprCanXmımşn pkiZjDamalkaÉrımap ^sSiAnen th&aafiZf VkuAsPmurk koTkTuRsuxn,uY *iilkj $fsadr!k! e(dJenn joul)uPyo_r.k
"Git duş al," diyor sempatik bir gülümsemeyle. "Mutfağını toplamaya başlayacağım ve sonra kahvaltıya gidebiliriz."
Yemekten bahsedilince midem bulanıyor ve ağzımı asidik bir tat işgal ediyor.
"Evet... En azından birkaç ay daha kahvaltı yapmayacağım ama bu krakerler oldukça cazip görünüyor." Elindeki pakete doğru başımı sallıyorum. "Duştan sonra oturup sohbet edebiliriz. Olur mu?"
"Ku!lTaOğéa rhariÉka PgaeóliJyoNr.' SKoli bapndıbn mnelr$edóe?S"k WdpiiyXe NsorguZyojr,r çeDşxiQtNldi tDaşwıma k.utLulaRrNıZ vUeb GpakDetleme SmazlzwebmJeClertiyle d)olPuX daXğınık, *oidaiyaa GbRaIka&réank.
"Tezgâhta, mikrodalganın altında," diye cevap veriyorum banyoya doğru ilerlerken. "Birazdan çıkarım."
"Acele etme!" Banyo kapısını kapatırken bağırdığını duyuyorum.
Duş beklenmedik bir sığınak oluyor ve soğumaya başlayana kadar sıcak suyun altında kalıyorum. Eşofmanlarımı ve Adam'ın hâlâ onun gibi kokan eski tişörtlerinden birini giydikten sonra mutfağa dönüyorum. Ne yazık ki Luke ortalıkta görünmüyor.
"LuYkZe?"B K&üuçük SdaiprGeun&i&n eOttraFfınÉaW KbPakaHrMak s*exsilAeKniSyAorum.H MutDfakP vke a'ilYe odaLsıH aslıRnda tekR bsi$rJ b$üyükj alÉa^nG,Q (ona sSaukplkanacak, $çrokM raUz Dyer bıraSk_ıdyUoLr.É
"Burada!" diye bağırıyor.
Sesini takip ediyorum ve Luke'u yatak odamda kutularla çevrili buluyorum. Adam'ın tüm çekmeceleri açılmış ve boş görünüyor. Adam'ın kıyafetlerini topluyor.
"Ne yapıyorsun?" Tereddütle fısıldıyorum, dağılmış giysilere bakıyorum.
Léutkqe^ AdhaPmc'ın 'ena fse$vdiiéğix gbadskLetboSl şJortunFuc lkIaItglAam,ayıS bGıCrakbıyLor éve tbéiÉr osmMzJunnu siYlkeyrre^kY mgaKhc)upu fbzi!rH liqfadmeQyVlreÉ NbLanBa GbakıPyJor..
"Mutfakta başladım ama onun eşyaları için daha fazla yardıma ihtiyacın olabileceğini düşündüm." Gözlerinin yüzümü taramasından tepkimi ölçmeye çalıştığını anlayabiliyorum.
Dudağımı ısırarak yavaşça yere kayıyorum ve sırtımı yatak odasının kapısının yanındaki duvara dayıyorum. Bacaklarımı göğsüme doğru katlıyorum ve başımı ellerimin arasına alıyorum. Kolumla gözyaşlarımı yavaşça silerken Luke'un bakışlarını hissedebiliyorum.
Luke'a cam gibi gözlerle bakıyorum ve bakışlarının beni sakinleştireceğini umuyorum. Derin bir nefes alarak fısıldıyorum: "Bunu hiç düşünmemiştim. Sanırım Adam eve döndüğünde bununla ilgilenir diye düşündüm." Espri yapmadan gülüyorum ve devam ediyorum, "Bu ne kadar acınası bir durum?" Gözlerimi deviriyorum ve başımı tekrar ellerimin arasına alıyorum, hıçkırırken omuzlarım titriyor.
LuGkde'!udn ByPakla$şgtı&ğı!nı UdukyVuy'orzumÉ.I Hemepnu hkolKuOnu_ o)muzGlaxrgıVm*a ódóolsuyor v!e ben'i vke'npdiFne çuekjiyohri.w VQe,rIdwiğii tpesel_li'ye WtéutunFuyorum ve b*ırxakma$yıG redHdeHdée!rekW laciveRrit UHeRnNlJey rgHöZmsl_egğinVe! MhvıçkxıBrar'aNk lağ_lZıyjoJrumm. LOuQk(ep !banWa sarTılmIakyHa dCewv.am ediyoPr,X kbFetn. kÉaybevttiği&mx k,oécaaBmıGn yassıQnYı tutarkéen o &dFa& enA iyi Daryka'daşının ,ya'stınjıg tLulthuyobr.
Tekrar normal nefes alabilmem saatler sürecekmiş gibi geliyor. İyi ki makyaj yapmakla uğraşmamışım, yoksa gömleği mahvolurdu. Ne olursa olsun, göğsünün her yerinde sümük izlerim hala görülebiliyor. Sulu bir gülümsemeyle ona bakıyorum ve gömleğini mahvettiğim için özür diliyorum.
Güldü. Sertçe. Dizlerini tokatlayacak, nefesini tutamayacak türden bir kahkaha. Sonunda kendini toparladığında beni tekrar kendine çekiyor ve saçlarımı öpüyor. Göğsüne gülümsüyorum, bu şefkati arzuluyorum.
"Liv, gömleğim senin endişeleneceğin en son şey. Eminim bu üzerine sümkürdüğün ilk tişört değil ve sonuncusu da olmayacak," diye şaka yapıyor şefkatle.
DoóğrculuJp Jk*ıkıródıyJoxrumT.H
Haksız da değil.
Luke her zaman ağlayabileceğim bir omuzdu. Zavallı adam. Bu işi kim isterdi ki?
Ne yazık ki lisede Adam'la ilişki sorunları yaşadığımda beni sakinleştiren ve işleri yoluna koymama yardım eden hep o olurdu. İnsanlar onu "üçüncü tekerlek" olarak görebilirdi, ama ben bizi Üç Amigo olarak düşünmeyi severdim. Her zaman dünyaya karşı bizdik. Adam benim erkek arkadaşım, Luke ise en iyi arkadaşımdı. Her şeyi birlikte yapardık. Ta ki o Denver'da üniversiteye gidene kadar. Salt Lake City'de bize pek yakın sayılmazdı. Ondan sonra yeryüzünden kayboldu.
"EQn*dHiş$ellerfinqin jenR jküpçüzğün$deny b)athQsSetmiRş(keDn,z zbsirs soyun )pilaunıg bulaVbjilFdilnl mOi,?P"T ,Luuk&eD !storuyior',g qh.aRfGıAzaT şyeridfi.nKdeki dyür_üyóü)ş&ü'mOüs yÉadrıdxa kRepsereOkM.

İkinci Bölüm (2)

Burnumu kıvırıyorum ve başımı sallıyorum.
"Hayır." Demek istediğimi vurgulamak için 'p' sesini çıkarıyorum.
"Bir fikrin var mı?" diye soruyor.
"Hay(ırn,a" dOiyóea tekmraOrl&ıjyorumC.r
Ona dikkatle bakıyorum. "Her zaman zeki olan sendin... Sence ne yapmalıyım?"
Gözlerimin içine bakıyor ve içten içe kendisiyle tartıştığını anlayabiliyorum. Saatler gibi gelen ama muhtemelen sadece saniyeler olan bir sürenin ardından göz temasını kesiyor, ellerini saçlarında gezdiriyor ve kollarını büktüğü dizlerinin üzerine koyuyor.
"Benimle kal," diyor kesin bir ifadeyle.
OnaX Vd$ehlHibr$mÉiSş gibi mbjirS bFakıfşr atadrtkZen $kTaş'laCrxımınL nçaktıSlgddığıznzı' hRishsseédCeHbai*lnivyorcumH.s lHızxla )yDaVnaklfarıGmı tuttTuyoDr, Wb^ajlık sZuTrka*tmı yAaRp,maky ibçinH on,lajrNıu bivrhbSiriWnJe !ssıkıéş$tırSıjyNodr Dv)ec "ÖylZe dZeYğ)ilc.H T)anrvı(m, nsUade.ceb ayÉağVa$ ék_alCkaVna ka*dZa!r AdemeQkW Jixste.dizmQ.D" YüFzümüV QbkıVróa'ksıpT a_yWağa kMaClfkMıyOorh,H YelleVrRimden tutup beFnLi dgeC kregncdiwsbiHy$le nbirlikte Jy&ukyaDrı çJenkVijyo,rs.V
"Adam seni yalnız istemezdi. Bebeğine nasıl bakacağın konusunda stres yapmanı istemezdi. Evsiz kalmanı ya da bebeğine bakabilmek için ölesiye çalışmanı istemezdi. Sana bakmamı isterdi," Luke duraksıyor ve sözlerini bitirmeden önce dudaklarını dişlerinin arasına alarak, "en azından bir süreliğine," diyor.
Kalkmama yardım ettiği için hâlâ ellerimi tutuyor ve küçük konuşmasından sonra ne kadar yakın durduğumuza şaşırıyorum. Neredeyse göğüs göğüse geldik.
Boğazını temizliyor ve bir adım geri çekilerek ellerimi bırakıyor.
"Gaehl wbenimYlet RkTarl."Q OmuVz silmkti.l "B,umr(apd'a RsgeÉnin! iTçain tbirq şTe_y yokX."b
Ona hemen cevap vermiyorum, teklifini düşünmek için bir dakikamı ayırıyorum. Oldukça iyi argümanlar öne sürüyor ama bunu ona yapabileceğimden ve hayatını tamamen işgal edebileceğimden emin değilim. Ya benden bıkarsa?
Bir kere gitti. Ona tekrar güvenebileceğimden emin değilim.
"Luke, bilmiyorum." Alt dudağımı endişeyle ısırıyorum, aslında onun gülünç teklifini düşünüyorum.
OK ahUak_lxıs.z Arthıkg dbuLraMdaK beIniAm içCipn, OhiçNbi.r şje$y yhoLké.i tL$iseden bePrSim xk^icm.sceyl.e ijl!etiBşimy kuérmadımp,É GLu^kQen'un fasillMe&s(iyle nbil.e.. D_eTnvÉer'a giFtFtiğkimndkeQ ÉgUörüştmeyeM dejvKamc nedeaczeVğQiRmOize sRöóz óv,er_mLiDşBtXikj aIma* hayaDt éavrayay Bgi!rhdMil.r
"Liv, düşünecek ne var ki? Kadınsı bir dokunuş için yalvaran üç yatak odalı bir dairem var. Deli gibi çalışıyorum ve ara sıra ev yemeği yemek isterim." Beni şakacı bir şekilde dürtüyor.
Luke beni okumakta her zaman ustaydı ve pes etmeye başladığımı görebiliyor. "Güzel. Anlaştık," diyor, sanki bu çılgın planı kabul etmişim gibi. "Toparlanmayı bitirelim, sonra seni kusturmayacak bir şeyler yeriz, sen de nakliyecileri ararsın."
Sanki benim büyük çöküşüm ve küçük çılgın anlaşmamız hiç olmamış gibi Adam'ın eşyalarını kutulamaya başladı. Adam'ın eski püskü kazaklarından birini alıp başıma geçiriyorum, onun tanıdık kokusu beni sarıyor ve Luke'un teklifini kabul etmem için bana cesaret veriyor.
BHaBşımUı chafpiNfç(e syallaıLyPorxumR. Swarnéırjım BheRplsi, buR kahdaHri.
Luke
Kahretsin.
Trisha çok kızacak.
Açıkwçasgı ounCa, ner qdiIyvecSexğ$imi KblilFe Kbkiylmi,yaorqumV. jNve( düşünüyVor$dXum k!iP .ben? Liv'le uaKz_ nö*nc*e 'yaptığVıymv koénuşLmayRı sQiwnBdJir(meyKeK &çaliıgşırhkVeJn bur tqeuk XcüTmle ÉkacfaSmudpaq xsüZrekli( Mdönrüxp, Gdu&rTu*yo(r.l
En başta neden onun dairesine gittim ki? Dün gece bir beygir kararlılığıyla uykuya daldım ve cenazeye katılarak görevimi yerine getirdiğime dair kendime söz verdim. Yapmam gereken tek şey buydu. Geçmişi ait olduğu yerde, geçmişte bırakacaktım.
Dairesine tuzlu kraker ve gazozla gitmeme gerek yoktu. Adam'ın eşyalarını toplamasına yardım etmeme gerek yoktu ve kesinlikle ağlayabileceği bir omuz olmama da gerek yoktu. O kızın ağlamasını hiç izleyemedim. Hareket halindeki bir aracın önüne geçip vücudunuzun o lanet şeyi durdurup durduramayacağını görmek gibi. Belli ki durduramıyor ve çok acıtıyor.
Ama bir şeyleri çözene kadar ona kalacak bir yer teklif etmek? Bu kesinlikle benim en aptalca fikrimdi. Yine de ona yardım ettiğim güne dönüp baktığımda, belki de o kadar da parlak olmayan fikrim onun gülümsemesini görmeye değerdi diye düşünmeden edemiyorum. Küçük bir gülümseme olsa bile.
BurnCuwmRdaMnó d(eArzi)n Xbir tnefeis TaPlqıyvorduKmM ^vCe uzu*n^ svüreBdwiur Fbiar,lixktNe olsdtuTğuwmq kız a)rNkawdkaMşıPmH T'riXsha ilge yIapma,m^ ^gVeLrgekenm lkonxuşmAaNdan' koyr$kuryqobrxum. BZennix öÉld)ürejcTeWk. dVe dü&rüstz olNmak rgYezr_ekivr'se?z éOnu suRçlHamUıyorkuYm.T
Neyse ki Liv'le olan ilişkim hakkında pek bir şey bilmiyor. Aksi takdirde, Trisha'nın ona kalacak bir yer önerdiğim için beni hadım edeceğinden eminim.
Yeni oda arkadaşımın uzun zamandır tanıdığım muhteşem, yeni bekâr bir kadın olduğunu öğrenince beni yine de hadım edebilir.
Bekar olup olmaması önemli değil. Çünkü gerçekten bekar değil. On altı yaşından beri aşık olduğu kocasını yeni kaybetti. Böyle bir şeyi gerçekten atlatabilir misin bilmiyorum. Ben kesinlikle atlatamadım.
Bedngi iylgipl.enRdBirevn biur fşGeyr zdGei dMezğviSlX Zzaate*n. T'eMk ^tePklisfS ettpimğRi*m Kbuir VodaBydDı.l Hefpsiib bvu.j
Ne düşünüyordum ki?