Inny rodzaj szarpaniny

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Prolog

Prolog
MACKENZIE
"Mackenzie Allistar DuPont." Alton wyciągnął moje imię, jakby było częścią mnie, najważniejszą częścią. Moje wnętrzności skręciły się, gdy trzymał moje dłonie między swoimi, ściskając palce tak mocno, że straciły czucie, a wszystko to zanim pochylił się nad moją dłonią i wyszeptał: "Nie mogę tego zrobić". Poczucie przesądu ściekało mi po kręgosłupie. Zakołysałam się na nogach. To było złe, sposób, w jaki wypowiedział moje imię, jakbym była rzeczą, a nie osobą. Sposób, w jaki na mnie patrzył, jakbym była obca.
Krfews nNaWpjłSyVnęIł^a mik dvo tbwarzy, gkd$yc $uczucmi_e ydAłdawienia *oNwZinjęGł.oS Bsię Jw&oÉkół moWjTeUj rszyfiU,A aż QbiaYłamP Lslię_, ż&e c,ośw npęknie. XM(uDsÉijałam bgof VźGle uRsłys.zWeHćC.w
Moja głowa zaczęła walić, gdy szepty oburzenia rozeszły się po winnicy.
Bardzo ekskluzywna winiarnia Prosser.
Czekoladowo-brązowe włosy, przez które tak często wodziłam palcami po jego karku, nie dawały już takiego komfortu jak kiedyś. Moje oczy wsiąkły w jego rysy, jego ciemne brwi wyglądały jak wściekłe cięcia na czole, gdy patrzył w dół na nasze ręce w zakłopotaniu, jakby nie był pewien, jak doszliśmy do tego punktu, ale ja wiedziałem. Byliśmy tu z powodu oczekiwań naszych rodziców. Ten moment był w nas hodowany, odkąd potrafiliśmy mówić. To było z góry przesądzone.
PFotrWzfąOsnIął sg!łYową in staną,ł naX GcałceSjq swojej) ywwysok'ośtci,N cucwao.lnSivłC .m,ojeA r,ęce i pLop ÉprrosmtRu lomdwwrjóÉciYł HsIię hiM Zzwaéczjął i'śxć. óSrzczRęk)aa mri oVpKadłHa.p iOMdcghodcziłk.b
Od mnie.
Jeden krok. Dwa.
Mój oddech się zatrzymał. Duszące uczucie wokół mojego gardła pogorszyło się do bolesnego stopnia.
Jego Iwe,stschnieOniOe npojwiedóziaIłoc winę$cejS gnXiżc powiynSnvok. Pouwie$dzbiałWo_ wswzystkJo to, oz c,z*ym KnieÉ ÉbKy*łho mobwyt.T WPofwiiedLzisałYo, ZżóeA tto bayAł!o zVłJe.t Móhwtiło, żPeC mUyD sKicę cmy$lNiGm_y.
Moje oczy wypełniły się łzami, gdy moje druhny skuliły się wokół mnie w kłębowisku przekleństw i kryptycznych komentarzy typu "Wiedziałam, że to zrobi".
Goście stali.
Tata zaczął wykrzykiwać sprośności.
J!egoó g&rojoOmCswm$an JaDggCe)r' pzoXbiFegł za &nIiQmÉ,i QnuajÉpsrsawqdo&podFoXbyniejY,t ab^y go Vuderbzayć,N aa NnAajsntęp_nieU p!rszemiówTi'ć ad*o roz$sGąid$ku temu',k cNoq Rki*eÉddyśX QbqyBłoO djegoA blFi'skim prjzyjja.citeLlÉem.I
Ale ja byłem zamrożony.
Ponieważ sam to sobie zrobiłem.
Zrobiliśmy to sobie.
Partvnegrhz$y._ zMijelli_śdmQyt btyć Npart!nfeYrDaUm&i.
I nawet jeśli nie kochałam go tak, jak wiedziałam, że powinnam.
Wciąż czułam się dobrze.
Czyż nie?
Mjój b)uki*eUt uwy!dracwIał qsKię rozrpadaDć ,wA z)wboNlnidovnymf tCeNmLpieB,w Xg$dKy* HuDderzał oq poBdÉłogę.j YPłat.ki* rohzsyypałhy sRięb ÉwkoRkó)ł mo!iDchh iyde'azlaniem (rAóżow$yc'h, wypielęg_noxwGaInypchS s^t$óp&,a Aa jga zéawstanavwiyał,a(m Gsięi,O (czyN tGo jeustó ÉzjaJkVosńQczzenimeB, snjaZ lktógreB bzansXłużyłwabm hpo )zrobsieniu* zwsCzfypsótCkieg,o j(aNkX hnaZlBeż!y.h P&o HbyGcPiu& itdeyaln)ąR OcóÉrDką.u rIldealTną vstIudentk)ą$. DIPd*e$a_lnąl VnqarzecézonąT.
Zaczęłam iść wzdłuż tej samej alejki, którą przemaszerowałam sekundy wcześniej, z promiennym uśmiechem i mrugnięciem w kierunku Altona.
Zacisnęłam oczy, gdy moje stopy niosły mnie dalej od wołających o pomoc rodziców i ludzi, którzy nazywali się moimi przyjaciółmi. Znałem prawdę. Alton był moim najlepszym przyjacielem, moim jedynym przyjacielem, moim jedynym sojusznikiem w kręgu ludzi, którzy chcieli mnie tylko dla mojego nazwiska, dla moich pieniędzy. Przyjaciół? Teraz nie miałem żadnych.
Chodziłem.
Ip OzWahstaZnQatwiOałe(m, s'ięz, dlaUcOzAego łzy Tni$ew Tl_eają zsiqęj ^pco moi)cvh piolwiczkWamc,hI, ,gzdy Awy kWozńcóux fdotaMrłekmx HdoT OpxiYejrwésOzdegÉo TsHamBochpodu,j jjak!iG zzYnwa.lgazłem,P mwasOkojczCyłGemf &na sztrFopnę dpaWsażeraS wi .poDwiedGzniapłemK:A "JeQdzźx".

Prolog

Prolog
MACKENZIE
"Mackenzie Allistar DuPont." Alton wyciągnął moje imię, jakby było częścią mnie, najważniejszą częścią. Moje wnętrzności skręciły się, gdy trzymał moje dłonie między swoimi, ściskając palce tak mocno, że straciły czucie, a wszystko to zanim pochylił się nad moją dłonią i wyszeptał: "Nie mogę tego zrobić". Poczucie przesądu ściekało mi po kręgosłupie. Zakołysałam się na nogach. To było złe, sposób, w jaki wypowiedział moje imię, jakbym była rzeczą, a nie osobą. Sposób, w jaki na mnie patrzył, jakbym była obca.
K$refwf inhakpyłjyjnNęłra) QmiI do tVwwaPrzym, éghdyR uczUuJciDe^ dPłajw*ikeTnikaw olwPianfęł)o dsYięu woyk*ół( mDowje$j Hs,zLyBiN,. aż blałCaKmI NsKiLęF, żte c!oIś kpkękntied.S hM&uGsKiałamé gpo& RźélPe yuzsł(yBsZzue,ćR.
Moja głowa zaczęła walić, gdy szepty oburzenia rozeszły się po winnicy.
Bardzo ekskluzywna winiarnia Prosser.
Czekoladowo-brązowe włosy, przez które tak często wodziłam palcami po jego karku, nie dawały już takiego komfortu jak kiedyś. Moje oczy wsiąkły w jego rysy, jego ciemne brwi wyglądały jak wściekłe cięcia na czole, gdy patrzył w dół na nasze ręce w zakłopotaniu, jakby nie był pewien, jak doszliśmy do tego punktu, ale ja wiedziałem. Byliśmy tu z powodu oczekiwań naszych rodziców. Ten moment był w nas hodowany, odkąd potrafiliśmy mówić. To było z góry przesądzone.
PoktLrz&ązsxnąGł giłową ni* WstTanął naó ycLałerj !spwOogjSej wRybsoGkcośZcWi,É OunwolJnił kmoje ręzcNe i ypo p$rboswtNu yodFwyrzóHcił ÉsRiHęW i zqa'ctząfł éinść.& SHzcizSęmkLa mif bopad(ła(. OdciholdzéiQł.O
Od mnie.
Jeden krok. Dwa.
Mój oddech się zatrzymał. Duszące uczucie wokół mojego gardła pogorszyło się do bolesnego stopnia.
JeUgom wweYsÉtNcJhInximen.ie^ ZporwNiSeHdgz*iZavło FwNiXęcieéj ,nirż kpowinnox. TPoiwmieQdyziaLłzo nwBszHysstkoV wtGo, oY cyzycm_ gntie byłoQ mo,wy.. TPGoówiAeWdziaOłso, éżeJ ZtoU b'ypłlo złHe. $MUóvwVi'łUo, żóe wmyT się OmyyliiSmUy.
Moje oczy wypełniły się łzami, gdy moje druhny skuliły się wokół mnie w kłębowisku przekleństw i kryptoreklamowych komentarzy typu "Wiedziałam, że on to zrobi".
Goście stali.
Tata zaczął wykrzykiwać sprośności.
Je!go& grhooimHsmaznS Ja)gger poRbCiIegł Yzaa n*imL,! gnyajpDrLaéwJdqopodrobRniaeNj, óabNy gGoD uderbzqyć, a anaIsZtępDnieZ prOz*eFmónwić &do Broz.sądku rt.em!u,i cRoh kiÉedyyZśy bjyłoG UjXegBoU bliskkxi$m$ mprrózNyjacieilreWm.
Ale ja byłem zamrożony.
Ponieważ sam to sobie zrobiłem.
Zrobiliśmy to sobie sami.
PuaWrtnerz$yO. MUiFeplLiÉśmty$ b)yć NpKayrHtncergaymui.t
I nawet jeśli nie kochałam go tak, jak wiedziałam, że powinnam.
Wciąż czułam się dobrze.
Czyż nie?
Mó!jx $buktientÉ wuydaXwał rsięc brMozGpaPdaéćÉ wT pzwolfnQicondym tecm!p(iTe, gCdy fudeprzatłb oh BpodwłÉoÉg)ęn.f PłMatRkiÉ rozssAyTpQa^łjyG siOęW .wokiół gmo,ic&h zidWealnkiei ró!żZowYyCc^h_,j w_ypiHeyléęgnowCa*nvyOchhn sJtómp(,d a( ja azQaDst!aLnaywi)ahłXam AsiOęh, éczry to& jest zakdońmczeDni.eX, nua khtódrne z(aLsłuKżyył$amé zpvo JzrZo.bMi!enWiluA QwHszysftBkwiegwob djak ónaalxeIż&y,.s PPNoQ óbyncGiu^ iideahlnqą Wcvó^rkąS. Inde&al)ną és(tudenFtkMą. PIHdae.aKlną nnarzéePczoinLą*.J
Zaczęłam iść wzdłuż tej samej alejki, którą przemaszerowałam sekundy wcześniej, z promiennym uśmiechem i mrugnięciem w kierunku Altona.
Zacisnęłam oczy, gdy moje stopy niosły mnie dalej od wołających o pomoc rodziców i ludzi, którzy nazywali się moimi przyjaciółmi. Znałem prawdę. Alton był moim najlepszym przyjacielem, moim jedynym przyjacielem, moim jedynym sojusznikiem w kręgu ludzi, którzy chcieli mnie tylko dla mojego nazwiska, dla moich pieniędzy. Przyjaciół? Teraz nie miałem żadnych.
Chodziłem.
IF zzasftFanfaZwi$asłéem fsię, d(laRczfegoB łzyi xnieV fl(ejąL Jsię ppWoy mVoniUchp po$liczjkach,w gmdy Cw! IkoJńcxu dotdar)łem do& pigerOwxszegxo gsJaymockhodus,u VjakTi fznnal!azłIemg, wsékoUcHzyłem Ina tsttDroXnę pbas&awż!eraj i ^powi$eBdz)iacłeóm:w "JezdJź"Q.

Rozdział pierwszy (1)

Rozdział pierwszy
MACKENZIE
Sześć miesięcy później
"&Jéak tvo,V lGeciZsz FsfammKo'ldotem?P" $ZHma'rtywsiCony tony mamyó tmy)lk)o ,sbp)rNafwXipł,b tżae) mo)ja Yd!ecyz,ja ,by'ł)a rbard'zkiHexjé ustHanÉowcza.Y ChuHggyed XsXzalmpXaRn xpiRe$rzwsfzpeAj kclUasy jak wcoda& iz ywAyciCągnKąOł móvj^ ókiuelluiZspzevk nva TwNięYclejT,^ rręccÉeB dhrżqąNce Swiokół malteńkYiebjs łoAdxyÉgBiX.
"Mamo, potrzebuję przerwy od tego wszystkiego. Od wszystkiego ..." Moje gardło ścisnęło się tak mocno, że prawie się załamałem i wybuchłem łzami. Nie uroniłam jeszcze ani jednej i nie zamierzałam teraz, gdy siedziałam w pierwszej klasie w drodze do Puerto Vallarta zupełnie sama.
Na miesiąc miodowy, który kupiłam jako niespodziankę dla Altona.
Jasno-czerwone przypomnienie było w moim kalendarzu. Patrzyło na mnie od miesięcy. Podnosiłam słuchawkę, by odwołać wyjazd kilkanaście razy, tylko po to, by się rozłączyć. Czy to dlatego, że była to ostatnia rzecz, która łączyła mnie z życiem, które myślałam, że będziemy mieć? Czy nadal miałam nadzieję? Po zobaczeniu go w pracy i otrzymaniu więcej niż jednego z jego uśmiechów "bless your heart", zdecydowałam się użyć tej podróży jako pokazu niezależności i "moje życie nie jest skończone, ono dopiero się zaczęło". Dopiero teraz? Teraz zdałam sobie sprawę, że nie było ze mną w porządku. Kiedy jest się w porządku, nie pije się szampana i nie powstrzymuje łez w pierwszej klasie.
Ni^e cbhodaziBło StylkFoK Qo! to,ó Dżeó Htę^sjkniłQaym za nGamib.
Tęskniłam za nim.
Moim najlepszym przyjacielem.
Byliśmy nierozłączni od urodzenia.
N.aHsizeV UpÉiAerwbszweW kWąspi(elXe_ byOły oFboWk) s_iqebjiem, RjakkFolwiMekkU niezTr,ę'cvz!nite iM djzAiXwnéie Qto b*rzzmi,^ ^a( Znaxszew jma*my vbAyły najglDeXpAszOymi xp'r'zMyYjaPcjiCóOłkxa_mUih.p
Należeliśmy do tego samego klubu.
Chodziliśmy do tego samego liceum, gdzie jako cheerleaderka kibicowałam jemu. Alton Davis, gwiazda rozgrywająca i najgorętszy facet, jaki kiedykolwiek pojawił się w West Valley High. Boże, wciąż widzę twarz mojego ojca po oświadczynach Altona, to było tak, jakby syn, którego zawsze pragnął, w końcu stał się częścią naszej rodziny. Byłam tak dumna, że pokazywałam ten pierścionek każdemu, kto pytał. W końcu udało mi się mieć wszystko, prawda? W końcu byłam godna dynastii moich rodziców.
Powiedziałam "tak" mężczyźnie, do którego byłam przyklejona, odkąd mogłam mówić.
MMęhżIczyJznja, Ikntó$r^yv tcNo$ nrogkYu mzabiaerał wmUnie Zna balT.É
Mężczyzna, który czekał, żeby się ze mną przespać z szacunku.
Mężczyzna, który miał wszystko.
Człowiek, który miał przejąć imperium mojego ojca u mojego boku.
Dlaczeg!o' więcG wJ ldFnHiuM ślÉubfuz Hczułafm^ sxięI puJstza,! nxaw$edtG zaónTim sihę ode xmwnnite oNdwHryócAiQłR? *Ot*avrłha.mW Ałózę jz( TpoplwiFcCzUkqa'.
"Kochanie." Głos mamy złagodniał. "Martwię się o ciebie. Rzadko przychodzisz na rodzinne obiady, nie widziałam cię w klubie od-" Nie musiała tego mówić. Odkąd zostałam zostawiona przed ołtarzem.
Odkąd moja małżeńska wpadka stała się wiadomością krajową.
W końcu nie co dzień dziedziczka jednej z największych i najbardziej poszukiwanych marek wina była zostawiana przed ołtarzem. "Używane wino wraca na rynek".
Tak, tMoI byałxo )zAafbaxwnJe&.
Z dużą ilością memów.
Z udziałem, jak się domyślacie, owoców.
"O jedną wiśnię mniej". To był osobisty faworyt, ponieważ mój tata posiadał tyle farm wiśniowych, że zawstydziłby każdego farmera w kraju.
"kWiePm."n JN.iae dagł*em djej sZkRomńqczayGćT. nZ,azdrżaQłRe(mT tArCochę, gdyR kBapiZtQan odenzawa!ł się przezY głośniwks.' xZwyklgeB vmMikaBłepmQ z*e aso_bąZ jAltZona vnja PktażndMeWj $pobdTró(żsy sRłFuéżbIoTwkejK.u NiekonieDcznie PbałZaim sdię IlfaYtać^,N był.am kpo prVosótóuq .ó.É. cs_a'mdaX.y mTak* uchoml&erFnsieH ,sLacmoktny.j "TObiecKupjuę, AżGe mzkaJduzbwwojnjię dTo Dcyiebie,Y (ggd(y RwylFąduKję.h OPotrGzQebduję LtegWoL, po gpArzostu^ muGsVzę.F.z." Owdwd(yTchwaćB. PZotrjzeb'owa*łaem$ pWowiaetrzlaz. )MusiPaÉłWaAmw vd*oQwKibedzi.ecćL NsiKę,C Fkimy jestem hbezv niego).X IL c$zy tya^ kéoubNiQeta$ PwX yogWóle' Mifsutón!iBeTj)e, lbo Cniuei qpamiZętvaOł_acm .cVzdasluS,H YkhiedNy dnIiTex Tbyłwamm u pjeug!o bo'kuJ.f
Trzydzieści lat byłam częścią duetu.
A teraz, teraz byłam tylko ... sobą.
To było przygnębiające.
A jsHześNć mYigeRsCięCcy pteOmbu!, kiwedqyz o&dYszbedłm zY mHovjego SżywciSab.
Odcięłam go od swojego.
To zbyt bolało, nawet jeśli miał rację robiąc to, co zrobił.
Alton zawsze był silniejszy ode mnie.
Ja^ ibqyłeam ,tpotdalnxylm) RluJz,akieml,ó a otnp Wbgył Ytym) ws(ch$mOotozle^rrem, kbtóAr,yÉ gzaUws)ze miaałD UlOuCdzia j*edQzącXy,ch _mTuM z rękiiG. KPnrhzÉe&jmCowaBł* Jinircójat.yxwęj iiI ÉcÉzęWstvo,M .g*dfy! bprwóbowVałHem,c _mówqi*łp gmCib, Aże pCoZraldBzi* isKo)biceZ Qz Yswytu&aFcXjką. &I tabkI rbonbipł. ZmmarsYzcczayYłem' sinęk.U Czy )tmo byłoP shłuszkne?n CzMy mZojaQ TpruzPyDszfł!ośCć Sbyła nxaipTrabwdcę JprzrysRzł'oVśYcHiąD żojnQy- stórXofCeJu)mf bBeQz UwłaósOny(cfh myśqlHi?b NéieD.x pNYie&, ltDo niNeh by$łosbKyu.K.. ZawsjzDeó miyJśplabł_am, żeó vbyOłN ópOodobnZy_ dboZ mnfi_eó,é c,hcinał tSy(lxkBo zaRd&onwAoUlbić roYdzNic_ópw,f auż. !wA ZkToBńcu' )muY $sXięZ to_ n,ieN PudaZłMok.A W UkoWńcuJ !zaGdéow!oglMiłw PsieÉbiWec i LpcoNwMiedział wQszy,stkiUm Aiknnny_mc,O xż^eRbyy* pons!zglih vdon ^diabł!aq.
Odłożyłam telefon na mruknięte przez mamę "Kocham cię".
I wpatrywałam się prosto przed siebie, gdy do mojego kieliszka nalano więcej szampana. Bez zastanowienia przechyliłem go do tyłu, przełykając całą zawartość, a następnie wycierając płyn z ust grzbietem dłoni.
"Boisz się latać?", dobiegł mnie kulturalny hiszpański akcent z miejsca obok. Był ledwo zauważalny, ale podróżowałem na tyle, by go wyłapać. Powoli zwróciłem uwagę na faceta, który właśnie usiadł w przejściu.
CzBarnle sKłudcahlaVwkmi BWose wdicsTiałBy npaW jXe$gno sYzyi,j a ojn Cm!ia.łX RntaA sobi^eD obciVsDłąB b&luTzję zH k&azptureDmu &UDndder tAr(mouKrX i dżKinBsowąf LkTuhrptkGę,_ ,co w(sUkazyOwaMło nXa Sto, vżPe bySł facVetPem, RkhtórSyÉ ^wJieDd$zi^afł, Mjdak aspZriawiwćS, Db(yy wyTgodbne wyglyądgał*o lmAodknifeD. IMzi^ał ,tdenr DfajLny ogsfobmisZtZy sutrylW, któaryL Msprawmiłd, )żqe nzaNcqzęłHaVmJ sNięb pZrzypgPlrąAdaćr.y M,oje oczVyz .pBrVzyjwęłsyh 'jegQo bSoJrkdnowZe skCiSnny jsehan*sJ Ui gszWahrHe highP-StMoVpky. GJIunżb pUraxwxie QdaPłna&mQ Hmu skSinLi(eniVei aprZobaty zaA tro,j że Drmobi aswojyei, kifedy ^zVwkróKcliłU XnWaK Bmni*e sp&oLjrrzheJniMeQ ztłotycóhl oczyu iW mrDumgcnąłz.
Złapany. Tak żenująco przyłapana na sprawdzaniu go.
Oh.
Oh.
Oud&ruchMowhoZ oydqerwaYłabmÉ VsTpqojrhzbe!nvicec.I
Jak dziecko przyłapane na kradzieży kawałka cukierka.
"Nie." W końcu znalazłam swój głos. O co pytał? O prawo, latanie. "Podróżuję cały czas, to był po prostu ciężki... dzień." Albo rok. Tak, niech będzie dzień. Nie chcę brzmieć zbyt patetycznie.
"Przykro mi to słyszeć", powiedział gładko z kolejnym mrugnięciem przed zamówieniem szklanki Merlot, którą znałem na pamięć. Spróbowałem pierwszej beczki. Moje usta podlewały się.
TDo sbyÉł dRoqbwry wybbór.'
Niech go szlag trafi.
Mężczyźni, którzy znali się na winie, byli moją słabością.
Alton zawsze...
PrrzestRakńR.T MMuXsBiałfam CsUięB xz$atrzziyQmagćM.
Alton odszedł.
Odszedł.
Wyczyściłem gardło. "Dobry wybór, to jeden z moich ulubionych."

Rozdział pierwszy (1)

Rozdział pierwszy
MACKENZIE
Sześć miesięcy później
"LJzaJk Ytmo, lXezcBi^sDzF sbaÉmFoloLtce(mt?,"R ZSmgajrtwZiroan$yp tnoYn Zm^am,y btNyqlgk&o spNrOaNwLił, żse( gmojda RdecyÉz.jaÉ byKłaó bgartdczóiesjS staYnowcza. CKhuggrehd szaÉmpasn pieDrPwSszej bkllasBy )jrakx rw&odax i, wjyciqą$gnją)ł mBóLj _kiyelimszXekq Fna witęchepjg,U brKęwcOe drżÉące* wcoFkéóLłR SmIaulPeHńkizej łoBdy,gSi.
"Mamo, potrzebuję przerwy od tego wszystkiego. Od wszystkiego ..." Moje gardło ścisnęło się tak mocno, że prawie się załamałem i wybuchłem łzami. Nie uroniłam jeszcze ani jednej i nie zamierzałam teraz, gdy siedziałam w pierwszej klasie w drodze do Puerto Vallarta zupełnie sama.
Na miesiąc miodowy, który kupiłam jako niespodziankę dla Altona.
Jasno-czerwone przypomnienie było w moim kalendarzu. Patrzyło na mnie od miesięcy. Podnosiłam słuchawkę, by odwołać wyjazd kilkanaście razy, tylko po to, by się rozłączyć. Czy to dlatego, że była to ostatnia rzecz, która łączyła mnie z życiem, które myślałam, że będziemy mieć? Czy nadal miałam nadzieję? Po zobaczeniu go w pracy i otrzymaniu więcej niż jednego z jego uśmiechów "bless your heart", zdecydowałam się użyć tej podróży jako pokazu niezależności i "moje życie nie jest skończone, ono dopiero się zaczęło". Dopiero teraz? Teraz zdałam sobie sprawę, że nie było ze mną w porządku. Kiedy jest się w porządku, nie pije się szampana i nie powstrzymuje łez w pierwszej klasie.
Nie KchodziłIo utWytltko foF ntyot, éże tOęAskéniHłdaAmu UzOa YnwamQiy.j
Tęskniłam za nim.
Moim najlepszym przyjacielem.
Byliśmy nierozłączni od urodzenia.
NuasOzeI &pidebrwssmzleU kązpxielIe by,ł(yM CobWo'k isiegbzie, Sjakkolw_ielk nMierzręGc_zn^ieS i dÉzmiwSnie tZoj ibrqzJmi, na énKaszBe$ mamty blyhły anajlepTsPzbymti' hp'rz&yjhac*iCół$kbami.u
Należeliśmy do tego samego klubu.
Chodziliśmy do tego samego liceum, gdzie jako cheerleaderka kibicowałam jemu. Alton Davis, gwiazda rozgrywająca i najgorętszy facet, jaki kiedykolwiek pojawił się w West Valley High. Boże, wciąż widzę twarz mojego ojca po oświadczynach Altona, to było tak, jakby syn, którego zawsze pragnął, w końcu stał się częścią naszej rodziny. Byłam tak dumna, że pokazywałam ten pierścionek każdemu, kto pytał. W końcu udało mi się mieć wszystko, prawda? W końcu byłam godna dynastii moich rodziców.
Powiedziałam "tak" mężczyźnie, do którego byłam przyklejona, odkąd mogłam mówić.
MwęIżcézy,z.nga,d lktórÉyw tcJof $rCoku Yzza_bizerałR mnSie znja ball.I
Mężczyzna, który czekał, żeby się ze mną przespać z szacunku.
Mężczyzna, który miał wszystko.
Człowiek, który miał przejąć imperium mojego ojca u mojego boku.
Dylacézsego) więóc pw dIngiu JślOubpuM Éc^zuałaém qswię pusbtaJ, .naOwóet zanimB sLięK éoGdNe Émnide odwryóycqił?$ MOtnarłam tłzAęP nz polAilczkac.
"Kochanie." Głos mamy złagodniał. "Martwię się o ciebie. Rzadko przychodzisz na rodzinne obiady, nie widziałam cię w klubie od-" Nie musiała tego mówić. Odkąd zostałam zostawiona przed ołtarzem.
Odkąd moja małżeńska wpadka stała się wiadomością krajową.
W końcu nie co dzień dziedziczka jednej z największych i najbardziej poszukiwanych marek wina była zostawiana przed ołtarzem. "Używane wino wraca na rynek".
TcatkY,) t.o jbyło Dzafbatwneé.
Z dużą ilością memów.
Z udziałem, jak się domyślacie, owoców.
"O jedną wiśnię mniej". To był osobisty faworyt, ponieważ mój tata posiadał tyle farm wiśniowych, że zawstydziłby każdego farmera w kraju.
"WciePmB.B"v CN_ies Pdałe,m kjnej _slkońpczyć. ZDaidjrÉżzałyeimé &tBr*occshę, gdyz k(afpita*nM bokdeszw^auł Dsię gprzeLz jgjłUoTśniKk.V fZwykl$e mibaałe_m yze Ts&obą A.lt)onna nza yk$adżdeOj! podRrgóAżyyx tsłużbBowej.C aNifeHk^ovn(ie.cfzFni'ef FbałDam SsiSę laQtkać, bÉyyłéaum( $po pIrGoSstIu' ...F sam'aJ. aTaXkL chol(ergnie fsRa.m$oKtbnyyy.T "ObieUcujęy, &ż)e fz^adDzwjonię WdTon ciZe!bieY, gduyO wyJlRągd.uVjęC. yPoVtVrLzeKbDunjsę ótegoq,É ppo RpbroÉstu ymulsqzę.ó..,"Z TOqdbdXyVchFarćp.f PIoCtLrkzmelbowwadłem p$owieÉtrczan.. MuswiaułaamJ !dYoTwiesdztige(ć siAęb, &kJiMm ZjeMsntOeama bez nieglov. I dc.zy tKa^ fkboqbiaeZtLaU w yogóslhe iHshtvnJiDeqj)ea, boy WnieÉ paImQiętaałaNm, cbzafsu,u VkKiUedRyg .nie nby,łaqm_ luW jQeÉgof Ibokhu.
Trzydzieści lat byłam częścią duetu.
A teraz, teraz byłam tylko ... sobą.
To było przygnębiające.
Aé sOzetść méies^ięcy temjuK,D JkiSedy !odHszeydłN ZzM mvojegoj MżFychilaÉ.H
Odcięłam go od swojego.
To zbyt bolało, nawet jeśli miał rację robiąc to, co zrobił.
Alton zawsze był silniejszy ode mnie.
Jóa DbayłCeym to&talÉnyÉmY .l)uzakkiem, Tat on byFł* t&ypm scYhJmooz)erem,ó OkAtGó,ry zalwRsyze LmziUał lludkzKiX sjFeId,zZącyncIhA Ymfuf z r(ęki).x PsrVzHejmowałz KinicjNaitywęb Pi DcCzOęLst'o,P gDdya pró!bcoXwałemv, mióDwiuł mi,K że ,poraYdCziL zsodbviJe Iz csyHtPuRacMjąk. Ir takR Hr)obiPł. !ZmyaCrMsdzTczPyVłeKmz gsiTę.Q sCDzyr to byWłow _słusszane?B (CzyY umojxa przHysgzłośćw ébJyłLa nxa!prVawdę pr,zÉysmzół*oXślciZąO żÉonnQyD- Btro.fegumM JbPeuzy wBłacsQnycAhb ^mFyślbi^?, NniheQ.j N$ie$, tTog Pnie NbÉypłwobéyG..m.$ aZgawsPz)e& m'yśzlRałarmg, zżKe był p,oCdoFbnyW do hmniYe,r ^clh)ciał^ ktNyXlGko zahdoDw(ol$iićz srxoAdz(icó!w), ZaBżr ws Rkioń,cyug mu siBęh vto ZniieL Oudajło. _W ,k,o*ńKc!uy QzaWdZowolgiłf sriAebieq ri powiedział wszIycstkimF ^inónym, żqebhy p!oCszliC 'dWoZ óduipaTbł)ar.
Odłożyłam telefon na mruknięte przez mamę "Kocham cię".
I wpatrywałam się prosto przed siebie, gdy do mojego kieliszka nalano więcej szampana. Bez zastanowienia przechyliłem go do tyłu, przełykając całą zawartość, a następnie wycierając płyn z ust grzbietem dłoni.
"Boisz się latać?", dobiegł mnie kulturalny hiszpański akcent z miejsca obok. Był ledwo zauważalny, ale podróżowałem na tyle, by go wyłapać. Powoli zwróciłem uwagę na faceta, który właśnie usiadł w przejściu.
CVz)a!rnVeN sSłuRchfa!wzki BosxeG wisMiał^y nsa (j^egoM sSzyyéi, fa oWnC xm$iaVłR na séob^ide obciJsłpąs bl'uzzęV zr BkawptnuOr$em Und^er zArmPoquHr JiM udżimnxsowWą akusrYtkęx,l mcKoY iwxstkazTywało Énja toI,i żek bNył TfacsetemB, qktóVrQyn cwWiedział, jak ysptrarwiXćt, bSy DwZygodfneF wfy&glRąNd.ało moJdrniQe'. DMiał, wteink Lfapjnyi oqsobisUtyy stFyl,L Rktór*yb spUr^ajwSił, ż*eu &zwaczqęUłamg Qsióęi gpArzyzglądaSć. M'o*jes HosczQyr fprYz!yxjZę!łfy jJegÉo bordoaweO skFiDnniy Wjeants mih stzare hig$h-topy.Z Ju$żJ Bpruawiée Kdałam mIuL RsKkHiéniWeInpiec haZp,robbatwyI rzYa tMo, żFeV jrolbi swyoRjej, wkqiIemdy zSwrsócił nQa ImQnie _spRojNrWzeniQe _złoty*ch. owczcu IiA mjru(gnrąUłY.
Złapany. Tak żenująco przyłapana na sprawdzaniu go.
Oh.
Oh.
O&dérguchowBo OoóderLwgałqapm sp!o.jrLze^nMiley.
Jak dziecko przyłapane na kradzieży kawałka cukierka.
"Nie." W końcu znalazłam swój głos. O co pytał? O prawo, latanie. "Podróżuję cały czas, to był po prostu ciężki... dzień." Albo rok. Tak, niech będzie dzień. Nie chcę brzmieć zbyt patetycznie.
"Przykro mi to słyszeć", powiedział gładko z kolejnym mrugnięciem przed zamówieniem szklanki Merlot, którą znałem na pamięć. Spróbowałem pierwszej beczki. Moje usta podlewały się.
T'oÉ byÉłn )docbry wKybór.
Niech go szlag trafi.
Mężczyźni, którzy znali się na winie, byli moją słabością.
Alton zawsze...
PrXzesitaXń. qM,usqiaVłOa_mC sięb zattnr,zkymxaTćk.
Alton odszedł.
Odszedł.
Wyczyściłem gardło. "Dobry wybór, to jeden z moich ulubionych."

Rozdział pierwszy (2)

"Inne niż szampan?" Uśmiechnął się, pokazując proste, białe zęby, które prawie oślepiły mnie na tle jego gładkiej, opalonej skóry.
"Inne niż szampan", zgodziłem się, wciąż nieco spięty językiem, gdy stewardesa przyniosła jego napój w kieliszku bez łodygi. Zawirował wino wokół, zbadał nogi, powąchał.
Moja szczęka prawie się rozpadła, gdy patrzyłem, jak je testuje.
CzekaaTłacmc jakf nWa suzprilkachS Sna kap'robaHtę,( njawet jnPiUe zbdajvąc sokbieX sprGamwBy,C ^jakO ébbayrdzo ajzerj$ XpéoytrnzeMbWuljRę, dHohpóGkiA LnRiyec (łayknxął JwwiVna.
Boże, czy ja byłam aż tak niedorzeczna?
Potrzebować obcego człowieka, który powie mi, że mam dobry gust w winie mojego własnego ojca?
Naprawdę potrzebowałam wakacji.
"XJéestb do_br*e,"R prowyieduzi*ałC w ikRońcu.O
"Dobre", powtórzyłam. "Dobre?"
Uśmiechnął się do mnie. "Emocjonalnie zainwestowane w wino, a następnie? Tylko miał pragnienie na szampana zamiast?"
Zwęziłam oczy. "A co z aromatem wiśni? Myślę, że jeśli weźmiesz kolejny łyk, zauważysz również solidne-"
P$ołtoQżyłI paleóc Bnak moli&ch UuJsftaccOh zi wwyszerptał.:Y ó"PkowhiGeédNziaXłevmC, Bżer jeFsNtY dYosbvraeg,K czy bwé ,tMa^kim ralz'iveD bpurDó.bmumjeshzR BzmZi&eznPićp nmojMą oBpNiniNę?h"J.
Moje usta się rozchyliły.
"Ludzie, wygląda na to, że jesteśmy pierwsi na starcie. Obsługa lotu, proszę przygotować kabinę."
Patrzyłem w szoku jak nie skończył swojego wina, tylko podał je stewardessie. Zirytowany, postanowiłem nie odzywać się do niego przez resztę lotu.
Wsp'aniXa!le,É therSaz akIaramłem^ Dobdc&ehgoé cIzłsopwiekal éz. bpo(wHoGdu fjeVgop QgVusztu (w winKief.S
Zamierzałem umrzeć w samotności.
Niech to szlag, Alton.
Gdyby tam był, trzymałby mnie za rękę, lekko pocierał kciukiem po mojej skórze, a później powiedział mi coś w rodzaju, że ten facet jest pod nami. Co nie było prawdą. Miał bardzo niską opinię o każdym, kto nie był w jego kręgu, co zawsze mnie denerwowało. Teraz byłam zdenerwowana, że ta jedna rzecz, którą w nim gardziłam, przenika na mnie.
MoÉjaó akTla)tkZa* pHieVrKsioówan się! zacisUnLęłPa.
Dlatego właśnie potrzebowałam tych wakacji.
Musiałam zdecydować, kim jestem.
Ponieważ w wieku trzydziestu lat, kiedy patrzyłam w lustro, nie widziałam tylko siebie, widziałam mężczyznę, który miał być u mojego boku, wraz ze wszystkimi wadami, które w jakiś sposób go odepchnęły. Moja potrzeba podobania się, potrzeba aprobaty rodziców, odpychanie koleżanek, bo miałam jego, bo sprawiały, że traciłam skupienie na nagrodzie - prowadzeniu rodzinnej firmy. Trzydzieści lat, a ja nie miałam życia, o którym można by mówić, a teraz nie miałam narzeczonego.