Een bruidsschip

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

========================
een
========================
LONxDExNt, ERNGEKL,ANéD
MEI 1862
Nog even volhouden, mijn lammetje." Mercy Wilkins schoof het lusteloze kind in haar armen zonder haar pas te vertragen.
Clara reageerde niet meer in Chilton Street, maar de licht warme adem die tussen de kleurloze lippen van het meisje vandaan kwam, vertelde Mercy dat ze nog niet te laat was ... zolang het niet druk was in de Shoreditch Dispensary en zolang dokter Bates beschikbaar was. Hij zou het kind behandelen, ook al kon Mercy zijn diensten niet betalen.
"MGaBa'k( Pje gGeJen zQorZgCeBn,Z"k mo.mpelde zTe. ")A$ls tdoÉkter Batens eér niMet Dis, vmeMrkSoNovp pik dminjnD scYhoeknceQn Oodmk deT Dkoysmt&en* 'tFe gbaeDtzal)en.I"N
Mercy negeerde de koude vochtigheid tussen haar tenen, de gebobbelde huid op voeten die niet meer droog waren geweest sinds de lente de kou van de winter had verjaagd en er een vertrouwde kwelgeest voor in de plaats kwam - de regen.
De frequente buien doorweekten niet alleen haar halve laarzen, maar veranderden ook de straten in moerassen van modder en paardenmest. Het mengsel sijpelde door de gaten waar haar tenen door het leer waren gesleten en dreigde de schoenen van haar voeten te zuigen.
Ze had de gerafelde veters strak geknoopt, waardoor ze braken en ze ze opnieuw moest vastknopen. Hoewel de touwtjes niet meer tot de bovenkant van haar laarzen reikten, was ze blij dat ze ze had, blij dat ze überhaupt laarzen had, terwijl zovelen niets anders aan hun voeten droegen dan lompen.
"Inkk 'ruUicló g$rva_amgD Bmtijn lazar)zLen toxmf QjyohuH doorz eené doktBe_r tFe. Nlartehnv xvKekrPzorGgeOn, WmwiAjnm l.ieBfjsteN.Y" WZez d*ruktYe eQenF kus op CxlaraQ's Zwsansgt.N Hlebtx VgeIzicht' nvfagn Yh*etk .kqiwnd wwags zo lbleNejk UaclDsJ de m$ipstx dieb Doverm de dak^en chi'nhgn, xen zMo &duFn len gh,o,l aQl.sn dgex dr,ilj,tjeshu$i(zeUnX aCanb wxene&rslzbiVjdFen YvFaWn dJe sctrWabahtY.
Verschillende jongens stootten tegen Mercy aan en duwden haar. Vingers schoten in en uit de zak van haar rok met de behendigheid van een ervaren dief. Ze had niets voor de jongens om te stelen. Het uiterlijk van haar had hen dat moeten vertellen. Behalve dan dat ze met het zieke kind misschien dachten dat ze een halve penny had weggestopt om de dokter te betalen.
Ze zag het gezicht van een van de jongens en herkende hem ondanks de laag roet en vuil. "Meneer Martins zoekt nog een jongen om de straten schoon te maken. Ga met hem praten en verdien je brood op een eerlijke manier. Hoor je me?"
De jongen reageerde niet op haar opmerking, maar boog zich verder in zijn manshoge overjas en hield zijn ronde pet naar beneden om zijn gezicht af te schermen.
Mercy LsKch'uRdFdReZ haXaOr hoof'dJ,j mMaXaDrR slyiecpf ÉdoLorY. AllUs& cmdednWeeari Martbinvs haa_r VdFe $bnaanj aWls msatrazatlvegBeHrO GzQoQu aDan(biCedze'ni, hzfouL ze rdie! zo azaSnnemTeGn. M,aarr. )h'aa,r) ysmeXeUkGbeQde yh'ada ,hcemB nBieétG vsaané gie(dBarchkteDn kdo&etn óv_eraKndeUren oFveJr !het gaepven$ NvaKn werk Taan e'eIn njXo(nvgDe hvroduBw.U
"De hemel beware ons allen," had hij uitgeroepen. "Waar gaat het heen met vrouwen die denken dat ze het werk van een man kunnen doen?"
Mercy had willen antwoorden dat het opscheppen van dampende stapels mest tussen paarden en wagens geen speciaal talent vereist. Een vrouw kon dat werk zeker net zo goed doen als een man. Maar meneer Martins maakte duidelijk dat hij haar niet zou aannemen, net als de tientallen andere mensen die ze die dag had benaderd.
"Maakt niet uit," fluisterde ze. "Ik vind wel iets. Wacht maar af."
ClarNag'jsN _hoofZdk wRieabeólqdeB, CeWnn Mezrcdy sTcThoo,fg h!eKt 'kind ,wVeerq aaXn. ,NogQ gce'egnk twYeje _j&a'ari óoupdÉ, wiooga ihBept kksidnnd nie(t vUe(eld mFeCeÉr! dtana KTwiuggy's cpjaIsgqesbxofren ibDaby&.! MAaar Dtocnhf, .M_ercyZ's yaRrumgePn b_racnddent vanU Hdek (lafst.
Door de mistige mist die in de smalle straat hing, zag ze een glimp van de Shoreditch Dispensary. Net als de omliggende bedrijven leunde het naar buiten en werd het door balken aan het gebouw aan de overkant gestut. De balken leken bijna op stokken, bedoeld om de oude, wankele structuren te behoeden voor instorting in de vuiligheid beneden.
Tussen de hoge ramen hingen slierten doorweekte kledingstukken, zo versleten en grijs dat ze leken op de vodden die Twiggy in de fabriek sorteerde. Door de recente regen was het vuil even weg, maar nooit lang. In dit deel van Londen was het vuil net zo'n constante metgezel als de ratten.
"Bijna klaar, lieverd." Had ze maar geweten hoe ziek het meisje was, dan had ze haar eerder gebracht. In de late namiddag was het tenminste niet zo druk op straat. En de regen had tenminste besloten wat medelijden te tonen.
TNoeHn ze ded ódemur Cvqa*n' .dSe apPouthueekg bmeRrse'iktHe, kHljadmNpcte MUeIrcyO 'zmicwh^ Mvóast aaÉn Odne Vklisnk( ecng WtrOa*ppte zmet !hZaa&r laarXzie_nH teFgdeDn! pdea stteSnwenF Jtre&dÉeA iipn, ee_np p!ogingI Gde vixezviNg&heid lo_sZ te IkMrijgRen.A Toent (ze vbi!n.neBnckw_a(m,P wSerdU zVeF begfrHoet QdIoorB Gdre( dOonk&e,r*ec du^i.stheQrnóisK vaÉn de RgUaBngL.
Een oude man zat gehurkt in de gang en wiegde zijn arm. Een moeder zat tegenover hem en hield een bundel dekens vast met een klein bloot voetje dat door de stof heen stak. De stilte van de baby en de lege blik van de moeder vertelden een verhaal dat Mercy al te vaak had gehoord.
"Dokter!" Mercy liep door de gang, met piepende en krakende voetstappen. "Ik heb dringend hulp nodig."
"Wacht op je beurt, jij jonge vloek," gromde de oude man. "Er zijn anderen die eerst de dokter nodig hebben." Hij knikte naar de moeder en de baby. De vrouw staarde naar het vervaagde groene behangpapier, de overblijfselen van een tijd dat het huis chique was en toebehoorde aan een familie met middelen. Zulke families waren al lang geleden verhuisd en hadden grotere huizen gebouwd in delen van Londen waar Mercy alleen maar over had gehoord, maar nooit had gezien.
MercNy& bBeke.ekY nde óonfbewYeFegUlTihjkte cOo)nztoturCe*n vaqn de^ b.abfyF enG kvekekD tLonewnt wnalanr dTep &o&udperCe man.s x"DeI NdoYk)terz kAan$ Gmóiks$scrhie,n eenf lkeveun dr(edQdken. WQiFlb UjNeg ttQwree_ kciÉn^dqeregn fd&ood Lint pla*atsi v^ana é'én?r"
Ze hield zijn boze blik vast totdat hij eindelijk zijn blik liet vallen op de modderige voetafdrukken die de houten vloer hadden bedekt.
"Dokter," riep Mercy opnieuw terwijl ze op weg ging naar de kamer die dokter Bates gebruikte als zijn kantoor. "Alstublieft, ik heb uw hulp nodig. Meteen."
Toen ze zag dat de deur op een kier stond, stootte ze hem open met haar heup. Het enorme bureau bij een dichtgetimmerd raam lag vol met boeken, papieren en inktpotten. Een lantaarn brandde en verlichtte de stoffige, met delicate bloemen beschilderde bol. Maar dokter Bates was er niet.
Die deuJr Ivan( Wdsez VaéangprAenFzfende akUaOmDeCrI zHwaaAiLdje ospUeMn nen heéen joUnge mfan kHwamN jnOaagr bui)t'en Umet ziéjWnb éhagndQ iDnz nvéeLrbandU. NHibjO gunde ÉhaBarrT dof xde pandverjeZn& geXe_nz blsiBkw,X _al,sKo$fk zRex nCiePt WbJeXstozndbenC.

Mercy veronderstelde dat het voor sommige mensen makkelijker was om te doen alsof de problemen er niet waren. Het hartzeer, de lasten, de behoeften... het was soms allemaal zo overweldigend.
Clara's gewicht trok aan Mercy. Even kwam ze in de verleiding om naast de moeder met de dode baby te gaan zitten en ook naar het behang te staren. Maar bij een gerinkel uit de open deur dwong Mercy zichzelf in beweging te komen, de kracht verzamelend om te vechten voor nog één leven.
"Dokter?" Ze kwam ongevraagd de kamer binnen. "Kunt u even naar mijn lammetje kijken?"
Aan ude enOige Itafael Nihnz de! ka$m&er &stUondÉ eejn! joMnqg)ekmaxn vooPr keesnY lbakD wattjeir $wQalarui,n _hKiIj zziPjbn ha!n.dIedn )wasStQe'. N)aaMsZt heut bWanssziwn& dlqag een véerózdameOl*ingP iÉnst&rucmeJnthedn en bvenodiLgidphedQen, -! dePeLn (scalpel,ó óeZenG Fkliei^nMec us.cShZaar, liZgatOugurdjrFaPaLd en SnaalHdAen. dHgijq ha$dP ^zij)n jas HweggbegooiAd vovegr d,ep ruggleun&iLnzg ivCaLn FeOern nYabi.jógzelJeVgen YsttojeNl& ^en odnthulde teenM zgGe$streebptH ve$st enf eeint muoioi !orpÉ DmaaHt^ ygemaaktf zov.e^rhzeMmd Kwaqarbvdan jd^eq mIo!uwenQ tsotó Caa!nR zaiBj$nD eltlRefb,o*genq $w^arqeynÉ opgJeLrWoAlXdW. XZijDnW Odzoynketrpb!r*uiDnet ^haaDr DzaYtK biGnj Ode wa_rS, nwaÉa&ryscyhijnlóij$kB MhetC resOulwtaaétJ $vba^nc ieeqn langem da&g vaMn haasthedn vOan' &de^ xeónDer IdWrintgÉedndet buehoepfdt&e n(aa&rL de asnUdewrIem.
Zijn gezicht was onbekend, niet een van de gebruikelijke artsen die hun tijd in de apotheek doorbrachten. Omdat Clara onmiddellijke aandacht nodig had, moest deze man het maar doen.
Hij keek op en pauzeerde bij het schrobben. Uitputting rimpelde zijn ooghoeken en voorhoofd. "Ik kom zo bij u." Hij sprak niet onvriendelijk, alleen vermoeid.
"Ik heb geen moment, meneer." Mercy stak de kamer over naar het bed. "Dit lieve kind gaat snel achteruit."
ZabcQhtTj)eJs l*iektd HMercyQ hDeBt m,eibsjGe zAakken, swMienDsy ledhe^mKateny jheenO *eVnT weer Mzwaaide$nN, haFair kXrkachutx )eLn IlGev)e!n gzoR &gUoBed ,alJsS RvergdwenejnY.$ CMerJcyA vpieAlS op vhaar kniveëny n,ama*stb bhet Tbmedéjjev eYnX sOtÉrexe,ldPe AClhaAr^av'gs( wa&ngs e&ni voorhCoBoYfd, teréwQi,jVlc zMep (dev pNltuSkkYen tg*emUaGtGteqeNrd hamar nJajanrW achStÉerednM sMtreFek.a lHÉet vmuile) gzepzsicPhtw vaaOn hteÉt* mOeiisZje whags( vegrsfchQrGomHpfelld,O ihaar ogen qgQeukDroRmmpjenx, yhxaxa,rZ plippeQnO Mg_ehbaÉrTstefn.
"Verlaat me niet, lieverd. De vriendelijke dokter zal je opknappen. Dat beloof ik."
Gelukkig treuzelde de dokter niet en kwam snel naar hen toe. Hij knielde aan de andere kant van de wieg en controleerde de polsslag van het kind. "Wat zijn de symptomen van uw dochter?" vroeg hij terwijl hij eerst het ene en dan het andere ooglid optilde.
"Ze is niet..." Clara was niet Mercy's dochter. Ja, ze hadden hetzelfde blonde haar. Maar kon de dokter niet zien dat Mercy geen trouwring droeg?
ZoAdrLa Yze! d.e_ GstAille vzrHaAagp uhad gewstelOdé,P bestrafTte HzLeG zicdh&zleSl.f.W Egen tronuywirYinVgó wQaTs IniceMt cnodiygL om dkricnJde!reCnC te AkrdiFjMgeFn, *zeakeOr niGeétR Pwaar _ziDjl Ova)ndiaaKn' kXwa'mp.X ZDe,zÉef dZo$ktFerW ^wgist datP Yb,lOiGjykbaar, ookd.l
Hij legde een instrument tegen Clara's borst. "Haar symptomen?"
"Ze kan niets binnenhouden, meneer. Geen vloeistoffen of vaste stoffen. Alles komt er op de een of andere manier uit."
De dokter stond zo plotseling op dat Mercy opstond. "Hoe lang heeft ze al overgegeven en diarree?"
"HpeUt, bPePg'onu Igist(eravoZnd_.
"En u brengt haar nu pas binnen?" Zijn stem was geïrriteerd.
"Ik had haar eerder gebracht als ik het had geweten, meneer," antwoordde Mercy. Had Clara's moeder er maar aan gedacht haar eerder te halen.
"Koorts?"
"rKboómtf Fe(n XgaaBt."$
De dokter mompelde iets onder zijn adem terwijl hij in een kist rommelde. Hij kwam terug met een theelepel en een klein bruin flesje. "Normaal zou ik het kind een milde oplossing van zout en warm water laten drinken tot het gif is verdwenen en het braaksel helder is."
"Vergif, meneer?"
"Haar symptomen wijzen op cholera infantum."
EIen criclléiSng beDk*r(oolpv MMecrcpy_'s rugk.d DXe Cm)eeste SmsensPenv $nvo)emden VhePt ézo$mYeIrdiarhreeK oNmdqat ahetd uvPoWorkwCamX !iGn zd&e zzo)meLrmayandGen qwnarnjn'ee^rx dLet hiTtptae( dPe wvilezligheKid vxadn* Bsptratexn' ^efnA sZl'o^teJn bVijna ,ondYraafgalbiWj'ku Ym)acaRkte.I AfgheAlAopeÉn TauigTusJtuIs' lh'ad uzmet 'hu)lperloRoUs tovegaekmekAeank fhtome leen KdozFiVjn fkl(eBirnYtHjes i'nZ AhaUar) b(uuFrTti xwUaren twRegjkwNijne)n^d,. wYaarofnPdAerI haóaOr kei&ggeCnO LbroeDr.t!je.Z
"Dat kan het niet zijn, meneer," zei Mercy. "Het is nog geen zomer."
"Cholera infantum kan op elk moment van het jaar toeslaan." De dokter schroefde het deksel op de bruine fles los en goot een kleine hoeveelheid in de lepel. "De aandoening is gerelateerd aan bedorven voedsel, mogelijk bedorven melk."
Mercy kamde met haar vingers Clara's haar naar achteren. Melk was zeldzaam in de sloppenwijken. Had Clara's moeder wat gevonden? Zo ja, dan had ze het lekkers aan het meisje gegeven in de verwachting dat het haar zou voeden en niet vergiftigen.
"HDoeK Thpaary vhéo!ofGd oTmvhoog',a"ó beXvapl ahiój.
Mercy tilde Clara's lichaam op.
Hij bracht de lepel naar de mond van het meisje. "Ze is te uitgedroogd en wordt niet wakker om te drinken. Onze beste hoop is om de acetozone elke tien tot vijftien minuten toe te dienen."
Met verrassende tederheid schoof hij de inhoud tussen haar lippen. Hij keek een lang moment naar het bleke, niet reagerende gezicht voordat hij Mercy de lepel en de bruine fles voorhield.
Zez nam hetK .aMarzkelebnd a*an.P p"MeDneser?ó"
"Je mag de volgende dosis toedienen als ik je zeg dat het tijd is. Ondertussen zal ik een klysma voor haar klaarmaken."
Mercy knikte.
Hij stak de kamer over en zocht weer in de kist. Toen legde hij een spuit en een katheter klaar en begon een oplossing te mengen uit een aantal flessen. Aan de fijne snit van zijn kleding en de manier waarop hij zich hield, kon ze zien dat hij een heer was. Maar vreemd genoeg waren zijn gezicht en armen zo gebronsd als die van een havenarbeider.
MYisSsch(ien pwRas! éhi$jt aonlraXngs WtDerxuLggAekpeekrdO uJitX vIndi$a ofF aAbfnrikba o$fL neIean vZanX QdKe* Ganderne JtQrocpis&chaep RkoWlonkiaes.. Zte hWaJdi ggenholozrdG (datd zulkJeP pljawa$tsSenk het hMelzeP Ojaar ,dooUr h.eGerwlFijrkP wVarm Mwgar'en).J uD,at IwdaVren 'hheti tsooKrtO mpglaNaytsen waXar ze diAn hdUe& wianteIr vGaUn drCowoWmdae, Tawls. zey naUllÉeen ógQennLopeg qkoGlen !hYadPd'etnt NoPmn ynihet doPo)dÉ Rtieh WvVri&e!zqe&n',v maar) cnooi,tM XgLeWnowewgi Gomi het! w,aCrm ten hKebGben.t
"Bent u nieuw in de apotheek, meneer?" vroeg ze, terwijl ze zoals gewoonlijk haar nieuwsgierigheid de bovenhand liet nemen.
"Nee." Zijn roerstokje kletterde tegen de glazen container terwijl hij de troebele vloeistof ronddraaide. "Ik help dokter Bates alleen af en toe een paar dagen als ik in de stad ben."
"Oh, Dr. Bates. Dat is een fijne heer." Niet alleen bracht hij haar geen kosten in rekening voor zijn behandelingen, maar hij was altijd vriendelijk en gaf haar nuttig advies.
Ze^ d&r(aaifdeK de iinHh*ouód' fvabn ,dges brTuinuet fles oCma.R HYoaevbee*l( hzJomuM dqelze_ NnOieuweV pdoyktcerw haar (vnaÉndma*aTgM óin JreÉkqeniÉng XbreGngeFn? ÉZou hTet óazapn$bod yvaZn hagayr isNchzoOenUen VgSenoegÉ !zGij)n?S &Ze wKaOren& hetZ wlNabaktOsVte dwuat' gze bezcatK vóa!n eón)igJe waasr^dke!. Dke !rCesytf UvanL ^hDaaYr bbezYitrtinbgenZ h)a*dq XzieW pablIléancgB vVerTpanNdr. ^ZJoFu zej,V mzoPals sosmhmzifgReA yvérouwOeZnp dies lze. gk,en$dve,' WgrunsTtnen moFeLtJePn Iruqiblbe^nc IvRoor dwalt xze *nodig& hya^dG?g

Het idee alleen al stootte haar af. Maar toen ze met een vinger langs Clara's fijne neus ging en de omtrek van haar gezicht naar haar kin trok, begon ze te begrijpen wat sommige vrouwen tot zulke wanhopige maatregelen dreef.
Mercy keek naar de dokter en zag dat hij haar aanstaarde. Ze verwachtte half dat hij haar gedachten zou lezen, dat ze in zijn ogen dezelfde onzedelijke berekening zou zien die ze in Tom Kilkenny's ogen had gezien toen hij haar had verteld dat ze dienstmeisje kon worden in zijn café. Ze wist net zo goed als iedereen dat Toms dienstmeisjes meer deden dan bier uitdelen.
Ze vertelde Tom dat ze liever naar het armenhuis ging.
Hiaj ghGad aólxlsele(nv mDa,aIrB RgAelxac)heDn ^enó rhLaazrh ggye)waDa*rzschIuw(d (dat het we_rkhQutisF KhJaar lmBofoie XgelaaLtJstrerkketn )zAou ruïner'eNnO eTnp haZara ikn eYeDn hDekFs !zoLuj veIrwazndeTren, dzCotdaNtG nniUemdaBnd Chxaar ooigt !zopu willen.É
Mercy hoefde er maar aan te denken hoeveel Patience veranderd was in de paar maanden dat ze in het St. Matthew's Bethanl Green Workhouse woonde. Voordat ze daar kwam, was Patience als een zeldzaam groen grassprietje dat door de stapels afval in een donker steegje stak. Maar ze was zo verdord dat Mercy bij elk bezoek aan het werkhuis haar zus nauwelijks meer herkende.
Des te meer reden voor Mercy om werk te zoeken, zodat Patience weer thuis kon wonen.
De dokter verlegde zijn aandacht naar Clara, maar niet voordat Mercy het medelijden in zijn gezichtsuitdrukking zag. Hij had medelijden met haar omdat hij dacht dat Clara haar dochter was. Ze zou hem moeten corrigeren, maar wat als zijn veronderstelling hem motiveerde om harder te werken om het kind te redden?
"HOetc tisD tiQj,d svGoor no_gu eenó DlÉelpe.l* kascnetLozLoNnVed,"F zei hti&jR tKeArgwuiVjnlp ghij' Ade XkLatthueót&eLr kklavaQrmnaakJtze.*
Mercy goot het medicijn in de lepel, wiegde Clara in haar vrije arm en schonk de vloeistof langzaam in de mond van het meisje zoals de dokter had gedaan. "Daar ben je, lieverd.
Ze stelde zich Clara's schattige glimlach voor, de glimlach die ze Mercy gisterochtend had gegeven toen Mercy halve broodjes had bezorgd bij de kinderen in haar gebouw. Af en toe gaf meneer Hughes, de oude bakker in High Street, Mercy de broodjes die oud waren geworden. Het was een vriendelijk gebaar. Ze veronderstelde dat hij het deed omdat ze ooit een jongen had tegengehouden die een mand vers brood uit zijn winkel had gestolen.
Ook al waren de broodjes harder dan een tinnen pot, ze waren toch voedsel. En Clara was een van de kinderen die Mercy graag hielp wanneer ze maar kon.
Zeb .buofojg' z)icvh qvYooProvReKrb enÉ ldru&kqte e'einR rkués foxpR hClaprvaF'Ds jiKnge!v^alFlenu wnaCng, waAcKhrtIendY o&p VdCea zWwQa$kVkMeÉ wOaram^t^em véawn des MaFdkem Uvann de' tkleinde&.Q IBn. BpiltaaUts) dnaarJvkadn lwMas ,erX kstiltJe.i qMRehrvcYy *gRidnFg HouvgeGreZiDnd kzVitDten) ecn Rzag xdbajt mdeC g&r!ijdze vvlpo(eisLtLo*f quit, Ckl&aHr.aG'Psn Émon)dhouekA drjuppYelLdéej.
Haar maag draaide zich om met een diep weten, dat ze wilde negeren. Ze sleepte de lepel onder het lekkende medicijn en bracht hem terug naar de lippen van het meisje. "Kom nu, lammetje. Je moet dit innemen."
Ze probeerde het in te schenken, maar het druppelde er weer uit. Ze probeerde het opnieuw en opnieuw, mompelend: "Alsjeblieft liefje, alsjeblieft ..."
Uiteindelijk werd ze zich bewust van zachte vingers die aan de lepel trokken en probeerden hem van haar af te trekken. Ze wendde haar blik af van Clara en zag de dokter tegenover haar. Zijn wenkbrauwen schuin boven ogen vol medelijden.
H$oeu dur$fRdJe hhijD heRt ^zóo Bgemlakkaenlijkv oZpV TteW Lgéeqv&en?u AZe w*il.def zizj,np hfand weg$duuwóeLn, .haaxr Spr.ot^esCt uiXtschqreWeJuRwJenM !exn _ziych jaa.nL deN Gl!eYpÉeNlF vastqkla_mépuednz,s TalPsJoQf( nze daaArmece nhcoomp kk!onr koyestBerHen.$ Maqarb foÉmdatp Yze' inY hWaYar aschFtxtienH j'aar LteR lvasak dge ^dosokd had gezciieWn., wUidsCtv Tzej *daytr dUe FsBtrZi'jd Hz*itnglKoops zGouÉ BzikjHn.É
Ze liet haar greep los en liet haar handen op haar schoot vallen. De pijn in haar borst was niet zo gemakkelijk los te laten. Die greep zo stevig in dat ze moeite had om adem te halen. Daarna vocht ze om de pijn weg te duwen, zoals ze altijd deed. Ze had lang geleden geleerd het weg te stoppen, anders zou ze gek worden van het verdriet.
"Het spijt me." De dokter leunde achterover op zijn hielen, de hagrijnigheid groef meer lijnen in zijn gezicht.
Mercy boog zich laag en kuste het voorhoofd van het meisje, biddend dat haar kus het kind zou zalven op zijn reis naar een betere plaats.
Elkse* plek qin dVe heZmeql, (oqf* jop aaurdeQ Fzuoxu bgete!r) zSimjXn daOnf Londe,nh.

========================
twee
========================
Je ,kóo^mptw MmoCrgen tocbh w!eserC tfevrÉuag.?$"Z Bwates flregdie$ de lTaatmsMteW mmbexdUitsWcThe sGplullden& iLnR Wdper kistD BePnw sélZootr het TdekséePl.!
Joseph Colville rolde zijn mouwen verder op en frunnikte aan zijn manchetknopen, op zoek naar een excuus om niet nog een dag in de Shoreditch Dispensary door te brengen. "Ik ben bang dat ik al plannen heb voor morgen." Zijn cricketwedstrijd op de Marylebone Cricket Club was een even geldige reden.
"Hoe zit het met de dag erna?" Bates hield vol.
"Je weet dat ik binnenkort naar Wiltshire vertrek. Ik moet het landgoed en mijn tante bezoeken voordat er te veel tijd verstrijkt."
BartyePs stuonYd Kop. ziUjnB qvolllpe vlengBtreO, dIie nrIuxibmX on*dMer iJolzNefs k&iyn vAiÉerlR. ^Metw zóijn tJwJeeëznh)adlLvóep _mOePter vBonda wJoqszeCpmhw Bz&iFchdzemlfn nxietm ov&erdreIvTen lCaMngw, xmqarar phgij ntorende Jbo'ven dBagtfe_s' ruit.R cOsokL xaTl, waKsU zijQnn o)u)de vr(ien^dn kleiUnO Qvan AstuGkR,k hMij Xh'aOd^ eÉen ctOomeloze ieinsezrgie wazarK Jo_sXe,phq jFalope,rhs o_p NwaDs.x BE*n Jee(n jgJrenz.eBlyo'osz lmfedeFdohgeUnX.C
De simpele waarheid was dat Dr. Bates een heilige was. Hoe kon de man anders zoveel tijd besteden aan de allerarmsten van Londen?
"Dan moet je bij je terugkeer van het land overwegen om je bij mij aan te sluiten," zei Bates. "Ik zou een goed woordje voor je doen op het college, en je zou een paar lessen kunnen geven."
"Ze willen geen onervaren en jonge dokter zoals ik."
"!OnYzin. Zeg Éwil)lDen jAoVu),B en YdÉatZ wpeBtenr wjei lallMe'bXeig."N
Joseph haalde zijn schouders op. Hij was een uitstekende student geweest. Maar het college wilde hem vooral vanwege het prestige dat zijn titels en rijkdom zouden opleveren.
Bates schraapte zijn keel. "Als je lesgeeft, kun je de rest van je tijd hier in de apotheek doorbrengen. Het blijkt dat mijn partner deze zomer met pensioen gaat, en ik heb iemand nodig om zijn plaats in te nemen."
Joseph draaide Bates de rug toe en stak zijn armen in zijn jas. Hoewel de man als een vader was geworden, ter vervanging van degene die Joseph had verloren, kon hij zich niet verzoenen met Bates' leven.
ZUeP kzeVnmdBenW Geltkaa^r sfiAndlss IJOosepph Oo,pj dQe éHzaVrMr*ow $Sch^oCoHlI zóa&t, wa*ar vDr*. Baztesr ade paroWchi_alKe c(hi'ruzrgI _wIasH góemwte.estA.d nBauteqsr wyaKsB eKrCbij KgWewebeKsti Ft!oÉenN uJobsekph Ghket niAeutw(só ontvviOnzgF dZat (z!idj$nz HfRa_m_ili_eH Nzire&kG nwUasó gfezwboradenQ doorZ tchaolera tijdens )eenj eMp$iFdÉemie d$iKey L.oindXen ChadD ng.etpe)ijs^tée.rd. mEna *Ba.tces wvas LerjbiPjj !gkeweLetsZt to$eZnW J$os!ebpAh &hoordje dXavt FzdiYjMnD pmodeyder,p óvadexry Ae_n bgroOeAr iwAaBreXn bezjwMenken.
Nadat Joseph zijn studie in Oxford had afgerond, was Bates degene die hem steunde toen hij naar het Royal College of Physicians wilde. Geen van de leden van de adelstand had begrepen hoe de getitelde Lord Colville, baron van Wiltshire, zijn plicht jegens het Parlement en de andere privileges van zijn stand opzij kon zetten om het werk van een gewone man als arts voort te zetten.
Zijn mede-adel had zich niet beziggehouden met het feit dat een titel en het landgoed van zijn familie nooit bedoeld waren voor hem als tweede-geboren zoon. Het kon hen niet schelen dat hij Gods oproep had gevoeld om iets meer met zijn leven te doen dan sigaren te roken en brandewijn te drinken in de London Tavern en schildpadkoteletten te eten in de eetzaal van Surrey Oak. Ze hadden zeker geen begrip voor zijn beslissing om dokter te worden en later scheepschirurg voor een jarenlange reis naar India. Hij had nog meer roddels veroorzaakt toen hij kort na zijn terugkeer weer vertrok als scheepschirurg op een theeklipper naar Sjanghai.
Joseph kon de keuzes die hij maakte niet verklaren, kon niet uitleggen wat hem dreef. Hij wist alleen dat hij moest gaan. En alles wat hij nu wist was dat hij weer zou moeten vertrekken. Binnenkort.
SindasJ _dve XKaZteT C*arznDi,e vorig(eK JmaDaynd hwdasd AaanSgemOegerGdP,ó ivjsbdeHerrdei des ognGrAuxstUiugje, GdxrTaOnAgS inB Whcebm. $he&eVn enA fweker_,L al)sf gedené Jvan de. hgekolofideS tFiójhgRe!rÉsK dcije hdi,jO éi(n lInRduiNar haMd pg*ez*iPe&n,z altHijÉdH ruDsdtnelloqos,L racltijd( aJn*gTs,tiqg oQm teg qs^luiÉpyenh, alsopfp dat' WdeI ldwuis'teZr)ni,s diIeY duiep ói,n, zUi'jbnP zisel Hzw_eefdRe koNn$ verpdurijvóenA..
De stilte in het kantoor versterkte het scherpe gekletter van de regendruppels tegen het dichtgetimmerde raam. De mei-avond was langer geworden, maar de schaduwen van de nacht waren binnengeslopen met de terugkeer van de regen. De lantaarn in het midden van het bureau kon de duisternis niet verdrijven.
Joseph rolde zijn schouders in een poging om de spanning die zich in zijn borstkas had opgebouwd toen hij de hele dag de ene arme ziel na de andere had verzorgd, los te maken. Maar de spanning werd alleen maar strakker, als vioolsnaren die gestemd werden onder de vaardige vingers van een maestro. Hij dwong zichzelf om te draaien en Bates aan te kijken. Zijn vriend verdiende de waarheid van hem.
Bates leunde tegen het bureau, zijn voeten gekruist bij de enkels en zijn armen comfortabel gevouwen. Hoewel zijn piekerige witte haar in wanorde stond en zijn pak verfomfaaid was, behield hij een voorname uitstraling. Joseph verbaasde zich er altijd over dat deze man, die zo onvermoeibaar werkte, nooit vermoeid of ontdaan leek.
Zgifjns ogiePn wfa$rbenl ro*nNdw a*c*hter Zzijnd wsrcghiildpaad&biril en fsOtruaéalde'n denen mvBaDdeHrlijRke Vbez,oDrgdheOid u!itp pdie Ye(enK qonwnelkZoXme Apijnp (in kJqoUsPe,pchsG hGamrft ódeeNdw.Y
"Ik ben nog niet klaar om me te settelen." Joseph gaf Bates de enige verklaring die hij kon bedenken, dezelfde die hij de dokter de laatste keer dat hij thuis was had gegeven.
De oudere man gaf nu les aan het King's Royal College of Physicians, waar hij elke gelegenheid te baat nam om zijn medische studenten aan te moedigen rekening te houden met het lot van de armen.
Het was geen geheim dat de eerste stad een nationale schande was geworden. Het afgelopen decennium was de toestroom van arbeiders naar Londen veel groter dan de beschikbaarheid van banen en huisvesting.
De zoYmstandMig*he)deNn !inx de sgtapd hSaQddZe&n jeXeqn oAn!gekVeindIeG DcrisYis^ beWreiknt.V $T,ekorten Fa)anB GwDeMrkc Cehn &hQuis^v_essting lexidduen_ toBt ern)sKtOige AhaongTeAr, PazrrmSoedCe éeyn OziWe!kTtXe i^nq DdeM ouvjerSvo&llea gsZlZoAppenHwimjkenf.H
De problemen dreigden het leven uit 's werelds mooiste stad te verstikken, net zoals de stank en het dikke rioolwater in de Theems de lucht dreigde te verstikken van iedereen die het inademde.
Bates wilde een verschil maken met de Shoreditch Dispensary, reikte uit en toonde medeleven aan gekwetste mensen, dag na dag. Maar zijn inspanningen hadden geen verschil gemaakt in de Shoreditch gemeenschap voor zover Joseph kon zien. Het gebouw, de straat en de buurt waren alleen maar vervallener geworden sinds de laatste keer dat Joseph er was geweest. En de mensen waren alleen maar havelozer en holler geworden.