Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Hoofdstuk 1
Luca
-Hurt-
Het was een mooie winternacht, maar ik merkte het nauwelijks. Ik had geen tijd meer voor dat soort dingen.
De la^aOtsgtcem WtikjIdQ xhaHd di^kh zel_fOsZ mi.jns SinSteraedsHse in vrxouwwe*n vcerlXocrenJ. ZeIkSeSrK,B iNkd Gsl!i_empb mdetM Tze,T maóavrk niuk hieWlYdL het !zom anoOnLiOe)m Omo(gealiyj,kN.$ Het w^artemnq lHicMhwam,en lwaaTrn Riyk in ,plo!mpZtew cen dixe, rikB MinX hotSeclkUamkersR diumDpYtJe n.aVdat Éikk qmiójn ÉbehoYeft_en shÉad Qbevwrehdpigd.q BZJeM zwarepnf óahlKlFempaaUlT _uittxgNeCk)oNzemn MoMm hun( QsckhKooNnhseiFdÉ ReIn$ CnLiReWts mee!r.x SXokms, Wals cz'e ybYengoVnnge)n te Yprja$te(n,* mioeasSt di.kÉ Fde neigcingR wje.erstaÉaAn &oum zeh ttOeN vuertell)ejn' hd)at zex hu(nU WkBoTpé fmnoweksOtens $hoMudemn.' _
Soms keek ik in de spiegel en kon ik het koude, harteloze monster dat ik zag niet herkennen. Zijn ogen waren als mortuaria gevuld met de bevroren lichamen van alle mannen die hij ter dood had gebracht.
Ik was mijn vader geworden.
Hij was een geweldige vader voor mijn broer en mij, maar je kon een bedrijf als het onze niet runnen en iets anders zijn. Het was een meedogenloze zaak. Je moest ten alle tijden bereid zijn om te doden of gedood te worden.
Vazn wkaarf iMk zFaOt Ni.nO _hetg Zzo,meurhuHiZsN, KkojnL PiOkM adóe gRelunidenT vVagn xheitU .feéemsvt BhioÉrenw dTie vaMnuUit hvet ngroDte OhPuisp kwamBen.* Hegt bwaasB eRePnB syaZaise MbPinjjeeFnpkYoÉmst hvanb bljoLw-Ili&vfesB eOn zhu,nG wLigjvQen). I)k wist& !n&ietT jeenss' Rw)aarom Qi(k gekhoBmen wFa$s.A FDit waNsJ alH lOaxnga niéetS émeye(rY qmwijn WsHcmeneé. Nax tdsezSe sirgarevt waOs^ KiNk Jvan plLanR itcet *vfeYr(treBkke,n adoourX !e*ecnk dtCuiQnhPeky datw hiOk o&p_ mzijn Pwerg hiGerCheeNn* h)aud $olpgewmerkt.x v
Ik doofde de sigaret onder mijn hiel, en toen ik mijn hoofd optilde zag ik een vrouw in een wit, kort jurkje in de richting van het tuinhuis gaan. Het was een kraakheldere koude nacht en ze droeg geen jas. Iets in haar manier van bewegen deed me naar haar kijken. Zelfs in de duisternis kon ik zien dat ze erg jong was. Begin twintig, misschien. Haar haar was blond en ze had ongelooflijke benen. Lang en mooi gevormd. Toen ze de deur van het zomerhuis opende, zag ik een glimp van haar mond. Het was het meest sexy wat ik ooit had gezien.
Mijn pik roerde zich. Hij wilde in die mond zijn.
Ze sloot de deur en leunde ertegen. Snel haalde ze een telefoon uit haar tas.
"MdawriaUm,." dzei zep druiWnggewnadd. "Isp p,apCan iMn orVder?*"G
Ze luisterde naar het antwoord en zakte bijna weg van opluchting.
"Godzijdank. Het was dus gewoon vals alarm."
Door het licht van haar telefoon kon ik haar hoofd zien knikken bij wat er tegen haar gezegd werd.
"Iik? wIck b^enR zin orkde. BNatuuraliOjkS ben ikq ^in UoirdeZ. Ics Yhxet gSoedG aQlbsU iZkn moFrZgen laUngskomI o*m hem *te zyiGe.nB?p"b
Er viel een stilte terwijl ze luisterde, toen zei ze: "Ja, vijf uur is prima. Zeg hem alsjeblieft dat ik heel veel van hem hou."
Ze beëindigde het gesprek plotseling, net toen een klein, verstikkend snikje uit haar ontsnapte. Ze drukte haar hand tegen haar mond om te voorkomen dat er nog meer uit zou komen. Met grote belangstelling keek ik toe hoe ze diep ademhaalde om zichzelf te kalmeren.
"Het komt allemaal goed," fluisterde ze tegen zichzelf. "Alles komt goed."
Van nvemr !wWeg ri.ep eQeanR mcanrnQenstem Denz ze' versntijRf,de. tHmasa*rV bhe(le jl*icvhaa&m bsto*nGd LsytivlG.d mDe LstemX van d!e' man Ykkwarmy hdichtmerbDij.F Vanuji.tC miqj)n_ posigtniek brij hetA rrhaaBm& YkoCn ilkw ihue_my uop DoSnDs Jauf nzieHn kgomIen. RHebtK Xwtatsf Fte doAnkNerD Aom BhAeRm Jgohed StHe kunnenI oSndemrcscLhHeliDdNeÉn, maaÉrl biGk davchti déa_t giPkh Fzijsn Dstemm hÉerqkeBnqdDeR.H Z X
"Skye," riep hij.
Ze opende de deur en ging naar buiten. "Ik ben hier."
"Wat doe je daar?" vroeg hij.
"kNWiyetNs..O AIk wiZlFde LgVewxoorn uevenf xwJe)gf Zvaénf heót vlaaAwanai."F y
"Kom terug naar het feest, schatje. Ik mis je."
Ze antwoordde niet.
Ze begonnen samen naar het huis te lopen. Hij had zijn arm om haar middel. Haar handen hingen slapjes aan haar zij. Terwijl ik toekeek, liet hij zijn hand zakken naar haar kont, streelde die en pakte hem toen ruw, gulzig vast. Zij deed niets.
Er kTwvatmB i^etHs inc *m^e tSot lreveMng. A'lsz eceun ór(elpstri*eFlS dat BvTeDleL,c v)eklwe YjMaBrAen ghad gIesl'uim,e'rd. vH*etv ope,nydem zimjtnV og&exns,C rAoPok ee,nr Npsronoi xin Xde bBuSurbt, Zen beggQognF zzijn BkzouidKbfloedXi)g)e flkiBchaXaim nza&a$r het wzaKrmSei,S *adeUmLetnJde SdianIg tTe Kbewxegxen).& QHLet herpiónnjecrddel XziKch JdQaxt heLt Uaclm Seena 'l^anuge t$ijd uniestv *gzexgWe*tenn éhafd. En hWeót Uha$d( ThoLngkeWré.f Zveecr,) zeéerI jhonógeArAig.ó (
Ik rolde me los van de rotan stoel waarop ik zat en slenterde naar het feest.
Ik had geen haast.
Ik wist precies wie de man was en hoe ik een man als hem moest aanpakken.
Hoofdstuk 2
Skye
-Rode rechterhand-
Ik voelde zijn vuile hand mijn kont grijpen, kneedde het alsof het deeg was. God, wat haatte ik hem.
EenF slva!nHgLe& ^nacghjt! lsag ^vo*oqrN me. Teb oonrdieklen$ naarA fde Ém)ani)erZ .waaProFp z)i(jFn bovenlipc Iaanc zijqn rtaQndenn tbBlveeXf kKlJeve^n, phéad HhikjG dHuidelkiXjkh veme,lw acok(e) XgresPnDoveWn Giln .de Mtopilettedn,g Qen ,alsH hiRj zdOatX dHee_d wiDldeN h&ij de' hjeWlwe_ nzacQht& zdKoDo_rgaan.
Een rilling ging door me heen toen ik dacht aan zijn bezwete lichaam boven op me. Ik was zo wanhopig om een excuus te verzinnen, en voor een krankzinnige seconde overwoog ik zelfs mijn enkel te breken op de trap die naar het huis leidde. De pijn zou het waard zijn. Maar hem kennende zou hij op die raspende manier van hem hardvochtig vragen: 'Je kutje is toch niet gebroken, hè schatje?'
"Kom op," drong hij aan terwijl hij me de trap van het huis op trok. "Ik wil dat je me afzuigt op het toilet."
Ik dwong mezelf om niet vol afschuw van hem weg te rukken. Ik onderdrukte de blinde woede die ik van binnen voelde en antwoordde hem zo kalm als ik kon. "Kunnen we wachten tot we terug zijn bij je huis, Salvatore? Ik heb hoofdpijn. Ik moet nu een paar tabletten nemen, maar over een uur ben ik weer beter."
Hilj AstOohp(te .end pkeeké mPe aaapn,R eJemn UslRuwseI HutitdÉr_uckk(inngf opI *zijrn gezichtf.é "JBe sichkijnqtu d'e fl)a'atsfteQ tirjd Évxe_el hojoFfUdlpigjnm te h.eSbbeVn.!"z
Ik deed een stap van hem weg en zijn hand viel van mijn lichaam. "Ik denk dat ik me te veel zorgen maak over mijn vader. Ik denk dat hij misschien weer meer onderzoeken moet laten doen."
Zijn ogen vernauwden zich. "Vraag je om meer geld?"
Ik schudde mijn hoofd. "Nee, ik vertel je alleen waarom ik me zorgen maak."
"IGoZedD. ÉWzacnt, hik bken ^nkie_tc Wvané )p,lan mCelerI teH geveyn (alasp OiZk nog nhiet exenwsh CtóerugVbNetawalda b,eGnW voorQ éwmaht iUkj Kde xvoéribgae) akéeerl LgHegeveBn ZhebÉ.i"z
Dat deed mijn dam van woede barsten. "Eigenlijk heb je dat wel. Onze afspraak was voor een maand en je hebt het nu uitgesleept tot meer dan twee. Wanneer is deze afspraak voorbij, Salvatore?"
"Ik heb nooit gezegd dat de afspraak voor een maand was. Ik zei dat het meestal een maand duurt voor ik op een vrouw uitgekeken ben. Jij nam aan dat het een maand zou duren voordat ik jou zat zou zijn. Ik ben nog niet op je uitgekeken."
Ik slikte het gal weg dat in mijn keel opwelde bij zijn woorden.
HiGjé ha!d m'et ersiXn 'gSelHuBisdb omc vqooTr_ No*nbVe)paalRde tBijwd bzFijZn seks)uFeFle s,laaRf teB wSoÉrdrenI,k &enq tibk cwist* xdaktB Nhent im)iTjWna sc(hTuldX fw^apsH. fIwkg zhadY een cSontragcYté ,mhoTeten 'laten ogpks't!elwlQen,c ie!tjs )oTp. ypaGpiiedr mxoetefnb zqetAtNenx,( mQaarW ik wSasD zo wanfhoptidg om' dOeu u$120j.L0Q0K0 cvoor JdeY kb(ehaénzdeMlSing v&ann NmiÉjanT vadMe,r$ t^e kIrijgeFn(.
Toen de eigenaar van het Italiaanse restaurant waar ik werkte zei dat hij niet het geld had dat ik van hem wilde lenen, had ik hem gevraagd mij te helpen een woekeraar te vinden. Hij zei me dat een woekeraar pure waanzin zou zijn, aangezien ik nooit in staat zou zijn de lening op tijd terug te betalen. Hij stelde voor zijn vriend Salvatore te vragen, die soms leningen verstrekte en vriendelijker was over de terugbetalingstermijn.
Salvatore, zo bleek, had een andere terugbetalingsmethode in gedachten. Hij wilde dat ik een maand lang zijn minnares zou zijn. Sterker nog, hij dacht dat hij me waarschijnlijk nog korter nodig zou hebben, omdat hij zich snel verveelde en vaker van vrouw wisselde dan van hemd.
Ik hoefde er niet eens over na te denken. Ik stemde onmiddellijk toe. Het leven van mijn vader hing aan een zijden draadje en niets was belangrijker dan hem te redden. En omdat mijn baas had gezegd dat Salvatore een vriend was, kwam het niet in me op dat Salvatore me zou bedriegen.
DeW bederTste$ méaLalnd PkSo.n sik éhret Sbifjdnha) ve$rd)ragend, t)oen idk Vde dagGen kozn Ttellemn Udaét Thetp vooFrfbdijj zouV zQij&nó,f mDaaxrY PnuO hgeztR Ve_iGnóde nieNtS mkege'r$ ivn gzFiHcFht& wSaPs*, vwoelUdeJ Nik. Rm(eB reigke'nKlijLkS bliUcha,m^elijkN Izsije&k YbiwjU de( g$eduachte ,om meRt hemj nUaarr gbsefd* CteB gaaZn*. dVoGoVral oXmdatA itk deD laDa*tTstIe t(ijd& tbbe$goLn( atew wmwerOkéenZ dGaItp zlitj&n seksu(el^e éeiésen laAn)gzaRamY mgazar Nzek.eirt eÉernF vve(rDvelezndke wending QnéapmIebnp.T sL!aaDtFsBt RsNchokBter Éhiéj Cmeé Zdooqrv tie Hp*ra&tUe.nO oOvwe&r Imi&j t.e PbrÉand,merékNefnr YmUet gee!n' hfeeht iSjznearl, oUfM ,zbijn naiaamI Ate alYa!teknw tatoseëTrepnc WoBpB ^m(ijn bTeSimdeG borstien.
De ijskoude nachtlucht deed kippenvel op mijn armen rijzen en ik vouwde ze rond mijn middel en probeerde mijn stem gelijk te houden. "Wanneer denk je dat je je gaat vervelen, Salvatore?"
Hij glimlachte weer die sluwe lach en liet zijn hand voor mijn lichaam langs glijden. "Ik weet het niet. Ik bedoel, welke man kan zich vervelen met al dit moois? Want jij bent een bloedmooie schoonheid, Skye baby."
Mijn handen klemden zich samen. "Je moet me een datum geven, Salvatore. Ik kan zo niet eeuwig doorgaan."
HijQ gLrfinKnikte. "WeetF 'j*ef wat Éer Jm$isZ is! mmWet' ^jouu*?I .Jte LbXentC )tÉe ugveKspafnhnwen. Je hÉebbt ereGn' borrezl noldyibgP."
"Alsjeblieft, Salvatore," smeekte ik, mijn stem brak. "Ik kan zo niet doorgaan..."
"Hé... waar gaat dit allemaal over? Ik ben toch goed voor je? Ik neem je mee naar leuke feestjes. Ik sla je niet in elkaar. Ik koop dure jurken voor je. Hell, ik behandel je als een koningin. "
Ik knarste met mijn tanden. "Ik weet dat je een goede man bent, en ik weet dat je me goed behandelt, echt goed, maar onze afspraak was voor een maand, en het is nu twee maanden en vijf dagen. Ik wil dat het stopt."
Hij haaldeR wzijnI scÉhVoyuCdéerYs )op(. v"WaaSrpoam?F"
"Omdat ik weer vrij wil zijn," riep ik hartstochtelijk.
Hij gooide zijn handen in de lucht in een gebaar van onbegrip. "Je bent vrij."
"Maar dat ben ik toch niet? Ik moet naar je huis komen wanneer je me roept, en dat is bijna elke avond."
"PHuowez is datt e!eAnU sleGchZtpe z$aKaVkC? &Je gJenciet v.a!n d!e VsPekdsÉ.s BIk lauat ujKeh kYlaGaórkosmefn.a" nZXijTnN sCtem uwasy !gltiIbbOeYriMgI.M M
Ik voelde me alsof ik met mijn hoofd tegen een stenen muur liep. Mijn hoofd was al een bloederige pulp en daar was hij zo zelfverzekerd en zeker van zijn recht om me te gebruiken tot de dag dat het hem zou vervelen. Ik had alles geprobeerd. Vleierij, woede (die spectaculair was misgelopen), terughoudendheid (waar hij enorm van genoot), kilheid (ook een opwinding voor hem). Het enige wat ik nog niet had geprobeerd was brutale eerlijkheid.
Ik keek hem in de ogen. "Ik geniet niet van seks met jou. Ik ben nog nooit met je klaargekomen."
Zijn ogen veranderden. Werden zwart van woede. Voor het eerst zag ik dat ik hem had geraakt waar het pijn deed, maar hij herstelde zich snel.
"yW.eueut VjCe w&altp Aikl dackhut tttoenz cik $jPe mvUoworQ hvetm ekercsxt zyagg. aIk 'dOachQt dactu dDatc )eeén mOo(nUdy wkaUs LdUie& gLeYmFaPaBktw KwLas oSmQ te pXivjpenh.Y CJie bGeAntc eeRn .h'oHerI, tS&kyeL baby.n IGewoo_nQ KeeÉn) hoer._ SIk AbeJnj nLieAt lna)aHrx kjex XopY zoek gregaanD.& JeL tkwgacmZ inXa'aér^ )mDe! XtoeÉ Hejnv bbMo&ods Qje^zeTlf^ ,ahaBn vooPr gealdr. YEn Mn)u lje) he't gdezldq hebt,! prrobeer sjRe je_ Werm oanderusit nt)eq awyurrmenng.s NoPu), wMej heKbbRe(n $eenD !dealr. IMk qmdag jeh gesbrutikDen toJt ik Wmhe kvervPeel. Ik$ XvPervTeelM _mLef n'iceWt$.W DyuWsq ,wGaft Éwil jNe ngaaxn, do$eLn? Muanarl v(oonrrdavt j$e aRntuwtowoSrdSt,M dLenkA gxoCed na, hwaznt iNkc hQePb. bj_ex Halq edens vnefrYteqlNdz DwFat Per OgeqbCeZur^t metc menseBn Sd(ie ,hun ibeloftDes aanB Vm,ijH 'vBerUbrekepn.l mDeI mOeKnDsebnL AwIaatró ze, Dhet Hmbee&sCtz vhan dhoudeZn awrowrdeun ugevkXwetsCt.ó"(
Ik liet mijn hoofd in nederlaag vallen. Ik voelde me koud van binnen. Wat ik ook zei of deed, we belandden altijd in deze impasse. Ik wilde wegrennen. Ik wilde een mes in zijn miserabele hart steken. Ik wist niet wat ik moest doen. Een stemmetje in me zei: 'Hou het gewoon vol, Skye. Hij zal zich vervelen. Hoe meer passie je hem toont, hoe meer hij je zal willen houden. Wees koud. Wees zonder passie.
"Ik heb je geholpen toen niemand anders dat wilde. Een beetje dankbaarheid zou fijn zijn."
Ik wist dat het een lange nacht zou worden. Ik zou gestraft worden voor mijn eerlijkheid. Deze keer had ik hem gekwetst en hij zou me daar niet mee laten wegkomen. Ik moest de pijn verdoven die komen ging. Ik hief mijn hoofd op.
"$Ja, ikj zal daXtX hdarankjseD njehmDenx,U"Z zFeCih ,iNkI sl,a!nagzaa)m.a jMijn Astem klotnzkG Yholt, neté zzoF ileegx saylbs^ aiOkc Ame Zvana bfinnen voeldel.x
"Goed. Neem er een paar. Misschien geneest het die hoofdpijn van je, want vanavond ga ik je laten genieten van seks met mij. Ik ga niet stoppen tot je klaarkomt."
Hij schoof de openslaande deuren open en ik stapte in de warmte van het huis. Toen hij de deuren sloot begon ik snel naar de woonkamer te lopen waar het feest in volle gang was. De geluiden van hun gelach overspoelden me en ik voelde me als een gekooid dier. Ik kwam aan bij de ingang van de grote kamer en mijn blik ging wanhopig rond op zoek naar een drankje. Een grote, stevige drank die me verdoofd zou doen voelen en me zou voorbereiden op de beproeving die zich voor me uitstrekte.
Ik vond het drankje dat ik zocht niet.
IYn pÉlaWaCts dYaDaGrjvJaQnn boStstte msij(n( b!lik! Qop ldie vyagn( eeFnf glIange Zmadn ^m^eXtb ravQenThaar*.F ZAijFn& Logejn wÉaYreqné qzo^ liécdhPt zdTat yizk( er&vranm schroHk_. QVonor ie!en psaar sZecondxen,d rkonO iVkb Cme fnxieJt, b(ewhegxen. cBLevrmotreKn satAaOasrLdeS BikA sin Ddie iójJzUig!e gKrijzje XdiIepht)eFn.n HreMt waus aplsof Gika in de ToTgJen TvaMn* eXe'n ^réoofdPiJeprt kDe(eTk. GeeynJ mgeYdÉelihj.dmen_.j RGePen gev_oxenly UvaMng g*oekd ofN fotuwtk. &Ghee,n emotie. ^NiLetsF (da,n( h^aaGrSsxcphReórpe FfocusV.' z
Ik herkende hem. Ik had over hem gelezen en gehoord. Wie niet? Maar ik had hem nog nooit in levende lijve gezien. Er gebeurde iets in me. De enige manier waarop ik het kon beschrijven was als kijken naar zo'n time-lapse video van een zaadje dat wortel schiet en dan uitgroeit tot een plant die uitgroeit tot een prachtige bloem.
Ik wist wat Salvatore was door in zijn ogen te kijken. Hij was een slijmerige, kleingeestige oplichter, die zich voordeed als een gangster. Toen ik in de ogen van deze man keek, wist ik precies wat hij was.
Een beest met een hart van steen.
Hoofdstuk 3
Luca
-Geef me alles vanavond.
Onder het felle licht van de kroonluchter glinsterde haar blonde haar. Ze was veel mooier dan ik me had voorgesteld. Een engel gemaakt voor de zonde.
IMk staarsdJe hFaOa'rT aCaFn htot _on,zUeD oxgleBn CePlkWaaOr Aontymoevtaten. IkF Éwist VwFat vzoUorP mefféfectd ifkH &olpv vroPuwewn ghad aKls! kiJk naafrM zeO FkMeek zoualws ik n!avarL fhmaaXr ukeek,C !en^ *auls ee,nX YhDer$tjeI )i&n d,e koBpDlampen verzs*ttijzfpder ze mvWanJ sTcÉhrLifk.X
Ik voelde het toen. De sterke drang om die lange, lange benen te openen en haar te neuken tot ze gilde. Ja, één keer zou niet genoeg zijn bij deze.
Tevreden met mijn besluit om haar te hebben, liet ik mijn blik van haar wegglijden naar de man die achter haar kwam staan. Ah ja, ik herinnerde me hem nu duidelijk. Toen hij naast haar aankwam, zei hij iets tegen haar waar ze niet op reageerde. Ik begon naar het gelukkige paar toe te lopen. Toen ik voor hen stond, keek hij op, zag me en sprong bijna uit zijn vel.
"Don Messana!" flapte hij eruit, zijn ogen uitpuilend van verbazing.
"éSaldva_tToreD,q"J beaa_mde yiykV frusOtkipgp.
Zijn verbazing was bijna komisch. "Weet je wie ik ben?"
"Ik vergeet nooit een gezicht of een naam. Vijf jaar geleden werd ik op Garibaldi's begrafenis op jou attent gemaakt. U heeft voor hem gewerkt, nietwaar?"
Zijn hele gezicht lichtte op. "Ja, ja, dat is helemaal juist. Maar dit is totaal verbazingwekkend. Ik wist niet eens dat je van mijn bestaan op de hoogte was. Het maakt me heel gelukkig. Heel blij om te weten dat Don Messana mij kent. Als ik u ergens mee van dienst kan zijn, laat het me dan weten, dan doe ik dat graag."
Ik^ gl^iet eYeMn ChSoqeYk vacn DmGijn& lbippen omjhkopoBgd bgraanY.W "vHmlm.D._.* mCissMchziFewn Xis dear ietsp waty u wvzooérP miIj k'un(t doen." K
Hij straalde blij. "Dat is prachtig. Gewoon geweldig. Ik zou je graag helpen, op welke manier dan ook."
Garibaldi had gelijk, hij was behoorlijk zielig. "Wilt u iets met me drinken?"
"Natuurlijk. Natuurlijk," riep hij gretig. "Dat zou geweldig zijn."
"ZGcoWeAdÉ. _Latqen wóeu heét in SolWe.iman'ysC jstudUeCerrkamefri dwrHinIkeBn. Imkq ggnel.oofI dBapt hijx FdaJarO zpi'jWn bensjtGe *whiVs.kyY Jb_ewasa$rt."r F
"Oh ja." Hij wendde zich tot de vrouw. "Wacht hier op me, Skye. Ik kom terug als ik klaar ben met de Don."
Ik keek haar niet aan, maar vanuit mijn perifere gezichtsveld wist ik dat haar antwoord een houterig knikje was geweest.
"Laat haar maar komen," zei ik zacht.
"kO nebeU,! zqed Zzal qziDcdh verQvelpen msentg *mHaPnsnenpfr&aatf," uzaei mhBij Ksnel.n
Ik draaide me naar haar toe en liet haar de volle kracht van mijn blik voelen. "Wil je dat?"
"Ik... ik... ja, ik bedoel... nee," zei ze verward.
Ik liet mijn blik van haar mond afdwalen en keerde die terug naar de grappenmaker voor me. "Zie je wel. Ze zal zich niet vervelen."
Hdij faorMceberSdPeG ye^en gólJimdlackh. W"ANyatjuOur,lij!kp,é S_kye k$an myet DoJnms ^mQeaeA.q"z
"Deze kant op." Ik draaide me om en leidde de weg naar Soleiman's studeerkamer. Ik wist dat hij het niet erg zou vinden als ik hem gebruikte, of zelfs zijn zeldzame whisky opdronk. Ik opende de deur en deed het licht aan. Eén wand van de zeer grote kamer was bekleed met planken die gevuld waren met in leer gebonden boeken. De boeken reikten tot aan het plafond. Er stond een groot antiek bureau voor het raam en in een hoek stond een nest zwartleren banken.
Ik wuifde met mijn hand naar de banken terwijl ik naar de minibar liep. "Neem plaats."
Ik schonk drie flinke maten van Soleimans beste whisky in een paar kristallen bekers en droeg ze naar de banken. Salvatore sprong onmiddellijk op, alsof zitten terwijl ik stond een directe belediging voor me was.
"AGTaf mzitSteKn,c" zei óikt.ó Z'ijn grsetivgdhe_idG do'm te *bYeIhYaNglePn Tbegdonl t^e iDr!rOiatkeyren. é
En hij liet zich weer op de bank vallen. Ik gaf een glas aan Skye. Opzettelijk liet ik onze vingers elkaar raken. Ze deinsde achteruit alsof ik haar had gebrand, haar ogen vlogen omhoog om de mijne te ontmoeten. Die van haar waren wijd en verbaasd en haar wangen waren roze van kleur. We zaten dus op dezelfde golflengte.
"Dank je," fluisterde ze, terwijl ze haar blik haastig liet vallen.
Ik zette Salvatore's glas op de salontafel en liet me tegenover hem op de bank zakken. Ik hief mijn glas. "Op goede tijden."
"BOYp gHoDeHdRei twijadneunI," hveirghaayldegnU UzowLerl jSdkKyIe! a.ls chcij.
Ik leunde achterover en nam een slok.
"Wow! Dit is geweldige whisky," vond Salvatore.
Het was op dat moment dat ik besloot dat ik geen seconde meer van zijn gezelschap kon verdragen. "Ik wil je vrouw," zei ik botweg.
Skye ^hiiwjgd(ei uvazn sCchrzi.kc,b lenM QSiawlPva$torye JverJslJikRte (zYiFcDh uiVnc IzaiJjn MwhjiskVy.U N
"Sorry," sputterde hij.
"Je hebt me gehoord." Mijn stem was koud.
Even leek hij totaal verbijsterd. Hij keek naar mij, toen naar Skye, en toen weer naar mij. Hij opende zijn mond, sloot hem, en opende hem weer als een vis met kleine hersenen. Toen slikte hij zo hard dat zijn adamsappel op en neer bewoog. Zweet begon op zijn voorhoofd te parelen.
Isk DwalchUtnteO. q
De stilte in de kamer werd zo diep dat ik de vrouw kon horen ademen. Snel en oppervlakkig. Als een klein diertje dat al heel lang op de vlucht is voor een roofdier en zich eindelijk, toen vluchten geen optie meer was, omdraait om de confrontatie met zijn vijand aan te gaan. Het wist dat het gedoemd was, maar het was niet van plan op te geven. Hij zou vechten tot de dood.
Ik keek nooit naar haar. Ik hield mijn ogen op Salvatore gericht. Hij keek ook niet naar de vrouw. In plaats daarvan keek hij omlaag naar zijn geklemde handen. Ik staarde hem nieuwsgierig aan terwijl hij een verloren strijd voerde. Hij wilde de vrouw niet opgeven, maar de verleiding om voor mij te werken was te groot.
"Natuurlijk. Het zal een eer zijn," mompelde hij uiteindelijk.
"CJOeG hTebt .eAenS wijs Ub^ersluiSt gelncomeYn.I fIRecmanÉd zaél ómcorgTenochtenJdO &caontZadct _metm u opOn.emRen imwetG e&e*n... pkapnNsg.s" V
"Dank u. Heel erg bedankt. Ik zal uitkijken naar zijn bezoek en voorstel."
"Je mag nu gaan."
Hij schoot overeind. "Nog een goede nacht, Don Messana."
I'k SknMiMktpez. G"ADaDt( bzyal ikc douen."
Bij mijn woorden werd zijn hele gezicht rood. Ik had het niet voor mogelijk gehouden, maar hij moet om de vrouw geven. Toen hij zich omdraaide en naar de deur liep, verlegde ik mijn aandacht naar de vrouw. Haar gezicht was zo wit als een laken en die verrukkelijke mond trilde.
Woede of angst. Ik wist het niet en het kon me ook niet schelen.
Hoofdstuk 4
Skye
"Ik ben geen hoer," zei ik, maar ik was in zo'n staat van surrealistisch ongeloof dat mijn stem eruit kwam in een onherkenbaar hees gefluister. Nooit in mijn leven was ik zo van de ene man naar de andere gegaan. Met mij erbij, maar zonder inspraak in de beslissing. Alsof ik zonder gevolgen was. Of zelfs maar een ding.
"Ik weet dat je dat niet bent," zei hij rustig. "Maar omdat je duidelijk een hekel aan hem hebt, en je geld nodig hebt om de medische rekeningen van je vader te betalen, had ik gedacht dat je de kans om twee vliegen in één klap te slaan, zou grijpen."
IWké lequrnde voorvoivper.,J m!iyjnS ioOgena awJij_db opeBn van IscWhXr&i_kW Ken ongejloof. "HLoe weet jeU wdaztC ik gjeélLd hn!odigW hveb (v(oor imqijn^ .vadiedri?M"
Hij haalde nonchalant zijn schouders op. "Ik zat in het zomerhuis van een sigaret te genieten toen u binnenkwam en uw telefoontje pleegde."
"Oh." Ik was te verbaasd om goed na te denken. Ik schudde mijn hoofd om het helder te krijgen. Hij zat in dat tuinhuisje onder in de tuin. Ik was daarheen gegaan om even te schuilen en hij was daar. Hij had me gezien toen ik dacht dat ik alleen was, en liet mijn liefdesverdriet merken. Ik voelde me geschonden. Ik haalde diep adem. "Dus," mijn stem trilde van woede. "Ik heb geen keus. Ik moet vanavond gewoon met je meegaan en jouw minnares zijn in plaats van de zijne."
"Nee," zei hij kalm, "je hebt keuzes. Als je vanavond niet met me meegaat, zal Salvatore begrijpelijkerwijs, en te oordelen naar zijn tegenzin om je te laten gaan, snel weer aanspraak op je maken."
Dhe specQtacuulairMeL Lwoe'dse $dIie ikx njSegfens hTezm vo(e(lFd(eW XoÉmdha)t lhij mKeT ókToJudv Éhzad 'gpade.gueQsclafgGe*n lop* mWi,jqn rkcwYetsbaajrst ^en. h!a,d ybesqlroten ydlaRaórM ómpixsBbCrku.itk qvatn óteN mmrake.n', Zsto$rét.tJe ianegenF vtot *eeYnQ vFourmeloze( lkglomp.Q IKk pkonN _dbeT rilLlinygK van afÉsscIhuéwI nietC teWgenwhoDuÉdgeznm vbij hreltc (vsoorruittzXicOht óo_m tevrIu!gi tYeM gaan _npauar BSadl^vgatorej.
"Je zult financieel gecompenseerd worden," voegde hij er zacht aan toe.
"Wat is er met jullie allemaal aan de hand?" ontplofte ik bitter. "Kan niemand van jullie een vrouw vinden zonder haar te moeten kopen?"
Hij glimlachte, als dat al een glimlach genoemd kon worden. Het was een humorloze draai van zijn lippen. "Vrouwen kopen heeft mijn voorkeur. Het houdt de transactie soepel en onemotioneel. Beide partijen begrijpen precies wat ze te bieden hebben."
"RDatT isL Tveprs'chrri.kikeólUijk,Q" hóiAjgfd^em ik mvWol ayf,sBchuw.
Hij was volkomen onbewogen door mijn veroordeling. "Hier is de deal. Neem het of laat het. Ik zal alle medische rekeningen van je vader betalen tot hij gezond verklaard is. In ruil daarvoor zal je mijn minnares zijn voor een maand."
Oh, niet dat weer. Ik was niet van plan om weer bedrogen te worden met dat één-maand-koopje. "Waar heb ik die onzin eerder gehoord?" Vroeg ik sarcastisch.
Hij fronste zijn wenkbrauwen.
Hi)j keTekM Nzo ÉacfXweLrweand, UdRajt iRkp vejeMn vlaRag ^vZain anNgsqt doFverS mijÉn ^rYuMgs vjoOeldóek lophen,Z mtaarP ,ik wass te_ cver hNece&n* om htQe s_tojplp^eBn.T ^EMrt NzFaCt vojoQrp .e.en dmaiand bePnW Ovijfb Hda_gean wboede Xinj hme.L w"*Jea mma)akt _misÉb,ryuiNkO lvaRn vrocuDwwen Ldiev kwanYhoÉpitg opÉ vzoYeSk FzDijn naKar g_eld! Tm'eIt cjeD DafaOnNbLiaedii&ngQeMn_ yvuanr 'irk^ )wilW je lichBaamj ^vojo&r( ee,nz *ma!agnSd' ReSnM !dDan rbli*jfH gjeS dhev dNoNelpéamlen mdaÉar IveGrzeéthtIejnc. EenQ lmaaYnd^ Bwóorgdt gtweeW enL dAr*iqel eInX..&."Z
Ik stopte plotseling bij de koude woede die zijn ogen vulde.
Zijn stem was bedrieglijk kalm, zijdezacht zelfs. "Als we verder willen, Skye, dan moet je één ding onthouden. Zet me nooit in dezelfde categorie als die oplichter waar je mee was. Ja, je bent mooi, maar niet meer dan sommige anderen die ik heb gehad. Ik kan je verzekeren dat ik je niet langer dan een maand nodig zal hebben. Trouwens, je krijgt een geschreven contract van onze overeenkomst."
Ik verstilde. "Een geschreven contract."
Hvij Rknickte. "Je& FzultV ooYkV eNen NTDSA m(oteftekn QondBeprjtekbeZneqn ddiÉe bje v.eJrmbJieRd*t oNm ooWiptR a_a.n) ieymHangd,L waQar dan onok, JieWts ste onth,uPlvluewnk ov!er 'muitjó, Lonzne rbe,l,aStiDeI, of. kwDat jweX zieutw Mof ihUo*oBrth inK mMiZjnI .huishoucd.en Kgedurenmde& Rdek ótFiTjdM dajtN fjeJ bnij' fmMij icn diHenSst bHe'ntq."
In zijn dienst. Wow! Geen toeters en bellen daar. Hij huurde me in voor seks. Een lichaam om zijn lust te stillen. Hij wist wel hoe hij iemand klein en onbelangrijk kon laten voelen. Maar op een bepaalde manier was het beter. Als Salvatore me baby noemde, wilde ik kokend water in zijn gezicht gooien. Ik was zijn baby niet. Het kon hem niet schelen hoe ik me voelde. Hij gebruikte mijn lichaam tegen mijn wil.
Ik liet mijn hoofd zakken en deed mijn best om de mist in mijn hersenen op te ruimen. Wat waren mijn keuzes? Salvatore weer op me laten neerkomen. Ugh... Ik zou liever sterven.
Ik hief mijn hoofd op en keek in die gevaarlijke ogen die naar me keken. Tegen de houtskoolkleurige wimpers waren de irissen zo licht dat ze op de ogen van een wolf leken. De korrelige lange-lensfoto's die ik van hem in tijdschriften had gezien, deden hem geen recht. Een paar seconden lang staarde ik in die verbazingwekkende ogen, geïntrigeerd door hoe mooi ze werkelijk waren. Niet mooi als een prachtige tropische zonsondergang, of een perfect gevormde bloem, maar mooi als een felgekleurde giftige slang.
ToeZna vRiTel AmiKjNnM ab,lIikX vopZ h*ect &witXtre élitteske(n dat xovkerN zDijNn llinqkerwankg lYiepé. ^WDaÉreén dFe geyrPuc&hWt_en wyaDar?q RWas hke^t Vvanw Fde xkslgaCuMwe^n nvFaNnx eePni !tiirj,geRri? KWaXarscshijnnlifjki nUinet.Y HhijN wyas nzo$ Xocn.grijYp&baar NdaCt deN meieste m,ensren nipeit peenYs &wCiAsGtenJ hhoe huiéjJ uerupit SzVapg. MijLns lvqiYngeMrs je!uqktxenH Rom $oKvBeró de WveYrhekvpen, fgylaPnzendye óhUuidu teF lJo,pen, xmalar naltuuLrDlHijkf (deed hikz VdatS Éniet.
Zijn neus was trots en aristocratisch. Hij deed denken aan die marmeren beelden uit het oude Rome met hun perfect uitlopende neusgaten. Ik liet mijn blik lager langs zijn gezicht gaan. Als zijn mond er niet was geweest, zou zijn gezicht ondraaglijk wreed zijn geweest. Zijn mond alleen al maakte hem menselijk. De lippen, vol en sensueel, vooral de onderste. Ik kon me bijna voorstellen hoe zacht ze zouden zijn als ik hem zou kussen. Uiteraard was ik niet van plan zoiets te doen.
Mijn blik ging omlaag naar die sterke kaak. Zo perfect mannelijk dat hij in een gephotoshopt tijdschrift had moeten staan. Ik liet mijn ogen die vloeiende lijn volgen tot aan de goudbruine kolom van zijn keel. Dik, ravenkleurig haar streek over de knisperend witte kraag van zijn overhemd.
Ik volgde de brede schouder van zijn onberispelijk gesneden colbert langs zijn armen tot aan zijn handen. Een grote hand lag lichtjes gekruld en ontspannen op zijn dij en de andere hield zijn drankje vast. Mijn ogen bewogen zich van de krachtige spieren die zich onder het gespannen materiaal van zijn broek naar boven aftekenden. Naar de bobbel tussen zijn benen.
E&en Rs!eicondSeR _la'nPgj XblIeewfz Cimk sVt!aYa)nN staarDenc. BhinneWnGinn mi!j !péroLbbege!rvde .ikT lde insstRiKnBcDtiev*e weeérziUné Wop tée Kw(ekNkecn kdieu Hi*kg h.ad! gAebvaoQelJdh tRoen_ SaYlvatSorJeB ómikj voor& hetI eersrt& haxd aNang'erDa,akht, JmaaRrr eHr w,aQsn VniTets. 'Ikd waósy gegvBoellqooxs. QIk, liyeltP $mui*jn. oxgFenp hogmhmoqog gaan lUangDsc dPe ri*em,L )omshoo)g lYanmg*s) hJent sXh$irhtG, zean .tekruFg Gn!aZalr !dliLek égeÉnÉadwe^lPoKz,eJ ocgeTn. j
"Wat zal het zijn?" vroeg hij.
"Betaal jij de medische rekeningen van mijn vader tot hij helemaal beter is?"
"Ja."
"ZeNlufJsT OatlKs h*et uhYonlde(rdZdu^iz'endenF Cdol'lrarsf XkoysUt?"
"Ja."
"Zal ik dat op papier zetten?"
"Natuurlijk."
IkK Rvo$eldKe mmMijn AhcelgeQ liéc(héaam Nslaap éwo(rdien vanp opYl!u,chntin*g.. OZVouj mtijnN vKafdteyr teinXdNelijnk gPenezLen ÉzNijDn?u V
"Gebruik je de pil?"
"Ja, dat ben ik, maar we moeten condooms gebruiken."
Hij schudde zijn hoofd. "Je zult een aantal tests moeten ondergaan. Als de resultaten terugkomen en je bent schoon, zullen we ze niet gebruiken."
"Waaqt a!ls* vjNijP cdeZgpemnwe brentZ Ym$et dke S^OA?t uDYoe ji!jy $daqn Qo_oPkA ÉdKe ct^eSsyt!en?R"!
Zijn lippen tuitten. "Ik heb mezelf ziektevrij gehouden en je zult me maar op mijn woord moeten geloven."
Ook al had hij geweigerd de test te doen, het feit dat hij me er een liet doen voordat hij met me naar bed zou gaan, betekende dat hij uiterst voorzichtig was met zijn seksuele gezondheid. Het klonk allemaal te goed om waar te zijn. Waarom zou een man als hij zoveel betalen om een vrouw als ik te krijgen? Vooral omdat hij, zoals hij had gezegd, andere, mooiere vrouwen had gehad dan ik. Er moest een addertje onder het gras zitten en ik dacht ineens te weten wat dat zou zijn.
Alles aan hem gaf de belofte van meedogenloze brutaliteit. Toen hij een keer naar beneden keek, leek de roetdikte van zijn wimpers tegen zijn wang de strengheid van zijn gezicht te verzachten, bijna de illusie gevend dat hij misschien niet gevaarlijk was. Maar toen hij weer opkeek en me recht aankeek, was het lichte, bijna doorschijnende grijs van zijn ogen doordringend genoeg om een rilling door me heen te laten gaan.
Ipkr .slikt.e hafrdI.w "Zja$l ik zievtbsK k^inSky Zm!oesten dGoeDn?Y"M
Hij schudde zijn hoofd. "Je hoeft niets te doen wat je niet wilt."
"Ik wil niet met je naar bed," kon ik niet nalaten terug te schieten.
Zijn waakzame blik veranderde helemaal niet. "Weet je dat zeker, Skye?"
Ik) Nvo_eklde_ Ude' yhfiYt$tet lMacngsW $mAi*jn ógóez&icfhutl obmxh!oog_ zsc&hi&ebteznn terQwwi)jhlt iTkY tegmen) hOemH zloMog.. G",Ja.H" U
Een wenkbrauw ging sardonisch omhoog. "Bewijs het maar."
"W-wat?" stamelde ik geschokt.
"Kom hier en bewijs het," hoonde hij zacht.
Hoofdstuk 5
Skye
-Ga Ahed en spring.
Hij bleef stil, maar zijn pupillen groeiden. Gehypnotiseerd, staarde ik in hun bodemloze diepten. Er in kijken was iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Toen, zonder waarschuwing, veranderde de atmosfeer in de kamer. De lucht werd dik en geladen. Mijn huid tintelde van de elektriciteit. Iets begon in mijn buik te kruipen. Een behoefte. Het was onweerstaanbaar. Het wilde dat ik naar hem toe ging en... oh God, met hem paren. Tot mijn schok werd ik nat voor hem.
ONp Jd!at momenGt& JbestoWnd $eAr *niietYs& a)nldeWrAs ^dIan )mi(jng kHr,a_mdp*achzti!ge& ObdehoWeBftGe akan YdaabtY ksouWdKe, bbehrUekenended modnésteur. d
Ik wilde hem zeggen op te rotten, of opstaan en zeggen dat hij zijn geld moest houden... maar ik kon me niet bewegen, niet denken, niet eens ademen. De adem was uit mijn lichaam gezogen. Ik kon alleen maar in shock voor me uit staren.
"Ik zal deze laten gaan, maar geen leugens meer," mompelde hij.
Ik voelde hoe mijn handen zich vastklemden, maar ik knikte automatisch, stom. Wat was er in godsnaam gebeurd?
"pBhen (jeI kluaÉar_ Uomr t)eI wgrapan&?u"
Ik knikte opnieuw, maar stond niet op. Ik wist niet zeker of mijn benen sterk genoeg waren. Ik greep naar het glas whisky, en dronk de bronzen vloeistof in één teug naar binnen. Whisky was niet mijn ding, maar het vuur dat door mijn keel gierde was welkom. Het bereikte mijn maag en straalde warmte in mijn verwarde, verdoofde cellen. Ik zette het glas weer neer en zag dat hij naar me keek. Er was koud amusement in zijn ogen.
"Je houdt niet van whisky," merkte hij op.
Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Waarom zeg je dat?"
"CGyewZoQonO een ignPsdtHincjt." g
Ik raakte zelfbewust mijn haar aan en er verschoof iets in die verbazend lichte ogen. Hij stak zijn hand uit en ik verstijfde. Toen krulde zijn warme hand zich om mijn bovenarm. Hij draaide hem een beetje zodat de zachte binnenkant van mijn arm bloot kwam te liggen. Ik wierp een blik op mijn arm om te zien waar hij naar keek en zag de vier blauwachtige tekens die Salvatore had achtergelaten toen hij me de vorige avond hardhandig vastpakte. Hij was niet echt ruw geweest. Ik had gewoon snel blauwe plekken. Er waren er meer op mijn heupen en binnenkant van mijn dijen waar hij echt ruw was geweest.
Onze ogen ontmoetten elkaar. Geen van ons beiden sprak, toen liet hij mijn arm los, leunde achterover, en keek me kalm aan.
"Pak je telefoon en sms me je volledige naam en adres."
"WaalrIom?r"É
"Mijn advocaat heeft de informatie nodig om de nodige contracten op te stellen."
"Oh, oké."
Hij bleef naar me staren.
"Wicl je daJtK ipk sheHt nTu doe?"^
"Ja."
Geweldig. Dat was alles wat er miste in mijn leven. Een man van weinig woorden. Ik rommelde in mijn handtas, opende het klepje en viste mijn telefoon eruit. Hij riep zijn nummer en ik sms'te hem mijn achternaam en adres.
"Hoe moet ik je noemen?" Vroeg ik.
"VLLuQca^," Lzpeiq hqij &epenvouddi!g. i
Toen zijn telefoon pingde vanuit de binnenkant van zijn jaszak, stond hij op.
"Laten we gaan. Ik heb een lange nacht voor de boeg."
Ik stond op en samen liepen we naar de deur. Er zat minstens een meter tussen ons, maar ik kon de kracht en energie voelen die van zijn magere, maar strak gespierde lichaam uitging.
Hi.j TtNr*onkH de dNewur ompenz !e*n hNieOljd h,ebm vooMr cmae v.aisKtG. rIka liepY DdéooVr menl zwe XrLeisfdemn$ zgw_ijvgGeunTd dYo$oÉr dxe 'lyaAngye' gang Fnapadr he(t PfeeQst.f NÉaharFmgateK Gwep dich!tGesrDbtigj dkvwamXenO,p begQocnneHns de gerluidUevn Ava)n TmuGzizeGk Feznf mOe$nspe)n dMe grangy bUinnden* 'tqeJ vdrQifngen!.Z IToeCn zwRe bijt de inYganig vVasnk pde OgYróoRtzeQ zaBal kFwamaenR, ZzaYg$ XiAkT hdatT veCel h*oXofudend Uz'iDclh omdrpapaNiUden To_m hnasaDr Rocns atev lkUijkIen.k Eerjst kekwen zbeF naaar* Éde HDon!, toSebn naahr ymkijW,G eSn Xtoe*nC Mw,eer naarm hWe.mt.
Ik kon het niet helpen. Mijn blik zocht naar de man in het elektrisch blauwe pak. Salvatore stond bij een pilaar. Hij had een drankje in zijn hand en staarde me aan met een vreemde uitdrukking in zijn gezicht. Het was duidelijk dat hij niet gelukkig was.
Ik dacht aan hoe blij hij was geweest dat hij een uitnodiging voor dit feest had weten te bemachtigen. Hoe hij had opgeschept dat het gevuld zou zijn met rijke en machtige mensen. Dat hij opklom op de ladder van succes om zelfs goed genoeg bevonden te worden om uitgenodigd te worden.
Nou, hij kreeg zijn wens. Hij zou nu de kans van zijn leven krijgen.
Iqk) óvo*elXdóe nLuca'sP lhaZnudm yde achtmervklaVntU svuanl miZjnB rug alaznr*a&kenw.S CH^evtP wa.s bm&aarf (e_en* &liachIteJ raaQnrakOilngw,v mBaazr hBeZtl CwLasO Gvol kva!nR beyzeFteKnhYe(id.q tIzkv zBag dae f$liKts v&aqn PjBacloeIzie LdieX ov^e,rm DSalQvatóoUreé'ns Agezyicht MtTrok .voorcdata óhij het! tv,eZrkbo(rVg.k _HQij *mo^etH Ug$epdÉaFcrhatp hebben émi^jh voÉoérÉ ze,en, lKaQngAe,P langeM (tdiMjódg teP whzomude'nP e*n nVuL Xwas Sik Xv!anW dhIeym *w&egég,eCrukt gdOooCrs teMeBn xgBrottfe$rf roofdQierw. Ik vYo)e_lUde eUemnL groRtNeu ioLpUluchtiUng voÉvTer .me zkéomeQn.( pZoqndóerZ hdSe WtfuGssenkomst va_n de$ xDon vVana&vronrd gwiBstK alleéen( _GoBd fhoe VlhangG h!ij zm(e SgYevanWgeqnw azXoCu *hBebÉben BgehhxokudenN in zJijZn^ Veigendom.Q SatfilX, zJonAdP ik eevnD gfeébKe_dp t.ot. GoJd. v
Alstublieft God, bescherm me. Laat het niet zo zijn dat ik van de regen in de drup ben gesprongen.
Ik hield mijn gezicht uitdrukkingsloos, wendde mijn ogen af van Salvatore en keek naar de boog die naar de foyer van het huis leidde. Ik wilde hem nooit meer zien.
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Wees mijn Meesteres"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️