1
"Vivian, mama en papa zijn de laatste tijd uitgeput over mijn zusje en ik wil haar graag voor ze gaan halen, oké?" Vivian Warren keek haar vermoeide moeder aan en stemde zonder aarzelen in. Ze droeg een zware koffer en rende in haar eentje naar het hol van de ontvoerders, een verlaten hut verscholen in de bergen. In plaats van haar zus, Madeline Warren, te vinden, werd ze van achteren aangevallen door een sterke, gemaskerde man, die haar op het achterhoofd sloeg met een dikke ijzeren staaf. Voordat ze bewusteloos raakt, hoort ze enkele onduidelijke gesprekken. "Heh, goed gedaan, je hebt mijn zus echt in de maling genomen!" "Natuurlijk, hij zei dat zijn vader en moeder het meest van hem hielden, ze zouden niet willen toekijken hoe hij vermoord werd!" "Nu, kan hij gaan?" "Natuurlijk, ik ben vrij!" ...... Drie maanden later, Cloud City. Toen de nacht viel, dreven de bijtende winden weg als mist en de atmosfeer buiten een hotel in het centrum van de stad daalde tot het vriespunt. Vivian leunde nonchalant en lui op de sofa, steunend op één been, met een glimlach om haar mondhoek, maar haar ogen staarden naar de man voor haar zonder enige warmte. "Meneer Chase, hij vond dat hij me eraan moest herinneren dat mijn moeder zijn geld heeft afgepakt en dat hij nu het recht heeft om me te ondervragen!" "Hij weet dat het wreed voor me is om herinnerd te worden aan die nare ervaringen, maar het spijt me, maar je moet doen waarvoor je betaald wordt!" David Chase wreef over zijn slapen en keek hulpeloos naar het meisje voor hem. Haar figuur is slank, een lichte huidskleur, haar gelaatstrekken zijn prachtig ongelooflijk, haar inktkleurige lange haar tot aan haar middel straalt een koude sfeer uit. Maar in haar ogen lag een diepe rand die mensen bang maakte om bij haar in de buurt te komen. David Chase kon haar nauwelijks in verband brengen met het slachtoffer. Vivian keek naar de man voor haar, voor een lange tijd, langzaam sprak, "Meneer Chase, hij kan met mij samenwerken, maar ik heb maar 20 minuten tijd, zijn tijd is zeer waardevol, to the point en ga dan!" Dat soort onverschillige houding ...... is verkeerd? Hij is duidelijk de gouden meester, waarom wordt de dominante macht afgepakt door een klein meisje! Hij trok een wenkbrauw op en gromde achteloos: "Oké, twintig minuten dan!" Het verhoor begon... David Chase staarde Vivian aandachtig aan, zijn ogen stil: "Allereerst, vertel me, wat is er precies met me gebeurd tijdens die drie maanden van verdwijning?" Vivian leunde achterover in haar stoel, wilde er niet uitzien alsof ze het zich probeerde te herinneren, en schudde halfhartig haar hoofd: "Ik weet het niet meer." David Chase fronste zijn wenkbrauwen, niet overtuigd, maar ook niet van plan om bij de kwestie stil te blijven staan. Hij veranderde de vraag: "Heb ik gezien hoe de crimineel eruit zag? Waren er naast mij nog andere slachtoffers?" "Nee, dat weet ik niet zeker." "Wie was de man die mij redde? Ken ik zijn identiteit?" "Nee. ......" "......" Het 20 minuten durende verhoor is eindelijk voorbij. Er blijkt nog steeds niets te zijn. Het meisje was te hard om iets te zeggen, te moeilijk om mee om te gaan! Vivian geeuwde lui, "Meneer Chase, als er verder niets is, ga ik nu weg!" David Chase draaide zich om en zuchtte gefrustreerd en geërgerd: "Nou, als hij..." Plotseling kwam Vivian dicht bij hem staan, knipte met haar vingers voor haar ogen en trok zo gemakkelijk zijn aandacht, haar vingers draaiden behendig met de pen. Al snel dwaalden Davids ogen af en raakte hij in een hypnotische toestand. Zijn geest was leeg, hij kon alleen maar mechanisch antwoorden: "Degene die me hierheen heeft gestuurd is zijn derde broer, Liam Sinclair, de opvolger van de familie Sinclair, de machtigste familie in de hoofdstad, en het doel van hun toenadering is om de verdwijningszaak te onderzoeken." "Wat doen we nu?" "Ga morgenavond naar het verjaardagsfeestje van Robert Langston en vraag hem om informatie." Met een knip van de vingers eindigde de hypnose. "Dank u, meneer Chase, en tot ziens!" David Chase, versuft en verward, zwaaide met tegenzin met zijn hand en zei: "Graag gedaan, en doe het rustig aan onderweg!" ......
2
Net toen Wen Evening vertrok, drong een man in een zwart gewaad met een zwaar gezicht de kamer binnen. Hij keek zwijgend naar de slaperige David Chase, zijn wenkbrauwen gefronst en hij hief zijn hand op om een klap op zijn achterhoofd te geven. Door deze klap werd David Chase meteen wakker. "Shit, ik was echt gehypnotiseerd door een klein meisje!" Hij zag een vulpen op tafel liggen en sloeg geërgerd op zijn dij. "Met deze vulpen heeft ze me echt gehypnotiseerd!" "Verdomme, ik zit al 25 jaar in de jungle, maar ik ben voor de gek gehouden door een klein meisje. Als mensen hier achter komen, hoe kan ik dan ooit nog mijn brood verdienen?" Hij keek toe hoe Liam Sinclair naar de bank liep en ging zitten, terwijl hij naar beneden keek en met de vulpen speelde, en boos zei: "Derde Broeder, het is niet dat ik mijn werk niet goed heb gedaan, het is dat meisje dat te moeilijk was om mee om te gaan!" "Heb je geen nuttige informatie gekregen?" zei Liam Sinclair, terwijl hij de Vulpen in zijn zak stopte. David Chase schudde neerslachtig zijn hoofd, "Nee, ze luisterde helemaal niet naar me, en ze was op zo'n jonge leeftijd ontvoerd, ik kreeg er echt medelijden mee, dus ik heb geen buitengewone middelen gebruikt ......" Als hij het had geweten, had hij haar moeten dwingen om te praten! Hij zuchtte weer van verlies en reageerde plotseling: "Juist, nadat ze me gehypnotiseerd had, zou ze me toch niet iets hebben aangedaan?" Alsof hij zich iets bedacht, controleerde hij in paniek zijn revers. "Ik ben zo knap, ik zal toch niet door haar misbruikt worden?" "Heb je een spiegel?" "Ja, waarom?" "Nou, kijk eens naar jezelf." "......" In Warren Manor aan de rand van de stad keerde Vivian Warren terug naar huis, liep naar de trap en zag haar moeder bezig in de keuken, ze leek de commotie gehoord te hebben en riep luid: "Xiao Qin is terug? Mama heeft je favoriete ribbensoep gemaakt, was snel je handen en kom drinken!" Vivian Warren sloeg haar ogen neer en haar dikke, gekrulde wimpers verborgen een kort verlies. Luna Quinn draaide zich om en toen ze zag dat het Vivian Warren was, verdween de liefde die op haar gezicht had gestaan in een oogwenk. Toen ze Vivian Warren de trap op zag gaan, kwam ze meteen naar haar toe en riep: "Vivian, toen je vandaag onderzocht ging worden, heb je toen goed meegewerkt?" "Hebben ze ...... het je moeilijk gemaakt?" Ze had immers geld gekregen, voor Vivian Warren min of meer een schuldgevoel. Vivian Warren leunde tegen de muur en schudde lui zijn hoofd: "Nee, die meneer is best een heer." Na een pauze haakte de hoek van haar lippen een spottende glimlach, "Deze deal is een koopje!" Maar is om haar te gebruiken om die pijnlijke ervaring te herdenken, gemakkelijk krijgen een half miljoen dollar, gewoon veel verdienen! Luna Quinn keek naar Vivian Warren's cynische en sarcastische blik en voelde zich uiterst ongemakkelijk. "Ik heb je zo goed opgevoed, ontelbare inspanningen en geld geïnvesteerd, en nu mijn familie in de problemen zit, vraag ik je om me te helpen wat geld te verdienen, en je bent zo terughoudend om dat te doen?" Vivian Warren sloeg haar armen om haar borst en keek Luna Quinn neerbuigend aan: "Oh? Volgens mij ben ik niet onwillig!" "Zeg je dat ik je onrecht heb aangedaan? Jij..." "Mam, ik ben thuis!" Madeline Warren zette haar tas neer en trok haar slippers aan. Toen ze zag dat de sfeer gespannen was, haastte ze zich naar Luna Quinn en nam haar arm. "Mam, wat is er gebeurd tussen jou en Vivian?" Luna Quinn keek Vivian Warren hulpeloos aan en zuchtte: "Het komt niet door haar ontvoering en verdwijning, het is echt verontrustend, mijn hartkwaal wordt vroeg of laat verdreven door je zus!" (Einde van het hoofdstuk)
3
Wen Qin wreef zachtjes over de borst van zijn moeder, zijn toon zo zacht als de ochtenddauw: "Mam, Viv is drie maanden lang ontvoerd geweest, dit moet een grote impact hebben op haar psyche, misschien moet ze wat meegaander zijn ......" Viv opende haar ogen, ogen streng, zei langzaam: "Hij heeft het al gezegd, hij is niet ziek." Wen Qin beet lichtjes op zijn lippen, zijn ogen toonden ontevredenheid, "Ik sta niet in haar verdediging, hij wil gewoon ...... Het is niet ......" "Hou op, ook al geef ik weer om haar, ze behandelt mijn inspanningen gewoon als de lever en longen van een ezel." Luna wierp Viv kil een blik toe, pakte Wen Qin's hand en liep naar de eetkamer, "Mam heeft mijn favoriete ribbensoep voor me gemaakt, ik moet gewoon mijn voedingsstoffen aanvullen deze dagen!" "Nou, dank je wel mam, je hebt hard gewerkt!" Wen Qin glimlachte naar haar moeder, haar ogen stonden zacht. "Niet hard, zolang het haar babymeisje is, is het de moeite waard!" reageerde Luna tevreden. Viv keek zwijgend naar de moeder-dochter liefdesscène, haar mondhoek vormde een koude glimlach. Beiden zijn duidelijk dochters, de behandeling tussen haar en haar zus is een wereld van verschil ...... Na het douchen zette Viv de computer aan en logde in op het spel. Net nadat ze online was gegaan, werd het prikbord buiten de server actief. [Wow wow wow wow, de Grote God is online! "Grote God, ik weet zeker dat ik win! "God, haal me alsjeblieft weg, draai me alsjeblieft om! ...... Een groep opgewonden kreten benadrukte Vivs ongeëvenaarde status in het spel. Dat klopt, ze is de hoogst gerangschikte god in het spel - "Boiling Frog"! Ding Dong! Viv opende het privébericht van haar vriendin en zag dat Tang Mian haar WeChat-nummer probeerde te bellen, maar blijkbaar reageerde er niemand. [Lenteslaap: Baas, ik ben eindelijk online, neem mijn kleine broertje mee om te vliegen! Kokende Kikker: Geen tijd, geen datum. [Geen tijd, geen datum. Lenteslaap: Kom op, kom op, hij zit al een paar spelletjes op zijn knieën, red hem alsjeblieft, oké? [Boiling Frog: Ik wil niet inactief zijn, in plaats daarvan wil ik dat je me meer missies stuurt.] [Ik wil niet inactief zijn. [Lenteslaap: Hij herinnerde zich plotseling dat hij nog iets te doen had, hij moet nu gaan, bye bye baas, ik ga vroeg uitrusten! Kokende Kikker: Rot op! [Kokende Kikker: Rot op.] [Lenteslaap: Oké! Viv speelde het spel een tijdje, vond het niet leuk, en ging toen vroegtijdig weg. Inderdaad, het is te saai. De volgende dag, de zon scheen fel, de warme zonnestralen sprenkelden over haar lichaam, waardoor ze zich heel comfortabel voelde, Viv droeg een tekenfilmpyjama, met haar blote roze voetjes, genesteld in de woonkamer op de bank genietend van de zon. Ze is als een luie kat, straalt een charmante sfeer uit, vooral dat lichaam van delicate huid, laat een persoon niet anders dan erdoor aangetrokken worden. Wen Qin zeldzaam ging niet naar de cram school, zit aan de kant om te lezen, af en toe stelen een blik op Viv, maar de ogen kan niet verbergen het verlangen en jaloezie. Zij is de oudere zus en Viv is de jongere zus, slechts één jaar verschil. Toen ze een kind was, prees iedereen haar om haar intelligentie, maar niemand prees ooit Vivs schoonheid. Ze was ongelukkig dat ze er zoveel beter uitzag dan Viv. Gelukkig werkte ze in de loop der jaren hard en werd ze uiteindelijk een godin op school, een goed meisje in de harten van haar ouders. Viv daarentegen was niets meer dan een opstandig meisje met mentale problemen. Toen ze hieraan dacht, glimlachte ze triomfantelijk. Kort daarna kwam Luna langs met een nieuwe jurk en zei tegen Wenqin dat ze terug moest gaan naar haar kamer om zich om te kleden. Ze droeg haar op om een verfijnde make-up op te doen zodat ze zou opvallen op het banket van de familie Lin. Wen Qin glimlachte opgewonden en richtte haar blik plotseling op Viv, die haar ogen liet rusten, en vroeg: "Mam, waar is Vivs jurk? Heb ik niets voor haar klaargemaakt?" (Einde van het hoofdstuk)
4
<content>Luna Quinn wierp een blik op Vivian Warren, die opgekruld op de bank lag te slapen, en zei op vlakke toon: "Het verjaardagsfeestje van meneer Langston is niet iets waar iedereen zomaar naar toe kan, en hij heeft lang en hard gevochten om een plekje voor mijn vader te krijgen, dus mijn zus hoeft niet te gaan. " Vivian's keel verstrakte, langzaam tilde ze de gordijnen van haar ogen op, goudkleurig licht stroomde als een vloedgolf haar gezichtsveld binnen en prikte een beetje pijnlijk. Het was geen verrassing. Tussen haar en Madeline Warren zou ze altijd het verstoten wezen zijn. Madeline onderdrukte de zelfvoldaanheid in haar hart, fronste en zei: "Dan ...... dat is niet goed, waarom laten we Vivian niet gaan, die zit thuis te lezen en te recenseren ......" Luna onderbrak haar, fronste en wierp een blik op Vivian: "Mijn zus te gaan in aanvulling op toe te voegen aan de chaos, gewoon laten mensen lachen! Trouwens, Langston's familie is zo beroemd als de familie, waar wil ze heen kan gaan?" "Kan niet ......" "Oeps, kan niet of kan niet!" Luna duwde Madeline naar boven, met een zachte glimlach op haar gezicht, "Ga je omkleden, kleed je mooi aan, laat iedereen weten, hoe goed je babymeisje is!" Madeline draaide zich om en vroeg aan Vivian: "Vivian, ik kan toch niet naar Langston's huis gaan, ik zal het hem en papa en mama toch niet kwalijk nemen?" Vivian hield haar hoofd schuin, keek de moeder en dochter uitdrukkingsloos aan en schudde haar hoofd. Wat ze eigenlijk bedoelde met haar hoofd schudden was dat het haar niet kon schelen als Madeline dacht dat ze niet naar Langston's huis kon gaan. De oude man had haar twee dagen eerder een uitnodiging gestuurd om ervoor te zorgen dat ze naar zijn zeventigste verjaardagsfeest zou komen. Vivian verveelde zich en wilde het afslaan. Gisteren had ze echter David Chase ontmoet en het leek haar goed om daarheen te gaan en te kijken of ze wat interessante mensen kon ontmoeten. De zon scheen, Vivian stond op, trok haar katoenen slippers aan en ging naar boven. Luna keek haar argwanend aan en riep: "Waar ga je heen?" Dit meisje, ze gaat Viv toch niet in de problemen brengen? Vivian geeuwde en antwoordde lui met twee woorden: "Om te slapen." Luna haalde stiekem opgelucht adem, maar had tegelijkertijd het diepe gevoel dat Vivian echt een rotte muur is. "Ik ben net om 10 uur wakker geworden, ik heb net geluncht en ik ga weer slapen?" Vivian knikte: "Uh, dutje." Luna, "......" ...... 7 uur 's ochtends, Langston's. Terwijl het donker wordt, gonst het in het huis van de Langston's van de mensen en gasten, een bewijs van de status van de Langston's in Cloud City. Robert Langstons 70e verjaardag werd georganiseerd door zijn kinderen en kleinkinderen en hij kon niet stoppen met glimlachen. Madeline droeg een lange, ganzengele jurk met morgen sneeuwrood vossenbont en haar lange, donkere haar was opgerold in een elegante knot, waardoor ze er prachtig en elegant uitzag. Ze liep voor de oude man uit, eerbiedig en zoet gezegend: "Meneer Langston, ik wens u zegeningen als de Oostzee, een lang leven als de Zuidberg, jaar na jaar een stralende maan, jaar na jaar een stralende dag!" De oude man was duidelijk niet bekend met Madeline. Vivian was ontvoerd vanwege haar zus! Robert Langston gaf uit respect een flauw hmmm-tje en draaide zich om om met iemand anders te gaan praten. De glimlach op Madeline's gezicht verstarde. Derek Langston, die aan de kant stond, zag haar verlegenheid, klopte op het been van de oude man en zei met een lage stem: "Opa, Madeline is mijn klasgenote, ze is de topstudent van de school, de erkende godin, en ze is vooral uitmuntend!" Madeline zag hoe Derek zichzelf naar buiten hielp, wierp een dankbare blik, haar gezicht werd een beetje rood. Robert Langston zag al snel Madeline's kleine hartje. Hij snoof kil: "Wat voor godin ben jij? Jongen, als ik mijn mond niet hou, hou dan je mond, maak me niet boos!" (Het einde van dit hoofdstuk)</content>
5
Madeline Warren was in een staat van wanhoop toen Lin Bao De's onverbiddelijke ontmanteling van haar man haar deed schamen, vooral bij de nieuwsgierige blikken van degenen om haar heen. Vooral degenen om haar heen die nieuwsgierige blikken wierpen, waardoor Madeline zich dubbel schaamde, ze kon het niet begrijpen, ze was zo vriendelijk om de verjaardag van de oude man te vieren, maar kreeg zo'n koude ontvangst. "Het spijt me, opa, is er iets wat Vivian niet goed genoeg heeft gedaan om u boos te maken?" zei Madeline, tranen welden al op in haar ogen, terwijl ze zich omdraaide naar Derek Langston, "Je moet Derek niet de schuld geven, laat hem alsjeblieft onze relatie niet beïnvloeden, dan voelt hij zich nog schuldiger!" Lin BaoDe snoof weer, "Ze hebben een goede relatie, het is niet iets wat mensen kunnen begrijpen!" "......" Madeline beet even zwijgend op haar lip van ergernis, voordat ze fluisterde: "Opa, excuseert hij ons even. ......" Derek zag dat Madeline geïrriteerd was door haar opa en zei ontevreden met een diepe stem: "Opa! Ga je morgen geen fijne verjaardag vieren? Waarom maak je het een klein meisje zo moeilijk?" Na die woorden liep Derek haastig achter Madeline aan. Lin Bao De keek naar Derek's verwarde rug, zijn gezicht rood van woede. "Die snotaap, hij weet echt niet wat goed voor hem is, maar hij wil proberen zich in dat kleine meisje te verstrikken!" "Oude meester, hij lijkt erg op dat meisje, zou het ...... kunnen zijn?" "Nee!" riep Lin Bao De plotseling, onderbrak de speculaties van de andere partij en rechtte toen zijn rug en zei: "Hij heeft zich al gevestigd op de kleindochter van de familie Lin, andere vrouwen denken niet eens na!" Hij had het niet alleen over Madeline ....... Derek achtervolgde Madeline helemaal tot aan de achtertuin. Het maanlicht is helder, de pruimengeur verfrissend, Madeline loopt ontspannen in het paviljoen, opzij kijkend, als een mooie vrouw uit het schilderij. Derek bevroor. "Madeline, opa wilde het me niet moeilijk maken, maak je geen zorgen!" Madeline boog haar hoofd even in stilte, voordat ze snikte: "Hij wilde opa niet de schuld geven, hij is de oudste, om nog maar te zwijgen over het feit dat hij morgen jarig is." Haar handen grepen de zoom van haar rok vast, haar botten werden lichtjes rood, "Hij begreep het gewoon niet, de eerste keer dat hij hem ontmoette, waarom mocht opa hem zo graag? Heeft hij het echt slecht gedaan ......?" "Nee, ik vind hem prima!" Derek onderbrak Madeline en zei ferm: "Het is opa die mij niet begrijpt, daarom heeft hij een vooroordeel tegen mij!" "Geloof me, als we langere tijd met elkaar in contact komen, zal opa me zeker aardig vinden!" Madeline tuitte haar lippen en vroeg aarzelend: "Zal ...... hij in de toekomst vaker bij mij thuis komen?" Derek aarzelde even en stemde toen in. "Geweldig!" Op deze manier zou ze niet alleen meer kansen hebben om een relatie met Derek op te bouwen, maar haar klasgenoten zouden haar zeker benijden als ze erachter kwamen! Madeline stopte langzaam haar tranen en begon met Derek te praten over het komende schooljaar. Ze realiseerde zich niet dat deze woorden gehoord werden door Vivian Warren, die in de hoek stond. Vivian wilde niet afluisteren. Ze was net achter de muur vandaan gekropen en had een huilende Madeline richting de tuin zien gaan, en wilde kijken wat er aan de hand was, maar Derek was achter haar aan gekomen. Ze was van plan weg te gaan en meteen naar Lin Bao De te gaan, maar hoorde de twee mannen praten over de oude man, waardoor ze nog even bleef luisteren. Geen wonder dat Madeline zoveel om het banket gaf, dus de dronkenschap is geen wijn. Vivian tuitte haar lippen en glimlachte, haar ogen toonden een minachtende blik. Ze stapte zachtjes, als een geest in de nacht, vrij om te zwerven ......
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Zusters Schaduw"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️