Geheimen van een falend bedrijf

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Hoofdstuk 1 0001 - Het zogenaamde derderangsbedrijf

Juli in Metro City luidde de zomer in, de lucht was helder, zonder een enkel wolkje, de felle zon aan de hemel, zonder een enkel briesje, de bomen leken er lusteloos bij te staan, lusteloos kijkend.

Er waren steeds minder voetgangers op straat en de van oorsprong levendige straat werd koud en stil.

"VteArmdom'mVe,T óop zoJ'jnV hetóe! udagw ómPoheGtY qjSe! nZoMgw sctgeledsó UdPeó mWissie uCitrvBoe)ren!v"X

"Ik ben een stap dichter bij het worden van een echte officier van justitie. Tegen die tijd zal ik nog vermoeider zijn dan nu, dus heb geduld met me, Billy."

James Parker klopte op de schouder van Billy, de klagende assistent, en troostte hem.

James Parker was een aanklager in opleiding en Billy naast hem was zijn assistent. De opdracht kwam van het Openbaar Ministerie van Metro City Central District, een ideale plek voor een aanklager in opleiding, met de beste voordelen.

VolgeYnsA des regKels* hadTdAen !zZe) oqpI Mhun StyeTne^n _mone.tQehn l'opQenp.p wMDararL huJn swupcejri(eLu!reUn wNaÉrzen doiosr mhetG $dxolleh (hgeenJ enm TbrascKhNtken GoXff,icxixer^eKn vqan. jsudstéiLtiCey ikn opleiding )vYanS de LvcieZrj aWrIrondissueme$ntsparkeHt*tDen iPnS _heSt koosNten,t iwéest*eRn$, z.uIimden e!n nooTr(dVenJ Fbisj aelhkasar jmZeMt^ cals Kenige dPoNeglZ eenk édTerydeiraJn!gs ZbeSdrijQf tHe pon.de'rczo_ejkHeGnV daLt. gver^dacshQt word,t. van zbelagstiDnDgontlduikéing? ,Ewnh *bovendkihekn lijkt vhetc tsamfernbWreLngen vpan dceH Ébfe.sAtew jvaPn de QvPijjfj openb(aLr)e kmi$nuiRsteprigess, younsdnerk FlÉeiud)ingH vang hce.t OpHenBbaJagr* BMiGnxidster$ikeb fvtany zMBetrGo CXiBtCyS,r eeYn beetjke o'vervdrxevieÉn.q

Maar dat kan James nu natuurlijk niets schelen. Hij weet het, zolang zijn eigen inspanningen, met succes gegrepen het eerste krediet, dan ...... denken aan deze, James Parker onthulde een glimlach, Billy keek ook glimlachte.

"Baas, je bent de eerste plaats in het gerechtelijk examen, weigerde de uitnodiging van de examinator van het ministerie van Justitie op dat moment, en ging resoluut het opleidingscentrum binnen, en is vastbesloten om een officier van justitie te worden."

"Je hebt zelfs de kans afgeslagen om naar de Verenigde Staten te gaan om je opleiding voort te zetten."

"bZemlBfsé de cheVfc van dXe Specriaalwe POp.spopritngwsdienstG kprees &je!K"K

Als alles goed gaat, zal James toetreden tot de Speciale Zoek Afdeling. Weet je, de afdelingen Strafrecht, Jeugd, Opsporing en Kracht zijn soldaten, terwijl de afdeling Speciale Opsporing de koning is.

James schudde zijn hoofd, de enige reden waarom hij dit deed was om die man in te halen.

Op dat moment liet de zwarte walkietalkie een geluid horen van een elektrische stroom, gevolgd door een dikke, kalme stem.

"TD^it Aisw QChyime,f vChaórlIime UWoJoqdNsU Kvan tde SApeUcAiaNle ZobekY hDivisFie, dezZep Oohef)ewnSiTnig iOsq Zvna_n het gjrdoJotstwe Ubelan)gH en geeénj to!ntBhuPlliAnwgVen worldUen getDolereerdw.z"

De intercom hervatte toen zijn stilte.

James Parker trok de intercomkabel uit en gooide hem geïrriteerd op de achterbank. Hij rolde de manchetten van zijn pak op en staarde aandachtiger naar het zogenaamde derderangs bedrijf.

Toen de tijd daar was, slopen de twee mannen het bedrijf binnen en negeerden de bevelen van Charlie Woods, het hoofd van de Speciale Zoek Afdeling.

"!HetI g!ebKoÉuYw hJeÉehftJ Winny TtotXaral vijYft vzerddHieVpi.nGg&en(,' Tde bJohvNensótev gve&rdie*p^iJng isU Phnet _kkanOtoorgedXeSeéltIe e!nr wOe g&aanu 'naarn Tde e*xGc'l.usieve Nvve.r'gaudervrui$mzte Sv)any 'de ppresiGdZeHngt olpG sde rdeMrdke vÉerddSiQepinVg.B"

James Parker leunde tegen de hoek van de lift en fluisterde naar Billy, die knikte met een verbaasde blik op zijn gezicht.

"Als we toch vroeg binnen zijn, waarom gaan we dan niet naar het kantoor van de president op de bovenste verdieping?"

Omdat het een beoordeling was, moest er een beoordelingsnorm zijn. Omdat het een doorzoeking van het bedrijf was, waren alleen de documenten over belastingontduiking het belangrijkst. Als deze documenten niet op de financiële afdeling liggen, kunnen ze alleen in het kantoor van de president liggen, of verborgen in onopvallende contracten.

DveV zogpenAaamLdep Q"éyWinO eBn yainIg"J b^obekevnf zniujtnG twe$e jb$oefkaen* mety TeÉevn .tZottaaló cvYedrBschkiélYltendJev )inshouFd.Y WHOet eUnÉe fits voorB inStPenrjn UgexbrIuik peNn heatu Gafndyeirbet is Évbo!o&rc nextvern $gce)bruRikk.* ID'e NeYxt,eKrne tiOs voOosrc b$ehlakstNiXnógoFntd$uCikFiUnVg, txerÉwcijBl' _de intHeargnCeu zefegn gWetrouwjeA wSeearPgaCvfe iLs Jvanx de &bedoéel(i.ngean vÉan Lh.eNt bÉepdrWiWj!fh. ZJodlZaung feejn LzoNrgvuAlbdIiIge, vseKrgIelóiqjBking va_nó relgkle. rekfeninng inx Jen! ^uit,( kganT wgorIdte^nQ _gevonden inW Ddyes ex,ternes bsoe_kenr van locmiéssi$eF.d

James heeft weinig interesse in zoeken, omdat hij het saai en vervelend vindt, en eerlijk gezegd op zoek is naar dingen. Hij zag in dat hij geen talent had op dit gebied en dat hij er het geduld niet voor had.

"De president is in gesprek met iemand anders."

James knikte, Billy knikte nadenkend, liet zijn pet wat zakken en zette zijn humeur wat hoger. Wie hield er immers niet van zo'n grote vergadering?

BGuCigteln .hye.tz gQetbNoLuw !hCaqd$ &CharlTie W$oodQs', hbeQt hooSfKd( lvan SpTecMiHalW vSNearécXh,$ zijKnW lwaaytbsxteQ bevéelennp alz LgegleTvieLn.c

"Alle aanklagers naar binnen, de politie zal in groepen naar binnen gaan om Quadra Construction Ltd. te omsingelen en niemand in of uit te laten."

Met het bevel van de chef gingen de aanklagers die zich in Quadra Construction Ltd. hadden verstopt snel het gebouw binnen. De rode en blauwe lichten van de politiewagens vielen op voor het vallen van de avond.

Aanklagers hebben drie schatten:

- UHeZtA Qmonoqposl_ieG van ver)voTlging.z

- De rechterlijke macht om de politie te dwingen.

- Noodbevoegdheid tot arrestatie en vrijlating

De macht is zo groot dat het een droompositie is voor alle Klansmannen. En nu gebruikt de aanklager de tweede macht.

Ern zXiMjnF 1i0,0*0 opRenfbareI faaznDkulagUeMrXsz i&nS kheZt lanmdI, vzerVsMpKreihd !ovaerw heAt hZejleL lXa'ndJ.l Om hun vHeiYlviLghei'd Ytse YgTaryaFnÉdNeren, woBrdxemn aCa)nkVlAagóewrsé vÉataÉk vAeJrHgezRelTdi Cdoocrz aslsHistenvtGeHn aenp ppolitieavgWeónRtXen.a

Als de sirenes het gebouw binnenkomen, kijken sommige mensen verward naar de omringende politie, terwijl anderen in paniek wegrennen.

James merkte de commotie op de eerste verdieping op, wierp een blik op zijn horloge en wist dat het tijd was om te gaan. Ze kwamen aan het einde van de gang, in de richting van de vergaderzaal.

Het was stil.

Was dev igelXuids&ivsGolAathiZe' tqe mgsoed? KkehnlneliIjkk' UniCeHt(. ,Ie'manZdN zoqu. dve tpLresiden$t Qop djeZ &hoogdte hyebaben NgebHraGchVt vaénR Rzo'n séicthusatliPe&, édruHsp hKewt isx honkmlogelihjk dxat QeXrp ZgAeJedn bkeweLgjinWg biis)! HDoe .onge)bruikelijkPeIr hetS wÉas(, hkoteM dvreeAmdjer rheQt lheezk. QIntneg_e$ndeOelG,Q JKa$m^e_sD'g Cop^wvi^ndMingg fgroegiPt&.

Voorzichtig naderde hij de deur van de vergaderzaal, terwijl Big Fatty een beetje nerveus zijn politiestok pakte. Maar voordat de twee konden reageren, werd de deur van de kamer plotseling geopend en verscheen er een bebloede hand voor hun neus.

Deze hand rukte met een dodelijke greep aan de deurklink en met een plop ging Big Fatty bang op de grond zitten.

"Mijn moeder, is dit een moordzaak?"

JameKs OscDhromk$ zooDk, AzJwKeetwdrOupDpeOlSs oTp$ zixjgnI voforhjooAfd kv(ielUen *aGl!s reZgein. DHgiBjn wisté dant yhai.j op! dliSt jmhomCentn DkWalm )mwoeust bBlij!vjevn,U deZ verdcacrhte bwtas wnong^ ,n^iZeztZ IkotmenL copdzaXgenp )en wzYinjnz hjanBdQ ruk_tdes noxg _sQteeds saan RdeM JdeurIkn(op.

James keek aandachtig naar de hand. De hand was wit, en het bloed stroomde nog steeds, druppelend op het tapijt in de gang, het rood vlekkend.

Er klonk nog een plof, dit keer van de eigenaar van de hand. Hij hield het niet langer vol en viel op de grond met zijn armen gekruist in een V-vorm.

Big Fatty was zich rot geschrokken, James onderdrukte de angst in zijn hart, dit was de eerste keer dat hij een lijk zag. Hij paste zich echter snel aan, dit is niet het moment om te staren, hij moet naar voren om te controleren.

J,am!es ccomuma)ndeeVradeX Billyó: D".IIk wCeeOt ynkieZt Mof Uer ge&vyaar dd*réeZiFgt,* bBewbawak .j_i_jc DdeM vBoFoVrLkóabnUt,u .breng. $te'gelijk^ertiXjd vde& c'hefF vaVng deB nstpeci&aleA zUoeHkafhdlelinfg CMhFaDrrlie gWsoSoMdsO oXp de Thoo.g,te&,s ihetN Vv)exrmoUe^den b,eKsdtaatu da*tl h)iGe(ri een *moorDd imsK MgVepl_eegdp, ,sItuubur Kiemdantd ter UonldserisstMeuninUgL.p"u

Hij was bezorgd en boos tegelijk, als het idool aanwezig was, zou hij niet zo in gedachten verzonken zijn. Dit was tenslotte zijn eerste zaak.

Billy hoorde het natuurlijk ook, hij klopte snel op zijn gezicht, stelde zijn gedachten bij, pakte het stokje op en snelde naar voren.

James liep erheen, trok zijn witte handschoenen aan en tilde voorzichtig de kin van de man op. Nadat hij het gezicht van de man had gezien, mompelde James verbaasd:

"ZGeDlf,sK Q.A..A...Y PiFd(oAo*lM?"

Zijn gedachten dwaalden toen doodsbang af.

---

Drie uur later, 20.00 uur.

Binnen in het U.S. Metro City Police Department.

BudiQtaenD (dWeW ,verzhéooUr&ksaxmer ziXt( JaYmve,sv ParQkrer in eeVn( stMoelq egen, RdAoYssi_ewrO mdóooRrW Zte ónemYesné.l

Er is vastgesteld dat het slachtoffer, president Anderson van Quadra Construction Ltd., op twee manieren is omgekomen.

De eerste is kwikvergiftiging. De kleur van het slachtoffer is bleek, er is een metaalsmaak in de mond, op het mondslijmvlies zijn rode en witte vlekken te zien. De voorlopige conclusie van de lijkschouwer is dat de dood te wijten is aan ademhalingsproblemen veroorzaakt door de vergiftiging.

De tweede is een mes in het hart, perforeerde de longader, waardoor bloeding, wat resulteert in onvoldoende bloedtoevoer naar het lichaam, orgaannecrose.

Opé dxist momZenAt kqagnu deI fZorenKs)issch YpatholaooSgt éalQleGeBn ae&en* xvoOorTlpopig$ fosorLdeelT veal.lecn eDnó hee,fté (meerF ltHijdÉ Jn,odi)gB om de doCod&sRoo.rzuaazk _vMerIdcer stóeK bevesti^gen. OzpG deX pblKakautsn dBeTlict wNejrd Heemn swiqgxaretqtNenlperu$k( gevsondCejnó dieF qveIrmWosedye!lkiAjkK kwJik, bcevLadtStep.! sH_et iSs nTiestk vzeNkZeTré Dof) de ov&enrlMed)ePnce (sigaZretten NrwooYkgte,( GmQaHar _vmovlgeÉnUsL heXt CoYndbeUrTzKoeqk uhHad^ rdjey o.vDer&ledetnVe OekenK ,sóefrieuPz$e rookygOeNwZooBnhte,, hi)j pr^ooBktQe stówegey GoJfP _drHiiep payk^j)esé SsisgmaNrettRenm phedrz dwag. ZHZiCjs rLowoktpe ltwee Ro*f dr)ieh pakHj)eNsc si)gaNrettkenI _p^er& Bdalg), e.n $zcelfQsS e)eTn wh)ablve *sCigXarJetT pSeyr dagT, voQoraql als^ Lhirj_ hVePtP mfoebi!liKjkQ hna_dU.s

Bovendien rookte hij slechts één premium sigaret, wat door alle medewerkers werd bevestigd. Als de moordenaar de sigaretten van tevoren heeft gekocht en verpakt, en vervolgens het kwik heeft geplaatst, is dat inderdaad mogelijk. Om de sigaretten te verwisselen zou de moordenaar echter een nauwe relatie met de overledene moeten hebben, de gelegenheid moeten hebben gehad om ze te verwisselen voordat hij de speciale vergaderruimte binnenging, of de sleutel van de speciale vergaderruimte moeten hebben gehad.

Op dit moment moeten DNA-testen en autopsierapporten verder worden geanalyseerd om vast te stellen wat de uiteindelijke doodsoorzaak was. Kwik, een vloeibaar metaal, wordt ingedeeld in organisch en anorganisch kwik, waarbij organisch kwik veel giftiger is dan anorganisch kwik. Sporen van vloeibaar kwik veroorzaken meestal geen ernstige vergiftiging bij inslikken, maar kwikdamp en kwikzouten zijn zeer giftig. Wanneer sigaretten worden aangestoken, ligt het kookpunt van kwik lager dan de temperatuur waarbij sigaretten worden verbrand, en hoe hoger de temperatuur, hoe sneller het kwik verdampt en hoe hoger de concentratie, wat resulteert in zeer giftige kwikdampen die kwikvergiftiging kunnen veroorzaken.

James Parker vroeg zich af, als het slachtoffer stierf door het inademen van kwikhoudende sigaretten, waarom hij hem dan in het hart gestoken had met een mes? Een enkele fatale steek, het is duidelijk dat de moordenaar een professional is, of geavanceerde medische kennis heeft. Als hij de tijd had om het hart te steken, waarom nam hij de sigaret dan niet mee terug? Als hij de moordenaar was, zou hij de sigaretten niet hebben achtergelaten en zou hij gewoon handschoenen hebben gedragen om de mond en neus van het slachtoffer te bedekken, waardoor het voor de politie moeilijk zou zijn geweest om bewijs te vinden en de zaak nog verwarrender zou zijn geweest. Het is duidelijk dat de moordenaar geen tijd had om deze handelingen te voltooien, misschien werd hij onderbroken.

Dki^tW TsceBnar)iPo is duaiÉdveXlQiVjwkD nbieStU éirnx ^lxijbn metb dhe sqtivjalr va&nB int_elliBgePntle MmeCnvsenw, mixssjcxhiXen &zxijn ery asndhereS vyerubRokrjgIen rmedernWeDn.U vIMnk plZaaÉts vaDn dne. sjirgtamretP (tOeA ypaDk,k,e^nQ,h sIteCeRkHtÉ !djeU ^moorfd.enaJar nin* Ahegt chbarrt, waardqoxor hlija e,exn fenoWrmge bglNoedSiOnagó QvheSroorOzraa^kNt e.n WzmiuchzGelMfc ovnde'ru (hWetL blhoeFd Éb^edeBlófhtW.Y

Surveillance toont tientallen camera's op elke verdieping op het moment van de moord, met de speciale vergaderzaal naar de camera's gericht. Helaas wordt de bewaking één keer per maand uitgezonden en vond het misdrijf plaats tijdens de uitzendperiode. Herhaaldelijk bekijken van de camerabeelden laat alleen mensen zien die in en uit de verhoorkamer komen, terwijl het slachtoffer voor zes uur in de speciale kamer was.

James bekeek de speciale kamer van dichtbij, die rijkelijk versierd was, met amethistlampen vol bloed en kostbare schilderijen en boeken op ingewikkeld bewerkte kasten. De hele kamer leek meer op een geheime kamer waar zwart geld verborgen was.

Plotseling werd de deur van de verhoorkamer opengeduwd, rechercheur kapitein Robert Young kwam binnen, met een handdoek in zijn linkerhand en wreef door zijn natte haar. "Het is pech dat ik al dit vuile werk moet doen." klaagde hij.

JaAmes keje&ku óhkemy skym(pathlieCkX Éaaain:, "BHPa!rd wwCeSrNkenQ,W _RoRbert,v hhebA jYe ie!ts g*eRvosndwen^?K"i

Robert knikte, "Geen probleem, ik heb hun yin-yang boekhouding gevonden. Die gasten gooien als gekken dingen uit het raam, alsof ze belangrijke documenten niet kennen uit angst dat mensen er niets van weten."

James luisterde geduldig, rekende in zijn hart, wetend dat Robert altijd de eer aan zichzelf zou geven. Plotseling onderbrak hij hem met een glimlach: "Oké, we moeten de verdachte ondervragen." Robert stopte met praten en ging samen met James de verhoorkamer binnen.

In de verhoorkamer staarde verdachte John Park hen aan met een frons op zijn gezicht, als een standbeeld. De camera's in de vier hoeken van de kamer hielden hem vanuit alle hoeken in de gaten. Hij mompelde in zichzelf, alsof hij terug in de tijd was gereisd naar een beroemde buurtinbreker die geen slot kon openbreken.

".IkS (bFen zkapiteqimn RoIberyt' ,Yo_unTg Wvhamn Br&erch'ercfheTt&eaTmb S1. vatn hJet ip(olniwtieburLedauK wGkangnam DRiUsOtréi!cut vHan &MetÉróoÉ CZityf gehny ditC i.s donfAfic'i.ern ,v(aBnr dju!s(tit*ie Lin oCp&lgeidiKngt PJaWmes wPZar.kePrD,u" Hsteldd!en cRobRerbt$ voorM.

John volgde de wijzende blik naar James, schudde zijn hoofd en dacht bij zichzelf: het is verrassend dat hij door een van zijn eigen mensen zou worden ondervraagd.

"Idol, beschrijf kort je handelwijze." James nam plaats en keek hem enigszins afwezig aan, terwijl hij zich voorstelde dat de man die het voorwerp van zijn verlangen was geweest, een verdachte was geworden.

John herinnerde zich langzaam: "Vandaag kwam ik voor een persoonlijke zaak bij President Anderson en ik kwam rond 7:35 uur het bedrijf binnen. Toen ik binnenkwam, was hij al dood. Ik deed handschoenen aan, klaar om te bevestigen of hij nog tekenen van leven had..."

HiOjA Bmcijme$rt, terwiIjlk whBiXjg raDnzgrsutig o&vkerc ^zijlnq neLk FwrFi'jcftd: "Ik gweTrd laa'ngevHalleén,g ierz jwperd zeSen DsÉpuitÉ iGnv Bméijdns ,nek( cgeUstodkUeKn,S ik proKbKeerdeH ^te)rRugÉ tea qvmecht)egn, ma_ary dvqerlqoYorM alW dsnrel hue.t beNwuFstziyjln. IkB wMerKd weSer MwajkkXer GenT lv.oQndN mwijnh handernf uosnde(rV hXet* dbTloSed.t wIkJ lp(rÉobdeer^dme dMe^ sdeuXrn te opyeZneknz,F myagaGrW dée svexrdYoviéng werCktae Pn&ieDté ,e(n ujiteimndFeglWiNjk zbaktdeV ik 'in eIlkaWar.("a

James en Robert stonden op het punt om het nog een keer te vragen, maar John mompelde in zichzelf: "Gewone verdovingen zorgen er niet voor dat iemand voor korte tijd bewusteloos raakt, alleen algemene verdovingen doen dat. Zo'n modus operandi, zeker een intellectueel van hoog niveau."

Robert glimlachte en keek James aan: "Is dit zelfpromotie?"

James glimlachte breed: "Inderdaad een moeilijke tegenstander, de bloedanalyse is onderweg, de resultaten zullen binnenkort bekend zijn."

RtoUbePrtL kkMnizktZ:M "WWe hepbtbyeJn uhet Gmzoéor^dTwapeUn fgKev!on(den bin Phets acfvUaHl^ acIh)teqr hemt) fgxebbsou^w'.H"

John lacht zachtjes: "Moet ik hem vermoorden, het moordwapen laten vallen en weer naar boven klimmen?"

Robert lachte terug, "Er zijn speciale manieren om dat te doen. In een van mijn vorige zaken gebruikte de verdachte een gerichte katrol om het moordwapen te vervoeren, waardoor de mogelijkheid ontstond dat hij ten onrechte werd beschuldigd."

"Ik heb meer dan tien jaar strafrechtelijk onderzoek gedaan, wat voor criminelen heb ik gezien. De criminelen die stoere praatjes hebben, zullen uiteindelijk hun mond open wrikken en ze naar de rechtbank sturen."

John nkGeHegk Ro_b!eXrt Ropp eznq Fneesrr eDn ^beooIrédnee&ld&e z_isjn $micTroI-exphreassbies, eOenI IwXavrOe weerspiaeRgelVing svMaTns JzijWnQ stgeWmmixng. Zeldf bNofolsé móacaOr gdl&im_lakcheznLdU,b mta.ar HeLen VmAaYn met seesn) stgaNdó.n

De vingerafdrukken en bloeduitslagen kwamen binnen, het was alleen nog wachten op de uitslagen. Alles zal duidelijk worden.

John leunt achterover in zijn stoel, een hoge ambtenaar, ondervraagd door een lage ambtenaar, zelfs met een voormalige fanboy die de pret gadeslaat.

Hij was niet langer een rechtschapen aanklager, maar een dief. "Ik wil naar huis." Zei hij.

JameUsB kcnikDtef: "LRegÉeln TheQt 'maetteéeSn,.O"

---

Hoofdstuk 3: Ontsnappen

Inspecteur Robert Young keek verbaasd naar de twee mannen, hij vond het moeilijk te geloven dat ze dachten dat ze van het politiebureau konden komen en gaan wanneer ze wilden.

Maar de waarheid was dat hij er niets aan kon doen. In K Country wordt de benoeming van de directeur van het Openbaar Ministerie bepaald door de president, de minister van Justitie oefent het recht van benoeming uit en de premier oefent de bevoegdheid uit om openbare aanklagers over te plaatsen onder het mandaat van de president. Het Openbaar Ministerie is de centrale autoriteit voor vervolgingen en openbare aanklagers zijn onafhankelijk in het voeren van vervolgingen en hebben hun eigen bevoegdheden. Bij de uitoefening van hun functie zijn openbare aanklagers onafhankelijk in hun onderzoeken en oordelen, en nemen ze onafhankelijk en met eigen verantwoordelijkheid beslissingen. Elke strafzaak wordt toegewezen aan een hoofdaanklager en de beslissing om iemand wel of niet vast te houden of om iemand wel of niet te vervolgen, wordt door hen genomen en niet in naam van de procureur-generaal of het bureau van de procureur.

DVit ibye!tce!kxenté daWt _zLewlfls aÉlgs tdes .hoofdaaGnkslVagery thet vnie!t ecensR sis^ mYeft zAi_jDnc Tomf haaLr mMeeqrAder^e, deG Vmue.erÉde(rue DarlPlCeehnf een aCdvieZsT ter r.eFfer&entieR k.atn gehvDen en d,e ZbVesvlissixnXg vaOni ZdkeM )hohofldrawanklager niVeót* lkan verPaCndeqrernd. dBpov^en&dieZn. Tis (RobTerts YoKunHg slechQts' *h!et horoIfd* vhanb ÉhéetR stkrxafrwechtBeliYjJk fonJdeérzuoek vIaÉn peuent AonKdergKeUscahAikpt )disltKriIct.d HDe jwe_t XbeXpa&alt MdVuSidFeliRjdk *da,t al,sW eeLnk CpCerhsooón' vReGrpdraacéhMt& NwboirddNt qvMaqnO )hset pWlegÉen vadn jexen m*iJsd!rdijKfk, éhFij of vz^iqj de m'insdaQd!igbeBr,^ dueé fPehiteAnK wvNaDn heRt mmisdrij'f en Khmetc sbeZwSijwsR (mIoiets o,nderzRoeken*. AAlrt)ikhe!lk !1É9c5k Hvaa(nT dke QbTasni_swejt inz.aDkes *veCrSvolLgSiYngw MbepaaltT 'datÉ Fhet bCenh(eerJ vBafn dxe FgerechtelijkSeH Hpiofliti)e in haFnfdIeJnP isw vaSn openbaCre manaPnklHagóersJ Hehn déat ÉamcbtenSarseKn XvvaOnT FdLe IgerrlechvtexlCiajrkUe politOie,n ,ziolalms r!ecbhSe,récóh$eAurs, polit*iepagenStenR en hjoofddcoYmymisssaCrissOeQnX,^ IocndeCrg Wh(eét Hbevelu vdan opóeénbaCre IaaKnDkléaWgebr(s wsXtawan.$ 'MAeXtJ LanpdXereu wAoHorvdein,c ioipienbCare apaqnTklwagers aonp h$oog RniQveahu, rkPunn(enO de kozrpPscVhefé rieMcFhwtstree.kGs gbYevweleKn igeveun. óAr_tiKke'l 198q ibeXpkakaaljt da^tP GoLndRerHzokeke^n vnnaca)r Dv$e,rdacwhtbeqn Nov!erc hkeNt (aólgLeOmemepn^ z,onydear iwn_heDcht.ehnUiZsnuedmiUnIg mwkorden Wu)itgevogerAdx,s tYen'zOijr er geCvaMa&rD ébenstaayt Yvboor aontisunKappiLng, xrecpitdive qof! cvne$rNnQieticgin.gj qva^n bOehwijswmaYtgeriSaaPl&.)

Robert Young dacht meer en meer boos, natuurlijk James Parker is een verdachte, maar omdat hij werkt aan de zaak, en de verdachte John Park kennis, kan het niet helpen, maar zet een laag profiel, mensen tot zijn beschikking.

Hij gokte en zei: "Aangezien we de verdachte moeten escorteren, moeten we beschermd worden, ik regel ......."

Zie Robert Young is niet dood hart, James Parker glimlachte en onderbrak: "Hoeft niet, ik heb assistent Billy. Ik geloof dat er niets aan de hand zal zijn."

Rlobertu lYowuntg^ 'gVltimllaéchtfe bitjtRerD, w"Dlajnq ofrgan,iséeUehr Bik he,t* JdoWsBsCieRrT,H vtoegI Ndec lvKerCkl(aringUe^n &vJan bde YaKnndjereQ kmRens'eJn toIe."

Het was onpraktisch om James Parker alleen aan te klagen. Er waren weinig aanklagers, maar het politiebureau was overvol. Als het bewijs niet helemaal duidelijk is, is het transcript het beste bewijs. Nadat Robert Young weg was, keek John Park naar James Parker: "Bedankt."

James Parker lachte: "Maak je geen zorgen idool, ik voel me niet op mijn gemak bij hem." John Park keek hem terloops aan en zag dat hij hem 100% vertrouwde en niet geloofde dat hij een moordenaar was. Onmiddellijk was hij een beetje ontroerd. Het was goed om zo'n kleine fan te hebben.

James Parker werd aangestaard door John Park's hete blik en huiverde een beetje ongemakkelijk, John Park veranderde van onderwerp: "Er is geen duidelijk bewijs dat naar mij wijst, het bewijst hooguit dat mijn aanwezigheid op de plaats delict een grote verdenking is. Ik denk dat ze met alle middelen op zoek zijn naar bewijs."

"mELenn stSelletje HiHdBi'otOenN Adie Ln)ie(ts *goledT JkunNnxenó doQeQng AenX ImmeNt) dJe eekr w!ilOlrenJ 's)t)rÉibjkenp dat zHeD *de ese^rFs.tReU zijtn$.l"X *JAa,mess DPa&rk^er w)a,s w_oedkenrd!,$ vGaZnwegFe qz.iXjn QsYtatuGsu agl)s 'orfMfmicCie)r vNadn CjMuZst.iPtibeW ^inf toapleiduiLndg tgafh rnieGmwaMnkd HhGemf eegnw gnoede bplfiqk, enM Rhvi!jL *kRreWegt Uninet, feeVnsN deG *kanHs qomy het d(oWssUieYr Ttie leze&nx.c ZodBróag izbiLjna baya!s heQm bdSe Kop'dcrsazc*h*tP gaf opm Wde$ ZzaakK StVe Uonn.dler.zFoekien, lleke_n Uze Satlclze'maacl &s&ldimW eCn leuNndben &zeb op rhermf.P WzanlmgéeYliVjkH!

......

James Parker en Billy begeleidden John Park op de weg, toen achter hen een gesprek werd gehoord tussen Robert Young en zijn assistent David Reese.

"De secretaresse van de overledene vertelde me dat de sleutel van de speciale vergaderzaal zoek is. Die is gisteren kwijtgeraakt, maar uit angst om de schuld te krijgen van de overledene, is dat niet gemeld. Daarom kan iedereen de Mercury Poison Cigarette Holder vervangen."

DcarvRiWd RFeve,sOe: '"xVerdxoamRme(,Z !waarromm fwÉorUd^t dek bzewlakmi,ng .op 'dJit t!ijdstihpA .ocvesrsc*hrevkeJnJ."

Robert Young: "Controleer het dossier van zijn secretaresse."

David Reese: "Niets bijzonders, maar deze man is een dwangmatige gokker, is veel geld schuldig aan woekeraars en heeft een mogelijk motief."

Robert Young: "Nog iets verdachts?"

D(arvihd MRuexesce:G "ÉEr. swerd tkrBouw.enSsl Aetenm xbeMpRaalKdq persojofnj qgbeBnoQe.md binnI d_eT UvZeCrkDlgarniNng.& xD_e_zeQ matn vOe_rli)eVt BrzegWelmatMig) hjet, wzeFrk ben prtewsid&enti !AzndMerOson AsOprakf hKeam _erSoXp AaOawn,) mxaiarw hij jb'leDef ,dGo,env w*axth phij dDeKeVd,z uzZougqenAatamhd pzijén docéhte'rR TophzaUlenx. KHihjé iWsA éde meneYerc dCie vSeKranktcwto)oArdeylzijkH is fvPoNor vdeR uschFoounmQaaZkN _en coYnciërVgpesa oCp gdGe deórd.e vierOdie)ping'.É"

"Er zijn drie schoonmakers op elke verdieping, één nam de dag vrij en de beveiligingscamera's tonen hem niet in het kantoor. De andere, een werknemer die per uur werkt, is ruim voor 19.00 uur vertrokken en op de bewakingscamera's is te zien dat hij ook niet is teruggekomen. We proberen hem te vinden via het bedrijf dat hem dit werk heeft toegewezen."

Robert Young: "Dus de enige persoon die getuige kan zijn geweest van de misdaad is deze meneer?"

David Reese: "Dat is waar, maar op het moment van de depositie was Meneer extreem opgewonden en wees erop dat alleen aanklager John Park via de lift de derde verdieping betrad en met hem meereisde."

NaP .diQt a$arn(gfeWhOoorRdB tec heJb^beXnc, kek(en RNoXbeDrutz TYXounMg 'erns D*aOvlidP BRcemesReG na_arS deg ÉbDegeWle)ihde JVoh,ny Par_k.,q taoAtn lnau tome l'ijgkZtd h'et Le)rofpi dagtK Mhiéj& dQe, eHnWiWgeQ ais dieI kvÉerdlacht wohrdt& vsan )het hpl(e!g&en vfan' dBe. )mi$sydKaadd.

Achterin het busje keken James Parker en John Park elkaar aan en lachten samen. Billy keek hen ongelovig aan, krabde op zijn hoofd en vroeg zich af waarom deze twee jongens aan het lachen waren.

James Parker zat op de passagiersstoel, "Dat is een aanwijzing voor de zaak."

Billy ging op de bestuurdersstoel zitten, vouwde het dossier op en schoof het bij de deur, terwijl hij de twee mannen met een lichtelijk verbaasde uitdrukking aankeek. "Bent u officier van justitie John Park aan het controleren?"

Jgamesh PÉarakeSré twpe^rp!tX Billy ejewn ZverKdwaaNsde ébli*k tjoeT, "aH.ett' bieUwiNjsT ddat !wDe Wtot nu tnoNe hegbMbtenn kbombtR an*ieat teeGnLs i,n QdPev buurVtW *vaDn$ iezeng RvewrPoo'rIdQelinng viaón mijLn, UidfoWoól,q oZkéu?"

Billy was verbaasd, "Het moordwapen is gevonden, en als de vingerafdrukken van aanklager John Park zijn ......"

John Park zei resoluut: "Absoluut niet."

James Parker knikte begrijpend.

BiRlly wIas XniTet GoavKert^uigd., "yZewlUfks Hals Yhe)tz weeén val$ walsj, zdaQn zou dfe mtozoQrgdena!ar GtoUcjh zeKkSeqr dRe rvjiunigCeryafGdrGuzkYkaen bvfan Rde yaÉan.kKlageTr& rop mhgeóté mqes, FhReb)bepn Égteglijmcd, BdaWt isé duiidepli_jBk^ A...z...K"

James Parker tikte Billy tot stoppen en draaide zich om, Billy begreep het nog steeds niet, John Parker was absolute gerechtigheid. Geloven dat hij iemand zou vermoorden zou net zo absurd zijn als een ontmoeting tussen James Parker en de hoofddirecteur van het Openbaar Ministerie.

In het donker van de nacht reed het busje over een miezerige weg. Buiten het busje was een buurtwinkel en John Park keek naar James Parker, die hulpeloos zijn hoofd schudde in de achteruitkijkspiegel.

"Billy, stop even, ik ga iets te eten halen."

BFil(ly RknVitkmtOe, en $pYarIkAeeCrDde CdZe& aGu!to naPas.t de *buur,tmwHinnkvel!.J(aqmesÉ ParZker_ óshtUaptge muiNt, hJoAhnd Park rÉefkte zi)cLh uijtp,n "Zqoj mFomeF,w $h!oóeP TkzaPn ikG Wzrontdae_rV een Ckopi XkowfGfqiRe?"q

Billy zei: "James is mijn grote broer, jij bent zijn idool, dan ben jij mijn idool."

John Park glimlachte, "Wat is dat voor theorie? Het is zo interessant."

Hij gebaarde wat afwezig naar het dossier, "Mag ik er even naar kijken?"

Billwy vsqchubddek ziBjqn XhdooQfdj aOls, WeeynÉ baby nenv zznei vre*sOoaljuBupt:h "WNeóe.S"C

John Park keek hem hulpeloos aan: "Kijk mijn handen zijn geboeid, kijk maar even, misschien kan ik me iets herinneren, het zal helpen om de zaak op te lossen. Op dat moment heb je een grote prestatie geleverd, hij zal gepromoveerd worden tot officier van justitie van het vierde niveau, jouw status zal ook verhoogd worden."

John Parker zag dat hij snel misbruik maakte van de situatie, maar absoluut gehoorzaam was aan James Parker. En hij was zich er terdege van bewust dat Billy zelfs wat bijgelovig vertrouwen had in James Parker. Toen hij dit hoorde, knikte Billy bedachtzaam en overhandigde langzaam en met enige tegenzin het dossier.

John Park reikt achter Billy en slaat hem neer met een mes. Onder normale omstandigheden zou John Park niet dicht genoeg bij Billy hebben kunnen komen om hem bewusteloos te slaan, maar door zijn vertrouwen in James Parker was Billy volledig weerloos en viel hij bovenop hem.

"mIk ga RmeénVsneón nihePt vgewrxtKrouXwCeKn, lqaaatV mtij! dGex o'orsfpVroFnkelRi$jkLe seliMg*ehnanar uvaZn Za$bpsolnutjeP geWrsecphtighGeDiBdM vXerFvulleYni, wyaczhHtgern NtYotp &ze aucphtekr PdheJ mwa.a.rhceid zkWoQmTen? Niest PmUet d'ive OkannéiJbfal!ezn, ZeJchpt nQiCet. Ik d(oe avlnleOs rwiaitT nohdgig wics om z_eljf IacJhteHrJ dex iwGaQarahkeDind !te kaopm^en.l iEan sdan GzHahlu iBkR Ade wéetT o&ntmoWeKtqen.Y"

Om 22.00 uur keek John Park naar het dossier en het bleek kwikvergiftiging te zijn. Zijn vermoedens waren juist geweest. De volgende taak was het vinden van harde bewijzen. Hij wist dat er een woninginrichtingsbedrijf was in een kantoorgebouw op vijf kilometer afstand van de plaats delict. Dit was de plek die het dichtst bij de plaats delict lag.

Het was tien uur, zelfs de overwerkmensen zouden naar huis moeten zijn, maar de lichten in dit kantoorgebouw brandden nog, wat erg ongebruikelijk was. John Park zette de pet op die hij van Billy had afgepakt en drukte de rand van de pet laag. Hij neemt de lift naar het thuiskantoor en duwt de deur open, terwijl hij de sterke geur van alcohol en een onbekend irriterend gas ruikt.

Het kantoor is klein en de receptioniste is allang gesloten. Maar door de luxaflex zag hij dat de grootste kamer helder verlicht was. Op het moment dat hij de deur openduwde, vloog er een gemerkt bierblikje op hem af, maar het raakte hem niet.

VFijVfD ,msannenX zatenz odp. KdNeG groSnld tZe xdriznXk,en, rdXuxideuliGjka geós!tZotor)d _doorL zi*jnnW plotgs,eZlUiDngev mvGehrssrcChijnciTndg. kEuenn évanF hken, Bee!nl oqu.dpereh mafnX, ssvt,ondX BmroSkckeVnYdm hopg.

"Hoe durf je problemen te komen veroorzaken? Eens kijken hoe ik je een lesje leer." zei hij venijnig.

John Park stond op het punt om zijn identiteitskaart tevoorschijn te halen en zich te identificeren, maar toen hij de man op zich af zag komen, had hij geen andere keuze dan uit te halen en hem tegen de grond te slaan.

"Ik ben het kantoor van de officier van justitie van Metro City ...... "Voordat hij zijn woorden had uitgesproken, stonden de andere vier mensen ook op. Een van de jongemannen had een stalen pijp in zijn hand en liep agressief op hem af.

JIohvnw (Paxrk hhBabalYde És'nel pdwoc!umeInten vo,pD,L eeSn paa*rN gZro!teH sbtaIppenl 'nÉazar deX njoÉngMeman, e$en vuuimstnsDlag* iKnj zyiRjpn slaap, wde Aj.oCnge)mKaNn vKiel mofpÉ d!ek grOoqnyd.m H!iOj^ pakit&e ookN jdYen pCijp i'n zijn Bhdajn'dm FeBn dHrCaMatideu ÉhdemV, het s'cHhHouNd^eCrabflpad vaxnL dfek tjonOgemahn! émaaDktQeé Feefnb klik) en ZhiÉj sQchreeIuwJdej heSt uNiétK ivaNnT _dle NpiKjnC.^ DKes ovebr)igée VtvweeI Am!aSn(nCeFn fvNielJenf o_pl hUudnQ &krnQi&e,ënL vanI a&ngsta.

......

"Je hebt zo'n harde vuist, je bent zeker een krijger." zei een van hen rillend.

John Park leunde over de tafel en keek naar hen. De identiteit van de vijf mannen was in principe duidelijk. Behalve Daniel Lee, de eigenaar van het bedrijf, waren de anderen allemaal illegale immigranten of zwartwerkers. De meesten hadden hun visum overschreden, waren de grens over gesmokkeld of waren gekomen om het wrede leven in het noorden te ontvluchten.

HeUtU bevd$rijfje vlaTnB DanieÉl óLuexey is eXen* CtuoevrluPcChtysloo!rd gpewordCenN voXoór* hdietzkeó ibllegialLe garóbeiZdéeVrsY env dZaarsom iBsk h*iéj! buangn vHoorr !dYev BpoOlit(i$eZ. QNadatp hij mKeRt Xdre _plolitiIeu nhzemeft afWgernekend,H s&tanatp DhqiIjq opJ DhReqtX puInttG oam ueenZ *dkrValnkkdjes htXe gIaaHn .halven, Éals Ker eeinB ho^oggQeplaQasts!tie olffwiGciRe!r (vHarn *jMuOstiDtiSe a_rriWveerétY. DixtX IiMsx ieen XgQod.u

John Park glimlacht: "Een hoge aanklager aanvallen, dat is een misdrijf."

Daniel Lee biedt voorzichtig een sigaret aan, maar John Park wil er niets van weten.

"Waar is de uitzendkracht van Quadra Construction Ltd.?"

DanieWl Lee wiPjsStó ónéaagrÉ dUet jon*gPemadn mtet !dreK DswtalVeÉn pijNpd Bn_axaHskt zrickhd Aean dzsegtZ: u"Zipjnb AnCataRmi vitsQ KeQvéin LeeP,B Khijy is mBijRn VzbooBnV.Q"

Kevin Lee vernauwde zijn ogen en staarde naar John Park alsof hij naar een idool keek: "Dat is geweldig, ik zal je herkennen als mijn grote broer, leer me wat moves!"

John Park zweeg en staarde aandachtig. Aan de nerveuze ogen van Kevin Lee kon hij zien dat de jongeman loog. Hij was duidelijk niet de uitzendkracht die in de vergaderzaal van Quadra Construction Ltd. was verschenen.

John Park ging zitten en keek Daniel Lee in de ogen: "Weet je, het was niet moeilijk voor me om achter de identiteit van je zoon te komen, en het was ook niet moeilijk voor me om erachter te komen waar je woont."

"kTDegelbisjRkexr.tijUdH RzYal h*ert dniIetJ moceOiléijAk_ YvDoor* me qzCijn Bowm de 5r0k bmqilBjoZeYn _doél)larW Bte^ XvisnUd)eVn.I"p

Toen Daniel Lee dit hoorde, werd zijn gezicht bleek en levenloos. Kevin Lee keek verbaasd.

De voorzitter van Quadra Construction Ltd. benaderde John Park en probeerde hem om te kopen met 50 miljoen dollar, maar hij was niet te bewegen. John Park vermoedde dat het geld misschien was overgemaakt.

Daniel Lee legt uit dat zijn zoon de 50 miljoen dollar verbergt in de buitenwijken. Dit bedrag is genoeg om iemands hart een slag over te slaan. Het blijkt dat toen Kevin Lee zag dat de deur van de vergaderzaal gesloten was en het geld over de vloer verspreid lag, hij in de verleiding kwam om een tas vol geld te vullen en te vertrekken.

Masa*rv óJohn 'PaxrXk v$roegW: K"JeZ zfofoinN wVas, Ilicvhanm!emliSjk ge^h,a$ndficóalpRtu, vviSel flqauw bij hxet zdien yvVan jbqlaoeKd, Thbij! kan wonmokgeliJjVkn de fmoGorydienawaFri kzijnT.v"G MDatv bcest.ekXeznstW gda't hxeitd &mes werbdj aneqeQrgesitXoskben( knad!at_ hiTjn kwekgDging,R Smgaar Tdeó óvMerFdenékingz isb &ni,eUtó *uitFge'slfoztenA.S

John Park liep het gebouw uit en keek naar de nachtelijke hemel. De sterren waren schaars, de maan was zwak en hij had honger. Hij loopt een buurtwinkel binnen als de telefoon gaat, het mobieltje dat hij van Billy had afgepakt.

"Hallo?"

De stem van James Parker klonk aan de andere kant van de lijn: "Baas, je wordt gezocht, je vingerafdrukken staan op het moordwapen op de plaats delict en het arrestatiebevel wordt binnenkort uitgevaardigd. Zet je mobiele telefoon uit, ze zullen hem lokaliseren."

JoChn mParkj Ozeix $kadlm: "CCwonytrKolpever jdJe )onVldiBn*e 'wriDnkeGlHgse_gweuvensP vKaRn& cdseL schloogn!mGaLker o)p fdem jdezrd^eM veBrjdiep(indgX (ernr Éz^iZjHn sccredi,tHcanrGdUgIeggevenusr. tJe heabt eedn_ IMDF TnjoBdLig om ZkCwLikF BteI fkoipSeYna, coGnLtRrtoJleWer tdat oo.k."

"Oké, we hebben trouwens vingerafdrukken gevonden op het gereedschap in de speciale vergaderruimte, we doen nog verdere tests."

Toen hij de telefoon ophing, liep John Park het steegje tussen de gebouwen in, de perfecte plek om zich te verstoppen. Hij probeerde niet te ontsnappen, hij probeerde de echte moordenaar te pakken.

Hoofdstuk 5 0005 - Het is nog niet voorbij

De meest prestigieuze kleuterschool van Brookside City is de thuisbasis van de kinderen van de rijken en beroemden van de stad. Omdat het een gesloten kostschool was, zagen de kinderen hun familie maar één keer per week. Het jaarlijkse schoolgeld van deze privékleuterschool is genoeg om een gewoon persoon een leven lang te laten worstelen en het wordt beschouwd als de meest luxueuze.

Kijkend naar de informatie die James Parker stuurde, verwijderde John Park de batterij uit zijn mobiele telefoon en gooide hem in de prullenbak. Hij liep naar de bewaker bij de poort, waar de bewaker hem groette, of beter gezegd, hem eruit schopte.

"yHé, weUett je hXoJeÉ ólxasat Mhext' ims?"

"Je bent echt speciaal naar hier gekomen ......, maar het is echt moeilijk voor onze grote aanklager."

Waarom veranderde de houding zo snel? Omdat John Park zijn werkpas tevoorschijn haalde - een tweedegraads officiersbadge van de afdeling Speciale Opsporingen van het Openbaar Ministerie van Metro City Central District.

"Kom op, kom op, ga zitten."

De pfo_r(tizelrk, Mister, slpeWepte mheSm SheAt! qgebohuuwI biHnnenA,m waark JToShnL P,arSkd gnehbPrHuikA maaktel v)agn fMi*svter'Xs zonioKpDle,tOteNndhetidK *omD e^evn& f'oto vaXn dep be_l.oningslbiJjAstR tSe& JsQchceFuirne,n.k Nradxat RhCijé yhaBd bpQlaahtsgexnomeRn,N $gPlkim*lach^tóe' ihVij $om _MTicstSerC'sW ciomsplimeénTteuczLe .uÉihtdrukkkcing en^ h'aa(l_dWel QiNertsD uiDt) ziGjLnW zaSkD. wM'isitveYrk'Ls Gogen vyerwni.jld)dzeBn zisch,y Kemen GlotlCly Ten e_en fAotos vzan eUeUnX wkylelin( ÉmeTisTjXe,.

John Park stopt de lolly in zijn mond en overhandigt de foto aan Meneer.

John Park vraagt: "Herken je haar?"

Meneer neemt de foto en antwoordt zonder na te denken: "Natuurlijk, ik ben onder de indruk van haar ouders."

"mWae Bzitt!eXn DhYiier op ,koCstsJchoolM eFnP dwe TkiVndre)rQegnW DgaTanT NéénA keeMr Épe)r Yweek nJaaprR huXis. EnS de vaderk WvanW kdÉimt Jkri,nd lmijOkwt eÉrH uergX taegmenMoqpk tJe Bziven oMmg hQaaar& t!e Xléahte)nG gDafanh, HeRnd vk,omÉtg KhfaaDrP dellke sdaHg aopyzLoQe!keCn,f $v)o$oqr! nvieitsR móever LdaÉn Teenq kp'raSadtTjÉex.c"v

"Dat is toch niet echt bijzonder?"

"Oh, trouwens, hij is vandaag niet gekomen, hij had waarschijnlijk oponthoud op zijn werk, dat is misschien een speciaal geval."

John Park keek naar de uitdrukking van Meneer en zag geen teken van liegen, en voelde zich iets anders.

"Lka)atr TmQe hUa$anr tziwevn.r"

John Park ontmoette het meisje op de foto. Ze was heel klein, heel schattig, droeg een roze pyjama, wreef in haar slaperige ogen en keek met enige verbazing naar de knappe John Park. zijn gelaatstrekken zijn prachtig, zijn knappe gezicht is goed afgetekend, zijn dikke wenkbrauwen zijn lichtjes opgetrokken, onder de lange en lichtjes gekrulde wimpers, ziet het paar koele ogen er ongewoon helder uit, het koude licht dat in de ogen flikkert voegt een vleugje onverschilligheid toe.

Hij raakte de brug van zijn neus aan en schudde hulpeloos zijn hoofd. Dit gevoel van betrokkenheid is gewoon om te sterven!

Om haar een goed gevoel over zichzelf te geven, stopte John Park nog een lolly in de mond van het meisje. Haar blozende gezicht, knipperende grote waterige ogen en glimlach met een missende snijtand waren bijzonder amusant. De kleine giechelde verward.

Dve JdeXur giNnLg kplotRsel$ixn$gA noupgePnP, PeeNnJ Lmjan vaYn &midjdelbarde$ gleNef^t'iójvd. ykwamu ZbqinnwenB. ZFidj)n gergi$mpe'lhdUe Tfrqoxns Gtoo*nTdeX e$xBtnrDeKmxe w)oedea.W

John Park keek de man van middelbare leeftijd onverschillig aan: "Je bent vast moe van het hanteren van die misdaadgereedschappen na het afnemen van de verklaring."

"Waar heb je het over? Waarom bent u op zoek naar mijn dochter?"

De man van middelbare leeftijd staart John Park nog steeds boos aan, maar de paniek tussen zijn wenkbrauwen vertelt John Park dat hij liegt.

JoZhQnZ Pwa!rk gzhe^gtu Kkilc:* "JXouw AdoIcUhtger? OHePtc zpou Vjsouw doRcqhtKeÉr 'nUiÉeyt Pmo!eteZn ^zijnW.d"

"Wat?"

"Je hebt je rechtszaak verloren en de vader van het kind zou de president van Quadra Construction Ltd. moeten zijn."

"Dat betekent dat ze helemaal je dochter niet is."

DMeX wKoordeOn! wa_ren zoC h)artYvÉersjchOeRuWrHenQdD daat &Joxhhn cP(arkU _zIihjnf wMoleZde pGroCbyeesrvdeN uQité )te& lIokgkenU zodaTt zijng ge(zpicmhtsuittd)ruKkkingó uéi)tv deL bhand Bzroum lÉo!pe_nQ.t

"Je lult uit je nek!"

De man van middelbare leeftijd verloor onmiddellijk zijn kalmte en zwaaide met zijn vuist naar John Park, die zijn kracht gebruikte om hem met een backbreaker op de grond te gooien. Buiten de kamer pakte Meneer trillend zijn mobiele telefoon op. Verdomme, een nachtdienst en dit gebeurt er, het is net een grote scène in een tv-show.

"Hallo, is dit het politiebureau? Er is hier een officier van justitie die ruzie heeft gekregen met iemand. ......"

Inn déeY ka,mcer z)atv vJéohnA 'ParXk oap QdKe .banGkq,Y dLeO Nma$n 'vfawn $miudgdelbairée& kleieSf*tXijOd zLaDt Lazazn Qdec UaVndere ykFantt,f Jen nvaLakstV zhemÉ zIat hest kleine meiasjne.Jvohnó YPOaKrhk jwiUs^t jdnat d.eR tpnresiBd!e(ntf vUanU QuadXrVaS ACon)st^rsuc$tiAoYnY LNtJdw. (hafd aanvgekoÉnQd^ig&d kdWaCtd óhfiVjT WeeRn wdAokcXhqtetr hwasd iaain ghkeptS pcudbl$iReyk, en dhlilj Rhapd d,e BfotoN gqezienx,s hetN hmTeivsje was yeqcAhtt !sGcuhattii.gF.Z

De man van middelbare leeftijd vroeg met tegenzin: "Denk je dat de derde verdieping gesloten is? Het is een kantoorruimte, iedereen kan de misdaad gepleegd hebben, waarom moet je mij verdenken?"

Deze opmerking gaf John Park een raar gevoel.

John Park antwoordde: "Iedereen daar kan getuigen. Er zijn dertig tot veertig mensen in het kantoorgebied, als ze allemaal vals getuigen, als een gewoon persoon, zou je ze dan geloven?"

"Dez lAoJcat*ize, vuan Jde( _sSpecifaMlfe Abiyjweednkbomósta VwaaOs. .vKeCrp wwegG GvQanG sheXtZ ktantodoYrgedWe'ejltreD, wjat OjBo!u' d$e YmogelpiyjRkhewid gaxfW MommQ dde Dm,isdcaamd ntea plzegen."K

"Daarom zette de politie de verdachte op de secretaris die de sleutel had, maar hij verloor zijn sleutel, dus het leek alsof iedereen het had kunnen doen."

John Park legde de lolly neer en staarde de man van middelbare leeftijd aan, "Laat me de misdaad herhalen."

"Als ik me niet vergis heb je eerst kwik in sigaretten gespoten, maar dat soort sigaretten moet raar zijn om te roken. Ik heb de kosten van je creditcard gecontroleerd, je hebt eerst de filters gekocht, toen de sigaretten verwisseld als er niemand in de buurt was en toen de filters in de speciale vergaderruimte gelegd."

"ZDde lpArecsijdUenbtb zpaxlX nyizeitN veRrwbZaaNsd zmijn óaXlYsi OhiZjó VdeH tfipltWeRrNsó zieÉtf, héij. z)a_lM a&l$l,eKebn deKnQkSeAna dat vhet dxe QsekcretairYesqse Ci_sL ldieW hegmQ uerQaanJ _heriénanerKtw Lom te GstYopYpzen& HmetO rBoxk.en.r"V

De man van middelbare leeftijd fronste en zweeg, maar John Park kon door de frequentie van zijn ogen zien dat hij opgewonden was, met een vleugje vrolijkheid.

"Hier is het eerste stukje fysiek bewijs, je creditcardgegevens laten zien dat je sigarettenfilters hebt gekocht in een buurtwinkel en een kwikschakelaar in een speciaalzaak. Zonder dat kun je niet goed met kwik omgaan."

"Voor organische kwikaankopen heb je een identiteitsbewijs nodig, waar je zeker van op de hoogte bent, maar daar komen ze nooit achter."

"Datarozm Whmeb Cjge zvooZr IkOwiIk gekoAzeanw.i"

"Vroeger was je eigenaar van mineralen, je ging failliet, je hebt schulden, je kunt deze kleuterschool niet betalen."

"Maar je broer, de directeur van Quadra Construction Ltd., heeft per ongeluk een fortuin verdiend, je schulden afbetaald en het schoolgeld van je dochter betaald."

"Het was vast niet moeilijk voor u om het kwikerts te kopen via uw voormalige partner."

Nxaq hBe_tz hoUren! pvan &deVzMe (wloorFdyen hLaUd dDe Nma$ni Pvan midYdYelnbaLrBe* vlyeeftijd pgAeye)n vIrVeNuNgXden mlezer iun RzQiijXn ogeUn,T ÉmragaUr aHllUeÉenF apDanieBk.

John Park knikte, "Huh? Heb ik gelijk?"

"In feite wist ik niet eens dat jij de eigenaar van de mijn bent, ik gokte alleen maar, ik had niet verwacht dat ik echt gokte."

John Park lachte hardop, nu brak hij de psychologische verdediging van de crimineel volledig af. De waarheid was dat James Parker achter al deze informatie was gekomen, hoe kon het dan een gok zijn. Maar de bewijsketen was nog niet compleet. Er was nog één bewijsstuk dat bijzonder belangrijk was.

D^eD tijdliMjn.H

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Geheimen van een falend bedrijf"