De kans om iemand te laten verdwijnen...

Hoofdstuk 1 (1)

1

De regels waren eenvoudig genoeg. Wees niet alleen met hem als je het kon vermijden. Doe of zeg niets wat hij zou kunnen opvatten als aanmoediging. Stap niet met hem in een taxi of een lift. Wees extra voorzichtig met hem als u niet op kantoor bent, vooral in hotels en op conferenties. En vooral, de nummer één regel die nooit en te nimmer verbroken mag worden: doe niets van het bovenstaande als hij gedronken heeft. Hij was slecht als hij nuchter was, maar hij was erger - veel erger - als hij dronken was.

Vanavond was hij dronken.

En Sarah besefte te laat dat ze op het punt stond alle regels tegelijk te overtreden.

Het ene moment stonden ze op de stoep buiten het restaurant, met z'n zessen, hun adem dampend in de koude avondlucht, hun handen diep in hun zakken gestoken tegen de novemberkou, hun reis terug naar het hotel overdenkend na een avond van lekker eten en levendige gesprekken. Gewoon collega's die ontspannen aan het eind van een lange dag weg van huis. Het volgende moment liep hij de weg op om een taxi aan te geven, nam haar stevig bij de arm, leidde haar naar de achterbank en volgde haar naar binnen, zijn adem een hete walm van rode wijn en brandewijn en gepeperde biefstuk.

Het gebeurde zo snel dat Sarah niet eens de tijd had om te reageren - ze nam gewoon aan dat de anderen vlak achter hen zaten. Pas toen de autodeur dichtsloeg, besefte ze dat hij haar met opzet en efficiënt als een roofdier in de jungle van de rest had gescheiden.

'Regal Hotel, alstublieft,' zei hij tegen de chauffeur in zijn diepe bariton.

De taxi reed weg van de stoeprand en even zat Sarah bevroren in de stoel, nog steeds in shock door deze plotselinge wending. Ze draaide zich om en staarde uit de achterruit van de taxi naar de rest van hun groepje dat op de stoep was gestrand en zich terugtrok naarmate de taxi meer snelheid maakte. De mond van haar vriendin en collega Marie stond lichtjes open alsof ze sprak, een blik van verbazing op haar gezicht.

Altijd bij elkaar blijven. Dat was nog zo'n regel. Maar nu waren ze met z'n tweeën.

Het interieur van de taxi was donker en rook naar oud leer en sigaretten. Ze draaide zich om, deed haastig haar gordel om en schoof zo ver mogelijk naar de rechterkant van de taxi. De aangename warme roes van een paar glazen wijn was verdwenen, en ze voelde zich plotseling steenkoud nuchter.

Als ik het goed speel, komt het wel goed. Gewoon geen oogcontact maken. Niet lachen. Moedig hem niet aan.

Hij deed zijn gordel niet om, maar leunde met open benen aan zijn kant van de achterbank, met zijn gezicht naar haar toe. Zijn rechterarm strekte zich uit langs de plank achter de passagiersstoelen, zijn rechterhand nonchalant achter haar hoofd gedrapeerd. Zijn linkerhand rustte op zijn dij, centimeters van zijn kruis.

'Sarah, Sarah,' zei hij, zijn stem traag en diep van de alcohol. 'Mijn slimme meid. Ik vond je presentatie vanmiddag fantastisch. Je zou heel tevreden moeten zijn. Ben je tevreden?

'Ja.' Ze klemde haar handtas in haar schoot en staarde recht voor zich uit. Bedankt.

'Je hebt veel talent. Ik heb het altijd gezien, altijd geweten dat je het juiste materiaal had.'

De taxi maakte een scherpe bocht naar links en hij schoof nog een centimeter dichter naar haar toe op de achterbank, waarbij zijn knie de hare raakte. Sarah moest voorkomen dat ze zou terugdeinzen. Hij trok zijn knie niet weg, maar liet hem daar rusten.

'Bedankt,' zei ze opnieuw, denkend aan het moment - laat het alsjeblieft nog maar een paar minuten duren - waarop ze een gesloten deur tussen hen in zou kunnen zetten.

'Ik weet niet of ik het vermeld heb, maar wist je dat BBC2 opdracht heeft gegeven voor een nieuwe serie Onontdekte Geschiedenis? En de productiemaatschappij heeft gesproken over een co-presentator voor mij in de volgende serie.

Dat is een goed idee.

Een vrouwelijke co-presentator,' benadrukte hij. En weet je, toen ik je daar vandaag zag presenteren, dacht ik echt dat je mogelijkheden had voor televisie. Wat denk je ervan?

Ik? Nee. Ik hou er niet van als er camera's op me gericht zijn, om eerlijk te zijn.

"Ik denk dat je er talent voor hebt. Hij bracht zijn rechterhand dichter bij haar achterhoofd. Ze kon voelen hoe hij haar haar aanraakte. 'En de looks.'

Hij zag er ooit goed uit, veronderstelde ze. Misschien zelfs redelijk knap als jonge man. Maar veertig jaar van alcohol, lekker eten en losbandigheid hadden hun tol geëist, en nu leek hij niet meer op een oude Lothario die doorgedraaid was. Hij droeg te veel gewicht op zijn lange gestalte, een dikke buik die over de tailleband van zijn spijkerbroek hing, zijn wangen vlezig en zijn neus en wangen rood gekleurd door de drank. Zijn grijze paardenstaart werd dunner en de plukken haar lagen over zijn steeds kaler wordende paté. De wallen onder zijn ogen waren zwaar en donker.

En toch, dacht Sarah met enige verbazing, loopt hij nog steeds rond alsof hij George Clooney is.

Ze probeerde verder weg te kruipen, maar ze stond al hard tegen de deur, de deurklink in haar dij. De binnenkant van de taxi was intens claustrofobisch, een tijdelijke gevangenis waaraan ze niet kon ontsnappen.

Ze voelde een zucht van verlichting toen haar gsm in haar handtas overging.

Sarah? Gaat het? Het was Marie, haar beste vriendin op het werk - en nog een vrouw met directe ervaring uit de eerste hand met Lovelock's gedrag. Het was Marie die het jaar daarvoor voor het eerst de regels had voorgesteld om met hem om te gaan.

"Prima. Sarah sprak rustig, draaide zich naar het raam.

'Sorry,' zei Marie, 'ik zag hem de taxi niet aanhouden. Ik draaide me net om om een vuurtje van Helen te halen en toen ik omkeek duwde hij je bijna achterin die taxi.'

'Het is in orde. Echt waar. Ze kon hem naar haar zien staren, zijn beeld weerspiegeld in het donkere glas van het raam. 'Heb je al een taxi gevonden?'

'Nee, we wachten nog steeds.'

Shit, dacht ze. Ik sta er echt alleen voor.

Oké, geen probleem.

Sms me als je terug bent in je kamer, oké?

Zal ik doen.

Met een rustigere stem zei Marie: 'En pik zijn onzin niet.'

Ja. Tot zo. Sarah beëindigde het gesprek en stopte de telefoon terug in haar handtas.

Hoofdstuk 1 (2)

Hij schoof wat dichter op de stoel.

'Jou controleren?' zei hij. "Dik als dieven, jij en de jonge Marie.

'Ze zijn onderweg. In een taxi vlak achter ons.

Maar wij zijn er eerst, wij tweeën. En ik heb een verrassing voor je. Hij tikte tegen haar been, net boven de knie, en liet zijn hand daar rusten. Zijn vingers voelden zwaar aan op haar dij. 'Ik vind deze kousen wel mooi. Je zou vaker rokken moeten dragen. Je benen zijn fantastisch.

'Doe dat alsjeblieft niet,' zei ze met een klein stemmetje, terwijl ze haar trouwring om haar vinger draaide.

Wat niet doen?

'Mijn been aanraken.'

Oh? Ik dacht dat je het lekker vond.

Nee. Ik heb liever dat je het niet doet.

Ik hou ervan dat je moeilijk te krijgen bent. Je bent zo'n plaaggeest, Sarah.

Hij drukte zichzelf weer dichter tegen zich aan. Ze kon zijn zweet ruiken, bitter en scherp, en de brandy die hij in zijn glas had gedronken terwijl hij haar aankeek aan de andere kant van de tafel. Hij bewoog zijn vingers een paar centimeter hoger en streelde haar dij.

Voorzichtig en weloverwogen tilde ze zijn hand met de hare op en bewoog hem weg, zich bewust van haar hart dat pijnlijk bonkte in haar borstkas.

Toen streelde hij de achterkant van haar hoofd, streelde haar lange donkere haar. Ze deinsde terug, ging voorover tegen de veiligheidsgordel zitten en wierp hem een blik toe. Hij negeerde haar, legde zijn rechterhand rond zijn neus, de oogleden fladderden even dicht.

'Ik hou van je geur, Sarah. Je bent bedwelmend. Draag je dat parfum alleen voor mij?'

Haar huid kriebelde en ze probeerde wanhopig een manier te bedenken om dit niet meer te laten gebeuren.

Optie één: ze kon nu gewoon uit de taxi stappen. Op de glazen scheidingswand kloppen en de chauffeur zeggen dat hij moet stoppen, dan een andere taxi terug naar het hotel zoeken, of de rest van de weg lopen. Misschien geen goed idee in haar eentje in een vreemde stad - en bovendien zou hij haar waarschijnlijk volgen. Optie twee: ze kan hem beleefd vragen - opnieuw - haar persoonlijke ruimte te respecteren en haar als collega te respecteren. Dat zou even effectief zijn als elke andere keer dat een vrouw dat tegen hem had gezegd. Optie drie: niets doen, stil blijven, een notitie maken van wat hij daarna zei en hem rapporteren aan HR zodra ze maandag weer op kantoor was. Ongeveer net zo effectief als... nou ja, zie optie twee.

Dan was er natuurlijk nog optie vier. De optie die haar zeventienjarige zelf zou hebben gekozen: ze kon hem zeggen dat hij met zijn poten van haar af moest blijven en gewoon moest oprotten, en dan blijven oprotten tot hij niet meer kon oprotten. Ze kon de vorm van de woorden op haar tong voelen, zich de blik op zijn gezicht voorstellen. Maar ze ging natuurlijk niet alles verpesten door ze hardop te zeggen. Ze was geen zeventien meer en er stond nu teveel op het spel, teveel mensen die van haar afhankelijk waren. Vijftien jaar later had ze geleerd dat het zo niet werkte. Het was niet de manier om verder te komen in het leven.

En het ergste was dat hij dat ook wist.

Hoofdstuk 2

2

Sarah haalde diep adem. Ze moest beter zijn dan dat. Ze moest gewoon even de tijd nemen, kalm blijven, het midden houden tussen woede en meegaandheid.

Wat betekende dat het optie vijf moest worden: proberen hem aan iets anders te laten denken.

Weet je, Alan, ik ben bezig geweest met die onderzoeksbeurs die we onlangs van de Bennett Trust hebben gekregen,' zei ze met een vastberadenheid in haar stem die ze niet voelde. "Ik heb gekeken naar andere financieringsbronnen en ik denk dat ik wat geluk heb gehad - er is iets genaamd de Atholl Sanders Stichting die in het verleden Bennett prijzen heeft gecofinancierd en ik denk dat ze dat misschien weer doen met die van ons.

Welke stichting? Ik heb er nog nooit van gehoord.

Atholl Sanders. Gevestigd in Boston, in de VS. Nogal geheimzinnig, hebben een fortuin verdiend in onroerend goed, farmaceutica, dat soort dingen. Normaal gesproken houden ze zich gedeisd, maar ik denk dat ze geïnteresseerd zijn in het financieren van onze studies. De voorzitter heeft een persoonlijk belang in Marlowe.

Hij klemde zijn handen in zijn schoot.

'Dat is goed werk,' glimlachte hij. 'Ga door.'

Ondanks zichzelf glimlachte ze terug. Met een blik over zijn schouder scande ze haar omgeving. Daar was het treinstation, en de brug, en het gerechtsgebouw dat ze herkende van eerder - ze waren nu dicht bij het conferentiehotel. Ze hoefde hem alleen maar aan de praat te houden.

'Ik heb contact gehad met de voorzitter van de trustees,' zei ze, 'en ze willen graag meer weten over wat we kunnen doen.'

'Daarom ben jij ons slimme meisje, Sarah. Ik denk dat je je idee dinsdag op de afdelingsvergadering moet presenteren. De decaan zal er zijn - veel brownie punten in de aanbieding.

Tuurlijk. Klinkt goed.

"Ben ik niet aardig voor je?

Ze zei niets.

Dat doet me eraan denken,' ging hij verder, terwijl hij een enveloppe uit zijn jaszak haalde. Ik wilde je dit geven. Ik hoop zo dat je het haalt.

Hij overhandigde haar de enveloppe, terwijl zijn hand opnieuw langs haar been streek. Het was zwaar, duur crèmekleurig papier, met haar naam op de voorkant in wervelende handgeschreven inkt.

'Bedankt,' zei ze, terwijl ze het in haar handtas stopte.

'Maak je hem niet open?'

'Dat zal ik doen. Als we terug zijn in het hotel.'

"Ik ben aardig voor je, hè?" zei hij weer. Je kunt ook aardig tegen mij zijn, weet je. Af en toe, tenminste. Waarom probeer je het niet?

"Ik wil gewoon mijn werk doen, Alan.

De taxi stopte uiteindelijk voor de witte stenen gevel van het Regal Hotel.

'Hier zijn we dan. Ik trakteer je op een speciaal slaapmutsje. Waag het niet ergens heen te gaan.

Hij leunde naar voren met een briefje van twintig pond in zijn hand toen het licht van de chauffeur aanging.

'Sorry, ik ben uitgeput,' zei Sarah haastig. 'Ik hou het voor gezien.'

Zo snel als ze kon maakte ze haar gordel los, trok aan de deurklink en stapte uit, liep snel om de voorkant van de taxi heen, door de draaideur - kom op, kom op, opschieten - en naar de receptie, met haar hakken klikkend op de glimmende tegelvloer.

Laat er alsjeblieft een lift zijn. Alsjeblieft. Laat me gewoon naar mijn kamer gaan, met een deur die ik achter me kan sluiten.

Er waren vier liften. Terwijl ze langs de conciërge liep, ging de meest rechtse open en stapte er een eenzame vrouw in. De deuren begonnen te sluiten.

"Wacht! schreeuwde Sarah half en begon te rennen.

De vrouw zag haar en drukte op een knop. De deuren gingen weer open.

Dank u,' zei Sarah terwijl ze de lift instapte en zich tegen de muur drukte.

De vrouw was een Amerikaanse die Sarah herkende van een van de seminars eerder op de dag. Op een naamplaatje op haar revers stond Dr Christine Chen, Princeton University. Ze had steil donker haar en vriendelijke ogen.

Welke verdieping?' vroeg ze aan Sarah.

'Vijf, alstublieft.'

Dr Chen drukte op de deur dicht-knop net toen Lovelock door de draaideuren aan het eind van de lobby stapte.

Daar zijn jullie,' bulderde hij, terwijl hij bruusk naar hen toe begon te lopen.

Sarah deed alsof ze het niet hoorde en drukte nogmaals op de deurknop. Er gebeurde niets.

'Sarah!' riep hij opnieuw. "Wacht!

Tergend langzaam begonnen de liftdeuren te sluiten.

Sarah! Hou de -

Zijn geblaf ging verloren toen de deuren dichtgingen.

Hoofdstuk 3 (1)

3

"Waarom laat je die enge klootzak toe? zei Laura, terwijl ze paprika's op haar keukenblad sneed.

Je weet wel waarom,' antwoordde Sarah.

'Dat geeft hem niet het recht je te betasten en lastig te vallen. Als hij mijn baas was zou ik hem zo snel bij HR melden dat hij niet meer wist wat voor dag het was.

"Ik weet het. Maar zo werkt het niet altijd op de universiteit.

Laura wendde zich even af van het hakken en gebaarde met het mes, een lang zwart lemmet dat taps toeliep tot een gemene punt.

'Het zou verdomme zo moeten werken,' zei Laura. 'Het is alsof je in de jaren vijftig werkt.'

Sarah glimlachte. Haar vriendin vloekte en dronk meer dan wie dan ook die ze kende, en had een ingebakken Yorkshire gewoonte om haar mening te geven zonder aan de gevolgen te denken. Sarah hield van haar. Laura pikte van niemand iets.

Ze hadden elkaar ontmoet op de zwangerschapscursus toen Sarah zwanger was van Grace en Laura van haar tweeling, Jack en Holly. Eerst was Sarah een beetje verrast door Laura's directheid - en haar bewering dat ze alle beschikbare medicijnen voor de bevalling wilde, liefst vanaf een week voor de bevalling - maar het bleek dat ze veel gemeen hadden. Ze hadden allebei Engels gestudeerd in Durham, ze woonden in dezelfde wijk in Noord-Londen en wilden allebei graag aan het werk. Laura was hoofd digitale inhoud voor een grote winkelketen.

Vrijdagavond logeerpartijtjes waren een maandelijks onderdeel van hun agenda geworden. De vier kinderen konden goed met elkaar opschieten en speelden eindeloos verkleedspelletjes, ook al leek Harry, als jongste en kleinste, meestal in bijrollen te worden gecast, als bediende, slechterik of boerderijdier. Hij leek het niet erg te vinden, zolang hij er maar bij was.

Ze lagen nu in bed. Laura's man Chris was in de pub met vrienden van zijn voetbalteam. Sarah zat aan de grote keukentafel terwijl haar vriendin bezig was een roerbakschotel voor hen beiden te bereiden. De lucht was rijkelijk gevuld met de geur van taugé, cashewnoten en kip die al in de wok siste.

Ik weet dat het zo zou moeten werken, Loz, maar dat doet het niet. Het hangt er gewoon vanaf wie er beschuldigd wordt. Het is in ieder geval al eerder geprobeerd.

"En? Laura nam een slok rode wijn uit haar glas.

'En niets. Hij is er nog steeds. Daarom noemen ze hem de kogelvrije prof. En daarom moet ik het lange spel spelen, tot ik een vast contract krijg.'

'Kogelvrije prof,' herhaalde Laura. Welk genie heeft dat bedacht? Hij klinkt als een soort superheld.

'Het is al jaren zijn bijnaam, lang voordat ik er kwam. Onofficieel, natuurlijk.

'Iemand heeft hem toch al eerder verkocht?'

'Het is allemaal gefluister in de gangen. Niemand praat openlijk over wat er gebeurd is, het is allemaal erg hush-hush.

Heb je met een van hen gesproken? Met degene die hem eerder bij HR heeft gemeld?'

Sarah schudde haar hoofd en nam een slokje wijn.

'God nee, ze zijn weg. Al lang weg.

'Shit, echt waar? Weg als in ontslagen, gevraagd te vertrekken? Of vrijwillig?

Sarah haalde haar schouders op.

'Het was voor mijn tijd, maar ik denk dat de meesten van hen niet eens meer in de academische wereld zitten. Er zijn ook verschillende studenten geweest, door de jaren heen.'

Mensen weten het dus?

Het zit zo, Loz, er zijn twee kanten aan Alan Lovelock. Er is de beroemde Cambridge opgeleide TV academicus, charmant en charismatisch en ongelofelijk slim, die in aanmerking komt voor het ridderschap. Dat is de publieke kant, degene die je meestal aan de mensen laat zien. Alleen als je de pech hebt een vrouw alleen met hem te zijn, zie je de andere kant.

"Dus hoeveel inkepingen op zijn bed zijn studenten en personeelsleden?

"Ik hoop dat ik nooit in een positie ben om zijn bedstaf te zien.

Laura snoof en vulde haar glas bij uit de bijna lege fles rood. Ze was Sarah al een glas voor.

'Ik snap het echter niet. Waarom komt HR niet gewoon op hem af? Hij is toch zeker in hun vizier?

'Hmm. Ik zal het proberen uit te leggen: stel je het lulligste voor wat je kunt bedenken.'

Laura leunde op het aanrecht en keek haar vriendin aan.

Oké. Ik denk... Southern Rail?

'Vermenigvuldig nu de onzin ervan met een factor tien: dat is hoe effectief onze HR-afdeling is. In het beste geval, geven ze hem een tik op de vingers en "Begeleiding training over gepast gedrag". In het slechtste geval zullen ze zeggen dat het zijn woord tegen het mijne is en dat er niets zal gebeuren, behalve dat ik zal merken dat de volgende keer dat mijn contract permanent zou kunnen worden gemaakt - over drie dagen - het in plaats daarvan zal zijn Oh sorry, ik ben bang dat we je moeten laten gaan. Dag contract. Vaarwel baan. En hoe dan ook, mijn carrière, in mijn vakgebied, zal in principe verpest zijn.

Ik kan niet geloven dat de universiteit hem daar nog steeds laat werken. Hij had jaren geleden al ontslagen moeten worden.

Hij is slim. Dubbele primeur van Cambridge. Doet het nooit als er getuigen zijn, dus het is altijd jouw woord tegen het zijne. Er is nooit hard bewijs, dus de universiteit geeft hem het voordeel van de twijfel.

Iemand moet hem opnemen. Hem op heterdaad betrappen.

Maar als hij je betrapt, kun je een vast contract vergeten.

Hem opnemen geeft je tenminste een kans om te vechten.

Sarah wees naar de tv aan de muur, een gedempt nieuwsbulletin met Donald Trump op het grasveld van het Witte Huis.

"Juist - want betrapt worden op een tape waarop hij opschept over het lastigvallen van vrouwen heeft zijn ambities de grond in geboord, nietwaar?

Laura trok een gezicht.

"Ugh. Laat me daar maar niet over beginnen.

Ze pakte de afstandsbediening en schakelde naar BBC2. Professor Alan Lovelock vulde het scherm, staande tussen middeleeuwse ruïnes en gebarend naar de camera.

'Jezus,' mompelde ze, terwijl ze overschakelde naar een filmkanaal, 'ik kan niet wegkomen van die slungel.'

Sarah zuchtte en nam een slok van haar wijn.

'Hoe dan ook, de universiteit heeft veel redenen om hem te willen houden. Negen punt zes miljoen redenen, om precies te zijn.

Hoofdstuk 3 (2)

"Dus hij kan doen wat hij wil? zei Laura. "Vanwege het geld?

Het stond buiten kijf dat professor Alan Lovelock een uitstekend geleerde en een begaafd onderzoeker was - hij was een van de beste ter wereld op zijn vakgebied. Dat was wat Sarah in de eerste plaats naar zijn afdeling van Queen Anne University had getrokken. Maar wat hem onaantastbaar maakte, was dat hij een van de grootste subsidies ooit aan een Engelse afdeling had gekregen: een zevenjarige subsidie van een Australische filantroop ter waarde van 9,6 miljoen pond.

Het is een enorme subsidie - meer dan de hele faculteit de afgelopen vijf jaar bij elkaar kreeg. De top van Queen Anne is doodsbang dat als het leven hier onaangenaam wordt, hij gewoon zijn subsidie neemt en zich ergens anders vestigt. En dat zal een enorm gat slaan in ons onderzoeksprofiel, we zullen zakken in de ranglijsten, ze zullen niet elke vijf minuten kunnen doorgaan over het hebben van die beroemde professor die zijn eigen BBC2 serie heeft. Af en toe zal hij een hint geven aan de decaan dat de universiteiten van Edinburgh en Belfast hebben rondgesnuffeld, gewoon om duidelijk te maken dat hij kan vertrekken als hij daar zin in heeft.

"Het is jammer dat hij niet van een klif afloopt," zei Laura en Sarah glimlachte, maar het vervaagde snel.

Weet je wat me echt raakt?

Afgezien van het betasten en lastigvallen en discriminatie en de rest van de onzin?'

Wat me echt stoort is dat ik een MA en een PhD heb, een fulltime baan en een hypotheek; ik ben getrouwd, ik heb twee kinderen, en toch noemt hij me nog steeds "het slimme meisje" in vergaderingen alsof ik het veertienjarige werkervaringskind ben. Ik weet niet waarom ik me laat opjutten, maar het is gewoon gekmakend. Ik ben tweeëndertig jaar oud, in godsnaam. Hij zou het niet in zijn hoofd halen om een van zijn jonge mannelijke collega's zo te noemen.

"Je verandert toch niet van gedachten om ergens anders heen te gaan?

"Waar zou ik heen moeten gaan? Er zijn maar drie universiteiten in Engeland met gespecialiseerde centra voor Christopher Marlowe: Belfast, Edinburgh en wij. En Lovelock is niet zomaar een van hen, hij is de beste, met de grootste subsidie, het grootste team, de grootste reputatie. Nu van discipline veranderen zou hetzelfde zijn als terug naar nul gaan en opnieuw beginnen.

Ik zie niet in waarom je zou moeten verhuizen,' zei Laura. Je hebt hier hard voor gewerkt, je houdt van je werk en je hebt niets verkeerds gedaan. Het zou je kinderen van goede scholen halen om honderden kilometers verderop te gaan wonen; ook weg van je vader. Vergeet dat maar.

Inderdaad. Nu we het er toch over hebben, ik hoop dat er eindelijk goed nieuws is.

Laura trok een duizelingwekkende wenkbrauw op.

'Hoezo?'

Sarah greep naar haar handtas en vond de dure envelop die Lovelock haar twee avonden eerder in de taxi had gegeven. Ze overhandigde hem aan haar vriendin.

'Wedden dat je niet kunt raden wat dat is?'

'Geen idee, liefje,' zei Laura, terwijl ze de enveloppe in haar handen omdraaide. 'Je zult me een paar aanwijzingen moeten geven.'

'Maak maar open.'

Laura reikte in de enveloppe en haalde de dikke kaart met reliëf eruit.

'Dat meen je niet.' Ze keek op, de glimlach verdween van haar gezicht. 'Maar je denkt er toch niet serieus over om hierheen te gaan?'

Sarah knikte.

'Ja. Ik denk van wel.'

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "De kans om iemand te laten verdwijnen..."

(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).

❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️