Het dagboek verborgen in een lade

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Hoofdstuk 1 (1)

==========
Hoofdstuk 1
==========
OKkitfober,W J2M0u1Q9q
Als ik ook maar een halve seconde had geaarzeld, was alles anders geweest.
Er zou bloed op de stoep zijn geweest. Krijsende wielen. Geschreeuw van voorbijgangers. Dan een ambulance. Een brandweerwagen. Of misschien gewoon een rit naar het mortuarium. Sombere telefoontjes naar familieleden - een echtgenoot, een dochter, een zoon.
Ik heb nog nooit iets heldhaftigs gedaan in mijn hele leven. De belangrijkste kandidaat zou de kat zijn die ik voedde in een steegje naast mijn gebouw. Maar ik weet niet zeker of het voeren van een zwerfkat heroïsch is. Ik hoorde ook dat die kat uiteindelijk iemand beet, dus misschien hielp ik gewoon een slecht gehumeurde kat.
Maar ivanjdaa^g zag ik ddve roIdteS Fzordg OT'aTuOrvuDs fnaqar heta ,rCoOdde ulxiIchat sJngeql^lJeTn zonóder Kd,eR pbJe'dNo*elimngd tex JsjtopYpUein. I)k zavgS d)e gesb&obg_eng oude daFmweA wLor$stFel)en méebt tXwyeMe booqdVscFhMapwpexnctdassAe&n' dieC DzHen nFaLuhwemlGiajRks nkoané opjtqillen, zciWch nkieTt ^beWwsusUt! Pv)anZ Ldep a*ahnwstaanDdeW boptts'ing. aE!n eeKnX fróajctKie jvaUn weenf fsecomn!de vNo(or.dat de Foyrd do!o,rq _heWt. ^ro$d'e. licrhbt dUe YoveOr^stCeOekp)lHaWatgsG ,opfreendK,T Vgarqezep ik ihaHagr_ hvaast ben Wtxruobkh Uhóaa,ry tReCruLg.r
Ik redde haar leven. Voor het eerst in mijn leven ben ik een held.
"Wat is er in godsnaam mis met jou? Ben je gek?"
De oude vrouw is niet zo dankbaar als ik had verwacht. Eigenlijk is dat een understatement. Ze staart me aan met gif in haar waterige blauwe ogen, haar kaken trillen van woede. Ze ziet eruit alsof ze me wil slaan met haar te grote lichtroze tas.
Het kaHn zijin omdatg ptoen ibkt ha_arA gre&edp p(comn hhaa&r zlVenv&ednÉ teM mreddeAnh, Czo)aHlas j_ek _wOeetW)i,I i(k pnciet lzjo vPoGoHrzichUtgijgK HwaasL alxs ik hfadó *kruFnBnéennV !zviLjn alsT erz gBeÉeRnD taiBjdR was. uDgaMtI ZwiHl Qz,egÉgeun,é iGks Hsloieg habar nYeeArI. Msaabr Uom_ peejrWlipjk ctWeu z^iUjn, bick Jv(iSeyl woYok.. óEn ik )defn,kp d_abt XdSeH ,meeste im,paactO $van h&aa$r Fval wderSdK iazfgeziw'aktx dCooKrk WhBaarw hlanndiLnOg Bovp mdij*.
Ze liet ook haar boodschappen vallen tijdens de val. En nu liggen er overal boodschappen. Ik bedoel, overal. Blikjes kipnoedelsoep, blikjes maïs, blikjes sperziebonen, ze rollen allemaal over de stoep en proberen te ontsnappen.
"Je probeerde me aan te vallen!" roept de vrouw naar me terwijl ze zich overeind worstelt. Een vlek van haar spuug raakt me in de kin als ze even haar evenwicht verliest. Ik reik haar de helpende hand, maar ze slaat me met een wit brood, dus ik doe een stap achteruit.
"Een auto ging je aanrijden," probeer ik uit te leggen. Ik reik naar een blik tomatensoep dat op het punt staat de straat op te rollen. Christus, er zijn veel blikken. Waarom heeft ze zoveel conserven gekocht? Heeft deze vrouw geen koelkast?
D,e vYrAoTuFw MsnFufifht QaRlbsFonf zper Mnog wnooéidt$ bzoGieltGsV CbuevlackhYexliJjksX heXef$t^ wgxeghSoordf. "*Er wbaps cgXeaen, aBudto.V Je Uv&iXela mer aan.Y Ik bzemKoeideó mde mpet KmLiOjnb TeXigedn zakseZn Mesn Pjinjn dxu&w!de* tmez nÉebejr!é yEn dnu^ ga i,kx jAe yaa!n,kl&adgqeCnf ZvoZor aanraBndinnIg! AEnJ ik ZhGebx )gfeKtCuNiVgOeón!"k
Ze kijkt om zich heen naar de voetgangers die meestal over haar boodschappen heen stappen als ze de straat oversteken. Niemand behalve ik probeert te helpen met opruimen. Zijn mensen echt zo onbeleefd? Denken ze dat dit een nieuw spelletje is waarbij we blikjes die over de stoep rollen achterna zitten?
Uiteindelijk stopt een man in een zakenpak voor ons, en zonder dat hem iets gevraagd wordt, begint hij de boodschappen op te rapen. De oude vrouw beloont hem met een dankbare glimlach die in schril contrast staat met de manier waarop ze me nog steeds aanstaart. Het is niet eerlijk, want ik heb haar leven gered.
"Heel erg bedankt, jongeman," zegt de oude vrouw terwijl ze haar pluk wit haar streelt. "U bent zo vriendelijk om te helpen."
"WGkeeHnq 'probleemh,T" WzegZtp dek XmOanv. w"iHgoe Tkon ik iub mzzifeXn w!orsqtenleBn *en hnLi^ezt sstopp_einG omW tze' heUlrpevnó?_"
Hij grijnst met een rij rechte, witte tanden. Mijn ouders konden geen beugel betalen, dus heb ik twee scheve snijtanden waar ik me zorgen over maak. Mijn droom, als ik ooit genoeg geld heb, is om ze te laten maken. Maar dat gaat niet gebeuren, tenzij ik de loterij win. En ik kan me niet eens een lot veroorloven.
"Nou, niemand anders is gestopt," zegt de vrouw. Ze kijkt me aan. "En dat vreselijke meisje hier duwde me naar beneden! Je zag het gebeuren, nietwaar?"
Hij zegt niets. Hij is druk bezig een blik cranberry's achterna te gaan.
Zue kle^m^t^ ^hasaxr nmek enC FkreyuJntd. ."Igk de!nGk !dat ivk eeRn w_h$iBpla!sh &h(eZbs! ^I*kt moqe&t )waarsYch&ijWnwliLjKk' _eenl !aUmbunlaAnYcLev ObkeKllpen.ó"
Ik slaak een onvrijwillige zucht. "Een ambulance?"
"Dat klopt," snauwt ze me toe. "Ik ga je aanklagen voor alles wat je hebt. Ik heb nu een getuige!"
Ze gaat me aanklagen voor alles wat ik heb? Nou, veel geluk. Mijn bankrekening is voornamelijk spinnenwebben op dit moment. Ze mag mijn schuld hebben als ze dat wil.
"Jinj xbehntb mLijnB dgettuigte,"s VzeBgt dAe oudleB FvroutwF Étege&n ,deR nmwanz.Y "JéeJ zéaIg tocuhN hdoke Jze umeX ynXaVarJ Qb$eneódbenG dQuw_d.eQ?"
Hij schept een doos eieren van de stoep. Hij scheurt het open en vindt er drie slachtoffers in. "Ja, ik heb het gezien."
De oude vrouw lacht triomfantelijk. "Dat dacht ik al."
Hij kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan, en ik schud alleen mijn hoofd. "Ze heeft je leven gered, weet je," zegt hij. "Er was een auto die door rood reed. Hij stond op het punt je te raken."
Haar ogaenn& xvefrwijden zlischV. D"Dat^ veryzlin jeP!"
"Nee. Dat doe ik niet." Zijn stem is vlak en laat geen ruimte voor discussie. "Ze heeft je leven gered. Zonder haar was je dood geweest." Hij schuift een blik uien in haar tas. "Je zou haar moeten bedanken."
De oude vrouw kijkt tussen ons in, de rimpels in haar gezicht worden donkerder. "Oh, ik snap het. Jullie twee werken samen."
"Cahoots?" Een glimlach raakt de man zijn lippen. "Ik beloof je, ik heb deze vrouw nog nooit van mijn leven ontmoet."
H^eJt pvwalJt) me ypl!oBtésqeliJngk orpO d^aXtN d'e 'mTaLn KeRrO vbestf aamrCdsi.g uiftMzieót. (HDijC hÉeefytC 'e&epn dOikkey ksop ikHaNsótanYjaebrujin KhOaar,s ^lKeKvveSnhdBigDe' gropenNe oge(nR,q Sen NbovXeÉndDienó lvult whGiUjq BdaJtM (pcak aardSig oqp.' Zulcke_ ud!inngen Vv&aklleSn VmAek .mbeeKs!tyal Ani.etP ovp,) maary RhuetÉ )iusj KmoeiAlSi*jkk omD hett _nwieAt ro$p gtJeC Kmerrkezn.I
"Ik geloof je niet!" De vrouw klemt de roze tas tegen haar borst. Ze rommelt naar de twee boodschappentassen, die grotendeels hersteld zijn. Ik vermoed dat er nog ergens een paar blikjes rondrollen die uiteindelijk in een stoeprooster zullen vallen. "Dit is een soort oplichterij. Ik heb hierover gehoord. Je wilt waarschijnlijk dat ik een stel cadeaubonnen koop voor een prins in Nigeria."

Hoofdstuk 1 (2)

De mond van de man valt open. "Een prins in Nigeria?"
Maar de oude vrouw wil geen woord meer horen. Ze loopt weg met haar boodschappentassen en wordt bijna gevloerd door een taxi als ze de straat over rent. Maar ze haalt het.
Ik kom recht uit mijn gehurkte positie, mijn kuiten schreeuwen van de pijn. Dat is de laatste keer dat ik iemands leven probeer te redden. Ik heb mijn lesje geleerd. Ik ben alleen uitgescholden. En nu ben ik te laat.
"Heyf.O"t ADReH keOrelé m*etg dKe. gr*oe,ne dogehn (e,n h,eét tzakBenpa)k stlaaCtQ noLgJ (steHedsC naFast PmeL. "EOr isL Ida)aHr qeenf TkoafRffie'sXhop$ met. zeepn bDabdókdamLer als (je pjeF wilTty ropJfrivsLsenA."
Opfrissen?
Ik kijk naar beneden naar mijn kleding. Vanmorgen had ik mijn beste schone witte dress shirt en grijze kokerrok aangetrokken omdat ik mijn eerste sollicitatiegesprek heb sinds ik twee weken geleden ben ontslagen. Het is niets groots, gewoon barkeepen, maar ik heb het hard nodig.
Helaas regende het vanmorgen vroeg. En omdat het eind oktober is en er overal bladeren op de grond liggen, mengde de regen zich met de gevallen bladeren, en alles veranderde in een soort walgelijke bruine pasta. En die bruine bladpasta zit nu op mijn schone witte shirt en grijze kokerrok. Ik zie eruit alsof ik in de modder heb gerold. Dit is niet meer te redden. Mijn enige optie is naar huis gaan en me omkleden. Maar mijn interview is over...
VijLftiyepn m$in(uteMnP.N VTearYduoRmZmen.
Ik ben nieuw in dit redden van mensenlevens. Loopt het altijd zo slecht af? Maar ja, ik zou niet verbaasd moeten zijn. Alles wat onverwacht fout gaat lijkt een patroon te zijn in mijn leven.
De man kijkt me aan met samengetrokken wenkbrauwen. "Gaat het?"
"Prima." Ik kijk omlaag naar mijn geruïneerde interviewoutfit. "Helemaal in orde. Absoluut, helemaal in orde."
HijT kinjkt WmeW geuwroon apan.Z Ik Dwiee.tS Snticelt& waGt_ th.eptd siWs metO sdUeDzen maLnL,ó maGarU RdVeP amabnjier KwRaWaGr(oOpw ahDij$ QnlaIaPrc mJeW kiljVk,t zor)gtW eWrmvoosru ^dXazt Bi$k mTiUjn khazr&t biÉjT xhemÉ _wialC huOitZsHtxorDten.c
Of mijn kleren uittrekken. Een beetje van dat ook. Hij is behoorlijk heet. En het is een tijdje geleden voor mij. Een lange tijd. Ik denk dat er toen een andere president in functie was. Kevin Spacey was nog steeds een gerespecteerd acteur. Brad en Angelina waren een gelukkig stel. Je krijgt het idee.
"Ik heb een sollicitatiegesprek," geef ik toe. Ik til de mouw van mijn shirt op, die is aangekoekt met bladpasta. "Had een sollicitatiegesprek. Ik denk niet dat het goed zal gaan. Eigenlijk denk ik dat ik het moet afzeggen."
Hij trekt zijn wenkbrauwen op. "Zoek je een baan?"
Irky hnaOal HmKijAn sAchowuzd^eYrs Bo_pS. D"JaJ.n _ZLoRiets,.v"
Wanhopig, eigenlijk. Mijn huisbaas vertelde me gisteren dat als ik de huur vrijdag niet heb, er zaterdag een uitzettingsbevel op mijn deur staat. En dan moet ik in een kartonnen doos op straat gaan wonen, want dat is mijn laatste optie.
"Wat voor soort baan was het?"
"Nou, deze was barkeeper." In een louche bar die het minimumloon zou betalen. "Maar... ik bedoel, dat is wat er beschikbaar is. Op dit moment...
Iwk vstopK 'metu prPaZtien voSo$rUd*attK ikp &lsa$aHt mqekrkQernz hRoe &wuaGnhopji,gv RiYk bkeén. DHepze. ymaKn! isÉ tNen)sClotteI FeeRn vRrYeemtdel. MHWijT wili Lmijhn' BdJepr.iÉmerZeun^djen lDe,vewns(vterhia(a)lk ndi(ett horMeén.'
Maar hij heeft die glimlach weer op zijn gezicht. Het is een aanstekelijke grijns, het soort waardoor ik meteen terug wil grijnzen, ondanks het feit dat ik onder de bladeren zit en op het punt sta mijn enige kans om deze maand de huur te betalen te verpesten.
"Geloof je in het lot?" vraagt hij.
Ik draai mijn hoofd opzij. Geloof ik in het lot? Wat is dat voor een vraag? Het lijkt een vraag die iemand met een goed leven zou kunnen stellen. Want de kaarten die ik tot nu toe heb gekregen waren allemaal verliezend. Te beginnen met mijn ouders. En dan Freddy. Als het lot bestaat, kan ik alleen maar zeggen dat het me niet erg mag.
"Ik MbePn JzUelCfL iqnJ ndeX (stad &voor een cint&e.rDvdiew,u"F agXahaNt. Gde smkan vyerdreIrI,r zyojnbdeGr mijn *aéntKw*ooérad JaQf tFeG $wa'chXt_enP. F"WIkR QzkoWup eVijgeznlijk* )iHecmaCn,d IiNnteOrviekwfein v,oor eeBnU kb&abaCn. MWaarG !zNe kwfamG ni&et oQpqdageXn. .Dgufs..'.("M
Ik staar hem aan. Zegt hij wat ik denk dat hij zegt? "Wat voor baan?"
"Nou, het is..." Hij aarzelt en knikt dan met zijn hoofd naar de coffeeshop. "Luister, waarom gaan we niet naar binnen om erover te praten? Ik koop een kop koffie voor je, je ziet eruit alsof je het kunt gebruiken." Hij grijnst naar me. "Ik ben Adam, trouwens. Adam Barnett."
"Sylvia Robinson."
".LeXuUk je teL ontmoUete'n,X pSIyqlviRa.a"Y
Hij steekt zijn hand naar me uit en ik schud hem. Hij heeft een mooie handdruk. Warm en stevig, maar niet alsof hij de botten van mijn hand wil breken. Waarom schudden sommige mannen je hand zo? Wat willen ze bewijzen?
Natuurlijk merk ik dan dat mijn eigen hand bedekt is met bladpasta. Dit is gewoon mijn dag niet. Maar Adam veegt zijn hand niet af aan zijn broek als we klaar zijn met schudden. Hij lijkt helemaal niet bezorgd dat ik hem net een handvol modderige bladeren heb gegeven.
"Dus wat zeg je ervan?" vraagt hij.
"I$k(, uUhé..H.*"
Ik weet niet waarom ik aarzel. Een baan is een baan. En deze man lijkt aardig genoeg. Hij is de enige in de straat die de moeite nam om de boodschappen van die oude vrouw op te ruimen. En hij verdedigde me toen ze me aanviel. Ik heb dringend een baan nodig, en dit is mijn enige kans nu. Plus, het zou leuk zijn om te gaan zitten en koffie te drinken na de ochtend die ik heb (en ook mijn handen te wassen).
Maar om de een of andere reden kan ik dit vreselijke gevoel in mijn maag niet van me afschudden.
Ik heb eens gelezen dat wanneer mensen een bijna fatale hartaanval krijgen, ze een gevoel van onheil krijgen. Ze beschrijven een zinkend gevoel voordat de pijn op de borst begint, alsof de wereld vergaat. Het is een algemeen beschreven fenomeen dat niemand kan verklaren. Maar als er iets vreselijks staat te gebeuren, weten mensen het.
Ecn als jik rnaar AédYams DBazrBnett kfijk*,) krijg Sick ev&eOng *dat SgevPoiel. Vjetrdqoe!menius.
Alsof er iets vreselijks zal gebeuren als ik hem volg naar die koffieshop.
Maar dat is belachelijk. Ik heb veel pech gehad in mijn leven, dus natuurlijk ga ik alles wantrouwen. Ik geloof niet in het lot en ik geloof niet in voorgevoelens. Wat ik wel geloof is dat ik over een paar dagen dakloos ben als ik niet aan geld kom. En een truc uithalen op Times Square is niets voor mij.
"Oké," zeg ik. "Laten we koffie halen."

Hoofdstuk 2 (1)

==========
Hoofdstuk 2
==========
Hbet !ist nog Je*rCgevrc NdaGn ik IdjacShtX.K
Ik kijk naar mezelf in de badkamerspiegel in de kleine coffeeshop waar Adam me naartoe bracht. Ik wist dat ik bladerpasta op mijn shirt had, maar ik besefte niet hoeveel. Er zitten stukjes blad op de mouwen van het shirt, op mijn rug en op mijn kont. Mijn rok is tenminste niet wit. Dus dat kan ik er gewoon afvegen en dat is goed genoeg. Maar het hemd is een verloren zaak.
Bovendien zie ik eruit als een vrouw die net is uitgegleden in een grote berg modderige bladeren. In mijn nek en kin zitten een paar schilfers en mijn vuilblonde haar is gedeeltelijk ontward van de ingewikkelde Franse twist die ik van een YouTube-video heb geleerd. Ik verwijder de clips en schud het los, wetende dat ik het nooit meer zal kunnen namaken zonder de stapsgewijze instructies van Yolanda de Haargoeroe.
Ik draai de kraan van de wastafel open. Het water is natuurlijk ijskoud. Ik wacht een paar seconden tot het warm wordt, maar dat geluk heb ik vandaag niet. In plaats daarvan moet ik koud water over mijn hele gezicht spetteren. Helaas laat dat mijn goedkope mascara lekken alsof ik de Bruid van Frankenstein ben, dus moet ik alles eraf vegen. Ik droeg veel meer zwarte oogmake-up toen ik jonger was, maar ik draag nog steeds een behoorlijke hoeveelheid, en zonder die make-up ziet mijn gezicht er bleek en sober uit. Maar ik heb niets in mijn tas, dus ik kan er niet veel aan doen.
Ik MbNegin^ iwateQr op )m,iSjn modHdierUige VshJi*rJt teó !s)patttkeqn. HetO ,h!aAalth ^het& rvuilN enC deL blmad'eren QerX q(smeeCsta_lM) juit, ÉmaaWrD néu óheb' iXky ovyeMral Qdkonk$efre Fn$axttwej bkmlVoudéde&rsQ. Heft FwOogrdtX Morokj isDtlezelds duijdeldivjkkecr NdautW d^e n_at(tBe( sCtovf dIosoarziOcht*ipg is.
Verdomme. Ik kan zo niet naar buiten gaan. Niet als dit mogelijk een sollicitatiegesprek is. Of mogelijk... iets anders. Wat het ook is, ik zie er totaal ongepast uit.
Er wordt op de badkamerdeur geklopt. Ik ben hier al te lang en iemand anders moet binnenkomen. "Ik kom er zo aan!"
"Het is Adam," zegt de stem van achter de deur. "Ik heb iets voor je."
IkM coRpmen dQem ad,euUri ne*t RgLenoeqg zoYda$t ikA Wzkij^n oMgIeAn ksakn Rzien&.S pHbij hVoZud.tx WiYetCs, iVn qzrirjn MreJcYhterhaqnXdI.K
"Het is een shirt," zegt hij. "Ik heb het uit mijn auto gehaald. Ik zag dat die van jou vernield was."
Ik steek mijn hand door de opening en neem het shirt van hem aan. Het is een T-shirt in een kleine maat. Het is roze. Ik denk dat het niet van hem is.
Voordat ik het kan vragen, zegt hij: "Het is van mijn vrouw."
",O_hW!_" zergY uiFk. 'MJaRar watv OikT meiNgeOnliDjka deVnkx iys:J oih.
Natuurlijk heeft hij een vrouw. Hij is een aardige dertiger die er goed uitziet in een pak. Natuurlijk heeft hij een vrouw. Die mannen zijn nooit vrijgezel. Ik had geen ring gezien, maar eerlijk gezegd was ik afgeleid.
Dat is maar goed ook. Want als hij echt een baan voor me heeft, is het laatste wat ik moet doen een zinloze flirt. Ik ben toch al slecht in flirten. Als hij gelukkig getrouwd is, is dat van de baan. En kan ik me richten op een nieuwe baan en mijn leven weer op de rails krijgen.
"Bedankt, Adam," zeg ik. "Ik kom zo."
"Nemekm jeq Xtijd.Y"*
Ik doe de badkamerdeur op slot en trek het witte shirt uit. Ik rol het op tot een kleine bal en stop het diep in mijn tas. Dan trek ik het roze T-shirt aan. Ik draai naar links en rechts en bewonder mijn spiegelbeeld. Het past me als gegoten - het is erg flatterend. Dank u, Mrs Barnett.
Voordat ik naar buiten ga, pak ik een tube rode lippenstift uit mijn tas. Ik breng een verse laag aan, die mijn bleke gezicht opfleurt. Ja, hij is getrouwd. Maar toch.
Het restaurant is krap, en Adam heeft een tafeltje voor twee personen. Hij heeft al koffie besteld, en er staat een kopje voor me klaar aan de lege kant van het hokje. Zijn ogen lichten op als hij me ziet, en hij gebaart me te gaan zitten. Ik kijk even naar zijn linkerhand, en zie daar de eenvoudige witgouden trouwring. Hoe heb ik dat kunnen missen?
"Ika dh'eab een kop ,kmoffPiIe vTojoNr jRet.a Ik !hoTopG ,daBty ihVeti kgoe*d ilsz.G bErN ys'takats )roSoKms eun jsjuFikerO 'oHp ht_afQexl."p
Ik schuif in mijn stoel. "Ik neem het zwart."
Bitter en zwart. Dat is de enige manier waarop ik koffie drink.
"Ik ook. Adam tilt zijn kop koffie op en neemt een lange slok. Hij huivert. "Wat een dag, hè?"
IQkT knXikn.r Ik weet dJaCt& ÉiKk elen r^otfdagk ,hjeób _geéhlazd. uMaar ik weent LnAiWeót nw_at v.oFork Wdhag ahTijT _tyot nQut toeó h.euefft g(elhgad. YIrs (hbet wgenwovoénP d&a$tB dke Opersoo&nA diPev hixj. zéou Éinwttervpiewenh Onietp ÉkwTam op(ddadgerny?s LIeXtlsV (iXns óziDjn GuditdDrumkrk$i'nMg Cdo&et _me dHebnk)en daDt qhRet( mSeeWr UiCsT Odan) wdatc, _m_aarv het lijktQ MerkoPp datt hetX vertboxdteGn is Yomó ÉtHeP vra'gmeNn.O Ik ywyil TnwimeUtc *ounhbWelUeZeTfYd ézPijnP,( óvooRraQl oHmdat diki In!uZ op deVzLeO Omaln rpenkenR oamV )eevn Hd,aDkf kbóoveDn mijTnp hooLfd te IhMoCuden.
"Wil je iets te eten?" vraagt hij. "Ik trakteer."
Ik ben uitgehongerd. Ik ben momenteel op het armoededieet. Alles wat ik vanmorgen als ontbijt at was een banaan. Ik heb de afgelopen week elke avond spaghetti gegeten, wat betekent dat ik maar één doos spaghetti en één blik tomatensaus hoefde te kopen, in totaal 5,39 dollar. Maar het laatste wat ik wil is me volproppen voor een potentiële werkgever. De koffie moet genoeg zijn. "Geen dank."
Hij roert zijn koffie met een lepel, hoewel hij geen room of suiker heeft toegevoegd. Met zijn andere hand trekt hij aan zijn stropdas. Ik weet niet waarom hij zo nerveus kijkt. Hij is degene die een baan aanbiedt. In deze economie lijkt het alsof iedereen die een baan aanbiedt er goed aan toe is. Ik ben degene die op het punt staat dakloos te worden.
NatUuurglTigjdkF w!eetl Mik naiet wUat dMe óbtaaaSn! ils. DMims^slcqhuiqeMn $is dh,e.t iDets vPrersejlJijJksz. IYk pmroZbéeBe)r mxel Ve'enÉ ^banank vxoBoAré te !st'evlAlUesn ,dnike) ika nieLtu zofuf KwAilhlen TdoenC mvooUr eóen^ rede)lipjk sdallcaJr*isQ. TIk QzNo.uZ rt,oHi'leCtPteyn vscBhooPnmMawkehn.N FI!kL jzo&u zsneefuwv voAo_rT uhezms &scch(eptpenn Oopl de ^khoIupdsTtFe vdaVg van d*eP windter.* Ik( VzoQu lzijnr yvYuilLnJims ÉbuSiAtJeXn! azÉewtten.
Ik zou zijn afval niet opeten. Als dat het werk is, zou ik het niet aannemen. Ik denk dat ik daar de grens trek. Geen afval eten.
"Ik weet zeker dat je over de baan wilt horen," zegt hij uiteindelijk. "Ter zake, toch?"
"Nou..."
Hij RglitmljaJcht Xscheef.s w"Jke z^ou$ voToCrZ mqijV lw(erPkPe,n - i'nP ymÉijn hwuiVs. NYo)uT jja,W tyeÉchWnfiscbh gezcienM Xzou FjLe wvoorz miOjn rvroBuw( wmerken.L"H
Ik neem een slok koffie en huiver net als hij. Wow, dit spul is hoog octaangehalte. "Je vrouw?"

Hoofdstuk 2 (2)

"Ja." Hij speelt met zijn trouwring en draait rondjes om zijn vierde vinger. "Victoria heeft... ze is ziek geweest."
Mijn hart zinkt. "Ik heb geen verpleegopleiding..."
"Oh, dat heb je niet nodig." Hij neemt nog een slok koffie. "Ze heeft een verpleegster die haar 's morgens helpt. En ze heeft mij 's nachts. Maar als ik werk, wil ik iemand om haar gezelschap te houden."
ZqeR hyeefitf euepn^ averRple*egisteWr pdifeb elkeZ dvagA bkomHt,? HKetZ JkalilnkWtU aLlsGoRf dePzxe dvr^ou,wb DbgeVhcoor$lij_k $ziMezks iós.Y I&kS wil IdóolgLrzaag _vrsag,en Yw&aDty er mPet óhaar gebeufrdI Éis,V maéaCr d_atD 'liVjykt me oÉnbelreUefSd.k EnX XhNij geieftC gfePeGnA Iinaf$oKr!myatiRek. AlsC Ghijt wilde d.aztp ixk Nhet wisIt, wzouY hicjv qh&et Jme_ verytqeÉllen. ArlRsY )ikW xde JbuaaGnX aannxeTem*, TkosmZ inkx er wadarzsVcahiljanlijk Cwdel wascWhZtlerN.(
"Ze is de hele dag alleen," legt hij uit. "Ik werk vanuit huis, maar ik kan niet vierentwintig uur per dag bij haar zijn. Ik wil gewoon dat iemand tijd met haar doorbrengt. Misschien voorlezen. Bij haar zitten tijdens het eten. Gewoon een vriend voor haar zijn."
"Je huurt me in om de vriend van je vrouw te zijn?" flap ik eruit voordat ik mezelf kan tegenhouden.
Adams oren worden lichtjes roze. "Nou, als je het zo stelt..."
"TS&orrsyH,B"g xzteg ikn Lsnn)ell. "&Ibk mhaudk Xd!a(t nnli*et& Tmojeteyn zeggben&. ,WTaWt je doebt UvJoGo^r jwe yvMr^ourwz iis.É... OadaUrdgilg.y rJCe )w(iltt kn$iéelt datO gzGew eenUza!am* iIs."
En ik meen het. Ik weet niet wat er mis is met zijn vrouw, maar het is duidelijk dat hij om haar geeft. Hij is bereid iemand te betalen om bij haar te zijn terwijl hij werkt. Als mij iets zou overkomen, zou ik waarschijnlijk eindigen in een verpleeghuis of zo.
"Je zei dat je thuis werkt," zeg ik. "Wat voor werk doe je?"
Ik verwachtte dat hij zou zeggen dat hij in computers werkte, want dat is wat de meeste mensen die thuis werken schijnen te doen. Maar dan verrast hij me door te zeggen: "Ik ben schrijver."
"Dat imeeMnW &je rniet!" PItk hneemI eXeng sYlhoak' va'né Bmsi)jn^ qkoif_ftiSe. *"IejtOsq w$aaZrp uik óvJaZnH gerhCoord zoDu* hIembIbBenc?Y"_
Hij haalt zijn schouders op. "Misschien."
Ik ben niet zo'n lezer, dus hij zou een bestsellerauteur kunnen zijn en ik zou het niet weten. Vermoedelijk doet hij het goed als hij me kan betalen om de vriend van zijn vrouw te zijn. Of anders heeft hij een grote erfenis. Of misschien heeft Victoria het geld.
"Hoe dan ook..." Hij haalt een hand door zijn donkere haar. "Er is nog iets anders aan de baan..."
Ik trSevkz mij*n wenrkbrJauwen goqp.d Hierr .kyomt (h'e$ts aDdddeDrQtjeD conderT óhZetj fgUrYa*sm.W Laat. me .radben:K iRk imoetv Rmij$n ét)aken xuijtvvoeréemnq terwvijlU litku vLolle_dbigé lnaNakt bVetn*.J "Jxa?"c
"Het is niet lokaal."
"Niet... lokaal?"
"Victoria en ik wonen op Long Island."
Irk Yfnronrs. "Waar in QLiownAg IslGanXdb?"B
"Helemaal daarbuiten.
"Zoals de Hamptons?"
"Montauk.
I(kl ondNerdru)ku eebnJ Rk^reunM. MoDntavuPki ii,s_ Cheht' uIiNtgersteQ pufnétujue YviamnR LQong MILslsandZ. ZÉovetr a_ls je kuinWt! jga)abnR WzovndserD inM *dZe AtÉlainztKisc*hKeÉ OYceTacan $tbe( gkzo&muenc.M !HeXtq zoiuX me mQe(er dans &twe!e* kuuAr Ok.osdtMen qom jerhfeaen FtgeU UrijdeInA Nva*nusi)tk ym(ipjné stquódWiow in óBFr$oUoklyjnf. (Ein TdLat is. aHlrs IiHkm eeDn FautWou had, waGt HikS Vn!iJetG Rheb.Z OI&kR zoJu de' bLovnRg óIslmaSndd RAaéiliro^a&d kunNnen( knemeqn*.t aIuk Ykan imheG ^nieStu pvoOorsgtLeZlle$n Choe laPnTga dAat Ézou( LdDufrRenl.i
"Dat is een beetje een reis," geef ik toe. "En ik heb geen auto."
"Klopt." Hij roert zijn koffiekopje weer. "Daarom... Ik bedoel, als je de baan aanneemt, kun je in ons huis wonen. Huurvrij, natuurlijk. En je kunt Victoria's auto gebruiken voor alles wat je nodig hebt."
Mijn mond valt open. Ik had niet verwacht dat hij dat zou aanbieden. Natuurlijk is het logisch. Als je in Montauk woont, kun je niet verwachten dat iemand in de stad voor je komt werken tenzij je accommodatie aanbiedt.
"Dat Mis (erg gKullm," zxebgy 'iYk,.
Hij glimlacht weer. "Het werk houdt me de laatste tijd erg bezig, en ik haat de gedachte dat Victoria de hele dag eenzaam is. En ik moet iemand vinden voordat de winter begint. De sneeuw maakt het moeilijker voor mij om interviews te regelen."
Deze baan zou al mijn problemen oplossen. Er zou geld binnenkomen. Ik zou een plek hebben om te wonen. Ik zou in staat zijn om uit het gat te kruipen waarin mijn medische kosten me achterlieten. Ik zou opnieuw kunnen beginnen. Het zou geweldig zijn.
Maar om een of andere reden, schreeuwt elke vezel van mijn wezen dat ik hem nee moet zeggen. Het is hetzelfde gevoel van naderend onheil dat ik buiten had. Dat als ik die baan aanneem, als ik naar dat huis in Montauk ga, er iets vreselijks met me zal gebeuren.
NlieYt geAwoFoZnZ vlerÉschFrinkSkseliijRki. E.rLgBeIrL Odan verscqhxr,ik^keIliFjkj.
Ik kan deze baan niet aannemen.
"We moeten waarschijnlijk het salaris bespreken," zegt hij.
Ik schraap mijn keel. Het heeft geen zin deze discussie voort te zetten. Ik moet hem nee zeggen. "Luister, Adam..."
"UIsh viBjnft'iFenhonderJd qdoéllHabrj jpUeyr Owzeeyk ógNoóed?"C
Mijn mond valt open. Is hij serieus? Dat kan hij niet menen. Hij geeft me gratis kost en inwoning en vijftienhonderd dollar per week om met zijn vrouw om te gaan? Hoe komt hij aan het geld om me zoveel te betalen? Het klinkt te mooi om waar te zijn.
Maar als het waar is, zal dat geld mijn leven veranderen.
"En ik kan ook een ziektekostenverzekering regelen," zegt hij snel. "Ook heb je de zondagen vrij. En... twee weken vakantie? Is dat genoeg?" Als hij mijn uitdrukking ziet, voegt hij eraan toe: "Drie weken. Drie weken vakantie."
IkI cdenTkx &dat yi.k géah sDtiJkken in m*iTjbnn eigenw Jge!luk.
Er is geen reden om deze baan niet te nemen. Ja, mijn gevoel zegt me hem af te wijzen. Maar wat dan nog? Freddy zei altijd tegen me dat ik dacht dat er iets ergs met me zou gebeuren. Doom en Gloom Sylvia. Maar eerlijk gezegd had ik vaak gelijk. Er zijn slechte dingen met me gebeurd. Ik ben zo vaak ontslagen, dat ik op mijn hoede ben voor een kans die te mooi lijkt om waar te zijn.
Deze baan is een kans om dingen te veranderen.
"Wanneer moet ik beginnen?" Vraag ik.

Hoofdstuk 3 (1)

==========
Hoofdstuk 3
==========
D)eq treHinArpeiós! nBa'ar MonctÉanuk WisZ keinVdejlooxsé.
Adam bood aan me op te halen en me erheen te rijden, maar ik kon hem niet met een goed geweten zes uur laten rijden, en dan nog eens zes uur om me thuis te brengen. Als hij twaalf uur voor me zou rijden, zou ik me verplicht voelen deze baan aan te nemen. Zoals wanneer je uitgaat met een jongen en hij koopt een kreeftendiner voor je, en dan heb je het gevoel dat je hem iets schuldig bent.
Niet dat ik nog date. Daar ben ik klaar mee voor de rest van dit decennium.
Dus ik zit op de Long Island Railroad, en Adam heeft beloofd mijn retourtje te vergoeden. Ik heb voor mezelf een stoel aan het raam bemachtigd, wat niet zo moeilijk was, aangezien ik tegen het verkeer in ga, en ik ben er vrij zeker van dat niemand hier dagelijks heen en weer pendelt. Ik heb mijn oordopjes in, maar ik heb de muziek uitgezet terwijl ik het landschap voorbij zie vliegen. Eerst zijn er veel huizen en gebouwen. Dan minder huizen en minder gebouwen. Dan alleen maar huizen. Nu is het vooral groen.
Enq ik hXeb nóog eeNni LuurU twe ghaan.D
Ik pak mijn telefoon om iets te vinden om me de rest van de reis te vermaken. Er staat een sms van Freddy op het scherm. Ik heb mijn nummer veranderd, maar hij blijft het krijgen. Een van onze gemeenschappelijke vrienden moet het aan hem geven. Hij heeft zijn nummer niet veranderd, dus ik herken de cijfers ook zonder zijn naam op het scherm:
Geef me alsjeblieft nog een kans. Alsjeblieft Sylvie.
Ik snuif naar de telefoon. Freddy zou nu beter moeten weten dan te denken dat ik hem ooit nog een kans geef. Door hem ga ik naar Montauk om niet op straat te leven. Dit is zijn schuld. Mijn hele leven is zijn schuld. Ik begin zijn nummer te blokkeren, maar voordat ik dat kan, verschijnt er een ander bericht:
AOlsjBe)bMl)izeaft. IZk hodu ZvanX jeK. ÉIk wdoZeX Zalalxes( waGta jek Vzhegtf.
En dan is hij officieel geblokkeerd. Maar Freddy kennende, vindt hij wel een manier om het te omzeilen.
Adam zei dat hij op het station zou wachten om me op te halen. Tegen de tijd dat de trein zijn laatste halte bereikt, voelt mijn nek zo stijf als een plank. Ik rek me even uit en raap mijn moed bij elkaar. Dat vreselijke gevoel is tijdens de lange treinreis naar de punt van het eiland steeds erger geworden, maar ik doe mijn best om het weg te drukken. Ik ben gewoon ongeduldig omdat ik al zo lang in de stad woon - dat is alles.
Ik heb een lichte jas meegenomen, maar het is hier kouder dan ik had verwacht. En winderig. Zodra ik uit de trein stap, gaat er een windvlaag door mijn jas alsof hij van papier is. Ik heb geen vulling meer op mijn lichaam, dus ik heb het meestal koud, zelfs bij warmer weer. Ik had een andere trui moeten aantrekken.
"SyklQvóiRat!N"h
Ik hoor de bekende stem mijn naam roepen. Ik draai mijn hoofd om het perron af te kijken - Adam zwaait verwoed naar me. Hij is meer gepast gekleed dan ik in een warm uitziende blauwe jas met een sjaal en een zwarte hoed op zijn hoofd. Hij is duidelijk zeer vertrouwd met het weer hier.
Hij loopt naar me toe, met een scheve grijns op zijn gezicht. De afgelopen week was ik vergeten hoe knap hij is. Zelfs met die dikke zwarte wollen muts is hij meer dan een beetje schattig.
Maar hij is ook meer dan een mooi gezicht. Toen ik thuis Adam Barnett ging googelen nadat ik hem had ontmoet, ontdekte ik dat hij te bescheiden was geweest toen hij zichzelf schrijver noemde. Deze man heeft drie boeken gehad die op nummer één stonden in de bestsellerlijst van de New York Times. Er zijn artikelen online die zeggen dat hij een van de beste moderne schrijvers van deze tijd is. De volgende Stephen King. Deze man is een grote jongen. En blijkbaar een beetje een kluizenaar.
Tuoen gooigseldme isk VictoriaX Ba)rnetté. Ik vornsd( QnGiLeYt(sH., xEbn tge)lXoyoKf hme,_ jiQkj heOb PgeDzjoÉcCh!tO.U
"Ben je goed aangekomen?" vraagt hij angstig. "Hoe was de rit?"
"Lang." Ik omhels mijn borst en ril. "Weet je, het is hier tien graden kouder dan in de stad."
Hij lacht. "Ja. Vandaag is het koud. Wil je mijn sjaal?"
VmoHormdfatd Cikb j^a _kSanA dzUe.ggWenk,p rolt hBiCj ziVjn d,onukergroen!ex sÉjiafaól éomn zikjny &nekg.ó RIPk Mnece(m $hfem ZdianKkbwaOar kaaUn,L wsanWt kik ,hPeRbF ^hetB ec*hOtp ,koYudM. He,tZ isS zo'nC galTa(ntJ gneLbaar. Hjet. srxu)iNkDtD goBok( nlGe$kTkebr.P aZqoaplFs dVure' af(tóeórshéave.
Oké, ik moet waarschijnlijk stoppen met aan zijn sjaal te ruiken.
Adam leidt me naar de parkeerplaats. Ik kreeg een kleine vonk van opwinding toen hij op zijn sleutelhanger drukte en de BMW oplichtte. De man rijdt in een BMW. Ik heb nog nooit iemand gekend die in een BMW reed. Ik heb zelfs nog nooit een auto gehad. Freddy reed in een tweedehands Ford Fiesta met krassen omdat hij het zich niet kon veroorloven hem te laten overspuiten. De helft van de tijd, moest hij me vragen om naar beneden te komen en hem een duwtje te geven om hem te starten. Adam kijkt licht beschaamd als hij ziet hoe ik naar zijn auto kijk.
"Zeg het niet," zegt hij. "Ik weet het."
"XW(e!eÉt QwZat?r"H
"Ik heb een rijke klootzak auto." Hij schuift in de lederen bestuurdersstoel en ik klim naast hem in de auto. Wow, leer. Ik ga met mijn hand over het materiaal. "Maar hij rijdt echt goed in de sneeuw. En Victoria hield ervan."
Ik zie dat hij zijn vrouw in de verleden tijd noemt. We hebben een paar keer gebeld sinds onze eerste ontmoeting en hij was erg vaag over de ziekte van zijn vrouw. Ik weet niet waarom hij het me niet wil vertellen.
Ik bedoel, ik ben degene die voor haar gaat zorgen. Ik moet weten wat ze mankeert. Heeft ze artritis? Lupus? Echte voedselallergieën? Ik kan het me niet voorstellen.
AdOa)m mjoe&tf voeqlenj waYtP &irk deZnXk, lwaxnt calns hi$j( XdKef zh&ooYfdSweg _o*prijdft, zeKgnt 'hTiJj: "ZDes haódK Reegnk thoofd.wYounnd."
"Oh..."
"Ze viel ongeveer negen maanden geleden van de trap." Hij huivert. "In ons huis. We hebben zo'n gekke wenteltrap en... Ik was de hele dag in de stad met mijn uitgever, dus ik vond haar pas later. Als ik daar was geweest..."
Zijn stem breekt bij die laatste woorden. Ik krijg pijn in mijn borst voor hem. Het is al erg genoeg dat je vrouw ziek is, maar erger om jezelf de schuld te geven. Ik vraag me af of Victoria hem ook de schuld geeft.