Proloog
======================== Proloog ======================== Dane Er was eens een meisje dat me haatte. Waargebeurd verhaal. Ze kwam uit het niets opdagen op de eerste dag van het laatste jaar op mijn middelbare school, op de studentenparkeerplaats als Cruella de Vil op jacht naar puppy's. In een tien jaar oude Mercedes-Benz, dreunde de Pussycat Dolls "When I Grow Up" op een onaangenaam volume. De Benz zwenkte naar de plek naast de mijne toen ik uit de Spider klom, en ik zag de kentekenplaat. GOOD GIRL Ik strekte me uit tot mijn volle lengte en breedte, met een schouderophanging van 'don't-fuck-with-me', toen een meid uit de Benz gleed - in een te grote zonnebril, een verblindende, oranje-met-roze jurk en roze suède sandalen met hoge hakken, de riempjes om haar gespierde kuiten gewikkeld. Ze sloeg de deur dicht en liep zo langs me heen, alsof ik niet bestond. Niet cool. Nieuw meisje? Dat moet wel. Ik kende iedereen op Bullshit Academy-Beaumont, bedoel ik, en iedereen kende mij. Ik had nauwelijks een glimp opgevangen van haar gezicht, maar die rondingen behoorden niet toe aan iemand die ik kende. Ik herkende dat strakke kontje, de warme kaneelkleurige huidskleur en haar onbeschaamde houding al helemaal niet. "Hé, brave meid," gromde ik. Ze stopte niet. Een ander meisje in een goedkope jeansbroek en een Spitfire Wheels skateshirt was aan de andere kant van de Benz uitgestapt. Ze wierp een blik in mijn richting. Ze had donker haar, een bleke huid en een blos op haar wangen, als een toef slagroom met een kers erop. Met z'n tweeën leken ze wel een dessertbuffet, en ik wist niet eens wie ze waren. Niet goed. Ik kon zulke meisjes niet op mijn school laten rondlopen zonder a) uit te zoeken wie ze waren, zodat b) ik kon beslissen of ik er iets om gaf. Er was een pikorde voor deze dingen, om het zo te zeggen. En hier, was ik de top lul. Ik had de eerste rechten. Als ik ze wilde. Maar ze had nog steeds geen blik in mijn richting geworpen. "Ja, jij," zei ik tegen haar. Ik was me ervan bewust dat mensen begonnen te stoppen en naar me staarden, zoals ze altijd deden. Dat deed ze niet. Skater Girl stopte en gaf haar arm een rukje. En uiteindelijk stopte ze. Haar schouders gingen rechtop staan. Ze draaide zich om en keek me recht aan. Dus, ze zag me hier toen ze me bijna omver reed. Haar lipgloss glinsterde in de zon en haar mond tuitte van afkeer. De koperkleurige salonverlichting in haar donkere haar flikkerde rond het gezicht van een meedogenloze godheid, als vuur dat gloeit uit een bed van hete kolen. Ze schoof haar roze-gouden Versace-kostuums op haar hoofd en keek me op en neer. Toen haar donkere ogen de mijne ontmoetten, spitste haar neus zich. Ik had nog nooit een meisje van mijn eigen leeftijd zo minachtend naar me zien kijken, en ik had nog niet eens iets vreselijks gezegd. Ze was misschien wel mooi... behalve die puinhoop in het midden van haar gezicht. Oké, ze was niet lelijk. Maar die lelijke, niet helemaal genezen, Franken-wond die over haar wang en langs haar neus scheurde, was behoorlijk smerig. Waarom deed ze er geen verband omheen? "Die plek is gereserveerd," informeerde ik haar. Ze wierp een blik op de plek waar ze geparkeerd had, alsof ze er niets verkeerds in zag om een van de beste plekken op de parkeerplaats in te nemen, terwijl alle anderen hem open lieten. Toen wierp ze een blik op mijn auto alsof het een hoop stront was. De parkeerplaats was gevuld met Benzes, BMW's, Audi's. Maar niemand reed met een Ferrari naar school, zelfs niet op deze school. Behalve ik. "Hockey team," articuleerde ik, voor het geval ze traag was of zoiets. "Het kan me letterlijk niet schelen," zei ze meteen terug. Toen haakte ze haar arm door die van haar vriendin. Met z'n tweeën liepen ze richting school en ze keek niet om. Ik keek haar na, de trap op en het gebouw in, door de opzichtige stenen poort waar in het Latijn wat archaïsche onzin was gekerfd lang voordat ze hier zelfs maar meisjes toelieten. Lex, die tijdens het hele gesprek met stomheid geslagen was, nam de tijd om vanaf de passagierskant van mijn auto naar me toe te lopen. Ik kon zijn amusement van hem af voelen stralen toen hij naast me kwam zitten. "Wie is die skater griet?" vroeg ik hem, want op geen enkele manier toonde ik ook maar een greintje interesse in haar. "Weet het niet." "Zoek het uit." Ik wierp een blik op hem toen hij rook uitademde. Als iemand me informatie kon geven over een paar middelbare schoolmeisjes, dan was het mijn neef Lex wel. Hoe dan ook, het was het minste wat hij kon doen omdat hij verwachtte dat ik hem in de Spider zou komen ophalen nadat zijn klote motorfiets het had begeven. Hij grijnsde naar me en leek meer op een jakhals dan gewoonlijk. Een goeduitziende jakhals in een leren jas, met een ruïne in zijn ogen. Ik heb daar vaak over nagedacht, waar we beiden heen gingen in het leven. Ik naar de overwinning en hij naar de verdomde ondergang. Misschien was ik gezegend en hij verdoemd, maar echt, in onze familie, wat was het verschil? Ik liep naar de school en toen hij me niet volgde, draaide ik me om. "Ben je van plan om vandaag een klaslokaal van binnen te zien?" "Wat denk je dat er met het gezicht van die griet gebeurd is?" zei hij als antwoord. "Welke griet?" zei ik bot, alsof ik geen idee had waar hij het over had. Hij wist dat ik het wist. Het gebeurde niet elke dag dat een meisje me zo afwees. Mijn neef lachte en deed dat rare ding dat hij deed, zijn tong tegen zijn bovenste hoektand houden. Ik zou nooit weten waarom meisjes dat leuk vonden. Ik draaide me om en liep de school binnen, terwijl ik probeerde te doen alsof het meest onverwachte, onaanvaardbare en interessante dat me in lange tijd was overkomen niet gewoon op die parkeerplaats was gebeurd, met dank aan een griet in een jurk die een aanval veroorzaakte en met een afschuwelijke gezichtsverwonding. Ik zag haar aan de overkant van de foyer met haar vriendin, bij de oriëntatietafel waar nieuwe studenten incheckten. Ze kletste alsof wat net gebeurd was niet eens gebeurd was. Alsof de regels haar geen reet konden schelen. Of over het feit dat ze het schijnbare resultaat van een botsing met een groot, gekarteld voorwerp midden in haar gezicht had. Of dat de populairste jongen van de school naar haar zat te staren. Ik kwam van Toronto naar West Vancouver in het tweede jaar, en toen ik op mijn vijftiende door de gangen van Beaumont Academy struinde, de nieuwe jongen uit het oosten, maakte ik indruk. Alles wat nodig was om indruk te maken op de mensen hier was het gebruikelijke, toch. Wees rijk. Wees sexy. Of op zijn minst, wees verdomd cool. En natuurlijk, wees de beste van de beste. En dat was ik. Atleet. Student met alleen maar tienen. Donkerblond, groenogig, en voorbestemd voor grootsheid. Ik schep niet op. Al deze shit kwam gewoon vanzelf, en ik zou niet zeggen dat ik het aan mezelf te danken heb. Mijn uiterlijk kwam van mijn ouders. De atletische genen kwamen van mijn vader. De slimme genen kwamen van mijn moeder, en zo ook mijn geld. Mijn achternaam, Davenport, opende elke deur voor mij, nog voor ik besloten had er doorheen te lopen. Het feit dat ik het rijkste kind was op een rijke school? Dat soort dingen maakte je koning voordat je zelfs besloten had dat je de titel wilde. Mijn hele leven ben ik behandeld als de held van een epische fantasie en iedereen leek er een rol in te willen spelen, hoe klein ook. Zij niet. Ze keek me recht in de ogen, alsof ik de slechterik was die zich in de kleren van de held verborg, en ze zag er dwars doorheen. Ik wist niet eens waarom het me stoorde. Maar dat deed het verdomme wel. Haar naam was Devi Sereda. Daar kwam ik later achter. Ze ging links de gang op, zonder nog een blik in mijn richting te werpen. Ik ging naar rechts. En ik keek niet eens achterom naar haar. Niet veel. Misschien zijn sommige sprookjes, zo verwrongen als ze waren, bedoeld om zo te eindigen, nog voor ze begonnen waren. Ons sprookje was daar niet één van.
Hoofdstuk 1 (1)
======================== Hoofdstuk Een ======================== Dane Twaalf jaar later... Het voelde alsof alle engelen in de hemel collectief op mijn auto pisten. Blijkbaar, als je hele leven plotseling is ingestort en afgebrand, is er dat ene moment dat je in de smeulende, zompige as zit, en het raakt je allemaal echt. Recht in je noten. Geloof me. Ik zat er middenin. Rolf moest zelfs vertragen zodat de ruitenwissers op hoge snelheid zijn zicht vrij genoeg konden maken om te rijden. Ik zat alleen op de achterbank, mijn altijd zoemende telefoon ging af in mijn zak. Het was een sombere, grijze dinsdagochtend in oktober, ik had ongeveer drie uur slaap gehad in evenveel dagen, en het verbaasde me echt niet dat het universum of het weer een hekel aan me hadden. Maar het verbaasde me wel hoezeer ik een plaats actief kon verafschuwen waar ik al meer dan tien jaar niet meer geweest was, of zelfs maar aan gedacht had. Welkom in Vancouver. Dit was de eerste keer dat ik terugging naar de westkust van Canada sinds mijn afstuderen aan de middelbare school, en het was geen plezierreisje. Zakenreizen die werden bevolen onder dreiging van ontslag door je baas, die toevallig ook je moeder was, waren dat zelden, stelde ik me voor. Ik was het eindelijk beu om het te horen en viste mijn telefoon uit om het scherm te controleren. Pure klotezooi Ik slaakte een zucht en nam het gesprek aan. "Waar heb ik deze ongelooflijke teleurstelling aan te danken?" "Dat is wat ze zei, gisteravond, ik weet het zeker," zei mijn beste vriend, Shane. "Hoeveel geld heb je nodig?" "Ik ben gekwetst, Dane. Wanneer heb ik je ooit om geld gevraagd?" "Nooit. Meestal vraag je me mee uit voor een biertje, wat eigenlijk strippers en een reisje betekent, en dan vraag je mij de rekening." "Miljardairsproblemen, hé?" Ik rolde stilletjes met mijn ogen en wachtte tot hij ter zake zou komen. "Luister," zei hij, "je belt niet, je schrijft niet, en nu hoor ik dat je in de stad bent en je hebt me niet eens gepingd op Grindr." Shit. Hoe wist hij dat in godsnaam? Ik was twintig minuten geleden geland. Ik was niet van plan iemand te zien, of iets anders te doen dan wat ik nodig had terwijl ik hier was. Ik heb zelfs niemand verteld dat ik hierheen vloog, behalve... Lex verdomme. Jezus Christus, mijn neef moest een muilkorf krijgen. Ik had dit nu niet nodig. Ik kon de laatste dagen niet asocialer zijn geweest als ik huisarrest had, wat niet ver bezijden de waarheid was. Ik wilde echt niemand zien die ik nu niet hoefde te zien. Voornamelijk omdat ik geen idee had hoeveel van de wereldbevolking mij - mij allemaal - onlangs in die klote video had gezien. Ja. Dat soort video. Misschien hoopte ik iedereen die ik kende de komende tien jaar te ontlopen, en dan zou het allemaal wel overwaaien? Wat waren de kansen dat Shane het nog niet wist? "Ik ben niet lang in de stad," zei ik tegen hem. "Mijn schema is vrij strak." Dat was zo. Voornamelijk omdat mijn moeder/bazin, die dit weekend naar Vancouver zou komen om een "vrouwen in de media" gala bij te wonen waar ons bedrijf een belangrijke bedrijfssponsor was en zij een gastspreker, me een paar dagen eerder had gestuurd voor "galazaken". Wat inhield dat ik onzinnige dingen moest doen, zoals de organisatoren ontmoeten, de ruimte bezichtigen en kontlikken. Want kontlikken was plotseling de hoogste prioriteit in mijn leven geworden. Voor iemand die nog nooit had moeten slijmen, was dit een zware pil om te slikken. Als een glazen klysma. "Wat kan jou zo bezig houden dat je een biertje met je goede oude vriendje mist?" vroeg Shane. "Vertel me niet dat je pro bent geworden in het porno circuit." En daar was het. Ik stak mijn vingers in mijn oogballen tot ik sterretjes zag. "In godsnaam, zeg me alsjeblieft niet dat je het gezien hebt." "Oh, kerel. Natuurlijk heb ik er naar gekeken. Ik bedoel, een deel ervan. Te veel zijdelingse lul naar mijn smaak. Vooral als ik de man ken aan wie het verbonden is." Ik hing op. Hij belde terug. "Zo, wat heb je nog meer gedaan?" vroeg hij toen ik opnam. "En trouwens, gefeliciteerd met de omtrek. Ik heb je pik eigenlijk nog nooit gezien. Tenminste, niet hard-" Ik hing weer op. Hij belde terug. Ik liet het op voicemail gaan. Hij sms'te me. Wat ben je echt aan het doen? Ik: Werken. Wat is er nog nieuw? Ik besloot om dat eerlijk te beantwoorden. Ik: Ik sta op het punt om de jongste 10-miljardair van het land te worden en ik heb een ander modellenbureau gekocht omdat ik dat kan. En ik heb je al genoeg gehaat. De telefoon ging over. Pure Neukerij Deze keer, nam ik op. "Bel me de volgende keer als je in Toronto bent." "Kom op," zei hij. "Ontmoet me voor een biertje. Ik heb je kont aan deze kant van de Rockies niet meer gezien sinds..." "High school," maakte ik voor hem af. "En daar is een reden voor." Eigenlijk, waren er een paar redenen. Maar ik controleerde de tijd op mijn horloge. "Dit kan niet veranderen in strippers en een road trip." "Lokale tap en een vleeswaren bord, en een blunt op de zijkant, max. Ik beloof het." Er kwam nog een telefoontje binnen. Het was het kantoor van mijn moeder, uit Toronto, en ik voelde meteen de stress hoofdpijn opkomen. In het beste geval belde ze om me nog meer shit te geven. Had haar manicure de video gezien? De dames op de golfclub? In het ergste geval wilde ze dat ik mijn verblijf aan de westkust zou verlengen. Misschien wel permanent. "Ik bel je terug," zei ik tegen Shane, en nam toen de telefoon op. "Dane hier." "Goedemorgen, Dane," kwetterde een van mijn moeders assistenten. Lisa? Lori? Ze klonken allemaal hetzelfde. "Blijf aan de lijn voor Ms. Davenport, alstublieft." Ik zette me schrap en wachtte. "Dus je zegt dat ik je naar de westkust stuur voor zaken," zei mijn moeder, alsof we al midden in een gesprek zaten of zoiets, "om mijn belangen te behartigen, je ontmoet de gala organisatoren en je schudt handen, Dane, dat is alles wat ik wil dat je doet, en dat je je gedraagt-" "En dat zal ik." "En je neemt niet eens je telefoon op als ik je bel."
Hoofdstuk 1 (2)
"We zijn nu aan het telefoneren," antwoordde ik kalm. Echt, vóór mijn debuut op het scherm in een uitgelekte sekstape, drie dagen geleden, had het mijn moeder geen reet uitgemaakt of ik mijn telefoon al dan niet beantwoordde. Of dat ik naar Vancouver ging om "haar belangen te behartigen" op een gala. Of wat voor onzin dan ook. Christiana Davenport deed haar werk, extreem goed. En dat deed ik ook. Geen hand-steun nodig. Maar zoals ik al snel ontdekte, was dit de prijs van een schandaal met een sekstape in mijn familie: 24 uur per dag oppas in de vorm van verhoogde beveiliging, eindeloze vergaderingen met ons juridische team, teams van publicisten die in mijn nek hijgden en mijn moeder die recht in mijn reet zat. "Ja. Ik praat en jij luistert," vertelde ze me. "En dit is wat er gaat gebeuren. Naast een ontmoeting met de organisatoren van het gala en de locatie, moet je ook een ontmoeting hebben met de 'vrouwen in de media' die het gala bijwonen, voor het evenement, als mijn vertegenwoordiger." Verdomd geweldig. Ze gaf me huiswerk. Alsof ik nog niet genoeg te doen had als Senior VP van een multi-miljard-dollar conglomeraat. Ik wreef over mijn hoofd. "Welke vrouwen?" "Allemaal." "Mam, ben je..." Dag drinken? Ben je je verstand aan het verliezen? Ik haalde adem. "Ik heb hier geen tijd voor." "Je zult tijd maken, zoon van mij." Shit. Ze zei alleen zoon van mij als ze echt kwaad op me was. Ik dacht dat ze gekalmeerd was sinds de geestdodende, twee uur durende lezing over moraal en gedragsnormen gisteren. Blijkbaar niet. "Je begint met de vrouwen die onze bedrijven runnen," ging ze verder, "en dan ga je verder met de gastenlijst. We hebben fotografen en media in de aanslag om u in Vancouver te spotten en verslag te doen van uw terugkeer in glorie. Je zult de heer zijn die ik je heb opgevoed als je deze vrouwen ontmoet, je zult handen schudden met ieder van hen, en je zult gezien worden terwijl je dat doet." "Uh-huh." Ik kon haar acrylnagels een geagiteerd ritme horen tikken op een hard oppervlak. "Ik moet je enthousiasme hierover voelen, Dane." "Oh, ik ben enthousiast." "Een Davenport schudt altijd handen," herinnerde ze me, niet geamuseerd. Juist. De Davenport handdruk. Een handdruk zou deze vrouwen het seksvideo schandaal doen vergeten. "En dit is een verstandig gebruik van mijn tijd, omdat...?" "Omdat Bradley en ik geloven dat dit de juiste zet is." Natuurlijk. Bradley. VP van Financiën bij mijn familie imperium, Valhalla Media Group, en de rechterhand van de president, mijn moeder, die de rechterhand van God was, mijn grootmoeder, onze mede-oprichter en CEO. Bradley had altijd al een hekel aan me. Misschien omdat ik mijn baan op een gouden schaaltje kreeg aangereikt, terwijl hij de zijne verdiende. Hij had waarschijnlijk mijn zeer publieke ondergang, zoals gisteravond te zien was op Entertainment Tonight Canada, afgespeeld op een eindeloze lus. Ik vroeg me af of hij zijn CV al had bijgewerkt om voor mijn baan te solliciteren. "Ben je er nog?" vroeg mijn moeder scherp. "Ik ben hier." Helaas. "Je schema zal worden vrijgemaakt om dit te doen," informeerde ze me. "Dit is je hoogste prioriteit in Vancouver. Je team zal de vergaderingen voor je plannen. U kunt vanmiddag aan de slag." "Ik zal met mijn team spreken," zei ik, terwijl ik op mijn slaap kneep. "Laat het maar aan mij over." "Oh, ik heb al met hen gesproken." "Je... wat?" Serieus... gebeurde dit echt? Was ik van de ene dag op de andere teruggevallen in de pubertijd? Mijn moeder had minder controle over mijn dagelijkse schema op de lagere school. "Dit zal goed voor je zijn, Dane," zei ze. "Het is een kans om je vertrouwd te maken met onze westkust holdings. Je komt daar nooit. Je hebt deze mensen nog niet eens ontmoet, en toch beslis je of ze vandaag of morgen een baan hebben. Je weet dat je oma liever een meer persoonlijke werkomgeving heeft, en ze vraagt je al jaren om een reis naar het westen te maken." Allemaal waar. Maar Valhalla was exponentieel gegroeid sinds mijn grootmoeder het jaren geleden samen met mijn grootvader runde. En soms waren haar verwachtingen wat... ouderwets. "Ja," zei ik, "maar ik kan onmogelijk iedereen die we in dienst hebben de hand schudden, als dat is wat je suggereert." "Ik wil hier geen excuses over horen," zei mijn moeder. "Een Davenport schudt altijd handen en jij, tot nu toe, bent een Davenport. In tegenstelling tot sommige mensen, willen je oma en ik precies weten met wie we het bed induiken." Fuck. Ik. Lage klap, mam. En tot nu toe? Wat betekende dat in godsnaam? "De schade van wat je hebt gedaan zal verstrekkend zijn, Dane. Begrijp je dat?" "Ik begrijp het." Ik kneep de brug van mijn neus dicht, wachtend tot dit, de laatste van een litanie van lezingen, voorbij was. "Dit zal ons over de hele linie pijn doen. Het is niet alleen... de video," voegde ze er met weerzin aan toe. "Het is de publieke perceptie. Zodra jouw... seksvideo... op het web kwam," spuwde ze uit, "werden we ondersteboven gekeerd." "Het was niet mijn tape," herinnerde ik haar. Ik had geprobeerd haar dat duidelijk te maken, maar ze was de laatste dagen selectief doof geworden. "Jij. Was. In. Het," gritste ze terug naar mij. Ja. Ja, dat was ik. En het feit dat zowel zij als mijn oma wisten dat ik erin zat, omdat ze me erin hadden gezien - althans, een deel ervan - zou aan de orde komen tijdens een toekomstige therapiesessie of duizend. "Dit kan een mindere familie verdrinken," waarschuwde ze me. "We moeten ons hoofd weer boven water krijgen, snel." "Dit zal ons niet doen kapseizen, mam." "Zeg dat tegen iedereen wiens leven ooit gekapseisd is door een seksschandaal, zoon. Een man in een uitgelekte sex tape wordt niet beschouwd als het toonbeeld van klasse, discretie, betrouwbaarheid... moet ik nog verder gaan?" "Niet nodig." "En ik kan je vertellen, Bradley is niet blij met de impact op onze cijfers. Grote verrassing. En als Bradley niet blij was, was mijn moeder op oorlogspad. "Het laatste wat we nu nodig hebben," ging ze verder, "is een golf vrouwen met miljoenen volgers die op Twitter 'Me Too' roepen omdat ze vinden dat het hoog tijd is dat ze publiekelijk onthullen dat de beschimpte miljardair vrijgezel in de seks tape krantenkoppen hen een keer op de kont heeft geslagen op een feestje."
Hoofdstuk 1 (3)
Echt? Was dit echt wat ze dacht dat ik deed met mijn vrije tijd? "Ik sla geen willekeurige vrouwen op de kont op feestjes, mam. Het is maar dat je het weet." Ik kon haar nagels horen tikken. Tik, tik, tik. Als een boze specht die door haar bureau probeert te boren. "Maak dit," siste ze, met zuur in haar stem. Het was haar ik-ben-op-mijn-laatste-draad-met-jou stem. "Dat is wat je doet, toch? De Davenport empire's illustere corporate fixer, die zich niet uit een puinhoop kan werken met twee dronken bimbo's en een videocamera." "Ik los dit wel op," zei ik geforceerd. "Ik los alles op." Ik kon haar ingehouden zucht voelen. Die ene die zei dat ze nog steeds van me hield, ergens diep van binnen, onder alle teleurstelling. "Ik verwacht je in topvorm op het gala. Je gaat je reputatie en die van dit bedrijf weer opbouwen, handdruk voor hand. Je moet hier volledig onberispelijk zijn." "Begrepen." Ik begreep het ook de eerste tien keer dat ze het me vertelde. "Ik vlieg zaterdag voor het gala. Ik verwacht lovende kritieken over je gedrag aan de westkust van elke vrouw die ik de hand schud op dat evenement." "Natuurlijk." "En als ik erachter kom dat je met je oma's geld hebt lopen smijten om... je weet wel... seks te hebben," zei ze, wat helemaal verkeerd klonk uit mijn moeders mond, "dan hebben we een probleem." "Mam, ik hoef niet te..." Ze hing op. "met geld te smijten om te kunnen neuken," maakte ik af in de stilte. Nou. Dat was verdomd leuk. Voor de zoveelste keer in drie dagen door mijn moeder in elkaar geramd worden... staat echt bovenaan mijn lijst van prestaties en leuke momenten in het leven. Ik controleerde mijn telefoon. Een half dozijn berichten van mijn team wachtte al op me. Wiley, mijn senior persoonlijke assistent, had mijn persoonlijke agenda van elke schijn van hartslag ontdaan; hij had zelfs de masseuse en de personal trainer afgezegd die hij voor me had geboekt terwijl ik in de stad was. Velma, mijn senior executive assistant, was al overal in de stad vergaderingen voor me aan het boeken, zodat ik handen kon schudden met de vooraanstaande vrouwen in de media van Vancouver - die me waarschijnlijk alleen al door hun reputatie haatten. Zo leuk. Hoe ben ik verdomme hier terecht gekomen, in deze stomende hoop stront? Vier dagen geleden, was alles op schema. Ik was al Senior VP bij Valhalla. Ik was verloofd en zou aan het eind van het jaar gaan trouwen. Tuurlijk, ik had wat plezier gehad onderweg. Ik was geen heilige. Maar ik had alles gedaan wat mijn familie ooit van me gevraagd had. Op mijn dertigste verjaardag, in slechts drie en een halve maand, zou ik mijn volledige erfenis krijgen en partner worden in het familiebedrijf. En op een dag, zou ik de hele zaak bezitten. Ik was het gouden kind van het Davenport imperium. Veilig. Onaantastbaar. Of zo was ik opgevoed om te geloven. Hoe kon ik weten dat mijn leven in een nacht zou instorten in het midden van een seksvideo schandaal? Gisteravond had mijn moeder me officieel uit mijn kantoor gezet als een trieste, perverse schande. Ze wilde me uit het zicht van mijn grootmoeder, uit het kantoor en uit Toronto. Het ging niet echt om dat klote gala. Het ging om de reputatie. Verschijningen. Macht. Het ging over onze familie, ons bedrijf, en mijn toekomst in beide. Het ging erom dat ik mijn waarde bewees. "Hoe lang nog?" Vroeg ik Rolf. "Vijf minuten, baas." Geweldig. Ik had een Tylenol en een whisky chaser nodig, meteen. Ik bladerde door de berichten die zich opstapelden op mijn telefoon terwijl hij zoemde in mijn hand. Het stopte zelden. Ik veegde de meeste weg in de vergetelheid. Shane had weer ge-sms't. Shane: Johnny weet ook dat je hier bent. Shit. Mijn duim zweefde over het scherm. Wilde ik nu echt mijn oude schoolvrienden zien? In de afgelopen drie dagen was ik meer zakenpartners en werknemers kwijtgeraakt dan ik kon tellen, omdat mensen over elkaar heen klommen om van het schip te springen voor ik ze met me meenam. Mijn familie had me de stad uit gejaagd, terwijl ze er waarschijnlijk over dachten om me te verstoten. En mijn verloofde? Ze was de deur uit voordat ik nauwelijks de woorden "gelekte sex tape" had uitgesproken. Misschien had ik wat liever met iemand om moeten gaan die me nu nog wilde zien. Eén biertje. Jij trakteert. Ik gooide mijn telefoon op de stoel. De gezichten zien van een paar mensen die me - naar ik aannam - nog steeds aardig vonden? Kan geen kwaad. Zelfs als ze me zouden afkraken over de video. Misschien moest ik ze gewoon alles uit hun systeem laten halen, en dan konden we verdomme verder gaan. En ja, ik zou de onzin vergaderingen nemen. Ik zou alle handen schudden. Ik zou mijn A-game brengen naar het gala in het weekend. Onberispelijk. Ik zou doen wat ik kon om mijn moeder gelukkig te maken - of tenminste zo tevreden als Christiana Davenport ooit was - en dan zou het echte werk beginnen, thuis. Ik moest mijn verdomde leven terugverdienen, niet "gentleman miljardair" spelen voor foto ops aan de westkust. En mijn leven was in Toronto. Ik zag de stad voorbijglijden, een waterige grijze wereld door het raam. Ik moest dit gewoon achter de rug hebben en maken dat ik hier wegkwam. Ik haatte Vancouver. Niets goeds is me hier ooit overkomen. De laatste keer dat ik hier kwam, op mijn vijftiende, uit vrije wil, was de grootste fout die ik ooit gemaakt had. Erger dan de hel, deze plaats was het verdomde vagevuur, en ik ging hier niet opnieuw vastzitten.
Hoofdstuk 2 (1)
======================== Hoofdstuk Twee ======================== Devi Je zult je baas niet slaan. Je zult je baas niet slaan. Die belofte deed ik mezelf uit zelfbehoud, terwijl ik mijn kantoorgebouw naderde en de wrok als spookbraaksel in mijn keel voelde opborrelen. Want na gisteravond, was ik echt, echt klaar om de vrouw te slaan. Ik ademde lang en diep in, blies het weer uit en opende de deur van het modellenbureau waar ik mijn hele volwassen leven had gewerkt. Mijn hele carrière. Elf jaar nu. Ik had deze plek alles gegeven wat ik had, en ik zou het haar niet voor mij laten verpesten. Ik rukte de deur open, vouwde mijn paraplu op en schudde de regen van me af. Toen zette ik mijn schouders op en liep naar de lobby voor wat voelde als de miljoenste keer in mijn leven ... en ik kon bijna voelen het allemaal buiten bereik glijden. Alles waar ik voor gewerkt had, brokkelde onder mijn voeten vandaan, stukje voor stukje. Een achterbakse por van mijn baas per keer. Will. Niet. slaan. Ik liep langzaam naar het midden van de receptie toen het vertrouwde beeld, geluid en gevoel van het bureau me overspoelde. God, ik hield van deze plek. Het kantoor zelf was niets bijzonders. Gewoon een grijs verhuurkantoor. Maar het was niet de plek die dit bureau speciaal maakte. Het was wat hier gebeurde, de mensen die hier kwamen en gingen, en de mensen die hier dagelijks werkten. Tenminste, dat was het totdat Janelle Gorman het overnam. De eerste keer dat ik door die deur liep was ik amper achttien, net afgestudeerd van de middelbare school, en ik kon het me nog herinneren; ik kon die dag voelen, op dit moment, overal om me heen. Ik was zo nerveus, zo groen, zo vastbesloten. Vanaf de eerste dag hield ik van alles aan het agentschap, ook van de oorspronkelijke eigenaresse - een model en zakenvrouw die het agentschap begin jaren tachtig zelf had geopend. Ik vond het geweldig dat ik de kans kreeg om te worden wat ik zou worden binnen deze muren. Dat men hier in mij geloofde. Ik hield van de bedrijvigheid van het personeel en de geur van koffie en papier. Ik hield zelfs van de geur van de tapijten. Dit kantoor was mijn thuis weg van huis en ik kende elke centimeter van de plaats. Ik kende elke splinter in de verf. Shit, we moesten echt verven. Ik staarde naar een bepaalde splinter op de muur en vroeg me af hoe lang die er al zat. Een zaak runnen, er waren altijd tientallen dingen die gedaan moesten worden. Dat was één van de dingen waar ik van hield. En ja, ik runde deze zaak zo'n beetje. Ook al kreeg ik er geen krediet voor. Of ervoor betaald werd. Ik heb ons zeker de laatste zes maanden bij elkaar gehouden, hoewel ik betwijfelde of iemand buiten deze muren dat wist. Inclusief de mensen die op het hoofdkantoor werkten, in Toronto. Ik wierp een blik op het reusachtige, onaangename gouden logo aan de muur, dat ene dat Janelle zo snel had laten ophangen - op het moment dat ze ons fantastische boutique agentschap had verkocht aan het grootste talent management bedrijf van het land, Superior Talent. Zij. Verkocht. Ons. Verkocht. Het was de bedoeling dat ze ons aan mij zou verkopen. Dat was het plan. Toen veranderde Janelle het plan. Zonder het mij te vertellen. Sindsdien waren de dingen... zullen we zeggen... ongemakkelijk... tussen ons. Tenminste, ik voelde me ongemakkelijk met onze nieuwe werkrelatie. Ik had geen idee of mijn baas het echt voelde toen ze het mes in mijn rug schoof. Ze wist dat ik van streek was, ja. Ik maakte dat vrij duidelijk de dag dat ik hoorde over de verkoop van het agentschap. Maar meestal was Janelle Gorman te veel met haar eigen zaken bezig om op te merken hoe anderen zich voelden. Ik heb nog nooit een ergere narcist ontmoet in mijn leven. En ik werkte met mensen die mooi waren voor de kost. "Hé, Devi." begroette Suri me toen ik de brede tafel van de receptie naderde, waar haar vingers zachtjes op haar toetsenbord zaten te tikken. Ik kon mijn andere collega's in hun kantoren verderop in de hal horen, aan hun telefoons, druk in de weer; dit kleine, gepassioneerde leger, dat de zaak draaiende hield. "Goedemorgen," zei ik, en het klonk zo geweldig luchtig dat ik er bijna intrapte. "Hoe waren je vergaderingen? Hoe was de opname?" Suri draaide zich naar me toe en leunde op haar handpalm om te luisteren, met haar frambozenhaar in een pittige, verbazingwekkende pixie-coupe. Onze receptioniste/administratief medewerkster was al bijna net zo lang bij ons als ik, en als ik naar haar bureau liep liet ze altijd alles vallen, alsof ik het enige belangrijke was wat er in haar dag gebeurde. Nog een reden om onze baas niet te slaan. Ik zou Suri echt missen als ik ontslagen werd. "Geweldig." Ik produceerde een glimlach voor haar. "Beide vergaderingen gingen goed. De shoot ziet er prachtig uit, en ons meisje begint echt haar draai te vinden." "Fantastisch !" Het was geweldig. Een van onze nieuwe gezichten, een veertienjarig meisje met belachelijk lange ledematen en jukbeenderen die al glas konden snijden - dat ik persoonlijk had ontdekt en mezelf had geprepareerd - had een hele mooie toekomst voor zich in de modewereld, als ze dat wilde. Haar moeder ging met haar mee naar elke opdracht, maar ik controleerde ook of alles er goed uitzag, of ze zich op haar gemak voelde en of ze goed vertegenwoordigd was. Het was amper elf uur 's ochtends en ik had al overal in de stad gewerkt. Ik was niet zeker of ik hetzelfde kon zeggen van mijn baas. De helft van de tijd had ik geen idee waar ze was. "Is Janelle er geweest?" "Nee. Heb haar nog niet gezien." Natuurlijk. God verhoede dat ze zich voor lunchtijd liet zien. Voor de manager van een druk agentschap, had de vrouw ongelooflijk weinig kantooruren. Dit was de sleutel tot haar succes: het leeuwendeel van het werk overlaten aan de rest van ons. Dit bureau was zo niet gebouwd. Maar dat was het wel geworden. De hele vibe van het agentschap was veranderd in de laatste zes maanden, dramatisch. En het was hartverscheurend om te zien dat iets waar je van hield, als vanzelfsprekend werd beschouwd en zo werd mishandeld. "Niet te laat. Ik ben eerder bij mijn bureau dan jij." De deur vloog achter me open en ik wierp een blik op de stijlvolle menselijke orkaan die Chaz was, een van onze junior agenten en mijn kamergenoot. Hij liep langs me heen de gang op naar zijn kantoor met een vaag verwaand lachje - zijn specialiteit - en sloot de deur. Toen ging de deur weer open. "Gebakjes! Scones! Suri, ik heb koolhydraten nodig !" Toen ging de deur weer dicht.
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Een verdraaide deal"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️