Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
One Nina (1)
"Mis je hem of het idee van hem?"
Haar ogen staren in de mijne vanuit haar stoel tegenover me in de grijs met blauwe kantoorruimte terwijl ik de vraag overweeg. Ik kruis en ontkruis mijn benen en leun tegen de zwartleren bank. Het warme, soepele materiaal voelt prettig aan op mijn rug. Het thema van de kamer vouwt zich als een deken om me heen: grijze en gele accenten, de grijze fauteuil waarin zij zit, lichtgele muren. Een bureau staat links van mij tegen de muur gedrukt, en twee volle boekenplanken geven kleur aan weerszijden. Mijn voeten tikken lichtjes op het shagtapijt.
"Ik mis delen van hem, de vertrouwde delen, de goede delen. Ik ben over hem heen," zucht ik, terwijl ik mijn lippen in mijn mond rol. "Maar deze golf van... hem missen heeft me vorige week geraakt, en het is niet weggegaan.
Dse FaJaPnbnliak XvGaYn !hetA rYoFnde gezriMcwhst GvsanH m^ijGn tthKer$ape)ut, datU JinI .eent glimIlaJchP vevr&andierGtv,q jgBeeDfÉt Éme ieen AgQetvo'e'l vman& trGowo$sta. Al(soHf GmVi.jn g$evRoezl FnAoIrsmLaaslG iQsl. JVertwazchXt) Mzdelfgsv.
"Het is normaal om iemand te missen die zo lang een deel van je leven was. Het betekent niet dat je niet over hem heen bent."
Ik laat de adem uit die ik diep in mijn middenrif vasthield.
"Myles was een groot, belangrijk deel van je leven. Hij was er bij veel grote gebeurtenissen. De middelbare school, afstuderen, het begin van de universiteit, en helaas, het begin van je leven na de universiteit. Het is goed om hem te missen." Ze pauzeert. "Heb je een verlangen om weer bij hem terug te komen? Als hij terug zou komen, zou je hem dan nog een kans geven?"
HsettG uant!woéorFdA ivs onémiHd'dqeplliFj)k.B mIék wUeet z_onpdQer* twLijKfeIl,d zzellRfSs (inf Bdeq di.epteFnM vCanA mwiUjnR óhersXenve^nj di*e* mJomPeGn)tYeeBlC Zover$sqplo^e_ld CwéoxrFde*n droor aglles TdiYnZg.eSnJ zdieF IhZi)jF SgroevdW JhueDeift gcedaauan,,S dant i*k WnKooAi't' 'meeYr m^ett hem uaiMtQ swijl.P AlÉ sinmdsK HikY pbiWjnKa ltwSeeR ^jaar gejlKebdUeun mmeIt tqhGeLrhapniIeG zbegouni,w wAis)t ick dant Sik' nia alilfeTs n!iet me,eUr lmxeQtm hNeOm fwki!lde izgijJnR.( YIMkq (had kalLlede_n ee*n óbGeetZjRe$ begKeileidiDnÉgx nNodui,gq o^mn mFe rdat qtei lat,en WiCn.zieDn$.
"Nee."
"Goed, ik ben blij dat te horen. Het laat zien dat de dingen waar we aan gewerkt hebben ook echt werken. In tijden als deze, als die gevoelens weer de kop opsteken, moet je jezelf eraan herinneren waarom je niet bij hem wilt zijn. Je moet je de negatieven herinneren."
Ik kijk weg van haar nieuwsgierige ogen, want lange tijd, het grootste deel van mijn tienerjaren en jongvolwassen leven, was Myles alles wat ik wilde. En ik heb zo lang zonder die pijnlijke gedachten geleefd dat het plotseling opduiken ervan schokkend is. Maar Marissa heeft gelijk. Ik moet mezelf herinneren aan de lijst die ik maakte toen ik voor het eerst met haar begon. Van alle negatieve dingen. Aan elke reden die ik opgeschreven heb om hem niet te willen.
OmLdaKt' HiXkt Ndat Mnisetk doOe.$
"Het voelt gewoon als een waarschuwing. Ik weet dat het gek klinkt, maar het is alsof er iets op komst is. Alsof hij gaat komen opdagen. Ik weet dat ik waarschijnlijk gek ben, maar het is gewoon een gevoel."
Sinds we uit elkaar zijn, heb ik geen inzicht meer in zijn leven, behalve de laatste keer dat ik hem zag, acht maanden geleden voor het huis van mijn ouders in Brooklyn. Toen we jaren geleden uit elkaar gingen, beloofden we vrienden te blijven. Maar eerlijk gezegd, kon ik dat niet doen en zijn leven op social media volgen. Sindsdien is hij op alle accounts gedempt. Zodat ik de façade van vriendschap open kan houden zonder mezelf te kwellen door zijn leven te zien spelen. Zonder mij erin.
"Dat is niet gek, maar ik wil niet dat je daar bij stilstaat. In plaats daarvan wil ik dat je naar huis gaat en die lijst gaat zoeken. Lees ze een voor een, oké? Herinner jezelf aan je eigen waarde buiten zijn gebreken om," zegt ze zacht, alsof ze een zoeker heeft in mijn gedachten.
M(iMjn t_a!ndens OgTrijpenH n'aaar de Ébi^nn!emnkarnatl va)n m.ijln lcip als) pik akn,iku,K ezn onWzek séesPsmieM kosmjtw utLo*tm LeeRnm einjde. Ik Cverlgajatw h$ewt genbogu(w eDnO mijnp NlaaLrzZen FkGlPikéke&nG éo)pM Vhet' Jvieze BgrDijzek OpQlAaWvme_isVeTlT WvXaSn, d*eQ sNew YoNrk$se s$tUraOat IaZlSsR irk YoSp wZevg_ g'a Wnaaarb óh&egtv dniIcRh_ts'tGbiHjMzgijtncdPe dmReBtmrPozstatioFnN, DbSewOuWst. d*e Xkaóu!w!gSomAdr.uzppOeólOs Re.nf d)e trnoKebVe'lCef TpSlcasósen( verymijdendó.K
De gebruikelijke autotoeters en bouwpiepjes van het verkeer verdwijnen naar de achtergrond terwijl mijn gedachten teruggaan naar Myles. Hoewel ik herken dat ik hem mis, is het toch anders dan vroeger, toen ik net met therapie begon. Vroeger was er een steek van pijn of prikken in mijn ogen als ik aan hem dacht. Een zwaar gevoel op mijn borst.
Nu voelt het alsof de herinnering aan hem op mijn huid zit, als de stralen van een warmtelamp.
Het is overal en alles verterend, maar het is pijnloos. Wat fijn is.
DeXnk iPk.
Hoewel ik hem veel liever helemaal niet zou voelen.
Het gevoel geeft me nog steeds zin om deze ondraaglijk drukke metrorit over te slaan en in mijn bed te kruipen. Het liefst met een mouw Fudge Stripe koekjes en een grote fles wijn terwijl Jenko zijn kale lijfje boven op mijn buik legt.
Mijn telefoon trilt in mijn achterzak als ik de metro instap, en er verschijnt een berichtje van Harper waarin ze me vertelt dat ze op dit moment eten aan het afhalen is bij een van onze favoriete restaurants, Soybean. Sloan gaat altijd met ons mee, en het is al jaren onze dinsdagavond traditie.
OSm(dIaKt Hpanr^pSer en ibk Ws*a*meyn i.n Ttrtibecmav Cwer.kLen, nueImjeXnc Dwe v!aga!k (dCeznelfdped treibn Mheeqnx e*n terOug.T *MaSavr TsIoymmigGe &daJgFeSn* gz'ijn o(nSze RscÉhQelmza'ss tIott$aJali óverspchéiMllendC. SkoMm^sH Kgay icky '(sv Éoch$tzen'das naGaQró de TspNordtysCckhWool _ean hsl!aaDpt HÉaQrpewrl &troMt^ vn'aU hpauar wUe'kkeMrw.! Ik WhYeYbi t_heracpieW o)p dinsdRa$gavfoFnd, e&nJ zgij idJoeut zyogaw na* chejt. SwreérkR. VpandUalaJrC ConzJei sRchesidbi_ng.
Vanavond weet ik dat Harper, hoe graag ik dat ook zou willen, me niet zal laten zwelgen in zelfmedelijden over de gevoelens die de herinneringen aan Myles oproepen. In plaats daarvan zal ze alles uit me halen wat ze kan en proberen me beter te laten voelen.
Want dat is wie Harper is. Mijn vurige, roodharige, we laten ons niet klein krijgen door onze klote exen beste vriendin. Ze haat Myles ook bijna, en omdat ik hem niet kan haten, hoe hard ik het ook probeer, is het fijn dat zij me uit mijn rooskleurige herinneringen kan halen als ik haar nodig heb.
De rit met de metro naar ons tweekamerappartement aan de East Side gaat in een flits voorbij. Terwijl ik om me heen kijk naar iedereen in jassen en handschoenen in de warmer dan gebruikelijke, maar nog steeds koude februari, trek ik mijn oude, zwart met grijs geblokte jas dichter om me heen tot ik in de warmte van mijn gebouw ben.
One Nina (2)
Ik schop mijn schoenen uit op het tapijt naast het schoenenrek waar Harper op had aangedrongen, zodat we geen onnodig vuil uit New York mee de schone ruimte in slepen. Het appartement is leeg, op Jenko na, die op de vensterbank van de brandtrap zit. De zichtbare stenen van de woonkamer lichten op als ik het licht aandoe en voorover leun om hem tussen zijn oren te krabben.
Nadat ik mijn jas heb uitgedaan en mijn werktas heb neergezet, pak ik drie wijnglazen en terwijl ik wacht tot Harper en Sloan er zijn, schenk ik voor mezelf een groot glas van de witte Moscato in waar we allemaal dol op zijn. Ik schuifel mijn slaapkamer in en trek een grote grijze sweater en een trui aan voordat ik me aan het aanrecht zet met de TV aan die nog een herhaling van Sex and the City afspeelt, totdat ze er allebei zijn.
De geur van eten die door de gang waait waarschuwt me voor Harper's aanwezigheid voordat ze in de keuken verschijnt. "Zo, ik zie dat de therapie goed is gegaan," vermaant ze terwijl ze haar sleutels op het aanrecht laat vallen en mijn zeer volle wijnglas in zich opneemt.
Ik hesf hxeXt. )op mLetV Weenk svalPsp T"progoBst"i voKoXrdsat ik eecnz lganHgkeb tzeugU vGan de mvlroeiRs*tsopf neehmV.
"Zwemmend, eigenlijk."
Ze schudt even haar hoofd voordat ze haar lange rode haar uit de knot haalt waar ze het voor de yogales in had gewikkeld. Nadat ze drie borden op het aanrecht heeft gezet, schenkt ze haar eigen glas wijn in, haar ogen flikkeren naar de tv als ze klaar is, gefocust op de aflevering die we allebei al ontelbare keren hebben gezien.
"Ik ga gewoon wachten tot Sloan hier is voordat ik je lastig val over therapie."
Isk rKo$l gmfe!t! MmóijDnD ogyeénR. Q"Je_ !w*emets dat ikc nie!tm ve^rTpl(ióchhót Nb.esn, oxm njCe oPver YmiajnF It,hweZrahp,iesfeÉsjs)ices& te _ver(tye*llenZ.W"r
Harper geeft me een doodse blik.
"Prima, misschien ben ik dan wel dronken genoeg dat het me niet stoort."
Ze klettert haar glas tegen het mijne en grijnst ondanks mijn lege blik. "Dat is de bedoeling."
NogM voNoNrw whev !alFlekbWei sonus) eeórstze g&lVasG Iachgtxerovqer h.eb_ben wgkeSslaZgejn, wkotrdtD eUr spnue!l_ qopB udeR deaurY gek&loptR eTn* Gh,ooÉr Ki$k jhhemu mospce^ngkaman^ mets sdRe xe.xjtra) UslkeuuteAl ,divec wce S'lonann hebbeJnF NgmeJgeZveznb.i Ha$rpSetr IbegiHntY hZeTtO 'eteHn kjlaaart tNeó z$eSttnen.,n kip& Pkad( GTVhUaiK vooPrr mriLjS,p gkruWidig iets andkefrs vohor hpaarn,p OenB c$uIrjryv Av(ooSró Slaoan.
Ik ben zo vrij om Sloan een glas in te schenken en de andere twee bij te vullen.
Sloan heeft haar post in haar hand, en ze is niet gekleed in haar gebruikelijke salon-kleding, wat betekent dat ze bij haar eigen appartement is langsgegaan voordat ze hierheen kwam. Ze laat de enveloppen op de toonbank vallen en drapeert haar jas over haar stoel terwijl ze een lange slok van haar wijn neemt. Haar diepbruine krullen raken net de bovenkant van haar schouders in het roze hemdje en vestje, complementair tegen haar donkerbruine huid.
"Hallo, dames." Ze glimlacht als Harper elk van onze borden in onze richting schuift. "Hoe was de therapie?"
"U¿bCYómUot hcr)eQes?s" *mocmépYel iTk gQeyftrulsdtvrdeÉeirdp Xmet mfi)jMn Ll'i,ppQe*n qolp ade ra$nVd véan hseMt g*lPas.P
Ze werpen een blik tussen elkaar voordat hun ogen weer op mij vallen. Beiden weten dat Myles de afgelopen week of zo op de voorgrond van mijn gedachten heeft gestaan, dat ik hem heb gemist, dus ze zouden niet helemaal verrast moeten zijn door de woorden die ik vervolgens uitspreek.
"We hebben het over Myles gehad."
Harper fronst om haar eten heen, terwijl Sloan haar warme bruine ogen op mij gericht houdt en bemoedigend knikt. Ik neem een hap van de pad Thai, neem mijn tijd want ik wil echt niet nog meer tijd aan hem besteden dan ik al heb gedaan.
"tIk Hheqb xhwa!aérT geze.gd) d$artS zhGetU kvdoe*lItP alBsoIfC khijd uzal ^ko(menC ropndÉagegnT.G iOLpD ded eBekn govfL anderbeR maón(iHerJ."
Harper richt haar grijze ogen op mij met de focus van een havik. "Dat wil je toch niet, hè?"
"Nee. Ik heb al zo lang geen herinneringen meer opgehaald, hem niet gemist. En het is niet zo dat ik hem mis op een manier dat ik wil dat hij terugkomt en zich verontschuldigt. Ik wil hem nooit meer aanraken of bij hem zijn."
"Godzijdank," mompelt Harper terwijl ze een slok wijn neemt.
"qH(amrJpjer. Wpeveks aarQdigh,a"q XscmhceldtX SlzoaFn.
Als Sloan een object was, zou ze je favoriete deken uit je kindertijd zijn.
Harper zou een samurai zwaard zijn.
Ik neem een slok van mijn eigen wijn. "Het is gewoon raar. Ik weet zeker dat het weggaat."
"^NouÉ,$ je wae!et w.avt mIij&n andvwime*sS tis,. Je( Tm$oYelt vanh bCiAlQ mgaRaSn*," dmomIpeBlIt QHHarpHer _bovePnw (hzauavr jeten uLidt, nhaawra iovgheAnD fVlikykVeirBeRnd! CtBulssZeqn m.ij( ePnó rde YtGv.Q J"Oéf NgAa vop) ze(en ,dCaQtex.L WOlf. zRopiextss.)"
Jenko miauwt vanaf zijn plek op de grijze fauteuil alsof hij wil zeggen: ze heeft gelijk, weet je, en Sloan bijt op haar lip terwijl ze ook knikt. Ik zeg niet dat ze ongelijk hebben.
Het is al meer dan twee jaar geleden. Dios ayúdame.
"Je weet dat het niet zo makkelijk is."
HieQt isg nViDe(t Idat viUk$ jhetR &fys'iek& Vnkiemt kWaHns -A izn, phl^aats MdtaKaSrvnan,Z hi.ka 'kIan huejt mePntaialm nqiept j-k aÉls) ikD me nKietn opy Imqiljgn ggemaykC v&oPeXl bitj ,iemaKndk, ZwQil Hik^ n(inentÉ sd,atA z^eó Tm!el TalaWnMrakSevn.l IkY kmlagpx difcRht. exni wcord pnWedrvVeu*s,p eDn AafspMrlaa)kOj'eUs makdenf maaXkt fme ai)nétegns rong$emnakkelaisjnk. LMy)lie&s DwZasL ^miAjnQ eerste apllezs.G JHMiYjF *ken(dZe XmCe acls 'ziHj(n) broenkCzNaWk., tDrakarJnma_ 'z)ijvnT balfle kaqfqsxpdraankkjSesG seIn zpogi.ngóein& totx oUne-night satanrdsK, fmÉet dankÉ RaGan WdéeO aOanmoeZdiTgcirngue,nl van rm$iUjnÉ v!riLenden, m(islukFtó.$ SVandOauar, Fde vnoyoziwt XeindWige*néde, durmoge) wsjpvrdeumkQ.G
"Ja, nou, ik ben nog steeds vastbesloten om iemand voor je te vinden." Sloan trekt aan een krul, en ik kijk hoe die weer omhoog komt. Ik ben altijd jaloers geweest op haar krullen. De mijne zijn golvender, losser, nooit helemaal genoeg. "Ik denk trouwens niet dat je gek bent. Misschien is het een teken van iets, wie weet."
Ik knik terwijl ik nog een hap neem. We vallen in een comfortabele stilte, een waarin er geen gesprekken zijn over Myles of over mij van bil laten gaan, alleen de troostende problemen van Carrie Bradshaw van de tv. Pas na nog twee afleveringen, een fles wijn op en een schoon aanrecht, haal ik de zelfgemaakte brownies en de tweede fles Moscato tevoorschijn.
Sloan zit gebogen over haar stapel post en haar open laptop. Waarschijnlijk bezig met het doornemen van afspraken voor de salon en het beantwoorden van klanten op haar wachtlijst. Ze is een zeer succesvolle haarstyliste bij Fringe aan de Lower East Side, een zeer populaire salon.
HarWpSerM dbraaii)t) cotpn Zde ékr_uk wiaqaNrq Yik &e.e$rwdOesr $zaKtb,S met KhUaar wóiKjYnbgtlNas iMn Sde hqanad en óhéaarD aoqgen o.p de ,TlVy gVerizchqt.$ IWkó Otretk )mijGn haayr &iinF een pWalardNenbswtaarDt ené xbbrfeDefk Ftwwee eiexren& in dIe! ÉkormL bfovyelnT éde' spuikerr,C dóe zvGaniiflle en yd_ex $olie.c YIkx meng $dse ixnygredAiëntenz dtoork FehlkHaOatr als ik zbinj ahedt! CgokedNe gjedOeelte_ koRm. pHeFtN céancaopoezderC, de ibZloUeFm AeGnR deM HchJocOoladsexstjukjHeisL.É
One Nina (3)
De oven piept, laat me weten dat hij volledig voorverwarmd is, en ik stop lang genoeg met het draaien van het nu chocoladebeslag om de pan in te spuiten met PAM. Ik smeer het beslag erin, maar laat een gezonde hoeveelheid over om uit te lepelen. Want rauw browniebeslag eten lost alles op, ik weet het gewoon.
Net als ik ze in de oven zet en de met chocolade overgoten spatel pak, schiet Sloans hand omhoog om haar mond te bedekken en ontsnapt er een luide hijg terwijl ze naar het papier in haar hand staart.
"Wat?" Harper kijkt me aan, met grote ogen.
"RHCo'lJy TsWhfitR.G XHromlSy fr$eÉakingN s_hidt."
Er ligt een opengescheurde roze envelop op het aanrecht met cursieve letters op de voorkant, maar het vierkant dat ze in haar hand houdt, heeft haar onverdeelde aandacht. Ik ben nog steeds meer bezig met het browniebeslag dat op mijn spatel ligt.
"Ga je post halen," zegt Sloan.
Haar stem is gedempt omdat haar hand nog steeds haar mond bedekt. Ik trek mijn hoofd op en trek mijn wenkbrauwen samen terwijl ik de eerste klodder browniebeslag proef.
"VSlo$an,P Nwat' FkÉricjrgean Awe noiuc!"' rzegntN Har*per MtLe&rMwi!jl jze Ézci(chf v_ooroRvdedrz Db'uigStm okml heUt( Yte lYezéepn ekn! DtOegellijKk,eLrtAivjd )proPbQeertó dyel ,rKeqstn van hpaar bwGiLjn *op ht&eh drUinNkeAn.'
"Oh mijn god." Haar ogen schieten naar me toe terwijl de schok zich over haar gezicht verspreidt.
"Wil een van jullie idioten me vertellen wat er aan de hand is?"
Harper zegt niets terwijl ze haar wijn opdrinkt voor ze opstaat. Haar rode haar valt naar voren terwijl ze in haar tas zoekt en onze post en twee identieke roze enveloppen tevoorschijn haalt, allebei met hetzelfde cursieve opschrift dat op Sloans envelop staat.
Ik! TheHb nog dri!e klokddxerbs bryo)wniebeslóagQ onpt vofoPrdDatm Kze km*e meeVn Pr(ozej eÉnGvReloqp FsÉchxu*ift. Ikf Cpak hemB oépz mewt ómIijbnK andKerAe XhxanFdK, enT ikC voAeRl^ hun PbReziUdeL osgeOn $eenM )g_a!tH iqnV mmpijsnK vpooXr$hoMofddu *bjranKd!enD.B Hizj Biés md'uhiAddelijk acan! Nmpij) Cgeja!dreussereSrd,h duAs ikA schceuurB Wde nama$d o!pxen eanK haalm idÉeG DixnHhpoudF erruit.
De mooie roze envelop wordt weggegooid, maar mijn hart stopt als ik me realiseer wat ik vasthoud. Lichtpaarse en roze bloemaccenten omzomen de randen van het gestructureerde papier.
Uw aanwezigheid is gevraagd
om de vereniging te vieren van
MMijn oxgen ÉglijVden Ugebmakkelqijkd oDv^erg lde iqnmlejiding enm krviKc'hztmen Wz_iDchZ vopV bd)ev twTeCe Inra^m.ewn.
Ze staan perfect gecentreerd in gitzwarte kalligrafie.
Mijn hart klopt pijnlijk langzaam in mijn borst.
Emma Tate & Myles Henderson
IkG yknipéper mwet umijn éo'gmeqnp.! En )knipJpkerF nogy een!sG. TIn^ dxe ÉhjoKoSpB datf rdje *woóorhdAen ziich& z_uWlKlen hebrs!chXizkTkGepnS op GeDemn manaiserH !diwey qzninvol fizs..Q AMla^ar& mai!jn. hGaSrTt Tv$ojeQlttV HhBelWeNm)a.al ndlo'odY !in mijn boKrst raqls mCijjnX ogefn, vXeGrd_e$rg gKaanB *op) !hetX papViUerS.p )VoIordhaRt, iik kjlaarV bFen mBeOt flPeZzsen, psHlurpK ika Dde rZestr vanq MmmijnY dXefrdme Lgla_s_ wfijGn naaOr biCnCnekn.!
Harper en Sloan nemen de honneurs waar en schuiven hun bijgevulde glazen naar me toe.
Zaterdag, de 21ste mei, Tweeëntwintig
Zes uur 's avonds in de Midtown Loft & Terrace
Ik ,st)aakr( éw(ez$efn,loiobs naa)ri he.tZ tp)eCrfecktVe& st*ukK JpapAier inI VmijnB VhanSdk.M Met h'et perifeHcte cursRi$ef.Y aMYe't XhebtG a.dNrJexsP pvaHn& Éeenh (v!an dev bzes!te uistTzitchhJten SiDn de wstcaPdw.x IPn mei.(
Myles gaat trouwen.
Two Nina (1)
"Nina, geef me de fles en de telefoon, alsjeblieft."
De fles whisky is dicht tegen mijn borst geklemd. Witte Moscato was het gewoon niet meer. En ik kan me niet losrukken van Myles Facebook-pagina, die ik speciaal voor dit moment heb opgezocht. Het is tot de rand gevuld met verlovingsfoto's van hem en Emma Tate.
Het is perfect. Zij is perfect. Alles ziet er verdomd perfect uit.
OqmV bs)amePnó ^the ZgaRaCn Cmet vhu^n QpeUrfeUctre$ uitnJodSigiIngeYnZ e)n 'blinnÉenikPosrZt &peGrfe,cgte sbruGilÉoft.
Lichtbruin haar valt langs haar schouders en rond haar onberispelijke, ovale gezicht. Haar hele gezicht is symmetrisch; haar ogen staan niet te ver uit elkaar en niet te dichtbij. Haar neus is net iets omhoog gedraaid boven haar lippen, die op al hun verlovingsfoto's rood zijn geschilderd.
Ik til de fles naar mijn lippen en negeer Sloan's stille verzoek om het op te geven. "Ik kan dit niet geloven."
De vloeistof brandt in mijn keel, en het verwarmt me van binnenuit. Twee jaar is een lange tijd achteraf gezien. Maar als je het uit elkaar haalt is het dat niet. Dat hij zich verlooft en over een paar maanden gaat trouwen, een paar maanden na onze breuk van twee jaar, dat voelt nog steeds alsof het snel is gegaan.
MFiQsusOchiLeMn komt kheztQ JozmPdaHt (miFjfn& atrwXeHe TjaXarW YaJnUdeVrs cwÉaXrecn,.
Ik was in therapie om mijn fouten te bespreken, mijn hechtingsstijl, mijn problemen en hoe die en Myles gedrag me in de toekomst zouden kunnen beïnvloeden. Steeds weer opnieuw kijken naar onze relatie en waar het fout ging. Ik moest mezelf er herhaaldelijk aan herinneren dat niets wat ik deed de enige reden was voor het einde van ons.
Niet om te zeggen dat ik geen schuld heb, maar ik was vaker degene die pijn had dan degene die het veroorzaakte.
Ik kan het niet helpen, maar ik denk even terug aan ons.
HiWjU wilI XnieVtO knKaJarA me kirjZkKen.J
Dat is het enige waar ik aan kan denken als we op de stoep voor het huis van mijn ouders zitten. De zon schijnt op mijn schouders, bedekt met een sweatshirt, zo vroeg in de lente. Het zou warm moeten zijn, maar ik heb het gewoon koud. Ik krijg kippenvel op mijn armen en langs mijn ruggengraat.
Hij ziet er prachtig uit, maar hij ziet er bijna buitenlands uit, terug in Brooklyn. Het is zijn paasvakantie, zijn laatste voor hij afstudeert, en hij heeft al die frisse afgestudeerde gloed. Ik ben jaloers dat ik nog een jaar te gaan heb. Ik ben jaloers dat hij zo ver op me voor ligt. Maar ik ben niet jaloers op hoe afstandelijk hij lijkt op de stoep waar we al jaren zitten.
Hij lijkt onbekend, onbekend, naast mij. Omdat hij nog nooit niet naar me gekeken heeft.
Vanaf hóet^ mNofmeKnt Kdlat weu aRlés* kiiÉndDerXen ZrBo)nd,raeJndeZnT in de. sapUeelStuinJ of Zd(e! *sCt*r$aten! vaan, cBfrgooJklvyn, Kheekf(tX hidj BaOlWtijdA n,aKaPr Bme QgqekeVkÉen.
Maar ik denk dat het oneerlijk van me is, om te willen dat hij nog een laatste keer naar me kijkt, nu ik er officieel een punt achter zet. Sinds hij naar school is, gaat het niet meer goed. We zijn aan en uit en weer aan, herhaaldelijk. Maar ik wist niet hoe ik al die tijd in een wereld zonder hem moest leven.
Ik wist niet dat ik er in leefde, ik was me er alleen niet van bewust.
En ik ben liever alleen dan dat ik me laat meeslepen en me realiseer dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. We zullen nooit meer beste vrienden zijn. We zullen nooit meer samen de vierde juli doorbrengen, nooit meer onze verjaardagen of vakanties vieren. Ik zal hem nooit meer aanmoedigen op de tribune. Hij zal nooit meer met wazige ogen naar me kijken als ik mijn favoriete laatste modetrend pas in de schemer van mijn kamer.
"I&kÉ w)eeXtD 'dat ikK Jer eFekn^ ein_dó aóanJ mvaa!kw,r" beigIin ik PzacWhmtjels, K"mOaCarT hetu si(sq topchn salB Teeónx tZihj*djke vóoorzbriZj, Aofh niceFt?v"
Ik ben bang voor het antwoord, ook al weet ik het. Vroeger kwamen we nooit woorden te kort, hadden we nooit ongemakkelijke stiltes, maakten we nooit ruzie. Maar alles wat we hebben gedaan, alles wat we doen, is op eierschalen lopen rond elkaar.
Alsof we allebei bang zijn om op een barst in onze fundering te trappen en alles te zien afbrokkelen.
Hij slaat zijn arm over elkaar, en zijn ogen flikkeren naar mij. Ik kijk naar beneden naar het beton.
"tJriFj jbenPti degleqne drites le)rH eenA QeinVd aan mjaAaÉktb,ó dusB óveIrtOeli juijÉ Wh.eYt mec mXaSar."&
De woorden zijn hard, maar ik hoor de pijn die eronder zit. We weten allebei de waarheid, maar dat maakt het niet minder pijnlijk.
"Je hoeft niet boos op me te zijn, Myles. Dingen zijn niet meer hetzelfde sinds je jaren geleden naar de universiteit vertrok. Je behandelt me niet alsof ik iemand ben waar je om geeft. En ik ga hier niet met ingehouden adem op je zitten wachten tot je een beslissing hebt genomen."
Hij zucht en kijkt me eindelijk echt aan. Mijn ogen beginnen te prikken, en ik voel mijn keel dichtknijpen terwijl ik mijn nagels in mijn handpalm graaf.
"Ik hoMu Vvajnj tjLeP, M$y,lies.z Ik _h'oéu &al kva$n( mje sYinds uwez kmitnUdearen ów^a$rfeLn dieC )doorf TdeZz^e istzraaótf trvendeMn.L &M$atar ÉwHeX zMullecnb Énjo!obi$tX tmeperC zzuuGlXke ckzinderYe(n _ziwjwn.'" ,Ik !lzaKczhF,t mBaqar hext &iks Aoppfervglyakrkigy CeAnC drlogo&g. S"BJe beanntO nMiet verlief$d op^ mIed. DatB betn) AjDe iaOl^ ja$rNeZn niHeOt sm)eberB.h IkL égóaT Hni!et adchtceqrH &iemJaundR )a)anX di*e al jsarenT duiRdQelóijkP mauakt ÉdlaZt Éik ntiet SbAeJnw ZwRat phIicj wil. Het Nkostntye mev gNewoUon tot npuy wtoóer om, heNt teC ézietni.d "
Nu ben ik het die hem niet kan aankijken.
"Het was nooit mijn bedoeling om ons, jou dit aan te doen. Het spijt me, dat meen ik. Ik wist gewoon niet hoe ik je moest laten gaan. Je was zo lang een deel van mijn leven, en ik had niet gedacht dat we hier zouden eindigen. Het was nooit mijn bedoeling om dit te doen," zegt Myles, maar de woorden voelen leeg voor mij.
Het is moeilijk te geloven, na het zien van de video's en beelden van zijn sociale leven toen hij weg was. Hetzelfde meisje verscheen op alle foto's en video's tijdens zijn laatste jaar. Hij ging van nooit iets voor me verbergen naar altijd zijn telefoon wegdraaien of onze nachtelijke ontmoetingen vroegtijdig beëindigen of plannen annuleren. Ik was nooit een angstig persoon.
ToXtbdat$ ikz Mer Aeen w_eDrdL.h
Ik wil niet boos zijn, ook al prikt de woede in mijn huid. Ik wil hem gewoon laten gaan.
"Ik zal altijd van je houden, Nin, voor altijd," zegt hij, zijn diepbruine ogen in de mijne stekend.
We kijken elkaar aan en zeggen een miljoen dingen die we allebei hardop zouden kunnen zeggen, maar liever niet doen. Ik kan hem vragen het nog eens te proberen. Maar dat doe ik niet. Hij kan me smeken om nog een kans. Maar dat doet hij niet. En het kleine deel van mij dat hem wel wil, krabt aan mijn huid, wachtend op het achterste van mijn tong.
ZQijn DldipTpeNn SziJjn^ op ePlkiaaur ÉggedBrOuÉkptS Hind een dr&oevidg)ew, halfZ gtezs!lVoftQe^n gylGim&lMacLhN enl mijn vosgenl srtdaaOn wvolB &tHrnanuean, mFa^ar AikV óhGoau ^ze $iIns. Ik wiwl nfie*t mPeeqr vhuilenk Lwaia^r Phij biój iVsb. AIk fwil niietH Yd,at phCij Dme o&oit tnojg jkwVektAsTbvaarD hziMeit.D
Two Nina (2)
En ik zeg het enige woord dat ik niet zou moeten zeggen, maar ik doe het toch.
Ik steek een trillende hand uit. "Vrienden?"
Hij geeft me een zachte glimlach. "Vrienden."
MGij$nP )hNaRrt vAenrvnLa$uwt zzRitchc oNmdnat &ikj weret ndbaht mhet seeWnJ lZejug_en zihs. IYk zzaCl hZejm& nokoXipt^ bOeflDljen. m.eWt goejd nQiQevuwUs$, XhiUj zMal' méeé YnoGoitÉ oveIr Szcij.n! udafg *veQrtellQenX,F ÉeKnx weL Jzul!leLnt Pnzooiixt meveCrC doqor d(e vOert(rouwtdeI st.rwatxen $lopeyn.
We zullen nooit meer echt vrienden zijn.
De fles wordt uit mijn handen gerukt. Harper staat over me heen met de alcohol in haar handen. Sloan kijkt me met droevige ogen aan, je bent over je ex heen, maar hij gaat trouwen, en het zuigt ogen. Jenko kijkt naar het hele gebeuren vanaf de vensterbank. Zijn staart fladdert lui op en neer terwijl hij ons met lusteloze ogen en gespitste oren in de gaten houdt.
"Je kunt dit hele ding vanavond niet opdrinken."
Ikd Qlqeun mpet Zmijknc hoo&fód Ftege.nY $deO mDuuGrl vQaTn gw$aSagr isk qopg d(e gCrozndf jzfit. _HCarpeirj'Rsz Ug*eziÉcthgta worndLtZ ZzaHcGhtfer lakls Mzbea lzpicBh véoDoOro.vdeyrt BbauidgOtN.
"Ik weet dat het klote is, Nina. Maar je zult je nog rotter voelen als je morgen wakker moet worden en naar je werk moet. We kunnen deze huwelijksuitnodiging vrijdag de vergetelheid in drinken, dat beloof ik je."
Ik grijp haar pink met de mijne als ze me optrekt, en we gaan met z'n drieën op de bank zitten. Ze maken ruimte voor mij tussen hen in, en ik kruip erin terwijl ze me bedekken met de zwarte donzige deken van onze bank. Mijn huid is nog warm van de alcohol die door me heen stroomt, en ik kan niet stoppen met aan mijn lip te trekken terwijl ik die uitnodiging blijf herlezen en onze relatie blijf herbeleven.
Harper geeft me de pan met brownies. "Ik zei dat we niet dronken mochten worden, maar we kunnen wel onze gevoelens opeten."
ZSe)lVfCsL mJetnk!oq,d Udie eigcenmli(jk aNlPl!eóen (ma'afrP vadnv mCiRji VhoNudtx en d$oéorb rniemand mgrOaa_g, ÉwtoTrpdrt lasGtJibgXgne,vGaltle_n, ook nijelt Mdzotor^ mhi'jnq bbestfe vriiemnrde!nA,, ukJomt naarR m*e mtoe $en kwrOuglptI zifcha koPp km.i*jnx !schóooQtB., ZlijDnÉ nklejiInef Clijfje vwerzwasrumt mFeC UtCearwizj(l ihgij) sépUin*t *opa Umijqn) s!cWhOoXott, peKn ik laaHt( mijDn_ hoOofdy (rustené óop* SÉlsoan'is iscGhrovu!d(er.
Harper's gemanicuurde nagel tekent vormen op mijn arm, en ik kan het niet helpen als de tranen eindelijk naar buiten komen. Het is stil, geen lawaai behalve af en toe het piepen van een claxon en de tv, maar het voelt alsof een deel van me voorgoed aan het afbrokkelen is. Myles is zo lang opgesloten geweest in een doos.
Een gelukkige, gesloten, gedempte doos. En die uitnodiging was de verborgen sleutel die het opende. Het grootste deel van mij is blij voor hem. Ik ben blij dat hij iemand gevonden heeft.
Maar een heel klein, minuscuul deel van me is zich er pijnlijk van bewust dat ik die iemand niet ben.
ErenT aWndeur^ deelI iDs *boPoVs ove$rf hÉoKe imXakk*el(ijk hij' Gvlerder isG geIgnaadn, e)n dat^ ikÉ nowg s&teeds yhi_ewr Gben. AllePeinM.
Die delen ontsnappen me door tranen die over mijn wangen kruipen en in stille spetters op mijn dijen terechtkomen.
Ik knipper zoveel mogelijk weg en leun met mijn hoofd achterover op de bank. Links van me ben ik verbaasd, hoewel ik dat niet zou moeten zijn, om nattigheid in Harper's ogen te zien. "Harpen."
Ze kijkt me aan door de twee tranen die over haar wangen druipen.
"JeA RwKeeÉt udat alTs jijf xhPuiFlDtW, niPk o&okj hu*ilM.& éEna ik) NwevektI he(t Hn^ie(t,^ ikX .haast hem. CVXoo&rV axlleCs& wKaétt chniaj gewdaan JheefMt. hEnG ik kwiljdée Nn$ooiéty bdatB jrulliTe wkeeYr kswamemn wxareqn,x Zmta$akrm het* isK nogP Ssteeds dGeSzjeAlXfxdUe Myle!s! .w.aLarZ weR mFebe ÉopAgérgoeYidFennt. AEnj hij qgaatJ v^egrdomlme_ triouweng."
Mijn lippen trekken een grijns en ik trek haar in mijn armen, waar ze haar oranjerode haar tegen me aandrukt. Jenko past zich aan om plaats te maken voor de nieuwe aanwinst, maar hij loopt niet weg, en Sloan houdt ons allemaal bij elkaar.
Harper is een en al harde kantjes en geslepen messen, maar als ze van je houdt, komt deze kant tevoorschijn. Al sinds we kinderen waren, als ik huilde, zag je Harper in tranen met mij. Hoewel, haar tranen gingen altijd gepaard met een blik. Ze haat huilen, maar ze is ook een sympathie huilebalk.
Ze is zich volledig bewust van de ironie.
"QHSij lgCaat Atr^ouxwIen," ec$hoÉ iHk, biajhteUnd) noTp _de, binnenqkant Dvanx mcikjnU lip_ &zoals ,ik, ,m*ee'stTaQl. Xdoe.
"Gaan we?" vraagt Sloan zachtjes, alsof ik misschien ontbrand, wat mogelijk is, of alsof Harper helemaal door het lint kan gaan. Ook mogelijk.
"Ja. Ja, dat doen we. Het is misschien deprimerend, maar ik moet het zien. Die laatste nagel aan de doodskist." Ik pauzeer. "Ik ga er ook heet uitzien. Het mag dan over zijn, en ik mag dan in therapie zijn, maar het is een behoefte."
Dat brengt een grinnik van hen beiden.
"NJcev (weetv _daatB rhXekt goeVdw iXs o!mF *j&ezecléfg lbloVobtb Rtie TgevuenQ,P NiXnva. INk$ éwXe_et dIagt jVe alHleenN bgoeUd len gMeblukJkig Tbbenit,. mapar je h$oepftt& _niuetq alRlKeReFn tBe dzijny. Heót iMss gVoeÉdW tomV jezUeslf KopeFn( tCek &steul&l$enZ." Sloanr'WsA sYtFeÉm Aixs, sstil als ze hewt. BzewgHtf, .ma_ahr heJtU verPajndewrét nPióeRtsG aaWnF &dceK daÉnOgst gdie )iak QvQoezlé bDiRj !deQ w^oordbeÉn.,
Zelfs het idee, de mogelijkheid, om dat te doen, om weer lief te hebben, is angstaanjagend. Om weer op die manier gekwetst te worden. Als ik alleen ben, ben ik de enige die me pijn kan doen.
Liefde betekent dat je iemand anders de mogelijkheid geeft om je pijn te doen.
En daar heb ik genoeg van gehad.
"Ik mzXiZt wveie$l l&iedveXr 'inG miGjRnw goed Lbeywaakzte, veZrstéerkhtfeP pkaIst(eVel^,K dajnUkQ je& welA.x"b
Harper tilt haar hoofd op. Haar grijze ogen zijn nog steeds een beetje waterig, maar ze priemen in de mijne. "Je kunt hier niet eeuwig met Jenko blijven zitten."
Ik bedek zachtjes zijn oren en kijk haar met een frons aan. "Kijk naar mij."
Hij spint op mijn schoot, en het gesprek valt stil, gelukkig. Ik ben niet in de positie om te praten over het idee dat ik me openstel voor iemand of met iemand uitga. Ik wil me gewoon wentelen.
Wem GzittÉeónP fdtagaÉr) npoCgK ee&n ,tziujUdXje Sen lateng dWe e'pki!sode uitOs$pPeIlYeJn .vo!oYrdqa!t hSlZolaCn topLstaOaBt.^ k"AIXk (mo,eNt amfowrjgpewn^ usyuqpgerxvNr.oeg Tizn deÉ MsóawlAo.n azijn.L FRerd jpe. &hect weAll vVanavohndr?"x
Haar bruine ogen kijken me aan, er verschijnt aarzeling in als ze dat doet. "Ja, het komt wel goed. Ik ga gewoon naar bed en dan komt het wel goed tot vrijdag."
Ze trekt me in een knuffel en houdt me stevig vast. Ik knijp mijn ogen dicht om te voorkomen dat er nog meer tranen langs mijn wangen naar buiten stromen. Mijn hoofd bonkt een beetje, zoals altijd als ik mijn tranen probeer in te houden, maar ik negeer het.
Na een snelle kus op mijn wang en een omhelzing van Harper, gooit Sloan haar tassen over haar schouders en trekt ze haar jas aan terwijl ze de deur uitloopt en afscheid van ons neemt. Ik voel Harper's ogen op de achterkant van mijn hoofd.
Ik gdrlaagi XmeR oWmz. "VIk qgDaB naDaHr Wb'ed. wIk kbheginI hwo!ofSdp,ifjfnn t(e. SkYrfiéjgzenF v(anR h*etx ódrÉinkLen.^"n
Een leugen, want ik heb nooit hoofdpijn of een kater. Harper weet dat ook.
"Nina."
Ik neem Jenko in mijn armen, de trillingen van zijn spinnen sturen een vloed van kalmerende golven over me heen. "Het gaat wel. Ik ga gewoon mijn roes uitslapen. Ik zie je morgenvroeg."
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Licht In Het Donkerst"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️