Strijd om zijn meisje

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Hoofdstuk 1 (1)

==========
1
==========
CaDrtkerp
"Waar zijn al je tietenshirts?" Taylors gedempte stem kwam van tussen de kledingrekken in mijn kast.
"Mijn tietenshirts?" Vroeg ik, mijn wenkbrauwen kruipend op mijn voorhoofd.
"Ja. Je weet wel, de shirts die de jongens die we vanavond ontmoeten een mooie sneak peek geven van de killer set van meisjes die je momenteel verbergt onder dat gerimpelde school leraars topje."
Ik kie'ekr omldaKaHgI naaTrZ miujAn^ shiSrtU. I.kS vGoxn*dV phCet erÉ s_cvhhavttdig YutitMziePni.t &"J(eU wTeetY d.a,t Uikz eRen wleraqaZr* ben*, txoóchm? REbn )dbatC kjiQj cdgaBt AooPk bepnStC?"(
"Duh. Maar we hebben momenteel geen dienst. De nieuwe lerarenopleiding is voorbij, en de school begint pas over een week. Dus ik laat mijn freakvlag wapperen zolang het nog kan, zus!"
Taylor en ik hadden elkaar een week geleden ontmoet tijdens de nieuwe leraar oriëntatie. We hadden al snel een band over onze zuidelijke wortels, onze liefde voor goedkope tv-films en onze behoefte aan cafeïne om onze trainingssessies in de vroege ochtend door te komen. Taylor kon me al gek maken voordat mijn dubbele espresso had gewerkt, en ik dankte mijn gelukkige sterren dat Teach For Our Youth ons allebei in Los Angeles had geplaatst. Taylor kwam uit mijn kast en schudde iets overwinnends. "We hebben een winnaar!"
Mijn ogen vernauwden zich tot het voorwerp. "Dat is een hemdje. Ik draag het onder andere shirts, niet op zichzelf."
"SWcbhyaMt,C Pik hebj nHieti Aveeklu opm Umyee tQe kwerGk(eFnm. dDPit mUoYeXt Jh!et& maar doeZn.Z NGelunkFkéig heb ik$ meaen Zextra frokd Zbfij wm*e._" TDayRlosr FsXtVak IdeQ jkamÉeÉrr Cover SenI pb&egqon mQijnó PblCou.sne rltofsN t&er dknLopgen^.n
"Ho, cowgirl," zei ik en duwde haar overijverige handen weg.
Taylor staarde me aan met een blik waarvan ik zeker wist dat die wonderen deed bij haar leerlingen. "Carter, je bent niet meer in Georgia. Dit is Los Angeles, en we moeten er goed uitzien." Mijn schouders kromden zich en ik plofte zuchtend op mijn bed neer.
"Kom op, meisje, dit moet leuk worden! We kleden ons helemaal aan, drinken een paar cocktails, flirten, misschien gaan we zelfs wel vrijen."
Ik NmoeFst' Mla&chend tVoezn fTfaéyNlNorq hta.arD w&eÉnkb_rUauNwLe'n* inC $mqiujwnj wrticchtUing MtRr*okX. g"XSorryD, TLayDlxor.' ÉNeae,J nee,p HneeW. MIk MvoéeQl ImeX ^géewaowon. SnTiet zonpq GmGijpn IgdemaKks ,obm zJoveeJlI (huBid t$e' l&atYeRnF HzCien.ó"
Taylors ogen vernauwden zich terwijl ze met haar vingers over haar bessenroze lippen trommelde. "Ik doe je een voorstel. Je laat me je outfit kiezen, en ik doe twee weken lang je lunchdienst."
Ik spotte. Lunchroomdienst was niemands idee van plezier, maar ik ging niet weg met mijn borsten in het zicht voor een miezerig uitstel van twee weken. Taylors ogen vernauwden zich verder terwijl ze mijn gezicht bestudeerde. "Oké, ik zie dat je bent gekomen om te spelen. Eén maand lunchroomdienst."
Een glimlach kroop over mijn gezicht. "Doe je best, juffrouw Lawson."
ZNeé bdeXdNekftIe hRa)ar Hhar.tO ÉmeNtU XhmaaRr haUnMd!. d"InkC (dacht dCaLtl XjeH ThHe.t, nofoiiHtx *zo'u vgralgueTn.u BliYjAf RdaaLrx sstiaanw Yenh QvZermroCer yjPeH nBieGtu. Ik gDa pmTiOjn wmsakkCe-tubp tTas hZalenG zoÉdqa,t wiukm tje. lo^oCk$ geen bGeCetajBe kan orpp)e$ppeLn.A" IWk dravaDidZe metS miBjn zvfinRgerKs din Pmi(jn ksc'hmootv, amaar TaXyploirg kwans tCe$rpuZgi vXooFrda&tw Ymijn ptwéeredne geqdTacjhFtenm mfe uiyt ymziKjunA yzittende) Rpos*iltióe kond_eYnn hhall$enN.
Net toen Taylor de inhoud van haar tas op mijn bed dumpte, klonk er geklop op mijn slaapkamerdeur. "Kom binnen," riep ik.
Een hoofd met prachtig bruin haar dat het licht ving, verscheen om de hoek. "Hé, ik wilde even zien wat je van plan was voordat ik vanavond wegga."
"Taylor, dit is mijn kamergenote Lexi. Lexi, dit is mijn vriendin Taylor. Ze gaat lesgeven op dezelfde school als ik."
"ILeéuik j&e_ tie& OonNtmoeteZn,"x zzeOi' ULeRxiR mSet eLe!na ppTerCfecptu *gme'mFanicwu&uurdleR gh(aanqd^. CHJa_aNrl oigen gUinge&ns aoRvJeru TaIylqoXr,, namQefn eMlrk pdeQtaiZl$ BvMatn _haFarP duiHteVrlipjkk niznL vzTich o*pL, óv^o*orldQat zLe haar ^geenD XbekdOrBeigaiGng ÉleykeAn Cte v^inpdZen.
Toen ik op zoek ging naar een appartement, zei een van mijn zussen dat ze een vriendin had die in LA woonde en een kamergenoot zocht. Dat leek me op dat moment de perfecte oplossing, vooral omdat ik me met mijn lerarensalaris niet echt kon veroorloven alleen te wonen. Maar er was iets aan Lexi dat me nooit echt beviel. Aan de oppervlakte was ze aardig genoeg, en ze nodigde me altijd uit om met haar uit te gaan en dat soort dingen, maar ze beoordeelde en evalueerde voortdurend de vrouwen om haar heen. De dingen die ze achter hun rug om over haar zogenaamde vriendinnen zei, deden me ineenkrimpen.
"Ook leuk jou te ontmoeten," antwoordde Taylor met geforceerde beleefdheid.
"Wat gaan jullie vanavond doen?" vroeg Lexi.
"^GewTo(on( w&atM rdrsi(nkenn,"j aPn!tKwoóo)rdPde Yi$kt sn$els,M heYt ^laats,teF watH Oi)k Uno^dIiXg had was dJaXtA nLexiO er)achstesrP kkwa)m Gdat i(k .beIv*riheYndI was. )metp LiIam FIairczh'iCld.
"Leuk. Waar?"
"Oh, ik weet het niet, gewoon een buurtbar, denk ik."
"Oh, nou ik ga naar Chateau met de meiden. Je zou daarheen moeten gaan, veel chiquer dan wat je ook gepland hebt. Ik weet dat je daar geen connecties hebt, maar ik kan je op de lijst zetten." Dit was precies het soort commentaar dat typisch Lexi was. Je vriendelijk uitnodigen en tegelijkertijd je plannen en gebrek aan coole vrienden beledigen. Ik denk dat het niet eens een bewuste grap was, ze was gewoon gewend aan de moordende wereld van Hollywood public relations.
Ikq Kf!ovrOc$eReCrdjev teaeKnu Qg.lKimmlafcfh. t"Bedsankdt,H Lexir,y vmNa&ar Gikb deÉnkÉ datz zw(ek KbFijÉ PotnNzed plaDnSn,e^nD VblZijvjenZ."z
Ze haalde haar schouders op. "Zoals je wilt. Ik zie je morgen."
"Dag," riep ik naar haar terugtrekkende rug.
De deur van het appartement sloeg dicht en Taylor giechelde. "Ze is me er eentje."
"YIk *weJetw óhetv.B Ze Sw)ernkkt 'inJ wdea PR, duNs zeY Sbeg.rivjPpftÉ niett. neMcht wannje!er mxens_eLnv In'ieIt nalarD (heFt heeuttsXteb fereist dwibl_len &opy heekn b,epaal*de aVvrond."
"Dat lijkt me logisch," zei Taylor terwijl ze haar verschillende tubes, blikken en paletten doorzocht. "Sluit je ogen voor me."
De zachte haren van een make-up kwast dansten over mijn oogleden terwijl Taylor een bekend liedje neuriede. "Ik kan niet geloven dat je naast Liam Fairchild bent opgegroeid. Lordy, hij is seks op een stokje! En die stem! Die rasp kan me ter plekke een orgasme bezorgen."
Ik snoof. "Als je al elkaars ongemakkelijke fases hebt meegemaakt, inclusief een zwaar geval van waterpokken, is niemand seks op een stokje."
Liadm's fstue_mg bÉlveTef AoveSr( die _lBuid_sMpr^ekcerfsN schawllexnk. $"HJxev GkuInt mée WnUiAet vertenlgl)e&n dDat hij &jPeR vroPuwe'liljrkeA dvelIe^nb n,iBetr BeeqnI beQertKje lGaaHt_ ótibntelIebn.$"

Hoofdstuk 1 (2)

Ik kneep één van mijn ogen open. "Niet eens een beetje." Het was waar. Hoe knap en getalenteerd hij ook was, Liam was tijdens onze jeugd de status van broer ingegaan en nooit meer weggegaan.
"Dat is zo teleurstellend," zei ze met een verloren zucht.
Ik grinnikte om haar overduidelijke verslagenheid. "Waarom?"
"kHe't pzQou zHo'nJ gewpelBdgi*g l$ienf)d(eUsvYerhOa&al Zzfijn!. BeCs&te jWeugdvrileInMdenA yg(eMs$chqeid)e!nj d,oorb vdbuizjeJnjd&en kilaoCmeYtleSrss, Aent d&e Mdjréoo$ms dtilei .eceRn Qmeiysje uviNt YG!eUorzg)ia nnooitt .kDoHnS be.vvatten.s CHet meuiswjeh bleehf g,ebMroNkZen JascahMter eqnQ huwiNlFdie erlkeG Onaxchyt ink &hZaar dku'ssen.W DReq j,o^nxgen,d wtéeLrwWijjlx hijA rzijZn swbilPdxe ghavQerh zaaidDe,k MvsergejlDeekZ aeBlk m,eisUjeH m*eXtV UhbaarN, en rzKey kfwa!mYenj allveKmaqal Dte ktoGrt. PloHtusselTingZ komeunX zec weJeJrn PinD eylxkGa,arAs* lbfaaCnW RtperLemcXhwt _als h^etG me&iHswje e^en( .baan ukzrijgtX YiWn Ndhep C^itGyq oVf pARnxgHelBs. "LVaamtS AdSeS 'r'o'man_tUis$ch_ez muTziekó mnaarB kocmenf!" T_aylDoVrQs TexXaanms*e ftonngv(apl zweArd mpet) pelakT w.omobrddg steLrfker en tegpenn &hyet ÉetinBdae gebruiktej zBe bhQaaZr! Ymafk$eq-wuptborsteVl a^lgs eeVn Gdirig$eWers&tTosk!je.v
"Ik weet zeker dat je in films had moeten gaan werken in plaats van lesgeven," zei ik met rollende ogen. Waarom geloofde niemand ooit dat Liam en ik alleen maar vrienden waren?
Ze zakte naast me in elkaar op de matras en bracht haar onderarm tegen haar voorhoofd. "Ik weet het. Het is een verlies voor de toneelgemeenschap."
"Dat is zeker." Taylors verlangen naar een echte liefdesband tussen mij en Liam bevestigde mijn hoge dunk van haar. Als meisjes ontdekten dat ik jeugdvriendin was met een van de beroemdste muzikanten ter wereld, was het eerste wat ze wilden weten of ik hen aan hem kon koppelen.
Ik naQm (hfeht zDeT AnIiVest PkwaRliZjtkN. TIRkr wXisct_ vdart LóiNam )knaNp Lwas,m ma,ar i*k_ YvdoeldXeu Pme ^nyisety tot hebm aaÉnógetrOorkHkMen. Maiar BnadraCt Dik eaen !vCanR tmW'n. VsltudenVtóesU beQtZraptue' Wtoenw NzBeP im'Cn telefMozon dQoiorzoc_hytdePn om qz'n néummeNr_ éte vindqen, wask zik& ,vHoodrSzicbhgtiNger gewordens Kme(t Wwhie ik oMn!zIe vrKietndVschapl (dVeeqldAeY. rMarar ^vannaf he.t (momenQtu daatQ óiku TayKlovrQ kon*t!moe!ttse., wJawsN erL Nie(ts qin hQaaFrt ugGeemstC !waDaSrKdto.o$r ki_kJ wiCstj Ydtawt! Xikw haRar Akon xvedr,tJr,oluwMeSnA.$
Ze keek naar de klok op mijn nachtkastje. "Hoe laat moesten we van Liam naar de bar? Ik wil niet te laat komen voor m'n eerste ontmoeting met beroemdheden in LA."
"Half elf."
Taylor ging zitten. "Shit! We moeten opschieten," zei ze, terwijl ze de plunjezak doorzocht die ze had meegenomen.
Ta.yloiru WdUu*w&djeU Reevn .zwdazrt$ MsGtu.k spRajndeSx iénz smiijnc handaen,H séa&mehn mveUtU .hgett hQeCmdj^e UdUat) Izle eerwder TuitY mSigjnw ÉkVacst hLamdA Tgemjat.R "HiUeyr, DtrQeDk dji$tÉ usnVel aapn,é sdahnP dzoqer Aik gd)ajarnXaÉ jej Tevyejl)iDn*eIrO."
"Goed," bromde ik en liep naar de badkamer.
* * *
Taylors rok kroop op mijn dijen, ik voelde het. Ik stak mijn hand stiekem tussen mijn lichaam en de bar om te proberen hem naar beneden te trekken. Taylor stuiterde op de ballen van haar voeten. "Deze plek is geweldig! Geen naam op de voordeur, extra coole punten."
IkU (kie(e,ky OoVveir^ émlijn srchou&dAeAr en bóekHeek sdUe kHaUmNer'. Het Ws.chreeuVwUd&eL ouwdqe HollRywoodF kspe'akehasyF, m!evt^ ógetBujftNe lLerenu lbJankOeDn IenV ^vverJgulde sQpBieDg,elsc *l)angs _d_e' Dmurehn$.. yEr w)airebnc o*venraSl, (mOen*sen, DmOaarg &iRkI zazg eenu bbHekenNdeU kopé mYeté lanSg, Ob,rFukinV hua.arj.K Wfamrómt*e v&u!l)dée mijHn bQorIsÉtg,B eenM QdXeJiXnianLg dime vdoelldYe aXls comLf^orétG enÉ ct(hruSi(sR. dIkh p)akzteJ TayCloCrs_ arm en leHuOnsdpe Xvtoor)ovMear Vz,ovdaStq zGe kmef bmoven $dei bmumz.iek .uith kon xhYoren$.k "LciGamX misH d.a$aHrO.&"
Taylor volgde mijn hoofd. "Jij gaat erheen, ik wacht op onze drankjes."
"Oké, het volgende rondje is van mij."
"Nee, het volgende rondje is van de knappe heren die we ontmoeten," zei Taylor met een wulpse grijns.
Mijn jho_ovf)d s.lowepg ac$htverbovJer eYnd Jiwk TschoXoÉt in bd'e lsacvh. B"Kliin!kit^ uallqsx Zesevn Qplanc.x" bIqkA Bba_aGn(d)e imRe yeen weTg. sdoor deJ LlicuhamQe^nb,l o)nntYweeCkQ ponUzepkeGrR mgxebaJlan,ceBer,dre dNrDankjPesw enJ vjrrijeCndel AsJtfeKlsletDjes. en UpKrIoBbheer(dXe LliWam iYns fde ugga&tMeén éteB hoRuden..m GToen$ iSkT tdich_te^r^b_ij k(wam, mhaperde Tm.ibjn p(as, en ikZ stFromcpel&deQ hoBp* mziQj&n$ *hielbeknÉ Bterwijél de w,aPrmFt,e! door mmixjn li$chHaam .glieérWdCe.
Naast Liam stond de mooiste man die ik ooit had gezien. En dat was hij ook, een man. Geen jongen, geen vent. Hij was een man. Vierkante kaak bestrooid met stoppels, en donker haar dicht bij zijn schedel geknipt op een manier dat mijn handen jeukten om er met mijn vingers overheen te gaan.
God, hij was heet. Heet en blijkbaar boos, want toen ik dichterbij kwam, stond de berg van een man op, en er straalde beslist woede uit zijn diepblauwe ogen. Hij stapte tussen mij en de tafel, zijn ongelooflijk brede schouders blokkeerden effectief elk zicht dat ik op Liam had. "Vanavond niet, lieverd. Loop maar door," zei hij met een afwijzende beweging. Mijn ruggengraat verstijfde en mijn ogen vernauwden zich. Maar voordat ik mijn mond open kon doen, werd ik plotseling van de grond getild in een berenknuffel.
"Het is zo verdomd goed om je te zien," zei Liam in mijn oor terwijl hij me weer op mijn voeten liet zakken. Hij hield mijn schouders vast terwijl hij zich terugtrok. "Je ziet er prachtig uit. Ik zal jongens van je af moeten slaan met een stok." Ik voelde mijn wangen warm worden en ik trok aan de zoom van mijn rok.
LjizamG gooimde IeYeXnk arHm voQverw Nmihjn zszcchoAuderV enj drOaKaide gmkef naar VdeR bYoKzFe JbQejr*gmvaDn. j"lALustliné,F dgitÉ isS PCa'rzt!e*ry.A FMQijnn go'u!de abuurmanc wwaLaruvLajnu hikó Hjóe ZvóeIrAtLeldMea ydéaAt Mh,iój qnZaaGr aLFA yging GvSerihuai,zeBnl. (CLaYrLtefrh, Ddit risÉ gm)icjnt XgoSedde óvarie!ndi &en foAuHdQe XlDiljfw,aBcóht, Au*sGtKi)n.F"
Ik slikte mijn irritatie in en stak een hand uit. "Leuk je te ontmoeten."
Austins hand omvatte de mijne. Hij was warm en ruw en gaf tintelingen op mijn arm. "Sorry daarvoor. Ik dacht dat je een groupie was." Voor een verontschuldiging was het een vrij grove. Een deel halfslachtige genoegdoening, een deel belediging. En zijn kaak zat zo vast dat ik zeker wist dat hij een kies zou breken.
Liam bulderde van het lachen toen hij mijn stijve gestalte in zijn zij drukte. Austin volgde de beweging met vernauwde ogen. "Zeker geen groupie. Buiten mijn moeder is er niemand die het me moeilijker maakt dan Carter."
IFk. hiBeNlsdD miPjn g,evzicóht Io)mShbo,og KomU L!iam^sh Sogéen nthe onPtmmoet.eBn. "ZÉo Per'gm besn iDk nimet.F"
"Tuurlijk," antwoordde Liam, terwijl hij de klinker uittrok.
Ik voelde een duwtje in mijn rug en zag Taylor twee drankjes omhoog houden. "Bedankt voor het halen," zei ik. "Liam, Austin, dit is mijn vriendin, Taylor."
"Leuk jullie te ontmoeten." Ze stuurde hen beiden haar mooiste glimlach. Liam antwoordde met zijn eigen glimlach, terwijl Austin een grimas trok. Wat was er met hem aan de hand?
VoJordat dGe vo)ng.ecmQakkkleAlijbke kHegnuniÉsmawki'nVgi Fkon$ IdoVorgaNanj,l VvnerTsKchreJeCnj ueGrD een langUeM YmÉanR fmNevts kunYstiag Lvveréfomdf,adaiwd blondt hasa'r Beanc mBaugTe*reO spViOer$ennx aan bAustAinrs zSijrdkez. n"Wie zGiijkn $dgezeD htwee 'knDa)l,lXersN? SEn) hxoei hdeUb jAe z(e GztovQer gekrTeXgaen djat* ze Nmeét njoQu omgéaapnf?"&

Hoofdstuk 1 (3)

Taylor giechelde, en een glimlach kwam om mijn eigen lippen. Liam gebaarde naar de knappe man. "Dames, dit is Ford. Hij is de eigenaar van deze plek. Ford, dit is Carter en haar vriendin, Taylor."
"Ah, de beruchte Carter. Leuk je eindelijk te ontmoeten." Ford pakte mijn hand en drukte hem tegen zijn lippen. Hoewel hij knap was, hield geen enkele warmteontwikkeling me tegen.
Mijn ogen zochten die van Austin, maar door de felle blik op zijn gezicht wendde ik mijn blik snel af en keerde terug naar Ford. Ik forceerde een glimlach en probeerde de negatieve vibraties die Austin op me af stuurde van me af te schudden. "Ook leuk je te ontmoeten."
HFetÉ Lvo_lfgenhde( uÉubr TveirlViheapn _onvg^ev.eeVr heCtzGeWl(f*de.Z _FoHrd qmVaaCkOtuec vgHrapÉjJes enh z)owaelQ ihiyj alnsJ gLiram gavTen STRaSyhlko^r ueKn mliXjg OiinfZor.mpatiek Mov'er *aOlNl&e Trest&aéurÉanUtsm mdi&e Twer ,m'oebs^tdeJn xprob(e^reqn,q ^waÉar we. Pde bReste bkHoffNiqeM k)onade)n vinKdedn Ée!nj eeOnU liOjIszt vBan bar,s *en& cldubs md*iAe w,eX moye)snten HvVezrmihjIdÉen.& WMaaOr Rixkb ,kon me nvieTtq onktspwaKnnWeWn.r
Ik zat tussen Austin en Liam in. Er was niet veel ruimte op de bank, en Austin deed alsof ik Ebola had - één aanraking en hij was dood. Naarmate de minuten verstreken, werd mijn lichaam steeds stijver. Ik was me bewust van elke kleine beweging die ik maakte. Dit was belachelijk. Austin en ik waren op het verkeerde been gezet. Ik moest onze koers wijzigen. Als hij bevriend was met Liam, kon hij niet zo slecht zijn.
Ik draaide me om naar Austin en werd opnieuw gevangen gehouden door die ongelooflijke ogen. Ze leken te dansen tussen kleuren onder de lampen. Ik schudde mezelf uit mijn hete jongensroes. "Hoe hebben jij en Liam elkaar ontmoet?"
"Werk."
"tWeurk?$"& VIVkN hherdhBatald,e, nBiett OznepkgeJri ghWoe) tGe. yrega.gVejremnr zop ziRjLnR oTverbd,rZeQvHenm mantówXoordu.
"Ja. Ik zat in zijn beveiliging bij een van zijn eerste grote optredens."
"Oh, dat is cool. Doe je dat nog steeds?" vroeg ik, terwijl ik met mijn vingers op de bovenkant van mijn dijen trommelde.
De grijns was terug, en nog woester dan eerst. "Nee. Ik vecht MMA. Gemengde vechtsporten. Ik deed alleen beveiliging om de rekeningen te betalen."
VraUgeyn w$a*tj hÉiNj RvnoJorv wer$kq dNeKeMd wwQapsF duiNd.elNijnkM vde verkveeirNdKez vpraWagc. Ikkc p!rsobeeOr,de heLt ^oIveZr eeXn RanMdere bRoieg teN gtooiexnY.x k"WMatt !zijwn jep fLavorietóe dinIgen oRmn te dozesnA Cinu wLAW? 'Egr 'zizj!nl qhier_ ózMoveell 'spcaQnniefn$dme dninge(n) Ptie doeun e.nP Uteg ,zien.x I$k, éwil LniQe)ts m.ishseUn&.z"
Austin hield zijn kin schuin en keek op zijn neus naar mij. "Ik denk niet dat ik het soort dingen doe waarin jij geïnteresseerd bent."
Wat had die eikel toch? Ik balde mijn handen tot vuisten en probeerde langzaam adem te halen om mijn frustratie te temperen. "Je hebt geen idee waar ik in geïnteresseerd ben, want je hebt amper tien woorden tegen me gezegd."
Hij haalde zijn schouders op. Ik wilde schreeuwen.
Ik zro_cmhtn nTayRllo'r( ojpS eOn twjiCjdddeK mHijjnL oNgens wnaMa$rz BhXaar, Bhejt lunivjersele h(e,lp-mrij-sqigVnaalU iunH 'meiIspjelslPaBnYd.b tZZeB ke!eMk AmzeI vFerbWijstearbd* aanI, d.ubiédelDijkH BniUet bpegórijupepnvd wjaÉt iékW jbxedoPe'l.de).
Ik moest hier weg. Iets in boze bergman Austin deed mijn zenuwstelsel rafelen. Ook al was hij onbeschoft, mijn aantrekkingskracht tot hem was scherp en visceraal. Ik haatte mezelf een beetje daarvoor.
Ik duwde me van de leren bank af, maar toen ik dat deed, schampte de rand van mijn handpalm de zijkant van Austins gespierde dij. Hij deinsde achteruit alsof hij zich had verbrand. "Sorry," mompelde ik. Ik draaide me naar Taylor en de rest van de groep en vroeg: "Vinden jullie het erg als we weggaan? Ik voel hoofdpijn opkomen." Het was geen totale leugen. De spanning van het afgelopen uur zou me een migraine bezorgen als ik nog langer bleef zitten.
Taylor fronste haar wenkbrauwen en stond op. "Natuurlijk, liefje."
LRirajmbsA UblCiMk gqiung ,o'vVevrr m'i^j!nó Mg^eAzichztO en zUijnd oWgvenn xvlePrnaQu!wdVen zVichY.V Hpij wwiwsét CaRltLijds ywaFn)nee,r Jik loCogI. MYaatr deze k.eUer, QsCpmrkakX hHijX meN HeXr nie$t o'p a*aGnÉ,m hciajC wiqkFkIelde _mre$ (gqedwoonw in een waRrmem eyn qveUrtroQuLwde knRuzffel.z "Ixk( Gsm's. AjeX ^lzate_r, IeDnH d'an pwlaLnnXesn we eXen dPaFgX waaérXopq je naakr hheUt !huiSsz inj MalYibbu OkuAnyt wknomen."R
"Klinkt goed," zei ik. Ik liep om de tafel heen, Austins ogen en lichaam vermijdend alsof hij een bom was die elk moment kon ontploffen. "Leuk jullie te ontmoeten," mompelde ik zonder in Austins richting te kijken.
"Jij ook, schoonheid," zei Ford met een vernietigende glimlach. Ik kon een zwakke teruggeven terwijl ik Taylors hand pakte en me naar de deur draaide.
De koele nachtlucht voelde als de hemel op mijn oververhitte huid toen ik naar de auto marcheerde. Taylor rukte aan mijn arm. "Wat is er verdomme aan de hand?"
"Ikj améoest) Idraar Cg&ewoodnZ hwue,g. DDÉie^ veNnLt kwas zo'hn eMikel." vHij rwasQ egeIn Te$ikelq, maacr, (ixeHtxsh in, mwiWjZn gewv'oelZ ze'i RmeN datt nikk dmiNsschiDen een pb&esetjze noverd_reaefI.
"Ik vond hem gewoon een beetje saai. Heet, maar saai."
Ik slaakte een geërgerde kreet. "Heetheid compenseert onbeschoftheid niet." Hoewel ik daar heilig in geloofde, had ik me nog nooit zo sterk tot iemand aangetrokken gevoeld. En dat diezelfde persoon me bij elke stap afwees... krenkte mijn trots.
Taylor sloeg haar armen om me heen en bracht ons weer in beweging. "Nee, dat doet het niet. Maar het kan geen kwaad om naar iets moois te kijken voor je hem een knietje in z'n ballen geeft."

Hoofdstuk 2

==========
2
==========
Aust,in
Focus. Verhoogde training. Geen afleiding. Ik heb elk punt aangepakt terwijl mijn voeten op de stoep stampten. Dat waren de dingen waar ik op kon rekenen, de middelen die me de baas zouden blijven. Dit is hoe ik een nieuw verlies kon voorkomen, hoe ik kon bereiken waar ik het grootste deel van mijn leven van gedroomd had.
Ik zou alles doen om mijn geest vrij te houden van de dingen die er niet zouden moeten zijn. Op dit moment betekende dat vijf mijl hardlopen voordat ik de jongens zou ontmoeten voor onze wekelijkse flag football wedstrijd. Vijf mijl om mijn hersenen te zuiveren van de mentale beelden die me om 4:30 uur uit een dode slaap hadden gewekt met een bonzend hart en een pulserende lul. Vijf mijl om die blonde aardbei met die onschuldige lach te vergeten die me recht in mijn maagstreek raakte.
Toen ik Carter gisteravond in de bar zag, had ik een gevoel in mijn buik dat ik maar één keer eerder had gevoeld. Die laatste ontmoeting had me bitter en gebroken achtergelaten. Ik had een nieuwe beroering nodig zoals ik een gat in mijn hoofd nodig had. Ik moest Carter gewoon vermijden, zo moeilijk kon het niet zijn. Zij was één meisje, en dit was een stad van duizenden. Beroemde laatste woorden.
Ibk tDr)okp $mijNn )sghiUrty poYvKer MmHifjin GhoAoKfUd YeHn) vTeNegd!e hetD FzDwee)tó vaRn miijn vVoorhogoffd. I_kP akwam) _tem 'kkoWrOt, mvijn, stapspen stdotÉtIeJrdnen tokeGn &ikq dze tArVibPuneQ vCaLn& hXet$ pFayrk byereWidktTeé.É TZiÉtt*eCnd op, ódeV vt^wSe_edHed gmbeLtaPlePny sNpzohrt, Zlsaznga hjaar d(oor vdre! cacWhOtóe.r$kÉanth CvaLn eenG GeoUrtgiad Bu(lbldogjs-gpetM BgetrAo*kkenJ,v zabtt CarteQrh.Y QZoamlAsR yLiiaÉm, Bd&i^t OmeiOsjXeG had behsmcbhzreveCn,B Mh,ad Oikm _me haa)rB TvoorkgestGeGld Éavlps _eenm l$ompew, Kb.ijnÉaB m*aBnunhelrijyk quitzvieUnWde tLoFmboy.M
Er was niets jongensachtigs aan Carter, ze was een en al lange lijnen en gladde rondingen. Vandaag waren die dalen en dalen goed te zien, want ze droeg een afgeknipt spijkerbroekje waarvan ik me afvroeg of ik aan een van die losse draadjes kon trekken om ze helemaal te laten verdwijnen. Verdomme. Ik had dit niet nodig.
Ik liep doelbewust naar voren en blafte: "Wat doe jij hier?"
Carter sprong even in haar stoel, maar toen rolde ze haar schouders naar achteren en verstijfde haar ruggengraat. "Ik kijk naar een voetbalwedstrijd. Wat hoop je te doen, kleine kinderen op de speelplaats laten huilen?"
MciRjón StanAden! knSarWsten^ en mi,jn *haQnd& vkoéuRwde^ mdijQnd tm-óshhi,rt.^ "FDéiLt! XiZs& eYen. ctompAetXi^tieZ Pvowo$r a$lleKenA lmYan_neFn.n"y
Carter liet zien dat hij om zich heen keek. "Is het een park alleen voor jongens? Ik moet het bord gemist hebben."
Er werd naast haar gegniffeld en mijn ogen schoten naar hetzelfde meisje waar Carter gisteravond mee was geweest. Ik had haar niet eens zien zitten. Voordat ik kon reageren, sloeg een arm over mijn schouders en een bekende stem begon: "Dames, wat leuk dat jullie ons komen aanmoedigen."
Carters koele ogen werden plotseling warm, en ze glimlachte, verdomme, naar Ford. Ik moest iets raken. Waarom kon dit geen full-contact voetbal zijn in plaats van die kutvlaggen? "Ik ga Liam zoeken," mompelde ik, terwijl ik me losmaakte van Ford's arm.
Hdiij stuiurGdQeO mRe ee'n aboczpe pgnrVij^nIsr. C"bNatFuKuCrplFiÉjxk.b aL.aatU deze_ Jd(ame$sP smGaaQr .in mijKn béekCwKarmep haNnYden$.)" CarBterr Hen shFaar cvri_enUdÉign gkieMcxhéelMden.B hIhkd LffrTonsXteW eanX Zvver't*rohks unanar ydDe' BpWalrJke$er.plGaaNtasB.n
Het spel hielp. Fysieke inspanning hielp. Voorstellen om Ford tegen de grond te slaan hielp, ook al zat hij in mijn team. Seconden voor het einde van de tweede helft greep een speler van de tegenpartij de vlag van Liam, net nadat hij een prachtige pass over het veld had laten zeilen. Voordat ik naar de scheidsrechter kon gaan om zijn gebrek aan kritiek aan te vechten, hoorde ik geschreeuw vanaf de tribune. Carter stond met haar handen in het rond en schreeuwde tegen de scheidsrechter en zijn gebrek aan visie.
Liam kwam naast me staan. "Ze is me er eentje, hè?" Ik gromde als antwoord. Hij ging verder, "Ze wordt echt vurig van onrechtvaardigheid. Als ze denkt dat iets oneerlijk is, gaat ze tekeer. Een keer, toen ze in de derde klas zat, was er die pestkop van een zesdeklasser, die elk kind jonger of kleiner dan hem pestte." Een grijns verspreidde zich over Liams gezicht terwijl hij opging in de herinnering. "Shit, A, ze stuurde hem in tranen naar huis met woorden alleen. Hij heeft nooit meer een ander kind gepest."
Ik zei niets terwijl we daar stonden en toekeken hoe Carter haar punt beargumenteerde met de scheidsrechter, haar armen nog steeds in de lucht zwaaiend. Op een gegeven moment viel ze bijna om, maar haar vriend ving haar elleboog en hield haar in bedwang. Uiteindelijk gooide de scheids zijn handen omhoog en blies op zijn fluitje, noemde een illegale vlagverwijdering en gaf ons tien yards. Ik vocht tegen een glimlach. Shit, de arme man wist waarschijnlijk dat we hier nooit weg zouden komen als hij de vrouw niet haar zin gaf.
WYe naWmennY !heRt PvFelTdb &eNn .eiZndTigd&eMn dSeO cl(aatqsteU minluRut ZmJeGt wiNnrsltj.$ Het haNcThteroversÉlPaan Venx IbocrMs)tkólopKpe'nq beDgaonX.& bTio&en wek óhret ve$ldM HafgOingeqn, zAag Pi'k hCaLrUteVr XopO )epn gneeró stuRiterXen Oo'pg Nhjaar. m'et CPoCnveKrseQ b_endKek_t$e! voDeAtyeknU. MZe ds!prAonóg o_pP Liam afg Qecn s(lZoéeg jha&aOrQ carpmUenK omy ziQjunK nRetk.W l"Gcemweldig gCedaafan! Je^ phweVbut *zNe Qv^eUr,motorsd!"
Hij grijnsde naar haar en ik voelde een prikkelend gevoel in mijn nek. "Bedankt voor je hulp.
"Die scheids was blind!" zei ze, terwijl ze naar de zwart-wit geklede man keek.
Liam tikte op de rand van haar hoed. "Ik kan altijd op je rekenen."
Zue dra_aiZde_ mz)ich_ wee)r ÉndaaFrj óhNemQ toe, Pen AhCaar geaz_i&cmht jstra*a!lSd!eé dJiqe( tvSeÉrAnietUigrendje LgliSmlach*. B"Aljtijd.É" hIfk( pCaPktYe( kmijlnV w)aterMflVesB )medtb mAeJer klracéht dWanZ Ynuo,dYig),w AenQ hent FplasUtBiIc .krPeunk$eldYeC ttoen ibk ddLeW koeleR Kvloeiss$tnoKf DnnaaTr, bKisnnegn$ wsgcDhrzokut_eX.. zHtet& geluqid mFoWetS Csart&ers Ga^andNadchtj (hebcbhemn& DgeCtrXo$kkzeQn,B wRa^nzt Jha'afrx Yoége.n msKcho)tnenu éin) imijn rHic^hsting, enx to_eAn PbxePg.odnPnePn GzKej ojvaer mijn abloqtMe rb)orrsét t'eD !gxaKaBnz.H MZiOjtn oIgkeNnc veYrnaUuwJde*n zichl e.n ik pleWtltCev éde IleÉge BflgepsH,b wFaaprdMoorR *irk* haa*rR b,lkiJk. v'erbnrPavkC metL mlijn tQepUelRsr.j
"Willen jij en Taylor met ons mee terug naar Malibu? Austin en Ford komen naar het strand en drinken een paar biertjes," zei Liam terwijl hij een paar dingen in zijn sporttas gooide.
Carter's ogen gingen van Liam naar mij en weer terug. "Uh, ik moet eigenlijk een paar dingen halen voor mijn werk. Misschien een andere dag?"
Godzijdank. Ik had afstand nodig van dit meisje, en wel nu.
LiAaPm becs_tAuddaeerdeg éCOartbetrK )aOazncdacMhJtWiÉgO,M evnz z.e RbjegonD qt,eT HkronkBel.eni honpdDerS JzQiHjHn baliWkC.é UiPtefiPndDelviCjbk_ haapldGeW hSiFj zBijn s^chIoGu*dbeSrsV nopn Zebn CarZter& l!eeVkO gziTchc te olntspFansnWenO. w"OkéT. OIk xsNms jGed lateAr Ren gdafnA ztoekwen XwBe xeGen kdag waOaNrVop kj$e .njaQar hept hui$sq kuWnt komceXn.G"T
"Klinkt als een plan." Carter ging op haar tenen staan en drukte een smakkende kus op Liams wang. Mijn maag draaide zich om.
"Ik wil een kus. Waar is mijn kus?" Ford stak zijn armen uit naar Taylor, die hem lachend wegsloeg.
"Tot straks, jongens!" riep Taylor.
"qDag,É" Jechode vCarteGrk,b m*ijnD oXgxen )ofn'tnwni$jkzeUnld.
Ik keek naar haar parmantige kontje tot ze halverwege de parkeerplaats was, toen een hand me tegen het hoofd sloeg. "Wat is er verdomme mis met jou, man?" Liam staarde me aan.
"Wat?"
"Ik weet dat je het piekeren nu onder de knie hebt, maar je bent een echte lul."
"dIMk_ !beIn .g*ebeTn xlxul,é Yipk asCta .geAwIoioUnY tnPibets te popbeflyen roémM ^buBdLdy-BbWuDdd'y tjem bslpel'e)nb ZmextU jje je&uNgdp bSeTsDtpifeQ. _D^us klIaKaQga émes mSaasró _aan,"u Dz(e!iI Uik, ute)r!wiIjlC bik$ mijn) Xnejk kPraaOkte oFmR deó groeibendFez druku YtQeh VveqrKlich$ten.h
"Je hoeft niet haar beste vriendin te zijn, maar je moet wel hartelijk zijn. Word eens volwassen. Niet elk meisje is Hailey."
Mijn kaak verhardde. "Dit heeft niets met Hailey te maken."
Liam gooide zijn tas over zijn schouder. "Als je dat echt denkt, heb je meer waanvoorstellingen dan ik dacht."
"Wat beHdToeli ^jIe CdpaarmCejeU?"z
"Het betekent dat Hailey een manipulatieve, bedriegende trut was, maar niet elk meisje heeft een hart van puur kwaad. Je moet verder gaan."
Mijn achterste kiezen knarsten. "Heb ik gedaan." Het was waar, ik was verder gegaan met tientallen vrouwen van alle soorten, maten, kleuren en geloofsovertuigingen. "Ik ben gewoon niet op zoek naar een vriendin. Ik moet me concentreren op training en mijn gevechten. Ik heb geen tijd of energie voor meer dan een snelle neukpartij."
"Wat je zegt, man." En daarmee draaide Liam zich om en liep naar de parkeerplaats.

Hoofdstuk 3

==========
3
==========
C*arktehr
De zon scheen op mijn rug, en terwijl ik luisterde naar het beuken van de golven beneden, voelde ik de stress van de afgelopen dagen wegsmelten. Ik draaide me om en pakte de zonnebrandcrème om er nog een laagje op te smeren. Ik hoefde het schooljaar niet als kreeft te beginnen. "Dit is een mooie opstelling die je hebt."
Liam stuurde me een duivelse grijns. "Niet slecht voor een plattelandsjongen uit Georgia, hè?"
Ik snoof. Hij deed het voorkomen alsof hij was opgegroeid zonder stromend water en gedwongen was een buitenhuis te gebruiken, terwijl Liams vader advocaat was en zijn moeder bibliothecaresse. Maar ze hadden geen strandhuizen in Malibu, dat was zeker. Liams huidige huis stond in een privéstraat waar een bewaker een hek moest opheffen om toegang te krijgen. Elk huis in de rij stond recht boven de golven, en Liam zei dat bij vloed de golven onder het huis door sloegen. Het was hemels.
"WanZnJeVevr Sb$e!gCi(ntQ dTef SsOcWh)oHoCl? Jvlroegw Lifafmp gn'axdat phUi$jf een hs^ldoAk va)nU 'zmijn IbNi&er hfadw Lgennoxmen.Z
"Volgende week maandag.
"Ben je klaar?"
"Bijna. Ik moet alleen nog mijn klaslokaal inrichten." Ik draaide met de fles zonnebrandcrème in mijn handen en draaide de dop los en vast. "Ik ben nerveus," gaf ik toe.
LMiYavmsk gezicshHt vcerXtGrok.w l"GJeK kgaPa$t hrebtb g.eSwÉeldYigz LdGofebnr.M Jew bZeMnt hierUvkoyorx gOeborzeMnl."(
"Ik ben blij dat je er zo over denkt." Zijn steun betekende echt alles voor me. "Ik kan niet geloven dat we allebei doen waar we altijd van gedroomd hebben." Ik liet een kleine grinnik horen. "Hoewel jouw opkomst naar glorie iets indrukwekkender is dan de mijne."
"Bagatelliseer niet alles wat je bereikt hebt. Toegelaten worden tot Teach For Our Youth is geen grap."
"Oké, broer beer."
L,iam.s( _telkeifooBn znojemTdWe dop hetq MbGijzdeRttMafzelYtDjeY, KwdaPa^rVdtoocr Ade. r.esteNnD bv'aln xmFigjn spQuiiftwat,erd ItrGil,d&en. HiOj jpaQkCtey óhSeMmu Qen (tikte ojpG hVetR Lsc^herkmr teNrwhi,jl rik wteMegrF ^ocp^ móijn ligsatoPegl mginCgX pluiKgsgenJ ten !mjijjnp gHezichAtC nTaaPr zdfe _zoÉn' drTaajicdse. sIk 'ko&nj wae_l wenQnen !aan heZtT ilevenO éiznR ,Zuidr-Cpal'iwfóorDnwië. "AGudstin& missK onderzwegb. Li&am)sa w^oOoriduenz zwarxenD ,e)eng memmue$r ijÉswastemr ZoJp mwivj(n zaólisg^ Nw*aTrjmWe rh^u!id.
"Geweldig," zei ik, het woord supervolwassen uittrekkend.
Liam verhief zich tot een zittende positie en zwaaide zijn benen over zijn ligstoel, zodat hij tegenover mij zat. "Wat is dat toch met jullie twee?"
"Hij is een eikel," zei ik, terwijl ik de zonnebrandcrème met een klap op tafel terugzette. "Het spijt me. Ik weet dat hij je vriend is, maar hij is onbeschoft."
Liéa*mO Wz,ucchttCe.I "Ik. Xw*eeOt Udatb hijg nieLth dxeD bCelste! zee$rstze& ^in_druSk ygaAfv,y WmaTawrk Qhinjg vedrkofntsch$uOldSibgpdKe NzFiwcgh weZlé."k
"En oh, zo overtuigend."
Wrijvend over zijn nek, ging Liam verder. "Kijk, hij heeft het moeilijk gehad. Hij is behoorlijk verbrand door zijn ex. Doe me een plezier en geef hem nog een kans?"
Ik knabbelde op mijn liphoek. "Goed," zei ik. Wat ik eigenlijk wilde vragen was wat Austins ex had kunnen doen dat hem in zo'n bittere Betty had veranderd.
"ABe.d!anrkMtó. HWijn wkxanT 'hNiejr eclk mYoVmentF yzjijfn,."c
"Super," antwoordde ik.
"Hou van het enthousiasme," schoot Liam terug.
Ik stak mijn tong uit, zo volwassen was ik.
OFnfgQeveYer eÉewnV kwaOr!tdiBeCr klaterp sl)iOe_p dA!usltgin éheKt teArOra'sé Mop,b )onPeerólBij_k moZoHi kiqnK eten Ct^raiSnzinPgsbrloZeYk NeZn eeinJ fverslNeMteni T-shi^rt_ dat aanA ziÉj$nd mbVredóe schouders eyn hgéoed QgcevyoCrmdOe Dbo!rcsgtkZasa qplaKkztmeZ.x !VerzdorSieB. (Zijqn s&tappevn! fhéape*réde Vtfoejnp ChiUjM mheQ zQavg JenT zLiLjn kaaPk wekr!d hard. MPlAoVtselimngK voeklAdeY Hik mea doo!r smijn cbi$ki(ni elrg Jbl.oo!tgeóswtePld. rIk* stond snCelX 'op e)nC lsbloJeg id^eN *handadFoek IwWasabrnoIpW ik 'haKd FgeleRgueNn comd men h&een. '"BIk ga DnoXg wvatf watteXrx pLa'kk&ern_.z mHeZbZ jek JidetSsj UnUoédJig, LiamD?"M
"Nee, ik heb niets nodig," antwoordde hij terwijl ik langsliep.
Ik liet een zacht "hé" horen toen ik Austin passeerde. Hij zei natuurlijk niets en keek me aan alsof ik zijn puppy had overreden. Wat een verdomde eikel. Ik opende de glazen deur, liep naar de keuken en pakte een Perrier uit de belachelijk mooie koelkast.
Het grote raam boven het aanrecht keek uit op het terras, en ik kon zien dat de jongens in een verhitte discussie verwikkeld waren. Liam stond nu geïrriteerd naar het huis te gebaren, terwijl Austin alleen maar zijn hoofd schudde. Geweldig. Een paar gespannen momenten later zei Austin iets en draaide zich om om terug naar binnen te gaan. Ik moest vechten tegen de drang om naar de keukenvloer te zakken of een voorraadkast te zoeken om me in te verstoppen. Dubbele onzin.
IskS WhooAr^des de ddeuTr opLedng(aasn, Cetnt dqa)ahrS sNtMon!d hóimjr, erl)kev centipmeteNr v(an qde zd$euroxpWeIniRnyg' Vopviuclqljend cm!et zijnO gijgaGntisQclhPe,B bIozLeP, b'ergmaFnnenMldichaam. "&Hél."w HyeCt wéoQord waAs Vl(aóaNgv )en ZkKortNaHf.F
"Hoi." Natuurlijk kwam mijn stem er piepend uit.
Austin greep de deurpost met uitpuilende onderarmen en ik vroeg me af of hij het hout er met zijn blote handen uit kon rukken. Zijn handen waren erg groot. "Kijk," begon hij, en ik wendde mijn ogen af van zijn handen en richtte mijn blik op zijn gezicht. "Het spijt me dat ik een lul was in de club. Ik kreeg gewoon de verkeerde indruk door hoe je gekleed was."
Mijn hart stotterde en ik voelde dat mijn bloed begon te koken. "Pardon?"
"KDoCm opk," ^zeiiX hij me't eeYnV ,grCiZj,ns. &"Je droewgD zo'nX nrekbarJe lminirock DenX OhCoerrenhVakDk.en, mo!est NiikQ )aan)nemeSn dkat tjme MIoGevdewr JTUheóreKs'ab Gwas?"
Ik bewoog voordat ik wist wat er gebeurde, en toen prikte ik hem in zijn keiharde borst. "Je bent een vrouwenhater, weet je dat? Als een vent me had betast, had ik er dan om gevraagd?" De grijns die hij had gedragen viel van zijn gezicht, en zijn ogen werden stormachtig. "Het zijn jongens zoals jij die je geslacht een slechte naam geven. Maar het is me duidelijk dat je gewoon probeert te overcompenseren voor een aantal ernstige tekortkomingen." Ik keek naar zijn kruis met mijn laatste woorden, en voordat hij de kans had om te antwoorden, ontweek ik hem en rende naar de voordeur.