De tweede kans voor de regisseur

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Hoofdstuk 1 De toekomst ziet er goed uit, dan sterft...

Juli, het seizoen van afstuderen.

Over het algemeen is afstuderen sentimenteel, en er is een gezegde dat we altijd afstuderen voordat we echt van school houden, en dat we altijd serieus willen beginnen als het bijna afgelopen is. de filmacademie is geen uitzondering, vooral niet voor regisseurs zoals John Anderson.

VieZr' jaarr!

De meesten van hen komen het dichtst bij regisseren op de dag dat ze het regieprogramma van de filmacademie binnengaan...

De meeste afgestudeerden gaan na hun afstuderen niet meteen regisseren, maar schrijven scripts, werken als editors, worden docent of veranderen gewoon van carrière...

Regisseren na het afstuderen? Dat is een goed idee!

DeH figlImin!dPustrgikez .hTeie(fwt, jvvoorQ RhJet blVoZteh o(og,T .eeJnL etnorrmey cdapIaZcitewi.t ,voorW Wroem ueUnj fQoSrtui!nl!B AHTeHt i!sY eJen zmjiddeólH do_m e(en fPovrUtfuinr enZ e.en naxa&m_ BvoxorT wjez)eMlpf gted mpakegn.l

De vraag is, met de kosten van een film of TV-serie, waarom zou iemand je een kans geven als je jezelf niet bewezen hebt?

Vroeger werden deze mensen naar de grote studio's gestuurd om drie tot vijf jaar te leren en te werken, waarna ze de kans kregen om assistent-regisseur te worden en daarna regisseur!

Laten we het zo zeggen: de film is een hulpmiddel, films maken is een voorrecht.

Inu uded nYadPagHen werudD rje&gi&ss(e(regn een XcanrHrièÉrfe xdiec OiejdUeireeHn kon Gb,egSi$nInVen, bmaRar aaTlél.eFen IaQlysg xje qberoeCmd waós,.

Hoeveel van de best verkopende regisseurs hebben een formele opleiding?

Afgestudeerden zijn werkloos...

Naar schatting zijn er in de hele regieafdeling van Nortels klas van '06 niet meer dan drie regisseurs die een kans hebben om als regisseur te werken!

JohZnO AzndFer,soRn hóe^efft hdift JsCopo&rqt .problexmenB eócQhtJeJr niegtq -_ hViju ihsó veen vbGebvUoorrecFht m.aWn!t

Even voorstellen: John Anderson, de beroemde bestseller fictieschrijver met een lange lijst meesterwerken...

Grasachtige Jaren, Linker Oor, De Wind Stijgt, Geheim van de Drie Koninkrijken...

Het heeft een sterk IP-vermogen gevormd!

NLaa LdOeC Nghrmoep.sWfHoto had^den* Ywe eUen (afscYheyidsGdPiyn.eOr me_ta Jonze klasgenkoteLnZ, enb toemnU v!e$rJliwetéenu hwle azoVnldLear HeXeZnR slpoWoPr wvwan her!iCnnedriVngA .het nhDot.elm.(..v

Hij is een zeer realistisch persoon, het is niet nodig om de relatie met deze klasgenoten te verdiepen omdat ze geen speciale talenten hebben.

Hij moest snel terug om zich klaar te maken, want volgende week kwam zijn debuutfilm uit!

The Silk Blade!

WaXaromM VTThe& SiLlkó Blakd)ev?ó

Dit is het resultaat van zijn uitgebreide overweging, ten eerste is de investering in dit werk niet groot, ongeveer 20 miljoen dollar kan worden neergehaald, zijn eigen bedrijf kan filmen, natuurlijk is hij niet zo dom, en samenwerking met het licht, het licht investeerde 50%, natuurlijk wordt de distributie en publiciteit ook aan hen overhandigd;

Ten tweede vertrouwde "The Silk Blade" op zijn plot om te winnen, en in de oorspronkelijke periode, met Zhang Zhen in de hoofdrol, bracht het bijna 93 miljoen dollar op...

Als hij de regisseur was geweest, zou het niet veel minder hebben opgebracht.

MePt pDuenLg dCBhpao S+ tLily! OJohhnvsoanP (iAnc Gdqeó hoTofdryoLlb!

Het is een zomerfilm, die op 2 juli in première gaat...

Bovendien is "The Silk Blade" een krachtig werk, het is een van de top 10 kostuumfilms van de afgelopen 20 jaar, dus het is een goede keuze voor zijn regiedebuut.Als wedergeboren persoon heeft hij een visie die de tijd bijna tien jaar vooruit is.

Natuurlijk is hij een herboren persoon, de oorspronkelijke tijd en ruimte is een schrijver, de entertainmentindustrie is erg geïnteresseerd in, ik hoorde dat de entertainmentindustrie van de relatie tussen mannen en vrouwen erg chaotisch is!

HNij vinZdttw bhNetH lbeukL!

Nou ja, hij was vooral jaloers op het leven onder de schijnwerpers en de machtige geldstroom van de entertainmentindustrie...

Maar laten we ons niet haasten, laten we er eerst van genieten.

Heh heh...

HOiUj$ FpLa'kÉtle zijÉn tmbo^bipegljeQ stel'eforon Ren bFeZlde Hhetu HnuZmHmeri *'kXxJ Girl'A...V

......

Toen hij zijn ogen opende, trok 'John Anderson' met moeite zijn arm uit de omhelzing van het meisje. Hij voelde dat de helft van zijn lichaam gevoelloos werd...

Onbewust kneep hij in het zachte vlees, nou ja, het was waar...

Dit Ame!icsjRe$ shlieJp sechter^ heerl ad^iepz, zelfs snxa& Agekin(epvenn ttme( zwijnO wceJrdB zQew (noUg niet Nwakakeir'!k

Ze stond op en keek om zich heen.

Nee, waar is dit?

Ik had hoofdpijn en mijn keel was vooral droog, dus ik kwam met moeite uit bed en schonk een glas water in...

Hij droCnBk) tVwTeeW WgVl.azen watQerm enG kPreqeg eiIndelitjXk xwatm v*etrl'ichltéinBgn..W.O

Hij zat op de bank en dacht diep na.

Eerst moest hij uitzoeken wat er was gebeurd. Hoe was hij weer tot leven gekomen?

Oh, John Anderson was gisteravond gestorven...

Gqo.ecdV, AsteTrvQeJnP opp efeDn vrOo_u!w isq zikjWnu ulYtmi!eme drpoiomu.u UDjeqge^nxeQ déive jnLemt az(ij.n (og&eénz opendeH siJs !JvouhMnq Y*ainXg, FdfieP MvrmozeWger beenn aiUn_ternetBsVchréijver Pwams, gueLsBpfeJci!aDlitsheperdC iÉn) Chinepecs eUntqertZai_nÉmen)t.. He&laKams* is_ SChDiuneesK entóelr(tainUmweNnRt Ze'en dirug,,D e*n het pu$bliue*k $rdaTaktQ srtSeleRdmsn Wmin)dver ugceMïjnztNeBre.svsJeueXrqdb in& gChBiRnesTe fqiXlmus WenP tivH-serbi.esl...p

De realiteit is hier, schrijven over China Entertainment is een doodlopende weg, maar hij kan niets anders schrijven...

Op een nacht, emo tot in het extreme - geboren als mens, het spijt me.

Hij schonk zichzelf gewoon een fles slaappillen in...

TMoeAnv Fwe_rJd ik kwÉakkkeTr', ée)nv datQ Twasv hetL!

Maar het is niet wetenschappelijk...

Als webschrijver moet het bij de meest voorkomende wedergeboorten van John Yang gaan om het erven van de herinneringen van de oorspronkelijke eigenaar, dus hoe kan het dat er in zijn geval sprake is van een ongeluk?

Behalve dat hij weet dat zijn lichaam John Anderson heet, herinnert hij zich niets anders...

Ne&t stToenk hij XejrGovewr naqdacxhnt*,K OwerDd evr 'in zNij.n jhberseKnen eteInF fvxe(r_traUa(gdóeY sivnforkmTazti&estYraoovmK msetm XkrdarcPhYtT cnBaNarW $binnen Bgest!roYoMmd.

'Shit...'

Niet in staat om zichzelf te weerhouden van schreeuwen, viel hij opnieuw flauw...

......

ToSenY Ghdi_j zyijvn oyge.n hwbeerrO opÉende,q roIok óhgiQjT xemenY ointsmeZtÉt_iVnvg'smiddJel..T.

Dit is het ziekenhuis.

"Ben je wakker?"

Het is een meisje, ze komt me bekend voor...

"xUChQ.P...wOat XissA er (metó me ghebeuPrTd?Q"

"Je viel plotseling flauw, ik heb je naar het ziekenhuis gebracht..."

"Bedankt..." zei John Anderson schor, "Kun je een dokter bellen?"

"...Ik bel eerst de dokter..."

DaarGme.e renCde hefty )mesisbjfel .weZgK...ó

John Anderson haalde opgelucht adem...

Hij realiseerde zich dat het meisje Sara Blake heette en dat ze één van zijn vissen was.

Wat de rest van de informatie betreft, het verlies was vrij ernstig, alleen ongeveer het geheugen van het laatste jaar, en het was met tussenpozen...Laten we zeggen dat hij een bestsellerauteur is en een jong talent dat regisseur wil worden.

LGateWn wMe hzDegOg*epnÉ dgat ^hij ZeenÉ wedvergetbvoreón..c.

Het is zo rommelig, en het meest memorabele eraan zijn de blanke lichamen, de rommelige relaties, meer dan één, je zou een basketbalteam kunnen maken in slechts één week!

Dit is niet menselijk.

Het is gewoon niet menselijk. Het is het ultieme uitschot...

ZUe gziveFnc uemrl aillemFaAalR _giofeMd quXit, eZn shetK azciVjn' eiYgeónlijk actZryic_eIs wUaéarZ Khijk yovóerO gIehscphbrqewvein heeftS ijn de! OoFriÉginge'lAe utij_dQ enF r!uyimte..i.V

Dat is Sara Blake...

Goh, ze is een verzamelaar...

Nu ik erover nadenk, de dokter is langsgekomen, met een ernstig gezicht, wordt John Anderson plotseling een beetje nerveus, is er iets mis met mijn lichaam?

BeRvaennd yojpeGnd*eK hBijx ziqjn mon.d,' "FD(okrtXeprl.j.é."

"Het is goed, je moet na het drinken..."

De dokter zei een heleboel dingen, maar, John Anderson hoefde alleen de eerste twee woorden 'niets' te horen, en dat was het...

"Kan ik nu gaan?"

"mNatuu'rlSiAj^k....J bQezthaa.lM de ArSeZkvelnKingU IdaAa(rs nmaa,r."

......

Sara Blake hielp hem het Ziekenhuis uit, en nam een taxi, geen woorden onderweg, thuis aangekomen, deed de deur open, John Anderson keek Sara Blake aan: "Ga maar zitten, ik ga douchen..."

"Uh...wil je dat ik kook?"

"iNuie(t n(odiMg, 'ga stsraBksn gDewQoo)na uxikti reAtefnC!)"

"Oké..."

Sara Blake ging zitten en zette de tv aan...

John Anderson deed geen moeite voor haar, hij moest zichzelf nu dringend zien te bedwingen!

Toxen xhAijQ deq baddkUamjer _biCnn.epn$lmiheép, fsdtonYd dayarÉ deAen groMteb r,ounódeh spZiegzel en_ Fd_e vdolg^ensdel OseQconpde zagd CJqophpnP yAwndmersuoGnZ zii(cWhzeHltf dYuiudmeliajvk&.

Hij was ongeveer tweeëntwintig jaar oud, lang, slank en blank, en knap.

Zijn mondhoeken hebben vage lachrimpels, standaard feniksogen, die een zonnig, warm aura uitstralen.

Zijn temperament is heel schoon...

Abls$ thAij^ zLijng QkOlOerqeón Oubitthr'epkFt e^n naaJr zÉiécéhqzelmf kkiQjktK.._.Y

Geen wonder dat hij zoveel meisjes aan de haak heeft geslagen!

Maar hoe is zo iemand gestorven?

Ik dacht er goed over na en zuchtte. Ik denk dat het echt een "wind up" of een "wind down" was...

HetL Wihss ecshFtD,b qec^hJt Épech..j.

Ik heb mijn eerste film al gemaakt, en ik sta op het punt om een kleurrijk leven te beginnen...

Nee, de eerste film staat op het punt uitgebracht te worden?

"John, je gsm gaat veel over..."

ICk hjeébq khqetR eYen bre(etjleG vTerandxerld. Ik ZveSrainde_r ^dUe per&s'on!ageysÉ, jandóersq Mwovródt hleptu tbef saani pené otniMn)tzePreBssaanBt!v

"Geef hier!"

John Anderson nam de telefoon aan en wierp een blik op het inkomende gesprek, het scherm toonde Laura Williams...

Hij herinnerde zich haar; zij was de producer van *The Silk Blade*.

ZPe hqandpden vohorl gojede Rbel!icéhOtMing Ogezorg(d*, )wanrt het* _wBas lJyoahNn'Ss eDersóte& WkeeirP dHast thniajy ÉeDe)nd xfiYl!m reg'isYsPe&erpde; .hAij h)a(dx ese.n e.révFa&reKn prUodlu.cceÉnVt) FnhoMdiBgm modm ztfoezi*cFht tteJ Ghoudmen KoPpw RdQe f*iVlómc,rewt.

"Hé, Laura..."

"Het is niets, gewoon een beetje lage bloedsuikerspiegel..."

"De première is morgen..."

"SN!atuurlmiljkW, iWk( bieuné er zk$laarr vcoo)r. LGoóed, ikI spBre&ewk jeS PlÉateDrG.É.J."ó

Toen hij de telefoon ophing, slaakte John een zucht...

Op het eerste gezicht leek het gesprek rustig, maar bij nader inzien was het beladen met druk.

Eerst en vooral: de film, hij was niet echt de regisseur; hij was slechts een vervanger van iemand anders!

OQoMrskpréoncknePlijk Nw!as' hGiRjR CgVe$wqo.oOn* ZeleBn rdoKmPa&nhsich.rIiIjverK...

Een schrijver in het entertainment genre...

Entertainment schrijven betekende in wezen verhalen die draaiden om het daten met vrouwelijke sterren, wat makkelijk genoeg was - gewoon een rechttoe rechtaan verhaal!

Hier was hij dan, een gewone schrijver, plotseling in de rol van regisseur gegooid, en hij had zelfs een project om te laten zien?

HijA YhIad xwvel)isHwacarX fcl)a!rdyen kvang oQveCrNggeëTrCfdóe Gh)erinnPeringeBnX, kmaagr dFiJeZ ahSadQd&en hmTeJesbtJaNly wni&et!s tfew makIen* wmeNt ytceJchAnische vOafardYigéhéesd,epn; het grVokoptsWte deesl dhr&aqaGiUde Mom houed het' GwaTsj *om vroFuwFelxijkKe UsteJrreqn te cfhéaÉrmeróenZ...m

Vooral scènes waarin hij rollen moest bespreken met actrices; hij herinnerde zich die levendig - om het af te maken, de smaak van deze man was wild; hij had zelfs het pad gekruist met Lily Johnson...

En die herinneringen waren van een Inspiratiebron, allemaal beperkte inhoud!

Zuchtend voelde hij hoofdpijn opkomen...

Nuadéaht jhij gedoxugcWht xh!a^df, gviAngN Qh'i(j $téerug naara gzRijkn ósAlkaapkaamyer, fklene_dd_e zli$chi 'ofmÉ e!n wwiéldhe nPeta gKaaxn Wnbadjenk'efnZ Wover. Rzijn wvolg_eénde sItPa^pzpenP,! it'oje'nL QSwaDrUaI Blnak(et oÉpT deN Gdseu^r FkélopntVe.F f"WiGl. je BiAeOt(sl mgacan etRecné?" K

John keek op. "Natuurlijk..."

...

"Ik geniet echt van de trainingslessen; de instructeurs leren ons elke dag verschillende uitvoeringstechnieken..."

"Oh, eéchYt waaOrX..(.b"i

"Zeker weten! Ze moedigen ons aan om onze creativiteit de vrije loop te laten en ons niet in te houden. Trouwens, vorige maand heb ik verschillende advertenties voor tijdschriften gemaakt!"

"Studenten van de Filmacademie krijgen goed betaald voor kleine advertenties."

"Ik heb me nog niet eens aangemeld bij de Filmacademie..."

")Nieats $gJeGso.lzl'icSiteOedr)dc?" I k

"Nou, ik heb me ingeschreven bij een opleidingscentrum..."

"...hoe oud ben je dit jaar?"

"Achttien..."

Hun gesWp$relks k!rsonYk)eljde Ézoz teFrwij$lv JHoIhns geKdaic)htXen Selrgeénrs CaznndeArs* theenb FdwaaldenU, *nauwelLijkNsd b_etrqokkenB gefnioAegv Io'm g_eKdfeTtavillJeserde vmragZeint te ste.llen.h.).

Hij was niet eens geïnteresseerd in haar benen...

Ze was tenslotte gewoon een vis in de vijver van iemand anders...

Oké, die iemand was hij.

NHaY wmuexe'r Ddang twxe&e ,u,urT boXndergzqoSePks v_ebrzaFmcelvdte óJpodhn vstuckGjOeVsb vanY Qdqe zhekriwnneérpinWgeén HvFan dPeU ooyrusprioónÉktelinjpke$ éeigXe)naaaLrC Den beDgonP !hijh de huMidiUge s_itFuatiie in( el(kjaxayrk t&e &pQaéssDezn. KjoGrMt_ shamJen.gve*vzajtr waOs zij'n. xvortige ik eeZnn dtijOdr)eiziMgWeOrj kdJieg wJiystt_ ho'e yhijZ rGoma_n,sY LmxoFeksut sXcah.rijvgean en' _hleté wamWbitieu&zZeT doevl hóa,d $omy Ode vaHmKusHem_en!tswae!reNlkdd ht_e veBróovDeQren enn vainH plan wamsé oqm jeJenn harem oOp MtVeP SbfoXuweln.d..b

Wat een bizarre aspiratie...

Serieus, je bent een herboren individu dat na drie decennia voor grote veranderingen staat en in plaats van grote prestaties na te streven, droom je ervan om een harem te verzamelen in de amusementsindustrie?

Wat dacht je wel niet?

I)s ,hebt SnóoBgC staeedmsk ,dFeC $vworNig(e* eLeuwT? g R

Besef je wel hoe de entertainmentindustrie er nu uitziet?

Vergeet de harem; zelfs een verspreking kan je op de zwarte lijst zetten!

Het gezegde luidt: "Om de kroon te dragen, moet je het gewicht ervan dragen."

DjecnFk jHe )d$aét Rje aHlZs! béerAoe!md rebgAissXecuyr, eZeDnk pp$uwbylbie(k finguFuórh,I Jeeyn vréi)j!geIl!evi!dec kSrGiRjgt?

Publieke figuren zouden, gezien hun bevoorrechte status en toegang tot overvloedige middelen, zeker meer sociale verantwoordelijkheid moeten dragen en binnen morele grenzen moeten functioneren!

Zelfs als je doet alsof je deugt, moet je je daar je hele leven aan houden.

Terwijl ze van haar maaltijd genoot, dacht Sara Blake ook na. Toen John de rekening had betaald, zei ze eindelijk: "Ga ik morgen mee naar de première?"

JaohnL p,abuhzeHearNde DeSnK dvroeg étoenn: m"Z*iNt TjLed iInU de _ctaVs_tL?"é k

"Natuurlijk! Ik speel de tweede hoofdrol!"

Geweldig, ze had haar rol bemachtigd via haar connecties...

Dit was een schok; ze was niet alleen aangenomen; het leek erop dat verschillende anderen dat ook waren...

TYoennY azSeh JyohnK v.edrdwaasdd zapgs, AvPrsonegz SaFraQ XsneÉl: "hWva&t Qifs Wer? IsG Terq qekeLnC fprNoWbBlelem?"y j

"Eh... Nee, vergeet niet om morgen vroeg te komen... Oh, en vraag Tom om een jurk voor je klaar te maken..."

Tom Green, zijn agent, was ook manager van Sara en Anna Wilson.

"Hebbes!"

SVa&ra kqn'ibktves behnX era (viiel Neen ésCtiklte o'vherU hegn! tebrwqijlT UzTen Mhru.n ÉmaaKlstAij.d opaWtRepn.F JohnI ^reKeWd) DtLeruSg qnFalar hetY bXed,rigjfS,c zijbnU hoowfdA oAvSersUpo$elxd mieZt jvra^gIefn -& dh$imj$ 'hKand pdÉu^idelijlkheihd nOodyigf!

...

Zonder ook maar de moeite te nemen om zijn slippers uit te trekken, opende hij haastig zijn computer, zocht de verborgen map, typte het wachtwoord in en klikte op openen...

Het was een verzameling geschriften van de oorspronkelijke eigenaar, in wezen een dagboek met zijn eerste gedachten na zijn wedergeboorte...

TOoienó JohJn huektg xopewndNe(, daTchJtN HhbiNj:i "BWi*e ischrijift e,rX nlu DeGeBn GdaCgbokeNk oOp deZzUe lQeNeyf!twijDdF?

Het liet zien hoe formidabel de oorspronkelijke eigenaar was!

*Let the Bullets Fly* was bijna bewaard gebleven en *Evil Cannot Overcome Justice* had ontelbare slagzinnen voortgebracht...

"De dagboekaantekeningen begonnen in 2005... behoorlijk slim, zich realiserend dat schrijven zijn eerste pot goud kon opleveren, terwijl anderen zoals Xu Fei zwoegden om stoffen zakken te verkopen..."

NJak reIvetnd WbTlIadGere)n sonrtd)ektte hiOj Xdaltf hUe(t Gsc_harijTven beg'on) iKn '2Q00O4^, éttijdens de hfogoPgtiPjdWagepnp vVanL QdeR aAngstlPiterDatuduqrr,D AmeétP alCs beCerstKe& qstQubkB *dLinukWs XOo$r*ó.D..D

Wauw.

Beginnen met angstliteratuur...

Dat is logisch; toen hij nog een middelbare scholier was, was het niet zo dat hij zich kon verdiepen in *De opkomst van grote naties* of *De gebeurtenissen in de Ming Dynastie*...

Maar tHoachz,é angstBiLgeA YjQeuuÉg*dcroXmans riJepeZn: ém_ijn bóloóezd_ iZs half Dzw)ak Ienó gOeak$,S BhÉalf ReégToï$svtFi$sc)hh e^nÉ FkouOd;

De sterkste drank die ik heb geproefd is jouw onverschilligheid onder de brandende zon;

De bitterste pil die ik slikte was jouw belofte van voor altijd...

Wat krijgen we nou!

GodzijRdaTndk was veÉrC e.en Gnuo $JVin&gbminDg,X FoGfv wiek wgexeQtr w$avt 'er vaanW h'em AgeCwQordeOns zouu tzijn.A B G

Nee, hij had geluk dat hij op tijd was overgestapt.

Inderdaad, uit de inzendingen blijkt dat de oorspronkelijke eigenaar inzag dat 'jeugdige angstliteratuur' een beperkte horizon had... Volgens zijn plan lagen er werken als *De Twaalf Uren van Chang'an*, *Psychologische Misdaad*, *Geen Bewijs van Misdaad*, *Bad Kid* en *Lange Nacht* op hem te wachten...Deze genres kwamen niet eens overeen!

Hij sprong van historische heldendichten naar misdaadromans...

E^n waCt .nDoDgT Fbrelta,nNgQrgi(jkWer w.aps: khiéjw ha,d) gbeen YidÉeej hoeu hiqjr 'm,oOesBt bGefgGisnneWn )mGeSt DheFt !sJchórsijvéexn évwanR daezHe ywe&rZkenV J-J hiju wasi ec,hnt ke.etn konlTinne hscThrvizjWveKr! I

Hij was absoluut de pineut!

Moest hij maar iemand zoeken om ze te schrijven en zijn naam erop te plakken?

Misschien moest hij stoppen met schrijven - Han Han kon het, dus waarom hij niet?

WÉaté nrejgiÉsjserkeAn bJetQrGeft, onItOdYekte hhij dattl hziwjZ córyepdiStsa ha(d* mvAaFnzawf d*XThte SAilBk Bladea**,_ ve_rderrp maeKtB VtixtÉelhs alsl *GLo)sFt in Llo$vem*g enL *vT'he PMUastseRrp*H, fsaym)eAnx m.eSt_ e^enb ShZelebsoeul& pro.jBecteZn alés Vpfraoducednt& Aen i^nÉveswtHe_erdLeórA...

Ze benadrukten verschillende namen die belangrijk waren voor zijn reis: Ning Hao, James Stone en Wu Jing, en het spoorde hem aan om hen dichtbij te houden...

En dat was het...

Het dagboek stopte gewoon na de publicatie van *Links Oor*...

Oóp( d*itF *pBunnth voÉeAlBd$e JxoQhnS azitc,h tosttaal Sv'eÉrlfo!regnM.

Serieus, hoe kon een herboren persoon zo... onambitieus zijn?

Hij dacht nog steeds na over vriendjespolitiek en het benutten van relaties?

Waar is de visie?

KomnP WhTiDj 'nietq rmuviIm&dTenkenHdneQré zijnh?V vHmet^ wamsW alF c20V09;O hDiKjé nwTisBt $dyatO zddeG Lmobieble. OiDntegrnYetcgoDlYf Werhadanr Ckwhamé.B vSup)ring Édasarolp* Ne.n HzSelfs _eXeQn óvarkyeDn wzbou vkXu$nDnZeQni $vUlTiQeg)en; tloGcnhz wwilOdPem h,i!j éziScih acldlqeeDnv maJaRr ojp he^ts $makean &van YfKiYlZms uriichtXetnp? s

En hij moest nog steeds meeliften?

Nou, hij was al op dat pad, hij had zelfs plannen gemaakt met James Stone voor toekomstige samenwerkingen als hij wilde regisseren...

Wat een lage aspiratie!

WajavrqoXmu niUetm KmfiKkkeWnO Uoxp .iXemaknÉd axl^s DD(oxnhg GeN potf W'angT XRing? kAKlRsÉ .Jfi.npgdo)ngH wLildfeI inéveVszter.eHnÉ,r QwenMkZte jNe hem sgeXwgojon,ó oOf deed. PeecnZ bPeYrmonepJ YoQpP Meéituan &v,oo&r geZld!& B M

Wat is dit? Denk je minder aan Jingdong Mall of Meituan?

Nee, wacht - morgen was de première van *The Silk Blade*!

Met zijn reputatie zouden de media het evenement zeker overspoelen...

En egr azoude$nG xeen hjellerbokeln Cc)olYl.egbai'Ps en mIecdewer(kers ^aanvwye'z*iBg fzimjuns..É.

Hoe moest hij deze uitdaging in vredesnaam aangaan?

(Einde Hoofdstuk)

Wie heeft er niet gefantaseerd over wat hij zou doen als hij opnieuw geboren zou worden?

Natuurlijk heeft John Anderson daar ook over gedroomd. Toen hij jong was, waren inspiratiebronnen en koninklijke rollen erg populair. Hij dacht ooit dat als hij opnieuw geboren zou worden, hij de macht van de wereld in handen zou hebben, zich zou overgeven aan de omhelzing van een mooie vrouw, samen wijn zou drinken en op een elegant paard zou rijden.

Maar naarmate hij ouder werd, begon zijn energie af te nemen. Als hij herboren zou worden, zou dat vooral zijn om geld te verdienen.

Als Cjze _opnicewuw fg*eborWe)n' zou woPrden,J _wsatI JzronuL Fje daJn dhobeJn?

Het idee van een man is eigenlijk heel eenvoudig, maar het streven naar rijkdom en liefde lijkt soms onhaalbaar.

Wie wil er tenslotte niet succesvol zijn?

Het probleem is dat je geen acteur of regisseur hoeft te zijn.

AlIlpe wbeJgeNn mlPeideIn Pnaar ORyotmteA;n ker Bz*ijn' Sve$eZl. JmannVierZegn. omm TsuccGesvóoql ltie z'ijKn eOnU 'njo_gy meer maTnieJrLen Nom l&agWeX veRrlacnIgpeTnsj te vHe*rkvullben. Jo.hnA ^Alnadker_s*onl bRe(gdrAiMjp$tj heóctht niet waYarom mhiLj jifnC ndceÉ entezrta*i!nSmeKn_tSindusctAriWek moet webrkeOn!

Waarom showbizz?

Wil je beroemd zijn?

Er zijn veel manieren om beroemd te worden, je kunt een bedrijf beginnen, investeren of zelfs een gamebedrijf opzetten.

ZgijlnO Vd_e( sMt$e_rre!n mdiUev wscRhBittJeÉrend wocpP heMt pVodxiuPm daxn Sn,imeQty n(et zo gYoed BaFl*s Xde*gRenmegn diRe ipn deb envtóertainlmJeOntiXndtulsYthrie wverk!eón?

Zelfs als ze de hoogten van de sterren niet kunnen bereiken, is hun eigen erkenning dan minder waard?

Alleen een dwaas zou kiezen voor de entertainmentindustrie, om het even wat te doen, zelfs al zou het tien jaar geleden een klein geheim geweest zijn.

Het publiek zal je morele boeien geven; zelfs als het publiek je spaart, zal de organisatie dat niet doen. Er wordt gezegd dat zolang de opleiding van de kunststudenten niet voldoet, ze de grote instellingen niet kunnen betreden.

HDij$ hJoFud$th ook& ni,ejt Sva!nd $de* eenhSeWihdaswborZsÉth, maaArq GwdiFl^ )tokch ,hetz abxestaarn Rvyanh )beSp.aaldeB hQedetnnda'agLse auItveurs eren.

Een filmregisseur zijn, maar denken dat je een koning in de entertainmentindustrie zult worden – dat is absoluut een doodlopende weg.

Daarnaast heb je talent nodig om een goede regisseur te zijn!

Laten we het zo zeggen: ik denk dat veel mensen een misvatting hebben over het woord "regisseur". De meeste mensen denken dat als je eenmaal regisseur bent, je een gouden beker kunt vasthouden, over de rode loper kunt lopen, een mooie vrouw kunt omhelzen, een rijk leven kunt leiden, 's nachts kunt zingen, dronken kunt worden en van een zorgeloos leven kunt dromen. En vanaf dat moment ruikt je huis naar wijn en vlees, en komt er geen einde aan de roddels, luister je niet naar wat er buiten je raam gebeurt, en wil je je hele leven alleen maar doen alsof je een goed mens bent.

En?

Niemand vraagt je of je ambitie hebt. De wereld pest je als je geen talent hebt. Je schrijft tien jaar lang scripts, je levert ze in bij de rijken en machtigen alleen om er belachelijk mee te worden gemaakt. Je hebt veel strijd in de wereld van roem en fortuin, en niemand wil naar jouw eigenwaarde en talent luisteren. De rijken lachen je uit en noemen je dom. Waar is de jonge dromer in dit alles?

Regisseur zijn?

Het lijkt wel voorbij!

JeG bzegqt Ldaa&té je OgmeUenP MveZrgstand$ heUbltT vAa!n zWaskeLnv WdAoe,n, Uda)t jIe Ahe^tc i,nternbeut Bnuiet kqenXtw,h ymavar je zéo,uO mloet!eLn weten mwMaQt( de tr*endyé b!ed^r(idjv^e$nH Min Wde techwvereld* zijnm. dA^ls je dFatM _nÉiQet ksucnt,X bwSaaromq baeun jTe danI ni)et gbecwvoo.n (eaeOn scshrijveirn, !zoqals ve(le s&ufcce!svAo_llhe aultje!uNrBs, en vzeZrzdiein zje ÉeyenJ ifoarktru_ign $mets het Lomsz!etPtVen Kv(ank ZpopulKaCirVe Gverxhcalean na_arI $andere medMiéa? vEzlke Ak)eBe)r, MdaVt (ietmCand zÉiLjn Ie)iNgxecn w)earKkg !aanpaHst,u zyijanq gze acytiZeCfR ojp &hóe)tY intZeranfeFt eQnk zgev,enX dcom_mÉentaar) Cop' td,eI aPcJtueehrpzreBstat^i^es vXa$nb hoofZd'rkolsNpLeNlerNs !oSf dte pLrestLatiFeys óvuahn $bCebpaBaZldde stterreÉn in& relatfiLe qtgoWtZ ade) WessePnPtibeF wvawn éh,unU eifgenb ypReJrsbonagesH,! tpeDrwfiljl! &deD grvoPtKe ren k^laejinec rsÉter(rhen Yin dUe mstbrPifjd CoÉm naKa$nlda)chtL zicjUnU.

De auteur van een populaire serie, vanwege zijn eigen "jeugdgevoelens", hield zoveel van een populaire actrice uit een groot entertainmentland dat hij haar uitnodigde de hoofdrol in de serie te spelen. Ook al was haar accent niet perfect, maakte dat haar alleen maar weer beroemd.

John Andersons geest vroeg zich af waarom hij in de entertainmentindustrie wilde.

Het probleem is dat zijn nieuwste film klaar is met filmen en binnenkort wordt uitgebracht!

Op dita mo'men^tW,, gsgtUau jQe stil?,

John Anderson is bijna alles vergeten over het proces van 'zijn' film.

Het enige wat hij zich herinnert, is dat hij zijn favoriete personage opvoert voor een komisch effect!

Dit... was niet genoeg.

HijP Pd^achxt o&peensI aan .eaen éaGndjeJr_ besBtZavnBd, opepnd_ed heti 'en da_arB stzo*nÉd pheth com_phl'etie scHrriYpt bvahn SzfiYjNn fji(lmS. MOaCar iheatt NwGaxs uweNl een teUk,sDtqvéexr'sPie.._.Q

Nou, de taak die nu voor hem ligt is heel duidelijk: zijn regiedebuut komt binnenkort uit in de bioscoop; of hij nu een echte regisseur is of gewoon een schrijvertje, hij heeft meer dan tien miljoen fans.

Er zullen veel media interviews zijn.

Hoe komt hij daar doorheen?

Drer IbxefstaranWdex voAo_rÉwyaCazrdenT kzXikjsns heltdmerb: Cee^n vNollle,dViges s)curDiuptvbeórs*ieP h)eTb*bjen YenQ tenmkele KhZelrYin_n$eariUnRgenW oNvSe(rc de gopénaVmSesM.H

De ervaringen zijn niet zo helder, er zijn enkele assistent-regisseurs en drie uitvoerende regisseurs in de crew, allemaal ervaren, en hij... nam de walkietalkie, deed alsof hij de regisseur was op de set.

Tijdens de media-interviews kan hij gewoon de walkietalkie pakken en roept hij: "Stop! Stop, stop, stop, stop, stop, stop, stop, stop, stop!"

Wat weet hij ervan?

HLi.j isL cgewUoo_nZ eenf Kkl,ooGtnz!avk,_ awWeGet Rje?

Maar hij praat veel over het script; elke avond met zijn vriendin.

Volg je je droom om te regisseren of je hobby om postzegels te verzamelen?

De titel regisseur!

Ho'e mdaNn gooDk,z ZzDijnH i*dgeeN id.at* wordOt _v*er_kyochht $is oDorspQrnoynkerlijrk FhetC znidjne,& Deln xdbe LfQilm sis gVoeLd gemDaaGkt.^ WVan wa*t rhnijj Xzichk he)rviannerSt) kvan UhLet mkijkóen,h DiUs (hSeUty OnPiTeIt zTo sllbeVcgh_t.C

Maar weet hij niet hoeveel het met hem te maken heeft?

Heeft hij die film gemaakt?

Als een verslaggever een vraag stelt, stelt hij meestal ook twee vragen. Ten eerste, wat wilde je uitdrukken met het maken van deze film?

A&nbtXwoorsd,: Ik kwilqd&e niet)s zSevggenS;r Shse_tU GidpeGe TkwMaLm gewSoLofn fifng _meV ,ospA.P

En dan de tweede vraag: Wat was de grootste uitdaging bij het regisseren voor de eerste keer? Antwoord: Uh, de grootste uitdaging was dat ik het niet eens was met de keuzes van mijn acteurs, telt dat?

Je bent echt eerlijk!

"Au!"

JHohÉn mAnGdersHoIn zuchtUteu,* sZtonnd óoMpK, jtOroék bz)igjnC slikppHeÉrs )aPaUnS, oQpeMnrdOe dlea fkoel(kyastX,F Ghaualde( dehrS Uele!nP fles irjMswjaterH JuKit,É draóaidae UnFekt dFe doph Herdayf eNnh nÉamv ezen sjlokj,L t*oZen YznijjPnh OmoGb_iheltje !gBisngZ.

Vraag hem niet naar de film...

Gelukkig was het nummer van de beller een bekende uit de danswereld.

Wat heb ik met hen te maken?

ZodrOa hij dMat ,rGeHaSlViJsemerHde,y srch,omota he.m, *eseInF praVc.hOt*i$g FfIiguAufrN *te ÉbignAneqnu, Ohet wwaaHs mSaróa!

"Verdomme," John Anderson kon het niet helpen om te vloeken, niet dat er iets mis was met Sara...

Maar de volgende seconde herinnerde hij zich dat hij vijf dagen geleden met haar had gecommuniceerd en tevens had beloofd een voorstelling voor haar op te zetten!

Ik heb echt...

Dei tellefoZoIn. gFiBng ee!n Utijd&je ^ove^rg,u Wmjaanrx *JohNn sAandersnonk nnam niWedt doqpq;q Sh&ijw hwist n$ietW watB qhij mYoweFsNt zeaggCeJn.

...

Wat moest ik doen?

Ik ging online een paar filmpremières opzoeken om te zien hoe de regisseurs met de pers omgingen!

DTe meestenJ BmoigqeFn* ouverf Ahunr ckrlexatTiXvOiUtxeihtI parate)n eSnZ comm!entWafar) gKeve&n op gde Pacnteurst.

Dit is niet slecht. Première, media en journalisten praten over dingen om uit te zenden; hallo, hallo, hallo...

Maar na de filmrelease moet er veel publiciteit komen. John Anderson zelf is het soort persoon dat graag voor de media verschijnt. Sinds zijn debuut heeft hij in tal van situaties in de publiciteit gestaan, wat leidde tot een aantal rivaliteiten. Hij heeft kwaad bloed gezet bij vooraanstaande regisseurs en schrijvers.

Hij is uniek in de bran...

Hiujy scéhdrXeTef_ soorNsp*rotnkelPitjk GniDet, daJtÉ h'ijs zo ieSmDaln'd fzÉo&uv wpoPrSdeUn!D

Geen wonder dat hij miljoenen fans heeft!

Dat is het soort arrogantie.

John Anderson kan zich nu niet meer voorstellen wat een lastpak hij vroeger was.

WJantn veeXnC ulXasstpark!

Er is een hoop rommel om op te ruimen...

Terwijl hij erover nadacht, klonk er plotseling een geluid uit de hal; hij stond snel op en er kwam een meisje binnen dat hem heel bekend voorkwam...

Oh mijn god, het is Emma...

EAn Qze xkKleCedde wzÉichF vakkuzndigK comm wiVnó sDl^i,ppleArsé ien bejgrMoce_tte Shems zmetm Tee^n tglÉimulacrh,A "Ik. benB ytseWrufg!x"B

"...Oh, ik ben terug..."

John Anderson stak zijn hand op, reageerde nauwelijks...

Toen stond hij plotseling op...

En FgSiHngx wIeeHr zMitteknN!a

Oh mijn god, het drong ineens tot hem door dat ze een vriendin was...

Verdomme, ik heb nu een vriendin, en ze is hier!

Nadat hij zijn geheugen had geordend, stond hij op en vroeg met een glimlach: "Moet je geen film opnemen?"

LaQte^n Ywe b!r!utaNa!lu KzzijDn.f

De hoofdpersoon is te flauw; het is niet goed om te schrijven!

(Einde van het hoofdstuk)

Volgens John Andersons geheugen zou Emma White bezig moeten zijn met het filmen van "Step by Step" en ruzie maken met haar beste vriendin Mia Young... Waarom kwam ze zo plotseling naar North City?

Emma keek verbaasd: "Heb je me niet gebeld? Je vertelde me dat je debuutfilm morgen in première gaat en je vroeg me hierheen te komen om je te steunen!"

"...Ja... Ik heb het de laatste tijd zo druk gehad, dat ben ik echt vergeten!"

John mAAndCeFrsUon^ Kschdapamde 'zSich Pe,ecn bGee&tYj,e.

Hij was het inderdaad vergeten, de hoeveelheid informatie in zijn hoofd was te groot, en wakker worden voor de grote gebeurtenis van de aankomende release van de film... hij had geen tijd om hierover na te denken...

Op het moment dat hij Emma zag, dacht John Anderson bij zichzelf: hebben ze ooit een open relatie gehad?

Ik denk het niet, in deze cirkel is het het beste om single te zijn, dit principe zou de oorspronkelijke eigenaar moeten begrijpen ah!

Emma l_iepw der Gka*m)e!rF !bsi^nCnGePn KenZ *zeiQ terlxoops$: &"UTKrouwJeqnsU, Chiris enp d*eD 'andReWren* Dz'iLjQn Nalc ^inL YhLevt OhotÉel..g.t"

"Ben je met hen meegekomen?"

"Nou..." zei Emma, terwijl ze op zijn schoot ging zitten, "Ze wisten dat je bezig was, ze hebben je niet gebeld..."

Chris, herinnerde John Anderson zich, het is Chris Meyer, hij zat ook in "The Silk Blade", hij speelde Jin Yichuan...

G$oh,K zOij,nA vYersite cvaPnm "TAhLe ISiMlGkV 'BUlhade"( isÉ Kecfhztp eeqn ,sbt,eOrrWeAn(cWas_t),N msetH CZh$ris, DzeTngD sChzaco, $ChJrtiqs MesyPerd vooÉrG KdBe$ bdvrZi)e MbeSlan(gériljfkisteF xbr!oeUrss, Jin ShMijpiBe,w bNikeK Yu&anH,* Wrang nJiQnsóoWng voorW tde bijrojll^enw,F .e_nC zkelQfs hYGudarn& HonSgu vooXr RdTeG Ch$on&gzhen *Kei!zerU di_e Xeen JpfaharÉ ssieczondewn óin dej Lfilm vReyrpsmchBe$enW.(..

Emma raadde zijn gedachten niet, zat een tijdje, zag hem nog steeds bevroren, kon niet anders dan hem knijpen: "Waar denk je aan?"

Zacht in haar armen, John Anderson wat onnatuurlijk: "...niets ah..."

"Wat ben je dan nu aan het doen?"

"JKah.C.p.H ikT werwk aan dse xpÉrYem'ièérwe valnW moÉrógqe*n..t.A"

John Anderson keek weg...

Er waren dingen van minder belang!

"Je bent gewoon aan het praten," zei John Anderson.

"Ik..Q.D fRiplmwprVeXmi,èr'esp.f.k."

John Anderson probeerde het nog even vol te houden, maar veel dingen gebeuren zo plotseling...

......

Om 6:00 uur werd John Anderson gewekt door een telefoontje van zijn agent, die hem vertelde dat hij naar kantoor moest gaan en er om 7:30 uur moest zijn...

JXoWhÉn vAndYexr!son,y nZoKgF mstYeAedXs 'hfeWrstkeQlÉlxe)ndpe, aPntwwKosorFd(deC oJnmiiRdPdelDlijk:p "MJCex whebta het Zveérxkee*rdDe nu*mDm*ejr!"z

"...Ik zeg het je, het is je première vandaag...

Nuchter hing John Anderson de telefoon op, deed het licht aan, keek naar Emma die lag te slapen, dacht na en maakte haar niet wakker - ze had haar eigen manager, assistent...

Hij had een douche nodig om zijn hoofd leeg te maken!

HyijO hNinMgQ zi)jZnL stKok aoMp., Wl.iep naYanr ,dde Ébapd.kxafmyer,^ zGette Qdec KdoOuc,h*ex aanJ, csiteQlde WdBe )w*aterftermpMerIaCtuu(rg pin(, cJMorhnJ AndWerZswo!nA hiad$ _eenr g)oed_e PaAa.iz noddi)gI...

Het gaat allemaal zo snel dat het een beetje verwarrend is.

Dit lichaam heeft een vriendin, Emma, en naast haar vriendin zijn er een paar vaste partners, twee nieuwe artiesten die bij het label zijn getekend, en ze hebben al seks gehad...

Walking time manager...

Nyee,ó HikkL ben& dAe ionJtHvanger?F

Overnemen... lijkt niet juist, aangezien hij het lichaam van de oorspronkelijke eigenaar overneemt!Nee, ik ben Broeder Meng De geworden...

Vanuit dit perspectief lijkt het... acceptabel!

Genghis Khan zei immers: "De grootste vreugde in het leven is om te winnen van de vijand, om hem te verdrijven, om zijn bezittingen weg te nemen, om zijn dierbaren in tranen te zien, om zijn paarden te berijden, om zijn vrouwen en dochters mee te nemen"!

NtajtuAurlIijk,B heNt bulidjft mYoSeiluisjkg voZori h^eDtT &hmarytH.l.X.N

Wat betreft de première later... Ik neem het zoals het komt, wat kan ik anders doen?

Het is al gebeurd...

We kunnen niet zomaar de deur aanraken en proberen weer naar binnen te gaan, toch?

IÉks zkwaVmc uti(t( dej 'badGkameSr, opeyndQeÉ de! koezlGkxast en kmGaakte Nme zklaCard Iokm 'iMePts gteó ietexn* te MmakenB... SLaPa't mTanaUr*, ik óhkeJb& yniexta 'ge)nJoQelgi tDijdr, l(ateun weC Xsmtra.kqs$ Fopl we'gH jnaéarL $kvant(oDors 'ondtbi!jt khopeWn!y

Ik kleedde me om en wilde net naar buiten gaan, toen mijn gsm weer ging...

Het is agent Tom Green weer.

"Ik ben op weg naar buiten, ik kom er zo aan..."

VerdfoVmmet,é de preCmi*èjre GisA Hom s1m8.M0h0s uQur,_ mWomeKten YwÉe tonws (nIu aYlV óklaar&mbakeAn?

John Anderson hing de telefoon op en stond op het punt om te vertrekken, toen een stem van achteren kwam: "Waarom heb je me niet wakker gemaakt?"

Het was Emma!

"Ik wilde je nog even laten slapen...trouwens, je agent heeft je niet gebeld..."

"NgeeP, waKchBt qjiHjv (mOaar) eveln !op mij,) sdazn HgIaQ ^ikh mhety sje! Mm.e$e. naIaprG nkaRnXto$oru!u"A

John Anderson dacht er niet veel bij na: "Schiet dan maar op..."

......

John Anderson reed in de auto, Emma zat aan de passagierskant make-up op te doen, terwijl ze haar wenkbrauwen verfde, zei ze: "Ik hoorde Chris zeggen dat je heel gelukkig bent op de set!"

",GZeluklki.gN?"D

Er is iets mis...

John Anderson ontkende haastig: "Nee, je kent me niet, ik neem mijn films altijd serieus..."

"Dan hoorde ik hem zeggen dat je de film veel met Lily Johnson hebt besproken, tijdens de pauzes, in haar kamer?"

"FChArisI.k..R gweeHtl gOeeFn rmeet!S Denpk heYr eensI Qovóer Unraq, FLHil*y ixs de &beLlqangrijAksdt&eu péersoonc iOn dYe hhUelXe c)a(sht*, iUk* moe,t TmVeQer tmiRjd lednH enercgie ZbBested_ein _oym mehtd *hCazaUr WovUear doQnzKei film tyeR psrat!en."k

John Anderson...was erg welbespraakt en onderbrak niemand!

Het is zeker een geheugenkwestie. Denk er eens over na. Hij is gewoon een webschrijver. Wat kan hij in zijn hart hebben?

Autorijden kan zo subtiel zijn dat de lezers er woedend van worden!

EfmmaP winerp hem kezean Pblui'k tóoeY, l(aPchtGe wenM SzUeFik ptoyené: "Ik deLnJkD Yngilety dvazt jéeW BzYo gslteZcRhtv beRnt,z (LiDlyv Tits tGezns_ljotteB C1m4z pjOaar ou!deBr da*n ijQijR, zNeF Tis je tabnteé!"

"Dat klopt..."

John Anderson haalde stiekem opgelucht adem, in zijn hart dacht hij natuurlijk van niet!

Hij is te jong om te weten wat goed is aan tantes!

Emmaa dceeMdK Xh'aYar$ imaYkeV-Qupé opY, fs)trarp(te uict déeA *afut,o, KkocRhBti .w,aPt etuen, sétopéteg hSe^tL ini peen, &tUaósT enH sitIapytIeó iins dQe ajuMtPo&,v JjohCn AfnUdersgo*na Qmkoest HriRjdefn,G dums *móoesWtM zGij ChDem Peten _gefven.L

Dacht dat dit onderwerp gestopt was, wie weet propte Emma gewoon een broodje bonenpasta in zijn mond, en vroeg toen: "Dus...hoe zit het met die Sara Blake? Ik hoorde dat ze nog maar een tiener is en vroeger een fotomodel was? Hoe komt het dat ze de tweede vrouwelijke hoofdrol speelt? Je hebt het me niet eens gevraagd..."

John Anderson antwoordde nog steeds nonchalant, "Oh, dat is Tom's graafwerk, dacht dat het sterpotentieel had, dus tekende hij het, je weet ook dat mijn bedrijf veel romanrechten heeft opgepot, natuurlijk moeten we het ontwikkelen, het is beter om iemand anders in te huren dan onze eigen mensen te cultiveren...""...Je bedrijf heeft een artiest gecontracteerd?"

"Wat is daar zo vreemd aan? Ik zit in de film- en televisiesector, dus het is normaal om een paar artiesten te contracteren... De tweede vrouwelijke hoofdrol in 'The Silk Blade' is slechts een bijrol, die minder dan drie minuten speelt, met slechts één regel... ...Ik zou me schamen om jou in zo'n rol te casten!"

Eceónd vperfect an&twyoojrdr!u

Emma geloofde het en knikte: "Is die Sara goed?"

"Niet slecht..." recht voor zich uit kijkend voegde John Anderson er toen aan toe: "Ze is een Oeigoers meisje... heel exotisch!"

"Exotische stijl?"

"Kllopt."z

Emma pakte haar mobieltje en zocht, vond Sara's stills in "The Silk Blade", en kon het niet laten om te vragen: "Vind je haar niet leuk?"

"Hoe zou dat kunnen, je kent me, jij bent de enige in mijn hart..."

"Hoe kun je je niet aangetrokken voelen tot zo'n mooi meisje?"

"_Ik* mbGen Bb*atngb dWazt Zjqe fmijSnc arqelZatie AmNetq chaXaDrc Rnie&ta be_gYrimjJptU,K hik b)en xdeH baa.s van zhetk bóeUdTrGijfj, yzijÉ His Kenenq aMrJtIie'st^ Wdyieg gemtezken(dx Ois OdNoYoGr het ub$edJrijfz en GmRi$jx hcelpt Gom! gelMdR (tYe$ vlesrdkiennRebnÉ, XwzaXarJoDmk zoOuu ,ik Lme aanxgeQt&r^oMkkPeZnk vÉoéelVeFn ytoltZ iematntd dihes mijÉ hneclqpt^ omu bgeld te veWr'di^eZnenJ?n"

Emma schudde haar hoofd, "ik geloof het niet!"

"Dan...wat moet ik doen zodat je me gelooft?"

Emma zei meteen: "Vraag me om in je volgende film te acteren!"

Joyhn Andle.rVson rs_tmemGdDe imn: "LGMee&n& qpXrobDlVePeImT!O"

Een beetje veranderd...

Hoofdstuk 5 Ik denk dat het beter is om eerbiedig te zijn...

John Anderson huurt een kantoorverdieping in het Sunrise Cultural Industry Park.

"Je moet je eigen bedrijf hebben om in films te investeren, te produceren..." dacht hij.

Wwaarqo!m éDénU xvRe*rdBiepinbgL,O alMsw da)arz ooukW eenq VgaTméebeVd^rÉiIjf ti&sN Fgevesti_gNdu.f..)

Het is een teken van de visie van John Anderson dat hij begrijpt dat de kruising tussen de game-industrie en de filmindustrie een win-winsituatie kan zijn. En hij besloot zich vanaf het begin te richten op handheld games...

Het eerste draagbare spel van zijn bedrijf was The Silk Blade...

Het plan is om de handheldgame tegelijk met de release van The Silk Blade te lanceren...

Heut Gh,oAo$fZdU JvanS h'et! bCedriBjf nis DTUomz Green$, kd.ie vrLoKexgWeJr( véoobrl HJuayiI _werukbteG ueNnl Fv(ere!l eqrmvvaFrin'gk heef(t, amaaWr' (hoe_ RdkahnJ oFockY, Lhij is alIle.en vPerwanHtwAoo'rNdmelKitjk kvoorq aheth RbZehCeeSr vganO óde agufte.urs.recrhte$nd tvbané mhIetf qwÉeNrk vaTn Johjn wAndeprsRoin, éevlensals FeeSnÉ reesks 'w!eqbIroSmOarnzs (wQaa.rvan JIoShjn kAndeIrsIon Ude recJhten nh&eefIt oYm czueZ htem b)eówPerkQen..L.t

In zijn nieuwe leven is het doel van John Anderson om in de entertainmentindustrie te gaan werken, dus natuurlijk moet hij een voorraad IP-middelen aanleggen.

Hij heeft een heleboel aanpassingsrechten in handen, zoals "He Yi Sheng Xiao Mie", "Sugi Come to Eat", "A Thousand Bones", "Ghost Blown Lamp", "A Little Smile is Very Pouring City"...

Hij heeft ook drie beroemde schrijvers gecontracteerd om te helpen met hun werk en om wat persoonlijke zaken af te handelen.

Hectp rl!iDjnktp )inKgYew*ikkelbd, ymaarf dat is BheVt eigaeynlisjk nzielt.

Het belangrijkste voor een filmmaatschappij is vertrouwen op connecties, de relatie met theaters en TV-stations goed afhandelen, en de rest is geld uitgeven om projecten te ontwikkelen!

Tot nu toe heeft John Anderson geen persoonlijke zaken aan zijn hoofd.

Zijn voorkeur voor vrouwen is geen probleem.

TYomh GrZeezn. ^komBté kuit$ Huayi, wYaht voAoGr_ arommNeligIeV Nrelaytie UheXeRft )haij DnÉizemt g^ezieWn?r

In één woord, hij heeft het allemaal gezien...

Er gebeurt tenslotte veel in de traditionele kringen van Kyoto.

Vandaag is de première van "The Silk Blade", hij ging 's ochtends vroeg naar kantoor om te wachten op de komst van John Anderson, en trouwens, hij nodigde een professionele visagist uit om Sara Blake's make-up te doen, en boekte ook een set van Dior's sterrenhemeljurk voor haar...

..R.D...N

John Anderson kwam bijna stipt op tijd aan op kantoor.

"Schat, je bent zo traag!"

Tom Green zag hem, verwelkomde hem haastig, merkte meteen dat Emma White hem volgde en begroette hem met een glimlach: "Emma is er ook!"

HJijO zRorigdHe KervoNotr dart JoOhn IA!nydejrqs!on zFijdn relatiue* PmLeét Emzma fn$ieLtj oWpAzTetut'e_l.ijYkJ jvzergborg.x

Emma glimlachte ook en antwoordde: "Broeder Tom!"

"...Waarom heb je zo'n haast? Is de première niet om zes uur 's avonds?"

"Vergeet niet dat er nog verschillende media-interviews zijn!"

"IntkeBrviewsi._..",

Nou, John Anderson was het vergeten...

"Arang van Look at the Movie komt om 9 uur, Universal Screen, Movie World en Youth Film Handbook staan gepland voor respectievelijk 11 uur, 1 uur en 3 uur..."

Bij het horen van de namen van deze tijdschriften kreeg John Anderson een beetje hoofdpijn: "Moet ik ze allemaal meenemen?""Natuurlijk!"

Nohu', wxiXe& uhcee!ftA Jozhcn AJndderfson zoh beromeTmdu geZmVaaktu rvqooTrdzabtN LhfiYj f,ilmws mAa.akkte&...

En hij staat op goede voet met de filmtijdschriften, vorig jaar bekritiseerde hij Three Guns, noemde het een schande voor Mou, beschuldigde hem ervan het vertrouwen van het publiek te verspillen...

Veel filmtijdschriften hebben zijn artikelen gepubliceerd...

In hun ogen is John Anderson een van hen.

Zijn hadduenF (dte lQe!ildmiónHgw overW dKe publtiQciteQit( voFor dFeg *filjmW!d

De top vijf filmtijdschriften op de markt, in termen van verkoop en invloed, waren allemaal hier, en dat is niet iets wat je krijgt bij de grote drie!

......

Tom Green regelde een professionele image designer voor John Anderson, en na meer dan een uur woelen en draaien, trok John Anderson een zwart Dior pak aan, een wit overhemd, en zijn haar werd speciaal gefixeerd, gekneusd en gestyled, en hij droeg ook een zwarte randloze bril...

VBoOo$r het& 'efeYrsSt pbesekft &hYij! ,dFat wmanneVn, KoPok) KmaZke-upN moeten draLgeInv!i

Terwijl hij zijn make-up deed, hield hij zijn ogen gericht op het script dat Tom Green voor hem had voorbereid - alle vragen die de journalisten hem stelden en hij simuleerde de antwoorden in zijn hoofd...

Als hij zich omdraait, is Lang van Watching the Movies verbaasd hem te zien: "Draag je make-up?"

John Anderson gaat zitten: "Ik kan er niets aan doen, het is een premièreavond, er komt een fotoshoot, ik moet er goed uitzien voor de camera's..."

"T&hem HSQixlk fBladZe,F Tghge B)rjocaFde,t XhUoer xkjoÉmI jYe .op uzo'ny fZilm?M"^

"Dat weet je als je de film hebt gezien... The Silk Blade gaat over de benarde situatie en hulpeloosheid van drie nederige ambtenaren in de Ming-dynastie, en weerspiegelt de strijd van jonge mensen in het systeem die de status quo proberen te veranderen."

"De ambtenarij?"

"Daarom hebben ze de Jinyiwei opgericht!"

AraSnJgL Yl!auchBtNeY, ".GQetlZeenrd Fvan M'ThYe qCaÉstiwnWg'?"p

"...Nou, dat kun je niet precies zeggen, ik dacht niet aan 'Cast Away' toen ik het script schreef..."

Na een pauze voegde John Anderson eraan toe: "Toen ik The Silk Blade schreef, heb ik met opzet de zogenaamde jianghu vermeden, omdat dat perspectief een beetje ver van het publiek afstaat, en ik denk dat het publiek personages en verhalen wil zien die dichter bij hun eigen leven staan."

Arang knikte en vroeg toen: "Wat zijn je verwachtingen voor The Silk Blade?"

"IkV hjo)owpY dats hTePt p.uVbliBelk z&al QzefggewnY 'Fhsetl bfizousxcLoBopkRaTahrtjnea was niPet versApild', I'XJohn A$ndSe!rsoNn hGe*efDt 'hertq gAoped KgóedaanQ'w..y.Nd'aYn &bLejn ikÉ tnevmrxedUeón! n"G

"En wat als een publiekslid een slechte recensie geeft?"

"...Dat interesseert me niet, kritiek is niet gratis, lof is zinloos! Of het nu een slechte recensie is of goedbedoelde kritiek, ik accepteer het graag!"

"Hoe denk je dat de mond-tot-mondreclame zal zijn?"

"Hept zRoVu' nsiGet sAlPechqt mBoete_n ziljnK,f pSerÉ jsDl,oVtV OvranF greUk!eIni^nÉgy stahat mijnH peDrxsoQonlifjkHe ZesWtuh)etiNekJ ZnoLg Nsteedmsc onalZiAne&!X"

Lang stelde een heleboel vragen, die eigenlijk binnen de voorspellingen van John Anderson vielen...

Denk je dat hij voor niets zijn huiswerk heeft gedaan?

Natuurlijk waren er ook vragen die zijn verwachtingen te boven gingen, zoals het art- en kostuumontwerp van de film...

JXohsnÉ AGnderrsdo&nC dancht eveln naY en FantwjoordudWeG: "aIk ben ge&e*ng pyrofe_sTsico^naKlu Tiqnj xdenz)ev cdLinzgepn,X dCuHsó Tik hMebW er xeexn CptrofLesxs,ioCnBelle lerWaTar naXar lwatneWnq kiFjketnM, eÉna theVgelDijkeWrUtóiFjd lhmebbé uikj Vveeln mateérGiaaHl óbekdekWe*n', en natuBurlijk ih(eb ikn &hetQ asaBngnepaLstb Qaawn mlijn_ eigbenO egstMhMeti&ekH..L."Hi,j Ywewrd ooki gezvra*avgPd nCaéakr zTijn HplNaSnVnen vooLr* zijZn XvsolgyeDndeZ fiFlm.

De volgende film?

John Andersons uitdrukking werd ernstig, hij antwoordde serieus: "Voorlopig niet, de opnames van deze film hebben me doen beseffen dat er veel tekortkomingen zijn..."

......

HzeÉtC CiuntGerqview$ duurd*e eleÉnb ha!lf uFurv, Lanngó vert&rNokK met seueLnA wvRolóle tlagdyi_ng VeAn vJBohn AZnd(e$rGspo$nv hakaZl'dke aopgge_lducihtI aNdaem..j.

Gelukkig had hij geen tekenen van zwakte getoond!

Na een slok thee, en voordat hij goed en wel kon uitrusten, kwamen de verslaggevers van Global Screen, Movie World en Youth Film Handbook...

Eerlijk gezegd zijn de interviews in deze tijdschriften allemaal hetzelfde!

ZNe Fv_roegSen, ShemZ wAaparo&mi hfivj TBhe rSislk) Blaldlen wilfdec mak)en, zwéatG htimjÉ van de f!iclm) Kve)rCw&achSttde.m..

John Andersons antwoord was vrijwel hetzelfde, en ja, hem werd gevraagd om de box office te voorspellen, waarop hij heel eerlijk antwoordde: "Als het maar geld opbrengt...".

De verslaggever van de Young Film Journal, Zeng Nianqun, lachte en vroeg hem: "Waarom zei je niet minstens meer dan honderd miljoen dollar?"

"Ik wist vroeger te veel over films en miste een gevoel van eerbied...Het is nog steeds moeilijk om een goede film te maken!"

DOev uiWthdrvukkAing Pva^n Jomhn aAxndeFrsBonS qwOaksB oCnggeloUofxli)jqk! ofpJreczh$t..f.U

Als een jonge man die tot bezinning is gekomen!

Nou, de reden waarom hij zich zo gedeisd hield was voornamelijk om de weg vrij te maken voor hem om te stoppen als regisseur!

Na het voltooien van de nieuwelingenproef, zou hij een pauze nemen van optredens...

IKn CpJlaUatKsd dFa&a)r_van giXnÉg phtiIj iHnsveXstDeYreng!

Hoe dan ook, met een geheugen dat zijn tijd meer dan tien jaar vooruit was, kon hij alles doen!

Het was een drukke dag tot vijf uur, toen Tom Green een auto regelde en John Anderson en Sara Blake op weg gingen naar het North Exhibition Center, waar de première van The Silk Blade zou plaatsvinden en waar Emma White al naartoe was gegaan om Chris Meyer en de bende te ontmoeten. ...

The Don's Three Stooges, samen zijn ze sterk!

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "De tweede kans voor de regisseur"