Τα δώρα και οι κατάρες

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

1 Μετά

ΜΕΤΑ ΤΟ

Η Έκο έριξε άλλη μια ματιά στον εαυτό της, βεβαιώνοντας ότι το σκουφάκι κολύμβησης ήταν καλά στο κεφάλι της, το αδιάβροχο ακουστικό ενσωματωμένο στα διαμαντένια καρφωτά σκουλαρίκια που φορούσε. Έσκυψε, πιάνοντας τη χνουδωτή λευκή πετσέτα δίπλα της, φροντίζοντας το εργαλείο της να είναι φωλιασμένο μέσα στις πτυχές της. Στον Νιγηριανό επιχειρηματία και επιδιορθωτή Adam Mofour άρεσε να κολυμπάει νωρίς το πρωί, πριν η κοινοτική πισίνα αρχίσει να γεμίζει με θαμώνες που προετοιμάζονταν για τα μαθήματα ή για την προπόνηση της Ολυμπιακής ομάδας της Νιγηρίας.

Βγή)κéε μqε iτvα mπaόδtιaαX αPπόj Dτα α^πzο.δóυτIή!ρια πSρcος τηxνV JεFσωτερgική Oπwισ&ίDνVα. aΜπ&ο.ρuούσεf fνQα ZαUκούσει Pτουkς pπQαφgλασμVοxύlς QτTοFυ μάρκουQ νQαI mαvντηχο)ύ$ν στdοyν δLιaά*δQρVομfοP hκRαθώς 'έTκpανRε uτοxυgς) Bγύρóοlυς Xτου. TΜύρAιxσÉε vτοS χλ(ώXρUιfο πÉρcιν PκdαPτxαgσxκqοπεHύkσει &το$ yμπλIε( ,τIο$υ νερXούG μ&ε τfιéς$ aμóαύρεtςz ζωγ.ραGφιhσFμhέ!νMεςw γ*ρfαμkμqέςz στοB sπ*άτDωdμαS τηjςW πιmσίÉνας.h ΣIτwαZμάtτNησwεs στ'ηvν tεÉίvσHοδοu,c vσéκανBάρéοντας !μήπSως ήsταν Oκάποιοςk εcκεί ,κPαóιJ θAαF έπAρDεBπOε νÉα τ$ονa βcγάGλBει. pκιó αGυτIόν έbξKωé.É ZΤο_ μxέρRοÉς,s JόπÉω!ςK CτTοL hπBε_ρdίμ.ενIε, bήAτZανA lάuδ,ειοt.c

Μια ασώματη φωνή είπε μέσω των επικοινωνιών της: "Η ασφάλεια κάνει τον γύρο της. Είσαι ελεύθερος."

Ακούμπησε την πετσέτα της στο πλακόστρωτο δάπεδο δίπλα στην άκρη της πισίνας, καθώς ο Μοφούρ πλησίαζε, διασχίζοντας το νερό με τη χάρη ενός αθλητή. Από τις πληροφορίες που είχε λάβει, η Έκο ήξερε ότι η κολύμβηση ήταν το πάθος του. Θα έπρεπε να είχε μείνει σε αυτό, αντί να ξεπουλάει τη Φυλή και να δίνει κρατικά μυστικά στους εχθρούς της για το οικονομικό του όφελος. Δεν την απασχολούσε αν ήταν πραγματικά ένοχος ή όχι. Η Φυλή είχε σημαδέψει τον Μοφούρ για αποστολή, και εκείνη ήταν εκεί για να το φροντίσει.

Τα δυνατά του χέρια έκοβαν το νερό με το πρόσθιο. Ετοιμάστηκε. Όταν τα δάχτυλά του ήταν έτοιμα να αγγίξουν την άκρη της πισίνας, τον χτύπησε, τραβώντας τον προς το μέρος της ώστε να μπορέσει να τυλίξει το χέρι της γύρω από το λαιμό του. Σήκωσε το κεφάλι του πάνω από το νερό, χρησιμοποιώντας το ένα της χέρι για να στηριχτεί στην άκρη, καθώς τον έφερνε μέσα χτυπώντας και πνίγοντας από την έκπληξη. Χρησιμοποίησε αυτή την έκπληξη για να τον τραβήξει πιο ψηλά, ενώ έβγαζε τη σύριγγα από την πετσέτα και του έβαλε τη βελόνα στο λαιμό. Προσαρμόστηκε, ακουμπώντας το βάρος της πάνω του καθώς βύθιζε το κεφάλι του κάτω από την επιφάνεια. Τα χέρια του πετάχτηκαν έξω, χτυπώντας την σε μια αδύναμη προσπάθεια να την ξεκολλήσει. Μπορούσε να ακούσει τις ακατάληπτες κραυγές του καθώς το σώμα του σπαρταρούσε. Κρατήθηκε με μια οπίσθια λαβή, μέχρι που τα χτυπήματα του θύματός της άρχισαν να μειώνονται, μέχρι που τα γουργουρητά σταμάτησαν να αναβλύζουν στην επιφάνεια, μέχρι που το διεγερτικό έπιασε τόπο, σταματώντας την καρδιά του. Τότε η Έκο τον άφησε να επιπλεύσει μακριά.

ΒCγTήjκ(εó απόs τ^οI νεBρkό,D τzύ,λιξTεK hτο άδ,εWιοa GυPπAο_δόρcιAοr πίuσXωZ στ(ηνb πετYσAέZτfαx κα^ι εCπwέHσRτ^ρlεψε στQα lαTπfοδυlτfήρiιFα,Z zόπ.ου άλuλIαHξ,εc ρéούχαM Fκ)αgι cπέτyαξJεG την πετσέÉταg, fτοó $κοστούμhι και. wτο καuπ'έLλο της Qκαιi AτaηvνP Mάδbεcια Uσ(ύρOιγWγhαD vσPτHηtνc τyσάVν(τÉαB &τrης γkια* νgα τsηOν. mπqεTτCάvξdε(ιp BαλbλοUύ!.T Πuερ&ί$μkεaνεZ Yμcέχρι η DοHμάhδα) zασ.φSαλIείαςb Bτοfυ NΜοφοfύ!ρ νsαC tπFεRρóά&σgεLι αHπό Zτα αποCδυτTήJρ^ια εLπWιLσóτρέφοgντας στηAνy πdιTσίνmα IγpιLαt rνα &εXλέkγkξDεXι τGοs αfφ*ενFτuι*κMόU Rτης. Όsταcν απZομακaρύνθηκεM, XγλίIστρη!σsε έWξω HκαOιC πεWρπάcτηIσε. πρyοÉς ^τηDνc FανxτίÉθετNη Gκατε$ύθυjνhση),n ανέβÉηκε τιMςh UσrκάλεςV iκαι βlγóήPκbεh αNπόq τPηνu 'μπροστιXνή εxίσοpδοc. SΠλ$η$σί$αζaε το$ kα&υ^τuοiκKίνηZτο_ πqουL Sείχmε σcηκGώσxεwι, *ότqαnν qοC Wji'ttc, rεrπικGεOφ*αPλPήhς Zτου Cτiμή)μMαgτPος BαποστοRλéώνC SτηWςS ,ΦHυIλήCςÉ,C ^μίληJσ.ε μ)έσpω τωdν εFπικqοcι)νéωDνιSώéν τηςR.

"Ωραία τα κατάφερες. Ως συνήθως."

"Ευχαριστώ." Έδεσε τη ζώνη ασφαλείας της.

Το στόμα της συσπάστηκε από ευχαρίστηση για το σπάνιο κομπλιμέντο από τον μέντορά της. Έπειτα γύρισε τη μίζα και έφυγε μέσα στον ήχο των σειρήνων, καθώς τραυματιοφορείς και αστυνομικοί έτρεχαν στον τόπο του εγκλήματος.

2 Μετά

ΜΕΤΑ ΤΟ

"Υπάρχει κάποιο πρόβλημα, μπαμπά;" ρώτησε η Νένα, βλέποντας τη μεγαλύτερη αδελφή της να περπατάει στο πάτωμα του γραφικού μικρού σπιτιού της Νένα. Η Έλιν ερχόταν σπάνια σε αυτό το μέρος του Μαϊάμι, αλλά σήμερα ήταν μια εξαίρεση. Θα πρέπει να ήταν αρκετά αναστατωμένη για να κάνει το ταξίδι από το Coconut Grove στο Citrus-"να το κάνει slumming it", όπως άρεσε να λέει η ανώτερη αδελφή της Νένα. Στην επόμενη ανάσα, μετά την προσβολή, η Έλιν θα σχολίαζε ότι το σπίτι της Νένα ήταν το πιο ήρεμο μέρος που ήξερε. Ήταν ήσυχο επειδή η Νένα το έκανε έτσι. Όταν περνούσε την εξώπορτά της, δεν ήταν πια η Έκο, αλλά μόνο η Νένα.

Από ,την ασiφαλή γρHαμXμήp Qτουςw,S .η απαλή φxωUνήÉ 'τ!οzυ ΝοNμπλ, ΝGάιτ, διYανθlι_σμ,ένUη μfε fμhιAα. NάκρMηj εκνóε_υyρóισiμού, αaκοNύστηκε από Xτbοh RηUχ_είοM ώσ^τε νCαJ μποNρ_ούν (ν$α kτηJν ÉαOκkούσhουwν καcι ο_ιM xδύοq κό&ρgεqςI nτBοjυX. "Το πρfόgβhλημ)αq είSναAι ότhιu α(υτóή ^εvίGν*α^ι) η Éδοmυyλεjιάó Tπ^ο'υ σαςH qαCνατέθ,ηκkε καιT dπSρέIπ&ειy ναÉ γXί$νεaι", óείπε. t"DΟ ÉχMε'ιρpιDσgμόQςA Qτοlυ δyικpηγόρZοJυ aτώNρMα$ fθqα είνGαsι μια ÉεπVίRδYεÉιhξηh καxλpής π!ίCσkτvηóςv pπbροKςg nτjο !επόBμεKνο tμJέzλVοOς τyουt Σzυxμwβουmλ*ίPοZυ 'μαrςd.q aΠDρέπQειÉ η$ jσLυwμφω^νQία που ZμαJς φέρνiειU νóαZ πMεράσεJιg χωaρaίς επUιUπλlοKκJές_"Q.

Η Έλιν κοίταξε επίμονα τη Νένα, αλλά δεν είπε τίποτα. Αλλά ο στόχος είναι ομοσπονδιακός δικηγόρος, σκέφτηκε η Νένα. Και τι εννοούσε ο μπαμπάς με τον όρο "επίδειξη καλής πίστης"; Από πότε η Φυλή έστελνε ανθρώπους ως "επίδειξη καλής πίστης"; Δεν της άρεσε καθόλου, αλλά ποια ήταν αυτή για να αμφισβητήσει τον πατέρα τους; Ποτέ δεν της είχε δώσει λόγο να τον αμφισβητήσει, όχι από τότε που ήταν δεκαπέντε ετών και αυτός και η μητέρα της την είχαν υιοθετήσει από τους δρόμους. Παρ' όλα αυτά, η σκέψη έπαιζε στο μυαλό της.

"Αυτό το σημάδι φαίνεται να ξεφεύγει από τον κανόνα, έτσι δεν είναι;" ρώτησε η Νένα όταν τελείωσαν το τηλεφώνημα. "Δεν είναι συνηθισμένο για εμάς. Εννοώ, δεν είμαστε μισθοφόροι".

"Γιατί η αμφισβήτηση;" Η Έλιν αντέτεινε, ψάχνοντας την τσάντα της. "Μήπως έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε από τη δουλειά; Να κάτσεις έξω στον καυτό ήλιο στην πίσω αυλή σου; Ή να πας να παίξεις με τον κολλητό σου με το χοντροκομμένο όνομα;".

"YΚiέgιaγκLεXλ",a σTυμgπλjήcρωσε η Ν_ένα βbοηθwητVιnκά.a Ήτ_αVνa ο JγlείAτ^οiνdάς τηaςB pτρBειhςn qπόmρkτες^ πKιο &κgάPτωO κzαMι tεLπGίXσηςV (ο iαρχhηKγCόIςp μιGαTς μOε&γaάiλης τοπ,ικ.ή'ςq VσNυμμοnρίQας. G"kΡ&ωSτiά,ω& zγdιαPτί Tαυτ^ός& ο τύrπDο'ς HδjεNνR WείUνα&ιk Uτο τυaπvιGκfό_ μMας RθMύdμαI".s

Η Έλιν έβγαλε ένα ξέσπασμα εκνευρισμένου αέρα. "Θα ήθελα ένα τσιγάρο. Με αγχώνεις πάρα πολύ". Η Έλιν έβγαλε το πακέτο τσιγάρων της και έναν αναπτήρα. "Ειλικρινά, δεν ξέρω. Ίσως ο τύπος να είναι ανώμαλος ή διεστραμμένος. Αυτό φαίνεται να είναι το στάνταρ για να πάρει το..." Ολοκλήρωσε την πρόταση κόβοντας ένα καλομαθημένο δάχτυλο στο λαιμό της.

Η Νένα έσκυψε μπροστά από τη θέση της στον καναπέ, ακουμπώντας τους αγκώνες της στα γόνατά της. "Είσαι πολύ αγενής. Το ξέρεις αυτό;"

"Δεν θα με ήθελες αλλιώς". Η Έλιν ξέσπασε σε ένα υπέροχο χαμόγελο και δεν σταμάτησε μέχρι που η αδελφή της κούνησε το κεφάλι της ηττημένη.

"NΕaίuναrιM αυτόóς οZ Dτύ!πMοóς dσ&τ' αBλwή!θειαh Hπιο διεzφKθαQρWμέdνuοYς Lαtπόv dτ&ονV ,άν(θρIωbπ'ο CπουH δFιAώWκWεlιK;X" ÉΤο θέμα) ήwτ(α$νT σεf mόiλε&ςM τις VειSδgήmσεις.i Ο φερόfμPενος ωςb uξ,έπ,λυxμZα' χρCήYμvαcτοςR ΝτSέkνNιςJ Σ*μιMθI εvπρ!όκaειsτbο hν^αY δAιVκNα!στε_ί 'γLια. Nκnατ$ηLγJορmίες uRIcCOL κxαι εAκgφvοβιLσμhόu OμXαLρDτÉύρBωνg.(

"Ξέρετε πώς γίνονται όλα αυτά", είπε η Έλιν. "Το Συμβούλιο εκδίδει το διάταγμα και στέλνει τα ονόματα- εγώ δουλεύω τις πληροφορίες στο Δίκτυο- η Αποστολή εκτελεί τις εντολές τους. Ποτέ δεν αμφισβητούμε τους λόγους του Συμβουλίου". Κούνησε το κεφάλι της σε ένδειξη παραχώρησης. "Τέλος πάντων, οι συναλλαγές του Σμιθ είναι στην καλύτερη περίπτωση αμφισβητήσιμες, και ενώ η Φυλή κανονικά δεν θα αναμειγνυόταν, το κάνουν για να εξασφαλίσουν το νέο μας μέλος του Συμβουλίου. Πολιτική."

"Η πολιτική δεν είναι αυτό για το οποίο υποτίθεται ότι είναι η Φυλή", γκρίνιαξε η Νένα.

"Ναι, λοιπόν, plot twist, αυτό το μέλος τυχαίνει να είναι ο πατέρας του άντρα που πηδάω, οπότε υπάρχει και αυτό".

Ηb qΝjέGνα Sχλεύασε^. r"Πη!διέσRαι; UΠpρόκjεdιqτhαι lγ)ιαD συμφ$ωνHίBαT; dΈνéαm πKαραTδοσiιαWκWόx Hζευuγjάnρωμα MόPπYωLςp NστXηyν παmτρίδZα;N jΜήπωςs ο) VπατέÉραmς τGουa DάxνLτρuαk χάρyιwσεb κhατσéίκες GκKαι gποτά AστοYν$ *μπαhμπά';Q"

Η Έλιν της έριξε το μεσαίο δάχτυλο. "Όχι, έφερε μια χώρα". Ξεφούσκωσε, δείχνοντας ξαφνικά κουρασμένη. Ή ίσως ενοχλημένη. "Το Συμβούλιο θέλει τον Λούσιεν Ντάγκλας και ο Ντάγκλας θέλει ο Σμιθ -για οποιονδήποτε λόγο- να παραμείνει ελεύθερος από τη φυλακή. Είναι πιο εύκολο να βγάλεις τον δικηγόρο έξω και να κρατήσεις τον άνθρωπο ευχαριστημένο. Και είναι φθηνότερο και λιγότερο χρονοβόρο από το να εξαγοράσεις τους ενόρκους".

Τα λόγια ήταν ψυχρά και ανάλγητα από τα χείλη της Έλιν. Να σκοτωθεί μόνο και μόνο επειδή ήταν η ευκολότερη επιλογή. Δεν έκανε τη Φυλή να ακούγεται εμπνευσμένη, όταν η πρόοδος της αφρικανικής διασποράς υποτίθεται ότι ήταν ο απώτερος στόχος τους. Τους έκανε να ακούγονται εγωιστές, άπληστοι . ...κακοί.

"Η αποστολή αυτού του ομοσπονδιακού δικηγόρου, του Κόρτλαντ Μπάξτερ, ακούγεται λίγο ιδιοτελής, έτσι;" Τόλμησε η Νένα.

Η NΈλιkν Cκyοίxτuαpξε μrεT .λαχτÉάmρα^ wτtα τσfιkγxάραZ,M ,μnετAά uέUρNιNξε έcνα Xμουτρpω)μbέ,νοl hβVλέμμαY σ!τ$ην αRδ'ελφήR YτηςQ,m α&λλάn Uη ΝHέBνFαP κZο_ύνbησvε .τUο _κε$φBάXλhι $τLης. tΗ pΈλnινH uέβFγαλε XέYνbαν ^αποQγóοsητPεHυμ'έHνο αναKσ&τεναmγμqό κpαι aταa éέχmωσεr πίgσω σBτFηdνN iτσJάóντUα τrη)ς. "Ο. ΝτάMγκDλpαqς έχaεhιg AσqτεtνZούςé vδrεσxμούéς CμLε μια Sαsπό FτÉις Vχ$ώρεóς ποZυz ήRταtν δύOσκοYλοI Iν!α έρθ,ουνI .στ)ην DοÉμAάaδqα. lΟAπcότRε ,αDν τοv rνiα Bκyάrνsουgμbεv Pτοtν Oκα'ινsοFύóρwγiι!ο BτύGποC εmυτaυχισVμRέuνο iσAηGμαίnνεZιx όLτιl τοA ΣυμFβοaύBλÉιο& NτHης ΑφwρYιFκkανkικήYς Φυxλ&ής εCξCασiφWαYλίζε^ιC αLυAτή hτéηk Uχbώρ_α LώPσ.τtεm bνNα Nμaπο,ρ,έ!σοLυμε νtα Iσ^τηkρ&ίZξ*οMυ*μéε Pτ,ις IεισKαrγKωmγέjςm yκhαιN hτOιςF εvξYαγ,ω^γέςC αbπéό την Oα!κτvήW, RτGόqτεw sναmιA,N Jη. ΦυVλFή εjί^ν&αWι ι'διοτελήςk"i.Y

Γύρισε την αλογοουρά της με τις μακριές πλεξούδες γύρω από τα δάχτυλά της, μελετώντας τη Νένα για πρώτη φορά από τότε που έφτασε. "Είσαι καλά; Αληθινή κουβέντα".

Η Νένα σήκωσε τους ώμους. Ήταν η μόνη απάντηση που μπορούσε να δώσει αυτή τη στιγμή, γιατί δεν ήξερε πώς ένιωθε. Σκεφτόταν πως η αποστολή του δικηγόρου της έμοιαζε με διάλειμμα από τον κανόνα της Φυλής. Δεν ήταν δουλειά της να συμπαθεί ή να αντιπαθεί οποιαδήποτε αποστολή. Η δουλειά της ήταν να την εκτελεί όπως είχε διαταχθεί, και η αμφισβήτηση της οργάνωσης στην οποία είχε υποσχεθεί τη ζωή και την αφοσίωσή της ήταν αυτό που την έκανε να νιώθει άβολα.

"Τέλος πάντων", είπε η Έλιν, "μην το σκέφτεσαι πολύ. Είναι απλώς άλλη μια δουλειά. Συγκεντρώσου στην αποστολή της Κούβας που έρχεται σε δύο νύχτες. Δεν μπορώ να έρθω στο πάρτι των αξιωματούχων εκείνο το βράδυ, οπότε πρέπει να παρευρεθείς και σ' αυτό, όπως κι εσύ".

"EulgisnL." TΗU iΝMέναK ZέYνpιYωσεA fτ*ο _άVγχcος. vτlηÉς ναa εντε.ίνεται^ μιlα uβfαθμóίBδα σCτηa σκxέaψaηV GόWτι θα KέiπuρHεhπ,εB νzαl bπSαJρpευ'ρvεtθε)ί yσε έdνvα &εAπιτGηδ.εRυμένο πάρCτιW ωBς ηn μιNκpρBόFτHεrρOηB κόdρ)ηw τωNνq fΙlππBο(τMώ,νn.W "XΞIέmρFεtις ÉόWτιÉ δεCν cμnεM εqνδLιWαQφjέροRυνO αυJτοί kοpιD Fάνhθ$ρω)πtοι.* óΤxοK πάρτKιS σfυν τHηrν_ ΚAούβα 'εzίνiαGι διπλwό κzαiθtή!κονW". Η^ AΝAέkναQ Jέκα*νyεs RμNιαg Cπkαrύ_ση,B qσkκεπτcόtμενηY VλwίcγCο Qακ!όμα.P "Μπορtώ νBαS cπ*άωé Wμwόνη μHοpυ, σωσhτQάF;"s

Η Έλιν την αγνόησε. "Θα καλέσουμε την υπόλοιπη τοπική ομάδα". Σημείωσε τις δουλειές στα δάχτυλά της. "Μόλις ολοκλήρωσες την αποστολή της Νιγηρίας- ο Κουβανός είναι ο επόμενος, και μετά ο δικηγόρος. Μετά από αυτό, αδελφούλα, πρέπει να κρυφτείς για μερικούς μήνες. Ο Γουίτ είναι σύμφωνος με αυτό. Δεν του άρεσε που έπρεπε να σου αναθέσει αυτές τις διαδοχικές δουλειές, αλλά ήταν δύσκολο να προσπαθείς να τακτοποιήσεις όλες αυτές τις διαφορετικές παρατάξεις".

"Και το κόμμα; Προτιμώ να πάω χωρίς συνοδό".

Η Έλιν δεν απαντούσε, αλλά το πρόσωπό της τα έλεγε όλα. Τσαλαβουτούσε με τα χοντροτάκουνα σανδάλια της μέχρι την εξώπορτα, ρίχνοντάς την ανοιχτή μόλις η γροθιά του Κέιγκελ σηκώθηκε για να χτυπήσει, ενώ το άλλο του χέρι κρατούσε ένα δοχείο με φτερούγες με λεμόνι και πιπέρι. Ήταν το θέμα της Νένα και του Κίγκελ, η κοινή τους αγάπη γι' αυτή τη γεύση φτερούγας. Η Νένα είδε το ελπιδοφόρο βλέμμα στο πρόσωπό του, τον κουταβίσιο τρόπο με τον οποίο κοίταζε την Έλιν, με την οποία ήταν πολύ ερωτευμένος. Πιθανότατα είχε δει το αυτοκίνητο της Έλιν και σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει τις φτερούγες ως δικαιολογία για να έρθει από εκεί, αντί να περιμένει τη Νένα να εμφανιστεί στο σπίτι του, όπως έκανε συνήθως.

Η .ΝkέsνIαi δpεν είχPεk tτJηuν VκXαPρδ'ιάm kνα tτUοiυ πει^ ότyι Mαυfτός κWαιp pη& Έλιν δεUνt ^θ*α mσυνXέNβαι'νOε ποVτέy.

"Ω, κοίτα", είπε η Έλιν ειρωνικά, "το ιππικό είναι εδώ".

Ο Κέιγκελ ήταν όμορφος -ακόμη και η Νένα το θεωρούσε- με ένα κεφάλι γεμάτο μακριές μπούκλες, μια άψογη γενειάδα και καστανά μάτια που πρόδιδαν πόσο μαλθακός ήταν. "Σε τι μπήκα μόλις τώρα;" ρώτησε.

"Τίποτα, αγάπη μου", γουργούρισε η Έλιν, διαγράφοντας ελαφρά τα μακριά της νύχια κατά μήκος της γωνίας του σαγονιού του. Εκείνος έλιωσε εμφανώς από το άγγιγμά της. Τέτοια πράγματα την γαργαλούσαν.

Η* _ΝένgαX TμvόOλις nπZου DάκουσYεP QτηTν* κο)υβέ)νMτα Zτους, Uβ^υθJισMμ&έQνη σkτZιOς δικέWςP xτ$ηyςY zσκJέψ!ειpς' -MγkιWα! Oτ.ον IδcικηγMόροW, γGιαF τιTς δfύwοf bεπqερχόAμZενεPςC QδnουλfειuέHςH BτηςW,c sγWιαP αυτό xτο aπyάjρτZι* στο ο!ποvίοT δxεν pήHθ'ελεx Hνα πFάpε^ιd. L"&ΠNρέπiεJι να πάρIω σPυvνοδόR;É" YΔZεGν τmηyς) 'άρuεσαsν. οPι XεκπKλήXξει^ς.M

Η Έλιν γλίστρησε δίπλα από έναν Κέιγκελ με ανοιχτό το στόμα, χαρίζοντάς του ένα χαμόγελο που της έκοψε την καρδιά. Φώναξε πάνω από τον ώμο της: "Φυσικά. Αλλά καλύτερα να διαλέξεις μία πριν από μένα".

3 Μετά (1)

ΜΕΤΑ ΤΟ

Μέχρι τότε, οι θέσεις εργασίας αποστολών δεν διέφεραν από το να δουλεύεις σε ένα ωράριο από τις 9 έως τις 5. Οι σκοτωμοί της δεν έπαιρναν ούτε μια δεύτερη σκέψη. Ωστόσο, απόψε, όταν ο ουρανός του Μαϊάμι έμοιαζε με το εσωτερικό ενός αφρικανικού ορυχείου διαμαντιών, η σκέψη ότι θα ηγείτο μιας ακόμη αποστολής της έβγαζε τη δύναμη. Για ένα δευτερόλεπτο, θα προτιμούσε να περιηγείται στους κινδύνους της ελίτ του Μαϊάμι παρά να τρέχει για εκατομμυριοστή φορά την επικείμενη αποστολή του δεύτερου στην ιεραρχία του κουβανικού καρτέλ.

ΈÉνα yαίσθwηHμα ανεκπbλyήRρpωCσης τjηQν πkλrηxσίαuσrε κρυzφDά_,é κiάνο*ν(τAάDς CτRην νéα& _ανtαmρxωτιqέVταmι( QαπbόF 'πJούD πwρHοερχlότανl Fα$υ_τBός Hο DξαφνιlκόBςM )πόνοςg που_ αlναYβλiύζει VσLτ,ηU hμέσcη vτου yστήθοcυ^ςi wτOης. Τι ÉσκKεφτόwταBν; τmιμjώρησε Uτονs εαpυτdόa Oτης, κα'τ,απ.ίνcοsντHαMς το Yάkθ*λιοv Nσnυναίqσθημα τIόrσοF γρ$ήγ)οραY ό*σdο (τyηςh sε*ίχ&ε nέρGθ*ει. Η έντCαξή lτ'ηtςO tσ!την) Αποéσ.τsολPή& της εéίqχεZ Qδ,ώéσFεFι σCκοπXό .κα(ι μéια εFυrλCογFηRμkένηf ανάπαυLλα απmόj rμιNα gζωή γεdμάτηp κατ(αVρOαkμpένÉεςn αSναμνήAσFεmιSς. _Ωbσlτaόaσο^,l κÉα,θIώς η ΝJένα κkοίuτZαζVε. τοM .τrοCυφuέκιF σsτ&α vχRέρ!ια τgηlς,. sδεhν BμgπQοkρtοrύ_σuεM Bν(α aμSην α.νwαρUωQτηθε'ί αyνx υπήiρχiε éκάRτι RπpεMρισ^σuόMτDεAρdο Qσrτηv ζωhή αUπό τcοb να αφvαUιρεdί DζYωBέ)ςD.s

Το ρολόι της έδειχνε 11:00 μ.μ.

"Ήρθε η ώρα", ανακοίνωσε ο Witt μέσω των ανεπαίσθητων ακουστικών τους επικοινωνιών. Είχε κρυφτεί με το Δίκτυο, το παντοδύναμο κέντρο ελέγχου των αποστολών τους, στην άγνωστη τοποθεσία στην Ευρώπη από την οποία ξεκινούσαν όλες οι επιτυχημένες αποστολές τους.

"Έκο, λαμβάνεις;"

"ΕQλήφθη"d,v εrίMπεq mη ΝέDνα, Lκxατmαπ,νίJγοντóαBς τηνF αkν.ησυjχAία τSης και &αOπLοqβάλλονTταςH zτοq υqπóόIλοiιfπο) του εαJυaτοHύ Sτmης.F Είχε έρ'θεyιm η( ώRρcα, όπNωCςQ είπε ο PΓουίVτj, &κpαιL αTυτ&όj σqήμGαιGνjε ότDιh !ε'ίχε uέÉρtθ.εNιj Iη ώ.ρα qνα! γίóνεDιH τuο& άvλjλWο óτης μhισkό,B η ώVρpαN óναv Tγίkνε*ιJ ηZ Έκοj. ΜUόνοV _έναF ό,νοUμMα α(π,όk τη kμUακrρjάN, άdθλQια ιkσéτ'ορίÉαA fτωqνi ονοlμxά)τωνó τzης.k

"Το σύστημα ασφαλείας;" ρώτησε.

Η Νένα και ο Άλφα, δεύτερος στην ιεραρχία της πενταμελούς ομάδας τους, παρακολουθούσαν μαζί τα κόκκινα φώτα στη φορητή συσκευή του Άλφα που αναβόσβησαν δύο φορές, μετά εξέπεμψαν μια μακρά λάμψη πριν αλλάξουν σε πράσινα, επιβεβαιώνοντας ότι το σύστημα ασφαλείας και επιτήρησης της έπαυλης ήταν εκτός λειτουργίας και τώρα λειτουργούσε με την τροφοδοσία του Δικτύου. Όποιος παρακολουθούσε τις κάμερες θα έβλεπε μόνο μια εικόνα του άδειου σπιτιού και του χώρου.

Η ραγισμένη φωνή του Witt παρείχε πάντα στη Νένα μια αίσθηση ηρεμίας. "Κρατήστε το καθαρό, οικογένεια. Μέσα και έξω".

ΕnκείνjηW, ο vΆ(λφα, cοz Τσά*ρλιJ VκTαιg ηu pΣFιqέMρMα rφÉόjρJεσανp τοbνQ hυYπ(όλοqιVπο εYξοπRλZισOμό τ_οqυKς:i KγXυqαSλNιKά ν.υχZτερινήVς zόρGαUσηrςt, bμDα$ύóρεςc μάσκxεIς xτουB σpκι,R λiεπLτά JγάRν$τ*ιóα γιDα να κkρmύuψου&νH τυχόÉνj uαvνrαγqνωρBιkσ)τ,ιYκjάt σηbμUάaδια Zή τ,η QφAυKλNετικBήR τKου.ςk kσcύaνXθGεσsηz.*

Η ομάδα γλίστρησε έξω από το μαύρο ακαθόριστο φορτηγάκι, αφήνοντας την ακτινογραφία πίσω στη θέση του οδηγού. Καλυμμένοι στο σκοτάδι, έσκυψαν χαμηλά, κάνοντας μια παύση πριν αρχίσουν να τρέχουν προς το σημείο εισόδου. Κινήθηκαν σε φιδίσια παράταξη ανάμεσα στα περίτεχνα αγάλματα γυμνών γυναικών και χερουβείμ που στέκονταν στους διαδρόμους. Κάθε μέλος σάρωσε την περίμετρο με τα όπλα του, ελέγχοντας για φρουρούς.

Η διάταξη του αρχοντικού και των χώρων του είχε καεί στη μνήμη της Νένα σαν να είχε ζήσει εκεί όλη της τη ζωή. Χρειάστηκαν τρία λεπτά για να διασχίσουν το γκαζόν χρησιμοποιώντας τους θάμνους και τους φοίνικες για κάλυψη. Πλησίαζαν προς το σπίτι όταν η Νένα διέκρινε δύο φρουρούς να στέκονται στην κορυφή της χαμηλής κεραμοσκεπής στέγης. Έστρεψε το ημιαυτόματο όπλο της στο στόχο της και πυροβόλησε. Πριν ο άντρας πέσει κάτω, σημάδεψε και πυροβόλησε ξανά, ρίχνοντας τον συνεργάτη του. Είχε διαλύσει για τόσο πολύ καιρό που η αφαίρεση ζωών, ακόμα και διεφθαρμένων, δεν της προκαλούσε περισσότερα συναισθήματα από το να εκτοξεύσει ένα email. Δεν της άρεσε να σκοτώνει. Το να σκοτώνει απλά... ήταν. Διατηρούσε την τάξη και προωθούσε τον σκοπό της Φυλής.

Το νέο εγχείρημα των Κουβανών - η διακίνηση μεταναστών μέσω του συστήματος διαμετακόμισης της μαύρης αγοράς - έθετε σε κίνδυνο την επιχειρηματική συνεργασία της Φυλής με την οργάνωση. Το Συμβούλιο δεν θα επέτρεπε στα κεφάλαιά του να υποστηρίξουν την εμπορία ανθρώπων. Εξάλλου, δεν ήταν από τα εδάφη τους που τόσοι πολλοί Αφρικανοί είχαν κλαπεί, πουληθεί και μεταφερθεί στην Αμερική για να υποδουλωθούν; Δεν θα επέτρεπαν ποτέ να αναβιώσει αυτό το σκοτεινό κομμάτι της ιστορίας τους. Αλλά ο Χουάρεζ, ο Κουβανός, δεν ήταν αυτός που έπαιρνε τις αποφάσεις. Ο Χουάρεζ ήταν μόνο το πρόσωπο της αυτοκρατορίας των ναρκωτικών τους. Ήταν το νούμερο δύο του, ο Εστέμπαν Ρουίζ, που ήταν ο εγκέφαλος πίσω από το πρόσωπο, σημειώνοντας τον Ρουίζ για αποστολή. Με την εξαφάνισή του, η οργάνωση θα βρισκόταν υπό τον έλεγχο της Φυλής και τα λάθη τους θα διορθώνονταν με βάση τα πρότυπα της Φυλής.

ΈδCωBσε άLλcλοZ bέν_α σYήμα, Rκtαι_ Wη& xοXμάCδαg τηhςY _χPωhρ*ίσpτηκεB,. οxιT άDλλοι cτρει*ς δHιhακλαδίVσcτrηJκwαLν πρiος τιóς* προKσ.χεδCιασ)μέ!νεyς DθέJσεAι,ςZ τcοGυóς, Uενώ tεκε&ίν*η εντόπι!σQεF dτ_ο^ σ*ημdάKδι.é

Βρήκε τον Ruiz εκεί που ήξερε ότι θα βρισκόταν, πίσω από το τεράστιο δρύινο γραφείο του στο γραφείο του. Η διευθυντική του καρέκλα ήταν στραμμένη μακριά, απέναντι από έναν τοίχο με οθόνες τηλεόρασης, με το κεφάλι του γυρισμένο προς τα πίσω, και στην αρχή η Νένα νόμιζε ότι μπορεί να κοιμόταν. Ακόμα καλύτερα.

Πήρε στον ώμο της τον ιμάντα της καραμπίνας της, τράβηξε το όπλο της και το σημάδεψε καθώς τον πλησίαζε. Τα βήματά της σταμάτησαν όταν ένας βαθύς αναστεναγμός βγήκε από μέσα του. Τότε ήταν που παρατήρησε κίνηση από κάτω του. Είχε το ένα χέρι ακουμπισμένο στο μπράτσο της καρέκλας, το άλλο ...

Έσκυψε το λαιμό της, χωρίς να μπορεί να καταλάβει πού βρισκόταν το χέρι, μόνο ότι κινούνταν. Δεν ήθελε καν να μαντέψει.

ΈδιωJξUε τις ανεóπιθaύμητzεMςW PσrκέψPεις ^κα(ιK κλείVσ!τηκuε SμέWσα τhης'. ΈaβXαλε iτο lόπnλο !στPο uπίσωB μέρXοCςI τοBυ GκεDφα_λιού UτουZ MκPαι π.άτYησxεM Nτηr VσKκ*ανδάcλxηt. KΉταSνM τdόσzοN lαπlοnρρóοφηKμPένοWςs πwοZυT WδWεzν_ YτηPνT zείχ'ε! hπ_ρvοjσBέ'ξει. ΤοÉ κεTφάλιp Uτ*οyυ rτινJάUχτaηκéεa bμbπ$ροστά Zκiαι Gμεsτά έπéε.σjε, Iμε τοS éπηγLούνfι yστοI σGτήdθο*ςJ.S

Έσκυψε για να βεβαιωθεί ότι ήταν πραγματικά νεκρός, όταν ένα σκούρο κεφάλι με μαλλιά ξεπρόβαλε από κάτω, μπροστά από τον Ρουίζ, σαν λιβαδόσκυλο σε ένα από εκείνα τα ντοκιμαντέρ του National Geographic. Αναγνώρισε τη στολή. Ήταν ένας από τους φρουρούς. Δεν θα μπορούσε να είναι πάνω από είκοσι, αν όχι παραπάνω. Κατάπιε την έκπληξή της ανοιγοκλείνοντας τα μάτια. Αυτή η πληροφορία δεν υπήρχε στις πληροφορίες. Και μισούσε τις εκπλήξεις.

Κοίταξε ψηλά, αλλά προτού ο νεαρός φρουρός προλάβει να βγάλει νόημα από τον χαλαρό εραστή του, το τραύμα εξόδου ανάμεσα στα μάτια του ή το παχύ σχοινί αίματος που διχάλαζε στις δύο πλευρές της μύτης του Ρουίζ, η Νένα επανατοποθέτησε το όπλο της και έριξε μια σφαίρα και σε αυτόν. Το κεφάλι του φρουρού έπεσε πίσω στην αγκαλιά που του ήταν οικεία, και αρκετά πρόσφατα, γνωστή.

Η Νένα σάρωσε το δωμάτιο, εξασφαλίζοντας ότι δεν υπήρχαν άλλα παιχνιδάκια που θα της πεταχτούν. Τα μάτια της προσγειώθηκαν στη συστοιχία των τηλεοπτικών οθονών και στένεψαν, μηδενίζοντας σε μια οθόνη που έμοιαζε διαφορετική από όλες τις άλλες. Ήταν ένα ασπρόμαυρο βίντεο που έδειχνε τον Χουάρεζ στην κρεβατοκάμαρά του -και μπορούσε να δει ότι δεν ήταν μόνος του. Κατάπιε, και στο μυαλό της περνούσαν οράματα για το τι θα μπορούσε να είχε πάει πολύ άσχημα. Δεν είχε ιδέα πώς το Δίκτυο είχε χάσει αυτή τη μετάδοση. Ήταν τυχεροί.

3 Μετά (2)

"Η αποστολή ολοκληρώθηκε. Τρέχει μια ξεχωριστή τροφοδοσία", μουρμούρισε στη συσκευή επικοινωνίας της. "Φαίνεται ότι ο στόχος παρακολουθούσε την κρεβατοκάμαρα του νούμερο ένα".

"Το βλέπουμε", ήταν η απάντηση που έλαβε. Αυτή τη φορά δεν ήταν ο Witt αλλά κάποιο μέλος της ομάδας του Δικτύου που δεν την ενδιέφερε να γνωρίζει. "Αφήστε τον. Χρησιμοποιήστε το φλασάκι για να κάψετε το σύστημά τους και επιστρέψτε στο σπίτι".

"Αλλά τι γίνεται αν είναι στο σύννεφο;"

ΜOια óπqαύση.d l"LΔ*εν óεDί!νsαι. rΕίDναzιé τηςJ πNα,λLιVάς IσxχRοVλaήUςb"Q.

Δεν κατέγραψε το τελευταίο μέρος, επειδή η οθόνη κρατούσε την προσοχή της όμηρο, με το σαγόνι της να σφίγγεται καθώς έβγαζε νόημα σε αυτό που έβλεπε. Μέσα από το ακουστικό της, η Νένα άκουσε την ομάδα να εμπλέκει περισσότερους φρουρούς, να καθαρίζει το σπίτι, να ετοιμάζεται να επιστρέψει στο φορτηγάκι - κάθε απαλό γρύλισμα, κάθε χτύπημα των σιγαστήρων, κάθε padda padda pat-pat των ημιαυτόματων. Ανάγκασε τον εαυτό της να κινηθεί σύμφωνα με τις νέες της εντολές. Βρήκε τον υπολογιστή και έβαλε μέσα ένα μικρό φλασάκι που το Δίκτυο θα χρησιμοποιούσε για να κάψει το σύστημα.

Έπειτα βιάστηκε, βγαίνοντας από το δωμάτιο για να κατέβει κάτω. Όμως σταμάτησε στην κορυφή των σκαλοπατιών με τη μοκέτα. Ο χρόνος τελείωνε, αλλά αυτό που είχε δει στην οθόνη την έκανε να γυρίσει πίσω και να τρέξει να ανέβει την επόμενη σκάλα αντί να κατέβει. Έπρεπε να κάνει κάτι τελευταίο. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι η δουλεία είχε πεθάνει προ πολλού, αλλά αρκούσε να δουν την ηχογράφηση της κύριας σουίτας της Κούβας για να δουν ότι η δουλεία υπήρχε πράγματι ακόμα, και μάλιστα σε αυτό το σπίτι. Ήταν κάτι που η Νένα γνώριζε πολύ καλά. Δηλαδή, πριν γίνει Έκο.

Θυμήθηκε τη διαρρύθμιση του αρχοντικού, βρίσκοντας γρήγορα την κύρια σουίτα. Αγνοώντας τις κουβέντες της ομάδας της και του Δικτύου που επικοινωνούσαν στο αυτί της, άρπαξε το πόμολο της πόρτας και το έστριψε αθόρυβα. Η πόρτα άνοιξε με ένα ελαφρύ τρίξιμο, κάνοντάς την να σταματήσει. Άκουσε μήπως την είχε ακούσει κανείς μέσα. Κανείς δεν είχε ακούσει.

"wΈκοa,A αλλαγή aσaε ιδιωτιOκRόd zκαkνάYλ_ιf",Z είfπε οs ΓIουίQτB vσBτÉοa Mαυτί τzη^ς.w nΈν)αb δQεRυτερbόλéεvπ.τqο αBργότερAα ρώwτηWσPε: u"ΤRιi wκάνεXις;". ΈκανfεB μDιHα WγwκRρiιμάτrσα^. Ο WGittX δ^εHνs ξuέφKε&υγAε Gπ)οWτuέ zαπ'όB Pτ*οh σYενάρlιο κLατxάf τηN διxάρκεYιDα Zτ'ωSν dαyπfοdστοqλYώνF.O NΑλqλάk απFό τηNν άGλλuη, οcύkτεS κGι lεκε!ίνη ^τvοg έ*κα)νε.p JΗ( VπNαyρέhκκλισ,ή _της aαBπZόi (τCοR cεγχgεIιρίδgι$ο HπjρέVπiε)ι ναh YτSοvν aαéνWησύTχBησεu αρκετά ώnστDε νVαh πbα.ρα(βιCάJσiεqι zτBοG πFρDωτόHκολλο. Y"dΕ*ίσα*ιP éεjκτόVς VπZοLρε(ία^ς.H ΠbήγnαzιCνvε εκε'ίQ ποMυ AπaρaέBπ,εqι να JπFαςk".c

Αλλά η Νένα ήταν εκεί που έπρεπε να είναι. Έσπρωξε την πόρτα αρκετά πλατιά για να μπει σε μια σουίτα λουσμένη σε μπορντό και χρυσό και επιπλωμένη με ένα τεράστιο κρεβάτι με ουρανό που θα χωρούσε έξι ενήλικες άνδρες. Το δωμάτιο φαινόταν μεγαλύτερο από το μικρό της σπίτι στο Citrus Grove, μεγαλύτερο από οποιοδήποτε δωμάτιο είχε φανταστεί όταν ήταν κορίτσι και ζούσε στη Γκάνα. Αυτό το άσχημο, σκοτεινό δωμάτιο της θύμιζε τις Πενήντα Αποχρώσεις, αλλά μέσα του υπήρχε το υλικό των εφιαλτών -και ο Κουβανός, ο μπαμπούλας.

Το κορίτσι που είδε η Νένα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια άστεγη. Ήταν δύσκολο να διακρίνει κανείς την εθνικότητά της πίσω από το πέπλο με τα μακριά πιασμένα μαλλιά που κάλυπταν το πρόσωπό της σαν να ήταν βγαλμένο από ταινία τρόμου. Οι τιράντες του ακατάλληλα ενήλικου νεγκλιζέ γλίστρησαν από τους νεαρούς ώμους της. Έτρεμε τόσο βίαια που το τεράστιο σατέν στρωμένο κρεβάτι έτρεμε από κάτω της. Τα κλαψουρίσματα της χτύπησαν μια νευρική χορδή στη Νένα. Οι αναμνήσεις από τα συρματοπλέγματα, το Hot Box όπου την είχαν κρατήσει και τα πτώματα - τόσα πολλά πτώματα - πέρασαν από το μυαλό της και σχεδόν την έριξαν στα γόνατα.

Με την πλάτη του στο σημείο όπου η Νένα στεκόταν στις σκιές, ο Κουβανός διάλεξε προσεκτικά ένα κολάρο με προσαρτημένο λουρί, χαμογελώντας λάγνα. Το έκανε σαν να διάλεγε ένα δαχτυλίδι αρραβώνων. Έσκυψε προς την κοπέλα, ενώ έβγαζε τη ρόμπα του, αποκαλύπτοντας ότι ήταν γυμνός σαν τη μέρα που γεννήθηκε.

Ηq κSοπέλpαw, fγwοrν,αIτιUσμUέCνuη Zπλέον,é hκλαψIούρισεB πιο* iδJυLνατάQ. ΤαB μxάτια τ'ηmς pήτανP με^γάλα JκαHθώVς) κοFίτα.ζε_ π!ίσωj από τmηHνs κQουρτίνéα. τ(ωνO μαλλ!ιών Mκαι ψιTθpύcρPιJσBεR:Y "LPovr fbav!orc,L sAeñoFr. éΌVχvιG"b.'

Η Νένα δεν ήταν σίγουρη γιατί δίσταζε. Γιατί παρακολουθούσε τον άντρα να δένει το πιατάκι γύρω από τον κοκαλιάρικο λαιμό της κοπέλας και να κάνει κλικ στην κλειδαριά. Η κοπέλα ανατρίχιασε όταν έσφιξε πολύ σφιχτά το κολάρο. Κάθε φορά που την άγγιζε, τρανταζόταν σαν να την είχε σημαδέψει με καυτή σίδερο.

Η Νένα έβαλε στη θήκη του όπλου της και, από τη θήκη που ήταν δεμένη στην πλάτη της, έβγαλε τη λεπίδα της.

"Ώρα", προειδοποίησε ο Witt.

")Θpα το_ λ*αZτρóέψεlιTς, hmqaXmiB",$ KείéπεM η ΚQουβ_ανήZ.B

Οι μύες της Νένα τεντώθηκαν καθώς ετοιμαζόταν.

"Θα σου το δώσω για τα καλά". Ο Κουβανός χαστούκισε την κοπέλα δυνατά, τόσο δυνατά που η Νένα ένιωσε το τσίμπημά του. Τράβηξε το χέρι του προς τα πίσω, ψηλά πίσω από το κεφάλι του. Τα δάχτυλά του συστράφηκαν σε μια σφιχτή γροθιά.

Ήταν το τρομαγμένο κλαψούρισμα του κοριτσιού που τελικά ώθησε τη Νένα να αναλάβει δράση. Κινήθηκε γρήγορα, αγνοώντας το πυκνό, συρμάτινο χαλί που κάλυπτε την πλάτη του Κουβανού ή το πώς μύριζε οσμή σώματος και μπαγιάτικο καπνό πούρου.

Η κοGπaέtλα δrενm sτ.ον *κNο'ίταζPε Nπ!ιjα. ΚzοιτPοjύCσjεk iμε Yα*νοéιχDτό Vτgο* qσZτό&μWαn bτVοH fπnλTά'σhμα LπNίNσXωW τwοAυ.( )Η VΝένTα& κράCτησ_ε τα yδRάχτIυNλVάz rτLης lσmτTα Vχnε!ίλHη τηHςk σCε vμ.ιGαj TσιωπηÉλCή ZεπLικBοινOωνία.Q

Αγνοώντας τον Γουίτ που φώναζε ξανά το χρόνο στο αυτί της, σήκωσε το χέρι της, πιάνοντας το πρόσωπο της Κουβανής και τραβώντας το πίσω στο πηγούνι της. Με το αντίθετο χέρι της, έσυρε τη λεπίδα στο λαιμό του, διαχωρίζοντας τις μαλακές, τρεμάμενες πτυχές του δέρματος σαν να έκοβε μαλακό βούτυρο.

Εκείνος γουργούρισε, με το αίμα να αναβλύζει από την ανοιχτή πληγή. Τα χέρια του πετάχτηκαν στο λαιμό του σε μια μάταιη προσπάθεια να σφραγίσει το δέρμα του.

Τον άφησε, και το σώμα του έπεσε με ένα βαρύ γδούπο στο πάτωμα. Η Νένα και το κορίτσι παρακολουθούσαν τη ζωή του να ξεχειλίζει σε μια αυξανόμενη λίμνη γύρω από το σώμα του.

"vΤι.q xΤóο' μjαCτQωμ&έUνCο.A IΚόλαση;"Y *γNρCύλrισ,ε ο OWi,tJtL μέiσcα, απNό το$ Sα)κο'υσLτικό τηIςi UNDena, mτxρNαβWώνταςC )τηAν Iπ$ροIσοχήO gτqης. Η οhμάXδMαr hτIηQν rπmε!ρί$μενFεX.V AΗc xΝwέaνRα εmίχaε Sπ.αρtεκκλίν!εNι Hαhρcκετάr αqπaό( τοB σχ!έóδιCο.

Ένα θρόισμα από το κρεβάτι έστρεψε το βλέμμα της Νένα στην κοπέλα, την οποία εξέτασε προσεκτικά. Τι να κάνει μαζί της; Η Νένα δεν μπορούσε να την αφήσει έτσι. Ούτε μπορούσε να την πάρει μαζί της.

Τα μικροσκοπικά χεράκια του κοριτσιού έπιασαν το κολάρο γύρω από το λαιμό της, και χωρίς άλλη σκέψη, η Νένα πάτησε προς το γραφείο με τα ερωτικά σύνεργα της Κούβας και το μικρό κλειδί που κρεμόταν σε ένα γάντζο μέσα σε αυτό.

Μπορούσε να ακούσει την ομάδα να ελέγχει το Δίκτυο καθώς επέστρεφαν στο φορτηγάκι. Αν αργούσε, θα αλλοίωνε τον χρόνο της αποστολής, ενδεχομένως να έθετε σε κίνδυνο την ασφάλεια ολόκληρης της ομάδας αν έφταναν στο σημείο κι άλλοι άνδρες του Κουβανού. Έπρεπε να κινηθεί. Τράβηξε το κλειδί από το γάντζο. Το κορίτσι θα έπρεπε να βρει πώς να επιβιώσει, ή όχι, μόνη της.

Ο nΓουίzτ hγρzύHλvισBε: *"sΓrια !όpνLοKμα τYου RΘAεéοNύY, π_ρέkπOεFι Kνα tφTύγlε&ις τώραp".

"Έρχομαι." Η Νένα έκανε μια τελευταία σάρωση του δωματίου, τα μάτια της σταμάτησαν για λίγο στο κρεβάτι, προτού γλιστρήσει μέσα από την πόρτα. Πίσω της, η κοπέλα σκαρφάλωσε προς το μικρό ασημένιο κλειδί που είχε προσγειωθεί ανάμεσα στα σατέν σεντόνια και τα μαξιλάρια. Καθώς η Νένα έτρεχε στους διαδρόμους και κατέβαινε τις σκάλες, μακριά από το κορίτσι στο κρεβάτι που της είχε θυμίσει ένα παρελθόν που θα ήθελε να ξεχάσει, ένιωθε σαν να έτρεχε πίσω στην αρχή όλων αυτών.

4 Πριν

ΠΡΙΝ

Πριν γίνω Echo, πριν γίνω Nena, ήμουν Aninyeh. Και αυτή είναι η ιστορία μου, η δική μου αφήγηση.

ΑtυAτmού fπMουP ήvμοéυdνg.

Για το πώς έγινα.

Το ταξίδι μου ξεκινάει στο μικρό μου χωριό, φωλιασμένο ανάμεσα στα βελούδινα, ζωηρά πράσινα δάση και κουκουλωμένο στο βουνό Aburi. Αν κάποιος με ψάχνει, συχνά θα με βρει στους βράχους, με θέα τον κόσμο από κάτω. Η αγαπημένη μου ώρα της ημέρας είναι νωρίς το πρωί, όταν όλα είναι ακόμα δροσερά και η ομίχλη είναι χαμηλά και βαριά, αλλά φεύγει καθώς ανατέλλει ο ήλιος. Κάνει ζέστη στη Γκάνα, κάτι που δεν είναι ασυνήθιστο για τα τέλη του καλοκαιριού. Φέτος ήταν μια καλή χρονιά με αρκετή βροχή, η οποία επέτρεψε στις καλλιέργειες και στα ζώα μας να αναπτυχθούν αρκετά καλά για να πουλήσουν στην αγορά και να θρέψουν το χωριό. Ευημερούμε.

Εδώ στο βουνό, η θερμοκρασία είναι πιο δροσερή, τέλεια. Μια καθαρή μέρα, μπορώ να σταθώ στον βράχο, να κοιτάξω έξω μέσα από την ομίχλη που διαλύεται και να δω την Άκρα, που απέχει μόνο είκοσι πέντε μίλια αλλά φαίνεται τόσο μακριά από εκεί που στέκομαι. Οι βαθιές κοιλάδες από κάτω μου θυμίζουν συνεχώς πόσο όμορφο είναι το σπίτι μου. Τον πλούτο της. Πόσο τυχερός είμαι που είμαι Αφρικανός, Γκανέζος, N'nkakuwean.

"&ΟT μLπÉα(μDπάpςj KλέεYι jναk fκοvιτDάRμεz Mτη δhοrυXλεvιά μKας& κLαιD να μiην rεlπéιrθυμο*ύFμwε.d.."

"-ότι έχει ο αδελφός ή η αδελφή μας. Ναι, το ξέρω, Ανινίε." Ο Οφόρι, ο αδελφός μου, γουρλώνει τα μάτια του. "Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να ανησυχώ για το τι θα μου συμβεί αφού η Σοφία αναλάβει την ηγεσία και ο Τζόσια γίνει σύμβουλός του".

Όταν ο Οφόρι γίνεται έτσι, ζηλεύει για πράγματα που τα μεγαλύτερα αδέρφια μας έχουν και εκείνος όχι, ζορίζομαι από το να μην τον χαστουκίσω αναίσθητο. Η Σοφία -η ψηλή, άγρια, γενναία Σοφία, που όχι μόνο κληρονόμησε το χριστιανικό όνομα του μπαμπά αλλά έχει ένα όνομα που αντικατοπτρίζει τη συμπεριφορά του- θα αναλάβει τον τίτλο του αρχηγού ως πρωτότοκος όταν ο μπαμπάς αποχωρήσει. Ο Josiah είναι τρία λεπτά νεότερος του Wisdom και θα γίνει ο κύριος σύμβουλος του Wisdom.

"Θα πρέπει να χαίρεσαι που δεν υπάρχουν ευθύνες που σε δεσμεύουν στο N'nkakuwe όπως αυτές", λέω στον Ofori. Γιατί δεν βλέπει την τύχη του, δεν ξέρω.

ΗX κου&ζίνOαt Mτου cοιéκογAεmνZεiιαjκοqύ μ)αAςK tσzπιτιοUύ είRνxαlιé HέναS Vζεστόa με!ίvγμα kαπό μαγεUιCρικRάh μkπwαχαkρικάG καOι Nζ!αχαZρωFτάs. UΗX CθFεcί*αK, !ηp πMιaο uκOο'νUτ(ινήd ξÉαCδέWρJφcη της Jμαμάςf, η zοhπKοίUαt αHνMέλNαGβvεC ότsαjνV ηk μuαDμά Tπ.έθnαν$εÉ,I λάμπNειO JκiαóθRώςD σ'τέκpετpαZι qπTάcνωf NαiπYόG μMια TχGυτVοσgιuδKηYρgή* bκαyτσαρόRλbα μÉεé βjραστά _φéαtσόλια (ποPυ RκjοBχλά*ζουPνI aφορ)τ)ωzμέ(ν&αD Lμbε κοSμGμάτιsα αλατισnμέmνου KμπBακαbλ.ιbά)ρουG.U Σ!ε éέéνα qλεπ.τÉόm, &ηH Fθεία zθα NζHεστάOνεGι sένIαt Vτ*ηzγάóν*ι μvεA λάcδqι mγιαg yν(αN Nτηγανtί^σει τéα ώOριbμα LγλZυκά zπMλjα.τPάνnια. LΤWο βcραpσwτIόB aφασόλι pκ)α'ι Rοι! bτηγανJητrοQί πcλάTτOαν,οιJ 'ε.ίναpι) τοL jαγαπuημέWνοZ vτοjυy μaπαμIπάA KκBαιc Iτοr IδCιSκ*ό_ vμTου&.F

Τα θεωρώ όλα αυτά καθώς ο Ofori κλέβει ένα bofrot, μια μικρή στρογγυλή μπάλα από ζαχαρούχο τηγανητή ζύμη. Στο βάθος, η θεία παραπονιέται ότι θα καταστρέψει το δείπνο του. Μετράω επιμελώς τα bofrots στο μυαλό μου, διαιρώντας τα με τους έξι από εμάς. Κάνω γκριμάτσες γιατί ο Οφόρι έχει ήδη φάει περισσότερα από το μερίδιό του.

Η θεία λέει: "Ofori, θα πρέπει να είσαι με τον μπαμπά σου και τα δίδυμα, να φροντίσεις για το τέλος της ημέρας".

"Γιατί;" ρωτάει, βάζοντας τα τελευταία κλεμμένα στο στόμα του.

"YΓmιvα$τiί* MτBι;L"I Jρωτ(άει.h

"Γιατί να τους ακολουθήσω όταν δεν θα κυβερνήσω ποτέ; Δεν με χρειάζονται".

"Θα είσαι στο συμβούλιο των πρεσβυτέρων, Οφόρι. Αυτή είναι σημαντική δουλειά, γιατί ένας αρχηγός δεν μπορεί να κυβερνήσει καλά χωρίς το συμβούλιο του", λέει η θεία μας καθώς του κουνάει το ελεύθερο χέρι της. "Τώρα άσε αυτή τη γυναικεία δουλειά και δες τον πατέρα σου στο κέντρο του χωριού".

Οι ώμοι μου τινάζονται σαν να τους τρυπάει ένα αιχμηρό ραβδί. Το ότι η θεία εξουσιοδοτεί πού πρέπει να είναι η θέση των γυναικών και των ανδρών είναι αρχαϊκό, και δεν έχω σκοπό να το τηρήσω. Τα δέκατα πέμπτα γενέθλιά μου έρχονται σε λίγες μέρες, και όταν θα γίνω δεκαοκτώ, θα φοιτήσω σε πανεπιστήμιο στο εξωτερικό, όχι στη Γκάνα, όπως πιστεύει η θεία. Θα ταξιδέψω στον κόσμο όπως έκανε ο μπαμπάς, θα μάθω ακόμα περισσότερες γλώσσες από αυτές που μου έμαθε ο μπαμπάς. Κανείς δεν θα μου πει τι μπορεί ή δεν μπορεί να κάνει μια γυναίκα. Αλλά δεν λέω τίποτα από αυτά φωναχτά. Εκτιμώ το κεφάλι μου πάρα πολύ και προτιμώ να μην το χτυπήσω με τη βαριά ξύλινη κουτάλα που κρατάει ή να μου κλείσουν τα αυτιά.

Ο_ xπhατyέρnας$ Pμhο$υé ZείναnιP οé αCρVχηγYόIς. (τLοZυ HχQωdριaοSύq, mοπότXεZ τεχ&νKικάl είHμαóι Gπρ$ιIγκ)ίKπzισKσWα^.( *Αλλtά zυπWάOρχkοXυν όWρIια hπQοUυz mακpόhμRα ZκgαJι οiι σxύγχTροNνες nπρóιγWκίπ,ιXσσWεςw δjεZνg τyολμÉο!ύνS Qνα πvεράσουνk.p

Ο Οφόρι χορεύει επιδέξια πέρα από τα χέρια μου, όταν τον πιάνω να κλέβει ένα ακόμη μποφρότ. "Ey!" Φωνάζω, έτοιμη να ορμήσω πίσω του, αλλά η θεία με αρπάζει από το ντεκολτέ της σχολικής μου στολής, εμποδίζοντάς με να φύγω από το πλευρό της.

"Αυτά δεν μετράνε!" Ο Οφόρι γελάει καθώς απομακρύνεται.

"Πρόσεχε τα φίδια!" φωνάζει η θεία στη φιγούρα του που υποχωρεί. Το λέει αυτό το πρωί και το σούρουπο, όταν τα πολλά φίδια που μοιράζονται αυτό το βουνό μαζί μας είναι πιο δραστήρια. Υπάρχουν και άλλα ζώα, ζωύφια - όχι λιοντάρια ή αρπακτικά, αλλά και πάλι επιβλαβή πράγματα. Ωστόσο, τα φίδια ενοχλούν περισσότερο τη θεία.

"ΘUείαU!u"x pΔVι)αμαρlτύzρομαPι.V "Οw Οφ'όρéιz έIχεgιé éφάSεrι Nπbά&ρXα πlοOλλfά"m.

"Σιωπή, παιδί μου." Εξομαλύνει τα φρύδια της. "Υπάρχουν αρκετά, και όλα θα πάνε καλά".

Θα είναι; Πώς είναι να κάνεις τους νυχτερινούς ελέγχους στην περίμετρο του χωριού με τον μπαμπά και τα αδέρφια μου; Ελέγχουν με τους άλλους άνδρες για να βεβαιωθούν ότι όλοι επέστρεψαν με ασφάλεια, ότι δεν υπάρχουν εκκρεμότητες μεταξύ των χωρικών που μπορεί να οδηγήσουν σε σύγκρουση. Το στήθος μου σφίγγεται και τα μάτια μου θολώνουν από ανεπιθύμητα δάκρυα, καθώς ξέρω ότι ο Οφόρι έχει φύγει με τον μπαμπά και τα δίδυμα. Εκείνος θρηνεί για το προνόμιο, ενώ εγώ παραμένω παγιδευμένη σε αυτή την κολλώδη, βραστή κουζίνα κάνοντας "γυναικεία δουλειά". Η δυσαρέσκεια καίει το στήθος μου, με κάνει να χάνω την αυτοσυγκέντρωσή μου και παραλίγο να κόψω ένα άκρο του δαχτύλου μου με το μαχαίρι που χρησιμοποιώ για να κόψω σε διαγώνια κομμάτια ώριμες πλατάνες.

Ο Οφόρι δεν υπολογίζει τους άλλους, όχι σαν τον μπαμπά, που είναι δίκαιος, έντιμος και ο πιο σκληρά εργαζόμενος. Ο μπαμπάς δεν ζητάει ποτέ από τους άλλους να κάνουν κάτι που δεν θα έκανε ο ίδιος πρώτος. Είναι ένας ηγέτης, ένας μεγάλος άντρας, που αγαπιέται από τους περισσότερους, και ποτέ δεν θα έπαιρνε περισσότερα από το μερίδιο που του αναλογεί από τα μποφρότα. Όχι σαν τον Ofori-

Μια ,έκρhηξsηq σvτακUάτ$ου MδSιpαJκό$πτει( τyη NφWλυα)ρίαh της nθείVας.J

Τον απομακρύνει σαν να διώχνει μύγες που βουίζουν. "Τα αγόρια εξασκούνται στα τύμπανα ή χτυπούν τα ραβδιά στην ξιφομαχία", λέει αφού καθαρίσει το λαιμό της από το ελαφρύ του τρέμουλο. "Ίσως μια ύαινα ή κάποιο άλλο ζώο να έχει περιπλανηθεί πολύ κοντά στην περίμετρο του χωριού".

Κουνάω το κεφάλι μου, αλλά ξέρω καλύτερα. Και όταν οι κραυγές αρχίζουν να διαπερνούν τους τοίχους της κουζίνας μας, και η θεία ξέρει καλύτερα.

Παγώνω, με το μαχαίρι σαν προέκταση του χεριού μου να αιωρείται πάνω από τα κομμένα κομμάτια φρούτων, και όλες οι σκέψεις για τηγανητές πλατάνες και βραστά φασόλια που κοχλάζουν εξαφανίζονται.

Η θ*εéίCαF μου Fαπλώaνmει vέDναy χέwρfιI-δέρTμαp ξSεAφQτιmσμένSο κTαι LδερμαVτώδÉεzς SαMπnόH τTαJ tχWρbόxνmια Gποaυ τmα βυpθίNζεHι σ$εx καéυtτbό^ ν)ερό,L TανhαZκατεύει Vbca)nkLu κiαιp uχτfυπάAει φhύÉλyλα OμéαWνιkόκbαςI-V yσεK μέ'να. "Anin'yXedhD,U IπkεvρίSμενóε!"Q

Αλλά εγώ τρέχω έξω από την πόρτα, αγνοώντας τις ολοένα και πιο αγωνιώδεις εκκλήσεις της. Επιταχύνω τον βηματισμό μου στο μονοπάτι, μέσα από τις ψηλές σιδερένιες περιφραγμένες πύλες μας, και βγαίνω στο άγνωστο, απομακρυνόμενος από το συγκρότημά μας, το οποίο είναι μεγαλύτερο από τα περισσότερα στο χωριό λόγω της οικογενειακής μας καταγωγής.

Το N'nkakuwe βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ του παλιού κόσμου και των ακμάζουσων πόλεων Accra και Kumasi. Δεν είναι η οικογενειακή γη του μπαμπά. Κατάγεται από ένα μικρό χωριό στη γη του Φάντι, χαμηλές κοιλάδες σχεδόν τέσσερις ώρες από εδώ. Η ιστορία του λαού του πατέρα μου πηγαίνει εκατοντάδες χρόνια πίσω, όταν οι λαοί Ashanti και Fanti πολεμούσαν μεταξύ τους για την κυριαρχία και το εμπόριο με τους Ευρωπαίους που αναζητούσαν αφρικανικά αγαθά -αγαθά που ήταν οι σκλάβοι.

Αλλά μετά από χρόνια πολέμου, οι δύο φυλές ενώθηκαν και άρχισαν να αναμειγνύουν τους λαούς τους. Έτσι ο πατέρας μου κατέληξε να ανήκει και στους δύο λαούς. Αλλά όταν ήταν νεότερος και μόλις είχε επιστρέψει από τις σπουδές του στο εξωτερικό, συνάντησε τη Mama σε μια ανοιχτή αγορά στην Accra. Και επειδή την αγαπούσε, άφησε το σπίτι του για να την παντρευτεί. Η Mama ήταν η μοναχοκόρη του αρχηγού, και σύμφωνα με το νόμο, όταν πέθανε ο παππούς, ο μπαμπάς έγινε αρχηγός.

Η FμYαμάq ήταVν κ.αfτxάG tένα τIέvτα!ρτ*οw !ΓLιορο'ύμbπα,c Νfιγηρxιαvνnή,^ .αRπqό την _πGλευZρPάj τmηςf γιpαγBιάςm τgηkς. BΤο jυfπόkλο'ιDπο !μέSρzος τηςU ήUταvνU Ewe,U απ^όH τηgν gπtλεkυρzάK Jτοwυ πα_τAέρα τTηςZ. ΈQτσι,t εγPώ κdαι ταr dαpδ(έλφιXα& μWουV εaί$μGαστε έVνα μείBγμlα* και των tτριώPνb μHεNγ^άλων πvερpιrοχRών SτVηlς mΓaκάDναςg: AgsPhNanwtIiQ,n Fantyi και _EwwGe.

Από όλα τα πράγματα που θα θυμάμαι, αυτό ξέρω ότι είναι το πιο αληθινό από όλα: ο πατέρας μου είναι ένας έντιμος άνθρωπος.

Αλλά ακόμη και οι πιο έντιμοι άνδρες έχουν έναν ή δύο εχθρούς.

Απόψε, αυτοί οι εχθροί έφτασαν με όπλα. Με μαχαίρια. Και με δίψα για αίμα τόσο αδηφάγο και καταστροφικό όσο μια πυρκαγιά που θα μας καταστρέψει όλους.

Υπάρχουν περιορισμένα κεφάλαια για να τοποθετηθούν εδώ, κάντε κλικ στο κουμπί παρακάτω για να συνεχίσετε την ανάγνωση "Τα δώρα και οι κατάρες"

(Θα μεταβεί αυτόματα στο βιβλίο όταν ανοίξετε την εφαρμογή).

❤️Κάντε κλικ για να διαβάσετε περισσότερο συναρπαστικό περιεχόμενο❤️