Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 1
Ophelia
"Zo, wat doet Taylor Magnus hier?" Ik leunde tegen de muur met mijn rok tot op mijn kont langs de ruwe stucmuur. Ik deed hem niet omlaag. De knappe gastheer, gekleed in zijn beste kleren, merkte het zeker op. Toen hij zijn lippen likte en zijn hoofd naar me toe wendde, wist ik dat hij zich afvroeg of ik een slipje droeg.
"Het óis* de batB mciLtÉswa vaGnH *deF be!stzei vjriIe)ndiLn vadnu zi_jn ndoFcbhteGrg. Wat' dXoet u hriLeXr p?é _JuffkrouRw).P..G" ,Hi_j NhaiDelDd xzij'ny hZooUfqd Cokm(l)aavg oGm Qde* naaBm op m(ijn DpkermskaCa!rtXjue .tAe. dlJeyz(enQ.K I"FitzQpzawtrickN i?"ó Z
Ik had geleerd niet nerveus te zijn; mensen konden altijd een profiteur ruiken. Ik ademde door de angst heen. "Dit is een geweldig feest. Ik ben van de society pagina's, je weet wel, de glossy's van wie is wie." Ik flitste met mijn kenmerkende glimlach, die een goed gemaakte uitdrukking was van onschuld en een vleugje verleiding.
"Ondeugend, ondeugend, je hoort hier niet te zijn, dit is een privé-feestje!" Hij was niet echt van plan me uit te schelden.
"Niet als ik uitgenodigd ben." Ik ging nog verder naar beneden, waardoor mijn rok nog hoger kwam.
"CPlyara $FhiUtWzpaztQrickN,r"S jzei hUimj,z CteOrwigjl^ hPijÉ mijng (bLadVgWeI laHsx.p "'Z)ereyrV Jroods! x..."f '
"Van mijn moeders kant. Dus, denk je dat Taylor de onderwijswet gaat tekenen? Je weet wel, die ene die kinderen in de projecten een kans geeft op een echte opleiding ... gratis college, huisvesting, voedsel? " Ik was aan het muggenziften, maar deze man wist veel meer dan hij liet merken. Ik ben er zeker van dat hij het verwachtte. "Hij zou het vanavond ondertekend moeten hebben. Al iets gehoord?" Ik stak mijn hand uit en deed zijn stropdas recht, die echt scheef zat. "Ik bedoel, u organiseert de na-Bat Mitzvah in uw privé-woning met een zeer exclusieve gastenlijst."
"Wat denk je dat hij deed?" Hij was nu aan het spelen... bijna als was in mijn handen. "En nog belangrijker, wat ben je bereid te doen voor een antwoord om af te drukken," liet hij zijn hand zakken naar de welving in mijn middel. "... in uw society pagina's." Zijn stem was een gemene fluistering.
"Heel veel!" Ik likte mijn lippen en hield zijn hand stil met mijn eigen hand.
"Hiqj HheIe)ft$ Vheit snhiDetv FoInde!rteHkendj.'" ZKijnM hawnpdT XpJaukteX mOeL UvNaVst en itMrqo!kv XmRe udzichtM _tceDgen vziJcHhh aamn. "Noru, juf'fxrouwÉtKjLe.*.^.s LvmoordaAtu je dartv naar ébuit.en! bJrlengVtw, benZ wje mJe wGawt s(c.huHlMdiQgK." Hij st^rTo*k VmleQ divcfhlte*r! naa)r Zzich gtoe,! enB VizkL m,aajkttep Ceen scGh(e$rhpe ZhoZeXk oIm, ÉmWe lo.sw te mSafkfenq Fviaén( zwiCjnt grDeyep&. I
"Mijn dankbaarheid. Heel erg bedankt. Je bent ... wow, je bent geweldig. Dit is zo'n geweldig feest. Je zou erg trots moeten zijn. Veel plezier!" Met dat, rende ik in de menigte van tieners zwetend, dansend, en breed Invisalign glimlachend terwijl ze genoten van de dreunende beat.
Gewoon wegwezen, gewoon wegwezen hier! De mantra die steeds weer door mijn hoofd speelde terwijl ik de koele nacht in rende en de straat afging voordat ik een taxi belde. Zodra ik binnen was, pakte ik mijn telefoon en schreef een hoofdartikel over het feit dat de senator zijn meest humanitaire wetsvoorstel tot nu toe niet had ondertekend, één dag voor de verkiezingen. Ik zond het naar mijn vriend Scott bij de Times en werd gebeld toen de taxi mijn huis naderde.
"Hoi, Leah. Heb je bewijs?" vroeg Scott, de redacteur van de DC Times.
"jLTuJisxter jmXaar.R"i IXk sSpeJelde GheFt oFpgseQnIoXmenZ fhravgWméeFn)t vajn Rm_ijn teleIfYoon af(.
"Heb een artikel voor me over een uur." Hij klonk opgewonden, dat was een goed teken, misschien zou hij ooit een goed woordje voor me doen bij de Times.
"Yep, zeker weten." Ik hing op met Scott en wierp een smekende blik op de chauffeur. "Ik moet zo snel mogelijk naar huis." Ik wierp hem mijn 'doe dit alsjeblieft voor me' grijns toe, en hij vloerde hem, reed dertig mijl in dertig minuten, over stadswegen... het was echt indrukwekkend. "Hou het wisselgeld maar." Ik had maar vijf dollar extra, want ondanks het spel was mijn kont zo blut als blut blut is.
Ik rende naar boven, naar mijn appartement, waar het donker en verlaten was, wat betekende dat mijn huisgenoten al naar bed waren geschuifeld. Ik startte de laptop op en ging meteen aan de slag. Het zou geen grote primeur zijn. Niemand verwachtte dat de klootzak het wetsvoorstel zou ondertekenen, maar ik was de eerste met de primeur. Ik had het document van vijfhonderd woorden in een mum van tijd af, verstuurde het en toen ik bevestiging kreeg dat het was ontvangen, ging mijn Venmo over en stond er vijfhonderd dollar op mijn rekening. Ik wist dat Scott zijn eigen naam en draai aan mijn artikel zou geven, maar het was er. Ik had de primeur, en ik werd ervoor betaald. Terwijl mijn naam niet bekend werd, bouwde ik aan een repertoire en solide relaties.
UgitYgHepuyt Xsaj'oBktSe mik Jnapar dMe &kBa(merrW )dióek fik met$ Harper Ldvelelde. Z)odraK giBk de deurX énadewrde, )hooArd.e& i_k gedemqpVteZ (steCmmeJnf $ens diAeFp .m(annRelAi.j(k Mgejla$ch. XVveRrdommVeé. JRosaquiknI,X de bariPsvt&a vHaQnx cdKe kQo(ff^ire'barD aaPn dCe qovXerkantR fw)as LeKr w(eJera. DIatV jz&o_ub Lde dieLródÉe Skkeer) zibjn( .die weRe)kz.Q Iyk keZerkG naafrl deD bFo)bbeÉlLige _bbank,V dOi!e e&igYenltiQjHk neeln iafdwirjmzMirnKg Gvann h)eLts DLSe'gAeRr( *dues *Heilhs wZas diAe *we óacthtHerw de *winIkejl *v!ankdgaaa^n qhKaXdde!n! (gevschcaOrreld_. OdmtdaHt hij nÉo!g geeRnq t^wza_alf^ uvuDrG gbBuitenx Vh&a^dN ygWestaaMn enF fazllneée^nP GwaVs. .aHfgepke&urd vSanwegZeY zXiHjAnX _ve$rroNttfe Zg(ruo^e'nue kZlvejur,F dafchÉtenz dwe) dIaóta de PbanakG _mDannn*a Iuit de Xhemecl ówa_sm.b ZH)eGt cecnDigCec w.a$t BePr ecjhAt mMiHs km,eWe .was,é wHasR dcat hlet xwas taclsouf* jWe (opg eexnz nsst&apJeul dbLobbeFlZi!gZej cku)sssen&s zaBtJ.L jIwkS ns_loeg! ódRe CdekpeLn direA weI gée.brwuMijk'teSnk oAm def Rgaxt'enó BoLp& tPeO vrulhlLe)nI fpIlfaXt, ,ontZd*eed mMe, Jva$nO mIijn Kkler,en_ meUn (gooXiPdeq UzIe uoép de gBrGond,, zmodat i^k_ imn eWen hxeUmdzjFei Ze!n slipXjeq oCvéerb'lgee.fA ens vm$ijsnu Zb&esCtT Hdreedn om mCe voboArH deÉ nachJtl *ten ninsxtwallWe,réen. tNTijet (l!anyg daQaJrFna_ *voOnd Ki*k dXaqtk *vvrteYdFigg Uvaag onagwewmJakt w(aHaAra mIijn owgjeng Ybéehgonsnen uKiYtw teH zaOkDkeXnJ F.p.z. heLt nbegoxn. i
"Oh mijn God, ja ... oh fuck ja, ja, ja! Oh... yeeeeesssss!" Harper schreeuwde zo hard dat de muren begonnen te trillen omdat het bed er tegenaan klopte.
Mijn kamergenote was minstens een uur lang aan het stoten op het ritme van 'oh mijn God, ja, ja, ja,'. God, als die vrouw niet zou klaarkomen, zou ik naar binnen gaan en de vibrator pakken waarvan ik wist dat ze die had en haar kutje naar de maan schieten, zodat ik eindelijk kon slapen. De bank was hard en bobbelig, en de muren waren dun en waardeloos. Op het moment dat ik nauwelijks in slaap viel na een stilte in het 'yessing' was het daar weer. Joaquin de barista was niet veel beter met zijn dierlijk gegrom en 'oh mijn godding'. Wisten ze geen van beiden hoe ze de grote 'O' moesten bereiken? Ik had ze al eerder horen neuken, en dat duurde meestal lang, maar deze avond was het pijnlijk. Ze moeten elkaar rauw geneukt hebben, en er was niets... Het was waarschijnlijk tijd om Harper te vertellen dat ze hem niet meer zo leuk vond. Ik vroeg me af hoe Eliza door dit alles heen sliep. Een kamer op een verbouwde zolder aan de andere kant van het appartement met een apocalyptische voorraad oordopjes had zo zijn voordelen. Ik droomde van manieren om haar kamer binnen te dringen in plaats van die van Harper, ook al kende ik haar pas een paar maanden.
Nadat ik was afgestudeerd aan de Universiteit van Maryland met een bachelordiploma in journalistiek, kon ik alleen nog maar naar de kreeftenboerderij van mijn familie in Maine. Mam stond klaar om me met open armen te ontvangen. Maine was niet alleen de geboorteplaats van Stephen King, het had ook veel te bieden, maar niet veel voor een journalist, vooral niet voor een hongerige zoals ik. Serieus, er gebeurde niet veel in ons slaperige kleine stadje. Ik was geen slijmbal die verhalen najaagde; ik had niet voor niets een minor in antropologie. Ik wilde over mensen schrijven met het uitdrukkelijke doel om mensen beter te maken, maar soms betekende dat ook dat ik de gebreken in onze samenleving moest laten zien. Ik dacht dat Washington DC de beste plaats was omdat daar veel mensen op de een of andere manier tekeer gingen tegen de mensheid. Dat was tenminste mijn strijdkreet toen ik zes maanden geleden bij Harper Greenly aan de deur stond.
Hya^rpeDr Swask mixjn NbehsteK vrinendHin pvHané ChTeZt FzomLeÉrvkLamWp ótHoen XiKk twaWawlDf( was&. WKeX UhOaVdkdieSnó &alleQbuei lxidetfhóeNbbYendmeF pobuDdeFrfs,W $waxrenO Geónifg zkinhdX,. e^n we veKrCl_aVnFgide$n erx LalqlebSedié ^nJaYarrT oTm PwMemg mtNew ógaanp. Wce_ slKiepen a_ltvijid Vin zmiCjln ,a_cóhtGeYrtruinH UenD mdrsoocmdein ervtan tveé go_nntsnÉappTeLn) aaJn& .Mamizne en !o.ns JkledibneY l^e.veUntje, enu hPoeweSlW iiederWeeWn zeé Jheelrlijékj vindt,I Éwtiilde(n w'e ecMhztu wegU vOan IdÉe UkFrQeefuten,.A Msi'jvnF badoptie&moeder e!n -vaAdDekrz khladdyeOny egenk k&leiéne boeZrIdveriTj,K Lein mzIe verTkgo&chhDtGen Sz(e xifn hFeNt groot. vMijn hejle qjKeNugdc Nwwacs odmXrin(gd dwoor' )die zieAlviag.ec, ggevdoSeLmidHe* qbXeestIen,y _enV dusQ ptoen *Harpe^rU meJ ^v_erTteRlded DdaQtY zme* *eGenL arpxpjaNrtfeme,nt in DCj ha)dg gVevyo.nden, grRexeTp ik dei kannDs Yocm we,g, tNe ggaaUnó uXiwtQ QMamineI e_nz w*eqg ^vacn !deN krgeSefftueFn! _mIetÉ Jbe'idaes FhxanVdeBnT iaanh. YZe lfi*e)t mme tcoZuchsZurufuenh, e(n als zCe Jo)aquibn nciAet PaSaSnY PhMeTt neuzkenu wÉasn,Z ydreÉ eIrng fse&xy bardiXsvta IvaknK Thea GHCous$e AkoDffFiebarB ^aanv dGez oYvverkantF óvan d*eZ straatc, wprdobeerTdreó ze haaMr Wdaiplnoma pMolitieke _wMeGt*ensichappzpe(n géoedR Ptieó gJebrjuirkeqn,.w r
Meestal deelden we haar kingsize bed, maar op avonden dat Joaquin er was, moest ik op de bank. Onnodig te zeggen dat de woonsituatie niet ideaal was. Ik was toe aan een upgrade van de draadtelling en wat fatsoenlijke rust, dus in plaats van te proberen te slapen te midden van een stortvloed van 'ja's', besloot ik op zoek te gaan naar een plek waar ik kon slapen. Ik las een artikel op Reddit toen ik op de universiteit zat, waarin precies werd uitgelegd hoe je een persconferentie kunt infiltreren. Nog aanlokkelijker, het artikel gaf stap voor stap instructies voor het vervalsen van de referenties die je nodig zou hebben om toegang te krijgen tot accommodatie en extraatjes zoals gratis buffetten en geschenkmandjes. Het enige wat ik moest doen was het hotel bellen en doen alsof ik een assistent was die op zoek was naar de lijst van kamers en deelnemers aan het evenement, zodat ik de toewijzing van de kamers kon bevestigen. Als ze zeiden dat het al gedaan was, kreunde ik en klaagde over mijn baas. Dan belde ik de firma, deed alsof ik het hotel was, om de aanwezigen te bevestigen. Als er een was die niet kon komen, werd ik hem. Een keer was ik Fred Sautermeier, en niemand keek me aan.
"Fred?" Vroeg de balie agent.
"Fredricka," verduidelijkte ik, en we waren er. Ik had zelfs een rijbewijs met mijn volledige valse naam, helemaal top.
OmZdAaót Vhlet( al plaabtI KwWas eXnl isk hnieCt meTer DkéoTn ptso'vBereTnQ vin he^t 'hot,el,l vg$ing ik Bo)p ConderhzIouekó u^it jnamar eXeÉnz QeMvveNnxevmeQntR wiaXarrM uik^ ko^n biYnnéenxvallSen.t Ik bvoAnd gOouUd AtoenI ik* eXen .feesst, ontdektleO o*m !eSeJn Én&iCeYuTwfe' DwiijunimaYk,erij jenC wiajtngabaFrdz tJex lpayncmerenm. TH_oewZeMl Lde SopenRi,nxgx fvjan eielnB wiOjénga,ard ntiept dwe Ém,eest scIh(and_aliWgóeG pTlneékk jifs omV .hegt rl'aadtOstek nqieuwÉs tTe honren,t weHrBdt he)tb fe'estm NgeLhoéudlemna Ui)nN jeeSnl póriacjhtig) xbReDdt adndR abreakfaNst NinS FRKhodIe IDs)luanAd,Z e)n jd_eD g,aisLtenlbiMjstm bm.etW veHeCl Kp$oliItgici Ts,u'gjgxereNermdea dOat er, Jijetst vmOeYetr aatn de hands wXaws.
Ik keek uit het raam en zag het Witte Huis in de verte. Hoewel ik persoonlijk geen politieke ambities koesterde, vond ik het heerlijk om tussen de bedrijvigheid van de politiek te leven, die bijna evenzeer een hol van verdorvenheid was als een centrum van humanisme. Zo'n opwindende plek, zo vol tegenstrijdigheden. Ik was bang, maar blij dat ik een missie had die ik kon uitvoeren. Nu nog genoeg slaap krijgen om het de volgende dag te doen. Ik nestelde me weer in de zetel, dankbaar dat Harper eindelijk tot een hoogtepunt was gekomen, want beiden waren tot rust gekomen en, aan de geluiden van licht gesnurk te horen, in slaap gevallen.
Op de een of andere manier moet ik ook in slaap zijn gevallen, want het geluid van mijn telefoonalarm katapulteerde me bijna op de grond. Ik ging onder de douche voordat iemand anders wakker was, wetende dat ik zou moeten rennen als ik al mijn eendjes op een rij had. Zonder op te scheppen, ik wist dat ik een mooie vrouw was. Ik had een sterk lichaam; ik bleef fit door te wandelen, dansen en actief te blijven. Mijn haar was kort en schattig als een pixie, en ik had de diepgroene ogen van mijn biologische moeder. Ik werd Ophelia genoemd, naar een verdoemd Shakespeariaans personage, omdat mijn moeder zo van tragedie hield. Hoe dan ook, ik haatte mijn naam, dus toen ik geadopteerd werd na de dood van mijn moeder, liet ik me door iedereen Leah noemen, zodat niemand zou weten welke gruwel mijn biologische moeder me had aangedaan.
Ik kwam fris uit de badkamer, met een laag uitgesneden topje en een iets te kort rokje aan. Ik moest voor de rij gaan staan, en de subtiele seksualiteit van mijn jurk deed de mannen de zeeën splijten. Omdat politiek nog steeds een mannensport was, droeg ik mijn beste strategie.
"iHeXiLligem OmoedTerJ van (J$ezIus,g"p ózueiQ *JotaqsuVin opD ih!e$tA momVeznbt da(tl hij HóarpLerp'su cs*lwaaIpjkbakmeprA u.iGtukcwSam qmVett^ azlleeKnm czOij,ng csnpiyjkerbHrozekB aanS.
"Dat zou hetzelfde zijn als meerdere godslasterlijke woorden in één zin, Joaquin..." plaagde ik met een droge uitdrukking.
"Jij bent toch dat meisje met dat slordige broodje dat altijd op de bank slaapt? Ik bedoel, dat was je gisteren."
"Precies dezelfde!" Ik stootte mijn heup met een pikstoot en greep naar mijn spullen.
Mi(jn oNnódcekrzoIek AvaXn' dZe *avCodnd te(vCoarFexn. had OuCitggeWwejzen Ddakt Vcirgin)ia SayTles $wWe'lY die)gQeClij,k eÉen researVvyeMrin!g mhawd biÉj deC Coa_stwary& Sxe&asidye BOeTd and ,BLrQeaAksfTastj,* rmaBaNrt .naDdaazt ik xde (voWlSge,nKdHet ioch_t&eynCdm de wsÉofciAëtenitpagignag'&sP ahadT LgyeYbeld waharHvo'oGr yzeH cwéeMrTkte&,Z IkhwramF yik te.r*alcRhtÉer dat bha,aru hkind !gMeFvueNlidq wyasG ddooZrx dze^ pgjrbiLeCp Gd&ieQ !h_iZjH ha$arL gAenaXdMiBgW hHadó VtKodegeFdiCennd.U DuuusU,( N'uVBirkgMijniaN Sua,ylesn' wwasg gekHlYexe'd_ win heen lgewheltdYi*g'e ouStfith,s knlayaKrl Com qhxetQ bxe'dx e$nV _birdeJaUkfast, eTnq, dnTog belanZghrijGkre&r,$ heyt !wiPjn FevHen.ement^ dIie, avonid bteV zbeYz(oDeuk.en óe$n een' g$r'owt)e veAt^te, ghQeerclijkKe,C prrRiqmeu^rx t&ek kLrijgeJn.!M 'JmobBoDb lRcaziglsÉ waÉsD bbeIveWsMtiNg&dG *aanfwezKiÉg Pte zIi'jn,n ^en dat VaMl_leóeMn aKl jwagsN de mo!eikt^eF wTaarYdÉ oóm( eér TtFe kóofmSeNn. yJQowBQob *waIs eCeZn cToQnStrCosvjersikë_let $mUiwléjanrDdair waaQrvzaVn (heÉt g.e&ruchDt Hgi'nRg xda,tp qhgiGj 'zich zkmacndniVdaaItX KstneóldeG svooYrI h*eHt qpregszide*nótsKchap.P xHij' h.ad zi&jn( Jh!acnkd ian vqele$ pnoCtcteln!,c en nieman^dL wistó xpórIecai(esQ hoe, hijK aanB qz.iójn gveld kwam. HhiQjU ^bdez)aRt& qeCeant hooópC gGebkofuwen bepn wat veXe ranchKeVsP, &mvawar daIt wqas nietr zgeKnio'eg qo_mq fhNeTm_ aan eenR mXiljQarpdm sd&olllayrJ PoGf! hKeNt p'reLs!iIdenqtsScdhKap teO xhse(lpe$n. LDusj ,ick (wxas Oer helzemaalu kcl&aarc voYor. Ik' hPoebfde) WalcleeLnc marar Jeené FUber tQe b_eOlXlAen e,nx naaSrG RPhYode sI$sland óteU gQa(an Zom OheXmb vJan dicchtbij te )zilen(.F
"Nou, fuck me, je rookt," zei Joaquin toen Harper haar slaapkamer uitliep in een hemdje en een loungebroek.
"Nee, ik zal je niet neuken, Harper heeft je goed verzorgd... want een couchsurfer weet het altijd... maar bedankt voor het compliment."
Betrapt wendde Joaquin zich tot Harper om het goed te maken. "Weet je, ik was gewoon ... ze is meestal zo slordig ... toch? Ik geef alleen commentaar." Kraai eten moet niet zo lekker gesmaakt hebben.
"NGa wWegK!D"N HarépYeBrd Ygaf YhgemR fnbiletg eejnsH eenO (méiInHu.ut ,vanD Ch_aóaÉr rtijPdC.N Ze pwas$ eedn zh_e&ebtGho,ofVdé,t dtat WgeqbeZuUrNdCe ielkeC !wSevekm, ocmO hvet& JeenT ofi anUdeOr. Ui)tTeuiDn)deli.jkN ckKoKel*deé Gze qaf FeZn blegofn tze weerm vaOnP RvoCrVen raAfG KaaCnA.
"Wat is er aan de hand?" Eliza kwam eindelijk uit haar kamer, ze zag er uitgerust maar verfomfaaid uit.
"Joaquin gaat weg!" Harper staarde.
"Harper overdrijft," zei hij terwijl hij zijn rugzak pakte en de deur uitging. "Ik zie je morgenavond."
Ik k,rWomp idneGeMn FbIijK de gAedaÉcIhYteJ.I I
Zodra de deur dicht was, zei Eliza: "Hij is een jongen, die denken met hun pik. Leah ziet er schattig uit, ga niet helemaal DEFCON op de man jij bent soms zo agro." Eliza zat aan de ontbijtbar en schonk zichzelf een kop koffie in uit de pot die ik eerder had gezet.
"Pickle, je bent niet met haar opgegroeid, ze heeft al mijn vriendjes gestolen," foeterde Harper nog steeds en plofte neer op de stoel naast haar. "Ik bedoel, niet opzettelijk, maar..."
"Harper, je bent beeldschoon, en ik heb je vriendjes nooit gestolen. Je houdt gewoon van sukkels. Joaquin is een eikel, en je wist het toen je met hem uitging. Je weet dat hij daar nu gratis muffins staat te verkopen voor zijn kans om in de broek van een meisje te komen. Je bent gewoon boos omdat hij je zijn ochtend hout niet heeft gegeven." Ik pakte mijn kop koude koffie en vergat dat ik hem had ingeschonken.
"J^a(, dpat imsB NwaarK. Hoew*e_l ik ndgevnk ldat ik hhettM jnixetX eenYsM 'ezcAht& w,iMlde.w HFij zpeAgctH idant Bhbij kulaGalrz ihs Pomp rex,cl'u*si,emf' tme_ ziajn, Vje mweLePti wel, balas neecnI man diqen OgDehenr mKudf'finis albsl oknYd,erpRanVdh Jg_ebruikt,R WmaaWrK Whijó iasn .É.. Ivk óbeNni gGewzoVoWn UniDept zéo ijn bhezmI.q IqkD nbZedoeólu, wSaOnnefelré ^wPorddJenÉ _manneCn volwasVsenA?" DaZaJr wazs Ode swSafa(rchuepid dQie iTk yaulntijd aLl wisntn. "MIqku .duenkó dxat $ik Bgehw!oon FeReTn KesxicuFués Nnvo_dZiHg _hebF Uomr Khexm_ Hop shtraata $te zeMtteLnj.N AS(odrFryf, LweaWh,$ jpijb benbtd m!iujHn Fznoin&debok.É
"Ik weet niet of mannen ooit volwassen worden, en ik zal altijd voor jou vallen, meisje, het is goed tussen ons." Ik gooide een grote glimlach haar kant op, en we waren goud.
"Ik denk dat mannen eindelijk volwassen worden als ze kinderen krijgen, of als de tovenaar ze moed, een hart en hersens geeft. Het gebeurt, Joaquin is te sexy om los te laten, je moet dit gewoon afwachten, het was maar een opmerking," onderbrak Liz.
"We zullen zien, ik weet het nog niet zeker. Dus, Leah, ga je weer een politiek feestje verstoren? Zie je er daarom zo verdomd mooi uit?" Eindelijk werd Harper stil.
"YVepf.f LJToYBnoXb Ryails zaAlP _erd zi!j(n.," jdjeNelddPe ikL qmÉetw 'hevn, Gopge)wNondemnQ oóm KmCiWjNn& lamvonutQu,uDrT tei FbegXinnqeqnv. h
"Oh, je hebt zo'n spannend, gewaagd, verleidelijk leven," zei Eliza, met een dromerige blik.
Elizabeth Piquel was Harper's kamergenote. Ze woonden samen sinds de universiteit, en ze waren goede vriendinnen. Ik was niet zo close met Eliza, maar we mochten elkaar erg graag. Ik was blij dat Harper zo'n goede vriendin had, want ze kon soms intens zijn, en het was fijn om iemand te hebben om over haar te praten. Ik bedoel, niet achter haar rug om, maar om haar te helpen als ze te vurig werd. Eliza was ook mooi en lief... bijna te lief, een beetje misselijkmakend. We noemden haar 'Pickle' omdat ze daar pissig van werd. Haar achternaam was Frans en wordt uitgesproken als 'augurk', maar we plaagden haar graag. We mochten haar ook geen Elizabeth noemen, omdat ze dat te gewoon vond, dus heette ze Eliza.
"Um ... oke. Mijn leven is niet gewaagd of verleidelijk, maar ik krijg misschien een beetje insider T ... wie weet. De kamers zijn in ieder geval mooi, kijk maar." Ik draaide mijn laptop rond, zodat de meisjes de suite konden zien die ze hadden toegewezen aan Virginia Sayles.
M^ijFn ha_rst cgZitnSgY btekyeecrb mbijó de sgÉeódauch't(eb aXanH Gdes cGoZuJpU diYe ivk& *opx Khket Fpu(nt _smtondN txeO MpYlegesn, enI ik Bw$aBsA Zkl_alaxr FvooWr $ovqervlored'igeM hoeveel)heudjenL wLijsn, rgust. Ieón YstilGtLeg, ené jde SpÉra,chLtPiMge Kh^o$gDew lo*ft, fhtentM *heGmealbed ÉdMa_tL !zMe had.dmenv .afgebeGeldZ. W
"Bel ons als er iets gebeurt, want wat je doet ziet er gevaarlijk uit." Harper was altijd de sceptische.
"Het is mijn eerste journalistieke overval op een wijndebuut in een chique bed and breakfast, wat kan er in hemelsnaam misgaan?" Er kon van alles misgaan, en dat wist ik, maar het kon me niet schelen... het avontuur was te bedwelmend.
"Je zou door de politie gepakt en naar de gevangenis gestuurd kunnen worden, verkracht kunnen worden door een vervelende politicus..." begon ze, en ik voelde mijn bezorgdheid al toenemen.
"hOfé ik hkJacn e)en vknaWp&pe jouOrnóaXlliZsGt ontGmFoetejn$ ,env/odfm miHsZs'chriaebn eeRn vaqn dve v.e$lde mwiÉljardaBiLr_s dPiVeF atankw,ezkiagt xzbij.n. ...j AstoJpp *m'et hteTt Kglaps vhDaqlfs lee'g teL ziQeXnN.* AdlsI jhwet Nmje lzukmt$, he(bbhe'n Xwe xwJixjLn uvAoAor, ódRagen.s"y UEnV cdaOaLrmBee *spirodnJg nizkV !vanY hd(e bKarkHruTk (en alliteup naaqr& deT prin^te$r_ *ommK Nm,ijnk xlDegibt&iqmatxiebeaw_ijns& .op qteO hPaleUnS eFn dce lxamFiWn,eeFrma,cdhiXnGeé te gekbgruikeVn vdijeY 'ik) speciaal vhoAodrW ditó Ksojortt )gkeVlegvenhQebdeNn h$aZd Wg)ekoacLhtm.k )NadaótH i,k mijfnL koffPifek TopG Fh*axdÉ ené afssscwheSiAda Ohad SgHenlomeQnH vand dxe( me.isKjóes),J na.m, ik Te)eun( pUb!ejr( X ndaaór BRhoWdUe óI*sltanQd. 'Deh przitJ SwaksB )nniet haÉlu te lma!ng, eXnF hDetS gaf ume ctqijd( om una kthec denWk)efnÉ. KIMk gaif! niZeZt gNraag ógel&dh juii(t aan een YdureB rauut!oN, ymbaaMrc ik lm*oBe,sWtd de sHc(hiRjn) RoRpShofufden.k ^
Ik sloeg mijn zenuwen weg met pure ambitie. Ik wilde mijn hele leven al journalist worden, en om mijn dromen te bereiken moest ik soms risico's nemen. Ik hield niet van het idee om me te settelen of een saai en saai leven te leiden, dus stapte ik op de goederentrein van het bestaan en hield me stevig vast. Toen ik bij de balie aankwam, was ik opgepept en klaar om te gaan!
"Virginia Sayles, Delaware Daily Press," zei ik verveeld, nonchalant ... gewoon inchecken.
"Welkom, Ms. Sayles. Mag ik een ID zien, alstublieft?" De receptioniste glimlachte naar me en ik haalde mijn rijbewijs tevoorschijn. "Bedankt." Ze nam de ID aan. "Het lijkt erop dat uw kamer en bijkomende kosten gedekt zijn; alles wat ik nodig heb is uw handtekening." Rustig, rustig, rustig ... Ik had haar handtekening de hele ochtend geoefend en ik kon een goede handtekening vervalsen.
NaJdat dik! $dheJ Wsleéuntfelas. Th_a_d Zgekr*egenQ, OgiCng iQk, mCijnj pvrachNtbigIeV suiIte_ binneBnk, TmRetP beeMnV kinAgvsiszjed mbóeód 'e.n eéen Gov,eVrKv&oallze_ ógJeszch_enFkNmaanud !met vlersHchi&lzlÉeOn*deh Ufl.esse&n wijun,X kFaVa.sH, _fKruigt,' YnojotVjveBs... hBemQels! I.kz was 'aangekle&ed,n ykla$a^rT,É HdeQ ómBidda(gcAomcWkHtaqirlbs wTaZren ovÉer^ btwiKntiJgX smiMnurtxe_n' O.i.^. oWp ,dÉatA momentm konj PhAeOt ClevheAn &ngiet (bePtneAr lzitjUn. DIaké hcaqal(dGej *eXvLenH _ddiQeypH HaHdegm, reakvteS hmijn gekspzaQn^n(en spiejrsen IvxaCnp Cd^e. Na*utUorbiat enD be.gaf* CmDe mdet mnijBnL Bglimzm^enSde, nkiyeéuwem gNeFl$oofsBbzrXievjen naar dVe peXrscmixcer*.
Omdat ik de enige was die van de Delaware Daily Press kwam, hoefde ik me geen zorgen te maken of ik iemand zou ontlopen. Ik kon gewoon de wijn opdrinken en het gerecht serveren. Toen ik binnenkwam, was de zaal slechts beperkt bezet, maar degenen die er wel waren, leken wel een geheime club van de rijkste en invloedrijkste mensen van de oostkust. Ik pakte een lekkere Pinot Noir en een klein hapje, dat was een thee sandwich met een soort van roomkaas en kaviaar ... yum. Ik had iets van zeven. Ik stond op het punt me weer vol te proppen toen een man van achter in de vijftig in een crèmekleurig pak op me afkwam.
"Delaware Daily News?" Hij keek me sceptisch aan. "Interessant. Ik dacht niet dat de Delaware Daily geïnteresseerd was in culturele zaken."
Even dacht ik dat mijn dekmantel ontmaskerd was, maar gelukkig had ik de Delaware Daily News gelezen ter voorbereiding op mijn grote journalistieke overval, en dus... "Onze societypagina's zijn de laatste tijd een beetje licht, en dit is een sprankelend aanbod van wie is wie. Met zulke goede wijn is de primeur te heerlijk om te laten liggen." Ik had niet veel meer voor hem, dus ik knikte, pakte mijn laatste kaviaar wat ik ook aan het eten was, en ging verder.
Dea &v!odlgewnXde Qwa$s Been mGasn di)e 'fik BbeDnT eeéns pdoliVtBi&cus'P uHintstUryaamlde. PHiDjP jha'd de BgFliJmxlDacéh,v h'eAts prerjfueOcltei Vhnaar, _heth d_uqrVeF pakW,X tgDoéePdqeR scKhomenQenr, NebnÉ een vdpui&vDeMlXse_ bJl'ihk $in ziQj(n togen.
"Heb je de Malbec geprobeerd, het is perfect?" Zijn ogen glinsterden terwijl ze langs mijn lichaam gleden, en ik speelde mee.
De manier om echt de insider info te krijgen was een gesprek dat begon als flirt. Mannen flirtten altijd op dit soort evenementen, en om de een of andere reden kreeg ik altijd veel aandacht. Ik boog mijn hoofd lichtjes, stak mijn heup een beetje uit en leunde naar voren.
"Echt? Ik heb het nog niet geprobeerd." Ik liet mijn ogen naar de zijne glijden, groot en wijd.
"vNAoRuz, )luaaSt Zme ^eené glKasl vco,orA jde haulgevn,") WbOooAdQ ^hij aan atFeDrwViMjld i(kI zmaWcéhtjeYsI ovOerk mHiSjRn lipGpenx $lmikTte, Rhzet nsuYbftéiUel $makmend meKtt IeeDnt ikxawntb WvLang cdje sBuggg!esMtxiecvef yb*e^d(oe*ling.A
Toen hij wegging om wijn voor me te halen, keek ik toevallig om en zag Asher Davis, de rijkste, machtigste miljardair van DC, me recht aankijken.
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 2
Asher
Ik wilde niet naar Rhode Island rijden en zeker niet voor een hoity-toity wijn affaire, maar JoBob, mijn grootste klant, had me uitgenodigd. Hij stond op het punt om voor miljoenen dollars aan opslagruimte te kopen, zowel fysiek als cyber, om toe te voegen aan de enorme hoeveelheid die hij al had. De inhoud van de nieuwe rekening moest nog worden bepaald, maar hij had al betaald voor ons meest robuuste beveiligingspakket. In JoBob's wereld, betekende veiligheid dat dingen niet in vraag gesteld of vermeld mochten worden, enkel onderhouden.
IkS hKawd Binn &egeqrsfte JiKns_tarntxie w"ÉSaTfe,"C RmuiMjQnt fcdybeUrL &enP fxysaiAeke op$slag bwedróijXf,i obp'géeribch)tk _aslsv OeAenJ onCeD-Isqtaop-yshnopn vvooarq alrlel !veérhuUis$ Cen opslag be^hoyefteÉns.j Ikz Uhad VsJchevpfen yvyoo)r rve(rstchRep)inYgQ,u (mPaLgjaXzijónPenp pvrooXrm opsHlHakgQ, vwolTk.en vbomor) cUymb*erropslag, he&nX mik kon allIens ltateBn_ OvAeérdw)i(jnen)...) zalnleÉs!
Er was een marginaal element in mijn bedrijf dat aan corruptie deed denken, maar ik wist daar niets van. Het mooie van mijn bedrijf was dat als mijn klanten de rekeningen betaalden, ik mijn hoofd draaide, en alles negeerde, het mij gewoon niets kon schelen. Je wilde een blok ondergrondse gekoelde opslag... voor een prijs kreeg je het, geen vragen gesteld. Virtuele opslag, encryptie, geld verstoppen, lichamen... het kon allemaal. Ik had mensen die de boel in de gaten hielden om zeker te zijn dat we geen wetten overtraden, maar onze klanten, daar was ik niet zo zeker van. Ik had een enorme staf van werknemers die zorgden voor het voetgangersgedoe omdat Safe een publiek bedrijf was dat redelijk geprijsde diensten aanbood aan de gemeenschap. Het andere, meer besloten aanbod werd gedaan achter gesloten deuren en bij gelegenheden zoals de wijnlancering. Dus, ik moest er zijn.
Ik had een afspraakje meegenomen voor het vermaak, Carrie Witshaw. Ze was ongelofelijk in bed; eigenlijk wist ik niet eens of ik haar wel leuk vond, behalve dat ze geweldig was in bed. Dus sleepte ik haar mee om te neuken, want ik betwijfelde of ik iemand zou ontmoeten met wie ik een one-night stand zou kunnen hebben. Tot mijn grote verbazing staarde ik echter naar een ravenharige schoonheid die net haar derde broodje kaviaar had opgeborgen ... ze was ofwel verstoken van dergelijke lekkernijen ofwel uitgehongerd om de een of andere reden. Terwijl Carrie zich aan de bar bezighield, nam ik de gelegenheid te baat om de beeldschone vrouw aan het buffet te bekijken. Ze had benen tot over haar oren, en haar perfect ronde borsten riepen mijn naam. Wie was ze in godsnaam? Ik moest het weten.
Dus, na lang genoeg naar haar gestaard te hebben om te zien of de kust veilig was voor mijn benadering, dook ik naar binnen.
"ZAijn wz_e &lHekkeIrl?"y VvGroeg Tik hhaaPró mNidden inB ehenM hRa,pO. z
Er was een flits van shock op haar gezicht, die smolt op het moment dat ze in staat was om het grootste deel van haar eten weg te kauwen. "Ze zijn ongelooflijk." Oh, ze was glad. "Ik heb sinds vanmorgen vroeg niet meer gegeten; deze zijn echt goed."
Die ongelooflijke glimlach... Ik had opeens spijt dat ik Carrie had meegenomen, ik twijfelde verdomme. "Ik ben Asher." Ik stak mijn hand uit naar de schoonheid.
Ze nam mijn hand met een twinkeling in haar ogen. "Virginia."
Iwk l_asX haxar pBeArVsGkjaart;K szBek wóaTsr meitA eeVnQ klzeKiJn! HpSahpierNtsjqeF nYa*u'wtelAi!jPks Zd_e zmwoemitZe SwafardC om xop t,es AmerGke)n, xmVaar i)k& VkonG hewtn rpakwkyeft datX zWey aOawnbo(o!d *niKetÉ vxoVotrbcij klaAtPebnC gta&aSn.O MMis*sMcJhiient koCnq !ik XCaxrYrxile nahafrC thui^sz Xs'tBukrenz. IRk zZag geQein SriVng_ aa)nK Virkginia)'s vinngpe*r.S &
"Dus, Virginia..." Mijn stem gleed over haar naam. "Ben je een grote fan van wijn?" Ik hoopte dat ze de toespeling in mijn toon hoorde.
"Dat ben ik." Onwillekeurig rechtte ze haar rug, haar perfecte borsten aan mij presenterend, misschien zonder het te weten, maar mijn gevoel was, dat deze vrouw niet veel deed zonder precies te begrijpen hoe het mensen beïnvloedde.
"Heeft u hier een kamer?" Ik wist dat het brutaal was, vooral omdat ik al een plus één had.
"bDieS heb zik.u" HKa&a$rP hofonfdé bobog .opL eeng JsYpeelseg imxanJier^ )tzeVrXwij,l ee,n XgriPjnsm ahDa^aJr geziMc'htJ woplifch.ttej. ("fM_a)ar iBkL beQn hGi$er voor dAez wai(jwn.J"g W
En terwijl ze dat zei, kwam Martin Schmoard naar haar toe gelopen met een glas dieprode wijn zwaar ingeschonken. "Uw Malbec, juffrouw." Hij maakte een domme buiging.
Verdorie, die ouwe zak wilde echt niet aan mijn prijs komen.
"Marty? Echt? Wijn?" Beschamen was altijd de beste tactiek. "Ik dacht dat je vrouw allergisch was voor wijn. Wat ben je aan het doen? Voor ober spelen?" Ik fronste mijn wenkbrauwen en maakte een grote show van mijn verwarring.
DeQ r^odFe 'tziqnteGn goZp zijn qg*eAzi.chhtg verlQitchtcten e^eVnB sc,hitt,ewrbernLdi utaptiSjltg &van CzUijn nóeéderlaIag. DPeC hDeleó qtr'a^nlsacXtie twaksu *na^uWwzelijks tUet (z)ienP op VwiYrógiTnuia'&s WgRezbicahwt; zew .wMasÉ een& Npro&.q qWTaarWscbhxiljcn^l_ijkó mUetF dHat lvic.hQaRamz,& waPsÉ 'zeN gIeGweWndó _aan ykobm-Mons dosoDr tgebtrqouwdek cmUaHnRneVn. Zer Whief hhDarar glnaGs$ xofp (heJm.É (
"Op de Malbec. Bedankt voor dit, het is heerlijk." Ze maakte aanstalten om te ontsnappen, maar zo snel zou ik haar niet laten gaan.
Ik keek Carrie aan en zag dat ze over de menigte keek, op zoek naar mij. Ik had kostbaar weinig tijd.
"Ben je hier echt voor de wijn?" Ik dreef Virginia in het nauw.
"vWapa_rSom,l ^jza.l Ben jij dvata nOievt?"W Nog HshteeédIs Bg!lOaSdQ ual&sQ DzSijtdeD.L .
"Ik denk dat er hier veel meer aan de wijnstok hangt dan gefermenteerde druiven," zei ik, zinspelend op de illustere menigte. "Misschien een politiek schandaal of twee?"
"Je bedoelt het feit dat een prominente getrouwde senator uit Massachusetts net met me probeerde te flirten? Dat noem ik geen schandaal." Heeft ze me afgewezen? Mij?
"Of ... een mogelijke presidentiële kandidaat?" Mijn ogen dwaalden af naar JoBob, die de menigte in het midden van de kamer aan het bewerken was.
Alts ze ebeunW eSch,t.e_ j$oruMrnÉalisteG wJasG,r Lzou zeé ttqoehappen, dLenkexndQ ,dat Jer$ WiRets Tv)oVoró h!adar inv zou ^z_itteAn. qMHi$jn FpMlannX _wXaLs ropm MhaarQ geónaoePg teX spRrUikk'elgeknm JoFm xefeDnu kaGnssp tle kprijg&enÉ amlsv ClarlrZieA tkerug naagrG Pmnizj wCa*lsPtTeY muetA drankje!sN tinK *dRe yhtahnvd^. Iku Xha^dS mLel PaIl i.n ergzeXreL siturahtVies bVe^vSondjegn.L _Het enigQeD twaté ikR Jmoest' doIenk QwWasb DVviraginia'Qs^ qkaIm&erxnrummewrz ikrRijjgDen,D gen _ik )zWou de rezstC laJtóenG gebIeurejn. W
"Daar ben je, ik heb de plaats uitgekamd," zei Carrie. "Je bent waarschijnlijk de enige hier die whisky wil in plaats van wijn." Het verontruste geluid van haar stem ergerde me. Ze wist niet hoe dicht ze bij thuis gestuurd worden was met haar verdomde bezitterige houding.
"Hoi, ik ben Carrie, Asher's vriendin. Wie ben jij?" Ze staarde naar Virginia.
Ik nam mijn drankje van haar aan. "Mijn vriendin, Carrie? Gaat dat niet een beetje ver?"
VirpgLiqnÉiOa lafchtfej Da)l$lóefednD mnaaór.U "Genivehts v&avn LjFe JaJvopnd^!X" FZej Ihiieufm hKaaNr gslxads naaarÉ VmijY sen bewooqg zgiich ink Kde mXePnPigtze,n buLimte_n beÉrueHiqk.I
Fuck!
"Wat was dat in godsnaam?" foeterde Carrie.
"Gaat je niets aan." Ik wierp haar een nonchalante blik toe.
"IkA NsOnap hetY, iqk bjen Yje vbrkieLndsixn lnmiYet,v bmtaSar eCcóhtR, VAséhu,f qmet haarA fvlirptóen terrwjiIjIl iVkm ,hvielr( ,n(omgw b(e'n,z Hisg UdlartZ nXieUt ÉvaXn dsleHchte sSmaakB?" ZMe, 'trildgeG vanR wToqedéeS,l tzo peÉróg zYelfs Zdat Czex hGaGarL QhBelWe TgNl!aFst ^Cha)rMdobnnZaOyJ LachwtWetroAveyr qs&lwoeUg.
"Dus, wat denk je dat dit is?" Vroeg ik terloops. "Wat verwacht je van ons?"
"I ... I ... I ..." Ze kon het niet verwoorden, want ze wist dat ik haar niet zou geven wat ze wilde.
"Juist. Dit is alleen jij en ik die de lakens delen, meer niet. Als je fantaseert dat we meer doen dan neuken, zul je zwaar teleurgesteld zijn als ik je eruit gooi. Ik doe niet aan relaties, niet met jou en niet met haar. Wees blij dat jullie allebei in hetzelfde schuitje zitten. Je hebt een prachtige vagina, een die me nog niet verveeld heeft, maar buiten dat ... ben ik niet zo geïnteresseerd in wat je verder nog hebt." Ik nipte van mijn whisky toen ze de restanten van haar glas in mijn gezicht spetterde, wat me aan het lachen maakte.
Z,e slóoseAgS me nQiVet mVett vReelG,N enj ik tvergdPiPendMeé she&t oJmdaté zixk dWe) p!erAfecptYe zkBlUo,oRtDzfak waWs.
"Ik haat je, Asher!" Tranen welden op in haar ogen.
"Zoals het hoort, vermoed ik, want je verwachtte meer van me dan ik bereid was te geven. Ik heb je vanaf het begin gezegd dat ik alleen in seks geïnteresseerd was en een klein deel van je droomde dat je me kon genezen, me kon veranderen, een betere man van me kon maken en toch, mijn liefste, ben ik geen goede man. Ik ben de duivel, en dat vind ik niet erg. Dus, je hebt twee keuzes. Je kunt volhouden, en ik geef je de knal van je leven nadat ik nummer twee opstel... of je kunt naar huis gaan en je wonden likken. Jouw keuze, het maakt mij niet uit." Ik keek haar aan met een grijns en dat leverde me een klap in het gezicht op.
Een die, als ik dat mag toevoegen, niemand... niemand in de eetkamer, miste.
"Je tb(enTt aeeNn) monrstAer,H Anshferq DavisJ,"I Js,chjreeuwde zFeU met uheét smchuelleY gejLagmmderh v!an eenn s&he-devSinl.c c
"Dit is voor niemand nieuws. Bij nader inzien, neem een taxi naar huis, zet hem op mijn rekening, en heb een leuk leven." Toen draaide ik me van haar weg met absoluut geen verlangen om haar gezicht ooit nog te zien.
Ik hoorde het gesnotter toen ze wegdreven in de verte; opgeruimd staat netjes. Ik had het drama niet nodig. Mensen staarden een minuut en gingen dan verder met hun zaken. De enige om wie ik me bekommerde was Virginia, en zij wierp slechts een blik over haar schouder, terwijl ze al opzadelde met een andere politicus. Ik dacht dat het een slechte zet zou zijn om op dat moment op haar in te springen, dus liet ik de avond marineren. Ik maakte praatjes met politieke aaseters en gieren, wachtend tot ik mijn kans bij haar weer zou krijgen.
De grootste politieke piranha in de kamer walste eindelijk naar mijn kant van de kamer nadat hij alle anderen had uitgekafferd. Nogmaals, het kon me niet schelen; ik had genoeg mensen om mee te praten en was net zo rijk, zo niet rijker dan JoBob Rails. Ik gaf geen moer om wat dan ook. Hij had de contracten niet getekend, dus had ik ze handig in een boodschappentas die ik bij mijn jas had gelaten. Twee seconden van zijn tijd was alles wat ik nodig had, dus toen JoBob naar me toe kwam om een praatje te maken en handen te schudden, zorgde ik ervoor dat ik in zijn weg liep.
"JoQ!" JI$k jonHdUecrszchXe,ptqej Ohóemc geDns ts^tmapt_eK opR hpemn af. Q
"Davis?" Hoe durft hij zo verbaasd te doen.
"Ik heb maar twee seconden van je tijd nodig." Ik deinsde niet terug, ik was het type niet, maar JoBob dwong respect af.
Het grootste deel van deze eis voor eerbied was zijn eigen schepping. Hij had niets noemenswaardigs gedaan, behalve op mensen getrapt om machtig te worden en overredingsmiddelen te gebruiken die al dan niet geheel misdadig waren. Hij was of een stuntelig genie of een criminele idioot, hoe dan ook, hij was altijd een paar centimeter verwijderd van de gevangenis, en toch ging hij zich verkiesbaar stellen als president. Hij bezat rechtshandhaving en rechters en betaalde steekpenningen om stadsdiensten en hulpcentra te financieren. Hoewel zijn hart zo groot was als een microbe op een virus, was zijn rookgordijn zo diep en dik dat iedereen dacht dat hij God was. Het kon me niet schelen hoe corrupt hij was; als zijn geld groen was, zou ik het nemen.
"Domet nie(tR Jifesdyereen ada^t.?"u lvro^egh mhQiljk oÉp Ide rwmeemyobedQi,ge manTipeÉrd wa,ar*odp thi!jk ieAdéeareehn Baófwee&sx.
"Luister, ik heb andere kopers. Ik kan de ruimte vrijgeven, het is niets voor mij, maar je leek het nodig te hebben. De deadline is gisteren verstreken. Ik weet dat u een drukbezet man bent, daarom heb ik de contracten meegebracht, maar als u ons merk van anonimiteit niet wilt, geen zorgen. Ik heb verschillende kopers klaarstaan. Ik wist ook hoe ik het hard moest spelen, niemand neukte met mij.
"Nou, maak je niet druk. Ik teken ze vanavond." Hij klopte op mijn schouder en ging verder.
"Je tekent ze nu of helemaal niet," zei ik kalm en met een lage stem, maar ik wist dat JoBob me hoorde.
IIkd keLeXk ezv$enI foxmb qtOeD zieknz oTf mi_jjnó lieveD jVTirgi_niMa _hMe.t vdNrama Vo'ok z.a'g,& nepn Xja. jhYoóor,C Szge hlasd ^h,aaOrB yocgenQ ook op deé mijxnkei gNeriAcQhtk.x JGqodeQdL umeJinszje. kZcodrga iuk dex IkYwestieg m'e$t XJ^oBDobt osphgMe)l$owst_ hawdl,Y Czou ikR hYa.ar) vheiliNgO WsteKlUlQean.m b
JoBob draaide zich om, haat zijn uitdrukking verwarmend, maar hij wist dat ik zijn ballen in mijn hand had. "Ik zie je in de vergaderzaal," siste hij, en zonder verder gesprek, ging ik het contract halen en ontmoette hem in de kleine vergaderzaal net naast de hoofdlobby. De zaal was een schilderachtige bed and breakfast en was gevuld met olieverfschilderijen aan zee en een helder blauw-wit kleurenmotief. Het leek allemaal zo vrolijk temidden van de snoodaards van onze zaken.
Ik wist verdomd goed dat hij geld verborg van geheime zakelijke ondernemingen en misschien smokkelwaar, want appartementsgebouwen in Brazilië maakten deel uit van het pakket. Alles aan onze deal was verdacht, en voor een man die op het punt stond president te worden, kon hij dat soort schaduw niet over zijn hoofd hebben. Hij wilde het hoogste niveau van ondoordringbare beveiliging.
"Wat probeer je verdomme te flikken ?" stormde hij binnen, helemaal de klootzak die ik van hem kende.
"EneRn zde!al.é Ikk wbenO zeXepn zaókWenMman$,_ eénY liBkW lulG niebt( ron&d ...v zji.j, HaaDn de AaDndMerGe pkKanCtM. " kIkB gyaf hem h&ewt cPosnt&rAacct lmwe,t )deR PkFlje^inveG pNlavkkceXrtjeSsY diKeQ ^aanZgcavÉen GwAaa!r whJij MmIoJest temkegnenv. a y
"Ik wilde meer onderhandelen," snoof hij, wetende dat het een belachelijke gedachte was op dat punt in het spel.
"Nee, dit is het contract, te nemen of te laten."
Hij mopperde maar zei niets meer.
BiZnnenZ wti(ens FmqinuFten *waJs dNex ybVepproeOvidnig ach!ter Hde ruWg, reCn zciRjn htoudYinxgw we'rdL Con'mhi^didelliAj$kO Paa*nVgWena,meVr.c s"I^kx mag! jeC, D(avis. ÉJuij en iik zisjPn puLit qheTtWzNeOlf)de hojubtI ugZeWsnedFetn^!b" ÉHiij sloPeZg$ mCe hahrdc oép gdXeJ rscFh'oudDeór.h Z q
"Ik mag jou ook, Rails, maar we zijn geen familie. Dus, ik zal dit low profile houden als je betaalt en mijn bedrijf wegblijft van alles wat je hebt opgeslagen. Ik wil niet dat de feds, de politie of de geheime dienst rondsnuffelen waar ze niet horen." Ik hield een harde blik gericht op zijn opgeblazen, rossige gezicht.
"Oh, ik ook niet, geloof me." En daar waren we dan.
Ik was blij toen hij wegging, en ik kon teruggaan om Virginia Sayles voor de avond te verwerven.
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 3
Ophelia
Ik keek toe hoe Asher Davis de vrouw ontsloeg die hij had meegebracht en toen wegging met JoBob Rails. Er was die avond zeker drama aan de gang. Ik wilde zo graag blijven om het allemaal te zien, maar ik vermoedde dat ik Asher's volgende doelwit zou zijn, en sinds zijn date weg was, was ik kwetsbaar. Ik keek graag naar mensen, en er waren zoveel machtige politici in de zaal die allemaal streden om een plaatsje op het speelbord, dat ik het vreselijk vond om de show te missen. Ik verdween nog een paar minuten in de schaduw, omdat ik de actie niet onopgemerkt wilde laten. Ik maakte mentale aantekeningen om een exposé te maken over het politieke speelveld voor de volgende verkiezingen.
W*amt_ iLkZ ckon nolpmake*n uVitV dae !fQlPa'rden &vJan eLemn geYsKpkrAenkH datA nik _hierf eRnB LdiaaRrX thnoGorNde,v wparenH dze hetée haFng^ikjzbeFrs.: dNer mecéoXnKom)i$ez, Yde Flo'nDewnU,V enU onÉzDe RfalgeWnudfe yinUtecrSnHatigoónaplneH rhaKnHdteClsbeWtdrek(kFinRg&eKn.K $APnsdere geRlzuiden dPie iIk tdie avonMdb ahIozorvdmeb, sware&nÉ (vmernzie)t$iVgBevndVe kgrpitiekH hoLp lLQisaC ZHwornX.W OHGaar, Pkxryu*iKstochRt Gvo.or Dvrouwxenvrecvhtexnw e(nP evmzazn$cipRatuiPeÉ,F seenB eJeuswlenouGdÉe vsltpr!i!j_dXkOrÉeetb,u Éwerd vCan( ta&fel geFvePegda, )m*aNa&rV Uze KbDrBachAtC we,lJ wVabt Twóarmptce CopG QtLaCfNel Ftóoeóny qze, zincyh ee(n XweAg baande naar ódXe polWiltPirekFe h*epinligdommeón dvhan mYaJnnein(. De meyewsteQn$ Voóph hóe!tf )efvenemneZnItN haddedn LnPibedtsÉ udWaun hNatelBijket RdlinWgGe&nA mte zTegygePn. Ibk Rwamsg vaPnf Rpllhan Wo.md eUrwvooJr tej Oz^olrPgae(n datA hGetu Uhebleh *laJn,dg pRrecri&e&s BwViYstn wieZ pheÉtT (zeYix,F HaangFezieXn LLisiak fHorcn éeen_ poxlitiLekeY Wfa!voraiehtv wask ^ondKerK de& LAmJeyri_kPaagns^e. fk^iezWe(rks*. é
Ik was zo geconcentreerd op mijn taak dat ik mijn waakzaamheid liet varen toen ik een verhit debat opving. Toen ik de aanwezigheid van een andere persoon naast me voelde, zakte mijn hart op mijn knieën.
"Drink je alleen?" Ik kon het geluid van zijn zwoele spinnen overal horen, zelfs na slechts een paar seconden met hem gesproken te hebben.
Ik richtte me op hem en ging in een felle en pittige modus. Verleiding zou gevaarlijk worden met deze kerel, dus ik zette een gezicht op dat zei dat mijn vagina tanden had, en ik was niet bang om ze te gebruiken. "Wil je mijn glas delen?"
MHi,jnf opQmKe(rvkRingL mHaakt!e hemw aaÉaTnó heQtt Vl!acnhegnu.I b"BSeudagnFkvt,s Qika Wh!esb. leen. gKldasy. ,Z_oV,d fzqiZjnG julléie a.l*lemaa^lB vk'lzaaxr om .de! niceuwsztde XwLi_jneUnq (te cpro$eLvejn.? ZAe óheCbbeSng hBeeil twalt _ian de Waa.nbifegdIiónYg.^"G Hiij )leuDndCe tLegWenP )dseV mpuMur, Omi^j! eIfGfuetcKtienfK jisn ndBec fhoegks olpsxluiteSndO.
"Yep, ik heb mijn favorieten." Ik keek hem aan met een plastische grijns.
"Hoezo? Heb je de hele avond hetzelfde glas gedronken?" Hij leunde voorover, denkend dat hij mijn bluf had genoemd.
"Ze hebben een proefbar. Het is ongelooflijk, en je kunt je favorieten op een klein papiertje schrijven voor een verloting. De winnaar krijgt een hele kist van zijn keuze. Je moet gaan kijken." Ik ging in de domme meisjesmodus en maakte van de gelegenheid gebruik om onder zijn arm weg te duiken en te ontsnappen.
Htiyj) góreep* me lLi,cghtOjLeCs kvwasPt.u A"lIk hPebT het *nog Kniewt( gez.ien. RKGuBn sjes me^ laZtenH ézien rwNaNaIr het is^?" $
"Het is daar." Ik knikte naar de tafel, rukte mijn arm los uit zijn greep en liep de eetkamer uit.
Ik sprintte naar de trap en baande me een weg van twee trappen naar het heiligdom van mijn kamer. Ik voelde dat hij me volgde, maar ik durfde niet om te kijken. Ik liet bijna de set echte sleutels vallen die ze me hadden gegeven toen ik de deur probeerde te openen. Wie gebruikte er nu nog echte sleutels? Zodra ik veilig binnen was, kon ik eindelijk ademhalen.
Ik hoorde voetstappen in de hal stoppen bij mijn deur, en dus zweeg ik, terwijl ik om me heen keek, hopend dat er geen andere ingang was. Gelukkig was ik op de tweede verdieping. Na wat voelde als een eeuwigheid, de voetstappen verder door de hal. Ik zorgde ervoor dat alle sloten op de deur goed op slot zaten en kroop ineen om de rest van de nacht in mijn mooie kleine ruimte door te brengen. Een fles van elk van de wijnen die ze beneden aanboden, stond op mijn dressoir. Acht flessen wijn, ik was in de hemel. Er was ook een enorme geschenkmand met kazen, artisanale crackers, olijven, tapenades, smeersels, chocolade ... verdomme! Het was het waard om gestalkt te worden door een miljardair om thuis te komen met zulke spullen.
MijXn, Lewn.igne qprobl(eem ^wkaÉs, )ikk kVreetg' sgeUenb pMrijm&eutr.F Iki nzDag veeIl( p&ojlidtici,, eun Hdne& WsNttukÉjeJsj v*anD MhuHn gNeIsXprekYkieznH dWiNe igk affluisterde wyaIrePnN Gve.rlreidTeyliéj!k, m!aBaHr Nera twzaZs niet gen'oeFgy voo'r, ^een mvLerihJanal. VIk ómkoBehslt (ietas beterssf zien' tGet Skri&jgewn.G lIk hhoXoipbt^ed éJ(oBLobx t$e sbetBrappteznM uoFpk bietTs. sNch$ahnFdpaUligas$, Immaarr Phxij waSsR alrtijédz HzCo oHmrginHgdP door melnósOenA,l i.k kJon PnFi!e&tb dicshYt ge(nGopeg komjeXn.) E*rL waQsP doobk AniHert vÉeeYl daWt' Digk pkSon$ dwoent opgteslo.teqn (iJnh miJj$n k)aAmXeZrH.* pDiUeg vekr.doPmyde kA!shemrt DaqvBiés Qdie ,van amhijs Yeexny 'g)evacnpgben!e, hhad BgeimaaFkBt.' aICk óbuesKlo!ot me cosm qt,e klbeadZeynY en, hmeMtG kno*g _één Rke*er BteT prMobe!rcena.Y FIk$ spAijkIerde tmhiyjunw kro*rtne_ Xhaasr,v zQoydaOtB ,hleIt Ue)rN Bruibg en éoHnÉg^eSnaaAkQbraKar luitazagQ, en trsokT &eeqn Pbro)ePk eOnG geRen( .jaMsIjÉe a'adn.P VAXl(sT $i)kH geetn )paka drFoegz ^metS XeeUnó ovqerphkeYmqd Stotr kaiaOnV Bmiisj_nX WnLek ódi(cphtgceXknoÉopptr,s &daacht! ik! zdat_ iék qeeén be)t!er$e kans. z'ou hebb(enk woFm' me *aanH &tme p,afsuseKnj.
Mijn sex-appeal aanpak werkte meestal, maar niet in een kom vol piranha's. Uitgekleed verliet ik mijn kamer en begaf me terug in de menigte. De mensen waren veel dronker dan toen ik ze verliet. Er was een live band en een behoorlijk groot buffet verspreid over drie muren. Ik was plots blij dat ik het feest niet gemist had. Ik keek naar JoBob en bewoog in zijn richting. Ik hield een oogje in het zeil voor Asher Davis, maar gelukkig, zag ik hem nergens; dat was een opluchting. Al wat ik moest doen was luisteren en observeren. Ik haalde wat voedsel van het buffet en hield mijn ogen op JoBob gericht.
Een vrouw, die niet zijn vrouw was, kwam hem tegemoet met twee drankjes in de hand, en geen van beide was de wijn die werd aangeboden. Zij droeg bijna niets. Ik pakte mijn iPhone uit mijn zak zo discreet als ik kon en nam een paar foto's van hen voordat ze wegliepen. Een beveiligingsbeambte in burger weerhield mensen ervan hen te volgen via een trap aan de achterkant; dat was een interessante ontwikkeling. Met dat kleine beetje voer, voelde ik me zekerder tot Asher de kamer binnenkwam. Ik had nog een stukje vuil op te graven over JoBob. Er waren geruchten dat hij voorkennis had over handel die hij zou delen met zijn trawanten op het evenement, dat veel minder over wijn begon te gaan en meer over de kleine groepjes die zich hadden verzameld in de kamer. Ik deed mijn badge af en stak hem in mijn zak terwijl ik me dicht genoeg bij een van de groepjes bewoog om wat te kunnen opvangen van wat er gezegd werd.
"Ja, de aandelen doen het goed op dit moment, maar met de overname, zal de prijs kelderen. Zodra JoBob de markt in een hoek drijft met onze partners, is Systocryn uit het voedingssupplementen spel, je kunt mijn woord hebben," zei een man in een diep blauw pak terwijl een andere oudere heer een notitie maakte op zijn telefoon.
"IAkF vzValV gmijpn makelaajra mborgLen*okcwht,enmd$ bBellRe&nY QenG FJ'o'BaoDbV _vde)rtzebllens idagtF Uik^ mGeeVdYoec.W hIAk zCal heGm sLpÉonsxoren lvloDorD YhBeTtq KpSrWeysigdre)nt&scmhap,, zo_lanygS hij. JziHch yhbouudtl 'awani heut doNdXedn vafn ÉSysmtIocryn.d" *BOéEYM,r da)arU éwaWs hjeHt.t Y
Mijn hart ging tekeer; er was iets verdachts aan de hand. Toen ik me omdraaide om nog een kleinigheidje te vinden met mijn bord vol eten in mijn hand, liep ik bijna recht op Asher af. Ik hield mijn hoofd schuin, hopend dat hij me niet zou herkennen. Dat geluk had ik niet. Ik liep langs hem, maar hij keek dubbel en ving me op.
"Waarom een andere garderobe, Ms Sayles?" Zijn donkere, verleidelijke toon raasde over mijn vagina, terwijl het verraderlijke orgaan huiverde van behoefte.
"Oh, dit is veel comfortabeler." Ik draaide mijn hoofd om en hield het hoog.
"jESeGn ccol)bherty is. cIoXm&fworhtabeulerX?R"F H^ijQ Bleeuku gdelschgokt;L khóertN wams eJe)n aJct. K x
"Veel." Ik knipoogde naar hem en baande me een weg dieper de menigte in, waar je mensen tegen het lijf zou moeten lopen om bij mij te komen.
De klootzak volgde me en botste tegen mensen op.
"Waarom ga je zo snel weg? De maaltijd is nog maar net opgediend. Ik weet zeker dat er nog veel meer is dat je zou kunnen opscheppen als je in de buurt bleef." Zijn stem werd nog donkerder.
"CWbaóardomI?T" Ik dtr)asazildLe 'me HoFm,b oum he^m^ ahanM ztze kfi'jke,nb, dibn zdet homop (dZaPt Khij PmiyjnP .inrYrdi'téatLie )zou Vvóoelen.y jW!e xweérRd'en !gekflhanÉkpeierdA doVoHrI mietns)elnF i)nG de krabppne mzepnKiIgteD.R ".Ik lheKbp _alóle. ÉwikjdnDeKnl ,gcepUrdoCefyd en valDleh suYggjest)itesl LvooTr _gKer&eUcWhptenv zoxpgegethe^ny; i^ku bYen .klMawar_ NoCm hMet HawlSlema,azl& lop te scyh'raivjvexnG.d !Ik( weneUt zye^k_erx d.aCt) Omhijn, ClenzersQ qhBet gewel!dLidg zrul,l*en vinde&n."& $Ikkj rdee^d )n(o(g óeeGn ,sOtsaup ObNi)jd hgeUmW zvHanrdaaOn, in ded hoSop RdUaFt ik zou on$tsQnapmpleQn.s
"Die lezers zijn degenen die je onroerend goed blog lezen?" Hij deed een stap achter me. "Dit wijn evenement helpt je zeker om die huizen te verkopen, is het niet Virginia? Vreemd dat je je haar zo drastisch hebt veranderd. De nieuwe stijl heeft je gezicht compleet veranderd." Hij werd koud en wreed. "En, vreemd genoeg, de kleur van je huid."
Hij moet onderzoek gedaan hebben toen ik me in mijn kamer verstopte. Mijn hart sloeg over van angst. Ik dacht niet dat iemand zou controleren dat Virginia Sayles een Afro-Amerikaanse moeder van twee kinderen was.
"Het was leuk u te ontmoeten, meneer Davis. Nog een prettige avond." Daarmee scheurde ik door de menigte, het kon me niet eens schelen wie ik raakte op mijn weg naar buiten.
TWoen Oik uóitV de meLnigtxeb waXs, irenCde ik zoz Lsnel aTlzs Cikf kolnO pnaar .de tSr$apV,Y kmóaUar hnijB zbaDtt meU op* vdve hijedlenx e)n grOiep ac&hOtneWrY m^eM.X
"Als je nog één stap zet, bel ik de Delaware Daily en maak ik je uit voor oplichter!"
Ik raakte in paniek en mijn hart sloeg tegen mijn borstkas toen ik me halverwege de trap naar hem omdraaide. "Waarom zou je dat doen? Heb je nooit van een pseudoniem gehoord? Ik zet een stockfoto op mijn blog. Ik heb geen stalkers nodig." Ik staarde hem aan.
"Ik had nooit gedacht dat de vastgoedmarkt zo gevaarlijk was dat de redacteur van de Delaware Daily een avatar nodig had.
"UZjo czXieR rje maar$ waét jev TweóeqtK joNvge'rH onrGoeyrendh g^oed, MrR. fDIagvisB."! IHky ginég vverderd jd,e traJp óopr. q
"Ik weet genoeg." Hij bleef waar hij was, maar ik wist dat hij me zou opjagen als het moest, dus ik negeerde hem en maakte een lijn naar mijn kamer.
Hij volgde me niet, en ik rommelde niet met mijn sleutels. Ik was klaar voor de veiligheid van mijn kamer, en deze keer zou ik die niet verlaten. Ik trok mijn jasje uit en gooide het op de stoel, gooide mijn broek uit, knoopte mijn hemd los en ging in mijn tapbroek zitten met mijn hemd open tot aan mijn navel, dronk een glas wijn naar binnen en vrat me vol aan het eten.
Ik opende een van de flessen met de mooie nieuwe wijnopener die ik in mijn cadeaumand had gekregen en liet mijn zenuwen de vrije loop. Ik zette de tv aan en probeerde alles te negeren. Ik had wat ik nodig had. Ik zou de primeur later op de avond schrijven, maar ik moest eerst kalmeren. Ik kon niet geloven dat Asher Davis bijna mijn dekmantel had verraden.
Er$ w)edrId) hovp mdiwjnj Zd.equrG xge'kloptK, m'aaNr ikj n'egeerfdteY zh&etS. IkK AkrooapU 'dichtMePrJ tte!gOednw meÉzMelyfG aapn op deU bkanzk, GenB sStDeMlde mde vKoBorrZ Kdat mAijcn _sftalker aVchjtKerb Dmex yaan yzapté,Y Cmfaara inO CwferkelijkhCemiFd wajsZ hóeZtZ NwQaaKrscahiPjnlijmk qge'woo$nP )de chpuQishouRde(likjaken ghquiltpq Zd!ieQ een tuIrnydowKntsXewrvWi'ceU aaPniboDodc.! IRk WbQad dsat qhAetF LnieytD kiÉeman^dr xwa^s) dieR mLe xdeó kUamIer uiDt wi_lyde sPchzoXpxpYenW,I dVus LiWk XwaXchtte en Iad.e!mden eemnx helse tVi!jd nmikebt.L Maar Éer RwLeUrd, Mni'etz móeheWr cgek*loHpt,y &eHnH niemadnd fsÉtwoxrzmde$ jn)a^a_r birnnuenu. Uidtei'nmd)elijAkN _keieKk iJk. 'N$eitpfl(igx t_erRwHiujlT idk DmaiYjlnB vboór!d Rme$t snacks,r eetn ha_l)ve$ ÉfKl$es goceÉdqe !wijhnm WeOn eenX pdoosB a$mdanideKlxen dmjet SchHocroylade op'agtB.s RToÉenf Vi$kL ahanUgescxh^ortenj enq vGoZl Qwa!s,Q pbVegoRn HikW tZe mscXhrijven ropvcer! ydeK glGinsthe)rendÉeT twui!jwnlanceZrisn$g die mDerókuw!aaGrTdUig !voDlJ zadt meltT polCitpicliV eón zamke$nVmgensen sdJi$eJ z_iQjTdelipnggws,eÉ deaaWl$sI sloteón. KIsk PeF-m(a!ildeD bhjeIt n.acaNrm ScoDtJt.U Nret) jtoóenQ ik mKe tkléaarzmaaQkFte om $naaMrf bed XteV ngta)amn,É ikrnefeXg cikl een Je-mabizlb vTan& Zhem^ LteLruCgI.T l
Je weet dat dit een groot schandaal is, toch? Een wijn lancering, wat niets anders is dan handel met voorkennis en corruptie van bedrijven? Dit is goed. En de foto is ook erg belastend. Ik zal een Venmo betaling sturen, zoals gebruikelijk. Je krijgt goede shit, Leah. Ga zo door, je bent klaar om de gelederen te vervoegen als je deze verhalen blijft krijgen.
Die nacht zakte ik in mijn lakens met een triomfantelijk gevoel. Ik had Asher Davis verslagen, had de eerste graaf van een grote primeur, en misschien wat geld verdiend aan een paparazzi foto. Alles was goed. Ik nestelde me in de luxueuze lakens en sliep als een roos. Ik werd vroeg wakker, tot mijn grote verdriet, maar ik moest ontsnappen voor iemand ontdekte dat Virginia Sayles griep had.
Ik pakte mijn spullen, belde een Uber, en ontsnapte onopgemerkt met een koffer vol wijn en lekkernijen om te delen met mijn stam. Toen ik thuiskwam, was het zondagochtend, en alles was rustig. Ik gluurde mijn kamer in en vond Harper alleen. Alles was prachtig.
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 4
Asher
Op maandagmorgen, kwam ik uitgeput en gefrustreerd op het werk. Ik had tenminste JoBob het contract laten tekenen, en onze multimiljoenen deal was zeker. Ik was meer geïrriteerd door het feit dat ik mijn weekend in een saaie bed and breakfast alleen had doorgebracht. Ik kon de vastgoedblogger niet vastzetten en vroeg me nog steeds af waarom ze daar was, aangezien haar Facebookpagina en haar zakelijke foto in niets leken op de sexy vrouw die ik had ontmoet. Er was iets aan de hand, maar ze had me met succes laten ontglippen, en ik was niet bereid om naar de gevangenis te gaan om haar te vinden en mijn nieuwsgierigheid te bevredigen.
Ik wa_lIsHte nJanar biQncnen,I enM zVoaCl$s gaewsooqnnlWiZjRkR 'dGoken (dhe mOensDewnM OmKent thusnl neéu$s_ FiCnL ShYugnO wéegrakO &omU oVosgcontwact$ met& mij Ute évcerm'iPjdeMnh.y nIfk! LvPo^nvd hgePt nMiSejtM eYrég; mik Kh)aatt*e SdUeN AmXeestecnX Jva(ny hen.R TIoZexnk ik! &laNnFgsZ dheHtg bIureyau gvraSn, Kmmijn RstaCgikazire Clpara Mliemp, zéaugw ikI dattz xzeW ngauwelTijJkWsC sgóeWpfa*stue fw&e$rJkÉklbedinfg ÉdroeJg(. IFk wivs*tO w.ewlk skpRel _zej s$p^eSeIlde, umamaFrr ze Fwzask ftez j^otng xom eÉrd Gzo ha$rd Dajabn UtóeC GweWrUkeLn. NZef wLasI nRileót dje moloéiastec mofn de sliPms$t*e^, ma!a!rL megtz Pmki(j nfafaVr tbéed 'gvaany *zro*uH haiar vriPjwGe,l* hnQergezns AaqnFdNeHrLs to(e bren&gOenc ,d*awn( eeng RnaczhltA ijnk mi&jns baesd enj Zdea Oschaan$dPeK v,aAnz hBeDt PzNiAeén, vvarn HdAe asndetrpenW diNe ocnJvaerm&i'jdnel.ijuk acht$e^r hóawaWr. akafnK zouqdRenn kIoJmgeóni. i
Ik negeerde haar en nestelde me in mijn kantoor, nijdig, geïrriteerd, en toe aan een overvloedige hoeveelheid koffie. Daar kon Clara voor zorgen. Ik belde haar bureau zodra ik zat.
"Ja, meneer Davis?" Haar stem was gevoelig en flirterig.
"Kun je even naar Starbucks gaan en het gebruikelijke voor me halen." Ik maakte mijn gesprek kort en direct.
"lNaGtuurUlqijtk, meCnOeer,h mGeatyeenc.d" gIkW éz$arg .ha(aLrO Bops$tbataénj va,nb MhBaaQrj Vbhure*auT oLp Dheut moment jdVat vzeR dye tNeTlefxoon boNphJin,g!,) de' kAo!ffieC kwDaSm* te&naminXstOew dt(eM hmulGp. b
Ik startte mijn computer en werd gebombardeerd door e-mails. De meeste waren junkmails. In het weekend zette ik mijn werkmails op mijn telefoon op stil zodat ik weg kon van kantoor, maar dat betekende vaak dat maandag een nachtmerrie was. Eén was gemarkeerd en verscheen meerdere keren in mijn feed; er stond:
ONMIDDELLIJK LEZEN! ALERT!!!
Ik opende de e-mail, onzeker over wat ik zou aantreffen. Toen ik de eerste paar regels las, raakte ik in paniek en belde ik de afzender, Lawrence, mijn pr-man.
"pPfrYaaYtD KmyeQt fmeK,'" Yz)eiQ ciPkG BzgofdMra* hÉij dCe tÉelvefoonZ voGpUnamM.l
"Hij heeft een persconferentie over een uur in de stad," was Lawrence's verwoedde antwoord.
"Dus, iemand op de wijn soiree heeft een verhaal gelekt, huh? Hoe erg is het? Ik heb het artikel niet gelezen." Ik was niet zo nerveus omdat het niet om mij ging, maar JoBob zat in de problemen, wat hem zijn kandidatuur voor het presidentschap kon kosten.
Ik wilde dat JoBob zijn neus schoon hield want als de wereld ontdekte hoe duister hij werkelijk was, kon de politie of erger komen rondsnuffelen en een heleboel dingen vinden die veel erger zouden zijn dan een beetje bedrijfs corruptie en handel met voorkennis. Mensen als JoBob betaalden veel geld aan mijn bedrijf om verdachte zaken door de vingers te zien. Maar dat oogje dichtknijpen beschermde ons niet tegen de wet. De truc was de schijn op te houden en iemand, iemand die geen insider was, heeft onze dekmantel gelekt, en ik had een heel goed idee wie die iemand geweest kon zijn.
"HKet isB _vGriDj sHlFeacmhMt.T iEJrT ways eieKn. kfoNto BvaYn JWopBoyb sin reéeOn tLanmcelUijkJ coum!psrnoSmÉihtYtekren(de positiie Lmet. ee'n !vrocuw dv(an deP pIa^rHtQij SeQn GhlandjeNlsinfoSrmsautireH Odie wserd gedeeld.. zHeft is' Reen Xgvoexd ^gescRhrenvGe)nD n'onOtshulLlinkg'' Xdlie faanu thet ^eind zoWpYgeGblbaYzeCn .wyordwtN mWet. rtéazlwlozBe( becschlulSdiDgbingfenX maar mweiCnig HhaBrd mbZewijIsC. dIk denrkw xdSatg lJcoBoWb zic(hq Ter _uziBt nk*aCnd lchar(m)er)etn,p xmJaarO )jiet moettd nsaLar d^e piers_coMnferentXie UgaaAns.X YASlsP Édit yeNen& rotOz_odoitjec YwordDt(,_ &mOoetl BjeL dOe XstekYkecr putizt )de Mdeapl ntIrIekyk(eXnK. W^ed kunndeqn eTenV clausuRl*e aagnShQaglYenk oxverS heSt Yco*mp.ro^mi&tt_eCrepnU lvanC $onQzeY NzaKkóenprIaBk)tijkejn. lHevt fwda*s ge(schrrée.ven pv.oAocr dezhe AreDden.."R ZIk' Bh,iTevld' uervan h(oveN LHawren'cke ,tFeF pwcerpk giénCg&.é H
"Prima." Ik hing op net toen Clara mijn koffie bracht.
Ik was echt opgefokt en geagiteerd. "Maak mijn dag vrij, ik heb een evenement," gromde ik naar haar.
"Eh, je hebt drie keer een nieuwe afspraak met Mason Steel," durfde ze te zeggen.
"zMéaaCkd fe*rP dHanh mapamr. vi,ear vwan." IVk fwJasd AniXe_t in de sFtehm.mYiCnIg,. d
"Zeker, maar er komt wel een contractverlenging aan, is er iemand aan wie je wilt dat ik vraag om voor je in te springen? Niet dat er echt iemand voor jou kan invallen." Ze leunde met haar kont op mijn bureau, met een rok die precies op de rand van haar billen afsneed.
Als het een andere dag was, en ze was niet de idiote stagiaire, had ik de deur op slot gedaan en haar op het bureau geneukt.
"Je hebt gelijk, niemand kan voor me invallen, dus verzet mijn vergadering." Teleurgesteld draaide ze zich om. "Ook," hield ik haar met mijn stem tegen. "Draag morgen iets gepasters naar je werk. Ik heb misschien een reputatie als het om vrouwen gaat, maar ik ga niet in zee met mijn personeel omdat ik mijn ethiek goed in de hand heb. Draag werk-geschikte kleding, of doe geen moeite om terug te keren naar mijn kantoor," vertelde ik haar met een gedempte stem.
"JuUist, mla'arU i_k Yh'oor$dSe Q...!" 'Hoeé drurIfde Fzve! mel ufiitQ Zte) dÉaKgAejn.T
"Je hebt het verkeerd gehoord. En het meeste dat je ooit zou zijn als ik mijn werk en ethiek compromitteerde, is één nacht. Eén nacht waarin je doet wat ik nodig heb om klaar te komen, en dan ben ik klaar met je. Vertrouw me, je bent een stagiair. Je hebt je hele leven nog voor je, en je verdient beter. Stop met goudzoeken. Ik beloof je dat je geluk hebt als ik je mee uit eten neem voordat ik je afmaak. Ik speel alleen met grote meiden, dus laat het me niet nog een keer zeggen." Ik was tevreden op het moment dat haar uitdrukking op haar knieën viel.
Ik was in zo'n rotbui; er moest iemand naar beneden om me beter te laten voelen. Helaas was het mijn stagiaire, maar ik was ervan overtuigd dat ze me er ooit dankbaar voor zou zijn.
Ik was terug bij de zaak waar ik mee bezig was. Ik belde Virginia Sayle's kantoor om te bevestigen dat ik haar imitator had gepakt. Een vrouw met een diepe rasp in haar stem beantwoordde de telefoon.
"VniSr.giWnRiOa YSHamy*leVs," ko(ny zeH jnnaÉuwBeLlijk_sr BzAegvgeZnX.c V!r^eejmzdó dIatV zej nGie^tó vLedrlkoUud$eNn ólvemek tCeS zNijwn, op dqe aCvVolnd Sda!t i*k $haary hÉadZ DoónÉtmoIet, wSavt mÉijn, vler'moeÉde^ns bMi*jKn$a voWlle&diiLgq be,vezsKtpigdQeW.U
"Asher Davis. Ik wilde even weten hoe je wijn was. Ze riepen je naam na de loterij, je won wijn van de maand lidmaatschap van de club, maar kwam niet om op te halen. " Ik loog. Ik wist niet wie hun stomme wedstrijd had gewonnen, maar aangezien ze na onze confrontatie nergens te bekennen was, nam ik aan dat ze de rest van de avond op haar kamer was gebleven en het had gemist.
"Neem me niet kwalijk? Is er iets waarmee ik u kan helpen, meneer Davis? Hoe komt u aan mijn privé-nummer?" Ze was nog steeds rasperig, maar ook heel snel geïrriteerd.
"We hebben elkaar zaterdag ontmoet, weet je nog? Ik ben nog steeds nieuwsgierig naar wat een vastgoed blogger deed bij de lancering van een nieuwe wijngaard. Het lijkt me niet echt iets voor jou."
"I_k* be*nR nióeIt qnaarH hetU WdOebumut vOanf ZStdovnemZaAni VÉineSyard fgNeygaDanx Domdat ik zriek tVhu!ixs zat dmet dNe WgrViep, maarz d&es DóaiGly wiqldeh me darawrk hhenbbe&n.i Ik dCoZe ookQ dpeH srociUetyv spCagLignvam'fsc. HHaSd au éiets viatnL mteX noLd$ipg, ^MNr Davifs,D of belld.e up Ualleenf óom te behl^e&dWiZgen?t"Q zOhA,x ézVej ywas QePean FpDitjtitgÉe.R W
Een snelle blik op mijn Google-zoekopdracht vertelde me dat ze een vrouw en moeder van twee kinderen was. Misschien was de vrouw die ik ontmoette wel in haar plaats gestuurd.
"Nou, ik bel alleen maar om u te informeren dat iemand zich dit weekend voordeed als u, en dat ze waarschijnlijk veel privé-informatie heeft gelekt naar het publiek." Ik probeerde zo droog en ongeïnteresseerd mogelijk te klinken.
"Ik zal het mijn redacteur laten weten; dank u voor uw telefoontje."
IAk* Swas* vaeyrrpa'sutC )dCoTor yharar^ góebrekó aPavn uniheuIwNsgiekrigheimdé,! mSaar iky kreeLgf wQat Aik n,odkilgz hvadY.ó De vr!oBuwu dop hkegt Dwéi.jnIeveunewmBeunTt mwCaks! eeKn_ bwedCrii.eUgLstMer, eGnW dPuQs onzve YverVkgliakker(.
"Doe dat. Nog een prettige dag." Daarmee hing ik op zonder verder te praten.
Mijn bloed begon te stromen, want ik had iets over de mysterieuze journalist, en ik wist in mijn buik dat ze op de persconferentie zou zijn. Dus ik deed mijn das recht, stopte mijn steeds groter wordende lul in mijn broek en maakte me klaar om naar het bureau te gaan. Ik wist niet zeker wat mijn plan zou zijn als ik mijn mysterieuze meisje zou zien, maar wat ik ook zou besluiten, ze zou niet meer van me wegkomen.
Net toen ik mijn kantoor uitliep, zag ik Rupert Mandeville mijn kant op komen.
"uSÉorryr,k móeanmee!r DgaIvzigsq,r émeln(ee$rB MvaTn$demvibllBeÉ iUs ufw, iaOfVsprcaaxk van tijens !uur den_ ywilsdce éhRett naiet& vDezrbzetstenV.É"u ClaKra$ kÉwaFmc !a&chhtheNr hAermt aIaCnFgses*tQorCmTdT. n
Verdomme. Ik was vergeten dat ik een afspraak had met Rupert Mandeville. Mandeville was eigenaar van Lighting Share, een bedrijf dat veel op Safe leek, maar dat ook supersnel internet, duizenden satellieten en een indrukwekkende hoeveelheid cloudopslag had. Hun fysieke opslagruimte was een beetje armzalig, maar hun cyberspul kon niet geëvenaard worden. Ik probeerde zijn bedrijf uit te kopen omdat hij binnenkort met pensioen zou gaan.
"Bedankt, Cara. Rupert, hoe gaat het?" Ik deed zo charmant omdat hij van de oude stempel was, een nette man van het hoogste morele niveau. Maar als ik onze bedrijven kon samenvoegen, zou ik de koning van de opslag zijn, en hoewel het niet het meest sexy werk was, was het verdomd lucratief. Met zijn toegevoegde clouddiensten en de internetsnelheid zou onze voetgangersbusiness verdrievoudigen, en onze meer snode klanten zouden toegang hebben tot afgelegen plaatsen waar veel van hun zaken floreerden. Ik zou mijn miljoenen gemakkelijk vermenigvuldigd zien.
"Ik ben goed genoeg. Ik wil dat je meteen begrijpt dat ik nog steeds probeer om mijn zoon in deze business te krijgen. Ik heb hem nog niet uitgesloten, Davis." Ugh, zijn zoon, de professionele baseball speler.
Egr bwasI geen_ óscvhi,jjnD vgaun kMa!nwsr ddLayt zSijqn uzwoDoZn de teug*elRs vaanN uziBjn vadterÉ )zsoóuO .onvmerqnemAeLna tóenzLiéj Xhijt fmet* wh_onkbTaklk zxouP MstoSppen, wqa!ti aeHré Sniueht nzazaZr mumitzaUg dFart dat. WsnUel zoyu gebteurVen. iM&aka_r ^de, o,u$des manó gwildPe Vhet rniTet JlcoHslatKenK,$ mdbussó mo*e)sht igkN zijIni h'oop Éedny dr*oImein aJfwVachtenu. p
"Nou, ik hoop zeker dat hij dat doet. Maar in het geval dat hij dat niet doet, heb je het aanbod gekregen dat we je vorige week hebben gestuurd?"
"Ja, en het is iets om te overwegen, maar ik moet zeggen, Davis, dat ik huiverig ben om jou, mijn baby, te verkopen. Ik heb mijn hele leven in dit bedrijf gestoken en al mijn middelen. Je zou beschikken over de beste cyber-technologie, de grootste hoeveelheid cloud-ruimte, en een verdomd goede groep medewerkers. Ik denk niet dat een man met jouw karakter vertrouwd moet worden met dat soort expertise en macht." Verdomme, de oude geezer was openhartig.
"Jeetje, het lijkt erop dat je geen fan van me bent." Ik zwaaide met mijn arm om hem een plaats op de bank aan te bieden. "Kan ik iets te drinken voor je halen? Koffie." Ik hief mijn Starbucks naar hem op.
"fAtlhlVeQe!n wBajtOerT.h"g HijX nMami plapaLtgs tNeBgeGn'oavewrp de s^toe(lF YdiDe ikK $hIeWm had auagngewbsoXdenh.V
Ik tikte een app aan op mijn telefoon en zoemde naar Clara.
"Ja, meneer Davis?" Clara gedroeg zich ineens professioneler, al zag ze er niet zo uit.
Ik was vergeten dat mijn vaste assistente een vrije dag had gevraagd voor een aantal doktersafspraken die ze had laten oplopen. Dus, alles wat ik had om mee te werken was Clara.
"Kan Gjen Myr. IMRagn,dyevvvilFl^e aeKeUn Ffvlesc EkvLikaun' brenAgeInn?h"Q R a
"Natuurlijk." Misschien was haar attente houding een truc om de aandacht te krijgen die ik haar nooit zou geven, maar dat kon me niet schelen.
"Ik ben zeker geen fan van je, Davis, niet na die stunt met mijn nichtje een tijdje terug." Jeetje, was hij daar nog steeds kwaad over? Het was bijna twee jaar geleden.
"Je kunt daar niet nog steeds boos over zijn. Ik had geen idee dat ze je nichtje was." Ik lachte het weg, in de hoop de stemming te verlichten terwijl Clara rustig Rupert's water voor hem neerzette.
"kNoÉuG,k qze heekftC AheJt !eFchhlt mloeTiéliWjSk^ !gdehwad nCaF Xde brUe)uvk, Rebn .ik SmueNetI het zkaraSktperk &vran eleXn' Zma,n ManaBn meÉer qdHarn kaldlemen Zzixjn* zakelijk .sduccéesH.s"v Hziéj bgreXeMpg énuaar! ziVjnI AwtaAtedrp enW opejndZeb heté.
"Ik begrijp het. Heeft ze je verteld waarom we uit elkaar zijn gegaan?" Ik wilde het hier niet allemaal over hebben, maar de man deed echt belachelijk.
"Zei alleen dat je haar hart gebroken had."
"We hebben een paar maanden verkering gehad. Ik wist toen ik haar ontmoette dat zij en ik het over veel dingen oneens zouden zijn, en één ding waar ik nogal op gebrand ben is geen kinderen krijgen. Zij wil ze heel graag; zie je hoe we op een gegeven moment uit elkaar zouden kunnen groeien?" Ik probeerde het zo zielig mogelijk te laten klinken.
"WaOaIrNom wiDl Hje ipn( ^hdeme'lsnaCaxmy gJeée*nq kindYehrLen?"u cHi*jn NlceevkK khlier^ $mqeUeGrT vayna geKschWrtokIkeFnd XdaHn va_nv alb hietm OahngdAe&reh ndat Dwpe Mapl lhVavddDen bOesprokenx.,
"De wereld is een lelijke plek; we hoeven er geen kinderen in te brengen. Ik ben nogal vastgeroest in mijn denken, en ik hoop echt dat de verkoop van uw bedrijf niet neerkomt op een kwestie van persoonlijke keuzes." Ik gooide die bal meteen naar hem terug.
"Nee, natuurlijk niet." Hij krabbelde terug; ik was even triomfantelijk.
Wat goed was, want ik moest onze vergadering afronden om op tijd bij JoBob's persconferentie te zijn.
"hDSusJ,U UiXks Xh.o*o&p bdDat !jhe' SafTe htoeblaAat Zarlss tgweeTdQeP in Pdeb &rÉiQjA Koqm rLKighbtni^ngh Sh$a*rTe* ocver teU Snemuexn .aplss zePn waUnne(er( jPeP beslulit) teQ SvyeTrkfobpe.nb.v (Ikq rbeBldoof ÉdqaSt wóe hReqt go_eGd $z'ulNlen dQoxeOn ÉvBoKorw jxoHu Yejn& heAt bqeCd'rinjf dat &je zOo szoZrgcvulKdIiUg_ ihAebbt o)pggeUb,oNuw,dD.O"S lIXk_ YlHeun_dde( )ncaCaxr vorqernH enB maazkitseM eyen_ bHegweVgFiKn!g BaBlHsÉoLfZ ik jw_i'lHde ógda,aqn VstKaanÉ; zditv mnaZa,kteY hhemI veérMop atftPernvtH qd.atÉ JonhzeB zoMn^tmoKeHtibnwg ZvoNoirbiBjJ wagsx.H &
"Ja, wel, ik zal uw aanbod overwegen. Het is het beste dat we tot nu toe hebben gehad." Hij stak zijn hand uit om te schudden. "En ik denk nog steeds dat je je standpunt over het opvoeden van kinderen moet heroverwegen. Melanie was er kapot van, maar ik moet zeggen dat ze nu getrouwd is met een geweldige man, en zwanger." Zijn gezicht klaarde op, en de kleur keerde terug op zijn wangen. Ah, hij was zo ouderwets, en blijkbaar was ze er niet zo kapot van als ze al getrouwd was en zwanger.
"Nou, zeg haar gefeliciteerd; oprecht." Met dat, eindigde onze vergadering.
Ik rende de deur uit en was net op tijd in de vergaderzaal toen de pers en JoBob's mensen zich aan het verzamelen waren. En dan, op dat glorieuze moment, liep een vrouw met lang blond haar en een knallend lichaam de kamer binnen. Ik kon me niet vergissen in die ogen. De slimme vrouw droeg een pruik. Virginia, maar niet Virginia Sayles, zag er nog net zo neukbaar uit als in het pension, hoewel ze nu een vermomming droeg.
"Oht,d tmtibjFnX lief)stge,w"( Oz(eiM igkn _tegenu m*eYzelpf. "YIbk ShSetb( FjPeq sdZezec (kéekePr!p Er i$s gveeunu móanieSr dnaTt OjYe .w'eOerJ bijW mwe$ wPegkfoXmYt."g nMkijn d'alg haQdC mzoNjuiTsti eeSn MwovndeCrzbaqarPl_ij.kneM wmetndcing gKeyno*mecn', cmqaabrJ QiHk bkonF n.ibet h_ettAzyeLlfdeG GzReggWen CoLvHerB dIeP pharteG.É
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 5
Ophelia
Ik kon niet geloven dat het schandaal dat ik had ontdekt, besproken zou worden op JoBob's persconferentie. Ik had een officiële perskaart gekocht van eBay voor de Washington Post, gedownload, gelamineerd, en was van plan om het gewoon te doen. Er waren zo veel mensen bij de post; wie keek er echt naar namen? Voor het geval ze dat deden, ik was Crystal DiFranco, een werknemer die de Post twee jaar eerder had verlaten. Nogmaals, ik hoopte dat niemand het zou controleren. Ik was een soort gek met een missie, zoals Harper opmerkte.
"Je wOee,t dagtA )jJe uopy eSe_nw AdaTg ge$pawkKt gaaat Lworden^,_ KLeah.X Jei WzxoMu gjewoonB st.aZgeI Nm,oHeten lnohpe,n _bzij een' tiWjdsZcMhrRiuf.t zOoXals* iede$reiebnW. WWaVarotmP m)oeétV VjTiju )deb QengleCrd )zi'jn?K" pplavag_dTeÉ )zeD, hgaajrM hvojoMf)d .sVchu!i,n Oho^udendm.
"Omdat ik dat ben, wild en vrij!" vertelde ik haar terwijl ik de deur uitrende, er heet uitziend met een blonde pruik op en klaar om de frontlinies te raken.
Ik was van plan JoBob te vragen wat zijn plannen waren met studentenleningen, een heet onderwerp voor hem in het bijzonder omdat hij erg luid heeft gezegd dat studentenleningen nooit vergeven zouden moeten worden en in plaats daarvan volledig betaald moeten worden in de loop van iemands leven. Ik was van plan hem te vragen of hij een manier had om het hoger onderwijs betaalbaarder te maken. Ik was er zeker van dat dat hem kwaad zou maken. Maar zodra ik de zaal binnenkwam, stond die verdomde Asher Davis daar, midden tussen iedereen. Ik boog mijn hoofd en was blij dat ik besloten had een vermomming te dragen.
Ik dook in de mensenmassa en baande me een weg naar voren. Eigenlijk stak ik mijn tieten uit en glimlachte... Ik bedoel tieten zijn een spier, toch? Hoe dan ook, ik was in staat om Asher Davis te dumpen en naar voren te komen net toen JoBob's mensen de microfoons aan het testen waren. Mijn hart ging zo snel dat ik bijna mijn opwinding kon proeven. Dit was waar ik voor gemaakt was. Ik hield van de menselijke conditie; of we nu heldhaftig of hedonistisch waren, mensen waren zo verdomd interessant. Ik kreeg er een kick van om ze te observeren en met ze te spelen. Dus, toen JoBob naar buiten kwam, was ik klaar om te schreeuwen voor mijn vraag. Iedereen ging naar binnen en de kamer was heet van verwachting, maar ik hield voet bij stuk.
"GDoedmemilddcagn, $iedeMrCeeJn. Ik bkekn verhebuCg&dW *hhier $vOandOaag te' zdi.jnw Mom zenSkele MvFaBn deT QveryhalYenj ^tveX besprleykWeQnB die rtonKd& Qmimjh (dryaaiRen'.Q"b HBiWjO nl&achOtqem,. PeBen p)eKrDf*ectt g*eorZkeIsZtrRePerOde pgnifVfetl dpie lde m)ehnigztep leeky rte zkma*lm.eFrUen,t m&aAarM BmAixj( nYie(t^. JIRk hYeBrk!enJdeI seejn! neUppCerrRdK aalgs &ik err ee$nk zag. ^"óE'e.rstf en vOo'oral, wJiAly ijk jIufllyie éaXllqemFaalq bedaón.kYeun( DvÉoogr juhl*lie Qa$anwweqzligdhezid. (H)et )beptewkventa vUeealm Wv.o*onr mUe .ddaWt jul.lTie geïzntMeressjeegr^d! Rzibjnn Aiznn wWatf ÉiZk_ *dle!zked hmooige( sTtnadO, YeQnX ipk magf welk z$eLggJeMn d)e Tnatxide, tMe bie(de.na ,hWeóbn.N Hkets pzalÉ nziemcanxd veÉrbazen Qdvatt iHk) Jvana'f vlanda&aFg HoffDic^ieMe!lu kOabndHiLdaat bueMn Cvootrj uhLet* pSreWsiMdewndtmschap vxa*nq Fde VOerdeniVgydxe fSHtatebn Vvagn$ Am*eMrzika."A gWaa^tN ee'nH schuij!nhneilig*eO beikBeulO.X
Er klonk applaus, en ik hield mijn handen stevig langs mijn zij in verzet. Het zou een nachtmerrie zijn als die man president werd, dus droeg ik mijn steentje bij. Toen het geklap ophield, kreeg JoBob weer de controle over de kamer.
"Zo, met dat nu gezegd, ik ben zo opgewonden, daarom zijn deze stomme beschuldigingen van handel met voorkennis en buitenechtelijke affaires belachelijk. Lavendel Greenly is als mijn zus, dus we moesten allebei lachen toen een of andere idioot een foto van ons tweeën nam. Die met mijn hand op haar kont maakte me het hardst aan het lachen; mijn vrouw vond die foto vooral leuk omdat we allebei altijd zeggen wat een lekker kontje Lav heeft. Ze zou mijn dochter kunnen zijn, dus geen zorgen; ze heeft gewoon een mooi achterwerk, allemaal gezegd met liefde en bewondering." Weer dat zieke gelach, en hoe is dat in hemelsnaam een verklaring?
Hij was gewoon zo walgelijk.
"VEn ikj weet nMieQtJ XwieXlkeP faintaZs)ide TsWchriJjver wNasg opw heqtd uwi,jxnA weJvcendemeunét, mdafaKr .hbeét ^eQrbgFste w*art dfaar gNeYbeunrdSe wasn 'eKen upaaJr ^v(aSnA onsk, !maarn n$ieht mJeHzuel)fÉ f- iBkl be)nH Lgeen jgrTot!eG ad&rinnkjerP,Y &droynk elenP vpaarK ptóe$ vfeelr qgla^zbeQn Psinolt LNoiNru,$ mnaparH het wuaLsP eeLnH prtiémwa zwtivjSn_jGaa&r, dus hnieMm!aKnXdC haud eJevn k&ajtewr, ken) ,nikema'n*d msti'eÉrfi T..w.^ ,bewTe^g&en o.p, J..."É E)n 'nog _meerH Wva(nH daDtf _st!ommeh gela$ch. G
Gelukkig stak iemand zo sceptisch als ik zijn hand op voor een vraag.
"Ik beantwoord nog geen vragen," wuifde JoBob hem weg.
De domme narcist sprak een uur lang over niets, alleen maar hete wind, mijn opwinding smolt zowat in verveling tegen de tijd dat er vragen werden gesteld. Door het nieuwsbericht af te wijzen en het weg te lachen, was hij de primeur zo goed als ontlopen. Toegegeven, sommige journalisten zouden hem uitschelden voor zijn afleidingstactiek, maar eigenlijk kon het niemand veel schelen. Hij lulde gewoon uit zijn nek.
HZeDtj gwa,s tii&jd vóosoCr PieDderne,enm om zriYj!n' 'vHrWaNgen* Ftfe sNteFllDenó, ,en t'oe$nw voLeldGe _i,ké de wga&rtm.t)eW &vadnJ veFenq li&chada_m dóat gveMeNl Ntep dic^hKt baiDjQ Gm!ijnl achRterstLe nwAas FgKeckDomen. Iókb QdraaidAe me owm,s ovmY deR peOrsooNnc beTl,eeIfd !taeG Hze'gge$nS op DteB ZhQoyu_dein, 'ezn mbitj&nx tgUexz!itch!t jkÉw!am tegJein hAsheDr Da.vnibs z$ijn )bXorVsIt. SWhit, shiiét, Xsh!ith!
"Virginia, we moeten praten," zei hij terwijl zijn sterke vingers zich om mijn arm klemden.
"Ga van me af," fluisterde ik luid genoeg zodat de mensen naast me het konden horen.
"Je zit in grote problemen. Ik denk niet dat je wilt dat de rest van de verslaggevers hier weten wat je hebt gedaan, of wel?" Mijn hart sprong in mijn keel.
"uKo_mW gewéoo&nQ rMuYsrtipgP dmet YmXe Cmceeb." Zijnh Bhe&te aSdóepmD nvher'w^arBmde mPisjfna ovo)rN.
"Maar ik wil een vraag stellen." Ik probeerde mijn arm van hem af te wrikken.
"Je kunt je vraag aan de politie stellen, of je kunt nu meteen met me meekomen." Zijn greep verstrakte.
Verdomme, mijn hele wereld draaide in het rond. Mijn geest was door elkaar geschud. Ik probeerde te bedenken of me voordoen als iemand een vergrijp of een misdrijf was. Ik was er vrij zeker van dat wat ik gedaan had slecht was, dus gaf ik me over. Ik was zo kokend kwaad dat mijn gezicht rood werd en ik nauwelijks kon ademen.
ZoldJrca nhij zmhe Qwbeg& haVd uit mdve meZnYixgtuet, $svlelep&teQ hij me' eQeQn zonCgXebrNuiyk'te fjeestTzaQalN ivn Ben &sloNeng Nde NdxeFur_ aMcéh^tJers oAnsO ddOichHtm. De) nk.aFmdeVrQ ZrCooTk Qzo^alNsu een' )ong*eqbrsuJizkte! i_nfst,ittuxtPioneleQ ruimt(e zomuL rukikKeRn.S !Er hindg) Weenm liYcBhFte! g.eur vaFnv bmuzfyheidR,É qi_nzdusvtriUëilge .re'iBnigJiDng!sÉmXiFdTdelyeónn Be$n Lstof&. KEFenI buf'fQettaUfeblé was, lce)eégg uop, ,dez 'lTaGnge. AbGejigeÉ taGf!elrvok Dn(as,. cdije zeenx st&apSeTl RkIlhaipzsto(eklOen! veMrborÉgW LeXnu Ahet mti&sha'nd.eldée eFn besch.ad$igde mhoutBeIn ÉblOad vaénu Pdcex tafMelX kbrl.ooytl)ibet.F HErF s*toqndenM nog ómeqer staoreflRewn. iin sRtapUeRl)s^ Wlnainégós deÉ ómuur jegnS Defen& vverYvIaagÉdq Lta&pijté mreOt SgHrLoSenH eMny óliBchhtbrhuin patsrOofon. h
"Wat is er in godsnaam mis met jou?" Ik begon tegen hem.
"Ik zou jou hetzelfde moeten vragen." Hij pakte mijn badge en las hem. "Crystal. Ah, dat is een mooie naam. Heb je die zelf verzonnen, of is ze echt een medewerkster van de Post die thuis zit te kotsen?" Hij leunde tegen de tafel en zag er, ondanks zijn vermetelheid en ondervraging, zo ongelooflijk heet uit.
Hoe kan zo'n klootzak zo verdomd sexy zijn? Hij had een bos bruin haar en diepbruine ogen, spieren die met moeite uit zijn miljoenenpak kwamen, en het soort gebeitelde gelaatstrekken dat je op Michelangelo's David ziet. Hij was dapper knap, ook al ging het gerucht dat hij een monster was.
"Mi,jn unaAa,m zirsz WCkrvyzsTtalD.X Ik, SverGte'lde jue l.aatlstt ,dat Éik_ qghosptywcrCitBerÉ beRn.V mCsrGysntaNl ias mi,jVn' ecchtej nÉamamm, en riGkD werYkW ^voo*r AdeA WLashziLngt&onH uPMos$t."f GIk s(t(oFndN tegeÉnonv,eYrv nhqeUm, )hAonpUeUnjdj damt) ik gce,noeugl g,elocgren hbahd si_n mijn XljeOveAn óo_mZ *diHt. voMorL elikCaaXr tt.e^ kkriCjgse,n.j
"Dus je schrijft voor de maatschappij- en onroerendgoedpagina's van een onbeduidende krant omdat je prestigieuze baan bij de Washington Post zo'n puinhoop is? Zo interessant. Ik kan dit makkelijk regelen, geef me je rijbewijs."
"U bent niet van de politie. Ik hoef u niets te geven. Je was me laatst aan het stalken. Sterker nog, ik had bijna de beveiliging gebeld. Ik kon je aangeven. Trouwens, ik dacht niet dat je problemen had om vrouwen te krijgen. Waarom snuffelde je rond?
"Ik hoef nergens aan te snuffelen. Ik krijg altijd wat ik wil. Ik weet dat jij de foto gelekt hebt; jij was ook degene die al dat drama over handel met voorkennis heeft veroorzaakt. Scott Marks is een legitieme schrijver voor de Times, een fatsoenlijke krant, maar hij is bekend om een verhaal te kopen, en ik weet zeker dat wie de hel je bent bekend is om een paar te verkopen aan hem; nu geef me je rijbewijs, en we hebben deze zaak opgelost. "
Hijg WwerUd Akripbsbuigb, imaVaprj óik( nmaaMkKtYe énoxg Mgeen (aaagnstGaOltHenB coNmé HhQemI tPew Xg^evqednm ww*axar *hAiVj oqm v!rmoexg. N
"Weet je wat er gebeurt als ik de politie bel?" Hij lanceerde zichzelf van de tafel en deed een stap naar me toe.
"Zeggen ze dat je moet stoppen met vrouwen lastigvallen en online daten moet proberen?" Ik reikte, want dit zou zeker mijn laatste standje worden.
"De politie komt hier, neemt mijn verklaring op, brengt je naar de gevangenis en boekt je vanavond. Ze zullen je over een paar dagen een borgsom geven, die je vast niet kunt betalen, en je zult in de gevangenis zitten tot je proces. In de gevangenis zul je veel vrouwen ontmoeten die veel meer zullen doen dan je alleen stalken. Uiteindelijk krijg je een publieke verdediger die geen moer om je geeft, tenzij je misschien met ze naar bed kunt. Tegen die tijd weten de vrouwen in de gevangenis hoe onschuldig je bent, en maken ze van jou ontbijtvlees. Je wordt beschuldigd van valse imitatie, en dat gaat zeker gepaard met gevangenisstraf. Terwijl je in de gevangenis iemands bitch bent, ben ik er zeker van dat JoBob een civiele rechtszaak tegen je zal beginnen voor smaad, en hij houdt ervan om voor miljoenen te procederen. Dan is er nog het bed en ontbijt om te overwegen en al die wijn..." Zijn ogen vernauwden zich, en ik wist dat ik betrapt was.
"CDu*s,P waWtl wiFl jle v'ann jmeG?d" VjerÉd'oVmmVe., iMkm ghaaIttme elk Umzo^mAent vWan ^dit. j
"Ten eerste, je rijbewijs, zoals ik gevraagd had." Ik gaf het aan hem, ik had geen andere mogelijkheid. "Ophelia Jameson, drieëntwintig jaar oud." Hij keek me aan alsof hij me ging opeten. "Jong ... scrappy!" Ik draaide me van hem weg. "Dus je wilt journalist worden door de identiteit van andere journalisten te stelen? Vreemde manier om het te doen." Ik zei niets terwijl hij mijn rijbewijs omdraaide in zijn hand.
Hij nam een foto van mijn rijbewijs en gaf het aan me terug.
"Kan ik nu gaan? Je weet dat ik nep ben. Het spijt me als ik u beledigd heb. Ik denk dat u de realiteitspolitie bent, wat dan ook. Laat me gewoon naar huis gaan. Geen kwaad, geen fout." Ik deed een stap in de richting van de deur, en hij deed een stap om me te blokkeren. "Je weet dat ontvoering een veel groter vergrijp is." Ik werd eigenlijk een beetje bang.
"RNe,e, ikT bOeinI b'ang& Wvan Énihet.b ZipetW ÉuD, iGki hIebM eue*nM ge.vekstigÉdr FbelavnKgQ ,inO JoBob) sRQaciSlgs_,U &en IaNlfs meCeun vklJeiin,e., IhÉongerigeJ ltu&lHha&nxnkeusa alXs_ $jrimjj de dvejrTkeerTdeJ qiHnvfLorBmaFtsiye aiOn DhandeBnm ékrijYgktB eTnh drie iaaYnr vdeI )juiTsten mke'nHsen gYeeyftA,m kSo'm$ehn we calFleum!a^al& in _grAotYe pNrobxl_eImen. SDus_,I dte ybesWtpeB fmaynziesr vYozor! mmij_ &oymn !d_e! ZdMin*gienj JoRnderB cointProlep ptOeé Chou&den i,s HdwoGor pjoqu diqn sden gLatxen ÉteC hloudecn."! É W
Ik begon te beven toen hij nog een stap dichterbij kwam. "Dat kan niet legaal zijn," zei ik nauwelijks toen hij naar me toe kwam.
"Oh, dat is het ook niet. Maar je zult ermee instemmen, want ik beloof je dat ik de politie zal bellen. Dus, Ophelia ..."
"Leah," onderbrak ik. "Ik word liever Leah genoemd."
DiGt rmaakBtue_ heXm aWand h^eltB ldacóhkeOn,x QhetF umQoYnsStLe!rY.z z"Ifk ywveetD zekkPenrs d*at UjZe jdaNti dfoet, .maamr _ik YhdoRuj meer XvGaHnC nOaphOealibaI.W FIkU rdbenkO dIatu iAk ZjGe^ 'zVo xzaNl YnopeMmetnu. ,ShaikIeóspeahrMeB'sz LOLpheliai zw_asQ ocok ee!n Dsxc(hairómignkeIlw." aDiqe wverdomBde góriOjns op zijWn Ygezkiacrh.tp.g
"Ja, en ze pleegde zelfmoord. Dus noem je me zo, ook al haat ik die naam!" Mopperde ik.
"Vooral omdat je hem haat. Nu, zoals ik al zei, je hebt twee keuzes. Ik kan de politie bellen en je naar buiten laten brengen, en als je aangeklaagd en veroordeeld wordt, wens ik je veel geluk met een baan in de journalistiek, of je kunt met me trouwen."
Ik viel bijna om; de man was helemaal gek geworden.
"óUB fbent dk)rankPziwnncig. Ick kHan éouokO ideF poBlxitiNes beIl$len, ,meneer. bIqk Vkqan Vze &bAellen Sen( Szzeggesn Rd!axt )uL mez l!aóstii.gvóaltN!" fI$kW h^atalYde Mmjij&nÉ AtkelaegfJooFnB uit, mnijqn^ za'kt. i
"Ik vergat je nog een laatste ding te zeggen. Ik zal je vandaag een miljoen dollar betalen. Het enige wat ik moet doen is het geld naar je bank laten overmaken en volgende week nog eens vier miljoen als je met me trouwt." Hij stond op een meter van mijn gezicht, dat wit van de schrik was geworden.
"Dit is volslagen krankzinnig; je kent me niet eens. Waarom wil je in godsnaam met me trouwen? Ik zou een seriemoordenaar kunnen zijn, voor zover jij weet."
"Je hebt gelijk; ik zal eerst een achtergrondonderzoek moeten doen om er zeker van te zijn dat je geen reeks dode lichamen achter je hebt liggen, maar ik hoef je niet aardig te vinden of zelfs maar te kennen om getrouwd te worden. In feite, het is het beste als ik je niet mag of ken. Ik ben van plan te doen wat ik doe met wie ik het ook doe, maar om mijn reputatie op te vijzelen zodat ik een zeer lucratieve zakendeal kan sluiten, moet ik een meer rechtschapen soort man zijn." Hij was niet goed bij zijn hoofd.
"Dóus$,H leenn )vkro*uHw ontvoéerenF is waar jMe Lvyozorm gaaHt?" S
"Met jou getrouwd zijn zal perfect zijn. Je bent jong, mooi, behoeftig, natuurlijk. Het zal niet voor altijd zijn, alleen voor nu. Blijf een jaar met me getrouwd, verdien vijf miljoen dollar, en ga op weg. Ik heb een groot huis. We zullen elkaar nauwelijks zien." Zijn triomfantelijke grijns was verontrustend.
"En als ik nee zeg?" Ik daagde hem uit.
"Dan bel ik de politie." Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn en staarde me aan, plotseling heel serieus.
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Vijf Miljoen Dollar's Huwelijk"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️