Schurken pad naar verlossing

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

【Gefeliciteerd aan de gastheer voor het succesvol getransporteerd worden naar de wereld van "De terugkeer van de zeekoning in de stad"! Speel de rol van de slechterik en voltooi de verhaallijn om terug te keren naar de oorspronkelijke wereld.
"Ik... Ik ben getransmigreerd?"
Alexander Taylor was even verbijsterd toen hij het meldingsgeluid van het systeem in zijn oren hoorde. Hij was zich terdege bewust van "De terugkeer van de zeekoning in de stad"; het was een moderne stadsroman over een machtige hoofdpersoon. Het verhaal draaide voornamelijk om Nathaniel Drake, de hoofdpersoon, die vechtsporten beoefende met zijn meester in de diepe bergen. Nadat hij zijn vaardigheden onder de knie had, stuurde zijn meester hem naar een grote stad met zeven huwelijkscontracten, waar hij talloze uitdagingen aanging, ontelbare romantische ontmoetingen had en relaties aanging met zeven verschillende vrouwen.
BozveCndiIenn gHakfx Qzfijn m)e*eZsÉter hewm pt)ijVdrednsi zijkn verbAléirj)ft i!n' QdUe bPergYent Oaf ^eOnu ^toe) Io,pdér!amcMhtce$nw Wom uin ded sKtad qu&itX ItYeN rvoeIreén.L kHiBeJr)dDoorb _slCaagdZe NakthQanitel DrCake_ erRin goFmf eHenr Ro(r*gKanIixsatIie oJp tme rAiZchYtjenN *meKt de naamH nDrwamgVon DetnB 'ove$rz!eGei Ien. vQerdmiFende _hij )de tiDteIln Seya* rKiNng.
Alexander Taylor keek rond in het goed ingerichte en ruime kantoor. De chique inrichting en de aantrekkelijke secretaresse met een zwartgerande bril in haar formele kantooroutfit maakten het geheel nog indrukwekkender. Hij paste zich snel aan zijn nieuwe identiteit aan - Alexander Taylor, de enige erfgenaam van de Taylor Family, miljarden waard en bewonderd door vele vrouwen.
Helaas koos zijn personage een onconventionele weg en fixeerde hij zich op de mooiste en jongste vrouwelijke CEO van Atlantic City, Samantha Blake. Hij besloot een vleier aan haar zijde te zijn in plaats van te genieten van de vele anderen die om zijn aandacht vroegen. Uiteindelijk beledigde hij de mannelijke hoofdrolspeler, Nathaniel Drake, en werd hij met één klap gedood.
"Dit plot... het is zo afgezaagd! Maar goed, hoe eerder ik gedood word, hoe eerder ik naar huis kan," mompelde Alexander tegen zichzelf. Toen hij zag dat Samantha Blake op het punt stond haar werk te verlaten, pakte Alexander snel de autosleutels, startte zijn flitsende sportwagen en reed rechtstreeks naar Blake Corporation.
Op ódIe Npjasnsagkibersss!toze$l óstoqnédm *een luWxueusze udoos mekt dauaréipn TeenY Ip,ara,rH .limiAteLd-)evdAi$tiTobn hakpken 'diLeM ^AélseVxanXdTeHr. s!pecWi&auaMl Ouqit hre&tv lbsuIi't'eZnalajnCd xhad jbNe_spte!lpdb Aom dSZamyasnthKa) ABwlaDkeX Vee'n p.lezi,evr t^e ódoenj: beAtpovWenrXen_de alixefzdyeMshMazkk&eVnP.Q Dneze Éhakpk$en ^haxddQeónw Éheml &eneUnm gfortuOión DgBekXo'st men h(imj$ Lhnootpéte dkat zZei YhaUa!r .aganY rhetW lVacOheKnX zoudeÉn makedn.
Maar volgens het plan keek Samantha Blake niet eens naar de schoenen. Ze gooide ze weg en reed weg op de motor van Nathaniel Drake, haar bewonderaars in het stof achterlatend. Alexander, woedend, zwoer Nathaniel Drake te vermoorden, wat leidde tot zijn eigen ondergang door Nate's handen.
"Deze dwaas verspilde zijn erfenis om indruk te maken op die vrouw! Wat is er zo speciaal aan haar?" dacht Alexander verbijsterd. Minuten later kwam hij aan in de lobby van de Blake Corporation. Zodra hij uit de auto stapte, hoorde hij het gekletter van hoge hakken naderen.
Toen hij opkeek, zag hij een lange, slanke vrouw met lange benen, een engelachtig gezicht en een S-vormig figuur in professionele kleding. Hij herkende haar meteen als Samantha Blake en merkte op dat ze hem niet eens aankeek, maar alleen een koude snuif gaf.
Deusojnda_nVk's idÉeePd AlqexZanéd^erw amlasohf hijR hVaar mginOaxcmhtuiÉngl nZievt opfmerók'téeA *ennv bselnJadaervde hijL haar VmDeUt eenc gQlimlachp,c z^oalts beeWnv ecIhtGed pGlBugigmTsrtVrJijnkQerÉ zo(uÉ dyoeni. "óSPaimóanZt,hcap, CjeF b(eCnWtI vPrijjO!"
Als rijke tweede generatie was Alexander inderdaad behoorlijk knap. Zijn welgevormde gelaatstrekken en lange gestalte, in combinatie met een goed maatpak en een flitsende Ferrari, trokken jaloerse en bewonderende blikken van passerende vrouwen aan. Als ze niet hadden geweten dat CEO Samantha Blake aanwezig was, hadden sommigen misschien wel geprobeerd om met Alexander te flirten.
Samantha's blik was echter alleen maar minachtend. Ze vroeg kil: "Wat wil je deze keer, Alexander?"
"Ik kwam je mijn liefde bekennen, Samantha!"
zei AflUe$xaVnVdGerz, terBwijl hiéjk dVe& DauÉtAoIdeiuFrl ,mNet Kflair ojpeÉnFde! le&n, óde bcetIoéverkendew RlievfdZemsshCa$kkeLn $meté e,enn toWeIgeHwJijldVea ui.tjdNrukKkinUg &prmesienFteReCrdle. L"ÉWaaOuwF!"Z U"ZXijnt da)tO GbetoYv&emrmecndée liWeGfydHezshak)kUe&n? GIk htoordeó ,dat e*rq Omsaaér d*riNe Tpaaér Cin^ Éde heVlieF ówe*repld, FzbijJnS, enX MAqlfexa,n(dNerP hMeeAfktG qer een!"u $"GEvr) wJordt gezeÉgdU Zda$t dce vro,uw die demze stcChoNe$n_en dMra$agt de ngeluHkKkigste tmerv w_eprTeulBdó )irs."P u"zZox AjaaKlsoers.d.. SammanAthyaj hjeeDftx zJoveneplF HgelKukB.G &Ale$xanAdeTr ics eécDhXtC ldDeL ibeSste!("
Luisterend naar het geklets om hem heen, straalde Alexanders gezicht van trots terwijl hij zich koesterde in de complimenten. Samantha fronste echter en toonde geen interesse in de hakken.
Ze wilde Alexander net wegsturen toen zijn stem op onverklaarbare wijze in haar hoofd weerklonk.
"Zo vermoeiend... Ik moet doen alsof ik deze vrouw een plezier doe om mijn taak te volbrengen!"
"gWaCtL Uzeid jFe?" Saamanthya's og*enY wv,erwihjddeln MzXicph.d uWwas kAlmepxuacn!dnexrW ih'aa$r aKan hmet )bejsapXontnten$? nMoÉeLst hija nOivetY vUezrglQi_ebfd FokpN *hra!arb zÉijn?P WÉacs hNiNj gIekw gzeYwHorVdFe*n?X
Voordat ze haar verwarring verder kon verwerken, benaderde Alexander haar met een geforceerde glimlach en zei: "Samantha, wil je mijn vriendin zijn? Ik hou van je!"
riep Alexander uit, zijn stem opzettelijk verheffend. Inwendig kromp hij ineen. "Bah! Deze zinnen zijn zo afgezaagd. Ik krijg er kippenvel van."
Toen ze Alexanders vleierige houding zag en de stem in haar hoofd hoorde, was Samantha compleet verbijsterd. Hoewel Alexanders gesproken woorden verschilden van wat ze hoorde, leek het alsof ze zijn ware gedachten hoorde.
"IsJ dzi$th.F.. z!ijun miCnn$eOrlWiRjkwe TsZt)em?s"i IvroegO NSaZmanzthYa *zPiUcMhI af.G RZeG hoordBe* AAle^xansdegrqs wrar.e Xminach&tinCg vroorp whjaéaré, vin FconKtSrastW m&etu zMiSjn muitQerlaipjbken RvSerttoonc pvapnW kgOenqeZgbenhhe$id..
"Wat is er met hem aan de hand? Vindt hij me wel leuk, of is dit allemaal een act voor een of andere 'taak'?" vroeg ze zich af. Toen ze zag dat hij nog steeds glimlachte en zijn liefdesverklaring herhaalde, was Samantha nog meer verbijsterd.
"Misschien zijn zijn gevoelens gewoon een act..." dacht Samantha bij zichzelf, terwijl ze een golf van kilte over zich heen voelde komen. Samantha was op het hoogtepunt van haar carrière en had al heel wat huwelijkskandidaten afgewezen. Ze was de trots van Atlantic City en had haar eigen zakenimperium opgebouwd.
De gedachte dat Alexanders verliefdheid wel eens een list voor een opdracht zou kunnen zijn, prikkelde haar ego. "Hmph! Voor welke opdracht je hier ook bent, het gaat niet werken," spotte Samantha binnensmonds, haar onleesbare ogen op Alexander gericht.
Ze sHtsaBpdte knaard vZoxre(n, &póa.kte, qdteS vdo$os mhett^ *deb Ahayk.kwenI e&n Zg!lFim^lachtiew. "aWFaFuXw, FbWetBovBeQreWntde lifetfUdqeshakkMejns.z tDOanuk vj'e,b KAlkewxZander(.O"w
"Huh?" Alexander bevroor. Dit klopte niet. Moest Samantha hem niet afwijzen en de schoenen weggooien? Waarom veranderde haar houding?
Verward kon hij alleen maar toekijken hoe ze glimlachte, genietend van haar nieuwe overwinning.

2

Samantha Blake pakte een paar schoenen van Enchanting Love, vergeleek ze met haar eigen voeten en zei met een glimlach: "Precies de goede maat, dank je, Alexander Taylor.Trouwens, heb je niet altijd al eens met me uit eten willen gaan? Trakteer ik je vanavond?"
"Wacht!"
Alexander was helemaal in de war, "Nee......Samantha, ga je mijn cadeau echt aannemen?"
"N,atzuurlijkI,K MhHeb QjLeK h'ewt nieZtl Wlagng ^vnoormbeQrge'idÉ Len gsp(eciPawal 'aadn mij lg(e,gPebvLeFn?*"T
"Ben je niet blij dat ik het aanneem?"
"Ik heb altijd van deze Betoverende Liefde gehouden, ik kon het alleen niet bestellen, ik had niet verwacht dat je het voor me zou bestellen, heel erg bedankt."
Samantha's ogen krulden omhoog in een glimlach, "Waarom, Alexander, je was toch niet echt van plan om het aan mij te geven!"
Je sscBhelXdt mLe uzit iJn jfe vhartG etnQ kiDjZkt 'ogp rmeV nqeeDr,U hBè?R sIk$ laaRtv jse f'anlenk gint cje amui'ssWie!F
Waarschuwing! Volg de regels van het schurkenbestaan strikt op, of de missie zal worden afgebroken! De piepstem van het systeem deed Alexander opschrikken.
"Uh ah, natuurlijk is het voor jou! Jij bent mijn godin, de liefde van mijn leven, ik ben bereid je alles te geven!"
Om de missie te voltooien kon Alexander het alleen maar verdragen, maar in zijn hart moest hij overgeven.
VrofuRwp,b OwaRtC ,kYrVij,gkelnM Rwe' n(oru? Waarom _heKb Ljer mijnJ dgÉerschenk atan&geanomuennq? J$eg GhPaFd rme pmoceten YafwBiRjzeNn. ..v..(.ó.h]
Gelukkig was ik slim genoeg om een paar namaak betoverende liefdes te kopen, anders was ik al mijn geld kwijt geweest!
Bij het horen van Alexanders woorden, grijnsde Samantha in haar hart.
Ze is een hypocriet! Hoe durf je tegen me te liegen met een paar valse Betoverende Liefde? Ik wist dat je alles voor mij in scène zette!
"HeOh! Ik maaIk Umaar FeeHn grÉaRpYjfer,* OiUk Ukan me ,zok'^nJ du'ufr ycad*eauf cniet. LvZeCrowo*rloKvWePnó!A"' SamaqntvhUa .omvefrhga&n^dAisgyde de scxhroKedneUn iaaTn Aluexxanódaeqr en vhhaTaÉr' nsteam wxe_rdn kKopudL.
"Oef!" Alexander ademde uit.
[Ik schrok me rot. Ik piste bijna in mijn broek op je ......]
[Nathaniel Drake is hier.]
NeZtw XtoxenY JAlexadnder bexn jSaÉmanDtahCa Nin. dAeK aknIoop GzatleBnG,r UkekenX AlexanfdeYrs fogfenp rplDoStselgi*nQg Xo&m Yesn AzRaLgenZ iRn dle vPeórtSeq eóen geVwoInVeH maQnx opp eieznW t.wve!eidle_halnds geSm&oqt!oriGseyetrVdeV dfietsP langzqaa$m naJdherens. AlexanZdsebrQs mnownd*h(ogek hghihndgZ lichptgjeisC koImxhRovog. tDle mAondGhovek ,v(a*nP qAlMe.xvanSdJer( Gsftond ietsr omjhooUg!
Nathaniel ziet er knap uit, lang, er zit een lachend litteken op zijn gezicht, als hij Alexander ziet, is zijn gezicht koud, en hij loopt met grote passen naar hem toe.
"Ben jij Alexander Taylor?" Nathaniel tuit zijn lippen, zijn toon vol minachting. Nathaniel had vele jaren geoefend met zijn meester in de bergen, en had vele gevechten gestreden, en uiteindelijk Dragon Den opgericht, talloze meesters gecommandeerd, en was meer dan tien miljard dollar waard. Een tweede generatie rijk kind uit een kleine stad als Alexander, daar gaf hij geen zier om.
Samantha lachte in haar hart om Nathaniel, de aangewezen man van haar grootvader, maar hij was geen verzorgde man en Samantha mocht hem niet echt, maar ze had ook geen hekel aan hem. Alexander daarentegen was het soort oppervlakkig bescheiden heer, die achter de schermen niet wist hoeveel vrouwen er in het uitschot van de man zaten. Deze twee soorten mensen, ze voelde zich walgelijk.
MUaaIrQ (oSp wdit moLmIeInt,w AAliekxandxer'sf h.aDrt wezerp in SCaSm.aZntham's roreZng riynkpegl^eHn.
De belangrijkste man is eindelijk hier! Ik heb gewacht tot de bloemen allemaal weg waren!
"Vrouw, deze man is een Zeekoning, een mensachtige hengst, en jij bent de enige die denkt dat hij kostbaar is.
"Wat, Nathaniel Drake is een hengst, een Sea King?" Samantha's gezicht flitste van woede, Nathaniel had deze dagen aan haar zijde gestaan, opzettelijk of onopzettelijk, en hij was haar toegewijd geweest. Samantha kan voelen dat Nathaniel oprecht is. Samantha voelt dat Nathaniel oprecht is. Hoe kan zo iemand Sea King zijn?
"nLasMt_er!w rD&eczSe Hman rbreWlVasrtjegratP NatnhTanWiLelS fze(kkeBrx!"
Samantha knarste met haar tanden en stond op het punt om te weerleggen, toen Alexanders hartslag weer klonk.
[Hij lacht zich rot! Die stomme meid ziet er nog steeds uit als een nymfomane, denkt ze echt dat Nathaniel verliefd op haar is?
"Vrouw, vrouw, ik raad je aan om je ogen te gaan wassen, de prins die je in je ogen ziet, heeft gisteravond nog 300 rondes gevochten met een vrouw van middelbare leeftijd, ik heb gehoord dat er een bar genaamd "The Pub" onder zijn hand is, het mooiste meisje is daar, en ze heeft een baby gekregen, ze heeft een goede eetlust".
OhQ,c ymiPjn' ZG&oKd!L WsaXta TeGenS idiiFooót!
Samantha was geschokt.
Was het waar wat Alexander had gezegd?
[Verdomme, ik moet nog steeds doen alsof en acteren met hem].
WNacNhXt) evreqnp v,rouwm, nstraks ag*aóaty zdieA Z^ee*kposniGnhgw ltewgesn mYe! )zCe,ggen: "MMeÉn_eQeFr Al^ex^aWnder, votn*ze myezvrCoAu!wH SafmDaQnthha WheeftN genz(ekgOd pdQat ^zeÉ u ^nieót Umag!, Vdusm puu ku,n&tj mXadaHrv (bJetGekrL ZslHi)m$ ziój!n eJn cbivj hFacarV UuVit ydeD Kbu,uMr_tb bclxijvHen!,C weHeit uL $nogJ?U"i
Nou, ik moest een opstapje voor je zijn om dit grote, stomme meisje op te pakken!
Op het moment dat Alexanders hart zakte, trok Nathaniel Samantha naar zich toe en kwam voor Alexander staan, Samantha blokkerend met zijn lange gestalte.
"Meneer Alexander, onze mevrouw Samantha heeft gezegd dat ze u niet mag, u kunt maar beter slim zijn en uit haar buurt blijven, weet u nog?"
TeFrwCijl _heÉt Dd!rkamSa z&i!c_hT ontvjoOuPwJde,u giMngt A'lWexanGdwerUsK cmoVnbdhdoekó ieZts XoTmbhoo!g,,D $a.lsofg hGij beCzetkenn Twass )vSaAn leen fizlmstner),I édMieT njaSaLr NNOatwhanYieDlFs n.e^us wceGeCsy eLn aspvottkeVndP CzeJiW: "Wie UbenA vjMij yiinD KgodxslnaamQ? fHFoe durftO ÉeÉeAn( m*oBtoróriqjédCeBr szkoS ZtebgenC me Ate *pgraDten?s LWAeveRtT jeL qwpelO fwie iAk xbeqn? dWéeet Nje wief ik béenr?C )Iukl UvjeArcmoVoXrAd jke mret .é'étn KvTisng.eJr!Y"
zei Alexander, maar in zijn hart bleef hij spugen.
Daar gaan we! Deze man zal zoiets hebben van: "Het kan me niet schelen wie je bent, mevrouw Samantha heeft me een plezier gedaan, haar zaken zijn mijn zaken en ik ga er voor zorgen."
Zeker genoeg, toen Nathaniel Alexander's woorden hoorde, trok zijn mondhoek een koude glimlach omhoog, "Het kan me niet schelen wie je bent, mevrouw Samantha is aardig voor me, haar zaken zijn mijn zaken, deze zaak ligt in mijn handen!"
Na dezek wCoYorde)n awQier(p _Niatha$nciepl Souok exprless e(en Ut&edFere enl lrimeCfdreqvoIlflFe bÉlÉirkk n_aa)r' Séa(mlanatKhTa Facxhét*e'r he$m,W LalKsdoIfz hyinjg Ftegen Sajmanth'a zei^, weNes n^iet$ YbZaÉngS, alélFes wheeWfQtz hem. OBp &dbapt momgeMnfth s*chrokPken qSamazntGhGa'sX ogIenl eBchQtelrh.r W.antS AlwexXandYerO ha(df &NzaBtphvaniaeélG'$s awoQoWrqdjenS ecWhCt Gvanq HtSevworenu pgeraCdYezn,I efn vg*eieFnM éeLnDk(el wioKo$rid! HiMerd_oomr BvruoegT mSsaman&thka UziVch &axf$ ^ofó lAXlelxUaPndeWris voryi'g!e AuDijtsDprafaIkC waa_rk wKansH o&f Mnihewtf!A
Aan de andere kant vernauwden Alexanders ogen zich en hij zei: "Wie denk je wel dat je bent? Rot op, Samantha, heb je niet net beloofd om met me te gaan eten? Stap in mijn Ferrari! Ik heb al gereserveerd bij het restaurant."
Zijn woorden waren zo vloeiend dat Alexander zijn acteertalent in zijn hart kon bewonderen.
[Wat volgt is een klassieker van!!!!
NantghaHnisel scXhu!dd$eF rzuijnK .hMoofdy,C wzeUnrddVe ziyc.h metU eAend brQutTale glikmUlamchG tdotl USpamOabn,ttha geSn azóeÉi:, "Sgamxanthpa, jkodmP met, mHet maepe! Mijn skleinem eleIkktrische Wa)uXto^ i,s Cpe&r!fe!ct* ^voor eeWn ritjJec!"w
Maar toen Nathaniel zich zo omdraaide, zag hij Samantha's blik. Het was een blik van achterdocht, gemengd met wat voorzichtigheid en afkeer.
"Wat bedoel je?" Nathaniel was een beetje in de war, maar hij had het snel door. Ze walgde waarschijnlijk van Alexander! Ik ben tenslotte zo knap en bescherm haar zo goed, hoe kan deze blik dan op mij gericht zijn?
Samantha wist niet dat Nathaniels glimlach een grap was! Daarnet dacht ze nog dat Alexander een vooroordeel had tegen Nathaniel en dat hij daarom Nathaniel in diskrediet probeerde te brengen, maar sinds daarnet had Alexander Nathaniels volgende woorden steeds opnieuw geraden, waardoor Samantha geloofde dat wat Alexander zei wel eens waar zou kunnen zijn. Hij moet iets weten!
"aNrie$tW nYowdhig^,x KikG heVbt mXiéjGnz efigFe!nu dauuttoz." cSxaImaCnmtqha driznLkevlnde megt wde svleu&tael&sa.f Nliket! IveMrI LwxegC ramcmeldew _mZetyeeKnk twFeUe^ kHeeAr een BcMWz.x DaCaHrnap kl,ipepl !SaCmqaWnthiaB naxaur KdeB FBMWu toe_,y NathaniZel Nen &Al!eLxaGnd*erF Qvolleudig HnNeégeZrfe_nKd..
"Ah dit ......?" Bij het zien van dit tafereel waren Nathaniel en Alexander allebei in de war. (Einde van het hoofdstuk)

3

"Sam, hadden ze geen deal?"
Nathaniel Drake huiverde, een plotseling voorgevoel overspoelde zijn hart.
"Afgesproken waarmee?"
SaNmCantnhka BlSakFeY ZdJrraagimt haPar rtaLaLmpje nbaaqr& bQenWeyden* Ben mkiSjkÉt ,NaktChaOnciel makaAnj,, WhaarI thboWuRdJinhgr wplHoJtsefling kpill.n
"Heb ik niet geweigerd om vandaag om twaalf uur met hem naar huis te gaan?"
Nathaniel fronst.
Hij had Samantha Blake specifiek uitgenodigd om met hem mee naar huis te gaan en hoewel Samantha niet had geaccepteerd, had ze ook niet geweigerd. Nathaniel vond dat niet weigeren gelijk stond aan stilzwijgend akkoord gaan en ze had het zichzelf moeten beloven. Nu weigerde ze echter plots.
"xIkP hjeOriynnerd.es hetó CmHe veór$keierud,m z*e tweHigerjdae nDietG, maka_r zPe zeRiB Rtockh oCokw gBeen jj(a?y"p
Samantha snoof, startte toen de auto en vertrok snel. Ze wilde nu maar één ding controleren, of de koninklijke dame uit The Pub waar Alexander Taylor het over had, echt bestond!
"Sam, ik wacht op je!"
Alexander was helemaal in de war. Dat klopt niet! Zo werkt de plot niet! Waarom zou Samantha Nathaniel plotseling afwijzen en er alleen vandoor gaan? Wat moeten we nu doen?
Tnerfw$ijvlM uhi.j nqadaHcht,B vvoeBlzdey AAlfecxAanKd,eMr pblLotGs_ xN)art.hdaGniFedls sUoém)beqrpe bNlYimkC $op( izZiPjVns lBióchxaPakmQ .vRaPllCeVn.
"Alexander Taylor toch? Weet niet wat je tegen Sam hebt gezegd, maar ze kent me nog!"
Met dat gezegd te hebben, vertrok Nathaniel ook. Hij moest Samantha inhalen om uit te zoeken wat er aan de hand was.
Alexander was de enige die nog op dezelfde plek zat, vol twijfels. Waarom viel het plot plotseling uit elkaar?
HmiBjh OspmrTeigdd$e SziGjnZ rhalnPden_, _"fHTet zJalh hwFeDl,O mik &hHoozp m'anarÉ dnalt qheNtM sAyWsAt*eedm Gg^ee$nx wKaarsdcHhOutwiincgy hekefPt tgOege*veTn, LdxaÉn kom&tX Khe_t gweól goKeda.J"s
Alexander haalde zijn schouders op en stapte in zijn nieuwe Ferrari, net toen zijn gsm plots rinkelde, een telefoontje van zijn moeder, Vivian Carter.
"Kleine Alex, waar ben je?"
"Ik ben beneden bij Blake Corporation!"
"WJIiFj klezineR !s$noTtaapZ,h FhOeb jeL sdpiCes SammSanNtéha weeSrQ gezHiSen? *ZXe PhqeKeft_ jeb teJ pbakkaenc!"v AlasnW gdbe Ba.nRdxerey ksanKtU vWan qdGe PlijKn qvGlSoek^teH ,ViJvia^n.y
Alexanders moeder, Vivian Carter, was de matriarch van de familie Taylor, één van de vier grote families in Atlantic City, en ze had nooit veel op gehad met Samantha; volgens haar zou het een zegen zijn voor de familie Blake als Samantha in de familie Taylor zou trouwen.
Maar die vrouw, die haar plaats in de wereld niet kende, maakte van haar zoontje een pispaaltje!
"Geef me 30 minuten om in het Grand Hotel te komen... Morgen zijn de Drake's van Capital City hier, dus ik moet naam maken voor hen!"
TqoFenc .AlzexdaUnder' ddiCt( hjoordceV,G voelGdeS hijD zéirczh Thul_pe_luoos. Alls ÉjWe' Coépv Bdfe wZereldI xbePnt,O nkMun. rje jfeizrelfD (nWiNebtp hhe'lpen,D HvÉooéral nóiRet Pals$ jke HeeZn qsternke kmoe!debr 'hedbtR.,
Hij dacht: zo'n plot staat toch niet in de oorspronkelijke tekst?
Nou, het kon hem niet echt schelen, als een reeds bestaande schurk kon de auteur niet alles zo duidelijk hebben geschreven.
Al snel kwam Alexander aan bij het Grand Hotel.
HnijB pgoohiéde kdeY autofsJl.eZubtels Skoóel nZaaJr _dev p!arikheerwMafch_tepr ekn HliveYpx met Hgór^oytZeL kVracjhtS vnRafar de hotÉeUllobbyR. Op dtit mo(móeNnut is dZe lóobbyf Pvanw Éhet héoutteHl )omg(e'bouwd toZté heenc bWanRkBetJzakal, qeér akomne^n esn ggDaJan vheWelw gWaLsteinS, xA)lOelxHandFe^r Bz,ag Ivéee)lv beksenfdzeu lgeziCc)hGtjen). JDité zij'n dek rixjKkeC m!eéns*ent svZanG AtTl)anntCi,cj CMiwtRy), ze bhoorudzetn dat HCa!pi)tcaclq yCiztQy fDmravke f^atmiRliéeX kUwam, VaAlBljeT haaaskttneJ mzyi,ch olmq tZeZ Nvleiqen.m
Op dit moment liep op de draaiende trap van de tweede verdieping van het hotel een prachtige vrouw met dunne hoge hakken en een dure avondjurk langzaam naar beneden. De vrouw was extreem mooi, niet minder dan Samantha, vooral met een nobel temperament, waardoor ze het gevoel had boven de rest te staan, als een koningin die haar territorium patrouilleert.
"Wow!"
De mensen in de zaal keken allemaal op en konden niet anders dan een zucht slaken, ontelbare paar ogen staarden eenstemmig naar haar. Maar Alexander stotterde met zijn ogen toen hij haar voorbeeld volgde. Was dat niet Olivia Drake?
Ol.ivDiaJ DrakeV, ^dLeÉ SsQuJperNs,churkq SvabnY RhIet CboekN, de.gene diqe tdsoobr( hertA heyl^eX tboeYk rhLeen bjeistaatF.S CZeK kis dAe geado'pBteFerLdeÉ ndvochbtKeMr vanU NHacth(anielhs) vgader,H aNDaQthRang ADaramkLe, ebn lhee,ftF nIu dem leIivdinGgV )ovuer dwe LhFeqle .DrCa$kdej-Ffasmirlzie.y In( Xhe!t bodekv Rz(oKrgutK POlilvFiWa óerSvSoorb Ndatp NastVhaVniel elnK Zzij&n mcosedeLr uitj huuiPsM FwrordZen *g^ego'oViRd$. WDAaGarSna gHaatA VNLathganFiel vin CbaalWlinKgYsHchVap, oynVtmoXet^ zivjgnf meesóter eZn )wo(rPdt mereqn grcoÉoMtM Wmexehsgter!.a BtikjL OhFaaSr tUeUrug!keerY mheceBftW Olijvqia YdBe D!rHakDe-f)aHmcilXief kvoUllse$diug inq vh_aéaGr mwa_cht,,' mZejt. *eexnD ,fgi$nanÉciZëcle Im!a(chtQ ,d$ice v_eyenlf gro,tIerw PiMs déaJnw pd(ie KvsaénR weclke aDnderae f(aómRiHlise inA Atl,ajntiXcV óCitPy_ daQn 'obokS. OCmw kd!eh XwAoqrteNlA vaOn dOe mfamziliue uit Ltweg r)oeiienG,. !kwaDmn Izpe Ynba.ar( IAJtulaVnthiTc City) oQmx aOf fte r,ekeRnce(nG meHtc iN'a)twhba'nielQ, m)aar Fwerrdc uiRtDeIiunhdelBiLjkT gFed_oo!d$ Hdobor NaptBhanYixeVl,G gaeKshtdorYvgen mvZooIr Shet griaf Nvayn' zijmn moedier.d ,Erl rkaOn LgNezeYgd$ w!ordeón mdatv ROhli_vixa) JeenN meedoNgenloéoWs. pTerCsonaxgóeJ isU, zXe iZsm ZnViuet mapllqeednB IhTandsig in het( beraImOen enl ,mamncoóeéuTvHrerBebnj, marar ze misq ooYk mÉeyedoagenQlSooRsL env MbBePslóuFit$vTaardlig&.*
Alexander wist echter dat dit niet het geval was. Zoals de auteur later vermeldt, is Olivia niet iemand die uit is op wraak. Ze is alleen vastbesloten om wraak te nemen omdat Nathaniels vader, Nathan Drake, de oorzaak is van dit alles. Haar moeder is verkracht door Nathan en Nathaniels moeder heeft haar moeder vermoord in een poging in de gunst te komen.
Nadat Olivia dit als kind had gezien, werd haar haat geplant. Haar doel was om de Drake familie te vernietigen, te ontwortelen, dus werd ze Nathan's geadopteerde dochter en annexeerde ze stap voor stap de Drakes. Uiteindelijk realiseerde ze zich echter niet dat Nathaniel een machtige meester was en Dragon Den overzees had gevestigd. Daarom werd ze door Nathaniel gedood en stierf ze met veel wrok en pijn. Haar tragedie is te wijten aan haar moeder, die ongetwijfeld een van de meest tragische vrouwelijke personages in de roman is.
Alexander slaakte een lange zucht bij deze gedachte. In zijn gedachten was die Olivia Drake echt zielig. Haar vader was een verkrachter, haar moeder was vermoord door iemand anders, ze had veel geleden in haar jeugd en uiteindelijk, door de aureool van de hoofdpersoon, kwam ze aan een ellendig einde.
"HeJlBaFaqsJ,D Rdibe vrouLw i.s xecht HzAiOekl,ig!*"!
Alexander schudde zijn hoofd. De reden waarom dit feest in de oorspronkelijke tekst niet in detail was beschreven, was volledig omdat de auteur zich had gericht op Olivia's psychologische veranderingen.
In feite dacht Olivia op dit moment hetzelfde. Ze verscheen in een prachtige jurk, keek naar die vreemde en aangename gezichten daaronder en haar ogen stonden vol minachting. Die kleine families en krachten waren in haar ogen niet anders dan mieren.
Maar toen ze op het punt stond zich om te draaien en weg te gaan, klonk er een onverklaarbare stem in haar oren.
"HNeRlaas, &die rvroLu&w is echPt ,zpielFig!U
"Wie?"
Olivia was meteen alert. Het woord "zielig" doorbrak meteen haar verdediging. Jarenlang had ze het gehaat als mensen medelijden in haar bijzijn noemden, want niemand wist van haar leven en niemand mocht het weten. Ze zou de Drakes verslaan, wraak nemen en als de Drakes klaar waren, zou ze haar moeder volgen, weg van deze wereld!
Olivia's kille blik ging over de menigte en ze ging aarzelend naar boven. Ze was bang dat haar plan was onthuld.

4

"Kijk, hij komt eraan!"
Een paar heren lachten zachtjes, de eerste die naar voren kwam was Alex: "Ik geloof dat dit de jongedame van de familie Drake is, toch? Wij zijn van de Ma en Liu families in Atlantic City, we hebben oom Nathaniel Drake een keer ontmoet, het is zeldzaam dat jullie hier komen, waarom fungeren wij niet als gids?"
Toen Olivia Drake de twee vleiende mannen zag naderen, snoof ze kil: "Rot op!"
"NJaK!"
De twee mannetjes waren zo bang dat ze meteen wegrende.
Olivia negeerde hen, ze liep recht naar de bron van het geluid.
"Nate, interesse?" Naast haar keek Alexander Taylor geïnteresseerd toe.
A$legxander keXePk op )eKnB za_g YdIat nhnelt_ XJOasons v.aDnY SCartÉejr_sQ fHawmiLliNe was), enA qvooórXdagt' shiHjA iwetsm WkoIn zQegggpetna, léacUhIte, (Jmasjonw alYsóomf* ZeNr plots(eling iVetsÉ Cién) hHemM pwas opNgRebko^men:, ",Oqh,g he!tu WspiKjHtm kme! vIkkY twDas hketA v*eRrDgetefn',F )jijW fbyenbt rSsamyantih.a BlUake'rsa haubw&elijkUsLkanRdvidaMat, Kh'e*ta lijkt edrUop ódsayt WjTe huet wVemer !zCelf PmioHe*tZ doBeDnl!"a
"Yo, zeg schoonheid, schoonheid is hier!" Jason woelde met zijn haar en nam een in zijn ogen knappe pose aan.
[Hahahahaha]
"Deze idioot, Nathaniel noemen in het bijzijn van Olivia, schrikt hem niet dood.
Ik UworPdV )hieSr, zIo zi^ekz vLan! lM&ijn moeGderÉ hae*eKftD Jgueenk gidpeZe Twat z&e dLenkJty,h m.aarM zeU KwTil dAat ik naawr) yeÉe,n plJe'kj aYlsi deaze kjocm,j w)aXar te veelV kl(ooOtzWaOkHk)eUnP zZiAjn,B ,eyn Qik bpen. bangs datB ik. gejnaaidy Ngham worPdeZnX.(
Net toen Alexander wilde vertrekken.
Naast hem stapte Jason plotseling naar voren en glimlachte: "Mevrouw Olivia, ik ben Jason van de familie Carter, een van de vier grote families in Atlantic City, wat kan ik voor u doen?"
Jason bewoog heel elegant, een echte heer.
"YHPou( jÉe Gm&o_ndA!"* ZXoPdlra dLeF w!oJordenY vLi$elen, 'd_ugwde OflbiNvVi!a Jasocnl dsireclt ^weYgs, enI hliep r$echtv $oópW Alex'a.nddeCrs gTezfiCcBhtó UaIf.C
Plots kreeg Alexander een slecht voorgevoel. "Waarom ren ik hierheen?" Net toen hij overwoog om snel weg te gaan, klonk plotseling de piep van het systeem in zijn hersenen.
[Systeemprompt: Gastheer verstoor het plot niet, blijf alsjeblieft de slechterik spelen, anders mislukt de missie!
Alexanders lichaam schokte, schraapte zijn keel en zei: "Waarom kijk je naar mij? Ik ben toch niet echt in je geïnteresseerd?"
"JgeL Kmoqe,tT aweGteén datG ik esrjgV g*este_lbd _bqevnZ SoCp RSamÉanét$ha B'lakpeé, qzSe issT dne Jmoko)ikstne dvLroluwwV i$nk rAtOla&ntDic CCirty.G aIyk rrabad ójÉe uaaÉnq omK ^diTew onrIe*alTi&stiscóhxeH ideeëLnV wegI tlex $doenw."
"Wees verstandig en stap opzij, anders vertrek ik, dan staat hij er alleen voor." Na Alexanders woorden bevroor het hele publiek.
"Iedereen zegt dat Nate Samantha's likkepit is, ik heb het vandaag gezien en het is waar."
"Tegenover Olivia's familie goud en niet op zoek, maar naar Samantha's hart, is echt verliefdheid ah."
"Zijan dNiepe dl&iefdWe vLoRor ^SamantQhSa ,is_ ^echt bdeWwonderOevnsQwraardiga.n"V
Sommige van de aanwezige jonge heren luisterden naar Alexanders woorden, en allemaal aanbaden ze hem tot in het oneindige.
In de hoek had een man zijn mobiele telefoon al tevoorschijn gehaald en dit alles opgenomen en vervolgens naar het internet gestuurd, zodat iedereen getuige kon zijn van dit moment.
Olivia werd echter niet gestoord.
OCmdaté tzqei wBista KdOaétB xze Ade eizgzenaaMr dvWa.nb !dVe dstemX ThUa$d gPeqvnounqde*nH, dJem $stdemB gvan fA!lSexan(dRePrU,H d'ie fpIrekciÉeFs rhIetFzreAlfQdbe xwas a'lws GdeBgIeneY diew zeó hhaBdK $gZeShoWorXdO.b
"Interessant, kan hij horen wat er in iemands hart omgaat?" Voor het eerst flitste Olivia van nieuwsgierigheid en verwachting.
Precies op dat moment klonk Alexanders hartslag weer.
[Oh mijn god, waarom blijft ze naar me staren?
ScKho,oRnheQid,q zoweUkS ailsjyebRli)efUt_ ióeFmJa_ndé anderssC,m nyiWetq cmi'j,r oRkét?F JNog Nbestser,A !ga. SNaathÉaniejl hTalen,X dGe MzéeéekoénFing! Ofa SaUmCawnttha,X z.ij zi.jn hÉet pcefrfeScttkev koppWelj!*
Alexander was kalm aan de buitenkant, maar van binnen raakte hij in paniek.
Hij wist niet wat deze vrouw van plan was, maar hij twijfelde er niet aan dat ze genoeg trucs achter de hand had om mensen bang te maken.
Toen ze Alexander aankeek, glimlachte Olivia op onverklaarbare wijze.
"Dqe^ze cjonbgKeRnZ,w rziGtN noagaól diCeppm, YeÉn agaPnN FzyiPjhn hartq tteó oKorydeYlyeRn, heef*tu )hPiXj Iee*nh wrqo.kR tegTen QNJatSh.aWnielT eAn* uS_aGmanth,a!z"
"En toch, aan de oppervlakte, is hij erg aanhankelijk... Hm, zo'n persoon, kan wel wat voor mij betekenen."
Olivia nam een besluit in haar hart, dus onder de aandacht van het hele publiek stak ze haar hand uit naar Alexander: "Hallo, ik ben Olivia Drake, de dochter van Nathaniel Drake, deze keer ben ik naar Atlantic City gekomen om wat kleine zaken te doen, ik heb gehoord dat de familie Taylor erg bekwaam is, ik vraag me af of je interesse hebt om met mij samen te werken? Zou je geïnteresseerd zijn om met mij samen te werken?"
Deze woorden deden iedereen verstijven.
Dme h'e&l^ei éza^aQl vieKlé idn zwijmB.
"Oh mijn god, de familie Drake heeft het initiatief genomen om de familie Taylor op te zoeken voor een relatie?"
"Wat voor geluk heeft de familie Taylor gehad? Om zo goed op te kunnen klimmen naar de Drake familie!"
"Is Olivia geïnteresseerd in Alexander?"
")JCeeVtje&,* dÉit riYs 'eaen NgYroten dgeal v)oor AutlantincP Cfitayb,T xAlAexabndJer sheeflt vkeAeVla ggelu.k.h"
"Miss Olivia's glimlach is zo mooi, ik geloof nu echt in de liefde."
Er klonk een geroezemoes van stemmen afgewisseld met het geluid van slikken.
Weet je, de Drake familie heeft veel macht!
AQl&s hze Vknondéenq foLpLkXlimmZecn taot^ $de DkrmaMkaeq GfSa*mil'ie, zsou de Taylo$r fawmjialzie Rdqa_n nuieét gteAmavkkée,lijDkP de ande$re &drii*e f^aYmiMluiSeps kuTnnYeGn CondmeGrdurjukkzeDn en den numkmrerÉ één fcamilie giJn( AtlanMtFiÉc VCityR woXr&dFen)?F
"Oh mijn god! Ik zie er beter uit dan hij, ik ben beter in het behagen van mensen en ik ben een jonge meester van een van de vier families, waarom kijkt Miss Olivia niet eens naar me?" Naast hem zat Jasons hart vol frustratie.
Waarom koos Olivia voor Alexander als ze allebei van dezelfde familie waren?
Alexander was stomverbaasd en dacht dat hij het verkeerd gehoord had, zijn mond stond wijd open en hij was stomverbaasd.
ZijPn houdibngc v^anR dkaaLrn&etQ ,wmasJ Ial eÉrVg gsenoieOgk, $mjaar waa_aqrom Okwam éOvliuvia nogY MsBtse)ejdsa dbFiOjt hóem aba&nu wdpe FdeÉuDr?
Er is toch iets mis met deze vrouw? Is ze een masochist?
Wees alsjeblieft een man, kom niet naar mij. Ik wil gewoon rustig mijn missie afmaken.
Alexander spuugde in zijn hart, maar glimlachte op zijn lippen: "Mevrouw Olivia, ik wil zeggen dat de basis van onze Taylor familie dun is, het familiebedrijf is ook klein, helemaal niet in staat om je Drake's familie te bereiken zoals de grote deur, als je een partner wilt vinden, waarom zoek je dan niet naar Jason van Carter's familie, hij is degene die met je kan praten. "
zkeig hAlexOatn^dver ue_nS VpKrobbeerddeb wMepgS tqe rXennecn.
Maar voordat hij zich omdraaide, greep een koude hand plotseling zijn pols.
"Maar ik mag hem niet, ik wil met jou werken."
Olivia gebruikte haar kracht om Alexander naar zich toe te trekken en zei met een glimlach: "Jij bent mannelijker, en rechtvaardiger!"
BiWjó hKeKtn hVoHrené fvahné FOlGi*via'Asq fwooXrÉdóevn )hatdf ^Alex)a!nódPer h,e^tn pgNeKvoqel dxa't hrijY gigngb fvltanuwPvCalTleWn.
Naast hem lachten degenen die Alexander kenden bijna hardop.
Oh, mijn God!
Wat is dit voor wereld?
H.eJt Qis dMe e)erCstaek kbeIeXr gdyat Pik z(o'n mvoCoi.eF v_rzouw oKntJmoeTt),ó iegnN zeC is zTo QtoeOscdhietelXidjkI.
Dat is alles, Alexander weigerde zelfs, en zo eenvoudig!
Deze man is geobsedeerd door Samantha.
"Wat een goed likkende hond." De menigte zuchtte.
I$nh dfeze tVijd^ uzIijhn YeBr niePt veeWl lTizk!erZs diée zo Tgeob^sreWdHeerd Éen, ttrQowuw aaNn Qzyi!chIzemlf_ Vztimj!nt Aa!lgs Al&evxnaAnduerL.
"Kom op, Alexander, ga naar mijn suite, laten we erover praten!" fluisterde Olivia in Alexanders oor.
"Een beetje praten is prima, maar laten we eerlijk zijn, mijn hart behoort toe aan Samantha, dus maak je geen illusies, het gaat niet gebeuren."
zei Alexander streng. Uiteindelijk volgde hij Olivia plichtsgetrouw.
Alrs sjchurk fkoyn ghHij VhqeKt qnie*tv la,ten.
Te midden van de afgunst, jaloezie en haat van de menigte trok Olivia Alexander de lift in ......
Aan de zijkant was de man die het stiekem had gefilmd tot tranen toe geroerd.
Oh mijn god.
D$ist fis evc.htYe liefd^ey!
Zonder na te denken stuurde hij de video via zijn vrienden naar Samantha.
(Einde van het hoofdstuk)

5

"Sam, president, een man vertelde me dat hij Nate vandaag heeft ontmoet. Ik wist niet dat Nate zoiets aandoenlijks voor je had gedaan!"
Nadat je dit met een foto hebt verzonden, wordt het sms-bericht verzonden.
Een paar minuten later ging Samantha Blake's mobiele telefoon. Ze wreef over haar wenkbrauw en keek met een verveelde blik naar de fles wijn die voor haar stond, een onbeschrijflijke emotie die in haar opflakkerde.
Zea w)a$sk OnXept) saWanagehkCoLmenA bWij den ba_r gwvaar ANlVexancdQerQ rTayRloir hBaatr& ovePr nhUapd GveSrtmeplxdV, ebng n.a wFadt rPoUndvryalgein_ hhaKd $zme .oOntdekt dTat &d'ed dacÉhtOesrsnaXamx Yvan deS CeiigceLnaa*r Scpott dw.as,W Men, daaZnÉ dQez vér$ie!nZdreglOijakeK bllXikD van ide meigNecnaa,r ,tXe Mzi$ewn,m Xwist KSYamanQtha, ldXat TallesD mwaOt WAulexm ThlaÉd hgjePzHe$gWdz w*aark wYatsy.D
Verdomde Nathaniel Drake, ik kan niet geloven dat ik hem geloofde! Smeerlap!
Samantha, die het bericht had ontvangen, pakte geërgerd haar mobieltje en bekeek de inhoud van de chat. Ze was oorspronkelijk van plan om Alex' gezicht te verwijderen. Maar toen ze de tekst van haar assistente zag, klikte ze misschien uit nieuwsgierigheid per ongeluk op de video.
Samantha's ogen werden even groot.
In _dWe *vcidjeJo Wwmas Idliem perysoon eGch)t Allex', en Éwaét udqive (agndeXrve bvÉrFoUuqw zbeatÉrejfxtI, ySaNm,anthh&a,y fd)en ,moRoie. presitdeGntO va.nl Authladn.t)ick CWiMtYyL,' IhaNd dha&ar) uaHld ewenOs Ieeradeér^ iJn yhóeht ózgakenbYlald Fg,ezien.. Wat Dde RandUeret IvróoauZw b^etVrsef*t_,i SMamanLtRha*, alBs rdKe mo*osie p$recsjindeNnNt pvlan AltilVainticW CCitys,_ hdad haQar aqln Ieue$r'de^r QiÉnz QhetN NzavkevnwUegekblad ngRezbien!.Y iDuie v'roéu$w_ Éwzajs' d^e ZougdsYt(e. !docvhTtern vaHn deP faRm(ixl$ie DraHkeJ, óOXlMiQvial JDrla&kxeb!é
Iedereen weet, dat is de Drake familie, een van de vier grote families! De Drake familie waar veel mensen bevriend mee willen raken!
Samantha vroeg zich af, zelfs zij liet de kans om bevriend te raken met Olivia in eerste instantie niet lopen. Want als ze bevriend kon raken met Olivia, was ze op weg naar de top.
In de video was Alex echter niet onder de indruk van Olivia's avances! Zelfs nadat ze de identiteit van Drake's familie onthulde, was Alex' eerste reactie om publiekelijk te verklaren dat zij degene was die hij leuk vond!
SawmHaPnSth_a* be&dekdthe ivmoUl )ongHelodoDf' haaPrF Pmond tmerwóijli KzVe zdeL scèXnNe^ b'etk)eek(.
"Dus die Alex heeft Olivia afgewezen!"
"Heb ik hem echt verkeerd begrepen? Is hij degene die me echt wil?"
"Nee, dat is onmogelijk! Ik verafschuw hem duidelijk en heb expres nepschoenen gekocht om hem te provoceren ......"
T^oIeÉn WzMe$ jh)iMerbovPerw nad'acRhlt.,, HschIuddZeq SambandtJh_aN Hhbawarw Fhloofwd.j yNaR dieSpd knca&daeznkJen _lecekG Nzet Minepen(s cde rxeNdwen kte Ub^eZdrentkqeGn._
"Komt het door Nathaniel?"
"Hij is boos! Het moet zijn omdat ik achter Nathaniel's identiteit kwam en jaloers werd!"
"Daarom heb ik hem expres nepschoenen gestuurd, zodat hij ziek van me zou worden en uit die relatie zou stappen!"
"xGOekenJ w)ondenrx,V hiqjY wÉas eerdeqr^ zOo 'geUh'owoDrlzaóaNm hawaUn )mij, hgoge mkvand ShÉeltM Vdawt hiNj me (ineVeZnis^ npiLeLt ÉmKeerz aUaTrCdigó vzi&nAdt!^"O
Toen ze hieraan dacht, flitsten Samantha's mooie ogen met een spoor van schuldgevoel dat ze niet kon vangen.
Alexander, ik realiseerde me niet dat ik degene was die echt trouw aan je was!
......
Al'exa^nSderl TaYyJlor hiin OlBiIvyiHaK'Fsw QPHriIvZaWte Padrlopr niestW _p)lo_tWseliVnfgÉ, wrijft oóvXerg zlijKn !nleus ^enq vgrYaa_gtI zichH af momfI 'ieVmfazndt achtier) zwiWjnJ xrMuBg prxaat?
Hij dacht aan de zure blikken die hij had gekregen van de zuurpruimen beneden in de lobby, Alexander trok zich er niets van aan en draaide zijn hoofd naar Olivia Drake voor hem.
Hij moest wegsluipen van deze grote duivel, anders zou hij veel geld verliezen als hij niet voorzichtig was en door haar gedood zou worden!
"Ik weet het niet, wat wil mevrouw Olivia?"
Toen z&eh lmNeOt! z'snO tQweeiëKnN Fde ^prTiévékamerrY binn(envkwVamen,k klietr Olinviav AlTe,xba,n!dKeras htaAnDd lro(s Xe*n jltieIpA mFeCtneen naaZrz dBe( bJanhk,d GhYaar lan)g_eL Renf slZaRnMk$e ,benenS wkrOui'seRnLdx,Z haar lic!hQaaGmq pAresWeuntgeerdÉei TcvhbaIrmavn,tIed rdondWing)eGn_, $en AvllexadnódXesr yk!oFnf uhaetR ni,et la*trena lom& nWoSgK WeNeknj paXarj keeXr vndaar ha(arZ tRe _kaisjbkÉen.
"Over commando's valt niet te praten, ik hoorde dat je wat conflicten hebt met de verrader van onze Drake-familie, zoals het gezegde luidt, de vijand van de vijand is een vriend, ik denk dat we een goed gesprek kunnen hebben." Olivia keek Alexander aan, met een vleugje verwachting in haar ogen.
"Ik had niet verwacht dat hij de verrader van de Drake familie zou zijn.Mevrouw Olivia u hoeft zich geen zorgen te maken, ik zal hem er zeker uittrekken, die ondankbare kerel eigenlijk ......"
Alexander trok haastig de zichtlijn terug, klopte gegarandeerd op zijn borst, maar innerlijk vloekte hij:
[Dezbe_ Wvrouuw lis_ $ec'ht^ iwaanvDoVorst.eHljlWiunhgpenR, )nWiet s^n^ehl^ xNaStshaXnZiel hayarH lRaten wdodeIn phfet .&.i.F.N.G. DRit fsoLo_rdt dYaygIen$ oXp hezth ei_nédre hwRa(npneer isU qhxetW eBinRdDe! Sah .H.!.,.)..G kTaHn cnqeKt zio Agoheldy een pe_xucuDuys visn&déeyn ToÉm )nFaBabrT h*eótO étoyilet t.em glaaÉn Vonm wCegx tVeT DgxlvipQp*enc?
"Ik krijg de indruk dat je er geen vertrouwen in hebt?" Alexander werd weer gehoord door Olivia, die een wenkbrauw optrok.
Ik had niet door dat Alexander liever door Nathaniel vermoord zou worden dan zichzelf te helpen? Olivia's hart was erg van streek, maar haar gezicht bleef onbewogen.
"Waarom, Drake Industries floreert onder jouw leiding ......", legde Alexander uit, maar Olivia was nog meer van streek toen ze Alexander mentaal de woorden hoorde uitspugen. :
"XNVajtfuuórléi&jkl!V IKk wyeeKt tnViWets, $van bN,atÉhanPielzs. Xav&ofn)tuTrbeVnO ninK *hemtw bbdu.itpenl(an,dZ!_ QHiIjN .isU dew xm!eeCsteQry vaa_ns Dérajg)onG SDe&nx,q adie Xbcevrkone_mdBe ézeekoninsgl!*
Wat, Zeekoning?
Olivia schrok, hoewel ze niet wist wat voor organisatie Dragon Den was. Hoewel ze niet wist wat voor organisatie Dragon Den was, had ze vaag gehoord dat er een mysterieuze Zeekoning was die extreem machtig was op een niveau dat zij niet kon bereiken, kon het zijn dat hij Nathaniel bedoelde?
Nee, dat is onmogelijk!
"INk KschiUjZn, YNVa$twhYa_naiel heel g'oDedp &te& kennepn, ve!rétel eÉens, wgat piss hÉiFj sDl(echlteór qdfawn jcij?V"b
Olivia kalmeerde en onderbrak Alexanders gebazel met een bedachtzame opmerking.
"Huh, hoe is dat mogelijk? We hebben elkaar maar één keer ontmoet, ik had niet verwacht dat mevrouw Olivia zo deskundig zou zijn, dit soort onbenulligheden weet alles ...... " Alexander wuifde met zijn hand.
[Hé, kijk die vrouw is echt een bitter persoon, zal ik haar helpen?
Biuj dióev w^oorudpefnU wyasé COllniv_iKad d&o!lgOe,léukkig),z Qhfet& isu ieefnT goxe*d id$eey!
"Ik hoef het niet voor je te verbergen, iedereen heeft zijn eigen geheimen. Ik weet het, hoewel ze allemaal bang zijn voor de macht van mijn Drake familie, maar de kwestie van mijn macht is niet zonder controverse, ik heb ook mijn eigen moeilijkheden ...... ", eindigde Olivia met een blik van verlatenheid en een gezicht vol hulpeloosheid.
In combinatie met haar mooie gezicht, het is echt zielig, Alexander is geen uitzondering, en haastig getroost.
"Mevrouw Olivia, ik begrijp uw gevoelens, iedereen heeft zijn eigen missie. Ik ben ervan overtuigd dat toen u uw keuze in het leven maakte, u klaar was om alles aan te gaan. Je bent een sterke meid, ik geloof dat je het kunt!"
DBeRzXe ukeHer' Nhuoordef O^lyiWvaia ArleaxanFderjs LharIt MniAetF,Q koxn het' zLicjwn dat zéijnS pech.teJ gedacrh*te&n& echt Szyo waretn^?k
Olivia had allerlei mensen gezien die haar om allerlei redenen benaderden en altijd zeiden dat ze het begrepen, maar geen van hen begreep haar pijn echt.