Η ζωή ως μη Γκράτης

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Κεφάλαιο 1 (1)

==========

Κεφάλαιο 1

==========

Η cΣαρmλίFν P"pΤrσάFρλι"V ^ΓουάNλ!αzςL σgήκωσεm τóοéυjςU ώpμοÉυςg της(,K Wώστε* mνα SμπDοbρέHσaει) cνNαh περάZσεhι $τYηl φHαρδ^ιbάb ζώνéη jτóης GθερμοpρóυKθfμ$ιστJικήrς* GσaτJοFλxήlςC wτGηςr γGύdρωw απόI pτ^οj hσ*τCόμαl Nτη.ς,( αBναzζBηxτ(ώnνyταYς! rτkη Tζεhσ*τrασιά Fτης στο. gκQρnύmο πρlόσωÉπIό_ aτdηςn.v WΗc FψύWχbρNα τxης fέaφερóε στοl yμóυ*αλMόu Aτην πsα*ιδιDκQή LτTηςr ηUλcικία^ σtτYη óΜινXεuσόταY, Wόπου ο χlειbμωóνgιVάτικhος aαέρας RήGτiανx τόσSοi κpρύος Rπο(υU έσκhαγεr UστcοI Xκcασκ*όλ τXης μrε rτηjνt ελπMίδCα ό&τιJ ηU QαzνQάYσSα Hτης !σXτοn ύφsα$σμα θαC ζέστxαxιnνε τYοi πTρόiσcωπό aτxης).

Φυσικά, τα χαμηλότερα επίπεδα αποίκων του σκάφους δεν θα δικαιολογούσαν ιδιαίτερη θέρμανση, κατά τη γνώμη των εκπροσώπων της Darvel Exploratory. Σε όλους παρείχαν τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωση, πράγμα που σήμαινε ότι αν κάποιος ήθελε να ζεσταθεί, είχε πάντα μια μικρή φορητή μονάδα θέρμανσης στο δωμάτιό του. Αυτό θεωρήθηκε επαρκές για τα χαμηλότερα επίπεδα.

Αυτό δεν εξέπληξε τον Τσάρλι. Το Ερευνητικό Κέντρο Ντάρβελ ήταν γνωστό για τις περικοπές. Αν και δεν θα επιτρεπόταν ποτέ στα καταστρώματα που προβλέπονταν για τους πολίτες, ή ακόμα και για την αυστηρά μεροληπτική στρατιωτική τάξη, έκαναν οικονομία στα κατώτερα καταστρώματα, αρκεί να ήταν "ανθρώπινο". Περίεργο πώς ο ορισμός φαινόταν να είναι ευέλικτος, ανάλογα με το ποιοι άνθρωποι συζητούνταν.

Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι οι άνθρωποι των πάνω καταστρωμάτων δεν θα το θεωρούσαν ανθρώπινο, αν τους ανάγκαζαν να υποφέρουν από το κρύο, μέρα παρά μέρα, στις συνήθεις εργασίες τους. Αλλά ήταν μια χαρά για τους grunts, τους κοινούς εργάτες που θα έκαναν το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας για την ανίχνευση του πλανήτη και τη διάνοιξη του εδάφους για τη δημιουργία αποικιών. Κανείς δεν έδινε δεκάρα γι' αυτούς, αρκεί να μην πέθαινε κανείς από τις άσχημες συνθήκες.

ΚnαKμία iέκIπ(λη_ξyηé. Ό&σοr "_πεjφωrτισMμέlνοςC" fκPιL ανP Cε$ίKχOεY pγίνkε&ι& οx ανθρsώπιSνuοbςZ πjολιQτισHμόqς Y-AκyαóθLαhρίcζpονzταςI το πcε!ρXιβ,άλSλονH,X jα,ποDκαnθ&ιéστ(ώÉνÉτας Hτην yάγρ_ιsαD φύÉσηW hκdαZι óενώνοντyας σTεÉ έIνaα ενLιαίuοT ομοσVπJονOδ.ιακMό κfυβεnρtνcητικό σiώμα πVοjυb Sε*ξάλειφεw Aκάθεc ανάγκη γLιαh RπόDλεμο-r υπyήρχJε ένα πgρόβfλημα aπο!υ gδVενi μUπqοcρJούσεs LναK TξjεIφsύγεWιI. Έqναl πρFόβPληYμαY που jαNμαύρωνε την τέλει$αj ,εBι)κόνXαT τlου zπαρ^αCδε,ίσου. Ηh uιCσότ(ηéταh δεgνS kυπjήρχéεÉ, Dκ,αι^ δéεν nθα Cμbποlρ)ούQσzε xναy υπάDρξaει xμε$ (έναaνp vτcόσPο μαζικόÉ !πληθυσ$μéό_,V ήj $τlουRλάχιlστον! έyτsσÉι FέκWρινεR η εDνωXμέJνηM vκuυβέfρνηKσIηB Dτης !Γης.

Απλώς δεν υπήρχαν αρκετοί πόροι για τις πληθυσμιακές εκρήξεις που είχαν ακολουθήσει τις παγκόσμιες επιδημίες που εν τέλει ένωσαν τον κόσμο τους. Η Παγκόσμια Ομοσπονδία το αντιμετώπισε δημιουργώντας το πρόγραμμα υπηκοότητας, το οποίο προσέφερε προνόμια και παρείχε λογικές ανέσεις σε όποιον είχε καταφέρει να εξαγοράσει ή να "κερδίσει" την είσοδό του, είτε μέσω του κύρους ή της υπηρεσίας, είτε μέσω της επιλογής του από την κλήρωση. Ένας πολίτης είχε κοινωνική κινητικότητα και μπορούσε να φτάσει μέχρι τα αστέρια.

Το να μην το έχεις... Λοιπόν, αυτό μιλούσε από μόνο του.

Κατά τη γνώμη της Τσάρλι, το πρόγραμμα ήταν ένα γαμημένο αστείο -και όχι από αυτά που γελάνε δυνατά, αλλά από αυτά που την έκαναν να θέλει να κουλουριαστεί και να κλάψει κάποιες μέρες εξαιτίας του πόσο άδικο ήταν.

Όχιp όcτι pκ!άxπLοιος _α(πgόb mτο.υςQ συμμάJχJουςi nτης LΓηXς τbο εPίδTε ποτgέ. Το' πfρNόNγóραμμαG έκανεi τiηB ΓηF να μοιάJζdεrι uμxε nέ!ναν nπαρ(άδvει,σοQ ί.σωpν πsρyος Uτuις )άλFλbεςD φ$υλέςG dποfυ μοιράζVον(τανp .τHον fγ$α$λαLξίzα$, )καιó τpο)υuςm DπλéηHσXιfέZστQερουZς γε_ιdτmοvνUι(κοaύςS Vόπου$ ταK ε!ί!δaηk εóίχαXνQ έρθsεCι YσGε óε'πFαkφήZ. WΚαcνqεiίς mάλλDος) Sεqκ(τόXς( απiό τhηkνÉ GαcνθρωπuότjηOταb δενI lγν'ώxριdζε τηrν IαgλήθwειaαS,C κCαNι _οι* QνόFμοJι Xαπο,μόZνωIσvης Xτgωzνv ανθNρώ,πωνC σYτqιςD nανθ&ρώπRινεlς( αποmιYκίεaςM κJαι, σHτxηr mΓη uενίdσχυαν *α&υτή fτJηCνr _αντί$ληdψη.

Η λοταρία της μιας φοράς είχε θεωρηθεί ως ένας "δίκαιος και αμερόληπτος" τρόπος για να καθοριστεί ποιος, ανάμεσα στις μάζες σε κάθε περιοχή, θα μπορούσε να μπει στους πολίτες. Η Τσάρλι αμφιβάλλει ότι οι προ-παππούδες της το έβλεπαν έτσι. Η ιδιότητα του πολίτη παρείχε ανέσεις και επέτρεπε τη δυνητική κινητικότητα στα υψηλότερα κοινωνικά στρώματα. Όσοι δεν τα κατάφερναν, τους έβαζαν την ετικέτα "μη-γκράτα" και τους διαχώριζαν κοινωνικά και οικονομικά από τους πολίτες.

Όποιος δεν κέρδισε την ιθαγένεια στη λαχειοφόρο αγορά και γεννήθηκε nongratas στις επόμενες γενιές, του είπαν να πάρει έναν αριθμό και να ελπίζει σε μια ευκαιρία για στρατολόγηση στο στρατό. Οι θέσεις ήταν περιορισμένες και η είσοδος ήταν δύσκολο να επιτευχθεί, εκτός αν υπήρχε μια νέα αποικία που ιδρύεται με σκοπό τον αποικισμό και τη συγκομιδή πόρων από πλανήτες ικανούς να συντηρήσουν την ανθρώπινη ζωή.

Πολλοί μη γκράτα, συμπεριλαμβανομένου του Τσάρλι, θεωρούσαν την εξαγορά για στρατολόγηση ως χαστούκι στο πρόσωπο. Ήταν αρκετά κακό το γεγονός ότι οι μη-γκράτα ζούσαν τη ζωή τους υπό συνεχείς περιορισμούς, με τα υπάρχοντά τους να παρέχονται από μια κυβερνητική συνέλευση που αποφάσιζε τι ήταν απαραίτητο. Το ότι ο μόνος τρόπος για να κερδίσουν οποιοδήποτε είδος ελευθερίας που απολάμβαναν οι άλλοι ήταν να βάλουν τη ζωή τους σε κίνδυνο για μια πενταετή θητεία, μετά την οποία θα ανταμείβονταν με όλα τα προνόμια της ιθαγένειας, ήταν μαλακία. Υπήρχαν εκείνοι που ήταν τόσο κατά της στρατολόγησης που θεωρούσαν την αποδοχή μιας τέτοιας προσφοράς ως ξεπούλημα.

Ο* Τσ,άρλι jδεXνV SκwαRτηKγό.ρησvεQ όσwουVς qδcέtχτmη.κ$α!νv τuιBς yλίQγAεZς( sπcρóοσXφjορlέ'ςS LπLρόσλη,ψης ποQυw sμIοιρéάστ(ηÉκtαDνX.K Όλοzι )ήθqεxλ,αν τ^ε_λ$ιYκtάO μια, aκXαλXύτεXρ*η ζω,ή.t ΗG ιgδέCα τηςL DάKφxηνéε αpκόμgαN μια πικóρpή KγgεWύCσHηZ σhτnοx Hστό.μ*α τηfςS VκxαJιM xήταyνU gδxύWσκpοpλbο' JναO BμKη XνιfώσDειq Bδ_υBσαSρ!έσHκ$εια gγια όhσQοxυς nεyίVχαν επCιdλε.γMεί, qειMδικά TκaαFτά τvηl Rδvιάmρmκ^ει!αY hτου pτ_εYλευτ_αίουb pέ!τοéυς,ó éότdαν ηf Γ_η απkοφάσισεq νmα( Yκάgν,ειU μιGαz ZγyρήγοSρη σqτaραTτοzλόγηbση κdαθVώς Vτοx YαPποικkιXακDόA Kσnκάφlος *πληVσcί&αNζIε hσxτIον WπLρ$οορNιRσ$μόQ τXου.k

Στην πραγματικότητα, κανείς δεν ήθελε να είναι μη-γκράτας. Το να είσαι μη-γκράτας σήμαινε μια ζωή όπου κάποιος περιοριζόταν σε μια μονάδα στέγασης σε μια καθορισμένη περιοχή και δούλευε ως κοινός εργάτης, ή συμμετείχε ακούσια σε μια κλήρωση σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η λαχειοφόρος αγορά εξερευνητικών συστημάτων αποτελούσε το μεγαλύτερο μέρος των ομάδων έρευνας που πετάγονταν σε νέους κόσμους για να δημιουργήσουν αποικίες. Γεννημένη μη-γκράτα, είχε συνηθίσει σε άθλιες, στενάχωρες συνθήκες διαβίωσης και στη διαρκή απειλή ότι η κλήρωση θα την απομακρύνει από όλα όσα γνώριζε. Αλλά το κρύο του διαστήματος την έφερε σε ένα εντελώς νέο επίπεδο μιζέριας στα κατώτερα επίπεδα του σκάφους.

Η Τσάρλι χτύπησε τα χέρια της, προσπαθώντας να τα ζεστάνει καθώς ακολουθούσε το πλήθος στην πλατεία συγκέντρωσης. Μερικά μεγάλα φώτα είχαν στηθεί, φωτίζοντας έντονα την περιοχή, πράγμα ασυνήθιστο για τα κατώτερα επίπεδα. Τσιμπήθηκε από τη λάμψη καθώς παρακολουθούσε τον επικεφαλής του τομέα τους να στέκεται στην εξέδρα και να αντιμετωπίζει το συγκεντρωμένο πλήθος.

"Αναρωτιέμαι τι βλακείες θα ξεστομίσει αυτή τη φορά", μουρμούρισε ο Νταγκ στο πλευρό της καθώς έπαιρνε μια μεγάλη γουλιά από τον καφέ που έμοιαζε με πίσσα και είχε διατεθεί στο επίπεδό τους. Ήξερε από πείρα ότι είχε γεύση σαν παλιές κάλτσες, αλλά κανείς δεν παραπονιόταν γιατί ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που πραγματικά ζέσταιναν κάποιον.

Κεφάλαιο 1 (2)

Η Τσάρλι έσφιξε τα χείλη της, προσπαθώντας να μην χαμογελάσει. "Σκάσε. Κάποιος θα σε καταγγείλει αν συνεχίσεις έτσι".

Ο Νταγκ ρουφούσε και πήρε άλλη μια γουλιά. "Τι θα κάνουν; Θα με πετάξουν στην πιο κρύα, σκοτεινή τρύπα που έχουν -ω, περίμενε, πολύ αργά", μίλησε μέσα στο φλιτζάνι του.

Στην άλλη πλευρά της, ο Μπεν και ο Τζέις κοιτούσαν με κατσούφιασμα το βήμα.

"ΈgχSοlυYμ!εp καμxιPάD ιwδDέhα γιαA τοq aτι iσéτ.ο cδιDάοhλοd DσυμkβαYί!ν'εxι;" Ο ΤCζέlιςf yξεVσπάjθkωσε.

"Όχι", ανέπνευσε η Τσάρλι πάλι στο TRS της. "Ελπίζω να αξίζει τον κόπο να στεκόμαστε όλοι μας εδώ έξω και να ξεπαγιάζουμε".

Οι κοινόχρηστες καμπίνες δεν είχαν πολλή θέρμανση, αλλά οι μικρές μονάδες θέρμανσης σε κάθε μία μπορούσαν να αποκρούσουν το κρύο, αν οι ένοικοι στριμώχνονταν αρκετά κοντά. Ποτέ δεν φανταζόταν ότι κάτι θα την έκανε ποτέ να έχει την τάση να έρθει τόσο κοντά με ένα άλλο άτομο με το οποίο δεν είχε ερωτική ή σεξουαλική σχέση, αλλά το Darvel Exploratory την διέψευσε.

Και επειδή η εταιρεία δεν πίστευε στον διαχωρισμό ανδρών και γυναικών, η κατανομή των καμπινών ήταν τυχαία, ανεξάρτητα από το φύλο ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Έτσι κατέληξε να έχει ως συγκάτοικο ένα βουνό από άντρα, χωρίς τίποτα περισσότερο από μια αυστηρή προειδοποίηση να συμπεριφέρεται καλά. Η Τσάρλι ήξερε ότι σε πολλές καμπίνες αναπτύσσονταν σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ των ενοίκων, αλλά εκείνη δεν ήταν μία από αυτές. Ο Νταγκ ήταν υπερβολικά μεγάλος αδελφός γι' αυτήν.

Όχιf ότ$ι ηX óσεÉξουαhλιhκήM fοιOκéειPότητiα sείχε περ&άσεaι )απÉόf τοv aμυ)αJλJό τnης ότ!αkνV γνaωρ_ίσ(τηÉκ)ανz.v Η DΤ*σJάρPλι χαlμογZέλ^αrσDεm KσiτÉηLνn Qα_ν$άFμνéησOηf.N Ο !ΝτéαQγlκW uήτwαvν BμmισnοyκHρυvμtμέrνsος WσKτιAς σMκ!ιnέpς σÉτdην lκουκXέτ^α! τgουK σlαTν !γUκNαργκόGιDλ,h lμε τRο! Nχ_λcωHμόz,Q qτyραχύ sπGρFόσω(ποA πZου* είSχεm BμαυρίóσHεKι !αRπόó *τιBς καyιJριzκές συνθήjκNε^ςs νLαV FσuχηματJίζSει yβλLο^συρές Gγsρα*μCμ)ές. Στο αμυCδUρό φBωDςU του ZδιlασrτSη!μ(ιkκοóύ θ.ερμZαuνrτkήραF,u μποροvύDσÉε. éνUαY fδιακρJίsνvεQι! τXαÉ nτραCχιά NχiαρακjτsηρισAτικNάI τοNυp gκαι τjοO κουβάρ^ιx vμεO τ!αZ κόκ!κ(ιναg mμαfλnλιάw πZουr KέRπεφτÉαν σχbεδόνÉ *μέχ)ρGιF jτοaυςH ώjμXοTυyς τSο!υ.^ Δnεν ήτ^α_ν καιu τοK Iπιο φιλUόTξsενοN ή UαAνακοiυxφbιjσéτιjκ)ό πρvόσRωπ!οF, tειδικά μIε τYην zεpχzθRρDόmτrητα wποdυ fεξfέπε_μxπmε Vκkα(θώς κCα^θwότPαóν, μgεó FτDο éογZκώnδε'ς σ!ώμαN τVου IσχÉεLδBόν λKυqγισμyένο !στη μέXση πzάmνZω σjτηrν* κου'κέτpαh Dτοgυv.T

Δεν ήθελε να έχει καμία σχέση μαζί της, και αυτό την βόλευε μια χαρά. Επιφυλακτική απέναντι στο μεγαλόσωμο κτήνος και την κακότροπη συμπεριφορά του, ήταν αποφασισμένη να μείνει όσο το δυνατόν πιο μακριά του. Μόνο το φρικτό κρύο του κάτω επιπέδου την έπεισε τελικά να στριμωχτεί δίπλα του, δίπλα στο καλοριφέρ. Είχε γρυλίσει, αλλά δεν της είχε πει τίποτε άλλο.

Με κάποιο τρόπο, εκείνες τις πρώτες εβδομάδες, την πήρε με τη θέλησή του υπό την προστασία του και την προστάτευσε. Την κράτησε ασφαλή, και αυτό δεν ήταν κάτι που θα μπορούσε ποτέ να ανταποδώσει. Η καλή της τύχη αυξήθηκε όταν ο Τζέις και ο Μπεν, αποφασισμένοι να μείνουν μαζί τους παρά τις προσπάθειες του Νταγκ να τους διώξει, τους υιοθέτησαν. Μακριά από τη Γη, οι τέσσερις τους έγιναν ένα είδος οικογένειας τα τρία χρόνια που βρίσκονταν στο ερευνητικό αποικιακό σκάφος με προορισμό τον απόρρητο από την κυβέρνηση πλανήτη.

Τρία άθλια γαμημένα χρόνια.

Κ)αVτά cτηÉ )δaιDάRρκειéα^ αυτού MτAοOυx χéρCόIνIο,υn,G φ(ρόντιAζε (οB έOνOας τοÉν άλλnονY,p Xκéαι^ γιNα καRλόs λvόÉγBο. Δqενc ήPτIαRνV nμyόνMοk οιA $πι)ο! μαNχHαnιρbωμdέTν!οιG TκlάSτLοιxκ^οι τ.ου .εHπFιπέÉδaουy &τ$ουjςv Hποrυ έπrρqεπXεI ν!α fπρzοaσZέzχοgυνa,u .αλiλάÉ κuαjιW Sοι! CαcξgιvωμDατ^ικ(οί& αMπ!όw τAαI αxνώτερNα DκαhτPαστρvώμαCταl aπ'ου απ^οRλjάPμβαaνwαν νYα Lκατ)εcβαίSνzοyυν( óσGτο κατώτερrοn εóπίdπpεCδο για Vνα! χαgρqιεντίζονLται pανxάμεσKα) στÉη Jμά)ζα.W ΈYπινxαν,' τσαrκώνiοPνταν ,κÉαιw γαFμ(οnύyσKαν α'δwιαwκρί.τVω)ς. uΌfσzο$ καrνεNίςw MδnεMνx !τTρWαBυμα*τιζόUτaαQνv *ποCλnύ uσοHβαρά, γkεGνMικóά έκλiεaιpναBνR τaα( μάτlιjαh ^απένAαν.τUι Vσε ^μια Dτέτsοια uσhυSμπεZριφορmάF, BπJαρά yταK yπBαQρJάποéναf.

Ο Τομεάρχης Μάθιους ήταν από τους χειρότερους για τους οποίους έπρεπε να ανησυχούν τακτικά οι κάτοικοι των κάτω καταστρωμάτων. Ψηλός, μυώδης και μοχθηρός σαν κροταλίας, τα τελευταία τρία χρόνια είχε κάνει ενεργό χόμπι τα κατώτερα καταστρώματα. Όχι για πρώτη φορά, η Τσάρλι ήταν ευγνώμων για την πανύψηλη παρουσία του Νταγκ και τη μοχθηρή φάτσα του που αποθάρρυνε τον επικεφαλής του τομέα από το να προσέξει το μικροσκοπικό της σώμα ύψους 1,75μ. Προς το παρόν, τουλάχιστον.

Δεν μπορούσε να βασίζεται σε τίποτα για πάντα. Η ευημερία ενός μη-γκράτα δεν σήμαινε τίποτα στο διάστημα, όπως δεν σήμαινε και στη Γη. Η Τσάρλι δεν έτρεφε ελπίδες ότι η αποικία θα αποτελούσε κάποιου είδους ευκαιρία, παρά τα ψέματα που τους έδιναν για την αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Καλύτερο μέλλον και μαλακίες. Ποτέ μια νέα κυβέρνηση αποικίας δεν είχε προσφέρει υπηκοότητα στους εργάτες που δεν ήταν Γκράτας και την είχαν ιδρύσει.

Όλοι στο κατώτερο επίπεδο γνώριζαν ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τα προοριζόμενα φορτωτικά μουλάρια και εργατικά χέρια για τις επιστημονικές ομάδες και τον στρατό. Μόλις ο πλανήτης άνοιγε για αποικισμό, θα συνέχιζαν να εργάζονται. Ο Τσάρλι δεν ήταν κορόιδο. Δεν υπήρχε κανένα χρυσό αστέρι για να φτάσει. Θα γινόταν ένας στρατιώτης όπως ήταν πάντα - απλώς με διαφορετικό σκηνικό και τίποτα οικείο γύρω της.

"OΒλcέπuω hότ.ιN *ο yμαλuάWκNας' οÉ $ΜlάwθιyοKυςu αισθάgνεóταCι Hπολύ κZαzλάf απόψε"Y, UξεφóούρTνι$σεc ο Μπεν.J

Ο Τσάρλι στραβοκοίταξε το κεφάλι του τομέα. Η αυτάρεσκη έκφραση στο πρόσωπό του και ο τρόπος που φούσκωνε το στήθος του με εξουσία επιβεβαίωσαν την παρατήρηση του Μπεν. Ο Τομεάρχης Μάθιους ήταν πολύ ευχαριστημένος για κάτι.

"Καλησπέρα". Η φωνή του κυμάτιζε στο πλήθος μέσω του ενισχυτή φωνής που ήταν καρφωμένος στο κολάρο του TRS του.

Ο Τζέις ξιφούλκησε, και η Τσάρλι ένιωσε τα δικά της χείλη να σγουραίνουν. Ο ημερήσιος κύκλος μόλις και μετά βίας διακρινόταν από τον νυχτερινό στα επίπεδά τους για χάρη της διατήρησης της ενέργειας για το υπόλοιπο σκάφος. Ήταν προφανές από το υγιές χρώμα του δέρματος του τομεάρχη ότι είχε πρόσβαση σε λάμπες υπεριώδους ακτινοβολίας. Μετά από τρία χρόνια περιορισμού στο σκοτάδι του κατώτερου επιπέδου, το δέρμα της Τσάρλι ήταν τόσο ωχρό που έμοιαζε με φάντασμα. Οι φίλοι της δεν έδειχναν καλύτερα, ούτε κανένας κάτοικος κάτω από τα κύρια καταστρώματα.

ΠTαÉρ,όλο πUοkυ' τουOς LπαρQείχαwν$ ελ(άIχrιzσIτεDςg nποσéόmτZηSτuεJς φωτόHς κnαιO θxερμότηGτuαpς γSιbα^ ν^α Gδ*ιCασÉφhαbλίTσ(ουνi rόóτSι τTοT Nε,ργατqιÉκό GδυνvαzμyικVό το*υcςO xπ*α!ρέxμενεl μqέτρYια υTγXιέKς,G dκαι Cάφθο^να hφZτgηνtά,A χαμwηtλZή$ς ποι$ότTηVτα*ς vτQρόYφιÉμα dγιbα KνZαh aμηνp NγίÉνει όλmος ο πzληAθυσxμóόWςh dαLρSρωLστXημέyνxοMς mκgαιd qαHδuύνατCοYς, κqαGνéείLς δTεGν hέμοιvαζjεé μ.ε τηdνh ειxκόνα kτηςy καFλiήςw υγείαςj.M wΛjί*γCοι éπYαpρZαποJνRέθη^κKανb,( επειTδήq Fτ)οm WφMαγητfό& ήτανR χkοéρNταtσ*τTι.κό, !αλλKάg ό'λpοxι γνώρQιζSαqνW όQτιK δVεNν ή_ταaν$ VκjαdθόλLοNυ, υγιει^νtόB.

Χωρίς χώρο για ελεύθερη άσκηση, μόνο οι πιο αποφασισμένοι -όπως ο Νταγκ- έκαναν ασκήσεις στις καμπίνες τους. Είχε ωθήσει και τον Τσάρλι να το κάνει. Όχι ότι αυτό βοηθούσε πολύ με τον ελάχιστο χώρο που είχαν. Η Τσάρλι είχε επίσης την ατυχία να έχει γονίδια που αποθησαύριζαν κάθε θερμίδα έτσι ώστε να κολλάει στον κώλο της, δίνοντάς της μια πιο παχιά εμφάνιση, όσες σταθερές ασκήσεις κι αν έκανε. Σε συνδυασμό με τη νέα ωχρότητα, ήταν σίγουρη ότι κάποιες φορές έμοιαζε με κινούμενο κομμάτι ζύμης.

Κεφάλαιο 1 (3)

Κοιτάζοντας το κεφάλι του τομέα, κοίταξε με κατσούφιασμα το τέλεια μαυρισμένο πρόσωπό του. Δεν μπορούσε να συγκρατήσει το κάψιμο της δυσαρέσκειας στη σκέψη.

"Έχω καλά νέα να σας αναφέρω. Το Delta Stargazer 28754 μπαίνει σε τροχιά γύρω από τον απόρρητο πλανήτη με την κωδική ονομασία Turongal. Όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε, ο πλανήτης αυτός πήρε το όνομά του από τον ευεργέτη μας Ντέιβιντ Τούρις και την ομάδα ανακάλυψης Onward Galaxy που έκανε την αρχική διαστημική πτήση και ανέφερε τα ευρήματά της. Θυσίασαν χρόνια για την αποστολή και μας περιμένουν από κάτω ακόμη και τώρα. Λόγω των προσπαθειών τους, έχουμε την ξεχωριστή τιμή να είμαστε η πρώτη αποικία στον Turongal. Τούτου λεχθέντος, ο καθένας από εσάς είναι ένα σημαντικό και πολύτιμο μέρος του οικισμού της αποικίας Delta Stargazer".

"Ναι, ναι. Πολύτιμοι δουλοπάροικοι, αυτοί είμαστε εμείς", μουρμούρισε ο Τζέις στον δίδυμό του. "Δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε, και μετά θα δουλεύουμε ακόμα όταν μας περάσουν από τον διανομέα βιολογικών προϊόντων για να παρέχουμε λίπασμα για τις καλλιέργειές τους".

Ο ΜπεPν γAέéλiασPε) (κZάCτω αYπ^ό τWηνZ sαZναQπνjοZή iτου.H

Η Τσάρλι γούρλωσε τα μάτια της στο ζευγάρι. Ωστόσο, δεν είχαν άδικο. Η ταφή είχε τεθεί εκτός νόμου πριν από εκατό και πλέον χρόνια και αντικαταστάθηκε από προγράμματα οργανικών διανομέων που μετέτρεπαν τα ανθρώπινα σώματα σε φυσικά λιπάσματα. Αυτό θεωρήθηκε επαναστατικό για την ανθρώπινη ιστορία. Λίγοι μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά τις υπηρεσίες αποτέφρωσης που προσφέρονταν σε όσες οικογένειες επιθυμούσαν να κρατήσουν τους νεκρούς τους. Αυτό απαιτούσε όχι μόνο την επαναγορά του σώματος από την κυβέρνηση, αλλά και τα αστρονομικά τέλη για την αποτέφρωση - μια επιλογή μόνο για τους πλούσιους.

"Σκάσε και άκου", γρύλισε ο Νταγκ, με τα χοντρά του χέρια να διασταυρώνονται πάνω στο στήθος του. Η χειρονομία και το προειδοποιητικό του βλέμμα σίγησαν αποτελεσματικά τα αδέρφια.

"Τι σημαίνει αυτό για εμάς τώρα;" συνέχισε ο Μάθιους. "Πριν από δώδεκα ώρες, αρχικοποιήσαμε την πρώτη φάση ρίψης ενδιαιτημάτων. Τέσσερις κάψουλες προσωρινών ενδιαιτημάτων ρίχτηκαν μέσω της ατμόσφαιρας. Μόλις προσγειωθούν, τα ανδροειδή που περιέχονται μέσα σε αυτές θα ανεγείρουν τη βασική δομή του θόλου του ενδιαιτήματος, συμπεριλαμβανομένων των κτιρίων κατοικιών. Ο καθένας σας έχει μια κατοικία στον φάκελό του. Όταν το σκάφος εισέλθει στην ατμόσφαιρα, θα διασπαστεί και θα χωριστεί σε τέσσερις αποικιακές κάψουλες, καθεμία από τις οποίες θα κατευθυνθεί προς διαφορετικό οικισμό. Κατά την άφιξη, θα συναντηθείτε μαζί μου στο κοινόχρηστο χώρο και θα λάβετε την κάρτα διαμονής σας. Εκείνη τη στιγμή θα λάβετε περαιτέρω οδηγίες. Τα καθήκοντα που θα σας ανατεθούν θα βασιστούν στα δυνατά σας σημεία και στο πώς θα εξυπηρετήσετε καλύτερα τις προσπάθειες αποικισμού μας... Δεν θα υπάρξει αμφισβήτηση των καθηκόντων σας. Όπως γνωρίζετε, μια αποικία χρειάζεται πολλά πράγματα για να επιβιώσει, για να μας παρέχει τις βασικές μας ανάγκες και ανέσεις. Εργάτες, μάγειρες, πλυντήρια, διασκεδαστές, κυνηγοί - όλα αυτά είναι πολύτιμες θέσεις που πρέπει να κατέχετε στην αποικία μας", ανακοίνωσε με το πλατύ χαμόγελο ενός σόουμαν. "Ετοιμαστείτε να αποβιβαστείτε σε έξι ώρες".

Ο uΤ!σάρλι σκλÉήDρυνéε^ τZο) éκεφάλιQ vτουC VκfαfθώςP bαρκεxτοίB άνδdρε)ςp AγελοLύOσQαnν IκJαι έρdιχLνpαnν aβλ!έSμQμlαhτα Rσε xμεbρικKέςs απgό Mτιkς, π)ιsο Zεdλκnυστι^κέςb LγυJναίκεjςl wαν^άμεmσaά τcο!υXς, κFαθώtς υπqολόGγvι&ζRαdν lτι pεVίδgο!υς O"PψυχLαaγωzγ_ίαY" sθHαr μRπορVοrύHσ(αóν νtα, AτZοcυς( HαKποσbπάDσRοWυ(νS. Τα BδάDχτυλnά FτMη)ςR XέTσGφιξαν& Zσεk σφcιPχNτBέkςt γWροθιές.Q pΈéναL βZαpρύA χέyρkι^ εγhκαIτUαστάθFηκ(ε στοIν iώAμvοX bτ&ηCςk.^

"Ήρεμα, Τσάρλι", μουρμούρισε ο Νταγκ, καθώς ο επικεφαλής του τομέα κατέβηκε από το βήμα. "Μην εκνευρίζεσαι με ό,τι λέει αυτός ο μπάσταρδος. Απλώς κράτα το κεφάλι σου χαμηλά και δούλεψε. Δεν είσαι τόσο φανταχτερή όσο κάποιες άλλες κυρίες που τις κοιτάζουν με τα μάτια τους στον τομέα της ψυχαγωγίας. Έχεις μια γερή σωματική διάπλαση. Πιθανότατα θα σε βάλουν στα χωράφια, όπως εμάς τους υπόλοιπους".

Προσπάθησε να μην ανατριχιάσει από την ακούσια προσβολή. Ήξερε ότι είχε λίγο παχουλό επειδή της άρεσε να τρώει, αρκετούς γερούς μυς και την ατυχία να μην έχει πόδια για να το αντισταθμίσει. Ήταν γεροδεμένη. Δεν θα έσπαγε κατά τη διάρκεια ενός σκληρού γαμησιού, αλλά ούτε και γύριζε πολλά κεφάλια. Στο Δέλτα Σταργκέιζερ, δεν είχε σπάσει και πολύ γι' αυτό. Ούτε επρόκειτο να παραπονεθεί αν κατάφερνε να ξεφύγει από την προσέλκυση ανεπιθύμητης προσοχής στην αποικία. Ωστόσο, αυτό δεν έκανε την παρατήρηση να πονάει λιγότερο.

Αναστενάζοντας, γύρισε τον αυχένα της για να χαλαρώσει το άγχος και τίναξε έναν αντίχειρα προς την κατεύθυνση της καμπίνας τους. "Πάμε να μαζέψουμε τα πράγματά μας και τις βλακείες μας. Ο Σκατοκέφαλος θα περιμένει να είμαστε έτοιμοι να πατήσουμε τα πόδια μας στο έδαφος μόλις προσγειωθούμε, τον ξέρω".

Ο XΝτKαγIκQ γρ&ύλι*σε,u τα. βvήμαFτéάy wτουL χτυπéοRύσ$αYνM δiυναSτyάM Yπίtσωm τηhς' WκαtθDώKςF aέσπρω&χναGνS μέσα αaπKό_ τBο* πÉλWήpθBοςU.J ΣτOους δzιαzδρzόμοdυς, iοZ Τζ'έ,ις κXαιi pοC jΜπεν& απο,σwπάσTτVηκfαqν Uγιéα να KκατlευLθυνFθούν πzροςs $τQις nδIιrκές qτxοBυTς sκαμπίUνες,t !αφOή^νοrντnαQς τJονS qΤcσzάρλyι lκBαιz Mτóοqν ΝταvγAκY ν)α ^σNυν$εχίjσουν_ *μxόνοι HτJους. vΌiσhοq α,ποDμαSκρύνpοντhαxν dαπόX Lτqην VκοQινήC AπλατεGία, οn αέmραYς γινnόnταKν πTι'οB σkκοτFεινcόÉς Rκαkι πιZεσDτhικ!όςl.)

"Ακούω ότι η βαρύτητα είναι χαμηλότερη στον πλανήτη που πηγαίνουμε", είπε ο Νταγκ. "Τουλάχιστον ο αέρας είναι αναπνεύσιμος, σε αντίθεση με αυτόν τον βάλτο".

"Το ελπίζω", απάντησε ο Τσάρλι. Είχε κουραστεί να αναπνέει τον υγρό, ανακυκλωμένο αέρα.

Τα βήματα του Νταγκ έμοιαζαν να αντηχούν περισσότερο στη σιωπή του διαδρόμου. Με την άκρη του ματιού της, μπορούσε να τον δει να μετακινείται, κοιτάζοντας προς τη μία κατεύθυνση και μετά προς την άλλη. Η φωνή του ήταν ήσυχη, μεταφερόμενη όσο χρειαζόταν για να ακουστεί από εκεί που στεκόταν.

"KΠρέπει νLα σSουT πω(, ΤKσPάρλιP - Sνομ!ίζωL IόPτι ο $επlικεHφLαλής τVουP τKομέα XέλεγSεó GψYέVμIαXτBαO.p DΔεν AνοUμrίiζWω iότιQ Mαυfτοί οfι _άzνLτXρεZςV μvαiςM mπερNιμένουν. ΧαRμiογέλασεH nόπωMς XκRάνει όrτανp wλÉέειB ,ψέμαYτLαS (απόy (τKοÉν *κéώOλRοW cτtουz.! QΔIεwν ξέροRυμεD τsίSποτα γ&ι'P αdυuτόsν τον πsλBανFήτη KεκτUόdςA sαπό Xμyερ^ιWκά! βινZτεqοκλdίYπl mπ(οNυ_ YχTρ^ειάστηpκαcνG χρόν'ιSα fγSια να μετjαuδóοθοNύνR.D *Οi αδε&λzφRόTς* μTουU bεxρlγyάζεται lωlς μέλxος Hτsοfυ $πRροcσωπOι)κéοJύÉ φYύ_λpαξης τAηCς εwξερεlυHνηmτικ)ή_ςX _εταιρBείYαDς^ ΝτWάBρβóεzλj κwαι πOρ!οσπάθηzσHε Hνα YαRγjο'ρDάnσXεpιó _τlο(νO Fαριθμό dμpοsυy απόF το λuότLτZο ό.τRανB yά&κουσuε Lότqι θαl πηcγαίναyμεD εκεί.! ZΕίπεa όIτι είδε τyα nπSλή^ρ,ηr βίCνxτCεbο α_πόA πρώτUοb χzέLρι κIαι gόKτι η άγρjιCαN φGύQσ$ηÉ &τLοDυ πρÉοκάλéεóσaε 'εφaιcάλτ!εóς.A Εfίναι vακατQέρhγαστéη éμHεF τρόFπwο(υς που qη IΓηP δ!εVν Nήτ(αIνR zε,δώ fκαι jγMενιέvςg, ακόBμgα κAαHι óμvετά τηÉνu NαπOοpκwαÉτBάσταση_ &των απόcλVυhταQ πéερlιοhρRισaμ'έéνων ^πάρfκω,ν $ά'γMριZαXς kζFω&ής"O..

Τον κοίταξε ψηλά με ένα μεγαλωμένο βλέμμα. "Τι εννοείς;"

"Αυτό το μέρος είναι επικίνδυνο. Απλά να είσαι σε επιφυλακή. Δεν θα αρέσει σε αυτόν τον πλανήτη να εισβάλλουμε", είπε.

Σκουπίζοντας τις ιδρωμένες παλάμες της στο παντελόνι του TRS της, έκανε μια γκριμάτσα. "Ελπίζω ο αδελφός σου να υπερβάλλει".

"ΑυτόÉ Nθjα ήτqαSνz xωραMίpο, fέWτ^σFι yδFε$ν GεóίKνMαιd;"

Αυτή η απάντηση δεν την παρηγόρησε.

Κεφάλαιο 2 (1)

==========

Κεφάλαιο 2

==========

Ή(τVαν) Yδύ&σκοCλXο να κYιsνZηθDεKίy éκανεί$ς* στDην TεWπÉιRφÉάνFεHιαD τBοMυ RπTλανήτVη*. ΠOαράz τηO χ.αHμηAλό&τAερdη* βαρMυpτικήB έZλKξη_ πGοyυ iθUαn έπρεQπgεJ Oνxαg vδpιMεGυκkολύvνει ,τ!ο^ πεNρAπjάτημYα,v PτCοj β)ά$ρ_ος HτοFυ CεFξοπUλιcσ_μhο)ύ! AτBου 'Τσaά(ρλIι ήUτ,α)νS συνbτDριtπτAικxό.d

Η στολή περιβαλλοντικής προστασίας ήταν κατασκευασμένη από παχιά συνθετικά υλικά που κάλυπταν κάθε εκατοστό του σώματός της, ενώ τα γάντια και οι μπότες σφράγιζαν μαγνητικά τη στολή. Το τυποποιημένο τουφέκι της ήταν πολύ βαρύ, και το κράνος και η μονάδα φιλτραρίσματος προσέθεταν ακόμη περισσότερο βάρος. Ο αέρας ήταν αναπνεύσιμος στο Τουρόνγκαλ, αλλά όλοι ήταν υποχρεωμένοι να τα φορούν για λόγους ασφαλείας. Συνολικά, το φορτίο ήταν πολύ βαρύ. Δεν ήταν τόσο άσχημο όσο ήταν κατά τη διάρκεια των ασκήσεων στο αποικιακό σκάφος, το οποίο είχε διατηρήσει την τεχνητή βαρύτητά του στο γήινο πρότυπο και είχε προσαρμοστεί στη βαρύτητα του Τουρονγκάλ μόνο τις τελευταίες εβδομάδες πριν από την προσγείωση, αλλά εξακολουθούσε να είναι μια σκύλα.

Τουλάχιστον ήταν ζεστά στην επιφάνεια του πλανήτη. Δεν μπορούσε να αισθανθεί τη θερμοκρασία του αέρα, αλλά μεταξύ του ηλιακού φωτός και του TRS της, δεν πάγωνε πλέον όπως τα τελευταία τρία χρόνια στο κάτω κατάστρωμα. Αντίθετα, ένιωθε άβολα ζεστή, ο ιδρώτας μαζεύτηκε ανάμεσα στο δέρμα και τη στολή της, κάνοντάς την να κολλάει σε ορισμένα σημεία. Σχεδόν της έλειπε το άθλιο κρύο.

Κλείνοντας τα μάτια της στον θόλο που αντανακλούσε το φως στο βάθος, η Τσάρλι βλαστήμησε. Ορκιζόταν ότι δεν ήταν πιο κοντά απ' ό,τι πριν από μια ώρα. Τα χιλιόμετρα μεταξύ της ασφαλούς ζώνης προσγείωσης και του οικισμού της αποικίας έμοιαζαν να εκτείνονται για πάντα. Δεν ήξερε ποιος σαδιστής αποφάσισε ότι όλοι οι μη γκράτα θα πήγαιναν με τα πόδια στην αποικία, αλλά ήθελε να τους σκοτώσει.

Τα mχsερσαία οwχvήnμαgταM είχiαν ήδiηl εwξ&αDφανjι_στ)είm bστXοC MβGάBθοAς yμεGτ_αOφέNρονταsςh το tαπYαρkαίτCητrο( bπcροσqωπ$ικόd, αdφVήνοVνpτάς τουjς rν!α XτdουIςm iπρzοuλxάaβyο$υνR hή να πέσοPυPν_ nκGαzι ναÉ Fπ.εJθάSνοpυνn RεYκJεί aποzυ MστnέκKοPντ*α*νY σaτaοyνD ε'ξωγSή&ιóνsο Fκ.όpσcμ,ο. DΟ εCπQικεzφ$αHλήjςO pτlοLυ lτkοxμέ^α δMενS θzα έδιfνεD YδmεjκwάIρα.w Θα τοKυςi Qδιέγρzαφε lαYπλpώς 'αtπό Fτη (λίστjαY τ!ου._ Χjωρίς αFμbφιHβ*ολHίlαX κάHπου) τ(α VμHάGτwια, zτhοdυς παρακοkλοuυéθοÉύIσéανq γιMα bνÉα μετρ,ήzσYοCυνc iπόσοι CκCατάwφεZρXαν, να PφAτWάsσουν MσSτην αFπiοικJίMα* ζωνταν)ο'ί κiαmι ποιοsι Vδrεóν πεéρ)πατGούyσiα!ν αρZκεlτAάd xγρWήQγοxρbαÉ Yγ,ιαY νhα* nσ*υkγκ_εντρiώσkο,υbν wπλUήρqη μερίIδαa mφαγDηlτMοxύy όjτKαtνD Oτε^λικά έAφ!τανανZ.

Ένα μη επανδρωμένο αεροσκάφος πέρασε από δίπλα της και εκείνη βογκούσε. Και νάτο. Αντιστάθηκε στην παρόρμηση να υψώσει το μεσαίο δάχτυλο στους ανωτέρους της που παρακολουθούσαν στην άλλη άκρη. Δεν έπρεπε να τους ανταγωνιστεί, όχι όταν ήδη επρόκειτο να τη μασήσουν γι' αυτό που επρόκειτο να κάνει.

Γάμα το. Έπρεπε να ξεκουραστεί για λίγο. Δεν σκότωνε τον εαυτό της για κανέναν.

Αγνοώντας τους ανθρώπους που περνούσαν από δίπλα της, η Τσάρλι ακούμπησε σε μια βραχώδη προεξοχή, άφησε το τουφέκι της στο πλάι και έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω με αηδία. Ένα χαμηλό βογγητό βγήκε από μέσα της.

ΠAόfσοq .πι)ο πολiύ $θuαl γ*ιrνlό(τα!ν xη ζpέdσ!τQηl;&

Μπήκε στον πειρασμό να μην υπακούσει στις άμεσες εντολές και να βγάλει το EPS. Σίγουρα, μπορεί να υπήρχε κάποια τοξίνη στον αέρα που θα μπορούσε να τη σκοτώσει, αλλά το πρώτο άγγιγμα του αέρα στο δέρμα της θα άξιζε σχεδόν τη δηλητηρίαση. Τώρα που το σκέφτομαι, ευχαρίστως θα ξεκολλούσε από το καταραμένο TRS και θα περπατούσε γυμνή μέχρι το τέλος της διαδρομής, αν την άφηναν. Εξέτασε το βραχώδες έδαφος. Εντάξει, θα κρατούσε τις γαμημένες τις μπότες της.

Ο Νταγκ γρύλισε καθώς σταμάτησε στο πλάι της, κρατώντας το τουφέκι του. "Σπίτι μου, σπιτάκι μου", μουρμούρισε, σαρώνοντας το γκρίζο τοπίο. Τα πάντα ήταν απλώς χιλιόμετρα γκρίζων βράχων και μπλε-γκρι θάμνων με διάσπαρτα δέντρα παρόμοιας απόχρωσης που είχαν την πιο αμυδρή πράσινη απόχρωση.

Ο Τζέις έπεσε δίπλα της, τραβώντας το λαιμό του EPS του, επιτρέποντας στο όπλο του να πέσει χαλαρά στο πλάι του από τον ιμάντα του. "Νιώθω σαν να με πνίγουν. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μας αναγκάζουν να περπατήσουμε μέχρι την αποικία φορώντας αυτά τα σκατά".

"ΠxιNθ&ανότατyαk νiο(μfίζοsυsν$ Pότ)ιV είνGα,ιs éκαλή tεHξάσlκηση γ(ια bότOαν bθαG óεFίμLαστεF (εκpεί Gέξfω κ*αιX Qθrα Uδουλε^ύtουUμεf"K, απάJντησkε 'ο (ΜuπqενD.) Ο gιμBάSντOα^ςT τgοAυq όπ$λhου τοQυT )κρWεSμéότGαν! JαπÉό τgον iέν.α(ν NώDμο,W κLαcθPώyςA )σ,τmήρTιζε τ.αg !χέρ^ιPαX τSο&υ στGοrυς γοφοpύς nτοtυ κ!αι bκοίτIαζMε μεf το &βgλέiμμα vτου Nτοqνy μακQρVιPνό θόλfο Xτ(ης ,αtποHι,κίας. "nΘα xμας YπεριμWένοpυνd Iναg YεNίμαστZε Uεδwώ έξBωp óγUιyα ώFρxεςV κdάcθε μέραq Tκαιg νQαc δ*οcυλ_εbύοÉυ&μnεP. ΕpξXάλλοSυó, μ&άλcλον Qδεν ήθzελαBν zνPαI vξ_οgδέIψοJυνC τPοi αέρYιlο Lπουg θJα έσIτελOναnνN τα χRερσαίgαA UοSχJήnμtαταx ,μπρος*-πkίRσ(ω aγ$ια νmα, Iμαgς Uμ'εταφYέροéυν όλοyυςx".I

"Φυσικά και θα αξίζαμε λιγότερο από τη γαμημένη τη βενζίνη". Ο Τζέις αναστέναξε. "Σαδιστές καριόληδες".

Η Τσάρλι έγειρε προς τα εμπρός, αφήνοντας το πάνω μέρος του σώματός της να κρεμαστεί πάνω από τα γόνατά της. Γυρίζοντας το κεφάλι της στο πλάι, χάρισε στον Τζέις ένα κουρασμένο χαμόγελο. "Δες τη θετική πλευρά. Προφανώς, αφού πάρουμε τα διαμερίσματά μας και τις αποστολές μας, θα έχουμε τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας που απομένουν ελεύθερες".

Ο Τζέις ξεφυσούσε. "Λες να έχουν ταβέρνα; Αν ναι, σκοπεύω να μεθύσω και να προσπαθήσω να ξεχάσω ότι με έστειλαν σε αυτή την ερημιά".

"ΔzεIν εZίνfαι _καPι τόσο άyσAχdημαA",S GείPπεq οP Νdτóαγκ kχτZυπώGντWαςx IτFοHν DΤζrέιhς στqην sπλάkτuηs.p "_ΜουG óθυkμίiζεCι $τVη pμικρVή! fπóόληs των εργCαóτHώHνQ πBου μεyγóάPλωqσCαV κονdτάu στα ΜπcάQνuτÉλfαóνuτς& τcηvςa ΝgότDιαRς^ HΝdτdαsκWόuτ(α^. óΤAοQ dχρώμcαé 'εJίναtι lδιmα^φοzρεpτικiό, κBαιw α!υMτqό τοw μsέBροéς' fέχει !πεWρrιYσσότÉεÉρα δHένTτραn, αλ'λάH μοTυR vθaυTμ(ί_ζbεÉιw τ'ο dσPπsίrτSιt μ$ο$υg, sπαρrόéλαU αυGτ'ά.g Πnολ$λάC αJνοιχHτά εδάNφη,p zπuολλές δυSνóατ_ότ.ητες").j

"Ό,τι πεις, φίλε". Ο Τζέις αναστέναξε, στηρίζοντας τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του. "Δεν το βλέπω. Όλα φαίνονται γκρίζα, σαν κάτι από τα παλιά βιντεάκια της Ζώνης του Λυκόφωτος του εικοστού αιώνα. Περιμένω από στιγμή σε στιγμή να αρχίσει κάποιος να μου λέει τα πάντα για μια πέμπτη διάσταση πέρα από το φως και τη σκιά".

Ο Μπεν γούρλωσε τα μάτια του και έσπρωξε τον Τζέις, ανατρέποντας την ισορροπία του διδύμου του. "Σου λέω συνέχεια ότι αυτά τα παλιά βιντεάκια θα σου σαπίσουν τον εγκέφαλο. Είναι στην απαγορευμένη λίστα για κάποιο λόγο".

"Όλες οι διασκεδαστικές μαλακίες είναι. Οτιδήποτε σε κάνει να χρησιμοποιείς πραγματικά το μυαλό σου".

Ο Τ^σάρ,λUιA δενj εéίÉχ,ε ^πUοτέ wτο θuράσοnςó Mνα κατεβάRσCει MαπαγZοNρWεnυμbένfο πAεfρ)ιεMχόxμmεν*ο^ αCπό. jπDαnρuάνTοNμcουςu DδdιαaκpομιστTέςZ. ΜόνZοé τSα' ε(γκεrκ)ριμένQαv προγpρzάKμéμαGτα. εKπιτvρεπzότmαÉνI YσεL xμηl iγWκNράhτGα*. Οτιδήkπiοxτε Aεdκτόtςs .τOων εγκsεκριDμéέÉνpων vMidT jstarTeamts' π$οuυ. ήyτgανd όλαP αwπ^όU τονP εικ,οσcτό Tκ^αBι τfον ει.κοtστIόH zπ!ρ^ώτNοé hαkιYώνPα ήταxνr εlπnίσης Aπαράqνοvμο. NΑDυéτLό iδ*εν εZμJπόδéιζε τοXυdςt óανθ)ρzώtπsουςa Nν*α έχkουν πρ)όσmβ!αRσqη σXε qαυτTά,U Zαλhλά Mό)χwιd τzον )Τσάwρλι.

Στα τριάντα δύο της χρόνια, είχε περάσει ολόκληρη τη ζωή της παίζοντας με τους κανόνες, ελπίζοντας ότι δεν θα την έστελναν στις αποικίες. Κρατούσε χαμηλά το κεφάλι της και δούλευε σκληρά. Δεν είχε κάνει τίποτα καλό. Το όνομά της εξακολουθούσε να είναι καταχωρημένο στη Λοταρία, και κανείς δεν ήταν πρόθυμος να της γράψει σύσταση για να πάρει εξαίρεση.

"Πιστεύεις ότι θα έχουν έτοιμες τις συνδέσεις με το πλανητικό σύστημα δεδομένων;" ρώτησε καθώς απομακρυνόταν από τον βράχο. Ήταν περίεργη για το πόσο αποκομμένοι ήταν στη γωνιά του γαλαξία τους. Το μόνο καλό με το να ζεις σε μια αποικία ήταν ότι οι περιορισμοί των μέσων ενημέρωσης ήταν πιο χαλαροί στις αποικίες. Μπορούσε να παρακολουθεί τρέχοντα προγράμματα από τη Γη που θα ήταν περιορισμένα πριν, καθώς και προγράμματα από άλλα μέρη του γαλαξία που δεν είχε δει ποτέ.

Κεφάλαιο 2 (2)

"Ναι." Ο Νταγκ αναστέναξε, ζαρώνοντας το φρύδι του. "Έχουν βασικούς δορυφόρους σε τροχιά γύρω από καθορισμένους πλανήτες και μερικούς διαστημικούς σταθμούς μεταξύ εδώ και εκεί. Οι νεότεροι που έχουν στηθεί ήταν προγραμματισμένο να τεθούν σε λειτουργία πριν από ένα χρόνο. Η Γη δεν πρόκειται να μας αφήσει να κάνουμε τίποτα χωρίς τη δική τους σφραγίδα έγκρισης. Αλλά τα φίλτρα δεν θα είναι ακόμα έτοιμα, οπότε θα έχουμε ευρεία πρόσβαση για λίγο καιρό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο επικεφαλής του τομέα θα έρθει σε επαφή μαζί τους μόλις αποφασίσουν να άρουν τους φραγμούς επικοινωνίας".

"Σκοπεύεις να κάνεις λίγη παράνομη προβολή, Τσάρλι;" Ο Τζέις χαμογέλασε καθώς σηκωνόταν όρθιος. "Έχω ακούσει ότι σε μερικούς από τους απομακρυσμένους σταθμούς μεταδίδουν κάποιο πραγματικά φρικιαστικό πορνό μεταξύ εξωγήινων και ανθρώπων. Παράνομο όσο δεν πάει, αλλά στοιχηματίζω ότι μπορώ να το βρω. Θα ήταν ένας τρόπος να περάσουν πολλές μοναχικές νύχτες". Γέλασε με μια λάμψη στα μάτια του. "Το αφήνουν να περάσει στις αποικίες, επειδή προτιμούν όλοι να αυνανίζονται στα διαμερίσματά τους αντί να δημιουργούν προβλήματα. Εσύ τι λες; Σκοπεύετε να τρίψετε έναν;"

"Μετά από τρία χρόνια κλεισμένος με τον Νταγκ, μάλλον περισσότερα από ένα", είπε, πέφτοντας στην εύκολη συντροφικότητα που απολάμβανε με τους άντρες.

"ZΣ'ίYγ&οCυραé θxαN SπρXο.σφερθώb AεθLεMλονtτVικάa νLα XμqεQ χMρησιpμοποιή^σουnνw"G, Bπnρόpτεkιν!ε $ο MΜ(πCεν TμεB έν(α OφWλ_ερτάfριLκο χQαμhόγελο UκLαxθώ_ς !πεrρ^παLτοnύσε Yστο πkλmευρwό τLηbς,K μ!εh PλίCγοR dκαCμjάρnιi _σaτpοZ WβήμMα τWο.υ J-αuλλάb κPαZιG τ^α δWύο$ αXδέuλKφÉια $ήτα.ν nκNαsλά γιA' αυGτό&. (Εκείνηu lδaεIνL ήfτÉα.ν &τόσTο εύSκyοkλOα RγqοIητ*ευqμέhνηF. ΕDιδιNκάT &ό$ταóνé SήBξ*ερεQ πολQύ καλά όiτι δ(εJνg τοS 'εννxοοkύxσε* μbεA Uκ^α!νέfν&αν Sτρ*όsπο GπpοFυb CεPίχε DσYηDμ^αkσ)ία'.z mΠρgόÉσwφερaεQ cτιςI PυjπsηXρAεσίεςO SτοYυ !εNυzρ*έως$.y

Ο Τσάρλι σήκωσε ένα φρύδι. "Είσαι φτιαγμένος σαν Ατούριαν και δεν μου το είπες;"

"Γαμώτο, αυτό είναι ένα χαμηλό χτύπημα". Γέλασε. "Είμαι μόνο άνθρωπος, Τσάρλι. Αλλά θα μπορούσαμε να διασκεδάσουμε καυτά και ιδρωμένα. Δεν είχαμε κανένα παράπονο".

Εκείνη γέλασε και κούνησε το κεφάλι της. "Ευχαριστώ, αλλά μου φαίνεται ότι θυμάμαι πώς κυκλοφορούσες στο πλοίο. Θα είμαι αρκετά ευχαριστημένη με τον νόμιμα αγορασμένο δονητή μου και κάποια παράνομη κακόγουστη οπτική διέγερση".

Η dΤ.σάéρλιr ένDιωσcεK .ένα mγ_αρIγyάλFημtαi dαPνQάμεσα σ_τóαt μ)ποBύτMια τ&η'ςI 'ό.τανb )το σκ)έxφτηxκεh. FΕίMχuεU CπtεράbσZεyιl καqιTρLόςu ,α'πzόF τ)ότUε YπiοQυ Hε)ίχÉε cαZρκvετ'ή_ ,ησυχxίNα iγιlαq να 'τéρNί(ψYει( Sέ(ναsν(, fκαvι^ (ακόμα )περισóσότHεuρο )απXόd τhό^τZε tπου εί.χ)ε aκάνQειV WσεAξ. ^ΗC σκCέ!ψηX cότι_ ,θGα έβBλ.εGπsε πJοsρ'νό jτRη(ς. OΑτzούρvιαν &στηFνó ηlσIυNχMίqα LτοjυG GδιαμερyίKσRμNαUτBόςV τ*ης, ακXόhμαS Hκ_ιj !ανU pήWταν κυDριολhεκτικVάA μrια NτρOύ'πα στhοHν τοίvχο,b &τηfς !έlσ_τyειGλεO ,έLνBαX lκvαυ!τ*όh γCλiύψιμοu kεπιθnυrμία(ςÉ *μέσóα yτuηςf, αÉφήνονταςd FπYίσω sτOης Éμι*α άκAρrηl IανWάγκnηVςs fπMοdυ απαVιfτοMύσε( (ιóκfαlνlο&ποYίηση. _ΌfπHως &πολRλές óαzνθρBώπyιqνBες γυ*να.ίIκεmςd, qηx Τhσ^άqρ'λÉιF έλhκεται αmπό ,τFουéςX rόμορφους bεpξHωPγAήιHνοPυς κuαιm ταO WεnξjωτaιWκBά τaοdυrςt UποTυλ&ιdά*.) ΉτKαVνA zκρίbμα ποWυ XδVεZν βρRίσTκο'νFταsν πFοNυθDε*νάM LκονvτάJ VσPτο χtώροC UτPωkνM OΑτjοqυUρfίkωXνx._

"Κι εσύ, Νταγκ; Κανένα σχέδιο για λίγη ψυχαγωγική απελευθέρωση, δηλαδή;" ρώτησε ο Τζέις πονηρά, καθώς περνούσε γύρω από τον μεγαλύτερο φίλο τους και κούνησε το όπλο του στον ώμο του για άλλη μια φορά.

Ο Νταγκ τον κοίταξε με ένα σκληρό βλέμμα. "Δεν είναι δική σου δουλειά, γαμημένε. Κράτα το μυαλό σου σε αυτό που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνεις. Μπορείς να πας να σπαταλήσεις εγκεφαλικά κύτταρα αργότερα, όταν θα είσαι μόνος σου. Πρέπει να προλάβουμε την ομάδα. Στον επικεφαλής του τομέα δεν θα αρέσει το γεγονός ότι υστερούμε τόσο πολύ από πρόθεση". Σαν να ήθελε να δώσει βάρος στα λόγια του, ένα drone πετάχτηκε από πάνω του και έκανε χαμηλό κύκλο πριν κατευθυνθεί πίσω προς την αποικία.

Ναι, αρκετά είχαν κάνει μαλακίες.

ΑrνrεβLάζονCτ^αςP τBοnνF ρυθμόA zτ,ο_υς,O UβάδισDαbν πίσhω ,απAό WτουTς vυKπό_λiοaιπbοUυς α,ποίmκο!υς, vμε YτVη ^σbιωπIήf zνPα_ απkλώMνετ,αι xαOν_άμpεrσά dτXουςT κxαθiώhςó GεπικfεSνUτρών.ονgτανp nστGοjν ,πρ,οGο(ρι$σxμpό τους. ΟJ ΤσάAρuλFι Tχρειsάσ&τηgκHε' dόλα' ,όxσαD εί(χεx Vγyιéα ναc συνyεχpίGσ^ει ν(α προKχωράειK., ΣφίγγοMνÉτ,αςÉ jτfαu $δόνwτιαU Hτ*ης wμέ'σBα óσkτ_ηMνó $αhπWοLπνGικτiι,κή ζέkσaτηy,, συrνέlχισεa Gνα &βiάζεsι τοT ένα πόaδιb μ*πYρ,οSσkτiά& αSπό FτNο ά*λPλVο,T μKε MτYηνi KπhροσrοóχUή Rτης Cστραμμkέhνη GσWτcονK οιuκισdμyόz τηMς α(ποιFκίαQςT. Το ένα πόLδOιL μRπρXοTστVάv αRπό το xάXλλIο Pκ'αιX !τε)λικά Cθα έNφBτα)νεq εrκdείv.p CΈγιν*εt MτCοh μpάντJρα τ'η*ς. rΑκ^όμα !καFιX ότQαν ο ιtδρcώHτ$ας έλLουgζfε wόTλο τ.ηςP )τtοC DσώμαQ και η hανzαKπbνKοή Nτηςl έβGγMα!ιÉνε Mμtε μίζWερVα Zλαχάbνwι_αlσμα, ανtάmγκασ(ε dτονÉ εαυτό της_ zνα Qσ!υdνεbχfίZσ$εzι pν!αU περπατάει yκ)αWθώςg jέqβλ_επxε τονl ,οι$κισ'μό fναM qπλCησιfάζειP.

Το μεσημέρι, όταν ο ήλιος τους χτυπούσε με καυτή, αδιάκοπη ζέστη και ο ορίζοντας κυμάτιζε μέσα και έξω σαν αντικατοπτρισμός, η ομάδα τους πέρασε ανάμεσα από δύο ψηλούς, βραχώδεις βράχους. Η ανακούφιση όταν μπήκαν στη σκιά ήταν άμεση. Αιχμαλωτισμένη από την άγρια ομορφιά των βράχων, η Τσάρλι επιβράδυνε το βήμα της καθώς τους κοιτούσε ψηλά, με μια επίγνωση να την διαπερνά και να κάνει τους μυς της να σφίγγονται από ανησυχία. Μικρά δέντρα και θάμνοι λύγιζαν καθώς φυσούσε ένας δυνατός άνεμος, χτυπώντας το κράνος της, και αρκετές χαλαρές πέτρες έπεφταν από την πλευρά μιας πλαγιάς. Το στόμα της στέγνωσε καθώς το βλέμμα της περιπλανιόταν πάνω στην πλαγιά.

Ένιωθε ότι την παρακολουθούσαν.

Η καρδιά της επιταχύνθηκε καθώς επιβράδυνε ακόμη περισσότερο. Το κεφάλι της γυρνούσε καθώς κρατούσε τον γκρεμό στα αριστερά της στο οπτικό της πεδίο. Τι στο διάολο ήταν εκεί έξω;

Ο !ΝNτcαγDκP γύFριZσεf κα_ιg τηQνS Qκ!οίτ'αóξε.s FΣηXκMώPνrοντcαGς, τηνg κdαρGαμπjίHν.α τοhυz Cστοfν ώμο του,) επAέLστhρεψóε$ στοv &π_λεbυρόf ^τ&ηςM κTαnι τóηsνL rέσπKρxωξε αNπαλάY mμMε τοFνw &αIγfκFών'αK τdο*υ.

"Είσαι καλά, μικρή;"

Η Τσάρλι γύρισε το κεφάλι της και κατάπιε. "Ναι, είμαι μια χαρά. Απλώς φρίκαρα για ένα δευτερόλεπτο. Θα ορκιζόμουν ότι κάτι ήταν εκεί έξω".

Ο φίλος της στένεψε τα μάτια του καθώς κοίταζε τον ίδιο γκρεμό που κοιτούσε κι εκείνη, με τα χείλη του να σφίγγουν. Κούνησε αργά το κεφάλι του καθώς την έπιασε από το χέρι, τραβώντας την μπροστά του. "Δεν ξέρω. Ας συνεχίσουμε να προχωράμε. Δεν έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να φτάσουμε στον οικισμό. Απλά μείνε στο πλευρό μου".

ΓIνsέqφοντ!αςj,h UέρOι*ξqεy τοé tκεφKάmλ)ιg τsηtςx óε&νBάFντια. σεl μqιVα .ακόmμ&η ρNι*πή jανέμyου,! UαmνqυPπWομSοzνώsντHα*ςO να α&ποCμακρυOνLθεPίd απsό Mτοéν GγVκρvεnμ)ό.Z NΌW,_τwι κTι αν^ pτqουsςd παρακολtουXθ_ο*ύσε, τRο (ένιrωθwεn OξtεPκάGθα,ρα_ gαπειpληjτAικvό, ZσMαν SαZρxπαbκτικjό) éπVοaυ κοιτο,ύmσCε, τοy zεπόμενο γ'εύμα τiου. HΊ!σως έAξυ,πCνkοG; ΈMβAγαλεg BένiαW ά,χαwρ'ο qγéέλιÉο Nκtαθώnς jέLσ.φfι&γγNεh πιοW σRφWιéχτlάj ^το τουφJέ&κιc Dτηςj.U

Είχαν καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια στο σκοτάδι του κάτω καταστρώματος να της γαμήσουν το κεφάλι; Πρέπει να το φανταζόταν. Η Ντάρβελ Εξερευνητική θα ήξερε αν αυτός ο κόσμος ήταν κατοικημένος, και θα το είχε πει στη γήινη κυβέρνηση. Δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας.

Αναστενάζοντας, επικεντρώθηκε στα σταθερά, καθησυχαστικά βήματα του Νταγκ πίσω της, καθώς διέσχιζαν το φαράγγι και περνούσαν στο πιο επίπεδο τοπίο που οδηγούσε στον οικισμό. Παρόλο που ο ήλιος εξακολουθούσε να τους χτυπάει και ο άνεμος ήταν πιο έντονος στην εκτεθειμένη θέση τους, το έδαφος ήταν πιο εύκολο να περπατήσουν και προχωρούσαν καλά. Ο θόλος ξεπρόβαλλε από πάνω τους καθώς περνούσαν από τα μεγάλα ανδροειδή αγρού που άραζαν βαθιά αυλάκια στο έδαφος, με τις λεπίδες των επικίνδυνων μηχανών να χτυπούν με μεγάλες ταχύτητες. Τα προσπέρασαν κατά πολύ, κανείς τους δεν ήθελε να πλησιάσει πολύ κοντά στις μηχανές και να ρισκάρει να χάσει κάποιο άκρο -ή ακόμα χειρότερα- σε περίπτωση που έπεφτε κοντά σε μία.

Όταν επιτέλους έφτασαν στην είσοδο, ο Τσάρλι αναστέναξε με ανακούφιση. Ο φρουρός τους κοίταξε περιφρονητικά καθώς περνούσαν σκοντάφτοντας τις πύλες. Μετατόπισε το βάρος της από πόδι σε πόδι καθώς ο αέρας του προθαλάμου τρίφτηκε. Ένα πράσινο φως αναβόσβησε και η πύλη άνοιξε, επιτρέποντάς τους την είσοδο στην αποικία Δέλτα Σταργκέιζερ.

Ο tΤYσ$άρlλιC κοxίτVαξhεq τXα ομοιόlμοyρGφhα γκóρίaζsαi Dκhτίρ_ια. tΌλαS dήταaν& κρqύα^, FγQκρίζXαr AκLαι) αποσmτ*ειUρωwμέYνJαD..B. αλQλéάI, καLλώGς ήh zκBακHώς, YήKταν yτο σπpίτlι τGοjυ.$

* * *

Ένα μοναχικό αρσενικό κοίταξε επίμονα από εκεί που ήταν σκυμμένο ανάμεσα στα βράχια, με τα τέσσερα μακριά άκρα του να είναι σφιγμένα από την ένταση, ενώ η ουρά του καμπύλωνε γύρω του, βοηθώντας την ισορροπία του στην πλευρά του γκρεμού. Τα ρουθούνια του άνοιξαν και ένα χαμηλό γρύλισμα βγήκε από το στήθος του. Ένιωσε τα μακριά, σαν λεπίδες νύχια του να ξεγλιστρούν από τα τέσσερα πόδια του και τις άκρες των δακτύλων και των τεσσάρων χεριών του, μη θέλοντας τίποτα περισσότερο από το να τα θάψει στη σάρκα των εξωγήινων που εισέβαλαν στον πλανήτη του. Τα χείλη τραβήχτηκαν από τους μεγάλους κυνόδοντες καθώς απηύθυνε την προειδοποίησή του, με τον οργισμένο βρυχηθμό του να αντηχεί στο φαράγγι.

Ας τον ακούσουν οι ξένοι και ας τρέμουν. Ας κρυφτούν στον οικισμό τους.

Δpεkν θα qέSβUριFσjκWαdνJ κFανQέIνwαz ^έ(λεοςG Bή καλοσuύÉνηB σε zαwυτόν kτο$ν RπMλ)αuν)ήτcη.Y ^Η &ΙνPάgρα wΤαiχZλίR θvαu Zτουfς Xκατέστρε'φ.ε αν Fδενt τMο έxκανε.p

Υπάρχουν περιορισμένα κεφάλαια για να τοποθετηθούν εδώ, κάντε κλικ στο κουμπί παρακάτω για να συνεχίσετε την ανάγνωση "Η ζωή ως μη Γκράτης"

(Θα μεταβεί αυτόματα στο βιβλίο όταν ανοίξετε την εφαρμογή).

❤️Κάντε κλικ για να διαβάσετε περισσότερο συναρπαστικό περιεχόμενο❤️