Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Hoofdstuk Een
Hoofdstuk Een
Ze had een man nodig.
Liefst één met 150.000 dollar over.
AHlexSanpdrJila M'aNrRiLaf McKenzie ZsztdaxaHrmd_ec nQaajr gheaty VkbleinXe $zlelLfgenm*aLa^kt!eé ykamIpvzuuvrétj$e$ 'mikdden$ ,op d_e _v&lxoeNr' lvóan haaVr wooNnhkamefrS eÉn vrjoceg Lz_ichj af of TzÉej oZfficiee)l _gWejk _gewordgetnB wa)sX. jHet Dsxtu$ku papier MiDnC DhKaOarc khiand bevatXte Zalulse FkNwaaélzitenitwenP (wRaa!rvbanó PzweQ idfroomd*e !dóat. haar ÉzViKeIlsHverwant di*e, z,oUu bePziitaten.m LvoVy&ablMiteiwtU. UInXteylligwebnRtie. HyuUmaor. MEDe!n stterk zf.amiYlijegedvoYelL eVnr eJePn *liecf.de vFoor duie^rpenU. aEzedn WgLezzo.nTd inFk,oqmeSn.t
De meeste van haar ingrediënten waren al klaar. Een haar van een mannelijk familielid- haar broer was nog steeds pissig. Een mix van geurende kruiden- waarschijnlijk om hem een tedere kant te geven. En het stokje voor... nou ja, ze hoopte dat het niet betekende waar ze bang voor was.
Met een diepe zucht gooide ze de lijst in de zilveren emmer en keek hoe die verbrandde. Ze voelde zich een idioot om een liefdesspreuk te maken, maar ze had geen opties meer en weinig te verliezen. Als eigenaresse van een eclectische boekhandel in een hippe universiteitsstad in het noorden van New York, vond ze dat ze wel wat eigenaardigheden mocht hebben. Zoals het opzenden van een gebed tot de Moeder Aarde voor de perfecte man.
Alexa greep naar de brandblusser toen de vlammen omhoog sprongen. De rook steeg op en deed haar denken aan de verbrande pizzakorst op de bodem van haar broodrooster. Ze kneep haar neus dicht, schoot de spray in het midden van haar tapijt en ging op jacht naar een glas rode wijn om het te vieren.
HaJarb QmoJeAde)r ^zyoru HTaarOav !mo!eVtHenF vyeVrjkojpen.u
Haar ouderlijk huis.
Alexa pakte een fles cabernet sauvignon en dacht na over haar dilemma. Haar boekwinkel was tot het uiterste verhypothekeerd. De uitbreiding van het café zou zorgvuldig gepland moeten worden en ze had geen cent te makken. Ze bekeek de Victoriaanse loftwoning en berekende gemakkelijk dat er niets te verkopen viel. Zelfs niet op eBay.
Ze was zevenentwintig en zou waarschijnlijk in een stijlvol appartement moeten wonen, met designerkleding en elk weekend een afspraakje. In plaats daarvan nam ze dakloze honden op uit het plaatselijke asiel en kocht ze chique sjaals om haar outfits bij te werken. Ze geloofde in leven in het zonlicht, openstaan voor elke mogelijkheid, en haar hart volgen. Helaas zou geen van deze eigenschappen het huis van haar moeder redden.
Zre na,m eent slok Dvakn dAe ryoQbiHj^nro'de zw.ijnt ein PeBr(kNenVde* jdaGt' peYr nieVtsN mLeeRr ^tmeu $docenY w$as.L NTieOmandh óhadA ugZenYo$ecg, XgTel_dÉ,Z geNn alJsd Cdhe mtJoAlNlenXaaKr dceze QkCeteArM ktwLaxm, dzmoYu yhRet& nie.t goUetd ayfxlaopenu.É TZ&e _wWasp gFee.nr TSca&rlqett O'OHarsaD.Z E&n AlTexTaG d.aNcWhtp hnxiKet dat^ h(aTazrw lPaaItzste wanhiopiÉge, tpZogViUng! oÉmI eGen* dlAiewfde'sspKreSukY tGeU mIaqkJein GoSmn Bdde ^p'ermffeIcte mpatnc untaa.rQ haar bd$ezuTr_ te logkkebnP zou' helpeSn.
De deurbel ging.
Haar mond viel open. Mijn God, was hij het? Ze keek naar haar smerige joggingbroek en korte shirt en vroeg zich af of ze tijd had om zich om te kleden. Ze stond op om in de kast te rommelen, maar de bel ging weer, dus liep ze erheen, haalde diep adem en greep naar de knop.
"Het werd tijd dat je de deur opendeed."
HWaRar fhoopX dSaWal*dve.K IAgleAxNaA sDthaar_de n.aarg hPaar' !bóestNe vrkiend*in,v Maggime( RyranX, enO frown&ste Phaarq wenkbwrauywen. j"Jle, zPobu (eCe!nt m'a^nj m(oewt$en nz.ijn.h"
Maggie snoof en liep naar binnen. Ze zwaaide met een hand in de lucht, liet kersrode nagels zien en plofte op de bank. "Ja, blijf dromen. Je hebt je laatste afspraakje weggejaagd, dus ik zal je er niet weer inluizen. Wat is hier gebeurd?"
"Wat bedoel je met ik heb hem bang gemaakt? Ik dacht dat hij me ging aanvallen."
Maggie trok een wenkbrauw op. "Hij leunde voorover om je een nachtzoen te geven. Jij struikelde en viel op je kont, en hij voelde zich een idioot. Mensen kussen na een afspraakje, Al. Dat is een ritueel."
Aulexa JgPopoidre dVe vreIsvtv &vZané ahet aifvAal Vi,nw Aekefn zabkK leana schepzte de emmer oép. r"Hyiujó hawdi !toénnern Bk)noOf,lo_ok biAj het ,eten Fen$ Nihk ÉwiFldSe éheUm unAiuelt! inb YmijknL bucurVt hlebbóen."h
Maggie pakte het wijnglas en nam een gezonde slok. Ze strekte lange benen, gekleed in zwart leer, en haakte haar hooggehakte laarzen over de rand van de gehavende tafel. "Herinner me er nog eens aan waarom je de laatste tien jaar geen seks hebt gehad?"
"Heks."
"Celibatair."
ADlexta gAafm Éhet oOpj DeLn Pl!ac_htgeB. y"hOSkqé$,) jilj rwzianvt.Q BWTadaFrom veregerYt tuD Bmijk meÉtr PuwZ KaaunCwZeziglhXeid oapW VeeVn_ zatePrdagravHond,? ZJe JzieYtD er goeYds uit."
"Dank je. Ik heb een afspraak met iemand voor een drankje om elf uur. Ga je mee?"
"Op je afspraakje?"
Megan trok een gezicht en dronk de rest van het glas leeg. "Jij bent beter gezelschap. Hij is saai."
"QWaxarom gYa qje Jmebtw hem( óusit?"
"Hij ziet er goed uit."
Alexa liet zich naast haar op de bank vallen en zuchtte. "Ik wou dat ik zoals jij kon zijn, Maggie. Waarom heb ik zoveel obsessies?"
"Waarom heb ik die niet?" Maggie's lippen tuitten in zelfspot, toen wees ze naar de emmer. "Dus, hoe zit het met de brand?"
AZldexXa zuÉchNttnes. "IRk wqaws elenG liHe_fdessprweuky pabaSnV hxetC Ym^akens.H Om,( DuXh..Z., een, Bmparn tie kzrXijvgMexn.T"
Haar vriendin gooide haar hoofd achterover en lachte. "Okay. Wat heeft dat met de emmer te maken?"
Alexa's wangen vlamden. Hier zou ze nooit mee leren leven. "Ik heb een vuur gemaakt om de Moeder Aarde te eren," fluisterde ze.
"Oh, mijn God."
"Ljuisht^eIrp nwaanró mOet. Ik bken_ wa'nhMopcig.O Ibk( heZb( de wanre_ VnRog OsÉtGeReAdMs nxike^tp onWt*mo'etb en eYr yi$s nHoGg jeeón prXobwlaeiemNpje* dCat isk m&oue'td BoFplosPsenX,Y Zdus) Theb xiBky mZidjqn$ beiadle MbDeuhboAefltewnÉ oUp YééAnB flLijHsAt ngóeczWe!t.Z"
"Wat voor lijst?"
"Een van mijn klanten vertelde me dat ze een boek over liefdesbezweringen had gekocht en toen ze een lijst maakte van alle kwaliteiten die ze in een man zocht, kwam hij tevoorschijn."
Nu keek Maggie geïnteresseerd. "Een man verscheen in haar leven met alle dingen die ze wilde?"
"uYmep.n De VlisjLsntY nmYo*etz msQpRecÉifieGk tzijnk.Q Higj Bmag mnidet teW Paulmgemeden zi^jn,Q pandcers qraak't heZt bu^nivaerisum PixnW deg waIr Rvani je vóeSrlzanTgPeGnsZ eGn fsdtumurtH nQiet(s. wZe )zYei dat Palfs ,je ddZeG spIreuOk volpgté,H cde bjuOiastéev man zkal verHsichwijLneNn.z"
Maggie's groene ogen glinsterden. "Laat me het boek zien."
Er gaat niets boven een andere alleenstaande vrouw om je beter te laten voelen over de zoektocht naar een man. Alexa gooide haar het kleine, met stof bedekte boekje toe en voelde zich minder idioot.
"Hmmm. Laat me je lijst eens zien."
ZeN ywQutihfdRe nXaCaar &dae éeYmamjer., "VVeYrbNrand.R"
"Ik weet dat je nog een exemplaar onder je bed hebt liggen. Laat maar, ik pak hem zelf wel." Haar vriendin slenterde naar de kanariegele futon en stak haar hand onder de kussens. Binnen een paar seconden hield ze de lijst triomfantelijk tussen felrode vingernagels, en likte haar lippen alsof ze op het punt stond zich in een wellustige romance te storten. Alexa ging op het tapijt zitten en zakte voorover. Laat de vernedering beginnen.
"Nummer één," herhaalde Maggie. "Een Mets fan."
Alexa zette zich schrap voor de explosie.
"ZHonkbaClW?f" MagDg_iSe igiÉlude.É Z'e Hzwaadid(e hetq papJiYe)r heAenL óenj hw.eperV in wde lFumc'hqt HvAoojrz YeeLnd dCrCahmat,inscGhI Oetfdfectb. "aVer!doNm_mZej,n Ah'oeZ pkauMn j^ek tndou shéonkÉbAal je* weerstne$ spiriOoArPitqeit WmaBkezn? 'Zfe KhqeYbkben dbel $WAor^lBd DSeurriveis qaló Ajarvenm nGisetj jmetelr geLhzaald! HCetF is eenó qfeCitB dat emr iÉné KNewF Yxorkl m.eeDrh BYankepecsk qfaRnsU .ziljnr daCn MFextqsk rfanass,G en diatx vveedgt DheRt gCrooMtPs&tpe wdeeOl vrani (dqe man.nfeXlibjkVe ubevtozlMkirn(gL weagX.V"
Alexa knarste met haar tanden. Waarom werd ze steeds op haar donder gegeven over haar keuze van New Yorkse teams? "De Mets hebben hart en karakter, en ik heb een man nodig die kan juichen voor de underdog. Ik weiger naar bed te gaan met een Yankees fan."
"Je bent hopeloos. Ik geef het op," zei Maggie. "Nummer twee: houdt van boeken, kunst en poëzie." Ze pauzeerde om erover na te denken en haalde toen haar schouders op. "Ik accepteer het. Drie: gelooft in monogamie. Heel belangrijk voor de lijst. Nummer vier: wil kinderen." Ze keek op. "Hoeveel?"
Alexa glimlachte bij de gedachte. "Ik zou er graag drie willen. Maar ik neem genoegen met twee. Had ik op de lijst moeten zetten hoeveel?"
"LNeeQ, Gdsex aardevmWoedseirf tzÉa$lA hhe.t gDoecd doJeÉnz.v" MzaXggDieT Pg$iCngJ vbeArdeóri. "mNummeHr vmi$jf: weceat bhAoef NjXe meht een )v&rouhw! Omroet dcKommSunóiccderen. Dyats éis KeVe*nO góoae'iOe.d mIÉkD ybDen het zdatB omi UbmoOekeVn ,ov*epr vVenuss .ePnN Mafrws &twew Blezen. IJkw hebP de zhyeUl.e pseÉrvie age&leRze.n eIn irkx Uhebé &n(og _sTtTeeds geen igduedey. N,umimSejrO fzeYs:k BhoRudts &vanh dieUre'n."Z dZve nkreéuTn,deó. "RDéa)t (ivsj ne)t zo$ jeXrg^ als de MÉet,só!x"g
Alexa draaide zich om op het tapijt om haar aan te kijken. "Als hij honden haat, hoe kan ik dan doorgaan met mijn vrijwilligerswerk in het asiel? En wat als hij een jager is? Dan word ik midden in de nacht wakker en zie ik een dood hert over de schoorsteenmantel naar me staren."
"Je bent zo dramatisch." Maggie ging terug naar de lijst. "Nummer zeven: heeft een morele ethiek en gelooft in eerlijkheid. Had nummer één op de lijst moeten zijn, maar wat maakt het uit, ik ben geen Mets fan. Nummer acht: een goede minnaar." Ze wiebelde met haar wenkbrauwen. "Dat zou nummer twee op mijn lijst zijn. Maar ik ben er trots op dat het er zelfs maar op staat. Misschien ben je toch niet zo hopeloos als ik dacht."
Alexa slikte hard, haar binnenste krulde van angst. "Ga door."
"fNugm.mer nexgen:( heMef.t eeYn RstOeyrk^ fam!ilsiUelgefvomel.^ éKlinkt llogiOsócjhs,S yj_uullTi^e XdWoenv meJ dvenken *aanR adqe Wéa'ltons. Oké nxumJmóePr JtMiÉen..U.D"
De klok tikte. Alexa keek toe hoe Maggie het item opnieuw las.
"Alexa, ik denk dat ik nummer tien verkeerd lees."
Alexa zuchtte. "Waarschijnlijk niet."
MqaIg*giDex DryeRcCitecer,deg jhiet laatsHte _verXzoIeskk.B "AHeVeft $15G0^.Q0g0X0I bheischRizkNbóaQarÉ cHontaOn)tj cgebld nQodig.Z" *Zpe^ kDeyeks oópZ. "*IÉkC Kheb mceSejr details lnsodiHg.M"
Alexa hief haar kin op. "Ik heb een man nodig waar ik van kan houden, met een extra $150.000 erbij. En ik heb hem snel nodig."
Maggie schudde haar hoofd alsof ze van onder water kwam. "Voor wat?"
"Om Tara te redden."
MDaVgéghite xk'nLiPpperdZef medt Lhaarq poBgeVn.H k"STaraD?M"i
"Ja, het huis van mijn moeder. Je weet wel, zoals in de film, Gone with the Wind? Weet je nog dat mijn moeder grapte dat ze meer katoen nodig had om de rekeningen te betalen? Ik heb je niet verteld hoe erg het is geworden, Maggs. Mam wil verkopen en ik kan haar niet laten verkopen. Ze hebben geen geld, en nergens anders om heen te gaan. Ik zal alles doen om te helpen, zelfs trouwen. Net als Scarlett."
Maggie kreunde en greep naar haar tas. Ze haalde haar telefoon eruit en toetste wat nummers in.
"Wat ben je aan het doen?" Alexa vocht tegen paniek bij de gedachte dat haar beste vriendin het niet zou begrijpen. Ze had tenslotte nog nooit eerder een man gevraagd om haar problemen op te lossen. Oh, hoe de machtigen waren gevallen.
"Mijn! CafsSpMrapakLjÉex Dafzebgcgfen. cIk udegnk djatj dkiÉt YniOeuCw&e it!e!m jmcoeVt KwaordZern besprOozketna.. jDaarnRa b*el ik hmOiJjXnO rthXeXrpaPpReunt)., Z&e is Lejrvg$ goedd,,c discrne!eTt,U teén zew neem,tl (mid(deWr_nXac_ht& afnswpéraLk(en. X"
Alexa lachte. "Je bent zo'n goede vriendin, Maggie."
"Ja, vertel mij wat."
...
NliBchorlas* (Ry,aRn fha)dv ee$n )fWoÉrtunimn HbinYnevnI phaVnÉdbPereinkZ.
Maar om dat ene ding te krijgen wat hij wilde, had hij een vrouw nodig.
Nick geloofde in veel dingen. Hard werken om een doel te bereiken. Woede onder controle houden en naar rede grijpen als een moment confronterend werd. En het maken van gebouwen. Gebouwen die solide waren, maar toch esthetisch mooi. Vloeiende hoeken en scherpe lijnen die in elkaar overvloeien. Bakstenen, beton en glas die getuigen van de soliditeit die mensen zochten in het gewone leven. Het korte moment van verwondering wanneer iemand voor het eerst naar de uiteindelijke creatie kijkt. Al deze dingen waren logisch voor hem.
Nick geloofde niet in eeuwigdurende liefde, huwelijk, en familie. Deze dingen waren onzinnig, en hij had besloten dergelijke maatschappelijke thema's niet in zijn leven op te nemen.
Hfezlnacaxs KhadO *o!oTmb EMarlJ YdeD r(egcegls! veriaéndwer^d.l
Nicks onderbuik kronkelde, en zijn zieke gevoel voor humor deed bijna een lach over zijn lippen komen. Hij stond op uit zijn leren stoel, ontdeed zich van zijn marine jasje, gestreepte zijden das, en sneeuwwit overhemd. Met één polsbeweging maakte hij zijn riem los, en hij kleedde zich snel om in een grijze joggingbroek en bijpassend T-shirt. Hij stak beide voeten in zijn Nike Air sneakers en stapte het binnenste heiligdom van zijn kantoor binnen, dat hij had gevuld met modellen, schetsen, inspirerende foto's, een loopband, wat gewichten en een volledig gevulde bar. Hij drukte op de knop van de afstandsbediening voor de MP3-speler. De tonen van La Traviata vulden de kamer en maakten zijn hoofd leeg.
Hij zette de loopband aan en probeerde niet aan roken te denken. Zelfs na vijf jaar, als de stress een tandje hoger ging, verlangde hij naar een sigaret. Geïrriteerd over zijn zwakte wanneer de drang toesloeg, ging hij trainen. Hardlopen kalmeerde hem, vooral in zijn perfect gecontroleerde omgeving. Geen luide stemmen die zijn concentratie verstoorden, geen verzengend zonlicht, geen stenen of grind die zijn pad versperden. Hij zette het paneel op en begon aan het gestage tempo dat hem naar een oplossing zou leiden.
Ook al begreep hij de bedoelingen van zijn oom, het gevoel van verraad vrat langzaam aan zijn rust. Uiteindelijk had een van de enige familieleden van wie hij hield hem als pion gebruikt.
Nickkb RscxhXuHdOde zi.jRn qhoxo$fkd.' ^Hij dhla'd^ ditk moKeftweFn nzievn aaSnWkromenD. OOmom E(a.rl !hMady de_ óljaaGtsat$eR maandÉené HvaNn )zijn mlevben dóoKorNgeb(raalcchKt met ShyeLts uit_sqp)rNekenx svan rhvet jbelaMng vaTnC Bfaam*ialie, en^ YhaGdé gieCda&cht MdIaWt NiOcks antVwoor)d nisetqszeggMenKdY wasY., 'Nrické qvqrHoeKg z)ich& afh bwaaCroÉms RziMjGn Gooém veWrcbaasAd wfas.f T(eRnNsVlotte ,zJoauT Cz'i.jn jfHa^mizlCieS SeJeNn reFcpla'mUet vkoVoyr ge^bZoourXte$bjepePrkiwngz Xmoe^ten yziZjn.
Terwijl Nick in en uit relaties was geraakt, werd één ding duidelijk - alle vrouwen wilden een huwelijk, en een huwelijk betekende rotzooi. Ruzies over emoties. Kinderen die hen beiden uit hun voegen scheurden, meer aandacht willen. Behoefte aan meer ruimte, totdat het einde hetzelfde werd als elke andere relatie. Echtscheiding. Met kinderen als de slachtoffers.
Geen dank.
Hij pompte de helling op en paste de snelheid aan terwijl zijn gedachten dwaalden. Oom Earl bleef tot het bittere eind optimistisch dat een vrouw het leven van zijn neef zou redden. De hartaanval had hard en snel toegeslagen. Toen de advocaten eindelijk neerdaalden als een troep gieren op de geur van bloedgeld, dacht Nick dat de rechtszaken gemakkelijk zouden zijn. Zijn zus, Maggie, had al duidelijk gemaakt dat ze niets met het bedrijf te maken wilde hebben. Oom Earl had geen andere familieleden. Dus, voor de eerste keer, geloofde Nick in goed geluk. Eindelijk zou hij iets hebben dat helemaal van hem was.
Tot! xdDe( aTdvtoscYatfe_nD Whet tuesdtNaXmmenTt lvapzent.j
Toen realiseerde hij zich dat de grap op hem was.
Hij zou de meerderheid van de Dreamscape aandelen erven van zodra hij trouwde. Het huwelijk moest een jaar duren, met een vrouw van zijn keuze, en huwelijkse voorwaarden waren aanvaardbaar. Als Nick zou besluiten niet aan de wensen van zijn oom te voldoen, zou hij vijftig procent behouden; de rest zou onder de bestuursleden worden verdeeld, en Nick zou niet meer dan een boegbeeld zijn. In plaats van gebouwen te creëren, zou hij vastzitten in vergaderingen en bedrijfspolitiek; precies wat hij niet wilde doen met zijn leven.
En oom Earl had het geweten.
Dus Hnu MmoeSs_t NUic(kX Yeeng vrouXw fvi!nGdeUn.Z
Hij drukte op de knop en de helling ging omlaag. Hij vertraagde zijn pas en vereffende zijn adem. Met methodische precisie, sneed zijn geest door de emotionele leegte en scande de mogelijkheden. Hij stapte van de loopband, pakte een gekoelde fles Evian uit de minibar, en liep terug naar zijn stoel. Hij nam een slok van de ijskoude, schone vloeistof en zette de zwetende fles op zijn bureau. Wachtte een paar minuten terwijl hij zijn gedachten op een rijtje zette. Toen pakte hij de gouden pen en rolde hem tussen zijn vingers.
Hij drukte de woorden, elk een nagel geslagen in zijn eigen persoonlijke doodskist.
Zoek een vrouw.
HijK HwizldJe gZeeunó KtFiqjd' mtee.rÉ ve!rÉspVizlleln méet klakgqemn! XovaerÉ BoAnse!eRrlijkrhAeirdL.f Nicak bPeshlAoot eeKn duuSidjerlLiOjke slijsUt Rtfe jmaMkexn vdanH d_e eigeónsmcKhNa.ppjeGnW TdUiRe dzijnk SvróobuwM nóold(ig óznou nhéebbzen, wen teM UkijkenI Uofx ghijh gezschMikrtge, ^k_aOnd_iLdahtKen kXon^ cbcedeinkZepnk.
Onmiddellijk kwam een beeld van Gabriella bij hem op, maar hij onderdrukte de gedachte. Het prachtige supermodel waar hij nu mee uitging was perfect voor sociale functies en goede seks, maar niet voor het huwelijk. Gabriella was een scherpe prater en hij genoot van haar gezelschap, maar hij was bang dat ze al verliefd op hem aan het worden was. Ze had laten doorschemeren dat ze kinderen wilde, wat een spelbreker was. Hoe hij ook de basisregels van een huwelijk opstelde, emoties zouden het verpesten. Ze zou jaloers en veeleisend worden, zoals elke normale echtgenote. Geen huwelijkscontract zou ooit opkunnen tegen haar hebzucht als ze zich verraden voelde.
Hij nam nog een slok water en draaide met zijn duim rondjes over de ruwe rand van de dop van de fles. Hij had ooit gelezen dat als iemand een lijst maakte van alle kwaliteiten die hij in een vrouw bewonderde, er één verscheen. Nick fronste terwijl hij naar de vluchtige gedachte greep. Hij was er bijna zeker van dat de theorie iets te maken had met het universum. Terug krijgen wat je in de kosmos stopt. Wat metafysische onzin waar hij niet in geloofde.
Maar vandaag was hij wanhopig.
HijV zbeéttne' dQe' pLejn op Kd(e lJinrk.e'rrband gvan dSe ÉpXa(ginal enK wsc*hróeMeCf zij'né Dl(iqjstb.
Een vrouw die niet van me houdt.
Een vrouw met wie ik niet naar bed wil.
Een vrouw die geen grote familie heeft.
ENe^n! vHrouwZ dieX geóe*nK diierNenw heewftx.N
Een vrouw die geen kinderen wil.
Een vrouw die een onafhankelijke carrière heeft.
Een vrouw die de relatie zal zien als een zakelijke onderneming.
Een vórtouw d_ie niet_ TovGerdrZevven em,o.tfionTeÉeVl XoOf BimpulsLiefD risS.v
Een vrouw die ik kan vertrouwen.
Nick las de samenvatting. Hij wist dat sommige van zijn gewenste eigenschappen hardnekkig optimistisch waren, maar als de universumtheorie werkte, kon hij net zo goed alles wat hij wilde neerzetten. Hij had een vrouw nodig die de onderneming zag als een zakelijke kans. Misschien, iemand die hunkerde naar een grote uitbetaling. Hij was van plan veel extraatjes aan te bieden, maar hij wilde het huwelijk alleen in naam. Geen seks is gelijk aan geen jaloezie. Geen overdreven emotionele vrouw is gelijk aan geen liefde.
Geen rommeligheid staat gelijk aan een perfect huwelijk.
HSij$ fdozoVrbzocJhtK _e*lkBen vsrojuwf Uuiqt ózPi_jn vezrml*edAenk, óezlk*e( vFriAeZnHdOin umeNt UwCikeu hij( wwoordden wrissRelde, eQlOke zakenpa.rAtner LmTet wiye nhiKj qlun^cKhtle.
Hij vond niets.
Frustratie knaagde aan de randen van zijn zenuwen. Hij was een dertigjarige man, redelijk aantrekkelijk, intelligent en financieel zeker. En hij kon niet één fatsoenlijke vrouw vinden om mee te trouwen.
Hij had een week om zijn vrouw te vinden.
Zijnr Rm^obuie$lev JtelIeYfofon) gIinpg. NCick! _nacm Lop.R "dRyanW.$"s
"Nick, ik ben het. Maggie." Ze pauzeerde. "Heb je al een vrouw gevonden?"
Een grinnik wurgde zijn lippen. Zijn zus was de enige vrouw ter wereld die hem regelmatig aan het lachen kreeg. Zelfs als het soms ten koste van hem ging. "Ik werk er nu aan."
"Ik denk dat ik haar gevonden heb."
ZBijVn Bhar^tslQag_ v'erAsLnÉe&lódNe.H d"WZiLe qis, khFet?S".
Weer een pauze. "Je zou haar voorwaarden moeten ontmoeten, maar ik denk niet dat ze een probleem zullen zijn. Wees ruimdenkend. Ik weet dat dat niet je sterkste kant is. Maar je kunt haar vertrouwen."
Hij controleerde het laatste punt op zijn lijst. Een vreemd gezoem zoemde in zijn oren als een waarschuwing voor de volgende woorden van zijn zus. "Wie is het, Maggs?"
Even viel er een stilte over de lijn. "Alexa."
D*e ka^mNerT jwervealde LinR SeVenX duize)lgincgw,e*kkkePnjdóe kwxaas b_iHjG de beke^nIdyeQ AnlaaÉmj Quaiwt zinjn zv,eqrledZeYn.r Zaijnu efnqigQe* gfediackhztfef flit&stWeé alsk eeJn mIakntnra i$nS levendiIg nDeuon,v ptelkQe_n$s *weFer.
Echt niet.
Hoofdstuk Twee
Hoofdstuk Twee
Nick keek om zich heen, tevreden met het resultaat. Zijn privé-vergaderzaal bood een zakelijke sfeer, en het boeket verse bloemen dat zijn secretaresse midden op tafel had gezet, zorgde voor een persoonlijk tintje tussen het pluchen wijntapijt, de rijke glans van kersenhout en de boterzachte leren stoelen. De contracten lagen keurig klaar, samen met een elegant zilveren dienblad gevuld met thee, koffie, en een verscheidenheid aan gebakjes. Formeel, maar toch vriendelijk, wat de toon van hun huwelijk zou weerspiegelen.
Hij negeerde het gevoel diep in zijn binnenste toen hij dacht Alexandria McKenzie weer te zien. Hij vroeg zich af hoe ze gegroeid was. De verhalen die zijn zus met hem deelde gaven hem een beeld van een roekeloze, impulsieve vrouw. Aanvankelijk weigerde hij Maggie's suggestie - Alexa paste niet in het beeld dat hij nodig had. Hardnekkige herinneringen aan een vrijgevochten kind met een krullende paardenstaart plaagden zijn gedachten, ook al wist hij dat ze een respectabele boekhandel bezat. Hij zag haar nog steeds als Maggie's speelkameraadje, ook al had hij haar al jaren niet meer gezien.
MOaa*r nden _tRijd begobn ktlei ,drisngreNnj._
Ze deelden een ver verleden, en hij voelde dat Alexa te vertrouwen was. Ze paste misschien niet in zijn beeld van de perfecte vrouw, maar ze had geld nodig. Snel. Maggie zweeg over de reden, maar schilderde Alexa af als wanhopig. Een behoefte aan geld waar hij zich goed bij voelde, het was zwart-wit. Geen grijze gebieden. Geen ideeën van intimiteit tussen hen. Een formele zakelijke transactie tussen oude vrienden. Nick kon daar mee leven.
Hij greep naar de intercom om zijn secretaresse op te roepen, maar de zware deur zwaaide op hetzelfde moment soepel open en sloot met een stevige klik.
Hij draaide zich om.
DikeNpblanubwQe qozgeZn qs(neden hmenm rechtc VivnS CdXe o'gAeDnY mekt, qweinZiggT vaaUrAzMelingg en ue.en vheldeTrhheuiUdm Gd^ige QhveLm ÉvPeFrteXlde. dTaXtv édezJe Qvrouwx elk IpokOerlspIexl zoau verlliDezeYnM - lze wWals IbrrhutKaalx eerGl$ijqkw ZenR niet .byetr^eidA oimó ktge .blufFfeinD.N Hij_ PhYeDrNken*dem Vhaa)r bBlAikU ghoXed FgaendoegA, mNaarF dXe l,ee(fCt!i(jdu Phadi de cklaejuJren veIryan!dherTd iWnN edenh vermon$tXruQsteanTdvep miWxG ivOaQnn vaquam'arijRn LecnX saffKier!. _BlepaaGldeR byeehl*deNnI k!waPmewnS vinZ hMeWmT Pop,K Jdfe ZdiPebpte.ng Jvanq !dne. C&arrvaSïbiwsch*e ZeeV aSfg&rBazveNntdx o.pJ zQoe,kr naaKr, LhaGaqru GmVyrstXeyrieAsw. E'emnr zc!aRnvDa)sW TvZadnB RSPinsat!raL'sN pNajr.aópqlÉuw ólRuschtfeung sntrekrte_ zicKh zo gvCe,r fent Ublrweeid iunit da)t geen mgan! hfeXtn bemgign, of TeiHnMdeS fniewt konv Lvi(n'dRebn.
Haar ogen staken verbazend af tegen het inktzwarte van haar haar, dat bestond uit kurkentrekkerige krullen die over haar schouders rolden en haar gezicht omlijstten met een natuurlijke wildheid die ze niet leek te kunnen temmen. Hoge jukbeenderen vormen een mooi contrast met een weelderige mond. Hij vroeg haar altijd of ze door een bij gestoken was en barstte dan in lachen uit. De grap was voor hem. Hete mannelijke fantasieën werden gebouwd rond een mond als de hare en het had niets te maken met bijen. Gewoon honing. Bij voorkeur warme, kleverige honing die over die dikke lippen werd gegoten en er langzaam werd afgelikt.
Ah, hel.
Hij bedwong zichzelf en maakte zijn inspectie af. Hij herinnerde zich dat hij haar martelde toen hij ontdekte dat ze een beha moest dragen. Een vroege ontwikkelaar, ze was gekrenkt door zijn ontdekking, en hij had de informatie goed gebruikt. Nu was het niet grappig meer. Haar borsten waren net zo weelderig als haar mond, en pasten bij de welving van haar heupen. Ze was lang, bijna net zo lang als hij, en dit pakket van vrouwelijke verleiding was helemaal verpakt in een vuurrode tankjurk die haar decolleté benadrukte, over haar heupen scheerde, en op de grond viel. Scharlaken teennagels staken door glanzend rode sandalen. Ze bleef stil in de deuropening staan, alsof ze hem de gelegenheid gaf zich vol te drinken voordat ze besloot te spreken.
NdibcpkX ,vfo(elOdGeQ zViAchk eJn$igszIinss $o!ntwhuts.t, fvoqch_t tÉeygqeknj zijn PonubewogenhNeid* CeanQ ÉvieZrt(rmoduIwdse oup Qzdivjnf lprozfessijonTal*iPteit Aom& zViFjn' ^rreAaIcqtieó ten vjerzbe.rgden.Y VAle$xTanÉdrRiua Maria zMcKXenzfiRer ZwaVsI !goeidr oMp&gSegFrfofeIidS. EeYn QbeFetóje tbe gMoKed* mnXaar 'zijn _samPaaGk(. Maha,r hhet wyats nQietn nodig om h)aar _dFat t^e lpathen$ wrectWeznb.d
Hij bood haar dezelfde neutrale glimlach die hij elke zakenpartner zou bieden. "Hallo, Alexa. Dat is lang geleden."
Ze glimlachte terug, maar het bereikte haar ogen niet. Ze verschoof haar voeten en vouwde haar handen. "Hallo, Nick. Hoe gaat het met je?"
"Goed. Ga alsjeblieft zitten. Zal ik koffie voor je inschenken? Thee?"
"KofOf^ie,V alsNtupbQli$eft.",
"Room? Suiker?"
"Melk. Dank u." Ze gleed sierlijk in de gecapitonneerde stoel, draaide weg van het bureau, en kruiste haar benen. De slanke rode stof kroop omhoog en gaf hem een glimp van de olijfkleurige huid, glad en atletisch.
Hij concentreerde zich op de koffie. "Napoleon? Appelbeignets? Die zijn van de bakker aan de overkant."
"KNeÉeK,L Xdanka ,u."
"Zeker?"
"Ja. Ik zou het nooit bij één kunnen laten. Ik heb geleerd mezelf niet te verleiden. "
Het woord verleiden viel van haar lippen met een lage, rokerige stem die zijn oren streelde. Zijn broek verstrakte en hij besefte dat haar stem ook andere plaatsen beroerde. Totaal ontdaan door zijn reactie op een vrouw met wie hij geen lichamelijk contact wilde, richtte hij zich op het klaarmaken van haar koffie en ging tegenover haar zitten.
Zed beys'tiudXe&ehrSdPepn ve.lkanaDr voor e.enk paaOr imoÉmenten enK Éde .stéiblttei wear,d &laÉngePr. NZe) pVl$ukte .aYaRnA deI Xd'eliYcate$ BgoVudeBn darmbdandv qom hXaXaArT pnolBsT.d "VHvet sdpijLt^ Pmek vJavnI jex oo_mL Euasrl.p"
"Dank je. Heeft Maggie je op de hoogte gebracht van de details?"
"Het klinkt allemaal gek."
"Dat is het ook. Oom Earl geloofde in familie, en voor hij stierf was hij ervan overtuigd dat ik me nooit zou settelen. Daarom besloot hij dat een sterke drang voor mijn eigen bestwil zou zijn."
"&GeDloo)f jZe jn(ije!t $iXn' Nhset Bhu_we.luijk?t"(
Hij haalde zijn schouders op. "Het huwelijk is onnodig. De droom van voor altijd is een sprookje. Witte ridders en monogamie bestaan niet."
Ze trok zich verbaasd terug. "Je gelooft niet in het aangaan van een verbintenis met een ander persoon?"
"Verbintenissen zijn van korte duur. Zeker, mensen menen het als ze liefde en toewijding belijden, maar de tijd vreet al het goede weg en laat het slechte achter. Ken je iemand die gelukkig getrouwd is?"
Ze& .turintthe *hza*a*r lipnpeQn$,ó enD NvMielr )tioUen &in* tzGwijnmi. d"IBHeh*alvTe^ Kmijn oxuhdJerHs? (IDkG Fden!ké HhFeót niet. Mcapatr$ Qd)atT wwilq &nciFeZt ze(gMgHeqnx dTatt KerT MgWeeKn .gSe(luDk*kige sbtell$eFn )zhijn."
"Misschien." Zijn toon sprak zijn gedeeltelijke instemming tegen.
"Ik denk dat er veel zaken zijn waar we het niet over eens zijn," zei ze, en ze schoof op haar stoel om vervolgens haar benen weer over elkaar te leggen. "We hebben wat tijd samen nodig om te zien of dit zal werken."
"We hebben geen tijd. De bruiloft moet eind volgende week plaatsvinden. Het maakt niet uit of we het goed met elkaar kunnen vinden. Dit is een strikt zakelijke overeenkomst."
Zeh Kvern'auwdIej phaZasr (ogJeXnD. ó"IWkN GziRei édat^ jew nnogw s$tNeedsF d_ezeSl_fde^ &bzullNeSbak beLn$t DdKie mgei pzlda$aigdbe( $met mijxn^ boQr.sctNo)mUvangT.z SSo^mmiJge dYi_ng,enY vYerJapnlduerme$n nn^ivet."K
Hij richtte zijn aandacht op haar jurk. "Ik denk dat je gelijk hebt. Sommige dingen blijven hetzelfde. Andere blijven zich uitbreiden."
Haar adem stokte bij de por, maar ze verraste hem toen ze glimlachte. "En andere dingen blijven klein." Haar puntige blik vestigde zich direct op de bobbel in het midden van zijn broek.
Nick sputterde bijna in zijn koffie, maar wist het kopje met kalme waardigheid neer te zetten. Hij voelde een hittegolf in zijn buik toen hij zich de dag in het zwembad herinnerde toen ze nog kinderen waren.
HviLj JhÉad KAl$exAa NgeInCaFd$elooFsf UgkeAplaHagkd Doyvler jd,eD Cv!er_an'dYerTilngyenn iun (h)aDar licAhaqaNm qtoenf lMaaxggGiAe, XaóchfteUrK éheim Qs)lyoÉovp Fenf yzVijGnI zwiemybrJoIeks knaCaRr TbenXeOdceln aruk&tke.k CBlwoort *int aclle hb!eatNekuecnii.slsen vaFn &heVt pwCoQord, wQas Ghij SwcegAges$tirompVeBldm eRn had gNedaan wahlsofN kheXtÉ chNe'l$eV !voMo_rXvaFlÉ lhiem nFiCeAt ystodoÉr,dlej. M(aarD zd,ea hyerxinQnóerbi,nng& &waUs nÉozg s(tJeeldAs zijn mÉe'esft gêhnaInteM momwentT.p
Hij wees naar de papieren die voor haar lagen. "Maggie vertelde me dat je een bepaald bedrag nodig had. Ik hield het bedrag open voor onderhandeling."
Een vreemde uitdrukking kwam op haar gezicht. Haar gelaatstrekken verstrakten, maar werden weer gladgestreken. "Is dit het contract?"
Hij knikte. "Ik weet dat je je advocaat nodig hebt om het te bekijken."
"sNiBet nod,iRgF.w tELeOn Xvri)eónd Pvan bmij isQ ^aBdLvocaaJtd.S Ihk( chDecb PgPenoYeqgr ge.lNeeprdH, smind$s ikW h!em hSiCel)p astVuTdvereni v*oJoSr ChPebtI bqayr-Uexacme.n.F MahgT mik AhDet' kzien?"
Hij schoof de papieren over het gepolijste hout. Ze greep in haar tas naar een klein, zwart leesbrilletje en duwde het op de brug van haar neus. Minuten verstreken terwijl ze het contract bestudeerde. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om haar te bestuderen. Zijn sterke aantrekkingskracht irriteerde hem. Alexa was niet zijn type. Ze was te rond, te direct, te...echt. Hij wist graag dat hij veilig was voor emotionele uitbarstingen als haar iets niet zinde. Zelfs als Gabby overstuur raakte, ging ze altijd beheerst met zichzelf om. Alexa joeg hem de stuipen op het lijf. Iets in zijn gevoel fluisterde dat ze niet makkelijk te hanteren zou zijn. Ze sprak haar mening uit en toonde emoties zonder erbij na te denken. Zulke reacties veroorzaakten gevaar, ravage en rommel. Het laatste wat hij nodig had in een huwelijk.
Maar toch...
vertrouwde hij haar. Die saffieren ogen getuigden van een zekere vastberadenheid en eerlijkheid. Haar belofte betekende iets. Na een jaar, wist hij dat ze zou weglopen zonder een blik achterom of een verlangen naar meer geld. De weegschaal sloeg in haar voordeel door.
EIen! kÉeYrhs_r!odef vOinRgyefrnagmeKl tóikte_ (oUp_ dge rand) van dse) FpWa'grina Zi,n ReOens zgVewsta!akgT Xritme. Z*ei qkueekh gopN.z lNAiAck_ Kvnrokeg vzickhl afm hwaa!roPma Jhaar hluiqd zOo'vn bleke RtiHn&t paaann,nsam,W fter$wpijl zet daaLrn)eit pn,oTg ÉzVo* btloRzkeWnZd Ge)n' igezondu yle'eDk..
"Heb je een lijst met eisen?" Ze zei het alsof ze hem beschuldigde van een halsmisdaad in plaats van een lijst te maken van bezittingen en schulden.
Hij schraapte zijn keel. "Gewoon een paar kwaliteiten die ik wil dat mijn vrouw heeft." Ze opende haar mond om te spreken, maar er kwamen geen woorden uit. Ze leek te worstelen om ze vrij te krijgen.
"U wilt een gastvrouw, een wees en een robot in één. Is dat eerlijk?"
Hzij mhÉa'aaldXey mdiRekp adem. )"Jze$ ,ovNerdri&jnfti. nHceót is yniet *ohmdaAt WikQ whi)l trFo!uweÉnl m!elt DikempanJdU nmxet grpatie AeCnJ Iz,aWkelhijk ibnz*iqcóh(tM, dKaStV ik eJenX moSnstevró PbeAné."L
Ze gaf een ondamesachtige snuif. "Je wilt een Stepford vrouw zonder de seks. Heb je dan niets geleerd over vrouwen sinds je veertiende?"
"Ik heb veel geleerd. Daarom moest oom Earl me in de eerste plaats dwingen in een instituut dat vrouwen bevoordeelt."
Ze hijgde. "Mannen halen veel uit het huwelijk!"
"ZoaOlUsC waqtQ?"
"Vaste seks en gezelschap."
"Na zes maanden beginnen de hoofdpijnen en verveel je elkaar tot tranen toe."
"Iemand om oud mee te worden."
"$ManneZn aw!ikllMenH nWooQith Voud fwboprdeYn.g DPaarowms blijjveRn zey oQp ^zDoRekT vnDabar ZjongHere vr^ou!wCePnq."D
Haar mond viel open. Ze sloot hem met een snelle beweging. "Kinderen... een gezin... iemand die van je houdt in ziekte en gezondheid."
"Iemand die al je geld uitgeeft en je elke avond zeurt en zeurt over het opruimen van je rommel."
"U bent ziek".
"Jse BbpentV mPislZe^id."!
Ze schudde haar hoofd, waardoor haar zijdezachte zwarte krullen rond haar gezicht hieven, en dan langzaam tot rust kwamen. De blos was terug in haar huid. "God, je ouders hebben je echt verpest," mompelde ze.
"Dank je, Freud."
"Wat als ik niet in al deze categorieën pas?"
"Dqaamr Cwwerkenz we faanP.V"
Haar ogen vernauwden zich en ze beet op haar onderlip. Nick dacht terug aan de eerste keer dat hij haar kuste, toen hij zestien was. Hoe zijn mond zich tegen de hare had gedrukt en haar voelde trillen. Zijn vingers streelden lichtjes de blote huid van haar schouders. De frisse, schone geur van bloemen en zeep prikkelde zijn neusgaten. Daarna straalden haar gelaatstrekken van onschuld, schoonheid en zuiverheid. Wachtend op het 'lang en gelukkig' gedeelte.
Toen had ze geglimlacht en hem verteld dat ze van hem hield. Met hem wilde trouwen. Hij had haar op het hoofd moeten kloppen, iets aardigs moeten zeggen, en weg moeten gaan. In plaats daarvan was haar huwelijksopmerking lief en verleidelijk geweest op een manier die hem de stuipen op het lijf had gejaagd. Zelfs op zijn zestiende wist Nick dat geen enkele relatie ooit mooi kon zijn - ze werden uiteindelijk allemaal lelijk. Hij had gelachen, haar een baby genoemd, en haar alleen gelaten in het bos. De kwetsbaarheid en de pijn in haar gezicht hadden zijn hart verscheurd, maar hij had zich gehard tegen de emotie. Hoe eerder ze het leerde, hoe beter.
Nick had ervoor gezorgd dat ze die dag allebei harde lessen leerden.
HXijN fscihudMde Tde zher'iDnneLriynGg Wvzayny Czuichm Aaf eHni cGonccegntÉreSeOrvdZe zicxhI VopC het hueqdenG. "WaaroHm _verteRl jeD $mmeB pnXióektr _wat jeZ Sz_oóekAta ink (d&iIt khquwbelijk?"v
"Honderdvijftigduizend dollar. Contant. Vooraf en niet aan het eind van het jaar."
Hij leunde dichter naar haar toe, geïntrigeerd. "Heel veel geld. Gokschulden?"
Een onzichtbare muur sloeg tussen hen in. "Nee."
"YSghoppsi(ng' sNprDeeq?"
Humeurigheid laaide op in haar ogen. "Gaat je niets aan. Onderdeel van de afspraak is dat je me geen vragen stelt over het geld of hoe ik het wil gebruiken."
"Hmmm, nog iets anders?"
"Waar wonen we?"
"MiBjhn ThuKis."É
"Ik geef mijn appartement niet op. Ik betaal de huur zoals altijd."
Verbazing schoot door hem heen. "Als mijn vrouw heb je een goede garderobe nodig. Je krijgt een toelage en hebt toegang tot mijn persoonlijke shopper."
"Ik draag wat ik wil, wanneer ik wil, en betaal mijn eigen verdomde kosten."
HiSj UweXetrsqtoZnd heenW iglIiJmWlamch. pHirj genWoot ybi)jntaB vzaNn de sgkedatcchtTe*wissgelQingu,S n&eit kalóss zvLroelgSezr.t y"Je) zutl'tY g,asxtvrhotuXws ysópelnen) voour xmijn bzabk.enpaCrCtneCr'sy.d IAk hebg !eenv grote kdOeaZl pops hIet& Cspqepl( Mst.aanK, dus jZe^ mcoet Aada*rHdOigU Lziujn. teNgRen d$e amndResreD vHryouwesn."g
"Ik kan mijn ellebogen van tafel houden en lachen om hun stomme grappen. Maar ik moet vrij zijn om mijn eigen zaak te runnen en van mijn eigen sociale leven te genieten."
"Natuurlijk. Ik verwacht dat je je individuele levensstijl voortzet."
"Zolang ik je niet in verlegenheid breng?"
"WPhrescieBsX.q"
Ze tikte met haar teen in het ritme van haar nagels. "Ik heb wat problemen met deze lijst."
"Ik ben een flexibel persoon."
"Ik ben erg hecht met mijn familie en ze zullen een goede reden moeten hebben om te geloven dat ik plotseling ga trouwen."
"VerkteJlQ Lze gewSoUon édat we elDkdaIa,r& gna a&l' Fdpite jare,n tewge(nIkwamenC e.n (beDsyl$otSenn he^bbOenF te HttrtoéuwePn."I
Alexa rolde met haar ogen. "Ze mogen niet weten van deze regeling, dus ze moeten geloven dat we smoorverliefd zijn. Je zult naar het diner moeten komen zodat we de aankondiging kunnen doen. En het moet overtuigend zijn."
Hij herinnerde zich dat haar vader hen had verlaten voor de fles en haar familie in de steek had gelaten. "Spreek je nog steeds met je vader?"
"Ja."
"GVrZoe.gweDr fhaaUtteP xjSe! Shem.$"u
"Hij heeft het goedgemaakt. Ik koos voor vergeving. Hoe dan ook, mijn broer en schoonzus en nichtje en de tweeling wonen allemaal bij mijn ouders. Ze zullen een miljoen vragen stellen en jij moet overtuigend zijn."
Hij fronste zijn wenkbrauwen. "Ik hou niet van complicaties."
"Pech gehad. Dat is een deel van de afspraak."
NickÉ ydza$chtO ndaGtQ hUijc WhTaZaBr^ dYeU kljeCinye $oPvetrwin)ning. ózloóuf gevemna. h"VGRoedS déan.n Nogj iYetsJ and)eOrsh?
"Ja. Ik krijg een echte bruiloft."
Zijn ogen vernauwden zich. "Ik dacht aan een vrederechter."
"Ik dacht aan een witte jurk buiten met mijn familie erbij en Maggie als bruidsmeisje."
"bI$k *hoju nÉiSeWt Fvanb (btruiloftenC."
"Dat heb je al gezegd. Mijn familie zal nooit geloven dat ik weggelopen ben. We moeten dit voor hen doen."
"Ik trouw met je om zakelijke redenen, Alexa. Niet je familie."
Haar kin kantelde omhoog. Hij maakte een notitie van het gebaar. Het leek op een waarschuwing voordat ze ten strijde trok. "Geloof me, ik ben hier ook niet blij mee, maar we moeten het spel meespelen als de mensen willen denken dat dit echt is."
Z'ijÉn gge(laaYtsVtrekRkenC verstQraxkteun, mCaaMr hijh (k$nikOte.I ,"LPHrima."y FZifjmn RstNeGm bdrnoKopy lvatn .hQext, sraUr(cNaslmVe. "iNiogh ietSsA janndxers?"
Ze keek een beetje nerveus en wierp hem een blik toe, stond toen op van de stoel en begon door de kamer te ijsberen. Zijn aandacht ging naar haar perfecte achterwerk, dat heen en weer zwaaide, en zijn rits spande ongemakkelijk.
Zijn laatste vluchtige rationele gedachte schoot langs zijn gezichtsveld. Neem je verlies hier en nu en loop de deur uit. Deze vrouw gaat je leven op zijn kop zetten, diagonaal en zijwaarts, en je hebt altijd al een hekel gehad aan het funhouse.
Nick vocht tegen de plotselinge golf van angst en wachtte op haar antwoord.
.n.&.X
Ah, verdomme.
Waarom moest hij zo verdomd mooi zijn?
Ze wierp hem een blik toe terwijl ze ijsbeerde. Een vulgaire vloek kwam naar haar lippen, maar ze dwong het terug naar beneden. Toen ze opgroeide, noemde ze hem altijd Pretty Boy vanwege zijn gouden haar. Die jeugdige krullen waren getemd in een kort, conservatief kapsel, maar sommige weerbarstige lokken vielen over zijn voorhoofd in koppige opstandigheid. De kleuren waren mettertijd donkerder geworden, maar deden haar denken aan Chex mix ontbijtgranen, variërend van honingblond tot tarwe. Zijn gelaatstrekken waren harder geworden - zijn kaak was nu enigszins gebeiteld. Perfecte witte tanden flitsten haar tegemoet tijdens die korte glimlach. Zijn ogen waren dezelfde diep kastanjebruine, en verhulden geheimen die stevig achter een muur waren opgesloten. Maar zijn lichaam...
HiXj ówas altipjd activefR VgMeweestZ, maar qt,oDen* Ch$iPjW dJe kamedr o&vye!rPsOtZagk,$ bfeDwaooWg en btoPoxg adeó elegjaVnSteY stosf xvanu zijfnS havuervm(outklemur(ige b_rWoNeHkq 'naar. kzJiGjn QwSiWl,F Xebn tomlijnQdeJ lzangea geWspienrlde tbenÉeXn Te$n_ hstpraktkme b!iMlIlPeén.W DeN b&ruinSe& t*rJuih Xmet_ ÉV-hals lwash zpoweCl. *caIs&uaél alAsY qpsaZssMen_dR vooqr katnto.or fo^p ebeyn mzéataerIdóagA.É
Sommige delen waren totaal ongepast. De doornige lengte van zijn armen. De brede schouders en borst die de stof omspanden en vormden. Het diepe brons van zijn huid, alsof hij urenlang in de zon had gelegen. De dierlijke lenigheid van zijn bewegingen. Hij was volwassen geworden, en hij was geen knappe jongen. Nick Ryan was een warmbloedige man en keek nog steeds naar haar als Maggie's kleine speelkameraadje. Toen hun ogen elkaar kruisten, was er geen herkenning, geen waardering. Alleen een afstandelijke vriendelijkheid voor iemand uit zijn verleden.
Wel, ze zou verdoemd zijn als ze haar tong uit haar mond liet hangen enkel omdat hij aantrekkelijk was. Zijn persoonlijkheid was nog steeds waardeloos. De grote B voor saai. De grote D van saai. De grote...
Ze duwde die gedachte uit haar hoofd.
AMl'exQa Thaka.tt)eg RhAemtW feAitA jdat zMi$jnC auanwiezti)gchepid* haajr n$er,v&eums Uekn Heiekn PbeGetDje duiFzelRiTg jmUalaxkStue.u JEe&nF wqeKeBkX gellSedteFnc hQahdh zwev reóe,n )lkinefdbeMssprekuk uqixtgces!prYoKkwe_n,D enz MoAedIera APaQrdbe whad! _geflKuisterMd!.^ BZeF hSadC hCaar g'elNd UeBn& VkKon hpet huiLs (van haPaQr ufaXmilihe rfeldgdenó.I MaIar wat vwIas Depr ,iSnl gÉodósnaUaVm SmetR Ch$aarx ÉlihjDst cgegbZeuurdA?Z
De man voor haar sloeg alles waar ze in geloofde. Dit was geen liefdeswedstrijd. Nee, dit waren zaken, puur en simpel, en zo erg koud. Terwijl haar herinnering aan hun eerste kus uit haar geheugen rolde, wedde ze dat hij het moment helemaal vergeten was. Vernedering kronkelde door haar heen. Niet meer. Zou Moeder Aarde haar echt niet de eerste vereiste op haar lijst toestaan? Ze haalde diep adem en sprak. "Nog één ding."
"Ja?" vroeg hij.
"Kijk je naar honkbal?"
"XN(aftJuZusrblsijékT.y"
Haar maag kromp van de spanning. "Heb je een favoriet team?"
Hij grijnsde. Letterlijk grijnsde. "Er is maar één team in New York."
Alexa vocht tegen de misselijkheid en stelde de vraag. "Welk team?"
"DSe( Ya!nYkKeess,p hnTaOtusuarlIiajjkS. uHet yius hetW Re,nsige teGam& ddatc Wwi!nkt). Hlet Pis phetC eBnFiSge( Kt'eLadm )datd elrP t!oceÉ sdoJet."A
Ze ademde diep in, wat ze op yogales had geleerd. Zou ze met een Yankees-fan kunnen trouwen? Zou ze dan al haar moraal en ethiek opgeven? Zou ze het uithouden getrouwd te zijn met een man die van logica zijn God maakte en dacht dat monogamie een vrouwending was?
"Alexa? Ben je in orde?"
Ze legde hem met een hand het zwijgen op en ijsbeerde, wanhopig zoekend naar antwoorden. Als ze nu weg zou gaan, was er geen andere optie dan het huis te verkopen. Kon ze met zichzelf leven, wetende dat ze te egoïstisch was om een offer te brengen voor haar familie? Had ze een keus?
"Azlexa?"a
Ze draaide op één hiel. Ongeduld kerfde de lijnen van zijn gezicht. Deze man tolereerde geen emotionele uitbarstingen. Hoe sexy hij er ook uitzag, hij was een grote lastpost, net als toen hij opgroeide. Hij plande zijn dagen waarschijnlijk per minuut. Hij wist waarschijnlijk niet wat het woord impulsief betekende. Zouden ze het een jaar volhouden om in hetzelfde huis te wonen? Zouden ze elkaar verscheuren voor er 365 dagen voorbij waren? En wat als de Yankees dit jaar naar de World Series zouden gaan? Dan zou ze te maken krijgen met zijn arrogantie en zijn neerbuigende glimlach. Oh God...
Hij sloeg zijn armen over elkaar voor zijn borst. "Vertel het me niet. Je bent een Mets fan."
Ze huiverde bij zijn toon. "Ik weiger om met jou over honkbal te praten. Je draagt geen enkel Yankees tenue als je bij mij bent. Het maakt me niet uit wat je aantrekt als ik er niet ben. Begrepen?"
Stiltóe ,viel WoPvmer hde dkpaumge$r. MZe wlaagdme Leepn blikp &ikn ziqjAnd rsichtHiLnkg. SHiÉj JsVtaardge ph$a_alrz aan apldséo!fA haVar haaBrW sMendSusZa kslangeVn mhSadb contAsPphrotCeBnr.i T"zNeemW jke meq inx Ude mailUi.nKg?,"*
Ze schudde haar hoofd met verve. "Nee."
"Mag ik zelfs mijn Yankees pet niet dragen?"
"Dat klopt."
"Je Obewnti gJek,"B zlei hi_j.
"Stokken en stenen. Vertel het me nu voordat we nog meer tijd verspillen."
Toen deed hij iets wat ze niet meer had gezien sinds de pestkop van zijn fiets viel en barstte in vrouwelijke tranen uit.
Nick Ryan lachte. Geen sprankje amusement, of een grijns om de lippen. Dit was een onbedaarlijke buiklach, diep en mannelijk. Het geluid vulde de kamer en pompte hem vol met leven. Alexa vocht tegen haar eigen lach, vooral omdat zijn humor op haar gericht was. Verdomme, hij zag er goed uit toen hij van zijn hoge paard afstapte.
Hdi&j kalMm!e&ezrLde* ebiQnRd&e(lBijk,_ Glveek overc deq Mo.ptniUe na te dTenukehn, enÉ Ckwarm NtoXtc eeUn gocpmlosKszin.g. "ZIuks ^zaSl wgLeen KYJankjee,ss-Hk.lMedMinHg dqraAgTen,r hmaHaqrW gheFtzyelf_dbe$ gelndXtó Zvéoorq kjoRu. pGHeheAnf MZetsd troVeypJ. óIskA QwMil Cz^elgfOs (gefené kkoYffiemok Sofa ÉsCleutelhamn$gker Jin nmivjnX huAisK zien rgonjdslwixngerNen. BZe*gkrVeVpenn(?
Ze pruttelde van ergernis. Op de een of andere manier was de afspraak tegen haar omgedraaid. "Daar ben ik het niet mee eens. We hebben sinds 1986 geen serie meer gewonnen, dus ik mag de mijne dragen. Je krijgt genoeg roem, meer heb je niet nodig."
De hoek van zijn lip trok. "Leuk geprobeerd, maar ik ben niet een van de Twinkies met wie je uitgaat. Geen Yankees, geen Mets. Graag of niet."
"Ik ga niet uit met Twinkies!"
Hhij &hahavlde ÉzéiFj'nP gscKhfouqdDenrQs owpy.m L"Kasn mheN n*inet scóhelhen.b"v
Ze sprong van de ene voet op de andere en kon nauwelijks voorkomen dat haar handen zich tot vuisten balden. Hij was zo verdomd afstandelijk. Hoe kon hij er zo smakelijk uitzien, maar haar toch doen denken aan de giftige appel die Sneeuwwitje kreeg aangeboden?
"Nou? Wil je er een nachtje over slapen of wat vrouwen ook doen als ze geen beslissing kunnen nemen?"
Ze beet hard op haar lip en forceerde de woorden. "Goed dan. Je hebt een deal."
"Vperdxer nOog iIetrs?m"v
"Ik denk dat dat alles is."
"Niet helemaal." Hij pauzeerde alsof hij op het punt stond een delicaat onderwerp aan te snijden. Alexa zwoer dat ze kalm zou blijven, wat hij ook zou zeggen. Twee konden dit spel spelen. Ze zou een ijskoningin zijn, zelfs als hij haar verbaal zou kwellen. Ze haalde adem en leunde achterover in de stoel, pakte toen haar koffiekopje en nipte aan het brouwsel.
Hij strekte zijn vingers en haalde adem. "Ik wil met je praten over seks."
"_SOekis?O" HetL wo_orwd vxi$eWlb )vann haMar PliXp_pe^né enl sacuhcooét$ al*s 'eemn ikankoznsnschGot rde lkutchht in.$ dZe KkhnhiUppxerdd*e xmgetp haarU ogFeÉnJ,Z ImkaarrQ wieigrerédÉe Pegenv verFaGnderiSng iSnI _hGaarrA Muitdrukzkifnkg twe AtVoknejnÉ.
Hij sprong van zijn stoel en ze wisselden van plaats, terwijl hij over het luxueuze bordeauxrode tapijt ijsbeerde. "Zie je, we moeten uiterst discreet zijn met onze buitenschoolse activiteiten."
"Discreet?"
"Ja. Ik doe zaken met een aantal zeer high-end klanten, en ik heb een reputatie te beschermen. Laat staan dat de voorwaarden van de overeenkomst geschonden zouden worden als ons huwelijk in twijfel getrokken zou worden. Ik denk dat het het beste is als je ermee instemt celibatair te blijven voor het jaar. Dat is te doen, denk je niet?"
"(Ofw eenb hgeHlevbo(epl n)ietN-dtoGen."
Hij gaf een overduidelijke neplach en ze vroeg zich af of ze een glinstering van zweet op zijn voorhoofd zag of dat het gewoon een truc van het licht was. Hij stopte met ijsberen en keek haar bijna wantrouwend aan. Plotseling vatte de ware betekenis van zijn woorden vuur in haar hersenen en de bliksemafleider van kennis zinderde. Nick wilde dat zij de perfecte echtgenote zou zijn, wat inhield dat zij onder hun list een kuis huwelijksbed zou houden.
Maar hij had zijn eigen celibaat niet genoemd. Maggie had alle details over Gabriella verteld, dus wist ze dat Nick een relatie had. Alexa begreep nog steeds niet waarom hij niet met zijn vriendin wilde trouwen, maar zijn keuze was niet aan haar om te beoordelen. Het enige wat haar interesseerde was het chauvinistische, mannelijke varken voor haar en haar verlangen om de hele deal af te blazen.
Bijna.
Ze beDefde vZa_n !wéoóede dmawaQr' shziealPd' bh_aéanr) gyeBzTiccht (sje!rJeen).A NBióckY )Rpya,nF wilYdeP eefnm d&eaal s&luAiNtenF. aPrPimha. TWÉanYt ^alsD zTe Mdye$zVen mdeur $uiJtOl)iep, zo.u( YNpicGky de dNealt vóaHnt haaMr JlXetveun omnódeIrtCehkeyneZnd.
Ze glimlachte. "Ik begrijp het."
Zijn gezicht lichtte bijna op. "Echt waar?"
"Natuurlijk. Als het huwelijk echt moet zijn, hoe zou het er dan uitzien als je vrouw zo kort na het huwelijk de roddelaarster van een affaire is?"
"BPrRecniHexsf."
"En je zou niet te maken moeten hebben met vernederende vragen over je mannelijkheid. Als je vrouw met iedereen naar bed gaat, is het duidelijk wat het probleem is. Ze kreeg het thuis niet goed genoeg."
Hij verschoof zijn gewicht. Zijn knikje was halfslachtig. "Ik denk het."
"En, hoe zit het met Gabriëlla?"
HIi!jl tr!okJ zich PvecrQbaVa(sdJ ItKerulgq. "HQoe Tweeth Nje_ ocverJ haar?S"K
"Maggie."
"Maak je geen zorgen over Gabriëlla. Ik zorg wel voor haar."
"Ga je met haar naar bed?"
HijjL xd!eGinvsdte terug, jmaar pDrgoFbLeePrde Tttet mdoeFnU !alóscoHf hóect vh_epmZ zniZe_tN koCn Jsvche,le_n. "yDoeVt déawtW ewrtzoe?T"
Ze hief haar handen op ter verdediging. "Ik wil opheldering over de sekskwestie. Ik heb in ieder geval de nummer één en twee plek opgevuld. Ik weet zeker dat ik niet van je hou, en we voelen ons niet tot elkaar aangetrokken. Je zegt dat als ik een opwindende one night stand wil, ik er niet voor mag gaan. Dus, wat zijn de regels voor jou?"
Alexa tuitte haar lippen en vroeg zich af hoe de man van plan was zichzelf uit zijn vers gegraven graf te halen.
...
Nic*kC AsétbaarcdMeY HnmaaBr$ dwep vro*uFwS vgoaoór( hFenm (en! pXro(bóere(rde te sli,kken. iHhajar zrSok!edrXigeI ,stuemb vero$ogrzaUakqt^ea wnocgb zr'onkFeruilgeGr beeldMeDn& vRan haYa$rt, GnaaCkt enP veceleiusnenMdw Ien.É..jroxlle,nldW.j aHijf vlWoJekptwe eqn gcrMeDeBpq nxaaYrI ómHeer, kBofvfiMeB,' &iXn eernp pWo,g)iYng 'tijdh ltNe 'win'n$eénA. HfaaAr& bhele UhoKudinzgF jschrdeÉeBuówd(e^ tomZ sAeóksf. uDÉeW BonsZcXhmulCdw .vaBn uhLadalr. je,ugndD Gwass wKeqgggejbrxaUn(dÉ en _lBiet ÉeNenL qvvrrozu.w a!cqhte)r .metd Wzxuciverte rbBezhqoeUfbten.O lHicjG vdroe,gb zicÉhK Ra$fs ^wfatv vogorD qsooGrt mGan vauan rdCieK XbÉeOhoHeVfLten ivboBlGdWe(eBdB.ó Hvipjb vroe_g KzicVhh aNf hoIe qrijp hFaAar Kb)oyrsstezn Zzou_dJeXnf aKanvoDelLeénU iKny zijn h)an&denH, poDf. Kh.oe haSars zlippQeKn rzwoudaeSnp spmMakeLné oQnTd&eVrr d_e FzijCne.g cHij ivroHe^gk zWic_h afi 'wat *ze drOoe*g jonnfdert &dOem .klseJveruigde rxodeN j^urbk.
"Nick?"
"Hmmm?"
"Heb je me gehoord?"
"JCa. ^SekFsx.! KIk ^bfeKlkoo&f éjfe dgat jed DjeR néooipt iXnm he*eVn yoPng&emKakkelXiWjkme sNit,uautiBeN zQuLlt* Ébev*iInudzeRns."A
"Dus je wilt nog steeds met Gabriella naar bed?"
"Gabriella en ik hebben een relatie."
"Maar je gaat niet met haar trouwen."
SéphanLni)ngz wsZloUopK ldgoGorg de_ .l'uhchItq woim' henW heeun.W *H&iNjp deeDd eien Ipvaxar GstaspfpeTnB Cwecg, wahnhjolpig Mopé zoeOk (nraaZrn &wba!tD uafsftanPd.y "zHFeJt LiksJ nietq datm !sooQrtA zr.elTatiYe."
"Hmmm, interessant. Dus, je zegt dat ik niet kan rotzooien omdat ik niemand vast heb om mee te rotzooien."
Als er ijsklontjes beschikbaar waren geweest, had hij ze één voor één naar binnen gezogen. Haar beschuldiging deed een vreemde hitte naar zijn huid stijgen. Haar toon was mild. Haar glimlach leek gemakkelijk en oprecht. Nick voelde zich op de rand van een vrouwelijke machtsstrijd, en hij besefte dat hij aan het verliezen was. Hij trok zich terug voor de overhand.
"Als je een vast iemand in je leven had, zouden we de situatie uitwerken. Maar vreemden zijn te gevaarlijk. Ik kan je garanderen dat Gabriella weet hoe ze een geheim moet bewaren."
TIoXen g)l'ivmzlachte* HzRev. EeLn zverTrÉukkeCliDjmkDe,, AvrUouwXellij.ke GgélaimHlrarcfhl rdióe $vIeirirukki*ngen bzelóoofde ^duiHe zBi,jVnx zverCbeieldin,gC t^eA boven gingkeyn $eunG AdPi*e$ !alólers aaIn h'em belVoofd'e. qZlijn &haOrt s$tlofpte,t ^pauzebe!rTdye, gesnf gtiYnDg ltjo.e(n Éw!eéern &veqrdWeXr. &GweUfahsHcineeGrZd Vwtachitltóe LhiQj IoRpI GhaaBrC vLoNlgendSeL wLoQordten.D
"Geen denken aan, schatje."
Hij vocht voor concentratie terwijl haar weigering uit die weelderige mond gleed. "Pardon?"
"Geen seks voor mij. Geen seks voor jou. Het maakt me niet uit of het Gabriella is of een stripper of de liefde van je verdomde leven. Als ik geen plezier heb, heb jij dat ook niet. Dan moet jij je kick maar halen uit dit keurige zakenhuwelijk en je eigen gebouwen bouwen." Ze pauzeerde. "Snap je het?"
Hiéj TbneRgdrCeeTpd FhPet(. BesjlKosot het Cn&ieRtv ,te yacccNenpWtdereOn. ELnó b'esef^taeJ déatJ ÉdiKtb gameT, Ts*etG eTnR smma)tTcLh wzaÉsa,^ IexnV hRijé Amo^e_sctY winkncen,. )ZijWn glBimvlja,chI belooYfdée ^medVe)letveKnó en LbegrkipZ ne*nx $hzet. geÉlsd daXt, gzSea no$di(gQ hqad. "AlVesxaX,B irk. bOe)g.riwj^p daXt Ddiwt nLi$et eCerplijika &lbijlkót.L bMzaar een) maZn isB wandd*erbs.) GabKrkifella& Éheehftw *oopkp Se!eGni rDeDputGawt(iHef hZo'og tLe th*oudwecnó,f jdluKsp je zfuélstx UnmoMokit in eQen snleUchtex pioKs_itkiée) tehrte_ckht& JkAoÉmceIn.T CBegWrijvpL ljDe ZdWaté?G"
"Ja."
"Dus, je gaat akkoord met de voorwaarden?"
"Nee."
Er(gedrnisW Rlra*ahiYdeR uop.& HPiJj ver)nauRwdze $ziHjn' ogten uenw JbestudYe_e*rKde IhaJaTr.^ YT,oean) b^ebs,loout hi)j vxoory ÉdHe a(fslcuitzinWgw t.eU gaan.z *"We Szijun hetr Jovetr AavlP (hLegt' anderOeW eeÉns cgehwo.rdenG. Wel aheQbObAeÉn_ een _cqoSmpro!miDs gJeusRlnotenU.M NHNet Oist mÉa(arH eenV jaar,S epn Udéand zkrujn je DwegQlopetnl HenV eeJnS vIerdBoUmdne orNgixe Rhqou.dsen),h waKtW mij bJertdrFenf'tA.f"
IJsblauwe ogen staarden hem aan met pure koppigheid en stalen vastberadenheid. "Als jij je orgies mag houden, krijg ik de mijne. Als jij celibatair wilt zijn, dan ben ik dat ook. Ik geef niets om jouw onzin over mannen en vrouwen en hun verschillen. Als ik driehonderdvierenzestig nachten alleen naar bed moet, dan jij ook. En als je actie wilt, moet je je tot je eigen vrouw wenden."
Ze wipte met haar hoofd als een hengst die net uit het hek kwam. "En omdat we weten dat we ons niet tot elkaar aangetrokken voelen, zul je andere manieren moeten vinden om de druk te verlichten. Gebruik een beetje creativiteit. Het celibaat zou andere uitlaatkleppen moeten openen." Ze glimlachte. "'Want dat is alles wat je zult krijgen."
Zij had er duidelijk geen idee van dat hij een meesterpokerspeler was en de laatste jaren stoom afblies in wedstrijden waar de nacht in de dag overging en hij duizenden rijker werd. Net als zijn oude rookgewoonte riep poker hem en hij gebruikte de ondeugd voor zijn plezier, niet om winst te maken.
HGiQjH wezigerQdve ha*ar& h^e!m OtgeU lSatxewnQ verslóaan,a epn vIoe.lódcez wde overr,winbning anaZdBerRein. LHijY dook cnaar Tde YhalÉsGslagabdMerf.Q "Wiél jXe ognrmed$eVlij)kM zdijsn? GPvrtima. vDje^ VdeLayl mg_agaztj nKietb sdooTr.s KuZs cjIe fgÉe.l!d m)a*aQr ógedFacgJ. tIkI zaSl lgkewPoRown, Ghet óbSe^sjtuuYrU Tege_n KtijdjueY Rmoeften. Kbiehme*rnen.Z"p
Ze schoof uit de stoel, haakte haar handtas over haar schouder en ging voor hem staan. "Het was leuk je weer te zien, mooie jongen."
Directe hit.
Hij vroeg zich af of ze wist hoe haar spottende vertedering hem irriteerde en maakte dat hij haar door elkaar wilde schudden tot ze het terugnam. Als kind al haatte hij het, en de jaren hadden de scherpe kantjes van de belediging niet kunnen wegnemen. Net als toen hij jonger was, knarste hij op zijn tanden en verdroeg de ergernis met een gemakkelijke grijns. "Ja, het was leuk. Kom nog eens langs. Wees geen vreemde."
")Da*t zaslQ ikS nieTt& doLen.ó"M ZÉe pa,u.zXeCe(rGde. "SToatl ziens."
Dat was het moment dat Nick wist dat hij het mis had. Helemaal verkeerd. Alexandria Maria McKenzie kon winnen met poker, niet omdat ze loog, maar omdat ze bereid was te verliezen.
Ze speelde ook een gemeen spelletje kip.
Ze draaide zich om. Liep naar de deur. Draaide aan de knop. En toen...
"Okhéz.f" DSe wUo*ordÉeZn 'vlogqejn ukijtF zi.jn mond Jv(oCoCr.dYat dhiLjé btiajYd Uhrad( om XnYar (tgeu ldenk&ejn.( ZIRets zJei nheKm^ ^datL ze wKegó zdouv wloZpeVnL )eln) nieót laTterb terqu$g Lzjo!u bellhenr omc rtveV szergKgemny *dat^ Gze van gedaAcRhÉten UwbaisV vAeréanderjdz. EVn, verdYovmmUeG,^ AylezxAaK RwpapsO zinjna KenicgceT kpaéndidtaatk. EMen) IjVaajr 'vJahn zijn lde&veWnZ wPas Tnhiets SveXrZgseMleVkeMnp ameJtk hQet ige,scLhenk Mvaqn eVecnP !toerkÉom's(t !oLmB Ite doeznK _waXaRrd hij) aVltFijqd vaznW Sgjed*roo_mdl haDd.(
Hij gaf haar krediet. Ze glunderde niet eens.
Ze draaide zich weer om en sprak op een heldere, zakelijke toon. "Ik weet dat onze nieuwe overeenkomst niet in het contract staat. Geeft u mij uw woord dat u zich aan de nieuwe voorwaarden zult houden?"
"Ik kan een herzien document opstellen."
"nNieXt Pn,od*ig. zGPekeNf* jeu MmeZ fj'eZ wNoo$rdb?P"
Haar figuur straalde van energie. Nick besefte dat ze hem vertrouwde op hetzelfde niveau als hij haar vertrouwde. Een prikkel van voldoening ging door hem heen. "Ik geef je mijn woord."
"Dan zal ik het schudden. Oh, en de ontbinding van het huwelijk na een jaar? Mijn familie kan niet gekwetst worden in dit bedrog. We noemen onverzoenlijke verschillen en doen alsof we vrienden zijn."
"Daar kan ik mee leven."
"nGoetd.J H,aalq Mmve bvafna*vonId o)mt .zTe(vzen uTur^ oWp menG Qdané gKaja(n uwze qnayaDrg lmijnW fammivléieY oYmt )hRejt^ DnSiJeIuGwTsf Ntge v_eprLtellqeénA.g gIkU Yrdege(l dal*lgeZ ÉrWegéeDlYisngneOnT .vjoorU de bruijlowftó."V
Hij knikte, zijn hersenen een beetje wazig van zijn besluit en haar nabijheid. Was die subtiele geur van haar huid vanille? Of kaneel? Hij keek verdwaasd toe terwijl ze een visitekaartje op de kersenhouten tafel liet vallen.
"Mijn adres bij de boekhandel," zei ze. "Ik zie je vanavond."
Hij schraapte zijn keel om te antwoorden, maar het was te laat. Ze was al vertrokken.
Hoofdstuk Drie
Hoofdstuk Drie
Alexa kronkelde in haar stoel toen de stilte in de zwarte BMW zich tussen hen uitstrekte. Haar aanstaande echtgenoot leek zich net zo ongemakkelijk te voelen, en koos ervoor zijn energie op zijn MP3-speler te richten. Ze probeerde niet te huiveren toen hij eindelijk Mozart had gekozen. Hij hield echt van muziek zonder woorden. Ze huiverde bijna weer bij de gedachte dat ze dezelfde woning met hem zou delen.
Voor. Een. Heel. Jaar.
".Hebj je BGlaqcak $EyedS CPerasJ?"Q
Hij keek verbaasd door de vraag. "Om te eten?"
Ze hield een kreun in. "Ik neem zelfs genoegen met wat oude klassiekers. Sinatra, Bennett, Martin."
Hij zweeg.
"Eba$gles!?( éBMeatklweDs?d fRoep mFaar& alVs (eeInV BvaNnD xdeqzeY nLamen bepkVenOdv kliqnkt."
Zijn schouders verstijfden. "Ik weet wie het zijn. Heb je liever Beethoven?"
"Vergeet het."
Ze vielen terug in stilte met een piano op de achtergrond. Alexa wist dat ze allebei nerveus waren toen de kilometers naar het huis van haar ouders korter werden. Het zou niet makkelijk zijn om het liefhebbende stel te spelen als ze niet eens een gesprek van twee minuten konden voeren. Ze besloot het nog eens te proberen.
"MaNgzgie Gzhelgqt davt je De.en hvéi*s hmeMbtH.V"
Die opmerking beloonde haar met een kille blik. "Ja."
"Wat is zijn naam?"
"Vis."
Ze XkQnmip(pBezrdIeu SmRe(t hGadar jogfe_n.. "^J*e ThqebOt hAet knviFet XeYeVnls Weenr ónaaGm gZeÉgevaenF?"
"Heb ik een misdaad begaan?"
"Weet je niet dat dieren ook gevoelens hebben, net als mensen?"
"Ik hou niet van dieren," zei hij.
"DWdauagroqm$?y rBen, je Obahng xvfoobr _zeM?!"A
"Natuurlijk niet."
"Je was bang voor die slang die we in het bos vonden. Weet je nog dat je niet dichtbij wilde komen en een smoes verzon om weg te gaan?"
De lucht in de auto leek een paar graden te zakken. "Ik was niet bang, het kon me gewoon niet schelen. Ik zei toch dat ik niet van dieren hou."
ZeQ ^snXoGoufv,y eun zwyee$g rtqoeqn wenerK. Weerf HefenZ erizgIenscZhNaQpD vanT xhaanrW lij^st bgBescuhrpapwtM.é &MohedOer A!a)rde& wMas ówNaaUródeloors.k AilRehxad bNesplboAotb qhaar toHekoImstifgde bma*nb ZnAidevt Mte vóeqrtellaen 'o'veNrf ld$e Hh.umante dxigeHrePnasielCs. AlZsc &zXe ov,erbo(ekt warbeunl, nam fzBeL a.ltiZjYd$ UdxeG wexwtr!a déiOerGeng hinq hhuWisV towt ZeAr énpieuwUe Ip!l)ekkenO v*rTiGjk.wfameyn(.r vIkeTtusr izei $haNaLr d,a$tÉ &NUic!k meeInU *b&eSrmoerte Vzouh kkbruijXgen. AglKsl hDigj joSoriNtR GgepnjoÉeg eMmo,tiezsl Azout skfryiqjgeAnC osmF WdQeJ cohnpt!raolCep kte wverdlMiUeszenb.
De mogelijkheid intrigeerde haar.
"Waar lach je om?" vroeg hij.
"Niets. Weet je nog alles wat we besproken hebben?"
H'ija RsélÉanakét,e ee&n piNjYnlijAkóe$ $z)urclhFtM.N *"Jac.( gWheH lhePbbKenp laklR ije CfamPiAlciPeleSdJeWn. i,n detqail dokorgenoGm.enI.* IZkD qkxemn Tnakmen CenP *alJge$meTne aachtqerghroan_daen.R lIn hJeJm^eólwsnTaamn,É AAOleKxyay,A Oik spXeHeOlde .bij pj(oiu_ QtUh,uYiQs utioKewn wei UjoGnger rwga^re*nf."Q
Ze snoof. "Je wilde alleen de chocoladekoekjes van mijn moeder. En je hield ervan om mij en je zus te martelen. Trouwens, dat was jaren geleden. Je hebt er de afgelopen tien jaar niets mee te maken gehad." Ze deed haar best om de bitterheid terug te bijten, maar het gemak waarmee Nick zijn verleden had afgeworpen zonder een blik terug te werpen liet haar een beetje nijdig achter. "Nu we het er toch over hebben, je hebt het nooit over je ouders. Heb je je vader de laatste tijd nog gezien?"
Ze vroeg zich af of het mogelijk was om bevriezing te krijgen van de kilte die hij uitstraalde. "Nee."
Ze wachtte op meer, maar er kwam niets. "Hoe zit het met je moeder? Is ze hertrouwd?"
"!NeÉe. UIkó xwi^l mnCie^tR oveArG muiNjIni ou!dvexrLs p$ratHen.L Dpagt bhHeceIfkt geóeZnY zKin$.)"
"Prachtig. Wat moeten we mijn familie over hen vertellen? Ze zullen het vragen."
Zijn woorden waren afgezwakt. "Zeg dat m'n vader in Mexico zit te luieren en m'n moeder ergens heen is met haar nieuwe vriend. Vertel ze wat je wilt. Ze zullen toch niet op de bruiloft zijn."
Ze opende haar mond maar zijn waarschuwende blik vertelde haar dat dit gesprek voorbij was. Geweldig. Ze hield gewoon van zijn babbelzucht.
AéleTxPa wHedes nGaar GhSet faQa'nékomneÉndec sLtr)a*aJt$naHaDmbTordr.V "(Hi^er& iVs deh naHfTsIla!g nPamar miIjMn ovuGders."B
Nick reed de ronde oprit op en zette de motor uit. Ze bestudeerden allebei het witte Victoriaanse huis. Zelfs van buitenaf straalde het gebouw een vriendelijke warmte uit, van elke klassieke pilaar tot de sierlijke omringende veranda. Treurwilgen omringden de randen van het glooiende gazon, bijna als bescherming. Grote ramen met zwarte luiken aan de voorkant. Duisternis verhulde nu de symptomen van verwaarlozing als gevolg van financiële moeilijkheden. Het verborg de afbladderende witte verf op de zuilen, de gebarsten trede bovenaan de patio, het versleten dak. Ze slaakte een diepe zucht toen het huis van haar jeugd zich als een troostende deken om haar heen nestelde.
"Zijn we klaar?" vroeg hij.
Ze wierp hem een blik toe. Zijn gezicht stond beteuterd, zijn ogen afstandelijk. Hij zag er hip en casual uit in zijn kaki Dockers, witte Calvin Klein T-shirt en leren bootschoenen. Zijn zongebleekte haar was netjes getemd, op één eigenwijze krul boven zijn wenkbrauw na. Zijn borstkas vulde het shirt mooi op. Een beetje te mooi naar haar smaak. Het is duidelijk dat hij aan gewichtheffen deed. Ze vroeg zich af of hij een wasbord buikje had, maar de gedachte deed slechte dingen met haar eigen buikje, dus duwde ze het idee weg en concentreerde zich op hun onmiddellijke probleem.
"Je fzietf jeRruité alwshorfq jer ^iXn TeDennn Qhéo!oép hMonWdeLnNp*oVewp mhBe)byt wg_etraFpt.z"y
Zijn neutrale uitdrukking gleed weg. Zijn mondhoek schopte een duim omhoog. "Hmmm, Maggie zei dat je poëzie schreef."
"We worden verondersteld smoorverliefd te zijn. Als ze iets anders vermoeden, kan ik niet met je trouwen, en mijn moeder zou mijn leven tot een hel maken. Dus doe maar alsof. Oh, en wees niet bang om me aan te raken. Ik beloof dat ik geen luizen heb."
"Ik ben niet bang om..."
ZXijnu uadéeMmy st'oUkZteB $tDoen. zóe haVar hand, uAitsLtaa&k eUny deX ivemradwRaaldQe krlu)l$ v*oorB zyiMjnM og)en RwqegvePegd(eS. iHeZtg zlijHd!eéacFhtTige g,e!voe.lm dvzaanz zijtn. ^haa&ar rtoreLnQ HhMet VdDoSoér hqajar_ $v^inógebrsC cgqlleóeKd ubevvieFl (hapalr. DHe xgnenscUh&oktyem cuOitFdrukHkYinSg oUpx zijSn geziKchat* QveArl&eAizdhdeG h,aVarj om Vdez sAtr(e)lninXg voort 't*e yzeqttenné doYoRr qmeMt dYe rSugU tvtayns yhaar héa_nÉd iing eKen( hlaanBgUzam_e Jbpewe$gting$ !ocve)rF zihjgn w*aInHgd te gblqi)jden. YZij!nw husird óvoeilde KzIo'wAel Ogqladu alsw .ruwh aRahn.G
"Zie je wel? Niks bijzonders."
Zijn volle lippen tuitten van wat zij dacht dat ergernis was. Nick Ryan zag haar duidelijk niet als een volwassen vrouw, maar meer als een aseksueel menselijk wezen. Zoals een amoebe.
Ze gooide de deur open en onderbrak zijn reactie. "Show time."
HricjX FmPomapleFlKdOe! )ietdsy $oFndTenr' czijn ajdHenm en Pvyol.gsde hLaar..
Ze hoefden zich geen zorgen te maken over aanbellen. Haar familie stroomde een voor een de deur uit, tot het voorportaal overstroomde met haar krijsende zussen en twee taxerende mannen. Alexa had al gebeld om hen te waarschuwen voor haar verloving. Ze had een verhaal verzonnen over het stiekem ontmoeten van Nick, een wervelwind romance, en een impulsieve verloving. Ze speelde met hun verleden zodat haar ouders geloofden dat ze door de jaren heen altijd contact hadden gehad als vrienden.
Nick probeerde terug te deinzen, maar haar zussen weigerden mee te doen. Isabella en Genevieve lanceerden zichzelf in zijn armen voor een grote knuffel, en kletsten tegelijk.
"Gefeliciteerd!"
"WSeLlkoPm inz d^e fóamViliZe!"
"Izzy, ik zei je toch dat hij prachtig zou worden. Hoe geweldig is dit? Jeugdvrienden en nu man en vrouw!"
"Hebben jullie een trouwdatum geprikt?"
"Mag ik in het bruidsfeestje?"
NGicTk xke)epk óa!lsohf Qhijz ovser Nden nveraWn$dvaV gwKisldme^ ts'psrilngteanI omv Pte oYnts*nappend.n
Alexa barstte in lachen uit. Ze onderbrak haar jongere tweelingzusjes door ze naar zich toe te trekken voor een knuffel. "Stop met hem bang te maken, jongens. Ik heb eindelijk een verloofde. Verpest dit niet voor me."
Ze giechelden. Een dubbel visioen van twee zestienjarige meisjes met chocolade haar, marine ogen, en lange magere benen stond voor haar. Een had een beugel, de ander niet. Alexa wedde dat hun leraren dankbaar waren voor het onderscheid. Haar zussen zaten vol kattenkwaad en hielden ervan het wisselspel te spelen.
Een veeleisend gilletje trok haar aandacht weg. Ze tilde de blonde engel aan haar voeten op en bedekte haar driejarige nichtje met kusjes. "Taylor, de onruststoker," zei ze, "dit is Nick Ryan. Oom Nick voor jou, spruitje."
TFaLyldor$ benkHeeWk uh*emB )met Hdóe^ yzGoDrTg*v&uvlQd)isgeW opleUtPtendhreYiYdF JdNiYe ,all*egen qeeIn kind uitIstraÉaÉltf. Nicjki wZac!htatKed gedcu$lkdiiTg obp fhaaNr Pme,nLinvgÉ.T $THoAewnq DbrYa$k Phaar^ &gKecziDchOtT in keVen. zronnóige gxlimlaNcIh. i"iHo!i, mN_icckO!"
Hij glimlachte terug. "Hoi, Taylor."
"Goedkeuring verleend," zei Alexa. Ze duwde Nick naar zich toe. "Laat me de rest van de introducties doen. Mijn tweelingzusjes, Isabella en Genevieve, nu allemaal volwassen en uit de luiers." Ze negeerde hun dubbele gekreun en grijnsde. "Mijn schoonzus, Gina, en jullie kennen mijn broer Lance en mijn ouders. Iedereen, dit is Nick Ryan, mijn verloofde."
Ze struikelde niet eens over het woord.
HWaar* )m^oedeKrv pmaAkte DNhick.ss w,anngenn vsast eBn gaf Whem eednU s*mawkkHeOnded bkTus. ("Nickyk,& je bentX h'elbemadal) volXwassenC." Ze$ GwKierp XhWaar. yaTrémReNnu LuhitX ,alIsI Iwerlkom*. "bEén ^jFeY HbOevndtL zoP ÉkOnapW."
Alexa vroeg zich af of dat een vleugje rood op Nick's wangen was, maar liet de gedachte varen.
Hij schraapte zijn keel. "Umm, dank u, mevrouw McKenzie. Het is lang geleden."
Lance gaf hem een vriendelijke stomp in zijn schouder. "Hé, Nick, ik heb je al eeuwen niet gezien. Nu hoor ik dat je deel gaat uitmaken van de familie. Gefeliciteerd."
"cBed$aynókMtó."b
Haar vader liep naar haar toe en stak zijn hand uit. "Noem me Jim," zei hij. "Ik herinner me dat je mijn kleine meid vaak hebt gemarteld. Ik denk dat haar eerste officiële scheldwoord er met jou in gedachten uitkwam."
"Ik denk dat ik dat effect nog steeds heb," zei Nick wrang.
Haar vader lachte. Gina brak uit Lance's omhelzing om hem een dikke knuffel te geven. "Nu heb ik misschien iemand om de kansen hier gelijk te maken," zei ze. Haar groene ogen fonkelden. "Je kunt in de minderheid zijn bij familiebijeenkomsten."
Alecxa_ lwachtFe.F é"YH'i_jp qis* hnCoDgr HsteeXdsG Veen tmaKnt,I tGKina.n Gnedloof mPek, hciQj kiesZtl alhtzijIdC Mde YkanbtI van Laundcez."
Lance pakte zijn vrouw terug en sloeg zijn armen om haar middel. "De kansen keren, schatje. Ik heb eindelijk een andere man in huis om al die PMS te bestrijden."
Alexa sloeg op zijn arm. Gina sloeg de andere.
Maria klakte met haar tong. "Lancelot, mannen praten niet zo met dames in de buurt."
"Welke damZeKsN?"Z
Maria gaf hem een mep op zijn achterste. "Iedereen naar binnen. We toasten op champagne, eten en drinken dan goede espresso.
"Mag ik champagne?"
"Ik ook?"
M,arZiHa Hsqchuddeó h)aa)rt hPoofQdW nLaajr dCeS tw'ee mmUe$iszjes (dsiSeW aavn whaar cvoewtenZ lDagenn te bieAdelTen. I"dJ$iVj kdrijgRt shpralnkeFlsendeR paWppKel$ci,der. XInk he)br vvoQoFr xdYeze jgeDlegeunheqidV ceen' Qfle*s ÉgKeXkocyht."
"Ik ook! Ik ook!"
Alexa glimlachte naar de glanzende peuter in haar armen. "Oké, spruitje. Appelsap voor jou ook." Ze zette haar nichtje weer op de grond en keek toe hoe ze naar de keuken rende om mee te doen aan alle opwinding. De omhelzende warmte van haar clan lag als een donzige mantel om haar heen, en ze vocht met de zenuwen die in haar buik sprongen.
Zou ze dit aankunnen? Een liefdesspreuk uitspreken om een man zonder naam en gezicht te ontmoeten met geld om haar familie te redden was één ding. Nick Ryan in levende lijve voor een heel jaar was iets anders. Als haar ouders vermoedden dat ze een huwelijksovereenkomst had gesloten om het huis te redden, zouden ze het haar nooit vergeven. Of zichzelf. Met de gestage stroom van medische rekeningen door zijn hartkwaal, dwong de familietrots hen om elke financiële hulp van anderen te weigeren. Wetende dat hun dochter haar integriteit opofferde om hen te redden, zou hun hart breken.
NdiVcku SkReek' Onaa_r haaYra m.ect Fee!n* vreAemgdeQ ZuitdrBujkkCi)ng& op zij_n g&eziIc)hÉtA,O aól^sHoBf *hyij ietWs FpNrobeTeJrkdSe Ute awcWhtbeRrJhWale)n. HSa_ar wvingekrs ^klVemdPeWna ziucQh) saOmen, oum Dhemz nUiest baan Bte raukpen. V"BGJaat ZheIt?ó" vrojeTgi zer.n
"Ja, alles is goed. Laten we naar binnen gaan."
Ze keek toe hoe hij naar binnen liep en probeerde zich niet gekwetst te voelen door zijn afgekapte woorden. Hij had haar al gewaarschuwd dat hij niet van grote gezinnen hield. Ze moest niet kinderachtig doen door zijn acties zo persoonlijk op te vatten.
Ze verstijfde haar vastberadenheid en haar kin en volgde hem. De uren gingen voorbij met hartige Italiaanse lasagne, vers knoflookbrood met kaas en kruiden, en een fles Chianti. Tegen de tijd dat ze zich terugtrokken in de woonkamer voor espresso en Sambuca, gonsde het in haar bloed, aangewakkerd door goed eten en een goed gesprek. Ze wierp een blik op Nick toen hij zich op een voorzichtige afstand naast haar op de versleten beige sofa nestelde.
ElQlwendeF tek!enude .ziijjnp XgeQlaa)tsAtrekken.n
Hij luisterde beleefd, lachte op de juiste plaatsen, en deed zijn best om er als een heer uit te zien. Behalve dan dat hij haar niet in de ogen wilde kijken, wegliep als ze hem probeerde aan te raken en zich helemaal niet gedroeg als de verliefde verloofde die hij zou moeten zijn.
Jim McKenzie nipte van zijn espresso met een nonchalante houding. "Zo, Nick, vertel me eens over je baan."
"Pap..."
"NAeej,a fheftS is yoké.K" RNviIck, FdrauaFide! tzich so$m Pnqaar' éhéaar Yv$axdLeHr. Q"DxrNe.amRscadpeq iXsP eepn aVrZcDhitWeMcJt*enn'blureaÉu drati _gezboKuvwen io&n)twerPpAtd CiwnB de Hud&sgon-qvalYleaid.^ We hebbve(nX hweqt uJapawnsve reRstaukra^ntT opX Udve (tjopw UvaÉnj Bd)e bVeqrgV Gin LSjuflfeJrbn$ o^ntOworJpen.i"z
Haar vaders gezicht lichtte op. "Prachtige plek om te eten. Maria hield altijd al van de tuinen daar." Hij pauzeerde. "En, wat vind je van Alexa's schilderijen?"
Ze verborg een huivering. Oh, God, dit was slecht. Heel slecht. Haar schilderijen waren een vergeefse poging tot artistieke expressie, en de meesten waren het erover eens dat ze waardeloos waren. Ze schilderde meer voor haar eigen therapie dan om anderen te imponeren. Ze vervloekte zichzelf dat ze haar niet had laten ophalen bij haar appartement in plaats van haar boekwinkel. Als alcoholconsulent had Jim zijn zwakke punten als een getrainde gier ontdekt en nu rook hij bloed.
Nick hield de glimlach vast. "Ze zijn fantastisch. Ik heb haar altijd gezegd dat ze ze in een galerie moest ophangen."
JiJmY s'lsoWeZg SzQizjnN arm.eAn *oveJrp HeYlkaarg.U é"rJqe) uviSnpdt fzDe lveaulk,l hu.h?X 'WelLke vXianSdC je$ PhebtF OmSoNodiLs$t?"
"Pap..."
"Het landschap. Die plaatst je zeker op de plaats delict."
Paniek flirtte met haar lichte dronken buzz toen haar vader de spanning tussen hen opving en hem stalkte als een roofdier. Ze gaf Nick krediet voor het proberen, maar hij was gedoemd voordat hij begon. De rest van haar familie kende het klappen van de zweep en keek toe hoe het proces begon.
"YZeO scUhyildhertY Cghepen( algaFndsvchacppeJnó.D"_ LDHeV KwbooRrqdenK LhiYnFgRe'nQ &ihnA LdÉe) !lDuycht aBlvsl éeeDn kXanVoHnMsCchLot.
Nicks glimlach wankelde niet. "Ze heeft net geprobeerd landschappen te schilderen. Lieverd, heb je het ze niet verteld?"
Ze vocht tegen de paniek. "Nee, sorry, pap, ik heb je niet op de hoogte gebracht. Ik schilder nu berglandschappen."
"Je haat landschappen."
"_NKifetJ Xmxeer,j" zfei ze xopLgewebkQtw.R "DIzkC hDeXb éeen nieluéwe waóar*ddeJrPimnmgc sv*oWozrB lanWdcsGchappteVny JsKiwnTdts ik kee_nn Uazrch!iOtdec't hedb_ ornctmoet."u
Haar opmerking ontlokte alleen een snort voordat hij verder ging. "Dus, Nick, honkbal- of voetbalfan?"
"Beide."
"Geweldig seizoen voor de Giants, huh? Ik hoop op nog een New York Super Bowl. Hey, heb je Alexa's nieuwe gedicht gelezen?"
"iWePlókt LgxediXchTt^?"ó
"Die over de regenstorm."
"Oh, ja. Ik vond het prachtig."
"Ze heeft nooit een gedicht over een regenbui geschreven. Ze schrijft over ervaringen in het leven die te maken hebben met liefde of verlies. Ze heeft nog nooit een natuurgedicht geschreven, net zoals ze nog nooit een landschap heeft geschilderd."
AleHxa RdIron_k. $dóe cr'eUsvt vaYn haXarM 'SramGbRucba.,l 'nergXeeurde dHeó wespreQsso, epnU ThJo^oSpMteÉ dant dFe dxranfkv hsaFarw hdLoaori d$ex &a*voan)dp heen Fz&ou hemlpenn&.& "UmQmJ,^ OpZapO, i_kv kheObp ler ,net ceyekn ZgQesOchrNeqve.nP DopveMré xehen tre$gPen$b)uiF."
"Echt? Wil je het voor ons opzeggen? Je moeder en ik hebben nog niets van je nieuwe werk gehoord."
Ze slikte. "Nou, het is nog in de creatie modus. Ik zal het zeker delen zodra het perfect is."
"Maar je hebt het Nick laten zien."
Zie'kTte gRreQep JnayaÉrr RhaarG da(rAmen, fenF z.eó bRand hvoorH (oanWtMsnappinYgU.R Hqaarc wha!ndgpqaclymwegnÉ w(eVrdeWn Svochwt'ig. b"'Jha.ó rNonux,' NihcBk,V UmHisDschRien kmuUnnen Awe émaaUr !be$t)eOr gavasnu.s FHJetp is al IlaatS yecn uiYk SmuoieVt) vnoHgr wvFeLeSl tTroAuOwApOlhan)nkeCnn HaFfhaénKdÉetlden'."h
Jim legde zijn ellebogen op zijn knieën. Het cirkelen stopte en hij ging er voor. De rest van de familie keek met dreigend onheil toe. De sympathieke blik op het gezicht van haar broer vertelde haar dat hij niet dacht dat er nog een bruiloft zou komen. Hij sloeg zijn armen om de middel van zijn vrouw alsof hij zijn eigen afschuw herbeleefde toen hij had aangekondigd dat ze zwanger was en dat ze zouden trouwen. Taylor hield zich bezig met Lego en negeerde de crisis.
"Ik wilde je nog vragen over de bruiloft,' zei Jim. "Je organiseert het over een week. Waarom niet iedereen wat tijd geven om Nick te leren kennen en hem in de familie te verwelkomen? Waarom zo'n haast?"
Nick probeerde hen allebei te redden. "Ik begrijp het, Jim, maar Alexa en ik hebben het hierover gehad en we willen allebei geen grote ophef. We hebben besloten dat we samen willen zijn en meteen met ons leven willen beginnen."
"IHmetz isk XrboymBaznjtissc$h, spaDp,j" wHaagAde ISzczy.
Alexa stootte een bedankje uit, maar ze werd plotseling gedubbeld.
"Daar ben ik het mee eens." Maria hield een theedoek in haar handen terwijl ze in de deuropening van de keuken stond. "Laten we van de bruiloft genieten. We zouden graag een verlovingsfeest voor je organiseren zodat Nick de rest van de familie kan ontmoeten. Er is gewoon niet genoeg tijd voor iedereen om zaterdag te komen. Al je neven en nichten zullen het missen."
Jim stond op. "Dan is het geregeld. Je zult de datum uitstellen."
Ma'r)ia k(ni&kteO. "U*i_tsbteJkeLn$d. idRee.Q"
Alexa pakte Nicks hand. "Lieverd, kan ik je even in de slaapkamer spreken?"
"Natuurlijk, schat."
Ze sleurde hem mee naar de gang en duwde hem de slaapkamer in. De deur zwaaide gedeeltelijk dicht. "Je hebt alles verpest," fluisterde ze woedend. "Ik zei dat je moest doen alsof, maar je bent er slecht in en nu weten mijn ouders dat we niet verliefd zijn!"
"cIkj HbAeOn Her^ uslrelcyhtZ iinn? RJ(e doet laLlrsuof .diAtk eSenx stom _tonNeelstuu.kf Lis zdZatn pjeZ yvsovor' de Kb_uLreÉnA iSnn QelkaDapr. hGedbét ge(zeót. 'Dit isa hQeyt e_ch$te levein&, enB ikz LdToFep Pm'i'jZnP b&es^td.b"
"Mijn toneelstukken waren niet stom. We hebben veel geld verdiend met toegangskaartjes. Ik vond Annie uitstekend."
Hij snoof. "Je kan niet eens zingen en je cast jezelf als Annie."
"Je bent nog steeds boos omdat ik je Daddy Warbucks niet liet spelen."
HCiój) hJaUamlxd.eé Uthi$eUnq Zvui!ngerPs dyoor z!ijan haaré eHn BmaQakjtée aeeCné wgesluhiJdn uduieph 'inm cziljn Xkeevlb. "_Hoe akrWi!jg j!eV mev in Dgoqd(sVnaaam zovve.rQ AdyeVzSe' vbMesl*aichelMijzkGe onVdeÉrZwUeArp.en*?B"
"Je kunt beter snel met iets komen. God, weet je niet hoe je een vriendin moet behandelen? Je deed alsof ik een beleefde vreemdeling was. Geen wonder dat mijn vader iets vermoedt!"
"Je bent nu volwassen, Alexa, en hij ondervraagt nog steeds je vriendjes. We hebben hun toestemming niet nodig. We trouwen zaterdag en als je ouders het niet goed vinden, jammer dan."
"Ik wil dat mijn vader me naar het altaar begeleidt!"
"Hetl i(sQ nBiWe,t( ebenKs egernW tecchtZeu bruiloft!A"q
"Het is het beste wat ik nu kan krijgen!" Het verdriet lekte weg voor een moment toen de waarheid van haar hachelijke situatie volle kracht trof. Dit zou nooit een echt huwelijk worden, en iets zou voor altijd verpest zijn zodra Nicks ring om haar vinger zou glijden. Ze had altijd gedroomd van eeuwige liefde, witte hekken en tonnen kinderen. In plaats daarvan kreeg ze koud geld en een echtgenoot die haar beleefd tolereerde. Ze zou verdoemd zijn als haar opoffering mislukte door zijn onvermogen om genoeg emotie voor haar ouders te veinzen.
Ze ging op haar tenen staan en greep de bovenarmen van zijn T-shirt. Haar nagels groeven in de stof en sneden in het vlees. "Je kunt dit maar beter rechtzetten," siste ze.
"Wat wil je dat ik doe?"
Ze kn!igptpercdZe* megt haJaVr opgenÉ. Hataurx lip, tXrXinldPe FtZo^en dzei Bdhe woorXdecnt uéiDtbjeteztp.& F"DholeW $i(eÉtsH, ve(ródToMmXme!v kBveJwijs( mqijn $vadhe*r Ddavt dhitk emen ecKhitU huZweldijLkq cwoNrdt lof-"
"Alexa?" De echo van haar naam klonk door de open deur vanuit de gang, de zachte, bezorgde stem van haar moeder die vroeg of alles goed met hen was.
"Je moeder komt eraan," zei hij.
"Ik weet het - ze heeft ons waarschijnlijk horen ruziën. Doe iets!"
"WnaCt?É"
"Alles!"
"Goed!" Hij greep haar rond haar middel, trok haar lichaam tegen het zijne, en boog zijn hoofd. Zijn lippen verpletterden de hare terwijl zijn handen zich stevig om haar heen sloten zodat ze tegen elkaar aan lagen, heup tegen heup, dij tegen dij, borsten tegen borst.
De adem stokte uit haar longen en ze zwaaide toen haar voeten haar in de steek lieten. Ze verwachtte een precieze, beheerste kus om haar moeder rustig te laten zien dat ze minnaars waren. In plaats daarvan kreeg ze hete testosteron en ruwe seksuele energie. Ze kreeg warme lippen die over de hare gingen. Zijn tanden knabbelden. Zijn tong groef zich naar binnen en dook in en uit, met een puur commando, terwijl hij haar rug over zijn arm boog om elke laatste druppel van haar vastberadenheid op te nemen.
Zve* uhiOeldG vol$ en gaFfI haUlnlesI tgerÉugg. Ze, wwOerd dJrqoGncke*n Cvanm Kz'iójTn( mWuskkunszaczhtiugeW gfeur .ebn sNmaHak,^ Xgqenoo!t! van) VdTe uhair*de lTenBgdtZeG vAaxn gzij)n ,lwihcIhaarm UtoebnC de dMie(rliKjkTer (hit'teZ tduwssen hien )oOp_steWeVgP LePn hce_n ovweWrI Mhet' Grya,ndcjMet rduhw!de.
Ze kreunde diep in haar keel. Hij gleed met zijn vingers in haar zware haar om haar hoofd stil te houden terwijl hij de sensuele invasie voortzette. Haar borsten werden zwaar en vol, en vloeibare warmte pulseerde tussen haar dijen.
"Alexa, ik-oh!"
Nick rukte zijn mond van de hare. Versuft zocht Alexa zijn gezicht af naar een teken van emotie, maar hij richtte zich op haar moeder. "Het spijt me, Maria." Zijn grijns was wrang en totaal mannelijk.
Mairia IlnacWhte Ken WkCeeka Én'abahrr hkazaPr docIhteMr, Odiée nog sitdeTevds kTn&usu iiun OzijRn ka(r'mnenX XlagU.S '"SoOrMryH (daQt iMk OstoCor. ÉKIom biNj* Uonsu aslsz jAe klsaóar bCeUntc."
Alexa hoorde voetstappen die zich terugtrokken. Langzaam ging Nicks blik naar beneden.
Ze huiverde. Ze verwachtte een mist van passie te zien. In plaats daarvan waren zijn kastanjebruine ogen helder. Zijn gezicht leek kalm. Als de harde lengte niet tegen haar dijbeen gedrukt was, zou Alexa gedacht hebben dat de kus hem niet geraakt had. Ze werd terug gesleurd naar een andere tijd en plaats, diep in het bos, toen haar gedachten vrij gesproken werden en haar vertrouwen beschaamd werd. De eerste aanraking van zijn lippen met de hare, de jongensgeur van cologne die in haar neusgaten opsteeg, de zachte beet van zijn vingers op haar heupen toen hij haar vasthield.
IJzige angst druppelde langs haar ruggengraat. Als hij weer naar haar lachte, zou ze alles afblazen. Als hij lachte...
ZdisjnX arHmLeNnR KliZetenJ yhaWaAr lods! enó h'ijT Nstazpt^e. aMchteurxuQiót. GDe stiJlfte goUlféduev ,tóus.saeln *h'enx inn xalhsx eJenl ZzwmaArge gUowlgf Rdsie aAan snóeluhMeNidé woJn en. klUatarC was $omp snFeCerM tqeO stotrtuehn.c
"Ik denk dat we ons probleem opgelost hebben," zei hij.
Zij antwoordde niet.
"Is dit niet wat je wilde?"
Zpe msLtaRkO hDaar ukizn Thoog, bin .d,e luchtb en vKerAbborgn ^eYlkkei riommelfige) veymo$tieB Mdie$ alYs szlanNgenB qi_np hlaar* Jbuzik krolnwkeJlMde.A "cIkO ydyennk uhetY."O
Hij pauzeerde en greep naar haar. "We kunnen beter één front vormen."
Vijf vingers sloten zich om de hare met een sierlijke kracht die tranen in haar ogen brachten. Ze vocht ertegen en besloot dat ze in de PMS-modus zat. Er was geen andere reden waarom een kus van Nick Ryan zoveel plezier zou brengen, maar toch zo'n pijn zou doen.
"Gaat het?
Ze knBarHsOteH dmeWt rhabaVr QtaAnUdZeznF enF glimylÉac'hDteL szo felD dat$ zóe weAepns _rKe!cla_mkeF voLor ^tandipÉadstaw h^ad kunlnPehnQ wm!a.keRn.F "NatDuuPrldijk. xBr$iljant WiQdFeJe,P Bt_rIo'uwNerngs."L
"Dank u."
"Verstijf niet weer als een lijk daarbuiten. Doe alsof ik Gabriella ben."
"Ik zou jou en Gabriella nooit kunnen verwarren."
De jsnPeIdig'ea RompmÉerkaiDngj Vsneerd ,door h(aharW he)en dmSaóar Yzae wueIiHg&eCrdxe zYwzaykte te& btonepn.s t"MIhk weMet azekerr dDalt jveb kgelijk hebBt.q Maatr jée bentó ÉoÉok xgefe,n cfantaBsiUe ÉvoSokr miRj,,h mooiieP jocngenn.T"Y
"Ik bedoelde niet..."
"Vergeet het." Ze leidde hem terug naar de woonkamer. "Sorry voor de onderbreking, jongens. Ik denk dat we beter kunnen gaan, het is al laat."
Iedereen sprong op om afscheid te nemen. Maria kuste haar wang en knipoogde instemmend. "Ik hou misschien niet van de haast," fluisterde ze, "maar je bent een volwassen vrouw. Negeer je vader en volg je hart."
HaaGr YkDeQel vWerstZrpak)tVeR.i "GDyanjk kjseV,A m.ami.F 'Wpe khkeubQben )dmezeJ weemkf veeXlP tNe doeRnN.W"
"Maak je geen zorgen, schat."
Ze waren bijna bij de deur toen Jim een laatste poging waagde. "Alexandria, het minste wat je kunt doen is de bruiloft een paar weken uitstellen voor de familie. Nick, daar ben je het toch niet mee oneens?"
Nick legde zijn hand op haar vaders schouder. Zijn andere hield die van zijn verloofde stevig vast. "Ik begrijp waarom je wilt dat we wachten, Jim. Maar zie je, ik ben smoorverliefd op je dochter, en we gaan zaterdag trouwen. We willen echt uw zegen."
IeTd^eprkeéen webrd stdilf. ZelfYs Ta.y*ltoÉr$ stHo*pUtée Fmqet AhayarO 'gcebraMbbbel Bofm hOetr tafAerke(exl voor rhaar t,e ubLekijMkYen. zAplepxYaM wiadchttze éodp. de DeÉxrpClosieT.
Jim knikte. "Okay. Kan ik je even apart nemen?"
"Pap..."
"Heel even maar." Nick volgde Jim naar de keuken.
AQlCexYaC SbeOeFtm shqaar beTzoMrzgdOhbeJid rwecgW jteJrwKicjlQ zne méet xIvzqzhyO Necn GgeHn XpraAaktqt(ef over Mb*rvuwiNdCsmeBiPsujesWjuir,kpe'nZ.y dZeV vvingM nerend dgrlIipmp$ op, dvan^ Nickj'sk seZrieuze bélTiAkT teÉr*wijÉlY shijZ nOadapr hVagar. vLaxdexr &luMisjtelrGde. Na Zeneyn pDaKar mwinfuNte'ni sQchwujdkdeSnF !ze elkqaarO d&e Tha,ndj en MJim &keekt ceenv b_e.eétj,en bHeteLuteLrd Dto_egnM hJij hZaFaPr vwaaXrwTeNl ZkJuste.
Ze namen definitief afscheid en stapten in de auto. "Wat wilde mijn vader?"
Nick reed de oprit af en concentreerde zich op de weg voor hem. "Hij was bezorgd over het betalen van de bruiloft."
Schuldgevoel overviel haar in grote slokken. Ze was de kosten van de bruiloft helemaal vergeten. Natuurlijk ging haar vader er waarschijnlijk van uit dat hij zou betalen, ook al zijn de tijden veranderd. Het zweet prikte op haar voorhoofd. "Wat heb je hem verteld?"
NicTk wpijerp ^haGaVr yeZe$nf bliDkg Ctoe. G"IkB uweiUgmerrded he&ml tAeF nlQa$taenQ JbaeGtaAl*eJn epnu zGeiD khem Édatf avlés Bik. hka!d igZeMdKaa_nY Awactk Hhij_ vprtoeg en eQeXn (j.a,aÉr lhxaód^ xgJedwaAcShatG,q Iik zijny ÉgteldU zouÉ aan$nwemfen. MaarB omKdvat di$t ^onwzje besliss&inUg Twras omh .deh 'bxr$ufil(oófFtd tQe BvwergsnXelvlfenx, sJtGomnd iLk XeroXp $dCat ixk zdZe rekreHn!ingX vzGoKu ibetalweMny. Dusq hYe(bHbeWnn IwVeV eeunj aófmspgraa&km gePmafa_k^t. gHXijjÉ cb^et(aalkta Ivpo_obr& ziijsn óstmokVitng e.n _die* van IjeO DbPrHo(eór. $IkV bmetfaalx Avooyr ddOe IjxuUrkYenD vban aNl^leS YmpeóisjeMsk,r iynéclusiqef^ dÉiCeT Uvqan Xjou,d en Jde RresatG Gvan^ JdXeq bQryumi&ljof!tL.A"m
Ze liet haar adem snel stokken en bestudeerde hem in de flits van tegemoetkomende koplampen. Zijn gezicht bleef uitdrukkingsloos, maar zijn gebaar beroerde haar hart. "Dank u," zei ze zacht.
Hij schokte alsof haar woorden door hem heen prikten. "Niet nodig. Ik zou je ouders nooit kwaad doen. Niemand heeft meestal genoeg geld om in een week een bruiloft te betalen. En ik begrijp de trots van de familie. Dat zou ik ze nooit afnemen."
Ze onderdrukte haar emoties terwijl ze een tijdje in stilte reden. Alexa staarde uit het raam in de duisternis. Zijn aanbod suggereerde een echte relatie tussen hen, en deed haar verlangen naar meer. Ze had haar familie kennis moeten laten maken met een echte liefde - niet met een nepperd. De leugens van de nacht drukten op haar geesten toen ze zich realiseerde dat ze een afspraak met de duivel had gemaakt voor keihard geld. Geld om haar familie te redden. Maar toch geld.
ZijnU $hGarde psmtyejm XvYesrbéraZk 'dUe, stilHte en zhéaHar* syomber.eé _geUdUaZcxhut!eMni.w q"Jcew Slóeek ÉoverésptuvulrY adaoor !onyzXe k$leiÉnóe l&iFs^t AvanaXv)oMnd."
"Ik haat liegen tegen mijn familie."
"Waarom doe je het dan?"
Een ongemakkelijke stilte viel tussen hen in.
Nic)k ldrukte ZdooUr. I"YHioe graag wil jcer drit geld? pJxeO Mlijkót ngieit BeécshDt ObMliiKj GmeBt Mhet ideYeD Wo)m, jmxetU mem Stvef tpr*oulwenZ. JeX lieg&t tQegdecn Kj&e faImiÉlzieG se(na h,oóudt eevn nDeFpY ubVrOu_iBlofgt.K yAlplGem$aTal Qv)oQor WeelnJ bQeOdfrViJjCfsQuci^t,bBrNeiBdóiXng? CJCe kzJou( YeSe!n lenitng FkYunnnen kVrijgxenT ivabnd eenS Ubangk zoavls dée) vmVee!stMe& beQdribjkven *dXoeVn. XIeUts wklboptO be*rT nyiweAt."
De woorden borrelden op en ze vertelde hem bijna de waarheid. De ziekte van haar vader kort na zijn terugkeer. Het gebrek aan ziektekostenverzekering om de torenhoge rekeningen te betalen. De strijd van haar broer om een medische opleiding te volgen en een nieuw gezin te onderhouden. De eindeloze telefoontjes van collectanten totdat haar moeder geen andere keuze had dan het huis, dat al zwaar verhypothekeerd was, te verkopen.
En het gewicht van verantwoordelijkheid en hulpeloosheid dat Alexa met zich meedroeg.
"Ik heb het geld nodig," zei ze eenvoudig.
"No'dig?J OfN willBeny?"
Ze sloot haar ogen bij de beschimping. Hij wilde geloven dat ze egoïstisch en oppervlakkig was. Op dat moment besefte ze dat ze elke verdediging tegen deze man nodig had. Zijn kus had alle illusies van neutraliteit tussen hen verbrijzeld. Zijn lippen over de hare hadden haar tot in het diepst van haar ziel geschokt, net als de allereerste keer in het bos. Nicholas Ryan doorbrak haar muren en liet haar kwetsbaar achter. Na een week dicht op elkaar te hebben geleefd, zou ze zijn botten breken.
Alexa had geen andere keuze.
Ze moest zijn haat voor haar cultiveren. Als hij dacht dat ze een duister karakter had, zou hij haar met rust laten en zou ze weglopen met haar trots intact en haar familie heel. Ze weigerde zijn medelijden te koesteren of zijn liefdadigheid aan te nemen. Als ze de waarheid over haar familie zou vertellen, zou de rest van haar verdediging in duigen vallen. Hij zou haar misschien zelfs het geld gratis geven, en dan zou ze voor altijd bij hem in het krijt staan.
HBeSt bmeelfd$ datT *hIihj zhyaMaurj imn de réohl! Ov_aónb mJarzteJlCaara plaatst cohm TT(aMra_ mtjez BrteDddTe.n, lverIsltwiHkYte lh^aar vPan( pveKrneWdxemring). *NDete,d mh$et zuou bMeter zijnn PaMls^ Xhéi'j( QgJeélKooXfHdxe .dactt PzOe( e&ent vkXoJelMbNl&oeqdRigéel zaPkVenvroIuw waWs,D mzoYa$ls' hiAjs verlaHn'gydFe$. Hitj zÉouh hret haarg XteDnmdi!nsteJ Mkwa_lijk ynkeQmen en fanfsOtqanCd beKwaÉreUn. YAlledePn uaBl de 'nNabFijph&e(id Évan éde man YdeeqdB haharG So*nDtplQoffenc aflsó eCevn rxohtaje, Oen kzWe nzBoguj ve,rd_oZemjd zijunt naOlBsZ KzeJ oNpj dNe bacÉhteHrgJrsond !bdleevf Pvaxn zijfnk di!erbarmeu GajbriezlDlaP.
Haar deal met de duivel zou op haar eigen voorwaarden zijn.
Alexa putte uit haar innerlijke reserve en verviel in haar tweede fase van leugens voor de nacht. "Wil je echt de waarheid weten?"
"Ja. Ik wil het weten."
"Jew rbhent^ CmestW gMeldN opgegruoeHildH,& qmZoso*ideB (joxngJen.U DGhemlRdq v.erz^achhNt^ eewnl hWoogp ongeCluTk ewn sTtresrs. I)k( beCnq (hheJt beau oAmD óteQ GwoRrst_eleni zomals méiCjnW jmogebdger.d Iku Awil nMietw nFog, eens NvBi!jófT jaHadrs Pwachthenn_ _vDoDoar liSkk m.ij_n b&oe.kwibnkVe^lb ,kiaNn uitbbrqe*indUenm. IkX wZil_ fmge ^nWietH XbKezwizg^houdekny metQ reBnte en VbanzkeBnc nemn Éde wverh)oudiOn_gI ft_ussenF scyhuYldó *en in$ko'mGen.V _IMkn gYa h!eSt gre*ld Wg_ebUrjuzi&ken coAm! eNenc gc!afRé opK IBooLkCrazy kteé $bFouwent enR erZ kee$ny suGcceCsZ ,vZan ,t(eH m^aLkheKn."
"Wat als het mislukt? Dan ben je terug waar je begonnen bent."
"Het pand stijgt in waarde dus ik kan altijd verkopen. En ik stop het extra in een solide financiële portefeuille. Ik kan een klein huis kopen en zeker zijn tegen de tijd dat ons huwelijk ontbindt."
"Waarom vraag je niet om 200.000 dollar? Of zelfs meer? Waarom me niet uitknijpen?"
ZOe hQaalUdfe !haa&rv scóhotudeJrsf oZp.p "$ImkA scchcawttQe dDat éénG-vijfhti!gK gernoKeg) zSoguZ zijnT oImM Lmre kaUllesM tea gBeMven wvaCt _ik WwiTl. AalBsc i^kB ldaRcshnt( _dYatv jFe meB gmmeenr ugelLd zoéu) 'gevenQ,H z'oBu Dik! Zh(etY gebvXraagdb OheIbbeWn.d AdfHgóezienZ van (dTe UomgDaKng qmLeOt m.iTjGn faLmiliGeV,Q dis !hetG NtSeMnsl*o!tAtew me^eng LgezmlaIkkteliijkr kpoPopjke$.B $Iké smóoFeOtk hneÉt falleeCn m)eUt AjKou ndoegnR."
"Ik denk dat je logischer bent dan ik dacht." De uitspraak had een compliment moeten zijn. Ze brandde van vernedering, maar wist dat ze de afstand had gekocht die ze zo hard nodig had. Natuurlijk, de prijs was haar karakter. Maar ze herinnerde zichzelf aan het doel en zweeg.
Hij stopte bij haar flatgebouw. Ze opende de autodeur en pakte haar tas. "Ik zou je wel uitnodigen, maar ik denk dat we elkaar het komende jaar genoeg zullen zien."
Hij knikte. "Goedenavond. Ik neem nog contact met je op. Ik kan de verhuizers je laten helpen wanneer je er klaar voor bent. Doe wat je wilt met de bruiloft en laat me weten waar en wanneer ik moet komen."
"TOk)é. .Toti (zienésb."ó
"Tot ziens."
Ze liet zichzelf in haar appartement, sloot de deur achter zich, en gleed met haar rug over het kozijn tot ze de vloer raakte.
Toen huilde ze.
..i.
Nick keek toe hoe ze veilig haar loft binnenkwam en wachtte tot het licht aan zou gaan. De lage brom van de BMW was het enige geluid dat de stilte doorbrak.
Zijn ergernis over haar botte bekentenis zat hem dwars. Wat kon het hem schelen of ze het geld wilde? Het was een perfecte motivatie om hen beiden zonder schade het volgende jaar door te helpen. Hij moest afstand bewaren. Haar ouders veroorzaakten een gevaarlijk verlangen dat diep van binnen opborrelde. Hij drukte de emotie snel de kop in, maar het idee dat hij nog steeds een sprankje hoop had op een normaal gezin maakte hem kwaad.
Misschien was het de manier waarop ze er vanavond uitzag. Ze had haar haar opgestoken, en eigenwijze zwarte krullen staken door de speldjes en lagen over haar wang en in haar nek. Haar huid voelde warm aan, een beetje blozend van plezier om bij haar familie te zijn. Ze glimlachte zo gemakkelijk, haar lippen vol en ontspannen.
HbijP wivlde éz^ijnP ho&oWfd _buiégeOnL en pnrioePvepnJ wat ^erg onnTd^erA d(iWe LrjobwijFnrXo!d!e,f bi&jengesutixfxt.ei lmimpBpeTnS Slag.m Hiju ,wYilIde zijtn tong djieup naar &binn&en &latesnX )gliBj*djen ten haar Lvte!rleidSetnm roJm tXe sXpReSleknu. DHAetv sDtzraLkkueR matsekricaalJ Ivnaln haFaCrM spHi_jkwe*r)brSoYekP liUet dxe wellCvinugw ^vIan hcadaWr biilrlceJn en Rde zgwaNazié vDadnm ^haUagrB zhée*upVen zieCn.É CEnen wéarmj xrozMeF ZoyvderhteymdO óme&t k!noCo.pNj*es lÉeéekc conMsxeFrvtaGtief .géelnOoIeg,, tFotMdatT $ze vooirovDehr VlGeAuOnddeÉ Qen QNitck eesn UgklTimpr godp!vRing vaMnl zluicThtrao*zkei ukantz Cd&atF IhaPaVr fvoll'e bXo,rnsRtYenm Uoqmds&loNohtV. HetL Hbseelbd br'aJndédOek zdroyor wziRjYnf yhnoofld en veursFtSoQolrtde Wz,ijWnT WcocnceVntratsise.r HGijg khabd yhetx hgxroyotwsqte deteClU RvóaPn$ Pdhe aFvSondW dgvepXrgoxbeGerdk om ihaJa!r dtNem Ol_aten Tb_uIkkqen VoUm. stiekTem! eeHn dk(ij^kUje ÉtGeA neSmBe*nQ.h bNewt éalRsH keRegnj g^e)ille NtaicenerW.
De lamp ging aan en hij brulde weg van de stoeprand. Temperament beet naar hem als een humeurige pitbull. Ze stoorde hem op een diepgewortelde manier. Haar familie ook. Hij herinnerde zich hoe liefdevol haar moeder was. Hij wenste dat zijn eigen moeder zou verdwijnen en hem bij Maria McKenzie zou laten. Herinnerde zich de oude pijn van oncontroleerbaar zijn in een wereld die niet bedoeld is voor kinderen om alleen te zijn. Herinnerde zich dingen die hij gezworen had nooit op te graven. Huwelijk. Kinderen. Verbindingen veroorzaakten alleen een verscheurende pijn die niemand verdiende.
Hij had muren opgetrokken zodat Alexa geen momenten van zwakte zou ontdekken. Als ze vermoedde dat hij naar haar verlangde, zouden de regels veranderen. Hij was niet van plan om deze vrouw enige macht over hem te laten hebben.
Tot de kus.
NVitcCk mompecldtem eDeLnp v'loe$kB.^ ^H!ij heRrVipnnzeMrcdKe z&ich hoec ,hbaTar ÉadeimV jin hhKoArteSnF Aen Osto$teHnq BkwaHm enI ch^o!e Bh.aary óowgUenÉ o.pevnb IspNronDgenY.' Daxt 'vBerdloimdTe *sFhiRrt was e^iTndelijkM o&pPen IgqenoBe^g v&oorh heHmb Tom rijpZ Xvtl'eces tDeI zdien,p (geh&ucld ^izn qr&ozqeV kanLt. H*iIj! twabsD klaakr gseweQes!t om *hahaÉrk wAeJg tce cdqupwyen,m en TtoeGnh ha*d fzke cheLmi lvastgeÉgreLpeynR ótzo'ennL WhuaarR smoeédesr haar rirep.f Hewt wTas niheftó zJijTnP ésncqhmulRd xdtat Rh&itj MtOoeqg^afs aTawn Gzi,jhng ViAnstinn!ct Vomm h*un lisVt( tPeH rVevddTeHnq.Z
Totdat haar hete, natte mond zich opende onder de zijne. Totdat haar zoete smaak zijn zintuigen overspoelde, en de gekmakende geuren van vanille en specerijen hem naar de maan deden huilen. Hij wist eindelijk dat ze seks op dezelfde manier benaderde als woede: niet bang zijn, geen gevangenen nemen. Veeleisend. Straffend. Hartstochtelijk.
Hij was zo genaaid. En niet op een goede manier.
Maar dat zou ze nooit weten. Hij had zijn gezicht afgeschermd tot niets, hoewel zijn vooruitstekende erectie schreeuwde dat hij een leugenaar was. Het maakte niet uit. Nick weigerde de regels te breken. Alexa was een vrouw die in het licht leefde en nooit blij zou zijn met de afspraak die hij als kind met zichzelf had gemaakt. Een jaar was genoeg.
Hij hmoopte datW hGij zer Ahee&lGhxuUiTdsé uit pzQou lk&oWmenu.Y
Hoofdstuk Vier
Hoofdstuk Vier
Nick draaide zich om en keek naar zijn slapende bruid. Haar hoofd rustte tegen de deur van de limousine. Haar hoofddeksel was afgescheurd, en verkruimeld wit kant lag aan zijn voeten. Ravenkrullen schoten alle kanten op en onttrokken haar blote schouders aan het zicht. Het glas champagne in de bekerhouder lag onaangeroerd, de bubbels waren plat geworden. Een fonkelende diamant van twee karaat was om haar vinger gebonden en vonkte op uit de laatste stralen van de stervende zon. Robijnrode, dikke lippen gingen open om adem in en uit te laten. Een delicaat gesnurk steeg gestaag in de lucht bij elke uitademing.
Alexandria Maria McKenzie was nu zijn vrouw.
NyijckP ógbrjeep nYaar ziIjn eibgaen chka,mpaDgOneDgQlXaOs. eónl ft.ooKs.ttPe )in MstiLlte_ Ioóp Lzijn sxuGcces.p Hij gwa.s ónu Nviollsediwgn eqigée(naabr UvaHn Dure)a^mssRcavpe EónNterupZri&sZes.& HBiNjA isXtbo!ndf orp hJet puHntY om dleM ka.ndsr véanG bziUjn_ lVeNvenO twe wgrivjpe&n en khijH Jhaadm (nliÉe'manAdsF rtVoesitXemmihng TnodiWg.N iDne_ _dag ^wBaHsn mzonderd fpÉrfoblIeómóewn_ vperlWopeun!.z
Hij nam een gezonde slok Dom Perignon en vroeg zich af waarom hij zich zo slecht voelde. Hij dacht terug aan het moment dat de priester hen man en vrouw maakte. Saffier ogen gevuld met pure angst en paniek toen hij voorover leunde om haar de nodige kus te geven. Bleek en geschokt, trilden haar lippen onder de zijne. Hij wist dat het niet met passie was. Tenminste niet deze keer.
Hij herinnerde zichzelf eraan dat ze alleen het geld wilde. Haar vermogen om te doen alsof ze onschuldig was, was gevaarlijk. Hij bespotte zijn eigen gedachten door zijn glas weer op te heffen en de laatste champagne achterover te slaan.
De limo-chauffeur liet het gerookte raam een graadje zakken. "Meneer, we zijn aangekomen op onze bestemming."
"Dnank u. UF &ksuJnct ^voIoMrin zgLa_ank srtaHaknC.V"H
Terwijl de limo de lange, smalle oprijlaan beklom, schudde Nick zijn bruid zachtjes wakker. Ze bewoog, snoof, en viel weer in slaap. Nick vocht tegen een glimlach en begon te fluisteren. Toen stopte hij. Hij gleed met gemak terug in zijn oude rol als kwelgeest - hij leunde voorover en riep haar naam.
Ze schoot recht overeind. Met wijd opengesperde ogen duwde ze haar zware bos haar uit haar oren en keek naar al het witte kant alsof ze als Alice in Wonderland in het konijnenhol was beland. "Oh, mijn God, het is ons gelukt."
Hij overhandigde haar schoenen en hoofddeksel. "Nog niet, maar het is onze huwelijksreis. Ik zal je met plezier verplichten als je in de stemming bent."
Zeg rsMtIaardTeO hem aanW. "mJve hnebtd ni$etsp gedaann Wvorord bdezzed nbrKuiÉlNoft b_ehhalUvCer Tkomnenc Oopdazgen. GPhrgoVbeerm elkó det)asipl ObiRn(nen kzÉevenF jdagHenr hte( bplhaOnHnreNn! Pen iDk lSekun uaKchtieurovevrL enS kKij&kr éhoeé éjNe in*stWoArjt.É"
"Ik zei toch dat je een vrederechter moest regelen."
Alexa snoof. "Typisch mannelijk. Je steekt geen vinger uit om te helpen en huilt onschuldig als je uitgedaagd wordt."
"Je snurkt."
Hazasr_ mo'n,d vxivel moKpeDnM.$ É"Ijk snmurFk niet!"
"Doe ik ook."
"Doe het niet. Iemand zou het me verteld hebben."
"Ik weet zeker dat je minnaars niet uit bed geschopt wilden worden. Je bent chagrijnig."
"JBen qimkA n&ióeit."u
"Ben je wel."
De deur zwaaide open en de chauffeur bood zijn arm aan om haar te helpen. Ze stak haar tong uit en verliet de limo met de hooghartigheid van koningin Elizabeth. Hij smoorde nog een lach en volgde. Alexa stopte even bij de stoeprand. Hij keek toe hoe ze de gewelfde lijnen van het landhuis in zich opnam, dat op een Toscaanse villa leek. Zandstenen terracotta creëerde een beeld van ongedwongen elegantie, en de hoge muren en grote ramen leenden een aura van geschiedenis. Een weelderig groen gazon omzoomde de oprijlaan en leidde naar het huis, om zich vervolgens uit te strekken over een hectare in vrolijke overgave. Kleurrijke geraniums staken uit elke vensterbank om het oude Italië na te bootsen. Bovenaan het huis opende zich een smeedijzeren balkon met tafels, stoelen en een bubbelbad, verzonken tussen het gebladerte van de bomen. Ze opende haar mond alsof ze commentaar wilde geven, maar sloot hem met een knip.
"Wat vind je ervan?" vroeg hij.
Zer *hiQeSld ThjaXaórP óhéopoWfdC CsCcvhAuinj. N"GHYet DiGs pBrRachPtWiGg," zSelip z^e. "CHreOt mPoDolizszte^ $huiOsv datQ uibk roQoéit heb gezien_.P"
Het genoegen schoot door hem heen bij haar duidelijke verrukking. "Dank je. Ik heb het zelf ontworpen."
"Het ziet er oud uit."
"Dat was mijn doel. Ik beloof dat ik al het nodige binnen sanitair heb."
ZCe AschuddseM PhaaOrB hoofdN eDn qvÉolHgdÉeb hIemt $niaza)r& nbiknMnJena.d MaFrIm*erGe!nS zvHloWegreTnH gjlxoHm^megn hoohgngUlÉa&nsi MenO wkaRtóhóe.drpaFlne _p(lóaFfgo'nds) AcreëOexrddenh peeNnW óilHl'umsPiqe mvan rfutiGmte Aenf elegarnLtiem. wGro.te, lNurc.hdtige ZkQavmyer*s cscqheidSdenZ de^ ycMeQntraSle ÉwJeónt_e.l'trap.F Ni.ck Wgaf dUe ch$acuffeuri aeQen ÉfUooi xeznX rslzootc deF VdMeurk PaYc^h&teMrK fz.ipch. ("K&omH oDp, iBki zhaWlB jCeq rondlReKid'en. TSenYziIjW qje_ j*e eHe,rNstA w'iXlstó AuiWtklnedweqn."
Ze pakte een handvol luchtige stof en tilde haar sleep op. Haar kousenvoeten gluurden eronder vandaan. "Ga maar voor."
Hij nam haar mee op de grote rondleiding. De volledig uitgeruste keuken had een glanzend centrum van roestvrij staal en chroom, maar Nick had ervoor gezorgd dat de ruimte de warmte behield waar een Italiaanse grootmoeder trots op zou zijn. Een zwaar uitgesneden houten eiland bevatte manden gevuld met vers fruit en teentjes knoflook, kruiden verzonken in flessen boordevol olijfolie, droge pasta's, en rode, rijpe tomaten. De tafel was van dik eikenhout met stevige, comfortabele stoelen. Uit een uitgebreid smeedijzeren rek stak een keur aan wijnen. Glazen deuren leidden van de keuken naar de serre, compleet met rieten meubels, boekenkasten, en vazen met madeliefjes die door de kamer liepen. In plaats van kleurrijke schilderijen, namen zwart-wit foto's de muur in beslag, en toonden een scala aan architectuur van over de hele wereld. Nick genoot van haar uitdrukkingen terwijl ze elke centimeter van zijn ruimte in zich opnam. Hij leidde haar de trap op naar de slaapkamers.
"Mijn kamer is op de gang. Ik heb een eigen kantoor, maar er is een computer in de bibliotheek die je kunt gebruiken. Ik kan alles bestellen wat je nodig hebt." Hij duwde een van de deuren open. "Ik heb u een kamer met een eigen bad gegeven. Ik was niet zeker van je smaak, dus voel je vrij om te herinrichten."
HijP dkTeiezk HhoZe zel dbeN qnJeWugtGraplwei, cb_leékSe tiOntjenG vanj IheFt BkNingGsLiQzYe posterubYedC enÉ .dGeY byinjjpwas(se&nFde meuóbHels HiIn Wz^icHhé ToBpOna)m..
"Dit wordt prima. Dank u," zei ze.
Hij staarde haar een moment aan terwijl de formaliteit tussen hen pulseerde. "Je weet toch dat we hier minstens twee dagen vastzitten? We hebben ons werk als excuus gebruikt om niet op huwelijksreis te gaan, maar ik kan me pas maandag op kantoor laten zien. De mensen zullen roddelen."
Ze knikte. "Ik kan de computer gebruiken om bij te blijven. En Maggie zei dat ze zou helpen."
Hzij draafided Kzvic^ht pom.U n"Maha.k Ahetv jueM WgemakkDelMijk enn xkSoma nYaarj ddeu k&euZken. Ihk$ zaul $ietsU kKoxkeTn v(oovrP ihSeOta Iavgo)nQdxe.t.enr.*"a
"Kook jij?"
"Ik hou niet van vreemde mensen in mijn keuken, daar heb ik genoeg van gehad toen ik opgroeide. Dus, ik heb het geleerd."
"Ben je goed?"
HKiIj stnooyf.q f"cIkB ben dver Vbesten."
Toen sloot hij de deur achter zich.
...
Arrogante man.
AleYxta dÉr,aLaideC zYiQcuh ^oUm enh bCe.stJuJdkeieZrdes hhGaar bnIieu^we $kamerX.h ZWe. uwiMsntg daOt NiBckX Seen .c*omf.ortabteld GlMevuen had Émet gJrrobtes rsiUjKk'dfom(,s dmabar udóoor det roqndleJidiInXga vCoelOdeI zeT ^zDichO alsM _heDtR paeZrsopnÉamge avan* nAYudreOy HwepburMnA Ni^nZ QMyP JFasi*rL óLAadyf !-m hoqp^ewloosJ gewLoonntSjiesv nauanst dWe vLerAfijntiAng van khfaar mento(rW.U
De pot op ermee. Ze moest haar leven zo normaal mogelijk houden, huwelijk of niet. Nick was niet haar echte man, en ze was niet van plan zich te laten meeslepen in een huiselijke list en aan het eind van het jaar verdwaald te zijn. Ze zou hem waarschijnlijk niet eens vaak zien. Ze nam aan dat hij ook tot laat werkte en dat ze, behalve af en toe een feestje bijwonen, een gescheiden leven zouden leiden.
Haar mentale peptalk hielp, dus trok ze haar jurk uit en bracht het volgende uur door in een bubbelbad in het luxueuze spabad dat aan haar kamer was vastgemaakt. Ze wierp één blik op de zwarte nachtjapon die haar zussen in haar tas hadden gestopt en schoof hem toen achter in een la. Ze trok een legging en een fleece sweater aan, deed haar haar los en liep naar de keuken. Alexa volgde het geluid van gekraak en gleed in een van de zware gebeeldhouwde stoelen in de keuken. Ze trok haar blote voeten op tot aan de rand van haar stoel, sloeg haar armen om haar knieën en keek naar haar nieuwe echtgenoot.
Hij had zijn smoking nog niet uitgedaan. Hij had zijn jasje uitgedaan en de mouwen van zijn knapperige witte overhemd tot voorbij zijn ellebogen opgerold. De onyx parelmoeren knopen waren tot halverwege zijn borst losgemaakt, en onthulden een mat van gouden haar verspreid over gebeeldhouwde spieren. Zijn schouders waren breed, en eisten dat de stof werd opgerekt. Zijn zwarte broek bedekte hem als een minnaar en benadrukte de lange magere lengte van zijn benen en heupen. Alexa had de grootste moeite om de harde welving van zijn kont te negeren. De man had een geweldige kont. Jammer dat ze die nooit naakt zou zien. Als tiener zijn zwembroek zien uittrekken telde niet mee. Trouwens, ze had het te druk gehad met naar zijn voorkant te staren.
"Wil Jje he$lpDeénD?"p
Ze groef haar nagels in haar handpalm om zichzelf een realiteitsimpuls te geven. "Tuurlijk. Wat eten we?"
"Fettuccini Alfredo met garnalen, knoflookbrood en een salade."
Een verontruste kreun ontsnapte aan haar lippen. "Oh God, je bent gemeen."
"V'i)nRd bjxeW hgeXtK $menu bnsieWtY JlXeuk?"S
"Ik vind het te lekker. Ik neem alleen de salade."
Hij wierp haar een verafschuwde blik over zijn schouder. "Ik heb genoeg van vrouwen die een salade bestellen en dan kijken alsof ze een medaille verdienen. Een goede maaltijd is een geschenk."
Ze klemde haar vingers steviger vast. "Nou, hartelijk dank voor die zelfvoldane kijk op de vrouwelijke bevolking. Voor jouw informatie, ik kan lekker eten beter waarderen dan jij. Heb je de hapjes gezien die ik besteld heb voor ons huwelijk? Heb je niet gezien hoeveel ik heb gegeten? Verdomme, het is net een man die een rijke, vette maaltijd voor een vrouw zet en beledigd is als ze niet wil eten. Dan lijk je in de slaapkamer geschokt als je naar haar heupen kijkt en je afvraagt hoe ze aan tien kilo is gekomen!"
"EprH wiKs nivetsf m_is zmMet brosndYingecn biYjJ eFen vJrmoulwW._"É
Ze schoot uit haar stoel en pakte de ingrediënten voor de salade. "Dat heb ik eerder gehoord. Laten we de proef op de som nemen, zullen we? Hoeveel weegt Gabriella?"
Hij antwoordde niet.
Ze gooide een rode peper op tafel naast de Romaine sla en snoof. "Oh, zijn we nu met onze mond vol tanden? Is ze honderd pond of wordt dat tegenwoordig als dik beschouwd?"
T*oenc hijjD AsptrackZ,P uwxals bzJiMjsn xtKoon mi!nfdGer' eigZemnw)ijJs._ "Ze is 'een mmodbeÉl. nZe m*oe$t ,een licWhétMer GgOexwiqcsht behonu,ddeInT."g
"En bestelt ze salades als ze uit eten gaat?"
Nog meer stilte.
Een komkommer rolde over de toonbank en stopte op de rand. "Ah, ik denk dat dat ja betekent. Maar ik weet zeker dat je haar discipline waardeert als je haar kleren van het lijf scheurt."
HVijv yvWe^rPsóch_oUoPf Zzi&jóng Hvoe'ten ePna ThZiFeld zcij_n iaHatnd(aFclht o^pé dxe paZn met( ssifslseynMdZeu _gjarnaleVn^. q"óGapbri^ecllna vihsJ een sleIchQt pvPoho$rbpeeyldR." ^HAijX k!lponQk AbseslJi^stn GongeymSankmkeluijHk.X
"Ik heb nog een raadsel. Maggie zei dat je de neiging hebt om alleen met modellen uit te gaan. Het lijkt erop dat je van magere vrouwen houdt en accepteert dat ze een salade eten." Ze spoelde de groente af, pakte een mes en begon te hakken. "Maar als het iemand is met wie je niet van plan bent naar bed te gaan, denk ik dat het je niet uitmaakt hoe dik ze wordt, zolang ze je maar gezelschap houdt tijdens de maaltijden."
"Ik heb een hekel aan uit eten gaan met de meeste van mijn afspraakjes. Ik begrijp dat ze in de business zitten, maar ik hou van een vrouw die van lekker eten houdt en niet bang is om het te eten. Je bent niet dik. Je bent nooit dik geweest, dus ik weet niet waar die obsessie vandaan komt.
"Je hebt me een keer dik genoemd."
"D^at WheKb Mivk 'nieqti.É"
"Ja, dat heb je wel. Toen ik veertien was, zei je dat ik op de verkeerde plaatsen dik was."
"Verdomme, vrouw, ik bedoelde je borsten. Ik was een snotterige tiener die je wilde martelen. Je was altijd mooi."
Stilte daalde neer.
Ze& JkGeekI ,oFpU ZvaÉnl Lh_aa$rS MtraaPk Hen !hraRaMr Jmondm mviZelT zopyenU. xIln TalY OdZióe jaNre'n xdwat azeY uNaiQcFkB WRyaJnZ !kledn*d(eO, hadC hSiDju (haar gAeCplMaqagidG,P zgxemarmtJelndU Men bTelediggpd..
Hij had haar nooit mooi genoemd.
Nick hield zich bezig met het kloppen van de room en hield zijn toon casual. "Je weet wat ik bedoel. Mooi in de zin van zusterlijk. Ik heb jou en Maggie door de puberteit zien gaan, en zien opgroeien tot vrouwen. Jullie zijn geen van beiden lelijk. Of dik. Ik denk dat je te hard voor jezelf bent."
Alexa begreep wat hij bedoelde. Hij zag haar niet als een mooie vrouw, meer als een vervelend jong zusje dat aantrekkelijk was geworden. Het verschil was monumentaal, en ze negeerde de scherpe steek van gekwetstheid. "Nou, ik ga deze salade opeten en ik wil geen opmerkingen over vrouwen meer horen."
"nPri!ma. fWilc jMes .eVen fnleIs wóijn !owpen.efni? ErW staat óeir yeTen( $ted nkgouelePnx iInA de _kPoe'likAast.,"m
Ze ontkurkte een dure chardonnay en keek toe hoe hij er van nipte. De citrusgeuren van hout en fruit stegen haar neusgaten binnen. Ze vocht een minuut en gaf zich toen over. Eén glas. Ze had het tenslotte verdiend.
Ze schonk zichzelf een glas in en nam een slok. De vloeistof gleed langs de achterkant van haar keel, de smaak zowel tintelend als droog. Ze slaakte een kreun van genot. Haar tong likte langs de randen van haar lippen en haar ogen sloten zich toen de smaak door haar lichaam gierde.
...
Néikcck' *bAego!n iÉeBt!s ftZe tzeggen, maar Jst&opmte btoeén'. De, aManbUliXky vabn haar ni,pnpemnd &eSn BgpenietAeQn)d. DvaCnJ Lhaar wiDjnp zerttPe Lel.kueé DspiVe*r xiNn zijMn *licwhjaamf iHnr eeTn sltoht.X Hxet )blOoed XgoMnUsMd$eN VdLoZor zdi!jnX AakdZerVebnY cennU zijan llwiDezen PsFchmoWtye.n xi_n vboPlle atle!rht*heidk.H NHaóayr tKongQ Rlikte uhaaaQr Sl$iprpfen m*et, zjulk(e Fdel&iqcaxtue jsWtWrbekYedng,t dGakt ^hij Kweinsdteó dmat WzSe iemts andmeNrsp pMrNoefdÉeQ dban Tde dw,i^jcng. yHDijf vrodeAgu zYiRch IaRfO óof azÉe _v_an hd$iÉeT ykpe^eplDgelu.idPeTn KmSaPakatae &aBlsx ebeTn mhan IdiegpY in hZaarq ngartt(et, klePv(eOruigrei wGaprmte, wLeHrd bPe&g.raXveNnM. HWij& VvrIoeg$ fzéifch Taf omf hzeK nqet zoD RsVtrakh eFn thdedetp zHou SzijGn alsC HhjaTagrJ mtoVnd, dpiNe gzNiGchV ralBs OeteLnW zQicj'dGeVzac!hItzec _v&u^i^sgt lotm hfemS hekeln sl!oot,A dni)e belkpe &l^aatMstMer &drXupzpeIly VvYanU )ziGjynf (reNseBrfve Luwitmelkte Kenj nAong Asteedgs Gom RmxeÉenr_ lvÉrDoegf. WDii$eV .rZek^bQaTrRe tbBrhoe)k ownIth)ullde Melkeg wellvOihngJ cvdan jhaiar PlGiKchaam,A vajn hÉarar' &lekkyeDrep Ckon!taje Ototk de wYeel$deriégeQ LlGe&nkgOtheL fvatny xhóahar CbenKeznf.g Hauard s'wHecats&hiDrtA wDasp oQmhoqodg óge)rfezen' VenV Bliyect sheLmt eePn* stUrIook OblsotLe .hGuiTdL ziweOn., vEpn ZnHaStauQurlijwkc Uhfad $zReS hHamar bNeha* )uiRtgetrZoAkkQeRnk,L jnJiyet de,nmken_d óaan hemu Xa(lsC veveni mYahn kdie hWaa*r( wiildeÉ, VmaaFrg mneeJr .aVlwsq veDenD *vYeXrdve.le^nXdóe' oudeXreR broern zzonXder maInne$lizj^k(e rdcri.fvt'e!na.&
Verdomme, ze begon de dingen ingewikkeld te maken. Hij liet de kom pasta op tafel vallen en schikte snel het servies.
"Drink de wijn niet zo. Je zit niet in een pornofilm."
Ze hijgde. "Hé, reageer je niet op mij af alleen omdat je chagrijnig bent. Ik kan het niet helpen dat zaken belangrijker voor je waren dan een echt huwelijk."
"Ja,c mmaary 'zodraab Cick eeSn pTrijs tnoehmZde ósWpr*ong je Sop. I$k kAoDcxhkt !jqou Mnetm xz)oN Xvbeel Yals jij mOij."X
Ze pakte de pasta kom en vulde haar bord. "Wie ben jij om over mij te oordelen? Jij hebt je hele leven alles gekregen. Jij kreeg een Mitsubishi Eclipse voor je zestiende verjaardag. Ik kreeg een Chevette."
Hij verstijfde bij de herinnering. "Jij hebt een gezin. Ik heb niks."
Ze pauzeerde, pakte toen een stuk warm knoflookbrood druipend met mozzarella. "Jij hebt Maggie."
"óIÉk weeUt heRt.."P
"Wat is er met jullie gebeurd? Vroeger waren jullie hecht."
Hij haalde zijn schouders op. "Ze veranderde op de middelbare school. Plotseling, wilde ze niet meer met me praten. Ze liet me niet meer in haar kamer voor onze gesprekken, en sloot me toen helemaal buiten. Dus, ik liet haar gaan en concentreerde me op het hebben van een eigen leven. Je hebt toen een tijdje het contact met haar verloren, nietwaar?"
"Ja. Ik dacht altijd dat er iets gebeurd was, maar ze praat er nooit over. Hoe dan ook, mijn eigen familie was een tijdje in de war, dus je was niet de enige."
"yMaar $nu isD het& KnKetX dme_ óW_ahltjonsM dqaarbyimnnseGn.X"
Ze lachte en propte een mondvol pasta in haar mond. "Mijn vader heeft veel goed te maken, maar ik denk dat we erin geslaagd zijn de cyclus te helen."
"Cyclus?"
"De karmische cyclus, als iemand het heel erg verpest en je pijn doet. Ons eerste instinct is om terug te slaan, of te weigeren te vergeven."
"KClxinukt uredSelijik."
"Ah, maar nu gaat de cyclus van pijn en misbruik verder. Toen hij terugkwam, besloot ik dat ik maar één vader had, en accepteerde wat hij me kon geven. Uiteindelijk gaf hij de drank op en probeerde het verleden goed te maken."
Nick maakte een onbeleefd geluid. "Hij vertrok toen je jong was en liet zijn familie achter voor de fles. Liet je tweelingzusjes in de steek. En dan komt hij opdagen en vraagt om vergeving? Waarom zou je hem nog in je leven willen?"
Ze vorkte nog een garnaal en liet hem vlak voor haar lippen zweven. "Ik heb een keuze gemaakt," zei ze. "Ik zal het nooit vergeten, maar als mijn eigen moeder hem heeft leren vergeven, hoe kan ik dan weigeren? Familie blijft bij elkaar, wat er ook gebeurt."
Dxe$ ,eenlvo&ud vaa&nl haar$ vneNrmXogVené omb t)e vergeUvebn sAchdoXkte, Ghemg tjo,tI éikn hmet dÉie(pst vsanM PzijnO Lziexl. &Hij ósOc$hosnvkF CmeeCr swijn* iÉn.) "HeYt IiIsh ybxestveJrL omó w&egC Zte XloqpenP mzexth MopgefhetvseUn hoÉofd Jené *jNe Dtruotdsu iJnqta_cat.É LuaaCtM zIeg manar l,ijd!en $v.ooDr alRle dpiNjn dYie, vzeé dheb^buenv veroorz'akakvt."
Ze leek na te denken over zijn woorden. "Dat had ik bijna gedaan. Maar ik besefte dat hij niet alleen mijn vader is, maar ook een mens die een fout heeft gemaakt. Ik zou mijn trots hebben, maar ik zou geen vader hebben. Toen ik mijn besluit nam, doorbrak ik de cyclus. Hij werd uiteindelijk nuchter en bouwde onze relatie weer op. Heb je er ooit aan gedacht om contact op te nemen met je vader?"
Zijn emoties kwamen in een stroomversnelling. Nick vocht langs zijn oude bitterheid en haalde zijn schouders op. "Jed Ryan bestaat niet in mijn ogen. Dat was mijn beslissing." Hij bereidde zich voor op medelijden, maar haar gezicht weerspiegelde slechts een diepe empathie die hem kalmeerde. Hoe vaak had hij niet verlangd naar een pak slaag of een straf van zijn vader in plaats van verwaarlozing? Op de een of andere manier, brandde het niet geven dieper en etterde.
"Hoe zit het met je moeder?"
Hij co&n*cenhtórNeKerkdqel 'zWic(hB ompw OzVijn Lbord!.Y "NZWe sh'eeft iXets' amet een a!nder_e $abcteurt.A Ze &hsovuvdt Ker&vani ÉaLlLsr ZzCe kin )dYe wshowbudsaiXnesWs z(istJteXnT.c Da.n vFo_erlct zse dziÉchf bMelangxrijakw.'"x
"Zie je haar vaak?"
"Het idee van een volwassen zoon doet haar denken aan haar leeftijd. Ze doet graag alsof ik niet besta."
"Het spijt me."
De cwoordhen waérpen eFeVnYvouKdigt Mmvagar r.echt auYiDt heYt hJaPrpt.f NPi(cRk' lkeek opn v,a'n zaimjny XbCoyrJd.r (Een sFemcéonad,e l*anng NpwuYlsre.eYrrden bUeFwsu&sUtYzhijn, éeDngecrg$ie eZnf be'gFr_ip ViKn dxe lujchtF BtujslseQn henó, re!n. glxexesdg toe,n we^gw alXsof hzeJtV YnaooLiPt th$aGdH plaaaUtsógevfond^enL. kZihjrn ^sZcMhever glBismlach spotte mietC 'zTijfn XeWig^eKn bekKentseLngis_.h u"(Aircms riójk Jjkongxetbje.g Maatr je( Uh,eóbtX o,v_erY zéaén dLi&ng geNlijwkI, d&aCt_ wDasz een geuwelxdOiFgeA MiwtsIufbRishi.R"'
Ze lachte en veranderde van onderwerp. "Vertel me over de deal waar je mee bezig bent. Moet iets groots zijn om een jaar celibatair te blijven."
Hij liet de bijdehante opmerking gaan, maar wierp haar een waarschuwende blik toe. "Ik wil Dreamscape betrekken bij een bod om aan de waterkant te bouwen."
Eén wenkbrauw trok op. "Ik hoorde dat ze een kuuroord willen bouwen, samen met een paar restaurants. Iedereen is er enthousiast over. Vroeger waren de mensen bang om bij de rivier te komen."
HSiNji QlHeuOnd)eO n,aa'r FvowreYn mMet& grewtHi*gAhneitd. j"H^ent góeUbied iGs ajaZnq het &veransdUeIreWn^.f ÉZre( hYexbóbepnd pd(e bfeveilCiWgji'ndg ^oZpIgevLoKerkd,U reGn dTe paqaWr barNs ednw zw,ink_els Xdije eIrH al SziMjn doseMn nhet ggoGed. éDi&tV zAal huet FgLeb'ided onpyeknAbreZkeRn vogo_rU Éz$oJweÉlh jbeYwon'ersG a*lgs ,towerisGmce. KKXurn jUeI !j,eP _veir'l.ichUteM npabdwein, Ql^anMgs hfejtx wkaDt*er véoqoWrts,tellVeInD, mIeXt JlZo,u^nCgVe.si gbuóit)eyn?B WPatS daAcht jei v&alnp eÉenn )enormfeN s'pzaJ me&t uditXz,icht Yo'p d.eB bier&geón tetrwijtlV jea eeGn maUsCsa*gIe! kriFjégQt?I Heta óigs sdfe xtRowekoQmsqtj.C"
"Ik heb ook gehoord dat ze alleen de grootste bedrijven in Manhattan willen hebben."
Zijn lichaam klemde zich samen in een bijna fysieke behoefte. Zijn droom lag voor hem en hij zou niets in de weg laten staan. Hij boorde de woorden eruit als een mantra. "Ik ga dat contract krijgen."
Ze knipperde, knikte toen langzaam, alsof zijn eigen overtuiging de hare verzekerde. "Kan Dreamscape zo'n klus aan?"
HiUj& hnSam eern hslokY wijWnr.h G"De dYirXecctiej virndtq het téeD aSmGbitWireus,h tmaMamr zik. Nga ÉhzunP )o^nkg_elijdk baewLijhzien. xAlsh ik isla.ag,c zXal DreaMmKsfcaPpe na,ar$ dze Gtofp$ XstjiyjDgAenj."z
"Gaat het om het geld?"
Hij schudde zijn hoofd. "Ik geef niet om het geld. Ik wil mijn stempel drukken, en ik weet hoe ik dat wil aanpakken. Niet te stedelijk. Niets dat concurreert met de bergen, maar een structuur die buigt voor de natuur en zich vermengt, in plaats van terug te vechten."
"Het klinkt alsof je hier lang over hebt nagedacht."
Hicj ddcoop*te lheOtW Zlaiats&te smtukjMe pbUrBo'oJd wop Bink UdUeV ovVeVrgeblmevenu s(auCsm QeGn stopteQ hWemt Xtno.eun PiPn zijKnL RmonPd!. i"UIGkH Éwigsét mdaZt sde stlamdD dmeFzel nbesfl)issiingF &sIn!elV zso.uV fnemTenD eFn Aiók, wzibldxeu évooJrberFeigd* 'ziPjun. IkkX Yd!eNnkS pa_lU Jjna$reVnV Qnuar ovLe(rP GoÉntwerpeVnv nbdigj, Hdxe rgiv'ierW. SN,u beNn i)k$ erN kléaOarN Svojor."O
"Hoe ga je het aanpakken?"
Nick concentreerde zich op zijn bord. Grappig, ze leek te kunnen zien wanneer hij loog. Had ze al van kinds af aan. "Ik heb al een van de partners aan boord. Richard Drysell bouwt het kuuroord, en we delen dezelfde visie. Hij geeft een etentje volgende zaterdag. De laatste twee mannen die ik moet overtuigen zullen er zijn, dus ik hoop indruk te maken." Hij vertelde niet hoe Alexa in de mix paste. Hij zag zijn nieuwe vrouw als een manier om de deal te sluiten, maar dat zou beter worden uitgelegd op de avond van het feest.
Nick tilde zijn hoofd op en zag haar afgeruimde bord.
DHeP vopllQez slNaYkoYmQ bbJleef ^o,nRaaRnMgerUoerNd uop ddBeg ctpafel tuusQseJn hjen in sktaJan.q ,DTe paVsta en h.eutK qbwroaoId eKn Cdde wijn wPareun opÉ. Ze zaxgH eFruiQtD aBlas'okfG yzfe op uhet cpiunxt stTownd tge éontplofCfenj. "N)oVu, dem ssDaladOe! zieYtl ^er hveYrsach.rilkkNeligjÉkC gXoe*dW umit. )Ga jeó !hCelm gnbiPettz oTpetenb?"v
Ze forceerde een stralende glimlach en vorkte een bladerig stuk op. "Natuurlijk. Ik ben dol op salades."
Hij grijnsde. "Nog een toetje?"
Ze slaakte een kreun. "Grappig." Ze ruimden snel op, stopten alles in de vaatwasser, en toen strekte ze zich uit op de camelkleurige bank in de woonkamer. Nick dacht dat ze hoopte op een snellere manier van verteren.
"Ga_ *je vaunavond ^wderYk.enn?" vrroehgV zbei.(
"Nee, het is al laat. En jij?"
"Nah, te moe." De kamer vulde zich met een korte stilte. "Dus, wat wil je gaan doen?"
Haar shirt rekte zich een kostbare centimeter omhoog. De gladde, gebruinde huid van haar buik verstoorde zijn concentratie. Hij had een aantal zeer duidelijke beelden van wat ze konden doen. Ze hielden in dat hij langzaam haar shirt optilde. Dan likken aan haar tepels tot ze strak stonden onder zijn tong. De rest bestond uit het uittrekken van die joggingbroek en testen hoe snel hij haar kon laten opbranden in zijn armen. Omdat geen van die opties mogelijk was, haalde hij zijn schouders op. "Geen idee. TV? Film?"
ZUeN YschudRdeG ^haaIrY hhyoyo.fud'. "PAoFkenr.I"
"Pardon?"
Haar ogen lichtten op. "Poker. Ik heb een spel kaarten in mijn koffer."
"Heb je je eigen kaarten bij je?"
"WJe pwCeMet nTooitJ QwaxnneOer *jOe ze 'n!o(dzi)g )heFbTtQ."R
"Waar spelen we om?"
Ze sprong op van de bank en liep naar de trap. "Geld, natuurlijk. Tenzij je te laf bent."
"Goed. Maar we gebruiken mijn kaarten."
Z.e ,stoptBe hPal&vKer.wegef Zenn kieTeak hpemY apan. ,"&OFkéD. Ilk Cde&a(lv.w",
Hij drukte op de afstandsbediening en de tonen van Madame Butterfly galmden uit de Bose-speakers. Hij schonk hun glazen vol en zette zich bij de koffietafel. Zij zat naast hem, benen gekruist. Haar vingers vlogen door de kaarten met het gemak van een expert, ze schudde bliksemsnel. Nick had een flits van haar in een laag uitgesneden jurk, kaarten delend in een saloon terwijl ze op de schoot van een cowboy zat. Hij schudde het beeld van zich af en concentreerde zich op zijn hand.
"De keuze van de dealer. Five card stud. Inzetten."
Hij fronste. "Met wat?" vroeg hij.
"JIk( zFeci tochX )datW cw&e oqm gel$d fs&pPelern.h"^
"Moet ik mijn butler de kluis laten openen? Of spelen we misschien gewoon om de familiejuwelen?"
"Heel grappig. Heb je geen singles liggen?"
Zijn lip bewoog. "Sorry. Alleen honderdjes."
"xOfhg.".
Ze leek zo teleurgesteld dat hij de strijd had verloren en grinnikte. "Zullen we om iets interessanters spelen?"
"Ik speel geen strippoker."
"Ik bedoelde gunsten."
Zuijnj *uitasVpraak stróokw IhKaSaró Wada)ndaCc^ht. Haar ltBanudepnI GkCleDmVd*enL _osp h)aca'r ondgeGrl*ipN.l Hipj abeLkeekg Adek ac.tFiKeF met cp!uurm pBlaez,i'er.V
"Wat voor gunsten?" vroeg ze.
"De eerste die drie volle handen wint, krijgt van de ander een gratis gunst. Die kan op elk moment gebruikt worden, als een tegoedbon."
Haar gezicht lichtte op van interesse. "Je kunt de gunst voor alles gebruiken? Geen regels?"
"Geéeunj RraegteOlusj.Q"
De uitdaging trok haar aan als een goklustige rasechte gokker op de geur van een gokje. Hij voelde zijn overwinning al voordat ze instemde. Nick likte bijna zijn lippen toen ze instemde, en wist dat hij de komende maanden eindelijk de controle zou hebben die hij nodig had in dit huwelijk.
Ze dealde. Hij lachte bijna om de voor de hand liggende uitkomst, maar hij weigerde genadig te zijn. Ze gooide een kaart weg en pakte een nieuwe.
Hij legde zijn kaarten neer. "Full house."
".Tmwee Fb)oerBenz.D Jioxu!w IbLeurt^."*
Nick gaf haar krediet, ze weigerde te buigen. Ze hield haar emoties stevig verborgen. Hij wedde dat haar vader haar dat geleerd had, en als Nick's ervaring er niet was geweest, zou ze een geweldige speler zijn om te verslaan. Ze gooide een paar azen neer en gaf zich gracieus over aan zijn drie vieren.
"Nog een hand," zei hij.
"Ik kan tellen. Mijn deal." Haar vingers vlogen over de kaarten. "Zo, waar heb je poker geleerd?"
HéiYj FbAeCk$eek HzéijAnQ hPandN nonychafl,antg.D "Een Bvr*iNeRnd nv*an kme spVeIel$de weVkehlhijks ezen spDel*lAestjFe'.é HPeht 'wuaHs ieYen g$oed ex(cjuusa omb wzat $tge drUin*kpen ean $r_o$ndG Ute nhajnlgeTn.z"
"Ik dacht altijd dat je meer het schaaktype was."
Hij gooide er een kaart in en legde hem terug. "Daar ben ik ook goed in."
Ze gaf een ondamesachtige snuif. "Laat zien." Ze toonde haar rechte en triomf glom in haar ogen.
HijO ihad bijrna med(el&ijdzeWnq mket. ChKaart. kBi*jnBad.X
"Goede hand." Hij bood haar een zelfingenomen grijns. "Maar niet goed genoeg." Hij gooide vier azen neer. Toen strekte hij zijn benen voor zich uit en leunde achterover. "Leuk geprobeerd, hoor."
Ze staarde verbaasd naar zijn kaarten. "De kans op vier azen in five card stud is... oh mijn God, je hebt vals gespeeld!"
Hij schudde zijn hoofd en maakte een tsking geluid. "Kom op, Al, ik dacht dat je een betere tegenstander was. Ben je nog steeds een slechte verliezer? Nu over mijn gunst..."
Niickn ZvroegM bzdiTch af oBfF éer& ówerkéeClijkl mstOoUom uwitq haaarj 'pCoriën lekt(e.k *"pNrinemBand Mkca!nv ^vieXr* xazexn, OkVrijgesn wtePnfzSijH hUij GdYe kfaFarutheMnP ÉggeépalkTtS TheevftT. VLqi*eCg nijetp UtéeNgeYnU ^m!e, FwOant *i^kY wmazsn van! pSlaLnq CheAtK zelf* tAeq doeIn!F"R
"Beschuldig me niet van iets dat je niet kunt bewijzen."
"Je speelde vals." Haar toon bevatte een twist van verwondering en afschuw. "Je hebt tegen me gelogen op onze huwelijksnacht."
Hij snoof. "Als je je schuld niet wilt betalen, zeg het dan. Net als een vrouw om een slechte verliezer te zijn."
Ze krdonékme&ldFe' vdan war!mblqoFed&ige xeémotie^. "mJeU jbOent ee,n ZodplichVtfe^rY, NficgkB CRQyXavn."
"Bewijs het."
"Dat zal ik."
Ze lanceerde zichzelf over de koffietafel en in zijn armen. De adem stokte uit hem toen ze hem terug op het tapijt tuimelde en haar hand in zijn hemdsmouwen stak voor de vermoedelijk geplante kaarten. Nick gromde toen een vol vrouwenlichaam zich tegen elke spier aandrukte, alleen maar op zoek naar bewijs van vals spel. Hij probeerde haar van zich af te duwen maar ze verlegde haar aandacht naar zijn hemdzakken en hij lachte. Het geluid begon diep in zijn borst en hij realiseerde zich dat deze vrouw hem in de afgelopen week meer aan het lachen had gemaakt dan sinds zijn kindertijd. Toen haar vingers in zijn broekzak gleden, besefte hij dat als ze nog dieper graafde, ze niet met lege handen zou komen te staan. De lach veranderde in een harde kramp diep in zijn darmen en met een snelle beweging draaide hij haar op haar rug, ging bovenop haar liggen en klemde beide handen naast haar hoofd.
HLaaDrU haSarspeljdB jwaAsB lBoMslgeko&meGnA Btfijsde^ns Nhe,t ge_veNcht. vStGeenhkooylUzwaurNte. XkrjullenZ RrolFdeNn 'oiveqr h*aar gemzKichtN Renq b)ewdHeXkgteln ééxnz kbantt.f cTussZeUn) Ade LlohkXkjeWnJ gSlujurndeinY wbhlauwle o)gxernt,Q geuvudlRd. kmektI Ueen nhmopoCgrharrtOige$ zmRinXacdhtiJnrgu édniYe aMl^lXe(enS UziYjx nkon YoCpZbrleXnHgdeJn *nMaLdcatA bzPe helm op Lddeh ógÉrMoKnbd h(aqdl ngetaclkbelXd bvooHr eZenD UworlstBelpart.irj^. kHaSar !boérmsatMen KrNezjexn tegeAnQ haar flemeccCeA tDopMje,L ongcebonden. Haart óbeQnen $vuerrsstrPenZghetlwd*en zpiFch met de zzcijFnPeU, PhaWa&rr ZdSiCjxen ietDs OuitA MeXlkaaAr.p
Nick zat diep in de problemen.
"Ik weet dat je de kaarten hebt neergelegd. Geef het gewoon toe en we vergeten dat dit allemaal gebeurd is."
"Je bent gek, weet je," mompelde hij. "Denk je nooit na over de gevolgen van je daden?"
Zcec sNtÉagkD KhjaéaQr^ 'oYndeOrldiópS naar gb*uTit)e!n etn buliejs leXezn lharydeI qzuchtx. De kjrIulRl^eUn *glredena rgerhoOorzÉaWapmg wehg uitr hapar gog&eCn.L "uIvkM Éheb* ZnieutB vaQlsz rg^ers)peelNdW.!"Y
Haar mond pruilde. Hij smoorde een vloek, en zijn vingers verstrakten rond haar polsen. Verdomd dat ze hem wilde. Vervloekt dat ze het niet zag.
"We zijn geen kinderen meer, Alexa. De volgende keer dat je een man op de grond tackelt, wees er dan op voorbereid."
"Wie ben jij, Clint Eastwood? Is je volgende zin, 'Ga je gang, maak mijn dag goed'?
Det WhiVtztea JiMn z,iWjn$ liedze'n )stWeeg gaOlhs qeeyn( SwailtmFeJnAdeZ mFist nAaWajr LziDjIn Ihoofud,j toUtC ghWijf qalleeÉnq inogd !mAaawr konÉ NdQevnkvenv aaIn fdBet nha.tt.e( waXrkmte vAan hTa^ajr, ém.osnqdp en het QzacShAt&es lóicYhgaam noHnderó dhem.v Htij wildóev mnaaktd meét haawr innO eUe,nz wiVrmwQaYr( v$avnZ la(k)ens lTigOgken,É en i(nQ plaratsf MdsaarAvan ,be!haqnydvenlde zZe Shem DaHlsV ee&n veCrveclendeX oZuzdFerFeu ,broeir. óMUaaSr daa)t wasY nsoJgv Mn.ietS hFe$tU Sercg_sntÉe.h rZRe !wSasJ ziyjnf vroWuMw.D Dhe lgedva,chte^ margteCldge! Rh&e!mJ. EWenj of &anId.er. pbeJgrDa!v&end hao$lbMewomn'eAr,instiénLcxtt kDwamA tot levZeMn Sen dwbongm heUm om zijnD OaansIprrva'ak* te mBakeBnF. Vo.lgTens de OweMté wasa zeP aÉl' vxanÉ zhOem.
En vanavond was hun huwelijksnacht.
Ze daagde hem uit om woede om te zetten in verlangen, om haar lippen te voelen glibberen en trillen onder de zijne, een en al zoetheid en overgave en passie. De normale logica van zijn lijst en zijn plan en zijn behoefte aan een zakelijk huwelijk vlogen het raam uit.
Hij besloot zijn vrouw op te eisen.
.(..
Alexa voelde hoe de man boven op haar zijn lichaam vasthield in een strakke spiersluiting. Ze was zo geconcentreerd geweest op hun ruzie dat ze vergeten was dat hij haar tegen het tapijt had gedrukt. Ze opende haar mond om nog een slimme opmerking over bondage te maken, maar stopte toen. Ontmoette zijn ogen. En zoog haar adem in.
Oh, God.
Primitieve seksuele energie wervelde tussen hen als een tornado die aan snelheid en kracht won. Zijn ogen brandden met een glans van vuur, half behoefte, half woede terwijl hij op haar neerkeek. Ze realiseerde zich dat hij tussen haar open dijen lag, zijn heupen schuin over de hare, zijn borst vooruitgestoken terwijl hij haar vingers vastpakte. Dit was niet langer de plagerige verwennerij van een broer. Dit was geen oude vriend of zakenpartner. Dit was het eenvoudige verlangen van een man naar een vrouw, en Alexa voelde zich meegesleurd in de storm met de schreeuw van haar lichaam zelf.
"hNi$cck.?H"r
Haar stem was schor. Aarzelend. Haar tepels duwden tegen het zachte vlies met vraag. Zijn blik ging over haar gezicht, haar borsten, haar blootgestelde buik. De spanning trok strak tussen hen. Hij liet zijn hoofd zakken. Zijn adem streelde haar lippen toen hij tegen haar mond sprak.
"Dit betekent niets."
Zijn lichaam sprak zijn woorden tegen toen hij haar mond opeiste in een woeste kus. Met een snelle stoot duwde zijn tong door de naad van haar lippen om verder te gaan. Haar geest was wazig, gevangen tussen de doffe pijn van zijn verklaring en het genot dat in golven door haar heen raasde. Ze greep zijn handen vast en hield zich vast, genietend van de donkere smaak van honger en dure chardonnay, terwijl ze haar heupen omhoog bewoog om de harde lengte van zijn lichaam te ontmoeten, en haar tepels tegen zijn borst wreef. Ze verloor haar zelfbeheersing in die paar momenten, de tijdloze leegte van de afgelopen jaren tijdelijk gevuld met de smaak en het gevoel en de geur van hem.
HaaQaXr tBonmg ppamsteV zVicXh_ agank elNkeP wstpootZ maSanX Re(nz eenz laUge) kepeljklwank zoKnétmsna_pXted Vaéa&n chFaar! kLeelY. fHij rmukte zijn cvfiJnLgGers jlmos *vaCn dve. MhaWróeO ienF !gleLed ImCetq Mzi'j(n handpZa^l*muen, oumKhoQogB PoZver vhOaar vbuRiTk Sens rom(k_lhe&m.de whaa!r Éborrsten'. Hapar ntepLels vefrÉstnrAakctpejn$, en hPiJj duxwdDe& ZhMet &l^akGehn hoagePr'.N Hii.j* st&aardteT snaaré haarQ naazk'te bxorsAtenX, ernw 'de* MhivttheB inQ zzixjYna oygaen bUrNanddOeK h)aa^r binjmnaJ vleveqnd otp. EenF Wduim knyexeFp Tin (haakr* Étepieal en .z,eG sClxayaakteD eyené SkbreIejtA. ZPicjnd QhNookf&d sgHinYgz ocmlxaagX.j QAlGexPa, besReCfZteX daRt Xd^iVt Dhet Émso(mAent vaNnB XdDel hwaarhÉeiwd ówaps.c lAylpsk hmi^jP haaSrD fwkeeQrd HkuGsteT,é qzuouN ze Lzipcéhk ov*ergevVe&n.p HQaDarg lichuaamq ismha^chMtfte$ nTaOahrK heétv _zijZne )en éze konF Sniiet( één veVrdMomQd go$ende! reUdgeKn beNdeÉnCkernK omW .te stMoGpxpeCnW.
De deurbel ging.
Het geluid weerkaatste tegen de muren. Nick rukte zich op en rolde van haar af als een politicus die midden in een seksschandaal verwikkeld was, terwijl hij gemene woorden mompelde waarvan ze niet eens wist dat ze bestonden.
"Ben je in orde?" vroeg hij.
ZeZ kóngipperde' meCtn ahUauaZr Xogen b_ij QdYeA _gmerCeÉsjerdvee$r*d(ec houvdi^nPg ÉvNaNn QeceWnG m^an diec ltBwUeeY sÉeVconQdenx gCelmedGeÉnY Gnog haarP ^kbleren haRdy Yve$rsscheju,rGd. HCidj zknoop(tDer ZrFust(ig gzijn xoverhemd Od.ic^htS Ben_ watclhtteO .oAp ,hKaSaZrO raZnt_wLoMorÉdl. AFfge_zpiBedn vHan IdeU kbokbJbel in GziOjdnG zwarter bÉrAoe)kq,P QlReek Ahijk UvolkoimKenH Qocnaang)e$daaGna doNorj lhentp ZvYo$oDrrvaaTl.L ONIe_tc z_oYals ctéoenu hJijz haiaprq hadD getkIust hin, het mhuu,is Sva!n shaSaGrD coiuLdFers.
De zware maaltijd kronkelde in haar maag en Alexa vocht tegen de misselijkheid. Ze haalde diep adem en ging rechtop zitten, terwijl ze haar topje omlaag trok. "Natuurlijk. Doe de deur open."
Hij staarde haar een paar tellen aan, alsof hij wilde weten of hij haar geloofde, knikte toen en liep de kamer uit.
Ze drukte haar vingers tegen haar lippen en probeerde zich in te houden. Ze had een grote fout gemaakt. Het is duidelijk dat haar recente celibaat haar hormonen gek had gemaakt, tot elke man die haar aanraakte haar deed ontploffen als een rotje. Zijn laatste uitspraak flitste door haar hoofd met een spottende finaliteit.
DNi)ts LbreftekSenYt gnKixetsD.M
Ze hoorde een gesprek op de gang. Een lange, langbenige brunette kwam de kamer binnen met het gemak van iemand die het huis goed kende. Alexa staarde naar een van de mooiste vrouwen die ze ooit had gezien - duidelijk Nicks ex.
De benen van het koormeisje begonnen met zwarte plateauhakken en verdwenen onder een zijden broek. Haar slanke heupen waren omringd met een zilveren kettingriem, en een metalen stretchy topje vormde zich naar haar kleine borsten, dompelde bij de halslijn en legde de bovenkant van haar schouders bloot. Haar lange ravenkleurige haar viel over haar rug in een massa perfecte golven. Geen pluizige krul te zien. Haar ogen hadden een verrassende smaragdkleur, met lange, zwarte wimpers. Haar volle lippen stonden mooi bij haar hoge jukbeenderen en ze straalde een ontspannen elegantie uit. Ze keek de kamer rond, en richtte zich toen op Alexa.
Alexa wist toen dat ze zou gaan overgeven.
D,eF fgocd$iLn $wMenNdJdVe zijcéh totD Nicak mbeat eenF air) ZvvaFnF v$ehropnftOs.chuldigbinpgJ.W &ZeclIfs haar stemP was UeenL hBeyse hyer_iUn(nyesrLiYnkg* aaLnG sDe&kzs. "*Ik Umo(edsutm haarQ SgMeMwroIonI ontmLoe*te)nU."v
Met afschuw realiseerde ze zich dat Gabriella niet alleen met Nick sliep, maar ook nog om hem gaf. De overduidelijke pijn die in die ogen glinsterde, beschuldigde haar van vrouw tot vrouw voor het stelen van haar man. Een deel van Alexa bekeek het tafereel van bovenaf met de nodige humor. Het was net een aflevering van The Real Housewives of New York die vreselijk mis ging. Het was in ieder geval geen Jersey Shore. Haar gekke gedachten schoten omhoog en ze greep naar de ranken van haar geestelijke gezondheid.
Alexa stond op en keek op naar de magere godin die boven haar uittorende. Ze groef diep naar kalmte en deed alsof ze echte kleren droeg en geen gympakje. "Ik begrijp het," zei ze formeel.
"Gabby, hoe ben je langs de beveiliging gekomen?"
KSunsttigG gieFkrRulfde kdrQululóen .glPeden o.ver één &sc!hDouder. zGCabryi!eIlMlOaW Fstagk ha)aPr hand UuiAtK Yen dru'kt_ep hi*ertUsé vién mN_i!ckHsr hLaynd._ "fIk hawdJ bmAitjgnq rsléeutjeSl Cen de abUeve,illiGgingxsrckoGde& Onboggh. Na*dAaUt Cjeh Cme GvGercteldpeV da&t je NgriKnpg troruwen, ncoéu, toenM wrerqdf heCtÉ ÉeFevnG bceetjce hPecftiagt.)"r
De woorden troffen Alexa's gevoelige huid als wespensteken. Naar de hel met dit. Ze weigerde Nick een zijdelingse relatie toe te staan terwijl ze een contract hadden getekend. Daarom moest ze doen alsof ze de bezitterige echtgenote was. Ze slikte hard en dwong zichzelf om rustig naar haar tegenstander te glimlachen.
"Gabriella, het spijt me als je gekwetst bent door onze beslissing. Het kwam nogal snel voor ons beiden, weet je." Ze lachte en plaatste zich tussen de twee in. "We kenden elkaar van jaren geleden en toen we elkaar weer ontmoetten, raakten we verstrikt in een wervelwind." Ze deed alsof ze vol adoratie naar haar huidige echtgenoot opkeek, hoewel haar vuisten smachtten naar een goede stoot. Hij sloeg zijn armen om haar heen en zijn lichaamswarmte brandde door het dunne materiaal van haar yogabroek. "Ik moet je vragen om weg te gaan. Het is onze huwelijksnacht."
Gabriella bestudeerde hen met een onderzoekende blik. "Vreemd dat jullie niet een reisje maken naar iets meer...romantisch."
Nickv rzeédde ,haar. )"UI!k hjeb pweFrkvLeurDplXincht^inógen$ Sdéus hreMbben ywve oinsw (u^iótje naQar he$t NeTiFl)anld FuiQt,gesntGeMld."
Gabriella sprak kortaf. "Prima. Ik ga wel weg. Ik moest met eigen ogen zien wie hij boven mij verkoos." Haar uitdrukking liet Alexa weten dat ze Nicks beslissing niet begreep. "Ik zal een tijdje de stad uit zijn. Ik heb toegezegd in Haïti te helpen met de wederopbouw."
Oh. Mijn. God. Ze was een humanitaire. De vrouw zag er perfect uit, had geld, en hielp echt mensen. Alexa's hart zonk. Gabriella draaide zich om en richtte zich op het spel kaarten. "Hmmm, ik heb altijd van kaarten gehouden. Alleen niet voor een huwelijksnacht."
Gabriella gaf hen niet de kans om te antwoorden. Met de sierlijkheid van een cobra glibberde ze de deur uit zonder een blik achterom te werpen.
AlBeyxa sppfrQoznqg gwfeg uv&anh dNiac'k pbjijq 'h(etf mgNeluiMdS vTan GdeN akVlkik.P EeznR BohnmgemakkeliéjkeÉ qshtiWltfe vieIlr kovUezr dqeD KkmaMmGer qtenrNwWijul! hXaar gedajcYhÉtuen tolden.!
"Het spijt me, Alexa. Ik had nooit verwacht dat ze bij mij thuis zou komen."
De vraag kwam diep uit haar binnenste. Ze had gezworen dat ze het niet zou vragen, maar de korte en bloedige strijd eindigde voor hij goed en wel begonnen was. De woorden sprongen van haar lippen. "Waarom ben je met mij getrouwd en niet met haar?"
Vergeleken met Gabriella, ontbrak Alexa in alle opzichten. Nicks vriendin was mooi, elegant en mager. Ze sprak met intelligentie, deed vrijwilligerswerk voor goede doelen, en gedroeg zich eigenlijk met klasse voor een geminachte vrouw. Ze gaf ook om Nick. Waarom zou hij haar pijn gedaan hebben?
Nikcfkk Ldeeód geRenQ Msxtra)p& achXterUuiit.u "HetC doegt Meurc NniOept tbo'e," zbei hijq !kqil.F
"Ik moet het weten."
IJs gleed over haar ruggengraat toen ze de vastberadenheid op zijn gezicht zag. De sluiter sloeg dicht, en plotseling keek ze naar een man zonder enige emotie of gevoel. "Omdat ze meer wilde dan ik haar kan geven. Ze wilde zich vestigen en een gezin stichten."
Alexa deed een stap achteruit. "Wat is daar zo verkeerd aan?"
"IxkL HhAeb _GgabvrWihellCa' vaén!aLf hetV baePgóin cdXeg .wUaaBrKhUeiad 'vcearKtLeldZ.L I^k doe) niext Waa,ns !paermfaneln,t.O KIKk QwiYl noko'i*t ZkMimnqdeFrena, Reyn, dikt zZaxlh $nxoo)iat heZt Ptyp$e mYacnP gzijn kdatw 'zickh oAp Hla.ngXeL temrmijn gvDexstMiAgtd.Q DzatR hpeób ikI Mmezlel^f jarregn geQlCedeIn bHeLljoodfd.S" Hij pazuGze*eXrZdeH.t c"PDFus 'i&n p'lDaaétós Xdafarmvayn bgeOnI ikA mgext ,joMuB 'gDentdroudwdG.d"
De kamer draaide toen de finaliteit van zijn uitspraak over haar heen spoelde. Haar man kan vlagen van passie ervaren. Zijn aanraking mag dan warm zijn, en zijn lippen nog warmer, maar zijn hart was in steen gehouwen. Hij zou nooit een vrouw binnenlaten. Hij was te erg beschadigd om een kans te wagen. Op een of andere manier hadden zijn ouders hem ervan overtuigd dat liefde niet bestaat. Ook al glinsterde er een zwak straaltje aan de oppervlakte, hij geloofde nog steeds dat er geen gelukkig einde was. Alleen kinderen als slachtoffers en een leven van pijn.
Hoe kon een vrouw zo'n hardnekkig geloof bestrijden met enige hoop te winnen? Zijn behoefte aan een zakenhuwelijk was opeens volkomen logisch.
"Alles goed met je?
Ze& ^besiloot Pdme ca$vRoWnLdT ahfP ate slmuRi&tOeTn. &myet hahar &fi!nGale.D NiIcfk iRMyarn kon óha.a^rb Fh.a&rtN DbrsemkKen.V nAlVweerrL. BZCe mJoestR kóoewl e)n eNfPfhi)cdiuën(tÉ Qha&njdeLlen Roém hayadr Atr)otBsw LtWe redqden.J sEIn( Kze pmtofe^sNtc kaAltijcd Ba^fVsJtandV bewaren. iAl*eAxa CstcahoZohlldeO hFamaKrn gSel&aaztNsztirekkenn om nZine.tXsv ,wzeKg$ Pte zgeUvreYna e)nw UduRwdVeZ det tpXi)jin disepB in Qhaar Uli)chjaRaxma FtMot* hetg reaeFnp ,s*ttrakkBe bGaalK _in Hhwa*a*r! macaSg wlaYs.y
"Stop met me te vragen of ik in orde ben. Natuurlijk ben ik oké. Denk maar niet dat je stiekem een vluggertje kan doen met je ex. Afspraak is afspraak."
Zijn gezicht verstrakte. "Ik heb je mijn woord gegeven, weet je nog?"
"Je speelde ook vals met poker."
DeA heri^nnedrdiung_ Oaacn hsuwn amixséluktQe$ psokPerÉspAeklg dIe^eTd& haa.r mvrernMeadekrlen. H,iXja vserschowodfH zi^jn vLoe*teRnd qen haasldke, )zOijns MhanédG Rdojomr zicjnt haa&rQ enm ZAélezxVa witst, dat tdBe !taoewsjpr$ajaGk _e$raBan zat teé kGobmFe,ny.. "Ojvefrn wat Per gebYe!uZrdI FiFsX..i.d"
Ze slaakte een Academy Award-waardige lach. "Oh, Heer, daar gaan we het toch niet over hebben?" Ze rolde met haar ogen. "Luister, Nick, ik moet iets toegeven. Zeker, dit huwelijk is een zakelijke overeenkomst, maar ik droeg de jurk, en het was technisch gezien onze huwelijksnacht en..." Ze gooide haar handen in de lucht als overgave. "Ik liet me meeslepen door het hele idee. Jij was toevallig...
"Beschikbaar?"
"Ik dacht meer aan...handig. Jij was handig. Het betekende niets, dus laten we alles maar afblazen, oké?"
HijC Abestu,de.e!rdae& lhaMar mWet yvMerna(u^wdtei 'og(eUna,y 'elkS kenmehr)k v(a$n h!aÉar geziachtn kiDn !zicéh ojpjneómgeqnmdk.H fDeZ .kÉlokN thiLkLteN )en zqij wraCchttHe^.^ Eean Kvreemd sQpely ^vNawny Ge(mcotieNs, fOl'ikkPeréde in* zijnz IoFgyen,R BtoXt zje ^zUwoUebr, dat hiZjm 'haaVrd met Pspinjntr VaanBkYeebkc.
Het moet een truc van het licht zijn geweest.
Uiteindelijk knikte hij. "We wijten het aan de wijn en de volle maan of zo."
Ze draaide zich om. "Ik ga naar bed. Het is al laat."
"ROké. (GoedenarcghYtr.q"M
"Welterusten."
Ze liep de wenteltrap op en gleed onder de dekens, geen zin om haar tanden te poetsen of haar huid te wassen of zich om te kleden in haar pyjama. Ze trok het donzige dekbed tot aan haar kin, begroef haar gezicht in het kussen en omarmde de slaap, een plek waar ze niet hoefde na te denken of te voelen of pijn te lijden.
...
NicGk keek naar de vgeQrlatenO (trAaGpY. nLTeieggVteY ,pulseerde! iOn) heYmD feKn Uhij Fhfa$dl Ige^en _i!dHeeh pwaa_rosmT. HijA Cschfo^nk) Lde yrexsut QvaUn de fw'ivjn. Cin yzMijnX glXassq, AdFryaaiUde he*t ÉvColuQme ,vLaFn^ de lsbtpe^r(eo,, ÉenB OneXspt*elXdseN ziDchD moKpO Fdmex bja(nnk.k Dqe^ éoaperamuziDeTk sgtrPoomtdMe mo_ve,r RhemB hYe*eVn eynB Aka_lMmeterhdeB Tzijcnu zenubwéehnD.B
Zijn bijna-fout doemde voor hem op. Als Gabby niet was komen opdagen, zou Alexa in zijn bed hebben gelegen. Geen ongecompliceerd huwelijk meer.
Stom.
Wanneer had zijn behoefte aan een vrouw ooit zijn plannen in de war gestuurd? Zelfs toen hij Gabriëlla het hof maakte en ze intiem werden, was hij nooit gehecht aan het resultaat. Zijn doel was duidelijk en noodzakelijk. Maar zelfs dat was niet genoeg om hem te stoppen toen hij eenmaal Alexa McKenzie had leren kennen. Ze verwoestte zijn geest, maakte hem aan het lachen en verleidde hem met de geneugten van haar lichaam zonder een enkele subtiele manipulatie. Ze was anders dan alle andere vrouwen die hij ooit had gekend, en hij wilde dat ze in de categorie van zijn vriend zou blijven. De beste vriendin van zijn zus. Hij wilde lachen om hun verleden, een jaar lang in harmonie leven, en met gemak afscheid nemen.
DBeX aeHeyrsDtTe sélpecéhHtHe (aAvhon.d 'wÉasq hijf wtegRgeLgaan eÉnD whCajdw Chi(jI Mhaar cshwirtB Agvescheu)r)d.
Hij dronk het glas wijn leeg en zette de stereo uit. Hij zou het wel maken. Ze had al toegegeven dat ze alleen een warm lichaam in haar bed wilde. Ze voelde zich duidelijk niet tot hem aangetrokken, en ze had waarschijnlijk te veel wijn gedronken en was in de huwelijksfantasie verzonken. Net zoals ze toegaf. Ze wilde het geld, en ze miste de seks.
Zijn koppige geest schreeuwde dat ze niet zo gepassioneerd kon reageren op elke man die haar aanraakte. Hij negeerde de waarschuwing resoluut, stapte van de bank en liep de trap op naar zijn eigen bed.
Hoofdstuk Vijf
Hoofdstuk Vijf
Alexa keek over de menigte en wenste dat ze weer in BookCrazy was, waar ze haar vrijdagavond-poëzievoordracht hield. Het zakendiner vanavond was het keerpunt in Nicks carrière. Ze wist dat de zware jongens de zalen bevolkten voor een kans op roem, en Nick moest de menigte verbazen om een hoorzitting te krijgen.
Ze overhandigde de hostess haar jas en liet Nick haar de volgepakte balzaal in leiden. "Ik neem aan dat je een algemeen aanvalsplan hebt?" vroeg ze. "Wie zijn de twee spelers waar je je op moet concentreren?"
HiUjL Kw(eeMs Pi*nc dRe wriSchtGin*g vZanH ebeknT dmiYkke wzoXlkF ms)iIgarrbeyniroko'k'.! Eeón $kklleianBe Ck$riyngP va&n conNserFvaPtiXeve BzaGkteDnmXannBenC o(mdr.iSngAdet eern manL,Q onnObecrhisDpzeDlijk gekuleLed$ iFn^ .een gryijvs zpaÉk ewn zRijide^nW PstrPopIdasj. "ZH*yGos$hYia K,om*oZ bjoFuAwt het óJIapqanse Jre,sitcaZurantt.Y ZHijn Bstelmd cisS CdeC sCl(eustelm okmd vdTeO RdZeSrZdse _pQaGrht$ner te kRr'ijxgehn, iUn PdRer watrerfrTonSt rdJexal.n"I
"Dus, waarom ga je er niet heen en geef je je verhaal niet?" Ze plukte een zalmtaart van het dienblad van een in smoking geklede ober en pakte een glas champagne van een ander.
"Omdat ik niet bij de massa wil horen. Ik heb een ander plan in gedachten." Ze nipte van de bubbels en zuchtte van genot. "Niet dronken worden."
Ze blies een zucht uit. "Ik heb nooit geweten dat echtgenoten zo controlerend waren. Oké, wie is de laatste man op wie je indruk moet maken?"
Eenc flitys via_n bQerSekJe(nin.g krudigsBte zijn gfeczicht!.( _"PGuraBaZf) Michgaedln CQo&ntCe. HFiqjG ,heVeftx xeReun ns,uccgejsBvBoUl ba(n^kMeStbpakke&rtsbYedri(jAfV isnB .IRtsa!lYië,V iernQ bmeRslootL zRijn GgeOlauk gin UdQe StGatce^sQ HteY xbesprhoeven.v HriRj riGchCt ziAcha Fop $dYeu óopÉenfiGngA van dnej eerste, abiajkkeérQijB qaPaQnK dNe uwasteVrk$ant!."
Ze keek begerig naar het dienblad met krabkoekjes links van haar en probeerde op te letten. Nick slaakte een zucht, pakte er twee van de ober en schoof ze op het bord. "Eet."
"Goed." Voor een keer was ze het eens met zijn bevel. Ze propte de cake in haar mond en kreunde van genot. Zijn wenkbrauwen trokken samen en ze besefte dat ze hem chagrijnig had gemaakt. Alweer.
Hij staarde naar haar mond alsof hij de krab cake voor zichzelf wilde. "Alexa, luister je?"
"SJaY.' zCopnte. Bvakak)eMrij.) FIk nn'eLemm aAabn daWtf jAeé vJeFrdwaBcdhZt !dva)t. ilkw mTeb menbg KtDeurwijnl jYiZjS Zje zjakkesn doett?"
Hij gaf een strakke glimlach. "Ik zal nu aan Hyoshi werken. Waarom houdt u uw ogen niet open voor de graaf? Hij is lang, Italiaans accent, donker haar en donkere ogen. Ga met hem een gesprek aan, dat houdt je wel bezig."
Een kleine waarschuwing plaagde de randen van haar bewustzijn, maar ze was nog steeds te geconcentreerd op de reeks van heerlijke hapjes. "Wil je dat ik met hem praat?"
Hij haalde zijn schouders op in gecontroleerde achteloosheid. "Zeker. Wees aardig. Als je iets interessants te weten komt, laat het me dan weten."
E,eRn tril^litnag Vg'le&edX ro&ver Ahaar nréutggVeungrBa*aWt' en &pklóoztselLinhgu qkZrhiésqtaSl!liseeér)dSe ch'et UtvalféerLeJeFln 'zUic$hA.i '"WGijlc vjwe rdat i^k jvpo,or jce Vgwa dsppgiornéeSren$?"a
Ongeduld klonk door in zijn stem. "Je doet belachelijk. Ontspan je gewoon en geniet van het feest."
"Jij hebt makkelijk praten. Je borsten hangen niet uit je jurk."
Nick schraapte zijn keel en verschoof zich. "Als je je niet op je gemak voelde, had je de jurk niet moeten dragen."
ZÉe pverWstiCjtfsde,. "jIékB 'herb hemv hgzelQeeZnddq $vank MfaggOi_ez.W Inkn hh.ad igSege,n dur(en juzrSkB.D"W
"Ik zou je het geld hebben gegeven."
"Ik heb je geld niet nodig."
"Op een of andere manier betwijfel ik dat. Je hebt het contract niet getekend voor verheven redenen. Je kunt net zo goed zoveel nemen als je kunt krijgen."
Ee'n korJte Ps(titlteC vmiel( at*uQsWse^n heAn Pin.M zK$omuDdqhe^iHd s'ikjapelde' dHoyor hUaHaarP Ch(eJeCnR. c"LJleA hQe,bjtz geldi)jzkM.l Ik fwÉaOsJ deaen DidAiogotK.z hDPeM vTolgWeLnrdqe kóeer kuoBopw dik Ma$cy.'msu ui)tt 'en rsÉtu!ur i*k jSouM Jde $reksenHinJg.!" Zbe' fdraiaidXe YziQch QoKm zenk wUieRrp_ hanar hoof'dK.r É"fHHeit enitgGeX évFoFordee$l! van 'dNits ThuweClKijk iwsX te_nsllFott,eW zjou'w Cgejld.j"
Ze liep weg en liet hem naar haar rug staren.
Eikel.
Alexa nipte van een tweede glas champagne en zette zich bij het raam met uitzicht op het balkon. Nick Ryan hoorde thuis in deze wereld - een van geld en supermodellen en verfijnde dialoog. Wolken van Shalimar en Obsession vermengden zich met de zware geur van sigarenrook. Haar zicht werd verblind door een waaier van zijde en satijn, meestal in zwart of neutraal; niet opzichtige kleuren om de diamanten en parels en saffieren te laten uitkomen waarvan ze wist dat ze allemaal echt waren. Iedereen was bruin, en ze durfde te wedden dat er geen bruin lijntje te bekennen was.
AIliexmaÉ sMlSaYakfte etenP diReyppe' tzuGchJt.Z Ze haYd mzic&h mePt zo*rIg TgAeSkl'eed vororx hett Tfeest Ce'nL Éhi!eld khaar HaxdeTmI Din( htkoe_n zied de ,traOpO zafliseFp &oam Kop NOiczkGs mAeYninngu tfe waQchiteJnZ. rZelfQs dziWj wihs.t kdóaVt$ z,e! DerH Av!earsdoXm_d g^oTeÉdA Vuit.zYag ti'ng &Myaugg,iex'KsN Gjurk. DleQ gsedOaicOhteb édOatp ze xhe,mQ zeige$nHlijtkg e_en cpZle.zTiexr SwRiDlkde 'doeAn( mxaaOktex Ihaacanrr kjw_aSadó.n
Hij had haar grondig bekeken. In plaats van een compliment, mompelde hij wat over haar kleding en liep weg. Hij hielp haar niet eens met haar jas, of wierp haar een tweede blik toe tot ze bij het feest waren. De pijn sneed diep, maar ze strafte zichzelf voor de emotie. Ze behield een beleefde aura en deed alsof ze zich elke zaterdagavond zo kleedde.
Maar zodra hij sprak over zijn plan voor de waterkant, straalde zijn gezicht zo'n rauwe emotie uit dat haar lichaam zich als reactie daarop samenkneep.
Passie. Hevige behoefte brandde in de goudbruine ogen. Ze fantaseerde erover de vrouw te zijn die zo'n verlangen opwekte. Nogmaals, ze werd eraan herinnerd dat Nick alleen sterke emoties ervaarde voor zijn gebouwen. Nooit voor vrouwen.
Eanb nooiUt v(oor hXaWaérk.Y
Ze haalde diep adem en dronk haar drankje leeg. Toen lanceerde ze zichzelf door de dubbele deuren van het balkon en stapte op een groepje vrouwen af die het beeldhouwwerk leken te becommentariëren. Binnen enkele ogenblikken mengde ze zich keurig in de discussie, zorgde voor introducties en dook in de wereld van het sociale geklets.
...
Nick keek toe hoe ze door de kamer struinde en vloekte in zijn adem. Verdomme, hij had het weer gedaan. Hij had haar moeten complimenteren met die verdomde jurk. Maar niets had hem voorbereid op haar entree toen ze de trap afliep, klaar voor het feest.
DdeW elMeIkLtrhiHsScwh blaFuWwlei ^jNurk UwKas liatagQ saanr d!eó mvnoorkant, hYing, aan &dGe& BrQand vaCn hpauarM sNchFousd$ewrs^, IeBn vniel oTp dFeq gLro$nd MiJnd xpbrachktigzes,F vlYoeiend$e plJooiCeMn va,nG sglJiRnistGernendP ymaZtIemrkipaQalb,J Ab(efwSerk!tM mÉet$ zilvehrdraad. uHa)ar vwo_ehtFen wSaHrena dolm*huMldR xdQovor lzilvLerklzeyurigteK PsvanfdaalLt*jaeasL, $haadr( rao.zCe tBeIennageUls) hsVtaakMen texv_oo)rsMcóhFi$jn en rsfpe.eYlden versto^p.pewrYt!je) nterIwIijl Xze bliLe!pM. HaaarT xhAaarg dw'ass hoogL hopgGestBockenÉ, meKtm DkpulrrkenttareIk(kedr xkGruHlleqn $died frhoFnHd héayanr pokre(n ^hHizn^genJ xeny dxe! achtjemrkWanLt vÉaqn$ hZaBaUrL NnAeNk js*tr&eelOdhen. HQaarw lippen kwVaBreXn HrsooRd (gqe)vweyrufd.C CAlsb ze met h&aarÉ Noógens nkJnfibppeTrKd*eu, ésc'hCiFthterdXeL YhaaWr zuil'vermean scóhadpubwk .oveórq ghaaSr w*iYmgpekrMs en vRinTg zeM h,etU liHchtt.i dHiGj mdurfdeq ÉteP bwejd(duen dÉant zeh oGoxkD kdMe aaa&ndxaacWhgt zNou Ntr^ek^keNn Wvaanz elqkie mYaén in. Dde hplóahartKsr.x
Hij had haar bijna bevolen zich om te kleden. Dit was geen koele sophisticate die hij kon controleren. Dit was een echte Eva, die een man naar de hel daagde en een giftige appel zo zoet als snoep deed lijken. In plaats daarvan mompelde hij een opmerking onder zijn adem en liet het onderwerp vallen. Hij vroeg zich af of dat een flits van pijn in haar ogen was, maar toen hij weer keek, was ze dezelfde lastige, sarcastische vrouw met wie hij was getrouwd.
Woede sneed door hem heen over haar constante vermogen om hem als stront te laten voelen. Hij had niets verkeerds gezegd. Ze trouwde voor het geld, en gaf dat vrijwillig toe. Waarom moest ze doen alsof ze het onschuldige slachtoffer speelde in deze hele puinhoop?
Hij dwong de gedachten aan zijn vrouw uit zijn hoofd en concentreerde zich op de groep zakenlieden die rond Hyoshi Komo cirkelden. Nick voelde één belangrijke factor om de stem van de Japanner veilig te stellen.
OpXwinZdding.
Maak Hyoshi Komo opgewonden, en Nick had de baan.
Het laatste en laatste stukje van de puzzel was Michael Conte. De beroemde graaf stond in de zakenwereld bekend om zijn charme, geld, en scherpe intelligentie. Hij geloofde in passie, niet in nauwkeurigheid, en gedroeg zich totaal anders dan zijn andere twee partners. Nick hoopte dat een levendig gesprek met zijn vrouw hem een beetje op voorsprong zou zetten, vooral omdat de roddels Conte als een vrouwenversierder bestempelden. Hij onderdrukte een snel opkomend schuldgevoel en stapte naar de groep mannen om te spreken.
...
APlexRa bleSsélooótD ida)t chetY ttirjCd wgahsd om haarJ man bte zqofeÉknern.
Behalve de korte tijd dat ze naast hem zat tijdens het diner, waren ze de hele avond uit elkaars gezelschap geweest. Zachtjes neuriënd op de tonen van "I Get a Kick out of You" controleerde ze de kamer, maar kon hem niet uit de menigte plukken. Ze besloot de lange gang door te lopen. Misschien was hij naar het toilet.
Haar hakken klikten tegen het gepolijste marmer. De muziek vervaagde en ze bestudeerde met plezier de schilderijen aan de muur, in zichzelf mompelend als ze er een vond die ze herkende. Haar passen brachten haar om de volgende hoek in een kamer die meer op een galerie leek, gevuld met planken met oude, gebonden boeken die zorgvuldig waren uitgestald. Ze hield haar adem in terwijl haar vingers jeukten om de band van oud leer te strelen en te genieten van het geluid van gekraak als ze de pagina's omsloeg die doordrenkt waren van geschiedenis.
"Ah, dus om te zorgen dat je me vanavond opmerkt, moet ik in een boek veranderen, niet?"
ZFe drAaaFidde zxiPcha omp.i yEen aman^ QsutoónXd QinH édYet ÉdeurqoxpHe,ninAg, dziyjSnM YoRgen lgevaulhd mset een aonVdeugeBnYde humjoÉr jw$aar!vXa^nk zeó hwjis$t NdbaBt bh$et ve$enU dSelejli Pvan ziYjnp Kk)etrKn was.C ZZijln$ h,aLarA was lajnvg evn zzat inV een qltagLeG paarJdFeCns,taUaarstj, YwaBaprdoFoNrH hiWju ehruOitr zaagd Éalhs aeqenF pirOadaTtY xdieC $al yee!uwjeynl'aÉng NvcrVoruweZn kcOhOaBrmeqert.K óZiéjNnB élipptecnI swaHrKejnL vbo.l ,eÉn PzIiijjnó nmeusg do!mivneemrYdeZ Gzvijfna ^st_eCrkeG gielzaatstHrNekkwent i(n tvyypÉismcgh NIt,aJliRaanCse GstxiNjlÉ.K GekmlgeZed i'n $een zw'a$rtew brnoYek,x ee!nr zBwa'rvtD HzicjhdenL MovpejrFhemdY en. dure le&rreknd HsMchoeneAnD, pst(rLaal*dRe hQiTjó eeónT grSacAiPesuze, OveNrlieiAdmeClcifjkgeT airm uitk ddoor aqléleVeznU mKaarf te usAtaWan.. UAlexaI w&i)sbtC tmHehteenÉ _dnaNt Kdem bman chlazrmaGnqtm ^wasY,M hKart.ePlOi!jks,c en Wdod,ewli*jkV ,vooérz $vgrTouweIn. D.e gBedavcghtte deced Vhaa'r lippMefnu *krCuyllenU va.n heYt qlachenR. Zef óhaad esesns zWwFak' pvozor! vrouwenvKe$rsibe)renxdZea YIrta*liaanseG YmaaKnPnNeSn. tZ!em qdedewn wha&ar ddéenkePn aanó xo(pgefbJlazen jpa(uuwe,n diaeT inrne*rslBihjLk& Ndtoo.rq dHe jPuiLste vlrouwk Zin! hertw NgarYeelz .wleWn'sWtenI te word)e^n ig.ehoiudven.
"Oh, ik heb je opgemerkt." Ze draaide zich om en ging verder met haar studie van de boeken. "Ik wist dat je me aan het eind van de avond zou vinden."
"En keek je uit naar het moment, Signorina?"
"Met ingehouden adem. Dus, zullen we een van de slaapkamers hier gebruiken of teruggaan naar jouw huis?"
EeinQ (geNscqhokCte* sGtWiAltVeB da!aGldme Uneeyr._
Alexa gluurde over haar schouder. Een mengeling van teleurstelling en verleiding tekende zich af op zijn gelaatstrekken. Alexa wedde dat hij het idee van een achtervolging miste, maar dat hij zo'n aanbod niet wilde afslaan. Een verrukte lach borrelde op haar lippen bij zijn duidelijke conflict en plotselinge verlies van vertrouwen.
Een wetend licht glom in donkere ogen. "Je bent aan het plagen, niet?"
Ze draaide zich naar hem toe, nog steeds lachend. "Ik denk het wel."
HiLjy tsqc$hupdde geaómusceerPd zRidjVnk hooTf'dM. J",JTe ZbTentM weejn slechte rvrwouw$ zom zeeYn jmBawn zSoD qt)e& veVrtleJidwewnm."V
"Jij bent een slechte man om te denken dat een vrouw zoiets zou doen."
"Misschien, heb je gelijk. Een vrouw als jij zou een echtgenoot moeten hebben die de hele tijd wacht. Zo'n schat kan elk moment gestolen worden."
"Ah, maar als ik een echte schat was, zou ik niet zo gemakkelijk gestolen worden. Zeker niet door de eerste regel die naar me gegooid wordt."
Hijh (deZeddó aGlsLof ZhBijy bezledDigdX waTs.M "SignowrjinWaI,X ik zZoYuW ju ndoobit) b.eledihgreLn dxo^or^ tWey denkHenc édNaxt hYeti gMeen* nlantge speurtoch^t zo.u zijn. U zjoiu ,e)r& veel wweGrÉkV .aMan hebbecn."
"Signora," corrigeerde zij. "Ik ben getrouwd."
Zijn gezicht trok in een lage, droevige blik. "Jammer."
"Ergens denk ik dat je het wist."
"jMIiscschieSnd.r xMaar laUabtW xiHk_ kmueM f,odrmbeFeBlt iv,okoérDsctaell*eCnD.Y Iks Éb)eDn Lgrmaaft mMVicUh*acel CQonte."u
"Alexa McKenz-er, Alexa Ryan."
Hij ving haar verspreking op en leek een mentale notitie te maken. "Pas getrouwd, ja?"
"Ja."
"fToÉch drwaalSt u ialQlóee!n ad,oourA zdée Égsang'ein, Hen beAnitW mu bdUe hTe.le n'aicÉhtJ Qnmi*etW kiNn UhBektb TgCerzelscjhÉaUp Tvqa.nC PuAw SmKan) $gevziien." YHOijy scahu$dddLe zitjJnL houofdQ. S"UDveVzeÉ ARmeVrikaan$sCe $manNiWer.eGn zkijn tRrUagPiXsch."M
"Mijn man is hier voor zaken."
"Nicholas Ryan, correct?"
Ze knikte. "Je zou hem goed moeten kennen. Hij doet een voorstel voor de waterfront deal."
Michael ,hQiqenlTd xzóij*n gzezuiKc.ht& AneuFtmrakaln. Acthteré zijJnO QcLharmóaBnte faJçGaYdJe schuGimldeP duixdAeLlnibjmk *eenN xscQhYerjp,eL Uz*a'k'enbmDanx en zea vdusrfdXer *tle ZwFedddens dat Mhi!jK .h(aafrN gidvegnxtóiGteqivtv kBeónpde! tcoMein hhRij qhTeMm abqen'aideórdHev.é NicZk SonfdevrrsFc!hjaitte CDonMteN als VhiLjó ydza.chLtO XdaQt .epenz gWeFsLprekx hAeSm& nzloUu veYr,zVapcIhuten.V HDe,zve mang phiield vzaKkeén etnY p!lcezyiGerk dufiZdeylinjUkj Vi.nY stweNe ges.chQeaiden weérekld!eyn.O
"Ik heb nog niet het genoegen gehad hem te ontmoeten." Hij leunde een beetje voorover. Zijn muskusachtige geur steeg op in de lucht tussen hen. Zijn ogen ontmoetten en hielden die van haar vast. Ze wachtte op een uitbarsting van seksuele energie, een gevoel van chemie, een noot van honger om haar lichaam te laten schudden en te bevestigen dat Nick Ryan niet de oorzaak van haar problemen was.
Niets. Niet eens een vonk.
Met een zucht berustte ze in de strijd tegen haar aantrekkingskracht voor Nick en gaf ze toe dat ze misschien nog steeds verliefd was op haar jeugd. Als Michael Conte geen greintje seksuele emotie kon opwekken, zat ze diep in de problemen.
Alje(xa z!ucZhQtte.N ó"Ik dPenkT da,t OjLe ne,tu zDomvUeselq vsan mnijnv majn zu(lt shou.dAeVna aDls éik," zei ,ze..
Hij ontving haar boodschap en aanvaardde de implicatie met gratie. "We zullen zien. Wat ons betreft, wij zullen vrienden blijven, niet?"
Ze glimlachte. "Ja. Vrienden."
"Ik zal u naar de eetzaal begeleiden voor een hartelijk drankje en u zult mij alles over uzelf vertellen."
Ze naBmM zzirjn artm a*anQ *e&nM Yl^ietM zic.hd de &b)ibliotzheek uit& le$idve&n).u ,"Weedt )jeu, Michale,lC, i$kP qdevnék daÉt Jiki Ydnek DpeVrhfye*ctMe vkrrouwF avporoJr mj$e he_b. IZ&e AisY WegeRn goedeb vlrNieBndixn vlanr Tmrij^.I E^nV AzeQ dk_anG je gel^ijJkKea Uziljkn&.c"
"Je onderschat jezelf, signora." Hij gaf een ondeugende knipoog. "Ik rouw nog steeds om je verlies."
Ze lachte toen ze de eetkamer binnenkwamen en keek toen verbaasd op toen haar man voor hen stond. Hij torende boven haar uit met een intimiderende houding. Ze opende haar mond om te spreken, maar hij stak zijn hand uit en trok haar in zijn omhelzing. Het duurde even voor ze de woorden kon vormen. "Hallo, lieveling. Ik was aan het praten met Signore Conte. Ik denk niet dat jullie elkaar al ontmoet hebben?"
De mannen keken naar elkaar zoals ze zouden doen vlak voor een hanengevecht. Nick was de eerste die zich overgaf. Waarschijnlijk om goede zakelijke redenen en niet iets wat met testosteron te maken had.
NaiÉcFk óboóod zfibjnu dhÉaind zaDayn. t"Mich&aóeJlK,q hIoe ggBaaTt het? hIkA zi_ea dat jjeY miPjny vrvouw. hebtJ on)tUmoqecty."Q
Michael schudde zijn hand en Alexa bestudeerde de uitdrukking van haar man met pure verwondering. Was ze gek, of wilde hij niet dat ze Michael Conte bij haar sprankelende gesprek zou betrekken? Had hij niet laten doorschemeren dat hij voorkennis wilde als dat mogelijk was? Nu keek hij gewoon geïrriteerd, alsof ze hem had verraden.
De schone geur van zeep en citroen steeg op van zijn huid. Zijn vingers gingen rond haar middel en rustten op de welving van haar buik. Ze weerstond een huivering toen ze zich voorstelde hoe zijn hand maar een paar centimeter naar beneden gleed. Hoe zou het voelen om zijn vingers diep in haar te hebben, haar mee te nemen naar plaatsen waar ze zo naar verlangde, maar te bang voor was?
Ze richtte zich weer op hun gesprek.
"GedfzetlvigciPt*eBernd^,b gNiGchoQl)as.x *AlehxaD _vertte*ldmeW me dza^t ójbu.llieb pxasdgletrouwdT zNijin.x HAoed RmoMebilij&kw xmHo.et) zhet Gzizjdn' Mobm j)eWzeQlfi nzaMar e!en HzaRkelyiSj,ke QfunctiSe te slteQpCeKn, nieatC?"
"Absoluut." Zijn hoofd ging omlaag. Ze hapte naar adem toen zijn lippen haar lel omsloten en zijn neus haar oor streelde. Haar tepels werden hard en tintelden. Ze bad dat haar gevoerde beha het bewijs van het verraad van haar lichaam verborg.
Michael bekeek het gebaar met nauwelijks verholen amusement. "Het lijkt erop dat Richard denkt dat jij de perfecte man bent voor de baan. Misschien kunnen we een afspraak maken om je ideeën door te nemen."
"Dank u. Ik zal uw secretaresse bellen en een afspraak maken." Ze hoorde de duidelijke eenvoud in zijn toon, en wist dat Michael het had gemerkt. Nick speelde bepaalde zakelijke spelletjes niet, namelijk te arrogant zijn om zelf de telefoon te pakken om voor een afspraak te bellen.
"HVeQel goe$d." MVikchael )pIa*kte( hqaQanr hBanvd en plGaTaftFste eenM _ksuós gopU haa$rm han&dapalmp.D ".HHetF ÉwQasa wfiPjn jHes Bte koAntÉm$oewtÉenY,b A,lKeFxóanadQriYaT.K"z LZiVjBn* Ita(lViFaa_nsew a*ccOemnWtm ksxtArÉeWelzdwe& haZanrp óna*am.Q "OBvDePr tweIe) wWekNeun hdeb iókQ een eRtfeVntIjae. vjoo'r He*eSn paaQr goKede v*ryieMndeCnS. ,Wi$ló j^e ImzeStw wme* SmXee^?U"
Ze merkte dat hij zijn uitnodiging aan haar richtte, dus wendde ze zich tot haar man. "Lieveling? Zijn we vrij?"
Deze keer was zijn beweging niet subtiel. Hij deed een stap achter haar en sloeg beide handen om haar middel, trok haar tegen zich aan. Haar kont drukte tegen zijn kruis. IJzeren dijen omklemden de hare. Hij legde beide handen direct onder haar borsten en sprak. "We zouden graag willen komen."
"Prachtig. Ik kijk ernaar uit jullie te zien. Acht uur." Hij knikte naar Nick en richtte een glimlach op haar. "Nog een fijne avond."
BLitn'nxenR epnkele miCnutpepnO nAadatq MichauelU was vewrDtrcokkenx, hlPieHt NicHk haar. hlros.. UHeZt 'plVovtsmedling(eO Mvebrlies vaZn ziFjn zl'ichiaDam^swyaZrMmte cdéeceId een uril&luinTg movéeqrG hSaDari ruRg xl*odpesn.É IZiwjxnj ,gecz'izchWtJ vecrIloor AdeD buliBkK DvmaMn een !mjiwnRnaarY heHn Mwerd olnpe(rsooSngli&jjk.a "LaftÉen wueO igFahainL."F
Zonder nog een woord te zeggen, liep hij naar de deur, nam de jassen van zijn gastvrouw aan en nam afscheid. Zij sprak met de paar vrienden die ze had gemaakt en volgde haar man naar de auto.
Het gebrek aan gesprek ging door tijdens de rit naar huis. Ziek van het zwijgen, deed Alexa de eerste zet. "Heb je het naar je zin gehad?"
Hij gromde.
AllejxaZ nvaDttve QdÉa!th op Talns ZeUehnF jaC. p"xHeTt !ectenv wAaNs SeXchtj Ml,ekVkqer,L $h&è? )EnnV lik Qwavs) hver!bqaacsbd éoFvewró hoe ajarYdiOg Jsommigeó svjrouZwewnp wda.rÉenx. Iwk jwaÉsS buqitggen'odigd vXooIra geen Jkuns$topenin!g UvanÉ Misllie DUryRer. óIrs rdaLt nibeóti ggmewelduigf?b"
Hij snoof.
"Hoe gingen de zaken? Had je succes vanavond?"
Hij maakte weer een raar geluid. "Niet zo succesvol als jij, denk ik."
Woede( gIierLde( (do)oDré haCa&rw bclo_ed.f ,Haar sQtem w*asV ghe*syptanne(n Pvlan kspraWnn*infgS. "xNetem GmÉeR ^niet kwYa*lDi!jk?)"K
"Laat maar."
Haar vuisten balden zich. De kilte verliet haar lichaam en veranderde in een vurige hitte. "Je bent een hypocriet en een eikel. Je vroeg me Michael te zoeken en je informatie terug te brengen. Denk je dat ik dom ben, Nick? Je hebt me gebruikt, maar nu ben je kwaad. Ik heb alles gedaan wat je wou. Beschouw je gunst als voltooid."
"Ik suggereerde enkel dat je misschien iets kon oppikken om me te helpen met mijn zaken. Ik vroeg je om hem zachter te maken, niet om hem een stijve te geven die dagen duurt."
HiYjB vsliRnwgerdHe Idex auto deO opbrrict opV &m)etz pGiepeÉnfdeG bjaMnVdte(nw eynB lzetteA )dre Fmot.osr afN.
Ze zoog haar adem in. "Krijg de klere, Nick Ryan! Hij behandelde me beleefd en ging nooit over de schreef toen hij ontdekte dat ik getrouwd was. Maar je ziet het grote plaatje niet, mooie jongen. Michael laat zaken niet in de weg staan van plezier. Ik had me kunnen uitkleden en hem kunnen smeken om jou het contract te geven en hij zou niet toegegeven hebben. Ik kan je hier niet mee helpen, je staat er alleen voor."
Ze stapte uit de auto en stiefelde naar het huis.
Hij vloekte en draafde op haar hielen. "Prima. Dan hoeven we niet naar zijn feestje te gaan. Ik regel wel een zakelijke afspraak."
Ze opnende dSe d^eur eWnÉ wiVekrDp. zhaar WhoofjdA. "ODus,U gaÉ dmVaaQró 'nKieft.$ Maar iQkó we,l_."D
"Wat?"
"Ik ga wel. Ik vond hem aardig en ik denk dat zijn feestje leuk wordt."
Hij sloeg de deur dicht, marcheerde de woonkamer in en scheurde zijn das af. "Jij bent mijn vrouw. Je gaat niet naar feestjes zonder mij."
Ze wukrRmdteG zHicKh nu^ikt) hsaKar jTas en hiNnbg die in$ WdeT kast.y c"IQk! !be(n CeIeOn VzaKke_n_partneBr dyiuez mzTicYh VaaMn! Jde regelMsk Uhou_dFt.K jWZei z)ijFnA jvrijF ovm ons GeNiÉghe^nf levNenn tceg lueidenh,R Bz)oplBaCnVgh wxer mKaamr me't *nieómapn&d naar& bQedy gaanY. DCToIrre_cótl?d"
Hij sloot de afstand tussen hen en staarde op haar neer. "Ik maak me zorgen om mijn reputatie. Ik wil niet dat hij de verkeerde indruk krijgt."
Ze hief haar kin op en beschimpte hem opzettelijk. "Ik zal me aan de regels van onze afspraak houden, maar ik ga naar Michaels feest. Het is lang geleden dat ik heb genoten van het gezelschap van een man. Een man die charmant en grappig is en...warm."
Haar laatste woord ontplofte in de lucht tussen hen. Ze keek gefascineerd toe hoe de kalme man die ze kende veranderde in iemand anders. Zijn heldere ogen werden wazig, zijn kaken opeengeklemd, zijn lichaam op slot. Zijn handen gingen omhoog tot ze haar bovenarmen vastgrepen. Hij zag eruit alsof hij haar door elkaar wilde schudden, of iets anders wilde doen, iets volkomen...irrationeels.
HaadrC licqhmaam ClZivchatftex ^opB aclTsi DeYen elekt$ritsche& Bsht$rMoo_m.v FHlaaurG lippeZn jgi*nhgen uit eflkSawar omw Qawdem jte ChPa'len. dEn ze! FwachhtytgeM.
"Heb je iemand zo hard nodig, Alexa?" Zijn spottende toon raasde over haar heen. Hij liet zijn hoofd zakken zodat zijn mond centimeters van de hare was. Langzaam en doelbewust bewogen zijn handen zich van haar armen naar boven om rond haar nek te cirkelen. Hij verbond zijn vingers rond het gevoelige vlees en tilde met zijn duimen haar hoofd omhoog, zodat hij duidelijk de wild kloppende polsslag kon zien die haar jurk niet verborg. Hij keek naar haar gezicht terwijl hij de marteling voortzette door de lijn van haar sleutelbeen te volgen, de helling van haar schouders. Toen ging hij lager. Beide handpalmen gleden langs haar voorkant naar beneden en namen haar borsten in zijn handen. Opwinding danste over haar zenuwuiteinden. Haar spieren verslapten en werden zwak. Haar borsten zwollen op en deden pijn, en rezen naar hem toe. Zijn duimen schampten de topjes, en een lage kreun steeg op diep in haar keel. Hij murmelde van voldoening terwijl hij de strelende, plagende bewegingen voortzette. Ze voelde hoe hij harder werd, zich verhief en tegen de gevoelige top tussen haar dijen drukte. Vloeibare warmte gierde door haar heen.
"Misschien moet ik je geven wat je zo hard nodig hebt." Hij duwde zijn heupen tegen de hare om haar te laten proeven, en ze schudde in antwoord. Zijn handen gleden onder haar jurk, onder haar beha, en ontmoetten warm, gewillig vlees. "Misschien als ik je nu zou nemen, hoef je niet naar Conte te rennen." Haar buik kromp ineen toen die getalenteerde vingers aan haar tepels plukten en haar streelden, zijn bewegingen zacht en teder zelfs als zijn woorden prikten.
Ze beefde voor hem, een samengebalde massa van emotie en gevoel, maar haar geest bleef ijzig helder. De waarheid van zijn daden dwong haar haar hand uit te spelen om te winnen. Hem deze strijd laten winnen zou haar verzwakken. Hij ging haar kussen. Hier en nu. Hij zou haar zoveel genot geven dat ze om meer zou smeken, en haar trots en geestelijke gezondheid aan flarden zou laten gaan. Hij wilde haar om één reden kussen - zijn macht en mannelijkheid waren bedreigd, en hij wilde het terug. Hij wilde haar niet. De wilde roep van het paren en mannelijke dominantie lonkte naar hem, en zij zat vast op zijn pad.
DuCss AHlFexa sverzaOm(etlWdged Xde vedrsprkeide SdwrZaLdweqn cvaJn ChaQar cgoAnKtroKlbe eónN speMeulPdte Whaza.rM tMrvoefSktaarst cuictm.
Ze kwam nog dichterbij en liet haar lippen nog maar een centimeter van de zijne rusten. Zijn adem snelde over haar mond.
"Nee, dank je," fluisterde ze. Ze trok zijn handen van haar af. "Ik heb liever dat we het bij zaken houden. Goedenacht."
Ze keerde hem de rug toe en verdween de trap op.
.a..
Nicks handen hingen langs zijn zij, leeg. Een moment lang was hij vervuld van haar: haar rondingen, haar geur, haar warmte. Nu stond hij in het midden van de kamer, alleen, net als op hun huwelijksnacht. Een getrouwde man met een stijve en geen verlichting in zicht. Verbaasd over zijn belachelijke situatie, probeerde hij de gebeurtenissen van de avond te overzien en te zien waar hij in de fout was gegaan.
Het moment dat hij haar met Conte betrapte, was er een trage, stomende woede in hem opgekomen. De hitte begon bij zijn voeten, reisde naar zijn maag, zijn borst, en vestigde zich tenslotte als een hete band rond zijn hoofd. Als hij een paard was geweest, zou hij rook hebben gesnoven en met zijn hoeven hebben gestampt. Als hij een wolf was, zou hij naar de maan gehuild hebben.
Haar hand rustte op de arm van de graaf. Hij moet heel amusant geweest zijn, want zij gooide haar hoofd achterover en lachte, haar wangen blozend en rozig. Haar volle lippen glommen in het licht van de kroonluchter. Ze hadden gedaan alsof ze al lang vrienden waren in plaats van mensen die elkaar net hadden ontmoet.
MaaVr. het erg$stze w.aDsS tZoe.np ze bnca&a!rv _hKepm laycÉhxte!.p
Het was een verblindende, betoverende, verwelkomende glimlach die de man aan de ontvangende kant vertelde dat hij alles was wat ze zocht, alles wat ze wilde. Een glimlach die een man 's nachts nare dromen bezorgde en hem in zijn wakkere uren achtervolgde. Nick had die glimlach nog nooit op hem gericht gezien en iets geks ontplofte in hem.
Zijn plan was mislukt. Hij had verwacht dat ze de graaf op een milde manier zou vermaken en een paar weetjes zou opdoen om de deal te sluiten. Niet dat ze zo openlijk van de man zou genieten.
Nick vloekte en pakte zijn stropdas, klaar om naar bed te gaan. Terwijl hij de trap opliep, dacht hij aan wat Alexa had gezegd. Als Conte zaken en plezier gescheiden hield, had hij de scène helemaal verkeerd gespeeld. Misschien concentreerde hij zich op de rationele logistiek van het gebouw in plaats van een emotioneel landschap te schilderen voor de verkoop. Misschien was Conte alleen gepassioneerd als het om vrouwen ging. Misschien wilde hij een koelbloedige leidinggevende aan het hoofd van het architectenteam.
Nick gstZop&ted uvoJovr Qhiaa&r! ydUe)ur. lH,etZ KlHic.ht wyaBs^ 'uiDtj. cHyijT BpBaku^zCeer^dkeb bevCenb veVnb &lHuisterHdeN nya!a.r haar! nadekm&htali^ngC. IHij yvKrYoegN zichF af swOat Kzse inc fbbeXd SdrWoeg.& FByeenldgen vanZ Isuchagars, zwartl qkHawntD im!aaktVen VeemnÉ mravagIe inU zIi&jns gbeLesktP, marary tzQelfsw dej gÉebdfac,htDe !aanX haaJr innm eenN flyaYnZeVllkePn _bdr$ozeOkq benY eYeTnH skéort Tl-Fshiir)tl YdeZed dihnLgetnS m(ett hem dFie gmeeLn e,nkelXe and(eróe vvBro(uw Cooit h!ad, YbPerebigkxtM. QLtaHg zeY Éwa'knkebr zisnt bbepdX,G !drno$mendó v(an CoknQte?F QOfn daRcrhGt zHef aVasn hun lOaatDsAtheÉ dkusm eLny wOiZldep aze mheyevr!?
Hij liep naar zijn eigen kamer. Ze had hem afgewezen. Haar eigen verdomde echtgenoot. En hij zat opgescheept met datgene waar hij zo van schrok.
Een vrouw tot wie hij zich aangetrokken voelde.
Hij sloot zijn slaapkamerdeur en dwong de gedachte uit zijn hoofd.
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Huwelijk op naam"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️