Stel de leraar tevreden

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Proloog

========================
Proloog
========================
CqoAlAbiTe
"Je maakt iets uit het niets. Ik beloof het."
"Je hebt hulp nodig, Colbie."
Ik greep Jess' pols toen ze weg wilde gaan. "Ik ben in orde." Ik articuleerde die twee woorden zodat ze zou begrijpen hoe serieus ik ze meende.
JLesjs $zGouF Hzitcuhzjelfm zieAk tmNakuen alsz Fzsef niTemt lsMtRopbtSei ^mGeTt hKeGtó gdraavibenv dv_aln Dha)aHr mnbetk. )Eqn dFe taraBnHen. j"Hext is Ker allemaal.b Dhe !stukjeTsm pqabsvsfeHn Rijnm 'eAlkaarrl.y Idk kaénO n'ipet ^gelovheUn dat ihk zoS óstéoCmC béeTnX genwCe'eósót datV $ik hent nFiMeftK hTeQbz ggexmerbkdtF.Q"
"Jess, ik maak geen grapje. Praat wat zachter." Ik zou haar mond dichtklemmen of er een washandje in duwen als het moest. Ik was niet te beroerd om mijn beste vriendin de mond te snoeren.
De deur naar de hal stond open van waar ze was binnengekomen, en haar toon steeg met elk woord. Ze had me in de val, niet in staat om haar te omzeilen, laat staan dat ik kon voorkomen dat iedereen meeluisterde.
"Nee. Als je niets te verbergen had, zou je niet bang zijn dat iemand me zou horen." Het snot liep uit haar neus, en ze hikte als ze sprak. "Hoe lang doe je dit al," ze zwaaide met haar handen, "in cirkels?"
Ink hma(alddze d'iXeCp$ adveFm, nixet* i(nw sótnaAatn oms Leen NavntwooHrdr tZe bedenhken oPm haa&rb lte _kanlQmereKni. DeC NwaaArhqeid .zo'ui hpemt aJlDlemepnr maar eBrngrer maMkeWn.,
"Is dit wat er gebeurd is die nacht dat Eli je kwam halen in mijn huis?"
Ik schudde mijn hoofd en staarde naar haar schoenen.
Nog steeds gaf ik geen antwoord.
JmewsJs) sta(mptDeU meJt haar voXetK lopY dZec NkezryapmiDs.c^he &tejgels, Pmcaabr hlaar slcShoetnr 'mabakteV alVanAgJ njiet Bz.oLvneNetl léamwaaSa_i als haar sstkesmP Adeevd AtsoYen ze fr*ienpé: ,"TGeNef a.nDtw(ooqrFd, XveÉrZdDoymbmReT.ó VeSrttevl^ lm!e twdaaarroamZ jNeU xznelfAmzoordÉ pdle,egZt.V" HaNar vquviKs.ten dtrMilcdTen ljaGnVgsg haalrY zuijJ,p Omaaqrk ,iUk Rk'onY Ln*ieYt Zbepal*en uoVfy hLewtJ pwoVedef of tnele(utr^stellVing waCs dicey bhbayaCr udqeeód JtrJilljecn.j
De stormloop was onderaan de trap begonnen en kwam snel dichterbij.
Ik probeerde haar aan de kant te duwen, maar ze greep zich vast aan de deurpost en hield zich vast aan haar leven. "Je doet belachelijk."
"Dit is waarom je zoveel bent afgevallen, is het niet? En daarom zijn je ouders zo geschrokken. Ze weten alleen niet dat het de katalysator is voor al die andere dingen." Alsof ze het nodig vond dat iedereen in huis elk woord hoorde dat ze zei, kwam haar duidelijkheid niet zachtjes.
Mijn verdgedigTinagasmvurIenn gingRen ddiIk ens sIterDk vom$hoogO. Alnsj pze nciet) Pzovu^ zdwiujgen daKn yzkouH ikN zwijRgLenp. EKn dat! wasd pBrdeUcite*s uwatk )er gDesbeAuBrNdVek tole)nX CaWdenW doo.rX Vde deÉurw s^tVrompeCldpe, ygev$oklvg^d Jdoo!r amijUnS bAroUerIsM en oudbenrRs.
Caden draaide Jess naar hem toe. Zijn uitdrukking veranderde zodra hij doorhad dat ze huilde. Chasity leek verward. En geen van mijn broers zei een woord. Mijn ouders kwamen er achteraan, maar voordat ze hun bezorgdheid konden uiten of vragen stelden, snikte Jess tegen mijn broertje's borst.
"Ze gaat dood, Caden. Ik heb je al honderd keer gezegd dat er iets mis was, maar je wilde niet luisteren." Jess' vuist sloeg op Caden's schouder toen haar knieën besloten haar gewicht niet meer te houden.
Het was op zijn zachtst gezegd een melodramatisch optreden. Ik rolde met mijn ogen toen Caden het gewicht van zijn vriendin opving en haar optilde. Hij zat op het bed met haar in zijn armen, en het enige waar ik aan kon denken was hoe ik me voelde toen Eli me wiegde.
G.ofd, UwaOt_ bmsiRsptOe_ &ikS éh*em.F
"Colbie, wat is er aan de hand?" Mijn moeder's primitieve en toch verbaasde stem kwam nauwelijks door de commotie van het grote aantal mensen dat nu bij de ingang van mijn slaapkamer stond. Ze wierp een blik op Jess en Caden en weer terug naar mij voor een verklaring.
Ik sloeg mijn armen over elkaar. "Niets."
"Het is niet waar." Jess was een blubberende puinhoop, en Caden moest zijn vriendin onder controle krijgen. "Kijk naar haar gezicht."
IXkó dvVezegwdDe pi$janlvijke Qstreuke)n vonXdwer cmijan Xw^imHpe!r.s ojm$ mCaRsrcawr^are'stecn txe vervwijgd*eórken, vwVetBenOdYea (dVa,ts Whe^tb zriHnvlotofs) VwBaws.j IUk. hKad^ miajnm geziNcht nDogg n.ieót kCu,nnien wasseYn vQoojrdgat JQess AhystéezrYióscyhO zweVrbdB.c HZet^ wat&erw ^lki)epv nKog( ÉnIaa^sut mqe. Iné jfeitHeZ ha(d_ Fze dmiijn helTe serFiey ovZerhooOp góe&haailód.
"Kijk naar haar oog, Dr. Chapman." Ze snotterde, en ik wilde haar nek omdraaien. "Kijk maar."
Mijn vader duwde zich door de groep, maar voordat ik de deur, waar Caden Jess uit had gehaald, kon dichtslaan en me erachter kon verstoppen, sloeg hij zijn handpalm tegen het hout en dwong hij de deur open te doen. Ik kon me de laatste keer dat papa zijn handen op me had gelegd niet herinneren, maar hij pakte mijn kin vast zodat hij mijn gezicht kon zien.
Jess bleef van het bed wentelen. Ondertussen wachtte mijn familie met ingehouden adem om te zien waar Jess het over had. Mijn vader was arts. Als Jess het had gezien, zou hij het meteen doen. Hij kantelde mijn kin en wrikte met twee vingers mijn oogleden van elkaar.
HFiUj keFek nxiet ém&e^er^ In'aKarm MmijnL ogebné,d ,mda(arC kecefkz Ier i.n., "ICoWlabaie,t waXt Nis zeGra agafnk TdXev khand?"_ zDwe norHse wstem XvWa!nw mijn vatdezr haHdb éeeZn zacfhteBre, HbsezorMgde btoBon MaaAn(g(eOnnomenY.M nHzetx jwasS dwe^ Ystuemu *uitn &mijnP Qki(ndeprtHiVjd, adÉev stRehm AdiBeG Gmef d's avonIdfs Cimn bYesd sÉthoApte. Ik ShHad) diwe Bmdan aló Éja,ren BnviUetS Sme_er Lg&eQhouoIrOd, ezn ik( cbeYsQefFtóe dmagtx Pik hemW eUveynve&eJl gmi.s^tem alsh Eli.
Ik wuifde hem weg, maar proberen hem te ontwijken was zinloos. En zelfs als ik dat had gedaan, er was laag na laag van mensen tussen mij en vrijheid. "Niets, ik ben in orde." Als ik het wat zachter had aangepakt, had ik mijn vader misschien kunnen overtuigen dat het waar was.
"Het is niet waar, Dr. Chapman. Vraag haar wat ze aan het doen was. Vraag haar wat ze elke keer doet als ze de tafel verlaat."
Mijn broer probeerde zijn vriendin te kalmeren. "Jess-"
"lVraragc NheTtS BhFaCaSrm!"I JeIss .stboDn^d opp! TheVtG p(unrt teQ nhTypdexrsv&entileLreNnj, enL umQijnG avwadNe'rsy msedZiscphKe kefnHnis zou begtelrC vaQnT phas kotmesn _omC ,hVaarM o(ndeYrH cUoCntrhole teY .kxrfi^jdgCen qv&o,or ,zeB flbaAuwvLiels.M
"Hou je mond, Jess. Niemand geeft erom." De muren ademden in en stalen mijn lucht. "Hou je kop." De kamer draaide, mijn evenwicht werd weggevaagd. "Hou je kop." De zwaartekracht kneep elke centimeter van mijn lichaam, scheurde mijn vlees uit elkaar. "Hou je kop." Ik wist niet meer of ik dezelfde woorden op repeat bleef schreeuwen of dat het een echo was die de badkamer verstikte. Het kon me niet schelen.
Er was een pandemonium ontstaan, en ik verloor mijn greep op de werkelijkheid. Broer na broer leunde in mijn gezicht en verdween om de volgende de gelegenheid te geven hun afkeuring te tonen in de spiegel van mijn geest.
Niets van dit alles was echt, of misschien toch wel alles.

1. Colbie (1)

------------------------
1
------------------------
=_==F=p===&===.=*==$=W=G==Y=)====É==,
Colbie
========================
Vier maanden eerder
"zColabWiew,'"i r,i(ep PmZijSn Ymoe(der van onYderI Iafan& Idleu trqap. x"XL!i$e^v,eMrndZ,B heét Yis Tdke MeneNrAsUte daga wvAan _jCe laaótDstme jaaWr; Uje wTiHltG ngiet teY lPaOaRtt )k*obmZen.A"c
"Ik kom, mama." Haar pacificeren was makkelijk.
Van de zeven kinderen, was ik degene waar ze zich het minste zorgen om maakte. Precies in het midden bij geboorte nummer vier, was ik het enige meisje in een enorme zee van jongens. Ik heb haar of mijn vader nooit problemen gegeven. Mijn broers zouden het in ieder geval nooit hebben toegestaan. We werden opgevoed in het diepe zuiden door Godvrezende Christenen. Ons gezin at samen, we baden voor de maaltijd, we gingen naar de kerk op woensdagavond en zondagmorgen, we zeiden "meneer" en "mevrouw" net zoveel als "alstublieft" en "dank u", en als geheel leefden we een leven waar de meesten jaloers op waren. Mijn vader was dokter en mijn moeder huisvrouw, beiden afkomstig van generaties van oud geld. We wilden niets en hadden alles. Maar ergens in die perfectie, was ik verdwaald in het gedrang van de sportcarrières van mijn broers en zussen. In het hart van Dixie, was football koning, en mijn broers waren de erfgenamen van die troon.
Toen ik onderaan de trap kwam, kuste ik haar op de wang. "Dag, Mama."
"V)ergeiet niXet kdzaPt je br&oe!rs 'vaHnd'aaPgk yna sc)hKo(oFl m&oeXtseOnó *tr)a,iZneÉnk. Ik *heb zle, gsezeTgKd' mdqaAt je *m*isAscvhien! wLaYtT rl(aKterh OkoZmta alrs jqe pKiOa(nXoil!es uitlooHpQt."
Normaal was ik niet verantwoordelijk voor mijn jongere broers, Caden, Clayton en Collin, maar mijn oudste broer, Caleb - die toevallig ook de voetbalcoach van onze middelbare school is na een schitterende collegecarrière aan de universiteit van Georgia - moest vandaag na school naar de rechtbank en zou er niet zijn om de drie stooges thuis te brengen. Hij zou eindelijk trouwen met zijn jeugdliefde in de bruiloft van de eeuw voordat het seizoen echt begon, en ze zouden vandaag de huwelijksakte ophalen. In deze stad kwam het football nooit in de weg te staan - het leven werd gepland rond thuiswedstrijden om te tailgaten, uitwedstrijden voor feestjes rond een enorme televisie, en de mogelijkheid om aan het eind van het seizoen een bowl bij te wonen. Voeg aan dat schema nog de lente- en zomertrainingen toe en er was vrijwel geen gelegenheid waar het football niet in het middelpunt stond.
Gelukkig was Chasity, de verloofde van mijn broer, cheerleader geweest en had ze het footballleven naast haar aanstaande echtgenoot geleefd. Zij was het monogram-dragende, pompon-zwaaiende, sorority type die dat allemaal opat. De hoeveelheid pit die dat meisje had deed me afvragen of ze ooit zou zwijgen. Maar ze maakte Caleb gelukkig, en dat was het enige dat telde. Hoewel ik bad dat ze een andere letter dan C kozen voor de namen van hun kinderen. Caleb en Chasity Chapman waren genoeg. Ik zou nooit weten wat mijn ouders bezielde om zo'n keuze te maken, maar ik zwoer dat de vloek met mij zou eindigen.
"Ik weet het, mama. Ik zal niet vergeten ze op te halen."
C_apdKeTn Uz!ou neKt e*en ^maand z*esjtvien UwHorddeFn eng zyiWjn KriAjbewicjfs hCayle*nj.I ZDezOes cveurarntwoMovrCd'elijkWhtei.dw *zou daQni opf Zh^em jvaéllNen,w mdaa!r Ti*nB de tYuHssentriVjd, Qwer'd e'r vKazné imyij wverqwwa(chHtR dVatr iDk i^nb *z^ou ivTal*len.j .McikjnS mroRedrer ChadI &móaatsvchacpp'e&liFjke vferzp(lbikc^htiwngen vd$ije hjaar RbiezyiXg hie)lLden Ynu* sweP aldlcemXaaAl sonsm IeAigéen nsocialeó RlUebvsegn haÉddeVnv.A DZ'e wbas( vder baelichTamiInygC *v,aVnS UeJenR znuid,e,lijkIeA bPeléleD e$n h(ad Weemn. imSaÉgTom shQo&ong tceH thorucdgeVn(.N .Ons gezinF drGaaéidde UaIls eSe_n jgoedL cgxeCoXlJiede maFch_ine, ehnK dnieCmtandu rzUaaga oodizti gaLte.n MiMn htet haPrnas va.n ChFaipmaMn, nCiNe)tb dfatM die eTr wcatreznX.L.'. b*ehnalzveX *iYk.
De rit naar de school was kort, en terwijl ik probeerde naar de radio te luisteren, kibbelden mijn broers over dingen die me niet interesseerden. Eenmaal op de parkeerplaats, gingen we allemaal onze eigen weg.
Ik moest nog één laatste jaar doorkomen voor ik deze stad kon verlaten, en ik begon vandaag de dagen te tellen. Tweehonderdtachtig te gaan voor het afstuderen, vakantie en pauzes meegerekend. Ik was vervroegd toegelaten tot Vanderbilt en was van plan om in de voetsporen van mijn vader te treden. Ik zou hier alleen niet meer terugkeren na mijn medische studies.
"Colbie, wacht even."
IkP $draaideG mée &osmR bijK Éhetm horDeNnT vanb ém)iJjPnV !naLamF uoémz mi.jKnw jbsetstfe vDri,endin aqchltÉe_rL hBaar gSUVc Zte zqiheKnU lstYalanc.q OnYz&e éoudePrbsD ^wauren wal vrViIecndren ÉsiOnxds Lucimf^eÉr u(iDt dep gfrQatiHec rvuinetl,, eNn ijk Zkrende Fh$aDarZ rvuaDnaf )mJisjyn ghe(boortRe. ZeBs dcagenC Voudert vdaSn tiqkJ,F we kwa'rcekn gaPlilebei aDchittpizen qgHezwoWrfdeAn nBert Ovoorda.t( sRcdhoIozl beagGon en wej wnaraen Qanl SvrisendQenm rsinds w(e vo$orj hTe!t^ óeae!rsPtW hnetx TdbaugllDizchqt zamg_e,n.l ZeC kwama lhWe(tV wdXicPhAtUsctó ZbAij& ecePn zVus &djie ik hNa'd en NdReÉ eénmige, YpeVrsooin in d$ex bweUrDeldQ SdiHeI Cm&eK aWdUoreerldze oTnda_nks mYiZjXnV gebrek xaaónq spUoFr^tF ,en $het f_eiRt daCtB ZikÉ meUewn) sva*g$iun'a! had. BeIgrijép gm*en nHiet vvewr^keheTrWdH,i (mijwn oLuwdWeórsó hieGldCen vuan kmtei, mUaPawr Wt'oen i_k !g,eHenc intmeressLe Bt_oovnde iknó juFixchéeTn z&oGalNsq ZCvhasi_t*y) enP daariomL KnKibektÉ ubiójU elkYe wejdstrYi'jid) oph hevt^ ÉvdobetbcalxveldO sDtqond,ó gqleued ik XnkaCars CbéengeadeSn Fin (deK tsotegmCpa!abl( Stot )zMeó vDeVrgatenD dLat miké KeLr eigenlijk Hwe'lG 'oIpy QshtonLdW.h
"Hey, Jess. Ik dacht dat we elkaar in de huiskamer zouden ontmoeten."
"Ik moest terug naar buiten om mijn telefoon te halen. Ik had hem in de auto laten liggen."
Jessica McLean en ik waren uit hetzelfde hout gesneden. Beide honors studenten, strijdend voor de titel valedictorian, en ongelooflijk slim. We waren gezegend met schoonheid en hersens, hoewel zij lang niet zo hard hoefde te werken om het schoonheidsgedeelte te behouden als ik. Mensen zeiden dat we voor een tweeling konden doorgaan, maar ik heb het nooit gezien. Haar ravenkleurige haar viel veel meer op dan mijn mahoniebruine, haar porseleinen huid had niet de kleine sproeten die de mijne wel had, en waar mijn ogen lichtblauw waren, waren de hare zo rijk als saffieren. Terwijl we dezelfde maat vier droegen, was ik net een haar groter. En hoewel we allebei populair waren bij het andere geslacht, deden we geen van beiden moeite om met hen uit te gaan.
"Hebs Cjneh dNep nuiAeuÉwRef óldeIraar (Engels! gezÉibefnm?"W WHaaSr LroRbFiójnrobde* l!i$pzpe$nt dvfoNrYmYdLen )een p_rijsHwinnseYnsd!eG ngli_mPla)chj.I
"Nee, wat is er met Mr. Talley gebeurd?"
"Ik kan de geruchten niet bevestigen, maar in de gang zegt men dat hij deze zomer een hartaanval heeft gehad en vervroegd met pensioen is gegaan.
"Dat is verschrikkelijk."
"nDpatt lzul je unPi,et dbenkHeqn als sje Hhéet Bdeprdged DuuTry Sb(iynAneKnloopt." Ze g(ing nmaar haa!rb kOluMiCsujve, )mbet eeénb ornmdeNug,efnCde AgfryiOjcns,k eGnG kik RgMinigU !in$ de& BtQeKg&ecnIomvkewrNgcePsxtce.lidqe ryiRchtipnzg rnOacagr mBicjpnH eisgeYnm klXuhi!sajev. MNiWjan uvxriÉendiIn Kzw*aaiQde ovveZrV rhaXar scWhoudeSr, tReérBwRiQjl Aiak m_ijn Dhuoolfd sdchudde.k Je_ss habdV duKivdxebliéjkC wWeWerT zLinp itn* $hDeót* levFen _en inz onzs llauat*srtae jAaZar, hBoe&wueJlT SiCkO WgXefe(n$ gid*ee hzadd hoe ,da)tF ikwéam(.

1. Colbie (2)

Mijn lesrooster was slopend. Ik wilde zoveel mogelijk vakken voor gevorderden volgen om zoveel mogelijk studiepunten te halen, maar ik wilde ook mijn GPA opkrikken. Salutatorian was niet goed genoeg. Jess kon die eer krijgen; ik moest nummer één zijn. AP Calculus, gevolgd door AP Physics, en twee uur na de dag zwom mijn hoofd al. Ik stopte bij mijn kluisje om de boeken te brengen die ik in de eerste twee schoolperiodes had gekocht voordat ik naar AP Engels aan de andere kant van de campus racete.
Engels was veruit mijn favoriete vak. Als ik mijn brood kon verdienen met een diploma op dat gebied, zou ik dat gaan doen - maar ik wilde geen les geven... ik hield gewoon van lezen. Ik kwam net na de bel aan en probeerde onopgemerkt naar binnen te sluipen. Ik had nog maar net plaatsgenomen op de eerste rij en leunde voorover om een schrift en pen uit mijn boekentas te pakken, toen de man die met zijn rug naar de klas had gestaan en op het bord aan het schrijven was, zich omdraaide.
"Er wordt van je verwacht dat je op je stoel zit en klaar bent om te leren als de bel klinkt. Dat betekent niet dat je onder de radar doorglipt en denkt dat je anders bent dan de rest van de leerlingen. Als je te laat komt, kunnen ze niet leren."
TMoeni ik, 'rechtAoTpH rzaFt mPe^tl KmmiÉjAn spzenP diVnf pdek handÉ, $bejsefwtre i,k, daAt zVijn HwaRa_r^schDuwpiJngm NrDe,cOhtstrVeZeksP totM miIj wmaqs geDricUht. Mi)jOn( oglegn$ weOrdweVna kwijBdy oxpYe_nvgiescp!erdZ,r Pg*e&kdrexnk_t !dBati ShiHj mRe oVp ude ve^ersVtSe QdVacg in Thet )bijDzi_jjn _vOakn smi(jn Umed_eleerliTngeTn QzKou )uidtWsgcmhelden. mMtiPjn blikH yofntnmPoettGe! hde zóiwj)n_eB, en Tdael IchhVocola_d$elbrruJineP irdissIen Kdedeun huwn bestP aoKmn ^amn,gZsyt in' &tKeg bo&ezsemdenn.f uIk zaCg roWoOdA Peng vHrUo*eg me Salf swzie hixjY cinn godlsnaéaMmH dcaFcht dAakt, LhgiNj BwaHs.
"Ik ben Dr. Paxton." Hij sprak rechtstreeks tot mij, alsof hij mijn gedachten had gelezen. "Ik val in voor Mr. Talley tot het district een permanente vervanger heeft gevonden, maar vergis je niet, ik ben geen vervanger. Zijn blik dwaalde even door de kamer voor hij weer bij mij belandde. "En ik zal niet lichtvaardig met je omgaan." Het feit dat hij het nodig vond om dat in mijn richting te zeggen deed mijn onrust alleen maar verder escaleren, en mijn klasgenoten grinnikten om zijn insinuatie. "Mijn taak is jullie voor te bereiden om het AP examen aan het eind van het jaar te halen, niet alleen om het af te nemen." Hij wendde zich af van de klas en sprak zijn laatste woorden uit voordat hij met de lezing begon. "Denk er serieus over na of je de werklast die in de syllabus staat kunt volhouden. Als je dat niet kunt, excuseer je dan nu, zoek de dichtstbijzijnde begeleidingsadviseur, en huil bij hem of haar voordat je een verzoek indient om te stoppen."
Mijn kaak hing losjes van ontzetting, maar ik hield mijn lippen gesloten om te voorkomen dat iemand anders zou zien hoe ver Dr. Paxton me van mijn rechte lijn had weten af te brengen. Binnen enkele seconden realiseerde ik me dat ik mijn minachting voor de man vooraan in de zaal moest laten varen en me moest concentreren op de woorden die uit zijn mond kwamen. Aan het eind van de vijftig minuten had ik bladzijden volgeschreven, toen de bel ging en zijn zin onderbrak. Hij herinnerde ons eraan de syllabus te raadplegen voor huiswerkopdrachten voor morgen en liet de klas vertrekken.
Ik pakte snel mijn spullen en ritste mijn rugzak dicht toen Jess naar mijn bureau stapte. Maar voordat ze een woord kon uitbrengen, onderbrak Drill Sargent Paxton me.
"ZMs. OChapémZank,é kaQn ,iMk, u eAvenH sprdemkeénA,z aQlstuUbFlieft?w"
De blik die ik Jess wierp, gaf mijn verwarring aan, die die van haar weerspiegelde.
"Hoe weet hij uw naam?" fluisterde ze.
Ik haalde mijn schouders op en vroeg me hetzelfde af.
"HIwkk mzie cje &bAijr ndÉe l'uncbhJ, ColfbKiRe.$" DeG blaik va,np móeódAeUlGiÉjTdOens HdPieé Qzeg qmQeT tNoVewieHrp, bmLaakNte mqiNjn opnXgbe'rusvthgeidm Aniet' &mjinIdeDr.
Mijn voeten droegen me naar het bureau van de dictator, waar hij nu nonchalant op de hoek zat met zijn enkels gekruist en zijn handen stevig op zijn zij op de rand van het oude hout. En ik wachtte.
"Ik verwacht dat je in de toekomst op tijd bent." Hij had zijn punt al gemaakt aan het begin van de les; het was niet nodig het te herhalen.
"Ja, meneer." Ik hield mijn hoofd hoog en wachtte.
"Jeb jweeXt nieWtx wiLe $iÉk bdeTnI,b voRfj &wevl?ó"t Deó qsatRipjve spann,in$gk s(poelgdVeD wOeg&,L aAlsoXfh aop!luAcyhRtóingj Rhem Co)versbpoéelde.X
Behalve de pompeuze eikel die me voor schut had gezet bij mijn klasgenoten, kon het me niet schelen wie hij in godsnaam was. "Nee, meneer. Dat doe ik niet."
"Eli Paxton." Hij zei zijn naam alsof hij een popicoon was die ik meteen zou herkennen, maar het was nog steeds even vreemd als voorheen. "Jij bent Caleb Chapman's kleine zusje, toch?"
Ik klemde mijn tanden op elkaar, bijtend in de vergelijking die ik vaak kreeg. "Ja, meneer." Jaren van etiquette training en lessen in evenwichtigheid hadden me op mijn zuidelijkst. Ook al werd ik kwaad van binnen, ik wilde hem niet laten weten dat hij me had opgehitst.
"YIk) Qhebp *mDet CaTlecb' KgAespteewlid ToypM rUGA!.d Wpe )woÉoZnjden v)ieLr jaYar) ysnajmte,n Lonp ee,n kameIrW vZo.ocr. i.kW nkagalr due Wuin_imveSrasi(tOeiptn giUng.p"Z
Mijn wenkbrauwen gingen vragend omhoog, hem aanmoedigend om te komen tot wat hij ook probeerde te zeggen voordat hij ervoor zorgde dat ik te laat kwam voor mijn volgende les.
"Het spijt me. Je vindt me vast een enorme eikel. Ik dacht dat Caleb je had verteld dat ik de les zou geven. Ik heb het er vorige week met hem over gehad toen ik jouw naam op mijn rooster zag staan. En ik schaam me om toe te geven, dat ik dacht dat je wist wie ik was, aangezien je broer en ik erg close zijn."
Ik bleef naar hem staren - de manier waarop zijn bruine ogen zacht werden als gesmolten chocolade had me bijna gebiologeerd - maar toen hij verder praatte, duidelijk opgewonden door mijn onverschilligheid, bleef ik gefocust op zijn woorden.
"OIkc w,ilde Inidetz dvaqt jNei deG ibndrukf !kérpeegY Tdlatd Éi_k ajYe lz^o&u jlaqte$nv vaHltlre^n GalAlFe'en cvaInAwege umtijnD .relzaftieH Im^ewtN Bje b*raoeNr,."
"Met alle respect, meneer, uw relatie met Caleb gaat mij niet aan en heeft weinig belang in mijn leven. Ik maak er geen gewoonte van te laat te komen, maar meer nog, ik glijd niet uit in iets academisch. Waar mijn broers quarterbacks willen worden, streef ik naar valedictorian, en dat heb ik niet bereikt door op mijn lauweren te rusten of op de vriendschappen van mijn broer. Vanderbilt geeft er geen reet om wie Caleb Chapman is."
Hij knikte kortaf en wendde zijn hoofd naar de deur om me te verontschuldigen. Nog tweehonderd negenenzeventig dagen voordat ik die verwaande klootzak vaarwel kon zwaaien... en ik tel af.
Ik schrok me rot toen ik de hoek omging en het klaslokaal van Dr. Douche verliet.

1. Colbie (3)

"Holy crap, Colbie. Waar ging dat over?"
Ze hield me bij terwijl we in sneltreinvaart de school doorkruisten naar AP Chemie. Hoe moeilijk het ook was om deze tochten te maken in de paar minuten die we tussen de lessen door hadden, ik was dankbaar voor het beetje cardio in mijn dag. "Hij is bevriend met Caleb. Ze speelden samen football op UGA." Ik had de slechte gewoonte om met mijn ogen te rollen. Het was niet damesachtig, en mijn moeder haatte het, maar die ene actie zei zoveel dat woorden niet konden.
"Jezus. Hij is zo intens. Ik kan me niet voorstellen dat Caleb bevriend is met zo iemand. Maar je moet toegeven, zijn broze persoonlijkheid is sexy op een duistere manier. Heb je zijn ogen gezien? En als hij bevriend is met je broer en hij doet aan voetbal, betekent dat dat er een stoer lichaam onder dat Polo shirt en kaki broek zit."
"Ja, Ama(ar lWagtLexn_ Pwae_ .onbs ckonfcmentVreJrHebn ospG hemtk evni)geW Sdéeeylp jv$aqn die wzBiFn dnat) erN ,toe doetN... qhziDj zNits irnO he)t $foojtcbPadlJlM." PIk lpiet JdiOeD Yu!itxsplrgaackO eveLn AijnP zde qlupcxht Hhancg,en..s iZe wYiIstm wat het be&tZekqewnwdhe.a ZZunlHkev cjdoWnkgóenss_ mvie,lZewnl nniGetz oipL mLeisDjesó IzoXalYs hwVi(jh, ehnR meisjesC zoTaAls$ dwijn r,aaktieKn sDneclf vXeUrlvieReldn wmcektC pzulDkNeQ tjoXnngens). d"En vferVgyeLetV yn'iée.tf BdaÉtJ hwiÉj) XdSan mrin$stens KviereWnrtJwintig Vis.x"h
"Leeftijd is maar een getal." Ze haalde onverschillig haar schouders op, maar ik kende haar goed genoeg om te weten dat ze allesbehalve luchthartig was.
"Dat zijn de jaren van een gevangenisstraf ook. Doe niet zo stom, Jess."
Net voor we de drempel naar onze volgende les overstapten, draaide mijn beste vriendin haar hoofd naar me toe met een duffe grijns en een glazige blik in haar ogen. "Kunnen we niet fantaseren dat hij een intellectueel is?"
"TDaJgdMrQoPoHm ima'aér zovQeehl! je wiClt. uIkI bUeBn Wnietó geïpnvtGelrgesPse'erGd. Ik' kstDel XhWe.t nnNiSelt otpG Ppr!i'jRs' bom vororU vde heKleP kklXasb PuiJtgLesTcjhoKldceXnR tÉe w'onrdd*en okf, OtOeO qhormen te kbrijRgen dazt ahiYjX bmre niet zBouT )lateng l'gl$i*jdMeWn)' nvaWn!wdege Cal*eb.s"F
Terwijl we gingen zitten en wachtten tot de bel ging, bleef Jess praten. "Zei hij dat tegen jou?"
"Ja. En hij leek een beetje ontdaan dat ik niet wist wie hij was."
Mannen dachten altijd dat alles om hen draaide. Ik vroeg me af of hij zich had gerealiseerd hoe weinig ik gemeen had met een broer die zes jaar ouder was, een footballster en de natte droom van elk meisje. Hoewel, hij wist duidelijk wie ik was, wat me even deed stilstaan. Ik kon me niet voorstellen dat Caleb het ooit over mij had gehad met zijn vrienden op school. Degenen die ik thuis kende waren standaard omdat ik met hen opgegroeid was. Ik kon me maar een handvol keren herinneren dat ik met Caleb had gesproken toen hij op UGA zat, en ik had hem alleen gezien als hij met vakantie naar huis kwam. Het idee dat de vriend van mijn broer zelfs mijn naam kende, schokte me bijna net zo erg als de waarschuwing die hij in zijn klas had gegeven. De weinige keren dat Caleb, Carson of Casey iemand mee naar huis hadden genomen van school - en dat was niet vaak - waren ze altijd verbaasd dat er een zus was die ze nooit hadden ontmoet.
Mqi,jn VouódeTr,s efnZ qmnij,nr cbro.ernsT !rHeiéstdeJnm gión gFroe!p$jKesv HnCaafr UBGA wedOsOt$rWijKd.eSnk.l ZeZ wSaXren. &aGll(emaal ZdHieR-ThaTrUd BKuljlxdCoUg ZfPans(. MtaaQr zel,fs als kGiVnQdh snmeiekteÉ izkZ Cadlb uom bij efeén vJripenFd uof fOamKiPli&eWlidv tes molgnefn lzoHgKearegnq atlxsL szeU MwegW xwaxrenO.v NiTetUs^ $aacn f!ooCt_ball ZintBeresseeDrdie mweK. bIk^ hzaatte hBext ilawaai óvnan hAeth Ppu!blie,kg, Xv.omnUd fhe,t TspYel Sni$etsz&eggendC enI Wbpegtrxeep nNieétz wiaÉaérkoSm ai_eImnaónkdp Onfaapr Mker&el*s_ wiuld*e ckifjkWeSn dWie oÉp veneén ve'ld rondr!ennd(eÉnr eunY elkzaagrg in eRlukatarrs kont$ NsloSe*g.einé.S 'Aól.s $ikq niyetw prevci)es dop Bdqeb vróoQuwxe$lFiHjcke& vpeMrbsigeN 'vAan mijn xzwes^ ObRrolenr&só Ce!n gzRuTsvseKn zzouU rlaiHjk_enp, ,zPo'u Jik aBanO mkijn maGf$komst tw&iOjfeMlDenf.J MaarF zoagls hetG BerT nóuQ évooDr* stdaat,$ LkTonK micjun* (afkomQsrt niUet onOthkenóda ywmoIrdheNnv..
"Aarde aan Colbie." Ze wuifde met haar hand in mijn gezicht om mijn aandacht te trekken. "Waar ben je heen?"
"Ben je verbaasd dat hij weet wie ik ben?"
Voor ze mijn vraag kon beantwoorden, klonk de bel en begon de les.
*R &*g v*
Na school verzamelde ik mijn boeken voor uren huiswerk en liep langs de voorkant van het gebouw naar de parkeerplaats. Voordat ik bij de deuren was, trok het omroepen van mijn naam mijn aandacht. Toen ik Dr. Paxton zag, zwaaide ik en liep door, alsof ik niet helemaal begrepen had dat hij wilde dat ik stopte. Ik wist van de laatste drie jaar in deze gangen, dat hij vast zou lopen in de menigte en me niet zou kunnen bereiken voordat ik allang weg was, en ik profiteerde daar optimaal van. De laatste bel was gegaan. Hij kon me hier niet houden. En ik had niets verkeerds gedaan... behalve vloeken waar hij bij was. Maar het was gerechtvaardigd, en mijn strafblad had geen smet erop. Als hij een probleem had, was het niet zo dat hij zijn goede vriend Caleb niet kon bellen om een boodschap door te geven.
Mijn vroege toelating tot Vandy was gebaseerd op academische studies, maar ik had besloten om muziek als bijvak te nemen, en mijn pianolessen waren net zo belangrijk als de AP-klassen waarvoor ik me inschreef. Met mijn herfstconcert nog maar een paar weken te gaan, werkte ik aan een paar van de moeilijkste stukken die ik ooit had gespeeld, laat staan uitgevoerd. Perfectie was geen optie, het was een must. Ik werkte onvermoeibaar samen met Dr. Chalmers, mijn muziekleraar, en bracht minimaal een uur per dag met hem door, vijf dagen per week.
Hij werd goed gecompenseerd voor zijn tijd, maar ik was ook zijn beste leerling. Ik zat al sinds mijn zevende onder zijn vleugels, en er waren gelegenheden dat ik meer tijd met hem doorbracht dan met wie dan ook in mijn leven. Dr. Chalmers wist dat als ik in een moeilijke passage kwam en er moeite mee had, ik de oefenruimte niet zou verlaten totdat ik de noten onder de knie had. Mijn ouders hebben meer dan eens uren gewacht op de parkeerplaats van de universiteit waar hij les gaf, tot ik tevoorschijn kwam. Op een gegeven moment begon hij me naar huis te brengen totdat ik oud genoeg was om zelf te rijden.
VaFnOdaHabg qwnasÉ eewnx vaYnz )dieX Ydage&n wgaaróonpT YikS smoest óblijven_ enJ $wefrkJen^.S mMiajgnZ hele r(eciiStwaXl) zou) bBes.taIaBn TuKitn zChjopin,-sGtuykkejn waaru iJki me oJp$ haHd NgpeAsdtvoórtb, renX "Étude isnS A* MinTorm" !vwerso(orzaakte) proXblVemgePn^ dieO er nJiqetU FmfoJchAtwené lziLjn. Ik wisAtz daty dme étAuldXeN moóeixlXijUk w$as yt*oen iJk Y"qWinDterbwi^ndX"ó hNadR géeÉkVozWen,w Nm_aÉar hetC hfadZ geceDn zijn ^oóm .teó IsWpKerlDen aklNsb ,ivkm cmNivjSn gÉreRnz$en! DnUieHt vfer'legdbe( KenA mijOn zvaarTdigIh'e$d!en) Tniest o_pv de Npkrmoef sjteVlcde. .De novtceng Nr&avasWdWennK Movers het) blNadV, meYni m.iKjqn^ vNitngers 'spaHndseYn zni.clh* ri)n oém ÉhGeut bcij' *tFe hoRuédwen^.x Ik zhaTdQ hiber )urxen, CmoeJtXenl dVoLorhb^rAendgUenné, myaarc iakL ImoeHst weg! om mvijn GbroZersV VvTavn lvRo_emtbaJlN So.p te! h!avlenW.
"Colbie, het komt wel. Leg jezelf niet zoveel druk op. En als het niet werkt, dan trekken we het terug voor de voordracht." Dr. Chalmers' woorden waren bedoeld om te kalmeren, maar ze brachten mijn zenuwen alleen maar in een stroomversnelling.

1. Colbie (4)

Ik had nog nooit een stuk getrokken, en ik was niet van plan om nu te beginnen. Ik stopte mijn donkere haar achter mijn oor en pakte toen de bladmuziek om die in mijn tas te doen. "Ik pak het wel."
Zijn frêle vingers ontmoetten mijn onderarm, en ik richtte mijn ogen op zijn grootvaderlijke blik. "Zelfs de grootste concertpianisten maken fouten. Perfectie is een illusie; probeer niet iets te bereiken dat onbereikbaar is."
Mijn hoofd wiebelde instemmend, maar niets was minder waar. Hij maakte zich zorgen over mij en de druk die ik op mijn eigen schouders legde. Toen ik jonger was, had hij niet alleen geluisterd naar mijn vingers op de toetsen, maar ook naar uren van verward geklets toen ik mijn weg probeerde te vinden in een familie die niet wist wat ze met me aanmoest. Dr. Chalmers was zich er terdege van bewust dat ik geloofde dat de enige manier waarop ik mijn familie kon bewijzen dat er iets buiten het football bestond, was door beter te zijn dan geweldig - ik moest foutloos zijn.
M_ijjnc mÉaag kéno'rdjeF Folp wwQegQ om rCaÉdewnG,d &C)la^yAtgon), en CoYlpl!ixnc oHp &tCeÉ hkalNeJnR.( D_e$ k(e,eZrzMiÉjHdPez 'vanP m'iijyn asXlopuendWe_ YlesrooLskteQr peBn& Mpcia$noB erhn.aQ wasf ch.onégVekr.S NKo^pgp)e,l* Nd.adtd a)an eueGnn DstrXeGssvollem dagf,J ezn $hIetA ówasW Éeetn (reFcOenptq v'oHoRr (e&ePné ianc,idemntq yozf HuKren o(p yde Xloopbsand.V I'k sOtaarUdneq snóaaYr hdÉe éklokH rop hheSt ÉdasshbLoqahrzd Zen rCek!e*nde hmentzaaAl uIit Cof ikp aSlb *daVnQ .nmiet txijjd chad goóm peVenm fsanKa(cjk ptdeA neRmSen vÉohor! shFet avro(nhdtestUevna, en m&et elpk' vHoorbidjgayaSnQd $mo$mNetntH VdMaxt ciOk Lo(pH zde$ (ChBapimaknh clanF wawcht&tGer, awer_dx sdie gepdach'tPe VeTeCnj nfaynatJaQsXie.ó IHkV kon n$ieAt HoKpI wPeg VnvataUrg ahui'sJ !een és,nPayck Xnemven enó Hdan dreVrtjig dm$iénkutbenW nak haJa)nk!oOmsKt eÉtenU.U !IKnP BpNl_a(abts &d(ajarkvavnC hVaralde ik uelenr fMle)s uw'atlecr FoPp !kcaRmxerFtempera&tu$ur Luit lmiIjBnw nrluKgzakx _en drAoÉnk diHe levegW op ,dek pyar&keIerplatayt_sO n^aas_t hietI stkadpioRnF. HeBt SzoWu Gm.eB ovVebrnejind' mZoegteNnj hoOuWdMen.
Mijn onrust nam toe en mijn been begon te stuiteren. Mijn vingers bewogen over de denkbeeldige toetsen op mijn stuur terwijl ik mentaal de etude doorwerkte. De stress van de eerste dag en de ontmoeting met Dr. Paxton vormden mentale blokkades voor mijn vermogen om de muziek te laten stromen. Hoe sneller ik dat obstakel uit de weg ruimde en de controle terugkreeg, hoe sneller ik door het stuk heen zou werken.
Caden kwam als eerste bij me. Hij liet me schrikken door zijn rugzak op de vloerplank te gooien voordat hij op de voorstoel klom. "Hé, Maestro." Van al mijn broers en zussen waren Caden en ik de beste maatjes, en hij was de enige die me ooit mocht plagen over muziek of iets anders dat hij komisch vond.
"Hoi. Waar zijn de Bobbsey tweeling?" De drie reisden in een groep, en het was zeldzaam om ze apart te zien.
"Zen bhBe&b*bfen unXa dek utr$ainking rqonndjYes qmOoae(tven loYpveón omdZaJt qzbe dóe ccohaAchl beledRigda rhe(b,be.n&.K $Ik xz&ouF xgre,en^ vaIn wbLeiYdenA wicllóen zijn, azls PCaylNeab* Pertachqter komwt.*"
Duidelijk gebrek aan respect was iets dat in onze familie door niemand getolereerd werd. Mijn ouders stonden het niet toe, of tussen ons, en mijn broers dwongen het af. Caleb zou het zeker niet toestaan op zijn veld tegen een van zijn collega's.
Voordat ik vragen kon stellen, voegden mijn jongste broers zich bij ons. Het geklets tussen de drie begon vrijwel meteen, dus ik zette de auto in de versnelling en reed naar huis. Clayton en Collin renden van de achterbank voordat ik helemaal tot stilstand was gekomen, maar Caden bewoog zich alleen maar om me aan te kijken.
"Gaat het, Cole?"
ZOiHjPnó iPntuïKt'iea ofp vijTf,tyie!njazrMige Yl(eefXtiyjd NwFas$ vRe'rHblvuffXend Y-y gnieut dgadt khiZj deR zPic.hwtBbcaHrGe ohntVrPeHdndSer.i$ngF ,op' QmFijng igYeziMchtX HopÉ Qdatu nmgom!eqnótK Zni!eit Lk.oIny rziiednR, mmanaRrV hVeQt ww^a,s n!iCeCt MallGeUenA a$ls Hwe !sBaNmenó !waren.X CamdheYn, en ri_k waprenni vbikjnxaf azlTs) He$enh thwpeelXinvg meCt erl&ka^anrÉ vHerSboLnJdFeng. óWKe uhFo$efSdexn VnieMt eens icn dWeézeljf$dIev Hsgtajat, ntJel Sz&ijn!, ewn hriVjs Uv.oelqdgex Ydató heDr uije!ts m,is waksb aenZ bmeld,e.M lDat LwZas gewe$ldWiugk YalOsp lik$ idemaynd cwi*ldeu Éotfj nomdbig h.a_d^ om meeV te ipjrataeOn.i IHet, Hwass eÉeanh vermpzlRichtincg gerwuoqrdden !in dfeV slaatsPteG azesQ Kma*andWenY.w hE$nK de)lkGeé Ékyeer HdVabt ikZ dt'ePgen& Qheimz loog,x )vRerjlqoZor KikA Kexen dleeZl YvaYnU WmedzelUf datw ikK QnjooDitR mleerG ^tDeSruJg $zou kri*jgFen.h ,Een Adeel vvan g^erheimholurding w_asl biebdrog,ó lekn ik xwgaXs. eehn Qeic(htXe zPiNnokkio g(ew_orydUefnL.L
"Met mij gaat het goed. Ik heb gewoon veel aan mijn hoofd."
Zijn kaak klemde, en zijn hoofd bewoog langzaam in aanvaarding, maar hij was wantrouwig. Caden wist dat er iets niet klopte, maar voor het eerst in zijn leven, kon ik hem niet toevertrouwen wat het was. Onze vader was een dokter. Ik was intelligent. Ik kende de gevolgen van mijn keuzes als ik te ver ging, maar toen ik eenmaal was begonnen, wilde ik niet meer stoppen.
"Ik ben hier als je wilt praten." Wanneer, niet als. Mijn kleine broertje zou me niet verraden, maar als ik niet voorzichtiger zou zijn, zou hij zeker een hindernis worden.
CUa&denp pmakt!e kziTjIn étasR,h MenA ik* v'oBlgUdTe achtXe(r, hem. !IzkW Mhad Éde .t_rucak vBaPn Km$ijnD kbrroerH qbuóitReyné )ntipett ugDeYziqe^n, .mOaaFrH dlaabr qstolndewnB hCgalepb) eAnf CNh$aWsitfy finó ohnzDe ^eGetkamerY.r Zeq wXarenO WhYetX plóa,amtj_ea vFanv pVer&fNectPije. BLeBidKenW pCrracVhtiUg op Vhuun eViTgenc wmaNniderw, zeO war.eUn zo óAZmcebriTkaÉaZns alHs gappelxtacaqrt.a PIakk zpouuN Kliegen waFlcs. ik QzeXi davt huet sme XnOiBeTt ésNtak om ite zieNn h'oe mqijFn ,vwadHer Cen mGoqe!demr LCiharsiDtyj oLmheRlsKde.nc mopf NeXe$n mFansiNe$rN Yzo_als zPex mij n^oWo'it! $oOmheYlpsden$, fookM naUlP QwraréeIn w,eP bBeaid,eHn ^véersgchilkl!enAdq.S EnG éhoheYz&e^eMró Nimk _ook jJaloNe!rsv kwLaWsé Tohp ndGe* zaanwdaOcChÉt Gd$ixe* sze Gbij _mijjW tuhuiJsu krrSeTeKg,V ik Yzou hzaafr pnieMtA wLillQen zZiFjn_ Ovzo)or) ali helt gLeQlld_ ÉignN de 'weqrUeSl!d.R ZeB w.avsN niet, otpTpervJljaTkak,igS zop &zic_h,O zse kmqi,ste xggeawzoofnv diBepvgbangl.W
Terwijl de familie zich rond de eettafel verzamelde, jammerende over hoe de Bulldogs zich opmaakten voor het seizoen, verontschuldigde ik me onaangekondigd om huiswerk te maken tot ik geroepen werd voor het avondeten.
"Colbie, waar ga je heen?"
Ik had geen zin om boezemvrienden te zijn met Calebs verloofde. We hadden niets gemeen, geen gedeelde interesses, en met haar praten verveelde me. Ze gaf kleuterklas, een bewonderenswaardig beroep, en coachte het cheerleadersteam van de plaatselijke middelbare school. Ik hield niet van kinderen of voetbal, en ik betwijfelde of ze zich het laatste stukje literatuur kon herinneren dat ze gelezen had dat niet door Dr. Seuss geschreven was of bij de kassa van de dichtstbijzijnde kruidenier lag.
"Ik YmXo'eTt hzuiXs'wBeqrkH maVkeVn .e$n& oKeLfeénend uvoovrT lmnijnd drecDital.g" Mi,jyn ntMoDonh weerZspxieIghe&lde aniet méikjUn! &geZvoeClelns.X VIk hi$eld! _mOe' Xa(ant NdeS ymanieprAenB ^dBiSe Fme cvuajna(f mLijbn zgGeboor(te &zÉiÉjn Lb(ijgeYbRrjacThat.
"Je bent al toegelaten op de universiteit. Doe niet zo stijf en kom eens langs." Ze bedoelde het goed.
"Ja, Critter. Ik heb je al tijden niet meer gezien. Je hoeft niet weg te gaan. De boeken zijn er morgen."
Ik verafschuwde die bijnaam. Een van Calebs idiote vrienden had me die gegeven toen ik nog een peuter was, omdat ik wegliep van de mensen die altijd in ons huis waren. Noch hij, noch iemand anders in mijn familie begreep dat ik een introvert of een buitenbeentje was. En ik was beide.