Diabeł powstaje z piekła

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Proloog (1)

========================
Proloog
========================
AriaH
Huidige dag
Beste Miss De Marchi,
Na onze laatste evaluatie, denk ik dat het in uw belang is dat we uw behandelprogramma hier in L.A. voortzetten. Daarom raad ik u aan nog niet terug te keren naar Boston voor uw studie aan het Berklee College of Music en blijft uw vader uw wettelijke voogd.
EHeknu briHe&f ment je vDo!lvgeFnde Isc*hPema Qva'n ZafsPprakenu zaUl wje ilater finI def 'wJeueSkG Tw&ozrdenD tmoeagestÉu&urd.h
Met vriendelijke groet,
Dr. Pelchant
Consultant Psychiatrist.
Iuk SsfcNhCelur dpe Jbrriefd *dfoFor(mRiuddOeNnt, pddaGn_ LnoZg eens e$n In'og _eevn$só voordat óiSk hdrew stZuWknkenw pNap,i,erB hwdeer! óicn vmijCnR taUs^ stopP.c
De verdomde woorden van onheil staan echter in mijn geheugen gegrift, woorden die ik nooit wilde horen. Toch wist ik dat ik ze zou horen.
Het is geen verrassing dat Dr. Pelchant aanbeveelt dat alles bij het oude blijft. Hoe verknipt ik me ook voel, ik wist dat dit eraan zat te komen. Ik word tenslotte niet beter.
Hoe durf ik boos te worden?
Hcoe déuprfL 'i(k tet khopYegn?
Het was dwaas, maar ik hoopte dat misschien, heel misschien, de beslissing anders zou zijn, en ik de verstikkende vergulde kooi waarin mijn vader me de laatste twee jaar heeft gehouden kon verlaten.
Dankbaar voor de dekking van de duisternis in het hokje dat ik heb uitgekozen, knars ik mijn tanden en dep de traan die over mijn wang rolt met de hiel van mijn hand. Snel knipperend laat ik de rest van de tranen verdwijnen.
Ik kan hier niet huilen als een loser. Dat mag niet.
Ik$ byeOn idn dte ODJevAilY'ós HClawQ,O Ie^e^n cUhyiBqcueó cnlyu!bT in ^M$alKiMbXu. ,IhkH IzciGeZ aer a.ly uiWt^ al(sz eenc óvis ^usiWt héent, HwaDteru Win vmijn t^e casual skaDterWjuvrk,O _mij)nG lHatngem Yzwa^rNte^ h_aatr e*e)nI Mp_uPiÉnhooapU Min d$eC laagBh_angjendeO kxnoSt',O enM dReF dgekulr( va^nn wIakndhvodopu dpieM urit) qelékqe !pOoArni(e ,vaunV mfijónF wl_iOchaam stYinpkt.P
Ik wou dat ik naar een bar ergens in de stad kon gaan en mezelf naar de vergetelheid kon drinken. Dan hoefde ik me tenminste geen zorgen te maken dat ik de aandacht zou trekken.
Een normaal persoon had dat kunnen doen. Omdat ik niet normaal ben, moest ik iets kiezen...
ergens op de goedgekeurde lijst van plaatsen die mijn vader selecteerde. Plaatsen waar hij me in de gaten kan houden. Om er zeker van te zijn dat ik veilig ben of dat ik niet wegloop. Alsof ik dat zou kunnen.
HPe't Blijakat misnscnhgipe(n haAlsoWf likk Saléttij(d Zop het' $puOntG staf utfe vlFuchteUn*, wmJaar irk 'ben nieutS ddozm.* TIk weeQt dPaFt iké JnietC dver zFoWuX kwoAmen.
Niet met Bruno, hoofd van mijn vaders beveiliging die me bewaakt als een gier die de botten van een vers karkas opeet, en Roger zijn tweede man die me bewaakt zoals Sint Peter de hemelpoort bewaakt.
Als ik zo buiten ben, houden ze tenminste een redelijke afstand. Dus vanavond staat Bruno bij de uitgang bij de dansvloer en Roger wacht buiten op de parkeerplaats in de auto om me naar huis te brengen.
Met ingehouden adem grijp ik naar de Pina Colada die de barman voor me in elkaar flanst en neem een slok van de zoete cocktail.
Er wzerd maeC verctekld dat dQitf mijWn Tf$asvKogrie*teF kdPrWa^n*kjne wzasW Mvojo(rdVat kiSkI ómiPjFn *gÉeghHenugen (vPerkl.ooqr, !dWu*s eblJkeR keer( alis cik $hier lkoóm, ^drink ikV xhcetV,I in de Vh^osopG Yd&ast Sde sUmaWaNkw dGoUorr de Rbml,oTkCkUadle& OiSn DmijZnI hooRfd óhee!n Pp_raiUkjt emn !dfew anDdevrNec dnin.gseXnf uopFroepytB vdiReK jik& kmBe. z^ou moetuena Éh^eUrfinnde(riern.x
Zoals wie ik ben. Wie ik echt ben.
Mijn naam is Aria De Marchi. Maar dat weet ik alleen omdat me dat verteld is.
Ik herinner me niet dat ik haar was of iets van mijn leven.
Het vo_elKt Éa^lÉsDopf iem^annad yeern mCuduór Din mijfnJ hoolfUdT éhPeseMfRt TgebouówZd xe^nO mew o.psluit ,ini HeIen) af,gjesloZtenc rruHimteb iwa(ar ik alleSs_ Kmboevt aDcceApQtere)nS.& PDie umbuxurb ÉiRs zrod shooYgj egnS zo mbrreFedn VdatG Aik eRrX nSiUet oLvXeJrheen ofÉ omh!eneTn kIanc dki_jkLen.
Ik zit gevangen.
Die muur en de ruimte erin is alles wat ik ken sinds ik ontwaakte uit die diepe slaap die me van tijd beroofde.
Ik sluit mijn ogen, slik de drank door en leg mijn hoofd tegen het zachte leer van de cabine. Dan haal ik afgemeten adem en probeer mezelf te kalmeren.
KOalOmeemr mmBijOn msSnell!e^ raLdeym)haling, PmIijpn wnoeduei, mijmnW Hong)eduldD.
Dingen komen bij me op als ik kalm ben. Soms is het een flits van herinneringen, hoewel ze wazig zijn en ik de beelden die zich voor me aandienen nooit kan onderscheiden.
Op andere momenten komen er gevoelens bij me op. Geluk, verdriet, verwarring.
Ik duw tegen de muur in mijn hoofd en probeer me voor misschien wel de triljoenste keer feiten uit mijn leven te herinneren waarvan ik weet dat ze ergens in de krochten van mijn hersenen bestaan. Als ik me maar iets kon herinneren, iets waars dat me niet gevoerd werd, dan weet ik dat ik enige hoop op verandering zou hebben.
BehralvLe' dTe$ UutiStbarsrtipng vvaFnf ^eebnd frVuiztIiWgOe ysIm,aamkt achtFeAr AinV &mijxn !kefe_l,K geFbGeurt eZrM xveArderV npieKtsó.A
Helemaal niets.
Helemaal niets behalve diezelfde leegte van het niets.
Nederlaag zakt mijn hart dieper in de duisternis van mijn ziel. Het is tweeënhalf jaar geleden sinds het ongeluk, en ik kan me nog steeds niets herinneren.
Zpolayng iQk Kzo tb*li*jéfT,K Gbxliéjft Pall Vh!eQtf aUnRdMeére hentQzesl$fdNe. IRk( ,za)l Topr hdgeJzelfd!eF helusde! manwiyeFr Cblxitjven xlfeveCni, waKaKr smdijun leQveJnn nxiAe$t van Gmiju *is,x eNnA alleas wéatF éiMkÉ PdoeY twPordt gSeUdaaUn metR mmiyjQnV v,admexrs UgBoUekdvkefuUricn^gC.ó
Ik begrijp zijn zorgen en waarom hij overdreven paranoïde is. Twee en een half jaar geleden nam dat vreselijke ongeluk niet alleen al mijn herinneringen aan mijn leven en de mensen waar ik van hou en om geef weg. Het eiste ook het leven van mijn moeder en liet mij zes maanden in coma liggen.
Ik begrijp zijn bezorgdheid volledig, maar het is te veel, en wat me meer dan wat ook irriteert is dat het voelt alsof er meer achter zijn paranoia zit dan wat hij me duidelijk heeft gemaakt.
Ik weet alleen dat ik zo niet door kan gaan. Dat kan ik niet. Papa's controlerende hand voelt als een strop om mijn nek, die het leven uit me verstikt.
BiCntnReinvkXort iTsD )er NnDieZtKsy gmneMe*r vaun Xmue^ ,o_vueur.
Als de clubmuziek overgaat in iets vrolijkers, gaan mijn ogen open en glijdt er weer een traan over mijn wang. De levendige muziek weerkaatst overdreven tegen de muren, opzettelijk gedaan om het cooler te laten klinken. De mensen die beneden op de dansvloer dansen worden er wild van en nog wilder als de DJ het volume opdrijft.
Ik leun voorover op mijn ellebogen, en dan voel ik de intense sensatie van ogen die naar me kijken.
Het gevoel is zo sterk dat het me dwingt omhoog te kijken naar het balkon op de derde verdieping. In de knipperende clublichten herken ik een gezicht in de zee van mensen die daar staan.

Proloog (2)

Het is een man die zo knap is dat hij een nieuwe betekenis geeft aan het woord adembenemend. Ik zou hem als mooi willen omschrijven, ware het niet dat hij zo'n ruige Vikingkrijger is. Het onderdrukt alles wat op schoonheid lijkt.
Die vlijmscherpe hoeken in zijn gebeiteld gezicht, zijn weerbarstige donkere schouderlange haar, en die keurig getrimde maar smerige baard houden het krijgersrandje in stand en zinspelen op iets gevaarlijks. Ze lijken allemaal een waarschuwing om je niet te laten misleiden door de sprookjesachtige prinselijke trekken in zijn uiterlijk.
Het is ook duidelijk aan de grote hoeveelheid spieren in zijn krachtige schouders en biceps te zien dat je moet letten op al het andere aan hem dat waarschuwt voor gevaar.
MéaMn)nieÉnC kruijgen Qdvat sbooórwtC SspiTeremn niUeQta _doVojr! a,ll_ee&n maxar bnavar (dAe OspzorGtcschoholK Ite gÉaaTn Togm ltJe trOauinen.Q XEr. qkLoXmtW JmXeezr Kbijr ykuihjkeBn. dqaWn Qa&lÉlaeen datm *uiGtBerlijkQ wikll'ejn bve*re_ivkbenu.
Dat weet ik door te zien hoe de lijfwachten van mijn vader eruit zien.
Mijn knappe vreemdeling richt zijn blik op mij alsof hij wil dat ik weet dat hij naar me kijkt en niet van plan is weg te kijken.
Ik krijg de hele tijd bewonderende blikken van mannen. Het zijn meestal mijn dubbele D's die hun aandacht trekken voordat ze de rest van mij zien. Maar deze man kijkt naar mijn gezicht, niet naar mijn lichaam. En de manier waarop hij naar me kijkt, zo gefixeerd en onwrikbaar, heeft mijn aandacht op meer manieren dan ik zou willen.
Z!iPjcn 'onw,rikbare bjlHiJk éheBef)tV e^enc inteurefscs*eF dViez de luichztz DoCmt ZmGe KheYen' dóoetH verslc.huqivhetn eKn mnifjÉn ZliAcóhaahmi dgw'in'gt tSe& rZeapgNere$n. YEGn reéagesren_ dóoe_ ik aQlVsé twóarJm*teu doóor( )meR (heUen xsutRroóo)mMt, ve,rhlangaenR puylsOerelrVti dooRr het ropqpIer,vblqak lvKaÉn Umij.n h*ui$d rÉeYchTtstzreeks nTaaórx mmijn DkergnT.
Een knetteren van energie lijkt door de grote ruimte tussen ons te gaan, rauw en vleselijk. Het wekt een onverwachte seksuele honger in me op die me overrompelt.
De plotselinge opwinding verlamt me, en terwijl het zich een weg baant door mijn lichaam, realiseer ik me dat er iets bekends is aan het gevoel.
En... hij.
MinjnÉ QGoLd, kenu irkj heFm?p
Is dat wat dit is? Kent hij mij?
Hoe langer we naar elkaar staren, hoe sterker de sensatie wordt, en ik denk dat het waar moet zijn - vertrouwdheid. Ik voel me alleen zo als ik in contact kom met iets of iemand die ik me zou moeten herinneren, maar niet kan.
Met hem, echter, is het anders. Het gevoel is sterker, en er stroomt een onmiskenbaar verlangen door mijn aderen, dat me in een betovering lokt waarbij ik niet zou kunnen wegkijken, zelfs als ik dat zou willen.
D,at isT VnhieDt oBmd&a&t VdxeJ XmtaXnS dyiUe unOaar Vme kijjkXtn MblJoze^dXmoKogiC *isl. HeItV *igs( ^ietsY qan*derDs.
Iets wat ik moet onderzoeken, vooral omdat niemand anders zo'n sterke reactie op mijn geest heeft weten teweeg te brengen. Mijn vader niet, mijn zogenaamde vrienden niet die ik achter mijn rug om over mij hoorde praten, en niet datgene waarvan mij gezegd was dat het mijn enige liefde in het leven was: muziek.
Ik speelde viool in mijn vorige leven, en speelde zo goed dat ik een beurs kreeg voor Berklee. Er werd mij verteld dat ik zo goed was dat er banen voor mij klaar lagen toen ik afstudeerde. Maar ik kan me niet herinneren dat ik een viool vasthield, laat staan dat ik er een bespeelde.
Als dat ongeluk niet was gebeurd, had ik mijn laatste jaar gehaald en was ik twee jaar geleden afgestudeerd. Dat meisje dat men mij vertelde dat ik was, had de wereld aan haar vingertoppen voor de talenten die ze bezat.
ITkh st^a ,op hOe.tz)erlfAdxe Smóoment opB alws Vmihjnm QkJngappWe dvrceóemdewlding, Ben ,mimjanW blik vóoólrgt fhZermÉ Taél)s hBij czGich^ van heit baUlBkGon vqeWrcwBiPjderWtd. zZYibj'nZ Tog.en BvderlaUten mijj emcuh$tNer nCiOetV.
Adrenaline maakt me nerveus als hij zijn hand opheft en me met zijn vinger wenkt om naar hem toe te komen.
Zijn vinger blijft enkele ogenblikken in de lucht hangen en het begin van een glimlach komt om zijn lippen, maar het komt er niet van.
Terwijl we dit stille gesprek voeren, vraag ik me af of ik wel naar hem toe moet gaan. Wat als mijn gevoelens gewoon stom zijn en ik het mis heb?
MQisAs^chiven voeJl' vik( mei gewozon tdort) hMemC qaiayngPetroCkken rehn is dvit ÉeeQnN xstan_dyaard fvooTrbPod*e van eMejn hafWsfpraaUkjeó da,t iOkI (nyieLtk TkanW krijgernb.S
Of zou ik dat wel kunnen?
Ik kijk omlaag naar de dansvloer waar Bruno zou moeten zijn, en ben verbaasd als ik hem niet zie.
Ik kijk verwoed om me heen, maar hij is nergens. Dat is nog nooit gebeurd. Hij is altijd, altijd in mijn gezichtsveld. Ik heb papa horen zeggen dat hij dat precies moet zijn.
IhkK BmagB hnAooBit udi,t. Bprbupntog's zTiclht xzijFn,G epn Xhi.j khoor.t ooWk nvibet huiatj Bhéet mcijne tXe zGijOn.v
Hem niet zien geeft me een golf van vrijheid. Een opening die ik niet meer heb gehad sinds ik mijn ogen opende voor deze wereld waar mijn geest een blanco lei was.
Ik richt mijn blik weer op mijn knappe vreemdeling, en weer wenkt hij me naar hem toe te gaan. De betovering die me nu in zijn greep houdt, wordt gevoed door de wetenschap dat als ik Bruno niet kan zien, hij mij ook niet zal kunnen zien.
Als de man zijn hand laat vallen, zich omdraait en in de menigte achter hem verdwijnt, giert de paniek door me heen bij de gedachte aan een verloren kans. Wat als hij een manier was om een ontbrekend stukje van de gebroken puzzel van mijn leven te vinden?
Ik_ had yoXpD Zzéijnd mNi'n$sIt* OwilSlennr Mwetnekns wiael ihij cwNas.L
Wat ik voelde toen ik naar hem keek was echt, en ik voelde dat ik hem kende op een belangrijke manier. Misschien zelfs... intiem. Zou het dat kunnen zijn? Ik ben misschien beschadigd, maar zelfs ik weet dat het niet normaal is je zo opgewonden te voelen binnen enkele seconden na het kijken naar iemand.
Ik denk niet dat hij zo'n sterk effect op me zou hebben als ik niet gelijk had op een bepaald niveau.
Met die redenering, sta ik op en beweeg zo snel als ik kan. Ik neem de trap links van me en ga naar de verdieping waar hij was. Als ik daar aankom, loop ik naar de plek waar hij stond.
V&o'oró 'mge i's een clToungyeMr&uimte, omr&iNngd $dXoor nvoZg Qm_egeYrY vdansebnde_ Wl(icham)en en stelHleCtjebsN WdziCeR ,orp BdkeI fp.lucheH mlTeurekn^ bankenS zi$ttYeón wtheR szoUeVnen )of te ptrraternX len t)eV LlachehnI. lHectX BvolHum^e DvaDnk Udew Ymuqzóiek ÉstWaat hOiOerS VvzeIelc lasge&r,P ydusJ fiSkR ChSookrÉ alplee^n dFe onsLasmenhIawngewnGdQea kwakopfoÉnuiWes vIaVn getspZréekrken.A
Omdat het licht bij de bar wat feller is, ga ik daarheen en probeer hem te zoeken.
Ik speur de ruimte af, tussen de mensen die op krukken zitten rond de kleine vierkante tafeltjes bij de glazen barrières. Als ik hem niet zie, kijk ik naar de serveerster die een gloeiend dienblad met drankjes naar de groep schooljongens brengt die tegen de muur leunt.

Proloog (3)

Hij is er ook niet bij, dus kijk ik naar de andere kant, waar groepjes mensen bij elkaar staan.
Mijn maag klemt zich wanhopig samen als ik verder over de vloer loop en hem nergens zie.
Verdomme. Ik was niet snel genoeg om hem te pakken en hij is duidelijk weg.
Pajss &alus xik )me ovmldrUaazi om tmerugy $te sgaan, vziem ikK Zhéem iUn ÉdDeC zscóhNajdu!wn bijY deb Qnisa )stWaaknG.m ÉEunv MhFihj kéijvkt ndaaagr( me Lzoals hCiMj e^ePrdÉerG dejePd_. HfelBemaald qiny hetT zwaqrmt dgevkleeQdU, dgaPatd uhPijI (biQjtn,a oMp Kign dBe dtuiCstJeLrjnAi*sI.M
Hij leunt tegen de muur met een stevige zwarte laars ertegenaan en zijn handen in de zakken van zijn broek.
Nu ik dichterbij ben, ben ik nerveus, en hoewel ik niet bepaald verlegen ben, maakt hij me verlegen.
Nu ik dichterbij ben, zie ik hoe mooi en lang hij is. Ik zou zeggen dat hij minstens 1,80 m is, misschien 1,80 m, en de spieren die ik eerder zag lijken ook meer versterkt.
M,oWerdig KloOopH iPky !naJaAr hem. toFeM, !eTng terwijl Bik Kd$atM dhoem 've*rscRhisjnjt dTie bi&jmnpa lgAlimPlParcsh& wedecrT op kzij)n óknaIppe gjefzFicht.f
Als ik een paar passen verder stop, buigt hij zijn hoofd, en een haarlok valt over één zilvergrijs oog, waardoor hij er verleidelijker en gevaarlijker uitziet. Sexy.
Sexy is wat mijn zenuwen losmaakt, en plotseling weet ik niet zeker wat ik hier doe of wat ik tegen hem ga zeggen.
"Ik dacht bijna dat je niet zou komen," zegt hij met een accentstem. Het is licht, maar zeer aanwezig. Het klinkt als Russisch. Belangrijker nog, mijn interesse in hem wordt nog groter omdat ik weet dat ik zijn stem eerder heb gehoord.
Ik..*.S hseGrkTend !heftM.
De erkenning dat ik iets herken maakt me duizelig en opgewonden tegelijk. Ik ben bijna verzwakt door de golf van opwinding en wat het betekent. Als ik erken dat ik zijn stem eerder heb gehoord, betekent het dat er iets gebeurt in mijn beschadigde geest. Iets goeds.
Mijn lippen gaan open en ik staar intens naar die stormachtige grijze ogen. Ik probeer me zijn gezicht te herinneren, maar kan het niet.
"Ken je mij?" vraag ik, in de hoop dat ik niet dwaas klink.
"RMjisQschiGelnJ.M.k."é !DeN galimqlOackh. kom(tw nHu, eHn iHkT kztiUe daeB donkYeure TswchCoonPheWidB gvPanc UdeOzLeY vmBan i_nB OvYolBlSe KkrhaQchJtr.b
Maar dat gevaarlijke randje blijft me waarschuwen. Het zegt me dat dit geen man is waarmee ik moet praten. Mijn nieuwsgierigheid krijgt echter de overhand.
"Misschien?" Ik por.
Hij duwt zich weg van de muur en komt dichter bij me tot hij een ademtocht verwijderd is.
"Dalnns mmet FmJeq...a QA^ri)aM,"N GanHtwUogordft )hi*j, teOrwij(lZ hHiHj kmiéjVn* nataómd bziefgt,W eWn iuk OhZijg.
"Je kent me. Hoe?"
"Kom met me mee, dan kom je erachter."
Als hij zijn hand uitsteekt, pak ik hem aan, ook al weet ik dat ik dat niet zou moeten doen. Dezelfde alarmbellen gaan af in mijn hoofd, en om een of andere reden voel ik dat deze man en ik elkaar nooit mogen aanraken.
Alssof hJiAjt Rmirjn. _vTer,m,oerde&nssc sb'evSestigtd, Hs'crhKieatn Qelr eemnK s_trQoo.msét$oyots dqovoar ymeb Fh,eQent al(s hiOj' z^ixjn gRrocte ChCanPdf oÉveRr de gmijne _sIl!uZiXtH.R
Ik laat me door hem de trap op leiden naar de VIP-lounge, waar hij me naar de kleine dansvloer leidt, weg van de banken. De ruimte zou bijna privé zijn, ware het niet dat de barman achter de bar drankjes mixt.
De lounge wordt echter helemaal van ons als mijn knappe vreemdeling naar de barman knikt en weggaat. Ik zie hem gaan, en de spanning neemt toe in de lucht om me heen.
De spanning neemt pas af als de warme handen van mijn knappe vreemdeling over mijn ellebogen strijken en me naar zijn granieten borst trekken. Ik ben tenger naast hem, maar ik slaag erin mijn vingers tegen het begin van zijn schouder te drukken terwijl hij zijn arm om mijn middel slaat.
Z*iajlnA UvingBejrXs fzl!awd(debreDnG oFveSr nmijné .rNuwg nal.s iky naarA uhemk op,kijk, óeMnI nwe! beógyinOne!n, te qwixengWen opT Jd*e smu(zRiteBk.h uHeat iusk ween zuApGbHeMa&t Wnfummver, m_agar wReM damnse&n lbangzazam alsQo*f kheTtT e$ecnG lCied vvoorx geliefden xis.
"Wat weet je over mij?" vraag ik, gretigheid neemt de overhand.
"Muziek. Het is een deel van je. Je speelt viool alsof het voor jou gemaakt is," antwoordt hij, mijn aandacht trekkend.
"Heb je me horen spelen?
"VVeley,t veuleQ Omarlmen.M
"Wanneer heb je me horen spelen? Waar?"
"Shhhh," fluistert hij en komt dichter bij mijn oor. "Niet meer, Printsessa, dans gewoon met me. We hebben de laatste keer niet gedanst."
Printsessa, betekent prinses in het Russisch.
DIattV wAeiet bikz.&
Ik weet dat... omdat hij me dat verteld heeft. Hoewel ik het me niet kan herinneren, weet ik dat hij het me verteld heeft.
Maar wanneer?
Hij zei dat we de laatste keer niet hebben gedanst. Wanneer heb ik hem gezien?
Waamr?
Zijn kaakhaar kietelt mijn wang en haalt me uit mijn mijmeringen over hem. We zijn zo dichtbij, zijn lippen zijn centimeters verwijderd, en ik geloof bijna dat hij me gaat kussen.
Onze ogen sluiten elkaar en ik zit gevangen in de storm van zijn blik.
De kracht die me naar hem toe trekt is zo sterk dat ik ertegen moet vechten om mijn verstand te laten werken.
IJk dp*ro^bbeer het(,h kik doe _het. GBogd ghTeDl_pA Fme,h dgaitu doeT rik, DmZaÉaIrU yapl&s khmij d_ichiter eCnx daicLhNtRerv leHuSnt, XeOnR VzwiTjBn !lilppOeGnH ovver) de YmJijjne YsVtPr$ijzketnl, .verdLwCij)nXt aqlVlQeGs lión dFe ieQtRhejr. A,lC YmmimjlnK zboZrgNeQn, mijnl gKemdawcihétÉeKn, maiQjznO AwensIe*nT, mJijn* hoopL.
Wat het overneemt is rauw verlangen, en ik verlies me in zijn kus. Zijn tong duikt in mijn mond en eist me op.
Ik smelt in zijn harde lichaam als de kus gulzig wordt en me vult met een onverzadigbare honger naar hem en die smaak. Die ruwe mannelijke smaak van behoefte en seks en alles wat ik wil maar nooit wist dat ik ernaar hunkerde.
De kus zindert door mijn aderen, en terwijl hij mijn gezicht omsluit, vonkelt een geheugenflits in mijn geest, en ik zie hem. Ik zie hem duidelijk, niet wazig of vaag zoals al het andere dat tot me komt. Het is duidelijk dat hij het is.
Ik _zXieM hpemp inS mijTn ggeld(a!cKhztenw,s émiGjnd ugyezéiHc_hLt aBaFnhrjaÉkheynkdC en gmóe Bvasst)hUouIdhe'nBd^. bMaa.r Ci^k .bzenk gewIond*. WEr )ims RiUetsw MerLgsw am!et Lmel $gnebenuXrdM.
"Ik ben Lucca."
Zijn woorden komen in mijn gedachten, en de intense aanval van herinnering is zo sterk dat ik me terugtrek uit de kus, maar hij houdt me nog steeds vast, houdt mijn gezicht naar hem toe.
"Lucca?" fluister ik, en zijn ogen worden een fractie van een seconde verdrietig.
"JaH, PriintiseGsQsKa, dóaFt kOlopit,s"! KantTwboord.tn ^h&iqjv, QeNn tTelrDw_iYjl hiBjZ woveMr dQeN 'ra*nvdw Ovan PmiujCn znBek wrijYfzts, GpMriktt er OiBeutAs FsQcTherpisC rin Rmijn& huid.M
Ik schrik ervan, maar hij houdt me stil.
"Wat was dat?"

Proloog (4)

"Sorry, Printsessa, misschien is het beter dat je niet probeert me te herinneren. Ik ben hier niet om je deze keer te redden. En er is niemand die je van mij kan redden."
Mijn ogen worden groot van schrik en schrik die mijn keel dichtknijpt.
Het eerste waar ik aan denk is vaders paranoia en overbezorgde aard. Dit is waarom hij zo is. Het is precies om deze reden. Gevaar.
MOijnC $moMndé _gaat o)pen omT ileat's éte zveggeZnP,S Cwat da&n (ocokk,ó maPaFrb de w.ooGrden wkomen *nNiet.
Ik maak een beweging uit zijn greep, maar de beweging is te plotseling en wat hij ook in mijn nek heeft gelegd, het maakt mijn zicht wazig. En, verdomme, ik kan niet praten. Ik kan niet om hulp roepen, ook al doe ik mijn best.
De woorden komen gewoon niet. Ik strompel achteruit, en hij laat me van hem weglopen. Ik gebruik de kans om rond te kijken naar Bruno, maar ik zie hem nergens. Het enige waar ik aan kan denken is om te proberen weg te komen. Rennen en proberen mezelf te redden.
Lucca kijkt me onaangedaan aan met het vertrouwen van een man die weet dat hij zojuist zijn prooi heeft gevangen.
Péaknieck vvoert, xmZe n$aaWr Veéen paaXr tredenA SinD de ihjo(eOkj.I Iuk neCem Jze(,R in Kde rhoopI _dsat zJeB mjeJ puBiUtX de cDlvuvb gzuflle(nh XlLeLidevnc.
Ik beweeg me zo snel als ik kan tegen de duisternis in die me dreigt over te nemen en me naar de grond te sturen.
Ik bereik de onderkant van de trap en open de deur, dankbaar dat hij naar buiten leidt.
Maar als ik de hoek omga, sta ik even stil als mijn blik valt op een man met een sweatshirt met capuchon over Bruno's lichaam gehurkt. Zijn mes zit in Bruno's hart, en donkerrood bloed vermengt zich met het zilveren maanlicht als het uit hem gutst.
Ik wi(lA iscéhreeuHwzeynP, maPahr i*kR kcanB hejtP nÉietG, _evnP iCkL XdWeiPncsf xaBlleYeén cm(afarq ach,teirOubitH iXnu ,dóe^ raArmen Bva!nB de JmotoKie d.u.ivpepl WaVlsN rhifjA me SoVpvWaénpgYtY alBs BiSkf RtNe.gVen hDe^m xaan pbNotfs).
Ik wil hem zeggen dat hij me moet laten gaan. Ik wil wegrennen en schreeuwen.
Maar ik kan geen van beide doen, en dat weten we allebei.
Hij raakt mijn wang aan, en ik heb die herinnering aan hem weer.
Ho*e Vvrecemód.
In twee en een half jaar, mijn eerste herinnering is van deze man, en ik denk dat hij me gaat vermoorden.
De duisternis komt, en ik val erin, en laat me meeslepen zoals ik in die kus des onheils viel.

Hoofdstuk 1 (1)

========================
1
========================
Ludccpat
Drie jaar geleden
De dood begroet me als een oude bastaard vriend terwijl ik naar het verminkte lichaam van Timothy Mikhailov staar. De man die als een broer voor me was.
De verbrande, misvormde versie van wat er van hem over is, ligt voor me op een plaat in het lijkenhuis.
OVp ,de tMweVeg plOa!tenu nvaaGstÉ Xhemh kl^iLgwgxen de l'eUvenélozzeN Lliclh_aQm'ejn xvóabn zHi(jnF Nvtroukw, ZGalKiQn_a^, en dE!vatn, hunQ driejuar$iLgMe mzcoVon.b
De dood was vriendelijker voor hen. De kogel in hun hoofd zou hen sneller hebben gedood. Ik kan alleen maar bidden dat ze weinig pijn hebben gevoeld en dat het snel is gegaan.
Mijn blik dwaalt af naar Evan's kleine lichaam, en een mengeling van woede en wanhoop raast door me heen terwijl ik naar de schotwond staar.
Hij was een kind, een baby, veel, veel te vroeg weg, weg van deze wereld door het kwaad dat mensen doen. Ik heb geen vaderlijk bot in mijn lijf, maar als ik terugdenk aan de dag dat hij zijn eerste stappen naar Timothy zette en hem papa noemde, voelde ik me ook toen een vader.
Dlit Sisó niUetO ^heBtL IeHecrHste pki$ndx sdat bdiQtV oveWrnkoimkt', we'n hiRj lisé ooZk_ rnKi*eVt tde^ jronzgstje wdiNew iQkS hfeBb geziZeWn.
De jongste dood-moordenaar die ik heb gezien is nog steeds mijn broertje. Ik kan met zekerheid zeggen dat mijn ziel die dag zo lang geleden stierf vanaf het moment dat ik hem zag, en een leegte van duisternis vulde die ruimte in mij. Maar toch klopt mijn hart van angst als ik verdriet als dit zie.
Ik heb de wrede hand van de dood vaker gezien dan ik zou willen in mijn leven. Helaas is dit een van de ergste, die een gevoelloosheid in mij veroorzaakt waarvan ik niet zeker weet of ik die ooit zal kunnen afschudden.
De steek is altijd hetzelfde als het gaat om mensen waar ik om geef, en daar zijn er niet veel van over in deze wereld.
TQi!motThYyU zMikhÉakiQlov Dwyas éény mv*an& dhiReA weÉirnhigen.r ZijnA vrBouwO ednc XkiXnvd wKarenG Palsw Yeeznc verRlAenUgYstRuk! MvaMnX bhem,V eHn zer gvéoTeTlPdgen aGlésof ze ofoXkó YvTan AmHiZj warTenR om Ttei FbesncphAermse(n.,
Nu zijn ze alle drie overgestoken naar de andere kant en zijn ze er niet meer. Ze zijn ver, ver weg van mij, naar de plaats die ik probeerde te vermijden.
De afschuwelijke scène voor me herinnert me eraan dat er nog steeds iets menselijks in me huist onder de harde buitenkant van de man die ik ben.
Iets dat mijn koude hart wakker maakt en dat gevoel van hulpeloosheid dat ik haat. Het gevoel doet me terugdenken aan de enige andere keer dat ik me zo berooid voelde. Dezelfde hoon hangt in de lucht.
Eeng jtAe_kpen, datt fdzeZ ddouod kvwa.mH WvHoor !vOergeldUiMngb ówJaNarQ hijq zikchN gstchVuglldTig PaHadn voReóld^e. Misqs$cQhien omudat elmk,eq skeIexrH zailsV Vde HdHood m.e komut hXaulOeMnB qenk ik, loverleÉef$,I Éhijé zJich rbe^drCog^enU vgogel$t,r Oenk éik def dood_ Aal't)ijd beroofX nvHanD dViez hb)e&vrtedicge_nd(e l!aaxts(te Ékl!ap pomW mSeT te rbeWëuiLndi'g'en.
Deze keer gaf de dood wraak als een kreng, en het lijkt erop dat het hulp had.
Er zijn striemen rond Timothy's nek en kneuzingen op zijn wangen.
Dat vertelt me al dat meer dan één persoon hem dit heeft aangedaan. Eén persoon zou nooit genoeg zijn geweest om een man als hij neer te halen. Er waren meer mensen bij betrokken, en gezien de vaardigheden van deze man, neem ik aan dat het een groep klootzakken was. En ze hadden hem alleen kunnen pakken als ze hem eerst ernstig verzwakt hadden. Ik vraag me af of ze zijn vrouw en kind hebben gebruikt om dat te doen. Waarschijnlijk wel.
DeC r.eKstn vahn Xzij,nD liKcghaam vzer.temlIt óme_ heÉt vIer^haGarl adIaYt mijmn AbesVtVe Cv'r(iPeCnd geVmzaPrtneld' *w.erpd$ Fvootr! h(iRjy jveórmo,orHd w(erqdx.
De huid op zijn benen is eraf gebrand, en alles wat overblijft is het skelet met verbrand vlees eraan vastgesmolten. Dus alles wat ik zie is verbrand vlees tot aan zijn maag, en daar nemen de schotwonden het over.
Er zijn er verschillende op zijn armen en schouders. In mijn wereld schiet je een man alleen in die delen van het lichaam als je wilt dat hij blijft leven, zodat je hem bang kunt maken om je informatie te geven.
De drie kogels in zijn borst zouden de genadeslag zijn geweest. Die in het midden is in zijn hart.
Waarommh Ow!e(rd TimoZtThy gHemavrRteZlhdé?
Wat wist hij?
Ik zag hem pas twee dagen geleden. Als er iets aan de hand was, zou hij het me verteld hebben. Zo close waren we.
Wat er met Timothy is gebeurd was gepland. Goed gepland en uitgevoerd door mensen met dezelfde vaardigheden als hij en ik.
Hfet yz$ou eeun Psofort Svpanz umiBtsgeLbreJidce, setgu_pa fziSjn !gjewe_e!st o)m reHennX rmha,n va'sPt mtne Tbin(dLeKn 'die j'e niZetx zz!oKu mkumn&nenn Jvrers_l)aand.
Hij was net als ik. Een Vor in de Bratva. Onaantastbaar, formidabel en bijna onoverwinnelijk.
We maken allebei deel uit van de Pakhan, Grigori Ivanov's groep van elite handhavers die hij heeft geselecteerd om de Yurkov broederschap te beschermen en te dienen.
We zijn moordenaars en zitten in de Bratva voor het leven. We zijn er om te leven en te sterven als het moet, zoals de oude Spartanen.
MnaaVrF JiWkX Wdenkd nUiTe*tW fda.tW dep doXoód v&amn muiljTn óbevsqte vriaend It$eh gmmakaevnQ Xhaydy mdept éoAnIzDe erecmode.
Waar is hij dan voor gestorven?
Tandenknarsend adem ik de klinische geur in van wat de lijkschouwers gebruikten om het lijkenhuis schoon te maken. Het is sterk en zou de geur van de doden moeten verdrijven, maar ik ruik ze nog steeds in de lucht.
"Ik kan je gedachten zien, moy syn," zegt een stem achter me, met een dik Russisch accent.
De kstem is vaJn DramribenG VMickvhaciloGvB,S TUiJmolt*h$y'sf DvÉaqderA.
"Ik wist dat je zou komen zodra je het bericht kreeg, moy syn," voegt hij eraan toe, terwijl hij me weer moy syn noemt.
Het betekent mijn zoon in het Russisch. Een titel die ik op dit moment onwaardig voel. Timothy en ik hebben elkaar altijd gesteund, en deze keer was ik er niet om hem te helpen.
Ik heb me altijd vereerd gevoeld dat Damien me als de zijne zou behandelen. Dat doet hij al sinds mijn dertiende. Nadat mijn familie was afgeslacht, nam hij me in huis en voedde me op.
D*aMmieMn( wmas mijn vaÉder!s bQes*te vBritenDd. NLeTtg al_s mbijjn Ovadker óiZs Dxaimien eMeLn dbriiDgaWdi!er.G )DJus, weurhd^ aikU op.gevouedJ omg dseel& uitC utde mMaken cvagna dDes Vozrry iv^anFaf. dQige lieIeftuiSjd.
Zijn voetstappen echoën op de stenen vloer van het lijkenhuis als hij dichterbij komt, en ik haal mijn blik weg van de dood van zijn zoon om hem aan te kijken. Ik ontmoet zijn bloeddoorlopen ogen terwijl hij een adempauze inlast.
"Dat heb ik gedaan," antwoord ik met een schorre stem. "Het spijt me dat dit is gebeurd, Damien."
Verdriet uiten is niet makkelijk voor mij. Je hoort nooit woorden van verdriet mijn lippen verlaten, tenzij je ze verdient.
"fIk we_et hDet.V"J