Deel I - Inleiding
Inleiding Lang geleden heb ik geleerd om van niets gemaakt te zijn. Ik heb mijn lichaam getraind om elke ervaring, elke ontmoeting, elke waarneming om te zetten in leegte alvorens ze in mij te metaboliseren en te verwerken. Ik ren op het niets. Ik doe me tegoed aan leegte. Mijn brandstof is zwart en koud en niets, niets. Bij elke ademteug die ik inadem, verandert de zuurstof in een vleugje vergetelheid. Voel het als ik uitadem (voel niets). Hoor het geluid van niets als het uit mijn longen komt en als een mist om me heen cirkelt. Vlees en botten en bloed zijn niet langer mijn make-up. Ik ben een opeenstapeling van niets, verpakt in mijn wezen op moleculair niveau. Mijn huid, mijn spieren, mijn organen, mijn kut-cellen van niet-bestaan, vermomd als stukjes mens. Raak me aan, ik zal niets voelen. Kneus me, neuk me, hou van me, niets, niets, niets. Alles in mij is veranderd en aangepast. Er is niets echts meer. Niets solide. Niets dat het waard is. Alleen stukjes limbo. Alleen nihilisme. Alleen maar niets. Niets dat stevig om mijn kern gewikkeld zit, een ondoordringbaar zegel. Niets dat zich vastzet in al mijn ruimtes, dicht op elkaar gepropt, de laatste sintels beschermend van een eens brandend hart. Ik ben me nauwelijks nog bewust van zijn slag door de lagen van leegte, voel nauwelijks nog de vastheid van zijn polsslag. Ik hoor het soms, gedempt door het opvulsel van niets dat er omheen is geperst, tikkend tikkend als een metronoom. Als een verre klok. Als de klik van een richtingaanwijzer. Als het zakhorloge van mijn oom. Als een bom, aftellend naar detonatie. Als een bom, wachtend om te ontploffen.
Hoofdstuk 1
One "Je hebt dit echt verknald, Celia. Hudson is officieel buiten bereik. Je hebt hem laten glippen, en nu is alles waar je van droomde voorbij." Ik rolde met mijn ogen, ook al kon mijn moeder mijn gezicht niet door de telefoon zien. Ik was moe van deze toespraak. Ik had er minstens drie keer per week een variatie op gehoord sinds mijn jeugdvriendin meer dan twee jaar geleden was getrouwd. En dat mijn dromen voorbij waren... wel, het was lang geleden dat ik me had voorgesteld dat ik met Hudson Pierce zou eindigen. Dat was het streven van mijn moeder, niet het mijne. Nu niet meer. Het had geen zin om met haar in discussie te gaan. Ze vond troost in het klagen over haar dochters mislukkingen, en deze klaagzang was een van haar favorieten. "Van wat Sophia zegt, is hij nu nog meer toegewijd aan dit huwelijk dan hij ooit was, en dat verbaast me niets. Een man verlaat een vrouw gemakkelijk genoeg, maar als ze zwanger wordt, vergeet het maar. Hij blijft hier." Ik leunde met mijn hoofd tegen het raam van mijn Lyft auto en zuchtte. "Hoe gaat het met Sophia tegenwoordig?" Het was een manipulatieve verlegging van mijn kant. Ik walgde ervan dat ze zich anders voordeed, maar Hudsons moeder was niet meer zo bevriend met Madge Werner als ze ooit was geweest. Jammer. Dat was ook mijn schuld. Hudson's schuld ook, niet dat een van onze moeders dat ooit zou toegeven. Ik wist dat mijn tactiek werkte toen mijn moeder luid in mijn oor snoof. Precies zoals ik had gedacht. Mijn moeder had hier niet direct met Hudsons moeder over gesproken. Waarschijnlijk had ze het via de wijngaard opgevangen. Een vriend van een vriend of ze hoorde het tijdens een liefdadigheidslunch. Wat deden die rijke trutten tegenwoordig nog meer om zichzelf te vermaken? Mijn eigen methoden van amusement waren zeker niet van de populaire soort. Maar ze waren zeker leuker. Of dat waren ze ooit, in ieder geval. Zelfs The Game had de laatste jaren zijn vonk verloren. "Ik weet niet eens waarom ik de moeite neem om hierover met je te praten," bromde mijn moeder. "Het is je eigen schuld dat je niet met Hudson bent." Daar was zijn naam weer. Hudson. Er was een tijd geweest dat het pijn deed om die te horen. Een tijd waarin mijn lichaam gekweld werd door de twee simpele lettergrepen. Dat is nu een heel leven geleden. De blauwe plek die hij had achtergelaten was blijvend en vergeeld door de ouderdom, en ik drukte er soms op, terwijl ik zijn naam zei, alles herinnerend wat er tussen ons was gebeurd, gewoon om te zien of ik die emoties weer kon opwekken. Elke keer had ik niets. Dat was ik hem verschuldigd, veronderstelde ik. Hij was degene die me Het Spel leerde. Hij was degene die me leerde hoe ik niets kon voelen. Hoe niets te zijn. Hoe ironisch dat zijn leven vandaag gelukkig, compleet en vol was. Goed van je, Hudson. Goed dat je geneukt hebt. Mijn moeder was nog steeds aan het jammeren toen de auto bij mijn bestemming stopte. "Je beseft niet eens hoeveel je hebt opgegeven toen je hem liet gaan, of wel? Verwacht niet dat je het beter doet dan hij. We weten allebei dat je dat niet kunt." Verontwaardiging drong door mijn holle cocon; woede in al haar verschillende vormen was de enige emotie die er af en toe in leek te sluipen. Mijn moeder wist geen moer van mij, hoe hecht ze onze relatie ook vond. Kon ik niet beter dan Hudson? God, wat verlangde ik ernaar haar ongelijk te bewijzen. Maar ik had geen munitie. Ik had niets. Ik ging met niemand uit, niet echt. Ik had mijn eigen interieurbedrijf dat nauwelijks genoeg opbracht om de onkosten te betalen en ik nam niet eens een salaris voor mezelf. Ik was een trustfonds baby voor alle intenties en doeleinden, levend van mijn vaders bedrijf, Werner Media. En terwijl al mijn keuzes doelbewust waren, kon ik niet echt aan mijn moeder uitleggen dat het grootste deel van mijn tijd en energie werd besteed aan het spelen van Het Spel. Er was niemand die dat zou begrijpen, zelfs Hudson niet meer. Ik had geen andere keus dan het gesprek te beëindigen. "Ik zit in mijn vergadering. Ik moet nu gaan, mam." Mijn toon was kortaf, en ik hing bruusk op voor ze kon reageren. Ik gaf mijn chauffeur een digitale fooi, gooide mijn mobieltje in mijn tas en klom toen uit de auto. Het was heet voor begin juni. De luchtvochtigheid hing als een dikke eau de cologne aan me vast, zelfs toen ik de lobby van het St. Regis Hotel binnenstapte. Ik was al laat, maar ik kende dit gebouw van een leven tussen de elite van New York, en ik hoefde niet te stoppen om de weg te vragen. De vergaderzalen waren met de lift snel een verdieping hoger, naar het niveau waar oorspronkelijk John Jacob Astor had gewoond. Het hotel was in de elegante chique stijl van zijn tijd gehouden, en hoewel pompeus in zijn stijl, vond ik het luxueuze decor zowel tijdloos als elegant. Omdat ik te veel haast had om het landschap te bewonderen, ging ik rechtstreeks naar mijn bestemming. In de foyer van de Fontainebleau kamer, pauzeerde ik. De deuren waren gesloten. Moest ik kloppen of zo naar binnen lopen? Ik was al bezig mijn telefoon te pakken om mijn assistente, Renee, een sms te sturen, toen ik een man in een zakenpak zag zitten achter een tafeltje aan de andere kant van de foyer. Hij leek erg geconcentreerd op het boek dat hij aan het lezen was en had mij nog niet gezien. Ik wist niet hoe de man die ik zou ontmoeten eruit zag, dus ik kon niet zeggen of hij het was of niet. Mezelf vervloekend dat ik niet beter voorbereid was, stapte ik op hem af. "Excuseer me, ik ben Celia Werner, en ik word verondersteld om..." De man keek nauwelijks op van het lezen toen hij me onderbrak. "Ik zal hem laten weten dat u er bent. Gaat u zitten." Hij propte zijn boek open door het met de voorkant naar beneden op tafel te leggen en stond toen op en liep er omheen naar de deur van het Fontainebleau. Hij klopte één keer, opende toen de deur en verdween naar binnen. Enigszins verbijsterd over de koele begroeting, liep ik de foyer door en vond een bankje om op te zitten. Ik pakte mijn telefoon en stuurde een sms naar Renee. Waarom ontmoet die vent me ook alweer niet op kantoor? Ik sprak zelden ergens anders af met klanten. Toen Renee me voor het eerst over de afspraak had verteld, was ik ervan uitgegaan dat ik was ingehuurd door een commissie of een raad van bestuur en dat ze me hadden gevraagd voor een gesprek in het kader van een of andere algemene vergadering. In dat geval was het logisch om naar hen toe te gaan in plaats van andersom. Maar iets in de sfeer van de situatie deed me twijfelen aan mijn eerste inschatting. Als er een heel comité achter de gesloten deuren zat, waarom had de man die mij begroette dan "hem" gezegd? En zou ik geen stemmen of mensengeluiden hebben gehoord als de deur even open was geweest? Terwijl ik op Renee's antwoord wachtte, haalde ik het cliëntendossier uit mijn tas en bekeek de papieren die erin zaten. De gebruikelijke vragenlijst lag bovenaan, maar was, anders dan gewoonlijk, helemaal blanco. Ik bladerde naar de volgende pagina, een achtergrondrapport. Ik bestelde deze over elke cliënt die ik in dienst wilde nemen, niet zozeer uit voorzorg, maar meer uit nieuwsgierigheid. Mijn beste spelletjes waren geïnspireerd door skeletten uit het verleden, en ik liet nooit een kans voorbijgaan om te spelen. Ik was echter niet van plan om deze specifieke klant aan te nemen. In feite had ik alleen een afspraak met hem om hem af te wijzen. De reden stond vetgedrukt in de eerste regel van zijn informatieblad: Edward M. Fasbender, eigenaar en CEO van Accelecom. Ik wist niet veel over Accelecom en nog minder over Edward Fasbender, maar wat ik wel wist was dat de harde strategieën van zijn in Londen gevestigde bedrijf de voornaamste reden waren dat Werner Media nooit in staat was geweest om de UK markt te penetreren. Mijn vader zou razend zijn als ik ooit voor zijn concurrent zou werken, maar hij zou blij zijn als ik hem zou vertellen dat ik hun aanbod had afgewezen. Trots, zelfs. Tenminste, ik hoopte dat hij dat zou zijn. God mag weten waarom ik de man zo graag wilde behagen, maar dat was zo. Het was me al op jonge leeftijd ingeprent om de mannen die over me heersten te behagen. Mijn vader was de heer van ons huishouden. Als ik hem gelukkig kon maken, was ik er zeker van dat mijn moeder haar eeuwige geklaag zou stoppen. Als ik hem gelukkig kon maken, kon ik misschien ook gelukkig zijn. Het was een belachelijk idee, maar het zat diep in me geworteld. Ik scande door de rest van het verslag over Fasbender. Erg jong getrouwd. Gescheiden voor meerdere jaren. Niet hertrouwd. Twee bijna volwassen kinderen. Zijn vader had ook een mediabedrijf dat was verkocht toen Edward een tiener was, net voordat zijn beide ouders waren overleden. Hij had Accelecom opgebouwd uit praktisch niets, en er een miljardenbedrijf van gemaakt voordat hij tweeënveertig was geworden, dat was in september. Het was allemaal vrij standaard informatie, maar, met jaren ervaring, was het genoeg om me te helpen een goed beeld te vormen van wat voor soort man Edward M. Fasbender was. Gedreven, berekenend, strategisch, monomaan. Zijn dating geschiedenis was te karig om aantrekkelijk te zijn. Hij moest waarschijnlijk betalen voor zijn seks en vond het niet erg om dat te doen. Egocentrisch en misogynistisch waarschijnlijk ook, als ik zo'n man kende, en dat deed ik. Het zou leuk zijn om zijn werkaanbod af te slaan, hoe oppervlakkig de stap ook was. Mijn mobiel zoemde. Hij drong aan op een ontmoeting in het hotel. Je hebt dat eerder goedgekeurd. Is dat nog steeds goed? Ik wilde graag inschikkelijk zijn, herinnerde ik me nu. Hoe sympathieker ik in het begin was, hoe verrassender de afwijzing. Het is in orde. Zei hij wat het project zou worden? Iets met kantoren, vermoedde ik, aangezien er een commissie bij betrokken was. Dat zou nog leuker worden, hem afwijzen in het bijzijn van mensen. Hij zei dat hij het alleen persoonlijk zou bespreken. Ik voegde beheersing toe aan de lijst van karaktereigenschappen. En hij had zeker een kleine lul. Er was geen kans dat deze klootzak zou inpakken. Voordat ik Renee nog iets kon vragen, ging de deur van de vergaderzaal open en stapte de man van daarnet naar buiten. "Hij is nu klaar voor u," zei hij, weer alsof Mr. Fasbender alleen was. Ik sloot de dossiermap, maar stopte hem niet terug in mijn tas, te gretig en geïntrigeerd om me druk te maken over de rompslomp. Ik stond op en liep naar de deur van het Fontainebleau. Zodra ik de drempel over was, pauzeerde ik en fronste mijn wenkbrauwen. Elke keer dat ik hier in het verleden was geweest, was de zaal gedekt met meerdere ronde tafels, in banketstijl. Deze keer was er slechts één lange directietafel, en hoewel er verschillende stoelen omheen stonden, zat er niemand aan. Mijn blik ging door de ruimte en stootte op de enige andere persoon in de kamer - een man die dezelfde leeftijd leek te hebben als Fasbender in het rapport had opgegeven. Maar als dit echt Edward Fasbender was, had ik mijn inschatting van hem verneukt. Want deze man was niet alleen aantrekkelijk, hij was overweldigend aantrekkelijk. Hij was lang, iets meer dan 1.80 meter volgens mijn schatting. Zijn dure middernachtblauwe maatpak toonde zijn slanke bouw, en aan de manier waarop de mouwen van zijn jasje zijn armen omsloten, was het duidelijk dat hij trainde. Hij had een lichte huid, zoals zijn Duitse naam deed vermoeden, maar zijn haar was donker en lang aan de bovenkant. Hoewel het was getemd en op zijn plaats geboetseerd, stelde ik me voor dat het slapper was in zijn natuurlijke staat. Zijn wenkbrauwen waren dik, maar vlak en uitdrukkingsloos, zijn ogen diepliggend en doordringend, lichter dan mijn eigen babyblauw, hoewel het misschien zijn maagdenpalmstropdas was die ze zo levendig deed uitkomen. Wat de reden ook was, ze waren betoverend. Ze maakten mijn knieën zwak. Ze deden me naar adem happen. En zijn gezicht! Zijn gezicht was lang met prominente jukbeenderen, zijn gelaatstrekken ruig zonder gedragen te zijn. Op dit moment was hij gladgeschoren, maar ik was er zeker van dat hij een baard kon dragen zonder er smerig uit te zien als hij het probeerde. Zijn lippen waren vol en vol, met een duidelijke v aan de bovenkant. Twee vage plooien liepen tussen zijn wenkbrauwen waardoor hij intens geconcentreerd leek, en de lichte lijnen die zijn mond omzoomden gaven hem een permanente grijns, zelfs als zijn mond gewoon stil was. Hoewel hij die grijns op dat moment misschien wel meende. Gezien de manier waarop ik hem bevroren stond aan te gapen, was dat zeer waarschijnlijk. Ik schudde mijn hoofd uit mijn stomme roes, zette een overdreven stralende glimlach op, en begon naar hem toe te lopen, mijn hand uitgestrekt. "Hoi, ik ben Celia Wern-" Voordat ik mijn introductie kon afmaken, bleef de hak van mijn schoen haken in het tapijt en struikelde ik, waardoor de inhoud van zijn dossier over de vloer werd gemorst. Bloed stroomde langs mijn nek en in mijn gezicht toen ik op mijn hurken de rommel opraapte. Het was onhandig knielen in mijn kokerrok, maar ik was meer bezorgd over het verzamelen van de papieren voordat hij ze zou zien. Het duurde maar vijf seconden voor ik besefte dat die bezorgdheid onnodig was, want ook al had ik de bladzijden aan zijn voeten laten vallen, hij bukte niet om me te helpen. Ik had gelijk over zijn karakter, leek het. Arrogant, egocentrisch. Klootzak. Ik schoof de papieren terug in het dossier en wierp hem een blik toe, wat een vergissing bleek te zijn, want daar stond hij, op me neer te kijken met die perma-grijns, en iets aan de positie waarin ik me bevond en zijn uitstralen van dominantie deed een rilling door mijn lichaam gaan. Mijn huid voelde aan alsof ze in brand stond, en kippenvel liep over mijn armen. Zijn aanwezigheid was overweldigend. Overweldigend. Verontrustend. Mijn mond viel open van verbazing. Mannen lieten me me niet zo voelen. Ik liet mannen zich zo voelen. Ik overmeesterde de mannen om me heen. Ik overweldigde hen. Ik maakte ze van streek. Ik vond het niet leuk. En toch, deed ik het ook een beetje. Het was niet alleen een ongewoon gevoel, maar het was een gevoel. Het was lang geleden dat ik iets had gevoeld, laat staan zoiets opzienbarends. Ik slikte en maakte aanstalten om op te staan toen hij me weer verraste en zich eindelijk op mijn niveau bukte. "Edward Fasbender," zei hij en stak zijn hand uit. Met een frons nam ik hem aan. Mijn hand voelde warm aan in zijn strakke greep, en ik liet hem langer vasthouden dan de lengte van een standaard handdruk, liet hem helpen me weer overeind te tillen voordat ik hem scherp terugtrok. Hij grijnsde hier ook om - die mond grijnsde om alles, maar ik kon de grijns ook in zijn ogen voelen. "Ik heb ernaar uitgekeken je te ontmoeten, Celia," zei hij in zijn deftige Britse dialect. "Ga zitten, wil je?" Als er enige logica in had gezeten om niet te gaan zitten, was ik blijven staan, gewoon omdat ik het haatte hem nog meer controle te geven dan ik al had. Maar het was niet praktisch om te blijven staan, dus gooide ik mijn tas en het dossier op tafel, pakte een stoel en schoof die in de richting van het hoofd, waar hij zou gaan zitten, als de laptop en de telefoon die daar lagen enige indicatie waren. "Ik had me niet gerealiseerd dat ik alleen u zou ontmoeten, meneer Fasbender." Ik schoof de stoel met opzet niet tegen de tafel, zodat hij een uitstekend uitzicht had, terwijl ik mijn ene lange been over het andere kruiste. Ik had mooie benen. Het waren twee van mijn beste wapens. De smeerlap keek niet eens naar beneden. Met zijn ogen op de mijne gericht, knoopte hij zijn jasje los en ging op de stoel zitten waarvan ik dacht dat hij die zou nemen. "Edward, alsjeblieft," zei hij streng. Hij had al duidelijk gemaakt dat hij me Celia wilde noemen, zelfs zonder mijn uitnodiging om dat te doen. "Zoals ik al zei, Edward, ik had erop gestaan dat we elkaar in mijn kantoor zouden ontmoeten als ik had geweten dat je een vergaderzaal alleen voor mij zou reserveren. Hij hield zijn hoofd schuin, zijn stenen uitdrukking liet niets zien. "Het was niet alleen voor uw voordeel. Ik gebruik deze kamer als mijn kantoor terwijl ik in de States ben om potentiële investeerders te ontmoeten. Het is misschien onconventioneel, maar ik verblijf al in het hotel en de locatie is dus handig. Plus, ik hou van de omgeving, vind je niet? " Ik negeerde hoezeer ik het lage timbre van zijn stem waardeerde en overzag mijn omgeving nog eens. De Fontainebleau was een van de luxueuzere vergaderzalen van het hotel. Met de vele kristallen kroonluchters, het bladgoud en het sierlijke lijstwerk leek het decor rechtstreeks geïnspireerd op Versailles. Ik waardeerde de luxueuze uitstraling, maar dit was een beetje aan de overdadige kant, vooral als het als kantoor werd gebruikt. Het feit dat hij het mooi vond, zei meer over zijn karakter. Ik voegde pompeus en extravagant toe aan mijn eerdere beoordeling. Hij zou de kamer waarschijnlijk zelfs gebruiken als voorbeeld van wat hij wilde dat ik voor hem zou ontwerpen. Nee. Gewoon nee. Zelfs als ik zijn aanbod zou accepteren, wat ik niet deed. Ik onthield me van commentaar op het decor en richtte me weer op mijn subtiele vermaning. "Dit komt u vast goed uit, maar ons gesprek zal erdoor beperkt zijn. Ik heb mijn computer en een portfolio meegebracht, die u wat van mijn werk zullen laten zien, maar dit zou veel gemakkelijker zijn als u de modellen in mijn kantoor kon zien. Misschien kunnen we een andere afspraak maken en elkaar daar op een later tijdstip ontmoeten?" Het zou nog heerlijker zijn hem af te wijzen na hem aan het lijntje te hebben gehouden. "Dat is niet nodig. Ik ben niet geïnteresseerd in je ontwerpwerk." Mijn nekharen gingen waarschuwend overeind staan, en ik was opeens blij voor de man buiten de deur. Niet dat ik mezelf niet aankon. Ik ben in veel hachelijker situaties geweest en heb het overleefd. "Het spijt me," zei ik, mijn stem koel en vast van de praktijk. "Ik geloof niet dat ik het begrijp." Hoewel, ik begon mijn vermoedens te krijgen. Als ik hier niet was voor een ontwerpproject, kon deze ontmoeting alleen met mijn vader te maken hebben. "Natuurlijk begrijp je dat niet. Ik was niet van plan om het je te laten begrijpen totdat ik klaar was om het uit te leggen." Hij was zo'n arrogant stuk vreten. Als ik niet helemaal opgewonden was van nieuwsgierigheid, was ik nu al de deur uit geweest. "Nu ik hier toch ben, zou ik het op prijs stellen als je me op de hoogte zou willen brengen. Wat wil je van me?" Hij leunde achterover in zijn stoel en leek op de een of andere manier net zo rechtop te zitten, zelfs in zijn achteroverleunende houding. "Wat ik wil, Celia, is heel eenvoudig: ik wil dat je met me trouwt."
Hoofdstuk 2
Twee Ik voelde mijn kaak verslappen, maar ik weigerde hem open te laten hangen. Weigerde om hem de omvang van mijn shock te laten zien. "Excuseer me, wat zei je?" "Je hebt me gehoord." Zijn uitdrukking bleef onleesbaar, behalve de lichte trilling van zijn linkeroog, waarvan ik dacht dat het amusement was. Oh. Het was een grapje, dan. "Ha ha," zei ik, terwijl ik het haatte hoe onzekerheid door mijn lichaam gierde. Het was een onbekend gevoel. Het maakte dat mijn ademhaling oppervlakkig was en mijn ribben strak aanvoelden. "Heel grappig. Gebruik je deze opening vaak met potentiële nieuwe compagnons?" Mijn stem bleef tenminste stabiel. Verrassend als je bedenkt hoe geschokt mijn zenuwen waren. "Ik verzeker je, Celia, ik ben heel serieus." Ik voelde me warm worden. Schaamte, toen de situatie duidelijk werd. Ik was van plan om met mijn vaders rivaal te sollen, en hier had hij me verslagen. Ik pakte het dossier en gooide het in mijn tas. "Ik hoop dat u het leuk vond om een spektakel van mij te maken, Mr. Fasbender." Alsof ik hem nu bij zijn doopnaam zou noemen. "Ik weet zeker dat u een mooi leven leidt waarin spelen met andere mensen slechts een vorm van vermaak is. De woorden waren al uit mijn mond voor ik besefte hoe hypocriet ze waren. Ik wist van zulke spelletjes. Ik wist van zulke vormen van vermaak. Maar hij wist dat niet, en ik was niet van plan om hem in te lichten. Ik kon een buitengewoon goede actrice zijn als ik dat wilde. "De meesten van ons moeten hun werk serieus nemen. De meesten van ons hebben niet genoeg vrije tijd om aan zulke kinderachtige grillen te voldoen." Ik stond op, gooide mijn tas over mijn schouder en draaide me naar de deur. "Ga weer zitten, Celia." Hij had zijn stem niet verheven, maar het was scherp, en de autoriteit in zijn bevel was onbetwistbaar. Het stopte me onmiddellijk. Langzaam draaide ik me weer naar hem toe. Ik dacht niet eens bewust na over de actie. In feite hoorde ik mezelf ruzie maken met mijn lichaam terwijl ik in zijn richting draaide. Doe het niet, doe het niet, doe het niet. Maar het was alsof ik een mechanische pop was die hij met een afstandsbediening bestuurde. Ik kon me niet omdraaien. Ik kon hem niet meer van mijn aandacht geven. Ik kon me in ieder geval genoeg inhouden om niet meteen te gaan zitten. Met mijn hart bonzend in mijn borst, staarde ik hem vastberaden aan. Hij trok zijn wenkbrauwen op, alsof het niet vaak voorkwam dat zijn eisen in twijfel werden getrokken. Het zou me een gevoel van voldoening hebben kunnen geven, als ik niet de stroom van woede onder de verbazing had gevoeld. Het was sterk en snel en daar, zo duidelijk als elk woord dat hij had gesproken. Het maakte me bang. Het wond me ook op. Hoe vaak kwam ik iemand tegen die zo onverschrokken was als ik? Ik was nog nooit iemand tegengekomen die dat nog meer was. Ik slikte, en toen zijn ogen van mij naar de stoel dwaalden, een onuitgesproken bevel, zakte ik netjes terug in de stoel. Zijn lippen krulden om in een flauwe glimlach, en hoe woedend ik ook was over zijn overwinning, het gebaar wekte ook iets warms en vreemds op in mijn borstbeen. "Je zult merken dat ik het haat om in herhaling te vallen," zei hij na een tel. "Maar laat me nogmaals zeggen dat ik mijn voorstel heel serieus neem." In een poging me te oriënteren, bestudeerde ik hem. Ik had absoluut geen idee hoe hij in elkaar zat. Zijn motieven, zijn stemming, alles was onbegrijpelijk, hoe hard ik ook probeerde me in hem te verdiepen. Ik merkte wel dat hij aantrekkelijker was dan ik eerst dacht, ondanks zijn starre uitdrukking. Misschien zelfs daardoor. Hij was volledig kalm en evenwichtig. Nog steeds, en dat was ongelooflijk sexy. Maar er was iets naast de standvastigheid van zijn blik dat zei dat hij druk bezig was. Berekenend. Hij had de air van een geheim agent, koel en beheerst, maar voortdurend plannend. Altijd vijf stappen vooruit. In staat om iedereen te onderscheppen die in de weg stond van zijn missie. Ik kon me bijna voorstellen dat hij een pistool op zijn heup had onder zijn colbert. Hij voelde gevaarlijk aan. Onheilspellend. Vreemd genoeg, maakte dat hem alleen maar heter. Omdat ik geen antwoorden vond in mijn inspectie, moest ik het ronduit vragen. "Waarom trouwen?" "Je bent een slimme vrouw. Daar kom je vast wel achter." Hij hief een arm op en verstelde zijn manchet, hoewel het totaal niet nodig leek om het aan te passen. Een teken van verveling. Alsof dit gesprek en wat ik ervan verlangde eentonig was. Ik werd zelden zo genegeerd. Vooral in het midden van een voorstel. Daar zou ik aan moeten werken. Ik ging wat rechterop zitten en streek met mijn tong langs mijn onderlip. "Ik veronderstel niet dat het een poging is om me met je naar bed te krijgen." Edward grinnikte, een vernederende grinnik die alleen maar bedoeld kon zijn om me te kleineren. "Kom op nou, zo'n kinderachtige poging om te ontdekken of ik je aantrekkelijk vind, is beneden je stand." Hij liet de pretentie varen om aan zijn kleding te friemelen en legde zijn handen in zijn schoot. "Als je het wilt weten, kun je het gewoon vragen." Wat een verwaande klootzak. Arrogant. Hoogmoedig. Het hielp niet dat hij ook nog gelijk had. Nou, hij kon gelijk hebben, maar ik liet hem niet winnen. Hij dacht dat hij aan mijn touwtjes trok, maar ik ging hem op geen enkele manier vragen wat hij zo duidelijk wilde dat ik vroeg, waarschijnlijk zodat hij me op een andere lullige manier kon vernederen. Ik draaide mijn hoofd naar de spiegelende Franse deuren en overwoog de vraag serieuzer - waarom ik? Het was niet ongewoon voor een man als hij om zijn huwelijken te regelen, en ik was het soort match vond de maatschappij ideaal. Een typische blonde bom met een goede opvoeding en afkomst, ik was een perfecte trofeevrouw, maar er moesten honderden vrouwen zijn die aan het profiel voldeden. Vrouwen die hij al kende. Vrouwen die eerder op zo'n belachelijk aanbod zouden ingaan. Dus waarom ik? Het antwoord was duidelijk. Ik verlegde mijn focus terug naar hem. "Het komt door mijn vader." "Zie je nou wel. Ik wist dat je meer was dan alleen een mooi gezichtje." Hij beloonde me met zijn eerste echte glimlach, die twee kraterachtige kuiltjes liet zien die zo ontwapenend waren dat ik nauwelijks zijn achterbakse compliment registreerde. Met veel concentratie kon ik het gesprek hervatten. "Ik weet niet zeker wat je denkt te bereiken door met mij te trouwen. Mijn vader zou aandringen op huwelijkse voorwaarden om er zeker van te zijn dat mijn echtgenoot nooit aan Werner Media zou komen, en als hij die zekerheid niet had, zou hij zijn testament veranderen. Hij zou zijn testament hoe dan ook veranderen. Mijn vader is niet zo dom als jij schijnt te denken dat hij is." Zijn uitdrukking hervatte zijn natuurlijke stoïcisme. "Ik denk niet dat Warren Werner dom is, bij lange na niet. Hij vertrouwt mij of mijn bedrijf niet, en dat is best slim van hem. Maar ik ben wat je noemt een ambitieus man. Ik wil de Amerikaanse markt op en je vader zal dat nooit toestaan, niet zoals het nu tussen ons gaat. "Maar er komt een dag dat Warren met pensioen gaat. Eerder vroeger dan later, als ik mag raden, gezien het feit dat hij tegenwoordig meer tijd op de golfbaan lijkt door te brengen dan op kantoor. Ik zou graag zijn plaats innemen als hoofd van het bedrijf." Het was mijn beurt om te lachen. "Hij zal jou nooit als zijn opvolger benoemen." "Niet op dit moment, dat zou hij niet doen. De positie overdragen aan zijn rivaal? Natuurlijk niet. Maar over een paar jaar de titel doorgeven aan de man van zijn enige geliefde dochter? Dat is een heel ander verhaal." "Je overschat hoeveel mijn vader van mij houdt." "Dat betwijfel ik. Ik heb zelf een dochter. Ik lijk misschien afstandelijk en ongeïnteresseerd in haar, maar ik verzeker je, er is niet veel dat een man als ik niet zou doen voor zijn vlees en bloed. En ik ben er vrij zeker van dat je vader een man als ik is." Het gekke was dat ik mijn vader bijna iets kon horen zeggen dat net zo neerbuigend was. Het zou niet werken. Er was een groot aantal gebreken aan het plan, niet het minste daarvan was dat mijn vader niet de bevoegdheid had om zijn opvolger te benoemen. Maar dat was noch hier noch daar. Ik nam het aanbod niet aan. Het was ontstellend dat Edward dacht dat ik het zelfs maar zou overwegen. "Waarom zou ik dit voor jou doen? Je lijkt veel te winnen te hebben bij deze deal, maar wat zou ik uit de regeling halen?" Ik vroeg het alleen uit nieuwsgierigheid. Hij leunde voorover en steunde met zijn ellebogen op de tafel. "Laten we geen spelletjes spelen, zullen we? We kunnen eerlijk zijn, jij en ik. Wat heb je op dit moment precies voor je? Je flat staat op naam van je vader. Je hebt één diploma, in een kunstsector. Uw bedrijf heeft nauwelijks winst, een bedrijf dat niet vernieuwend of noodzakelijk is. Het gebrek aan klanten die aan je deur kloppen bevestigt dat. U bent bijna tweeëndertig jaar oud, ongehuwd, kinderloos, levend van uw trustfonds. Je bent niet betrokken bij stichtingen of clubs, zit niet in een bestuur. Je knappe uiterlijk heeft je misschien door het grootste deel van je leven geholpen, maar hoe lang gaat dat nog duren? Niet voor altijd, dat kan ik je wel vertellen. Je ouders zijn vast niet blij met je huidige toekomstperspectieven. Een man van mijn kaliber mee naar huis nemen zou in hun ogen alles veranderen, nietwaar? Ook al kom ik met een concurrerend bedrijf, ik kan me voorstellen dat ze me een grote aanwinst vinden, zeker als ze horen hoe royaal mijn huwelijkse voorwaarden zullen zijn. Ik denk dat als je er echt naar kijkt, jij eigenlijk degene bent die het betere eind van de deal krijgt." Ik voelde de kleur uit mijn gezicht verdwijnen. Het was niet de eerste keer dat ik minachtende woorden naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Dit was niet eens het ergste wat ik ooit had gehoord, niet op het eerste gezicht, in ieder geval. Ik had de meeste beledigingen die mij werden toegeslingerd wel verdiend. Ze gleden altijd van mijn rug af, raakten nooit een deel van mij dat er iets om zou geven. Noem me gemeen of manipulatief of een teef, ik kon het hebben. Ik wist wie ik was, en ik accepteerde het. Maar er was iets met Edwards manier van doen, zijn grimmige manier. Meestal zeiden mensen kwetsende dingen uit emotie, en daar was hier geen sprake van. Hoe gewiekst zijn tactiek ook was, zijn oordeel kwam alleen uit een plaats van rauwe waarheid. Dit waren waarheden die ik elke dag in de spiegel zag, en toch vond ik ze het moeilijkst om naar te kijken. Het waren de waarheden die ik het hardst probeerde te verbergen. Waarheden die, eens zo eerlijk erkend door iemand anders, dingen in beroering brachten. De ijsbergen die in mij dreven, deden verschuiven. Ik kon niet eens proberen om het te weerleggen toen ik nog steeds de stem van mijn moeder in mijn hoofd had die ons eerdere gesprek weergalmde. Verwacht niet dat je het beter doet. We weten allebei dat je dat niet kunt. "Je bent een klootzak." Deze keer zei ik het hardop, en met venijn. Edward tikte zijn hoofd opzij, een nauwelijks waarneembare knik. "Misschien." Ik stond op en trok mijn tas naar mijn schouder. "Ik ga nu weg, meneer Fasbender." Mijn blik daagde hem uit om tegen te spreken. Hij knipperde niet eens met zijn ogen. "Zonder mij een antwoord te geven?" God, wat was hij brutaal. "Je zou slim genoeg moeten zijn om te weten dat mijn antwoord nee is," zei ik, terwijl ik me van hem wegdraaide. "Denk erover na." "Dat doe ik niet." Ik voelde dat hij me volgde toen ik de kamer uit stormde. Ik was halverwege de foyer van Fontainebleau toen hij me achterna riep. "Oh, Celia, voor het geval je het je nog steeds afvraagt..." Ik liep door, vastbesloten om hem niet het genoegen te gunnen terug te keren. Het weerhield hem er niet van meer te zeggen. "Mijn antwoord is ja, ik vind je wel aantrekkelijk." "Loop naar de hel," mompelde ik onder mijn adem. Dat was zeker waar hij thuishoorde. Omdat ik zo snel mogelijk het gebouw uit wilde, nam ik de trap. Ik stopte niet met lopen toen ik aan de overkant van de foyer was. Ik liep door tot ik twee straten verder was, waar ik een koffiehuis binnenglipte en aan een tafel ging zitten. Mijn hart kwam pas na een paar minuten tot bedaren, en pas toen dat wel het geval was, besefte ik hoezeer ik overdreef. Edward Fasbender was een arrogant stuk stront. Zijn oordeel over mij deed er niet toe. Ik was nog steeds de vrouw die ik was toen ik zijn stomme vergadering binnenliep, en ik was toen tevreden met mezelf. Er was geen reden om me nu anders te voelen. Echt, al met al was het een missie volbracht. Ik verwachtte een ander aanbod, maar ik had de man toch afgewezen. Het was een overwinning. Echt waar. Waarom voelde het dan alsof ik aan de verliezende hand was?
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Het onweerstaanbare voorstel"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️