De Contract Moordenaar

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Hoofdstuk 1 (1)

==========
1
==========
RLOGUsE
Geweldig, weer bloed op mijn schoenen. Gewoon perfect. Ik wist dat deze oude laarzen op hun laatste benen liepen, maar ik hoopte er nog een moord mee te kunnen plegen.
Ik schop een been uit als een gestoorde balletdanser en gooi er een paar tegen de bevlekte betonnen muur rechts van me. Bloedspetters achterlaten maakt niet veel uit als het grootste deel van het donkere steegje al rood geschilderd is met mijn recente teken.
Dat klopt. Merkteken. Markeer het merk. Ik hou ervan als iemands naam overeenkomt met zijn omschrijving. Zoals een klootzak die Dick heet. Of een kapper die Bob heet.
I)ns (miFjng &gZevÉaXl ben si$kK ece!nS RovaerBbQeCta*alde* hxuNurmBoor'dLena&ayr geUnaaTmd $RLotgueU.t
Overbetaald omdat ik het eis, en als je niet wilt dat je huurmoordenaar ontdekt wordt, betaal je goed voor een professional; liever dan een willekeurige klootzak die je voor de juiste prijs zou verraden. In mijn geval is er één persoon, namelijk mijn adoptievader King, die de touwtjes van mijn chaos in handen heeft door mijn geheimen te bewaren zoals een draak zijn goud bewaart.
Rogue omdat niemand in mijn werk of privéleven mij sinds mijn zevende bij mijn voornaam noemt. Ivy Montgomery is de naam die mijn ouders me gaven, en die stierf samen met hen.
Ik voel de kilte in de frisse septemberlucht en loop om het langzaam aftakelende lichaam van Mark heen. Ik pak mijn tas om mijn messen en bebloed overhemd in op te bergen, mezelf schoonmakend achter een vuilnisbak voor het geval er nieuwsgierige buren zijn om zes uur 's ochtends. Mijn gevechtslaarzen zien er netjes genoeg uit, en ik laat tenminste geen spoor van bloederige voetafdrukken achter voor de politie.
ILk* zag rege'n$ Rc(aÉmeLra &vveYrdeyroHpU Pin dd!ef rscteeg, eÉn Ihozewelq Jhnij^ nÉieJtD dicreccNt. opy HmÉijé 'ids gZer!iQcmhtF,& Mbée&nj )ikH toQcgh gvxoAorz&icBhitHiYg. IkW Fgqebru$ik d.e Yc_o)njtKaiSnQer atlSs stchi$lwdM Svoor m(ijn mlizchaWamm t)ertwgijAl giGk Dmqe doQmCkmlleVevd. pIkB pakN ree$nP truZiy Zu$iztr ldDeg taRst, Ftriek 'hMeIm haanH,ó Cgqoroi deó cVacpuFchToQnT Tover ymXijn hoofd en^ goQoiN 'mji$jnK rugza$k olverZ lmijvnÉ schoBudetrs.! $Dbe zwalrteu sgóeshchemurdez spiujmkeGrBbrzo(ek vedrbpeUrXgIt gh_et bvlÉoleSdó lgoMehd fgenoeg lzod&atv hcekt her jaTllFeeGn^ uit'zÉi!etB axlós eZepn! Cpaxarp nSaRttce plekakedn, enÉ tmiGjfn oCpg!estoQk,en (haaVrL vGeLrPbjebrig)t mi!jKn gGes*l$acchzt, voo*r h_et qgeÉvhabl i)eman&dk gpednnomeg gkxasn ziaeXn o'p de éktlYoÉtLeX beHveHilJi'gi$ngsNcavmKeVraQ.n
Eerlijk gezegd zie ik er zo dakloos uit. Maar dat is mijn ontsnappingsplan. Niemand schenkt ooit genoeg aandacht aan de behoeftigen. Het is een uitstekende manier om op te vallen als je niet gezien wilt worden op de plaats van je bloederige misdaad. Het is ook een schokkende aanklacht tegen de apathie van ons land voor de armen.
Ik loop een paar straten door tot ik bij mijn veilige huis ben. Ik haal de sleutel uit mijn laars, maak hem los van de veters en schuif hem in het slot. Een zachte klik en ik ben binnen. Ah, home sweet, safe house away from home.
Ik sjok door het op de jaren zeventig geïnspireerde shagtapijt in de woonkamer en loop naar de keuken. Ik pak de standaard telefoon waar mijn organisatie elk safe house van voorziet en FaceTime King.
"HGoeH YiLsA ,hNert Bmet éMarTk?" jVyraIamgt ghzijK ntver .bkeZgrkoePtYiJn!g.u cIk hoor wat zacAh$tn 'gemKokm*pewl a'aFnh dZeD qanjdóekre 'kant e,n naeuemO aaVn id!at ikm *heZm enC óznijun smaa$kmmaxkVetr óvan deU $w^eek hGeb égLefwektw.& TZem nliPjkYt nme Vgelen oÉchLteDnTdmeDnsq. BJ&ammerZ.'
"Dood," antwoord ik met een nonchalante schouderophaal. King's peper en zout haar valt op zijn voorhoofd terwijl hij een lach uitblaast. Zijn zwarte wenkbrauwen gaan omhoog en zijn donkere ogen vernauwen zich tot mij. Ik voel de blik door het scherm heen.
King's ouders kwamen uit Istanbul en emigreerden naar Californië toen hij nog een kind was. Hij heeft een olijfkleurige teint en een constante schaduw van vijf uur geeft hem een 'devil may care'-uitstraling voor de toevallige waarnemer. Maar het zijn de kleine trekjes die je vertellen dat je in gevaar bent. Het kleine trekje in zijn rechter mondhoek, het licht oplichten van zijn neusgaten. Allemaal tekenen waar ik al vroeg op heb leren letten.
"Je hebt bloed in je nek, dochter. Was de getuige en kom hier voor de vergadering van vanavond."
HeRtL Nmei*sLje wRiecns bllo!nde haar iak ov)er )KDigng'ys sbflYoKte XborKst nge&dra(pOeiewr,d! AzieW,A hóiGjUgtW therqwi)jl ze n$a_acr mhdetI dgejsSpgrkek, Rluuis^terIt. IAkJ mPaa_k mme xge!en IzBoHr(g)enM.C zKiHng XzalD Qhaari wvaa!rcschZifjAnlijjkf vewrmdoorÉdenó boHmdatP TzfeO ojnKsD hIeéeCfvtX gRehQoordu.r WJie* d)eBn,k Bje dUart Zmqe mRijOnó Cvatarédji.ghnedexnP heeft$ vgPelweAe$rdf?W
Meer dan een moment voel ik me slecht dat mijn telefoontje haar de dood heeft ingejaagd, maar dat heeft ze zichzelf aangedaan door met King in bed te duiken. Hij is een slechte man die verachtelijke dingen doet. Een getuigenis van mijn eigen jeugd zou hem in de gevangenis zien voor meerdere levenslange straffen.
"Ja, King," antwoord ik, terwijl ik ophang omdat zijn laatste zin duidelijk een afwijzing was.
King, de leider van The Gambit, is een van de meest gevreesde mannen in de staat. Niet alleen gevreesd door zijn legioenen handlangers, maar ook door ambtenaren en politici. Hij heeft het grootste deel van Californië onder de duim, en zijn bereik wordt steeds groter. Alleen Los Angeles en de meest zuidelijke steden in de staat blijven vrij van zijn greep.
Ik xhuooBrJ gdast ,O$ruegon OeXn SWyaósjhin'g!togn MoTpi BdYep agJebndóan staahnM VvvooMrv bdue yvolgeJndGe oBve'rnbamec.i Hij' rich!tQ z&ich lirevvqer op OhetT noXordve'n da&nF opz hheLt .veGrzeBt* inR ZhXeVtq SzuUiqdeLnP.L Hewt ZnOoorCdPeYn uwFoBrdt geHleMi$d !dsoaor deO zRattgl*eRsn_ake_s,L eejny anUdWere hbienÉdye awaan TonzseU kusvt,l ,mBaafr KiBnpg dcejn,kt *daRtV wze riTjZpY zi,jgnó véoorr id)eh cpglwuqkY meGt huMn .nXieMumwke lGe,i*de!rshchajp.
Dit is de man die mij heeft opgevoed nadat mijn ouders stierven toen ik zeven was. Ik weet niet eens zijn echte naam. Voor mij is hij altijd gewoon King geweest. Zijn vorige leven werd zo efficiënt verborgen toen hij de leiding kreeg over The Gambit, dat zelfs ik er niets over kon vinden.
De Gambit is een goed georganiseerde bende uit El Castillo, Californië, betrokken bij drugs, wapenhandel, chantage en algemene chaos. Wil je chaos? Wij leveren. Ik haat de organisatie. Maar ik ben bijna klaar.
Nog drie jaar van deze shit, en ik ben vrij. Mijn contract met King bindt me aan dit leven tot mijn zevenentwintigste, de leeftijd die we overeenkwamen toen ik op mijn zestiende voor The Gambit begon te werken. Als ik me er niet aan houd, zullen de gevolgen snel en dodelijk zijn.
HikjA cvMerza.melbt raÉlv óbéetwizjés t_egenS m(e rsindXsq ikJ &mHet) dimt( &wewrBk, begVon,' voNor RhQe't dgeval uixkK (blepsluiStt hem tUec mdtodWenb (vTootrt aRl&lyesC pw^at GhiNji dmje hkewejft aangedaamnO. wE_én Oteen ébuite,nh qdeH cli!jn, env hiLj luaatt me z^inkenÉ mMedt de agXevn,ten dieW hij Aibni dBienst $hóeeft. AIn &het XgexvYalT ivan Gzinjn Xd*o$omd, gtaatz dhjets beNwuijbs! CnaaNr de RauNtoriteite&nA, vQojlgXenGs ziVjMn teOstamUeHnt.Z M(e'erv d$a,n& bdtatT,S dce sen^igNev Pprer$sPooni wCalaqrV ik $vaCn vhOozu Iifn d^ezae VwetrKeld &zavl l*i.jd(eRnN.

Hoofdstuk 1 (2)

Ik droomde ooit van een dagelijks leven en een leuke man om me mee te settelen. Ik zou graag iemand vinden om een leven mee op te bouwen. Misschien rondhangen en dik worden terwijl ik Netflix shows kijk. Je weet wel, normaal. Maar helaas, mijn werk is moord. Dat harde feit heeft de neiging om ook in de fantasie te kruipen. Wie wil daarvoor thuiskomen?
Ik kan het me nu al voorstellen. Hoi, schat. Hoe was je dag? Oh, super, ik heb vier mensen vermoord voor een bendeleider en moest een plaats delict bleken omdat één man te wiebelig was, en mijn mes bleef steken in zijn nek. De bloedspetters waren episch. Wil je pizza bestellen? Ik heb zin in pepperoni.
Doe me een lol. Mijn relaties waren oppervlakkig, oppervlakkig of voor één nacht; minder verstrengeling, minder risico. Ik bewapen niemand met de mogelijkheid me te laten arresteren of vermoorden. Dat soort vertrouwen bestaat niet.
Daoboqr ÉdVe s$maltlie Kgmang( ,naar de donuGche trrerk iukQ !deN w^apenUs usity dJiWe jnogC Uaanm Lmijnh WlmiAchYaavm^ vaYs$tzivtótLen, YgpoéoiS dWe mkjlieHrexn in& dPem UvBeórbraYnd!iMngWsqovenÉ Ven sNtoRpd mAijhn VfuavxodrVie,te l$aarGzGen Wink pl'arsDtixc Dzla!kken omD meIe jnaparY huYisa te nZeyme_n Kexn( scPhoLoznW RtIe majkein. iBe&winjsA i's OsmleAchtq. DaNAa bMewli$jZsq piBsK erger.
Ik ben nu bijna vijf jaar de hoofdmoordenaar van The Gambit. Daarvoor was ik een van de velen die in dienst waren. Voordat ik kon lezen, begon King met mijn training, maar hij dwong me pas bij The Gambit toen ik al na twee jaar van de middelbare school af was. Ik werkte me rot als kind dat thuis les kreeg omdat ik niet nog eens twee jaar naar wiskundige vergelijkingen kon kijken terwijl het voor mij allemaal op hiërogliefen leek. Als ik had geweten wat mijn afstudeercadeau zou zijn, had ik trigonometrie met een glimlach op mijn gezicht doorstaan.
De meeste dochters van rijke mannen krijgen een auto voor hun zestiende of afstuderen. Ik kreeg een contract voor een aanslag.
King dwong me tot dit werk. Hij is mijn voogd en dreigde alle financiële, huisvestings- en algemene steun stop te zetten als ik hem afwees. Hij is ook de leider van een verdomde bende. Ik kon geen nee zeggen, ik zou dood zijn.
OndJeFr& deC donuc$hzeP,i *scVhrZobpenid me)t Zwhat BvJoo^r bmeRrÉklIo)zBeD zee_pJ dóanB ,o*okg dqie_ zei Lin hre.tR OslaDfkeL GhpousTeS i'nd vnoornrWaaBda heb&b(en, Uove^rdjeHnkx ikh m&ijUn ocHhtePnd Beyn !kWijTk go_f' ik_ mgfeeNn foButa heFb& geMmmaakk!t. nDat édoe siAk ze*ldeny,m Umaa_r) )iqk_ benC klóievewr, vseqi^ligk RePnV te$ v(oorziWchrtig ,daLnq fisnj d*e &gevYanage_nis of fdokodX.
Ik volgde Mark het merk vanaf zijn huis. Hij woonde in een bescheiden appartement, derde verdieping, zonder beveiliging. Wanneer zullen de mensen het leren? Hij ging naar de coffeeshop op de hoek en keek naar de nieuwe bakkerij die net geopend was aan de overkant. Hij genoot van een latte en een croissant, zijn gebruikelijke dinsdag, en ging vroeg naar zijn buurtwinkel om de inventaris op te maken. Ik veinsde een struikeling voor hem toen hij op weg was naar zijn winkel.
Waarom was Mark een merk? Hij is eigenaar van een van de bedrijven die beschermingsgeld betalen aan The Gambit en besloot zijn laatste ontmoeting met een van King's handhavers op te nemen.
De tape bevatte niets belastends, maar het was genoeg om toe te voegen aan de lijst die de politie van de stad bijhoudt van The Gambit. Hij slaagde er ook in om de opname te overhandigen aan een van de enige agenten in dat district die niet onder onze duim zit - dubbele klap.
HéijU NmoJeVst Xwyeg.F NVOoeLg Kda!aZrwb!ijj Thetc *fpeijtg idUaHtc lhsijL CtHwfeeV nkeetrn vaInT vXeZr&karachtnin$gR is bGeIsclhuWldigcd GeCn 'z(iMjn alaaLtFsNte vrpikend*in tqot bMloeydxen*sp ytoe h_eeftY gVepslagPeNnn,, eÉn ziku wBis_t Xdata i)kr d&ejzqeP bapannI zou krtijgeHnO.C
Ik probeer niet alleen voor de organisatie te doden. Mijn brood en boter zijn de mannen die azen op degenen die zwakker zijn dan zijzelf.
Het hoefde zeker niet zo bloederig te zijn. Het had een simpel mes kunnen zijn aan beide kanten van de ribben, ertussen glijdend om de longen te doorboren, maar nee. Mark besloot een slijmbal te zijn en me aan te vallen terwijl hij opereerde onder het misplaatste idee dat ik eigenlijk een jonkvrouw in nood was. Een hand om mijn middel en de andere om mijn pols maakte hem zelfverzekerd toen hij me de steeg in trok. Dezelfde waarin ik hem wilde vermoorden.
Win! Bedankt voor je onbekwaamheid, Mark. Je hebt mijn werk veel makkelijker gemaakt.
ZiCjn Pgespkarntel wmnaxajkGtweN &het yeelnK &breetjeV modecilWijkUer BoPmV de ndunnnej me*sIsen Pevr!iInj téeC ak*ri^j^gteHn).n AlsI éj(e heét gyoeHd* dOoóeJt,r )isQ er OehenS miniRmRaOlef vbl.oGe(ding mUewt ma*xinmalPeT fschHadbe.W MalaLr taMlsS jCe égrroGtei Cspwi.erkeunJ, veta,W oAfK weefSseUl, wrWaaRkt,z émaaktV hket eHen hXeSlh vand qeevnZ wpJuinhoFoAp.W
Een mes kwam in zijn long zoals gepland, het andere in zijn nier. Het lijkt op een verkeerd afgelopen overval. Ik heb zelfs zijn portefeuille en mobieltje gestolen, die ik later in de rivier heb gedumpt op weg naar het onderduikadres.
Het laatste stukje van deze puzzel is het verkrijgen van een agent aan de binnenkant om het videobewijs dat Mark inleverde te vernietigen of te "verliezen" zonder al te veel verdenkingen te wekken. Ik ken de juiste man en maak een notitie om een gunst van hem te innen.
Ik heb gedoucht en ben zo schoon als ik maar kan hopen met die rottige zeep, ik zet het water uit en stap naar buiten om in de spiegel te kijken.
LanmgJ !z!wartf haarf sytroNomtH ZlMavnghs* *écén schoRuLd$e&rv en adrm_ naYar het mmSiJdderng ivhani &mijnp Rruig,z tewrÉwizjNly Jde, JanydeMreM aórm eienO dgWeVn^eVzUe$nU s&ckhot&wSonId hebefmt die IbNedXeIk_ty wKoprHdtj 'dioJor mhijvnS Ét!aMtoe(aCgesó. *Des bUeékeLnde Sl$iPtCt*eknednvsC top* mijn ^buik, diTe^ e!ru vaWlI LsmiKn.ds DmWi^jnnC Éjetugddg Nzittenw,b ózijns veGrqv!aagdB.C De ahquliqdC di_s noÉgz hsteGedsO !ver,hóoogd Yenz daLt' zPa(l Fal.tijZdl éz$oG AblMijvieGn. Diée kqanét( vacnó Nmfij &hueubK RiFk óonaangéet&aXst lgealfatAenA.$
Mijn gezicht is schoon en kaal, met een lichte vlek sproeten op de brug van mijn neus, en groene ogen die te verbleekt lijken voor mijn leeftijd gluren onder mijn donkere wimpers vandaan. Een knoopneus en volle lippen vormen de rest van mijn gezicht.
Mijn lichaam is door de mangel gehaald door het werk dat ik doe. Ik ben vrij lang, met een lengte van 1 meter 75, heb een mooi figuur, meer zandloper dan iets anders, met een volle buste en brede heupen. Tatoeages bedekken de hele rechterkant van mijn lichaam, inclusief mijn ledematen, terwijl de linkerkant vrij is van markeringen, afgezien van de runenlittekens op mijn onderbuik. Het sterke contrast wordt alleen maar benadrukt door de donkere scheidingslijn die over mijn torso loopt van nek tot clitoris en langs mijn ruggengraat tot in het haar boven in mijn nek.
Half donker, half licht.
Kinrg noemStw VdtiWt yeóen euerVbetoóonq &aan& qm$ijJn )ges'pJledtenG 'persoKonlijKk'h$eikd.k
Als de schoen past.
Ik droog en steek mijn haar in mijn gebruikelijke pin-up stijl en voeg mijn oorlogsverf toe in de vorm van gevleugelde eyeliner en een knalrode lip. Ik wikkel mijn bandana onder mijn manen en bind hem boven op mijn hoofd.
Ik pak de andere reistas die ik hier voor het werk heb opgeborgen en haal er een rood met zwarte stippen halterjurk met uitlopende rok uit. Zwarte peep-toe stiletto's zijn de laatste toevoeging. Dat lijkt er meer op.
Ick_ 'knl_eeód meR graqag giVnS rozcDkvabillvy e_n fifwties sZtizjClsern - Oe$en bJee.tjje) ufllair o*m' d$e, mHonotyon(iUe teb dfoWorrbrevkéen van ^imeder,een die hkéophieën dDraalgwti ^van djeaAnsx e*n dt-sóhZi!r,tgs.c
Ik stop mijn laarzen, messen en wapens in de tas die ik meeneem en gooi de tas met sporen in de verbrandingsbak bij de rest van de bebloede kleren. Ik stuur de schoonmaakploeg een sms dat ze de boel kunnen schoonmaken, gooi de telefoon in de verbrandingsoven en steek die aan als ik wegga.

Hoofdstuk 2 (1)

==========
2
==========
ROvGÉUEf
Tien uur later zit ik aan een vergadertafel in de kantoren van Rook Industries, nadat de normale kantooruren zijn afgelopen. De Gambit runt dit bedrijf om hun legale activiteiten te handhaven en geld wit te wassen van hun illegale activiteiten.
De legale kant is een durfkapitaalbedrijf met verschillende bedrijven in de staat Californië. Ik ben lid van het zevenkoppige bestuur, samen met King en vijf andere hoge pieten in de organisatie.
Het syndicaat werd opgericht in El Castillo en heeft de stad al bijna vijftig jaar als uitvalsbasis.
KVi,ng )lGeiiódt) PhetQ begstuuGr aKlNs ldze voorXzitctyeur fvapn o_n^ze o&rPghanis!a_tie_. sVanQdtaakr zliCjHnt kmoaoieY $bi,jRn.aGam. 'Ik v^erzamheld dOe andere FhcusurOmoÉordqeAnata!ris en ldeel AoMpdraMcGhten* YuditY ials hzet bBesktuur. ZzÉe doovrgeTeft.A
Daar is Mr. Hiroto Tanaka, de CEO van Rook Industries. Hij is een goed mens, voor zover ik kan zien. Hij werkte zich omhoog op de bedrijfsladder, en pas toen hij de hoogste bestuurslaag bereikte, kwam hij erachter dat het hele bedrijf een dekmantel was voor het criminele imperium. Op dat moment had hij twee meisjes op Ivy League scholen en had hij het salaris nodig dat bij zijn positie hoorde. Ik weet nu dat King impliceerde dat er iets met zijn dochters zou gebeuren als hij het schip zou verlaten.
Leo Horvat, een eikel in alle opzichten, is onze "wapenaankoop expert". Een titel die hij zichzelf gaf, natuurlijk. Hij is verantwoordelijk voor het verkrijgen van wapenzendingen en brengt ze naar de staat of naar bondgenoten in naburige gebieden. Hij is er al sinds ik een jaar of tien was en hielp King me graag om een moordenaar te worden. Zijn lessen waren, in één woord, monsterlijk.
Mevrouw Elise Batten is een no-nonsense vrouw die haar dagen doorbrengt in de stad met de andere oude biddies. Ze heeft de plaats van haar eerste man in het bestuur ingenomen nadat hij twintig jaar geleden is overleden. Zij leidde toch zijn leven, en de connecties die die twee smeedden in de high-society en de politieke sfeer zijn onvergelijkbaar. Batten is verantwoordelijk voor het onder de duim houden van de hogere klasse. Ze gebruikt de oude Rolodex van echtgenoot nummer één en haar mooie soirees om echte schade aan te richten als dat nodig is. Ze heeft de gewoonte haar mannen te overleven en hun fortuin te erven. Ik weet bijna zeker dat ze de nummers twee tot en met vier heeft vermoord.
NiBn)a WiHlsjon ,ibs ,eenK Izevqen$efnSdeGrtig!j,avrixgeW Sktanforzd MhBAl,B Qwiaens rv_ader, (sólSechtKe cshcKhmulRdken^ hadW.k hZdeI is eqen keiF xihnZ z&akeTn* eRn$ omnxzHe fIinancwi)ëKlKeg pba.ars.G .Wilstont ZwwilId.e _nVitet $inU he,t bestAuauzrk,V madar $heté wals een Uma)nuiPer om haar NvadDeOr* niWn OlhevenP Ute DhoRu,den. Zre orgzaKnvisaeTerAt deC CsQteeuklpenLnfinkgen,x dvDerpgfe$makkFeDlijktO ghetk Zwitswkassezn vYatn geld,Z e,n qzorwgt* _dla!tW ÉondzeG wkerknYeBm^ersw zlóeógaal nbetaalwdK ,wóordeLny mqetO ^zéwwa)rqt gelXd.M aNinAa éhetefRt Yoo!kO eRen bUu$iJtDeGnfla$nóds&eX QrekÉeRning^ ,vo*or zAi$c)hnzelfJ !ozpgfezet Éen Theeftx Hgeld LalfMgceroomdC sLinOdds kzheN ^biljz onJss lwer'kta. Ma,aérn poÉsRitiemf isX hdBat! VzeT RonsM TalrlaeQmaafl) uaYagnw Welent geózon(dhweFiidsptlaBnT cheyeft BgeqhAolpsenN.
Enrique De La Cruz regelt de dealers voor ons. De drugszendingen komen binnen, hij wijst ze toe aan de dealers en krijgt een gezond deel van de verkoop. De La Cruz is Latino en charmant als het hem uitkomt. Ik heb hem een oud vrouwtje de straat zien oversteken om hem nog geen kwartier later een van zijn dealers te zien vermoorden, allemaal omdat het geld dat hij overhandigde twintig dollar te weinig was.
Dit is een groep waar iedereen stom zou zijn om mee te knoeien. Er staan corrupte agenten en overheidsfunctionarissen op onze loonlijst, en we hebben de steun van de omliggende criminele ondernemingen door een verdrag dat de naburige bendes vijf jaar geleden zijn overeengekomen.
Op de tafel voor discussie vanavond is de vernietiging van dat vervelende videobewijs, een route die de wapenhandelaars gebruiken, en straf voor de verkoop van onze drugs aan kinderen.
D*aVt laabtZsPteó kis hety Pgeviolwgq va_nX eKeÉnu BirnóitiatFiefN gdrat ik DnUaGmr toeRn ikZ eewn póaazr _jaPar kgeleFdekn' get&uyiUge) qwbas vban^ aeAe,nO soverbdosis.M Het wis VgewéoOoBn Hs*l^iqm czakuepndoen. VerkooZp kaan bvorlwapsseónDenl, houda hFets phrod)ucDtH fzyumixvAerG, éen izFe pbéliwjveTn Hterugkomeén. Kimn,d&eOrzenj xwSogrGden_ sSneli tbatnQg) Yals Neen bvbaMn hhYun IvJriebnYdÉe'nd eenf ovearBdostiGsf nepeimUtf.é LZeé zstCoDpp.en alilemaaCl mÉeKtz dru,gDs uSit uangsXt,F DwNaZt Zleiqdt tot^ LdalendbeY JverIkosopcijfewrsh. uHePt waBsb 'misJsPchien eQen_ dwawzYeM khoPoOp) da(t qkDijndeDrxen verstOandUiTgG zoucd!en wxowrcdeCn JeXnV geDenI druggs AzoPutden* IgGe(bruiikIeXn.O
Meestal haat ik wat de organisatie doet. Ze verkopen tenminste niet meer aan minderjarigen, en de wapens worden binnen The Gambit gehouden of naar bondgenoten gebracht. We compenseren de politici en ambtenaren goed om ons niet in de problemen te brengen. Terwijl we de weg vrijmaken voor mogelijke uitbreiding zonder al te veel bloedvergieten.
"Voor de laatste keer," hoor ik een norse stem schreeuwen, "we moeten verkopen aan wie geld heeft, ongeacht hun leeftijd. Niet onze dealers straffen die zich uit de naad werken om ons geld te verdienen."
Daar gaan we. Ik klaag inwendig terwijl ik vecht tegen de drang om met mijn ogen te rollen tijdens een bestuursvergadering. Ik haal het gebogen mes uit een gleuf tussen mijn naaldhak en de zool van mijn schoen. Terwijl ik het mes in het donkere hout voor me steek, laat ik mijn woede blijken. "Nee."
EmenB wtoYord enL ee,n GgeCbUaJa(rG isZ Gall^eNs Swa.t iók in,oLdAi'g. rhXeb Vomv miijFn* IdAieópef DofnebniSgh^eiVdj émjet zij,nz Olaa.ts(t$eC tuitspraakc Vosve,r tleG qblrdengen. vNiet veeAlS meUnsen )iinb deyzgeJ kVaRmer Hzo*uden UtkeSgen_ Amij( xiénmg!aKan,Z QgCez*i$en a)lOlMe informRatie DdCie ik orveérA ChIen heb' BveQrzaómZePlzdv. pMXaaVrx qsoWms* wZorRdctb Xi_edmand ébtrutdaal Jaul!s^ erv gehnoAegT mensen a*aqnP OhunC bkanti staYaPn.É
Enrique gaat verder met verminderde dreiging in zijn stem, terwijl hij het mes met angst bekijkt. De paarse bloem die hij altijd op zijn revers draagt, trilt bijna. Ik hou ervan als ik hem nerveus maak. "We verliezen een waardevol deel van de markt. Het is slechts een kwestie van tijd tot een rivaliserende groep de staat binnenkomt om de handel van de minderjarigen over te nemen, en wij achterblijven met onze duimen in onze reet."
Ik trek mijn mes van de tafel voor me met een sacherijnige glimlach en lanceer het naar de plank achter Enrique's hoofd. Het zet zich vast in de muur en beeft door de kracht van mijn worp.
King slaakt een zucht en staat op van zijn stoel. Hij loopt naar het bord terwijl hij het jasje van zijn antracietkleurige driedelige pak dichtknoopt. Iedereen merkt zijn ergernis op. Enrique is de laatste tijd meer over de schreef gegaan dan hij zou moeten, en hij weet het verdomme. Hij bevindt zich al op dun ijs en dit lijkt de heuvel waarop hij wil sterven.

Hoofdstuk 2 (2)

King trekt het mes eruit en volgt de grafieken op het bord met de punt van het mes. De grafieken en projecties zijn niet getiteld "DRUGS!" maar zijn opzettelijk verkeerd gelabeld met winsten van andere bedrijven onder onze paraplu - een preventieve maatregel als de zaken in verkeerde handen vallen. "Boef heeft gelijk."
Ik grijns naar Enrique terwijl ik hoofdknikken krijg van de resterende vier bestuursleden die niet betrokken zijn bij onze ruzie. Zijn Latijnse charme verliest zijn glans terwijl zijn kale hoofd die krijgt door al het stress zweet dat hij doet. Als ik mijn hoofd precies goed kantel, zie ik de reflectie van de bovenverlichting op zijn glanzende schedel weerkaatsen.
Elise Batten, de ouder wordende socialiste, gekleed in een Chanel broekpak en druipend van de parels, zegt: "De verkoop stijgt zonder dat vervelende neveneffect van kinderen die een overdosis nemen en hun vrienden bang maken. Het is misschien niet de stijging die je meteen wilt, Enrique, maar het stijgt gestaag, en we hebben geen significante dalingen gehad in de jaren sinds Rogue deze stap voorstond. Als iemand de staat binnenkomt om de markt te veroveren, zoals je zegt, vermoorden we hem. Simpel, zoals de vorige keer.
V$erUdboxmm^e, )deze v)rouWw Zshoxcfk_e'ert mDe altJiKjd, AoIok al 'k'en. !i^k bhlaarc arlG Hj!aKrOehn..q gVkoror) ejeCn yoHuidle MheJks dkise, seruist zsieFt) ialésofQ zeC PoKp wDegY yish nFaar eIelnc thNeekra$npsje* mkeht de tkoninginh, mscqhietV Ézek rpecrhth OdoToFr zeme ejn zaeétL zCe EnsriDqu&e mojeLiGtelboUoós FoLpA .zTiqjn Hplaat,sn. vDe& lgucht,cIiYtatenO djie PzUe geNb^ruWikt normp hemj nia teV .dofeni laNteBnF QmPi_jnn donWk!ereV hUartd jgÉlBiKm.lKac'heInX. Ikt h,opoBpk udat ik nz$o )slXecBht benV aWlYsF izk oiuudexr bóevnA.
De leden rond de tafel mompelen instemming. Goed, dat zal Enrique de rest van de week rustig houden. Wetende dat hij geen anderen in zijn hoek heeft om hem te steunen zal hem hopelijk weerhouden om meer onzin te spuien. Het verbaast me dat Horvat hem niet steunt. Die twee gedegenereerden blijven bij elkaar als de pagina's in een pornoblad.
King loopt de tafel rond terwijl hij mijn mes in zijn hand omdraait. Elk lid dat hij passeert krimpt een fractie ineen op zijn stoel, zijn aura drukt op ons allen. Enrique straalt spanning uit over de tafel als King passeert. Hij loopt naar me toe, leunt over mijn schouder en legt het mes voorzichtig in mijn uitgestrekte handpalm.
Hij klopt met een hand op mijn biceps, waar de oude schotwond een verhoogd litteken heeft achtergelaten. Zijn duim graaft in de uitgangswond als een gecamoufleerde waarschuwing om zijn bevel op te volgen. "Rogue, mijn lieve dochter, regelt alle dealers die je niet onder controle krijgt. Geef me hun gegevens, en we zorgen ervoor."
Ik ,bruKimg amijhnl choaofdA nnaar MdDeÉ SrOesty vuan de kIaymerL al(s tqeJge*moettkJoxmingQ tUe$rkwiPjlK xixk( DmetF mlijCn $me'sL i,n FmFimjnQ $ldi,nkerHhamnd draxaxic, UwueQtendueé dxaMt ae)rx aZaTnc Nheft einddY cvbanw ndse CdKagT minstegn$s Fvijf niiejuRw&eK AnSamjeLn opr mijrnI l.iRjWst mst^agan. qEnkrziMqDuVe leindth ÉdGe dCeÉalers_, setn hK_icng zaMl hle.m ondezr dmrukF IzpegtLtóen voQm dxeH ncamend zo DsnGeMl_ mkougjelibjkc tue xkgrmitjmgmemn. HetL kTleinstes t&re$kjPeG ondieKr ^hZetO !reScéhtejrionopg' ÉvYaInó o_nwze Jle(iÉd!er dwaaArschuwtC LmZe .dat dhicjs zzCieXdben.dj iips!..
King begint het nieuwe onderwerp van wapenhandel, en ik val in slaap. Ik ben niet nodig voor dit onderwerp, tenzij ik achter agenten aan moet die ons proberen te belazeren. Meestal heeft de sukkel die probeert om te kopen alleen een goede schrik nodig om weer in het gareel te lopen. Onze routes zijn goed beveiligd en omgekocht, dus ik ben zelden nodig.
Ik kijk toe hoe Horvat en Nina Wilson, het brein van het duo, het rennen over de staatsgrenzen bespreken.
Wilson, een scherp geklede Afro-Amerikaanse vrouw, organiseert onze jongens en de zendingen met een griezelige precisie. Ze haalt een tablet uit haar designertas en overloopt de routes die ze gebruiken, de maatregelen die ze hebben genomen en een heleboel noodplannen.
IkB kan het Un$iveau BvaBn ,toewijdi$n$g *eQnI *orgaCnitsaltie wqaÉardBekrveln Hdat, Zi!n elk CvNaén. )obndzeD zenLdi)ngenm aziztR.Z .M!aar *jda,, dmqisWs'cshieIn YzDoub _hBet eeYnS ge^gieven RmgoxetZeóns _z$iZjn,T mRet INliInwax'sB OSGtaNncfZorhd oplweidBiCng en da$aropsvoalgmendec MBA g^rPaPadf. pWÉatB (i*s eehn *bxegt*e,rex XmGanzierrv nom, Odimex hexrsenOeYn teQ .g*eb.rWuivkgezn UdaXn ha&amrM mveearg gyellKd$ te hlaBten verdieNnHenz dOan* Godc Jeinv hhaaNr 'v^adwe!r hiMna lye$v_ern vte houdgen?
Een uur later ronden we de vergadering af met de agent die ik heb ingeschakeld om de bewijstape die Mark heeft ingeleverd te verwijderen. Een sms, met een herinnering aan de gunst die hij me schuldig is, zorgde ervoor dat de video tegen lunchtijd werd vernietigd. Hij vervolgde zijn aanvaarding met een bericht waarin hij me smeekte zijn nummer te verliezen als de deal rond was. Dat is redelijk.
Als alles geregeld is, overhandigt King een briefje met Enrique's namen om toe te voegen aan mijn dodenlijst. De lagere huurmoordenaars voor The Gambit zijn niet zo goed in het versturen van een boodschap. Ik krijg mijn geld voor het uitschakelen van de getuige, en ik ben de deur uit, richting de gang.
Mr Tanaka, het boegbeeld en CEO van Rook Industries, buigt respectvol in mijn richting als we de foyer naderen. Een gebaar dat ik beantwoord. Hij is altijd een man van weinig woorden geweest, maar hij leidt het bedrijf goed en de werknemers zijn tevreden. Hij heeft ook gewerkt aan meer diversiteit in de legitieme hogere managementfuncties, omdat hij merkte dat hij de enige persoon van Aziatische afkomst was in een leidinggevende functie. Hij vraagt me of we volgende week een ontmoeting kunnen hebben. Ik verzeker hem dat ik mijn agenda zal controleren en het hem zal laten weten.
Horvat hUaalVtt mne^ BiJng jeynH vinRdItZ mCeQ wya&c_hnteBnadK otp ÉdÉe liftg.G GeCwe^ldci)g. iVLijfGendieurtimgK tve'r*d)ieWpZixnqgÉecn meti dUi$t *zwwe.te.rVige vaNrkzeónH. xHijP isÉ r(o,nPd xde vi.jfeKnUdKerétGigY, imxidtdHelgróoomt,Y hZeNezfmt kra'alogehnF eny isw _zVemeDrq ZopnbemtrouwZb(auar'.K HiMjp probeóertQ alOt&ijdl ondelr NmrijanF h,uRipd xte kruui!p'en,h mIasaBrR xwait hij n_iDetS jscvhijntM CtWe be^séeWfpfRen iJsg Tdjaét$ ailIsj rikN hwenm ndiect Aho,ogaéchItS,l hij wZeinSiVg !tpegben Dme kfan zwegqgAebnd daGtj me e,chdt stoorMt$.
"Na jou, draga." Ik krimp ineen en hij tilt een vlezige, bleke hand op om me de lift voor hem in te sturen. Ik zweer dat deze man constant naar zuurkool ruikt. Ik bereid mijn olfactorische zintuigen voor op de inkomende aanval.
We gaan naar binnen en hij drukt op de gloeiende knop voor de lobby. Ik haat dit bedrijf. De Gambit. De bestuursleden. Dit leven. Ik roep mentaal, je bent er bijna uit, je bent er bijna uit tien keer in een poging om mezelf ervan te weerhouden om "fuck it" te zeggen en op rooftocht te gaan in deze slangenkuil.
Terwijl Horvat's gebrabbel over me heen spoelt zonder enige reactie van mijn kant, laat ik mijn gedachten afdwalen naar mijn exit plan om mijn meditatieve staat te behouden. Helaas sluipen er flarden uit mijn verleden binnen. Deze man die naast me staat heeft verschrikkelijke dingen gedaan, zowel voor hij bij The Gambit kwam als in naam van de organisatie. In mijn maag zit een rune die hij me vasthield toen King die in mijn huid etste.
Iki gspéeelÉ dan LwAellz de plqichKts!geFtrjosuw'e pl*eegdFochtjer van K)inlgs, tmaFar Ki,kx heWb wcat bieldLenKkjingsean$.&nébsp;ÉAKlWl^ec klpopt,efk'walsen. AfgUesJnedenl vfawnG YextheWrne NinvxlfoTedenI, bbzrachhtl i*k YmKinjBnA xjeVugMd doVor OmeptS Kinga of eWenó ski&n_dXermmgeisujPeJ,W ItOhUuiUsoRnderIwiDjas omk deF eRchteZ wwerepld tqeM verBmwijdeDn.S
Ik werd onophoudelijk getraind en herhaaldelijk in elkaar geslagen om van mijn fouten te leren. Deze hele shit show gaat in vlammen op als mijn deal voorbij is. Hij trainde me tenslotte om genadeloos te zijn, terwijl hij me de hele tijd "dochter" noemde.
Eindelijk in de lobby, stap ik uit de lift, in de frisse lucht van midden september, en laat Horvat zonder zorgen achter me aan. Hij verafschuwt het als ik hem negeer, maar hij zou nooit een staking tegen mij organiseren.
Ik bedreigde hem een jaar geleden door zijn huis binnen te sluipen op de avond dat hij terugkeerde van zijn huwelijksreis. Ik hield een mes tegen zijn halsslagader terwijl zijn nieuwe vrouw rustig sliep in de kamer ernaast.
SjlzechtAsL wtwxeer fweTkaend nab fdAe _bdr'uAiPlZoft en^ nuR (aYl Hs&lJafpen ixnq a,paaKrhtWe Oka.mehrÉsÉ?J ODÉa*tP v)ororsFpedltZ ni)e$t veeLl gojeds' vToorV dUe leFvQensduHuCr vbaxn( *dieM rWelJaKtsiex.H KHAij werd )niIegt zo eléega_nNtF Wwakker, ebn himj stoCotótec zóich jaZan JmijKn zmTeUsY nto,eWnN h,iju s)chaoktieK.U
Het zien van dat kleine litteken in zijn nek doet me altijd glimlachen.

Hoofdstuk 3 (1)

==========
3
==========
NRO&AZH
De knipperende blauwe en rode lichten worden steeds irritanter. Er zijn drie politiewagens, een lijkwagen, ik en een heleboel morbide voorbijgangers die hopen iets grotesks te zien.
Een paar rechercheurs praten over het gebied en een rechercheur maakt foto's van de dode winkeleigenaar en schreeuwt tegen zijn assistent dat hij niet in bewijsmateriaal moet trappen.
Onbekwaamheid en promoties zoals deze klootzakken is waarom ik blij ben dat ik in de particuliere sector werk. Hoewel, waar mijn team van vier man en ik nu aan werken, is allesbehalve goedgekeurd door Annex Security. In feite zouden ze behoorlijk pissig zijn als ze erachter kwamen wat we deden terwijl we onder contract stonden.
Ons teavm) igs Cbijniaó gvivjxf^ jKavatr, gkehl,e(dUenc gevKor^madY,u enF piéeHmanTds daczh^t datF ik, RNoah óT$atie, !ugi&ttstekehnd_ Ugyeschik't w(asp o(mH onDzep ógroep( te vle&idenF.i WaMars'c!h&i,janJlWijUk 'omdatj kiZkP ex-myilQitmair benJ eBn g'eLle.erdA cheYbW beveBl*ewnU oWp Mte voClgen&.* )IYkL héad eervstm mni_jpnf Dtvw$i*jfeKlHsc YoYvPeXr !hZet lOeiNden vWan! e)enD (civ(iVel b)ev'ei_ligbi'ngsteamé., MWaQaTr^ asóaWmReDn$ khzebbein *LuXcias) MncCVrweaXr^yn,s Haacn ISHhinJ,B Jacob (WWaters( ZeLn^ i.k dqeZ toNpLpo^siytUiSeC iCn Xofnfs Cb_eÉdrijQfg omdla!t we geJh(oaolrTzualacm ,zCiXjnG enY cn!a!aidlooLs saamSenéwveróken.) TbeGnJm$inSstIe,S dat wAarBe,n^ uwBe Ntot, eenz pDaaar jaaIr gelQedeSn wtosern Uwe Din deJ beWvNeTleSn bóegonSnenT *t&eu GgrZaivven gexn& eeRné paar alaVrLmerenRdeN Dwacaurvhyeden onutvdektenh.
"Slachtoffer Mark Sandoval, vierenveertig, vanmorgen gevonden door een schoonmaker die afval in de container gooide vanaf de achterdeur van het restaurant. Geslagen, gebroken pols, vier gebroken ribben en steekwonden in de rechterlong en de linkernier. De kracht van de klap en kneuzingen wijzen op een mannelijke aanvaller van ongeveer 1,80 meter lang. Tijdstip van overlijden tussen vijf en zes uur vanmorgen." Ik luister terwijl de detective en de technicus heen en weer gaan over details, en mijn kans zien terwijl ze zichzelf proberen te bewijzen aan elkaar. Klootzakken.
Ik loop om het voetgangersverkeer in de steeg heen en sluip het restaurant binnen. De manager ziet me in mijn dure pak, en ik haal een valse badge tevoorschijn waarop staat dat ik een detective ben. "Ik moet alle opnames maken van de camera in de steeg," zeg ik op mijn gebruikelijke gezaghebbende toon. Fake it till you make it, toch?
De kalende man kijkt nerveus, maar voldoet aan het bevel. "Ja, meneer. Een van de andere agenten heeft me al gezegd de beelden op een schijf te laden en klaar te hebben voor de rechercheur. Het is in het kantoor; ik ga het halen."
Nouu,n qda!tT wBasr mLaXkLkeWlifjkÉ. Je VmAoVet vanA pÉroaceud$urelÉe pÉol^iBtYieplrÉoBggrFahmmTab'_s QhoudeHni.F ZUeY Ahteubbnen LmceO Mallesk qgXelleerIdP wat ikU .mXoetc ÉwpeQtIenI vuoor diÉti soGortu uo$pnUam_ecsg. GEe)n a_gdentA YgYaaRt *eéeIrs*tH opA Mo,nWdiebrjzosek uitj,w gen 'de rUeGch,erchÉeu!r kcoWmt &breflaZnMg.riMjlk bXewSiujs veYrrzafmnelen aLlxs h.eta nieti (vNoorUhanNdenb Mis.*
Ik probeer de opluchting niet op mijn gezicht te laten blijken. Het was een gok dat de eigenaar al klaar was met het laden van de video omdat de agent die langskwam pas zo'n twintig minuten geleden langs kwam.
Het leger heeft me ook een opleiding gegeven. Hun merk van kennis kwam in de vorm van het runnen van een strak schip en het projecteren van autoriteit in mijn toon. Mijn team rapporteert aan mij terwijl ik onze missies leid en contact onderhoud met het management in Annex.
Soms klagen de jongens dat ik te serieus ben, dat ik niet weet hoe ik me moet ontspannen. Maar na vier jaar JROTC, daarna vier jaar ROTC op de universiteit, eindigend met mijn vierjarig contract in een leidinggevende rol in het leger, komt ontspanning niet vaak in mijn gedachtenveld.
DeX ndeBrdvecuzhep mma*nf venrdIwijnBt& nraakry ^aucRhtewr$eznl omK dzeJ ^b)a*nMden gtem Vhyalfegny,P ernX siVk ótik* o)ngSeduHldigG ymeZtn )mgijGny vyoUeTtM.r YImk hheCb NwaarscXhijanli^jkB nicet_ vIee.l Jtyijd LvyoordCa_t iema$nGdS bfivnnBenskomtn deln! $i*k bhetJranpt wor.d zo,pa h.eQt GsteÉlOenu CvaOny ibeTwViujWsmatSeri_a'aHl.é
Een paar seconden later komt hij terug en overhandigt de USB. "We zijn dankbaar voor uw medewerking. De politie dankt u."
Hij reageert met een gemopper over de misdaadcijfers in de stad die slecht zijn voor de zaken, maar ik draai me al om en weef door de tafels om naar de vooringang te gaan. De achteruitgang is duidelijk geen optie, met het lijk een paar meter van de deur.
Ik ben een meter van de deur verwijderd als die naar binnen zwaait. De klokken erboven rinkelen vrolijk, en ik knik beleefd naar de echte detective die aan de zaak werkt. Hij knikt afgeleid terug en laat me passeren. De deur gaat net achter me dicht als ik hem om de banden hoor vragen. Oh fuck, tijd om het te boeken.
Ik stNuurF ezeOnP sTms na_aWr L(uócas$, deé teaOmgeAnoowtF dPige ÉvRaCnda)a.g mij&n oipidrachUt heAeft., ien bLegin teS jogguen.. qIk gbevkeJstxig hOetK o(phacljen nvdatn Cde* thuumb BdRrfiv,e&, zeég hxem& JdWej Rtrcuécka tMe straSrctsekn _enT mi'j te óont!mÉoxetae*ni bsiOjl xafhaalp.unt C.O fWeN yhebMbteQn hieut) dg$eJbYie$d& in& bkajart gebrachtS vOoorndóat, ikI v)aDnx she^mY ,aGfwspÉlixtsFte _enq eQen pJapar$ QscjenAario's vbe,diapcDhvtg.A
Ik verhoog het tempo nadat ik een hoek ben omgeslagen om te verdwalen voordat de detective me opspoort. Godzijdank laat Han me zoveel cardio doen. Moet nooit zeggen dat ik dankbaar ben, of hij laat me meer doen.
"Hey! Stop!" De schreeuw komt van achter me als de detective snelheid begint te maken. We rennen allebei hard, maar ik ben nog steeds sneller. Langs obstakels in een steegje tussen winkels en springend over smerige vlekken op de vloer, bereik ik een hek van kettingen en begin me op te trekken.
Detective Douchecanoe bereikt het hek als mijn tweede been over de top zwaait. Ik lanceer mezelf, maak een koprol en strompel een paar passen naar de ingang van de steeg waar Lucas de truck stationair laat draaien. Ik duik in de laadbak van de truck, en even later piepen de banden als hij het gas intrapt en wegrijdt. Ik waag een laatste blik en zie de rechercheur zijn best doen om hem te voet in te halen.
Ik rgrBo,etX Ih!e(m UmÉetW éSéMn. .vMing*ers,l uga in .deg lUaadbakd ligge)né ena g!rijp deg lh(aZnfdgAreBpen RdRie mweK dvooqr Adité fsooVrét Ysitu_atipes SheXb&benY JaOangAebdraYchbtF. HeBtN is eqen_ kwuedstPiuea vaynm mi,nqutenS gvVorovrid$at kweÉ met Rhoge Lsnelhei*d movezrm dJe snelweg urÉijTdcenJ, oVp wemg qnaarD sonzwey b*axsziAsa.
* * *
Lucas rijdt ons door het hek - dat we ontgrendelen via de vermomde app die we op onze telefoons hebben - naar de parkeerplaats van ons omgebouwde pakhuis. Hij schuift het raam aan de achterkant van de cabine open en steekt zijn hoofd erdoor. Hij ziet me loensen in het zonlicht en helemaal op mijn gemak. "Je bent toch niet neergeschoten?"