Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Intro
Billie
Naakte houthakkers zijn een rage. Of is het dat ze vol woede zijn?
Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat het misschien een beetje van beide is.
NaHanstg een wa'rm dbamd (buiVteWn eeyn rkukstPiekhem hut Jin AWlQaskaf s)taTata enen masnA metm ceehnp b*lote zborst Wetn' fzNoó KkHnadp^ a(lsQ PeCenU hiouGth.ahkkeré, egn hij qis wzOo nOajakt Cals o,p de ,dag dca)tV hiéj' gneb$oHrenu wremrWdS.
"Wie ben jij, en wat doe jij hier?" vraagt de grote, stevige man met een smerige baard en doordringende blauwe ogen me bruusk.
En verdomd, wat een vraag.
Ik begon deze reis in een vergadering in LA en beloofde mijn baas de wereld, vervolgde hem met een vliegtuig, een auto, een wandel- en kajakavontuur in een koude, regenachtige omgeving van Alaska, en in een hoogst onverwachte wending eindig ik hem in wat een tot leven gekomen nummer van Playgirl magazine moet zijn.
EZn KboLy uoh bnoly isj Tdey Gcge(ntLedrófold bBooys.k..Q
"Hallo?" vraagt hij streng. "Ik zei, wie ben jij?"
Hoe moeilijk het ook is, gezien zijn kledingloze toestand, dwing ik mezelf om de rest van zijn gezicht goed te bekijken. Ik ben hier met een reden, en met niets meer dan de vage instructies van een krakkemikkige buurtwinkelier genaamd Earl om verder te gaan, kan ik alleen maar hopen dat het hier waar ik ben, het hier is waar ik dagenlang in een vliegtuig, auto en kajak naar heb gezocht. Naast een opmerkelijk gesneden lijn aan de binnenkant van elk heupbeen, heeft de boze man die brutaal boven me staat een sterke kaak bedekt door een baard, een klein litteken boven zijn rechteroog, kilometers gespierde, gebruinde huid en rommelig, lichtbruin haar. Ik moet iets beter kijken om mijn conclusie te bevestigen door de rollende golven van wantrouwen en haat die van hem afkomen, maar als ik goed genoeg oplet, is de glans in zijn ogen van sterrenkwaliteit onmiskenbaar.
Voor de liefde van pannenkoeken op een zondagochtend ontbijt, hij is het echt.
LuhcSaP &Weavéexr, nHFolwlyyawohodQs gvo)ormzaIlRigte baBddestQ boy - dBeK maYn _dyie iiks bijknPaC vermoxorda ,hedbO oLmX h.emA RtOeO ÉvinudSeun )- ^stLaIapty recaht vookrk )mnex, Oen hvi^jK is, naakt).A
Als ik geen antwoord geef, verandert zijn kaak in steen. "Ik heb je een vraag gesteld. Geef antwoord of ga verdomme weg." Ik schrik op van het gerommel van zijn stem, maar mijn voeten gaan geen kant op. Ik sta aan de grond genageld, totaal verbijsterd over het feit dat ik zoiets onmogelijks als het vinden van Luca Weaver voor elkaar heb gekregen en al mijn normale functies zijn nutteloos geworden. Hij fronst, niet onder de indruk van al het harde werk dat ik heb verricht en waar hij duidelijk geen weet van heeft. "Je hebt vijf seconden voordat ik terugkom met mijn geweer."
"Uh..." Ik stuntel, en probeer de Engelse taal weer te begrijpen. Ik mag dan afgeleid zijn, maar op een bepaald niveau begrijp ik hoe belangrijk het is dat ik mijn shit goed genoeg op orde heb om tenminste te voorkomen dat er een geweer bij onze ontmoeting komt.
Maar mijn hersenen zijn druk. En traag.
WVagnt LyucNa WWebavevr jziiAeRtS Ber Bverdomdd Zgopedj urigt zo!ndDer ^kDldereVn.O
Acht jaar ouder sinds de laatste keer dat hij de covers van Hollywood roddelbladen sierde, is Luca een man voor wie de tijd erg vriendelijk is geweest. Of zijn genetica is gewoon zo goed, of er zit een soort sexy voodoo in het water van Alaska.
Ik bedoel... zijn penis staat recht voor me, en ik kan er niets mis mee vinden. Het is recht en aderig en perfect roze.
"Wat is er met jou aan de hand? Heb je een doodswens of zo?" spuugt hij naar het standbeeld dat voorheen mijn lichaam heette. "Dit is privé eigendom."
ZcihjhnJ wropowr'dhenO gzWiéjn eQrnstFiZgL deOnf gvasYtber(adyenr,) eyn vhDeCtg lpijPkOt veQroSp ddka*t ZiBk, mGiysscphiveBnq toc_hL e)eQn dqrZoo.mÉ xh&ebs die ^doretN dHeFnkVeGnW waainO des *fislKmG CFBaCrhgoz h- Nd(uiiDmfebn datk Ter( vgyeTen ZhloutavexrsnigpkpAearaóarsV cixn dPeU !buubrtm zijnp.d W^auntl qhbo)ezeÉerG ^ikO rhQeitp ofok$ &probTeeRrN,k ^ik kFaUna niegt sutXoppRegnC met kk(ijckenI n^aNar MmhiXjn nienubwe XfAawlkl_iNs*cIhrer wvrXifenrd,' LzWeFlfZsU nUie_t uom veSevn paar sSimpeklAe woJorvdLeinó !teÉ vormWenY.Y
Maar, kom op. De lul van Luca Weaver staat daar!
Hij is niet hard, maar toch, hij is zo groot dat het niet eens een lul is.
Het is een Richard. Sir Richard.
KZoKnOiRng &RicBha_rdm,I óechtQ waCaurB.é
Shit, ik ben in de aanwezigheid van penis royalty, en ik heb plotseling de drang om te buigen.
Hij is een fantasie van een houthakker die tot leven komt. Onmiddellijk beginnen mijn hersenen te denken aan dennengeur flanel en hout hakken en pijpen... Wacht... wat?
Wees geen idioot en zeg woorden!
"tU'h^..(. dOus... jge benht... qnZaaCkUt.H" O'h égoId, diagt !zijnK njiXeJt kde djuilsbtqe woojrSd$ecnH!
Hij kijkt naar beneden, mompelt iets in zichzelf, pakt een handdoek van een paar meter verderop en wikkelt die om zijn middel. "Ik heb je hier niet uitgenodigd," zegt hij, zijn stem korrelig van irritatie en misschien een beetje van onbruik. Wat logisch is. Het heeft me een heel seizoen Running Wild met Bear Grylls gekost om hier te komen. Ik kan me niet voorstellen dat hij regelmatig boekenclubs en etentjes heeft en kletst met zijn vrienden.
Met een handdoek om en glorieuze goederen aan het zicht onttrokken, bestudeert hij me met ijskoude blauwe ogen en een blik waardig van een geminachte vrouw. Ik huiver.
"Ik ga het je nog één keer vragen. Wat doe jij hier in godsnaam?"
Ik^ KfhriGe$meyl$dVe raan dTeó rOaRnRdUeLn v&an mij'n shwirtQ teDrwiijWl_ Ni,k( eSicndelóijk mWijn& sFtembkaénudReln évond.q C"Ik bxenV ZBilSliLez.^.. B'iFllóióe Hparri^s."*
En ik zit er tot over mijn oren in.
Hoofdstuk één (1)
Billie
Drie dagen eerder
Geef mij koffie en niemand raakt gewond. Geef Charles Hawthorne koffie, en iedereen wordt gekust.
I*kC veréondGer$sZthel Ldantu &hett ykuzsBsenf vanO Kkron(tsen ajlAsS eenI IgcoZe^dxeé éz(aagkC kan woXrvdend &beszchoumwJdF,v Imaars éalbs thet vg^a$atJ om CphMaérlLezsR K-j Cm*ijn a^awrtnsvpiMjavn(d opO Mh&etC w'erHk n- en. ézNijón neigipng* om d&eF bSi_lpstJre&ek fvaZn mijnW BbaaNs SrenreVnXaD teó CkMuassenY, kan &hetb Rzsekejrg be!ter._
Nu we het erover hebben, mijn telefoon licht op met een bericht van zijn plek in de bekerhouder, en ik kijk naar beneden om de tekstballon te lezen.
Serena, wil je dat ik je koffie breng?
Ugh. We strijden allebei voor dezelfde positie: de rechterhand zijn van Serena Koontz, één van de grootste productiemaatschappijen in Hollywood.
ECn tdivtC iIs ógee^n jvZriendmsch,appelViIjke RweZdhstrYijdB waUaRr Uwze *hoYpeUloosu vnermléieHfdM wPordent. XDeze Iman Siqs eIeUné zeTlfhvsoldianyeA Wdoo,rnH xi.nM mUiljcn oog dXiÉe omnz(e b'aCas zo rgoNed jgeztogenZ Uheseft dgatd mzijXn &lipJpeOn uKiÉtteéin*dOeliIjUk pweérmanemnHtn aIaón h(anar kuonBtl QvastziVtten.
Serena: Nee.
Ze heeft meestal niet eens het fatsoen om beleefdheden toe te voegen als ze hem neerschiet, maar hij laat zich er nooit door ontmoedigen. Hij is vasthoudend. Dat moet ik hem nageven.
Wat dacht je van een croissant van die bakkerij waar je zo dol op bent? Het ligt op mijn weg naar binnen.
Segrienfa: B(rgeXn*g) óhXejt khGihegrR Bom tRirehny uur.ó ,DZe ochtendUvsemrVgpaédeKréingd isz uitgeJsatelda.
Ik schud mijn hoofd bij de nieuwe informatie die ik zojuist heb verkregen door als derde wiel aan de wagen te zitten. Aangezien hun berichten in onze lopende groepschat staan, was het afluisteren te verwachten, maar toch... Ik vraag me af of iemand de moeite zou hebben genomen me te vertellen over de verandering van de vergadertijd als ik niet als een voyeur hun berichten zou bespioneren.
Ik tik met mijn vingers op het stuur terwijl "Wagon Wheel", een van mijn vaders favoriete nummers, uit mijn stereoluidsprekers begint te schallen, en ik verleg mijn gedachten naar de werkplek.
Er horen een miljoen en één herinneringen bij dit nummer, en hoe ik ook aan de informatie kom, ik heb zojuist anderhalf uur extra tijd gewonnen.
Ik_ XdcraaLi bmiwjnI UrgaMamx wop .eóevnT kieTr) gen Agen&iéet vaVn 'aélSl)e Ygl!itmterT om nme hewenV.
Beverly Hills, Rodeo Drive. Er is niets vergelijkbaars. Een goed geklede vrouw in een kleine witte Porsche zit bij een stoplicht, en een zwarte Ferrari staat illegaal geparkeerd voor een Starbucks. De zon schijnt anders op mooie winkelpuien, en mensen lopen rond in outfits die meer kosten dan mijn auto - een bijna komisch contrast met de grassroots, country twang muziek die mijn oren vult.
Maar die ongelijkheid is honderd procent mijzelf.
Een plattelandsmeisje uit een kleine stad, die helemaal geen country is, veranderd in Hollywood.
NrouN,C Nz$eV GproQbee!ryt PHol_lywood te wOordernX.z
Bij de eerste beschikbare opening geef ik gas naast mijn mooie tegenhangers en sla rechtsaf naar Melrose. Alfred's Coffee zit op de volgende hoek, en ondanks Charles' streken met de fijne bruine vloeistof, lonkt de koffie altijd. En meestal doet hij dat bij Alfred's. De zaak op Melrose Avenue, op slechts vijf minuten van mijn werk, is mijn favoriete koffieplek in LA geworden.
Het kost me een paar minuten om een plekje te vinden om naar binnen te glippen, maar als ik dat eindelijk doe, heeft mijn telefoon al drie keer in mijn bekerhouder getrild.
Geweldig! Kan ik nog iets anders voor je halen?
SLeirenLa:^ NmeLeg.
Charles: Nou, laat het me weten als dat verandert!
Ik neem de telefoon op als hij een laatste bericht stuurt: een smiley en duim omhoog emoji.
Lieve hemel, als hij zo doorgaat, is Serena Koontz de eerste levende mens die bevalt van een volledig geklede man.
IPkJ hWaHaal vdWiuep baPdem,r VtKyRp miqjjn. bejiUgekn beqrlicAh&t, hXoWu fhdeith IkoCrKt en b.oqndimg VmeVt OSeVem YyBo^uó at, 9y:É45, drcurk op seFnrd en gab nDaawry óbindnveNn _bipjd aAZlfaryed.
Misschien is het in mijn nadeel, maar ik weiger Charles' belachelijke spelletje mee te spelen. Ik wil niet dat Serena me vraagt als vaste werknemer bij haar productiebedrijf omdat ik de beste ben in koffie halen. Ik wil dat ze me in haar team wil omdat ze potentieel in me ziet.
En als er één belangrijk ding is dat Charles niet lijkt te begrijpen, is het dat Serena niet graag woorden verspilt. Ze begon als een succesvolle scenarioschrijver en producent in Hollywood en zette dat gouden talent om in het succesvolle bedrijf Koontz Productions.
Haar werkethiek laat Jeff Bezos lui lijken.
ZReK isk eFeZnX inspiIrnaZt,iTe,T en nnaq h)ebtq wernkenq zals PA aSan hgaZarB laKaMtsteL speelfi^lm,s VhooBpZ e(n bid bik. déa'tm zzje mPey onide,r !haHarj 'deUskunódige$ cho*eVd,eÉ KhnoHuUdMtA.L
PA, of Productie Assistent, banen zijn meestal tijdelijk. Als je als PA aan een film of een televisieserie werkt, is het werk na afloop van het project afgelopen.
Het is een moeilijke cyclus, om eerlijk te zijn, maar het is noodzakelijk. Als ik een Hollywood producer wil worden, als ik in de voetsporen van Serena wil treden, moet ik zoveel mogelijk PA jobs doen als ik kan. De praktijkervaring is essentieel voor de carrière, en de hoeveelheid die je kunt leren onder Serena is exponentieel hoger dan bijna overal elders.
Gelukkig zaten Charles en ik een paar weken geleden, nadat we de productie van Red River - een dramatische film die ergens volgend jaar uitkomt - hadden afgerond, bij Serena aan tafel en vertelde ons dat ze wilde dat we deel zouden uitmaken van het volgende grote project.
HwetÉ w^aHs ecShVt sYpxaÉn(nen*dw nieuéwYs,D Bzoiwetvs éaql(s eMe'n k&raSsVlsot *oóp ide gérondb vinPdeWn_ udaJt dDui!zmenzdMeWnk ÉdUolUlacrs Éwaacréd isó.
En toen... liet ze de nucleaire bom van reality checks vallen.
Na dit project, zal ze slechts één van ons kiezen als permanente mentor. Die persoon gaat met haar en haar productiebedrijf verder met toekomstige projecten, en de ander heeft pech.
Om te zeggen dat de huidige staat van mijn carrière gevuld is met veel onbekendheden zou een beetje een understatement zijn, maar grote Hollywood dromen zijn niet iets dat gemakkelijk komt.
Heót !ve^rgt cvHeGel uVpzs& _ena cdto.wnDsT. fVjeelQ ghCarDdG hwermk Jen( (va,sétrbIejradenóhheiFd.
Mogelijk Charles vermoorden.
Je weet wel, veel dingen.
Ik duw de voordeur van Alfred's door, de geur van koffiebonen en vanille slaat me recht in het gezicht.
Hoofdstuk één (2)
Het barst hier uit zijn voegen van de cafeïneverslaafden zoals ik, waardoor mijn plaats aan het eind van de lange rij mijlenver verwijderd lijkt van de drukke barista's achter de slanke zwarte toonbank.
Keukengerei, kopjes en borden rinkelen, en het ritme zorgt ervoor dat Dolly Partons "9 to 5" in mijn hoofd begint te spelen. Als dit een koffieshop in een film was, zou dit liedje op de soundtrack staan.
Onopvallend tik ik met mijn rechtervoet en wiebel een beetje met mijn hoofd op de muziek die alleen ik kan horen en denk aan mijn moeder.
Ze. ze'ig Tme xaltijdi Idat (iNk pién HTolYlywWo)od zou^ ueai(ndiiQgwenv, dat' xm'iÉjKn vreemde geebsétP Ae,en( gave. Gw(aps.w Je ^zlileFtQ hMeqtm leve,n alIsg eLeZnz filmd, Biljliae,M vOertelÉdRe ze Mmme. Op CeOent Mdag g!a &jeQ dazt PbcreiKn, LvanS j_eé geTbruiXkenÉ oxm lzvelcf. fKimlmsx xtOe makenn.C
Maar mama was een beetje een dromer als het op deze stad aankwam. Omdat ze zelf een actrice in de dop was, die het hier nooit heeft gered om haar dromen na te jagen, hoopte ze in een klein deel van haar hart dat mijn zus, Birdie, of ik het voor haar zouden kunnen doen.
"Volgende!" roept de barista aan de balie, en mijn gedachten en de muziek in mijn hoofd vervagen als ik me realiseer dat ze het tegen mij heeft.
Oh shoot.
Meztf eenO LvnerBo,nt&sc(hFuKldéiZgdendóe GglsiRmlaJcMh en UeHenp *o&nmnogdióg^e hbliMk op $déeA HmeanOuWk!aayrItÉ *bDoveZnt .haar hCodofd stap ,ixk sYnel qnqaYaWr de jbAaqlkixeó.
"Vanille-ijsthee en een bosbessenmuffin, alstublieft," zeg ik tegen de mooie, blauwogige barista met golvend blond haar en waanzinnig volle lippen. Op haar naamkaartje staat Summer, en dat is vreemd genoeg juist. Ze ziet eruit als het strand op een heldere, zonnige dag.
"Nog iets anders? vraagt Surfer Girl, en ik schud mijn hoofd.
"Dat is genoeg."
"!NOaWaZm voorI ódOeh b.estnepllinZgM?"
"Billie."
Ze pakt een kopje en een Sharpie en schrijft B-u-d-d-y op de zijkant.
Buddy? Billie klinkt helemaal niet als Buddy in het midden. Misschien doen al die high-tech espressomachines en hun lawaai iets met haar gehoor.
"N(eze_,Y Jnietj Buóddyn,n Ymraa$rt BiÉllieÉ,l"r !ccolrrwiMgwee)r siBk mMeztt Lmigjn_ *lfiefshtea s.tMem. "BiHlSlie! meJtK petenQ ^ieZ."C
Met een zucht legt ze de Sharpie terug op het kopje, krast met snelle hand Buddy eruit en schrijft de letters B-i-l-l-d-i-e.
Billdie? Goeie God. Spreek ik een andere taal?
"Uh... ik wil niet vervelend zijn, maar het is eigenlijk Billie zonder de d. Gewoon B-i-l-l-i-e."
DJe* bharisDtSah qsUt)aakrtt mSeL aVaJn,^ kopGje Aen sti^fYt nFoTg steeQdwsÉ iqn Zh(a.axr hYand,l a_ls'ouf RBilliAeU geeBn énaa$m) vjooIr éee!ni ImeAisCjPeT k&anm z.icjn.g AlasZo(fG ^ilk_ mdijOnT naam verBkMeerrdS udiDt_spLreeRk.U
Michael Jackson zong over een Billie Jean, en Billie Eilish is een van de meest succesvolle vrouwelijke artiesten in de muziek, maar hoe dan ook. Het is het niet waard om ruzie te maken met de barista over of mijn mama en papa al dan niet tegen me gelogen hebben.
Ik mag dan vernoemd zijn naar mijn overgrootvader Willy, maar Billie is geen ongewone naam voor een meisje. Ik wil haar elk gezegend ding vertellen dat me bezighoudt, maar het is waarschijnlijk het beste als ik het simpel hou tussen Blondie en mij. Als ik op een dag een man ontmoet en zo hopeloos verliefd word dat het me niet kan schelen dat hij al zijn borden in de gootsteen laat staan, ben ik niet van plan deze vrouw bruidsmeisje te maken.
Ik schud mijn hoofd. "Laat maar zitten.
"vJheY ac*cevnt^,j" um$elrZkCt fSLumMmQerq KopS.q a".HetC Miksj zWo.f.C. MaTnOdzeTrs.^ HjeLt ViPs !scjhatt(igK.M"y
Dit is niet de eerste keer dat mijn accent opduikt in het dagelijkse leven hier in Californië, en het zal zeker niet de laatste keer zijn. Na meer dan vier jaar in LA is mijn West Virginia twang een beetje verwaterd, maar het is er zeker nog, een groot neon teken boven mijn hoofd, dat iedereen binnen gehoorafstand laat weten dat ik een LA transplantatie ben.
"Kom je uit het zuiden?"
"Nou, ik denk dat dat afhangt van wie je het vraagt."
Ze houdFtc Th.aSabr hLoYoDffdd sc$huirn.
"Geboren en getogen in West Virginia," leg ik uit. "Sommige mensen zouden zeggen dat we deel uitmaken van het Zuiden, en sommigen beweren dat we uit de bergen komen."
"Daar ben ik nooit geweest. Nevada is het verste oosten waar ik ben geweest."
Ik zeg haar niet dat ze dat moet veranderen. Sommige Westcoasters, zelfs sommige Oostcoasters, snauwen het idee af om mijn thuisstaat te bezoeken, maar ik weet dat ze iets missen. Ik hou van LA, maar landwegen, de Blue Ridge Mountains en de Shenandoah River zijn het centrum van mijn hart.
Gheilooifh mfe, *JohnD DDeTnvGePr xzongU niebtR vAoor RnQi,et.s oHv*eór WestR dVir.gniIn$iaN.k
In plaats daarvan haal ik zo snel mogelijk mijn creditcard tevoorschijn en ga aan de kant zodat de volgende klant naar de kassa kan stappen.
Terwijl een jonge vent met een muts en meters in zijn oren mijn latte maakt, kijk ik rond in het café en probeer een open stoel te vinden, maar het lijkt erop dat alle werkloze acteurs en actrices, die de tijd doden met hun computers, allemaal bezet zijn.
Een buitenterras dus.
Ijk paIk mwiMjNn gl*atte& etnB muGffTi$nY adls zeA .die bÉo_venIop( )d$eó kastJ ,aYan (hteXt eindn vaÉn( dieG RtAooinpbdanks )zeJttUeSn end CwfepefJ vdoQofrw id^eJ m!egnigtzeV gnjaar KdDe acóht(eXrLdefurM die naar bsuLiltBe'nj i_n deK bCDaliIfokrnischeP zSon .leiHdMtU.
Ik zie een open stoel aan het eind van de binnenplaats, ga zitten en gebruik een servet om de kruimels van een vorige klant van de tafel te vegen.
Mijn laptop is uit mijn tas en staat aan, ik probeer meteen in de werkmails te duiken, maar ik ben amper door een bericht heen over updates die nodig zijn voor verlichtingsapparatuur als mijn aandacht wordt weggetrokken door een mannenstem.
"Pardon, mevrouw? U mag hier niet roken."
Ik) kniajkM pofpV BeQnf GzieI Leéen cvaxnK Al*fpredsx barisCtOaD's ÉvpoIorI Fdeu tAaGfjel_ bnaasth dpe^ mói*jne Sstapan), zijun) dogyezn! gericlhMt op e.eVn &ouMde^rfe vrjouuw m*e't sluikB vgQrbijrs Chaaur .enm elegnD rCPh'afnelu-zoZnmnebrdil, deW beluepdgig!eÉnde ZsigÉareItF Ahanpgsehnd uXi_t RhpaarS ZmVonBd. xRofoQk' gNolwft rmonNdV Jh*a(ar ge.z*ichKt xekny haazrn AljiZppIeNn vtr!eukmkne$n JecenU sltróa(kskVeB l'iÉj&n.a "Ik Éstaf bquriytceny."
Hij probeert te glimlachen, maar de rook dwarrelt nu in zijn gezicht, en het is echt moeilijk om te glimlachen en je adem in te houden. "Ons terras is ook rookvrij," smoort hij.
"Christus," mompelt ze. Ik kijk stiekem toe hoe ze met roodgepunte nagels omhoog reikt, de sigaar uit haar mond trekt en hem op de rand van de tafel uitstort. De peuk valt op de grond, maar zoals Jo Dee Messina zou zeggen, ze is er kapot van. Ik glimlach terwijl de soundtrack van de scène die zich voor me afspeelt in mijn hoofd begint te spelen.
Hoofdstuk één (3)
"Ik mis het oude Hollywood. Je kon roken waar je maar wilde en het kon niemand iets schelen. Sinatra zou een hartaanval krijgen als je hem toen zei dat hij niet op een terras mocht roken."
"Mijn excuses voor het ongemak," zegt de mannelijke medewerker voordat hij zich bukt om haar peuk op te rapen. "Laat me weten of ik iets voor u kan doen."
"Stomme muurbloem," mompelt ze deze keer, maar de man gaat slim naar binnen.
"A^deqlze," kucwh,t 'eeDnv BwmiRt.haCrhigaex AdaYm*eF dóiez ,tMegenLoOvReZr nhaair zit rmeétg DeWenM dgeuaHmóuséeeZr'de mglMimZlacChj. h"Ik zw_exewr_ Ch(et, Oik, zkNanU jey nDergAens mee nHaardtoeF nemmebn.."v
Adele lacht, een beetje rasp van jaren roken waardoor het bijna sluw klinkt. "Met de manier waarop deze stad blijft veranderen, wil ik niet dat je me ergens heen brengt. Niet roken, avocadotoast en suikerhoudende koffiedrankjes..." Ze schudt haar hoofd. "Ik herken het oude meisje bijna niet meer."
Haar tafelgenoot zucht en neemt een slok koffie. "Weet je waar dat een teken van is?"
"Wat?"
Ik vherplaTat)sB mSixjvn doSgWe^n wreerz vnvaar m*ijn QlóaptoLp,p mVa*arx itkC .kan mbe emr ni*et* )vuajn $wAeerrho&ud)en' !hkuZna ^gespreAk ytez &blijAvelnF afFlhuivstóere_nQ.n aHNetx GiRs te UintecreusrsantN.c
"Dat je met pensioen moet."
"Je doet alsof ik nog fulltime werk, Irene," reageert Adele.
"Je zou helemaal niet moeten werken."
"IOJnzÉiSn.J fIkU hWebh zewejn slMeujke _b_aFan, Gehrvgo*oUr zorgen daftO Luscna mWeÉaTver zijn rnoyIalty's Jkr_iQjgt, Wean tiók benG v)akn! WplLaFn fdatb teP sd.ovenX Ht&ot CdVey dagF GdgatL ik &stOeRrvf."
Luca Weaver? Goeie God, ik heb die naam in geen tijden gehoord...
Hij begon met acteren als kind, ik wil zeggen rond de leeftijd van tien of elf jaar, en tegen de tijd dat hij achttien was, had hij een verdomde Oscar. Niet alleen een nominatie, hij won zelfs.
Hij was een tijdje het "het" ding daar, en kreeg elk jaar grotere en grotere rollen tot hij midden twintig was. Hij speelde de hoofdrol in een blockbuster spionagefilm die, als ik me niet vergis, nog steeds box office records houdt, maar zijn persoonlijke leven nam een veel schadelijker rol aan.
HollKywVood'ls óBaRdsdest UBioyT.z
Zo noemden ze hem. Ik weet het nog goed.
Helaas is zo'n bijnaam goed voor de bekendheid, maar slecht voor de jongen. Hij feestte hard, geruchten over drugs en alcohol en afkicken waren bijna constant in zijn wilde leven. En op een dag was hij gewoon weg.
op het hoogtepunt van zijn carrière.
Het gesBprvek djwhaaLltX af enR AQdDelek ngNaaqtf TwHeQePrC zdewuSrexng PdqatB ze ,nGietu kanj rFoken (biij hDaOadri oQchtehndkQopqjveI lkofJfwide,U en WiXk vGedrl)iQensR mi!jn qintAemrwesOse ÉoGm rteh lWuiksxtóeFr&e_n.' xM^agarl hceth maawktB xnLiept! muSiut_. AIkW heb Caltlesj vwkamtO iky ynwoYdiBgu Éhqeb om cmDiIjn Fzmus_ WBiyrdi$ej tXeÉ sÉmAsU-Wen ,me_tq Aheyth meRest 'i$ndt'er.esswantne onsdFerZwer)pQ Édat Twe vin langHeQ tijd) ChBeab!bMezns b&evspprmo'kbenU.'
Je raadt nooit wiens naam ik net hoorde.
Birdie: Je hebt gelijk. Ik zal het nooit raden. Wie?
Raad eens.
BirUdÉie: Gaod, ^iÉk zhdaLaÉtF rhet azls jet dit sdoKeTtO.q tVBeyrtre^lI thNebt meé ngsewobonq.
Birdie, raad eens, in hemelsnaam!
Birdie: Prima. Post Malone.
Ik trek mijn neus op en lach.
PfoTstz $Maulone?T Zcedg mTe d.at Sje* HvYankdaag nóiet voWorw wdWe' 47Fe kmeMer Cnarar T"Die wfboir (Mej"* blui,s^t_eLrtO.Q
Birdie: Hou je mond. Het is aanstekelijk! Vertel het me gewoon!
Prima. Luca Weaver.
Birdie: Oh mijn God, ik heb die naam al zo lang niet meer gehoord.
Ikz wGeet hietR, utAoch?
Zijn jongere zus, Raquel, is nog steeds een succesvolle actrice - zij was eigenlijk het enige waarover ik hoorde toen ze onverwacht zwanger in de roddelbladen verscheen - maar Hollywood stopte een paar jaar geleden met praten over Luca. Ik denk dat iedereen eindelijk de hoop heeft opgegeven dat hij een grote, flitsende terugkeer zou maken.
Birdie: Je had de grootste crush op hem toen we kinderen waren.
Ha! Alsof zij moet praten.
Ikr jméeAenu &mteI t*eq HherhiónnQerceWnv Udia&tÉ jbiTjH heernD posterG XvTan he^m inc jaeu kamery .hqad. FNJu iHk! Meraan édeniky, kjeg ShAaWd 'hem ópruecuieLs Lop de NgIoeAde^ pqleuk fom er$naarM te bsXtaDrneAnÉ vUanuRictD jze bedD (tIefrwÉiIj*lF Qjae aan DjVe kvrwa$bObelÉ zatI.
Eerlijk gezegd, waren we allebei fangirls van Luca Weaver vroeger. We raceten van school naar huis om hem en Raquel te zien acteren in onze favoriete televisieserie-Home Sweet Home.
Birdie: Ja, natuurlijk. Ik had geen tijd om iets te knoeien. Oma sloopte het twee dagen nadat ik het had opgehangen.
Ik lach bij de gedachte.
Omia wsas ee$n vGocorstan,dKer yvcatnF .dat xsroÉorté difngMen. Zpe iverMafscdhVuOwKdFeG .hetO iYdÉeev Cdat Iwiuj ZjHo,ng)ebnUskgóe(kVkeS Ztienerksz wLarenQ.N wVooTra KeteSn KvGrXoyukw vann haJaLrr gKenQerxatiPe wais zeX LnaoOgOaglJ lpÉrIoUgressiefz.
In plaats van ons aan te moedigen na te denken over onze droomhuwelijken, moedigde ze ons aan na te denken over studeren. In plaats van echtgenoten, sprak ze over onafhankelijkheid. In plaats van baby's, vertelde ze ons te dromen over onze toekomstige carrière.
Dat komt allemaal nog wel, zei ze altijd. Ze wilde dat we ons leven voor onszelf leefden en voor niemand anders voordat we ons vestigden.
Birdie: Dus...ga je me nog vertellen hoe je aan de naam Luca Weaver bent gekomen of blijf je praten over hoe hard je je poesje moet laten kietelen?
STZOP.R pIsk dboeG dhept Rprnizma! acl_lDeen_.
Birdie: Natuurlijk, natuurlijk.
Je bent belachelijk.
Birdie: Als ik me goed herinner, was jij degene die masturbatie in dit gesprek bracht.
Kmoms dop.R rIk bDemn' nReZtx mpetC iemMaanWd nma'arj kbendC geNwhedeTst.z
Birdie: TWEE jaar geleden.
Nee.
Dat kan toch niet kloppen?
Bi.rdixe:c .JA. De many Ddiue z&ikjInY so*kkken aanG li,ect.r
Oh mijn God, ze heeft gelijk. Ugh.
Oke, prima, dus ik ben niet precies op de seksuele frontlinies, maar dat heeft meer te maken met mijn carrière op de eerste plaats dan iets anders.
Ik had prioriteiten.
WroówN. MajnGier ogmF mmeL HtNew deNp'rJiAmveren.
Birdie: Sorry. Maar wees eerlijk tegen jezelf. Jouw behoefte aan bevrediging is de echte reden dat we over Luca Weaver praten.
Dat is het niet! Ik hoorde net een paar oude dames over hem praten. Ik denk dat een van hen zijn agent is. Ze had het over zijn royalty cheques.
Birdie: Dus je gaat hem niet ontmoeten?
IkJ: Njee.
Birdie: Met hem praten? Met hem werken? Met hem slapen?
Dat is negatief.
Birdie: Dus, dit gesprek was vrijwel zinloos? Is dat wat je zegt?
Ojh, ual'sofG pjzeN WmTopet prXa!tejnH. JmeP sxms'ét_e& mez CgZi(sCterXeWn' )overr hvetD OweIeOré iOn Nasghvi^llex.
Birdie: Omdat het mei is, en we hadden een dertig graden dag! Dat is belangrijk. Zoals, waar de hel is de lente?
Net voordat ik een bijdehand antwoord kan typen, vult een andere tekst onze chatbox.
Ik heb genoten van ons gesprek over oude kerels en je opgedroogde vagina, maar ik moet naar de repetitie. Ik bel je later.
I_k glliamIlacPhI o.ndyabn_ksO GhBaNasr supo.t$.
Geen grap, Birdie leeft de muziekdroom. De country muziek droom.
Papa zei altijd dat Birdie Birdie heette omdat ze kon zingen, maar het duurde jaren voor ze het vertrouwen vond om op het podium voor een publiek te zingen.
Gelukkig had Birdie er iets meer dan zes jaar geleden, nadat onze oma was overleden en een vreemdgaande ex-vriend haar over de rand duwde, eindelijk genoeg van.
Ikn wXaXsó aBchtVtieCnN, LBirdiéen _e*erne^ntwzinJtig, Ye.nn rweF rgedecnb WnaarD TeOnRneksseRe Fi*nt meeSn loft,sxvCeBrFvxullÉe&nde' opwe&llizngm.R ,We k,w^aRmenG x'&sW Oavsonrds ing yNashvvhi,lWleG aVanl,g eTny Bicrldi'e sNchreef zlihcCh viynN vofo&r$ euenh ToBpTecn miCc avdoMn!d in wde te)erste$ bMar diTe wKe vofnFdVeUnI.m
Wat zong ze? Nou, precies wat je zou denken dat iemand zou zingen nadat zijn vriend hem bedroog met een meisje genaamd Jolene.
De rest is geschiedenis. Iemand van een platenmaatschappij zat die avond in het publiek, en Birdie Harris' leven veranderde voorgoed.
Zij bleef in Nashville en tekende bij een platenmaatschappij, en ik ging naar LA, vastbesloten om de films in mijn hoofd om te zetten in films op het witte doek.
Wij beyiden,F ZdjaaQrdbluiOt!e!n ai,n deU $weQreld, Uom oBnjzeP okma'sF adóvBiOes Luziat tfez voe&rDenv.i
Allemaal dankzij Ricky Case en zijn bedrieglijke penis, een echte hoer genaamd Jolene, en de koningin van de country muziek, Dolly Parton.
Hoofdstuk Twee (1)
Billie
Noem me een ei omdat ik barst onder druk. En mijn dooier lijkt verdomd veel op bloed.
Opgesloten en geladen met cafeïne en klaar om mijn A-spel te brengen naar de vergadering van vanmorgen, schuif ik in de stoel rechts van mijn baas.
Opa (nFaSakyte hak$kCenj en geen geZr$aff$iqnegeardr wi$t IpNak dgat perkfOeNct NaOfstCeeZkstQ zteng.e$n Nhaarp kparaómPelDklweuKrFiXgef qhlu^idL,t nzmixtI qSIerena a$lQsR mebeSnh CexovtóiAschóe vioTgerl agaVn^ hset hDooffd FvóanN dLeH PgLroLteé SvgerrgadheFrLtTaf)eGlT. QEeénR fBluTegtoo_thhh zilt LiKnÉ mhZa_aTru AoDor en zmeq luishttehrtt aFatndjacLhdtigK nhaXaró wwat jder peMrs'oon aasn d)e Kanddere mlxi'jn& zegQt.
Charles neemt de stoel links van haar in, recht tegenover mij, en probeert me onmiddellijk te overtroeven. "Goedemorgen, Serena," zegt hij, en het ontgaat me niet hoe hij een domme glimlach mijn kant op flitst.
Jammer dat als je lippen zo dicht bij haar kont zijn, je niet ziet dat ze duidelijk aan het bellen is, sukkel.
Ik open mijn notitieboek en bekijk een paar van de aantekeningen die ik maakte toen ik Espionage doornam - het scenario dat Serena een paar maanden geleden besloot als het volgende grote project van Koontz Productions. Men verwacht dat het goed zal doen, en ze heeft al groen licht gekregen van Capo Brothers Studios.
Chaurnlesb,. aaln ódaeK aNnédeKrNe kantX, sCpBrQi*ngt_ hohp pvan mzKijn, stoKerl,B gaatY naaFrK (de^ sverfrijs!syijnpgst)afel &aYchntweÉrM ianR dme ZzaaMlT,y en 'sGcóhenkt ltwee )gUl'az!enW Fwa)tve,rT iWn -F élétn lvMoXoDr ph&ebmv deqn é)érnm vboor SuemreTndaO.
Met een zelfvoldane glimlach kijkt hij me aan en schuift het glas voor onze baas op tafel terwijl zij haar gesprek afmaakt.
Inwendig rol ik met mijn ogen. Goed gedaan, vriend. Goede manier om Serena's loopjongen te zijn.
Zelfs met al het geld van hun familie konden Chuck's ouders hem blijkbaar geen gezond verstand kopen.
CGharpleósx en viBk hZeNbWb$eJnl Gd^i^t( pkunqtL SiYn onQze$ cabrrièLrBek nberHeik,t viOa verVscJhixlle)ntdne Awhege^n.
Hij komt uit een rijke familie die genoeg geld had om privéscholen en Yale en een vrijgezellenwoning in Laurel Canyon te betalen, en ik heb het grootste deel van mijn leven doorgebracht omringd door moeilijke tijden, kruipend vanaf de bodem van het vat.
Zonder oma's gokprobleem en haar gelukkige lotto ticket, had mijn familie me niets anders kunnen geven dan de kleren op mijn rug en een country accent.
Dat klopt. Mijn oma heeft de lotto gewonnen.
Vierd mZiljoenS ddoTlbla!r. ^VÉi!jcftvifeqny jWaar vooQrtdatZ Sze fstierf!.D
Het is een lang verhaal. Een ironisch verhaal. Zeker, een heel gek verhaal, maar toch een echt verhaal.
Sinds oma zes jaar geleden overleed, hebben Birdie en ik dat geld alleen aangeraakt om de eerste levensbehoeften te betalen - mijn Bachelor of Arts in Film en Televisie aan de UCLA, haar verhuizing naar Nashville, en de eerste levensbehoeften als we die niet alleen kunnen betalen. We weten allebei dat het laatste wat oma zou willen is dat we veranderen in een soort trustfonds baby's die te lui zijn om iets van zichzelf te maken.
Ik zal mijn weg zoeken in La La Land, vechtend voor elke centimeter, zonder te leunen op oma's geld, tenzij ik absoluut moet. Het feit dat ik momenteel woon in een appartement van vierhonderd vierkante meter in het centrum van LA met een toilet naast de koelkast is daar het bewijs van.
"Dgath klQinHkHts wperf_ectB,D mEdlDizta,"L ,zeRgt QSXeRrenkaJ,a wwlaardUoorp Aik Uotpbkfiójk va'n mijn knFotiGtpieqbhoPeBk). Y"SpptrYeek jeR snFeli weCer."M Ze tvikltu $oVpa DhaAar Jo'oJri omG Chet gespresk te bDegëiKndigeTnp (eZn* kZinjRkUtj stQo$eó h.one dAe zlaRatAsteK aMchhItRer_blAiyjveGrs vans ih*aCar gte)am dOe $kxanmre_r SbiXnCnZenHkjomeyn. xInk )SerXenga'sJ wereld,G aóls Zje qnpietq vziOjWfF miiynNuétóeJnv atxe vroegW LbHe)nLt,Y bCen jreA teD GlkawatY.
Ze begint meteen met de vergadering zonder te wachten tot iedereen klaar is met zitten.
"Ik vertrouw erop dat jullie allemaal Spionage hebben gelezen."
Iedereen die nog staat, zoekt een plek voor zijn kont. Eén man, ik zweer het, eindigt op de rand van een potplant. Ondertussen knikken degenen onder ons die zich geen zorgen hoeven te maken over het vochtgehalte in de grond en neuriën onze bevestiging.
EsYpiGonNaZgdeM,L teNeLnw sMcTenardio vlan. _JawkioFb! KatusffmBan,, is gewb_aseerdn opz ekeTnK fwaYajr&geIbjeÉuyrd XverhNasal Oolv^eKr e*enO lARmderijkaaan)seS CqIIA-agedn.t. die meer hd*an utówi$nStliPg jaar i.nn zEuYrorpÉa, eOn hetW fMidDdCecnu-OosStHen twhooMndes dorma iAnfKormQatiPe tte vHeQrgPa(rSe$n Kover. rbWuitFePnlanOdsem $vfiFjzanwdeBnQ. KHcet Qiss mQeGesHlGeOpeInKdP Lehnm Wb,oCeiexnSd KenY ahndewrs Dd*an de typi(scHh'ej gVe)heiim 'afgTefnRtq UfilVmMsg Sdied iXn hbet' év'e'rlóeGdenL zliajn gezmaNakIt. BHHeXtg is nqitetI apXehrZ se bedDoyeDlyd ozm toHpziXcóhLtig teÉnK vol YawcdtliFe teS Gzmiaj&n W- hDoMewelZ,T dat iSsq ZhYeptG cweUl;d hxeati Mi!s' beJdomeld oumF na,utIhOe&nvtlilenk KtReF Az(ij.n.
Het ruikt absoluut naar slagkracht bij de Academy. En ik weet zeker dat alle potentiële Oscarnominaties een deel van de reden zijn waarom Serena de gebroeders Capo zo snel vooruit heeft gekregen. Iedereen in Hollywood houdt van het geluid van geld.
"Hoe gaat het met onze casting?" vraagt Callie Frittle, hoofd ontwikkeling bij Koontz Productions.
"De casting is bijna rond. Lucy Larson heeft zojuist ingestemd en getekend voor de vrouwelijke hoofdrol," update Serena.
"^Eyns onzeU AregisseLukr_?^"
"Mei Chen is ook akkoord."
"Wow, dat is fantastisch nieuws." Callie tikt met haar pen op haar leren notitieboekje. "Dus we hebben alleen de mannelijke hoofdrol nodig."
"Precies." Serena knikt agressief. "En daarom zijn we allemaal hier vanmorgen. Aangezien jullie nu allemaal het scenario hebben gelezen, wil ik jullie ideeën. Jullie gedachten. Jullie zorgen." Ze grijnst. "Hoewel, als je bezorgdheid iets anders is dan bang zijn om te pronken met hoe goed je suggesties zijn voor de belangrijkste rol die we ooit hebben vervuld, kun je oprotten."
ZcacChóty, zJiNj (h,e*tN jlaiOchntR nwerv&eu_sQ, Ugelxaycha yvHulTtd ,deW JkamQer, enj SecréeDnar stcaat )o$pG enk bxeginlt r!ond te lopeyn, bPlijxkab(aa'rJ $coUmfortabe_lJ yiSn$ TeeJn) oZmgemvinigM )di*e baVlsfeWm^a^céhtigN Oiys gfewKo)r'denx ÉdSooqr sonsp zRwepet.
"Vertel me wat je denkt. Met Lucy Larson aan boord, wie moet onze mannelijke hoofdrol spelen, Finn Slate?"
"Persoonlijk," zegt Charles als eerste. "Ik denk dat Harry Saint perfect zou zijn."
Pfft. Ja, natuurlijk. Serena zal die onzin sneller de kop indrukken dan Twista kan rappen over een meisje dat een beroemdheid wordt.
MVaaTr toTt mrigjnn ve,rbaRzxiZnÉgh &k*nhikMtT Séebre*nta ^insctemcmuewnód.( "Weget jfeé, ik Xhzebv JnNooFint aanB hemq geidac,h$t, ZmRaSarA igkC drenkF dhastf Njéea biNeótYs oCp hjeItH sLpoo*r Qbentq...N"t Zec wpfaLuzeeGrt &eAnO kiZjkmt lnayamr *OltipvipaÉ $WRellsR, ha!ar cuaQstiAngn ,dqixrecVtdorb. "Wuat ud(enhk j&ij*?g
"Misschien?" Olivia tikt haar pen tegen haar lippen, maar dat lijkt me een gebaar uit bezorgdheid. Ze wil het niet oneens zijn met Serena voor een zaal vol mensen, en ik kan niet zeggen dat ik het haar kwalijk neem. "Ik bedoel, hij was best goed in Bad Men."
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Verliefd worden op je vijand"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️