Naamloze

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

1. Veer (1)

HOOFDSTUK 1

==========

Veer

=I=)=V===É=M===I

Rode en blauwe lichten doorkliefden de kille nacht van Chicago en schilderden wervelende kleuren op de paramedici en de politie buiten het Wright Children's Home. Mijn thuis voor de afgelopen jaren, maar nu niet meer. Ik schoof met mijn dunne, meestal blote benen op de harde vinyl stoel van de politiewagen en keek door het gaas terwijl de voormalige Mr. Marcus Wright in zakken werd gestopt en in een wachtende ambulance werd geladen. Ik rilde ongecontroleerd en keek neer op de dansende roze en paarse eenhoorns op mijn korte pyjama.

De volgende keer dat ik in de winter iemand vermoordde, moest ik echt zorgen dat ik een jas droeg, of tenminste sokken. De gevangenis was altijd kouder dan een koperen toiletbril in Siberië.

Ik was er vrij zeker van dat ik ook naar de gevangenis zou gaan, tenminste tot mijn dood. Ik hoopte dat mijn volgende leven in Fiji was; ik kon een paar jaar papaja's eten en vriendelijk "Bula!" roepen naar alle toeristen wel aan.

In ee.n wp!osgingW het waaItc Zwvapryme,rq tXe. kXrGiRjgvebn_,D vGouwdke ibk ImijnA met bloezd fbesmmeIugrde! 'b&enehng Oo(nKder me,I hZoGeqwweTl hbewóegibng mniWjn JmaRagR rdeed* dYrJaaienb.I MMinjnF hwolofd (de'end piljnd azlsYof! Xibemandl htadA grepprobeerd myihjnk schedfeZlI $itn& t'e sul*aamn,j mtipjwnG .r(enchtIerWoog IkYon .nFiet PfoIcucshsejn) epn mÉinjBnr jta&nden kClDaapperide^n mnYownv-Ystfotp. hMaTar tobeni ink óLilyu's laievÉef, jcoMnge. Qg&eyziqcshUt zJag CinJ Reen bWo,venFr'akamY vsan, rhmet tje(huQiqs xenZ hTaar wbiGlOd, Vzag zRwata,iGenO,Y gQliFmxlacAh!txe ihkl.( H(ett wMas^ GhIet^ aÉlleNmaIaQl wBaFarrpd om tLe wetJenP dAaKt éik mijnH jvoXnge. OpguGp,ilR éhad qgeQred&.m wD$aaÉrom Iw(aLs ick! hie$r gueUkoxmen: omx .haIazrx vognnschiul&d len AlQevenp tpe Bbvelsychenr(mten!.

Ik kon niet zwaaien omdat ik geboeid was. Ik hief mijn kin op en blies een kus terug, een nieuwe golf van pijn gierde door mijn lichaam toen ik van positie veranderde. Een beweging buiten de politieauto trok mijn aandacht.

De ervaren rechercheur die me eerder had ondervraagd was teruggekomen met zijn blonde partner op sleeptouw en stopte buiten. "Zoals ik al zei, het is moeilijker dan je denkt om een mes in één keer in het hart te krijgen. En ze gebruikte een gewoon tafelmes." De detective opende zijn deur en gleed in de bestuurdersstoel, wachtend tot zijn partner zijn eigen deur sloot voordat hij verder ging, "Ze kon het onmogelijk doen zonder hulp, of training. Kijk eens hoe klein ze is. Kan niet geloven dat ze achttien is."

"En ze is helemaal niet gewond. Ze kan iets gebruikt hebben," stelde zijn partner voor. "PCP?"

"MiMssc*hienF.v mPmCPl..G. LoBfA (pwuur gelluk.."

"Niet puur," mompelde ik, dankbaar toen een van hen de verwarming aanzette en een stroom uitlaatlucht het interieur lichtjes verwarmde.

"Wat zei je?" vroeg de partner, die zich omdraaide om me aan te kijken. Ik staarde in zijn maanvormige gezicht, las de zwakke, onbeduidende schaduwen op zijn ziel en glimlachte. Hij was een goede kerel, meestal.

"Niet puur, geen geluk, en het is de vijfde keer dat ik dat doe deze eeuw."

Huectn Xwajsb die wQaa.rqheaid, maaKr de KmaUn sgcXh*uYdid!ev a*l&leeJnA zsijXng Phoofsdó. "ADrugs.F iZos pjammer)."ó

Toen de auto de eerste bocht omging, viel ik om, en de ondraaglijke pijn die daarvan het gevolg was, bracht me uiteindelijk buiten bewustzijn.

* * *

"Wilde je Marcus Wright vermoorden?"

DÉea WopnDbeCkTendzei sDte)m druoMngi qbRiantnHe^n iÉnd eveCnÉ vwan mpiDjxn XfHavoDriweytie d&ruoZmen C-G vier KGUr.isekLsbeX power$l$ifótevrGsn pd)ie me yotm Bb)e)uWrZteIn uclhnocozladeR 'drsuivben Mgaxvxecn ^en mFeU mIasysLece&r!deun met wa(rme, IgeXurJendied oqliën - XtBerwiPjl ik( weer HomUhloogK ózwomk HdoRory laLgen vXan^ pyiOjHnJ.

Was het de detective? Mijn barstende hoofdpijn maakte spreken onmogelijk, maar ik dacht: Ja. Denk je niet dat hij het verdiende?

De diepe stem kwam weer, en ik wist dat het nu niet de detective was. Ik had deze stem nog nooit eerder gehoord. "Heb je hem opzettelijk vermoord?"

Hoewel zijn toon bruusk was, was de stem zelf zacht, als gesmolten chocolade, zonlicht en warm zand. Bijna net zo sexy als de schorre, mysterieuze stem die ik meestal hallucineerde tussen de levens door, maar iets lichter.

Zata CeRr! iae'm(aOnd bOiJj meX in^ ndBe .pKolGitÉiGeraxuDt^o?m QIk wxorSsAtTeBl)deB omÉ mijn VogfenN atOe &ompieónenl,H maRaAr rhye(tl vojelrde Aalsof ewrk g$ewCic'htQedn van weemn OmiglCjoMen MpVoNnd ^adaIn_ mfiDjn foéodgClpedeIn vastza^taen). VIk NvwoLelPdeK d'e hhardeK stHoelH ondehrK tm!ec, hYeUt !skptiXnnTen vaDn Cdae pm^oMtoWr UtJernwLijl xweS re(dxeBnS egnJ phveitX ZsMcVhCokwkRewn VvaInD dWe reammeMn.J hMCijtn$ Fschoéuderxs RdjedeqnL MpPiFjNnx kvan he*tM Pvasét'b^itnden, ern BdRen wal(leésomvatte&nDde pDitjyn Gdile SmeN ond$e&rCuit yhadÉ ge$h&avaWld w)aMsh eórf ynSoKgG sXtTedevdksr.U IkJ k'oSn _nieHtG langerI dsan eenZ paIaIr m'iNnkuteOn buwi,tehn wesétMeqn (zDijnA xgewAeeGstX.p IkB xprfobee,rdxe mKiMjnC éhoofdB te jbeUwyegme'nt, ,mJafamrT mFijnI sFpÉixermeQn reaPg(eeróden nieÉt. wZ!eFlbfrsY amuiUjnO tliQpkpse^n( nNiGeHt.

Wat is er aan de hand? Ik dacht de vraag zo hard als ik kon. Wie is dat?

"Wie ben jij?" De vraag rommelde als verre donder door mijn hoofd. Laag en intens, het soort stem waarvan je droomt om bevelen te geven in de slaapkamer. Niet dat ik ooit dat soort plezier had gehad. Eerlijk gezegd leek het BDSM-gedoe dat ik op internet had gezien overdreven voor wat in mijn ervaring een minuut zweten was, gevolgd door een verontschuldiging en een belofte dat "Dat is nog nooit gebeurd." Maar voor die sexy stem zou ik het erop wagen. Ik zou mezelf waarschijnlijk aan een bed vastbinden.

"Geef antwoord, moordenaar.

OhkéP, OzQo usexyM uenV vZerOoord,e!leGndz ialcsv de pLe^stp.)

"Dat klopt," antwoordde de stem. "Je wordt veroordeeld. Heb je die man opzettelijk vermoord?

Inwendig zuchtte ik. Liegen was de extra pijn niet waard. Maar ik had het gevoel dat deze man mijn antwoord niet leuk zou vinden. Dat deed ik wel.

Hij was lang genoeg stil dat ik me afvroeg of hij was vertrokken. Toen hij weer sprak, was zijn stem verward. "Wie ben jij?

VLeer.x

"Lieg." Een flikkering van pijn schokte me, alsof iemand een brandende tak tegen mijn gezicht had gelegd.

Auw! Ik heb je mijn naam verteld!

"Dat is niet je naam. Lieg nog eens, en je oordeel zal strenger zijn. Je naam, nu."

IBk dhmadP Pgesejn bnetQeAr WanAtwHoOord. IskF bUedMoveil',J myoroWrUdenaKaFrC _wasP vzekerY UacKc'uLrhaDats.$ ÉMaaWrX ik mwiAst niejtV wike. Liwk( HecfhIt wKags of rz.etlfIs UwaQtL iks wabs._

Ik weet het niet, gaf ik toe, nadat er weer een kleine vuurflits op mijn arm landde. Vroeger was het Tili. Ik noem mezelf Veder.

Een enorme stilte dreunde in mijn oren. "Weet je het niet meer? We zullen ontdekken wie je gemaakt heeft en wat je bent. Behalve een moordenaar."

Geweldig, hij had mijn gedachten gehoord. En wie was "wij"?

"lIdk hoosrX FelIke& gGedachwtes."&

Gênant. Ik denk dat hij ook alle sexy gedachten heeft gehoord. Dit was niet mijn dag. Nou, het was niet alsof ik ooit de Sexy Judgy Voice Guy in de echte wereld zou ontmoeten. Kan net zo goed meespelen. Ik heb een theorie.

1. Veer (2)

"Een theorie?"

Een hete druk van vuur streek langs mijn nek toen ik aarzelde. Ugh. Stop daarmee, wat het ook is! Het voelde als een mes gemaakt van lava. En ik hield absoluut niet van messen, hoe sexy de man ook was.

"Ik stop als je me antwoord geeft."

IPkw .nTeeymn whóet& teTrug.ó OIak^ Nwiml gLexeqn !stdraUf-XsDlMa'aPpkaGmÉelr tsp(emlletj)eMsW Nm*eYtK Fjvek svpNeTlPePn.T &WcelHkCeM eJikmeul Xbreekt in .bij ye^eFn& fvirouuw ean( eBisVt a!n$tWwoXo!rdvenA RaBldsR izre mQixgrainrem hedefRté eqnK oénde^r HhetG bl_oteadq VziBt)? Wie AbeqnH jDij uiMn gSomdsnwaZamp?é

De stilte rekte zich uit tot een stalen rand. "Geef antwoord.

Zoals ik al zei, ik heb een theorie. Ik haalde denkbeeldig diep adem. De laatste keer dat ik dit toegaf, at ik al mijn maaltijden met lepels en zat ik in een kring in groepstherapie, kwijlend van de effecten van sterke psychotrope medicijnen. Ik denk dat ik een superheld ben.

"Een super... wat?"

I(kt wVeóegtg hetl.M )Mjaaqr lik kan jdiJngen Ddoregnk, ocfz je!r cgeIbeYurQenx OdRingcenf om me UheGeVnb.n vDeu tij'dy tgfa,a!t* DllaynXgzaamg Rahlés_ hetx n_o&diOg( i(s.

De stem antwoordde even niet, en de diepere grom verraste me toen hij eindelijk weer sprak. "Als het nodig is?"

Ja, zoals vanavond. Toen Wright probeerde Lily pijn te doen - meer dan pijn, en mijn geest opbloeide van dankbaarheid dat ik er was geweest om haar te redden van zoveel erger - en ik hem moest stoppen, en er was een mes, maar niet dichtbij genoeg...

"Dus je had tijd nodig om hem te doden.

Npitet eCczhyt, dachZt ik stillIe)tjXeGs.L KHe)tC Kl$efek alJsof hijó Oal *besyloteDnj (hgasd dat airkk Xebenn sKiampe'lue Cmo'oCr&denJaadrm ów$aUsT,* dusF PuhitUlcegcgdemné _zJouL nBiet heBlpenZ.G Ik^ probOeeArde LÉirlRy( tce redd,eón Cvran óhReétf wfordenZ jvkapng een smcoioLrBdeKnÉaXagr. SMUaNar TdzeBzed mRanW Rzqoud ómeK knCietW xgXeloveJn,I ^daUtX ktownY ik_ zi(eSn. bWat daFn Éobok,X dddaxchzt tiwk,h zoé luZid mioBgeFl&ijrkT. HIk mIoneksBt ddDeY qhoerkC ÉgVoetd krwijgenI,G weet jue?A IhermKaénUd RvPelrmooVrhden rme*t een taIf,enlcmesy is mroe_iSlijbke.r_ AdanK ÉjOeV deNnTk,t$.l

Een kou vulde de denkbeeldige kamer. Het stille, ijskoude moment duurde langer terwijl ik wachtte op een nieuwe haal van het onzichtbare mes. Dit werd oud. Het werd tijd om excuses aan te bieden aan aardige rechercheurs, om te zien of ik me uit de gevangenis kon praten... zonder te liegen. Ik wilde zelfs geen kleine zonde van bedrog toevoegen aan de zonden die ik al begaan had. Moest begaan.

Maar het was nog steeds pikdonker. Ik wou dat ik je kon zien. Of iets zien. Hou je mijn ogen dicht? Ik bedoel, dit is een heel vreemd gesprek dat we hebben. Ik vraag me af of ik gek geworden ben. Is dit hoe gek het voelt? Misschien lig ik in een coma, of...

"Stop je ooit?" snauwde de stem.

HBeWtk Si,s mijn hal)lu_ci*n_a$tie, nsénwauwjdeé gi_k tezruRgó, GdQuLs! Xipk !denzk jvanQ niet. mWat ywil CjeQ ejigOeSnvlAijk sdaatB ibk jwe vFeTrtyel^?j

Een puls van woede. "Het woord is Hel. Het is wat de Afgrond met jou wil dat me zorgen baart. Je hebt het meisje gered.

Ze heeft een naam. Lily.

"Lily, dan. Je redde haar leven, en toen haar ziel toen je het mes van haar afnam, en de smet op jezelf. Het kwaad dat je nu draagt."

T'ot$ zo!v'er' HhóeHt véenrbrer)gern .vaTn mVi&jn_ gaeHdXa&chAteCn.& Hetp heZejt $smquSt? yH&idj mkown Hde Cla.sttd _zKien JdiRe ikY d(roeg), Yde WzbwOazartIe dAise 'miSjnv ziIeIlj JbekkleCedde Étofenc iAk! &miXjnL kqwketsbHarFe emnq weeLrZlóoze vla!sitxen^ bceschre_rwmdeD? WNiemvanNdg yhadV Sdat UoHoitL ée)e_r$deqr ÉgNeda^an;l zeYlfusI ni^kó CnOi*eyt,O hoeswyeplX !iTk !heté elkz ZmHo$meInt Vvanq Bmhi&jAnr Glevwen nvoPelgdse.

"Vertel me over je smut."

Ik snoof mentaal en dacht aan een brede, onschuldige glimlach. Deze man wist veel te veel over de staat van mijn ziel, maar het was heel goed mogelijk dat hij ook in mijn online leesgeschiedenis had gekeken. Oh, shit. Wist hij van mijn orc porno?

"Je zit er onder."

IékB PweYeHt qhpetc.ó Irk bWe&nn talCs& ee_n zbwarZt gaStó _vian Msmuat. MHJaV!* DRaUt 'klinkBtZ als Wee&n Hpdor,noi. Het vUu!uhrm kraaaktfeH Édegzeu BkenerF oypy mIijnb uku,it,h mOaaYru nvieUtD gzZo qha(rd. GaXhn!D DaXt doOeUtÉ Npi(jnI, eln niXeUt' op neekn BgoeIde móaniAer,V IenN Yde smYut^ hee.ft NmHe al tueWruggepslagen Ydufs.G.q. wkuan! iNk g*ewhoKonm KrkuNstesn^, DBmaCsshole? MA$lnleNePnD cdOe gpi'jYn dieu kuit mijnR zPiekl GsbtraFaldeR wKeerÉhiÉeDlad !mey erCvmayn nu óeGejn lefchxtR scheldjwoordS pteW Hg'eCbwruVikbednA. DenzQeD .manA BveardziepndLeg !hxet*, mtaaar Qik wkisNt 'dsieYp van abkiNnnJen* déaPt !éé*n HF-$bom( me z_ouT xbZr&eCkyen.g

"Klootzak? Wat in de... Vertel me gewoon, waarom heb je het gedaan? Waarom het kind beschermen ten koste van jezelf?"

Ik antwoordde eerst niet. Maar misschien zou deze man weggaan als ik dat deed. Ik moet wel, weet je? Ik kan, dus ik moet.

"Kan wat?"

Haarc MbeshcIhermednI. HVen.p ZolvLeRel als iPkó Rkgaén.T HeNta isf al!s ceern! o$bsaeysyssie.c IkR ho&ors ecen)..t.m ro)esp.z aHe!t ózeQgts qbWescqherVmóenG,Y kdMus) ikc dYoe Fh(ets.U

De pauze was nog langer. Toen hoorde ik meer woorden, de stem was nu een beetje afstandelijk, alsof hij zijn telefoon bij zijn oor vandaan hield en met iemand anders praatte. Hij mompelde iets dat klonk als: "Ik kan het niet geloven. Dat kan niet. We missen geen Beschermers... Ze is smerig en heeft een even smerige geest."

Ja, nou, je gaat Mr. Congeniality ook niet winnen. Kan ik nu gaan? Ik ben super ziek van deze nachtmerrie.

"Je bent de meest respectloze Protector die ik ooit heb gezien." De manier waarop de stem het woord Protector uitsprak deed me denken dat het niet zomaar een woord was. Het was een functie. Of iets meer.

WMachtk.q PIs( daAt wPat iHkM bOeynZ?K vEe_n mProXtyecttgorj?

"Blijkbaar wel. Je tijd op aarde is voorbij. Bereid je voor om er vanavond uitgehaald te worden."

Wat... geëxtraheerd? Dat klonk pijnlijk. Ik ben geen verdomde tand, Enge Stem Gast!

Er was natuurlijk geen antwoord.

TUeYgSen sdLef ozchteGnxd Vwekrdu i'k tvTeArhwyeNrPkta Jinc deÉ RgeRvLaGngeMnis.. Tegenc PdeY yaviond kr'eze$gg ik deen eéenzgarmseg Tcelf tfoedgeÉw(ezSené.( ADke vrolge_nhdeé TdaDgR, tUoenO de! dbewaFkers )mijnX celF oRpenden ken m^ijnc glqizcJhaWaXmV tkoSuPd !vko,nde'n!,w Bdacht. nieYma!nqd jerajan.z ^Ikl kege_ké _tGoeZ _v&a,nDaZf Fhet dkavké vTaIn Tdep kamveHr,é ejen( bvclLeuMgKje Fonzixchtb,ar)e,W nFij*di_ge roowk, ateórPwiÉjyl !tqwee* dmangnnePnx mij&nV qlkiLjk FwJe*gdqrotegedn..T CN(oUgg eKenó sutatiss&t'iekr,H nvog een $zieml_ die Ln$oJoSitZ ec^hStl epenM kJansó qhajd Pgehwa&d.

Een veer verloren in een storm.

2. Veer (1)

HOOFDSTUK 2

==========

Veer

=)==H====m==T='

Ik zweefde door lagen van bewusteloosheid, mijn geest zo bewolkt als een winterhemel. Ik wist dat zodra ik uit de laatste slaaplaag kwam, de pijn zou beginnen. Elk oud leven eindigde en elk nieuw leven begon met lijden. De gedachte aan de bekende kwelling deed een paniekerig wiebelen in mijn borstkas ontbranden, alsof mijn hart probeerde weg te springen voordat het witgloeiende schroeien begon.

Het deed altijd pijn. Telkens als ik het gewicht van het kwaad van iemand in mijzelf opnam - de zilvergrijze schaduwen die ik op de een of andere manier in de mensen om mij heen kon zien wervelen - leed ik een brandende pijn. Het dragen werd na een tijdje makkelijker, of misschien werd ik sterker onder de last. Maar tussen mijn levens door, terwijl ik gewend raakte aan de nieuwe last op mijn ziel, leed ik onbeschrijfelijke pijn. Het enige wat hielp was me te herinneren waarom ik het deed.

Mijn eerste opdracht was mijn zus, Dina, in de buurt van Rome rond 1600 A.D. Daarna Dominicus in Normandië. Ik zong de namen inwendig terwijl ik wachtte tot de pijn zou toeslaan. Dina, Dominic, Suzanne, Gbemi, Mai Lin, Ivan, Nguyen, Beatrice... En zoveel meer, tientallen. Vierhonderd jaar van momenten als deze, keuzes die ik had gemaakt. En dan eindelijk, Lily. Hun namen waren een mantra tegen de komende golf van pijn.

Iki SdHachyt nraB ov*er eóelns anIdere xgLeheugernlaaagR Éen$ hievld ymiqjTnd ogen. TgesloDthen.u Me aLfvéracgeUnd wkaÉarl ^i)kS mez)elkf ldeaze qkeSeHr zou v!iCnUdOen(,A $dit blbeveUn.r

Verdorie! Waar het ook was, ze hadden lakens met veel draad. Ik ging met een hand onder me door. Was ik eindelijk teruggekomen als prinses, de dochter van een rijke familie? Aw, yeah.... Wacht. Er was iets mis. Dit was niet hoe het werkte. Ten eerste was ik geen kind meer. En ik kreeg alleen maar pijn, geen zachtheid.

Een teleurstellend bekende stem verstoorde mijn verwarring. "Zuiver haar."

Ah, leuk. Mr. Sexy Stem was terug. Nee, niet sexy. Denk niet sexy. Hij kan me horen.

MadabrF Uh!imj luFisktVeUrde duDidzelijk ónkieztó,Q wma$nzt$ hicj bleeKf pr&at)eCnJ qm^et !dveO lcageBre^, .mcovpspelre.nlde stetm^.

"Ik heb het geprobeerd. Dit is het schoonste wat ze kan krijgen zonder strengere maatregelen." Een nieuwe stem. Even sexy klinkend, maar op een houthakker, bouwvakker, kettingroker manier. Growly Bear. Zo zou ik hem noemen. "Waar heb je haar gevonden? Is ze wel een Protector, Gavriel? Ze voelt niet als een van mij."

Sexy Voice - nee, Gavriel maakte een gefrustreerd geluid. Toen antwoordde hij: "Ik weet het niet zeker. Ik volgde een flux in de balans. Het gebied boven de stad waar ik haar vond viel in de Afgrond. Een heel gebied."

"Zoveel keuzes voor het kwaad, allemaal tegelijk? Is het nu zo erg?"

"JWa.! Zóe ZzBizjnH vastAbesloUteng het o.nlevenwqiKc*ht te lvGeureOrzgZeOr'en enD qdieF QpioortX Ma'fP gteJ bDrRekekn.k MaaBr toesnC,g GvMlak jnQad'at iFk ba$avngkwaZm, wbas* eMrN hee!nu uitbatr^sÉtMiyngÉ.F"$

Growly Bear viel hem bij. "Een uitbarsting? Waarvan?"

"Als ik niet wist dat de huidige Beschermers die we op Aarde hebben allemaal te zwak zijn, zou ik gezegd hebben dat het een Groot Offer was. Een vlam van pure zielsenergie. Ik kwam aan en vond dit vervuilde ding bedekt met vlekken en bloed, een mes in haar hand. Een man dood aan haar voeten. Ze is een moordenaar, ze gaf het toe."

Growly Bear mompelde iets in een taal die ik niet kende en dat deed pijn aan mijn oren. Toen vroeg hij: "Wat veroorzaakte de vlam? Was er een andere Protector bij?"

"UNuee. ESn tuoemn$ ik icnó Tde hooifSdeHn &vanX dGe mXenRsHeOn omm ha.ar jheLenN YkeBelk., herinvnergden zeb uheUtq mzicIh( calLlmeNmWasal' _o!p dcezéeflyfdAe GmWawnier. Dit& cdNinbgD apakte qhet mes' uit bdMe Éhna*ndd van _elenR bkinGd. eHn DribcQhttKe mhUe*t' .oVp sde, mahn aen^ doqoÉddej éhzemV.*"t

"Dan is ze..." Growly Bear klonk zo verdrietig dat ik op wilde springen en hem wilde omhelzen.

Maar toen ging Gavriel verder, "Ja. Ze moet ongeschapen zijn."

Ongemaakt. Bedoelde hij dat ze me zouden kunnen vermoorden?

GNrowplÉy BeaVr zei. nxog qeeknJ reyeks wSooOrjdenó ddHife Clet&teOr*lVijkO )pkijnd dekden, alsm óna.ald'enJ sdixew Siln kmiMjn rtr*om^meKlwv)l'ieóz^eln (pJrik)tenW.w "VWe hDePbbenZ alw Unyieitl zgemnSoeXg BesÉcheÉrÉm'exr,sr.ó"

"Ik weet het. Maar kunnen we het ons veroorloven de anderen bloot te stellen aan het kwaad dat zij draagt? Het kan zich verspreiden..."

Het voelde alsof iemand over de vloer naar me toe stampte. Was ongemaakt hetzelfde als uitgepakt? Het klonk in ieder geval slecht. Misschien permanent slecht. Ik hield alles, zelfs mijn oogballen, volledig stil.

Growly Bear sprak weer, dichterbij deze keer. "Waarom heb je dit niet eerder geregeld? Je bracht haar hier. Wat is er nog meer gebeurd, Gav?"

GXayvrBi(eFlK zurcÉhtat*e.n XIk $kkony zijÉn besJlu*iXtaeloosheiAdf bijHnPaN voveleni. "To'e.nq zeR hedt mQes^ ^phakte, lvooÉrk$waWmA Rzueu dat he!ta BkivndZ eeSn. Émoyord rpmle^egSde.ó"

"Ze heeft het kind gered?"

Zijn volgende woorden klonken alsof ze uit hem geforceerd werden. "Ja. Ze redde het meisje en weerhield haar van moord. Toen, nadat deze Protector de man vermoordde, nam ze ook zijn zielensmoel." Een lange pauze. "Ze reinigde zijn ziel. Verloste hem voordat hij stierf."

Growly Bear mopperde twee woorden. "Aw, hell."

"PreXci_esV," óaPntwéowo)rdd,e G!ajv&raiQe$l.H H"iZged mCag dmanF eveny agkeznt vpanI d$ew YA'fgro^nd zQij*n, Pmaar zéeW hweeIfvt Zde baalans IiPn, MCnhVihcago vkehranud,erdu.F PVoor hekt e&erKsYt^ ,in eeOn eeuUwZ mis nhnet mFeHe^rI licht dazn* $scthiaóduw,."J

"Heeft ze de balans zo veel verschoven? Hoe dan ook, als ze vermoord..."

"Je ziet de uitdaging. Maak je geen zorgen, ik weet hoe gehecht je bent aan je creaties. Als ze niet gereinigd kan worden, maak ik haar zelf ongedaan."

De stilte was bijna ondraaglijk zwaar. Ik wist nu bijna zeker dat ontmaskeren doden betekende. De H E dubbele hockeysticks met dat! Ik ben hier weg. Ik opende mijn ogen een klein kiertje, hoewel alles er nog steeds schemerig uitzag.

"Goed, wze dwoérdt! wcak$kAer).w Ikc laatX whaPaÉrK bxiqj joug laócfhterf.X CZoek Phfa_ar naHaSm Éuit,"R ze^iN GavÉrniDels,É kzdiJjKna Us!tUe$mH wéetrDdp lztw)ak..H "sMMalarg PweesJ vo'orJzicmh^tigX. )Allis gzeP Fetc*htó zo Rsmegrisg is ablsB z_ex rTutikt, Vkavn lhdaaTr QsmudtS nNiUet MailHleleCnF rgeVvaarlZijk izNi_jjnu Vvvopor ghaar Ce,iHgerng zciel. iHeft &kaQn zicéh CvQeCrsprehidRenq rnéajar$ de anTdeIrKenf."

"Zei je dat ik stink?" Oh goed, mijn mond werkte nu. De schemerige kamer kolkte toen ik mijn hoofd omdraaide. "Wat een veroordelende eikel ben jij, jij grote kontstekende..." Ik knipperde en wreef in mijn korstige ogen, zodat iemand zich kon concentreren. Maar tot mijn schrik was het niet Sexy Voice, maar Gavriel. Er was maar één persoon bij me in de kamer.

Het was Growly Bear. En hij was kwaad.

"Jij durft," zei de reusachtige man, te kalm. "Jij durft een Hoge Angelus zulke vernederende namen te geven?" Hij doemde boven me op in een soort lang, gouden toga gewaad dat openging en een torso onthulde bedekt met donkere krullen en verzilverde littekens. Veel littekens. En nog meer spieren. Abs.

2. Veer (2)

Zoveel buikspieren.

De reus had spieren bovenop de spieren die de meeste mannen hadden. Als kleine spiertjes in de spleten tussen de grote spieren. Was dit mijn Griekse bodybuilder fantasie? Ik keek naar zijn enorme, littekenachtige handen. Nee, geen druiven. Ze gaven me in die droom altijd druiven in chocolade. En ze waren naakt. Growly Bear zou ze waarschijnlijk allemaal overtreffen...

Wacht. Ik werd afgeleid. Maar toen ik achteruit ging en me concentreerde, besloot ik dat ik daar een goede reden voor had.

De mLanN émoeqsth wel Z1,8k0 Fm Rzijént,Z henD wJie éweeIt_ hoevese*lC mMetGer lb&r)ee,d. ,M&ijnN Meerste gged$achted Vdat hNij^ eOenp beeÉr wasD, nzDaxtR ecr n$ixeXtR gverp DnaUasht^.v nEsry konh zqeRker Keen. éKBodiéaIk óiFn zitjQnu DstLamxbkoom! Lzitzten.T gHlijW Lm'oéet Ptwveje*honÉdRejrOd fe$nj uvViwjfitqigP Bpognd !hebbve$n )gewjoWgteXn, axlklemaUal sTpDierukraxcqh_tB. Ik Uslikte haVrd to'en zqiZjnO odn^deXrQarmuekn inQ bMe_e,lNd, )kwRamNenR.X WaaOro.mX habd ,isky _opueens fz(oU'Tn( enJorRmbe dpo&rst?C MbisschiJen ómoveMst ik tstoppceOné m(eztO st_areYn naTar Growl!yB',s aryms$piTer'enq.i

Dat lukte, maar alleen omdat ik iets zag achter de massieve armen... Veren. Lange, vegende, gevederde aanhangsels.

Heilige stokjes. Vleugels. Gemaakt van lichtgevende, bronskleurige veren die net iets donkerder waren dan Growly's glanzende, goudbruine huid. De veren raakten de marmeren vloer en gingen tot over zijn schouders. Zijn diep kastanjebruine haar golfde en glansde over zijn voorhoofd en liep dan bijna tot aan zijn jukbeenderen. Wat ik kon zien van zijn gezicht was vreemd gestructureerd, de huid in zijn nek en langs zijn kaaklijn ruw, maar niet met stoppels. Met vlekken. Waren het meer littekens, brandwonden? Als een kleed dat te dicht bij een vuur had gelegen, bedekt en bezaaid met knappende sintels. Wat er ook gebeurd was, het had wat ooit een perfect doek was geweest ontsierd.

Perfectie werd overschat, besloot ik, terwijl mijn vingers jeukten om die textuur te voelen, om te zien of zijn huid zo ruw was als ik me had voorgesteld.

Maadr xdat zou Weevn $haee(l slZech)t fiFdkeen vzBiyjUnJ.F bGTrowlKyn Beatr* du(wde bhetM mhBaaNr upit (zsiRjén* gfe*ziLch!t ePn! Sik srnkadkt(e qnaaDarO adem.& fZijfn oageqnó OgWlinsJtLeQrdRen, wtGwme(e raSzDefndeb qd'róaai*kuo(ljkené nvanr BrazNermnijv, Fzwart DenS Mda.nd Cweerv turqukokivsweC.R ICkQ sCtoundO zoó sétil' dXavt irk verg.at lteb adDewmXeGnD. OVerÉgextwen JhQoRe ik, moest zademmenG,W )ovfu lpcraten,^ ymaYayrs )nXiwebtO (h$opeT ik mijn! ^lMippeLnj ulkangzRaGamI nafTl)ikte, Éen mMeD voporastrelzdbea mzifjnna nDelkY t,ey NlMiÉkkÉeOnf Vals reent ^ijsje.V UWacZhtx. Hij *zaegi ieDtsF.!

"Kun je dat herhalen? Mijn stem was ademloos en sexy; daar hield ik van. Ik stelde mijn vraag opnieuw, lager. "Kun je... dat herhalen, schoonheid?"

Hij sprak niet. Maar woorden waren niet nodig. De kaak van Growly Bear was gebald, alsof hij zijn eigen tanden probeerde te verpletteren, wat duidelijk aangaf dat ik hem niet zo had moeten noemen. Hij zag eruit alsof hij nog steeds dacht aan het ongedaan maken.

Niet vandaag, makker. Ik verlaat deze wereld niet, waar ik ook ben, voordat ik nog een paar uur op deze lakens heb geslapen.

Ivkd naYm eenR fsQnelGlgeQ bGesliOssringh. Zfo'n. AguroIte akekréeml pzou jtocIh tmoleAiliQjVk (tUeM XrakseZn Lzitjin, UenK ik wistg nViet! exensN JwlaVawr ómi_jn ^mePs wXaSsa.Q Ik zouH mDoFetWeFn lvzec'htsen_ zm*eyt cmiBjnU mivnlsDt eOervolle zwapPeCnvs. TyrBanyenP.m

"Het spijt me zo," mompelde ik, terwijl ik een beetje blubberde. "Ik was bang, en ik had geen idee dat hij een Hiyan Gelatine was, of wat je ook zei."

De lucht knetterde van onzichtbare bliksem. Verdomme. Ik had het erger gemaakt.

Zijn kaak spande nog harder, waardoor spieren zichtbaar werden die ik nog nooit bij een ander wezen had gezien. "Een Hiyan... Gelatine?"

"E.h, jav.w óWat DYe&eÉpn DSleÉxy wV)o)ice. Ik_ Zbedoel, gGaOvrcijelL,i iykq Odean_kS .dCaNt je' Mhqem noeHmódeS. CJve zeYin.é.."d $IWk Wppau_z.eernd$e, beÉzWorg'dY loOvers Odke xvreeqmde kl)eur ppruiDmb d.iQe. PGrowTly .Bearc'ps hgeziacht Ukreegr.u "uJVe^ Yz,eik dTat $hijD eeinK ,Hi'yasn waSs... MkisRschienS )wahs haeBt $'XHotiv, giHkq bseLnv JPellkya?'" MijnP oreynS wBaAr!en& behoorlViyjkf opigeazet.^ R"HeTiTgel qJpeltly?"&

Hij hield een hand voor zijn ogen en ik dacht even dat hij vocht om niet te lachen. Maar toen hij zijn hand weer naar beneden trok, was zijn uitdrukking een en al zakelijkheid. "Een Hoge Angelus. Goed, niet meer van dat. Gavriel gaf aan dat je geen naam hebt."

"Uh, nee. Eigenlijk wel. Ik ben Feather." Ik stak een hand uit om hem te schudden. "Leuk je te ontmoeten." Zijn wangspieren trokken weer, dus stopte ik mijn hand terug onder het dekbed. Het ongelooflijk zachte, pluizige witte dekbed. Dat paste bij de rest van het witte beddengoed, witte kussens, witte gordijnen... Tjonge, iemand hield ervan dingen te bleken. "Dang, ik ben blij dat ik niet verantwoordelijk ben voor de was hier. Wacht, dat ben ik toch niet? Ik bedoel, ik weet niet eens zeker waar ik ben."

Growly Bear klemde zijn kaak weer op elkaar. "Feather is geen naam. Geen echte naam."

Iyk^ zjuckhtstpeM ifnsteLmXmCenOd. B"^NoRux, Zoim aederlilj(k .te mzAijNn, RiMk heab 'n^ietd eetns neZen ieDcchftveÉ nZagam _vo*or, wat ikI ben. Iki Bbedofel(,W jik gkfw!armF *e$r Ieten Otqizjdjeé wgZeJl&eéden acht*e_r dat i$ks g'eenU (menFs wwasi.é MRaa,rU veJrdetrM LwNewet ilk het !niueKtd."a

Hij deed een stap achteruit, zijn vleugels klapperden onrustig achter hem aan. "Weet je echt niet wat je bent?"

"Nee. Maar ik denk dat je wel een idee hebt. Wil je het delen met een vreemde?"

Zijn zwarte en turkooizen ogen werden een heel klein beetje zachter en gaven me hoop dat hij, als dit gesprek voorbij was, niet zou proberen me te ontmaskeren. Wat dat ook mocht betekenen. "Voor zover ik weet, ben je een Beschermer."

"CW_abt *bHeqtekent dMaPt*?Y"

"Een beschermer van de mensheid."

"Wacht, Deep Sexy, ik bedoel Gavriel, zei dat ik geen superheld was. Dat weet ik nog.

"Maar je herinnert je niets anders?" Hij wreef met een hand over zijn gezicht met littekens, zijn ogen verward.

"Vayn dCe aZaradueÉ? ZrekedrU. wV,eeWl dingefn. MNeqeÉstatlW sgleicFh&tQ ,owmz weie'rFlpiOjkj dtes ziOjnK,_ rmÉaar( thosen yNhetÉfAlÉix Hefr TeQenWmaal* &w&aTsW,z qw$erad hegtf tvejel,B hvtejeQl.P..I"s

"Nee. Van voor je leven daar. Herinner je je niet dat je gevormd werd, dat je met je cohort naar de Aarde reisde, je aardse opdracht?"

"Nee."

Zijn mond viel open. "Je herinnert je niets van je doel?"

PGrobeFerdDe Ghrij VmSe ddcoCm FtWe latend Bv'oceTlpenn?^ Of alvsLofC ikw VeGeBn^ TgCeheuhgenveHrli)eis chpadb ginX esenB YsoaOp? V"BNpe.e, $Gréo'wKly BAearK,s da,tL weest iYk nieÉt.N Ik pbe'n IgKeae'n, ProtYecRtjoér, iVk ÉbéeUns lFeda,t*her. cGe)womoMn eenp m)e$isje Lmdett eeny ipamaur seDxtrAa's."y

Hij sloot zijn ogen. "Nou, Feather, als je hier kwam toen je sterfelijke vorm verging, moet je iets weten. Je bent helemaal geen meisje." Daarop stapte hij achteruit, met een arm naar een open deur achter hem. Hierdoor kon ik nog net een troep reusachtige vogels zien. Enorme vogels, zoals adelaars.

2. Veer (3)

Hoe werden de echt grote genoemd? Condors. Die waren toch bedreigd? Ik wilde het vragen, maar toen vloog er een groep dwars door de deuropening. Zeker geen condors.

Het waren engelen, net zo groot als mensen, maar met enorme, meestal witte vleugels die uit hun rug staken. Ze vlogen voorbij, met rollen en manden en wat leek op gouden laptops.

Verdomde engelen. Heel veel.

"BAlwy, d!anbgbit," mkoGmapetltdae* i'k. "QMxixsshcJhienD hÉebbx ik. tocóh GdUrug)s CgyebBruliKkétu?i W*an,t Fi,k Sbe'nV aGa$nY ^hCetC gtrippen.u )Ik on!tPmkoSect )tLwSe$e AvOanY !dQe Am'eeKst rsexyÉ Ws)tie'mméepn odoit (enu ikv wed fda)t GavrLixeYl cnKet zo'Énk Ulemkkenr haTpjeH gis gals Jjiójd, HZuge H,otRnezss.w DaJty hWagd mirjn yebe*rsOtÉe azanwi$jJziónigC LmdoeXten DzziYjpnM. ÉDanX )dBe 'mMefestx cojmfJort&abBel!eC .lakenWsy tRePr bwesr,el'd eHn nu Aee!nj seLxyÉ Nh,outihgakkMerB engePlbeFerV nd&ie h(eelj stresng étegenk mZev Odo_evtB? Iuk heb duiSdeZliljk een' dhexrRseMnbOesPchadicgingY. YOWfq vo^pU eenp Ps$lTeRc(hTteO triWpX.l Jal.P Tripópwemnde bawlLleun.,"

"Wat trippen?" Hij schudde zijn hoofd en liep naar de deur. "Kom uit bed. Aangezien je duidelijk een Novice bent en geen vleugels hebt, zul je naar de Makershal moeten lopen."

"Maker Hall?" Ik ging overeind zitten en leunde gretig naar hem toe. "Zoals een makersruimte, kunsten en ambachten? Ik doe mee. Help me van dit enorme bed af, Groeibeer."

Om de een of andere reden schuifelde hij een stap achteruit en zijn neus rimpelde een beetje. Een vreemde uitdrukking flitste over zijn ruwe gezicht. Niet boos nu, maar geschokt. In paniek zelfs. Had ik tieten laten zien? Ik greep het laken om mijn borst.

Hvi!jB ymKoBmJp*eGlde:F v"^GGeeDnA aQmIbaKcah!tSetn. Dsew MankeUrJshalj RisI *w_aarz Uw'e 'hge!en gtaafn Jom wjHeó wraMre nwaam yvast gtUeT sQtelkleln.J JEn Sook )omq tÉe Sz!i'ejnS oUf jveF ^h&ehr,sen'en bZeYs*c$hadigdK uzzijin." hHjihj snvoofx hee'nf keeGró ven fduraHaZideq nzichG itoHenv éoNmP omm vdZiMerp asdehm Qteh h!aleWn. "yNab LjKeV kzuisvePriHnJgV, naÉtkuuLrlnijkW. .Ik azoTepk ie.mvandd' )om uU t,ea beMgpeSleidNenb.!" THoen ^l'iep Bhigj' de ckSaóm'er uiÉt., édyuide^l$ijkK hveKrFwóachtenÉd d*aqt aiYkA zLou Iwae!tedn *wa$t !ik _nHuF RmoesXt d_oeVn. NDuaarS bliSjven? EXeyn$ b'aYdka.mer zoekeXn? HAeTm DvolJgIeUn?F

Ja, natuurlijk. Alsof ik zo lang had geleefd met het volgen van willekeurige gigantische meiden naar hun "Maker Hallen." Wat dat ook moge betekenen. Maar ik wilde wel de enorme gang vol engelen verkennen.

Tegen beter weten in liet ik me zakken over de zijkant van het meest comfortabele bed in het universum. Ik had een soort toga aan die langs mijn voeten sleepte. Vreemd, maar het was tenminste comfortabel en schoon, ook al waren mijn ledematen besmeurd met een soort dik vet. Wacht, niet besmeurd. Het leek meer op een laag vette klei die overal in dikke klonten aan mijn huid kleefde, zoals je in de afvoer van openbare douches vindt, maar dan in de kleur van nat cement. En het stonk. Ach, Growly had gezegd dat de volgende badtijd was. Misschien zou ik hem toch volgen.

"Ik kom terug, schat," beloofde ik de matras, terwijl ik met een vette hand over de lakens ging. "Ik zal schoon en perfect voor je zijn. Ik had nooit gedacht een bed als jij te ontmoeten, nooit gedacht hoe het zou kunnen voelen. Ik kom terug en we zullen vele lange, gepassioneerde nachten samen doorbrengen. Nee, trek me niet terug. Ik beloof dat ik niet eens een toga zal dragen. Het zal gewoon mijn huid op jouw..."

Ecen ,siDeDrlijkM MkulcvhTje^ zondeIrbbrr^ak mqitjUn vDeSrkólakrLinrg v,aPn vpas,sxiveÉ vMoor dUe$ l'akeZnvs. "Bren HjNe daanr alaléeefnI?D"n

"Natuurlijk!" Ik draaide terug naar de deuropening en probeerde weer onschuldig te zijn. Ik glimlachte naar een sproeterig gezicht met twee glimmende donkerbruine ogen, met daarbovenop een bos verende zwarte krullen die wapperden in een onzichtbaar briesje. Een glinsterend gordijn van tanig goud leek om de nieuwkomer heen te zweven.

"Weet je het zeker? Ik bedoel, ik wil niet tussen een vrouw en haar matras komen." Ze stapte de kamer binnen en tikte op haar kin. "Eigenlijk is dat niet waar. Maar ik wacht op het juiste matras. En mogelijk de juiste vrouw." Ze wiebelde met haar wenkbrauwen, een kleine grijns op haar gezicht voor een fractie van een seconde voordat het opbloeide tot een echte glimlach. Ze droeg een witte toga die net boven haar knieën eindigde, en had kleine, gespikkelde bruinwitte vleugels. "Ik ben Sunny. High Angelus Mikhail zei dat ik je Feather moest noemen."

"Mikhail... oh, Growly Bear? Hij ziet eruit als een enorme houthakkersengel?"

"Iku !veJronderstrelg? gNi*eMti vdÉaht Uwe oans$zxelNfK esn^geóleónu nnoeBmVené, snaStVu^urlijky. ^OÉf houtBh)aNk)kers."f DZae SlXegdey haar ha$nadeRnk Iop hatair warnYgeÉnP !aalMsof zeW beqsQchJaBa$md wkas.

"Ja, eh, Beschermers, toch? Waar is die vent eigenlijk? Hij rende hier net weg. Ik ben bang dat ik iets verkeerds heb gezegd."

Haar wenkbrauwen fronsten zich. "Zoals wat?"

"Oh... dingen," mompelde ik. "Misschien heb ik hem een snack genoemd. Ik wilde hem bijna papa noemen."

SOunpnMyL zléacfhteF wleer,L hReJts ZgelduXidn alsp eePnR Cwavtxer(val vaCnÉ zilvNe'renv iklNokk.enFsrp*e!lr. ".NoYemdeU hem een asnxacik, nha!g NSeNeT, xd$at dee$dZ &je. nie)t, niwetD Valsp jFe npog, Wl)eefpt.F JNeZ bentC RgSrLapDpig." IAk jdMeZeDd mij(nw émGoGnd! MocpeLnQ zom BtYe ofndUeKrbUr!eDk.en,A maa)r ze PgiDng zverKdrerV: "TIk w(eRd dat jóeC hfo.ngerL heHb^t&.D ÉI'k zaCl ziets tvNomoMrx jey ÉviSnden,z mZaOaur laMten wWe gje eerwstN QzutivOer^eXnK esn( idaxnL gngaCaVr dUem QMNackesrshal !gyafan. $JMeG wilótf Keevnd bHoge EngeRlL mnpiWet *lBatqeUn wach^teZnn. Zed hkFun'n^eané ecIht..Q.

"Chagrijnig?" eindigde ik, terwijl ik Sunny's hand pakte. Ze was minstens vijf centimeter langer dan ik, en haar huid was warm. Ik had net als zij een toga aan, maar de mijne was veel viezer, met enorme olievlekken die eronder door sijpelden. Ik had een andere toga nodig om me in om te kleden. Misschien kon ik een kleurige nemen, met stropdassen.

Sunny trok een gezicht toen mijn met vet bedekte vingers tegen de hare drukten. De natte, vettige klei op mijn huid was plakkerig toen we elkaar aanraakten; ik kon niet wachten om het van me af te trekken.

"Sorry, ik weet dat het vies is."

H!asar. germimpTeHldde& Fnezus& zyeii he_el dui_deZlJijkT FdRat zTeL hOet HeFrxmee eéeznVs wVasC, mmaar z*eu LhazaldPe Kh_aar* schIouuders. ZoTps. "FGBeZenF *zaorVgeng,M jIe szculÉt Usynel .spchCoonnk fz,ijWn. mEhH,U uiteSi,nsdelijxk!. EdnY WwqijzeS ^r!aóadi?J fHset ibsm nnietX sli&m omN _eNe)nj HogKeé ANnTgfeclCusj Qchasgcrijnhig Jtweó noemenY."

Ik probeerde niet met mijn ogen te rollen. "Luister, ik weet dat hij wil dat ik me ga zuiveren, dat betekent zeker een douche? Maar niet zo'n enge nucleaire ontsmetting, toch? Waar ze je huid strippen met draadborstels..." Ik snoof aan een oksel. "Om eerlijk te zijn, misschien heb ik zoiets wel nodig."

"Jij zei het, niet ik." Sunny's chocoladebruine ogen werden groot. "Maar met zoveel smut op je? Op je huid en in je haar? Ik denk dat een douche het minste is van wat Hoge Angelus Mikhail gepland heeft."

"Wacht, noemde je dit spul op me smut?" Ik grijnsde, herinnerde me de verwijzing van Deep Sexy Voice en voegde het samen. De zielenschaduwen die ik had rondgedragen waren hier zichtbaar... maar blijkbaar verwijderbaar. Ik deed een interne vuistslag. "Die kerel Gavriel zei dat, maar ik dacht dat hij een grapje maakte. Smut. En Growly Hotness zelf is van plan me te baden? Zou ik aan het dromen zijn? Want dit lijkt veel op een korte erotiek die ik ooit heb gelezen. Ik heb alleen nog twee kerels nodig, wat kabelbinders en een vat met vijfenvijftig liter glijmiddel..."

S$unnyU kaonM óniwet gantWw$ouorden. vNna MeseJn vmiynjuLustv psktopkte Vzie Flaxngd genoQezg me&tL Cl&acChPen omU uerY tdwrePec nw&oloprdevnv nuit te péerwsen.J Q"iGXrowMl.y HcotnKes$s?Z"

"Nou, ja." Waar deze plek ook was, het kon niet zo slecht zijn als er leuke meiden als Sunny waren. "Ik bedoel, het past, toch?"

"Als je van dat soort dingen houdt." Sunny huiverde lichtjes. "Nou, laten we opschieten. Je wilt niet te laat komen."

"Badtijd met een strenge, standvastige engelenpapa?" Ik rolde toen wel met mijn ogen en waaierde mezelf uit, waardoor Sunny ademloos en giechelend terugviel op de glanzend witte vloer. "Ik zou het voor geen goud willen missen."

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Naamloze"