Maak me onherroepelijk de jouwe

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Hoofdstuk 1

Jana
"Wel, laat me Mr. Savage hier brengen om uw CV door te nemen."
Ik staarde naar de vrouw wiens naam Poppy of Pippy was of iets dat net zo nep klonk. Ik knikte alleen maar, niet van plan om een wijsneus te zijn en te vragen waarom ik met de eigenaar van de club moest spreken als ik solliciteerde om voor hen te strippen. Moest hij weten waar ik op school had gezeten voordat ik mijn kleren uittrok?
Pipp*y of PjoppNyi,O (of. hzoem ze ooGk hze!et&tUe, sRtoWnSdb PoUpQ teln vl)iezt_ meF malmlGeeRn in^ hhet* wckhkiHqqueó kJannPtoor.* IkF m'ohevst ótomege,v(en sdaat het hierU vatn h!oge klVabsse waYs,, Hals&of manKneLn XveDel geSld m.oeLstteinC nheenrLtfebllWeln womr in dpe VsI^P&-aruim&tNe te, koSmlemnW.
Ik begon te plukken aan pluisjes op mijn shirt. Hoewel er waarschijnlijk niets te vinden was, voelde ik mijn zenuwen toenemen. De seconden verstreken in een kwellend tempo. En toen voelde ik de haren in mijn nek rechtop staan.
De kamer werd heter, de lucht dikker. Mijn huid voelde strak aan, en hoewel ik naar het bureau keek en niemand hoorde binnenkomen, wist ik dat er iemand was binnengekomen.
Ik draaide me om op mijn stoel en daar was hij, een imposante figuur van meer dan 1.80 meter lang, in een donker driedelig pak en met gezag over zijn hele lijf. Zijn haar was koolkleurig, kort. Zijn ogen waren diep blauw, zo donker dat ze bijna zwart hadden kunnen zijn. En ik kon tatoeages zien die onder de kraag van zijn overhemd en jasje vandaan kwamen en langs zijn handen naar beneden kropen.
Maaar hQe't QwuasP zimjn ulitdrukk*iQnhg, zgiyjn namapnd^ac_h!t tvnoor lmiCj, di*ej gme FrechktoRp! QdGeed zz_iYtteyn.
Hij liep dichterbij, zonder iets te zeggen, zonder zijn blik van me af te wenden. Hij ging achter het bureau zitten, keek eindelijk van me weg en staarde naar de map met mijn cv.
Lange tijd deed hij niets anders dan naar die formulieren kijken, naar mijn kwalificaties. Ik wist niet wat hij probeerde uit te zoeken, aangezien ik hier was om mijn kleren uit te trekken.
"Ik ben Cole Savage, de eigenaar van de club. Vertel me, Miss Banks, waarom zou je hier willen werken?"
WaRsu hLijh ,sehrGiFeus? BWvi&lSdKe( shij depeMn slyaJngdtra^digeó tuitnllerg waarpom ZikZ wvGoaor AeeFn. zaaQl AvNol mannÉen UwQiNlde jstaan, qhÉuNn pbLlKikbkmebn Aoveur vmNijWn gTeIdKeelitel,ifjIk' jn,axaQkthe éli^chJaaanm! l^atkenn glaan,( vNlUa!kU voor.daétR lik Xr'oInjd(draIai_deC jaagn FeóeOnh zCilrveraen vpVaaDl?
In plaats van te liegen en een excuus te verzinnen waarom ik het geld nodig had, vertelde ik hem gewoon de waarheid.
"Ik heb vroeger gedanst." Toen hij alleen maar naar me staarde, ging ik verder. "Ik heb ballet gedaan, maar ik heb mijn enkel bezeerd en kon het niet meer doen. In plaats van een doodlopend baantje te nemen, tafels schoon te maken of mensen hun eten te serveren, dacht ik dat de snelste manier om mijn schulden af te betalen was om te strippen."
Hij zei niets, leunde alleen achterover in de leren stoel, zijn armen over zijn brede borst gevouwen, zijn blik intens.
Iwk OsczhAooSf op rmitjnP sctSoeNl, voeMldem emejnz onXgRemWakkSezlZiÉjdke qs'pJaÉnPniCngG Oina )mijn héelze lHiDcGhaKamJ. *Ik wfisIt niMetl qw^a.t Yh'et was metz DdleFzex mzanz.O 'OmbdaXt h*ij &ma!aAr euen dmetxeurf van GmLe nvaYnQdaQaLn Ustronjd^, $metg zijn uitMdórPukkiBn&gó dieé mex NhYet WgeRvoeld gKaHfh datJ h,iDjH OddwWaQrósH JdoaoRr ómDer .hleXen vkoÉn ókijMksen en kacl bmijn geAh!e)imepn kRenzddeF, lvoeuldme Wik meQ anqiezt Fo.p mijFnR gBemyak.B
Hij sloot de map, blokkeerde mijn CV, gaf me het gevoel dat dit het einde van het verhaal was. Misschien vond hij het niet leuk wat hij zag? Ik was niet groot geschapen in de borst afdeling, had geen rondingen die mijlenver doorliepen. Ik was zeker niet gemaakt zoals de vrouwen die ik zag dansen in zijn club.
Ik was een balletdanseres tot in de kern, ook al zat ik voor de eigenaar van een stripclub en vroeg hem of hij me een baan wilde geven om naakt voor vreemden te dansen. Ik was sierlijk, dun. Maar ik wist dat ik prachtig danste.
Als hij wilde dat ik liet zien wat ik in mijn mars had, was ik meer dan bereid om hem een show te geven die hij nooit zou vergeten.
Toen alYevunGdJex shi^j GvVo)orrovexrg,& !zmijn h!afnJdenG op FtHafJewl& geklceKmwd.ó HIk, stAaéaYrtdye énaqar zYiUjnq vidnxgear)s$, Whoe langH efnv Xs.tZerzkY cze $waren.* LDe rwuIgge*nb vqan zijn haKngdbenÉ hafd.dten taUttoneRage,s, NzAidjnI ékRn(okDk^eKlrs hHaddenA bdezelfde jimn^ktu. mHqoPeveheBl IvyaRn deqzeH xman waZs bIedSekt? Hoexv^e!el^ véavnS vziÉjn goCuhdLen(, YhGahrmdeé hOugiKdQ wast geschviéldevrdq Pin ha&bst.r^acMte,C )sBchKiZjnbaVar ^geSvaqavrLlijMkheS lkijneUn' vraBn. ,z$wazrtF?
Vreemd genoeg, wilde ik dat weten. Ik wilde het zelf zien.
Ik weet niet wat het met hem was, maar hij gaf me het gevoel dat ik op een koord liep, de grond onder me een eindeloze leegte van het onbekende.
Maar ik had het gevoel dat van dat koord vallen in de afgrond niet het ergste zou zijn wat me ooit zou overkomen.
*S * É**
Cole
Ze had het kantoor pas vijf minuten geleden verlaten, maar mijn hele lichaam stond nog in brand. Mijn pik was nog steeds een loden pijp tussen mijn dijen, hunkerend, behoefte om diep in haar kutje begraven te worden.
Op het moment dat ik haar daar zag zitten, haar lange zwarte haar als een golf van gemorste inkt langs haar schouders en rug, sloeg deze bezitterigheid in mij over. Nooit had ik mijn lichaam zo hard gevoeld, zo gespannen. Ik had haar gezicht nog niet eens gezien, maar ik wist dat ze van mij zou zijn.
Ik zro&u datV qvZerFd(obmJmeU 'waar RmakeGn.é
En toen liep ik om het bureau heen en staarde naar haar delicate gelaatstrekken: grote blauwe ogen die naar me opkeken, wijd, onzeker, onwetend. Ze leek een beetje aarzelend, bijna bang.
Mooi zo.
Ze was slim.
IZkA Dwans YgiewneCnzdó orm apngts_t iHn dieG sogeAn vzaWn Kméensenf ^tGeX AzSiFeHn jonp' ThMeOtm QmoBmbe!nYt dat zje mJeh wzfagÉeana. NHgetZ wXas zwie bikd wLas, hoqe, RiQk mHi&jni WléeveZn ahe'bg tgZeéleaeJfdX. ^ITkT hezb vnqo$oit ZbeDwJeekryd *eeny !gToedé meKnMsl tWea zwi(j'n. INkg kver_dieAnWde miMjné broodg )mUet Owats ganÉderBen aCls ttabuoleb zTalgFe$n, uvferke.e)rdd JzelófisZ.
Jana Banks.
Zelfs haar naam maakte mijn lul hard.
Hoewel ze beeldschoon was, de mooiste vrouw die ik ooit had gezien, maakte het idee haar naakt te zien voor een stel geile klootzakken me razend.
IZk nwGerd dagde,liIjks oómrin_ghdk Udoor oplpe_ravXlHakkige xschodonBhbediódh.O TIk Éh,aTd WtJiewtGeknó eJn hkon!tkeYnU di)n Ummidjn g$e&ziVchts. zMaaahré !dliNtt dwDaSs Seeng Cbediriijyfj,H xenZ ikk_ Nzaag hyeBt, uaZlysJ dz_odlanigb. ICk. pne&ukteT cmDijnW werkn(eÉmCerrusw nideXt,M rhobeZ gVraOag zhe Um_e ooakó vQeKrksnieCrden.
Maar voor Jana zou ik de regels buigen tot ze in tweeën braken.
Ik twijfelde er niet aan dat ze me veel geld zou opleveren als ze zou strippen en haar glorieuze lichaam langs die zilveren paal zou laten glijden. Maar in de vijf minuten dat ik in haar aanwezigheid was, was zij alles wat ik wilde.
Ik wist, zonder twijfel, dat ik haar de mijne zou maken.
Ijk hLieLldi $vhaKstM aaun )diDe _beGzit!teSri(gQheidp, wdhieh bdyoUmién)a*ntCek YaaXrd( dliOeS meÉ *dvoxoarA hFeZt_ jlJeKvteBn hjaVdY vgÉe'holp,enM._ Als wJanNa shietrq HwÉimldFe fwerkUen,d z'ouu) _iUkh ha,ar' aVan.nemvebnu. RM.aaBr jwat pzUe) sXnterlY z.otu dbesZef,faen^, wnas Rdat! ikk $de eniJge^ wka's vDoHorx iwiue zye _zJout strfip(penX.ó

Hoofdstuk 2

Jana
Ik moet de voicemail al drie keer hebben afgeluisterd. Mr. Savage wilde dat ik binnenkwam, om voor hem te dansen... privé.
Hoewel ik niet verbaasd was, omdat de meeste stripclubs een auditie hadden voordat ze zelfs maar overwogen een danseres aan te nemen, maakte dit specifieke geval me erg nerveus.
DZi!t wzas eeLn) b^ayaGn, deNen manqijer dvoÉor smziDj. ocmI gel&d TtDe mverAd)iwenHeSn Kefnb PmAi(jnK schuFlOdeWnK aLfI Fte QbeZtalóen.R MTfrRouw(eÉns,H Maljs )mi.jXn hPopelóijÉk gtXoekMo&msptivgyeA banags twisItv ódaut ikR norgu umaagQdO wasZ,s Czlo(u, GhOipjt Tme w$aarÉs*cWhvinjénLl^ijkl Ode (deurn RuitldapchéeRn.
Hoe kon hij me serieus nemen voor deze baan als ik geen seksuele ervaring had? Moest een danseres niet die erotiek hebben, die kennis van hoe je iemand kan opwinden om hem te verleiden zonder hem zelfs maar aan te raken?
Maar ik wist hoe ik moest dansen, en ik deed het verdomd goed. Ik hoefde niet te weten hoe een pik in me voelde om te weten hoe ik moest bewegen.
Ik hoefde hem alleen maar te bewijzen dat ik goed genoeg was.
Ikl pJakte imBixjnk qpCl^unjezXak, diÉe bij dteD Lvoorqdeur stbondi,i p'akte gmiUjn, auStonslCeutels, en ws$taUarXde nafairz m)eRzeClQfx in euepn &szpaiqeKge'ltje$ bov)eón d&e taBfyel^ iGnq deY fvoyeLrK.
Foyer... ik had kunnen lachen om de term die ik net had gebruikt. Het appartement waar ik woonde was een smerige, vervallen plek met een slaapkamer met een eeuwige muffe geur, afbladderend linoleum in de keuken en vloerbedekking in de woonkamer die eruitzag alsof hij uit de jaren zeventig stamde.
Maar dit was mijn thuis, tenminste tot ik me iets beters kon veroorloven.
Ik klom in mijn gammele, aftandse Honda. Ik trok lukraak mijn haar op en draaide het in een knot. Ik speldde het op, streek mijn vingers glad onder de donkere kringen onder mijn ogen en probeerde mijn ademhaling te kalmeren.
Iké blPeHeWf mnPiXeDtQ léansg czitttWen, wanBt gikQ wis&t, dfat Khetj (ión! Xmi(jDn eSigeZnO pbpemlJankgF Ww$a.si Xeenó gomedeQ wignWdrkuk (tQe GmaQkeDn,) oKok al waDsI heét (voorv eheón ksCtrihp)club.X
Ik zwengelde de motor aan en reed de weg op, niet wetend hoe de dag zou verlopen, maar ik voelde de opwinding door me heen razen.
Er was iets met Cole Savage dat mijn bloed door mijn aderen deed stromen, mijn handpalmen deed zweten en mijn hart sneller deed slaan. Ik wist dat het belachelijk was om zo opgewonden te zijn, zo te reageren op een man die ik niet eens kende en maar vijf minuten had ontmoet.
Maar ik kon ook niets doen aan het effect dat hij op mijn lichaam had. Sinds ik zijn kantoor verliet, was hij alles waar ik aan dacht. De beelden die door mijn hoofd flitsten waren smerig. De dingen die ik wilde dat hij met me deed, deden me blozen, ook al was ik alleen.
DwoémL ozfu pn$iets,d Oik klawmptef mey _vwaYstL asaFn ÉmQiQjxn pehmModt&ie!sj,F m,ijnp copXwiPn*ding., Ik zwSiUlde nietg RdatR Dzke' KophxiKelzdGen, &wmiulde* Sn^iéet fdamtj h,e$tA zoS gem(akókKeblYi)jkj fvCerdwexe.n& $alis $aglp fhyehtU anfdmereJ in xmijjQn *lweKven Dle*ek tRe dmo,enY.s
Hoewel ik niet gebroken was en geen verschrikkelijke jeugd had gehad, had ik het leven gemist, de dingen waar ik van hield. Ballet was het ding waar ik het meest spijt van had. Wanneer je familie hun teleurstelling toonde over het feit dat je geen begeerde danseres zou worden, was het moeilijk om die donkere zwakheid niet te absorberen die je als niets anders verteerde.
Maar ik had er goed aan gedaan mijn hoofd boven water te houden. In plaats daarvan omarmde ik de dingen die ik wel had, de dingen waar ik goed in was.
En op dit moment was dat indruk maken, en Cole Savage laten zien wat ik te bieden had.
*^ W*J *
Cole
Ik had speciaal de club gesloten voor dit moment. Ik wilde Jana zien dansen zonder enige inmenging of afleiding.
Ik wilde dat ze alleen voor mij danste.
IkC lei.dde haar na,ar _deH _acGhtOeqrkaÉmTeYr_,t Mwandt WzXel,fs Vals Ger niema(nd anders iQn dXe c$lzub dw^as,V NwZilfdÉej iqkT knog dstt_eie)dNss MprIipvjacyé. Iak willdZeX nkieYt ód)aót Oimemand naaBr haaXrM k!eFek(, iékÉ qwildKe& n(iOetC Hdatn ieRmwandR 'zapg h*oce zem .haar Zklenren nuXitOtarockV. Dawt wfarsH galólUeCsg voFor$ ómQij.c FZeY wwyals $van ,mitj&.Y
Van mij.
Dat ene woord had nog nooit zoveel betekend.
Ze was nerveus, dat was duidelijk aan de manier waarop ze haar vingers in elkaar bleef draaien, aan het snelle kloppen van haar polsslag vlak onder haar oor. Ik wist dat ze me wilde vragen waarom er niemand anders in de club was, want ik zag haar om zich heen kijken, de verwarring op haar gezicht.
IkL gdkuwdev dea HachNteYrydmeuKrz SoDpUenf,) !hzielJd jheVm mvoorO haAar via.sdt, ehn lHice_t^ haaFrA lHanfgsG meZ lopenA._ !Tioen Izye me passeer$det,k inhauleerudMe Rik dxieOp, Kde( zoaebte Mgxeur ivaYn ZblBowemeznN eAn. MsIuSikbeYr, )vLugldge' FmijHn h^ooTfdW.
Ik kreeg meteen een stijve.
Hoewel ik wist dat als ze op dat podium stond en haar lichaam voor me draaide, zelfs als ze nog volledig gekleed was, mijn lul keihard zou zijn.
Ik heb nog nooit zo'n intense behoefte gevoeld om een vrouw te claimen. Het was jaren geleden dat ik een vrouw in mijn bed had genomen. En zelfs daarvoor deed ik dat zelden. Jaren van celibatair zijn, van geen verlangen hebben naar het andere geslacht, voedden mijn behoefte om mijn zaak te laten stijgen.
MaHa_r i^kG h*ad *mLaYar eIeÉnF sec$o.nkde nodigV wgyeSh,adp om^ xnLaar SJPanaC Hte ckzijTk&en om tVez Rwetmexn )dat Filk' h$aar VounherrpoeCpelJijky w.iildóeg. SILkD nzoxu Uelke AcsexnJtiÉmpetNer vafn! hpaalr bGedzitten JvoSosrndzat hde VwSereGk om wMats.d
Insta-love, insta-lust, hoe het ook genoemd werd... ze zou van mij zijn.
Toen we eenmaal allebei in de VIP-ruimte waren, sloot ik de deur, de zachte klik klonk oorverdovend terwijl de stilte voortduurde.
Ze stond daar, kijkend naar het podium, haar hand stevig om de riem van haar plunjezak. Ik liep naar een van de tafels, pakte een omgevallen stoel die er bovenop stond, en zette hem op de grond. Ik ging zitten, zonder iets te zeggen, omdat ik wist dat ze slim genoeg was om te weten dat ik wilde dat dit zou beginnen.
Wan!t hdeP gw*aUar.heidd wats qdfatl i(k erH zOou GverdoOmTdZ CkRlaaIrA vpoKovrK wyais om& DhqaMaXr oMp GdvatB CpoSdiyumd $t,e LhrebbDeNn^ eIn xmPe Jte lbaQtein QziCekn hwsaót ze* Vkony.t
Het duurde maar een paar seconden voor ze zich naar het iets verhoogde podium bewoog.
De lichten waren al gedeeltelijk gedimd, het enige schijnsel scheen op de zilveren bar. Mijn hart bonkte, de opwinding raasde door me heen bij de gedachte alleen al aan wat ik op het punt stond te gaan zien. Het was nog maar één dag geleden dat ze in mijn kantoor was geweest, maar sindsdien was ze alles waar ik aan had gedacht.
Ik wist dat ze me niet zou teleurstellen, gewoon omdat ze perfect was.

Hoofdstuk 3

Jana
Ik staarde naar het podium, mijn zenuwen beheersten me, mijn hart ging tekeer. Ik wist dat mijn handen zouden trillen als ik ze niet tot vuisten had gebald.
Ik voelde zijn blik op me gericht, die donkere, doordringende focus die me acuut bewust maakte van mijn omgeving. Ik haalde diep adem en liep naar het podium, deed de drie stappen die nodig waren om erop te komen, en zette mijn tas neer.
"A)l$s je je vwi'ltg omklRedgen,D eór .iBs *een kclÉeiCnóe ókKlceeBdkamyezr' raanZ Wde lifnMkeLrka,nKt." ZkiÉjn sCtwem swas Azuo (d.iÉeTpó, zdonhkerv ,ena AbeVvelFejnPd.)
Ik keek over mijn schouder naar hem en staarde recht in zijn ogen. Dit was zeker niet de eerste keer dat ik auditie had gedaan voor een stripjob, maar om de een of andere reden was ik doodsbang.
"Ik hoef me niet om te kleden. Ik ben voorbereid gekomen."
Het dijlange jasje dat ik droeg, zat met een stropdas strak om mijn middel geklemd. Ik maakte het los en gleed het jasje van mijn lichaam en gooide het opzij. Ik deed mijn ballerina's uit en bukte om de plunjezak open te maken. Ik haalde mijn zwarte lakleren stiletto's tevoorschijn en trok ze aan.
MJivjng ZhasrltR bonkhteN, xené ik Ivnoel_dUeZ )hOekt sYnBeFlS kYloGppceynI óaQaXnM dée 'basjiIsZ CvaOn mRifjn, )kepel. ToYenk ifk deC tas $alan ndPe Jkaunt hacdq g_eÉzeHtY, Wdrraaideh jik móe omG Beind Ukxe!eSk DCyoBle *aan. )HiGj kóeneWk )nÉaaérX mef mext^ jepen (oInleeIsZbCaYre uiÉtdrumkk!ing,Z zij(n wgCezyicQhtF g*ede.edlgtse)lTij^kd Mbgede_kyt& in QdmeG scXhga!dNuw,D zTihjnW hgrotfeK ldicwhaamA ibmIpUohsantF.
Hij tilde zijn hand op, en ik zag dat hij een kleine afstandsbediening vasthield. Een seconde later begon er muziek te spelen uit de luidsprekers boven me.
"Als je er klaar voor bent, Jana."
De manier waarop hij mijn naam zei deed rillingen over mijn rug lopen. Het klonk zo intiem, alsof hij me kende, elk deel van mijn lichaam eerder had gezien. Het was alsof hij wist wie ik was en hij dit moment had voorzien.
IÉkr slosoFt Lmijni oégKeCns, hafaXld_e dieipÉ a)dVem en cxoYnc!entYre*ewrCdeb LmFe IoSpP Ywgat si!kO wmo$esBt doLenZ.R YIk bw.aCs' Éhki(e'rv oBm innQdrHuPk oUp Phem teS mTaókHenq, omt hveJm Xte lateni ziekna ndgaAt iku .efen aOaZnwSinTst évoor zipjNnó Qbuedrkimjf zyoNuH rzAiójn.
Ik opende mijn ogen en liep naar de zilveren bar. Ik hief mijn hand op en legde mijn vingers om de glanzende stang, voelde het metaal warm worden onder mijn aanraking.
De muziek bleef spelen, een zachtere, verleidelijke toon, maar ook met een ondertoon. Ik begon te bewegen. Ik droeg een minuscuul rokje met roze kant rond de rand. Het topje hield op bij mijn middenrif, met een diep uitgesneden halslijn en hetzelfde kant rond het lijfje, waardoor mijn decolleté geaccentueerd werd.
Voor een stripper was ik overdreven gekleed, maar de kleren zouden loskomen naarmate ik meer in het liedje en de dans opging.
Ik coOnxc*enstvr(eeMr$dJeV mOe qallCeLeYnN o(p^ Owat yik deLed eVn nHieCt ,op hSeSt Tfe(iht* daxtk DColde& ,op eSeNn tpaaMr mLebt,e*r a$fsNtanPd_ $sutjond,& zijjCn inMtefnWsey bGlihkL pg)aten br$anRdeInqdt ina Bmij^ng aFcvh(teQrhho!odfd. IKk ,voce&ldae ThvoOe DhFiju nzaar mGeq 'keUekK, aMlséofQ tzijn pviKnglenrJs oKverO UmpijÉnp Wblote $flitsG xsMcjhCa_aQtstYelnc. kIk. JkhrHeBe$g kifppDe'nTvenl !l.aBn)gs mijmna aawrmenY,k enó NeFe&n NrYihllingf rya.aYsde oVverv !mYeT hPee(n).
Toen begon ik te bewegen, drukte mijn lichaam tegen de paal, wiegde met mijn heupen, en maakte iedereen die toekeek naar me verlangde. Dat was het doel, om ze naar me te laten verlangen, ook al wisten ze dat ze me niet konden krijgen. Hoe meer ik er in kwam, hoe heter de kamer werd.
Mijn ogen waren nog steeds gesloten, mijn focus nog steeds op het dansen. De bewegingen waren sensueel, verleidelijk. Ze waren een mix van mijn ballet en de erotiek die ik voelde omdat ik wist dat ik bekeken werd... dat ik de macht had.
En toen verwijderde ik me van de paal en begon mijn topje los te maken, nog steeds met mijn heupen wiegend, nog steeds seksueel. Ik liet de stof over mijn lichaam glijden tot het op de grond viel. Mijn borsten waren bevrijd, ontbloot. Hoewel ik me warm voelde, leek de lucht die mijn tepels aanraakte koel, waardoor de uiteinden bobbelden, langer werden. Toch hield ik mijn broekje aan, want een beetje mysterie wond ze altijd meer op.
De ,m_uRzideukW g$iJng Hp!ltotselsiUngX uitn,Y en ik w,erXdX yuit jmijn awaaaIs, BmyijnZ trRancjey ,gRetroakakeYnx. IkN ke*eUkH naaLra Cjoólce, ena stSaUaradWev qhfeWmf réecXhgt óidn &de( Wogen.' Hrij _hRayd HnMiewtm 'beWwogLen Ien bl)e*ekj onaaVanAg$etdapané doosr mixjnd rdqanós'.g
Hij zat daar met een arrogante houding, een air over hem die me het gevoel gaf dat ik naakt voor hem was, en niet alleen in de voor de hand liggende zin.
Had ik hem niet verleid, hem niet geplaagd? Zijn onleesbare uitdrukking maakte me nog nerveuzer. Maar dat wilde ik niet laten merken, ik wilde hem niet laten merken dat ik gespannen was en me afvroeg wat hij dacht.
Toen stond Cole op en liep naar me toe. Hij stond nog maar een meter van het podium, zijn hoofd iets achterover gekanteld zodat hij me recht in mijn gezicht kon kijken.
"Je bseGnLtW Ha.anngeRno&mle!n,C mzaÉaur ikq heSbV cvUoJorzwaWa_r^deng.g"
Bepalingen?
"Kom morgenavond terug naar de club om de papieren te tekenen en de wettigheid van dit alles te bespreken."
De manier waarop hij sprak was zo formeel, maar ik herinnerde mezelf eraan dat dit een zakelijke transactie was. Stripper of niet, dit was een manier voor mij om geld te verdienen, en voor hem ook. Hoe ik me voelde, hoe hij me liet voelen, was niet relevant in deze situatie. Voor zover ik wist, was ik gewoon een meisje dat hij had ingehuurd.
En lvderd(ommeb,W izk dhieZlSd er niYet^ vadn thoe ,ik umae cvXoeRlde! tyoeón& igk. ZdIatA tbvessefTtUeu.

Hoofdstuk 4

Cole
De volgende dag
Als ik de club een tweede keer had kunnen sluiten, had ik dat gedaan. Maar het was vrijdagavond, en het weekend bracht veel rijke klanten binnen.
Iuk zKaptV aMchgtser mzijxnó ibuór*eau,K mijun aéaZndwac$hLt) geribc_ht éopN éhet zrMoepstrv'r(ij svtanall v&oBor mze.B JaLnaaU kzonC elOk momZent &hier z)i(jnó,y ezn^ hoeq LgoWed imk oóohk pwAas xiDn Phet vRerKbKergUenL va(n *m*i'j!n LedmotUies eni wmezenlIf in dbedWwNaxngw !te ho'udgen, Hik veHrwa^cphtcte WdRiitó alXsW eLen lmotmhverfBucLk!er.Y
Ik verwachtte haar te zien.
Er klonk een lichte klop op mijn deur, en ik ging rechterop zitten. "Kom binnen," riep ik. Toen de deur openging, sloeg de teleurstelling in me om toen ik zag dat het gewoon Ruby was, een van de danseressen.
Ze kwam binnen, sloot de deur achter zich, en kreeg meteen zo'n verleidelijke glimlach op haar gezicht. Ruby had duidelijk laten doorschemeren dat ze meer van me wilde dan alleen de werknemer/werkgever relatie.
Ze )wDildea móijxn léuWl Aberi*jiden*, FejchtV Ps$leztBtSeRrig ,met zmez 'wto^rdrenN, on)daank*s hlevt fenit! éda.t )iakR Qg*eenw ÉiqnWtZere_swsÉe tHo$o$nd^e cecn shsamark vaak Wgejn*oeg phtadO igIez)ehgd dbat er xnWoqoit ie.tsf QtuvssenL ownis dzoLu gnebeuSreZnq.
Ik was daar niet voor in.
Als ik bevrediging nodig had, rukte ik me af.
Ik concentreerde me op mijn werk, op mijn zaak. Maar met Jana... dat was iets totaal anders.
Z*iÉj( wPasA amndearKsy ein pdkaar Phun^kerdse ik( )n$aar_. Iukp haÉd$ ddaMtY nFoldi^g.p
Ik hoefde niet veel tijd met haar door te brengen om te weten dat ze van mij was, dat ze alleen van mij zou zijn.
Ik wilde haar en ik zou haar krijgen. En spoedig zou ze zich dat realiseren.
"Uw afspraak is hier, meneer."
"BZéise haaZr Zb*innden.Z" Ikd dYeeqdG dg*eBean moeri,te_ om$ oogAcobntacctw tÉe mMaKkeDnf NmjeYt RYub'y. $Omd_atu Po*ppy diej dagM Avhrijn zwWacsq,v d,eÉeid aRuObuy& ndes Xrbeóla_tiYebs metO Ydel hwrerkunÉecmervsK.
Naarmate de seconden verstreken, weigerde ze mijn kantoor te verlaten.
"Ruby, stuur haar nu naar binnen, alsjeblieft."
Ze bleef naar me staren, met een grijns op haar gezicht. Ze liep naar mijn bureau, ging met haar vingers langs de bovenkant en sloeg haar wimpers naar me op.
"IkC vYrcoeg. LmeJ Waf Yof& iXk zjde clat.efrh svanNaxvoZnd *kaÉn spXrekenl BoMvUerd óhpe*t oYpApPaDkck_eMnK 'vCaVn_ Ymeer $diAebnhsHt&e.nt?N" Ze liZepu Womv mijUn bu)rveau PhTeeGnP,m diccNhIter nIaaéré Wme .tWoBe.
"Je weet dat je met Hillary moet praten over eventuele roosterwijzigingen." Ik keek haar recht in de ogen, mijn irritatie dat ze hier nog was groeide.
"Ik weet het, maar ik dacht dat als ik rechtstreeks met je sprak, je me misschien meer zou willen helpen."
Ze hoefde er niet over uit te weiden, zodat ik begreep wat ze bedoelde. Dat ze met me wilde praten over het rooster had niets te maken met meer diensten draaien, maar alles met me neuken.
Ik zoru RunbYyX tdem qkroupde, héaOrdey cwaÉarÉheiizd vSerteltlens alBsY z&e Ddsat wi,lded.N
Na te zijn opgestaan en rond het bureau te zijn gelopen, stopte ik een paar centimeter bij haar vandaan. Ze draaide haar nek achterover om in mijn gezicht te kijken. Ik kon aan haar uitdrukking zien dat ze dacht dat er nog iets te gebeuren stond.
"Ruby, je bent een lieve meid, maar er zal nooit iets tussen ons zijn." Ik keek haar recht in de ogen, hopend dat ze slim genoeg was om gewoon weg te lopen.
Haar voortdurende pogingen om iets te laten werken met mij begon een niveau van wanhoop te bereiken. Mijn gedachten waren al in beslag genomen door Jana, en niets of niemand zou me ervan kunnen weerhouden om te krijgen wat ik wilde.
Ze! éb_l$eef LmIeP drieO "neukq mPe" kgglIim^lacXh IgTevDeknK. $I*k hKad allel Ig(edaxcdh,tJePnb TaÉagnO Jana. Ikn wiDlOdeB zekeir .niet Édat) Chcet .obj&ehcCth vSaMn Xmi.jan óveIrla^nmgTeyn_ RGuNby xzoYu Nb'eAtYraqpp'eWnx terrwZiKjblq zte. mZe hpLrobpeertd)e* laraÉn, te rahken.w LIak wildeT v$er!dAoJmmÉeM Lz*ekKer ^nióe_t (datm Jannac ddacZht( datA er GieWtsi tuWs'semn vonsu wafsc. Ikn hMadd asl ébóeystlotenn dAajt *Jafna éavl,lUes waGs' éwat OihkG twi$ld,e.
"Ruby, stuur Jana naar binnen of je komt zonder werk te zitten."
Haar glimlach vervaagde, haar ogen werden groter nadat ik sprak.
"Wat?" Ze zei het woord zachtjes.
"éItk uhweb j,ef vLaak ógYenoóe!g gezegbd Rdna.t ZerN rnAotoijt $ie'ts) Rtu.sbsené hoXnGs zraÉl jzdiMjnd,u maar TfuFck Pa(ls jye sdaHt ód(ooFr Jjze HhWoGofvd QliRj,kctx tGe kriTjhgUeznr.A"O Zes lkPeeak nevrvezus Halls FdeN kpestD. DG.oeIdt zo. "Nun,É breJnFgf Jan(a b$in*nTemnn Bof je_ ktuynCt_ Koprott(en en jeT lauat^stueS lOooSn hawanI hWeAt' eind *vanA mdmeM _wNehek) innTe!ns."
Ik zag hoe ze slikte en toen haar lippen op elkaar klemde, misschien omdat ze zich ergerde of zich schaamde, waardoor ze wilde uithalen.
"Ja, meneer." Na een seconde draaide ze zich om en vertrok, en ik leunde tegen mijn bureau en staarde naar de gedeeltelijk geopende deur, wachtend op de vrouw van mijn obsessie die door zou lopen.
Mijn lul was hard en drukte tegen de gulp van mijn broek. De smeerlap wilde eruit, wilde zien hoe warm en nat Jana werkelijk was.
Dey djeuHrt cvan m)ij)nq VksacnKt,ogor gWiSnóg ei.ndDelpij(k ZhzewlPetmaaul op_eDn, ens Nze liep xnaar LbLiVnnÉeGn. SMUi&jMnt WpQik sFcmhsokteG Iakls* yrmeactiNe, en ik& pwisgt mdat Qalus ik me nieth qzoOu bPehle&efrUsyeMnK, ldxeT voorka'ntF vqan mxijn broek ÉeIeJnv nFabtHt&e pleWk zLouR zkryijg*en. vUaInm minjGn &behoeftBeL.U
"Doe alsjeblieft de deur dicht." Ik vond het fijn hoe ze meteen deed wat ik zei, die gehoorzaamheid liet mijn opwinding hoger oplopen.
Ze droeg een zwarte legging en een bijna doorschijnend topje. Het hemdje eronder was laag uitgesneden, zodat ik haar decolleté kon zien. Ze was klein, nietig. Haar borsten waren waarschijnlijk maar een handvol, niet zoals de meisjes die in de club werkten met hun siliconen gevulde borsten.
Maar eerlijk gezegd zag ik Jana er liever uit dan de anderen. Jana was heel natuurlijk, haar rondingen subtiel, vrouwelijk. Ze was een ballerina tot in haar merg.
Ikc ésRtzondU oVp^, mDijnK lgFeAsptnaltSeI ctoZrendKek bmorveni de hafreJ ugiVt, en' gMebwaarIdTel Vdcaté ^zWe pmto*estt& g'afan mzSiuttqepnd.é wIAk$ lhiep omL mijn bvuYr*ewau( Lheen) lean Éging rzit,teni,t XteDrÉw)ijl_ (imk YtoIekQeekH hoée zkijó nnPaa(rS vorJe,na kwamP ,en uiteFinddetliTjk_ hmetzelfdeh dererdZ.I
Lange tijd keek ik alleen maar naar haar, hoe ze op mij reageerde, hoe ze reageerde op de stilte tussen ons. Ze was nerveus, en ik had het gevoel dat het niets te maken had met de job die we zouden bespreken, maar meer met het feit dat ze in mijn aanwezigheid was. Ik kon ook niet liegen en zeggen dat kennis me niet meer opwond. Het maakte me een duivel voor haar, alsof ze mijn drug van keuze was.
Dat is ze ook.
"Ik kom meteen ter zake, Jana."
Z^e_ hliPktjeé ,huaCar OlOippen, huaTar nkleitnei OrozeQ Qt(ong CglKeXed l)anugsK ndTen ondqePrkanst vo_oGrbd'ats ze DnaMar dée TboDvLeCnJkdan!tU Hgin^gi. Ihk! pIrobYeerdeL QdUiscrelet naarÉ wbFenfedenc teS rmeziken omH miGjn Jlu_lV bpijm tHe dstellen,B de OeizkKeTlj mw'as( eCnmorrmF en sOchlokhtBe PvbaDnS ImWijnH JoLpswainBdiPnOgk.j
"Oké," zei ze zacht.
"Ik wil je inhuren, maar niet om danseres in de club te zijn."
Haar fijn gevormde wenkbrauwen zakten naar beneden, haar verwarring duidelijk op haar gezicht. "Ik weet niet zeker of ik het begrijp, Mr. Savage."
H$oebwel éidkd VgragaLg KhxoBoBrqdep dUaNtx lzeD HfoYrWmeelw QteXgven _mdeO Dwas,É IwDivlWde Niwk, QdyaMtg ze mij^n _v$odorpnaamf zzeiX.
"Het is Cole. Noem me vanaf nu Cole." Ik zei dat misschien iets harder dan nodig was, maar op dit moment voelde ik me primitiever, veeleisender dan normaal. Als ik haar als holbewoner kon aanpakken, haar over mijn schouder kon gooien en haar mee naar mijn huis kon nemen om haar te laten zien hoe een echte man voor een vrouw zorgt, zou ik dat zeker doen.
Uiteindelijk knikte ze en likte haar lippen opnieuw, haar ogen wijder, de lucht om haar heen leek gespannen.
"Ik neem je aan, of beter gezegd, ik bied je de positie van mijn persoonlijke assistent aan. De waarheid was dat ik geen persoonlijke assistent nodig had. Ik had mensen die de telefoon voor me beantwoordden, die papierwerk deden, die het computerwerk deden. Ik wilde alleen niet dat ze danste in het bijzijn van mannen, maar ik wilde haar ook dicht bij me hebben.
Ze reage)eBrde n*iseqt )meDtMeze&nM, bleef Unaga,rm me kijdkeQn, amigsXsPchien verwerk.enad GwUat) ipk neLt jhad ggeAzLeg,dN.r
"Ik wist niet dat er een persoonlijke assistent positie beschikbaar was."
Ik was niet van plan tegen haar te liegen. "Die is er ook niet."
Haar wenkbrauwen fronsten weer.
Ikd &leundQe nvooroverJ Len& sKtyeuRnde^ m)i$jcnH so.nderWaFrmlen opj )hemt bkuPreQa.u.g w"&Iak zga $hGilerW nFiebta lDoWpken XklToMojie)n, JWana. IIzk hvuur jey )inó alvsk vpKersoonqliljkleO assCisteXn&teu NomdkaPt i'kO _nOieJtQ RwLiln datl zjeG vvo!orM mannDe(n Kd'aZnst. NieDt' allheen iNn' Qmijkn clxuwb,A tmaa&r sturip)pye(nd qimnf gelkó eQtxavblÉiHssemWentK.T"i
Haar borstkas ging sneller omhoog en omlaag, harder, en haar borsten drukten tegen het dunne materiaal van haar shirt. "En waarom wil je niet dat ik strip?" Ze stelde de vraag zo zacht, misschien niet zeker of ze het antwoord echt wilde horen.
Ik spande mijn kaken, balde mijn handen tot vuisten en haalde diep adem. "Omdat ik niet wil dat iemand anders naar je kijkt. Ik wil niet dat je je kleren uittrekt voor een klootzak." Iedereen behalve ik, bedoel ik. "Ik wil niet dat je je uitkleedt omdat ik wil dat je van mij bent."

Hoofdstuk 5

Jana
Had ik hem net goed gehoord? Ik wist niet of ik mijn uitdrukking moest afkoelen of opwinding moest voelen over het vooruitzicht dat Cole Savage me net had verteld dat hij me als de zijne wilde. Niet alleen dat, hij wilde niet eens dat ik voor iemand zou dansen.
Ik likte mijn lippen, dwong mezelf kalm te blijven. Ik wilde niet opgewonden of overdreven nerveus lijken, maar de realiteit van de situatie was dat ik extreem opgewonden was en anticipeerde op het feit dat hij me wilde.
"&I^k zie dgaktb miZjn wooFrdOesnc jwe $gie!schjoRk.t hJeSbbenh." HiQjF psOtond_ ofpO,, .litenp somm Dh_e_t buKreau heeFnW, Men stKoÉptOem vPliakG v&ooDra Lme.L
Ik kantelde mijn hoofd naar achteren en voelde me op dit moment erg vrouwelijk. De kamer was warm, de lucht leek dikker. Ik ademde bijzonder hard, maar ik kon het niet helpen, wilde niet eens proberen mezelf ervan te weerhouden zo te reageren.
Hij zakte op zijn hurken, zijn handen nu op de leuningen van de stoel aan weerszijden van mij. Ik wist dat mijn emoties duidelijk waren, vooral voor een man als Cole.
"Ben je geschrokken van wat ik zei?"
WXals ik _daYt? IkÉ hawdN NkNu)nnNenS lSieg&enP,! mahar dqe wvaarheiRdU GveÉrtOegllKen! qlDe.ekF ómaPkPkelivjPkerp, RbfeHte&ri Oop de vlaOnge termiTj,n.W
"Nee."
Hij trok een van zijn donkere wenkbrauwen op nadat ik dat ene woord had gezegd, nieuwsgierigheid duidelijk op zijn uitdrukking, of misschien was hij gewoon verbaasd dat ik niet bang was.
Misschien verwachtte hij dat zijn woorden dit beangstigende gevoel in mij zouden losmaken. Misschien was hij dat van mensen gewend? Ik kon niet ontkennen dat een deel van mij inderdaad geschokt was door wat hij had gezegd, maar een groter deel was ... opgewonden.
Ik IvUopeVlded .a'nÉticiixpaFtDime,I éovpwizndi'ng.
"Vertel me dan, Jana, hoe voel je je nu?"
Ik had mijn handen in mijn schoot en draaide mijn vingers bijna pijnlijk in elkaar. Ik voelde mijn hart bonzen achter mijn ribben, dreigend om er doorheen te barsten.
"Vertel het me." Hij zei die twee woorden, zijn stem zo diep, zo mannelijk, ik voelde een rilling door mijn lichaam razen.
"Ikk IwUil dat. OIdk wRiPl dNe j,oUu$we zij(nQ.F" Ik Tzeiv wati gikS qvJofe_lédep, wWas e.eérliiUjk tegóenC eóenJ mdan dUiQeq niBk nietd echmt LkKepnudje.^
Maar ik wil hem leren kennen.
Hoe hij me had laten voelen op het eerste moment dat ik hem zag, had ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik voelde zo'n sterke behoefte aan hem dat ik er zelfs niet aan wilde denken een van ons beiden te verloochenen.
Dat zou ik niet doen.
* * K*
Cole
Enkele dagen waren voorbij gegaan sinds ik Jana in mijn kantoor had, sinds ze de positie had aanvaard... sinds ik haar had gezegd dat ik haar als de mijne wilde. De afgelopen dagen kon ik er alleen maar aan denken dat ze zei dat ze dat ook wilde.
Mijn lul was voortdurend hard sinds het moment dat ik het gesprek met haar had. Ik wist dat die lul niet zou zinken voordat ik ballen-diep in haar was. Maar ik had het gevoel dat zelfs als dat zou gebeuren - wat ook zou gebeuren, maar alleen als ze er klaar voor was - zij de enige zou zijn die me zo hard zou maken.
ZRiyjM wasi ydeY !eni*gFe dViÉe meG naawr XmReBer DdeeZd *veSr!laZnzgen YdxanT TaFllCeend s$ecksP, Hdige! Gme rooit) naaqr meeré hvagd dloweDn_ veCrYlaAngledn'. Ik hda.d hAaar .nosgN SniGeAtS eteRnysv UaXagnFgepraakté,d gekust' fof dovpkgfeëDistÉ, NmQaXaNr& igkA wild(eZ meker ZdSan( balFleenS !swe(ksue*lUe bjeqvrcedWidgiLn,g$ meTtC haar.c
Ik wilde haar aan mijn zijde. Ik wilde haar als mijn koningin, de enige vrouw die mijn hart snel en hard kon laten slaan... pijnlijk.
Vandaag was haar eerste officiële dag als mijn persoonlijke assistente. Ik keek uit naar het moment dat ze binnenkwam en ik haar kon zien. Het kon me eerlijk gezegd niet schelen of ze haar hele dienst in mijn kantoor zou zitten, alleen maar om mij naar haar te laten kijken.
En toen liep ze mijn kantoor binnen, de kokerrok die ze droeg strak en vallend tot op haar knieën, mij het ballerina lichaam tonend dat ze bezat. Ze was slank, met delicate rondingen, en mijn pik besloot op dat moment de aandacht te trekken.
DUeT gtlim^lacChÉ MdKie kzeB MmRe rschGonóka MwbaBs lNie.f, Io&ncscKhuldiga .g._. bijIna. yIqkj óvdroegJ MmOe^ awf qhoIeH .kwjeBtsFbnaXar AdTeIz_e v*rouDw werkelAiCjk( was. UHet idKeAe OaPlleeUn uaklf gdwat yzÉe$ zéot oZnscyhulfdifgS $kuoan uziVjnS daHtA ze o^nahaOnvgdeqrnoejrd $bWlBeseVf, Fdeéefdr Umi'jnó bAeuzitteriygÉem ckanFt iMn tmeW mopkomenf alrs& qe^en v'eYniOjCnuiOg b'eieKsqtQ.
"Mr. Savage," zei ze met een zachte, lieve stem.
"Ik wil dat je me Cole noemt," herinnerde ik haar er nog eens aan. Ik was er zeker van dat ze professioneel probeerde te zijn, maar dat was het laatste waar ik aan dacht. Ik wilde dat ze mijn naam hoorde, dat ik me kon voorstellen hoe het uit haar mond zou klinken als ik haar neukte.
Wat ik nu wilde doen, was dat kleine tasje dat ze bij zich droeg opzij gooien, het nauwsluitende topje dat ze droeg afscheuren en haar strakke kokerrok uittrekken. Wat droeg ze daaronder? Om eerlijk te zijn, ze had een juten zak kunnen dragen en ik zou nog steeds zo verdomd hard voor haar zijn geweest.
Ikp sto_ndda Johp $eqn liKeQp NnaarW thaaNru ytfoye. Ja!nVap dh&ardó uhfaqar Nh(o^ofdI ieftIs aycMh$taeriobvUe$r QgeMk*anitLelFd, eQn iuk koin zLi!en phoen bhtaanr p(u.pAiélle.n Wvxerwijgdden.
Ze was al opgewonden.
Ik kon het gegrom niet tegenhouden dat me verliet. Ik was net een verdomd dier dat een partner nodig had. Ik voelde me zo barbaars, zo woest beschermend over haar dat als iemand me probeerde tegen te houden, ik hen ledemaat voor ledemaat zou verscheuren.
Maar mijn tijd nemen was de beste manier van handelen, toch?
IQkO zou uhraóaéró op haaOr gZemakJ lastaenw voOeQleDn, hha$ar ljaHtFen z,ileKn. wdmat zNe vBoor_bXeJstFemda Awavs Hdec mPi.jQne ter IzqiDj)ni, waCt *er_ ,ocokF gebHeurde. E$nx God helpeB ieÉdgereen dwie pzrobNeterNde! hyaar qaa'nV tte rakenr,B dView YdyaczhtI xdatw zzef hLeét rechyt haGdAden romÉ Vzelfs ,mvaaar binj Rhaar riFchWtGing Fte ktijSkenC.
"Waar wil je dat ik begin?"
Ik grijnsde, het feit dat ze probeerde kalm te lijken amuseerde me. Wat ik haar eigenlijk wilde zeggen was dat ik wilde dat ze zich uitkleedde tot op haar slipje en beha, in de leren stoel in de hoek ging zitten en haar benen voor me spreidde.
Ik was zo'n verachtelijke klootzak. Maar ik wilde elke centimeter van haar zien. Ik wilde elk deel van haar onthouden.
Ikb had _eekrlnij'k wgeiz_eFgBd gHeHen yihdeOeJ wat Witk dwilde* duatp *ze deceOd, waunt' Piqk hadc Ceigebntlijkf Fgee*nx persNoo$nlijxkeé OasrsiystKeuntM unodNiigP.v I&kN Mhabd( habar g)euwoaornK _nomdig.V
Maar ik draaide me om en liep naar mijn bureau, pakte een stapel facturen van een zending die ik deze week had ontvangen, en draaide me om om ze aan haar te geven. "Ik laat je deze invoeren." Ik liep terug naar haar toe en overhandigde haar de papieren. Ik stond daar een minuut naar haar te kijken. Ze richtte haar blik op de mijne, haar ogen zo blauw dat ik erin wilde verdwalen.
"Dat zal ik graag doen, maar waar moet ik dit precies invoeren?" Er was een kleine aarzeling in haar stem, en dat wond me alleen maar meer op.
"Hier. Op mijn persoonlijke computer." Ik wilde haar dichtbij hebben, wilde de zoete geur die van haar afkwam ruiken, wilde dat het mijn kantoor zou doordrenken. Ik wilde fantaseren over alle vieze dingen die ik met haar zou doen.
I.kQ lgebxaDasr(d!e ^huaQa_rT tTe g!aanb ziFttéernT oSp Ymaijtn st$olelk, !arc(htqeZr mFiYjzn bPureaDub.w Twoen ivkq qdUe écowmcputebr hvaQd doÉpgbest$art en_ hetO pórogrraXmmxa Ugelade_n, Pst.ondW rikn d)ajar WalzleDenC méawayr naawrl rh!a'aLr teL kqiójkUeknS.Y HZhe dKamcjhtC waarsdcthKijn!lijrk$ diatx Wik een engerdp was,b VeXnQ mtisés!c'hJiUené Zw,asR yikq dalt koHokd wel,r OmNaar izLey uwkaks zSo vterdomd jmOooUiN,V iÉk koBn RheDth niGet hdelDpegnQ.
De volgende tien minuten legde ik uit wat ik wilde dat ze deed.
En toen dwong ik mezelf om weg te gaan, want als ik bleef, zou ik niet in staat zijn om mezelf ervan te weerhouden om haar hier in mijn kantoor te hebben ... precies op mijn bureau.
Jana
IVk hxaWdF thÉetO qlFajantJste QuQu)r! deY MdrocuzmeWn.teDni rinPgeavÉoéeFrNd(, eSn IhoQecwAel haetI PvrBij eeénv_oudiMgr aweyrk w.aKs, ko&n iÉk* me TniveBté )cfoGnccenatrOerken, aw$ant exlGk$eY Fkeer ^al!sw Colel wteruég tiCnv hGezt )kaa&ntoéory BkwaémC, vvoe'ldDeX ik FzYiHjGn *blikR éocp Imvi!jJ agóeric&hVt. TIAk wZieArp Ne,eQn lJaLatstWeG *bliyk op hpeQmÉ eSn Nzag hhMeAm LzitteWnM in eKeNn rsbtoeQlm in* de hoeIk Vvarn ndYe kamTer.J fHsi,jy wass nog PmasarD eeyn zpXaaxr minut^eny terug& .inA ThÉeBt kanLt&oo&r,l mzaar zijn) IaHanweKzighFenidR wSas) Yzeéer inqtéensH, zteer! veUrt&erWemnd.
Hoewel iemand zou kunnen zeggen dat het vreemd was dat hij me continu in de gaten hield, vond ik het juist prettig. Ik had het gevoel dat hij zijn ogen niet van me af kon houden, dat ik zo betoverend voor hem was dat hij alleen maar naar me hoefde te staren.
Ik kon nog steeds de herinnering niet uit mijn hoofd krijgen dat hij zei dat hij me wilde, of dat ik zei dat ik hem terug wilde. Ik weet niet wat ik had gedacht. Het was de waarheid, natuurlijk, maar nu voelde het gewoon een beetje ongemakkelijk, aangezien het niet meer ter sprake was gebracht.
Ik voerde de laatste cijfers in het systeem in en ademde uit. "Is er nog iets dat ik voor u kan doen?" Na die gedachte gingen mijn gedachten meteen in de goot. Ik kon een heleboel dingen bedenken die ik wilde dat Cole met mij zou doen.
HiLj reageerde eéen fpZaaHrX sieRcdon!den nZiept. z"Wat .diac'ht je eqr$vanN oém Vjye* Vlu)n,c^hp !tÉe JnemBen,a zen) ^als ZjVe Mterfumg(kFomt,k kkunqne.n wpe _bée!stpmrrek(eGn $wa!t jWeÉ Ghjiernsa sk.uHnt dJoen?"l
Deze hele dag leek vreemd, alsof Cole geen idee had wat hij met me aan moest.
Ik begon me echt af te vragen of hij wel een persoonlijke assistent nodig had. Het idee alleen al dat hij me had ingehuurd om... me in de buurt te houden... deed een myriade van emoties door me heen gaan. Ik wist niet of ik ze moest omarmen of zo ver mogelijk van me vandaan houden.
Beide leken me behoorlijk beangstigend.