Proloog
========== Proloog ========== BRAM Ik ben ontzettend verliefd op de zus van mijn beste vriend. Ik weet ook het exacte moment waarop het gebeurde. Het was niet toen ik haar voor het eerst ontmoette, nee, dat was toen ik ontdekte dat ze graag koker sokken droeg met een korte broek. Het was ook niet de tweede keer dat ik haar tegenkwam, want ze was een zure, verbitterde meid met een houding die me dood in de notenzak sloeg. Maar zelfs in haar enge gedrag vond ik haar mooi en interessant, maar een verliefdheid? Niet zozeer. Nee, het gebeurde vele malen na de eerste. Ik was een laatstejaars, en zij was een tweedejaars op de universiteit. Een nerveuze tweedejaars, die zich met geweld waagde aan het zoveelste studentenfeest, gevangen genomen door haar vrienden, en gegijzeld om zich te vermaken. Ze was een vis uit het water, en ik kon niet anders dan mijn ogen op haar gericht houden terwijl ze onhandig tegen dronken eikels opbotste en over lege bierblikjes struikelde, terwijl ze haar bril repareerde die steeds van zijn perfecte plaats op haar neus verdween. Ze leek op geen enkel meisje dat ik ooit had ontmoet. Een sterke wil, soms onaangenaam met haar intelligentie, sluw en nooit te bang om terug te krabbelen. Ze intrigeerde me, hield mijn aandacht vast, maakte dat ik wilde weten wat er in dat mooie hoofd van haar omging. Ik moest het weten. Die nacht veranderde alles. Misschien was het het bier dat door me heen gierde, of de pure nieuwsgierigheid naar het meisje dat er totaal niet uitzag, maar ik voelde me tot haar aangetrokken. Op dat moment wist ik dat ik een keuze moest maken: bij Lauren Connor blijven zitten en naar haar saaie verhalen luisteren, of mijn kont van de leren bank halen en Julia Westin begroeten. Kun je raden wat ik deed?
Hoofdstuk 1 (1)
========== Hoofdstuk Een ========== BRAM Elke andere man die zich nu in mijn positie bevindt, zou niet op de knop drukken van de elfde verdieping die naar het appartement van mijn vriend leidt. Ze zouden weglopen, met hun staart tussen de benen, waarschijnlijk alle manieren aan het onderzoeken om mij niet te zijn. Vooral nu niet. Maar ik ben niet zoals de meeste mannen. Nooit geweest. Tuurlijk, ik heb mijn momenten. Ik hou van geld en macht. Daarom bezit ik een hoop onroerend goed in New York City en blijf ik investeren, geld omzetten in meer geld. Ik ben drieëndertig en zou nu met pensioen kunnen gaan als ik dat zou willen. Maar het onroerend goed spel is verslavend en ik hou van de jacht, het rondrennen op zoek naar de volgende beste investering. Ik hou ook van neuken. Welke man doet dat niet? Ik heb veel willekeurige seks gehad, nooit op zoek naar meer, want er is niet één persoon geweest die me tot rust bracht... nou ja, behalve één, maar we komen nog op haar. En zoals de meeste mannen, hou ik van sport. Voetbal, honkbal, basketbal... universiteitssporten, professionele. De Olympische Spelen. Gooi me wat synchroon zwemmen en ik zal er naar kijken. Mijn liefde voor sport is de reden dat ik hier als een dode op de plank loop, wachtend op mijn veroordeling. "Hou de lift tegen, klootzak." De Ierse zangerigheid van Roark McCool weerklinkt door de lobby vlak voordat hij zijn grote hand tegen de deur van de sluitende lift drukt. Ik doe geen poging om hem tegen te houden. Dat is het soort vriend dat ik ben. Als hij binnenkomt, kijkt hij me op en neer en begint te grinniken. Reden nummer één waarom ik de lift niet heb tegengehouden. Zijn blik fixeert zich op het biertje dat ik in mijn hand heb. Hij knikt ernaar en vraagt: "Dacht je dat je ons kon omkopen met bier?" Roark, een uitwisselingsstudent uit Ierland, ontmoetten we op een van onze studentenfeestjes in het tweede jaar. Toen we ons realiseerden dat hij wel een vat per avond kon drinken zonder de volgende dag ook maar een kater te hebben, was hij meteen een match met onze vriendengroep. De kerel is honderd procent Iers en heeft een opvliegend temperament dat past bij de Guinness die door zijn aderen stroomt. En, hoe kun je geen vrienden zijn met iemand die Roark McCool heet? Dat is onmogelijk. "Nah, gewoon mijn bijdrage aan de nacht." "Denk maar niet dat we het je makkelijk gaan maken. Een weddenschap is een weddenschap." "Ik weet het." Ik verberg de glimlach die langs mijn lippen wil gluren. Een weddenschap is een weddenschap en die klootzakken kunnen me maar beter aan die weddenschap houden, vooral omdat ik een plan heb. Verliezen was een beslissing waar ik niet veel tijd voor nam om over na te denken. Vanaf het moment dat ik wist wat er op het spel stond, twijfelde ik er niet aan wie de uiteindelijke verliezer zou zijn in onze fantasie voetbal competitie. Ja, drie machtige directeuren, afkomstig uit een studentenhuis, die in penthouses in Manhattan wonen, doen allemaal mee aan een fantasievoetbalcompetitie. Het is ons schuldige pleziertje, het enige dat ons een paar uur per week een pauze geeft van de constante en slopende sleur van het werk. Elk voetbalseizoen gaan we rond de tafel zitten, maken een weddenschap, stellen onze spelers op en spelen dan ons seizoen uit. Vroeger wedden we om geld, de winnaar krijgt alles, maar toen onze bankrekeningen op waren, wilden we op interessantere dingen wedden... zoals taken. We hebben allemaal meer geld en bezittingen dan we nodig hebben, maar ervaringen, daar kun je er nooit genoeg van hebben. Daarom wilde ik dit jaar verliezen, om de kans te verdienen op de beste ervaring waar we ooit op gewed hebben. Oh ja, ik hield het voor me, spotte met het idee, maar verdomme ik kon niet wachten om te verliezen. Ik ga geen regenbogen en eenhoorns in je reet blazen, het was hard werken in het begin, proberen strategisch te verliezen zonder op te vallen. De laatste drie jaar heb ik gewonnen, en het was geweldig om mijn vrienden te zien klungelen en kreunen over de punten die ik elke week bij elkaar sprokkelde. Maar deze keer, shit, was het moeilijk en op een gegeven moment, toen mijn secundaire spelers het echt goed begonnen te doen, was ik zo nerveus dat ik niet zou gaan verliezen. Op een of andere manier trok ik een verlies uit mijn perfecte kont en nam de grote L. Voor één keer in mijn leven, verdien ik dit verlies als een verdomde overwinning. De deuren openen naar een monochroom en strak appartement dat uitkijkt over Manhattan. Een pluche wit tapijt strekt zich uit over de hele lengte van de woonkamer, en herinnert me aan alle nachten die ik heb doorgebracht slapend met mijn gezicht naar beneden, kont in de lucht, op de pluche motherfucker. We mogen dan geld hebben en miljardenbedrijven leiden, maar we hebben geen klasse. Misschien worden we daarom niet vaak uitgenodigd op evenementen in de stad. Roark duwt me met zijn hand op mijn schouder het appartement in en leidt me naar de keuken, waar Rath al biertjes aan het openen is en feest aan het vieren is. "Daar is hij," roept Rath, terwijl hij naar ons kijkt. "Dead man walking." Ik zet het bier op het aanrecht en haal zwaar adem, want ik ben zo'n goede "acteur". Ik moet de dingen tenslotte authentiek houden. "Christus, hoelang ga ik nog horen over dit verlies?" Zie je dat daar? Oscarwaardig, vooral met de extra inzinking in mijn schouders. Rath, de winnaar van dit seizoen, kijkt tussen ons in en zegt: "Ik denk dat je er het hele jaar over moet horen, net als toen de rest van ons verloor. Je laat het ons nooit vergeten." Dat is waar. Ik ben een slechte winnaar. "Misschien heb je medelijden met me." Rath schudt zijn hoofd. "Gebeurt niet. Ik heb een koerier geregeld om je de komende maand elke dag een herinnering te brengen, een herinnering aan hoe klote je dit jaar hebt gespeeld, voor het geval je het vergeet." "Hoe nobel van je." Ik trek een biertje open en neem een grote slok. "Wie zet Russell Wilson op de bank?" Rath schudt zijn hoofd naar me. Ik kreun. "Ik zei het je, het was een ongelukje." Dat was geen ongelukje. Ik heb die liefdadige klootzak op de bank gezet... en daarna wat geld gedoneerd aan het kinderziekenhuis dat hij bezoekt, omdat hij een inspirerende man is, en ik hoopte op wat goed karma, zodat mijn beslissing de laatste nagel in de doodskist voor mij zou zijn.
Hoofdstuk 1 (2)
Dat was het ook. Ik schud mijn hoofd en loop naar de tafel waar een schaal chips en guac staat. We eten nog steeds als studenten. Bier, chips, pizzabroodjes; meer hebben we niet nodig. Geen man groeit ooit echt uit dat frat-boy eten, tenzij er een goede vrouw langskomt die kan koken en dus stimulans biedt om goed te eten. En we weten allemaal welke stimulans ik bedoel. Ik schep een overvloedige hoeveelheid guac op een chipje en stop het in mijn mond, even kauwend voor ik het doorslik. Mijn vrienden houden hun ogen op mij gericht, met een scheve glimlach op hun zelfvoldane gezichten terwijl ze elke beweging van mij volgen. Ik moet de zelfhaat opvoeren, de boze ogen laten zien. "Willen jullie klootzakken stoppen met naar me te staren? Ik snap het. Ik heb verloren. Laten we de weddenschap innen en verder gaan." Rath stapt naar de tafel en beweegt naar de stoelen. "Jongens? Ik denk dat we wat regels te bespreken hebben, denk je niet?" "Die hebben we." Roark neemt naast me plaats, gaat achterover in zijn stoel zitten en steunt zijn armen op de rugleuning. "Bram verlaat dit appartement niet voordat we de weddenschap hebben afgerond." We gedragen ons misschien vaak als een stel onvolwassen idioten, maar we zijn zakenlui in hart en nieren, wat betekent dat als we een weddenschap aangaan, we die shit door advocaten laten opstellen en notarieel laten bekrachtigen. Omdat we allemaal naar Yale zijn gegaan, hebben we geleerd hoe we sluw en meedogenloos zaken kunnen doen, dus elk jaar passen we dezelfde tactiek toe op onze weddenschappen. Zo zorgen we ervoor dat de verliezer zonder haperingen volgt. Toen het contract dit jaar moest worden ondertekend, kon ik niet snel genoeg een pen vinden. "Oké, jongens, zijn jullie er klaar voor?" Roark wrijft zijn handen tegen elkaar en ziet eruit als een arrogante klootzak. Hij weet niet... "Kunnen we een bepaling aan het contract toevoegen?" vraagt Rath. "Zoiets als dat hij alles voor ons moet documenteren?" Ja, dat gaat niet gebeuren. "Geen bepalingen," zeg ik. Wat ik in gedachten heb, hoeft niet gedocumenteerd te worden. Rath overhandigt juridische mappen aan ieder van ons met het gebonden contract erin, met elke pagina gelamineerd. Ik zei toch dat we officieel zijn. "We hebben het al gelamineerd, kerel, dus geen voorwaarden." Laminering maakt de deal altijd rond. Letterlijk. "Nu, open alstublieft pagina één." Rath neemt de controle over de vergadering, zoals gewoonlijk. De slimste van ons drieën en de grootste tycoon, Rath heeft altijd de groep geleid. Hij is een sportieve nerd en brengt de ideeën op tafel, het echte brein met een slim business model. Hij is gevaarlijk, meedogenloos en ongelooflijk intelligent, waardoor hij dodelijk is in de zakenwereld. In de volgende paar minuten legt Rath de regels en bepalingen van het verliezen uit, hoe ik de volgende week mijn weddenschap moet opvolgen, updates moet geven, al die onzin. En dan komt hij bij het goede spul. Het is moeilijk mijn lach in te houden, mijn opwinding te temperen, maar verdomme, voor het eerst sinds lange tijd heb ik eindelijk weer een excuus om met Julia Westin te praten.
Hoofdstuk 2 (1)
========== Hoofdstuk Twee ========== BRAM Ik wrijf mijn handpalmen tegen elkaar en staar naar Julia's kantoorgebouw dat uitkijkt op Bryant Park. Ze heeft een heel klein kantoor, alleen zij en haar assistent, maar ze heeft de ruimte voor een flinke duit gehuurd zodat ze een plek heeft om haar klanten te ontmoeten. Ja, haar klanten. Ik denk dat ik je niet verteld heb wat Julia doet. Laat me je wat achtergrondinformatie geven. Julia Westin, slim als haar broer - ik zeg graag slimmer maar Rath zal je anders vertellen - verlegen, maar als je een hoagie voor haar neus zet, eet ze die Italiaanse lekkernij alsof ze bij een hotdog-eetwedstrijd was. Ze schuift het zo door haar strot. Ze heeft een doctoraat in gedragswetenschappen en is verdomd trots op de titel, Doctor Love, zoals sommigen haar noemen. Ze heeft de laatste acht jaar een programma verfijnd dat ze vanaf de grond heeft opgebouwd, genaamd: What's Your Color? Geïntrigeerd? Dat zou je moeten zijn. Ze heeft de dating wereld teruggebracht tot zes algemene kleuren en hun complementaire tinten. Om het in lekentaal te zeggen, ze ontwikkelde een dating programma voor slimme en verlegen meisjes zoals zijzelf die hulp nodig hebben bij het vinden van een man met een grote hoeveelheid interesses die verder gaan dan stront ambachtelijke bieren en video games. Ze promoot het vinden van een wereldse man, een man met klasse en raffinement. Een man die intellectueel uitgedaagd wil worden door het andere geslacht. Ik weet wat je denkt: Bram, jij hebt helemaal geen klasse en raffinement. Dat weet ik godverdomme al. Maar ik draag mooie pakken, ik heb over de hele wereld gereisd en ik wil alleen met doctor Love zelf uitgaan. Dus wat was de weddenschap, vraag je? Kun je dat nu al niet bedenken? Roark, de klootzak van de groep, kwam met het briljante idee dat degene die verliest moet proberen liefde te vinden via Julia's dating-programma. We zwoeren eeuwige vrijgezellen te zijn, dus dit was een grote weddenschap om te verliezen ... nou ja, voor sommigen van ons. Vorig jaar verhoogden we de inzet, en dat was een simpele weddenschap om een maand lang hete yogalessen te volgen en daarbij een legging te dragen. Ik ben zo blij dat ik vorig jaar niet verloren heb. Rath deed het alsof hij al een professionele yogi was en uiteindelijk werden zijn heupen losser, wat volgens hem zijn seksleven ongelooflijk heeft verbeterd. Iets over harder kunnen neuken zonder kramp. De liftrit naar de negenenzestigste verdieping - geloof me, het getal ontgaat me niet - is iets zenuwslopender dan ik had verwacht. Julia weet ten eerste niet dat ik hier kom om "liefde te zoeken". Ze heeft ook geen idee dat ik niet van plan ben verliefd te worden op een van haar matches. En... Ik heb haar al zes maanden niet gezien, dus ik denk dat het onverwachte bezoek haar op het verkeerde been zal zetten. Ding. De liftdeuren gaan open, en ik ga meteen links door een hal naar een kleurrijk gemarkeerde deur. WAT IS UW KLEUR? Een kleine glimlach trekt om mijn lippen vlak voordat ik het kantoor binnenkom. Witte meubels - stoelen, salontafel en bureau - vullen de ruimte, terwijl witomrande, effen gekleurde vierkanten aan even witte muren hangen. Het Dating Spectrum staat in vette letters boven de vierkanten, en geeft een kleine hint over waar What's Your Color? over gaat. Ik ken Julia al van toen dit idee nog maar een idee was, en om haar het tot leven te zien brengen, en met succes, verdomme, dat geeft een golf van trots door het hart van deze klootzak. "Kan ik u helpen?" vraagt Anita, Julia's assistente, als ze vanuit het keukentje terugloopt naar haar bureau. "Heeft u een afspraak?" Met een hand in mijn broekzak schud ik mijn hoofd. "Nee, maar als u Julia vertelt dat Bram Scott hier voor haar is, maakt ze vast wel tijd." Ik geef haar een knipoog en wacht. Anita kijkt me wantrouwend aan, ik weet niet waarom, want ik heb haar al eerder ontmoet, en pakt dan haar telefoon. "Miss Westin, Bram Scott is hier voor u." Anita knikt. "Okay." Ze hangt op. "U kunt naar binnen." Anita wenkt met haar hand naar Julia's kantoor. "Dank u." Ik geef haar een knipoog voordat ik Julia's kantoor binnenstap. Nonchalant en zelfverzekerd open ik de deur, maar ik word weer met beide benen op de grond gezet als mijn ogen zich op Julia fixeren. God. Verdomme. Mijn hart gaat tekeer. Haar hoofd is naar beneden gericht, haar vingers typen weg op haar toetsenbord, en er is een concentratie in haar wenkbrauwen die ik maar al te goed ken. Ik heb die kneep tussen haar ogen gezien, die bekende Julia peinzende uitdrukking die nauwelijks verborgen gaat achter haar bril met dikke montuur. Ze werpt nog een blik op het scherm en leunt een beetje voorover zodat haar blouse tussen de knopen uiteenvalt. Als ik in de juiste hoek zou staan - d.w.z. mijn hoofd naar beneden en naar links zou buigen - zou ik de kleur zien van wat ik me voorstel als een hete, kanten beha. En haar slipje zou hetzelfde zijn onder dat zwarte rokje van haar, want ze is tenslotte een verdomde dame. Tevreden met waar ze ook mee bezig is, zet ze zich recht en kijkt op in mijn richting als ik de deur laat dichtklikken. Haar blauwe ogen glinsteren langs haar bril die ze met haar fijn gemanicuurde vingers terug op haar neus duwt. Ze hebben nooit een kleur, althans zolang ik haar ken. Ze heeft ze altijd in een naakte tint geverfd. Ik vroeg haar eens waarom ze ze niet roze verfde en haar antwoord was dat ze de kleur niet bij elke outfit wilde veranderen. Naakt was makkelijk. Hé, ik vind nude ook makkelijk. Ik heb liever naakt... haar naakt. Niet dat ik haar naakt gezien heb, maar dat komt nog wel. "Bram," zegt ze met een nerveuze verbazing in haar stem. "Wat doe jij hier?" Ze strijkt haar sluike blonde haar glad en friemelt onder mijn blik. "Blijf je daar gewoon zitten? Of kom je me een knuffel geven?" Als het verlegen meisje dat ze is, neemt ze even de tijd om zichzelf bij elkaar te rapen voordat ze opstaat en zich een weg naar me toe baant, haar ene korte hak voor de andere. Ik sluit de laatste paar centimeter en trek haar in een volledige omhelzing. Niet van die zijdelingse knuffel onzin. Nee, ik wil haar tieten tegen mijn keiharde borst gedrukt en mijn kruis fluistert zoete woordjes tegen het hare.
Hoofdstuk 2 (2)
Ze omhelst me niet zoals ik had gehoopt, dus plaag ik haar, zoals ik altijd doe. "Ik ontplof niet als je me knijpt, Jules. Kom hier." Ze grinnikt zachtjes en zucht, en trekt me dichter tegen zich aan. "Ja, dat is het, geef me het goede spul." Haar subtiele parfum zweeft naar mijn neus en trapt me dood in mijn lul. Shit, ze ruikt lekker. De omhelzing duurt niet lang, dat doet het nooit, en voordat ik me comfortabel voel met haar in mijn armen, trekt ze zich terug en trekt haar blouse recht, duwt die bril terug op haar neus. "Wil je gaan zitten en me vertellen waarom je hier bent?" Ze is nooit iemand geweest die zomaar onzin uitkraamt. Ze is ordelijk en professioneel, en zo verdomd slim, dus ze verspilt haar tijd niet met praten over het weer, tenzij het te maken heeft met een wetenschappelijke gedachte. Zo is ze geprogrammeerd. Maar praten over de vochtigheid in NYC in de zomer en hoe het je buitenleven verpest, daar wil ze niets mee te maken hebben. Voor haar bureau staat een zithoek met twee stoelen en een bank op een diepblauw tapijt. Zij kiest voor de bank, en ik ook. Het gaat om de nabijheid van het lichaam. "Ook goed om jou te zien, Jules." Ik verstel mijn manchetknopen. "Hoe gaat het met je?" "Goed. Zelfs als je haar probeert uit te schelden, gaat ze er niet op in. Sommigen vinden dat onhandig, maar ik zie het als een uitdaging. "Ik vind het mooi wat je met het huis hebt gedaan. Dit tapijt, is dat van Pottery Barn?" Ze kijkt me aan, handen in haar schoot, schouders in evenwicht. "Mijn assistent heeft het gevonden." Ik buig voorover en wrijf mijn vingers door de fijne draden van het tapijt. "Hmm, voelt aan als Pottery Barn kwaliteit." Ze zegt niets, dus ga ik verder. "Ik had laatst een zak rundvlees uit een café in SoHo. Er zaten aardappelen in en het was zo lekker. Ze noemen het een pasteitje. Ooit zoiets gegeten? "Nee, ik geloof het niet." "Je mist iets, Jules. Ik pluk nonchalant aan de arm van de bank. "Is het omdat het de laatste tijd ziekelijk weer is? Ligt het aan mij, of voelt de vochtigheid alsof je de lucht moet delen om te lopen?" Ze zucht luid en ontspant zich in de bank, waarbij de sterke set van haar schouders valt. "Bram, wat wil je?" Ze geeft zo snel toe. Ik was net begonnen. Maar omdat ik weet dat ze het druk heeft en ik technisch gezien geen afspraak had, kom ik ter zake. "Ik kwam om liefde te vinden." De kamer valt stil als Julia langzaam opstaat van de bank, borst vooruit, alsof een soort exorcistische shit haar naar voren trekt en haar hoofd in mijn richting draait. Haar reactie is terecht. Ik sta niet per se bekend als het settelende type, dus dit komt voor haar uit het niets. "Pardon?" Ik leg mijn onderarmen op mijn benen en richt mijn blik, terwijl ik serieus word. "Ik wil dat je me je programma voorlegt. Ik wil me settelen, en ik kan me niemand beter bedenken om mijn hand vast te houden tijdens de reis." Haar neusvleugels gaan omhoog. Haar kaak gaat heen en weer. Ze slaat haar armen over haar borst. "Is dit een van die onzin weddenschappen die je doet met mijn broer?" Err. "Want het voetbalseizoen is voorbij en iemand heeft verloren. Was jij het, Bram?" Wat is er in hemelsnaam aan de hand? "Wat?" Ik lach ongemakkelijk. De drang om mijn telefoon uit mijn zak te halen en mijn jongens te bellen is sterk. Afbreken. Afbreken. De missie is in gevaar gebracht. "Waarom denk je dat?" Ik probeer er zo nonchalant mogelijk uit te zien, ga rechtop zitten en drapeer mijn enkel over mijn knie, terwijl mijn arm over de rugleuning van de bank loopt. Ze bekijkt me eens goed, haar ogen strijken over mijn fijn gesneden en gestreken grijze pak, knippert nooit, kijkt zo verdomd serieus dat ik niet ga liegen, dat ik me een beetje nerveus voel over wat ze zou kunnen doen of zeggen. Die blik, hard als steen, net als die van haar broer. Het moet in de familie zitten. Een meedogenloze moordenaar stroomt koud door Julia's aderen. Mentale notitie gemaakt. "Nou, ik weet het niet, Bram, misschien omdat je sinds ik je ken, denkt dat liefde voor eikels is. Jouw woorden, niet de mijne. Elke jongen is een klootzak op school, en er zijn er maar weinig die een goede indruk maken. Er zijn er ook maar weinig die op vrijdagavond de romantische onzin doen waar vrouwen voor leven. Mocht je het je afvragen, ik was niet een van die jongens... natuurlijk. "Mensen veranderen, Jules." Ze kijkt me doordringend aan. "Een jaar geleden zei je dat het huwelijk voor de wanhopige zielen op deze aarde was." "Oké, ik zei niet wanhopig." Ik wijs naar haar. "Leg me geen woorden in de mond. Ik zei dat het huwelijk voor de deliriums was. Groot verschil." "Niet echt, want het laat nog steeds zien dat je niet in liefde of het huwelijk gelooft. Dus vertel me de waarheid. Waarom ben je hier?" "Voor de liefde. "Bram. "Ik ben hier voor de liefde, verdomme." Ze schudt haar hoofd. "Rath vertelde me over de weddenschap, dus doe niet alsof je hier om een andere reden bent." Oké... Ik zie wat ze hier doet. Ze probeert me voor de gek te houden. Had ik al gezegd dat ze slim is ? Niet alleen boekenslim. Ze probeert een reactie van me te krijgen, een waarbij ik iets zeg als, "Hij heeft het je verdomme verteld ?" wat haar vermoedens zou bevestigen. Maar ze beseft niet dat ik haar door heb. Niet vandaag, Julia, niet vandaag. "Hoe heeft hij het je verteld?" "Wat bedoel je?" vraagt ze, een beetje in de war door mijn antwoord, of het gebrek daaraan. Ze is slim, maar ook een slechte leugenaar. "Ik bedoel, hoe heeft hij je verteld over deze 'weddenschap'?" Ik gebruik lucht aanhalingstekens. "Was het tijdens de brunch gisteren?" Ze knikt, haar ogen lichten op. "Yup." "Aha." Ik spring praktisch van de bank zoals Sherlock Holmes doet wanneer hij een onophoudelijke en vermoeiende zaak oplost. "Bullshit. Ik heb gisteren met die eikel gebruncht. Ik heb je betrapt, Julia." Ze rolt met haar ogen en schudt haar hoofd. "Ik heb hier geen tijd voor, Bram." Ze begint naar haar bureau te lopen, maar binnen twee seconden sta ik achter haar en trek aan haar hand zodat ze me aankijkt. Beiden staan nu, ik staar haar aan en probeer me niet te verliezen in haar oceaanblauwe ogen, ogen waarin ik eerder verloren ben geweest.
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Zus van beste vriend"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️