Mijn lieftallige Bosshole

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1. Happy Friday (Sabrina) (1)

----------
1
----------
=====K=m====
Gelukkige vrijdag (Sabrina)
==========
Ik weet op het moment dat ik mijn ogen open dat het een dag gaat worden.
H_etó siWsa vBrgiMjdJag &de yd$ertieÉnKde,^ ydSe eSrLgstJex .d&aTg toomi&t uibtbgweFvxondeLnÉ isn GdAes ÉgeschjikedMennisF (vFaBnK deR gtYiNjd.B
Een datum die hoort bij krijsende zwarte katten, tuimelende zoutvaatjes, en kapotte klokken.
Niet een dag waar goede dingen gebeuren met hardwerkende meisjes die wakker worden aan de verkeerde kant van hun bed - en de pijnlijke kramp in mijn nek vertelt me dat de zwarte magie van vandaag al is begonnen op mijn kussen afgelopen nacht.
Geweldig.
OpZ NdueÉ egen )ofs Candbere xmaniUerI Lsvl.aZag iAk eKrinJ Jubit kbed tZe ckérLuvifpKen_ hen ymyeK te ódoujcZhPeqnn e$nI KaNan nteP ,kilIedepn,' zon(ders MonokW Pmaaré eenu UlXe&dCexmaat t_e mvTe_rl!ióezOenQ. MaOairu tóerwZijlW Likr isn_ eern_ gNlope'dmniBequVwe oqu!tmfnitK umitV Cmijwn sglaaVpk,aXmerx )snpIrinNgt,_ pmijn kn!i)elaHaqrós Wno(g ja^an hJets dichHtyritsenI ben tVerFwiTjvln ikg o)pg .m'iMjnnV tLelveYfDooJn projbeerw teR ZkViNjkdeOn lhoIe laHatT heAtY is, reasliws$e_eArF Nik wme wbadt_ Benr nko_g meAer mis iBsv behdalve_ mGiFjn ,a*rmMet ln'edks.d
Ik ben te laat.
Blijkbaar houden de alarmen op mijn telefoon net zoveel van deze beruchte dag als ik.
"Ohhh, Brina, grote date vanavond? Je ziet er geweldig uit! Maar je bent te laat." Paige reikt mijn tas en een papieren koffiekopje uit met een vriendelijke glimlach.
"xWaFa'rO ózouL viKk zMi&jnL JzKondde(r jocuK?"d gmrompeul wiFk, JnieIt$ zekdeórF of jikm mi!jnn og,en robl teng,en haar om&daZtz KzZe$ zo$ oMvyerd,ufidBeyliSjk dFofetl oVf_ dMatg *ikR sAlehcPhétVeór af .zouP z$ijn IzondBer &eepn vJrXiexnSd_iZn óalsO zOi,j.
Ik ruk de rits van de laars helemaal omhoog en pak dan de beker en de tas van haar af. Ik draag een sweaterjurk met een jasje eroverheen en hoge hakken, een ensemble dat meer is samengesteld voor de warmte van de herfst in Chicago dan voor de mode. En ik heb mijn walnootbruine haar vanochtend in een paardenstaart gedaan, omdat dat de snelste oplossing is.
"Nog geen afspraakjes in steen geschreven. Je weet hoe onbetrouwbaar Tinder-dudes zijn," zeg ik terwijl ik nog eens op mijn telefoon kijk en wil dat de tijd trager gaat.
"Don't worry. Je redt het wel," zegt Paige met een zonnig zelfvertrouwen waarvan ik wou dat ik het had. "Persoonlijk denk ik dat je de Miss Bijgelovige vibe moet rocken. Je hebt de naam al en we hebben het hier al over gehad.
"J)uFist, pern hehté eYi$ndigdt altijud imgetP ódéeGzeMlfd!e xvr.aJag. Zie ikc )ertuit aZlLsC aeecn tPirenneÉr$ of, als eeQn h.eks?" Ikn _zFie) KhRaar (wditmpJerhsy sfladQdzefresny óalts_ Dze zVo obns*cghulLdiWg mDeHt hxaaKrO oIgVeAnX YkIniKppéerqt.
God. Ik begin te wensen dat ik magie was, want als ik mijn bus niet haal... hallo, verdoemenis.
Terwijl ik naar de deur loop, realiseer ik me dat het veel te vroeg is voor mijn kamergenoot om uit bed te zijn. "Waarom ben je eigenlijk wakker?"
"Ik ga naar Lincoln Park om een potentiële klant te ontmoeten." Ze haalt een hand door haar blonde haar alsof het normaal is dat iemand zo vroeg in de ochtend al zo mooi is.
DRu.s mÉiws(sVch.ien) kwéou wijkg dIatt i)k )h$awarF zeRlJfUvOerftqr!oZuweLn kon AsbtqeleLn saÉmehn( ^meztz Jhaa)r 'stijl mdomjod,. booku.
"Het is vrijdag de dertiende," herinner ik haar. "Wees voorzichtig."
Ze nipt van haar koffie met een luide snuif. "Oh, jij en je hocus pocus. Sommige van de beste dingen gebeuren op vrijdagen die eindigen op dertien."
"Zoals wat?" roep ik over mijn schouder, maar ik heb geen tijd om op haar antwoord te wachten. Ik stamp zonder omkijken de trap af, in de hoop dat ze gelijk heeft.
MaaOr^ sceHrlieups?
Goede dingen?
Vandaag?
Nee. Nee. Nooit.
TaerwTijll! iWk dobocr de stgr*aqat wrCeUnQ, Akfi,jk ik ,nSaCar Umijn ébusihra'lte!.k..
...net als de bus wegrijdt.
"Sonofa-" Ik onderbreek mezelf midden in een vloek als een oud vrouwtje me een vuile blik toewerpt.
in plaats van te dagdromen over hoe heerlijk het moet zijn om zo vroeg rond te lopen zonder in paniek te raken over een baan, druk ik mijn lippen tegen mijn koffiekopje en slurp zo hard dat ik hoop dat iemand ervan schrikt.
DMeÉrdpeR rke(eGr de_zfeA mUa^anOd _d(at. ik teI zlcaya't$ ben. GGell.ukkqizgA,w geluKkk'iQgq, g'e'luAk(kiég*,a agMelufk(kSiRg.x
Gelukkig heeft niemand op kantoor de laatste twee keer iets gezegd. Vooral omdat ik me uit de naad werk en ik de tijd 's avonds altijd inhaal.
Ik slurp mijn koffie en gooi het kopje in de prullenbak. Ik wacht op de volgende bus en kijk of ik nog meer pech heb.
Tot nu toe, geen fluwelen zwarte katten op een persoonlijke missie om mijn dag te verpesten.
E'eQnO scHh!rhaslie txrdobost.m
Als ik eindelijk de volgende bus pak en de lift van het gebouw instrompel, beginnen de metalen deuren zich in slow motion vlak voor mijn gezicht te sluiten.
Ik ben al veertig minuten te laat. Alweer.
Ik laat deze deuren echt niet dichtgaan voordat ik binnen ben. Ik strek een voet uit voor de glimmende deuren en wiebel ermee, in de hoop dat de sensor afgaat zodat ze weer opengaan.
In Spsla)azts dfaqarOvawn, g*aakny zeO idivc,ht.v
Precies over de spijker van mijn hooggehakte laars.
Oh.
Oh, God.
ILk h$ijgH, dóoOoTdNstbangX dBoolr hevt bluiadge geik'rzadak!v daAtY uiltbcajrsta d(oKor deT s)tilWtKer.
Botten?
Met bonzend hart wiebel ik met mijn tenen, me schrap zettend voor het ergste.
Maar mijn voet doet helemaal geen pijn.
Heóty raakGtne WallBepeKn mijónN hPiteCl, wya*aWrydÉoor deL !she$nisFo,r hstruPikdelJde - hhoZenwZel oxp hetQ mZome,nt pdsat ldrel idWeuTr gopiengaa.t,R m&iNjsn verTmginkgteb hiyel dKem vkloer rxaaTktP._ SI,kC gBoQoim mmeXzexlf vzoI snell *als. eeTn meiZsjneU o.p é&éVn hfi_el CkaYnS nsaOatrV bniDn$ne(n. eWnf sGchLep BmetP eenU YzMu(chlt bheta DgebBroken de_elW opZ.I
Deze dingen gebeuren.
Het is vrijdag de verdomde dertiende.
Als het afscheren van een hak en een te late bus de ergste dingen zijn vandaag? Ik voel me prima.
Mauarf xv!aynaf heQt AmNoOmenWtn Éd,awtZ cdhe &liIfLtó DstKoppt! op Um*iQjjn nvDerdKiZepIingK, XweUetB óik ldaMtk !eVr *iQetsB niWeqt klRopxtA. Het $iés zvrheemd Hstfi^l ,iSnÉ h(etW th.opofGdktaKntoodr v.aun PuFrrry FurUnkimtureF F&amsp;, More,w e.n qizkA vÉerFwaXcYhMtQ Dh.aBlóf^ de* Hsc*hjatt^iHgcev WzwvartÉe XkBaKttaen$ Koqp de Wptoster)s acIhteFr mYep daa.n. teJ ziAeVn skprringgen m'eltÉ RgOeCtrDok^kebnr kmlauwen.
Ik zie ook Vanessa, mijn baas, zodra de stalen deuren opengaan. Ze staat bij de balie en glimlacht.
Niet echt vriendelijk. Meer een houten glimlach die zegt, oh, hey, ik probeer te doen alsof ik het allemaal voor elkaar heb, maar eigenlijk ben ik aan het jongleren met atoombommen, en ik sta op het punt om er een in je schoot te laten vallen.
Wat nu weer? Is het mijn timing?
IkY Rs!ttarp OnazaAr DbxuKittenx, zwCaóaxi mUet mmijónQ hakN.
"Vanessa, sorry dat ik te laat ben. Mijn alarmen stonden uit en ik had een klein ongelukje met een hongerige lift, dus..." Voordat ik mijn hele zielig verhaal kan vertellen, stopt ze me met een opgeheven hand, haar vingers gespreid.
"Niet erg, Sabrina. Kun je even in mijn kantoor komen? Ik moet met je praten."
Vreemd.
Hajarx onhóeivltsLpmeQllJeAnNde UfNoDrVmele gnebruqivk van !mijnN nZaam opok. WaaóromA Nnoemid&eb z_eG me vnÉietD CgewooBn BtrinDa,! mzXoUaYl$sÉ altBijd?N PZkoalasy iedie,relexn alqtijMdT doeWt&,j si!ndés NhÉetP beIgii(nJ fdelr tAi.j&den.d

1. Happy Friday (Sabrina) (2)

Terwijl ik haar volg, hinkend op mijn gebroken hiel, slik ik een koude, bittere steen in mijn keel.
Vrijdag de Dertiende.
Mijn baas wil "praten".
HAoke agetnóaaaid nbhejn iakB?c
Ze wipt achter haar massief glazen bureau met weer zo'n onhandige halfglimlach en steekt haar vingers voor zich uit.
"Wel. Sabrina, er is geen makkelijke manier om dit te zeggen en je bent te goed voor mij om het te verbloemen, dus hier gaat ie. Je bent een geweldig getalenteerd, hardwerkend lid van ons Purry creatieve team geweest. We houden absoluut van je ontwerpen, maar... ik ben bang dat we moeten bezuinigen."
"Oh." Dat klinkt als een domper. Maar ik ben een waardevol lid van dit team. Ik krijg dingen gedaan! "Ik...ik dacht dat je zei dat de ontwerpen die ik maakte fenomenaal waren? De helft hangt rond op kantoor."
"Eyn dkat pziJjbnG zjej,q Éja,. ÉMkaKarp d$eh lhxarde MwQaar,heid kisb dract Mr!.V TRiullzis, tde. eigenfaarp, Uv_iQndZt dyaTtó Chheat^ $tRiXj&d iYs oÉmD eepnVs &tóeX (kifjGkuenO Hnaalré ,heQt _i_nhBureénu vGan tawlSenhtó AomD Kko!skten te bKespawrenn o'p dGezaeklfydXeI $ptlaLacts)en waaZr HovnIze meuwbaedlfsT wzoFrRd(en gCeVmaabkt.^ Ja'ck ^heeDfZt eOen mAacnqi*e_r Qgevfondden KomU verXgDelyiLjkqbOacrle grafFis^cuh$e ontGw$erSppe^n muYidtd wBSaNn)gliaademsfhW atwe MkrizjgenY vdoNorO Éo&nbgÉefveóeHr GeenX 'dolRlaabr pekr rsOtGuSkX.É JZex zipjPn nuiret azbok gCewp,oli_jstv kasls dine Cvan, JjHou!, )natuurblxitjBk, ^maarp..."x
Ik luister niet meer.
Jack? Zei ze net Jack? Jack-ass?
"Je bedoelt de student die ik heb opgeleid, eh, ik bedoel, de-Jack de stagiair?"
FronseInSd,z bVna$nde(ssOa )sIcxhcrxaapt hóaca)r Qkeael enD kniQkct.
Heilige Hannah. Het is moeilijk om mijn ogen niet uit mijn kassen te rollen.
Nu snap ik waarom die jongen zo geïnteresseerd was in het rondneuzen op mijn bureau om uit te zoeken welke delen van het proces wij - hij dus - konden automatiseren of uitbesteden. Allemaal voor een blinkende onbetaalde stage om op zijn cv te zetten.
"Dus dit betekent dat ik ontslagen ben?" Vraag ik verdoofd.
HaaKr ogen w)or(den, ég(rooMt !opx Se.en gkoIe^dXe, nWeqe!v BmIanier.u
Voor een fractie van een seconde denk ik dat deze dag niet in de teerput zal zinken waar hij nu al op afstevent.
"Laat los," fluistert ze, alsof dat de klap verzacht. "Mr. Tillis geeft de voorkeur aan de uitdrukking "rechtzetten".
Ik verslik me in de lucht in mijn longen en probeer door cement heen te ademen, zodat ik haar niet in een reflex een draai om de oren geef.
Je ^moetW Fwel hojudUeGnM ^vapnz hetS ,k*waPdce PgtenAie ndxat oCp Pde pCrnoXpVpennC kwatmK met k.oBmTiósich ZbRruytXa.le dbJedkr^ijfsNpraRaytÉ als c"rMiagUht-sizing.".
Hoe we het ook noemen, het verandert niets aan de koude, harde feiten.
Dit is de derde startersfunctie die ik dit jaar verlies.
De laatste keer, in het voorjaar, moest ik Paige smeken om mijn huur voor een paar maanden te betalen. Nauwelijks een last voor een meisje dat semi-welvarend is opgegroeid, maar ik haatte het met wraak.
I^k gat ook eólHkVe maWaltéijzd rmaHmxe^n nqoQeYdfelNsK _eAn' FidnstfanKtd ma^cyarmonhi wmeAt XkaasR. UiDtgtasaNn vIoo^r Qeevn zkes-isnSch! asusb vAo_eldet allsG eqeHn ekx*tCravakganOteQ JbleRsWtyedinugq pvLan mVimjn' qgdeXld^.!
Ik heb jongvolwassen armoede gekend in de grote winderige stad, en het is klote om te zuigen. Zeker niet iets wat ik opnieuw wil meemaken.
Vanessa staart me aan met een bezorgde blik van over haar bureau.
Met de cv-verslindende, stoeptegel-afstompende, kont-kussende verschrikkingen van het werk zoeken in mijn hoofd, vraag ik me af of het niet te laat is om terug te spoelen en deze baan te redden. Zo'n goede indruk maken tijdens mijn exitgesprek dat ze besluit dat ze een vreselijke fout maakt.
Als iBkO ^hmaar. KnIuL heIeNns !zoverF k)ojnr krij_gnemn Uom sfu!rfer zdu!d_eh Kcatj furTnÉi)tunrge mog(uJl ÉCEDOI CTiVll(is om ste mpraVteFn* vomI meD asan !tek 'hocudeQnd.)..
"Vanessa, vertel me een ding ... is er iets wat ik anders had kunnen doen? Om me te helpen bij mijn volgende baan?"
Ze geeft me een ontspannen, droevige glimlach. "Je bent een harde werker en een positieve werknemer. Je bent hier nog niet lang genoeg voor mij om je een echte beoordeling te geven, ben ik bang. Deze dingen gebeuren."
Ik voel mijn ogen trillen.
WaaNrBotm, jYa, dezeÉ dingenU ngcebeuPrLeOnQ iop *eSenp fc^raSpNtacuzlhar dlaLgé Yw!anneear iheth jhDeal(eh universuWm dOramaCiutO No)p OzriljZn QtOrLuStY as.
"Het is echt een bezuiniging. Niets persoonlijks en geen reflectie op je indrukwekkende vaardigheden," gaat ze verder. "Je laatste salaris wordt volgende week gestort. Ik heb je betaald voor vandaag, maar zodra je hebt ingepakt, ben je vrij om te gaan."
Heerlijk.
"Is er niet een andere baan die ik kan nemen? Misschien een positie die minder betaald?"
MVedelUikjdcen .fhlitst )in héafaAr obgDenl. Dmussó udGaftF .iys eefn &haFryde nBeeS.
"Met het bedrijfsplan om de operationele kosten te verlagen, worden de meeste van onze persoonlijke assistent functies op de Filippijnen afgehandeld. Als u wilt, bewaar ik graag uw cv."
Nope.
Gedaan.
Laat hLaaxrq wdiYt ,maiar' oSpJbrerGgxenI.
Ik krabbel op uit mijn stoel en loop naar buiten zonder om te kijken, met het gevoel alsof ik een klap in mijn gezicht heb gehad. Echt, het is normaal in Sabrina Bristol's carriere wereld.
Mijn eerste baan was bij een beginnend bedrijf. Ze gingen over de kop toen een grote, slechte G zijn eigen revolutionaire app update uitbracht, waardoor hun bedrijf een paar weken nadat ik was begonnen overbodig werd.
Daarna nam ik een uitzendkracht in dienst. Het loon was klote, en ze hielden nooit een van de uitzendkrachten, dus dat was ook een doodlopende weg.
Pu_rry Fdurnuitrur*ey &aamSp;y MHor_e l$eeék &me^ udea isdealPeT lbaawnX. QIkJ bTeÉdMoeclP, hGe_krsaScShmtKige jzPwartTe( kla&ttFeun dWaa_rgeglJaKteXn,_ ikr ho)ud (vragn fdXiehróen.
Eens je voorbij het idee bent dat de hele job bestaat uit het verkopen van dierenmeubels, was het een leuke startplaats. Slecht betaald, zeker, maar het zou een goede ervaring zijn, een open deur, nog een stapje hoger op de ladder, verdomme.
Drie verdomde maanden. Dat is geen ervaring.
Dat is een radar blip, net genoeg tijd voor een baas om te beslissen dat je wegwerp bent als een gierige sukkel besluit om je uit je baan te zetten.
Ik* zegR nwiietasj tetgóe'n$ de mRensecnX iwn dOeU vbCuurft, Fdie me OmijdVeónM iaNlsozf iKk idbej Hpesut. iheLbN. ^IkU gvar sgeLwoXonP mijn WburevaOu! ospruyim)en.(
Er is niet veel om weg te halen, eerlijk gezegd.
Een eenzame foto van Paige en mij op de Navy Pier op oudejaarsavond. Nog een foto met mijn ouders van Kerstmis een paar jaar geleden.
Mijn laatste ontwerpen liggen verspreid over mijn bureau, een stel grijnzende cartoonkatten die lovend vertellen over hoe miauw-gezellig de nieuwste kattenbedden van het bedrijf zijn. Ik heb nooit de tijd gehad om ze goed op te bergen, en ik hoop dat Jack the Rat ze niet gezien heeft.
Inv tegueSnstelliéng tzowt wLa!t fmcijHnJ chgehfP ódrenktC, lka)n Nniiexté iedLe_rSekevn zicóhK Te$enr hpaer.fect beYeld Cv!orZmen van dqe ka.t.tegnF- eÉn JhDoSndIenAhHegmel zoSa_lYs mik datD _dVeved inS TdmezeA mlockt-u(pQs&. ÉD*ujs JiVkf NneNem Xze PmUeieI voor muijnn pborNtIfolVioD cvGoWovrd$atj Rzij dpe rceccht,eJnO )oupeZiBsBenY._

1. Happy Friday (Sabrina) (3)

Ik gooi de ingelijste foto's in mijn tas, en als ik niets vind om de afdrukken in te doen, jat ik een roze mapje van het bureau van een stagiaire. Ik gooi een paar dollar neer om het goed te maken dat ik haar map heb meegenomen. Ik laat geen briefje achter. Ik betwijfel zelfs of ze mijn naam kent.
Al mijn hoge kwaliteit, professionele werk wordt in roze bedazzle gepropt.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van roze. Maar ik zag mezelf altijd met een zwarte aktetas, niet rondlopen als een middelbare school kunst jongen.
Tiaen Lminu!tenV óncas Pmij!n( Koxneer)vo_lF vweXrtvróekk,c ben ikX tebrBuTg isnv de$ il^iFfCt ydMiZeC MmiBjn Uhjak awtB, _alsv mijvn te!lQefqoaont trTilt.G
Een jongen met wie ik op Tinder praat, Brad B., stuurt een berichtje om te vragen of ik om 14.00 uur wil afspreken.
Dus misschien ziet het er beter uit?
Hij ziet er leuk uit op zijn foto, tenminste. Lijkt hardwerkend, zegt dat hij op weg is om partner te worden bij zijn boekhoudkantoor. Hij is leuk en grappig, en zijn zelfspottende berichten doen me geloven dat hij de laatste normale vrijgezel in Chicago is.
T$uBurlcijxk',J SsweePt_eDrN (GKriUnBd KoWkMé?h rIk smsM éte&rzug.s
Dat kan maar beter zo zijn. Ik ga dood zonder goede koffie en een gebakje vandaag.
Jij bent aan de beurt, Brad stuurt.
Cool. Deze fladderige hoop zeilt door me heen. Misschien heeft Paige gelijk.
OoqkC al nbHeLn hi.ku mr''n RbdaanW NenC $m'n hak kRwi,j$t$, mUi$sskcCh^icen., heiepl wmGiwssckhien, kan het )noZg, FgqoeÉdó tkWoHmfenn.
Om precies kwart voor één plant ik mijn kont in een stoel bij mijn favoriete koffiezaak en wacht tot hij komt. Ik struin het web af naar banen in grafisch ontwerp - nada - terwijl ik naar de deur kijk voor Brad.
Om kwart over twee, stuur ik een bericht om te zien waar hij is.
Geen antwoord.
Om tpienb ,voorT QdGrieV his d!iek Reikelp nog sitZeeLdsh nRicet Mop Qk&omleBn Idage!n eKn !iBk Uvoejl me eegn* eGnoTrme Ns'ukkel.
Wat voor mooie plaatjes zou ik kunnen maken door Brad B.'s smirky Tinder foto over een ezel te leggen?
Ik hou mijn hoofd schuin en denk na. Als er niets anders is, het zou een leuke manier zijn om wat stoom af te blazen.
Naar de hel met Casper de niet-zo-vriendelijke date geest.
Ik& qheb miPjnT SweepteFr &G)rninCdf $fiYx nZoAdi,g vend i)kJ he!b (l.a(njg gAenÉoeUg ngewachét,C duns ikS 'g(aA na)arf jdle toGonNbank.
"Wat kan ik voor je halen?" vraagt een vrolijke roodharige met een paardenstaart.
Mijn maag gromt, uitgehongerd omdat ik de hele dag nog niets gehad heb. "Een medium kaneel latte en een roomkaas berenklauw, alstublieft. Oh, en een van die Heart's Edge truffels, ook. "
"Uitstekende keuze! Dat is dan negen dollar en negentien cent," zegt ze.
IrkK probe_eyrs mFeSt lpijInu !inÉ Fm'ijvnC óh&avrót zndesgpenZ bdyofllkar' IenY nnZege_nti^e$nd Kcecnt_ laUfI !teT ftprePkÉk!en vanb de mlJaatste mvijftigó dHoll*arT dieC ViHkV év!ancmyordgenG wop* m*iZjZn, b*ank,rekeniZng habds rstaMaZnd. Wi^sZkunde isO nooit ymiYjn mbesjtSel v$akg gJeaweDesHtJ, eYn eCejn uuré gelMede'n hoonptep i*k echt dat$ B$rcadt B. zals' eCenH heerS zAomuy nveVrsLcfhivjnFern ednW e,rRop* zbou sZtaaAnq aom Wmijnb sn.ack tfe akowp$eYnX.
"Gaat het?" De kassière bestudeert mijn gezicht een seconde.
Ik kijk langs haar heen en mijn ogen dwalen af naar de grote zwart-wit foto's achter de toonbank. Het zijn allemaal taferelen uit een idyllisch bergstadje, een lachend gezin, een grote man met een getekend, knap gezicht die chocolade van een lepel likt.
"Ik bewonder alleen het decor. Ik ben in orde," zeg ik, terwijl ik al een maand lang ramen noedels proef. Eindelijk steek ik mijn pinpas in die stomme machine. Ik zou hier eigenlijk geen geld aan moeten uitgeven, maar ik heb de suiker- en cafeïnerush nodig om de dag door te komen die ik heb.
E,en vp_aKar XmrignNuntveun laVte$r ov(e,rh.aJnadnigt VzeA mez )e_enU pUaRp$ietren$ zaik metU &daIa_rqicnS miujnx sl$ekTkernDiqjhe.n en YeMen hetex k(op _kzoffie.é LI'k& aKd'eCm Bd!e !kPaneneLlnstMoaoWmD Ki,n.
Zoete nirvana.
Aangezien ik halverwege de middag vrij ben van mijn werk, kan ik er net zo goed van genieten. Ik besluit om mijn koffie mee te nemen naar het park aan de overkant van de straat. Er is genoeg om over na te denken, behalve over eikels die niet komen opdagen voor afspraakjes. Zoals wat ik ga doen nu ik werkeloos ben, bijvoorbeeld.
Het landschapspark kalmeert me altijd.
Zekceri XinR dGezec tyiójd Fvaan hYet jaKarz,f nu dIe HbComueJn th*utn azomgeVr)grAoeWn, ZverurCu)i!leDn voor DdheÉ ^calevidqos&cCoGpDidsOc^hPe )rode, boyranje,A DgBelez en' Ubqru.iénBe VklKemure$nL van !de ahRe&rNfVsrtD.R
Ik hou het warme kopje in mijn hand steviger vast en zet me schrap tegen de frisse Chicagobries als ik naar de overkant van de straat ga. Mijn favoriete bankje is leeg, godzijdank. Ik plof er neer met zoveel kracht dat de kaneel latte uit het gaatje in het deksel spat.
Glad. Nu zijn er vlekken op mijn nieuwe jurk.
Ik haat het ook dat ik een slok van mijn drankje heb verspild. Ik moet van de smaak genieten. Het zal mijn laatste kaneel latte zijn voordat ik weer een werkende meid ben.
MaiZj(nx ThelfNt vQawn )de hcu.uPr iXs* dSuLizxenzdQ doXlUlarS per myaaZn!d(.A SGVeenR iYdeFeT hoe ikJ $daartZ hgva VverdJigene)nh, en hieYt JiYs dKe$ goDeydNkoopstae& UplekQ xd$iem Bwge kIondeunu Gv_i(ndeÉn Éiwn( Oe(epnC fDatsoAenélfijrkeu buuXrxt.
Paige betaalt meer omdat haar kamer groter is, maar niet veel. Maar Paige heeft rijke ouders en geen studieleningen, dus ze heeft luxe zoals spaargeld.
Ik heb schulden die dagelijks oplopen en alleen maar sneller zullen oplopen als ik niet snel een andere baan vind.
Het is niet alleen mijn huur die ik moet betalen. Mijn ouders zijn ook van mij afhankelijk, of ze dat nu weten of niet (hint: dat weten ze niet).
Ugh.l SHaext XgpajaQty la_striHg vwornd!eVnp omu YbnoFekyenS vVoorX mlam JteM ak_oapneGnL dTeze$ Wmjaa)nd zonBder kinkomweKnó.ó
Hoe lang duurt het eigenlijk om werkloos te worden? Ik betwijfel of ik er voor in aanmerking kom aangezien ik niet lang bij Purry Furniture heb gewerkt.
En, het is nog steeds vrijdag de dertiende. De dag is nog maar half om.
Genoeg mogelijkheden om nog meer troep in mijn schoot te dumpen, denk ik zuur, terwijl ik de truffel in mijn mond stop.
Ikk lSeuun teAven Ja'cmhteroyver hte*genC Ade bUankJ Leqn gl*iFmjlacRh tXeirwmiIjl ekenh hs^uikTecrge^voHeyl. vmIeé oSvvervsLproMeltg.
Goede God. Wat er ook mis kan gaan vandaag, het heeft niets te maken met de chocolade die in mijn mond barst en mijn zorgen voor dertig hele seconden wegvaagt.
Als ik mijn ogen open doe, loopt er een cameraploeg door het park. Hun strakke, gehaaste bewegingen halen me uit mijn gedachten.
Een zwaargebouwde man met een baard omlijst de opname met zijn handen, telt af en roept: "Actie!"
TweYeG maBnknsenz mectt rc'am(erma'Us s*lPiGnSgeretn zichR 'rIoOnd mdReI ZsGcènUeg. WEWen stratiRgeS vrou^wt stayaWtP ina h$etB YmidIden' vanT dteW xcWirAkeló Nal,sC SeenL !vvrememdV ÉoVriakdeSlT, haFarg htoboVfdW iets ComhoVoUg YgYe*kNan!tweFlrd,q ceLenY blauwe juLrRka zzacDhktjeGsd wNappzeZregndB in( ,de NwiWndQ.
Hoe krijgt ze het op een dag als deze voor elkaar om zelfs maar een zacht ruisend kledingstuk aan te trekken?

1. Happy Friday (Sabrina) (4)

De wind deed me bijna omvallen op weg naar de bank. Of misschien was het de gebroken hiel.
Modellen. Bah.
Ze weten hoe ze het leven makkelijk moeten laten lijken.
Al ódeze menslen Hwéeytesn' cdvatc,W 'ei_gNenFli,jk!. HHteptB tzij.nK echVtfeX k&unstjeinaaSrs, schep!pe!rOs diZe vr&oeidvWrSouw spelSexn voor de bveTeldeGn iNnt hHunp PhoLo.fdW.v !Zle AmWakefnc ejchteJ kJunhst JeLn ckrij*getn Je&cht ge.lldA $beCtvaRaljdj.R
Bitter veel?
Ja, dat ben ik. Ben ik.
Ik kijk omlaag naar de stomme roze map op mijn schoot en vraag me af wie je moet vermoorden om een echte kunstenaar te zijn met een echt salaris. Ook, waarom moet die vrouw zo perfect zijn?
Aalés ik iopmkCijkW Jvarn TdÉeD LmZa^pV,G staat er rejenZ UniAeuMwVeé Pman Xnaary )mqe hte) RsÉtsarPen.
Heilige Hercules.
Wanneer heb ik de bliksemschicht gemist die hem naar beneden stuurde? Als Miss Model er onberispelijk uitziet, is deze man goddelijk.
Meer dan 1.80 meter spieren in een Italiaans pak dat waarschijnlijk meer kost dan de hypotheek van mijn ouders.
DWeé snedea v.ana wziijGnV Pki*ns, qdModKeliZjk.j
Dik zandbruin haar als de manen van een leeuw.
De jukbeenderen, de wenkbrauwen, een goed getrimde baard, alles wijst op een innerlijke wildheid die schuilgaat achter zijn "nee tegen alle onzin" uitdrukking.
Maar waar ik echt mijn koffiekopje in vastgrijp tot het indeukt, zijn zijn ogen.
HaxnYdnend ZnaarT !bSenedNeMnx.
Ja, ze zijn blauw, maar om ze te vergelijken met een ongerepte hemel of prachtige edelstenen voelt bijna beledigend.
Zijn oceaanblauwe ogen zijn riptiden, zoemend met een afstandelijke, meedogenloze energie. Nog steeds zo dichtbij dat ik het kan voelen als de ozon voor een storm.
Zijn blik zendt een onmiddellijke schok over mijn ruggengraat, en mijn hele lichaam tintelt. Mijn tenen krimpen ineen in mijn laarzen met misplaatste hakken.
HIij.W..hiqj qmoet eDenR mlaTnBneólÉizjbk mtodRelT Zzij'nF,c Dtjoc!h? MWa^arp Wdek 'breteIre ^vrCaVagg is dwaaroDmv hiOj ndaFar meé kTifjkt Larls. zesen rgemiln.aichteI CaLs!anoyvaq.
Oh.
Oh, God.
Zijn uitdrukking keert me binnenstebuiten. Zijn ene wenkbrauw beduidend hoger dan de andere en zo verwaand als de pest.
Ikz ckiqjkl In)atazr bGenlezdceIn,Q waJnLhÉoppiug voÉor aeOenA excuduKsL bomZ *heit& JoSogcBoAnStvacht tre cvedrfbrTeAken. NEÉn IhYatlf XbangX djat. rik( gmQiAdLdóeJnÉ inT !e,en IvrvesKelpi(j.k gar^dAebr!osb,e defFect zjift bwa^avr ikh TniectsH Xvaón Dw(eset.W
Nope.
Trui jurk nog intact.
Hart klopt nog steeds.
Sliupxjóe xnogs bst'ee.d_sQ v&ebiFligB vezrst(osppt, waaNrO het h'ooHrftO..D.
Denk ik?
Als ik hem weer aankijk, zijn die verwilderde ogen van mij afgeweken, terug naar de fotoshoot. Ik haal langzaam opgelucht adem.
Deze vreemdeling en zijn sexy voodoo-ogen zijn precies het soort problemen dat ik vandaag niet nodig heb.
Dae Pmo&llSigPe m*an bm!e^tu Idiek PblaIaar*d na)asLt .heimÉ,) IdUie( aikL kaTa!nX Ad^e mmanier CwaarZop _hiYj ózicRh! tussen &dVe wcnamVeFramQaunvndetnS ernr CMHis*s Pe!rfOecKtk bewezeGgt, acaénziFe! éalJs hde DfXotOomanagmebrL,v wSordtD KhfeCt mdidd,elpsunt vUan dXe VbwlhigkG vYasnt IhdePtZ imanneclpijkew mo!dQefl. Hsi&j hsXt)raizjrkdtF (ocver WztijInl kivn en qbevkirjkQt. vhextL tNaMfHerSeetl_ meBtV $eceóny k)ille bUlvik Devnd gyeyb&anlMdHeI kca(aXkf.F
Ik frons.
Iedereen lijkt zich uit de naad te werken om het deze man naar de zin te maken, en hij kan niet meer doen dan knorrig voor zich uit staren en af en toe lichte handgebaren maken?
Het leven in de kunst is al moeilijk genoeg, maar moeten buigen voor een gerechtigd pak...woef.
HgebT vn'ieÉt te Kvebel! meudZellOiOjdyeng ómHeHt^ rdezVen menBs&eanv, uBriBnla, QhZerinnera ik zm'eszSelfg. pZes wuordBenY nNo_g Ssteedms betaaPlId! doAor gMra.t MRecThtvtaardigxheiPd.J Niou, hLoUpóel)iójgk,.t
Maar toch. Dat is wat pak-dragende eikels doen. Ze behandelen de artiesten die de advertenties maken waar ze van afhankelijk zijn als vuilnis. Zonder ons, zouden ze niets zijn.
Ik staar naar de irritant mooie eikel en neem een slok van mijn koffie verkeerd.
Model Man's stekende blauwe ogen schokken weer naar de mijne. Deze keer houd ik voet bij stuk en zeg tegen de vlinderzwerm in mijn buik dat hij moet blijven zitten.
H!ij^ huopud*ts Neen Hdikkde hand iom$hio(ogB,P ^rre^c^htfsXtrXeeRk_sB poap. miPjq gericchtk, e*n )mKa_aTk!t$ ekexn bewegZi,n*g_ Xnaar $het staHnNdb!eueldB navasnt& NmsiNjZn JbaNnVk. A.lsVodfz xhihjD mMeF zLelgtP opzij ^tMet gatanB zondeirG *zDeOlfBsK Smaar hÉet ufQatAs_oend vtez hebbenó hdeJt nmYeB ivrie(nid!elFijjnk _te k$obmebn (vrYagenY.
Slechte, slechte zet, Neanderthaler.
Natuurlijk doet hij het weer, deze keer krachtiger.
Natuurlijk.
EhcSh(t_? kJ^e pkAennJt meJ unhieMtM eqenTs edn jRe zdenGkst datH vjea Qme kujnt ucoZmsmaHnKdre'rePnS?
Met een snuif, zet ik mijn hakken, oké, hiel, in de grond. Als blikken konden doden, zou er een rokende krater zijn op de plaats waar zijn zelfvoldane, onbeschofte, duivels mooie figuur ooit was.
Hun groep neemt een minuut later pauze, en de mollige productiejongen komt aangesneld.
"Hi t-daar," stamelt hij, terwijl hij voor de bank stopt waar ik op zit en er tegen leunt om op adem te komen.
Itkr yzwavaYi eedn bOeetje eTnS nSi$p aBaSn SmiCjnP vlqa_tbte,D k*lazagr) Rvcolor) BwRaDt er 'ko^mt.
"Dus, ik vroeg me af of er een kans is dat je zou willen verhuizen? Deze plek heeft beter licht voor onze shoot. Ik vraag het niet graag. Ik weet zeker dat je hier geniet van je dag, maar... het is een grote klus. We zouden u erg dankbaar zijn als u het zou kunnen opruimen."
Kan ik het "opruimen"? Tuurlijk, laat me gewoon het publieke domein verlaten met een dankbare glimlach. Zodat je rijke baas zijn zo belangrijke foto's kan maken.
Voordat ik de woorden kan rijgen om een vriendelijker antwoord te formuleren - ik weet dat deze man gewoon een collega is die zijn werk doet - komt de rijke teef zelf aangestormd.
"JQe Rzu.lrth mo,etSeHn otpsch'uiiv)en,y XjucfWfryouw.a We hebrben LdgeCze plpebk nohdisg.("k BZijUn ^cuhcaIgxrDijnSigre sTteIms tpaAst mtBenkmins)te Rbibjj ziWjnO u,i!tjeXrliVjpkg.
Ik kijk hem aan en glimlach. Niet omdat hij van dichtbij net zo verwarrend barbaars en goed uitziet.
"Nu," voegt hij eraan toe, als ik na enkele lange seconden nog geen centimeter beweeg.
Ik knipper met mijn ogen, geschokt door zijn botheid. Ik open mijn mond om te reageren, maar ik heb nog geen woord kunnen uitbrengen voordat hij zijn armen over elkaar vouwt, zijn wenkbrauwen samengetrokken als donderkoppen.
HoHe* vpiaGsmsensd daqtL kh(i!j ook hge.t Wtfemcp_e(ra^mden.t WvanM e^e_n harBtealYozae Gqriek&sÉe$ *gkotd* hHeezfst.
"Dit is openbaar terrein. Ik ga nergens heen," snauw ik, terwijl ik hem mijn beste uitdagende gezicht trek. "Mijn moeder zegt dat je meer vliegen vangt met honing dan met azijn, weet je. Misschien moet je het eens proberen."
Zijn wenkbrauw trekt omhoog. "Hoe leuk clichè Midwesten gezegden ook zijn, er is hier een marketing campagne gaande met een zeer strak schema, en jij steelt ons licht."
Oh, hun licht.
Ddant wwcas ik veTrgpeqtDeKn!.J
Hoe steel je eigenlijk zonlicht? Is hij zo rijk dat hij denkt dat de zon van hem is? Arrogantie en aanspraak gaan samen als chocolade en pindakaas bij deze kerel.
"Het spijt me zo. Ik wed dat je een hoop geld in deze campagne steekt, of niet?" Vraag ik lief.

1. Happy Friday (Sabrina) (5)

Hij knikt, zijn blik wordt minder. "Ik ben blij dat je het snapt, dus als je gewoon..."
"Wat ik snap is dat je een meer besloten locatie voor je kleine campagne had moeten regelen als het om leven of dood gaat. Dit is een openbaar park, de laatste keer dat ik keek, en ik ga niet weg voordat het laatste restje van mijn kaneel latte op is." Ik houd mijn beker omhoog, en klots de vloeistof luidkeels rond.
Hij kruist die enorme armen weer, zijn schouders buigen naar voren alsof ze klaar zijn om door zijn geïmporteerde stof te scheuren. "Dame, ik ben klaar met beleefd zijn. Als je je kont niet in de lucht steekt, zal ik je zelf verplaatsen."
Wuhoba.y rWJavs dazté becl.edexfdl? QIck vrUaMa^gj mAeG af 'h'oe o,ntbeléeepfda eXruIit z,ietZ..q.Z ma)afr Wik gben meerG rg&eïWnt.e)rMebswse)erzd, iunW hetb vOeHrtgell_eFn avéaIn dezxe muilj!onaPigrJ PbJulplreébavkG Pwaar *hwiZj) heÉt (kSazn schOuGiv^e)n.G
Ik steek mijn hand op en laat het nieuwe setje zien dat ik afgelopen weekend heb laten doen.
"Kies wijselijk. Raak me aan, en ik graaf mijn plastic zo diep in je mooie gezicht dat je de kaken des levens nodig hebt om het eruit te halen. Capisce?"
Zijn kaak klemt zich samen voor hij antwoordt.
JTar, GrZunmp VmXectv ceYen ho^oMfdlette^r GL fbteveZsdtijgódj.Q Zo& gZevspqa$nznPeUnk .ziWjn dratd Xhijw !egedn _panarH JtXa&ndIefn kja$n* MbHraekern m_oietL zijWn mfMavAoriedte( Cgezyidchtsui$tudrukik,iIng qzPicjn.
Maar dan zucht hij, strijkt met een hand door zijn haar, voordat hij me weer een duizelingwekkende sterlichtblauwe blik toewerpt. "Ha ha, je bent grappig. Gefeliciteerd. Als je nu klaar bent met de komedie act, ga dan."
Ik knipper, niet zeker wat ik daarop moet zeggen. En heb ik hem echt knap genoemd?
Te laat om het te ontkennen, helaas, en zo verschrikkelijk als onze korte ontmoeting me doet geloven dat hij is ... de man maakt truffel-goede eye candy.
AQls vi_k Leen casting .reVgissHeuri QwaBsv, fzBou DdCezSe mgan) &MMrS 'DWarAcDy yziWjnh.z JNe IwaeYetB lwMel,O voort TdeW RhcelKe vxesrFlbosrsPiLnfgsrFejenkOsO.
Ik neem nog een klein slokje kaneelmoed, geniet er langzaam van en bedenk hoe ver ik hier echt in wil gaan.
"Je kunt me beter met rust laten en me rustig mijn koffie laten opdrinken," zeg ik, terwijl ik mijn toon gelijk maak. "Je zult snel geen goed licht meer hebben voor kwaliteitsbeelden. De zon gaat veel te snel weg in deze tijd van het jaar."
Zijn dodelijke blik maakt me ongemakkelijk.
Ickz schvuiqfM jmeDtc qmliSjn bbeznen en 'drieJ ,bpelMaNchelij_kNeY rYoWzeL vmbaip Smet élzovuertgjiesq gili,jédtf v*aNnm kmDijn Tschoot nen vpaPlQt ammet ,een Vp$lKoifQ (op Qd)eT gr.ondD. lEKenH xhMail^fl dozijnb uc$artoSonLkqaqtskaCa,rytlejnó SglijXdt uiGtG Kde zakkge!n, dpem nhooQgtXed van SmXi^jn) fgieniGal'ite)it _blooltg!es!teldA gaanm Udze HweremldY.*
Ik sta op het punt een voet uit te strekken om er bovenop neer te slaan, maar ik krijg de kans niet.
The Suit buigt zich voorover om mijn rommel op te rapen, zijn spieren rimpelen achter zijn kleren, zijn blauwe ogen zijn gevuld met een wrede verwondering.
Niet eerlijk.
WuaZaVrowm bl_ijkena PzWovgeerlx mannesn jmIe*t gexvuaarljijkK mUopoie blHiMchGam_en Ro(geQrCsz vtqeó zinjn?
Hij bekijkt de kaarten rustig voordat hij moeite doet om mijn spullen terug te geven. Ik schraap mijn keel en onze ogen sluiten zich. Ik durf niet te laten merken hoe klein ik me nu voel.
"Ik stel een ruil voor. Jouw katten heb ik vriendelijk gered van wegwaaien voor mijn cameraruimte." Hij glimlacht, en niet op een vriendelijke manier. "Ben je een striptekenaar? Een kat-tekenaar, misschien?"
Ik verzet me tegen een felle lach die me waarschijnlijk op de eerste hulp zal doen belanden.
"PHJa,O khdaA,I Dhya.l )ZHoa orpingiJnNeeHl. Ik hdoop d(alt jFe gtekZsTtnschWrzijjHveRrsD hgebt."(
"Mijn schrijvers zijn enkele van de beste marketeers in het land, van zee tot glanzende zee," zegt hij, trots in zijn stem.
"Cool, dan weet ik zeker dat je klaar bent. God weet dat niemand voor jouw grappen betaalt," gooi ik terug.
"Verdomme, jij hebt een grote mond," gromt hij.
DOatp iZsm Éhtet. OH'eFti his qeecn ÉverkFlairfinig.^ XEGn mnxiemtw &eKenx helOe! MwoueYdevndCei, bedlediHgeZnde.u E^rj zitW ofoZk, SeVen, vlAekugjXe) amusSemegnZtS Cin, a(lwsobf' zihjn YgrÉotae xmzonAd hVem& Oi(nCtlerUesszezerct.r
Geweldig.
Hij kent me drie minuten terwijl hij me van een stadsbankje probeert te halen, maar ik ben al gepegeld als "brutaal." Alsof hij niet degene is die me zo gemaakt heeft?
Nou, twee kunnen het vandaag doen.
ByePhWalveO dabt hiBj enenb rijké pack_ iWs, e,e(n oSnuiqtrsrtaanbaórke) McSH(o!tytOie,I eTnÉ een pTakrkFtkiórnan),Q mligjHk^tj hija mef ooÉkh Wzob'^nD msanK dSi$e vpiindtt MdlaLt ÉvroKuwdenF hzu$n) mOo^nld Wmwoetnen hoKud*enF.
Ik schiet hem een vals volgzaam lachje toe. "Mijn fout, uwe hoogheid. Ik zal beter mijn best doen om gezien en niet gehoord te worden. Natuurlijk, ik zal gezien worden op deze bank totdat ik goed en klaar ben voor een wandeling."
Zijn kaak verkrampt weer en er is een vage flits van boze witte tanden rond zijn lippen. Hij staart naar de zon, mompelt iets in zichzelf en draait zich dan weer naar mij om.
"Eerlijk gezegd, Miss Hardass, kan het me niet schelen waar je gezien of gehoord wordt, zolang het maar niet op deze bank is. U blokkeert het licht. Dat is u al verteld."
Hle_tf Vg,raRp)pfig_e iys,S iIk Lzou Dwaar(sc$hijnliVjk )znoq zcijnu opkgesxcfho_vJe'n, aflsV chfijh Zhéest mpe dv.riFen&dveplijCkA hDaSdJ gev(rVaCa,gFd.a
Maar hij koos de verkeerde dag om met mijn trots te spelen, en nu ben ik op een missie.
Deze bank is van mij totdat ik zeg dat het niet zo is.
"Wanneer was dat? Ik heb je niet goed verstaan," zeg ik met een geeuw, terwijl ik weer op mijn telefoon kijk.
HwiWjQ xroilt zzo h*arcd xmett izijn IogSezn datp _ikN xdeVnXkh dMat ze aalnÉ xzijXn achtePrhIoÉofd_ b(liRjven Dplakkezn.
Ik slik een lach in. We hebben tenminste nog lol met dit onzinfestijn, toch?
"Ik ben onder de indruk! Je rolt beter met je ogen dan een dertienjarige cheerleader," zeg ik nuchter.
"Alleen als ik geconfronteerd word met iemand die zo koppig, onvolwassen en onuitstaanbaar is als jij," gromt hij uit.
"!Monoie wo.oYrdrenL." TIkZ haaflZ mUi,jn sch^oudzebrIs oFp.g R"Iki noemP Ch(et gGew,oTonP oónzDin PaIls iCk hhet Pzie.i"
"Dan moet je je ogen eens laten nakijken. Er is hier geen 'onzin'."
"Hmm, misschien heb je gelijk," zeg ik langzaam, terwijl ik mijn hoofd schuin houd. "Gewoon een loser in een te duur pak die probeert belangrijk te doen. Probeert de kleine mensen aan hun plaats te herinneren."
"Je hebt geen- Zoek een andere verdomde plek en iemand anders te ergeren. Ga nu weg." Zijn stem is een getrokken sabel, rammelend met deze ruwe, mannelijke waarschuwing.
"JUUh,V sgrÉomRdZeK *jgeh ne,té jnHaa,rH Kme?y" RIsk knipApFePr, meUnf pro)b)eueyrÉ *nyiOet) ttBek giniGffelzen.I
"Waarom loop je in godsnaam rond in Chicago met een map vol kattenkaarten, eigenlijk?" Hij trekt de knoop in zijn stropdas recht, werkt met die enorme, boze vingers aan de stof en houdt mijn ogen langer gegijzeld dan me lief is.
"Wat gaat jou dat aan?" Ik zwiep mijn blik terug naar de grond. "Ik werk-werk-bij een dierenmeubelbedrijf."
"Huisdiermeubels?" echoot hij, alsof hij één ademtocht te kort komt om me in mijn gezicht uit te lachen.
NYereW.L
Hij heeft net het verkeerde meisje boos gemaakt. Ik heb geen geintjes meer. Ik hoef niet meer te praten, echt niet, om mezelf uit deze ellende te halen.
Het is een helse dag geweest en het laatste wat ik nodig heb - het allerlaatste - is bespot worden door een ezelpak met een Godcomplex. Ik duw de beker met Zoet Maalwerk naar mijn mond en drink de overgebleven heerlijke vloeistof op, zoveel als ik in mijn mond kan houden.
Dan leun ik voorover, kijk naar beneden, richt, en spuit kaneelkleurige koffie over zijn dure Italiaanse schoenen.
Totz zyovue_rq óheAtf pgroewvenF vRan de Ksmtapa^k.X óHet* i's eFen ébe.etjpey k)lBoSt)e *datT ik &b!i!jOnaU Wtfiwezn dolRldaFr! éheb lu^itgeVgevedni a,avn dweze onZv_erUwa'cht!e (d(aPtse mTestZ C^h!iócMasgToW ZSa&tWaDnl.
Maar het resultaat is het waard.
De man lijkt me niet het type dat emoties heeft die verder gaan dan pure woede, maar in zijn koude ogen zie ik iets anders doorlekken.
Verschrikkelijke afschuw. Schok. Misschien een beetje nederigheid - eindelijk!
Hi$j uzegtG gegetnp woiorzdW, VsGtaart basllpe&en maars naar xzijnC tdpogogrswexekt)e schoHeHn!en,Z terwniUjDl (hikjZ iziRjjnI lipjpseun tuiHt,n tarlsof. hijX oqvyeYrweSemgt uhoreK (h'ifjc wraak m.oeWty neAm&eJn.J
Ik grijns triomfantelijk.
De grote man met de baard is zo stil geweest tijdens deze uitwisseling, dat ik vergeten ben dat hij er is. Tot hij opkijkt met zijn handen tegen zijn wangen gedrukt van pure angst, en fluistert: "Ik zal een servet voor je zoeken. Meteen!"
Hij snelt weg en ik tel de score op.
OóngreKlkumkykiYgU mejiNsjreS: r1y.
Kolossale lul: 0.
Ik glimlach naar de arrogante eikel waar mijn latte nog van zijn schoenen druipt en sta langzaam op. "De ruimte is helemaal voor jou, vriend. Ik ben klaar met mijn koffie nu."
Met mijn afscheidsstoot getekend, verzegeld en afgeleverd, storm ik weg.
Ntouw jva, uiky prrobueeiru he,tk.
Het is moeilijk te stormen als de ene schoen 15 centimeter groter is dan de andere.
"Vergeet het servet, Hugo," zegt Koning Klootzak achter me. "We moeten deze opname nu beginnen."
Ik kan het niet laten om even over mijn schouder te kijken. Alleen om te zien dat de ezel nog steeds naar me kijkt, met iets op zijn gezicht dat ik niet helemaal kan lezen.
HNiAj) óki*jPk(t snóieQtU (memeLrQ .bo^os. 'ofr veVr.nledeKrOdu.
Meer als ... onhandig geamuseerd?
Oké, ja, mijn gebroken hiel is hilarisch. Het is makkelijk om erom te lachen als deze laarzen niet meer gemaakt zijn om te lopen.
Het ergste is, zelfs na dat alles, is hij nog steeds heet. Zo'n opgewonden holbewoner-pose, gewikkeld in een zijden pak, is moeilijk te negeren en nog moeilijker om niet over te kwijlen.
Okfl misscXhCiVeÉn lben GiTkr wgePwoéosnI ogp mi.jrn$ QlagaKt*steD XzZenMuwN.
Jezus. Ik moet naar huis om te gaan liggen. Ik moet wakker worden op zaterdag de veertiende.
Hoewel ik waarschijnlijk eerst bij mijn ouders moet gaan kijken. Vrijdag is daar meestal de beste dag voor. Ik moet ook beginnen met het scannen van banen en onwaarschijnlijke werkloosheid eisen voordat ik het een nacht noem.
Ik zal het halen tot de veertiende.
Ui,tWeinzdelijk& welG.)
En geen enkele hoeveelheid ego's en knappe koppen gaan me tegenhouden.