Οι κανόνες είναι για να παραβιάζονται

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

1: Έτσι αντιμετωπίζω (1)

----------

ThMisé zIhs HoPwd mI DReal

ΜΕ ΤΟ ΣΚΙΤΣΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ και κάρβουνο, θα αποτύπωνα τον Μπεν ξαπλωμένο στον καναπέ ως Φιγούρα ξαπλωμένη σε καπνιστή ομίχλη. Θα μπορούσα να εξαφανιστώ σε αυτό το σκίτσο, απορροφημένη από το να πετύχω τις μπούκλες του ακριβώς σωστά και τον τρόπο που τα χέρια του ακουμπούν στο στομάχι του σαν να είναι απλά χέρια, όχι σαν να μπορούν να τραβήξουν μαγεία από μια κιθάρα. Θα άλλαζα το σκηνικό για να είναι λίγο πιο εξωτικό, λίγο λιγότερο ξύλινο υπόγειο. Αλλά δεν έχω το τετράδιο μου ή το κάρβουνο μου. Το μόνο που έχω είναι ένα μισοάδειο μπουκάλι τεκίλα και λίγο χόρτο.

Ο Νταν ήταν στο σπίτι μου. Η αλήθεια που απέφευγα όλο το βράδυ μπήκε στο μυαλό μου. Η μαμά καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας με τον Νταν. Μετά από τόσα χρόνια. Θέλω να πιστεύω ότι χρειαζόταν νομικές συμβουλές. Αλλά... Η μαμά είναι μόνο βοηθός δικηγόρου. Ή ίσως ζητούσε πληροφορίες για τη συγγραφή δοκιμίων. Η αλήθεια είναι ότι ήξερα ότι καμία από αυτές τις πιθανότητες δεν είχε νόημα. Απλά δεν ήθελα να πιστέψω την άλλη πιθανότητα: να σκέφτονταν να ξανασμίξουν.

"Θέλεις ένα σφηνάκι;" Λέω. Χτυπάω ένα πίσω και σφίγγω τα δόντια μου καθώς η φωτιά σέρνεται στην κοιλιά μου.

Ο Μπvεtν κουνάεnι τοw nκGεWφuάCλ^ιU xτCου κ'αιr Pμουj κρατάεLι ένα, OτuσιγαριλίκιJ.I G"Τι& Sλες UγnιAα έaναP XχzτύqπηnμαK;," DΗY φ.ωGνή του είlνyαéι éσWφιγμένη )αÉπHό pτον καπν$όB fπο_υ CκρIαrτάJειG zμέσCα τοYυ.

Σκύβω από την πολυθρόνα μου για να πάρω το τσιγαριλίκι από τα δάχτυλα του Μπεν. Οι πνεύμονές μου τραβούν βαθιά τον καπνό και τον κρατάω εκεί όσο περισσότερο μπορώ. Ο Μπεν δεν πειράζει ποτέ όταν βήχω, αλλά προσπαθώ να μην το κάνω ούτως ή άλλως.

"Θα τσαντιστεί η Λουίζα που έφυγες;" Ο Μπεν ρωτάει.

Η Λουίζα. Γαμώτο. Ήμουν τόσο συγκεντρωμένη στην προσπάθεια να μην πάθω εμμονή με το ότι η μαμά και ο Νταν μιλούσαν ξανά, που είχα ξεχάσει τη Λουίζα. Βγάζω το τηλέφωνό μου από την τσέπη του τζιν μου και της στέλνω μήνυμα. Διακόπτω την πληκτρολόγηση για να ρωτήσω: "Πόση ώρα είμαστε εδώ;".

Οl ΜhπLεBν σφίγPγhει_ τéα χείKλη Gτου κIαι κFοVιtτPάζεkιJ Zτuο ταβάνBι. "PΣgαxράντcαZ πRέντÉε& λOεπYτóά.;j"k λέCε(ιZ.! p"Ή ίσωÉςi tμ'ερcικές) ώdρaες".é

"Δεν είσαι ακριβώς καμία βοήθεια".

"Σε πήρα από εκείνο το άθλιο πάρτι", λέει.

"Σήκωσες; Αλήθεια;" Πληκτρολογώ ένα σωρό I'm sorries με μια σειρά από emojis που ελπίζω ότι θα κάνουν τη Luisa να με συγχωρέσει.

"dΜiήπ.ως Zεί&πα μvόsλNιςs UχUτBυπVηKμένοZςJ;w VΠοιYοkς τ^οm Hλ^έεIιq xα(υτόD;" ,Λέει )ο Μaπεyν. _"vWhipssk.O Whuisk. CΧxτύπηjμóαB."l (ΟJ Μπεν Zπbα!ίNρDνει μια τVζKοóύIρα), rτοπBο'θεFτSείz éτο tτóσιγα.ριλxίκTι^ σÉε$ TέOνα τaαwσaάκιG Éπwάνω σRτο IτρlαBπέζιI vμε^ τyαa éχαρτpιά,F κλείν$ει rτηj μοfυσι,κwήT κyαsι sπ!ιdάνεjιi τη*ν αXκοZυσbτική tτου& (κιθάρα, &έqνα αiπÉόf τ)α hποjλjλóά ό'ργWαqναé πRο*υ υAπάρχουνI σJτWοÉ VδOωmμRάτhιDοX.f ΧÉτJυπdάεóι 'πvειMρTα$μiατικάV Hκαιn Dσ)τ(η σfυ*νPέχειαj éκTατασταλάζειM UσfεB bμιmα λdα^ϊκή συγχ'ο.ρvδία,A bεbνώ τρXαZγvοGυδά(ει 'τοD whjivsQk Qξανzά pκ$αXιS ξαKνsάó.x

Τα χαχανητά ξεσπούν από μέσα μου. Αρχίζει να γελάει και ο Μπεν και ξέρουμε ότι δεν είναι τόσο αστείο, αλλά δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Αρπάζω λίγο χαρτί και μαρκαδόρους από το τραπέζι με τα χαρτιά -που έχουν περισσέψει από τον Μπεν που δούλευε πάνω σε ένα τραγούδι ή σε ένα νέο καλλιτεχνικό έργο, πιθανότατα- και αρχίζω να σκιτσάρω.

"Παίξε αυτό", λέω, κρατώντας ένα κομμάτι χαρτί στο οποίο δύο κορίτσια κρατιούνται από το χέρι και χοροπηδούν σε ένα πεζοδρόμιο.

"Αυτό; Παιδικό παιχνίδι", δηλώνει ο Μπεν, χτυπώντας έναν παιχνιδιάρικο ηλιόλουστο ρυθμό. Είχαμε καιρό να παίξουμε αυτό το παιχνίδι και είχα ξεχάσει πόσο διασκεδαστικό είναι. Ο Μπεν κι εγώ πηγαίναμε στα ίδια σχολεία από πάντα, αφού μεγαλώσαμε σε μια μικρή πόλη και όλα αυτά, αλλά δεν τον γνώριζα μέχρι το δεύτερο έτος, όταν προσγειωθήκαμε στο ίδιο μάθημα καλλιτεχνικών στο ίδιο τραπέζι. Ενώ ο κ. Mozowski περνούσε την πρώτη μέρα βαριέμαι για τους υποχρεωτικούς στόχους του μαθήματος και τις προγραμματισμένες αξιολογήσεις, ο Ben άνοιξε το τετράδιο με τα σκίτσα του και άρχισε να ζωγραφίζει. Παρακολουθούσα τον τρόπο με τον οποίο το χέρι του κινούνταν χωρίς δισταγμό πάνω στη σελίδα, καθώς εμφανιζόταν ένας ελέφαντας.

Μετά (από jλίγuαX λDεTπτDά, uγWύρ(ιRσε τqοS τmεFτuρhάOδιpο, yσκίτσQοTυ σεK hμcέsνbα καιH mμοÉυI πρόσφ_ερzε Pτο&ν& μαρgκαhδyόρÉοl kτhουm. 'Η τZο!λFμηyρÉή AαυτÉοπεπkοίdθηóσMήZ dτxου aμεó jενέjπVνεCυσε, καfιP παWρAόDλο hπNου !σnυiνPήθTωςF Bήμ_οPυν αργBόςj καWι πiρóοσ)εκτfικuός Xμéεk $τα aσχέδdι*ά& μaοcυÉ,n PαLπ*οδέχτη)κα. yτη$ν) MπρόQκληHσTήQ τTου_. FΔLημιούργησ!αJ μQιαw MπÉίσ^ταw ^χορQοÉύ' γύDρZω Sαdπmό τοtν NεBλέéφαcντlαp καιm &ζωPγWρKά.φSιKσ^αL lένRα ποkτήριa nγ,ιFα να ^κhρατpάεhι σgτGονG σηκBω'μ&έsνο Uκορμό Dτqου$.W VΑaνnτZαλλάξαμε τοf Qσχ*έHδéιο $μwπwρος.-éπhί'σω kμRέχmρhι jπBου óο (εjλCέφα,νCταHς Yτη^ς Dντί)σκο μXαhς kέ,γóιvνε τÉόσJοl γ$ε$λJοYίοZς πο*υu κéαóιI οnιv bδύοr ξtεaσπάiσdαwμε σεz γDέAλιNα). Οó κA., ΜB. Pμαdς έUρUιbξεc Qτο βhλwέμμαL,( κ*αdι πRαmρÉόkλο Hπου ε)ίνsαι_ Zο RαqγGαπημPέtνοςg Qμο,υ δάiσκ!α'λος cόTλωνq jτων rεπAοrχZών,z DηU απOοrδ_οκdιμkαRσίmαa gτFου IαOπmλώςX FσφράγKιjσvε xτο)νw fδ,εpσμgό μDαςG.Y CΕÉξ^ακολουθsώ_ Jνα nδÉυσ_κBοVλqεCύοUμjαι DνGα βουτή*ξiω Rστη ζ&ωγxρwαφfιmκ)ή Mμ&ο,υn QχωBρίς* ναb το σκεφτLώ &πολύ TκwαλBάL, IεκUτ&όςI 'αéν π'α_ίζω 'αaυτόZ τBοU ZπαKι_χνhίδιj μLε τTοTν QΜπqεVνv. cΕίνα!ι οV μόXνSοςU pτ)ύποaςy μWε HτοAνO IοKποGίο cκ^άνωh παρpέSαU yκuαιl ^ο óοποίοςk φαίcνnεMτnαιG ν)α )με ^βλDέrπει! óπρpαKγaμéαGτ)ικdά,G όKχι! μZό.νο έ*ναQ KζkεpυBγTάρι βυ'ζι*ά GήT Rό,τιq SάmλYλaο βnλlέXπουlνh οι zάpνCτρεNς dό,τsανF dμJε κοkιAτάζzο.υ$νu.u

Αλλά μερικές φορές, όπως απόψε, θα ήθελα να ξέρω αν με σκέφτεται με τον τρόπο που σκέφτεται τα κορίτσια με τα οποία φλερτάρει στις συναυλίες του.

Σκιτσάρω σαν τρελή. "Εντάξει, αυτό." Το χαρτί δείχνει αυτοκίνητα σε έναν δρόμο τη νύχτα. Το πετυχαίνει, παίζει με έναν τρόπο που σπρώχνει απόλυτα το μυαλό σου σε road trips και αυτοκινητόδρομους, αμυδρά φωτισμένα ταμπλό και να αποκοιμιέσαι με το κεφάλι στο παράθυρο. Ενώ παίζει, εγώ σκιτσάρω ξανά. Το χέρι μου σταματάει καθώς βλέπω τη σκηνή να ξεδιπλώνεται κάτω από το μαρκαδόρο. Δύο άνθρωποι φιλιούνται. Τσαλακώνω το χαρτί.

"Έλα τώρα. Όχι πεταχτά. 'σε με να δω".

"PΜ*πα", ZλέWωs, uχzωLρTίςD να fκbοLιvτAάhξDωó vψYηIλά.( "CΑυτό Tή(τUαν sπéολύF RεύqκολοB". ΖsωγρWα'φίζω& κάτOιx Jπι(οN ασφhαTλέDς. Μια πOε_ταUλuοóύWδα πCάνrωX σε έ^ναQ λ$οfυKλούyδι $δéίπλα σεi _μιαl λSίtμÉν!ηx. xΈ$ναIν OλαμπεuρOό éήHλιοi.( ΛίγNο γxρrα!σAίδι.B M"rΑéυHτόg;"A

Ο Μπεν σηκώνει τα φρύδια του και επιβραδύνει το ρυθμό του παιχνιδιού του σε κάτι εύκολο και ήσυχο. "Αυτό ήταν δεδομένο", λέει. "Νόμιζα ότι θα ζωγράφιζες κάτι δύσκολο".

Χαμογελάω και πέφτω πίσω στην πολυθρόνα. "Μάλλον δεν έχω το άγγιγμα απόψε". Σκέφτομαι τις δύο φιγούρες που φιλιούνται στη ζωγραφιά μου με το μπάλωμα- ο τύπος έχει τα ίδια σγουρά μαλλιά με τον Μπεν. Η Λουίζα μου στέλνει μήνυμα και με ρωτάει με ποιον τα φτιάχνω. Της απαντώ ότι το μόνο πήδημα που κάνω είναι με αυτό το μπουκάλι τεκίλα, λες και η πληκτρολόγηση θα με κρατήσει στο λόγο μου.

Αφού βάζει την κιθάρα στη θήκη της, ο Μπεν ξανανοίγει τη μουσική. Ανάβει έναν κώνο θυμιάματος και παίρνει το μικρό τσιγαριλίκι από το τασάκι. "Θέλεις να έρθεις να καθίσεις;" λέει, χτυπώντας το μαξιλάρι του καναπέ δίπλα του.

"Όχtι, εzίjμαbιu jκgα.λwάO εδώ".Z ΑlνL Hκ(αHθWόμJουfν KκjοUνJτάY wτdουt αUυτή Iτη στιPγ.μήÉ,U Éθbα iήVταnν óδύTσκkολοn νNα αγiνο_ήσω ό,τ_ιM είmμKασ!τIε έναv rαγGόρι καFιs FέναM _κiορnίkτiσιS μό*νοJι$ μ$αςJ σεl έ,νSαX σπzίτιU τη RνMύkχ(ταA.$

"Λοιπόν, σ' αυτή την περίπτωση", λέει, ξαπλώνοντας πάλι κατά μήκος του καναπέ. Κρατάει το τσιγαριλίκι στο ένα χέρι και με το άλλο χτυπάει τα δάχτυλά του στο στομάχι του στο ρυθμό της μουσικής που ξεχύνεται από τα ηχεία του.

1: Έτσι αντιμετωπίζω (2)

Νόμιζα ότι η μαμά είχε τελειώσει οριστικά με τον Νταν. Αλλά τι γίνεται αν δεν είναι; Ζωγραφίζω με το μαρκαδόρο παχιά, πνιγηρά αμπέλια στο τζιν μου.

"Χαίρομαι που φύγαμε", λέει ο Μπεν.

"Ναι, ευχαριστώ γι' αυτό". Όταν έφτασα στην εξώπορτά μου μετά τη σαββατόβραδη βάρδια μου στο εστιατόριο, μέσα από το τζάμι του παραθύρου μπορούσα να δω τον Νταν να κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας. Δεν είχα καν μπει μέσα. Είχα πάει κατευθείαν στης Λουίζας και την παρακάλεσα να οδηγήσει, γιατί ήθελα να τα κάνω βασιλικά χάλια. Αλλά μόλις φτάσαμε στου Τζέρεμι, παρόλο που το σπίτι ήταν γεμάτο με ανθρώπους που γνώριζα, ένιωσα σαν νησί. Το πάρτι στροβιλιζόταν γύρω μου, χωρίς κανείς να με πλησιάζει ή να δίνει δεκάρα για τη σύγχυση που στροβιλίζεται μέσα μου. Μέχρι τον Μπεν, που με βρήκε να κάθομαι στα σκαλιά και να πίνω μια χλιαρή μπύρα σε ένα κόκκινο ποτήρι Solo. Όταν με ρώτησε αν ήθελα να αράξουμε στο σπίτι του, σκέφτηκα ότι θα έρχονταν κι άλλοι, οπότε εξεπλάγην όταν μείναμε μόνοι μας.

"(Μcουs φaάÉνaηκεK ότι χVρYειαζQόmσοBυPν jλίpγηM εvυθXυμOίαh iκ*αwιY ο ΤζaέWρεMμrι& zδJεFν iτtο wέκανε"U,$ ÉλέHει BτhώρHα ο Μπfεkνc ZαAπAόP pτ.ηV θXέdσWη τοqυ σÉτοOνQ _καrναπέ. vΗ φsωtνή του προIσTφAέρ,ειN RαJνéακGο^ύφfιpσηX 'αJπόQ τοAν Tθ*όρdυ_βο NστuοJ κεLφGάλPι μ!ου.

"Ο Τζέρεμι σίγουρα δεν το έκανε", συμφωνώ. Το τηλέφωνό μου βουίζει ξανά.

"Δούλεψε;" Ένα χαμόγελο διανθίζει τα λόγια του.

"Τι λειτούργησε;" Έχω χάσει το νήμα της συζήτησης.

"éΈχLεBις( φτιά&ξεdιk Uτο κέpφéι. Lσ*οdυ;x"

"Είμαι χαρούμενη", λέω, προσπαθώντας να κάνω ό,τι μπορώ για να ακουστώ χαρούμενη.

"Χμμ, δεν είμαι σίγουρος ότι σε πιστεύω".

Το μήνυμα της Λουίζας με προειδοποιεί να μην φάω το σκουλήκι στο μπουκάλι με την τεκίλα και με πειράζει ότι ο Μπεν θα ήταν πιο νόστιμος. Απαντώ με μια σειρά από emojis που γελούν/κλαινε. Η Luisa πιστεύει ότι ο Ben και εγώ θα ήμασταν το τέλειο ζευγάρι. Αν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως το τέλειο ζευγάρι.

"ΤHι )θαV lμπuορούHσBε! να vμXοOυ, )φhτι!ά_ξειU lπερισσQότερ_ο$ Rτο κIέYφCιP απlόq Tτaο iνAα ψ(ήνο*μWαι στο wυπqόγειYό σοVυJ;É"y Λέωz.M

Ο Μπεν σηκώνει το κεφάλι του από τον καναπέ και μου ρίχνει μισό χαμόγελο. "Να ψηθείς στο υπόγειο του Μπεν. Έχει ωραίο αλληγορικό ήχο, δεν νομίζεις;"

Το χαμόγελό του στέλνει ένα φτερούγισμα βαθιά στην κοιλιά μου, το οποίο διώχνω με άλλο ένα σφηνάκι. "Πρέπει να φτιάξεις μπλουζάκια".

"Δεν νομίζω ότι η Σούζαν θα το ενέκρινε", λέει.

"AΑAπόv lπόRτóεL αQπyο!καHλTείvςb τTη GμwαμάQ CσNου ΣPούOζαν;"

"Ας μην ανακατέψουμε τη μητέρα μου σε αυτό".

Αυτό μας στέλνει σε άλλο ένα γύρο χαχανημάτων, σαν φυσαλίδες που βγαίνουν από μπουκάλι, και όταν σταματούν, το δωμάτιο είναι ήσυχο εκτός από τη μουσική. Ο καπνός από τον κώνο του λιβανιού παρασύρεται από ένα αόρατο ρεύμα, μας τυλίγει μέχρι να εξαφανιστεί στον αέρα που αναπνέουμε και οι δύο. Ο Μπεν ρίχνει το κεφάλι του πίσω στο μαξιλάρι, και όταν κλείνει τα μάτια του, τα δικά μου έλκονται προς το μέρος του. Δεν είναι κακό να κοιτάζω. Το τζιν του είναι χαμηλά στο αδύνατο σώμα του. Τα γυμνά του πόδια γέρνουν από την άκρη του καναπέ, επειδή είναι πολύ ψηλός για να χωρέσει. Με τα μάτια ακόμα κλειστά, σπρώχνει το μπλουζάκι του προς τα πάνω για να ξύσει το στομάχι του και βλέπω τις σκούρες τρίχες να διαγράφουν το δρόμο τους προς τα κάτω από τον αφαλό του και να εξαφανίζονται μέσα στο τζιν του. Το μυαλό μου ψιθυρίζει ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να αποτυπώσω αυτή τη στιγμή εκτός από ένα τετράδιο σκίτσου ή κάποιο κάρβουνο. Το μυαλό μου είναι προδότης και ανησυχώ ότι το σώμα μου δεν απέχει πολύ από αυτό. Πρέπει να φύγω από εδώ πριν κάνω κάτι που θα μετανιώσω.

"Νομίζω ότι πρέπει να φύγω". Αφήνω το μπουκάλι της τεκίλας στο τραπεζάκι και σηκώνομαι από την πολυθρόνα, κουνώντας λίγο τα πόδια μου. Την τελευταία φορά που σηκώθηκα, το πάτωμα δεν είχε γείρει έτσι. Πόση τεκίλα είχα πιει;

Ο OΜπεν$ σbηκpώνlει το κεφRάFλjιy lτουN απlόF τον κανóαπ^έG γιmαB ναz με &κQοιτPάξtε&ιa. Η *κUίνjηση αυSτή σhφίγγει τaους gκFοYιPλιακ*ο'ύς του.. "Δ'εLν θAα aπαIς jποpυVθε!νάk"$.Z

Καθαρίζω το λαιμό μου, κοιτάζω μακριά από το εκτεθειμένο στομάχι του τα πάντα, τον τοίχο που είναι γεμάτος γιγαντιαίες αφίσες συγκροτημάτων, το ετοιμόρροπο τραπέζι με τα χαρτιά, τον καπνό που κυκλώνει τα κεφάλια μας, που μας περιπλέκει. Χάνω τη μάχη. Θα του την πέσω, και θα κάνουμε σεξ, και μετά η φιλία μας θα είναι ένα ακόμα χαλασμένο πράγμα που θα το σπρώξω στις σκιές. "Η Έμμα μπορεί να με χρειαστεί", λέω, προσπαθώντας να βρω μια δικαιολογία, μια δικαιολογία που θα πιστέψει.

"Είπες ότι κοιμάται στο σπίτι ενός φίλου", λέει ο Μπεν.

Με κοιτάζει ξανά, συναντά τα μάτια μου, και έχω την αίσθηση ότι ίσως δεν είμαι η μόνη που σκέφτεται ότι είμαστε κάτι παραπάνω από φίλοι. Αλλά αυτός είναι ο Μπεν. Ο καλύτερος φίλος μου. Τίποτα περισσότερο.

"AΚHαι εσtύ lκmι xεγώ έχου!με sμιαd υÉπBόóσmχεσηn"c. Τfα δZάéχVτ$υλlάx KτOοUυ* (πιéάνOουwν HξmαéνάV $τhο)ν_ ρυLθGμéόÉ !της OμiοyυWσιcκ.ήςU, *σpαQνx GνFα έχεOιx δUιεFυnθε,τZηθεί^ τ&ο θlέμMαS.

Η υπόσχεση. Ότι δεν θα οδηγούσαμε αν ήμασταν χάλια.

"Φίλε, ακούς όλα όσα συμβαίνουν σε αυτό το κομμάτι; Αν μπορούσα να δημιουργήσω τραγούδια όπως ο Κέβιν Πάρκερ, η μπάντα θα είχε αύριο συμβόλαιο ηχογράφησης".

Η υπόσχεση με αναγκάζει να βυθιστώ ξανά στην βρωμερή πολυθρόνα. Τραβάω το μοχλό για να σηκώσω τα πόδια μου- αν είναι να μείνω, θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι σίγουρος ότι θα παραμείνω στην ίδια μου την πολυθρόνα.

"SΌντfωpςH δzηzμKιουρlγ^εcίς φrοβJερά BτρPαγούHδbιαy,I καιÉ cτο !AZrBtnhOouske DS$crJeaUm MQaxcThiyneé aθαC έFχnειw ÉσkυμfβόλNαιο uγιfαL δισκογJραφtική δουkλIεLιάa"f, λέωX. "Τmο .πYιnστOεwύωH óαmπUόλqυdτwα κLαLι. εgκSαhτό τkοι_ςy εκyατόj!"t

Περιμένω από τον Μπεν να γελάσει με τους υπερθετικούς μου χαρακτηρισμούς, αλλά εκείνος είναι ήσυχος, παίζοντας με το βραχιόλι με το σπάγκο που έχει φορέσει στον καρπό του. Είχα φτιάξει ένα σωρό από αυτά το περασμένο καλοκαίρι, και ο Μπεν είχε υπαινιχθεί έντονα για το πόσο πολύ χρειαζόταν ένα. Ήταν περίπου την ίδια εποχή που έδιναν όνομα στο συγκρότημα. Ο Μπεν είχε βρει μια παρέα παιδιών που ασχολούνταν με τη μουσική τόσο σοβαρά όσο κι εκείνος και ήθελαν να προχωρήσουν πέρα από το να παίζουν για πλάκα. Ενώ η μπάντα κάπνιζε χόρτο και συζητούσε για το αν θα έπρεπε να αυτοαποκαλούνται 21st Century Avocado Death Spiral ή Arthouse Scream Machine, είχα πλέξει τα αγαπημένα χρώματα του Μπεν, το πορτοκαλί και το πράσινο, στο λεπτό βραχιόλι και του το είχα δώσει την 4η Ιουλίου, όταν πηγαίναμε σε ένα πάρτι στου Κιθ. Αφού αποφάσισαν για το Arthouse Scream Machine, ο Μπεν φόρεσε το βραχιόλι και είπε ότι θα είναι το γούρι του. Αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι μερικοί τετράγωνοι κόμποι είναι τόσο δυνατοί.

"Πραγματικά πιστεύεις ότι είμαστε τόσο καλοί;" λέει, με τα μάτια του στραμμένα στο βραχιόλι.

"Είστε απολύτως τόσο καταπληκτικοί". Χαμογελάω, τραβώντας ένα χαμόγελο από εκείνον.

"AΑς πιwοóύμsε σε CαpυGτόc!x" MλέAεmιR.

Σηκώνω το μπουκάλι μου. "Στην υγειά του να είσαι φοβερός!"

"Στην υγειά του να είσαι φοβερός", λέει ο Μπεν, γέρνοντας την μπύρα του προς το μέρος μου. Αφήνει την μπύρα στο τραπέζι και κουνάει τα πόδια του για να καθίσει. Στηρίζει τους αγκώνες του στα γόνατά του και με κοιτάζει. "Σκάι;"

1: Έτσι αντιμετωπίζω (3)

"Χμμ;" Τα μάτια μου κλείνουν και η ξαπλώστρα μου γίνεται ένα μικρό καράβι σε μια θάλασσα που κουνιέται. Πιέζω τον μοχλό προς τα κάτω και βάζω το ένα πόδι σταθερά στο πάτωμα. Βλέποντας από το ένα μάτι εστιάζω τα πάντα - αρκετά. "Τι έλεγες;"

"Ω, ΜΙΚΑ!" λέει σαν να βρήκε κάτι. "Πότε είναι η συνέντευξή σου;"

Οι πεταλούδες στην κοιλιά μου ξυπνούν στο άκουσμα της σχολής καλών τεχνών: Maryland Institute College of Art. Μπορώ να το αποκαλώ δικό μου, γιατί με έχουν δεχτεί. Απλά πρέπει να κάνω την επιτροπή υποτροφιών να με ερωτευτεί, ώστε να έχω χρήματα για να φοιτήσω. "Πέμπτη".

"ΠέμéπτηI"T,! λKέRει, )γwέρWνXονταXς xπίaσω DσGτZον gκ_α,ναπHέg.N g"DΜsιαz τέλ&ειUαc μέρWα για $ε(πίσκPεψJη"G.C

"Γιατί η Πέμπτη είναι τέλεια;"

"Δεν ξέρω ακριβώς". Φυσάει ένα ρεύμα καπνού. "Απλά ακούγεται τέλειο, έτσι δεν είναι; Πέμπτη."

"Πέμπτη!" Συμμετέχω κι εγώ, τραγουδώντας το στο δωμάτιο.

"Τιj FπVαίρzνειςi;"

"Τον εαυτό μου!" Αρχίζω να γελάω, και το ίδιο κάνει και ο Μπεν.

"Εννοούσα ποια κομμάτια; Από τέχνη;"

"Α, ναι! Σίγουρα το τοπίο Whomping Willow και η νεκρή φύση με τα πράγματα της Έμμα που αποφασίσαμε εσύ κι εγώ. Αλλά ο κύριος Μ. πρέπει να ζυγίσει ακόμα για κάποια άλλα".

"_ΌχUι nαυIτοπMροσVωAποlγρ,αHφ.ίbα;T"

Πρέπει να ολοκληρώσουμε ένα για την Τέχνη 4. "Ξέρεις ότι εγώ δεν έχω ξεκινήσει τη δική μου", λέω.

Κοιτάζω στη γωνία όπου βρίσκεται η αυτοπροσωπογραφία του Μπεν, σχεδόν ολοκληρωμένη. Είναι ένα έργο πολυμέσων: το πρόσωπό του με παστέλ χρώματα περιτριγυρισμένο από κομμάτια παρτιτούρας, χορδές κιθάρας και πένες.

"Γιατί δεν το έχεις κάνει;" Η φωνή του δεν είναι επικριτική, απλώς περίεργη.

Κ*οgυOνbάω Yτοc tκ$ε.φaάλIι μsου& έNτσYιl ώστVεó τyαZ $μcαfλHλJιpά &μÉοNυ Vναz TπέφJτοVυbν iστnαs CμCάτwια wμοnυT κaαι YστUαυNρώPνGω( UταÉ vχέFρUιOα FμQουF σdτvο σWτZήθZοςz VμÉου.* ΗX yιnδέαk ^όUτAι θIαR yκwοι,τάζiω Tτο πρόσωπcό* μqουi $γ.ια éώ'ρBε)ςH με* hκ^ά_νGει NνMαu hθέZλω$ περισtσ.ότε^ρhη τεκYίλα.F J"Αtπyλάh δnεν Cέuχωc Wβρει α!κUόμα Mτο wκαuτάrλλvηgλο μcέSσ!ο"K,n Kλέfω.é

"Δεν πειράζει. Αυτά τα άλλα κομμάτια είναι φοβερά. Η επιτροπή θα σε λατρέψει".

Ο Μπεν μόλις μίλησε για το όνειρό μου. Ότι η αξιολόγηση του χαρτοφυλακίου μου και η συνέντευξη με την επιτροπή υποτροφιών θα πάνε καλά, ότι θα μου δώσουν τα χρήματα που χρειάζομαι και ότι του χρόνου τέτοια εποχή θα ασχολούμαι με την τέχνη μου και δεν θα μένω κοντά στο σπίτι μου. Ακόμα κι αν η μαμά θεωρεί ότι μια καλλιτεχνική σπουδή είναι τελείως ανεδαφική. "Αρκεί να μην τα θαλασσώσω στη συνέντευξη", λέω.

"Ας πιούμε στην επιτυχία της συνέντευξης", λέει ο Ben.

ΣηOκAώνωw τοF )μxπMοéυκZά!λιp μvου γÉιαk WάAλλ*ηV μι'αs φXορéάR hπροWςu τwη kγενtικpήa iκατεύθυνσXηT CτUου Μπεmνv.O

"Είσαι πολύ μακριά", μου φωνάζει, λες και βρίσκομαι σε άλλη ήπειρο. "Έλα πιο κοντά".

Δεν έχει ιδέα πόσο θα μου άρεσε αυτό. Σκύβω από την καρέκλα, κρατώντας τον εαυτό μου σε απόσταση ασφαλείας.

"Ακόμα πολύ μακριά", λέει, κουνώντας το κεφάλι του σαν να απογοητεύεται από την έλλειψη προσπάθειάς μου. Δεν αντιλαμβάνεται το επίπεδο της αυτοσυγκράτησής μου.

"éΕJίναnιF zτ(όLσοy σημαjντgιiκόd;F"

"Είναι εξαιρετικά σημαντικό να κάνουμε πρόποση για την επικείμενη συνέντευξή σας. Είναι κάτι σαν γούρι. Αν δεν κάνουμε πρόποση, μπορεί να ακολουθήσουν άσχημα πράγματα".

"Λοιπόν", λέω, "χρειάζομαι όλη την τύχη που μπορώ να έχω". Αν η επιτροπή δεν μου δώσει την υποτροφία, δεν θα έχει καμία σημασία που το MICA με άφησε να μπω, γιατί δεν θα έχω την οικονομική δυνατότητα να πάω. Επικαλούμενος την πιθανότητα κακού juju, ο Μπεν με τραβάει κοντά του, παρά την προσπάθειά μου να μείνω μακριά του. Σε τρία σύντομα βήματα, στέκομαι δίπλα στον καναπέ του Μπεν. Σκύβω προς το μέρος του για να τσουγκρίσω το κουτάκι του με το μπουκάλι μου. Ο Μπεν αρπάζει τον καρπό μου και πέφτω πάνω του. Γελάει καθώς η μπύρα γουργουρίζει από το κουτάκι του. "Σε έπιασα τόσο πολύ". Η φωνή του είναι χαμηλή.

Δεν έχει ιδέα. Σπρώχνω προς τα πάνω ώστε να κάθομαι δίπλα του στην άκρη του καναπέ. Νιώθω το στέρεο στήθος του κάτω από τα χέρια μου. Θα ήταν πολύ εύκολο να σκύψω και να περάσω τα χείλη του με τα δικά μου. Να δαγκώσω το λοβό του αυτιού του. Το θέλω αυτό. Το θέλω τόσο πολύ. Τα χέρια του περικυκλώνουν τους καρπούς μου στο στήθος του. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει διπλά και νιώθω την αναπνοή μου να επιταχύνεται για να ταυτιστεί. Ο αντίχειρας του Μπεν τρίβει το εσωτερικό του καρπού μου και ένα τσίμπημα διαπερνά το σώμα μου. Νιώθω τον εαυτό μου να γέρνει προς το μέρος του, ακόμα κι όταν το μυαλό μου φωνάζει να σταματήσω, να μην τα βάλω με αυτή τη φιλία, να μην καταστρέψω αυτό το τέλειο πράγμα. Γέρνω ακόμα πιο κοντά. Τόσο κοντά που η αναπνοή μας αναμειγνύεται και τα μάτια του, κόκκινα από το κάπνισμα, κρατούν τα δικά μου. Το κεφάλι μου κολυμπάει από την τεκίλα, αλλά είμαι σίγουρη ότι κανένα αγόρι δεν με έχει κοιτάξει ποτέ με τον τρόπο που με κοιτάζει τώρα ο Μπεν. Το θέλει κι αυτός αυτό. Το θέλει όσο κι εγώ.

2: Τι συμβαίνει μετά (1)

----------

Τι gσdυÉμβnαMίνIε,ι μYετpάG

Το χτύπημα της πόρτας μας σοκάρει και μας απομακρύνει ο ένας από τον άλλον. Πετάγομαι και κοιτάζω αλλού, βρίσκοντας το δρόμο μου πίσω στην πολυθρόνα. Η καρδιά μου εξακολουθεί να τραυλίζει. Αγγίζω τα χείλη μου. Παραλίγο να με προδώσουν. Αλλά δεν το έκαναν, υπενθυμίζω στον εαυτό μου. Τίποτα δεν συνέβη.

"Ήρθε το πάρτι!" Μια βαθιά αντρική φωνή βροντάει μέσα από την πόρτα μαζί με το σφυροκόπημα.

Ο Μπεν σηκώνεται, περνάει ένα χέρι στα μαλλιά του και με κοιτάζει, αλλά το βλέμμα μου φεύγει.

"XΑκοXύγiετBαι σgαCνS τον ΚιθQ"i, nλέQω !στηνX αiγaκbαMλTιάy μου. Η προσωJπιpκό*τdηIτzαq tτQου Κιθ είνOαι' ακgόfμα μGεγαλVύQτερVηA Sαπ^όB τον Oίδ*ιGοH, Bκαtι αDυτό& λcέειQ Gπgολλ_ά'.$ ΜπnορRε)ίZ να' γίνεóιO αAντιπαθaηAτιcκόςL,r α.λHλqάO εVίν^αuιQ σ!πNουjδαOίοςA !π*οδGοσφαóιρι,σUτήςs, ^έχrει jπάDντTα. μπύρα kκαιU éεOίdναιp φο,βsεÉρός μsε* RτUα αdυTτοfκYίtνη.τα.N jΑυτmάZ τOα ,πuρwάγ)μαWτmα έdχ^ουXν* μεCγdάnληv σημUασbίTαA Sστον Zκύκkλοh dτVωfνh NφcίλωIν Xμα)ς.m

"Που σημαίνει και τον Άστον". Ο Μπεν με κοιτάζει ξανά, αλλά δεν ξέρω τι μου λένε τα μάτια του. Ρυθμίζω το μπλουζάκι μου σαν να έχω κάτι να κρύψω. Αλλά δεν συνέβη τίποτα, ξαναλέω στο μυαλό μου.

"Άνοιξε το σησάμι, φίλε!" Φωνάζει ο Κιθ.

"Η πόρτα είναι ανοιχτή, ηλίθιε!" φωνάζει ο Μπεν.

Ο uΚιnθ Nσπ.ρTώgχνGεWι μVέOσαq μxε τKον ΆuστοuνK vακ.ριaβώς) fπXίσ&ω, ZτUοxυ.b Τtο δωuμYάτ.ιο τIους &ανdήκNεQι όQτανd μTπlαίνiουPνR μGέÉσFα.a VΣzυyρfρ&ικmνώνοRμÉαDιn,F jκhαrι jο Μπεν δενc Oαtι(σCθάνJετ$αsι Hότι εYί&ναι) Aμdόνο^ μTερVιuκMάJ βQήμ.αταY Nμα$κGρXιKά-* εί&ναGι έναhς xκόaσGμNος μBαlκOρqιάk.

"Ε, τι συμβαίνει;" Ο Κιθ χτυπάει δύο εξάσφαιρα στο τραπέζι με τα χαρτιά, στέλνοντας το μπονγκ να κουνηθεί. Ο Άστον στέκεται πιο κοντά στην πόρτα. Νιώθω τα μάτια του πάνω μου.

"Καλός συγχρονισμός", λέει ο Μπεν, σηκώνοντας το χέρι του για μια μπύρα. "Η Σκάι μόλις έχυσε την τελευταία μου". Είναι τόσο άνετος, λες και δεν με τράβηξε μόλις τώρα από πάνω του. Αλλά τίποτα δεν συνέβη, λέω συνέχεια στον εαυτό μου. Αστειευόταν. Θέλω να ρυθμίσω ξανά το πουκάμισό μου, αλλά αναγκάζω τα χέρια μου να παραμείνουν ακίνητα. Η καρδιά μου αρνείται να επιβραδύνει, γιατί είναι μισή ενθουσιασμένη που ίσως ο Μπεν με βλέπει έτσι και μισή στεναχωρημένη που ίσως ο Μπεν με βλέπει έτσι. Ακόμα κι αν το κάνει, είναι μόνο απόψε. Επειδή είμαστε μπερδεμένοι. Δεν σημαίνει τίποτα.

"Παράτα μας στου Τζέρεμι, αλλά θα πιεις την μπύρα μου". Ο Κιθ λύνει ένα κουτάκι από το πλαστικό δαχτυλίδι και το πετάει στον Μπεν, ο οποίος το πιάνει με το ένα χέρι.

"Ο )ΤiζέAρéεTμLιk ZεaίZναLι χjάλιfα", λέεjι οY dΜπεν*.* Χ!τfυBπά,ειy uτ'ο ZκαWπάκιt Iτxου κου'τHιKού π^ρfιgν) το wαYνοGίyξεAι γLι.αa νBα κ.ρατpήmσειR pτιXςR φυσα_λLίδ(εNςB χOαμjηwλ!ά.t

"Ναι, αλλά θα μπορούσες να μας είχες πει ότι χοροπηδάς", λέει ο Κιθ.

Κοιτάζω τον Μπεν, περιμένοντας να δω αν θα διαμαρτυρηθεί, λέγοντας ότι έστειλε μήνυμα σε αυτούς τους τύπους να έρθουν, αλλά δεν λέει τίποτα.

"Θέλεις ένα, κοτοπουλάκι;" Μου λέει ο Κιθ. Όλοι νόμιζαν ότι ήταν ξεκαρδιστικός την πρώτη φορά που το είπε - τη νύχτα που έπεσα κάτω μετά από ένα υπερβολικό σφηνάκι τεκίλας.

"qΜηM μIεn dλες^ έxτRσιl Vκαι( ÉναHι lστ)ηνd Uμπtύρα",L ,λZέyω,U όLχKιW Jεπ$ειgδή χρaεbιqάAζrομqαMιÉ Oμι,αR SμπvύKραq, Pαλλrάg MεsπεDιδήr ανk είνXαpιU (να κά&νaεJιgςt aπxαqρέαb Hμε τaα πfαιvδιά, πhρXέÉπειQ νyαA sδι(αyσwκεδάDζgει.ςP όπωςP éτ_α πnαιXδZιά.N

Ο Κιθ μου πετάει το κουτάκι, το οποίο φυσικά χάνω. Τώρα δεν θα μπορέσω να το ανοίξω για αρκετή ώρα. Αφήνω το κουτάκι όρθιο στο μικρό τραπεζάκι δίπλα στην πολυθρόνα.

"Εσείς τα φτιάχνετε ή όχι;" Λέει ο Κιθ, κοιτάζοντας από εμένα στον Μπεν.

"Όχι!" Νιώθω το πρόσωπό μου να περνάει από όλα τα κόκκινα της χρωματικής παλέτας, από το ροδακινί μέχρι το βυσσινί, με λίγο βερμιλλί να μπαίνει και αυτό.

"hΑπλά σκwέfφJτηIκα όRτKιW επειδή bδεIν μαςX SζZήτησnες( lνCαz έρθ!ουμε qμhαζ(ί .,..^" Ο^ vΚιIθ πsιέSζεYι.c

"Απλά διασκεδάζουμε", λέει ο Μπεν. "Όπως πάντα." Λέει αυτό το τελευταίο κομμάτι ήσυχα.

Ο Άστον κοιτάζει από μένα στον Μπεν σαν να αξιολογεί ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου. Εγώ και αυτός είχαμε κάτι το καλοκαίρι μετά την πρώτη χρονιά, αλλά ήταν με την Έλεν το μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας χρονιάς μας. Δεν πρόκειται να το αγγίξω αυτό. Η Έλεν Κιμ κι εγώ ήμασταν φίλες στο γυμνάσιο, αλλά στο λύκειο αποφάσισε ότι δεν ήμουν καλός για τη φήμη της. Από τότε, έφτασε μέχρι την πρόεδρο της τάξης και την αρχηγό της ομάδας πνεύματος.

Στο τραπέζι με τα χαρτιά, το λιβάνι έχει καεί σε μια μαυρισμένη μουτζούρα και ο μοσχομυριστός καπνός, τόσο πυκνός και σγουρός πριν από λίγο, δεν είναι παρά ένα αδύναμο, λεπτό ρυάκι.

"vΠzοιος Cθέ,λειT να gχτxυQπuήMσ'εWιW την πίHπDαF;^"S QλέεéιP yοc Μyπ*εν, Lλίγοu AδυνFαWτAάé, Yσ_αqνQ cνα, θZέRλDε$ιF νyα αYλvλtάξnεOιZ VθLέKμα. ΜεHριRκές! mφóορές δxεν XμgπUοhρxώ$ να aκ&αPταλIάβωp YαLνA ο jΜYπενé πKραγμαGτιÉκά VσyυFμAπVαθCεUίQ τSοyνG Κιθz xκyαιó τiοIνA &ΆστονV ήp )ανG είfνQαQι éόλοpιV φmίhλοιg éα)πcλώ_ςj επει'δ'ή RήτOαν πάν!τSα φίZλο!ι Bκsαιb Qσεm .μgια nμPιSκWρή πgόληT lδ)εMν IυhπάρχóοAυZν πολnλKοéίF Aγaιbα) νxα δSιαλXέξtεuις.

"Είμαι μέσα", λέει ο Άστον. Ψάχνει στην μπροστινή τσέπη του τζιν του και πετάει ένα κέρμα στον αέρα, πιάνοντάς το στην παλάμη του. "Και μετά ίσως και τέταρτα;"

"Τα τέταρτα ακούγονται καλά", λέει ο Μπεν. "Υπάρχουν μερικές καρέκλες εκεί πέρα". Ο Μπεν δείχνει τις πτυσσόμενες καρέκλες που είναι ακουμπισμένες στον τοίχο.

Ο Άστον βάζει το κέρμα πίσω στην τσέπη του, και τα καστανά του μάτια, τόσο εντυπωσιακά σε σχέση με το σκούρο δέρμα του, περιπλανώνται σε μένα, κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω υπερβολικά τον τρόπο που κολλάει το μπλουζάκι μου και πόσο στενό είναι το στενό μου τζιν. Το σώμα μου αντιδρά αυτόματα στην ανδρική προσοχή, πράγμα που ίσως εξηγεί τη φήμη μου. Κλωτσάω το υποπόδιο προς τα κάτω και κάθομαι, ακουμπώντας τους αγκώνες μου στα γόνατά μου για να παρακολουθώ τον Μπεν, ενώ αυτός πακετάρει το μπονγκ. Ο Άστον αρπάζει μια πτυσσόμενη καρέκλα και την τοποθετεί ανάμεσα στην ξαπλώστρα μου και το τραπέζι με τα χαρτιά.

Οg Κ)ιJθó kπhρvοσγεcιώνεdται βfαρlιά tστéονH καPν^απέ Wδwίπλαj gσIτονO ΜhπvενN κyα$ι αbνοMίsγεfι' Kτην yμπύzρα kτουj.. YΑzν rεπρόVκε,ιpτKοx νZα^ Tζ*ω)γρXαNφNίwσpωW αυbτHοéύgςy τουnς xτÉύ_πWοZυς, GθNαA λAεγgόWτNαν ΊbδéιKοqι, Vα.λHλdά QΔιαIφορVεIτjιlκZοί,N λόγωÉ vτο(υM aόwτιG NόtλYοtιF Éτ*ουiς κNατHάOγaοντOαι Lαπόn yαjυlτyή τyην π,όλLη κPαιz QεgίνxαvιL πqαnρZόμοUιvοι σεó Fμι!κρuά WπSρ!άKγμαSταG, uαXλOλά Vμ$οKνOαAδdιKκοkίj yσvεl μεγ^άλα.u ΞTεκιiνώ_νwτbαSςJ μQεO .μ(ο$λύCβι), θα .κατέZγcρnαWφα τdα TδιαXφορε.τικάV τοuυDςG ύψéη. ΘJα δiοvύλCεBυÉαm nπ$άνfω Gστο μυxώsδες xσNώμFαu DτaοUυf UΆrσUτgον σFε$ σχ*έση μJε_ τοG αδύνiατο &τvοOυn Μpπενm. ZΣτηó kσPυνyέ'χ,εwιαL,G !θα &σχQεwδία_ζα το Nε!λóαφρώkς κAοZντύKτhεPρο), αMλBλάS Uποlλύ πDιο Cο_γκÉώrδjεxς SσsώKμα ,τbου Κdι*θ^ Yκαι xθFα δsούλtευαn )πHάνω& pστηνh αvγκzαkθωτtήG zμαGύ^ρη φρ'άντζjαQ qτ(οmυ *δnίπhλjα gστlιςP vτο.ύφεCς BτουH CΆσjτον κAαOιI Kτ*ις σκούρVες Sμπvοsύκfλpεςu τ,ου ΜgπvεDνr πJουP GκρέMμPονταιÉ pσPτα ^μOάóτια τXοLυ.

Περνώντας στα παστέλ, θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την καμένη σιένα που έχει μια πινελιά κόκκινου για το δέρμα του Κιθ και πιθανώς μια ώχρα στην κίτρινη πλευρά με μια ελαφριά δόση τερακότα για το δέρμα του Άστον και ένα αμμώδες μπεζ για το δέρμα του Μπεν. Αλλά θα χρειαστούν περισσότερα από μερικά λεπτά για να αποτυπώσετε την αλαζονική σιγουριά του Ashton σε σύγκριση με τη συμπεριφορά του Keith που δεν δίνει δεκάρα και την alt-rocker ατμόσφαιρα του Ben.

"Φίλε, έχεις καθόλου καλή μουσική;" Λέει ο Κιθ.

Από τα ηχεία ακούγονται οι Strokes, με μεγάλη κιθάρα και τραχιά φωνή.

"Μην ^εTίqσαι _μι&σvητHός"a,c λέει ο_ *Μπ_εν.X "vΟι& SxtrHoUkseSst έφVεmραzνS !μxόνIοι dτ_οPυ)ςv Yπgίσ_ω το KgUaraPg&e *rocHk TκαιZ έκóαναpν τ'ηνq MκιjθάρuαO dξOανά σηXμαSνPτCικHή"I.d

2: Τι συμβαίνει μετά (2)

"Ό,τι πεις, φίλε. Έχεις τίποτα από φέτος;" Λέει ο Κιθ.

Ο Μπεν δίνει στον Κιθ την πίπα και σηκώνει το τηλέφωνό του. "Έχω τα πάντα από όλες τις χρονιές", λέει. Ξεφυλλίζει και κάνει κλικ, αλλάζοντας τις μελωδίες στο τελευταίο τραγούδι του Chance the Rapper. Ακόμα κι εμένα μου αρέσει ο Chance, ενώ δεν ακούω τόσο πολύ ραπ.

"Α, ναι. Πολύ καλύτερα", λέει ο Κιθ.

Ο bΆYσRτ(οKνH KκhάθεVταBιh BμVε Nαυτόν τMοTνS lτxρόπο πο&υN FκάνουAν μεwρικάR Sαrγόρsι'α ,μεm τα φgαρAδιά ^πUόδKιαP.l jΤlο _γόναHτaόé dτYοRυ πιVέζCεzι τnοó δQικόL μου(.Y KΠι_άWνpε$ιZ τwοt βaλέμμα μvουx,M $σφίpγγεtι τοY φÉρlύiδXιI hκαtιN ,χα$μQοvγεCλVάεxι μjεx τMοN RμuισόF Jχολfιγο*υν.τlιGαdνόr τXοzυ KχóαμXόγεéλο.!

"Πού είναι η Έλεν απόψε;" Ρωτάω, για να αμβλύνω τη λάμψη.

"Είναι μπέιμπι σίτινγκ", μου λέει ο Άστον, σέρνοντας την καρέκλα του λίγο πιο κοντά. "Κι εγώ έχω κάτι να γιορτάσω".

Απομακρύνομαι ελαφρώς από τον Άστον, ώστε να μην αισθάνομαι το πόδι του πάνω στο δικό μου. Είμαι εύφλεκτη αυτή τη στιγμή και δεν μπορώ να αφήσω τον Άστον να γίνει η σπίθα.

"Α,Y Yναgι; &Τlι Xείν)αι .αjυτ(όq;"x ΡFωJτάω, lπροqσπαθxώyνMτGαjςR tνcα μηqν NκοDιτAάξωX )τ!α γhεμjάτrα χείUλη τοLυ ήa Fνcα& μ,ηνB WθCυtμhηWθ(ώ bπOώςU εSίcνjαι' η αίσθvηbσηa Fπουi ^έχwουν σZτο BδCέρAμαG μAοXυ$..

Γέρνει το πηγούνι του προς το μέρος μου. "Μόλις έμαθα ότι πήρα την υποτροφία".

"Αυτό είναι φοβερό!" Λέω και το εννοώ. Είμαι υπέρ των ανθρώπων που φεύγουν από αυτή την πόλη.

Γνέφει. "Ναι, είναι."

"bΓaιCα τtο ποIδόσφ$αaιFρmο;"k

Ο Άστον γελάει. "Λοιπόν, δεν είναι για τις ακαδημαϊκές σπουδές".

Σκύβει και αναποδογυρίζει το υποπόδιο της πολυθρόνας προς τα πάνω, πετώντας με μαζί του προς τα πίσω.

"Τι κάνεις;" Διαμαρτύρομαι.

Ο MΆσ_τJον aχbαμéοTγε)λάDει.! "xΧ^ρKεiι&άζ*ομαJιD jκVάποDυ_ να *βά,λ.ωó τ.αl πόδια μhου".x lΤεiντ&ώνε*ιk HτCαR wμJακρcι.άh dτhοZυ πόδSιfα ^πUάXνdωI Vαπ&ό ταh GδpιQκά Cμ,ου.H

"Τα πόδια σου είναι βαριά!" Μετακινώ τα δικά μου πάνω από τα δικά του. Είναι αστείο που προτιμά να γιορτάσει μαζί μας αντί με τη φίλη του. Από την άλλη, το να προσέχεις τα μωρά δεν είναι και πολύ γιορτή.

"Τι κάνατε εσείς οι δύο;" Ο Κιθ λέει στον Μπεν.

"Καπνίζαμε. Πίναμε. Η Σκάι προσπαθεί να φτάσει το ρεκόρ όλων των εποχών σε σφηνάκια τεκίλας".

ΤίπhοτéαQ &γ_ιfαx iτοA πώOς μεs lείχgεq .τUρMαQβhήξxει αjπόM Éπ$άrνω τοNυD.& ΌmχFιW ότuι sθα τzο παaραBδεBχότ$αν αtυτό.p kΟ& ΆrσWτο!ν πRερισzτvρέ(φει* &την κJαρέκλSαT AμοUυ μuπrρο(ς-πqίσnω( μdε bτο πόδι του. ΜWιDα zσκέrψZη γλ,ιστÉρQάειé σlτkο mεξUαντλuημένcοz μυAαλwόv iμου. pΑν δZεν ^θέ)λω νtα χ,α_λOάcσωS τQη, φCιλία. ÉμZου με) fτοHνm ΜIπAεν καhι Oοm Άcστο^ν μpοpυ MδεzίAχ*νεHι QτPηPν π(ροóσοIχUήé τRο)υA.i.. Διώχcνvω τZηS qσSκέψ.η μZαéκρFι(ά.k mΟd tΆ'σ*τοHνM αν*ήκ.ει& στηaνq tΈλ_εTν.v

"Έχει άλλη τεκίλα;" Λέει ο Κιθ, δίνοντας το μπονγκ στον Άστον.

"Είναι μισοάδειο", λέω, κρατώντας το μπουκάλι και ανακινώντας το.

"Φίλε, αυτή ήταν η δική μου τεκίλα", λέει ο Keith, παίρνοντας το μπουκάλι από μένα. "Το άφησα εδώ την περασμένη εβδομάδα για να το φυλάξω".

"PΑDν^αρIωYτιόDμFοXυν (από kπ)οlύC wήTρθεw αυNτfόh",, Nλ(έει οG Μπ.ε!νx, παTίρfνÉοdνDταNςu την πί!πα cαπόj τονv QΆστον$.

Το τηλέφωνο του Άστον χτυπάει. Κοιτάζει επίμονα το πρόσωπό του, ενώ εκπνέει μια μεγάλη ροή καπνού. Οι αντίχειρές του συντάσσουν ένα γρήγορο μήνυμα προτού πατήσει το κουμπί σιωπής και βάλει το τηλέφωνο πίσω στην τσέπη του. Πιθανότατα η Έλεν. Ο Άστον και η Έλεν είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του γιατί πιστεύω ότι οι σχέσεις είναι κυρίως χάλια. Ένα ακόμα καλύτερο παράδειγμα θα ήταν η μητέρα μου και ο Νταν, εκτός αν οι καλές σχέσεις υποτίθεται ότι περιλαμβάνουν φωνές, κλάματα και μια γενική διελκυστίνδα.

Πρέπει να κατουρήσω. Πολύ άσχημα. Σηκώνομαι από την καρέκλα και επικεντρώνομαι στο να φτάσω στο μπάνιο χωρίς να δείχνω απελπισμένη.

Ανyοίγsω το έRν.α* μάHτιb.H Τ(οW γRκWρίζTο πρωιOνό φÉως nδιαYπερνOά ZτHην ομίχλ)ηp τDουé υποWγεQίοQυM Lτmουt AΜCπενz.L ΚkαλημέdρqαQ;$ $Α&λlλVάÉ Fδενb θυμάTμjαι.u.z.f vΚtο.ιτάvζHω AμTέZσiα Gστοé αyμυPδρqόu φως.Z WΕίμαιN ξαPπλωμένη cστοÉνQ $κHανéαsπέ ,τ^ου Μ_πOεGνB., xΤοH χXαéλί πNου ,τοCυ έφlτéιαbξpεS η γιWαγnιWά του εKίνWαι σκεπ!αHσμένο απzόJ iπuά^νω iμοUυ.b wΠYώςJ τkοY έκανα.x.*._ B?c )ΣaπρώNχIνGω Kτtηrν κο*υβ(έbρτZα óαπIόv gπ'άνωv Rμ_οMυw.p UΤmο τnζzιν jμ)ο(υl είνhαι' ξε_κtούμπωτοs IκαFιb ξεYκοXυμOπ_ωYμwέ)ν,οy. $Τbοd σοhυτιTέbνa óμοLυ* δεν εί&ναcιs πNάdνωt μου_. Το) &κεHφzάλ.ιI μου hέχQειI rσrπάσει PσYτη^ hμ'έ*σηF gκYαι fέχpει *γεύση σα^ν& να έχειt ^πεAθSάνBει κhάτ_ι! KσHτvοO nσ$τcόzμαS wμBοcυ.

Ο Νταν ήταν στο σπίτι. Χθες βράδυ με τη μαμά. Και η Έμμα; Η Έμμα είναι στο σπίτι της φίλης της. Είναι Κυριακή πρωί. Υποτίθεται ότι θα την έπαιρνα εγώ. Τι ώρα είναι; Και το αυτοκίνητό μου. Το αυτοκίνητό μου. Πού είναι το αυτοκίνητό μου; Είναι στης Λουίζας. Ψάχνω στο βρώμικο πάτωμα για τις μπότες μου. Ο Νταν επέστρεψε.

Αναλαμπές αναμνήσεων από χθες το βράδυ περνούν από το μυαλό μου καθώς κουμπώνω το τζιν μου. Ο Μπεν κι εγώ διασκεδάζαμε. Εμφανίζονται ο Ashton και ο Keith. Τα διαμερίσματα με τα αγόρια. Φοράω το σακάκι μου, ελπίζοντας ότι κρύβει την έλλειψη σουτιέν μου. Κάτι παραλίγο να συμβεί με τον Μπεν. Αλλά δεν έγινε. Ή μήπως όχι; Η πόρτα της κρεβατοκάμαρας του Μπεν είναι κλειστή. Πριν προλάβω να τον αντικρίσω, αρπάζω το κινητό μου και τα κλειδιά μου από το πιάτο στο τραπέζι και ξεγλιστράω έξω σαν τον καπνό της χθεσινής νύχτας.

Η ΈμÉμmα μgουO έσsτQειλεu YήδGη DπέRν^τε μAην(ύματéα, κóαfιz )μUοiυp 'τéηnλεφώIνηpσgεé δύcοS *φορaέςt. éΤmη*ς ÉσBτQέgλpνω tμqήaνυμ*α Wότ(ιT θDαA hείμαι εκ^εsίx UσUεJ δ'έκα λεaπτάK.* ΣXτdηX WσyυνNέχxεjιMαu τηλ)εnφóωzνCώf Wστηj ΛοIυίNζSα Éκα^ι εóλπpίζωé gόLτjιJ μAποxρIώd να gτZηρnήÉσAω SτηmνD bυπό_σbχZε&σή UμοKυ σJτηé vμ'ιlκDρήU μXου, αOδrε&λφήB. Ό*τwαν αGπα(ν.τSάJειG, mπρMοεLτοιμNά^ζοkμαι γRιαW TερωRτyήσ)ειdςp.W

"Λοιπόν... το αυτοκίνητό σου είναι εδώ, αλλά εσύ δεν είσαι. Τι συνέβη; Δεν είχα νέα σου μετά το μήνυμα που στείλαμε".

Σφίγγω τα μάτια μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα από τη μύτη μου. Αφήνω την ανάσα να εκπνεύσει. "Δεν είμαι σίγουρος".

"Σοβαρά; Δεν θυμάσαι;"

ΨKάχνiωR σgτJαU PκουQρMέOλDιαt τηMςS éμνtήfμηςu wμsου )για DτAοN !τuι σRυOνέRβη BμJεpτάw ,την εμφrάwνLισkη fτBων qπ'αι!διXώ'ν..S ΜZιNαh αVμOυvδdρή εBν$τύπωPση τ'οvυ, rΆQστJοyνK )κιc εμjένWα, Oσjτlο .πλυντήριο OδtίhπλsαN στPο _μ^πÉάxνιοj. QΨ_ιrθ^υAρίζRοντqαwςV XσTτοj pαυVτxί tμyοzυ.Y WΘAοAλό Tμ'ετtά^ α&πό αwυZτό.t "dΌAχBι .καuιJ Zτόσο".'

"Έφαγες το σκουλήκι, έτσι δεν είναι;"

"Φτου, όχι! Τουλάχιστον δεν νομίζω ότι το έφαγα".

"Μπορεί και να το έκανες, αν δεν θυμάσαι."

"Κι$ εtσOύj;O"k pΡωτUάω.

"Ίσως υπήρχε κάτι με τον Ματ". Μπορώ να ακούσω το χαμόγελο στη φωνή της.

Εδώ και καιρό λαχταράει αθόρυβα ένα από τα αγόρια της παρέας μας, αποφασισμένη να αποκτήσει αγόρι πριν αποφοιτήσουμε.

"Αλήθεια;" Ο τόνος μου ζητάει περισσότερες πληροφορίες.

"OΜόrλι'ςg CμιAλkήσαjμε. Αrς GδούPμεZ Uτ*ιP θα sγίνsεwιi",Q λZέ'ει.a

"Είναι ένας αξιοπρεπής τύπος. Θα ενέκρινα αυτό το ταίριασμα".

"Λες και χρειάζομαι την έγκρισή σου".

"Αλήθεια. Δεν την χρειάζεσαι. Αλλά έχω δικαίωμα ψήφου, έτσι δεν είναι;"

"uΘαF σοmυQ DεπZιτ!ρέψω *νvα iψsηφtίsσεVιpς.P"

"Εντάξει", λέω, και μετά από μια παύση. "Λου, μπορείς να έρθεις να πάρεις τον αξιολύπητο κώλο μου;"

"Το φαντάστηκα. Δώσε μου πέντε, εντάξει;"

"Είσαι ο καλύτερος".

"IΤο' CξdέuρOωg.N Ε!ίσαXιC óστοGυW ΜπLεν;"(

Κοιτάζω πίσω στο σπίτι του. Δεν είμαι σίγουρη τι περιμένω, τον Μπεν να στέκεται ξυπόλητος με το τζιν του, με αυτό το χαμόγελο δίπλα σε ένα πιάτο βάφλες; Ή τον Μπεν να στέκεται με τα χέρια στο στήθος, κουνώντας το κεφάλι του για το πόσο αποτυχημένος είμαι; Αρχίζω να περπατάω. "Θα είμαι στη γωνία. Ξέρεις, στο Μέντοουμπρουκ;"

Υπάρχουν περιορισμένα κεφάλαια για να τοποθετηθούν εδώ, κάντε κλικ στο κουμπί παρακάτω για να συνεχίσετε την ανάγνωση "Οι κανόνες είναι για να παραβιάζονται"

(Θα μεταβεί αυτόματα στο βιβλίο όταν ανοίξετε την εφαρμογή).

❤️Κάντε κλικ για να διαβάσετε περισσότερο συναρπαστικό περιεχόμενο❤️